ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΗΣ «ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ» ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 27η Μαΐου 2024

ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΗΣ «ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ» ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

(Σχόλιο στην πρόσφατη «χειροτονία» διακόνισσας)

Όπως έχουμε και άλλοτε τονίσει, η καθιέρωση από ορισμένες προτεσταντικές

κοινότητες, όπως αυτής των Αγγλικανών, της «χειροτονίας» των γυναικών σ’ όλους

τους βαθμούς της Ιερωσύνης, μέχρι και του Επισκόπου, οφείλεται στην επικράτηση

καινοφανών θεολογικών αντιλήψεων στους κόλπους του Προτεσταντισμού σχετικά

με το θέμα αυτό, που είναι σαφώς ξένες προς το περιεχόμενο της αντιστοίχου

διδασκαλίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Έχουν δε την αφετηρία τους, κατά

κύριον λόγον, στην απόρριψη υπό των Προτεσταντών σύνολης της Εκκλησιαστικής

και Πατερικής μας Παραδόσεως.

Μετά τη «Σύνοδο» της Κρήτης, στις συνοδικές αποφάσεις της οποίας, ως

γνωστόν, το έργο και η «θεολογική» παραγωγή του Π.Σ.Ε. καταφάσκεται και

επαινείται, (αντί απορρίψεως), αναζωπυρώθηκε και πάλι το εν λόγω θέμα από

γνωστούς κύκλους, στην προσπάθειά τους να φέρουν σε ακόμη μεγαλύτερη

προσέγγιση την Ορθοδοξία με τον Προτεσταντισμό μέσα στα πλαίσια του

οικουμενιστικού γίγνεσθαι. Πριν μερικά χρόνια, και συγκεκριμένα το 2020,

πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη Διεθνές Συμπόσιο με τίτλο: «Διακόνισσες:

Παρελθόν – Παρόν – Μέλλον». Σύμφωνα με σχετική ανοικτή επιστολή της

διοργανωτικής επιτροπής προς τις Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες: «Το συμπόσιο

εξέτασε από επιστημονική και εκκλησιαστική προοπτική τον θεσμό των

διακονισσών της Εκκλησίας, τόσο κατά τους πρώτους όσο και κατά τους

επόμενους αιώνες, καθώς και τις σύγχρονες αντιδράσεις και επιφυλάξεις των

Ορθοδόξων Εκκλησιών και άλλων χριστιανικών παραδόσεων». Ακολουθούν στην

επιστολή οι λόγοι, οι οποίοι καθιστούν την αναβίωση του θεσμού των διακονισσών

ως «επείγουσα ανάγκη».

Φαίνεται ότι οι εισηγήσεις και τα πορίσματα του Συμποσίου εκείνου της

Θεσσαλονίκης άρχισαν να υλοποιούνται και να εφαρμόζονται στην πράξη μόλις το

2024 με πρωτοπόρο την Ι. Μητρόπολη Ζιμπάμπουε του Πατριαρχείου

Αλεξανδρείας. Όπως πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο, ο Μητροπολίτης

Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ προχώρησε πρόσφατα στη «χειροτονία» διακόνισσας,

επικαλούμενος πρακτικές ανάγκες, προκειμένου να διευκολυνθεί, το ιεραποστολικό

έργο της Μητροπόλεως: «Η ιεραποστολή στην Αφρική έχει ανάγκη τις διακόνισσες,

κυρίως για το ποιμαντικό έργο και για τις βαπτίσεις των ενηλίκων γυναικών,

καθώς και σε ιδιαίτερες περιπτώσεις…». 1 Ωστόσο όπως επισημαίνει ο Σεβ.

2

Μητροπολίτης Αντινόης κ. Παντελεήμων, βαθύς γνώστης του ιεραποστολικού

έργου της Αφρικής, σε επιστολή του προς τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο

τον Β΄, (17.5.2024): «Στην Ιερά Μητρόπολη Ζιμπάμπουε δεν υπάρχει τόση μεγάλη

προσέλευση των νεοφωτίστων, ώστε να απαιτεί την κατάσταση χειροτονίας

Διακόνισσας. Εξ’ άλλου, όπως Υμείς ο ίδιος γνωρίζετε, και με όλο τον σεβασμό, ο

Σεβασμιώτατος Αδελφός κ. Σεραφείμ, απουσιάζει τον περισσότερο καιρό από την

έδρα του. Πού, λοιπόν η ανάγκη χειροτονίας Διακόνισσας;;;». Οι βαθύτεροι λόγοι,

κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν μπορεί να είναι άλλοι από την προώθηση του

οικουμενιστικού πνεύματος, το οποίο ως γνωστόν απαιτεί την προσέγγιση και τον

συγκερασμό όλων των χριστιανικών ομολογιών και όλων των θρησκειών.

Σύμφωνα με την είδηση: «Η Angelic Molen από το Χαράρε της Ζιμπάμπουε

χειροτονήθηκε διακόνισσα στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και

πάσης Αφρικής από τον μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ.…Η διακόνισσα

Αγγελική….έχει εργαστεί για την ορθόδοξη νεολαία της Ζιμπάμπουε,

οικοδομώντας ένα θεμέλιο ποιμαντικής φροντίδας στην κοινότητά της, όπως

αναφέρει η τοπική εκκλησία. Η ίδια έχει οργανώσει εκκλησιαστικό σχολείο,

ομάδες για μητέρες και συναντήσεις νέων. Αυτή την περίοδο σπουδάζει στο

πανεπιστήμιο Γεωγραφία και Περιβαλλοντικές Σπουδές» 2 .

Είναι σημαντικό το ότι ο Σεβ. Μητροπολίτης Ζιμπάπουε κ. Σεραφείμ ενήργησε

κατόπιν συνοδικής αποφάσεως του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Στις εργασίες της εν

λόγω Συνόδου ο Σεβ. κ. Σεραφείμ παρουσίασε σχετικό υπόμνημα και κατόπιν

«ακολούθησε γόνιμη συζήτηση που ολοκληρώθηκε με ομόφωνη Συνοδική

απόφαση μετά από πρόταση του Αλεξανδρινού Προκαθημένου για την Αναβίωση

του θεσμού των Διακονισσών» 3 . Σε σχετική ανακοίνωσή του το Πατριαρχείο

διευκρινίζει ότι «οι διακόνισσες δεν κατεστάθησαν ποτέ στην ιστορία της

Εκκλησίας ως γυναίκες- λειτουργοί των Ιερών Μυστηρίων, αλλά ως αφιερωμένες

γυναίκες-βοηθοί του εν γένει ποιμαντικού, λειτουργικού και αγιαστικού έργου της

Εκκλησίας, απευθυνομένων μόνον σε γυναίκες, όπου οι τοπικές συνθήκες και τα

ήθη τις απέκλειαν από την εκκλησιαστική ζωή» 4 . Παρά ταύτα όμως το

φωτογραφικό υλικό παρουσιάζει την εν λόγω «διακόνισσα» να είναι ενδεδυμένη τα

άμφια του διακόνου, να εισέρχεται δια της Ωραίας Πύλης στο Ιερό Βήμα και να

παραστέκεται, όπως οι διάκονοι, στην Αγία Τράπεζα. Επίσης εικονίζεται να κρατά το

άγιο Ποτήριο και να κοινωνεί τους πιστούς!

Στο Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Ρόδο το 1988, 5

1 https://orthodoxia.info/news/to-patriarcheio-alexandreias-tin/

2 https://orthodoxia.info/news/zimpampoye-cheirotonithike-proti-gyn/

3 https://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-alexandreias/63275-i-i-m-zimpampoue-gia-to-thema-tis-

xeirotonias-diakonissas

4 Όπου ανωτέρω

5 Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο: «Η θέσις της γυναικός εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία και τα περί της χειροτονίας των

γυναικών», Ρόδος, 30 Οκτωβρίου – 7 Νοεμβρίου 1988, Εκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη 1994.

3

ένας εκ των εισηγητών, ο μακαριστός καθηγητής Ευάγγελος Θεόδωρου ανέπτυξε το

θέμα με τίτλο: «Ο θεσμός των διακονισσών εις την ορθόδοξον Εκκλησίαν και η

δυνατότης αναβιώσεως αυτού». Στην εν λόγω εισήγηση, μεταξύ άλλων, παραθέτει

αρχαίο κώδικα που περιλαμβάνει τυπικό «επί χειροτονία διακονίσσης». Σ’ αυτό

αναφέρονται τα εξής: «…Κατά δε τον της μεταλήψεως των θείων μυστηρίων

καιρόν κοινωνεί μεν, [η διακόνισσα], του θείου σώματος και αίματος μετά τους

διακόνους, λαμβάνουσα δε το ποτήριον εκ των του αρχιερέως χειρών ουδενί

μεταδίδωσιν, αλλ’ ευθύς επιτίθησι αυτώ τη αγία τραπέζη». 6 Σε άλλο σχετικό

κώδικα αναφέρονται τα εξής: «…[ο αρχιερεύς επεύχεται τη διακονίσση κατά την

ώρα της χειροτονίας της]…και τοις αγίοις ούτω ναοίς προσκαρτερείν ου μην και

τοις αχράντοις μυστηρίοις υπηρετείν επιτρέπει, ή ριπίδιον εγχειρίζεσθαι, ως επί

του διακόνου…». 7 Από τις παραπάνω αρχαίες μαρτυρίες γίνεται ξεκάθαρο, ότι η

διακόνισσα ούτε να κοινωνεί είχε την εξουσία, ούτε να επιτελεί χρέη διακόνου.

Με το θέμα του αρχαίου θεσμού των διακονισσών έχει ασχοληθεί το Γραφείο μας

με σχετικό δημοσίευμα με τίτλο: «Ο θεσμός των διακονισσών στην ορθόδοξη

παράδοση και στους κόλπους της παναιρέσεως του οικουμενισμού», (19.3.2020).

Στο δημοσίευμα αυτό μεταξύ άλλων αναφέραμε ότι στην αρχαία Εκκλησία υπήρχε

όντως και λειτουργούσε ο θεσμός των διακονισσών. Ο 48 ος Ιερός Κανών της

Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου ορίζει ότι η σύζυγος του επισκόπου «ει και αξία

φανείη, προς το της διακονίας αναβιβαζέσθω αξίωμα». Ο 15 ος Ιερός Κανών της Δ΄

Οικουμενικής Συνόδου επίσης ορίζει «διάκονον μη χειροτονείσθαι γυναίκα προ

ετών τεσσαράκοντα και ταύτην μετά ακριβούς δοκιμασίας». Oι «Αποστολικές

Διαταγές» αφ’ ενός μνημονεύουν τον θεσμό των διακονισσών και αφ’ ετέρου τον

συνδέουν με την άσκηση του όλου πνευματικού έργου της Εκκλησίας: «…και γαρ

εις πολλάς χρείας γυναικός χρήζομεν διακόνου. Και πρώτον μεν εν τω φωτίζεσθαι

γυναίκας, ο διάκονος χρίσει μεν μόνον το μέτωπον αυτών τω αγίω ελαίω και μετά

τούτον δε η διάκονος αλείψει αυτάς. Ου γαρ ανάγκη τας γυναίκας υπό ανδρών

κατοπτεύεσθαι». 8 Ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου, συνοψίζοντας την περί του θεσμού

των διακονισσών εκκλησιαστική συνείδηση, παρατηρεί ότι ο θεσμός ήταν αναγκαίος

ένεκα της «σεμνότητος του γυναικείου γένους, ή δι’ ώραν λουτρού, ή επισκέψεως

πάθους, ή πόνου και ότε γυμνωθείη σώμα γυναίου, ίνα μη υπό ανδρών

ιερουργούντων θεαθείη». 9 Ο Θεόδωρος Βαλσαμών μας πληροφορεί ότι αι προς

χειροτονίαν διακόνισσες εξελέγοντο από τις τάξεις των μοναζουσών, ήταν εκλεκτές

μοναχές, ή μεγαλόσχημες, ή και ηγουμένες γυναικείων μοναστηριών. 10 Κλασικό

παράδειγμα η αγία Ολυμπιάδα η διακόνισσα, η οποία αναδείχθηκε ηγουμένη σε

γυναικείο μοναστήρι, που ίδρυσε πλησίον του Iερού Ναού της αγίας Σοφίας

6 Ο.π. σελ. 330

7 Ο.π. σελ. 330-331.

8 Αποστολικαί Διαταγαί ΙΙΙ,16,2.

9 Επιφανίου, Κατά αιρέσεων, 5,9 PG 42,744.

10 Ερμηνεία εις τον μη΄ Κανόνα της εν Τρούλλω Οικουμενικής Συνόδου, Migne, Ε.Π. 137,658.

4

Κωνσταντινουπόλεως…. Άλλοι τομείς δράσεως και διακονίας ήταν η μεταφορά και

μετάδοσις κατ’ οίκον της Θείας Κοινωνίας σε ασθενείς γυναίκες, το «σαβάνωμα»

των κεκοιμημένων χριστιανών γυναικών, η προσφορά τους στα έργα της αγάπης της

φιλανθρωπίας και της ιεραποστολής, στην κατήχηση των εθνικών γυναικών και

γενικότερα στο διδακτικό και κατηχητικό έργο της Εκκλησίας, πάντοτε σε

συνεργασία μετά του Επισκόπου. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα γυναικών που

προσέφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες στους παρά πάνω τομείς δράσεως της

Εκκλησίας, αναφερόμενες τόσο στην Καινή Διαθήκη, όσο και στην Εκκλησιαστική

μας παράδοση. Οι «Αποστολικές διαταγές» μας διασώζουν ακόμη σειρά τυπικών

χειροτονίας των διαφόρων τάξεων του κλήρου, μεταξύ δε αυτών συμπεριλαμβάνουν

και «τυπικόν χειροτονίας διακονισσών», το οποίο διέφερε σε ελάχιστα σημεία προς

το «τυπικό χειροτονίας διακόνου».

Εκτός από τις εύστοχες παρατηρήσεις του Σεβ. Μητροπολίτου Αντινόης που

αναφέραμε πιο πάνω, στην εν λόγω «χειροτονία» αντέδρασε και ο Σεβ.

Μητροπολίτης Ικονίου κ. Θεόληπτος, ο οποίος τόνισε πως «Η χειροτονία της

διακόνισσας στην Ι.Μ. Ζιμπάμπουε είναι εξευτελισμός…Με μεγάλη έκπληξη

διάβασα στο διαδίκτυο ότι ένας Μητροπολίτης του δευτερόθρονου Πατριαρχείου

Αλεξανδρείας χειροτόνησε μια διακόνισσα στην μακρινή Ζιμπάμπουε. Αυθαίρετα

μια Ορθόδοξος Εκκλησία προχώρησε και επανέφερε ένα παλαιό θεσμό που έχει

ατονήσει από τον 3ο αιώνα μ. Χ….» 11 . Και καταλήγει: «Το άλλο θέμα είναι ο τρόπος

της χειροτονίας των διακονισσών που δεν έχει καμία μα καμία σχέση με αυτό που

έγινε στη Ζιμπάμπουε.…Αυτή η χειροτονία που έγινε είναι ο εξευτελισμός στον

ανώτατο βαθμό της χειροτονίας των Διακόνων … Στώμεν καλώς, στώμεν μετά

φόβου» 12 ! Στο σημείο αυτό να προσθέσουμε ότι το ιεραποστολικό κλιμάκιο της Ι.

Μητροπόλεως Ζιμπάμπουε είναι ένα από τα πολλά ανάλογα Ορθόδοξα κλιμάκια που

λειτουργούν στην αφρικανική Ήπειρο. Κανένα όμως από τα πάμπολλα αυτά

κλιμάκια δεν προχώρησε σε «χειροτονία» διακονίσσης, απλούστατα διότι δεν

θεώρησε αναγκαία μια τέτοια «χειροτονία». Μπορούμε να πούμε, ότι μόνο στο

ιεραποστολικό κλιμάκιο της Ι. Μητροπόλεως Ζιμπάμπουε υπήρξε τόσο οξύ και

επείγον πρόβλημα, ώστε να είναι επιτακτική η ανάγκη «χειροτονίας» διακονίσσης;

Όταν πριν από 20ετία είχε ανακινηθεί θέμα «χειροτονίας διακονισσών» στην

Εκκλησία της Ελλάδος, ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος κυρός

Χρυσόστομος, ως εισηγητής, είχε επισημάνει ότι, «Ουδέποτε εις την συνείδησιν της

Εκκλησίας επεκράτησεν η αντίληψις διαφόρων κύκλων αιρετικών (γνωστικών,

μοντανιστών, μαρκιωνιτών) κατά την οποία αι γυναίκες είναι δυνατόν να

αποκτήσουν ιερουργικά, ιερατικά καθήκοντα, ανάλογα με εκείνα του πρεσβυτέρου

ή και του επισκόπου…Στη συζήτηση που είχε γίνει το 2004, η Ιεραρχία είχε

καταλήξει ότι ο θεσμός των διακονισσών ουδέποτε καταργήθηκε και πως

11 https://romioitispolis.gr/ikonioy-theoliptos-i-cheirotonia-tis-diakonissas-stin-i-m-zimpampoye-einai-exeytelismos/

12 Όπου ανωτέρω

5

επαφίεται στη ‘διακριτική ευχέρεια του επιχωρίου επισκόπου η καθοσίωση των

γεροντισσών των ιερών μονών της επαρχίας αυτού, για τις ανάγκες της ιεράς

μονής και μόνο’» 13 .

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι βαθύτεροι λόγοι αυτής της «χειροτονίας» είναι

άλλοι, σίγουρα όχι ποιμαντικής φύσεως. Είναι συχνό το φαινόμενο σήμερα να

συμπροσεύχονται υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, με «ιέρειες» και

«επισκοπίνες», που σημαίνει έμμεση αναγνώριση της «ιεροσύνης των γυναικών»!

Πριν λίγο καιρό ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος ανακηρύχτηκε

αντιπρόεδρος του «Εθνικού Συμβουλίου Εκκλησιών του Χριστού των ΗΠΑ», με

πρόεδρο την «Επισκοπίνα» Elizabeth Eaton, της Λουθηρανικής Ευαγγελικής

«Εκκλησίας» της Αμερικής! 14

Υπάρχει και μια άλλη διάσταση του ζητήματος της «γυναικείας ιεροσύνης», η

οποία υπαγορεύεται από ισχυρά διεθνή φεμινιστικά κέντρα. Ο θεολόγος και

συγγραφέας κ. Κ. Νούσης σημείωσε: «Η κακή όψη του φεμινισμού θέλει, αφού

εισήλθε σχεδόν παντού και επικράτησε επιθετικώ τω τρόπω, να αλώσει και την

Ορθόδοξη Παράδοση. Η προχθεσινή χειροτονία κινεί εύλογα υποψίες

οικουμενιστικού χαρακτήρος, έστω και αν είναι αβάσιμες, καθόσον ανοίγει τον

δρόμο της εξομοίωσής μας με τις δυτικές χριστιανικές ομολογίες (βλ.

Προτεσταντισμός και Αγγλικανισμός)....» 15 .

Κλείνοντας, εκφράζουμε τον φόβο μας ότι η όψιμη αυτή αναβίωση του θεσμού

των διακονισσών έχει ως απώτερο στόχο την προώθηση και καθιέρωση της

γυναικείας Ιερωσύνης και στους δύο επόμενους βαθμούς, του Πρεσβυτέρου και του

Επισκόπου, μέσα στο χώρο της Ορθοδοξίας. Πιστεύουμε ότι το θέμα της

αναβιώσεως του θεσμού των διακονισσών δεν αποτελεί στην παρούσα χρονική

συγκυρία πρώτη προτεραιότητα στη ζωή της Εκκλησίας. Η πρώτη προτεραιότητα

σήμερα, κατά την ταπεινή μας γνώμη, είναι η ακύρωση των αποφάσεων της

«Συνόδου» της Κρήτης», η Συνοδική αντιμετώπιση της παναιρέσεως του

Οικουμενισμού και στη συνέχεια η θεραπεία του γνωστού υφισταμένου σχίσματος με

αφορμή το ουκρανικό Αυτοκέφαλο. Εν προκειμένω, παρακαλούμε ταπεινά το

δευτερόθρονο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, να ανακαλέσει την εν λόγω «χειροτονία»,

στην οποία δυστυχώς δεν τηρήθηκαν τα αρχαία τυπικά που καθορίζουν τον τρόπο

της «χειροτονίας» της διακονίσσης, αλλά και τα καθήκοντα της. Η παρούσα χρονική

συγκυρία είναι τελείως ακατάλληλη για τέτοιου είδους ενέργειες, καθ’ όν χρόνον η

παγκόσμια Ορθοδοξία μετράει τις πληγές της από την προηγηθείσα «Σύνοδο» της

Κρήτης και το ουκρανικό Αυτοκέφαλο. Ας μην δημιουργούμε αφορμές για

καινούργια σχίσματα και διαιρέσεις.

13 https://www.orthodoxtimes.gr/ixeis-afixeis-apo-to-patriarcheio-alexandreias-gia-to-thema-tis-cheirotonias-

diakonissas/

14 https://www.ekirikas.com/o-archiepiskopos-elpidoforos-antipro/

15 https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/63265-akyrotea-i-xeirotonia-tis-protis-orthodoksis-diakonissas

6

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΥΣ: ΤΟ ΑΙΣΧΙΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 15η Απριλίου 2024

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΥΣ: ΤΟ

ΑΙΣΧΙΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

(Με αφορμή τη θλιβερή επέτειο της άλωσης της Πόλης στις 13.4.1204)

Μια ημερομηνία η οποία θα έπρεπε να είναι ημέρα αποφράδα για το Γένος μας

είναι και η 13 η Απριλίου, ημέρα κατά την οποία ως γνωστόν μνημονεύουμε τη

θλιβερή επέτειο της άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους το 1204.

Κατά τον αείμνηστο βυζαντινολόγο καθηγητή St. Ranciman, το κατ’ εξοχήν τραγικό

αυτό γεγονός σηματοδοτεί «το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας». 1

Κατά τον ιστορικό Η. Gregoire η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους

Σταυροφόρους αποτελεί το «αίσχος της Δύσεως», καθ’ ότι «η λεηλασία της

Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους δεν έχει το αντίστοιχό της στην

Ιστορία». 2 Λόγω της χρονικής επικαιρότητας του θέματος αποφασίσαμε να

ασχοληθούμε στην παρούσα ανακοίνωσή μας μ’ αυτό το τρομακτικών διαστάσεων

έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και ιδιαιτέρως κατά του Γένους ημών, των

Ορθοδόξων Ελλήνων, το οποίο είχε καθοριστική σημασία στην μετέπειτα ιστορική

πορεία της Ρωμιοσύνης, αλλά και όλης της ανθρωπότητος.

Είναι γεγονός πως η σύγχρονη ιστοριογραφία, καθοδηγούμενη από την

προπαγάνδα της δήθεν «πολιτισμένης Δύσεως» και τους αφανείς προωθητές της

«Νέας Τάξεως Πραγμάτων», αποσιωπά τοιούτου είδους εγκλήματα. Ιδιαιτέρως οι

Δυτικοί, προσπαθούν να υποτιμήσουν το γεγονός και να συσκοτίσουν την κύρια

αιτία της παρακμής της χιλιόχρονης Ρωμαϊκής, (Βυζαντινής), Αυτοκρατορίας, στην

οποία καλλιεργήθηκαν όλες οι μεγάλες αξίες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, οι

οποίες αποτέλεσαν την βάση του κατοπινού παγκόσμιου πολιτισμού. Τα σχολικά μας

βιβλία το προσπερνούν ως ένα συνηθισμένο ιστορικό γεγονός: «Η καταστροφή της

Ρωμανίας από τη Δύση, με την Άλωση της Νέας Ρώμης/Κωνσταντινούπολης την

13η Απριλίου 1204 από τους Σταυροφόρους, αποσιωπάται, ή δεν του δίνεται η

πρέπουσα σημασία. Θα έλεγε κανείς, ότι επειδή ο προσανατολισμός του

νεοελληνικού κράτους ήταν προς τη Δύση, οι ηγέτες του σκέφτηκαν ότι αυτός ο

προσανατολισμός συνεπάγεται απαραίτητα και τη λήθη της ιστορίας» 3 . Ευτυχώς

όμως συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι σήμερα φωτισμένοι και καταξιωμένοι

1 Σερ Στήβεν Ράνσιμαν. “Ιστορία των Σταυροφοριών”

2 https://www.pemptousia.gr/2018/04/i-alosi-tou-1204-ke-i-sinepies-tis/

3 www.romanity.oodegr.com/stavroforia.html

2

διδάσκαλοι και έγκυροι ιστορικοί, οι οποίοι φροντίζουν να συντηρούν την

πνευματική και εθνική μας μνήμη. Στις γραμμές που ακολουθούν θα παραθέσουμε με

πολλή συντομία ορισμένες από τις πάμπολλες μαρτυρίες για την άλωση της Πόλης

από ορισμένους από αυτούς, για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να διδάσκονται οι

νεώτεροι.

Ο μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός, κορυφαίος ιστορικός της εποχής μας σε

μια σπουδαία περιεκτική σχετική εργασία του με τίτλο: «Η άλωση του 1204 και οι

συνέπειές της», έγραψε: «Οι Φράγκοι ‘χριστιανοί’ διέπραξαν ακατονόμαστες

πράξεις αγριότητας και θηριωδίας. Φόνευαν αδιάκριτα γέροντες, γυναίκες και

παιδιά. Λεηλάτησαν και διήρπασαν τον πλούτο της ‘βασίλισσας των πόλεων του

κόσμου’. Στη διανομή των λαφύρων μετέσχε, κατά τη συμφωνία, και ο Πάπας

Ιννοκέντιος ο Γ’ (1198-1216). Το χειρότερο: Πυρπόλησαν το μεγαλύτερο μέρος της

Πόλης και εξανδραπόδισαν μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της. Μόνο την πρώτη

ημέρα δολοφονήθηκαν 7.000 κάτοικοι. Ιδιαίτερα όμως στόχος των σταυροφόρων

ήταν ο ορθόδοξος Κλήρος. Επίσκοποι και άλλοι κληρικοί υπέστησαν φοβερά

βασανιστήρια και κατασφάζονταν με πρωτοφανή μανία. Ο Πατριάρχης, (Ιωάννης

Γ΄), μόλις μπόρεσε, ανυπόδυτος και γυμνός, να περάσει στην απέναντι

ακτή….Εσυλήθησαν οι ναοί και αυτή η Αγία Σοφία, σε πρωτοφανείς σκηνές

φρίκης. Στη λεηλασία πρωτοστατούσε ο λατινικός κλήρος. Επί πολλά χρόνια τα

δυτικά πλοία μετέφεραν θησαυρούς από την Πόλη στη Δύση, όπου ακόμη και

σήμερα κοσμούν εκκλησίες, μουσεία και ιδιωτικές συλλογές. Βασικός τόπος

συγκέντρωσης των διαρπαγέντων θησαυρών ο ναός του Αγίου Μάρκου στη

Βενετία. Ένα μέρος των θησαυρών (κυρίως χειρόγραφα), καταστράφηκε. Μέγα

μέρος από τους ‘βυζαντινούς’ θησαυρούς του Αγ. Μάρκου εκποιήθηκε το 1795

από τη Βενετική Δημοκρατία για πολεμικές ανάγκες» 4 .

Παρόμοια περιγραφή μας δίδει και ο ιστορικός κ. Βλάσιος Φειδάς, καθηγητής της

Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ. Γράφει: «Η πόλη καταλήφθηκε στις 13 Απριλίου

1204 και γνώρισε φρικώδεις στιγμές λεηλασίας και βιαιοτήτων. Επί τρείς ημέρες

εγκατακλήφθηκε στη βάρβαρη διάθεση των κατακτητών οι οποίοι όχι μόνο

λεηλάτησαν και σύλησαν τα πάντα, αλλά και εξετράπησαν σε κάθε είδους

βιαιότητες, ή και βαρβαρότητες εναντίον του τοπικού πληθυσμού». 5

Ο μακαριστός Σαράντης Καργάκος προσθέτει: «Η ΚΠολη, έρημη από

υπερασπιστές, παραδόθηκε στη μανία των σταυροφόρων. Μεγάλο μέρος της

πυρπολήθηκε, 2.000 άνθρωποι σφάχτηκαν την πρώτη ημέρα, ιερά λείψανα

βεβηλώθηκαν, εκκλησίες μολύνθηκαν και απογυμνώθηκαν από κάθε πολύτιμο

ανάθημα, έργα τέχνης καταστράφηκαν, ή μεταφέρθηκαν στη Δύση, τεμαχίστηκε η

Αγία Τράπεζα της Αγ. Σοφίας και μιάνθηκε η ιερότητα του χώρου της,

4 https://www.pemptousia.gr/2018/04/i-alosi-tou-1204-ke-i-sinepies-tis/

5 Εκκλησιαστική ιστορία, τομ. Β΄, Τρίτη Έκδοση, Αθήναι 2002, σελ. 567.

3

σκυλεύτηκαν τα λείψανα του Ιουστινιανού και γενικά ‘ουδέν ανόσιον και ασεβές

παρελείφθη’, όπως λέγει ο Παπαρρηγόπουλος». 6

Άλλη ιστορική πηγή μας πληροφορεί τα εξής: «Στις 12 Απριλίου 1204, καθώς ο

καιρός βελτιώθηκε, οι συνθήκες τελικά ευνόησαν τους Σταυροφόρους και

διατάχθηκε δεύτερη επίθεση στην Πόλη…Οι Βενετοί πέτυχαν επίσης να

αναρριχηθούν στα τείχη από τη θάλασσα, παρότι υπήρξαν εξαιρετικά αιματηρές

μάχες με τους μισθοφόρους Βαράγγους. Οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την περιοχή

της Βλαχέρνας στα βορειοδυτικά της Πόλης και το χρησιμοποίησαν ως βάση για

να επιτεθούν στην υπόλοιπη πόλη, αλλά στην προσπάθειά τους να αμυνθούν με

τείχος πυρός, κατέληγαν να κατακαίνε ακόμη περισσότερο την Πόλη. Ο

αυτοκράτορας Αλέξιος Ε΄ έφυγε από την πόλη εκείνο το βράδυ μέσω της Πύλης

Πολυανδρίου και δραπέτευσε στην ύπαιθρο στα δυτικά, παίρνοντας μαζί του το

δημόσιο θησαυροφυλάκιο. Την Τρίτη 13 Απριλίου 1204, η Άλωση της

Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους είχε ολοκληρωθεί….Οι Σταυροφόροι

λεηλάτησαν, τρομοκράτησαν και βανδάλισαν την Κωνσταντινούπολη για τρεις

ημέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων εκλάπησαν, ή καταστράφηκαν πολλά αρχαία

και μεσαιωνικά ρωμαϊκά και ελληνικά έργα. Τα περίφημα χάλκινα άλογα του

Ιπποδρόμου στάλθηκαν για να διακοσμήσουν την πρόσοψη της Βασιλικής του

Αγίου Μάρκου στη Βενετία, όπου παραμένουν ως σήμερα. Εκτός από τις κλοπές,

έργα ανυπολόγιστης καλλιτεχνικής αξίας καταστράφηκαν μόνο και μόνο λόγω της

υλικής τους αξίας». 7

Από άλλη ιστορική πηγή μαθαίνουμε τα εξής: «Η Κωνσταντινούπολη, το 1204

μ.Χ., είχε πληθυσμό περίπου 300.000, πολλούς περισσότερους από τους 80.000 της

Βενετίας, της μεγαλύτερης πόλης της Δυτικής Ευρώπης εκείνη την εποχή.

…Μνημειακά γλυπτά, αμέτρητα έργα τέχνης, βιβλία, χειρόγραφα και κοσμήματα

που είχαν συσσωρευτεί σταθερά από αυτοκράτορες και ευγενείς σε μια χιλιετία,

όλα απογυμνώθηκαν και καταστράφηκαν ή λιώθηκαν για να κοπούν νομίσματα.

Έπιπλα, πόρτες και μαρμάρινα αρχιτεκτονικά στοιχεία αφαιρέθηκαν για να

ξαναχρησιμοποιηθούν αλλού, ακόμη και οι τάφοι των αυτοκρατόρων,

συμπεριλαμβανομένου αυτού του μεγάλου Ιουστινιανού Α', ανοίχτηκαν και το

πολύτιμο περιεχόμενό τους αφαιρέθηκε. Ένα από τα πιο πολύτιμα βυζαντινά

θρησκευτικά κειμήλια που κλάπηκε ήταν το Άγιο Μανδήλιο, ένα ύφασμα που

λέγεται ότι έφερε αποτυπωμένη την εικόνα του ίδιου του Χριστού. Μεταφέρθηκε

ως λάφυρο στη Γαλλία, αλλά, δυστυχώς, αυτό το ανεκτίμητο κειμήλιο

καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης». 8

6 http://aktines.blogspot.com/2024/03/blog-post_573.html

7 https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE

%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D

%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82_(1204)

8 https://www.worldhistory.org/trans/el/2-1188/1204/

4

Ο μεγάλος ιστορικός Βασίλιεφ παρατηρεί τα εξής: «Η τέταρτη σταυροφορία είναι

ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ιστορικό φαινόμενο, στο οποίο αντανακλώνται τα πιο

διάφορα συμφέροντα και συναισθήματα. …Η επικράτηση των “κοσμικών” και

υλιστικών αισθημάτων επί των πνευματικών, που είχαν ήδη εκδηλωθεί στις άλλες

Σταυροφορίες, υπήρξε ιδιαιτέρως αισθητή κατά την Τέταρτη Σταυροφορία και

απεδείχθη με την κατάληψι από τους Σταυροφόρους, το 1204 της

Κωνσταντινουπόλεως και τη δημιουργία της Λατινικής Αυτοκρατορίας» 9 .

Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως έδειξε ξεκάθαρα τις πραγματικές προθέσεις

των αιρετικών δυτικών χριστιανών και κύρια του Παπισμού, ο οποίος επεδίωκε με

κάθε τρόπο να θέσει υπό την κυριαρχία του την Ορθόδοξη Ανατολή. Όπως

παρατηρεί ο μακαριστός π. Γ. Μεταλληνός: «Μεγαλύτερη αξία, έτσι, από τη λεία

είχε για τον πάπα και το κράτος του η επιβολή του λατινικού κύρους στην Ανατολή.

Διοργανώθηκε γι’ αυτό η λατινική ιεραρχία κατάλληλα, ώστε να διεξαγάγει

τελεσφόρο αγώνα για τη μεταστροφή και υποταγή των Ορθοδόξων. Όσοι δεν

ανεγνώριζαν το λατίνο αυτοκράτορα και τη λατινική Ιεραρχία χαρακτηρίζονταν

σχισματικοί» 10 .

Οι δυτικές πηγές ρίχνουν το βάρος στην εκκλησιαστική πλευρά του θέματος. Την

καταστροφή της Πόλης βλέπουν ως τιμωρία των «αιρετικών» Γραικών, που

θεωρήθηκαν ως «ασεβείς και χειρότεροι από τους Εβραίους» και την εορτάζουν ως

«νίκη της χριστιανοσύνης» 11 . «Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' (1198-1216), θα απειλήσει,

δήθεν, τους Σταυροφόρους με αφορισμό, αλλά θα φροντίσει να λησμονήσει,

εγκαίρως, την απειλή του. Μετά την καταστροφή της Βασιλεύουσας, θα γράψει

προς τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Λάσκαρη ότι ‘οι Λατίνοι υπήρξαν

όργανο της Θείας Προνοίας, που τιμώρησε τους 'Ελληνες για την άρνησί τους να

δεχθούν την ηγεσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας’ 12 . Σε ολόκληρη την Δύση θα

ψάλλουν ύμνους για να πανηγυρίσουν την πτώση της ‘μεγάλης ανίερης (profana)

πόλεως’» 13 .

Μετά τη διάλυση της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, και τη δημιουργία της

Λατινικής ο πάπας Ιννοκέντιος κατέβαλε συντονισμένες προσπάθειες,

μεταχειριζόμενος βία και απάτη, για την υποταγή στον παπικό θεσμό και τον

εκλατινισμό των ορθοδόξων. Έγραψε ο π. Γ. Μεταλληνός: «Πολλοί ορθόδοξοι

ιεράρχες κατέφυγαν στα τρία νέα ελληνικά κράτη, (Νικαίας, Τραπεζούντας και

Ηπείρου). Οι παραμείναντες στους θρόνους τους ορθόδοξοι ιεράρχες ζούσαν κάτω

από συνεχείς πιέσεις, για να υποταγούν στόν παπικό θρόνο, στις κενές δε ή

χηρεύουσες θέσεις εχειροτονούντο λατίνοι. 22 αρχιεπισκοπές (μητροπόλεις) και 56

9 A. Α. Vasiliev: Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, 324­1453, σ. 554

10 https://www.pemptousia.gr/2018/04/i-alosi-tou-1204-ke-i-sinepies-tis/

11 Όπου ανωτέρω

12 Αρχιεπισκόπου πρ. Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, “'Ελληνες και

Λατίνοι”, Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα , σ. 278.

13 https://www.impantokratoros.gr/ransiman_d_stavroforia.el.aspx

5

επισκοπές προσαρτήθηκαν στο λατινικό Πατριαρχείο Κων/λεως, χωρίς όμως ποτέ

να δηλώσουν υποταγή στόν πάπα. […] Ο Ιννοκέντιος στη σύνοδο του Λατερανού,

(1215), για να αντιμετωπίσει την ορθόδοξη αντίσταση και να διευκολύνει την

υποταγή ευρύτερων μαζών στο παπικό δόγμα, εφεύρε τον καταχθόνιο θεσμό της

Ουνίας. Ο θεσμός δε της Ουνίας ως πολιορκητική μηχανή και ‘δούρειος ίππος’

επικράτησε αργότερα σε περιοχές της Ορθόδοξης Ανατολής […] Η Σύνοδος έκαμε

δεκτή τη διατήρηση των εκκλησιαστικών εθίμων των Ορθοδόξων, ζητώντας από

αυτούς μόνο την αναγνώριση του παπικού πρωτείου (και ευρύτερα του παπικού

θεσμού) και την υποταγή, έτσι, στον παπικό θρόνο» 14 .

Άλλη μεγάλη επίπτωση: «Εξ’ αιτίας της Άλωσης του 1204 η Ρωμηοσύνη

στάθηκε αδύναμη να αντιμετωπίσει τους Τούρκους. Με άλλα λόγια, η Άλωση του

1204 οδήγησε στα 400-600 χρόνια Τουρκοκρατίας, αλλά αυτό το συμπέρασμα

απωθήθηκε, πιθανότατα λόγω του ιδεολογικού προσανατολισμού της ηγετικής

τάξης του Ελληνικού κράτους. Είναι σήμερα γενικά παραδεκτό, πως αυτή ήταν η

αιτία της επικράτησης των Τούρκων στη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια. Ένα

Ρωμαίικο Κράτος που δεν θα είχε υποστεί την Άλωση του 1204, πιθανότατα θα

ανέκαμπτε, όπως είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν άλλωστε, και θα

αντιμετώπιζε τους Τούρκους νικηφόρα, όπως και τους Άραβες. Αλλά αυτή η

ευκαιρία δεν δόθηκε στην ρωμηοσύνη» 15 .

Θεωρούμε καθήκον μας να θυμίζουμε συχνά το εγκληματικό παρελθόν και παρόν

του Παπισμού, ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας «εκχριστιανισμένος»

Φραγκισμός, συμπεριφερόμενος απαράλλακτα όπως οι βάρβαρες εγκληματικές

ορδές των Φράγκων του μεσαίωνα, όταν οι περιστάσεις το επιτρέπουν. Επομένως δεν

πρέπει να μας παραπλανά το γεγονός ότι στη σημερινή χρονική συγκυρία ο «Πάπας»

έχει φορέσει τον μανδύα της αγάπης. Το σύγχρονο Βατικανό, ως πολιτικοοικονομικό

σύστημα, (διότι περί αυτού πρόκειται), δεν είναι τίποτε διαφορετικό από τα

φεουδαρχικά φραγκικά καθεστώτα του σκοτεινού και απάνθρωπου μεσαίωνα! Τίποτε

δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα! Είναι ανάγκη να συντηρήσουμε την εθνική μας

μνήμη ζωντανή στο λαό μας και στις μελλοντικές γενιές, ώστε να μην βιώσουν στο

μέλλον σύγχρονες «σταυροφορίες» από τους νεοβάρβαρους απογόνους των

Φράγκων.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Διευθυντής του Γραφείου Αιρέσεων της

Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

 

Εν Πειραιεί τη 2^α  Ιανουαρίου 2024

 

 

 

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

 

    Μέσα στο πνευματικό σκοτάδι και στην πολλαπλή αποστασία της εποχής μας ο σύγχρονος άνθρωπος ψάχνει απεγνωσμένα να βρεί την αληθινή χαρά μέσα στις πρόσκαιρες χαρές του κόσμου.  Υποδουλωμένος στα πάθη και στις εγκόσμιες επιθυμίες του παλεύει να λυτρωθεί από το άγχος, την ανασφάλεια, το υπαρξιακό του κενό. Πνιγμένος και εγκλωβισμένος μέσα σ’ ένα πλήθος βιωτικών μεριμνών και φροντίδων, πασχίζει να δώσει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή του, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Διψάει για ζωή, για αιώνια ζωή, όμως καμία κτιστή δύναμη δεν μπορεί να του χαρίσει αυτό που βαθιά μέσα του λαχταράει.

     Όμως η Αιώνια Ζωή υπάρχει. Η λύτρωση από την φθορά και τον αιώνιο θάνατο είναι πλέον μια πραγματικότητα. Η σωτηρία της ανθρωπότητος και του καθενός από μας ήλθε στη γή μας, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και βρίσκεται μέσα στη φάτνη της Βηθλεέμ. Ο εν σπηλαίω γεννηθείς Κύριος, ο γλυκύς Ιησούς, είναι η μόνη ελπίδα του ανθρώπου, η μόνη ελπίδα όλων μας. Αρκεί να πιστεύουμε σ’ αυτόν και αρκεί να τον αγαπήσουμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στον κόσμο αυτόν.

    Εύχομαι από βάθους καρδίας, όπως ο εν σπηλαίω γεννηθείς και εν φάτνη ανακληθείς διά την ημών σωτηρίαν Κύριος χαρίσει σε όλους μας μέθεξιν του μυστηρίου της αρρήτου Αυτού κενώσεως και αποκαλύψει στις καρδιές μας «τις η ελπίς της κλήσεως αυτού και ο πλούτος της δόξης της κληρονομίας Αυτού εν τοις αγίοις» (Εφ.1,18) και «τις η κληρονομία του μυστηρίου του αποκεκριμένου από των αιώνων εν τω Θεώ» (Εφ.3,9) κατά τον μέγαν Παύλον.

Με την ευκαιρία της εισόδου μας στο νέον έτος, το 2024, εύχομαι επί τούτοις αυτόν εν παντί ευλογημένον, πλήρη αγαθών έργων και καρπών πνευματικών.

Χριστός ετέχθη!   Αληθώς ετέχθη!   Χρόνια πολλά!

 

Μετά των εν Κυρίω ευχών και αγάπης εν Χριστώ επί γης τεχθέντι,

 

Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός

 

Αρχ. Παύλος

«Ο Λόγος σάρξ εγένετο» (Ιω. 1,14) Υπό Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

 «Ο Λόγος σάρξ εγένετο» (Ιω. 1,14)

Υπό Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

Εν Πειραιεί τη 24 η Δεκεμβρίου 2022

Η εγγίζουσα μεγάλη Δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων, η Μητρόπολη των

εορτών κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά και η όλη κατανυκτική ατμό-

σφαιρα των ημερών, που διανύουμε, με τα προεόρτια τροπάρια και τους ύμνους,

στρέφουν και πάλι την προσοχή μας και οδηγούν την γραφίδα του λόγου προς το

μέγα γεγονός, το γεγονός των γεγονότων, την σάρκωση του Θεού Λόγου.

«Η πρώτη και η μεγαλυτέρα χαρμόσυνος αγγελία, το πιό μεγάλο ευαγγέλιον, που

ήτο δυνατόν να δώση ο Θεός εις τον άνθρωπον και ο ουρανός στη γη είναι, ότι ‘ο

Λόγος σάρξ εγένετο’», παρατηρεί ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους της

εποχής μας ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Και συνεχίζει: Ολόκληρο το ευαγγέλιο του

ουρανού προς την γη συνοψίζεται στις τέσσερις αυτές λέξεις. Έξω από αυτό και

χωρίς αυτό, άλλος ευαγγελισμός δεν υπάρχει για τον άνθρωπο, ούτε σ’ αυτόν ούτε

στον άλλο κόσμο. Ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος «ίνα θεόν τον αδάμ απεργάσηται»,

κατά τον Μέγαν Αθανάσιον, δηλαδή για να θεώση τον άνθρωπο, για να τον

επαναφέρει προς το αρχέτυπό του, προς τον δημιουργόν του, προς τον αρχικό προ-

ορισμό για τον οποίον τον έπλασε. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, καθώς εμβαθύνει

στο μυστήριο της σαρκώσεως παρατηρεί: «Αυτός που παρήγαγε τα πάντα εκ μη

όντων, επίγεια και επουράνια, όταν είδε τα λογικά κτίσματά του να αχρειώνονται

από πόθο για τα μεγαλύτερα, τους χαρίζει τον εαυτό του, του οποίου τίποτε μεγα-

λύτερο, ούτε ίσον, ούτε πλησίον δεν υπάρχει και προβάλλεται για μέθεξη από τους

επιθυμούντας, έτσι ώστε να μπορούμε στο εξής να χρησιμοποιούμε ακινδύνως την

επιθυμία προς την θέωση, εξ’ αιτίας της οποίας στην αρχή καταντήσαμε στον έσχα-

το κίνδυνο, και, ποθώντας ο καθένας μας να γίνει θεός, να μην είμαστε μόνο ακα-

τάκριτοι, αλλά και να επιτυγχάνωμε την επιθυμία. Με την κένωσή του δε και την

εκούσια πτώχευσή του, υπέδειξε στους ανθρώπους, αλλά και στους αγγέλους την

μόνη ασφαλή οδό που οδηγεί προς την θέωση. Εξ’ αιτίας αυτής (της σαρκώσεως)

τώρα πλέον οι άγγελοι έλαβαν το απερίτρεπτον, αφού έμαθαν εμπράκτως από τον

Δεσπότη Χριστό, ότι η οδός της υψώσεως και της προς αυτόν ομοιώσεως δεν είναι η

έπαρσις, αλλά η ταπείνωσις. Εξ’ αιτίας αυτής και οι άνθρωποι έχουν το

ευκολοδιόρθωτο, αφού πλέον αναγνωρίζουν ότι η ταπείνωσις είναι η οδός της ανα-

κλήσεως.

Όπως επισημαίνει σύγχρονος αγιορείτης ασκητής: Ο Θεός εγνώριζε την πτώση

του ανθρώπου προτού ακόμη τον δημιουργήσει, δεν του αφήρεσε όμως την

ελευθερία για να μην μειώσει την ιδιότητά του ως λογικού όντος, κατ’ εικόνα Θεού

δημιουργηθέντος. Ως άπειρη όμως αγάπη και σοφία δεν άφησε να ματαιωθεί η προ-

αιώνια θέλησή του, να χαρίσει δηλαδή στον άνθρωπο τα προητοιμασμένα γιαυτόν

αγαθά, και γιαυτό προώρισε εξ’ αρχής την «φιλάνθρωπον οικονομίαν» της σωτη-

ρίας του. Η ελευθερία του ανθρώπου υπήρχε στο σχέδιο της δημιουργίας αυτού και

επομένως η πτώσις του δεν εξένισε τον Θεόν. Πλην όμως, κατά τον μέγαν Δαμα-

2

σκηνόν, δεν θέλησε η αμαρτία του ανθρώπου και η πονηρία του διαβόλου να υπερ-

νικήσουν την αγαθότητά Του. Γιαυτό οικονόμησε μεγαλύτερη φανέρωση της αγά-

πης του. Έτσι η ανθρώπινη ελευθερία δεν μπόρεσε να καταστρέψη το σχέδιο του

Θεού, διότι βρέθηκε έγκλειστη, τρόπον τινά, σ’ ένα άλλο ευρύτερο πεδίο: Το σχέδιο

της διά της σαρκώσεως του Λόγου σωτηρίας και θεώσεως του κόσμου. Η αγάπη του

Θεού, που εκδηλώνεται διά μέσου αυτής, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός ή μικράς

τινός σημασίας, διότι ο σαρκωθείς Λόγος καθίσταται πλέον για μας το κέντρον της

ζωής μας και ο σκοπός της αιωνιότητός μας. Γίνεται κατά τον Μέγαν Αθανάσιον και

άγιον Μάξιμον, το κέντρον της ιστορίας, και της προϊστορίας και της μεταϊστορίας

ημών.

Είναι φανερόν, ότι η διά της σαρκώσεως του Λόγου θεία οικονομία αποτελεί με-

γαλύτερο και βαθύτερο μυστήριο παρά η δημιουργία του κόσμου. Το μέγα αυτό γε-

γονός δεν αποτελεί μιά επίσκεψη του Θεού προς τον άνθρωπον, για να τον ε-

παναφέρει μηχανικώ τω τρόπω, από όπου εξέπεσε, αλλά αποτελεί την πραγμα-

τοποίηση των ανερμηνεύτων βουλών της σοφίας και της αγάπης του Θεού προς το

πεπτωκός πλάσμα του: Να αναπλάση, δηλαδή και καταστήση αυτό υιόν του Πατρός

και κοινωνόν της θείας ζωής, διά της συνουσιώσεως αυτού μετά του Χριστού. Ιδού

τι ήταν εκείνο που κατέπληττε τον Παύλον, ώστε να λέγει «ω βάθος πλούτου και

σοφίας και γνώσεως Θεού» (Ρωμ.11,33). Την συγκλονιστική αυτή αλήθεια επιση-

μαίνει και ο μέγας της Εκκλησίας φωστήρ άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Μεγάλα

μεν τα δοθέντα, πολλώ δε μείζονα γίνεται τω διά του Χριστού δοθήναι. Ότι ουκ

έπεμψε τινά των δούλων προς τους δούλους, αλλ’ αυτόν τον μονογενή. Και πάλιν

ου μόνον ότι τον Υιόν έδωκε, θαυμαστόν, αλλ’ ότι και τούτω τω τρόπω, ώστε σφα-

γήναι αυτόν τον αγαπώμενον. Ουδέν γαρ ούτω μέγα ως το αίμα εκχυθήναι του Θεού

υπέρ ημών». Όντως και της υιοθεσίας και των άλλων δωρεών τούτο ασυγκρίτως

υπερέχει: το ότι ο Θεός «του ιδίου υιού ουκ εφείσατο» (Ρωμ.8,32).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στρέφοντας την προσοχή του προς τον τρόπον της

σαρκώσεως και βλέποντας την άκρα ταπείνωση, πτωχεία και κένωση παρατηρεί

γεμάτος θαυμασμό: Αυτός, που κάθεται επάνω στα χερουβίμ ευρίσκεται σήμερα ως

βρέφος επάνω στη γη. Αυτός που είναι αθέατος από τα εξαπτέρυγα, που δεν μπο-

ρούν να ατενίσουν όχι μόνο την φύση του, αλλ’ ούτε την αίγλη της δόξης του,

γιαυτό και επισκιάζουν τα μάτια με τις πτέρυγες, βλέπεται αισθητώς και υποπίπτει

στους σαρκικούς οφθαλμούς, αφού έγινε σάρκα. Αυτός που ορίζει τα πάντα και δεν

ορίζεται από κανένα περιλαμβάνεται σε μία πρόχειρη και μικρή φάτνη. Αυτός που

κατέχει και συσφίγγει το παν με την παλάμη του περιτυλίσσεται σε μικρά σπάρ-

γανα. Αυτός που έχει τον πλούτο των ακενώτων θησαυρών, τέτοια πτωχεία υφί-

σταται εκουσίως, ώστε ούτε τόπο να μην ευρίσκει στο κατάλυμα.

Ας στρέψουμε λοιπόν και εμείς τους νοερούς οφθαλμούς της ψυχής μας προς τον

εν σπηλαίω γεννηθέντα Κύριον και ας διδαχθούμε από την άκρα ταπείνωσή του. Ας

τον δοξολογήσωμε μαζί με τους αγγέλους και τους ποιμένες, «δόξα εν υψίστοις

λέγοντες τω σήμερον εν σπηλαίω τεχθέντι εκ της παρθένου και Θεοτόκου εν

Βηθλεέμ της Ιουδαίας».

>ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ «Θέλεις υγιής γενέσθαι;"

>ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 

 «Θέλεις υγιής γενέσθαι;»

 Εν Πειραιεί τη 15 η Μαΐου 2022

Του Αρχιμανδρίτου π Παύλου Δημητρακοπούλου, προϊσταμένου του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τέταρτη Κυριακή από του Πάσχα, η Κυριακή του Παραλύτου και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια περικοπή από το 9ο κεφάλαιο των Πράξεων, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 5ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο οποίο ο Ευαγγελιστής μας περιγράφει το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου. Πρόκειται για ένα θαύμα, που έκανε ο Κύριος στην Ιερουσαλήμ, εκεί στην προβατική πύλη της Βηθεσδά, όπου υπήρχε κολυμβήθρα, δηλαδή κάποια λίμνη, γύρω από την οποία υπήρχαν πέντε θολωτά υπόστεγα, στα οποία βρίσκονταν ξαπλωμένοι ένα πλήθος αρρώστων, που περίμεναν εκεί καρτερικά την θεραπεία τους. Μας καλεί λοιπόν η Εκκλησία μας σήμερα για μια ακόμη φορά, καθώς προβάλλει αυτό το θαύμα, τόσο από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, όσο και από την σχετική υμνογραφία του Πεντηκοσταρίου, να στρέψουμε την προσοχή μας στο περιεχόμενό του και να σχολιάσουμε, στα λίγα λεπτά που έχουμε στη διάθεσή μας, ορισμένα σημεία της περικοπής, προκειμένου να δούμε στη συνέχεια, ποια είναι η σημασία όλων αυτών, που περιγράφονται στο Ευαγγελικό κείμενο, στη δική μας πνευματική ζωή και πορεία. Όπως σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής, υπήρχε στον τόπο εκείνο ανάμεσα στο πλήθος ένας άνθρωπος, που ήταν 38 χρόνια παράλυτος και κατάκοιτος. Περίμενε και αυτός εκεί καρτερικά, πότε θα ταραχθούν τα νερά της κολυμβήθρας από τον άγγελο, για να πέσει πρώτος στη λίμνη μετά την ταραχή του νερού, ώστε να θεραπευθεί. Αλλά δεν υπήρχε εκεί δυστυχώς κάποιος να τον βοηθήσει, να μπή μέσα στη λίμνη και να κολυμβήσει, διότι κάποιος άλλος προλάβαινε πριν από αυτόν. Κανένας δυστυχώς από όσους είχαν θεραπευθεί, ή από τους συγγενείς των θεραπευθέντων, δεν βρέθηκε να τον ευσπλαχνισθεί και να τον βοηθήσει, ώστε να βρεί και αυτός την πολυπόθητη θεραπεία του. Στο σημείο αυτό ας ανακρίνει ο καθ’ ένας από μας τη συνείδησή του, αδελφοί μου, μήπως κατά κάποιον τρόπο μοιάζουμε μ’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι αφού έβρισκαν τη θεραπεία τους, δεν φιλοτιμούνταν στη συνέχεια να βοηθήσουν και αυτόν τον δυστυχισμένο παράλυτο. Μήπως δηλαδή η φιλαυτία και ο εγωισμός που έχουμε μέσα μας, έχει διαβρώσει σε τέτοιο βαθμό την ψυχή μας, ώστε να ενδιαφερόμαστε και να φροντίζουμε αποκλειστικά μόνο για τον εαυτό μας, μένοντας ψυχροί και αδιάφοροι μπροστά στον πόνο και στις ανάγκες των συνανθρώπων μας. 2 Έμοιαζε μ’ έναν άταφο νεκρό ο παράλυτος. Όμως δεν απελπιζόταν, δεν έχανε την υπομονή του, παρ’ όλο που το μαρτύριό του παρατεινόταν επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Μόνο με τον Ιώβ θα μπορούσε να τον συγκρίνει κανείς. Και όχι μόνο δεν απελπιζόταν και σήκωνε με υπομονή θαυμαστή αυτό τον βαρύ σταυρό της αρρώστιας του, αλλά επί πλέον δεν φαίνεται μέσα από την όλη διήγηση, να παραπονείται και να αγανακτεί, ούτε φαίνεται να κατακρίνει κανέναν, καθώς έβλεπε την σκληρότητα και την απανθρωπιά των ανθρώπων, που τον περιστοίχιζαν. Όπως θα δούμε παρά κάτω, στο διάλογο που είχε με τον Χριστό, δεν γογγύζει ούτε εναντίον του Θεού, ούτε εναντίον των ανθρώπων. Και στο σημείο αυτό ας ανακρίνουμε και πάλι τον εαυτό μας. Αν δηλαδή ο Θεός παραχωρήσει να μας βρεί μια παρόμοια χρόνια αρρώστια, για την ωφέλεια και την θεραπεία της ψυχής μας, δείχνουμε άραγε υπομονή και καρτερία, δοξάζοντας μάλιστα τον Θεό; Ή μήπως μικροψυχούμε και οργιζόμαστε και παραπονούμαστε εναντίον του Θεού και των ανθρώπων; Σ’ αυτόν τον δυστυχισμένο άνθρωπο ήρθε ο Κύριος και όταν τον πλησίασε του έθεσε το ερώτημα: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Θέλεις να γίνεις καλά, να ξαναβρείς την υγεία σου; Πολύ παράξενο μας φαίνεται το ερώτημα. Υπάρχει άνθρωπος που δεν θέλει να γίνει καλά, που δεν θέλει να θεραπευθεί; Ναι, υπάρχει αδελφοί μου, υπάρχει!! Βέβαια όταν πάσχουμε από σωματικές αρρώστιες, όλοι μας θέλουμε να γίνουμε καλά και τρέχουμε στους καλύτερους γιατρούς και δαπανούμε, αν χρειαστεί και όλη μας την περιουσία, για να ξαναβρούμε τη υγεία μας. Όμως δεν πάσχουμε μόνο από σωματικές αρρώστιες, πάσχουμε και από ψυχικές. Και όταν λέμε ψυχικές, δεν εννοούμε εδώ τις ψυχιατρικές αρρώστιες, αλλά κυρίως και πρωτίστως τα πάθη και τις αμαρτίες μας, που είναι οι χειρότερες από όλες τις αρρώστιες, διότι αυτές έχουν τη δύναμη να μας χωρίσουν αιωνίως από τον Χριστό και να μας στερήσουν την βασιλεία των ουρανών. Δείχνουμε λοιπόν παρόμοια φροντίδα για την θεραπεία της ψυχής μας, που πάσχει από πλήθος αμαρτιών και παθών και είναι υποδουλωμένη από όλο το σύστημα του παλαιού ανθρώπου; Ή μήπως αδιαφορούμε και με τη στάση μας αυτή δείχνουμε πάνω στην πράξη, ότι δεν μας απασχολεί το θέμα της θεραπείας της ψυχής μας από τα πάθη και σε τελική ανάλυση δείχνουμε, ότι δεν θέλουμε να θεραπευθούμε; Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας αδιαφορούμε. Δεν φροντίζουμε όσο πρέπει και όπως πρέπει για την θεραπεία της ψυχής μας. Δεν καταφεύγουμε στο μυστήριο της μετανοίας, ούτε παίρνουμε συνήθως τα πνευματικά φάρμακα, που μας υποδεικνύει ο πνευματικός. Και όταν ακόμη πηγαίνουμε να εξομολογηθούμε, δεν ξέρουμε πως να εξομολογηθούμε. Αλλά ούτε έχουμε και τη διάθεση να κάνουμε υπακοή σε όσα θα μας συμβουλεύσει ο πνευματικός μας. Δεν έχουμε τη διάθεση να μαθητεύσουμε στο Ευαγγέλιο και στο λόγο του Θεού, για να διδαχθούμε όλα εκείνα τα στοιχεία της πνευματικής ζωής, που είναι αναγκαία να γνωρίζουμε για να βρούμε τη θεραπεία μας και τα οποία δεν είναι του παρόντος να παραθέσουμε, διότι δεν μας παίρνει ο χρόνος. Οπότε παραμένουμε αθεράπευτοι από την αρρώστια της αμαρτίας. Μπορεί βέβαια στην προσευχή μας να παρακαλούμε τον Θεό να μας απαλλάξει από τις αμαρτίες μας, όμως ο Θεός δεν προσέχει, το τι λέμε με τα λόγια μας, αλλά την όλη εσωτερική 3 διάθεση της ψυχής μας. Και κυρίως αν έχουμε τη διάθεση να κάνουμε υπακοή στον πνευματικό μας, αν έχουμε πάρει την γενναία απόφαση, να μπούμε στο δρόμο της μετανοίας και στο δρόμο του πνευματικού αγώνος, που συνεπάγεται η ειλικρινής μετάνοια. Παρά κάτω σημειώνει ο ευαγγελιστής, τι απήντησε ο παράλυτος όταν ο Κύριος του έθεσε το ερώτημα «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Καθώς δεν ξέρει ποιόν έχει μπροστά του, αρχίζει να περιγράφει όλο το δράμα και όλο τον πόνο του, χωρίς όμως να παραπονείται, χωρίς να κατακρίνει κανένα και χωρίς να αγανακτεί εναντίον ουδενός, όπως τονίσαμε και προηγουμένως. Η μακροχρόνια αρρώστια, που ήταν καρπός μιας προηγούμενης αμαρτωλής και άσωτης ζωής, έφερε μεγάλη ωφέλεια και μεγάλο κέρδος στην ψυχή του. Μαλάκωσε την καρδιά του και έφερε ταπείνωση στην ψυχή του. Έφερε μέσα του γνήσια και ειλικρινή μετάνοια, διότι τον βοήθησε να συνειδητοποιήσει, που μας οδηγεί η αμαρτία και ποια είναι τα ολέθρια αποτελέσματά της. Το πάθημα του έγινε μάθημα, το οποίο μάθημα δεν ήταν δυνατόν να μάθει με άλλο τρόπο, παρά μόνο μέσα από την μακροχρόνια αυτή αρρώστια. Αυτή την μεγάλη αλήθεια πρέπει να ιδιαιτέρως εδώ να τονίσουμε, αδελφοί μου. Ότι δηλαδή υπάρχουν σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι, όσα κηρύγματα και αν ακούσουν, όσα βιβλία και αν διαβάσουν, δεν εννοούν να συνειδητοποιήσουν, σε ποιο βάραθρο μας οδηγεί η αμαρτία και δεν εννοούν να ευθυγραμμίσουν τη ζωή τους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Οπότε ο Θεός, βλέποντας τη σκληρότητα και την αμετανοησία αυτών των ανθρώπων, παραχωρεί να έρθει σ’ αυτούς μια βαριά αρρώστια, ώστε το μάθημα που δεν θέλησαν να μάθουν μέσα από τις νουθεσίες και τις συμβουλές, να το μάθουν μέσα από την αρρώστια. Παρά κάτω ο ευαγγελιστής σημειώνει ότι ο Κύριος προχώρησε αμέσως στο θαύμα και με ένα παντοδύναμο πρόσταγμά του, αμέσως τον θεράπευσε. Και μάλιστα τον θεράπευσε όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά, όπως αυτό φαίνεται από την συνέχεια της διηγήσεως. Η μακροχρόνια αρρώστια έφερε μέσα στην ψυχή του πολλή πνευματική ωφέλεια και ήταν τώρα πλέον ώριμος να δεχθεί τη θεραπεία. Όταν αργότερα ο Κύριος τον συνάντησε στο ιερό, του είπε: «Ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται». Εδώ ο Κύριος επισημαίνει ένα μεγάλο κίνδυνο, που όλοι μας διατρέχουμε και πρέπει να ιδιαιτέρως να τον προσέξουμε. Τον κίνδυνο δηλαδή να παλινδρομήσουμε και πάλι πίσω στην αμαρτία και στην κοσμική ζωή μετά την πνευματική μας θεραπεία από τα πάθη. Και τούτο, διότι όπως επισημαίνουν οι άγιοι Πατέρες, τα πάθη είναι φιλεπίστροφα, δηλαδή αν τυχόν δεν προσέξουμε και χαλαρώσουμε τον πνευματικό μας αγώνα από ραθυμία και αμέλεια, αυτά επανέρχονται, αρχίζουν και πάλι να αιχμαλωτίζουν την ψυχή μας. Οι δε πνευματικές συνέπειες μιας τέτοιας παλινδρομήσεως είναι φοβερές και ασυγκρίτως χειρότερες ακόμη και από την πιο φοβερή σωματική ασθένεια. Τόσο φοβερές, ώστε μας οδηγούν στην αιώνια καταστροφή και στον αιώνιο θάνατο. Και εδώ εφαρμόζεται ο θεόπνευστος λόγος του αποστόλου Πέτρου στην Β΄ Καθολική του Επιστολή: «κρείττον γαρ ην αυτοίς μη επεγνωκέναι την οδόν της δικαιοσύνης η επιγνούσιν 4 επιστρέψαι εκ της παραδοθείσης αυτοίς αγίας εντολής», (2,22). Δηλαδή θα ήταν πολύ καλυτέρα γι’ αυτούς, [που παλινδρομούν στην αμαρτία], να μην είχαν γνωρίσει καθόλου τον δρόμο της δικαιοσύνης, παρά, αφού τον εγνώρισαν καλά, να φύγουν και να απομακρυνθούν από το παραδοθέν εις αυτούς άγιον θέλημα του Κυρίου και να επιστρέψουν στην ακαθαρσία της αμαρτωλότητος. Αδελφοί μου, τον λόγο που απηύθυνε ο Κύριος προς τον παράλυτο «Θέλεις υγιής γενέσθαι;», τον απευθύνει και στον καθένα από μας. Ας δείξουμε λοιπόν σ’ Αυτόν όχι μόνο με τα λόγια μας, αλλά κυρίως με τα έργα μας, ότι πράγματι θέλουμε να θεραπευτούμε από τα πάθη, κάνοντας πράξη, όλα όσα προηγουμένως σημειώσαμε, πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. 

Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιερού Ναού

. Εν Πειραιεί τη 30 η Απριλίου 2022

 Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η Κυριακή του Θωμά και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε προηγουμένως, είναι μια περικοπή από το 5 ο κεφάλαιο των Πράξεων, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 20 ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο οποίο ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας περιγράφει δύο από τις εμφανίσεις του Αναστάντος Χριστού στους μαθητές, την πρώτη το εσπέρας της Αναστάσεως, απόντος του Θωμά και την δεύτερη οκτώ ημέρες αργότερα, παρόντος και του Θωμά, ο οποίος αξιώθηκε μάλιστα να ψηλαφίσει τον Αναστάντα Κύριο. Όπως σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής, όταν ο Θωμάς επέστρεψε στο υπερώο το εσπέρας της Αναστάσεως και του ανήγγειλαν γεμάτοι χαρά οι άλλοι μαθητές, ότι είδαν τον αναστημένο Κύριο, αυτός δήλωσε απερίφραστα: «Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού ου μη πιστεύσω», (Ιω.20,25). Κοφτή και κατηγορηματική η απαίτηση του Θωμά, που θα ικανοποιούσε και τον πιο απαιτητικό και αντικειμενικό ερευνητή και ανακριτή της Αναστάσεως. Δεν ικανοποιείται να δη με τα μάτια του τον Εσταυρωμένο ζωντανό. Θέλει να αγγίξει και με τα χέρια του το σώμα του Κυρίου. Ακόμη περισσότερο! Να ψηλαφήσει με τα δάκτυλά του τις πληγές, που προκάλεσαν τα καρφιά στα άχραντα χέρια Του και με την παλάμη του την λογχευμένη του πλευρά. Με όλες του τις αισθήσεις, όραση, ακοή, αφή, ζητεί να λάβει πείραν του γεγονότος. Όπως παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος: «Την δια της αισθήσεως της παχυτάτης εζήτει πίστιν και ουδέ τοις οφθαλμοίς επίστευεν. Ου γαρ είπεν αν μη ίδω, αλλ’ εάν μη ψηλαφήσω…μήπως φαντασία το ορώμενον ή». Δηλαδή ο Θωμάς ζητούσε την πίστη εκείνη, που προέρχεται από την αίσθηση της αφής, και δεν επίστευε μόνο σ’ όσα τον πληροφορούσαν οι οφθαλμοί του. Διότι δεν είπε, εάν δεν δω, αλλά εάν δεν ψηλαφήσω, μήπως είναι φαντασία το ορώμενον. Και ο Κύριος, που από άπειρη αγάπη για το πλάσμα του υπέμεινε την εσχάτη ταπείνωση του σταυρικού θανάτου, συγκαταβαίνει στην απαίτηση του μαθητού του. Υποχωρεί και καταδέχεται να ψηλαφηθή, για να προσθέσει έτσι μία επί πλέον ισχυρή απόδειξη της Αναστάσεώς Του. Ένας άλλος μεγάλος Πατήρ της Εκκλησίας μας ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, παρατηρεί: «Οίμαι δε… οικονομικώτατα σφόδρα την του μαθητού γεγονέναι προς καιρόν ολιγοπιστίαν, ίνα διά της αυτού πληροφορίας και ημείς οι μετ’ αυτόν ανενδοιάστως πιστεύομεν, ότι την σάρκα την επί του ξύλου κρεμαμένην και παθούσαν τον θάνατον εζωοποίησεν ο Πατήρ δι’ Υιού». Δηλαδή η πρόσκαιρη απιστία του μαθητού υπήρξε θεία οικονομία, 2 έτσι ώστε η ιδική του μαρτυρία και επιβεβαίωσις να γίνη και σε μας τους μεταγενεστέρους αφορμή ανεπιφύλακτης πίστεως, ότι δηλαδή το σώμα εκείνο, το οποίο κρεμάσθηκε πάνω στο ξύλο του σταυρού και υπέστη τον θάνατο, εζωοποίησε ο Πατέρας δια του Υιού. Μετά από οκτώ ημέρες εμφανίζεται ο Κύριος και πάλι στους μαθητές, παρόντος και του Θωμά. Προς αυτόν ιδιαιτέρως τώρα απευθύνεται και τον προσκαλεί να τον ψηλαφήσει, όπως το ζήτησε: «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευρά μου και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός», (Ιω.20,26-27). Σαν να του έλεγε: Θωμά, όσα δήλωσες πριν από οκτώ ημέρες, τα άκουσα ως Θεός, διότι ήμουν αοράτως παρών. Ιδού λοιπόν βρίσκομαι ενώπιόν σου. Μη διστάσεις να με ψηλαφήσεις. Ο Ιησούς προσφέρει τον εαυτό του σε μια κοινωνία του πάθους και της Αναστάσεώς Του. Αγγίζοντας ο μαθητής με το δάκτυλό του τις πληγές του Χριστού, «πιάνει» τον θάνατό του και ακουμπώντας το χέρι στις ουλές του, «κρατάει» την Ανάστασή του. Ο Θωμάς μένει κατάπληκτος, συγκλονισμένος με όσα βλέπει και ακούει. Επί οκτώ ημέρες πάλευε με τους λογισμούς της απιστίας. Τα κύματα της λύπης και της απελπισίας χτυπούσαν επικίνδυνα το σκάφος της ψυχής του και απειλούσαν να το καταποντίσουν στην απώλεια. Και να τώρα, ξαφνικά και απροσδόκητα, βλέπει μπροστά του ολοζώντανο τον Κύριο, ο οποίος τον προσκαλεί, να τον ψηλαφίσει! Πλησιάζει ο Θωμάς και απλώνει το χέρι του. Με τα δάχτυλά του ψηλαφά τις πληγές Του και με την παλάμη την πλευρά Του. Όντως αυτός είναι ο διδάσκαλός του. Το σώμα του είναι αληθινό ανθρώπινο σώμα με σάρκα και οστά. Δεν έχει σημασία που αυτό το πανάχραντο Σώμα το είδε προηγουμένως, να εισέρχεται στο Υπερώο κεκλεισμένων των θυρών. Σημασία έχει ότι είναι εκείνο το Σώμα, που μέχρι πριν από λίγο είχε καρφωθεί πάνω στο σταυρό και όχι κάποιο άλλο. Και ιδού οι πληγές του, που αποδεικνύουν τον θάνατό Του. Πόσο μεγάλη είναι η φιλανθρωπία του Κυρίου μας, ο οποίος καταδέχεται να ψηλαφηθή, για να στηρίξει στην πίστη τον κλονισμένο μαθητή, αλλά παράλληλα να βεβαιώσει την Ανάστασή του κατά τρόπο αναντίρρητο, σε όλες τις γενεές των ανθρώπων ανά τους αιώνας. Ωραιότατα διατυπώνει την αλήθεια αυτή ένα τροπάριο του Κανόνος της ζ΄ ωδής της Κυριακής του Θωμά: «Ου μάτην διστάσας ο Θωμάς τη εγέρσει σου ου κατέθετο, αλλ’ αναμφίλεκτον έσπευδεν αποδείξαι ταύτην Χριστέ τοις πάσιν έθνεσιν». Δηλαδή η απιστία του Θωμά δεν έγινε ματαίως και χωρίς λόγο, χωρίς να προκύψει ωφέλεια πνευματική. Διότι με την απιστία του έσπευδε, να αποδείξει την Ανάσταση αναντίρρητη και βεβαία σ’ όλους τους λαούς. Μετά από την συγκλονιστική αυτή εμπειρία, θριαμβευτική επακολουθεί η ομολογία του Θωμά: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Ομολογία όχι μόνον της Αναστάσεως, αλλά και της Θεότητος του Αναστάντος. Δηλαδή ωσάν να έλεγε: Εσύ που νίκησες τον θάνατο, δεν είναι δυνατόν παρά να είσαι ο πλάστης και δημιουργός μου, διότι η Ανάσταση, η νίκη επί του θανάτου, δεν είναι έργο ανθρωπίνης, αλλά θείας δυνάμεως. 3 Όπως μας πληροφορούν οι Πράξεις των Αποστόλων, ο Κύριος μετά την Ανάστασή Του εμφανίστηκε πολλές φορές, επί σαράντα ήμερες, σε διάφορα πρόσωπα και σε διάφορους τόπους. Η πιο σημαντική από αυτές υπήρξε η δεύτερη προς τους μαθητές, οκτώ ημέρες μετά την πρώτη, παρόντος και του Θωμά. Είναι δε η πιο σημαντική, διότι εδώ έχουμε όχι μόνον την θέα του Αναστάντος, αλλά επί πλέον και την ψηλάφιση του αναστημένου σώματος, οπότε η Ανάσταση επιβεβαιώνεται και δια των οφθαλμών και δια της αφής και δια της ακοής. 

Επί πλέον διακηρύσσεται από τον Θωμά, ότι ο Αναστάς Κύριος είναι ο σαρκωθείς Θεός Λόγος.

 Όλες οι εμφανίσεις του αναστημένου Κυρίου στο διάστημα των σαράντα ημερών είχαν ως σκοπό να βεβαιωθούν οι μαθητές, αλλά και κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος σ’ όλες τις επόμενες γενεές των ανθρώπων μέχρι της συντελείας των αιώνων, ότι η Ανάσταση είναι ένα αναντίρρητο ιστορικό γεγονός.

 Είναι το γεγονός εκείνο, πάνω στο οποίο θεμελιώνεται και στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της πίστεως. Όπως μας βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος, «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών…Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών» (Α΄ Κορ.15,14,17). Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε δεν έχει πλέον κανένα νόημα και περιεχόμενο το κήρυγμά μας, αλλ’ επίσης είναι ματαία και κούφια από κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο και η πίστη σας. Χωρίς την Ανάσταση όλο το χριστιανικό οικοδόμημα καταρρέει και μεταβάλλεται σε μια ιδεολογία, σε ένα ανθρώπινο φιλοσοφικό κατασκεύασμα, σε μια από τις πολλές θρησκείες του κόσμου, ανίκανο να σώσει και να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον θάνατον, ο οποίος είναι κατά τον άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς «η μόνη πικρία της ζωής, η μόνη πικρία της υπάρξεως. Εξ αυτού προέρχεται και όλη η τραγικότητα της ζωής». Επειδή δε ακριβώς η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί θεμελιακό γεγονός της πίστεως, έπρεπε να βεβαιωθή ως αδιάψευστη ιστορική πραγματικότητα από πολλούς αυτόπτες μάρτυρες. Οι αποδείξεις λοιπόν είναι πολλές, πειστικές και ατράνταχτες, αποκλείουν δε και το παραμικρό ενδεχόμενο αμφιβολίας. Όσοι εξακολουθούν να απιστούν, δεν έχουν επιχειρήματα και χάνονται στο σκοτάδι της απιστίας και εν τέλει στην απώλεια. Η αιτία της απιστίας βρίσκεται μέσα τους. Στο ότι δηλαδή κατά βάθος αγαπούν την αμαρτία και την ασωτία και δεν θέλουν να αλλάξουν ζωή: «Αύτη εστίν η κρίσις» λέγει ο Ευαγγελιστής, «ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος, ή το φως. Ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα», (Ιω.3,19). Ακόμη και μέχρι σήμερα πολλοί είναι εκείνοι που εξακολουθούν να προβάλλουν αντιρρήσεις για να αρνηθούν την Ανάσταση. Ας δούμε μερικές από αυτές: Ισχυρίζονται ότι οι μαθητές, όπως και οι μυροφόρες, εξαπατήθηκαν και ότι όσα είδαν, ήταν ψευδαισθήσεις. Όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ευσταθεί, διότι οι μαθητές δεν είχαν καμιά ψυχολογική προδιάθεση, να δεχθούν την Ανάσταση. Αντιθέτως ήσαν τρομερά δύσπιστοι. Τα Ευαγγέλια είναι πλήρως αποκαλυπτικά αυτών των ψυχικών τους διαθέσεων, διότι δυσπιστούσαν στις διαβεβαιώσεις των μυροφόρων, ότι Τον είχαν δει Αναστάντα. 4 Ισχυρίζονται επίσης ότι ο Χριστός δεν πέθανε πάνω στο σταυρό, αλλά έγινε στην περίπτωσή του κάποια νεκροφάνεια. Όμως και αυτός ο ισχυρισμός δεν ευσταθεί. Κατ’ αρχήν εδώ έχουμε τη μαρτυρία του Ρωμαίου κεντυρίωνος, ο οποίος βεβαίωσε τον Πιλάτο, ότι ο θάνατος του Χριστού είχε επέλθει. Έπειτα το Ευαγγέλιο μας πληροφορεί ότι ο Κύριος κατά την ίδια την ήμερα της Αναστάσεώς Του συμπορεύθηκε συζητώντας με δύο μαθητές Του προς Εμμαούς, που απείχε πάνω από δέκα χιλιόμετρα από τα Ιεροσόλυμα. Πως είναι δυνατόν κάποιος που έχει υποστεί νεκροφάνεια και επομένως βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλης εξαντλήσεως, να μπορεί να περπατάει επί ώρες και να συζητάει, σαν να μη προηγήθηκε τίποτα; Ο λόγος του Κυρίου προς τον Θωμά, αγαπητοί μου αδελφοί, «και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός» δείχνει, ότι υπήρχε ενδεχόμενο ο Θωμάς και μετά την ψηλάφιση του αναστημένου Σώματος, να μην θελήσει, να πιστεύσει και να παραμείνει αμετανόητος στην απιστία. Από ένα τέτοιο όμως ενδεχόμενο κινδυνεύομε όλοι μας. Ας ανακρίνουμε τον εαυτό μας και ας εξετάσουμε τη συνείδησή μας, μήπως ενώ νομίζουμε, ότι δήθεν πιστεύουμε στο Χριστό, κατά βάθος όμως αγαπούμε την αμαρτία και επιζητούμε στην καθημερινή μας ζωή, να ικανοποιούμε τα πάθη μας, ενώ παράλληλα απέχουμε από τη ζωή και τα μυστήρια της Εκκλησίας. Πράγμα το οποίο δείχνει ότι η πίστη μας δεν είναι αληθινή και γνήσια. 

Ας ευχηθούμε το ανέσπερο Φως του Αναστάντος Χριστού να καταυγάσει τις ψυχές μας και το φετινό Πάσχα να γίνει αφορμή ανανήψεως και μετανοίας. Αμήν.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ Αναστάσιμες Ευχές Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

 

Εν Πειραιεί τη 21η Απριλίου 2022

 Σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Εκ γαρ

θανάτου προς ζωήν και εκ γής προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς

διεβίβασεν...»

Η Ανάσταση του Χριστού είναι το κυρίαρχο, το κεντρικότερο, το κατ’ εξοχήν

γεγονός της ενσάρκου Θείας Οικονομίας. Είναι το γεγονός, που διαφοροποιεί τον

Χριστιανισμό από κάθε άλλη θρησκεία. Είναι το γεγονός, πάνω στο οποίο

θεμελιώνεται και στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της πίστεως. «Ει δε Χριστός ουκ

εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών…Ει δε

Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών» (Α΄ Κορ.15,14,17), βεβαιώνει ο

μέγας Παύλος. Χωρίς την Ανάσταση όλο το χριστιανικό οικοδόμημα καταρρέει

και μεταβάλλεται σε μια ιδεολογία, σε ένα ανθρώπινο φιλοσοφικό κατασκεύασμα,

ανίκανο να σώσει, να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον θάνατον, ο οποίος είναι, κατά

τον μεγάλο σύγχρονο άγιο και ομολογητή της Ορθοδοξίας μας Ιουστίνο τον

Πόποβιτς «η μόνη πικρία της ζωής, η μόνη πικρία της υπάρξεως. Εξ αυτού

προέρχεται και όλη η τραγικότητα της ζωής».

Ο σκοπός της Αναστάσεως δεν ήταν απλώς για να καταδειχθεί η θεία φύσις του

Αναστάντος, ο οποίος με την δύναμη της Θεότητός του συντρίβει τον θάνατον. Ο

Χριστός ανεστήθη διά τον εκπεσόντα εις την φθοράν και εις τον θάνατον

κατολισθήσαντα άνθρωπον. Ανεστήθη ίνα «ημάς διαβιβάσει εκ θανάτου προς

ζωήν και εκ γής προς ουρανόν».

Εύχομαι από βάθους καρδίας το ανέσπερον φως του Αναστάντος Κύριου να

πληροί και καταυγάζει τις καρδιές όλων μας.

Μετά των αναστασίμων εορτίων προσρήσεων και ευχών εν Χριστώ αναστάντι,

Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Διευθυντής του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών

της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 31η Ιανουαρίου 2022

ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;

(Αναφορά σε σχετική γεωπολιτική ανάλυση)

Πατήρ Παύλος

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο και έγινε άνθρωπος για να

καταργήσει «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτ’  έστι τον διάβολον», (Εβρ.

2, 14). Να μας απολυτρώσει από την δυναστεία του, την αμαρτία, τη φθορά και το

θάνατο. Γι’ αυτό ο «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» (Α΄Ιωάν.3,18) μισεί θανάσιμα

την αγία Του Εκκλησία και επιχειρεί εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια να την

καταστρέψει, γνωρίζοντας ότι, δι’ αυτής συντελείται η σωτηρία του ανθρώπου και

η ολοσχερής συντριβή του, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας: «νυν ο άρχων

του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω», (Ιω. 12,31). Από την πρώτη ημέρα της επί

γης παρουσίας της μέχρι σήμερα έχει εξαπολύσει εναντίον της, μέσω των

πειθηνίων οργάνων του, ένα πόλεμο σκληρό και λυσσώδη, συνεχή και

ανυποχώρητο, χρησιμοποιώντας πάμπολλες δόλιες μεθοδεύσεις και κάθε

πρόσφορο μέσο, με σκοπό και στόχο να ακυρώσει το σωτηριώδες έργο της.

Στην αρχή χρησιμοποίησε ως όργανά του τους Ιουδαίους, την θρησκευτική

ηγεσία του Ισραήλ και στη συνέχεια τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες, οι οποίοι επί

τρείς αιώνες εξαπέλυσαν φοβερούς διωγμούς, χύνοντας ποταμούς αιμάτων και

οδηγώντας στο μαρτυρικό θάνατο εκατομμύρια μάρτυρες. Νόμισε ότι με την βία

και την κοσμική ισχύ θα την εξαφάνιζε εν τη γενέσει της. Γρήγορα όμως

απογοητεύτηκε, όταν διαπίστωσε, ότι οι διωγμοί έφεραν αντίθετα αποτελέσματα. Η

Εκκλησία βγήκε από τις κατακόμβες πιο ρωμαλέα και πιο δυνατή και κατά

παράδοξο και θαυμαστό τρόπο εξαπλωνόταν σ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας

και σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Αφού απέτυχε μέσω της βίας και των διωγμών, στη συνέχεια μηχανεύτηκε άλλο

τρόπο πολεμικής, τις πλάνες και τις αιρέσεις. Συνεργάστηκε με εγωπαθείς και

πλάνους αιρεσιάρχες, για να νοθεύσει τις αλήθειες της πίστεως, γνωρίζοντας ότι

κάθε αιρετική διδασκαλία οδηγεί στην απώλεια. Η μεθοδεία αυτή υπήρξε η πλέον

οδυνηρή για την Εκκλησία, διότι αν οι διωγμοί ισχυροποιούσαν την Εκκλησία, οι

αιρέσεις και τα σχίσματα την αποδυνάμωναν. Ωστόσο και πάλι δεν κατόρθωσε να

την εξαφανίσει, διότι παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του χριστιανικού

κόσμου απεκόπη από το σώμα της, εν τούτοις Αυτή εξακολουθεί να παραμένει μία

και αδιαίρετη και να επιτελεί το σωτηριώδες έργο της.

Από τον 18 ον αιώνα επενόησε νέα μέθοδο πολεμικής, τον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό

Διαφωτισμό». Ήταν ένα κίνημα που είχε σαν πρωταρχικό στόχο να επιφέρει

καίριο πλήγμα στη χριστιανική πίστη, όπως αυτή εμφανιζόταν μέσα στους κόλπους

του χρεωκοπημένου και με δεκάδες κακοδοξίες αλλοτριωμένου Παπισμού.

Στόχευε να απελευθερώσει τον ευρωπαίο άνθρωπο από τις αθλιότητες, την

2

υποκρισία και τις αυθαιρεσίες του πλήρως εκκοσμικευμένου παπικού «ιερατείου»,

από τις κτηνωδίες και τις βαρβαρότητες των σταυροφοριών και της περιβόητης

ιεράς Εξετάσεως.

Στη συνέχεια ανέδειξε στο προσκήνιο της ιστορίας άλλο θηρίο, «αναβαίνον εκ

της αβύσσου», (Αποκ. 11,7), τον Μαρξισμό, ο οποίος διέπραξε ανείπωτες

θηριωδίες, τέτοιες και τόσες, που δε γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα.

Μόνο στην άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση, στα 70 χρόνια του μαρξιστικού

καθεστώτος, τα αθώα θύματα από τις «εκκαθαρίσεις των συντρόφων» ξεπερνούν

τα 100.000.000! Αλλά και πάλι η Εκκλησία βγήκε νικηφόρα, όταν οι κόκκινοι

τύραννοι αφανίστηκαν και παραδόθηκαν στην χλεύη της ιστορίας.

Στην εποχή μας ο διάβολος με τα επί γης όργανά του έχει αλλάξει τακτική.

Επιχειρεί να πλήξει την Εκκλησία με πολλές ταυτόχρονα μεθοδεύσεις. Η πολεμική

του έχει γίνει πολυεπίπεδη και πολλή πιο επικίνδυνη και δόλια από όλες τις

προηγούμενες. Προσπαθεί να την γκρεμίσει μέσω της παναιρέσεως του

Οικουμενισμού, της Νέας Εποχής, της Νέας Τάξεως πραγμάτων και της

κυοφορούμενης πανθρησκείας, για τα οποία κατά κόρον έχουμε αναφερθεί σε

προηγούμενες δημοσιεύσεις μας.

Φαίνεται όμως ότι έχει επινοήσει και ένα άλλο, νέο είδος πολεμικής, το οποίο

μας ανέλυσε με σαφήνεια ένας Ελληνοαμερικανός, ο James George Jatras,

(Ιάκωβος-Γεώργιος Γιατράς), δημιουργός του «Ιδρύματος Στρατηγικού

Πολιτισμού», (Strategic Culture Foundation), και του εγκύρου ενημερωτικού

οργάνου του. Πρόκειται για διακεκριμένο πρόσωπο, διότι διετέλεσε πρώην

πρέσβης των ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική και διπλωματικός σύμβουλος της

επιτροπής του Κογκρέσου επί της εξωτερικής πολιτικής. Διακρίνεται μεταξύ των

μελών της ελληνικής κοινότητος στις ΗΠΑ για το ακοίμητο ενδιαφέρον του για

την μοίρα του Ελληνισμού και την μαχητική του υπεράσπιση της Χριστιανικής

Ορθοδοξίας, του αιωνίου στόχου της Δύσεως, όπως καταγγέλλει στην κατωτέρω

αφυπνιστική μελέτη του. Η περισπούδαστη και αποκαλυπτική μελέτη του, με

τίτλο: «Eπιχείρηση Διάλυσης της Ορθοδοξίας με Ελληνική Συνέργεια»,

μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον κ. Μιχαήλ Στυλιανού και δημοσιεύτηκε στο

μαχητικό δημοσιογραφικό και αποκαλυπτικό ιστολόγιο «Ξυπνήστε Ρε»

(https://www. Ksipnistere .com /2022/01/e_23.html). Μελετήσαμε με προσοχή το

σύντομο, αλλά μεστό νοημάτων δημοσίευμα και επιλέξαμε ορισμένα

αποσπάσματα, τα οποία παραθέτουμε, με σύντομο σχολιασμό, για την ενημέρωση

των αναγνωστών μας.

Ο συντάκτης αρχίζει την μελέτη του με τον φονικό και «ακατανόητο» πόλεμο

εναντίον της Ορθόδοξης Σερβίας την δεκαετία του 1990 και τα στοχευμένα

πλήγματα κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θεωρεί ότι αποτελούν αρχή ωδίνων για

την Ορθόδοξη Εκκλησία. Έγραψε: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία των 250

εκατομμυρίων και πλέον μελών πρέπει να τεθεί σε υποταγή, ή ακόμα καλύτερα,

να θρυμματιστεί. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει αρκετά γεγονότα που

υποδεικνύουν αυτόν τον σκοπό. ….Για τους όχι λιγότερο άθεους διαδόχους των

κομμουνιστών που κυβερνούν τώρα το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης μέσω

3

των διπλών γραφειοκρατιών του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η

θρησκεία – ή τουλάχιστον ο Χριστιανισμός – παραμένει μια οπισθοδρομική

δύναμη που πρέπει να ξεπεραστεί. Τους βοηθά το γεγονός ότι στη Δυτική

Ευρώπη (και όλο και περισσότερο στις Ηνωμένες Πολιτείες), ο

καταναλωτισμός, ο φεμινισμός, οι ΛΟΑΤ, (σεξουαλικά αποκλίνοντες), η

πολυπολιτισμικότητα και άλλες υλιστικές μεταμοντέρνες εναλλακτικές λύσεις

έχουν αποδειχθεί πολύ πιο διαβρωτικές του Χριστιανισμού από τον δυναμίτη, τις

σφαίρες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα ψυχιατρικά νοσοκομεία».

Νομίζουμε ότι δεν πέφτει έξω. Οι δυτικές κυβερνήσεις, άμοιροι της Ορθοδόξου

Παραδόσεως, θεωρούν την Ορθοδοξία ως «οπισθοδρομική» διότι είναι ασύμβατη

με τις «αξίες» του «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», που αποτελούν σήμερα τα

θεμέλια του δυτικού πολιτισμού. Το γεγονός ότι το Κοράνιο είναι πολύ πιο

ασύμβατο με τις «αξίες» του «Ευρωπαϊκού διαφωτισμού», από ό,τι το Ευαγγέλιο,

αυτό δεν τους ενοχλεί. Δεν τους προβληματίζει το γεγονός, ότι το Ισλάμ σήμερα

εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς στις χώρες της Δύσεως, διαβρώνοντας τις

δυτικές κοινωνίες επικίνδυνα. Και τούτο διότι ο στόχος τους δεν είναι το Ισλάμ,

αλλά η Εκκλησία. Το Ισλάμ είναι ένα άλλου είδους εργαλείο στα χέρια του

διαβόλου, για να πολεμήσει την Εκκλησία. Γι’ αυτό και τα σκοτεινά κέντρα του

Διεθνούς Σιωνισμού δεν έχουν λάβει εντολή από τον διάβολο, να πολεμήσουν το

Ισλάμ, αλλά την Εκκλησία.

Παρά κάτω έγραψε: «Υπάρχει επίσης ένα γεωπολιτικό στοιχείο. Επειδή ο

μεγαλύτερος στόχος του ΝΑΤΟ/ΕΕ είναι η Ρωσία και επειδή η αναβίωση της

Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει κεντρική σημασία για την αναβίωση της Ρωσίας –

συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής της αποφασιστικότητας να αντισταθεί

στη δυτική επιθετικότητα, όπως έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν απέναντι

στη Γερμανία, τη Σουηδία, την Πολωνία, τη Γαλλία κ.λπ.– η Ορθόδοξη

Εκκλησία βρίσκεται στο στόχαστρο». Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο

διαχρονικός μεγάλος αντίπαλος των δυτικών κυβερνήσεων είναι η Ορθόδοξη

Ρωσία! Δεν είναι τυχαίο, το ότι στο παρελθόν τα άθεα μαρξιστικά καθεστώτα

επιβλήθηκαν σε Ορθόδοξα κράτη, Ρωσία και Βαλκάνια. Προφανώς, διότι ο

απώτερος σκοπός τους ήταν η καταστροφή της Ορθοδοξίας! Δεν είναι επίσης

τυχαίο το γεγονός ότι σήμερα όλες οι δυτικές κυβερνήσεις, συσπειρωμένες και

ενωμένες μεταξύ τους, σαν μια γροθιά, απειλούν με πόλεμο τη Ρωσία με αφορμή

το γνωστό ουκρανικό ζήτημα, αδιαφορώντας για το γεγονός, ότι ένας τέτοιος

πόλεμος θα οδηγήσει σίγουρα σε γενικότερη ανάφλεξη και πολύ πιθανόν σε ένα

τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Παρά κάτω γράφει ότι σύμφωνα με τις απόψεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ: «Η

Εκκλησία, από την πλευρά της, ενεργεί ως ο βραχίονας ήπιας ισχύος του

ρωσικού κράτους, ασκώντας την εξουσία της με τρόπους που βοηθούν το

Κρεμλίνο στη διάδοση της ρωσικής επιρροής τόσο στην άμεση γειτονιά της

Ρωσίας όσο και σε όλο τον κόσμο. Το Κρεμλίνο βοηθά επίσης την Εκκλησία, η

οποία εργάζεται για να αυξήσει την εμβέλειά της. Ο Βλαντιμίρ Γιακούνιν, ένας

από τους εσωτερικούς κύκλους του Πούτιν και αφοσιωμένο μέλος της ROC,

4

(Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας) διευκόλυνε το 2007 τη συμφιλίωσή της με τη

Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Εξορία, (η οποία είχε διαχωριστεί από το

Πατριαρχείο Μόσχας στις αρχές της σοβιετικής εποχής, ώστε να μην

αναγνωρίσει το νέο μπολσεβίκικο κράτος), γεγονός που αύξησε σημαντικά την

επιρροή και την εξουσία του [Πατριάρχη Μόσχας] Κύριλλου εκτός Ρωσίας. Ο

Πούτιν, επαινώντας αυτό το γεγονός, δήλωσε τότε: “Η αναβίωση της ενότητας

της εκκλησίας είναι μια κρίσιμη προϋπόθεση για την αναβίωση της χαμένης

ενότητας ολόκληρου του “ρωσικού κόσμου”, ο οποίος είχε πάντα την ορθόδοξη

πίστη ως ένα από τα θεμέλιά του”». Ενοχλεί ιδιαίτερα τη Δύση το ότι σήμερα μια

μεγάλη παγκόσμια πυρηνική υπερδύναμη, η Ρωσία, είναι στη συντριπτική της

πλειοψηφία Ορθόδοξη. Τους εξοργίζει ιδιαίτερα το ότι η Ορθοδοξία αποτελεί

παράγοντα ενότητος και παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή της ρωσικής κοινωνίας.

Κάτι που δεν συμβαίνει στις δυτικές κοινωνίες, στις οποίες η θρησκεία είναι

ιδιωτική υπόθεση του κάθε πολίτου και δεν παίζει κανένα σχεδόν ρόλο στην

οργάνωση της κοινωνικής ζωής.

Κατόπιν έρχεται στο φλέγον ζήτημα της δημιουργίας του μεγάλου σχίσματος

του 2018, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ορισμένων ελληνοφώνων

Εκκλησιών και του Πατριαρχείου της Ρωσίας, εξ’ αιτίας του ουκρανικού

Αυτοκεφάλου. Έγραψε: «Πριν από ένα χρόνο, ο Παναγιότατος Βαρθολομαίος Α΄,

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αναγνώρισε ως νέα “αυτοκέφαλη” (εξ

ολοκλήρου αυτοδιοικουμένη) “Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας” (“ΟCU”),

πρόσωπα που μέχρι τότε τελούσαν σε διεθνή απομόνωση ως σχισματικοί και

απατεώνες αποκλεισμένοι από όλες τις ορθόδοξες δικαιοδοσίες. Έκτοτε, η

Κωνσταντινούπολη, με την απροκάλυπτη βοήθεια του υπουργείου Εξωτερικών

των ΗΠΑ και της ελληνικής κυβέρνησης, κατάφερε να συγκεντρώσει μερικές

επιπλέον αναγνωρίσεις, ιδίως από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης

Αφρικής και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, (και οι δύο εξαρτώνται από τις

ελληνικές κρατικές επιδοτήσεις), αλλά απορρίφθηκαν κατηγορηματικά από

πολλούς επισκόπους, κληρικούς και πιστούς στις αφρικανικές και ελληνικές

δικαιοδοσίες. Αρκετές Εκκλησίες, κυρίως η Αντιόχεια και η Σερβία,

υποστηρίζουν ανοιχτά την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, η

οποία παραμένει αυτόνομο τμήμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας». Το

Γραφείο μας έχει αναλύσει, σε πολλές ανακοινώσεις του την ωμή παρέμβαση των

δυτικών κυβερνήσεων και ειδικά των ΗΠΑ και ταυτόχρονα τις αντικανονικές

ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο ζήτημα της χορήγησης

Αυτοκεφαλίας στους σχισματικούς του Κιέβου. Προφανώς ο στόχος των δυτικών

για δημιουργία σχισμάτων στην Ορθοδοξία πραγματοποιήθηκε! Η μόνη χαμένη

είναι η ενότητα της Ορθοδοξίας.

Ο συντάκτης αναλύει στη συνέχεια την επίθεση κατά της Εκκλησίας με την

οργανωμένη και κατευθυνόμενη ανηθικότητα. Έγραψε: «Οι κυβερνήσεις των

πρώην χριστιανικών χωρών της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης έχουν

καταστήσει την ιδεολογία ΛΟΑΤ αναπόσπαστο στοιχείο της προώθησης των

“ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και της “δημοκρατίας” σε πρώην κομμουνιστικές

5

χώρες…. Αυτό περιλαμβάνει την πίεση προς τις συμμορφούμενες κυβερνήσεις

των ευρωπαϊκών χωρών που πρόσφατα βγήκαν από τον κομμουνισμό για να

πραγματοποιήσουν “παρελάσεις υπερηφάνειας” που προσβάλλουν τις τοπικές

ευαισθησίες. Το μήνυμα προς τις παραδοσιακές κοινωνίες εξακολουθεί να

βασίζεται στη χριστιανική ηθική, αλλά με τις ελίτ δεσμευμένες σε “μια

ευρωπαϊκή πορεία”, που σημαίνει ένταξη στο ΝΑΤΟ και (ίσως κάποια μέρα...) η

Ευρωπαϊκή Ένωση ότι είναι μια συμφωνία πακέτο. Δεν μπορείτε να επιλέξετε

ποιο μέρος της δυτικής “δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των

ελεύθερων αγορών” θέλετε και ποιο όχι. Δεν μπορείς να έχεις υπερατλαντισμό

χωρίς τρανσεξουαλισμό»!

Είναι γνωστό ότι η ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας, που

θεσμοθετείται με την νομική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας εντάσσεται μέσα

στην ευρύτερη ιδεολογία της Νέας Εποχής, η οποία στοχεύει στην ανατροπή της

Ορθόδοξης χριστιανικής Ηθικής και στην ανοικοδόμηση του νέου μοντέλου της

αντίστροφης ηθικής που αποτελεί την ηθική της Νέας Εποχής. Εκείνο που κατ’

εξοχήν εκνευρίζει τις δυτικές κυβερνήσεις είναι το γεγονός ότι σήμερα η Ορθόδοξη

Ρωσία, μέσω της Εκκλησίας, εξακολουθεί να αντιστέκεται στα ομοφυλοφιλικά

κινήματα και στην ιδεολογία της Νέας Εποχής.

Τελειώνει την μελέτη του με το νέο μέτωπο κατά της Ορθοδοξίας στην Σερβία.

Έγραψε: «Τώρα στο στόχαστρο βρίσκεται η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία που

μαστιγώνει το νέο μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφιο της ΕΕ Μαυροβούνιο, με την

ψήφιση νέου νόμου που απαιτεί από τα θρησκευτικά όργανα να αποδείξουν την

ιδιοκτησία των ακινήτων τους πριν από το 1918»! Δυστυχώς το Μαυροβούνιο

και τα Σκόπια φαίνεται ότι θα είναι ένα «νέο Ουκρανικό» για την Ορθοδοξία!

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο, με δικά μας σχόλια, λόγω περιορισμένου

χώρου της παρούσας ανακοίνωσής μας. Ο κ. Γιατράς, απέδειξε ότι η Ορθοδοξία, η

Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, βρίσκεται στο

στόχαστρο των συγχρόνων χριστιανομάχων δυνάμεων. Σε μας απομένει όχι η

σωτηρία της Ορθοδοξίας, (η Ορθοδοξία σώζει και δεν σώζεται), αλλά η μετάνοια,

ώστε να παραμείνουμε εδραίοι και αμετακίνητοι στην ώρα του μεγάλου

πειρασμού. Αλλά και η συνειδητοποίησή μας ότι βαδίζουμε σε δύσκολες εποχές,

εσχατολογικές και αποκαλυπτικές, όπου θα δοκιμασθεί σκληρά η πίστη μας. Ο

διάβολος, με τη δύναμη που του παρέχει ο σύγχρονος λίαν αποστατημένος κόσμος,

θα καταφέρει στο μέλλον και άλλα πλήγματα στην Εκκλησία, η οποία όμως στο

τέλος θα είναι η νικήτρια, όπως μυριάδες φορές στη δισχιλιόχρονη ιστορία της,

γιατί ο δομήτωρ της «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει», (Αποκ. 6,2), και είναι η αρχή

και το τέλος της ιστορίας.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ευαγγέλιον επι τη εορτή των θεοφανείων από τον 

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗ  π ΠΑΥΛΟ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟ

 

 

ΕΥΧΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΕΥΧΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Πατηρ Παύλος	Παρ 24 Δεκ, 4:46 μ.μ. (πριν από 18 ώρες)
,

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Διευθυντής του Γραφείου Αιρέσεων της

Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

 

Εν Πειραιεί τη 24η Δεκεμβρίου 2021

 Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Διευθυντής του Γραφείου Αιρέσεων της

Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

Εν Πειραιεί τη 24η Δεκεμβρίου 2018

Αγαπητοί και σεβαστοί εν Χριστώ αδελφοί,

Μέσα στο πνευματικό σκοτάδι και στην πολλαπλή αποστασία της εποχής μας ο

σύγχρονος άνθρωπος ψάχνει απεγνωσμένα να βρεί την αληθινή χαρά μέσα στις

πρόσκαιρες χαρές του κόσμου. Υποδουλωμένος στα πάθη και στις εγκόσμιες

επιθυμίες του παλεύει να λυτρωθεί από το άγχος, την ανασφάλεια, το υπαρξιακό

του κενό. Πνιγμένος και εγκλωβισμένος μέσα σ’ ένα πλήθος βιωτικών μεριμνών

και φροντίδων, πασχίζει να δώσει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή του, χωρίς όμως

αποτέλεσμα. Διψάει για ζωή, για αιώνια ζωή, όμως καμία κτιστή δύναμη δεν

μπορεί να του χαρίσει αυτό που βαθιά μέσα του λαχταράει.

Όμως η Αιώνια Ζωή υπάρχει. Η λύτρωση από την φθορά και τον αιώνιο θάνατο

είναι πλέον μια πραγματικότητα. Η σωτηρία της ανθρωπότητος και του καθενός

από μας ήλθε στη γή μας, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και βρίσκεται μέσα στη

φάτνη της Βηθλεέμ. Ο εν σπηλαίω γεννηθείς Κύριος, ο γλυκύς Ιησούς, είναι η

μόνη ελπίδα του ανθρώπου, η μόνη ελπίδα όλων μας. Αρκεί να πιστεύουμε σ’

αυτόν και αρκεί να τον αγαπήσουμε, περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στον

κόσμο αυτόν.

Εύχομαι από βάθους καρδίας, όπως ο εν σπηλαίω γεννηθείς και εν φάτνη

ανακληθείς διά την ημών σωτηρίαν Κύριος χαρίσει σε όλους μας μέθεξιν του

μυστηρίου της αρρήτου Αυτού κενώσεως και αποκαλύψει στις καρδιές μας «τις η

ελπίς της κλήσεως αυτού και ο πλούτος της δόξης της κληρονομίας Αυτού εν τοις

αγίοις» (Εφ.1,18) και «τις η κληρονομία του μυστηρίου του αποκεκριμένου από

των αιώνων εν τω Θεώ» (Εφ.3,9) κατά τον μέγαν Παύλον.

Του νέου ενιαυτού της χρηστότητος του Κυρίου επί θύραις όντος, εύχομαι επί

τούτοις αυτόν εν παντί ευλογημένον, πλήρη αγαθών έργων και καρπών

πνευματικών.

Χριστός ετέχθη! Αληθώς ετέχθη! Χρόνια πολλά!

Μετά των εν Κυρίω ευχών και αγάπης εν Χριστώ επί γης τεχθέντι,

Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός

Αρχ. Παύλος