ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (23.5.2021)Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (23.5.2021)

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τέταρτη Κυριακή από του

Πάσχα, η Κυριακή του Παραλύτου και ονομάσθηκε έτσι, επειδή την ημέρα αυτή η

αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να μνημονεύουμε το θαύμα της θεραπείας του

Παραλύτου, ένα θαύμα που έκανε ο Κύριος στην Ιερουσαλήμ, εκεί στην

προβατική πύλη της Βηθεσδά, το οποίο διηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο 5 ο

κεφάλαιο του ευαγγελίου του. Λέγαμε την προηγούμενη Κυριακή ότι καθ’ όλη την

αναστάσιμη περίοδο του Πεντηκοσταρίου, την οποία διανύουμε, θα ασχοληθούμε

με την Χάρη του Θεού και τις πρεσβείες του αγίου ευαγγελιστού Λουκά, με τον

σχολιασμό και την ερμηνεία αποστολικών περικοπών από τις Πράξεις.

Η σημερινή αποστολική περικοπή που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια

περικοπή από το 9ο κεφάλαιο των Πράξεων, στην οποία ο ευαγγελιστής Λουκάς

μας περιγράφει δύο ακόμη χαρακτηριστικά θαύματα του αποστόλου Πέτρου, αυτό

της θεραπείας του παραλύτου Αινέα στην Λύδδα και αυτό της αναστάσεως της

Ταβιθάς στην Ιόππη. Και τα δύο αυτά θαύματα έγιναν κατά την διάρκεια

περιοδείας του Πέτρου σε διάφορες πόλεις και χωριά της Παλαιστίνης, εξ’ αιτίας

δε αυτών πλήθη ανθρώπων επίστευσαν στο Χριστό.

Σύμφωνα με την διήγηση του Λουκά: «Εγένετο δε Πέτρον διερχόμενον δια

πάντων κατελθείν και προς τους αγίους τους κατοικούντας Λύδδαν». Μετά την

κατάπαυση των διωγμών για τους οποίους έκανε λόγο προηγουμένως ο

ευαγγελιστής στο 8 ο κεφάλαιο, ο Πέτρος αναλαμβάνει μια νέα περιοδεία σ’ όλες

τις περιοχές της Παλαιστίνης, στις οποίες είχε διαδοθεί το ευαγγέλιο και είχαν

ιδρυθεί τοπικές Εκκλησίες. Βρισκόμαστε γύρω στο 39 μ.Χ. Όπως μας

πληροφορούν οι ιστορικοί, την εποχή αυτή αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο

Καλιγούλας, ένας ανώμαλος και παρανοϊκός άνθρωπος, που έμοιαζε περισσότερο

με θηρίο παρά με άνθρωπο. Αυτός λοιπόν θέλησε να τοποθετήσει το άγαλμα του

εαυτού του στο ναό των Ιεροσολύμων και έστειλε τον τοπικό Διοικητή της

Παλαιστίνης, τον Πετρώνιο με δύο Ρωμαϊκές Λεγεώνες, να επιβάλει την θέλησή

του. Ας μην ξεχνούμε ότι την εποχή εκείνη οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ελατρεύοντο

ως Θεοί. Όπως ήταν επόμενο στην Ιερουσαλήμ έγινε μεγάλος καυγάς, μεγάλη

ταραχή και αναστάτωση. Μέσα σ’ αυτή λοιπόν την ταραχή, την αναμπουμπούλα,

βρίσκει την ευκαιρία ο Πέτρος να βγεί από τα Ιεροσόλυμα, για να επισκεφθεί όλες

αυτές τις παρά πάνω τοπικές Εκκλησίες. Όπως ένας στρατηγός, μετά την

κατάπαυση της μάχης, επισκέπτεται και επιθεωρεί τα στρατεύματα, τα φρούρια, τα

φυλάκια, έτσι και ο Πέτρος. Επισκέπτεται για να δεί, να επιθεωρήσει

αυτοπροσώπως, πως πορεύονται, πως ζουν εκεί οι χριστιανοί και τι προβλήματα

ενδεχομένως αντιμετωπίζουν. Καθώς λοιπόν περιόδευε, συνέβη να επισκεφθεί και

τους αγίους, δηλαδή τους Χριστιανούς που κατοικούσαν στη Λύδδα. Ή Λύδδα

είναι μια πόλις, που βρίσκεται δυτικά της Ιερουσαλήμ και ανατολικά της Ιόππης,

από τη οποία, σύμφωνα με μια παράδοση, καταγόταν ο άγιος Γεώργιος.

2

«Εύρε δε εκεί άνθρωπόν τινα Αινέαν ονόματι, εξ ετών οκτώ κατακείμενον επί

κραβάττω, ος ην παραλελυμένος. Και είπεν αυτώ ο Πέτρος, Αινέα, ιάται σε

Ιησούς ο Χριστός, ανάστηθι και στρώσον σεαυτώ. Και ευθέως ανέστη». Εκεί

στη Λύδδα υπήρχε κάποιος άνθρωπος ονόματι Αινέας. Αυτός ο Αινέας είχε

πιστεύσει στο Χριστό και ήταν μέλος της τοπικής Εκκλησίας, ήταν δε παράλυτος

πάνω σ’ ένα κρεβάτι επί 8 ολόκληρα χρόνια, πράγμα που σημαίνει, ότι ανθρωπίνως

ήταν αδύνατη η θεραπεία του. Όταν λοιπόν πήγε εκεί ο Πέτρος, οι άλλοι αδελφοί

τον πληροφόρησαν γι’ αυτόν και ότι λόγω της παραλυσίας του δεν μπορεί να έρθει

στη σύναξη. Τότε ο Πέτρος πήγε να τον επισκεφθεί με σκοπό να τον θεραπεύσει.

Με δεδομένο το γεγονός ότι ο Αινέας είναι πιστό και ζωντανό μέλος της

Εκκλησίας, ο Πέτρος προχωρεί κατ’ ευθείαν στη θεραπεία του. Του λέει: Αινέα σε

θεραπεύει ο Χριστός, όχι εγώ. Σε αντίθεση με τον Χριστό, ο οποίος όταν θεράπευε

τους παραλύτους έλεγε: «Άρον τον κράβατόν σου και περιπάτει», δηλαδή

θαυματουργούσε με την ιδική του εξουσία και δύναμη. Ο Πέτρος όπως

προηγουμένως εθεράπευσε τον εκ γενετής χωλό, έτσι και εδώ επαναλαμβάνει ότι

το θαύμα είναι του Χριστού, και όχι δικό του. Και το λέει με έμφαση, για να το

ακούσουν όλοι και να πιστεύσουν. Διότι ο σκοπός του θαύματος δεν είναι να

θεραπευθεί ένας πονεμένος άνθρωπος, αλλά να πιστεύσει ο κόσμος. Να δουν ότι ο

Χριστός που πέθανε όντως και αναστήθηκε, είναι ζωντανός, είναι αοράτως παρών

και γίνεται αισθητή η παρουσία του μέσω αυτού του θαύματος. Και στη συνέχεια

για να φανεί, ότι όντως θεραπεύτηκε, του λέγει ο Πέτρος: «Ανάστηθι καὶ στρώσον

σεαυτώ». Δηλαδή σήκω και στρώσε μόνος σου το κρεβάτι σου, δεν έχεις ανάγκη

από βοήθεια.

«Και είδον αυτόν πάντες οι κατοικούντες Λύδδαν και τον Σάρωνα, οίτινες

επέστρεψαν επί τον Κύριον». Και όλοι οι άνθρωποι που κατοικούσαν στη Λύδδα

και στον Σάρωνα, τον είδαν να περπατάει. Ο Σάρωνας είναι μια μεγάλη πεδιάδα

που εκτείνεται από την Καισάρεια προς Βορρά μέχρι την Λύδδα και την Ιόππη

προς Νότον. Ο Αινέας γεμάτος χαρά διαλαλούσε παντού, όπου πήγαινε το θαύμα

της θεραπείας του. Και όσοι τον εγνώριζαν, ότι ήταν παράλυτος, τον ρωτούσαν

γεμάτοι περιέργεια να μάθουν, πώς θεραπεύθηκε. Και αυτός τους εξηγούσε, ότι

τον θεράπευσε ο Χριστός διά μέσου του Πέτρου. Έτσι το θαύμα αυτό έγινε

αφορμή να πιστεύσουν στο Χριστό πλήθη ανθρώπων. Οι κάτοικοι των πόλεων, τις

οποίες επεσκέφθηκε ο Πέτρος, καθώς άκουγαν το κήρυγμά του και καθώς είχαν

υπ’ όψη τους το θαύμα της θεραπείας του Αινέα, αλλά και το άλλο μεγαλύτερο

θαύμα, που θα διηγηθεί στη συνέχεια ο Λουκάς, της αναστάσεως της Ταβιθά,

πίστευαν τελικά και εβαπτίζονταν και γίνονταν μέλη της Εκκλησίας.

Παρά κάτω ο Λουκάς έρχεται στο επόμενο θαύμα, αυτό της αναστάσεως της

Ταβιθά. «Εν Ιόππῃ δε τις ην μαθήτρια ονόματι Ταβιθά, ή διερμηνευομένη

λέγεται Δορκάς. Αύτη ην πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών ων εποίει». Η

Ιόππη είναι μια παραθαλάσσια πόλις στην Ανατολική Μεσόγειο. Βρίσκεται 50

χιλιόμετρα ΒΔ από τα Ιεροσόλυμα και 15 χιλιόμετρα από την Λύδδα. Έχει και

μεγάλο λιμάνι. Εκεί λοιπόν στην Ιόππη υπήρχε κάποια μαθήτρια ονόματι Ταβιθά,

όνομα εβραϊκό που στα ελληνικά σημαίνει δορκάς. Ο άγιος Χρυσόστομος

3

σχολιάζει και λέγει, ότι η δορκάς είναι ένα ζώο, που διακρίνεται για την

εγρήγορση, την νηφαλιότητα και την ταχύτητα, με την οποία κινείται. Η Ταβιθά

ήταν όνομα και πράγμα δορκάς, δηλαδή ήταν άνθρωπος νηφάλιος, σβέλτος και

δραστήριος. Διότι όπως λέγει παρά κάτω «ην πλήρης αγαθών έργων και

ελεημοσυνών ων εποίει». Ήταν γεμάτη από αγαθά έργα. Δεν λέγει εποίησε, αλλά

«εποίει». Δηλαδή συνεχώς και ακαταπαύστως έκανε ελεημοσύνες. Η Ταβιθά

έμοιαζε με δένδρο αγλαόκαρπο, φορτωμένο με αγαθά έργα και ελεημοσύνες, με

έργα αγάπης και φιλανθρωπίας, πράγμα που σημαίνει, ότι ήταν ευκατάστατη, είχε

δηλαδή κάποια περιουσία. Όλα αυτά τα έργα είναι καρπός της πίστεως και είναι το

σημάδι, που δείχνει ότι η πίστη είναι ζωντανή και πραγματική, διότι πίστις χωρίς

τα έργα είναι νεκρά, όπως και τα έργα χωρίς την πίστη είναι ανώφελα. Στη

συνέχεια περιγράφει ο Λουκάς, πώς ο Πέτρος μετά από θερμή προσευχή του προς

τον Κύριο Ιησού, ανέστησε την Ταβιθά, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη έκπληξη

και θαυμασμό σε όλους τους κατοίκους της Ιόππης και όλης της γύρω περιοχής και

έγινε αφορμή το θαύμα αυτό, να πιστεύσουν πολλοί και να γίνουν χριστιανοί.

Κλείνοντας, γιατί δεν μας παίρνει ο χρόνος, θα ήθελα να σχολιάσω σαν ένα

γενικό συμπέρασμα από την περικοπή, ότι τόσον ο απόστολος Πέτρος, όσο και οι

άλλοι απόστολοι έκαναν με τη δύναμη του Χριστού πάμπολλα θαύματα, μέχρι και

αναστάσεις νεκρών, όπως εδώ στην προκειμένη περίπτωση της αναστάσεως της

Ταβιθάς. Τα θαύματα ήταν τότε απαραίτητα, προκειμένου να πεισθούν, όσοι ήσαν

βέβαια καλοπροαίρετοι, ότι όντως ο Χριστός πέθανε, ετάφη και αναστήθηκε. Να

βεβαιωθούν, ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, τον οποίον προανήγγειλαν οι προφήτες, ο

μοναδικός σωτήρας και λυτρωτής του κόσμου και στη συνέχεια να πιστεύσουν σ’

αυτόν, να βαπτισθούν και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας. Όσοι δε επίστευαν και

εβαπτίζοντο, ελάμβαναν Πνεύμα άγιον και γίνονταν ζωντανά και συνειδητά μέλη

της Εκκλησίας. Ήταν δε εκ των προτέρων αποφασισμένοι να υπομένουν χάριν της

πίστεώς των διωγμούς και θλίψεις, διότι είχαν υπ’ όψη τους τον λόγο του Κυρίου

μας: «εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον

κοσμον». Ήταν έτοιμοι ακόμη και τη ζωή τους να θυσιάσουν για την αγάπη του

Χριστού, γι’ αυτό και εβίωναν την παρουσία του Χριστού μέσα στις ψυχές των διά

του αγίου Πνεύματος. Άλλοι από αυτούς αναγκάσθηκαν, λόγω των διωγμών, να

φύγουν από τα σπίτια τους ως μετανάστες και να εγκατασταθούν σε άλλες πόλεις

της Παλαιστίνης και να χάσουν τις περιουσίες τους. Άλλοι φυλακίσθηκαν και

άλλοι μαρτύρησαν, όπως ο άγιος πρωτομάρτυρας Στέφανος. Η Εκκλησία την

εποχή εκείνη γεννήθηκε, αυξήθηκε και εξαπλώθηκε εν μέσω πολλών διωγμών και

θλίψεων, όπως φαίνεται από τις διηγήσεις των Πράξεων. Η πίστη των χριστιανών

της εποχής εκείνης είχε κόστος, στοίχιζε βαρύ τίμημα.

Η δική μας η πίστη, μπορούμε να πούμε άραγε, ότι έχει την γνησιότητα και τα

χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πίστεως των χριστιανών εκείνων; Πόσο απέχει η

δική μας πίστη από την πίστη των χριστιανών των αποστολικών χρόνων; Κάναμε

ποτέ κάποια σύγκριση, για να δούμε πόσο μεγάλη διαφορά υπάρχει μεταξύ ημών

και εκείνων; Μια πίστη που δεν μας κοστίζει τίποτε, σίγουρα δεν είναι αληθινή

πίστη, διότι όπως μας βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος: «Πάντες οι ευσεβώς

4

θέλοντες ζήν διωχθήσονται». Είναι νόμος πνευματικός, ότι όλοι όσοι θέλουν να

ζήσουν τη χριστιανική ζωή, θα υποστούν διωγμούς και θλίψεις. Βέβαια σήμερα η

Εκκλησία μας δεν διώκεται, όπως τότε στα αποστολικά χρόνια, ώστε να κινδυνεύει

η ζωή μας εξ’ αιτίας της πίστεώς μας. Διώκεται όμως έμμεσα, με άλλους τρόπους

και μεθοδεύσεις, όπως τις ζήσαμε στην πανδημία του κορονοϊού τα τελευταία δύο

χρόνια. Και είναι βέβαιο ότι όσο βαδίζουμε προς τους έσχατους χρόνους, οι

διωγμοί όχι μόνο δεν θα καταπαύουν, αλλά θα αυξάνονται όλο και περισσότερο.

Αν λοιπόν, στο προσεχές μέλλον, επιτρέψει ο Θεός και έλθουν σκληρότεροι

διωγμοί, εμείς οι σημερινοί χριστιανοί είμαστε πρόθυμοι να υπομένουμε τα πάντα

για την αγάπη του Χριστού; Θα μείνουμε άραγε σταθεροί και ακλόνητοι, ή θα

υποχωρήσουμε και θα αρνηθούμε την πίστη μας; Ας αγωνιστούμε λοιπόν τώρα

που έχουμε ακόμη χρόνο στη διάθεσή μας, να ζήσουμε με μετάνοια. Ας

αγωνιστούμε να καρποφορήσουμε τις αρετές και τα έργα της αγάπης, ώστε όταν

έρθει η ώρα των διωγμών, να μείνουμε σταθεροί και ακλόνητοι και να

ομολογήσουμε τον Χριστό μέχρι θανάτου, πράγμα που εύχομαι να γίνει σε όλους

μας με την Χάρη του Κυρίους μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.