ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

  Εν Πειραιεί τη 30η Μαΐου 2022

 ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ! 

(Σχόλιο σε πρόσφατη επιστημονική είδηση) Μία από τις σφοδρότερες μορφές Αντιχριστιανισμού είναι και ο Δαρβινισμός, ο οποίος κατέστη, ιδιαίτερα τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνος, το «φλάμπουρο» των Αθεϊστών και των Μαρξιστών, για να χτυπήσουν τη χριστιανική πίστη σχετικά με την δημιουργία του Θεού. Στον τιτάνιο και λυσώδη αγώνα τους κατά του Χριστιανισμού «αναμασούν» την εδώ και αιώνες αναπόδεικτη θεωρία τους, γνωστή ως «Θεωρία της εξέλιξης των ειδών», παρουσιάζοντάς την ως δήθεν «επιστημονική» και «διαχρονική», παραθεωρώντας όμως το γεγονός, ότι η θεωρία αυτή εξακολουθεί να παραμένει μέχρι σήμερα ως μια αναπόδεικτη θεωρία. Η θεωρία αυτή δέχθηκε ισχυρότατα πλήγματα από μεγάλη ομάδα μεταγενεστέρων βιολόγων, ζωολόγων, βοτανολόγων, παλαιοντολόγων και άλλων επιστημόνων, οι οποίοι επί τη βάσει ιδικών τους νεωτέρων επιστημονικών παρατηρήσεων και ερευνών, απέδειξαν ομοφώνως το αβάσιμο της θεωρίας αυτής, ώστε σήμερα να θεωρείται πλέον ξεπερασμένη. Γύρω από την θεωρία αυτή αναφερθήκαμε και σε παλαιότερο άρθρο μας με τίτλο: «Από την ζωοποίηση του ανθρώπου από τον Δαρβινισμό και τον Μαρξισμό στην θέωσή του από τον Χριστιανισμό», (9.3.2015). Εδώ απλώς υπενθυμίζουμε ότι εισηγητής της θεωρίας αυτής, υπήρξε ο Άγγλος φυσιοδίφης και βιολόγος Κάρολος Δαρβίνος (1809 – 1882), ο οποίος δέχθηκε ότι η βιολογική ζωή στον πλανήτη στηρίζεται σε έναν αέναο αγώνα ανταγωνισμού μεταξύ των ειδών, στον οποίο επιβιώνουν τα ισχυρότερα, όσα «κατορθώνουν» να εξελιχτούν και να προσαρμοστούν στις συνθήκες επιβίωσης. Όσα είδη δεν μπορούν να εξελιχτούν και να προσαρμοστούν, εξαφανίζονται. Ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα του Θεού, όπως και όλα τα υπόλοιπα, έμβια και μη, όντα, αλλά «προϊόντα» της «δημιουργού» ύλης. Η ζωή ξεκίνησε τυχαία από κάποια «πρωταρχική μονάδα», η οποία εξελίχτηκε στο πέρασμα των δισεκατομμυρίων ετών! Χαρακτηριστικό της θεωρίας αυτής είναι ότι ο άνθρωπος είναι «μακρινός απόγονος του πιθήκου»! Η ανακάλυψη του γενετικού μηχανισμού που προκαλεί τις μεταλλάξεις, οδήγησε σε μια τροποποιημένη διατύπωση της θεωρίας, που είναι γνωστή ως Νεοδαρβινισμός. Ανάλογες προς τις αντιλήψεις του Δαρβινισμού αναφορές υπάρχουν σε θεωρίες αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Ειδικότερα ο Εμπεδοκλής επεσήμανε την αρχή της επιλογής, στο πλαίσιο της οποίας κυριαρχεί η σκοπιμότητα. Ο Αναξίμανδρος αναφέρθηκε στην εξέλιξη του ανθρώπου και των ζώων από τα ψάρια, ενώ ο Επίκουρος επιχείρησε να εξηγήσει τη σκόπιμη συμπεριφορά των ζώων επικαλεσθείς τη διδασκαλία του Εμπεδοκλή. (Βλ. Ιστ. https://el. wikipedia.org/wiki/ ). 2 Την ιστορική πορεία της θεωρίας αυτής περιγράφει μ’ ένα θαυμάσιο τρόπο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. κ. Σεραφείμ, σε ένα εξαίρετο σύγγραμμά του με τίτλο «Κόσμος. Εξέλιξις ή δημιουργία; Τυχαιότης, ή απερινόητος σκοπιμότης; Φυσική επιλογή, ή πάνσοφος Θεία Πρόνοια;». Στην εν λόγω επιστημονική διατριβή του περιγράφει, πως αναπτύχθηκε η ιδέα της εξελίξεως κατά την προχριστιανική περίοδο, στη συνέχεια από της διαδόσεως του Χριστιανισμού μέχρι της μεσαιωνικής περιόδου και από το τέλος του Μεσαίωνος μέχρι των ημερών μας. Κατόπιν παραθέτει τους πολέμιους της «θεωρίας» αυτής, καθώς και τις προσπάθειες των συγχρόνων εξελικτικών για την αναβίωσή της. Εν τέλει, στο τελευταίο 5ο κεφάλαιο παρουσιάζει κάποιες συμπληρωματικές επιστημονικές αποδείξεις περί του αβασίμου της «θεωρίας της εξελίξεως», της τυχαιότητος και της φυσικής επιλογής, με τις οποίες ανατρέπει πλήρως την θεωρία αυτή και καταλήγει στο συμπέρασμα, μαζί με πλειάδα πολλών άλλων επιστημόνων, ότι «ο Δαρβινισμός είναι προϊόν καθαράς φαντασίας και ανήκει εις την ιστορίαν, όπως και το έτερον περίεργον του παρελθόντος αιώνος, η Εγελιανή Φιλοσοφία. Ότι η υπόθεσις της εξελίξεως των όντων εν γένει και ιδιαιτέρως της καταγωγής του ανθρώπου από άλλου ζώου είναι χίμαιρα, υπόθεσις ψευδής και μωρά, μη έχουσα ουδεμίαν επιστημονικήν υπόστασιν». Σε άλλο σημείο του βιβλίου του επισημαίνει, ότι όπως αποδεικνύουν πολυάριθμες έγκυρες επιστημονικές μελέτες διακεκριμένων επιστημόνων σε απολιθώματα: «βεβαιούται το αμετάβλητον των ειδών χερσαίων τε και εναλίων ή υδροβίων, απ’ αρχής της εμφανίσεώς των, όπως και το απότομον της εμφανίσεως των μεταγενεστέρων, άνευ σχέσεως προς τα προηγούμενα. Ότι ουδαμού υπάρχει και ένδειξις έστω μετασχηματισμού, ή μεταμορφώσεως οιουδήποτε είδους εις έτερον. Ότι η σύζευξις και η γονιμότης μεταξύ ζώων ανηκόντων εις διαφόρους τάξεις, ή οικογενείας είναι αδύνατος και ότι αι διαφοραί κλίματος, ή άλλαι μεταβολαί εις τους όρους της υπάρξεως των φυτών και των αρχαιοτέρων ζώων δεν θα ηδύναντο, να παράσχωσιν ευλογοφανή τινά εξήγησιν του μετασχηματισμού οιουδήποτε είδους, της μεν προσαρμοστικής ικανότητος των όντων ούσης άκρως περιωρισμένης και μη δυναμένης να μεταβάλη ούτε τους οργανισμούς των όντων, ούτε τα κατ’ ιδίαν όργανα αυτών, της δε μονιμότητος και του αμεταβλήτου αυτών όντων εκδήλων επίσης, απ’ αρχής της εμφανίσεώς των μέχρι σήμερον». Πρόσφατα δύο κορυφαίοι επιστήμονες απέδειξαν τον αντιεπιστημονικό χαρακτήρα της εν λόγω θεωρίας με συγκεκριμένα επιστημονικά πειράματα και μελέτες. Δείτε την σημαντική είδηση: «Επιστήμονες “καταρρίπτουν” την θεωρία του Δαρβίνου: “Όλοι προερχόμαστε από δύο μόνο ανθρώπους”. Με μία ανατρεπτική θεωρία προσπαθούν δύο ανθρωπολόγοι να δώσουν την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα, από που ξεκίνησε η εξάπλωση του ανθρωπίνου είδους στον πλανήτη μας. Οι μελετητές του πανεπιστημίου της Βασιλείας στην Ελβετία κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όλοι οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στον πλανήτη τα τελευταία 200.000 χρόνια αποτελούν απογόνους ενός μόνο ζευγαριού ανθρώπων που εικάζεται ότι έζησε την 3 ίδια χρονική περίοδο. Οι Μαρκ Στεκλ και Ντέιβιντ Τάλερ υποστηρίζουν ότι μετά από ενδελεχείς έρευνες, που περιελάμβαναν την εξέταση περισσότερων από πέντε εκατομμυρίων γενετικών κωδικών από τουλάχιστον 100.000 ξεχωριστά είδη ζώων -συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου-, διαπίστωσαν ότι όλοι οι άνθρωποι προέρχονται από ένα μόνο ζευγάρι ανθρώπων, μετά από πιθανώς κάποιο καταστροφικό γεγονός, που άφησε την Γη σχεδόν ερημωμένη. Μάλιστα, η ερευνητική ομάδα του ελβετικού πανεπιστημίου θεωρεί σχεδόν βέβαιο ότι αντίστοιχη εξελικτική πορεία είχε και το 90% των ειδών του ζωικού βασιλείου, ενώ εκτιμούν ότι όλες οι μορφές ζωής που υπάρχουν αυτή τη στιγμή ξεκίνησαν το ταξίδι τους στην Γη την ίδια περίπου χρονική περίοδο με τον άνθρωπο, πριν από 250.000 χρόνια….Η θεωρία των δύο ανθρωπολόγων, καταρρίπτει σε μεγάλο βαθμό της εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου, προκαλώντας έναν μικρό “σεισμό” μεταξύ των επιστημόνων, καθώς μέχρι πρότινος η θεωρία της Εξέλιξης των Ειδών θεωρούνταν η επικρατέστερη εκδοχή για την πορεία του ανθρώπου στον πλανήτη στο πέρασμα των αιώνων» (Ιστ. kataggeilte.blogspot.com/2020/05 /blog- post_5862.html). Τόσον ο Μαρξισμός, όσο και ο Δαρβινισμός έχουν κοινή προέλευση, τη δυτική σκέψη, τον «Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό», οι θιασώτες του οποίου προσπάθησαν να αποσπάσουν τον άνθρωπο από την πίστη στο Θεό και να τον εξομοιώσουν με τα ζώα, αφού τον θέλουν ως μια «φυσική επιλογή» της «πρωταρχικής ζωής», την οποία «γέννησε» η τυφλή ύλη. Μάλιστα οι «Διαφωτιστές» φρόντισαν να δώσουν και κοινωνική διάσταση στην Δαρβινική Θεωρία, η οποία μας είναι γνωστή ως «Κοινωνικός Δαρβινισμός», θέλοντας να εξηγήσουν δι’ αυτού, το διαχρονικό δράμα του κοινωνικού ανταγωνισμού στις ανθρώπινες κοινωνίες. Ισχυρίζονται ότι όπως στην φύση κυριαρχεί η «φυσική επιλογή», δηλαδή ο ανταγωνισμός των ειδών για επιβίωση, με την επικράτηση των ισχυροτέρων, έτσι και στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι αναπόφευκτη η ανισότητα και ο ανταγωνισμός! Μ’ άλλα λόγια ο «Κοινωνικός Δαρβινισμός», δέχεται ότι ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί βάσει κριτηρίων επιβίωσης και ότι η ιστορία του είναι μια διαδικασία εξέλιξης και επιβίωσης των ισχυροτέρων. Εάν στη φύση, τα πιο ισχυρά ζώα κυριαρχούν και υπερισχύουν των ασθενέστερων, το ίδιο μπορεί επίσης να εφαρμοστεί στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Οι ισχυρότερες φυλές είναι προορισμένες να επικρατήσουν των ασθενεστέρων. Πάνω στη θεωρία αυτή βασίσθηκε αργότερα ο Χίτλερ για να αναπτύξει τη θεωρία του περί της ανωτερότητος της Αρίας φυλής έναντι των άλλων στο βιβλίο του «Mein kampf», (Ο αγώνας μου). (Βλ. https://el.economy-pedia.com/11040569-social-darwinism)! Και εμπνεόμενος από αυτή την ολέθρια θεωρία ο παράφρων Χίτλερ, οδήγησε στη συνέχεια την ανθρωπότητα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με εκατομμύρια θύματα και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι αυτή η θεωρία χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει ποικίλα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα, όπως ο ρατσισμός, ο ιμπεριαλισμός, ο φασισμός, το μαρξιστικό ταξικό μίσος, ο ναζισμός, ο 4 αντισημιτισμός, ο εθνικισμός κ.λ.π., τα οποία έλκουν την ιδεολογική θεμελίωσή τους στο Δαρβινισμό, όσο και αν οι θιασώτες της δαρβινικής θεωρίας προσπαθούν να «ξορκίσουν» αυτή την τραγική αλήθεια με κάθε τρόπο! Κλείνοντας εκφράζουμε τη χαρά μας, που συναντούμε μέχρι σήμερα πραγματικούς επιστήμονες, οι οποίοι απαγκιστρωμένοι από τον ενορχηστρωμένο αντιχριστιανικό οίστρο και την «μόδα» του Υλισμού, τιμούν την επιστήμη τους. Χαιρόμαστε επίσης που μια ακόμη «Θεωρία», η οποία κυριάρχησε τον περασμένο αιώνα και είχε επιστρατευτεί στον χώρο του Διαλεκτικού Υλισμού και του Μαρξισμού, καταρρίπτεται, αναδεικνύοντας για πολλοστή φορά τον αιώνιο και αλάθητο λόγο του Θεού. Μετά την παταγώδη κατάρρευση της υλιστικής ιδεολογίας, έρχεται και η κατάρρευση του Δαρβινισμού, για να αποδειχθεί και πάλι η μεγάλη αλήθεια της εκ του μηδενός δημιουργίας ολοκλήρου του κτιστού κόσμου υπό του Θεού. Έρχεται να αποδειχθεί η θεοδημιούργητη φύση του ανθρώπου, ως ποίημα υπέρτατης σοφίας και σκοπιμότητος, ως η κορωνίδα της θείας δημιουργίας, και όχι ως μια «τυφλή» εξέλιξη της «φυσικής επιλογής», δηλαδή της τύχης, όπως την θέλουν οι άθεοι δαρβινιστές. Έρχεται να αποδειχθεί ότι ο άνθρωπος, αν και είναι μέτοχος της κτιστής δημιουργίας, είναι προορισμένος για την κατά χάριν θέωση! Χαιρόμαστε και αγαλλόμαστε, που προερχόμαστε από τα χέρια του θείου Δημιουργού μας και όχι από τον πίθηκο! Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ Η σωματική και η πνευματική τύφλωση.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ 

 Η σωματική και η πνευματική τύφλωση. 

 Εν Πειραιεί τη 29η Μαΐου 2022

 Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η έκτη Κυριακή από του Πάσχα, η Κυριακή του τυφλού και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια περικοπή από το 16ο κεφάλαιο των Πράξεων, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 9ο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο οποίο ο Ευαγγελιστής μας περιγράφει το θαύμα της θεραπείας ενός τυφλού, που ήταν τυφλός εκ γενετής. Πρόκειται για ένα θαύμα μοναδικό και καταπληκτικό στο είδος του, που μας το διασώζει μόνος ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, το οποίο έκανε ο Κύριος πάλι στην Ιερουσαλήμ, λίγο καιρό μετά την εορτή της σκηνοπηγίας. Το εν λόγω θαύμα έχει κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό σε σχέση με τα άλλα, διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με τη θεραπεία τυφλών οφθαλμών, αλλά με την δημιουργία οφθαλμών με τον πηλό τον οποίο δημιούργησε ο Κύριος με το πτύσμα Του και το χώμα, διότι μέσα στις κόγχες του τυφλού προηγουμένως δεν υπήρχαν καν οφθαλμοί. Πρόκειται δηλαδή για ένα θαύμα δημιουργικής δυνάμεως, το οποίο μας θυμίζει την δημιουργία του Αδάμ υπό του Θεού, τον οποίον ο Θεός δημιούργησε, σύμφωνα με την διήγηση της Γραφής, «χουν λαβών από της γης», αφού πήρε χώμα από τη γη. Όπως σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής, ο Κύριος πήρε την λάσπη που δημιούργησε με το πτύσμα Του και το χώμα, την έβαλε μέσα στις κόγχες του τυφλού και του έδωσε εντολή, να πάει και να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Και εκείνος πράγματι πήγε και πλύθηκε και αμέσως απέκτησε υγιείς οφθαλμούς. Εκείνο που έχει σημασία εδώ να τονίσουμε είναι, ότι ο τυφλός δέχεται να επιχρίσει ο Κύριος με πηλό τα μάτια του, χωρίς να προβάλει καμία αντίδραση και στη συνέχεια κάνει υπακοή στην εντολή του Κυρίου, χωρίς να προβάλει κανένα ερώτημα και χωρίς να ζητήσει καμία εξήγηση, παρ’ όλο που ο Κύριος δεν του απεκάλυψε προηγουμένως την θαυματουργική του δύναμη, ούτε το σκοπό για τον οποίο έβαλε πηλό στα μάτια του. Η υπακοή του τυφλού μπορούμε να πούμε, ότι γίνεται παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Τέτοια υπακοή ζητάει και από μας ο Κύριος. Πλήρη και τελεία, χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς αντιδράσεις και χωρίς επιφυλάξεις. Υπακοή με πλήρη εμπιστοσύνη στο θέλημά Του, αν θέλουμε βέβαια και εμείς να θεραπευθούμε από την πνευματική τύφλωση από την οποία πάσχουμε. Όμως ο εγωϊσμός, που έχουμε μέσα μας, δεν μας αφήνει να ταπεινωθούμε και να κάνουμε υπακοή. Αν μας δώσει κάποια οδηγία ο πνευματικός, ή κάποιος ποιμένας της Εκκλησίας, αμέσως αντιδρούμε, προβάλλουμε αντιρρήσεις, θέλουμε να γίνει το θέλημά μας. Οπότε η Χάρις του Θεού δεν μπορεί να έλθει μέσα μας και να φωτίσει το σκοτάδι της ψυχής μας. 2 Αυτό το μοναδικό και συγκλονιστικό θαύμα, το οποίο διαλαλεί σαν μια ηχηρή σάλπιγγα από μόνο του με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι ο αυτουργός του δεν είναι μόνον άνθρωπος, αλλά και Θεός, ότι είναι δηλαδή ο αναμενόμενος Μεσσίας, έγινε αφορμή, όπως θα δούμε παρά κάτω, να φανερωθεί η πνευματική τύφλωση πολλών από εκείνους που το διαπίστωσαν και ιδίως των Φαρισαίων, ενώ παράλληλα έγινε αφορμή, να ανοίξουν μαζί με τα μάτια του σώματος και τα μάτια της ψυχής του εκ γενετής τυφλού. Οι συγγενείς του τυφλού και οι Φαρισαίοι ζητούν με αλλεπάλληλες ανακρίσεις, να μάθουν πως θεραπεύτηκε. Και ενώ πληροφορούνται από τον τυφλό, ότι ο Ιησούς είναι εκείνος, που τον θεράπευσε με ένα θαυμαστό τρόπο, αυτοί πασχίζουν με κάθε τρόπο, είτε να αρνηθούν το θαύμα (και ας είναι χειροπιαστό), είτε να το διαστρέψουν, παρουσιάζοντάς το ως μη γενόμενο από τον Χριστό, αλλά από τον Θεό, είτε να παρουσιάσουν τον Χριστό ως άνθρωπο αμαρτωλό. Ο φθόνος και το μίσος έχει τυφλώσει τους ψυχικούς οφθαλμούς των. Φοβερό και ολέθριο πάθος ο φθόνος αδελφοί μου, το οποίο έχει τη δύναμη να μας χωρίσει αιωνίως από τον Χριστό, αν δεν το καταπολεμήσουμε. Ο φθονερός άνθρωπος μοιάζει με φαρμακερό φίδι, που καραδοκεί να χύσει το δηλητήριο της συκοφαντίας, προκειμένου να εξοντώσει το φθονούμενο πρόσωπο. Ας προσέξουμε και ας ερευνήσουμε τη συνείδηση μας, μήπως μέσα και στην δική μας ψυχή έχει εισχωρήσει αυτό το φοβερό πάθος και αν διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο, ας τρέξουμε στον πνευματικό μας και ας ακολουθήσωμε τις οδηγίες του, για να απαλλαγούμε από αυτό. Ενώ λοιπόν η Θεότης του Χριστού λάμπει όπως ο ήλιος, οι Ιουδαίοι κλείνουν πεισματικά τα μάτια της ψυχής των και αρνούνται να πιστεύσουν στον ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό, από πολύ φθόνο και εγωισμό, διότι όπως σημειώνει ο Ευαγγελιστής: «ουκ επίστευσαν ουν οι Ιουδαίοι περί αυτού ότι τυφλός ην και ανέβλεψεν, έως ότου εφώνησαν τους γονείς αυτού του αναβλέψαντος». Δεν επίστευσαν οι Ιουδαίοι, ότι προηγουμένως ήταν τυφλός και με θαυμαστό τρόπο ανέβλεψε, μέχρις ότου φώναξαν τους γονείς του, ελπίζοντας από την μαρτυρία των γονέων, να αντλήσουν κάποια στοιχεία, για να αρνηθούν το θαύμα. Αλλά ποια ήταν η στάση των γονέων απέναντι στο θαύμα; Αντί να ευχαριστήσουν τον Ευεργέτη τους, που θεράπευσε το παιδί τους, που βασανιζόταν τόσα χρόνια στο σκοτάδι, αυτοί προσποιούνται άγνοια. Ενώ αναγνωρίζουν, ότι αυτό είναι το παιδί τους, φοβούνται να ομολογήσουν, ότι ο Χριστός το θεράπευσε. Αλλά γιατί φοβούνται; Την εξήγηση μας την δίδει ο Ευαγγελιστής: «ταύτα είπον οι γονείς αυτού, ότι εφοβούντο τους Ιουδαίους· ήδη γαρ συνετέθειντο οι Ιουδαίοι ίνα, εάν τις αυτόν ομολογήση Χριστόν, αποσυνάγωγος γένηται». Είχαν απειλήσει οι Φαρισαίοι, ότι όποιος ομολογούσε, ότι αυτός που κάνει τα θαύματα είναι ο Χριστός, θα αποβληθεί από την Συναγωγή. Οι γονείς φοβήθηκαν, μήπως οι Φαρισαίοι τους διώξουν από τη Συναγωγή. Τι κρίμα!! Για να μη χάσουν το εισιτήριο της Συναγωγής, έχασαν το εισιτήριο της Βασιλείας των Ουρανών. Ας προσέξουμε και εμείς αδελφοί μου, μήπως πάθουμε ό,τι έπαθαν οι γονείς του τυφλού. Μήπως δηλαδή τελικά χάσουμε το εισιτήριο της Βασιλείας των Ουρανών, επειδή προτιμήσαμε κάποιο άλλο εισιτήριο. 3 Μήπως δηλαδή με τη ζωή μας δείχνουμε πάνω στην πράξη, ότι προτιμούμε να αρνηθούμε τον Χριστό και το θέλημά του, για να έχουμε καλές σχέσεις με τον κόσμο, για να φανούμε αρεστοί στον κόσμο. Όμως δεν είναι δυνατόν να αρέσουμε και στον Χριστό και στον κόσμο, διότι όπως μας πληροφορεί ο θεόπνευστος λόγος της Γραφής: «ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται», (Ιακ.4,4)..Όποιος θελήσει να γίνει φίλος του κόσμου, καθίσταται εχθρός του Θεού. Εντελώς αντίθετη με τη στάση των γονέων ήταν η στάση του θεραπευθέντος τυφλού. Ο πρώην τυφλός με γενναιότητα και θάρρος και χωρίς να φοβάται κανέναν, όχι μόνον ομολογεί τον Ευεργέτη του, αλλά και τον υπερασπίζεται και τον ονομάζει προφήτη. Και όταν αργότερα ο Χριστός εμφανίζεται μπροστά του, τον ομολογεί και τον προσκυνεί ως Υιόν του Θεού, πράγμα που δείχνει ότι μαζί με τους σωματικούς οφθαλμούς του, είχαν ανοίξει και οι πνευματικοί του οφθαλμοί. Όταν δε οι Φαρισαίοι προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Ιησού ως αμαρτωλό, αυτός τους έδωσε σοφές και αποστομωτικές απαντήσεις. Και αυτοί επειδή δεν είχαν επιχειρήματα, για να τον αντικρούσουν, είπαν: «ημείς οίδαμεν ότι Μωϋσεί λελάληκεν ο Θεός· τούτον δε ουκ οίδαμεν πόθεν εστίν». Εμείς ξέρουμε, λέγουν, ότι στον Μωϋσή μίλησε ο Θεός, αυτόν όμως, τον Ιησούν, δεν ξέρουμε από που ήρθε. Ισχυρίζονται ότι δεν γνωρίζουν τον Χριστό, ενώ κάθε μέρα έβλεπαν θαύματα θείας δυνάμεως, που απεδείκνυαν την Θεότητά του. Ήξεραν τον Μωϋσή, αλλά δεν ήθελαν να μάθουν τίποτε για τον Χριστό, για τον οποίον όμως ο Μωϋσής προφητικά ομίλησε. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με πολλούς, όχι μόνον αθέους και αντιχρίστους, αλλά και με πολλούς χριστιανούς. Ενώ γνωρίζουν πάρα πολλά πράγματα για παρά πολλά θέματα, δεν γνωρίζουν τίποτε για τον Χριστό. Και δεν γνωρίζουν, όχι γιατί δεν έτυχε κάποιος να τους μιλήσει για τον Χριστό, αλλά γιατί ποτέ στη ζωή τους δεν θέλησαν να μάθουν τίποτε γι’ Αυτόν. Αυτή δε η θεληματική άγνοια καθιστά την ενοχή τους ακόμη μεγαλύτερη εν ημέρα κρίσεως. Ας εξετάσουμε και πάλι τη συνείδησή μας, αδελφοί μου, μήπως και εμείς αρκούμαστε σε μια ελάχιστη γνώση περί του Χριστού, τέτοια όμως που δεν επηρεάζει τη ζωή μας, η οποία κατ’ ουσίαν και κατά βάθος παραμένει κοσμική, ξένη προς το θέλημα του Θεού. Δυστυχώς δεν έχουμε τη διάθεση να μαθητεύσουμε στο Ευαγγέλιο, όπως και άλλες φορές το έχουμε τονίσει, για να μάθουμε με ακρίβεια, ποιος είναι ο Χριστός και τι έκανε για τη σωτηρία μας από άπειρη αγάπη για μας, αλλά και πως εμείς οφείλουμε να ανταποκριθούμε στην αγάπη του. Το κοντάκιο της σημερινής εορτής, αγαπητοί μου, μας επισημαίνει κάτι πολύ σημαντικό: «Της ψυχής τα όμματα», λέγει ο υμνογράφος, «πεπηρωμένος σοι Χριστέ προσέρχομαι ως ο τυφλός εκ γενετής». Τα μάτια της ψυχής μου, Κύριε, είναι τυφλωμένα. Γι’ αυτό και καταφεύγω σε σένα, όπως ο εκ γενετής τυφλός. Ας καταφύγουμε και εμείς στον Χριστό, αφού και τα δικά μας μάτια είναι τυφλωμένα, διότι μόνον ο Χριστός μπορεί να μας θεραπεύσει. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όταν ήρθε να μονάσει στο άγιον Όρος, φώναζε ακατάπαυστα στην προσευχή του «Κύριε φώτισόν μου το σκότος, φώτισόν μου το σκότος». Ας καταφύγουμε λοιπόν 4 σ’ Αυτόν με την βεβαιότητα ότι θα θεραπεύσει και μας, όπως τον εκ γενετής τυφλόν, αρκεί να κάνουμε πράξη, όσα προηγουμένως σημειώσαμε, πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει σε όλους μας με την Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 Εν Πειραιεί τη 23η Μαΐου 2022

 Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ. (Σχόλιο σε δηλώσεις του «Πάπα» Φραγκίσκου) 

 Η Αγία μας εκκλησία χαρακτηρίζεται στο Σύμβολο της Πίστεως ως «Καθολική», επειδή κατέχει ολόκληρη την αλήθεια, την οποία οφείλει να γνωρίζει ο άνθρωπος για την σωτηρία του και επειδή έχει πανανθρώπινο και διαχρονικό χαρακτήρα. Πιο συγκεκριμένα, «η έννοια της εκκλησιαστικής καθολικότητας μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους: τοπικά-γεωγραφικά και τροπικά. Με την τοπική έννοια, σημαίνει την Εκκλησία που τείνει να περιλάβει στους κόλπους της όλους τους λαούς της γης, κατά το “πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει” (Μάρκ.16,15). Με την τροπική έννοια, σημαίνει την Εκκλησία, που αποτελεί ένα ενιαίον όλο, χωρίς τοπικούς, χρονικούς, ή ποσοτικούς - αριθμητικούς περιορισμούς, η οποία περιλαμβάνει στους κόλπους της όλους εκείνους που ανήκαν, ανήκουν και θα ανήκουν στο μυστικό σώμα του Χριστού “ζώντας τε και τεθνεώτας”, τους “απανταχού της οικουμένης πιστούς”, όλων των αιώνων, είτε ζώντες είτε και “προ της του Χριστού παρουσίας ευηρεστηκότες” (Ι. Χρυσοστόμου, Εις την προς Εφεσίους - Ι΄, PG 62, 75) και “προαπελθόντες εν πίστει εκ της επιγείου εις την ουράνιον Εκκλησίαν” (λ. «Εκκλησία», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 5, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1964, σελ. 483). Η Εκκλησία μπορεί να υπάρχει και να είναι Καθολική ακόμη και στα πλαίσια μιας τοπικής Εκκλησίας, (Ελλάδας, Ρωσίας κ.λπ.), αρκεί να υπάρχουν σ’ αυτήν τα στοιχεία που κάνουν την Εκκλησία Μία, όπως προαναφέρθηκαν. Αυτή την ιδιότητα της καθολικότητας, κατανοούσε η Εκκλησία ήδη από τα αρχαία χρόνια. Όπως μαρτυρεί ο Ιγνάτιος Αντιοχείας, “όπου αν ή Χριστός Ιησούς, εκεί και η καθολική Εκκλησία” (PG 5, 713). Είναι προφανές ότι, η έννοια της καθολικότητας, όπως και αυτή της Ενότητας, εκφράζει την ταυτότητα και την Ορθοδοξία της Εκκλησίας, αποκλείοντας όλα εκείνα τα στοιχεία (αίρεση, σχίσμα) που νοθεύουν την αδιαίρετη ουσία της. Κατά συνέπεια, η καθολική εκκλησία είναι μόνο Μία, εκείνη που έμεινε πιστή στην δογματική καθαρότητα, στην βιβλική και παραδοσιακή θεμελίωση, στην ορθή σωτηριολογία, και διατήρησε ανόθευτα τη θεολογία, την ευσέβεια και τα μυστήρια» (https://el.orthodoxwiki.org). Δυστυχώς αυτόν τον μοναδικό χαρακτηρισμό της Καθολικότητος σφετερίστηκε ο αιρετικός Παπισμός, από τότε που αποσχίσθηκε από τον κορμό της Μίας Αγίας καθολικής και αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, τον 11 ο αιώνα, ονομάζοντας εαυτόν ως «Καθολική Εκκλησία». Όπως είναι γνωστό, (και το έχουμε αναλύσει πολλές φορές), ο Παπισμός διέστρεψε ριζικά την θεανθρώπινη φύση και το έργο 2 της Εκκλησίας, μεταβάλλοντάς την σε έναν κοσμικό οργανισμό, με βλέψεις παγκόσμιας κυριαρχίας. Θυμίζουμε και πάλι τον φρικώδη και φυσικά αντιχριστιανικό «περί Περιβολής Αγώνα» του Παπισμού για την κατάκτηση του κόσμου και όλων των εξουσιών της γης. Στον αγώνα αυτόν δεν δίστασε να «επιστρατεύσει» και την έννοια της Καθολικότητος της Εκκλησίας, για να υπηρετήσει το όραμα της παγκόσμιας κυριαρχίας, επί όλων των ηγεμόνων της γης. Μελετώντας με προσοχή την ιστορία των 10 αιώνων του Παπισμού διαπιστώνουμε αβίαστα, ότι αυτός αποτελεί κατ’ ουσίαν την διαιώνιση του φραγκικού οράματος για την κατάκτηση της ανθρωπότητας. Τον ίδιο αυτό στόχο επιχειρεί να επιτύχει και στην εποχή μας, (ήδη από τα μέσα του 20 ου αιώνος), επιστρατεύοντας τώρα και την παναίρεση του Οικουμενισμού. Θυμίζουμε το θεμελιώδες διάταγμα της Β΄ Βατικανής «Συνόδου», (1962-1965), το περιβόητο περί «Οικουμενισμού Διάταγμα», με το οποίο όχι μόνον υιοθέτησε τον προτεσταντικό Οικουμενισμό, αλλά τον ενέταξε στην στις κυριαρχικές επιδιώξεις του, για την υποταγή ολοκλήρου της Χριστιανοσύνης στην παπική εξουσία. Όλοι οι μέχρι σήμερα γενόμενοι «Θεολογικοί Διάλογοι» μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, μαρτυρούν ξεκάθαρα τους δόλιους σκοπούς του να υποτάξει, (κυρίως μέσω του παπικού πρωτείου) και την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, διότι σύμφωνα με το θεμελιώδες παπικό «δόγμα», «όπου ‘Πάπας’ εκεί και Εκκλησία», δηλαδή γνήσιο μέλος της Εκκλησίας μπορεί να είναι μόνον, όποιος είναι ενωμένος με τον Πάπα. Αυτόν τον πρωταρχικό στόχο εξέφρασε με σαφήνεια ο «Πάπας» Φραγκίσκος, σε πρόσφατη δήλωσή του την οποία δημοσιοποίησε το αποκαλυπτικό ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα». Δείτε την ανάρτηση: «Στις 28 Απριλίου, ο Πάπας Φραγκίσκος συναντήθηκε στην αίθουσα Παύλος ΣΤ' με πιστούς από την πολωνική πόλη Λοτζ, οι οποίοι έκαναν προσκύνημα στη Ρώμη στο πλαίσιο του εορτασμού για την εκατονταετηρίδα της επισκοπής τους. Στο ακροατήριο συμμετείχαν οι πολιτικές αρχές του Λοντζ, εκπρόσωποι άλλων χριστιανικών Εκκλησιών, καθώς και πολλοί νέοι, φοιτητές, άτομα με ειδικές ανάγκες και άστεγοι. Σύμφωνα με τον Πάπα Φραγκίσκο, μια άλλη χαρακτηριστική πτυχή της Εκκλησίας είναι ο οικουμενισμός “Τα παλιά χρόνια αφορίζαμε ο ένας τον άλλον από την Εκκλησία. Τώρα, δόξα τω Θεώ, λέμε ο ένας τον άλλον αδέρφια”. Είναι απαραίτητο να διατηρηθεί η ενότητα μεταξύ όλων μας, γιατί την χρειαζόμαστε, σημείωσε ο Πάπας: “Ο Οικουμενισμός στην Εκκλησία δεν είναι καθόλου προαιρετική επιλογή και δεν είναι διακόσμηση, είναι ανάγκη. Σας προτρέπω να περπατήσετε μαζί στον θεολογικό διάλογο και στον ευαγγελισμό, σε κοινή προσευχή και ακούγοντας τον Λόγο του Θεού, στη μαρτυρία της αδελφοσύνης. Στην πορεία, δημιουργείτε μια τοπική κοινότητα, αποκαλώντας την περήφανα «κοινότητα τεσσάρων πολιτισμών”. Ο Πάπας Φραγκίσκος μίλησε για τη Σύνοδο των Επισκόπων, που ξεκίνησε τον περασμένο Οκτώβριο με θέμα “Για τη Συνοδική Εκκλησία: Συναδέλφωση, Συμμετοχή και Αποστολή”. Τώρα η πρώτη επισκοπική πτυχή φτάνει στο τέλος της. Στο πλαίσιο αυτό, ο ποντίφικας υπενθύμισε στους Πολωνούς προσκυνητές ότι η κλήση της Εκκλησίας έγκειται στον ευαγγελισμό: “Σας εύχομαι να είστε μια 3 όμορφη, «εξωστρεφής» Εκκλησία, η οποία, όπως η μαγιά, ζυμώνει όλη τη ζύμη”». (https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/7086398_papas-o- oikoymenismos-den-einai-proairetikos-aparaititi-i-enotita-na). Είναι ευρύτατα διαδεδομένη μέσα στους κόλπους του Οικουμενισμού η αντίληψη, ότι οι αφορισμοί δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχουν πια θέση μέσα στην Εκκλησία. Γι’ αυτό άλλωστε και οι Ιεροί Κανόνες της, στους οποίους οι φράσεις «αφοριζέσθω» και «καθαιρήσθω» κυριαρχούν πληθωρικά, χαρακτηρίσθηκαν ως «τείχη του αίσχους». Σίγουρα όταν ο «Πάπας» διαβάζει τον λόγο του αποστόλου Παύλου «ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω», (Γαλ. 1,9), θα παθαίνει αλλεργία και δεν θα ξέρει, ποια ερμηνεία να δώσει, ώστε να εναρμονίζεται με την οικουμενιστική νοοτροπία, που απαιτεί την κατάργηση των αφορισμών και γενικότερα των Ιερών Κανόνων. Και ο μεν «Πάπας» πιθανότατα δεν γνωρίζει ότι οι Ιεροί Κανόνες, τους οποίους θέσπισαν εν αγίω Πνεύματι οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, οι συγκροτήσαντες τις άγιες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, έχουν περιβληθεί με το κύρος της θεοπνευστίας, γι’ αυτό και θεωρεί τους αφορισμούς απόβλητους και ξένους προς την χριστιανική αγάπη. Όμως πως δικαιολογείται να τηρούν παρόμοια στάση και οι εξ’ «Ορθοδόξων» οικουμενιστές, οι οποίοι ενώ γνωρίζουν το θεόπνευστο κύρος των Ιερών Κανόνων, αλλά και την αναγκαιότητα της εφαρμογής των αφορισμών, εν τούτοις τους καταπατούν; Σύμφωνα με τον κ. Φραγκίσκο, ο Οικουμενισμός χαρακτηρίζεται ως μια «πτυχή της Εκκλησίας» και παρά κάτω θεωρεί ότι αυτός «δεν είναι καθόλου προαιρετική επιλογή και δεν είναι διακόσμηση, είναι ανάγκη». Το τι είναι ο Οικουμενισμός, μας τον αποκάλυψαν επακριβώς σύγχρονοι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες και μάλιστα ο θεοφώτιστος Γέροντας άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για τους ψευτοχριστιανισμούς, για τις ψευτοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του βρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι ψευτοχριστιανισμοί, όλες οι ψευτοεκκλησίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αίρεση δίπλα στην άλλη. ….Ο σύγχρονος ‘διάλογος της αγάπης’, ο οποίος τελείται με τη μορφή γυμνού συναισθηματισμού, είναι στην πραγματικότητα ολιγόπιστη άρνηση του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αληθείας (Β΄ Θεσ. 2,13), δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους ‘αγάπης της αληθείας’ (Β΄ Θεσ. 2,10). Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια· η αγάπη ζει και υπάρχει αληθεύουσα. …Ας μην απατόμεθα. Υπάρχει και ο ‘διάλογος του ψεύδους’, όταν οι διαλεγόμενοι συνειδητά, ή ασυνείδητα ψεύδονται ο ένας στον άλλον. Τέτοιος διάλογος είναι οικείος στον ‘πατέρα του ψεύδους’, τον Διάβολο, ‘ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού’ (Ιω.8,44). Οικείος είναι και σε όλους τους εκουσίους, ή ακουσίους συνεργάτες του, όταν αυτοί θελήσουν να πραγματοποιήσουν το καλό τους μέσω του κακού, να φθάσουν στην ‘αλήθεια’ τους με τη βοήθεια του ψεύδους. Δεν υπάρχει ‘διάλογος της αγάπης’ χωρίς τον διάλογο της αληθείας. Διαφορετικά, ο τέτοιος διάλογος είναι αφύσικος και ψευδής. Γι’ αυτό και η εντολή του Αποστόλου ζητά να είναι ‘η αγάπη ανυπόκριτος’» (Ρωμ. 12,9). 1 4 Με βάση τα παρά πάνω μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε, ότι ο Οικουμενισμός όχι μόνο δεν αποτελεί «κύριο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας», ούτε φυσικά «ανάγκη» για την Εκκλησία, αλλά αντιθέτως την πιο σατανική και αντίχριστη αίρεση όλων των αιώνων, που επενόησε ποτέ ο διάβολος. Ο Οικουμενισμός όπως τον βιώνει ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός, ως δήθεν κύριο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας, είναι κατ’ ουσίαν ένα ολέθριο και δαιμονικό κατασκεύασμα των σκοτεινών δυνάμεων. Δεν μπορεί να έχει σχέση με τον άγιο και σωτήριο χαρακτήρα της Εκκλησίας του Χριστού και με την σωτηριώδη αποστολή της. Παρά κάτω ο κ. Φραγκίσκος κάνει λόγο και περί της ενότητος της Εκκλησίας: «Είναι απαραίτητο να διατηρηθεί η ενότητα μεταξύ όλων μας, γιατί την χρειαζόμαστε». Φυσικά την ενότητα αυτή την εννοεί μέσα σε οικουμενιστικά πλαίσια, όπως ακριβώς την εννοούν και οι εκ των «Ορθοδόξων» θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι πιστεύουν ότι η Εκκλησία του Χριστού «διεσπάσθη εν χρόνω» σε διάφορες χριστιανικές ομολογίες. Μία δε από αυτές είναι και η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία για να ξαναβρεί την καθολικότητά της οφείλει να ενωθεί με τις άλλες ομολογίες – αιρέσεις. Αυτό σημαίνει εμμέσως πλην σαφώς, ότι απεμπολούν την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ότι μόνον αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία! Κλείνοντας θεωρούμε ότι τέτοιου είδους ανακοινώσεις από τον «Πάπα» είναι παραπλανητικές και εξυπηρετούν τους κρυφούς και καταχθόνιους σκοπούς του για την υποταγή του χριστιανικού κόσμου και της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην εξουσία του. Και όχι μόνο του χριστιανικού κόσμου, αλλά και όλων των θρησκειών, οραματιζόμενος, μέσα στον δαιμονικό εσμό του, να γίνει ο μελλοντικός παγκόσμιος θρησκευτικός ηγέτης, ο ηγέτης της εφιαλτικής Πανθρησκείας του Αντιχρίστου! Αυτό φανερώνουν περίτρανα οι αντικανονικές συμπροσευχές στην Ασίζη, με όλη της θρησκευτική πανσπερμία! Φαίνεται ότι το έτος 2025 θα σημάνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα. Δεν αποκλείεται τη χρονιά αυτή, να γίνει η θρυλούμενη «ένωση των Εκκλησιών», όπως την επιδιώκουν οι Οικουμενιστές, αλλά και ο κ. Φραγκίσκος, χωρίς την παραμικρή μετάνοια των αιρετικών! Ας αγρυπνούμε για κάθε ενδεχόμενο! Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΤΟ 2025

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

 Εν Πειραιεί τη 9η Μαΐου 2022

 ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΤΟ 2025

 Καταρχήν θα θέλαμε να απευθύνουμε στους αγαπητούς αναγνώστες των Ανακοινώσεων μας τους πιο εγκάρδιους πασχάλιους χαιρετισμούς μας, ευχόμενοι όπως ο Αναστάς Κύριος μας καταυγάζει με το ανέσπερο Φως της Αναστάσεως και μας οδηγεί στην επίγνωση της αληθείας Του, η οποία είναι για την Εκκλησία μας συνώνυμη με την σωτηρία μας. Το αναστάσιμο Φως δεν είναι μια αφηρημένη φιλοσοφική έννοια, αλλά μια πραγματικότητα, την οποία βιώνουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας και όσοι έχουν καθαριστεί από τα πάθη, σύμφωνα με τον υμνογράφο: «καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως», (στιχηρό της α΄ ωδής του αναστασίμου Κανόνος). Είναι η βίωση των ακτίστων ενεργειών του Θεού, οι οποίες πηγάζουν αενάως και αχρόνως και από τα τρία πρόσωπα της Τριαδικής Θεότητος. Μετά δε την εν χρόνω σάρκωση του Θεού Λόγου και από το αναστημένο Σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτό το Φως διαλύει τα ζοφερά σκοτάδια του ψεύδους, των πλανών και των αιρέσεων, τα οποία δημιουργεί η αμαρτία. Μέσα στην πανευφρόσυνη ατμόσφαιρα της Αναστάσεως δοκιμάσαμε άλλη μία πίκρα από τους γνωστούς οικουμενιστούς κύκλους, οι οποίοι προωθούν διακαώς και πυρετωδώς την θρυλούμενη «ένωση των Εκκλησιών», χωρίς όμως την θεμελιώδη προϋπόθεση, που θέτει η Εκκλησία μας, δηλαδή την μετάνοια και επιστροφή των αιρετικών στην μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη. Είδαμε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο μία ακόμη δήλωση του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος διάλεξε την αγία ημέρα της Αναστάσεως, για να διακηρύξει την αταλάντευτη προσήλωσή του σε βασικές αρχές και στόχους του Οικουμενισμού. Συναντήθηκε στο Φανάρι με αρχηγούς Ετεροδόξων αιρετικών Κοινοτήτων της Τουρκίας, τους οποίους δεξιώθηκε ωσάν να ήταν Προκαθημένοι Ορθοδόξων Εκκλησιών. Συζήτησαν σε κλίμα ευφρόσυνο γύρω από την «χριστιανική ενότητα» και εξέδωσαν κοινό Ανακοινωθέν σχετικά με τον κοινό εορτασμό του Πάσχα, θέτοντας ως όριο το 2025. Στην ιστοσελίδα «Ορθόδοξος Τύπος» αναρτήθηκε απόσπασμα από το εν λόγω Ανακοινωθέν, ως εξής: «Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές, Χριστός Ανέστη! Αληθώς, Ανέστη! Ως Προκαθήμενοι και εκπρόσωποι των Χριστιανικών Εκκλησιών στην Τουρκία, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να απευθυνθούμε σε όλους τους πιστούς, καθώς εορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά το Πάσχα στις Εκκλησίες της Ανατολής και της Δύσης δεν θα εορτασθεί την ίδια ημέρα, αλλά, εφέτος, με μία εβδομάδα διαφορά. Προσευχόμαστε να βρούμε σύντομα την απαραίτητη λύση, που θα επιτρέψει σε όλους τους Χριστιανούς όλου του κόσμου 2 να εορτάσουν την πιο σημαντική εορτή της πίστης μας την ίδια ημερομηνία. Μια καλή ευκαιρία για μια τέτοια πρωτοβουλία μπορεί κάλλιστα να είναι η επερχόμενη 1700η επέτειος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας το 2025… Βαρθολομαίος Οικουμενικός Πατριάρχης. Σαχάκ Β΄ Αρμένιος Πατριάρχης. Φιλικσίνος Γιουσούφ Τσετίν Μητροπολίτης Σύριων Ορθοδόξων Κωνσταντινούπολης, Άγκυρας και Σμύρνης, Πνευματικός Ηγέτης και Πατριαρχικός Εφημέριος. Επίσκοπος Μασιμιλιάνο Παλινούρο, Αποστολικός Εφημέριος Κωνσταντινούπολης, Λατινική Καθολική Εκκλησία»! Δυστυχώς για μία ακόμη φορά ο παν. κ. Βαρθολομαίος μας απογοήτευσε, με το να θέσει την υπογραφή του στο κοινό Ανακοινωθέν, παρουσιαζόμενος ως ένας από τους αρχηγούς των αμετανόητων αιρετικών παρασυναγωγών της Τουρκίας. Με την υπογραφή του αποδέχεται ότι η Ανάσταση αποτελεί κοινή εορτή Ορθόδοξων και Ετεροδόξων, αγνοώντας όμως ότι ο αναστημένος Χριστός της Ορθοδοξίας δεν έχει καμία σχέση με τον ετερόδοξο Χριστό των αιρετικών, ο οποίος απλούστατα είναι ανύπαρκτος. Αγνοεί ότι οι αιρετικοί, ομιλώντας περί της Αναστάσεως ενός ετεροδόξου Χριστού, ουσιαστικά ομιλούν για την Ανάσταση ενός ανύπαρκτου Χριστού. Στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε και πάλι τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, ο οποίος ομιλώντας περί των αιρέσεων, θεωρεί ότι αυτές αποτελούν δεύτερο είδος αθεΐας: «Δεύτερον δε γένος αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών…», (Επιστολή προς Σεραπίωνα, 30, PG 26,597 C). Υπογράφοντας με αμετανόητους αιρετικούς ηγέτες από κοινού μ’ αυτούς Ανακοινωθέντα, αποδέχεται εμμέσως, πλην σαφώς, ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι διηρημένη και ότι χρειάζεται επανένωση. Επαναλαμβάνει κάθε τόσο τα περί της «εν χρόνω διασπάσεως της ενότητος Εκκλησίας», (για την οποία γράψαμε σε παλαιότερες Ανακοινώσεις μας) και γι’ αυτό θεωρεί τις αιρετικές κοινότητες και μαζί την Ορθόδοξη Εκκλησία, ως «κομμάτια» της «διασπασμένης Εκκλησίας»! Δεν τις θεωρεί ως αιρετικές, αλλά ως «έχουσες διαφορετική παράδοση», η οποία, όχι μόνο δεν είναι κακή, αλλά μπορεί «να εμπλουτίσει την Ορθόδοξη παράδοσή μας»! Ουδέποτε ακούστηκε από τα χείλη του η λέξη «αίρεση» για τους Ετεροδόξους αιρετικούς, τους οποίους αποκαλεί σε κάθε ευκαιρία ως «αδελφούς εν Χριστώ», αγνοώντας όμως ότι η αληθινή αδελφοσύνη πραγματοποιείται μόνον μέσα στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην οποία εισέρχεται ο κάθε πιστός διά του αγίου βαπτίσματος, όπου αναγεννάται εν Χριστώ και καθίσταται τέκνο Θεού. Επομένως είναι αδύνατο να θεωρούμε ως αληθινούς εν Χριστώ αδελφούς μας τους Ετεροδόξους αιρετικούς, που πιστεύουν σε έναν ανύπαρκτο Χριστό! Ερχόμαστε τώρα στο ζήτημα του κοινού εορτασμού του Πάσχα, το οποίο, όπως είναι γνωστό, προωθείται, εδώ και έναν αιώνα, από τους θιασώτες του Οικουμενισμού. Για την ιστορία του θέματος αναφέρουμε, ότι ο εορτασμός του Πάσχα σε διαφορετικές ημερομηνίες σε Ανατολή και Δύση υπήρξε μείζον πρόβλημα στην αρχαία Εκκλησία και είχε προκαλέσει σοβαρότατες έριδες. Ήδη από τα μέσα του Β΄ αιώνος άρχισαν προσπάθειες, για να επιτευχθεί ομοιομορφία σε όλες τις Τοπικές Εκκλησίες. Το ζήτημα αυτό συζήτησαν στη Ρώμη το 155 μ.Χ. ο Επίσκοπος Σμύρνης Πολύκαρπος και ο Ρώμης Ανίκητος, χωρίς όμως να 3 καταλήξουν σε κάποια συμφωνία. Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος έβαλε τέρμα στις έριδες και επέτυχε μια συμφωνία για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα. Ωστόσο οι Παπικοί τον 16 ον αιώνα, επί «Πάπα» Γρηγορίου του 13 ου , όταν προχώρησαν στην διόρθωση του Ημερολογίου, συμμετέβαλαν και τον Πασχάλιο Κανόνα, κατά τρόπο που αντιβαίνει στις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής. Προς ενημέρωση των αναγνωστών μας αναφέρουμε ότι η Εκκλησία της Ελλάδος καθιέρωσε το 1924 το διορθωμένο Ιουλιανό Ημερολόγιο, το οποίο ταυτιζόταν με το Γρηγοριανό μόνον ως προς τις ημερομηνίες των ακινήτων εορτών, ενώ διέφερε ριζικά από αυτό ως προς το Πασχάλιο. Το Πασχάλιο παρέμεινε αμετακίνητο, διότι τυχόν μεταρρύθμισή του θα παραβίαζε τους όρους που έθεσε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία προέβλεπε δύο τινά: α) Να εορτάζεται το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας και β) Ουδέποτε να συμπίπτει, ή να προηγείται το χριστιανικό Πάσχα από το Πάσχα των Εβραίων. Το Γρηγοριανό Ημερολόγιο, που ακολουθούν οι Παπικοί, ναι μεν τηρεί τον πρώτο όρο, που έθεσε η Α΄ Οικουμενική, όχι όμως και τον δεύτερο, με αποτέλεσμα σε πάμπολλες περιπτώσεις, είτε να συνεορτάζουν οι Λατίνοι με τους Εβραίους, την ίδια ημέρα, είτε να προηγούνται σε σχέση με το Πάσχα των Εβραίων. Τους παρά πάνω όρους που θέτει η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος επαναλαμβάνει και η Τοπική Σύνοδος της Αντιοχείας στον Α΄ Ιερό Κανόνα της, ενώ ο Ζ΄ Αποστολικός Ιερός Κανόνας ορίζει σαφέστατα, (με απειλή μάλιστα καθαιρέσεως), το «μη μετά Ιουδαίων επιτελείν το Πάσχα». Η θεοφώτιστη αυτή ιεροκανονική παραγγελία ισοδυναμεί με το «μη μετά αιρετικών ετεροδόξων εορτάζειν το Πάσχα», κάτι το οποίο όμως μανιωδώς και επιμόνως επιθυμούν και επιδιώκουν οι οικουμενιστές. Εάν ακόμη και η απλή συμπροσευχή με αιρετικούς απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες, πόσο μάλλον ο συνεορτασμός της «εορτής των εορτών και της πανηγύρεως των πανηγύρεων»; Το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα με τους Παπικούς και γενικότερα με τους Ετεροδόξους πάντοτε, μα πάντοτε, χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, (από τότε που εμφανίστηκε η παναίρεση αυτή στο προσκήνιο της ιστορίας μέχρι σήμερα), σαν «όχημα» και σαν «εργαλείο» για την προώθηση της «ένωσης» Ανατολής και Δύσεως, Ορθοδοξίας και Παπισμού και στη συνέχεια Ορθοδοξίας και των άλλων Ετεροδόξων. Σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας με τίτλο: «Δρομολογείται κοινός εορτασμός του Πάσχα και ένωση με τους αιρετικούς το 2025» (29.3.2021), αναφερθήκαμε συνοπτικά γύρω από το θέμα αυτό. Ωστόσο θεωρούμε αναγκαίο στην παρούσα συνάφεια να παραθέσουμε και πάλι ορισμένα βασικά ιστορικά στοιχεία του θέματος προς ενημέρωση και επαγρύπνηση των αναγνωστών μας. Ο πρώτος Πατριάρχης που έριξε τον σπόρο περί κοινού εορτασμού ήταν ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄. Σε Εγκύκλιο Γράμμα του, το 1902, προς τα λοιπά Πατριαρχεία και Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες κάνει λόγο μεταξύ άλλων «περί κοινού εορτολογίου…αποδοχής του Γρηγοριανού…και περί της κατ’ αναγκαίαν ακολουθίαν μεταστάσεως του καθ’ ημάς εκκλησιαστικού ημερολογίου…ως ευοίωνον απαρχήν της ελπιζομένης και ποθητής παγκοσμίου χριστιανικής ενότητος». 1 4 Μερικά χρόνια αργότερα, επί πατριαρχίας Δωροθέου του Α΄, (τοποτηρητού στον Οικουμενικό θρόνο), εξεδόθη η περιβόητη Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920, όπου γίνεται πάλι λόγος περί κοινού εορτασμού και επαναλαμβάνεται ουσιαστικά η πρόταση του προκατόχου του, Ιωακείμ του Γ΄. Λίγο αργότερα, το 1923, ο Πατριάρχης κυρός Μελέτιος ο Δ΄ ο Μεταξάκης, επιχειρεί νέα προσπάθεια αλλαγής του Πασχαλίου. Σε Συνέδριο που διοργάνωσε το 1923 αποφασίσθηκε, εκτός από την αποδοχή του Γρηγοριανού ως προς τις ακίνητες εορτές, η αλλαγή και του πασχαλίου ως «δυνατή», πλην όμως δεν πραγματοποιήθηκε λόγω αρνητικής στάσεως άλλων Τοπικών Εκκλησιών. Επί των ημερών του Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου του Α΄, (1949-1972), πρωτοπόρου στην προώθηση του Οικουμενισμού, ο πανχριστιανικός εορτασμός του Πάσχα ήταν ένα θέμα συνεχώς επαναλαμβανόμενο σε όλα σχεδόν τα Μηνύματα, Διαγγέλματα, Διασκέψεις Συνελεύσεις και Συνέδρια, συνδεόμενο και τοποθετούμενο πάντοτε στο γενικότερο πλαίσιο της «ενώσεως των Εκκλησιών». Ο διάδοχός του κυρός Δημήτριος ο Α΄ συνέχισε την ίδια οικουμενιστική γραμμή που χάραξε ο προκάτοχός του. Όταν το 1975 συνέπεσε το Πάσχα των Ορθοδόξων και των Λατίνων, (14 η Απριλίου), έσπευσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και έστειλε Πασχάλιο Μήνυμα στον «Πάπα» και στους Προτεστάντες προτείνοντας «σταθεράν Κυριακήν» κοινού εορτασμού του Πάσχα την Β΄ Κυριακή του Απριλίου, μάλιστα ήδη από το επόμενο έτος 1975! Ο διάδοχός του, ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, δεν ήταν δυνατόν να υστερήσει στο όραμα του κοινού εορτασμού. Με την ευκαιρία της συμπτώσεως του Πάσχα των Ορθοδόξων και των Λατίνων στις 15 Απριλίου του 2001, συμφώνησαν από κοινού ο Πάπας και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ερήμην των άλλων Τοπικών Εκκλησιών, να εγκαινιάσουν μαζί, επίσημα πλέον, τον κοινό εορτασμό του Πάσχα ως διαρκή και μόνιμο κατά τον νέο 21 ο αιώνα. Η κοινή αυτή προσπάθεια χαιρετίστηκε θετικά από τα ΜΜΕ. Στην εφημερίδα «Επενδυτής» δημοσιεύθηκε άρθρο, (30.3.1996), στο οποίο εκφραζόταν η άποψη ότι: «το θέμα έχει τεράστια σημασία καθώς η ημερολογιακή συμπόρευση Φαναρίου –Βατικανού αναμένεται να συνδυαστεί με μια ιστορική εκκλησιαστική συνεργασία που ισοδυναμεί με άρση του γνωστού σχίσματος». 2 Εν όψει του γεγονότος αυτού, ήδη από το 1995 το Οικουμενικό Πατριαρχείο έστειλε Εγκύκλιο προς τις Ιερές Μητροπόλεις της Διασποράς της Δύσεως, για να βολιδοσκοπήσει πιθανές αντιδράσεις του Ορθοδόξου κλήρου και του λαού. Ο σχεδιαζόμενος κοινός εορτασμός προέβλεπε αλλαγή και προσαρμογή του Ορθοδόξου Πασχαλίου προς το παπικό. Ευτυχώς και η προσπάθεια αυτή απέτυχε, διότι όλες οι Ιερές Μητροπόλεις της Διασποράς απάντησαν στην πατριαρχική Εγκύκλιο αρνητικά. 1 Καθηγητή Ιω. Καρμίρη, «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τομ. ΙΙ, σελ. 946 ε και 946ζ. 2 Βλ. Εισήγηση μοναχού Νικοδήμου Μπιλάλη με τίτλο: «Οικουμενισμός και αλλαγή πασχαλίου» σε Διορθόδοξο Συνέδριο με τίτλο: «Οικουμενισμός: Γένεση, Προσδοκίες, Διαψεύσεις», στο Α.Π.Θ., 20-24/9/2004, Πρακτικά Διορθοδόξου Επιστημονικού Συνεδρίου, Τομ. Β΄, σελ. 955-956. 5 Στην παρούσα χρονική συγκυρία φημολογείται, ότι το 2025 θα λάβει χώρα μία «πανχριστιανική Σύνοδος», η οποία όχι μόνον θα ορίσει τον κοινό εορτασμό του Πάσχα, αλλά θα σηματοδοτήσει και την «ένωση των Εκκλησιών», και ίσως την κηρύξει! Αυτό άλλωστε αφήνει να εννοηθεί και το κοινό Ανακοινωθέν με τους αιρετικούς αρχηγούς της Τουρκίας. Ταπεινά διαβλέπουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας σύρεται δυστυχώς από τις σκοτεινές δυνάμεις του Διεθνούς Σιωνισμού σε ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς, προκειμένου να προωθηθεί το οικουμενιστικό όραμα της παγχριστιανικής και της πανθρησκειακής ενότητος. Οδηγείται σε ένα νέο οδυνηρό σχίσμα, παγκοσμίων και πανορθοδόξων διαστάσεων, οδυνηρότερο σε σχέση με αυτό του Παλαιοημερολογιακού και εφάμιλλο με το ήδη υφιστάμενο Ουκρανικό. Δεν είναι τυχαίο ότι και στα δύο προηγούμενα, (Παλαιοημερολογιακό και Ουκρανικό), αλλά και στο κυοφορούμενο και προωθούμενο για το 2025, πρωταγωνιστής υπήρξε το Οικουμενικό Πατριαρχείο! Ανησυχούμε ιδιαίτερα, διότι σ’ αυτήν την αλγεινή προοπτική, όπως δείχνουν τα πράγματα, βαδίζει και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο ως θεσμό το υπερασπιζόμεθα άχρι θανάτου, αλλά οφείλομεν προς τον Κύριον της Εκκλησίας, τους μάρτυρες και ήρωες της πίστεως και την αιωνιότητα των ψυχών μας να διαμαρτυρόμεθα και να διακηρύσσομε την πιστότητα προς την Αλήθεια - Χριστόν για τις παρεμβάσεις των προσώπων που το στελεχώνουν εν χώρω και χρόνω. Τελικώς εμείς, ως ελάχιστοι, δεν έχουμε τη δυνατότητα να πείσουμε κανέναν και κύρια τους υψηλά ισταμένους Εκκλησιαστικούς παράγοντες. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να ενημερώνουμε τον πιστό λαό της Ελλαδικής Εκκλησίας, ώστε να μην βρεθούμε αναπολόγητοι εν ημέρα κρίσεως. Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Πατήρ Παύλος

Εν Πειραιεί τη 11η Απριλίου 2022

ΟΔΕΥΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑΣ;

Η υπό διερεύνηση υπόθεση παιδοκτονίας στην Πάτρα συντάραξε

κυριολεκτικά τόσο την ελληνική κοινωνία, όσο και την παγκόσμια κοινότητα, η

οποία αντέδρασε, κατά τη γνώμη μας υγιώς, μπροστά στα ειδεχθή εγκλήματα

της δολοφονίας ανυπεράσπιστων παιδιών. Αν ο φόνος ενήλικος είναι χείριστο

έγκλημα, τότε η παιδοκτονία πως αλλιώς μπορεί να θεωρηθεί, παρά ως έσχατη

κατάσταση αποκτηνώσεως και διαστροφής, η οποία φανερώνει θηριωδία, που

υπερβαίνει και αυτή των αγρίων ζώων; Και αν η απλή παιδοκτονία φανερώνει

θηριωδία εσχάτης μορφής, τότε πως θα πρέπει να χαρακτηριστεί η παιδοκτονία

εκείνη, που διαπράττεται όχι από ένα τυχαίο άνθρωπο, αλλά από την ίδια την

μητέρα, η οποία στρέφεται εναντίον των ιδίων των παιδιών της, εναντίον των

ιδίων των σπλάγχνων της; Όταν το ένστικτο της μητρικής αγάπης και στοργής,

που ο Θεός φύτεψε στην ψυχή της μάνας, (αλλά και σ’ όλο το ζωϊκό βασίλειο),

φθάσει στο σημείο να μην λειτουργεί, τότε πόση άραγε διαστροφή και πόρωση

συνειδήσεως πρέπει να έχει υποστεί αυτή η μάνα;

Όμως το πρωτοφανές και ανήκουστο αυτό έγκλημα έγινε αφορμή να βγεί

στην επιφάνεια μια ακόμη παθογένεια, ένα ακόμη καρκίνωμα της ελληνικής

κοινωνίας, που αποκαλύπτει και καταδεικνύει το μέγεθος της σήψεως και της

πνευματικής χρεοκοπίας της. Μία ομάδα «ελληνίδων» φεμινιστριών

συντάχθηκε με την υπό κατηγορία παιδοκτόνο, την οποία θεώρησε ως

«αδικημένη» και ανέλαβε την υπεράσπιση της. Εξέδωσε ανακοίνωση, στην

οποία προσπαθεί να δικαιολογήσει την αποτρόπαια πράξη της και παράλληλα

απαιτεί να αποποινικοποιηθεί το έγκλημα αυτό! Να έχει δηλαδή το «δικαίωμα»

η γυναίκα, να φονεύει το γεννημένο τέκνο της, όπως το αγέννητο με την

έκτρωση, χωρίς νομικές συνέπειες! Θεωρήσαμε καθήκον μας να αναφερθούμε

σ’ αυτό το γεγονός, το οποίο ως δήθεν «δικαίωμα», όπως θα δούμε στη

συνέχεια, έχει γενικότερο χαρακτήρα, προωθούμενο από «προοδευτικούς»

κύκλους του εξωτερικού και γι’ αυτό πρέπει να στιγματιστεί, ως ένα ακόμη

«κυοφορούμενο» μέγα κοινωνικό πρόβλημα.

Κατ’ αρχήν παραθέτουμε απόσπασμα από σχετικό δημοσίευμα, στο οποίο

περιλαμβάνεται και η ανακοίνωση της συγκεκριμένης φεμινιστικής ομάδος:

«Μια αφίσα που δικαιολογεί τις βρεφοκτονίες και καταδικάζει τη

διαπόμπευση των μητέρων που σκοτώνουν τα παιδιά τους κυκλοφορεί στα

ελληνικά σόσιαλ με αφορμή τη Ρούλα Πισπιρίγκου. Προέρχεται απ’ την

ομάδα “Μιγάδα”, (μια ομάδα γυναικών ενάντια στις νέες πειθαρχήσεις), που

βγάζει και το ομώνυμο περιοδικό. Να τι γράφει: “Ο διασυρμός των νεαρών

γυναικών – και των μητέρων τους – που κατηγορούνται για βρεφοκτονία είναι

2

μια ακόμη στιγμή βαρβαρότητας, αντίστοιχης με τη διαπόμπευση των

οροθετικών γυναικών το 2012. Ο φασιστικός βούρκος αυτού του τόπου βρήκε

την ευκαιρία να ξεράσει τη μισογυνική χολή του. Η υποκρισία βασίλευσε σε

έναν ταξικό και ρατσιστικό κόσμο που υποτίθεται ότι κόπτεται για την

ανθρώπινη ζωή. Δημοσιογράφοι, επιστήμονες, γείτονες, ευυπόληπτοι πολίτες,

θεσμικές φεμινίστριες μίλησαν για την «αδιανόητη» πράξη και εξέφρασαν

την άποψη τους για τις «Μήδειες». Οι ζωές αυτών των γυναικών

λοιδορήθηκαν και στοχοποιήθηκαν, σε μια ακόμη μιντιακή φιέστα. Όμως,

αυτές οι γυναίκες είναι σαν και εμάς. Και αυτό γιατί ξέρουμε, τι σημαίνει μια

ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Ξέρουμε πώς είναι να μην έχουμε στήριξη από τον

σύντροφο, να τρέχουμε πανικόβλητες στα φαρμακεία, να έχει περάσει το

τρίμηνο. Να ακούμε ότι η έκτρωση είναι φόνος. Ξέρουμε τι σημαίνει σε αυτή

την κοινωνία να είμαστε ανύπαντρες μητέρες, ή να κρινόμαστε συνεχώς ως

μάνες. Να πρέπει μόνες και σιωπηλά να λύνουμε τα ‘προβλήματά’ μας. Από

την άλλη, ξέρουμε ότι βρεφοκτονίες συμβαίνουν ανεπίσημα για λόγους

ευγονικής και υπό την επίβλεψη γιατρού. Βέβαια, κανένας γιατρός δεν έχει

διωχθεί, ή ταπεινωθεί, για ‘έκτρωση μετά τη γέννα’, όπως ονομάζεται η

βρεφοκτονία ιατρικά. Όπως και ξέρουμε ότι ζούμε σε μια χώρα που η

απρόσκοπτη πρόσβαση στην έκτρωση αμφισβητείται στην πράξη. Θυμηθείτε

τους αναισθησιολόγους της Σάμου και τους δήθεν λόγους συνείδησής τους

τον συνεχή βομβαρδισμό μας περί δημογραφικού, μιας εθνικής ρητορείας

στην ουσία εναντίον των εκτρώσεων τις φορές που πήγαμε για έκτρωση σε

ένα νοσοκομείο και τα υποτιμητικά σχόλια και τις μεθοδεύσεις του

προσωπικού, με σκοπό να μας αποτρέψουν από το να κάνουμε έκτρωση.

Μέχρι και την καρδιά του εμβρύου μας ανάγκασαν να ακούσουμε! Ξέρουμε

ότι το όλο ζήτημα έχει να κάνει με την πειθάρχησή μας ως εργάτριες της

αναπαραγωγής. Με τον κρατικό έλεγχο των γεννήσεων και του πληθυσμού

και άρα τον τρόπο αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Και ας μην

ξεχνάμε και το πολύ επικερδές εμπόριο βρεφών, παιδιών, οργάνων. Η

αντισύλληψη, η έκτρωση, η έκθεση, η βρεφοκτονία, στην ουσία αποτελούν

στάδια στην προσπάθεια μιας γυναίκας να ελέγξει την αναπαραγωγική της

λειτουργία και άρα τη ζωή της. Αν η έκτρωση είναι η έσχατη μορφή

αντισύλληψης, τότε η βρεφοκτονία είναι η έσχατη μορφή έκτρωσης. Η

ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ

ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ”» (https://mikropragmata.lifo.gr/listes/einai-san-ki-emas-

oi-gynaikes-pou-dikaiologoun-ti-roula-ta-11-tis-imeras/).

Ένα άλλο ιστολόγιο, το «Ξυπνήστε Ρε», έκανε τον εξής επιτυχή σχολιασμό:

«Εκατοντάδες χρήστες δημοσιεύουν την κατάπτυστη αυτή αφίσα,

κατακρίνοντας το περιεχόμενο και καλώντας τη Δίωξη και την Εισαγγελική

Αρχή να παρέμβει άμεσα. Σύμφωνα με την αφίσα, οι φεμινίστριες ζητούν οι

γυναίκες να έχουν το δικαίωμα… να σκοτώνουν τα βρέφη τους! Μάλιστα,

ζητούν αυτές οι βρεφοκτονίες να μην αντιμετωπίζονται ως ανθρωποκτονία

από πρόθεση αλλά ως… έκτρωση!!! Πιο συγκεκριμένα, αναφέρονται σε

3

φαινόμενο κατά το οποίο – σύμφωνα με το κείμενο της αφίσας – δίνεται τέλος

στη ζωή βρεφών, αμέσως μετά τον τοκετό, με παρουσία ιατρών! Σε

περίπτωση που η φεμινιστική ομάδα mιγaδa έχει γνώσεις και μαρτυρίες για

δολοφονία βρεφών, θα πρέπει άμεσα να κινηθεί Εισαγγελέας προκειμένου να

ερευνηθούν μάρτυρες, στοιχεία, καθώς επίσης να κινηθούν οι απαραίτητες

νομικές διαδικασίες για τους ανθρώπους που συνένταξαν το κείμενο της

αφίσας και παροτρύνουν τις γυναίκες σε βρεφοκτονία!»

Ο έγκριτος δημοσιογράφος κ. Ελευθέριος Ανδρώνης στην ιστοσελίδα

«sportime, 1 Απριλίου 2022» πολύ σοφά παρατηρεί τα εξής: «Στην περίπτωση

της Ρούλας Πισπιρίγκου η αγκαλιά της μάνας, το κορυφαίο καταφύγιο κάθε

παιδιού, ενδεχομένως έγινε παγίδα θανάτου. Φρικτό. Ασύλληπτο. Δεν τη

χωρά ο νους τέτοια ύβρη, τέτοια βλασφημία που πηγαίνει κόντρα στο μητρικό

ένστικτο. Αν όμως η αγκαλιά μιας μάνας είναι η υπέρτατη καταφυγή ενός

γεννημένου παιδιού, πόσο μάλλον η μήτρα, τα ίδια τα στοργικά σπλάχνα της

μάνας, δεν πρέπει να είναι η σκέπη της ασφάλειας και θαλπωρής ενός

αγέννητου παιδιού;». Αναφερόμενος στο στυγερό έγκλημα των εκτρώσεων

προσθέτει τα εξής: «Πως δέχεται η συνείδηση μερικών να υπάρχει

διαχωρισμός της αξίας μιας ανθρώπινης ζωής, προ γέννας και μετά γέννας;

Με ποια διεστραμμένη λογική ο άνθρωπος, δεν θεωρείται άνθρωπος αν δεν

αποκτήσει ληξιαρχική πράξη γέννησης; Ποιος σκοτισμένος νους θεωρεί πως

ο χτύπος της καρδιάς ενός αθώου εμβρύου, δεν υμνεί και δεν μαρτυρά τη ίδια

την ύπαρξη ζωής; Ένα παιδί είναι άνθρωπος και πριν γεννηθεί, και αφότου

γεννηθεί. […] Ποιος θα διαμαρτυρηθεί για τα αγέννητα παιδιά; Γιατί λοιπόν

τέτοια ασήκωτη υποκρισία; Γίνεσαι μαινόμενος όχλος που βρωμά μεσαίωνα,

για μια υπόθεση παιδοκτονίας, και σε αφήνει αδιάφορο το να θανατώνεται

μια ολόκληρη πόλη της Ελλάδας από αγέννητα παιδιά – κάθε έτος; Αυτές τις

ζωές ποιος θα τις υπερασπιστεί; Ποιος θα τις θρηνήσει; Ποιος θα τις

δικαιώσει; Γιατί κρύβονται ενοχικά κάτω από το ματωμένο χαλί μιας

ολόκληρης κοινωνίας;»! Θεωρούμε απόλυτα εύστοχα τα σχόλια του κ.

Ανδρώνη και τον συγχαίρουμε για τον ευθύ και απολογητικό του λόγο, αλλά

και το θάρρος του να στιγματίσει την υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας, η

οποία γίνεται «μαινόμενος όχλος» μπροστά στον ευτυχώς περιορισμένο αριθμό

των παιδοκτονιών, ενώ αδιαφορεί και ανέχεται το μέγα έγκλημα των

εκατομμυρίων εκτρώσεων σ’ όλο τον πλανήτη.

Την ίδια στιγμή πού οι «ελληνίδες» φεμινίστριες δημοσίευσαν την φρικτή

αυτή ανακοίνωση και πρόβαλαν τα σατανικά τους αιτήματα, μας ήρθε και μία

άλλη είδηση, εξ’ ίσου φρικιαστική και ανησυχητική, από τις Ηνωμένες

Πολιτείες της Αμερικής, σύμφωνα με την οποία προωθείται νομοθετικά η

νομιμοποίηση των παιδοκτονιών! Ιδού πως σχολίασε την συνταρακτική αυτή

είδηση ελληνικό ιστολόγιο: «Ανατριχιαστικό! Τελειώνουμε σαν άνθρωποι!

Νομοσχέδιο θα επιτρέπει στις γυναίκες να σκοτώνουν τα παιδιά τους μέσα

στις πρώτες 7 ημέρες μετά την γέννησή τους! Ήταν να μην γίνει η αρχή. Το

νομοσχέδιο το ετοιμάζει ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας Γκάβιν Νιούσομ και

4

προβλέπει την νομιμοποίηση των δολοφονιών των παιδιών έως τους 9 μήνες

κύησης και 7 μέρες μετά την γέννησή τους. Την πρόταση την έκανε το

“Συμβούλιο για το Μέλλον των Εκτρώσεων” για την “ενίσχυση” και την

“επέκταση” των εκτρώσεων στην Καλιφόρνια»!

Διαβάζοντας τα παρά πάνω, μας κατέλαβε φρίκη και αποτροπιασμός και

ταυτόχρονα βαθύτατος προβληματισμός, για το πού οδεύει ο σύγχρονος

αποστατημένος κόσμος, στον οποίο η ανθρώπινη ζωή έχει καταντήσει μια

φτηνή υπόθεση, ασύγκριτα πιο φθηνή και από αυτή των ζώων. Ο σύγχρονος

άνθρωπος, προκειμένου να διασφαλίσει την ηδονιστική απόλαυση της ζωής και

το αχαλίνωτο και ξέφρενο κατρακύλισμα στην κάθε είδους ασωτεία, δεν

διστάζει να αφαιρέσει τη ζωή ακόμη και αθώων παιδικών υπάρξεων, όταν

θεωρεί ότι αυτές του γίνονται εμπόδιο. Από την άποψη της χριστιανικής μας

πίστεως θεωρούμε τέτοιες καταστάσεις ως φαινόμενα εσχάτης κοινωνικής

παρακμής, ως σημεία των καιρών και ως φαινόμενα των εσχάτων χρόνων. Η

νέα φρίκη της νομιμοποίησης της παιδοκτονίας έρχεται να ολοκληρώσει το

φοβερό έγκλημα εκατομμυρίων εκτρώσεων σ’ όλο τον πλανήτη, με τις οποίες

αποδεκατίζονται αθώα και ανυπεράσπιστα έμβρυα, προτού αυτά αντικρύσουν

το φως της παρούσης ζωής.

Δεν θεωρούμε τυχαία την ανακοίνωση των ελληνίδων φεμινιστριών, με την

είδηση της προώθησης της νομιμοποίησης των παιδοκτονιών. Τέτοιες

απάνθρωπες πρακτικές εξυπηρετούν άριστα την διεθνή καμπάνια, που

προωθείται από τα σκοτεινά κέντρα του Διεθνούς Σιωνισμού για την δραστική

μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού. Η αποθάρρυνση των γεννήσεων, η

προώθηση της ομοφυλοφιλίας, η προστασία των εκτρώσεων και μαζί η

νομιμοποίηση των παιδοκτονιών συνθέτουν την βαρβαρότητα της υποτιθέμενης

πολιτισμένης κοινωνίας του 21 ου αιώνα! Στην ουσία αποτελεί εφιαλτική

νεκρανάσταση του βάρβαρου προχριστιανικού παρελθόντος, όπου οι γονείς

θεωρούσαν τα παιδιά κτήμα τους και για να τα ξεφορτωθούν, είτε τα σκότωναν,

χωρίς νομικές συνέπειες, είτε τα έριχναν στις ερημιές για να γίνουν βορά των

άγριων θηρίων! Αυτή η θηριωδία έρχεται να φανερώσει για πολλοστή φορά το

μεγαλείο της Χριστιανικής μας Πίστεως η οποία, μόνη αυτή, έχει αναδείξει τον

άνθρωπο, το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, ως εικόνα του Θεού και ως υπέρτατη

αξία. Έρχεται επίσης να φανερώσει, που οδηγείται η ανθρωπότητα, όταν

απεμπολήσει το ευαγγέλιο και να επαληθεύσει τον μεγάλο Ντοστογιέφσκι, ο

οποίος πολύ σωστά επεσήμανε ότι «χωρίς Θεό τα πάντα επιτρέπονται» ακόμα

και η φρίκη της παιδοκτονίας!

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, με ιδιαίτερη ανησυχία και

συναισθηματική φόρτιση για το όσα τραγικά διαδραματίζονται στην σύγχρονη

κοινωνία μας, κρούομε τον κώδωνα του κινδύνου και εφιστώμε την προσοχή

της Εκκλησίας μας και της Πολιτείας, αλλά και κάθε ψυχής, της οποίας η

συνείδηση δεν έχει πορωθεί ακόμη εντελώς, αλλά λειτουργεί, έστω,

στοιχειωδώς. Καλούμε την Ελληνική Κοινωνία να αντιδράσει, για όσα μας

ετοιμάζουν οι αφανείς κύκλοι του εξωτερικού, οι οποίοι «χτίζουν» την νέα

5

εφιαλτική κοινωνία του μέλλοντος, η οποία θα μοιάζει περισσότερο με ζούγκλα

αγρίων θηρίων, παρά με κοινωνία ανθρώπων.

Γνωρίζουμε πως η όποια δική μας αντίδραση είναι αδύναμη και πρακτικά

αναποτελεσματική, για να αναχαιτιστεί η σύγχρονη αποστασία. Αλλά αυτό δε

σημαίνει ηττοπάθεια, εφησυχασμό και το χειρότερο: συμβιβασμό, διότι θα μας

ζητηθεί λόγος από τον Μεγάλο Κριτή για την όποια στάση μας. Οφείλουμε να

γίνουμε φως «επάνω όρους κείμενοι» (Ματθ.5,14), τονίζοντας και

διακηρύσσοντας προς πάσαν κατεύθυνση την μοναδική και ανεπανάληπτη αξία

του κάθε ανθρώπου σύμφωνα με τον λόγο του Ευαγγελίου: «τι δώσει

άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;», (Ματθ.16,26). Και όχι μόνο να μην

γίνουμε συγκοινωνοί και συμμέτοχοι «τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους»,

(Εφ.5,11), αλλ’ απεναντίας μάλιστα να ελέγχουμε την εσχάτη ηθική κατάπτωση

της εσχατολογικής εποχής μας, η οποία, συν τοις άλλοις, επιβουλεύεται και την

ανθρώπινη ζωή! Να την υπερασπιστούμε, είτε αυτή βρίσκεται στην μητρική

γαστέρα, είτε ήρθε στο φως της παρούσης ζωής!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 4 η Απριλίου 2022

Πατήρ Παυλος

ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Η ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ

ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο άνθρωπος, ως το εκλεκτότερο δημιούργημα του Θεού, πλάστηκε από τον

Θεό κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του, ώστε να έχει τη δυνατότητα να γίνει

κατά χάριν θεός, συγκληρονόμος της ατέρμονης βασιλείας Του. Όμως το τραγικό

γεγονός της πτώσεως ακύρωσε αυτή την δυνατότητα και τον απέκοψε από την

κοινωνία του Θεού, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στον πνευματικό και τον

σωματικό θάνατο. Κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης η αμαρτία «πτώμα

εποίησεν», (PG 44, 508 CD), τον άνθρωπο, ο οποίος έγινε δούλος της φθοράς και

του θανάτου. Ο μεταπτωτικός άνθρωπος, εστερημένος του φωτός της αληθινής

θεογνωσίας, ματαίως επεχείρησε στη συνέχεια με τις δικές του δυνάμεις να έρθει

σε κοινωνία και πάλι με τον αληθινό Θεό. Δημιούργησε θρησκείες, τελετουργικά

και θυσίες τρέφοντας την αυταπάτη, ότι έχει επαφή και κοινωνία μ’ Αυτόν.

Όμως ο Θεός δεν εγκατέλειψε το πλάσμα του. Ήδη από τους χρόνους της

Παλαιάς Διαθήκης απεκαλύφθη στους εκλεκτούς δούλους του Πατριάρχες και

Προφήτες, διά μέσου των οποίων προανήγγειλε την «μέλλουσαν έσεσθαι

σωτηρίαν». Όταν δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, «ελάλησεν ημίν εν Υιώ»,

(Εβρ.1,1). Διά της Ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου Του έθεσε σε εφαρμογή

το προαιώνιο σχέδιο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους, για να είναι

ασφαλής και βεβαία η σωτηρία του. Η πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως από

τον Θεόν Λόγον αποτέλεσε τον μόνο δυνατό τρόπο της σωτηρίας και γι’ αυτό η

Ενανθρώπησή Του ήταν απόλυτα αναγκαία. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια διακήρυξε

ο απόστολος Πέτρος, ότι «ουκ έστιν εν άλλῳ ουδενὶ η σωτηρία· ουδὲ γαρ όνομα

εστίν έτερον υπὸ τον ουρανὸν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ᾧ δει σωθήναι

ημάς», (Πραξ.4,12), μη αφήνοντας κανένα περιθώριο να νοηθεί σωτηρία εκτός

του απολυτρωτικού έργου του Χριστού και της Εκκλησίας! Ο Χριστός, σύμφωνα

με τον απόστολο Παύλο, προκειμένου να επιτελέσει το επί γης απολυτρωτικό

του έργο, «ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι» (Εβρ.2,17), να γίνει

δηλαδή πραγματικός άνθρωπος, «ίνα διά του θανάτου καταργήσῃ τον το

κράτος έχοντα του θανάτου, τουτ’ έστι τον διάβολον, και απαλλάξῃ τούτους,

όσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας» (Εβρ.2,14-15).

Ο ιερός Χρυσόστομος διευκρινίζει: «δια τούτο, φησί, την σάρκα ανέλαβε την

ημετέραν, δια φιλανθρωπίαν μόνον, ίνα ελεήσει ημάς. Ουδέ γαρ είναι άλλη τις

αιτία της οικονομίας, ή μόνη αύτη. Είδε δε χαμαί ερριμένους, απολλυμένους

υπό του θανάτου, τυραννουμένους και ηλέησεν», (Κατά Ιουδαίων 2,V).

Παρόμοια και ο Μέγας Αθανάσιος τονίζει: «Αυτός (πλέον) έστι Θεός

σαρκοφόρος και ημείς άνθρωποι πνευματοφόροι… Αυτός ο αληθινός και

2

φύσει Υιός του Θεού τους πάντας φορεί (στην αγία σάρκα Του), ίνα οι πάντες

τον ένα φορέσωμεν Θεόν» (ΒΕΠΕΣ 33,226).

Σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας είχαμε αναφερθεί στο γεγονός ότι ο

Oικουμενισμός έχει δαιμονική και αποκρυφιστική υφή. Στην παρούσα θα

αναφερθούμε στους στόχους του. Οι κινούντες τα νήματα του Οικουμενισμού

κατά κόρον προβάλλουν και διακηρύσουν, ότι ο πρωταρχικός και κύριος στόχος

των είναι η αποκατάσταση της πανχριστιανικής ενότητος. Και κατά δεύτερο

λόγο προβάλλουν ως στόχους την από κοινού αντιμετώπιση των μεγάλων

παγκοσμίων προβλημάτων της ανθρωπότητος. Ωστόσο η μέχρι σήμερα, (εδώ και

έναν αιώνα), πορεία αλλά και οι πνευματικοί καρποί που παρήγαγε αυτή η

παναίρεση, απέδειξαν με τον πιο εμφαντικό και ξεκάθαρο τρόπο, ότι οι

πραγματικοί στόχοι ήταν άλλοι, ο κυριότερος των οποίων υπήρξε η προσβολή

και ανατροπή του σωτηριολογικού δόγματος της Εκκλησίας μας. Και ειδικότερα

η ανατροπή της αποκλειστικότητος της σωτηρίας την οποία παρέχει ο Χριστός,

ο σαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού, μέσω της Αγίας του Εκκλησίας και

μόνον.

Οι θιασώτες του Οικουμενισμού, (δυστυχώς μεταξύ αυτών και Πατριάρχες και

Προκαθήμενοι και μέλη της Ακαδημαϊκής Θεολογίας), αρνούνται πεισματωδώς

κάθε έννοια αποκλειστικότητος της σωτηρίας μέσα στο χώρο της Ορθοδόξου

Εκκλησίας, όπως θα φανεί με όσα θα παραθέσουμε παρά κάτω, διδάσκοντας και

διακηρύσσοντας ότι δήθεν η «Οικουμενική Κίνηση», (όπως ονομάζουν την

παναίρεση του Οικουμενισμού), και οι κακοδοξίες που αναπτύχθηκαν μέσα

στους κόλπους του δεν προσβάλλουν το σωτηριολογικό δόγμα της Εκκλησίας

μας. Οι ίδιοι καυχώνται ότι είναι ορθοδοξότατοι και ουδέποτε ομιλούν περί

αιρέσεως του Οικουμενισμού, διακηρύσσοντας ότι δεν υφίσταται. Ωστόσο

αντιμετωπίζουν όλες τις θρησκευτικές πίστεις όχι απλώς με «κατανόηση»,

«συμπάθεια» και «σεβασμό», αλλά και τις θεωρούν ως «αξίες», ως παρεκτικές

σωτηρίας και ως «διαφορετικούς δρόμους αναγωγής στον ίδιο Θεό»! Ειδικά για

τους ετεροδόξους φρονούν, ότι οι πλάνες τους δεν είναι κακοδοξίες, αλλά

«διαφορετικές παραδόσεις» και «πηγές πνευματικότητας», οι οποίες «μπορούν

να εμπλουτίσουν την Εκκλησία μας», παρ’ ότι έχουν καταδικασθεί από

Οικουμενικές Συνόδους.

Στις γραμμές που ακολουθούν, σταχυολογούμε κάποιες από τις πάμπολλες

χαρακτηριστικές ρήσεις και διακηρύξεις τους, με τις οποίες γίνονται, εκόντες,

άκοντες, εκφραστές και συνήγοροι της Αιρέσεως. Αρχίζουμε με τον μέγα

πρωτοπόρο του Οικουμενισμού τον Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα, ο

οποίος σε κατά καιρούς διακηρύξεις του είχε πεί μεταξύ άλλων τα εξής: α) «Όλοι

οι Χριστιανοί πιστεύουν στο ίδιο βάπτισμα, διά του οποίου όλοι έχουν γίνει

μέλη του Σώματός του, της Εκκλησίας». (Πηγή: Athenagoras Kokkinakis, The

Thyateira Confession, London, The Faith Press 1975, σ. 62).

β) «Απατώμεθα και αμαρτάνομεν, εάν νομίζωμεν ότι η Ορθόδοξος πίστις

κατήλθεν εξ’ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια

εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον Μουσουλμανισμόν διά να φθάσουν εις

τον Θεόν των και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι,

3

Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώση τον

άνθρωπον». (Πηγή : «Ορθόδοξος Τύπος», Δεκέμβριος 1968).

γ) «Εις την κίνησιν προς την ένωσιν, δεν πρόκειται η μία Εκκλησία να

βαδίση προς την άλλην, αλλ’ όλαι ομού να επανιδρύσωμεν την Μίαν, Αγίαν,

Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, εν συνυπάρξει εις την Ανατολήν και

την Δύσιν, όπως εζώμεν μέχρι του 1054, παρά και τας τότε υφισταμένας

Θεολογικάς διαφοράς». (Πηγή : Εκ του μηνύματός του επί τη εορτή των

Χριστουγέννων του 1967, «Από την πορείαν της αγάπης», σ. 87) .

Ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χρυσόστομος ο Β΄ απήντησε τα

εξής, βλέποντας τα ολισθήματά του : «Ο Αθηναγόρας ο Α´ ουδέν πρεσβεύει,

εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνον εαυτώ δουλεύει και την απαθανάτισιν του

ονόματός του επιδιώκει, έστω κατά Ηρόστρατον, δια της καταστροφής της

Εκκλησίας» («Πεπραγμένα» του, τομ. Β´, Αθήναι 1967, σελ. 197).

Ο νυν παν. Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος σε κατά καιρούς

δηλώσεις του είπε μεταξύ άλλων τα εξής: α) Στην «Παγκόσμιο Διάσκεψη

Θρησκείας και Ειρήνης» στη Riva del Garda της Ιταλίας στις 4.11.1994,

δήλωσε ότι «πρέπει να συντελέσωμε όλοι μας στην προώθηση των

πνευματικών αρχών του Οικουμενισμού, της αδελφοσύνης και της ειρήνης.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνον εφ’ όσον είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του

ενός Θεού». Και απηύθυνε την εξής πρόσκληση: «Ρωμαιοκαθολικοί και

Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί

και Κουμφουκιανοί, ήλθε ο καιρός όχι απλώς για προσέγγιση, αλλά για μία

συμμαχία και συλλογική προσπάθεια, για να οδηγήσωμε τον κόσμο μας

μακριά από τους ψεύτικους προφήτες του εξτρεμισμού και της μη ανοχής».

(Πηγή: Περιοδικόν «Επίσκεψις» 494 (1994) 23 και εφημερίδα «Ορθόδοξος

Τύπος» (11.9.2009).

β) «Το κύριο πρόβλημα στην αλληλοκατανόηση, την αμοιβαία εμπιστοσύνη

και συνεργασία μεταξύ των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών είναι η

απολυτότης. Η θέση δηλαδή της κάθε θρησκείας, ότι αυτή και μόνον κατέχει

την απόλυτη περί του περί Θεού και κόσμου αλήθεια. Ωστόσο, επειδή ο Θεός

μόνος είναι η απόλυτη αλήθεια, από την οποία κάθε άνθρωπος γνωρίζει όψεις

μόνον της αληθείας, γι’ αυτό ο καθένας οφείλει να ομολογεί, όπως ο

Σωκράτης, την άγνοιά του και να είναι ανοικτός προς τις απόψεις των άλλων.

Επομένως οι δυσκολίες στη διαθρησκειακή επικοινωνία ανακύπτουν από το

γεγονός ότι ο καθένας γνωρίζει μεν διάφορες όψεις της αληθείας, αλλά αυτές

τις απολυτοποιεί και θέλει να τις επιβάλλει στον άλλο. Οι θρησκευτικοί ηγέτες

καθήκον έχουν να απορρίπτουν τέτοιες απολυτοποιήσεις. Ακριβώς το καθήκον

αυτό, που εκφράζει τον σεβασμό του ενός ανθρώπου προς την θρησκευτική

πίστη και την ελευθερία του άλλου, αποτελεί την προϋπόθεση της

θρησκευτικής συνυπάρξεως και της καλής συνεργασίας των ανθρώπων. Ο

Θεός προίκισε τον άνθρωπο με ελευθερία βουλήσεως και δεν ευαρεστείται

ούτε με την βιαία και απατηλή επιβολή της πίστης σ’ αυτόν ούτε με την

κατάλυση της ελευθερίας του. Επομένως, ο διάλογος μεταξύ των

μονοθεϊστικών θρησκειών είναι η μόνη θεάρεστη οδός μαρτυρίας και

4

μεταδόσεως της αληθείας». (Πηγή: Περιοδικό «Ορθοδοξία» Δ (1998) 749-752,

Χαιρετισμός του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου κατά το εν

Αγκύρα Συνέδριον Διαθρησκειακού Διαλόγου, 25.10.1998).

γ) «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν

ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως, και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του

δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’οφείλομεν

ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων…». (Πηγή:

Περιοδικό «Επίσκεψις» 563, 30.11.1998).

δ) «Αλλά, δεν εγκαταλείπομεν την ελπίδα ότι το ευαγγελικόν κήρυγμα της

καταλλαγής, του συμβιβασμού και της ειρηνικής συνεργασίας… και η

αντίστοιχος πρόσκλησις του Κορανίου… θα υπερισχύσουν, θα γίνουν υφ’ όλων

αποδεκτά και θα οδηγήσουν εις παγίωσιν της ειρήνης και της ευημερίας των

λαών, ώστε έκαστος να λατρεύη τον Ένα Θεόν ως (=όπως) προτιμά και όλοι

μαζί να συνεργαζώμεθα δια το κοινόν καλόν». (Πηγή: «Διαθρησκειακή εις το

Εμιράτον του Μπαχρέιν» (25.9.2000), εν περιοδικώ «Επίσκεψις» 588, 2000).

ε) «Εάν σταθώμεν με το προσήκον δέος απέναντι των προσωπικών

αναζητήσεων εκάστης ψυχής, η οποία, γεννηθείσα εις ωρισμένην

θρησκευτικήν παράδοσιν, ανοίγει τας πτέρυγάς της, δια να πετάξη εις

αναζήτησιν του Ηγαπημένου, αντιλαμβανόμεθα ότι έχομεν ανθρώπινον χρέος

να σεβασθώμεν απολύτως την προσωπικήν πορείαν εκάστου προς την

υπερτάτην αγάπην. Τότε εναγκαλιζόμεθα εν ειρήνη την ψυχήν αυτήν και

παρακολουθούμεν εν άκρα σιωπή και προσευχή την πορείαν της, είτε

συμβαδίζει με ημάς, [τους χριστιανούς], είτε ακολουθεί άλλον δρόμον [λ.χ. τον

Ιουδαϊσμόν η το Ισλάμ], διότι ο Ηγαπημένος Θεός, ο Κύριός της, την αναμένει

και θα της δείξει τον δρόμον. Δεν χρειάζεται από μέρους ημών ουδεμία βία,

ουδεμία πίεσις, μόνον στοργή και ειρήνη». (Πηγή: «Διαθρησκειακή

Βρυξελλών, ενώπιον εκπροσώπων του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ και διαφόρων

χριστιανικών ομολογιών» (20.12.2001), εν περιοδικώ «Επίσκεψις» 603 (2001).

στ) «Οι διαφορές ανάμεσα σε Μουσουλμάνους και Χριστιανούς έχουν τις

ρίζες τους στην πολιτική και όχι στην πίστη». (Πηγή: «Διαθρησκειακή εις

Αυστρίαν με θέμα την θέσιν του Ισλάμ εις τον κόσμον», στην εφημερίδα

«Ορθόδοξος Τύπος» (25.11.2005).

ζ) Το 2007 συμμετείχε σε συμπροσευχή με αιρετικούς και αλλοθρήσκους για

την σωτηρία του περιβάλλοντος στην Γροιλανδία, μπροστά σε μια γυάλινη

σφαίρα, η οποία συμβόλιζε τη «θεά» Γαία! (Βλ. Περιοδικό «Εν συνειδήσει»,

Εκδ. Ιεράς Μονής Μεγ. Μετεώρου, Ιούνιος 2009, σελ. 32). Επίσης συμμετείχε

σε όλες τις Διαθρησκειακές Συναντήσεις και συμπροσευχές στην Ασίζη. Συνεπής

στα πιστεύω του δώρισε το Κοράνιο στον πρόεδρο της Κόκα Κόλα στην

Αμερική τον Οκτώβριο του 2009, το οποίο Κοράνιο επαναλαμβάνει χονδροειδώς

μεταξύ άλλων την Αίρεση του Αρείου, ονομάζοντας τον Χριστό «λάσπη», σαν

τον Αδάμ και κτίσμα!!! Την ίδια χρονιά επισκέφθηκε την Εβραϊκή Συναγωγή της

Νέας Υόρκης, (του park East), την οποία χαρακτήρισε ως «ευλογημένη», όταν το

Ταλμούδ και η Καμπάλα καθυβρίζουν τον Χριστόν.

5

(Βλ. Ρίζου Ιωάννη, «Οι ληστές της θείας διδασκαλίας», Εκδ. Ιεράς Μονής

Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου Πτολεμαΐδας, Μέρος Α΄ σελ. 41 και 49)

Ο πρώην Πατριάρχης Αλεξανδρείας κυρός Παρθένιος διεκήρυξε: «Για μένα

το θέμα της γνώσεως αν το Ισλάμ είναι, ή δεν είναι μια εμπνευσμένη θρησκεία

δεν τίθεται: Είναι βεβαίως εμπνευσμένη…Ο Μωάμεθ είναι άνθρωπος του

Θεού, ο οποίος έκαμε τους Άραβας της ερήμου να πιστεύουν στον ένα Θεόν,

ικανούς να νηστεύουν, να προσεύχονται, να αγαπούν τους γείτονές τους και να

εργάζονται για το καλό. Και αυτό είναι καλό πράγμα». (Πηγή: Πατρ.

Αλεξανδρείας Παρθενίου, στο «You Shall Be My Witnesses», Επιμέλεια Γεωρ.

Λαιμοπούλου, Εκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη 1991, σελ. 19).

Ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος διεκήρυξε: «Ύψιστο και

άμεσο χρέος όλων των θρησκευτικών ηγετών είναι η επίμονη και συστηματική

καλλιέργεια μιας υγιούς πνευματικότητος. Μέσα στα ιερά κείμενα υπάρχουν

φωτεινές ακτίνες που συμβάλλουν στην ειρηνική συμβίωση και διευκρινίζουν

τον χαρακτήρα της γνήσιας θρησκευτικότητος, στην οποία ευαρεστείται ο

Θεός» και ότι «το φαινόμενο της θρησκείας είναι θείο δώρο, δοσμένο για να

γαληνεύει τις καρδιές, να θεραπεύει τις πληγές και να φέρνει πλησιέστερα

άτομα και λαούς» (https://www.vimaorthodoxias.gr/mitropoleis /kritiki-tis-

mitropolis-peiraios-ston-alvanias-anastasio/).

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος, μιλώντας πριν από καιρό,

(15.7.2021), στη Νέα Υόρκη στη Διεθνή Διάσκεψη Κορυφής για τη

Θρησκευτική Ελευθερία, είπε ότι «όλες οι θρησκείες είναι μυριάδες μονοπάτια

που οδηγούν στο ίδιο μέρος. Όταν ανυψώνετε μια θρησκεία πάνω από όλες τις

άλλες, είναι σαν να αποφασίσετε ότι υπάρχει μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί

στην κορυφή του βουνού. Αλλά στην πραγματικότητα, απλά δεν βλέπετε

μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος, γιατί περιβάλλεστε από

βουνά προκαταλήψεων που σας κρύβουν την θέα»! (Πηγή:

https://choratouaxoritou. gr/?p=145068&cn-reloaded=1

Δεν μπορούμε να επεκταθούμε περισσότερο με περισσότερες μαρτυρίες. Οι

ελάχιστες που παραθέσαμε είναι αρκετές, νομίζουμε, για να πείσουν τον

αναγνώστη ότι οι θιασώτες του Οικουμενισμού, με τις κατά καιρόν διακηρύξεις

των, προσβάλλουν καίρια την Ορθόδοξη πίστη, το σωτηριολογικό δόγμα της

Εκκλησίας μας και την αποκλειστικότητα και μοναδικότητα της εν Χριστώ

σωτηρίας. Ο διάβολος και τα επί γης όργανά του, (Διεθνής Σιωνισμός και

Μασονία που προωθούν την παναίρεση του Οικουμενισμού), γνωρίζουν πολύ

καλά, ότι αν αμφισβητηθεί η μοναδικότητα του προσώπου του Χριστού ως

σωτήρα του κόσμου, είναι εύκολο στη συνέχεια να οδηγήσουν την Εκκλησία του

Χριστού στη χοάνη της Πανθρησκείας, και να την μεταβάλλουν σε μία από τις

πάμπολλες θρησκείες του κόσμου, η οποία όμως δεν θα μπορεί να προσφέρει

σωτηρία.

Αυτός είναι ο σατανικός χαρακτήρας και ο απώτερος σκοπός του

Οικουμενισμού και όχι αυτός που λανσάρουν τεχνηέντως οι θιασώτες του, ότι

δήθεν στοχεύουν να επιτύχουν την πανχριστιανική ενότητα με Ορθόδοξες

προϋποθέσεις. Όπως και το πελώριο ψέμα, ότι δεν κινδυνεύει δήθεν η Ορθοδοξία

6

από τον συμφυρμό και την συνεργασία της με τις θρησκείες και αιρέσεις του

κόσμου. Αυτά είναι φθηνές δικαιολογίες, οι οποίες αποδεικνύονται από το

γεγονός ότι αν και ο Οικουμενισμός έχει ιστορία 100 χρόνων, εν τούτοις δεν

προσέφερε την παραμικρή υπηρεσία την υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης και

της θρησκευτικής καταλλαγής. Αντίθετα τώρα παρατηρούμε πώς ο κόσμος

γίνεται όλο και πιο βίαιος με τις πολεμικές συγκρούσεις να γιγαντώνονται και τις

διαπροσωπικές σχέσεις να κονορτοποιούνται.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΗ ΥΦΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 28η Μαρτίου 2022

Πατήρ Παύλος

Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΗ ΥΦΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ο Οικουμενισμός είναι το πλέον δαιμονικό σύστημα στην δισχιλιόχρονη

ιστορία της εκκλησίας μας. Δεν είναι απλά μία αίρεση πλάι στις υπάρχουσες

χιλιάδες, αλλά ένα συνονθύλευμα αιρέσεων που εμπερικλείει και ανακεφαλαιώνει

όλες τις πλάνες του παρελθόντος και του παρόντος. Δεν υπάρχει πλάνη και

κακοδοξία του παρελθόντος, που να μην συμπεριλαμβάνεται στις ολέθριες και

σατανικές δοξασίες του. Το πλέον παράδοξο είναι ότι ο Οικουμενισμός δεν

απορρίπτει τίποτε, αλλά και δεν ανάγει τίποτε σε μοναδική και απόλυτη αλήθεια.

Εδώ βρίσκεται η μεγάλη παγίδα: Να πνιγεί, να εξαφανιστεί η Μία και μοναδική

αλήθεια - Χριστός της Εκκλησίας μας μέσα στον κυκεώνα του ψεύδους. Ο πατήρ

του ψεύδους, ο διάβολος, το πρώτο και μέσο και τελευταίο κακό, όταν διαπίστωσε

ότι δεν μπορούσε να πλήξει καίρια την Εκκλησία με τις διάφορες αιρέσεις,

επινόησε στους εσχάτους καιρούς που ζούμε αυτή την παναίρεση, με την

συνέργεια δε των σκοτεινών δυνάμεων του Διεθνούς Σιωνισμού και της

Μασονίας, επιχειρεί εδώ και ένα αιώνα να ξεθεμελιώσει την Εκκλησία του

Χριστού, με απώτερο στόχο να ματαιώσει το θείο σχέδιο της σωτηρίας του

κόσμου.

Μεγάλοι και αγιασμένοι γέροντες της εποχής μας ομοφώνως μαρτυρούν και

διακηρύσσουν ότι όντως ο Οικουμενισμός έχει σαφώς δαιμονική προέλευση και

υφή. Ο νεοφανής άγιος της Εκκλησίας μας, ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς στο

μνημειώδες έργο του «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός» σημειώνει: «Ο

Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας

ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδιά όλων

των ευρωπαϊκών ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι

ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία

αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικόν όνομά τους

είναι η παναίρεσις». Στο ίδιο μήκος κύματος ο μακαριστός και ομολογητής

Γέροντας Αρχιμ. κυρός Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, συμπληρώνοντας τον άγιο

Ιουστίνο, μας δίνει μια πανοραμική εικόνα του Οικουμενισμού: «Ο

Οικουμενισμός είναι ένα Κίνημα παγκόσμιον του Διεθνούς Σιωνισμού και έχει

ως μοναδικόν σκοπόν τη πολιτικήν και θρησκευτικήν κατάκτησιν της

Οικουμένης! Ο Οικουμενισμός είναι μια φοβερά λαίλαψ, που προετοιμάζεται να

ξεθεμελιώση, όπως φαντάζεται, την "Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν

Εκκλησίαν" του Χριστού. Είναι άγριος τυφών των δυνάμεων του σκότους, που

συγκεντρώνει την καταστροφική του μανία εναντίον κυρίως της Ορθοδοξίας,

με τον σκοτεινό πόθο να την εκμηδενίση και να την αφανίση». Τέλος, ο

μακαριστός Γέροντας Αρχιμ. κυρός Αθανάσιος Μυτιληναίος σε κάποια ομιλία

του το 1982, (Ομιλία 45 στην Αποκάλυψη, κεφ. ια΄), μας αποκαλύπτει μεταξύ

2

άλλων τα εξής: «Ο Οικουμενισμός είναι ένας δούρειος ίππος, ο οποίος κουβαλά

τον Αντίχριστον. Και όμως, το σύνθημα του Οικουμενισμού είναι: Αγάπη,

αγάπη! Και υπηρέτησαν αυτό το σχήμα του Οικουμενισμού –και το υπηρετούν

αυτήν την στιγμήν- και ορθόδοξοι κληρικοί, ανωτάτων μάλιστα βαθμών.

Δυστύχημα…Το θέμα είναι ότι ο Σιωνισμός είναι ο κατ’ εξοχήν πρόδρομος του

Αντιχρίστου. Θα λέγαμε ότι, εν ευρεία εννοία, είναι ο ψευδοπροφήτης (της

Αποκαλύψεως). Λέγω εν ευρεία εννοία, διότι ο ψευδοπροφήτης –όπως σας είπα

προηγουμένως– είναι συγκεκριμένο πρόσωπο. Ο Σιωνισμός θα φέρει τον

Αντίχριστον. Ναι, διότι Εβραίος θα είναι ο Αντίχριστος». Οι παρά πάνω λόγοι

του π. Αθανασίου σε πλήρη συμφωνία με τους λόγους του π. Χαράλαμπους

Βασιλοπούλου, μας αποκαλύπτουν την βαθιά αιτιώδη σχέση μεταξύ

Οικουμενισμού και Διεθνούς Σιωνισμού.

Υπάρχει και μία άλλη θαυμαστή μαρτυρία του νεοφανούς αγιασμένου Γέροντα

αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη. Ο γνωστός πολιός καθηγητής της Δογματικής

στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ομολογητής κ. Δ.

Τσελεγγίδης, πριν από πολλά χρόνια, όταν ήταν νεαρός καθηγητής, επισκέφτηκε

κάποτε τον άγιο και του ζήτησε να τον πληροφορήσει, τι είναι ο Οικουμενισμός.

Σημειώνει ο ίδιος: «Τον ρώτησα, λοιπόν, επί του συγκεκριμένου, μήπως μπορεί

να μου πει, τι πράγμα είναι ο Οικουμενισμός. Μου απήντησε απερίφραστα και

χωρίς καμμία δυσκολία: “Αυτήν την ερώτηση, παιδί μου, μου την έχει κάνει κι

ένας ακόμη νωρίτερα από σένα. Εγώ, εδώ πέρα επάνω, βρίσκομαι σαράντα

χρόνια στα βράχια. Έχω ξεχάσει και τα ελληνικά μου”- σημειωτέον τελείωσε

σχολαρχείο – “αλλά μ’ αυτό το θέμα δεν έχω ασχοληθεί. Γι’ αυτό, επειδή

έπρεπε να του απαντήσω, αφού δέχτηκα ερώτημα και δεν είχα καμμία γνώμη

πάνω στο θέμα, πήγα στο κελλί μου και προσευχήθηκα και ρώτησα τον Χριστό,

να με πληροφορήσει, τι είναι ο Οικουμενισμός. Πήρα την απάντησή του, η

οποία είναι, ότι ο Οικουμενισμός έχει πνεύμα πονηρίας και κυριαρχείται από

ακάθαρτα πνεύματα”. Και τον ρώτησα, πως ακριβώς πιστοποιήθηκε αυτό.

Μου απάντησε, πως ‘μετά την προσευχή γέμισε το κελλί μου από αφόρητη

δυσωδία, η οποία μου έφερνε ασφυξία στην ψυχή, δεν μπορούσα να αναπνεύσω

πνευματικά’. Τον ρώτησα, αν αυτό ήταν ένα έκτακτο γεγονός γι’ αυτόν, ή αν

έτσι του απαντά ο Χριστός σε ανάλογες περιπτώσεις και με βεβαίωσε, ότι “σε

όλες τις περιπτώσεις, που είναι μπλεγμένες με μάγια, με ακάθαρτα πνεύματα,

αυτή είναι η κατάσταση, στην οποία με εισάγει. Μερικές φορές υπάρχει και

λεκτική απάντηση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, αυτή ήταν η απάντηση

και έχω απόλυτη τη βεβαιότητα, ότι ο Οικουμενισμός δεν έχει το Πνεύμα το

Άγιο, αλλά το πνεύμα το ακάθαρτο”» (https://enromiosini.gr/arthrografia/agios-

efraim-katoynakiotis-o/)!

Η παρά πάνω μαρτυρία του αγίου Εφραίμ δεν είναι άνευ σημασίας, αλλά πάρα

πολύ σημαντική, διότι υπήρξε καρπός βαθειάς προσευχής και αποκαλύψεως του

Αγίου Πνεύματος σ’ αυτόν. Έρχεται δε να συμπληρώσει όλους τους παρά πάνω,

που μνημονεύσαμε και να μας αποκαλύψει την βαθιά αιτιώδη σχέση μεταξύ

Οικουμενισμού και δαιμονισμού και κατ’ επέκταση του Αποκρυφισμού, ο οποίος

ως γνωστόν κυριαρχείται από τα ακάθαρτα πνεύματα. Μ’ άλλα λόγια τα τρία

3

πνευματικά μεγέθη: Οικουμενισμός, Διεθνής Σιωνισμός και Αποκρυφισμός

αλληλοπεριχωρούνται μεταξύ τους και το ένα παραπέμπει στο άλλο, διότι

αποτελούν γεννήματα ενός και του αυτού βύθιου δράκοντος, του διαβόλου.

Επομένως ο Οικουμενισμός, ως κατ’ ουσίαν δαιμονισμός, δεν μπορεί σε καμιά

περίπτωση να θεωρηθεί ως καρπός του Αγίου Πνεύματος, όπως ισχυρίζονται οι

θιασώτες του.

Σε πρόσφατη ημερίδα που διοργάνωσε η Ιερά μητρόπολις Πειραιώς στις

26.4.2018 στην Αίθουσα του «Πειραϊκού Συνδέσμου Πειραιώς» με γενικό θέμα

«Πτυχές του Αποκρυφισμού της Νέας Εποχής», επισημάνθηκε από εισηγητή

της Ημερίδος η βαθιά αιτιώδης σχέση, που υφίσταται μεταξύ του

Οικουμενισμού και του Αποκρυφισμού της Νέας Εποχής. Στην εν λόγω

εισήγηση ελέχθη μεταξύ άλλων ότι βασικό δόγμα της Θεοσοφίας, [κατά την

Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ], είναι ότι «δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη από

την αλήθεια. Όλες οι θρησκείες, μαζί και ο Χριστιανισμός, έχουν μέρος μόνον

της αλήθειας, οπότε όλες θα πρέπει να συνεισφέρουν το μερίδιό τους, ώστε η

κάθε μια να εμπλουτίσει τις άλλες και να εμπλουτιστεί από τις άλλες. Ο

αληθινός ερευνητής της αλήθειας οφείλει να χάσει τελείως από τα μάτια του

όλες τις δογματικές πίστεις και όλες τις θρησκείες. Συμφιλιώνει όλες τις

θρησκείες, αποφλοιώνει την κάθε μια τους από τα εξωτερικά ανθρώπινα

ενδύματα και αποκαλύπτει ότι η ρίζα της κάθε μιας ταυτίζεται με τη ρίζα κάθε

άλλης μεγάλης θρησκείας… Περαιτέρω και σαν συνέπεια των προηγουμένων η

Μπλαβάτσκυ προτείνει τη συναδέλφωση όλων των λαών, πέρα από διαφορές

θρησκείας, χρώματος και φυλής και προβλέπει λαμπρό το μέλλον της

Θεοσοφίας. Έτσι θέτει τις βάσεις για την ανοικοδόμηση της πανθρησκείας και

τη διάβρωση του χριστιανικού κόσμου». Αν μελετήσουμε εις βάθος τις

εισηγήσεις των ομιλητών και τα Πορίσματα στα μέχρι σήμερα Διεθνή

Διαθρησκειακά Συνέδρια, θα διαπιστώσουμε με έκπληξη, ότι ακριβώς το ίδιο

αυτό βασικό δόγμα της Θεοσοφίας επαναλαμβάνεται και διατυπώνεται και από

τους θιασώτες του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Ότι δηλαδή όλες οι

θρησκείες κατέχουν μέρος μόνον της αλήθειας και επομένως καμιά θρησκεία δεν

μπορεί και δεν πρέπει να διεκδικήσει για τον εαυτό της την αποκλειστικότητα και

την πληρότητα της αλήθειας. Η κάθε μια οφείλει «να εμπλουτίσει τις άλλες και

να εμπλουτιστεί από τις άλλες».

Θα παρατηρήσει επίσης με έκπληξη, ότι στα εν λόγω Συνέδρια κατά κόρον

τονίζεται, αυτό που αιώνες πιο μπροστά έλεγε η Μπλαβάτσκυ περί

«συναδέλφωσης όλων των λαών, πέρα από διαφορές θρησκείας, χρώματος και

φυλής». Όλοι θεωρούν αναγκαία τη διαθρησκειακή συνεργασία και συναδέλφωση

των λαών για την επικράτηση της παγκόσμιας ειρήνης και την από κοινού

αντιμετώπιση των μεγάλων παγκοσμίων προβλημάτων που μαστίζουν την

ανθρωπότητα. Δυστυχώς η πεπλανημένη αυτή ιδεολογία πέρασε και στα κείμενα

της «Συνόδου» της Κρήτης: «Αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι καλούνται να

συμβάλλουν εις την διαθρησκειακήν συνεννόησιν και συνεργασίαν, δι’ αυτής δε

εις την απάλειψιν του φανατισμού από πάσης πλευράς και τοιουτοτρόπως εις

την συμφιλίωσιν των λαών και επικράτησιν της ελευθερίας και της ειρήνης εις

4

τον κόσμον προς εξυπηρέτησιν του ανθρώπου, ανεξαρτήτως φυλής και

θρησκεύματος», (Βλ. Συνοδικό Κείμενο με τίτλο: «Η αποστολή της Ορθοδόξου

Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω», κεφ. Α΄ §5). Μ’ άλλα λόγια το Συνοδικό

Κείμενο, αγνοώντας και διαγράφοντας τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «τις

δε κοινωνία φωτί προς σκότος;», (Β΄ Κορ. 6,14), θεωρεί αναγκαία τη

συνεργασία του φωτός της Ορθοδοξίας με το σκότος των άλλων θρησκειών, για

την «επικράτησιν της ελευθερίας και της ειρήνης εις τον κόσμον», δηλαδή για

τη επικράτηση μιάς κοσμικού τύπου ελευθερίας και ειρήνης και καλεί τους πάντες

να εργαστούν προς την κατεύθυνση αυτή.

Σε άλλο σημείο της εισηγήσεώς του ο παρά πάνω εισηγητής επισημαίνει μια

ακόμη βασική αρχή της Θεοσοφίας, την αρχή του δογματικού πλουραλισμού,

που αποτελεί όμως ταυτόχρονα και βασικό δόγμα του Διαθρησκειακού

Οικουμενισμού. Σύμφωνα με την αρχή αυτή όλες οι θρησκείες και όλες οι πίστεις

αποτελούν νόμιμες εκφάνσεις του θρησκευτικού φαινομένου και είναι δρόμοι που

οδηγούν στον ίδιο θεό και κατ’ επέκταση όλες οι θρησκείες προσφέρουν λύτρωση

και σωτηρία. Επομένως μπορεί κανείς να πιστεύει σε όποια θρησκεία θέλει, αρκεί

να μην είναι αποκλειστικός. Για τη Θεοσοφία και τη Νέα Εποχή κάθε αντίληψη

περί μοναδικότητος του Ευαγγελίου, κάθε αντίληψη που δεν κατανοεί

ισοπεδωτικά και εξισωτικά όλες τις πίστεις και τις θρησκείες θεωρείται

φανατισμός και μισαλλοδοξία.

Τονίστηκε ακόμη ότι ο Αποκρυφισμός της Νέας Εποχής και ο Οικουμενισμός

συγκλίνουν μεταξύ τους προκειμένου να υπηρετήσουν ένα κοινό στόχο, την

σταδιακή πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική ενοποίηση της

ανθρωπότητος, και την πραγματοποίηση και εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας

θρησκείας. Η προσπάθεια δημιουργίας μιας παγκόσμιας θρησκείας, ή

πανθρησκείας, θα είναι το αποτέλεσμα της ομογενοποιήσεως και ισοπεδώσεως

όλων των θρησκειών.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ σε πρόσφατη

Εγκύκλιό του επί τη ευκαιρία της Β΄ Κυριακής των Νηστειών, κατά την οποία

τιμάται ο μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας και πολέμιος του Παπισμού

Γρηγόριος ο Παλαμάς, σημειώνει μεταξύ άλλων τα εξής: «Ο Οικουμενισμός

είναι η μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση όλων των εποχών, επειδή εξισώνει

όλες τις θρησκείες και τις πίστεις. ….Αν σύμφωνα με τους οικουμενιστές, όλες

οι ομολογίες και οι θρησκείες είναι το ίδιο, αν όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουμε, αν

οι αιρέσεις και οι θρησκείες είναι διαφορετικοί, αλλά αποδεκτοί τρόποι

προσεγγίσεως του ίδιου Θεού, τότε γιατί πέθαναν οι άγιοι και οι μάρτυρες μας

και γιατί ο Θεός χαρίτωσε τα λείψανά τους;».

Με βάση τα παρά πάνω, θεωρούμε αναγκαίο και πάλι να τονίσουμε, σαν γενικό

συμπέρασμα, ότι η ανθρωπότητα σήμερα βιώνει μια πρωτοφανή πνευματική

σύγχυση, που δεν έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Ζούμε σε μια εποχή

που έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των εσχάτων χρόνων, όπως αυτά

έχουν προφητευθεί από το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου μας, από τους ιερούς

συγγραφείς της Αγίας Γραφής και από αγίους και χαρισματούχους Γέροντες, που

ομίλησαν προφητικά για τα έσχατα. Κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτή

5

την πρωτοφανή αποστασία των ημερών μας παίζουν τα δύο πολυκέφαλα θηρία

της πλάνης, ο Αποκρυφισμός της Νέας Εποχής και ο Οικουμενισμός. Και τα δύο

εργάζονται παράλληλα, υπηρετούν με συνέπεια το πανθρησκειακό όραμα και

προετοιμάζουν με γοργούς ρυθμούς την εφιαλτική πανθρησκεία. Δεν τρέφουμε

την αυταπάτη, ότι μπορεί να νικηθούν τα δαιμονικά αυτά τέρατα από τον μικρό

και αδύναμο αγώνα μας. Εμείς οι ελάχιστοι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε,

είναι να διαφωτίζουμε τον πιστό λαό του Θεού και να επαγρυπνούμε. Τα

υπόλοιπα και τα δύσκολα τα αφήνουμε στον αληθινό Τριαδικό Θεό μας, ο Οποίος

θα προστατεύσει την Εκκλησία του και θα την οδηγήσει στον τελικό θρίαμβο.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΟΔΕΥΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 21 η Μαρτίου 2022

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΟΔΕΥΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

Πατήρ Παύλος

Έχουμε ήδη κατ’ επανάληψη επισημάνει σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας

την πλήρη και από πάσης απόψεως χρεοκοπία του Παπισμού, ο οποίος από ζώσα

Τοπική Εκκλησία της Δύσεως, εντεταγμένη στο ενιαίο εκκλησιαστικό Σώμα της

Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εξέπεσε δυστυχώς στην

κατάσταση της αιρέσεως, με δεκάδες φρικτές κακοδοξίες, τις οποίες επισώρευσε

διά μέσου των αιώνων, με αποτέλεσμα να απογυμνωθεί από την θεία Χάρη και

εν συνεχεία να εκφυλλισθεί σε έναν εγκόσμιο πολιτικοθρησκευτικό οργανισμό,

δομημένο στον βάρβαρο μεσαιωνικό Φραγκισμό. Πρόκειται για μια δραματική,

εξελισσόμενη πραγματικότητα, την οποία επιβεβαιώνουν με τον πιο ξεκάθαρο

τρόπο τα πάσης φύσεως σκάνδαλα, (σεξουαλικά, οικονομικά κ.λ.π.), του

Βατικανού, που έρχονται κάθε λίγο στο φως της δημοσιότητας.

Παράλληλα ο απολυταρχικός τρόπος διοικήσεως του Παπισμού ουσιαστικά

κατάργησε τον θεόσδοτο Συνοδικό Σύστημα διοικήσεως Εκκλησίας, γεγονός το

οποίο έρχεται σε τελεία αντίθεση με τα σύγχρονα δημοκρατικά καθεστώτα, μια

πραγματικότητα, την οποία αδυνατεί, (ή δεν θέλει), να δει η σύγχρονη ηγεσία

του Βατικανού, η οποία εξακολουθεί να παραμένει πεισματικά αγκυλωμένη στην

απολυταρχία. Ελάχιστα πλέον κράτη στο τρίτο κόσμο κυβερνώνται σήμερα από

δικτατορικά καθεστώτα και μαζί τους το Βατικανό ως θλιβερό απολίθωμα του

Μεσαίωνα! Ωστόσο ένα σημαντικό κομμάτι του παπικού κλήρου και του λαού

δεν ήταν δυνατόν να ανεχθούν αυτή την τραγική κατάσταση, με αποτέλεσμα να

εμφανιστούν μέσα στους κόλπους του επαναστατικά κινήματα και σχίσματα,

(όπως το κίνημα του Προτεσταντισμού, το σχίσμα των Παλαιοκαθολικών, τα

θρησκευτικά κινήματα στην νότιο Αμερική, γνωστά ως «Θεολογία της

Απελευθέρωσης», κ.α.), που εκδηλώθηκαν ως αντιδράσεις στις παπικές

αυθαιρεσίες, αλλά και ως μία προσπάθεια αναζητήσεως νέων μορφών

εκκλησιαστικής ζωής, απαλλαγμένης από τον ταξικό κληρικαλισμό του

Παπισμού. Είδαμε σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας την προσπάθεια που

καταβάλλει το σύγχρονο Βατικανό να «κάμει κάποια βήματα» προς τη

Συνοδικότητα, καθώς αντιλαμβάνεται την κραυγαλέα αντίθεσή του «Κράτους»

του με τα σύγχρονα δημοκρατικά καθεστώτα. Πριν από λίγο καιρό ο «Πάπας»

Φραγκίσκος εξήγγειλε «Σύνοδο», που πρόκειται να πραγματοποιηθεί το 2023,

στην οποία προσπαθεί, να δώσει μια ευρύτερη διάσταση στον Συνοδικό Θεσμό

και να συμπεριλάβει, ως δήθεν συνοδικά μέλη, όχι μόνον «επισκόπους», αλλά

και τον λοιπό «κλήρο», ακόμη και λαϊκούς. Ωστόσο και η «Σύνοδος» αυτή,

όπως έχουμε ήδη αναλύσει λεπτομερώς, θα είναι νόθα και ξένη προς τη

Συνοδική Παράδοση της Εκκλησίας μας.

2

Πληροφορούμαστε ότι πρόσφατα εμφανίστηκε στη Γερμανία, ένα νέο

ανανεωτικό κίνημα με αποσχιστικές τάσεις, με την ονομασία «Συνοδική Οδός».

Το κίνημα προβάλλει την ανάγκη επιστροφής στο συνοδικό τρόπο διοικήσεως

και παράλληλα το «άνοιγμα» στις σύγχρονες κοινωνικές προκλήσεις, ως την

μόνη ελπίδα να επιβιώσει ο Παπισμός στον σύγχρονο κόσμο. Υπόσχεται να

«αναστήσει» τον Παπισμό από την πνευματική νέκρωση στην οποία κατάντησε

και να τον οδηγήσει στην ανανέωση και στην γνησιότητα του χριστιανικού

μηνύματος. Σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της εφημερίδος Ορθόδοξος

Τύπος με τίτλο: «Οι Καθολικοί θα διατηρήσουν την εκκλησία τους; Μαθήματα

για τους Ορθοδόξους» (https://orthodoxostypos. gr/%CE%BF%CE%B9-): «Η

Συνοδική Οδός είναι ένα κίνημα που συγκεντρώνει τους επισκόπους και τους

λαϊκούς της Γερμανίας, το οποίο δημιουργήθηκε για να συζητάνε θέματα

εξουσίας, σεξουαλικής ηθικής, ιεροσύνης και του ρόλου των γυναικών. Η

συνοδική συνέλευση αποτελείται από επισκόπους, 69 λαϊκούς, μέλη της

Κεντρικής Επιτροπής των Γερμανών Καθολικών και εκπροσώπους άλλων

τμημάτων της Γερμανικής Καθολικής Εκκλησίας. Η επόμενη συνάντηση της

Συνοδικής Οδού θα πραγματοποιηθεί στη Φρανκφούρτη στις 8-10

Σεπτεμβρίου. Η Συνοδική Οδός θα ολοκληρωθεί την άνοιξη του 2023 και τον

Οκτώβριο του 2023 το Βατικανό θα πρέπει να αποδεχθεί ή να απορρίψει τις

προτάσεις της Συνοδικής Οδού. Στις 5 Φεβρουαρίου 2022, στην τελευταία

συνάντηση, οι συμμετέχοντες της Συνοδικής Οδού ενέκριναν το κείμενο του

εγγράφου ‘Γιορτή ευλογίας για ζευγάρια που αγαπούν ο ένας τον άλλον’. ….Το

78% των συμμετεχόντων στη Συνοδική Οδό ψήφισαν υπέρ της νομιμοποίησης

των LGBT στην Καθολική Εκκλησία…. Εκτός από το αίτημα για αναθεώρηση

της στάσης της Καθολικής Εκκλησίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία, στη

συνεδρίαση εγκρίθηκαν οι ακόλουθες μεταρρυθμίσεις: α) καθιέρωση του

γυναικείου ιερατείου (μέχρι στιγμής στον διακονικό βαθμό), β) κατάργηση της

υποχρεωτικής αγαμίας για τους ιερείς, γ) αύξηση του ρόλου των λαϊκών στην

εκλογή νέων επισκόπων».

Οι αποφάσεις τους κινήματος προκάλεσαν σφοδρές αντιδράσεις σε

συντηρητικούς κύκλους του Βατικανού: «Ο Γερμανός καρδινάλιος, [Gerhard

Müller], αποκάλεσε βλασφημία τις αποφάσεις Συνοδικής Οδού για LGBT και

γυναικείο ιερατείο. Στις 11 Φεβρουαρίου 2022, η Καθολική έκδοση του

National Catholic Register δημοσίευσε μια συνέντευξη με τον πρώην νομάρχη

του Congregation for the Doctrine of the Faith, καρδινάλιο Gerhard Müller,

την οποία έδωσε λίγο μετά τις σκανδαλώδεις αποφάσεις της Συνοδικής Οδού

για τη νομιμοποίηση των LGBT ανθρώπων και για το γυναικείο ιερατείο στην

Καθολική Εκκλησία. Ο G. Müller δήλωσε ότι οι πιστοί Καθολικοί σήμερα

περνούν μια περίοδο διώξεων, δοκιμασιών και ‘ψυχολογικού τρόμου’ από τους

φιλελεύθερους αδερφούς τους που προωθούν ιδέες ασυμβίβαστες με την

παραδοσιακή εκκλησιαστική διδασκαλία. Ακόμη και μια επιφανειακή ματιά

στην κατάσταση υποδηλώνει ότι ο Müller έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά τα λόγια

του δεν είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω; Άλλωστε, ο Πάπας Φραγκίσκος έχει

3

ήδη κάνει περισσότερες από μία ‘συμπαθητικές’ δηλώσεις για τα LGBT

άτομα».

Από την πλευρά των οπαδών της «Συνοδικής Οδού» εκφράζεται ισχυρός

αντίλογος. Ο Επίσκοπος Λουξεμβούργου, Καρδινάλιος Jean-Claude Ollerich, ο

οποίος είναι επικεφαλής της Επιτροπής των Επισκοπικών Διασκέψεων της

Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και ο Γενικός Εκπρόσωπος της Συνοδικής Οδού

στην τελική σύνοδο στο Βατικανό δήλωσε σε συνέντευξη στο Γερμανικό

Καθολικό πρακτορείο KNA ότι: «…υπάρχουν ομοφυλόφιλοι ιερείς και λαϊκοί

στην αρχιεπισκοπή του και ότι θα ήταν αντιχριστιανικό να τους εκδιώξουν.

Στην ερώτηση: ‘Πώς παρακάμπτετε τη διδασκαλία της εκκλησίας ότι η

ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία;’, απάντησε: ‘Νομίζω ότι αυτό είναι λάθος.… Δεν

υπάρχει καθόλου ομοφυλοφιλία στην Καινή Διαθήκη. Συζητούνται μόνο

ομοφυλοφιλικές πράξεις που ήταν σε κάποιο βαθμό ειδωλολατρικές

λατρευτικές πράξεις. Φυσικά ήταν απαγορευμένο. Νομίζω ότι είναι καιρός να

επανεξετάσουμε τα θεμέλια του δόγματος’»!

Ο ίδιος καρδινάλιος Ollerich σε άλλο συναφές δημοσίευμα λέει: «Η αλλαγή

στον πολιτισμό που βλέπουμε σήμερα είναι η μεγαλύτερη αλλαγή από την

εφεύρεση του τροχού. Η Εκκλησία πάντα συμβαδίζει με την εποχή και πάντα

προσαρμόζεται. Αλλά υπήρχε πάντα πολύ περισσότερος χρόνος για αυτό.

Σήμερα πρέπει να είμαστε πιο γρήγοροι. Διαφορετικά, θα χάσουμε την επαφή

και δεν θα είμαστε πλέον κατανοητοί….Η σύγχρονη Ευρώπη

αποχριστιανίζεται ραγδαία, η σημερινή εποχή κηρύσσεται μεταχριστιανική. Οι

άνθρωποι σταματούν να πηγαίνουν σε ναούς και να καθοδηγούνται από

θρησκευτικά κηρύγματα στην καθημερινή τους ζωή» (https://spzh.news/

mediafiles /images/image-20201020122248-2.jpeg)!

Το συμπέρασμα όλων των ανωτέρω είναι ότι ο Παπισμός προσπαθεί να

ανακάμψει από την πρωτοφανή πτώση του, χωρίς μετάνοια και χωρίς τη

διόρθωσή του από την χιλιόχρονη πτωτική του πορεία. Στερημένος από την

Χάρη του Θεού, παραπαίει σε εγκόσμια πλαίσια, τα οποία όμως τον οδηγούν σε

ακόμη μεγαλύτερη εκκοσμίκευση. Κάτι που, δυστυχώς, δεν θέλουν να δουν και

να συνειδητοποιήσουν οι θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι αντί να

καλέσουν τον αιρετικό Παπισμό σε μετάνοια, κάνουν βήματα εκείνοι προς

αυτόν, απεμπολώντας βασικά στοιχεία της μόνης σώζουσας Ορθοδόξου Πίστεώς

μας.

Ταπεινά φρονούμε ότι ο Παπισμός οδηγείται σε αυτοκαταστροφή. Αυτό

άλλωστε είναι φανερό από τις ιστορικές κατατμήσεις του. Η μόνη διέξοδος από

τα τρομερά αδιέξοδά του, είναι η έμπρακτη μετάνοιά του, από τα διαχρονικά

εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας τα τελευταία χίλια χρόνια και η

επιστροφή του στην Εκκλησία του Χριστού, στην Ορθοδοξία, από εκεί που

έφυγε. Όσες προσπάθειες και αν κάνει το κίνημα της «Συνοδικής οδού», ή άλλα

παρόμοια «ανανεωτικά κινήματα», δεν θα μπορέσει να «αναστήσει» τον

Παπισμό από την πνευματική του νέκρωση, στην οποία βρίσκεται. Την

πνευματική «νεκρανάστασή» του μπορεί να επιτύχει μόνο το άγιο Πνεύμα, το

οποίο έχει τη δύναμη να τον καταστήσει και πάλι ταμειούχο της Θείας Χάριτος

4

και διάκονο της σωτηρίας των πιστών. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε γι’ αυτό

το ενδεχόμενο, έστω και αν φαίνεται να είναι ένα «άπιαστο όνειρο»!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΜΕΡΟΥΝκ. ΓΡΗΓΟΡΙΟ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 28η Φεβρουαρίου 2022

Πατήρ Παύλος 

ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΜΕΡΟΥΝ

κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟ

Σεβασμιώτατε ευλογείτε, την ευχή σας, καλό Τριώδιο και καλή Σαρακοστή.

Πολύ θα θέλαμε να δώσουμε ένα τέλος, εν όψει μάλιστα της εισόδου μας

στην κατανυκτική περίοδο του Τριώδιου, στην, ως μη όφειλε, δημιουργηθείσα

θλιβερή αντιπαράθεση με διαδοχικές δημοσιεύσεις, μεταξύ Υμών και της Ιεράς

Μητροπόλεώς μας. Μετά από πολλή περίσκεψη καταλήξαμε, ότι δεν έχουμε

δικαίωμα να σιωπήσουμε, γι’ αυτό και θεωρήσαμε αναγκαίο να επανέλθουμε,

διότι με πολύ θλίψη διαπιστώσαμε από τα δημοσιεύματά σας, ότι δίδετε μια

παραπλανητική εικόνα της λειτουργίας του Γραφείου μας, ενώ πολλά από όσα

εγράφησαν, τόσο από το Γραφείο μας, όσο και από τον Σεβασμιώτατο

Μητροπολίτη μας, είτε αγνοήθηκαν, είτε διαστρεβλώθηκαν.

Πιο συγκεκριμένα:

1. Γράφετε: «Οι ιθύνοντες νόες του ‘Γραφείου Αιρέσεων και

Παραθρησκειών’ της ως άνω Μητροπόλεως….να σταματήσουν να υβρίζουν,

εργολαβικώς, την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και να

κρίνουν και να κατακρίνουν τις αποφάσεις των Πρεσβυγενών

Πατριαρχείων». Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας σας παρεκάλεσε να

αποδείξετε μέ παράθεση στοιχείων, «πότε εξυβρίσθη υπό του Γραφείου μας τό

Σεπτόν Οικουμενικόν μας Πατριαρχείον καί μέ ποίες ύβρεις». Δυστυχώς δεν

λάβαμε καμία απάντηση. Σας πληροφορούμε, ότι με πλήρη επίγνωση του

γεγονότος ότι δεν είμαστε αλάθητοι, προσπαθούμε με φόβο Θεού να είμαστε

ακριβείς στις κρίσεις μας και ευγενείς στις διατυπώσεις μας, στηλιτεύοντας τις

πλάνες και τις κακοδοξίες και εκφράζοντας ελεύθερα τις προσωπικές μας

απόψεις, σεβόμενοι τα ανθρώπινα πρόσωπα.

2. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας σας παρεκάλεσε να προσκομίσετε

αποδείξεις, ότι το φρικώδες αυτό έργον της εξυβρίσεως το διαπράττει το

Γραφείο μας «εργολαβικώς», δηλαδή επί οικονομική αμοιβή. Εσείς όμως

διαστρέψατε δυστυχώς την έννοια της λέξεως «εργολαβικώς», παραθέτοντας

ένα επιλεκτικό απόσπασμα από το λεξικό του Δημητράκου με τη δευτερεύουσα

σημασία της λέξεως. Γράψατε: «Θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον άγιο

Πειραιώς ότι το επίρρημα εργολαβικώς παράγεται εκ του ρήματος

ἐργολαβέω-ῶ, που μεταξύ των άλλων σημαίνει «ἐκτελῶ μετὰ σπουδῆς

ἐργῶδές τι ἔργον» (Δ. Δημητράκου, ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, τ. 6, σ. 2937). Και δεν ενέχει, ασφαλώς, η αναφορά

μας την υπόνοια του χρηματισμού και της συναλλαγής». Δυστυχώς για σας, η

σημασία του ρήματος εργολαβέω-ώ, στο λήμμα του Λεξικού Δ. Δημητράκου

2

Α.Ε., Τόμος τέταρτος, σελ. 2937, που επικαλείσθε είναι: «αναλαμβάνω την

εκτέλεσιν έργου τινός επ’ ορισμένη αμοιβή. Κατ’ αποκοπήν εκτελώ

εργολαβικώς έργον τι. Επαγγέλομαι τον εργολάβον», γεγονός που δεν σας τιμά,

εφ’ όσον επικαλείσθε δήθεν στοιχείο, που το αποκρύπτετε !!!

3. Μας εξομοιώσατε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και τις διάφορες σέκτες,

διότι όπως γράφετε «οι απαρτίζοντες το συγκεκριμένο Γραφείο απομονώνουν

λέξεις και φράσεις από τη συνάφεια ενός κειμένου, τις διαστρέφουν και τις

ερμηνεύουν κατά τη δική τους λογική, παρουσιάζοντας μια ανεστραμμένη

πραγματικότητα ή, επί το λαϊκότερο, το άσπρο ως μαύρο και τη μέρα ως

νύκτα». Περιμέναμε να μας παρουσιάσετε έστω και ένα παράδειγμα

«απομονώσεως λέξεων και φράσεων και διεστραμμένης ερμηνείας», ωστόσο

και πάλι δεν μπορέσατε να στοιχειοθετήσετε και να αποδείξετε με

συγκεκριμένες παραθέσεις, ότι όντως ευσταθεί η εν λόγω βαρύτατη κατηγορία.

Αντίθετα μάλιστα συνεχίσατε να αφήνετε να αιωρείται η εντύπωση, ότι είμαστε

μία ομάδα, αν όχι επικίνδυνη, τουλάχιστον γραφική, για την Εκκλησία. Ίσως να

πιστεύετε ότι λανθασμένα ερμηνεύσαμε τις φράσεις σας: «το πρόβλημα είναι

πρωτίστως εσωτερικό μας», «υπάρχουν εντός του Σώματος της Ιεραρχίας

αδελφοί, που φρονούν ότι η Εκκλησία της Ρωσίας καλώς πράττει και το

Πατριαρχείο Αλεξανδρείας βρίσκεται εν αδίκω», «έχουμε πρόβλημα

ταυτότητος και υποστάσεως, και ας μην φανεί σκληρός ο λόγος, πρόβλημα

πίστεως». Πέστε μας λοιπόν, τι σημαίνουν οι παρά πάνω φράσεις σας και που

δώσαμε λανθασμένες ερμηνείες.

4. Για να σας διαλύσουμε την παραμορφωμένη εικόνα που έχετε σχηματίσει

για το έργο μας, σας γνωρίζουμε ότι το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των

Παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόλεως μας, εργάζεται εδώ και πάνω από

δέκα χρόνια, με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας,

αφιλοκερδώς, διακονώντας, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και με γνώμονα την

αγιοπατερική μας Παράδοση, την οριοθέτηση της Ορθοδόξου πίστεως, την

κατάδειξη των πολυπληθών αιρέσεων και ιδίως της παναιρέσεως του

Οικουμενισμού, που λυμαίνονται την πατρίδα μας, ενώ παράλληλα ασχολείται

και με άλλης φύσεως καυτά θέματα, που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία

μας. Όλο αυτό το έργο συντελέσθηκε με την Χάρη του Θεού και συνεχίζει να

συντελείται μέχρι σήμερα με δεκάδες Συνέδρια, Ημερίδες και αντιαιρετικά

Σεμινάρια. Επίσης με αντιαιρετικά φυλλάδια, με πάνω από 700 ανακοινώσεις,

άρθρα, μελέτες, μονογραφίες, επιστολές και υπομνήματα, δημοσιευθέντα σε

Εγκυκλίους της Ιεράς Μητροπόλεώς μας προς τις Ενορίες, στο διαδίκτυο, σε

περιοδικά σε θρησκευτικές εφημερίδες και με άλλες δραστηριότητες. Το έργο

μας αυτό στα δέκα και πλέον χρόνια της λειτουργίας του έχει επαινεθεί

ποικιλότροπα από υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, θεσμικούς φορείς

και τους πολυπληθείς αναγνώστες μας. Οι μερικών χιλιάδων σελίδων

ανακοινώσεις μας αποτελούν περίπτωση θεολογικής Αντιρρητικής Γραμματείας

για την αντιμετώπιση των αιρέσεων και όχι μόνον. Γι’ αυτό γινόμαστε συχνά

αποδέκτες αιτημάτων από φορείς και πρόσωπα, να αποκτήσουν αυτό το

πολύτιμο και χρήσιμο αρχείο. Άλλωστε όλες οι Ι. Μητροπόλεις της Εκκλησίας

3

της Ελλάδος με πρόταση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων έχουν, ή

πρέπει να έχουν Γραφείο Αιρέσεων.

5. Επισημάναμε στην ανακοίνωσή μας (14.2.2022), ότι ο Μακ. κ. Θεόδωρος

«προχώρησε στην αναγνώριση του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου,

παραβιάζοντας όμως το Συνοδικό Σύστημα». Και τούτο διότι όφειλε

προηγουμένως, προτού δηλαδή προχωρήσει σε οποιαδήποτε απόφαση, να

συγκροτήσει Σύνοδο και να εξετάσει συνοδικά όλες τις παραμέτρους του

χορηγηθέντος Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, (ιεροκανονικές, ιστορικές,

γεωπολιτικές, εκκλησιολογικές κ.λ.π.) και στη συνέχεια το συνοδικό σώμα, (και

όχι αυτός μονομερώς), να λάβει τις ορθές αποφάσεις. Η απάντησή σας στην εν

λόγω επισήμανσή μας ήταν και στις δύο δημοσιεύσεις σας περίπου η ίδια:

«Στην εν λόγω Σύνοδο δεν εκφράστηκε καμία απολύτως διαφωνία από τους

αγίους Αρχιερείς για το θέμα της αναγνωρίσεως της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας

της Ουκρανίας εκ μέρους του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου

Αλεξανδρείας κ. κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ», και «δεν εκφράστηκε ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμία

αντίρρηση ή διαφορετική σκέψη περί του θέματος της Ουκρανικής

Αυτοκεφαλίας». Οι απαντήσεις σας αυτές δυστυχώς δείχνουν, ή ότι δεν

γνωρίζετε, πως λειτουργεί το Συνοδικό Σύστημα, ή εσκεμμένα προσπαθείτε να

συγκαλύψετε το λάθος του προϊσταμένου σας με υπεκφυγές. Σας ερωτούμε:

Πότε λειτουργεί ορθά το Συνοδικό Σύστημα; Όταν ο προκαθήμενός μιάς

Τοπικής Εκκλησίας λαμβάνει μονομερώς αποφάσεις για μείζονος σημασίας

θέματα, (όπως εν προκειμένω το Ουκρανικό), χωρίς να συγκαλέσει

προηγουμένως Σύνοδο, ή όταν, προτού λάβει την οποιαδήποτε απόφαση,

συγκαλεί προηγουμένως Σύνοδο, για να αποφασίσει αυτή από κοινού με τον

προκαθήμενο, όπως ρητώς προβλέπει ο ΛΔ΄ Ιερός Κανών των Αγίων

Αποστόλων;

6. Ισχυρίζεσθε ακόμη ότι είναι «απρέπεια να υποδεικνύεται στο

Δευτερόθρονο Πατριαρχείο πώς θα πρέπει να πορεύεται και να ενεργεί». Με

τον ισχυρισμό σας αυτό, εμμέσως πλην σαφώς, αφήνετε να εννοηθεί, ότι το

Γραφείο μας έχει υπερβεί τα όρια των αρμοδιοτήτων του. Προφανώς θα μας

θέλατε άφωνους και άβουλους, να παρακολουθούμε τις εκκλησιαστικές

εξελίξεις χωρίς λόγο. Αγνοείτε, φαίνεται, ότι όλοι έχουμε λόγο στην Εκκλησία

και κανένας, όσο υψηλό εκκλησιαστικό αξίωμα και αν έχει, δεν βρίσκεται

υπεράνω κριτικής. Εδώ, Σεβασμιώτατε, δεν είναι Βατικανό, για να αποφασίζει ο

κάθε Προκαθήμενος, όπως ο Πάπας, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν,

αλλά ο υπηρέτης του λαού του Θεού στον οποίο οφείλει να λογοδοτεί, σύμφωνα

με τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «έτοιμοι δε αεί προς απολογίαν παντί

τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος», (Α΄ Πετρ. 3,15). Το αξίωμα

του Επισκόπου στην Εκκλησία, δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε εξουσία, αλλά

διακονία του λαού του Θεού: «Το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους,

ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού» (Πραξ.20,28). Η λέξη

«ποιμαίνειν» δε σημαίνει «εξουσιάζειν», αλλά διακονείν. Αν μελετούσατε

καλύτερα την Εκκλησιαστική μας Ιστορία, θα διαπιστώνατε, ότι ουδέποτε

υπήρξε εποχή όπου Επίσκοποι, ή Πατριάρχες έκαναν ό,τι ήθελαν, χωρίς να

4

λογοδοτούν σε κανέναν. Απλοί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, όταν διαπίστωναν

ότι ο Επίσκοπός τους, ή ακόμα και Σύνοδοι Επισκόπων, παρεξέκκλιναν από την

πίστη, ασκούσαν δριμύτατο έλεγχο. Χάρις σ’ αυτή την πρακτική διασώθηκε η

Ορθόδοξη πίστη μας. Έστω για παράδειγμα ο έλεγχος και η αποδοκιμασία του

συνόλου σχεδόν των Επισκόπων, που έλαβαν μέρος στην Ψευδοσύνοδο της

Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439) και είχαν υπογράψει την «ένωση» με τους

παπικούς. Ο πιστός λαός τους αποδοκίμασε όταν έφθασαν στην

Κωνσταντινούπολη και τους ανάγκασε να μετανοήσουν, φωνάζοντας από τα

πλοία «η γλώσσα μας που είπε το ναι, ας ξεριζωθεί. Το χέρι μας που

υπέγραψε, ας κοπεί»!

Φαίνεται ακόμη να αγνοείτε την σημαντική συνοδική απόφαση της Συνόδου

των Πατριαρχών του 1848, σύμφωνα με την οποία «… παρ’ ημίν ούτε

Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο

υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός

ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές

τω των Πατέρων αυτού». Λησμονείτε ακόμη ότι οι μεγαλύτερες αιρέσεις

είχαν διατυπωθεί (και) από Πατριάρχες, (Νεστόριος, Διόσκουρος, Σεβήρος,

Καλέκας κ.α.) και αλλοίμονο αν όλοι αυτοί οι αιρετικοί Πατριάρχες ήταν

υπεράνω κριτικής. Δεν θα υπήρχε σήμερα Ορθοδοξία! Να σας θυμίσουμε

ακόμη ότι στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία υπάρχει μία σειρά από ψευδείς και

ληστρικές Συνόδους, οι οποίες ενώ είχαν εξωτερικώς άψογη συγκρότηση και οι

αποφάσεις των είχαν παρθεί σχεδόν ομόφωνα από τους συμμετέχοντες

επισκόπους, εν τούτοις δεν έγιναν αποδεκτές από την αλάνθαστη δογματική

συνείδηση του πιστού λαού του Θεού και απορρίφθηκαν.

7. Σας ενόχλησε ακόμη η φράση μας: «Σε αντίθετη περίπτωση να ηγηθεί ο

ίδιος, [ο Μακ. κ. Θεόδωρος], Συνάξεως των Προκαθημένων, ή και

Πανορθοδόξου Συνόδου, η οποία θα δώσει την λύση στο τρομακτικών

διαστάσεων πρόβλημα». Δεν γνωρίζετε, Σεβασμιώτατε, ότι η συγκρότηση

Οικουμενικών Συνόδων δίχως τον Οικουμενικό Πατριάρχη

Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρείται πολλάκις στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία;

Η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκροτήθηκε χωρίς την συμμετοχή του αιρετικού

Πατριάρχη Μακεδονίου. Το ίδιο και η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκροτήθηκε

από τον τότε Πατριάρχη Αλεξανδρείας άγιο Κύριλλο, χωρίς τη συμμετοχή και

την προεδρεία του αιρετικού Νεστορίου, τότε Πατριάρχου

Κωνσταντινουπόλεως. Άλλωστε εμείς παρακαλέσαμε τον Μακαριώτατο να

υποβάλει θερμή παράκληση στο παν. Οικουμενικό Πατριάρχη να συγκαλέσει

την Πανορθόδοξη Σύνοδο, διότι ασφαλώς έχει αυτό το κανονικό δικαίωμα ο

παναγιώτατος βάσει των Ιερών Κανόνων, το οποίο και σεβόμεθα και ουδόλως

αμφισβητούμε. Διότι ως Πρόεδρος αποτελεί τον συντονιστή των Αυτοκεφάλων

Ορθοδόξων Εκκλησιών.

8. Επισημάναμε ακόμη ότι ο Μακ. κ. Θεόδωρος ήρθε «σε ευθεία αντίφαση

με τον ίδιο τον εαυτό του». Και τούτο διότι «στο παρελθόν κατ’ επανάληψη

δήλωνε επισήμως σε συνεντεύξεις και άλλες δημόσιες εμφανίσεις του, ‘ότι η

Ουκρανική Εκκλησία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Ρωσικής Ορθοδόξου

5

Εκκλησίας’. Και ξαφνικά στις 8 Νοεμβρίου 2019 δήλωσε, ότι αναγνωρίζει την

ουκρανική σχισματική ομάδα, άρχισε να μνημονεύει τον ‘Προκαθήμενό’ της

στις ιερές ακολουθίες και τον δέχθηκε σε ευθεία ευχαριστιακή κοινωνία». Δεν

μας απαντήσατε, που οφείλεται η ξαφνική αλλαγή της στάσης του προς τον

κανονικό και παγκοσμίως αναγνωρισμένο Προκαθήμενο της Ορθόδοξης

Εκκλησίας της Ουκρανίας κ. Ονούφριο».

9. Σας ρωτάμε ακόμη: Βλέπετε εσείς άλλον τρόπο επίλυσης του μεγάλου

προβλήματος που δημιουργήθηκε με την αντικανονική απόδοση Αυτοκεφαλίας

εκτός από την συγκρότηση Πανορθόδοξης Συνόδου; Μακάρι, έστω και τώρα,

να συνειδητοποιήσετε, τόσον Εσείς όσον και ο Προϊστάμενός σας, τη βασική

και θεμελιώδη αυτή αλήθεια. Ότι δηλαδή η κανονική και Συνοδική μας

Παράδοση ομόφωνα μαρτυρεί ότι η συνοδική επίλυση τέτοιου είδους

πανορθοδόξων ζητημάτων είναι ο μόνος ασφαλής και νόμιμος τρόπος

επιλύσεως. Άλλωστε η πρόταση αυτή, (Πανορθοδόξου Συνόδου), δεν είναι μόνο

δική μας, αλλά της συντριπτικής πλειοψηφίας των Προκαθημένων. Εμείς δεν

θεωρούμε απαράδεκτη την χορήγηση της Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, αλλά

τον τρόπο με τον οποίο χορηγήθηκε και τα πρόσωπα στα οποία δόθηκε. Κατ’

αρχήν ούτε ρωτήθηκαν, ούτε συμφώνησαν όλοι οι Προκαθήμενοι των τοπικών

Εκκλησιών με τον τρόπο που χορηγήθηκε η Αυτοκεφαλία. Αντίθετα η

συντριπτική πλειοψηφία διαφώνησε. Και το σημαντικότερο: Δεν ρωτήθηκε η

ίδια η κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας, υπό τον Μητροπολίτη κ. Ονούφριο.

Επίσης αμφισβητείται και η χειροτονία των πρόσωπων στα οποία δόθηκε.

10. Κάνετε μεγάλο λάθος, αν νομίζετε ότι «παίζουμε το παιχνίδι» της

Ρωσίας, και ότι είμαστε ρωσόφιλοι. Προφανώς, είτε αγνοείτε, είτε αποσιωπάτε

την κριτική που ασκούμε τακτικά στην Εκκλησία της Ρωσίας για τα

οικουμενιστικά της ανοίγματα. Πρόσφατα ο Ποιμενάρχης μας σχολίασε με

αυστηρότητα την συμμετοχή του Μητροπολίτη κ. Ιλαρίωνα σε συμπροσευχή

με αιρετικούς Παπικούς σε παπικό ναό. Και ασφαλώς θεωρούμε εγκληματική

την πολεμική επίθεση στον Ουκρανικό λαό, την οποία και καταδικάζουμε.

11. Γράφετε ακόμη: «Διαφεύγει όμως της προσοχής μου, αν το Γραφείο της

Ι. Μ. Πειραιώς έχει εξετάσει, εν τη θεοσδότω ελευθερία του πνεύματος και εν

τω κανονικώ πλαισίω, τη λειτουργία του Συνοδικού Θεσμού στο Πατριαρχείο

της Μόσχας σήμερα. Θα επιθυμούσα τα φώτα του Γραφείου σε αυτό το θέμα,

εκτός εάν και σε αυτό θέμα έχουμε και πάλι το φαινόμενο του μονόπλευρου

‘πνευματικού πόνου’ ή αν ο ‘πνευματικός αυτός πόνος’ περιορίζεται και

εξαντλείται μόνο στη ζώνη της διακεκαυμένης Αφρικής». Παρακολουθούμε,

όσο αυτό μας είναι εφικτό, την εκκλησιαστική ειδησεογραφία από τα ελληνικά

ιστολόγια, διότι δυστυχώς δεν γνωρίζουμε την ρωσική γλώσσα, για να

μπαίνουμε σε ρωσικά ιστολόγια. Όταν διαπιστώνουμε παραβίαση του

Συνοδικού Συστήματος στο Πατριαρχείο της Ρωσίας, την αποδοκιμάζουμε και

την στηλιτεύουμε. Επομένως ο «πνευματικός πόνος» μας δεν είναι

«μονόπλευρος», αλλά σφαιρικός.

12. Επαινούμε το γεγονός ότι το Αλεξανδρινό Πατριαρχείο δεν ανταπέδωσε

την ίδρυση της Ρωσικής πατριαρχικής Εξαρχίας στην Αφρική με την δημιουργία

6

αντίστοιχης Αλεξανδρινής Εξαρχίας στη Ρωσία. Επαινούμε επίσης το γεγονός

ότι το Αλεξανδρινό Πατριαρχείο δεν έπαυσε να μνημονεύει τον Μακ.

Πατριάρχη της Ρωσίας, ούτε χαρακτήρισε κάποιο κληρικό της Ρωσικής

Εκκλησίας ως αιρετικό και σχισματικό, όπως απαραδέκτως έπραξε το

Πατριαρχείο της Ρωσίας.

13. Τέλος εις ό,τι αφορά το παρά κάτω σχόλιό σας: «Ο ίδιος ο ΣΤ΄ κανόνας

της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, τον οποίον παραδόξως (!!!) ο άγιος Πειραιώς

επικαλείται αναφέρει ρητώς: ‘Ει δε τις καταφρονήσας των κατά τα

προδηλωθέντα δεδογμένων, τολμήσειεν ή βασιλικάς ενοχλείν ακοάς,….».

Έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Τα μέλη του Γραφείου μας δεν έχουμε την

πρόθεση να καταφύγουμε ούτε σε κοσμικά, ούτε σε εκκλησιαστικά δικαστήρια.

Σας συγχωρούμε από καρδίας για τις πέρα για πέρα άδικες συκοφαντίες, πού

διασπείρατε κατά του Γραφείου μας, έχοντας υπ’ όψη μας τον λόγον του

Κυρίου, «Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς…», (Ματθ. 5,11) και

ευχόμεθα ο Θεός να σας δώσει ειλικρινή μετάνοια. Η φράση του

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας: «άλλως θα διεκδικήσουν οι θιγέντες την

δικαίωσίν τους αστικώς καί ποινικώς», ας θεωρηθεί ως ρητορικό σχήμα

λόγου.

Εξαιτούμενοι τις αρχιερατικές Σας ευχές, ευχόμεθα καλή μετάνοια, καλό

Τριώδιο και καλή μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών