ΟΙ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΙΔΕΩΔΗ «ΘΥΣΙΑ» ΣΤΗΝ WOKE ΑΤΖΕΝΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ»!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Αυγούστου 2024

ΟΙ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΙΔΕΩΔΗ «ΘΥΣΙΑ» ΣΤΗΝ WOKE ΑΤΖΕΝΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ»!

(Αναφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες – παρωδία 2024)

    Αναφερθήκαμε σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας και αναλύσαμε την πολύπλευρη κατρακύλα του δυτικού κόσμου και ιδιαίτερα της Ευρώπης, η οποία «σέρνει το χορό» της ανθρωπότητας στην άβυσσο! Ο σύγχρονη αποστατημένη Δύση, αφού απαρνήθηκε τη χριστιανική της κληρονομιά (με απόλυτη ευθύνη του Παπισμού και του Προτεσταντισμού), εγκολπώθηκε τον ορθολογισμό και την αθεΐα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Στη συνέχεια διολίσθησε στον παραλογισμό της Νέας Εποχής, για καταλήξει σήμερα στην πλήρη και απροκάλυπτη αποδοχή του σατανά, «συν πάσι τοις έργοις αυτού και πάση τη λατρεία αυτού και πάσι τοις αγγέλοις αυτού και πάση τη πομπή αυτού». Προφανώς κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί, ότι η σημερινή Δύση θα ξεπερνούσε κατά πολύ την κατάντια του πρωτόγονου ειδωλολατρικού παρελθόντος, έτσι ώστε επάξια, (!) να της αποδοθεί το «χρυσό μετάλλιο» της ποικιλόμορφης αποστασίας, (ΛΟΑΤΚΙσμός, νεοσατανισμός, μετανθρωπισμός, παγκοσμιοποίηση, κ.λ.π.).

    Η  τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων, όπως και η τελετή λήξης, στο Παρίσι ήταν χωρίς αμφιβολία οι πιο δαιμονικές τελετές που είχε να παρουσιάσει η Νέα Τάξη Πραγμάτων τα τελευταία χρόνια, επιβεβαιώνοντας με τον πιο πανηγυρικό τρόπο τον δαιμονικό της χαρακτήρα. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο παρακολούθησαν σε ζωντανή μετάδοση να διακωμωδείται με τον πλέον αναίσχυντο τρόπο η ιερότερη στιγμή του επί γης απολυτρωτικού έργου του Χριστού, ο Μυστικός Δείπνος, όπου ο Κύριος, ως θύτης και θύμα, παρέδωσε το πανάγιο Σώμα και Αίμα Του, προς βρώση και πόση στους αγίους Αποστόλους και δι’ αυτών σ’ όλη την Εκκλησία και σε όλες τις εποχές, «εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον». Οι διοργανωτές αυτής της φιέστας θέλησαν να πλήξουν το υπέρτατο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το κέντρο και την καρδιά της λατρείας της Εκκλησίας.  

    Δεν θα επαναλάβουμε το περιεχόμενο αυτής της διακωμωδήσεως που επενόησαν κάποιοι δαιμονιώντες νόες των φετινών Ολυμπιακών αγώνων, διότι είναι γνωστό ήδη από πάμπολλες δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο. Θα περιοριστούμε μόνο με πολλή συντομία να επισημάνουμε τα εξής. Κατά τη γνώμη μας, οι στόχοι των διοργανωτών ήταν οι εξής: α) να γελοιοποιούσουν το Υπέρτατο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, β) να «εξαγιάσουν» την θανάσιμη αμαρτία της ομοφυλοφιλίας, ταυτίζοντας τους παριστάμενους ομοφυλόφιλους με το Χριστό και τους αγίους Αποστόλους, γ) να  δείξουν την ανωτερότητα του Παγανισμού σε σχέση με τον Χριστιανισμό, προτάσσοντας τον «θεό» Διόνυσο στο πλάνο της σκηνής, δ) να δείξουν την αποστροφή τους στην χριστιανική ηθική διά του Διονύσου, «προστάτη θεού» της μέθης, της κραιπάλης και των πάσης μορφής σεξουαλικών οργίων, προτάσσοντας την ελεύθερη από κάθε ηθική δέσμευση ικανοποίηση των ηδονών και της ασωτίας, ε) να διαλαλήσουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι αν τότε, στην εποχή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, οι πρόγονοί τους απλώς αρνήθηκαν τον Χριστό και εγκολπώθηκαν την αθεΐα, αυτοί τώρα έχουν κάνει ένα βήμα πιο πέρα: Όχι μόνον Τον αρνούνται, αλλά και τον υβρίζουν και τον βλασφημούν. Έτσι αποδεικνύονται χειρότεροι και από τους Γεργεσινούς, οι οποίοι απλώς παρεκάλεσαν τον Κύριο «όπως μεταβεί από των ορίων αυτών», (Ματθ. 8,34). Και στ) να επιβάλλουν μέσω της διαβόητης Woke ατζέντας, τη λεγόμενη «συμπερίληψη». Δηλαδή το να συμπεριληφθεί στην φυσικότητα και η μη φυσικότητα και κύρια η ομοφυλοφιλία, ως μια «φυσική σεξουαλική επιλογή».

    Όμως δεν ήταν μόνο η βεβήλωση της χριστιανικής πίστης και η προκλητική πρόταξη των ΛΟΑΤΚΙ+. Μέσα στο απόλυτα αντιχριστιανικό πρόγραμμα υπήρχε και εμφανής προώθηση του σύγχρονου Αποκρυφισμού: Ένας αφανής κουκουλοφόρος, με καλυμμένο το πρόσωπο, μετέφερε την ολυμπιακή φλόγα, παραπέμποντας, σύμφωνα με πολλούς ειδήμονες, στον Εωσφόρο! Η έπαρση της σημαίας των Ολυμπιακών αγώνων έγινε με τη σημαία ανάποδα, προφανώς για να δηλώσουν ότι τα πανάρχαια ολυμπιακά ιδεώδη, όπως τα ήξερε η ανθρωπότης επί 2500 χρόνια, ανήκουν πια στο παρελθόν. Επίσης τη σημαία αυτή μετέφερε ο ένας μυστηριώδης καβαλάρης, παραπέμποντας σαφώς στον τρομερό εξολοθρευτή καβαλάρη - άγγελο της Αποκάλυψης (Αποκ.6,12), θέλοντας να κάμουν γνωστό το «τέλος των καιρών», όπως το αντιλαμβάνονται και προωθούν οι σκοτεινοί ιθύνοντες της «Νέας Εποχής». 

    Φυσικά η τελετή αυτή δεν είχε καμία σχέση, όχι μόνο με τα ιδεώδη του Ολυμπισμού, αλλά ούτε και με τις προηγούμενες διοργανώσεις μέχρι τώρα.  Διαβάσαμε σε εύστοχο δημοσίευμα, με τίτλο: «Δήθεν ‘συμπερίληψη’, που προκαλεί αποστροφή», τα εξής: «Ο άνθρωπος που πρωταγωνίστησε στη δημιουργία της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού μοιάζει να μισεί ό, τι δεν είναι ακραίο περιθώριο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες υπήρξαν μια προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Πριν από 2.500 χρόνια οι Έλληνες φιλόσοφοι “αποστρατιωτικοποίησαν” την έννοια της άσκησης και… μεταβόλισαν τη σκληρή σωματική προσπάθεια σε πνευματικότητα. Όπως απέδειξε και η συμπλεγματική τελετή έναρξης των Γάλλων, η ανθρωπότητα πήρε αυτό το δώρο και το πέταξε […] Για την αρχαία Ελλάδα η συνταγή ήταν το μέτρο σε όλα[…] Στον σημερινό κόσμο το μέτρο έχει χαθεί. Η προσπάθεια της ελληνικής αρχαιότητας μέσω εφευρέσεων, όπως ο αθλητισμός και το ιδεώδες, ώστε ο “πολιτισμένος” άνθρωπος να νικήσει το ζώο που έχει μέσα του, δηλαδή τα πάθη του, κατέρρευσε προ πολλού….». 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφείμ, παρατηρεί εν προκειμένω τα εξής: «Η Woke ατζέντα και τα κέντρα που την προωθούν “αγωνίζονται” να επιβάλουν παγκοσμίως την ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας με την προώθησι των LOATKI+, ως δήθεν συμπερίληψι της διαφορετικότητας και ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που όμως δεν στηρίζονται στην μορφολογία του ανθρωπίνου σώματος, αλλά αντιθέτως είναι παράχρησι των σωματικών οργάνων και σαν φαλκίδευσι του ανθρωπίνου ερωτισμού που είναι το Ιερό εφαλτήριο ώστε να αποβαίνει ο άνθρωπος συνδημιουργός με τον Θεό».

    Ο πρωτοπρ. π. Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. σε δημοσίευμά του παρατηρεί τα εξής: «Συνυπεύθυνες με τις χριστιανικές Ομολογίες της Δύσεως, [για την άνευ προηγουμένου αλλοτρίωσή της], είναι δυστυχώς και οι Ορθόδοξες χώρες που συμμετέχουν τώρα στην Ενωμένη Ευρώπη, και πρώτη μεταξύ αυτών η Ελλάδα. Όχι μόνο γιατί αυτή πρώτη χρονικά εντάχθηκε στην Ενωμένη Ευρώπη, στην ‘λευκή δαιμονία’ κατά τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, αλλά και γιατί πρώτη άφησε και αφήνει να εισάγονται νομοθετήματα ευρωπαϊκά, που κατεδαφίζουν τις χριστιανικές αρχές και αξίες, όπως μεταξύ άλλων την θέσπιση του γάμου των Ομοφυλοφίλων. Κατέκτησε έτσι το ‘χρυσό’ του Διαβόλου μετάλλιο, μεταξύ των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, με μηδενική σχεδόν αντίδραση της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας. Πριν πάρουν εύκολα το ‘χρυσό’ μετάλλιο του Διαβόλου οι ΛΟΑΤΚΙ+ στο Παρίσι στην τελετή έναρξης, πριν από όλα τα μετάλλια των αθλητών, πρόλαβε η ‘Ορθόδοξη’ Ελλάδα να τους ‘στεφανώσει’ για τις αμαρτωλές τους ορέξεις και τις αδιάντροπες παρελάσεις υπερηφανίας (Gay Pride)».

    Αξίζει να αναφέρουμε ακόμη ότι το ανίερο και βλάσφημο «σόου» της τελετής ενάρξεως προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο. Ανακοινώσεις καταδίκης εξέδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τα Πατριαρχεία Γεωργίας, Βουλγαρίας και Σερβίας, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Μητροπολίτες, η «Καθολική» Ιεραρχία της Γαλλίας, αλλά και σημαίνουσες προσωπικότητες της πολιτικής, της διανόησης, της δημοσιογραφίας κλπ. Ακόμα και αλλόθρησκοι καταδίκασαν την ανίερη και βλάσφημη τελετή, όπως η Κυβέρνηση του Ιράν, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Τ. Ερντογάν κ.α. μέχρι και άθεοι, αναγκάζοντας την Ολυμπιακή Επιτροπή να ζητήσει «συγνώμη». Παρά ταύτα όμως ο στόχος τους επιτεύχθηκε, έστω και αν ευτελίστηκε ο θεσμός των Ολυμπιακών Αγώνων!

    Εξ’ ίσου βλάσφημο και ανίερο, φορτισμένο με όλα τα χαρακτηριστικά του σατανισμού,  ήταν και το «σόου» της τελετής λήξεως, την περιγραφή και ερμηνεία της οποίας με πολλή επιτυχία παραθέτει σε δημοσίευμά του ο κ.  Ελευθέριος Ανδρώνης. Γράφει μεταξύ άλλων: «Πιστή στο αντίχριστο πνεύμα της τελετής έναρξης, η φρικιαστική τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι ήταν το μεγαλύτερο εωσφορικό μανιφέστο που έχει προβληθεί ποτέ στα χρονικά της τηλεθέασης. Και δυστυχώς αυτό το εικαστικό έρεβος έφερε και τη σφραγίδα της Ελλάδας…Η τελετή λήξης ήταν ένα δαιμονικό πρελούδιο που σχεδιάστηκε για να εισάγει την ανθρωπότητα στον σατανοκίνητο, παγκοσμιοποιημένο φασισμό της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Χωρίς περιστροφές και χωρίς δυσνόητους συμβολισμούς πλέον, ανακοινώνουν (σχεδόν) επίσημα ότι προετοιμάζουν την ανθρωπότητα για τη λατρεία του Αντιχρίστου….Η τελετή, από την αρχή ως το τέλος της, δεν είχε ίχνος ειρήνης, ενότητας, αλληλεγγύης, χαράς, ανθρωπισμού, ολυμπιακού ιδεώδους».

    Κλείνουμε, παραθέτοντας κάποιες ακόμη  επισημάνσεις του ως άνω συγγραφέως   κ. Ελευθέριου Ανδρώνη. Γράφει: «Μέχρι πριν λίγο καιρό, όσοι μιλούσαμε για βλάσφημους συμβολισμούς σε διεθνείς εκδηλώσεις, είμασταν ‘γραφικοί’, ‘σκοταδιστές’, ‘απολίτιστοι’ και δεν συμμαζεύεται. Τώρα δισεκατομμύρια κόσμου έγιναν θεατές αυτού του οργίου κακογουστιάς και ακραίας προπαγάνδας, συνειδητοποιώντας πού οδηγείται η κατάσταση. Όσοι έχουν ‘μάτια για να δουν’, αναγνώρισαν ότι ο μοναδικός εχθρός του σατανοκίνητου δόγματος που αναδύεται στον κόσμο είναι ο Χριστιανισμός. Καμία άλλη θρησκεία δεν εμποδίζει τον δρόμο του Αντιχρίστου, αλλά αντιθέτως τον προετοιμάζουν. ‘Οι εξελίξεις θα είναι τέτοιες που θα συμβάλουν, ώστε να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι’, έλεγε ο Άγιος Παΐσιος και να που επιβεβαιώνεται σιγά σιγά. Το ίδιο το σύστημα εξουσίας με την αποχαλινωμένη τάση του να βλασφημεί τον Χριστό, ωθεί τους λαούς σε έναν πνευματικό διπολισμό. Και έτσι ο καθένας καλείται να πάρει θέση και στάση. Τελειώνουν οι εποχές που ο διάβολος μπορούσε να κρυφτεί σε μεσοβέζικο έδαφος. Τώρα το πράγμα γίνεται ‘ή με τους από εδώ ή με τους από εκεί’».

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

   

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η Ιουλίου 2024 

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ!

     Ο δυτικός κόσμος, απόλυτα αποστατημένος από την χριστιανική πίστη και αφιονισμένος από τα τεχνολογικά του επιτεύγματα, πίστεψε ότι έφτασε στο ζενίθ της δυνάμεώς του, «θρονιάζοντας» στη θέση του Θεού τον θεοποιημένο άνθρωπο, τον αποστασιοποιημένο από το Θεό, τον παραδομένο στα πάθη του και στον αφύσικο τρόπο ζωής, ανάγοντάς τον σε φυσικό και το χειρότερο, διαστρέφοντας την φυσικότητα σε μη φυσικότητα! 

     Το Γραφείο μας έχει δημοσιοποιήσει πάμπολλες ανακοινώσεις του, σχετικά με την πρωτοφανή παρακμή του δυτικού πολιτισμού, η οποία έχει προφητευτεί από θεοφόρους σύγχρονους Αγίους, ως τραγικό αποτέλεσμα της αποστασίας του δυτικού ανθρώπου. Μάλιστα η κατάρρευση αυτή έφερε και μια τρομερή σύγχυση, η οποία λειτούργησε και λειτουργεί ως αυτοκτονική. Ο σημερινός δυτικός άνθρωπος, μέσα στην πνευματική του σκοτοδίνη, «πριονίζει το κλαδί που τον στηρίζει» κατά τον αισώπειο μύθο. Μια από τις αυτοκτονικές επιλογές του, προφανώς η χειρότερη και πλέον μοιραία, είναι η προώθηση της πολυπολιτισμικότητας, δια της αλόγιστης στοχευμένης και προωθούμενης από σκοτεινά κέντρα, μετανάστευσης εκατομμυρίων ανθρώπων από «τρίτες χώρες», με εντελώς διαφορετική κουλτούρα και τρόπο ζωής, από τον δικό του. 

      Συνηθισμένοι οι δυτικοί από το αποικιοκρατικό «πνεύμα» του μιαρού και εφιαλτικού παρελθόντος, το οποίο ειρήσθω, αποτελεί το όνειδος της ανθρώπινης ιστορίας, κάλεσαν, με δελεαστικό τρόπο, εξαθλιωμένους μετανάστες από τις χώρες τους, προκειμένου να τους χρησιμοποιήσουν ως νέο-δούλους, με φτηνά εργατικά χέρια, στην οικονομική δραστηριότητά τους. Πίστεψαν ότι οι καιροί που εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τους ιθαγενείς είναι οι ίδιοι με τους σημερινούς και τους μεταχειρίζονταν χειρότερα από τα ζώα, ότι θα μπορούν να ποδηγετούν και τώρα τα στίφη των νομίμων και παρανόμων μεταναστών. Πίστευαν επίσης ότι ο δικός τους «ανώτερος πολιτισμός», θα τους «εκπολίτιζε» και θα έσβηνε τον δικό τους. 

       Αλλά έκαμαν τρομερό λάθος. Οι αλλόθρησκοι, κυρίως μουσουλμάνοι, είναι διαποτισμένοι μέχρι «μυελού οστέων» από τα ολέθρια πιστεύω της θρησκείας της ερήμου και φανατικά προσηλωμένοι στις ηδονιστικές αρχές του Ισλάμ. Επίσης δεν μπορούν να λησμονήσουν ότι χρέος του κάθε μουσουλμάνου είναι να επιβάλλει με κάθε μέσον, ακόμη και την πιο ακραία βία, την μουσουλμανική θρησκεία στους «απίστους» δυτικούς. Με άλλα λόγια, οι μετανάστες μουσουλμάνοι δεν έρχονται ως φιλοξενούμενοι στην Ευρώπη και στις υπόλοιπες δυτικές χώρες, αλλά ως κατακτητές! Αυτό είναι το «πνεύμα» που τους διέπει και που το καλλιεργούν δεόντως οι φανατικοί ιμάμηδες, στα πολυάριθμα ισλαμικά τεμένη, τα οποία φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, σε κάθε συνοικία, τη στιγμή που κλείνουν σωρηδόν οι χριστιανικοί ναοί, λόγω έλλειψης πιστών! 

      Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα, με τίτλο: «Οι μουσουλμάνοι μαθητές θεωρούν σημαντικότερο το Κοράνι από τους νόμους του γερμανικού κράτους». Στο αποκαλυπτικό αυτό δημοσίευμα τονίζεται με δραματικό τρόπο, η πλήρης αποτυχία των δυτικών να εξευρωπαΐσουν, όχι μόνο τους ενήλικες μουσουλμάνους μετανάστες, αλλά ούτε και αυτά τα παιδιά τους, με την εκπαίδευση που τους προσφέρουν! 

      Το δημοσίευμα αρχίζει με την γενική παρατήρηση, ότι, «Η συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων μαθητών στη Γερμανία θεωρεί σημαντικότερους τους κανόνες του Κορανίου από τους νόμους του κράτους, ενώ σχεδόν ένας στους δύο πιστεύει ότι η καλύτερη μορφή κράτους είναι αυτή του ισλαμικού θεοκρατικού συστήματος».             

      Και συνεχίζει, παραθέτοντας αξιόπιστα και λίαν ανησυχητικά στατιστικά στοιχεία: «Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Εγκληματολογικών Ερευνών της Κάτω Σαξονίας (KFN), το 67,8% των μουσουλμάνων μαθητών που φοιτούν σε σχολεία της Γερμανίας δηλώνουν ότι “οι κανόνες του Κορανίου είναι σημαντικότεροι από ό, τι το Σύνταγμα και οι νόμοι” του γερμανικού κράτους. Επιπλέον, το 51,5% θεωρεί ότι “μόνο το Ισλάμ είναι σε θέση να δώσει λύσεις στα προβλήματα της εποχής μας” και το 45,8% ότι “ένα ισλαμικό θεοκρατικό σύστημα είναι το καλύτερο πολίτευμα”. Το 36,5% δηλώνει η γερμανική κοινωνία θα ήταν ισχυρότερη, εάν εφαρμόζονταν οι ισλαμικοί κανόνες και το 35,3% εκφράζει κατανόηση για τη βία εναντίον ατόμων τα οποία προσβάλλουν τον Αλλάχ ή τον Μωάμεθ και μάλιστα το 21,25% δικαιολογεί και την ισλαμιστική βία στη Δύση, εφόσον απειλείται το Ισλάμ, ενώ το 18,1% θεωρεί δικαιολογημένη ακόμη και τη χρήση βίας για τη διάδοση και την επιβολή του Ισλάμ»! Το δημοσίευμα επιβεβαιώνει αυτό που εμείς εδώ και χρόνια αναλύουμε και παρουσιάζουμε στους αγαπητούς αναγνώστες των ανακοινώσεών μας, ότι οι εγκλωβισμένοι πιστοί της δαιμονικής αυτής θρησκείας, δεν μπορούν να αποβάλλουν τις βάρβαρες και μισάνθρωπες αρχές, που υπαγορεύει το Κοράνιο και εφαρμόζει η σαρία (ο άτεγκτος ισλαμικός νόμος). Κανένας νόμος και καμιά πολιτισμική ανωτερότητα δεν μπορεί να τους αποκολλήσει από το ισλαμικό αφιόνι, τους οποίους «ποτίζουν» τα «φλογερά» κηρύγματα των φανατικών ιμάμηδων.  

       Ακολούθως το δημοσίευμα αναφέρεται στις αντιδράσεις υγιώς σκεπτόμενων Γερμανών πολιτών, οι οποίοι είναι σε θέση να κατανοήσουν την αυτοκτονική τακτική της Γερμανίας και ολοκλήρου του δυτικού κόσμου:  «Τα ευρήματα της έρευνας προκάλεσαν και την αντίδραση των κομμάτων. Ο αρμόδιος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU) για θέματα εσωτερικής πολιτικής Κρίστοφ ντε Βρις δήλωσε στην BILD ότι “η έρευνα δείχνει πόσο βαθιά έχει φθάσει το πολιτικό ισλάμ στη Γερμανία” και έκανε μάλιστα λόγο για “συστηματική κατήχηση” στους χώρους εργασίας. “Η πολυπολιτισμικότητα έχει προ πολλού αποτύχει. Τώρα απαιτείται σαφήνεια και συνέπεια, εάν θέλουμε να σταματήσει η επέλαση των μισαλλόδοξων”, πρόσθεσε, ενώ η υπουργός Παιδείας του Σλέσβιγκ-Χολστάιν και αντιπρόεδρος του CDU Κάριν Πρίεν εξέφρασε την ανησυχία της για τα αποτελέσματα της έρευνας, σημείωσε ότι “προφανώς δεν είναι δυνατόν να μεταδοθούν δημοκρατικές αξίες, οι οποίες απειλούν να υπονομεύσουν την κοινωνική συνοχή” και επέρριψε την ευθύνη “στις οικογένειες, στα σχολεία, στα κρατιδιακά κέντρα για την πολιτική αγωγή και βέβαια στις νεολαίες των κοινοτήτων γύρω από τα τζαμιά”».

      Σφοδρές αντιδράσεις εγείρονται και από την εκπαιδευτική κοινότητα, η οποία βιώνει εκ των έσω, την κατάσταση, στη νέα γενιά των νέο-αποίκων. «Από την πλευρά των εκπαιδευτικών, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Δασκάλων Στέφαν Ντουλ έκανε λόγο για “ανησυχητικά αποτελέσματα” και τόνισε την ανάγκη για “περισσότερη εκπαίδευση στη δημοκρατία και στους κανόνες του Συντάγματος”. Ο ισλαμισμός “πρέπει να σταματήσει και σε αυτό πρέπει να υπάρχει μηδενική ανοχή”, πρόσθεσε, σε δηλώσεις του επίσης στην BILD. Σύμφωνα με την εφημερίδα, το μεγαλύτερο πρόβλημα ισλαμισμού στα σχολεία εντοπίζεται στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, με πιο χαρακτηριστική την υπόθεση τριών μαθητών σε σχολείο του Νόις, οι οποίοι απαιτούσαν την τήρηση των κανόνων της Σαρία από τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές τους, αλλά και τον διαχωρισμό αγοριών και κοριτσιών στις τάξεις»!

      Η λίαν ανησυχητική κατάσταση στη Γερμανία είναι απλά η «κορυφή του παγόβουνου» σχετικά με το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Δύση από την αλόγιστη μετανάστευση. Εφιαλτική είναι η κατάσταση στις σκανδιναβικές χώρες, οι οποίες έδειξαν εξ’ αρχής μεγαλύτερη ανεκτικότητα στους αλλόθρησκους μετανάστες και παρέχοντάς τους σκανδαλώδη δικαιώματα. Έχουν οργανωθεί σε γκέτο, δημιουργώντας σε κάθε συνοικία «κράτος εν κράτει»! Δεν γνωρίζουν από όρους φιλοξενίας, ευγένειας και ευγνωμοσύνης, αντίθετα απαιτούν με δυναμικό τρόπο παράλογα δικαιώματα, περισσότερα και από τους πολίτες των κρατών! Επίσης η βία και το έγκλημα έχουν εκτοξευτεί. Οι απόπειρες βιασμών και οι βιασμοί γυναικών κατάντησε αληθινή μάστιγα. 

      Υπάρχει και χειρότερο: Σε κάποιες χώρες, όπως στη Μ. Βρετανία, λειτουργεί η λεγόμενη «ισλαμική αστυνομία», αντίστοιχη με αυτή που λειτουργεί στις ισλαμικές χώρες, η οποία εποπτεύει και επιβάλλει στους μουσουλμάνους τον ισλαμικό νόμο (Σαρία) και τον ισλαμικό τρόπο ζωής, κυρίως στις γυναίκες μουσουλμάνες, όσον αφορά την ισλαμική αμφίεση. Και το ακόμα χειρότερο: προσπαθεί να ελέγξει και να αστυνομεύσει και τους ευρωπαίους πολίτες, ως δήθεν «ιερή υποχρέωση» προς τα μισάνθρωπα και  απάνθρωπα παραγγέλματα του Κορανίου και της Σαρία! Έχουν αναφερθεί πάμπολλες περιπτώσεις επιθέσεων σε ευρωπαίες για «ανάρμοστη ενδυμασία»!  

      Να αναφέρουμε και μια άλλη παράμετρο, πολύ σημαντική, της άλογης μετανάστευσης αλλοθρήσκων και κύρια μουσουλμάνων στην Δύση. Είναι γνωστή η απέχθεια των δυτικών προς τον Χριστιανισμό, εξ’ αιτίας του εγκληματικού παρελθόντος του αποστατημένου δυτικού. Επίσημα χείλη δυτικών, αλλά και ισλαμιστών αξιωματούχων θεωρούν την ισλαμική επέλαση ως ένα ακόμη τρόπο περιθωριοποίησης του Χριστιανισμού στις δυτικές χώρες. Είναι γνωστό πως επιχειρούν να περιορίσουν δραστικά τα χριστιανικά σύμβολα σε δημόσιους χώρους, αποχαρακτηρισμό χριστιανικών εορτών (π.χ. Χριστουγέννων, εορταστικούς στολισμούς, κωδωνοκρουσίες, κλπ). Ακόμα και τις διατροφικές τους συνήθειες άλλαξαν να μην «σκανδαλίζονται» οι μουσουλμάνοι, π.χ. δραστικός περιορισμός βρώσης χοιρινού κρέατος! 

      Το ακόμα τραγελαφικό είναι ότι πάμπολλες «εκκλησίες» στην Ευρώπη και την Αμερική, «αγκάλιασαν» τους ισλαμιστές, προσφέροντας τους σοβαρές διευκολύνσεις και σε κάποιες περιπτώσεις πάστορες καλούν ιμάμηδες για κοινή προσευχή και να κάμουν κήρυγμα στους ναούς τους! Οι θρησκευτικές εορτές στα σχολεία έχουν πλέον συγκρητιστικό περιεχόμενο!

     Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας με το τραγικό συμπέρασμα, ότι το μοντέλο της πολυπολιτισμικότητας απέτυχε παταγωδώς, προς ζημία βεβαίως των δυτικών και ωφέλεια των αλλοθρήσκων μεταναστών! Τώρα οι θιασώτες αυτού του μοντέλου «γεύονται» τους πικρούς καρπούς αυτού του άλογου εγχειρήματος. Ο δυτικός κόσμος προφανώς δεν θα μπορέσει εύκολα, ή μάλλον ποτέ, να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση, διότι η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέφιμη. Υπάρχει και ένα ακόμα στοιχείο που εντείνει αυτή την ανησυχία. Πρόκειται για την δημογραφική κατάρρευση των δυτικών κοινωνιών και τις υπερ-γεννήσεις των μεταναστών, δια των οποίων πολύ σύντομα θα τους ανάγουν σε πλειοψηφίες, με ότι αυτό συνεπάγεται για το άδηλο μέλλον των δυτικών κοινωνιών! Δηλωτικές του ταχέως ερχόμενου ευρωπαϊκού εφιάλτη είναι συχνές απειλές, όπως αυτή της ανταποκρίτριας του BBC, πακιστανικής καταγωγής, Bushra Shaikh, προς τους Βρετανούς: «Αν δεν σας αρέσουν οι μουσουλμάνοι στη Βρετανία, τότε μπορείτε να ξεκουμπιστείτε»!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ ΣΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 15η Ιουλίου 2024

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ ΣΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

(Σχόλιο σε ένα ακόμα συγκρητιστικό ατόπημα»

 

     Είμαστε υποχρεωμένοι στα πλαίσια της διακονίας μας, να αναφερόμαστε συχνά στις ανακοινώσεις μας, στο μείζον πνευματικό πρόβλημα των καιρών μας, το οποίο είναι η ραγδαία διάδοση και επικράτηση, σε παγκόσμιο επίπεδο, του θρησκευτικού συγκρητισμού, «τέκνο» του Οικουμενισμού. Απώτερος σκοπός του η απομείωση και η εξαφάνιση της μόνης σώζουσας εν Χριστώ Ιησού ορθοδόξου πίστεως, στην πανθρησκειακή χοάνη του ψεύδους, στην ετοιμαζόμενη εφιαλτική πανθρησκεία, η οποία θα είναι η ανάμειξη, η ενοποίηση, όλων των υπαρχουσών θρησκευτικών πίστεων σε ένα τερατώδες σχήμα. 

      Οι αφανείς και εμφανείς προωθητές αυτής της πνευματικής πανώλης λανσάρουν το δαιμονικό «δόγμα», το οποίο εκπορεύεται μέσα από τα τεκτονικά «τυπικά» και αποτελεί βασική αρχή του θεοσοφικού κινήματος, ότι «Ο ίδιος Θεός λατρεύεται, με διαφορετικό τρόπο σε όλες τις θρησκείες» και «όλες οι θρησκείες είναι καλές, όμως ατελείς, διότι περιέχουν μέρη της αλήθειας. Η πλήρης αλήθεια θα προέλθει από την συνένωσή τους»! Παράλληλα θέλοντας να παραπλανήσουν, κηρύσσουν μια περίεργη «ανεξιθρησκία», με το επίσης δαιμονικό δόγμα: «πίστευε όπου θέλεις, μόνο να μην απολυτοποιείς την θρησκευτική σου πίστη και να μην θέτεις την θρησκεία σου πάνω από τις άλλες», αφήνοντας έτσι τεράστιο περιθώριο για την καλλιέργεια του θρησκευτικού συγκρητισμού.  

    Το άκρως ανησυχητικό είναι ότι σε αυτό το κακόδοξο κλίμα συμμετέχουν και υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα (κληρικοί και λαϊκοί), οι οποίοι, όχι απλά υιοθετούν αυτές τις λίαν επικίνδυνες πλάνες, αλλά και τις λανσάρουν στο ορθόδοξο πλήρωμα, ως δήθεν «χριστιανικές αρχές», ως «αίτημα των καιρών μας, για συμφιλίωση», ως «επιβεβλημένη έξοδο της Ορθοδοξίας από την απομόνωσή της και το άνοιγμά της στον σύγχρονο κόσμο», κλπ!  

      Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος βραβεύτηκε με το Διαθρησκειακό Βραβείο James Parks Morton 2024.  Σύμφωνα με την ιστοσελίδα: orthodoxianewsagency.gr, «Με το Διαθρησκειακό Βραβείο James Parks Morton 2024 τιμήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, 10 Ιουνίου, στο Διαθρησκειακό Κέντρο της Νέας Υόρκης. Το Βραβείο απένειμε στον Σεβασμιώτατο ο Άρχων Μιχαήλ Ψαρός, επαινώντας τον για το έργο του ως αναγνωρισμένου θεολόγου, πρωτοπόρου στον διαθρησκειακό διάλογο, γεφυροποιού και υπέρμαχου των περιθωριοποιημένων. Στην ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κάλεσε τους παρισταμένους να διαλέξουν την οδό της αγάπης καθώς αυτή αποτελεί την  βάση της πίστεώς μας. Το Βραβείο James Parks Morton έχουν παραλάβει, μεταξύ άλλων, ο Μπίλ Κλίντον και ο Δαλάι Λάμα. Εκτός από τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο κ. Ελπιδοφόρο το εφετινό Βραβείο απονεμήθηκε και στην τραγουδίστρια Τζούντι Κόλινς». 

      Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και ένα άλλο θλιβερό πρόσφατο συμβάν σχετικό με τον Σεβ. Αμερικής κ. Ελπιδοφόρο, ο οποίος δέχτηκε την θέση αντιπροέδρου «Εθνικού Συμβουλίου Εκκλησιών του Χριστού των ΗΠΑ», υπό την προεδρία της «επισκοπίνας» Elizabeth Eaton, της «Λουθηρανικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Αμερικής»! Και ακόμα, ότι, «Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, εκπρόσωπος του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, πιστεύει ότι όλες οι θρησκείες είναι ίσες και η μία δεν πρέπει να υπερισχύει της άλλης. Στις 15 Ιουλίου 2021, ο επικεφαλής Αρχιεπισκοπής του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης στις Ηνωμένες Πολιτείες, Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, μιλώντας στη Νέα Υόρκη στη Διεθνή Διάσκεψη Κορυφής για τη Θρησκευτική Ελευθερία, είπε ότι “όλες οι θρησκείες είναι μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος”». Επίσης «Τόνισε ότι “όταν ανυψώνετε μια θρησκεία πάνω από όλες τις άλλες, είναι σαν να αποφασίσετε ότι υπάρχει μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του βουνού”. “Αλλά στην πραγματικότητα, απλά δεν βλέπετε μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος, γιατί περιβάλλεστε από βουνά προκαταλήψεων που σας κρύβουν την θέα”»!

     Για οικονομία χρόνου και χώρου αναφερόμαστε μόνο στα δύο ως άνω περιστατικά, ενδεικτικά, παραβλέποντας πληθώρα παρόμοιων και από άλλους υψηλόβαθμους κληρικούς, καθηγητές θεολογίας, κ.α., ικανά όμως να αποδείξουν το μέγεθος του προβλήματος, το οποίο «άγγιξε» και την Εκκλησία μας. 

     Είναι πρόδηλο πως τέτοια συμβάντα λόγων και πράξεων, φανερώνουν μια απαράδεκτη ενδοτικότητα στις επιδιώξεις του σύγχρονου φαινομένου του θρησκευτικού συγκρητισμού. Όταν αποδέχονται και συχνά επιδιώκουν να καταλάβουν ηγετικές θέσεις σε αιρετικά και διαθρησκειακά φόρα, φανερώνουν (τουλάχιστον) μια έλλειψη πίστεως στην μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας, όπως αυτή διδάσκεται και βιώνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την οποία παραλληλίζουν  με τις πολυποίκιλες αιρέσεις και παντοειδείς θρησκείες του κόσμου. Αποδέχονται εμμέσως πλην σαφώς ότι «υπάρχει σωτηρία και εκτός του Χριστού και της Εκκλησίας», ότι «η Ορθοδοξία δεν κατέχει το μονοπώλιο της σωτηρίας», ότι «ο ίδιος Θεός λατρεύεται σε όλες τις θρησκευτικές πίστεις με διαφορετικό τρόπο»! 

     Είναι αρκετά διαφωτιστικά τα όσα είπαν κατά καιρούς πρωτεργάτες του σύγχρονου θρησκευτικού συγκρητισμού και της «Νέας Εποχής». Ο γνωστός διαβόητος γκουρού Σάι Μπάμπα τόνιζε πως: «Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Ένα Θεό. Τι νόημα έχει να λογομαχούν και να μάχονται οι άνθρωποι μεταξύ τους για αυτό που είναι Αιώνιο και Απόλυτο;». «Η οικουμενική, η αιώνια Πίστη είναι σαν τον ωκεανό. Οι διάφορες θρησκείες είναι τα ποτάμια που εκβάλλουν μέσα του». Ο Thor Benson υποστήριζε πως: «Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε πιο αλαζονικό από το να πιστεύεις ότι ο δικός σου θεός είναι αληθινός, ενώ οι χιλιάδες θεοί που έχει επινοήσει η ανθρωπότητα στο ρου της ιστορίας είναι γελοίες φαντασιοπληξίες». Επίσης ο παπικός γνωστός «θεολόγος» Huns Kung είπε τα εξής βλάσφημα: «Για το μέλλον ένα μόνο είναι βέβαιο· στο τέρμα τόσο της ανθρώπινης ζωής όσο και της πορείας του κόσμου δεν θα στέκονται ο Βουδισμός ή ο Ινδουισμός αλλά ούτε και το Ισλάμ και ο Ιουδαϊσμός. Ναι, ούτε και ο Χριστιανισμός. Καμία θρησκεία. Αλλά μόνον ο ίδιος ο Άρρητος… Και στο τέρμα δεν θα στέκεται πια μεταξύ θρησκειών διαχωριστικά κάποιος προφήτης ή φωτιστής· δεν θα στέκεται ούτε ο Μωάμεθ ούτε ο Βούδας. Μάλιστα δεν θα στέκεται πια διαχωριστικά ούτε και ο Ιησούς Χριστός…»! 

     Απαντούμε, με όλη την δύναμη της ψυχής μας, πως δεν λατρεύεται ο αληθινός Τριαδικός Θεός στις αιρέσεις και τις θρησκείες, αλλά μόνο στην Αγία Του Εκκλησία, την οποία «περιποιήσατο δια του ιδίου αίματος» του Υιού Του, του σαρκωμένου Θεού μας (Πραξ.20,28)! Δεν υπάρχει σωτηρία εκτός της Εκκλησίας! Δεν το λέμε εμείς οι ταπεινοί και άσημοι, αλλά το μαρτυρεί και διατρανώνει με κάθε σαφήνεια, ολόκληρη η Θεία Αποκάλυψη, η χριστιανική μας πίστη, οι μυριάδες, «εν ενί στόματι», άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, το δισχιλιόχρονο βίωμα της αγίας μας Εκκλησίας! Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο να ιδρύσει καμιά θρησκεία, ουδέ καν την τελειότερη, αλλά να μεταποιήσει τον παλιό πτωτικό κόσμο των άπειρων και απόλυτα αναποτελεσματικών θρησκειών, σε «καινή κτίση» (Β΄Κορ.5,17). Να νικήσει το δυνάστη μας Σατανά και να καταλύσει τα σκοτεινά και καταστροφικά του έργα. Να καταργήσει τη φθορά και το θάνατο και να δώσει τη δυνατότητα στον κάθε άνθρωπο να σωθεί και να θεωθεί κατά χάριν. 

        Όσοι έχουν γνώση των θρησκειών, τόσο των προχριστιανικών, όσο και των μεταχριστιανικών, μπορούν να δουν το έρεβος των πλανών και των καταστροφικών ενεργητικών τους κατά της ανθρωπότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι, τόσον ο Ίδιος ο Χριστός, όσο και η Εκκλησία του στη συνέχεια, καταδιώχτηκε άγρια, μέχρι εξοντώσεως από τις θρησκείες του κόσμου (Ιουδαϊσμός, εθνισμός). 

      Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει πληθώρα αναφορών, περί της μοναδικότητας του Ενός Θεού. Στον Δεκάλογο αναφέρεται ρητά: «ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ. οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδὲ μὴ λατρεύσεις αὐτοῖς· ἐγὼ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτής, ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα, ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς…» (Εξ.20,2-5). Δεν πρόκειται για μισαλλοδοξία, αλλά για διαφύλαξη της καθαρότητας της πίστης στον Ένα και μοναδικό Θεό, τον αυτοαποκαλυπτόμενο. Μάλιστα ο ίδιος ο Θεός ορίζεται ανθρωπομορφικά ως «ζηλωτής» και «τιμωρός» σε όσους τον αμφισβητούν και τον ταυτίζουν με άλλους, ψεύτικους «θεούς», για να τονίσει την μοναδικότητά Του, να κατανοήσουν οι Ιουδαίοι ότι ο Θεός είναι ένας και μόνο σε Αυτόν πρέπει λατρεία και πίστη. Σε άλλο σημείο ορίζονται οι ψεύτικοι «θεοί» ως δαιμόνια «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλ,95,5) και η λατρεία ψεύτικων «θεών» θεωρείται «πνευματική μοιχεία» και τιμωρείται ανάλογα. Σε αυτή την περίπτωση θεωρείται ότι «εξεπόρνευσαν οι υιοί Ισραήλ» (Κριτ.2,17 κάθε φορά που λάτρευαν αλλότριους «θεούς», Ωσ.4, 12. κ. ά.)! Οι άγιοι Προφήτες, όπως και όλα τα ιερά πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ταύτισης του αληθινού Θεού με τους «θεούς» των ειδωλολατρικών λαών.

      Στην Καινή Διαθήκη είναι περισσότερο ξεκάθαρο ότι ο αποκαλυπτόμενος από τον Σαρκωμένο Λόγο, τον Κύριο Ιησού Χριστό, Τριαδικός Θεός είναι μοναδικός. Ο Χριστός δίδαξε ότι ο Θεός είναι απόλυτα υπερβατικός και μόνο δι’ Αυτού (του σαρκωμένου Υιού) μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε. Είπε: «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ιωάν.14,6). «ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ιωάν.8,12). Η σωτηρία διενεργείται και πραγματοποιείται μόνον δι’ Αυτού, «ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται» (Ιωάν.10,9), «ο εωρακώς εμέ εώρακε τον Πατέρα» (Ιωάν.14,9), διότι «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάν.10,30) και «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν.14,6). Ο απόστολος Πέτρος διακήρυξε: «καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πραξ.4,12), ομοίως και ο απόστολος Παύλος, ότι «εις μεσίτης Θεού και ανθρώπων» (Α΄Τιμ.2,5) ο Χριστός και κανένας άλλος. 

      Αυτές οι ελάχιστες βιβλικές αναφορές, από την μεγάλη πληθώρα, βεβαιώνουν ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν μπορεί να υπάρξει ουδεμία σύγκριση του αληθινού  Θεού με τους «θεούς» των εθνών, οι οποίοι είναι, όχι μόνον ανύπαρκτοι, αλλά και αντίπαλοι του Θεού. Ο αληθινός Τριαδικός Θεός, τον Οποίο μας αποκάλυψε ο Χριστός, γνωρίζεται και προσεγγίζεται μόνον δια του Χριστού. Μάλιστα, όπως τονίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης,  «πας ο αρνούμενος τον υιόν ουδέ τον Πατέρα έχει» (Α΄Ιωάν.2,23), όσες αιρέσεις και θρησκείες αρνούνται την θεότητα του Υιού και Λόγου του Θεού, εν έχουν Θεό, είναι άθεοι! Οι ευαγγελικοί αυτοί λόγοι είναι σαφέστατοι και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για παρερμηνεία, για σωτηρία εκτός του Χριστού και της Εκκλησίας Του.

       Το ίδιο τόνισε και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στην προς Διονύσιον επιστολή του χαρακτηρίζοντας την αίρεση δεύτερο γένος αθεΐας: «Δεύτερον δε γένος αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών, ών οι μεν πατέρα λέγουσι άπαιδα τον Θεόν…οι δε κτιστού Υιού και Πνεύματος  άκτιστον Πατέρα… Πάντες δε ούτοι και οι τοιούτοι ουδέν των αθέων διενηνόχασιν… (Όλοι αυτοί και οι όμοιοι μ’ αυτούς σε τίποτε δεν διαφέρουν από τους αθέους)» ! Το ίδιο είχε τονίσει και ο Μ. Αθανάσιος στην προς Σεραπίωνα επιστολή του: «Ούτως ο διαιρών τον Υιόν από του Πατρός, ή το Πνεύμα κατάγων εις τα κτίσματα, (=ο αιρετικός), ούτε τον Υιόν έχει, ούτε τον Πατέρα, αλλ’ έστιν άθεος και απίστου χείρων, και πάντα μάλλον, ή χριστιανός»! Έτσι, μόνον οι Χριστιανοί δεν είναι «άθεοι εν τω κόσμω» (Εφ.2,12). 

      Δεν θέλουμε να επεκταθούμε περισσότερο, διότι, με τις αντιπροσωπευτικές αυτές βιβλικές και αγιοπατερικές αναφορές μας, αποδείξαμε ότι ο αυτοαποκαλυπτόμενος, στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού, αληθινός Τριαδικός  Θεός, λατρεύεται και προσκυνείται μόνον μέσα στην Αγία Εκκλησία και πουθενά αλλού. Οι «θεοί» των αιρετικών και αλλοθρήσκων είναι, όπως προαναφέραμε «δαιμόνια» (Ψαλμ.95,5), τα οποία προσπαθούν να αντιστρατευτούν την δόξα και την σωστική δύναμη του Θεού. Στα ειδεχθή πρόσωπά τους λατρεύεται ο ίδιος ο Εωσφόρος, ο οποίος, εξ’ αρχής, θέλησε να στήσει το θρόνο του πλάι στον θρόνο της μεγαλοσύνης του Θεού, λέγοντας: «εις τον ουρανόν αναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού θήσω τον θρόνον μου, αναβήσομαι επάνω των νεφών, έσομαι όμοιος τω Υψίστω» (Ησ.14,13-14) και για τούτο κατακρημνίστηκε στην άβυσσο. Άλλωστε, αν μελετήσει κάποιος τις περί «θεού» ή «θεών» δοξασίες των αιρετικών και αλλοθρήσκων, θα διαπιστώσει πολύ εύκολα τις χαώδεις διαφορές τους με τον αληθινό Θεό! 

      Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, καλούμε τους αγαπητούς μας αναγνώστες, να κλείνουν ερμητικά τα αυτιά τους στις δοξασίες των θιασωτών του σύγχρονου θρησκευτικού συγκρητισμού, σύμφωνα με τις οποίες σε όλες τις θρησκευτικές πίστεις λατρεύεται δήθεν ο ένας Θεός, με διαφορετικό τρόπο. Τέτοιες πίστεις μπορεί να μας οδηγήσουν στην απώλεια της σωτηρίας μας! Στώμεν καλώς!  

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

ΕΙΝΑΙ ΒΙΒΛΙΚΑ ΠΡΟΦΗΤΕΥΜΕΝΗ Η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΠΙΣΜΟ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 8η Ιουλίου 2024

    

ΕΙΝΑΙ  ΒΙΒΛΙΚΑ ΠΡΟΦΗΤΕΥΜΕΝΗ Η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΠΙΣΜΟ;

(Αναίρεση παραδοξολογιών Καθηγητή Θεολογίας)

      Είναι όντως αλγεινό το φαινόμενο στους εσχάτους καιρούς μας, εκκλησιαστικοί παράγοντες, κληρικοί όλων των βαθμών, λαϊκοί καθηγητές και θεολόγοι, τους οποίους τίμησε η Εκκλησία να την διακονούν,  να αποδέχονται την δήθεν ενότητα στις κακόδοξες διαφορετικότητες. Επ’ αυτού έχουμε γράψει πάμπολλες ανακοινώσεις μας και έχουμε αποδείξει επαρκώς τις πραγματικές επιδιώξεις του οικουμενιστικού συγκρητισμού, ο οποίος στοχεύει να συνενώσει την Αγία Εκκλησία του Χριστού με τις πολυποίκιλες αιρέσεις και θρησκείες του κόσμου, με απώτερο σκοπό την εξαφάνισή της σε αυτόν τον δαιμονικό κυκεώνα. 

       Όπως προαναφέραμε, δραστήριοι «σκαπανείς» αυτής της εκθεμελίωσης είναι πάμπολλα υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία εργάζονται τις τελευταίες δεκαετίες για την ένωση του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου, για την «ένωση των εκκλησιών», διδάσκοντας και ακολουθώντας την βλάσφημη δοξασία, ότι δήθεν η Εκκλησία είναι διασπασμένη και είναι ανάγκη να συνενωθούν τα «κομμάτια» της, ως «θεία εντολή», προβάλλοντας το άσχετο με τις αρχές του οικουμενιστικού συγκρητισμού, αίτημα του Κυρίου προς τον Θεό Πατέρα: «πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς (σ.σ. τους Αποστόλους) ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς» (Ιωάν.17,11), εν αληθεία και δικαιοσύνη, όπως είναι Εκείνος ενωμένος με τον Πατέρα. Ο Χριστός ζήτησε την ενότητα των μαθητών Του, προκειμένου να συνεχίσουν το απολυτρωτικό Του έργο και όχι τη συνένωση της σώζουσας αλήθειας με το  ψεύδος, το οποίο είναι γέννημα του Σατανά, του «πατέρα του ψεύδους» (Ιωάν.8,44). Κανένας από τους Μεγάλους Πατέρες και Οικουμενικούς Διδασκάλους δεν ερμήνευσε το χωρίο αυτό, όπως το ερμηνεύουν (στην ουσία το κακοποιούν) οι θιασώτες του οικουμενιστικού συγκρητισμού!  

       «Μεγαλοπράγμονες» καθηγητές της θεολογίας, επιχειρούν να διαστρεβλώνουν βιβλικές αναφορές, να παρερμηνεύουν χωρία και να κάνουν «τολμηρές ακροβασίες», προκειμένου να «θεμελιώσουν αγιογραφικά» τα απαράδεκτα «ανοίγματα» προς τους αμετανόητους αιρετικούς. 

      Θεωρούμε ότι ένα τέτοιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι και ένα, προσφάτως δημοσιευμένο, άρθρου του Ομ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Παναγιώτη Μπούμη, με τίτλο: «Ένωση ή ενότητα Ορθοδόξων και Ρ/Καθολικών;». Σε αυτό προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του ότι ο Παπισμός είναι αληθινή και γνήσια Εκκλησία και ως εκ τούτου είναι δεδομένη η ενότητα ορθοδόξων και παπικών πιστών και απομένει η τυπική ένωση! Το μόνο πρόβλημα είναι ο διαφορετικός τρόπος διοικήσεως των «δύο εκκλησιών», η αρχομανία του «Πάπα» και οι αυτοκεφαλίες στην Ορθοδοξία, οι οποίες εμποδίζουν την αποδοχή μιας «ορατής κεφαλής» στην Εκκλησία!        

     Αφού μελετήσαμε με προσοχή το ως άνω άρθρο, θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να το ανασκευάσουμε, προς άρση ενδεχόμενων παρανοήσεων. 

      Να δηλώσουμε εξ’ αρχής ότι σεβόμαστε και αγαπάμε τον αγαπητό και ευγενέστατο Καθηγητή, του οποίου πολλοί υπήρξαν φοιτητές του. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να σιωπούμε όταν διαπιστώνουμε κίνδυνο για παραπλάνηση και βλάβη στο ορθόδοξο πλήρωμα. 

     Σύμφωνα με τον αρθογράφο, έλαβε αφορμή για την συγγραφή και δημοσίευση του άρθρου του, από πρόσφατο διάλογο στην αγωνιστική εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (29-3-2024), σχετικά με παλαιότερη δήλωση του μακαριστού Μητροπολίτου Περγάμου κυρού Ιωάννου, ότι «δεν πρόκειται να γίνει η ένωση της Ορθοδόξου και Ρ/Καθολικής Εκκλησίας», εκλαμβάνοντας κάποιοι τον ισχυρισμό του ως συμπέρασμα «λόγω της εδραίωσης του κινήματος του αντιοικουμενισμού».   

       Δεν γνωρίζουμε ακριβώς το απαισιόδοξο αυτό «σκεπτικό» του μακαριστού Μητροπολίτου, ο οποίος υπήρξε θερμότατος θιασώτης της «ένωσης των εκκλησιών». Όμως έρχεται ο εν λόγω Καθηγητής να «ερμηνεύσει» το ως άνω μητροπολιτικό ρηθέν. Με ποιο τρόπο; Με το να διαχωρίζει τις έννοιες «ένωση» και «ενότητα», τονίζοντας πως αυτή η άποψη «δέν ὀφείλεται σέ διορατικότητα τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου ἡ ἄποψή του ὅτι “δέν πρόκειται νά γίνει ἡ ἕνωση” Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν, ἐπειδή “ὁ ἀντιοικουμενισμός ἔχει ἑδραιωθεῖ . . . ἰσχυρά” (σ.σ. όπως ισχυρίστηκε αρθρογράφος του “Ορθοδόξου Τύπου”). Πρός τούτοις πρέπει νά προσέξουμε ὅτι ὁ Περγάμου λέει ἡ ἕνωση, ὄχι ἡ ἑνότητα. Τήν ἕνωση ἀποκλείει ὄχι τήν ἑνότητα»! Ακολούθως προσπαθεί να διευκρινίσει ότι, «“Ἕνωση” σημαίνει μία ὁλότητα ὑπό ἕνα πρόσωπο, ὑπό ἕνα πρῶτο, ἕνα πάπα. […] Μιλᾶμε, καί ὁ Περγάμου μαζί, γιά μία Ἕνωση καί ὄχι γιά μιά ἑνότητα. Ἕνωση ὑπό ἕνα Πάπα ἤ Πατριάρχη δέν θά γίνει, ἀλλά ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν θά ἔχουμε ἤ μᾶλλον ἔχουμε ἀρχίσει νά ἔχουμε. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται καί μέ τά γεγονότα, μέ τίς ἐπαφές καί μέ τίς ἐπικοινωνίες πού βλέπουμε ἰδίως στούς χρόνους μας μεταξύ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν»! 

      Ο κ. Καθηγητής «διαπιστώνει» την «ενότητα» μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, με τις ανούσιες και υποκριτικές επαφές και συναντήσεις των «εκκλησιαστικών ηγετών», οι οποίες ειρήσθω σκανδαλίζουν σφόδρα το λαό του Θεού,  παραβλέπει όμως τις χαώδεις δογματικές και άλλες διαφορές, τις οποίες έχουν διαπιστώσει μια σειρά αγίων Συνόδων (879-880 (Οικουμενική), Ησυχαστικές Σύνοδοι 1341, 1347, 1351, 1483, 1848, κλπ) και πάμπολλοι θεοφόροι Πατέρες και Άγιοι της Εκκλησίας μας! Ο άγιος Μάρκος Ευγενικός, παρά τις τιτάνιες προσπάθειές του και τις ταπεινωτικές υποχωρήσεις του για την ένωση στην Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1439) βλέποντας την εμμονή των παπικών στις δεκάδες κακοδοξίες τους έγραψε, πως «ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο αυτοίς εχωρίσθημεν... αιρετικοί εισιν άρα και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν». 

       Μπορεί να μας πει ο κ. Καθηγητής τι άλλαξε από τότε, πόσες πλάνες απέρριψαν οι παπικοί και «διαπιστώνει» ενότητα με την Ορθοδοξία μας; Καμία πλάνη δεν απέβαλε ο Παπισμός, αντίθετα μάλιστα πρόσθεσε και συνεχίζει να προσθέτει και άλλες! Να αναφέρουμε κάποιες από τις πάμπολλες παπικές κακοδοξίες, οι οποίες έχουν ανοίξει μέγα χάσμα με την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη και οι οποίες αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο ενότητας: Φιλιόκβε, κτιστή χάρις και ενέργεια, ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης, καθαρτήριο, πρωτείο και αλάθητο «Πάπα», μαριολατρία, αξιομισθία των έργων των αγίων, άσπιλη σύλληψη Θεοτόκου, ανάληψη Θεοτόκου, υποχρεωτική αγαμία του κλήρου, κλπ. Επί πλέον ο Παπισμός είναι «φορτωμένος» στην χιλιόχρονη ιστορική του πορεία με φοβερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και είναι συνώνυμος με την ακολασία και την ηθική καταβαράθρωση, με τις χιλιάδες χιλιάδων παιδοφθορίες αθώων παιδιών από χιλιάδες διεφθαρμένους φραγκοπαπάδες, τους οποίους κάλυπτε το Βατικανό για πολλές δεκαετίες! Ως καθηγητής του Κανονικού Δικαίου, γνωρίζει πολύ καλά πως η Εκκλησία του Χριστού είναι αγία, άμωμος και ακηλίδωτη «μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα, ή τι των τοιούτων» (Εφ.5,27), σε αντίθεση με τον Παπισμό, ο οποίος είναι απόλυτα ρυπαρός με ομολογίες ακόμη και των ιδίων των παπικών! Πως είναι δυνατόν να είναι Εκκλησία ο Παπισμός και να πλανάται ανάγοντας ως δόγματα,  δεκάδες φρικτές πλάνες, να διαπράττει διαχρονικά, με τη «βούλα» του Βατικανού, φρικαλέα εγκλήματα και να είναι βουτηγμένος στην ανηθικότητα; Σε τι διαφέρει ο Αρειανισμός από τον Παπισμό, αφού και οι δύο, ο μεν ένας κηρύττει τον Υιό ως κτίσμα, ο δε έτερος την Θεία Χάρη και Ενέργεια κτιστές; Είναι δυνατόν μια τέτοια «εκκλησία» να έχει ενότητα με την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη; Πως μπορεί να είναι αληθινή Εκκλησία, με γνήσια και αποτελεσματικά Μυστήρια, με πίστη σε κτιστή χάρη; Παραβλέπει την λειτουργική αναφορά για την «ενότητα της πίστεως», η οποία προϋποθέτει την «κοινωνία του Αγίου Πνεύματος», που χωρίς αυτά δεν μπορούμε να προσέλθουμε στο Άγιο Ποτήριο; 

      Αρνείται ο κ. Καθηγητής την «ένωση», την οποία διαχωρίζει από την «δεδομένη (κατ’ αυτόν) ενότητα», με το αιτιολογικό ότι «στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά εὐδοκιμήσει ἕνα παπικό πρωτεῖο ἐξουσίας καί ἄς ὑπάρχει Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος ἔχει τά πρεσβεῖα τιμῆς στήν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι δέν πρέπει νά φοβοῦνται οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί Χριστιανοί γιά μιά Ἕνωση Ρωμαιοκαθολικῶν καί Ὀρθοδόξων»! Όχι ένωση λοιπόν με τον Παπισμό, αλλά ενότητα! Δεν τον ενοχλεί ότι το παπικό πρωτείο, κακοδοξία ερειδομένη στο ανύπαρκτο και ψευδέστατο «πέτρειο δόγμα»,  αλλά το ότι «στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά εὐδοκιμήσει ἕνα παπικό πρωτεῖο ἐξουσίας»! Αν «ευδοκιμούσε» θα ήταν αποδεκτό; Θα μπορούσαμε να δεχτούμε έναν θεσμό, δαιμονικής υπερηφάνειας, ο οποίος είναι θεμελιωμένος σε πλαστά παπικά μεσαιωνικά κείμενα (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοκλημέντεια, Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις, κλπ); 

      Για να στηρίξει την άποψή του ο κ. Καθηγητής, ότι η παπική «εκκλησία» είναι αληθινή Εκκλησία, επαναφέρει παλιότερη παράδοξη και καινοφανή θεωρία του, στηριγμένη σε μια εντελώς αυθαίρετη ερμηνεία, δικής του εμπνεύσεως, των Β΄ και Γ΄ Καθολικών Επιστολών του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Με απίστευτους ερμηνευτικούς μετεωρισμούς προσπαθεί να τις παρουσιάσει ως «προφητικά κείμενα», τα οποία αναφέρονται δήθεν στην «ένωση των εκκλησιών» των εσχάτων, δηλαδή στις μέρες μας. Και το χειρότερο: τα προβάλλει ως «τεκμήρια» ότι ο Παπισμός ουδέποτε έπαψε να είναι Εκκλησία, παρά τα προβλήματα που προκάλεσαν οι «Πάπες»! Με έναν περίεργο και ανεξήγητο ενθουσιασμό, διακηρύσσει ότι δήθεν ήρθε ο καιρός να «επαληθευτούν» οι «προφητείες» των ως άνω Επιστολών, να ενωθούμε με τους παπικούς! 

      Όπως είναι γνωστό, ο ιερός συγγραφέας των Επιστολών, απευθύνεται, στην μεν Β΄ Επιστολή σε κάποια «κυρία» και στην Γ΄ Επιστολή σε κάποιον Γάιο. Πολλοί προσπάθησαν να ερμηνεύσουν ποιοι ήταν οι αποδέκτες τους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται, (στην Β΄ Επιστολή), για κάποια ευσεβή γυναίκα, προφανώς κάποιας τοπικής Εκκλησίας της Μ. Ασίας. Άλλοι ισχυρίζονται ότι απευθύνεται σε κάποια τοπική Εκκλησία, όμορη της Εκκλησίας της Εφέσου, που ήταν επίσκοπος ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Οπωσδήποτε όμως όχι στην μακρινή Ρώμη, στην οποία ουδέποτε μετέβη και ουδεμία σχέση είχε. Και το σπουδαιότερο: ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο σφοδρός στηλιτευτής των αιρέσεων, σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσε να προφητεύσει ένωση του αμετανόητου Παπισμού τους με την Εκκλησία!  

     Όταν κανένας μεγάλος Πατέρας και θεολόγος της Εκκλησίας δεν προσπάθησε να εξηγήσει ποιοι ήταν οι αποδέκτες των δύο Επιστολών, ο κ. Καθηγητής, απόλυτα αυθαίρετα, και χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, ορίζει ως αποδέκτη της Β΄ Επιστολής την «Δυτική Εκκλησία» και το πιο παράδοξο, όχι εκείνη των ημερών του την ορθόδοξη, αλλά των ημερών μας την αιρετική! Έγραψε: «Σύμφωνα μέ τό περιεχόμενο τῶν δύο ἀλληλοεξαρτημένων αὐτῶν ἐπιστολῶν οἱ δύο ἐκλεκτές αὐτές, ἀλλά ἀνώνυμες, ἀδελφές, συμβολίζουν τίς δύο μεγάλες Ἐκκλησίες καί μέ τίς διαρθρώσεις τους. Γιά νά ὑποστηρίξουμε αὐτήν τήν ἑρμηνεία παραθέτουμε τά ἑξῆς: Μία πρώτη πρόκληση-ὑπόδειξη γιά τήν ἑρμηνεία αὐτή εἶναι τό παράδοξο φαινόμενο στή Β΄ Ἐπιστολή ὅτι, ἐνῶ μιλάει γιά δύο ἐκλεκτές ἀδελφές, ἐν τούτοις τίς ἀναφέρει ἀνωνύμως (Β΄ Ἰωάν., στίχ. 1 καί 13), πρᾶγμα πού προβληματίζει τόν ἀναγνώστη καί τόν ἀναγκάζει νά ἀναζητήσει τί κρύβεται πίσω ἀπό τίς ἐκλεκτές (= ἐκλεγμένες) “ἀδελφές”. Σ' αὐτό βοηθάει καί ἡ Γ΄ Ἐπιστολή, τήν ὁποία συνδέει ὁ Ἰωάννης μέ τή Β΄ διά τῆς αὐθεντικῆς ἐκφράσεως “Ἔγραψά τι (= κάτι τι) τῇ Ἐκκλησίᾳ” (στ. 9). Αὐτό τό “τί”, αὐτό τό “μικρό” μᾶς κατευθύνει νά ἐννοήσουμε τή Β΄, αὐτήν τή μικρή ἐπιστολή, ὅπου ἀναφέρονται οἱ δύο ἀδελφές Ἐκκλησίες καί μάλιστα “ὡς Ἐκκλησία μία”»!

     Μάλιστα φτάνει στο σημείο να ερμηνεύει και τα ονόματα που αναφέρονται στις Επιστολές, έτσι που να «θεμελιώνουν» την «ερμηνεία» του!  Έγραψε: «Καί ἐνισχύεται ἡ ἄποψη ὅτι πρόκειται περί τῶν μεγάλων Ἐκκλησιῶν (καί ἐδῶ περί τῆς Δυτικῆς), γιατί ἡ ἐν συνεχείᾳ πρόταση, “ἀλλ' ὁ φιλοπρωτεύων αὐτῶν Διοτρεφής”, μᾶς ὑποδεικνύει τόν ἀγαπῶντα τό πρωτεῖον (ὄχι πρωτεύοντα) Διοτρεφή. Ἀλλά μήπως καί ἡ ὀνομασία Διοτρεφής δέν μᾶς παραπέμπει στόν Δία, τόν πατέρα τῶν θεῶν; Στον Διοτρεφή, τ.ἔ. τόν ἐμφορούμενο ἤ μᾶλλον τρεφόμενο μέ τίς περί θεοῦ Διός ἰδέες τῶν Ἐθνικῶν. Μέ αὐτούς τούς χαρακτηρισμούς εὐχερῶς ἐννοοῦμε τόν παπικό θεσμό τῆς Δύσεως. Βεβαίως καί εὐτυχῶς, ἐκτός ἀπό αὐτήν τήν κακή ὄψη τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ καί τήν ἀγάπη του πρός τό πρωτεῖον, ἔχουμε καί τήν καλή του ὄψη καί πλευρά, τήν ὁποία ἀντιπροσωπεύει ὁ “Δημήτριος” (Γ΄ Ἰω. 12): “Δημητρίῳ μεμαρτύρηται … καί ἡμεῖς δέ μαρτυροῦμεν, καί οἴδατε ὅτι ἡ μαρτυρία ἡμῶν ἀληθής ἐστι”. Ἀναφέρεται δηλ. καί στούς καλούς Πάπες, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε ἀναφερθεῖ στούς μή καλούς. Ἐδῶ πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι τό Δημήτριος σημαίνει τόν προσγειωμένο, τόν μετρημένο καί ἀκόμη τόν ταπεινόφρονα (Δα=Δη=Γη=Γήινος)»!  Θα έπρεπε ο κ. Καθηγητής, προτού αναλωθεί σε εντελώς αυθαίρετες ονοματικές ερμηνείες, να γνωρίζει ότι στην αρχαία Εκκλησία εισέρχονταν εθνικοί, διατηρώντας τα εθνικά τους ονόματα (π.χ. Τυχικός, Έπαφρος, Ηρωδίων, Ερμόλαος, Ερμογένης, Φοίβη, Αφροδίτη, κλπ) και μετά το Βάπτισμά τους. Άρα η «συμβολική ερμηνεία» των ως άνω ονομάτων είναι αυθαίρετη και χρειάζεται ισχυρή φαντασία για να βγει ασφαλές συμπέρασμα και μάλιστα τέτοιο που να «θεμελιώνει» την άποψή του ότι αποδέκτης της  Επιστολής του Ευαγγελιστή Ιωάννη είναι η «Δυτική Εκκλησία», ή οι «καλοί» και οι «κακοί» «Πάπες»! 

      Φτάνει μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζεται ότι «ὁ Ἰωάννης μέ τίς δύο ἐπιστολές, μία (τήν Β΄) γιά τίς δύο ἀδελφές Ἐκκλησίες ὡς σύνολο, καί τήν ἄλλη (τήν Γ΄) μέ τούς ἡγέτες τους δείχνει ὅτι διακρίνει τήν μεταξύ τους ὕπαρξη. Ἄλλο ἡ Ἐκκλησία ὡς σύνολο καί ἄλλο ὁ ἡγέτης της, ὁ πρῶτος. Τούς ἀναφέρει χωριστά Ἐκκλησίες καί ἡγέτες τους ὄχι ὅμως ὅτι εἶναι χωρισμένοι»! Το μόνο που μας χωρίζει με τον αιρετικό Παπισμό είναι ο «Πάπας» και όχι οι δεκάδες παπικές κακοδοξίες του Παπισμού, τις οποίες συγκεφαλαιώνει και εκφράζει ο αιρετικός «Πάπας»! Αναμασά τον ισχυρισμό, ότι δήθεν το 1054 απλά έχουμε αναθεματισμό ανάμεσα στον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Πάπα και όχι των Εκκλησιών, ότι η Δυτική Εκκλησία δεν αποκόπηκε από τον ενιαίο κορμό της Εκκλησίας! Αυτό είναι ανιστόρητο και το γνωρίζει πολύ καλά!

    Αλλά προχωρά και σε άλλη αυθαίρετη θεωρία, προκειμένου να αποφανθεί ότι παπικοί και ορθόδοξοι έχουμε «ενότητα»: «Μᾶλλον θά πρέπει νά ἐννοήσουμε τίς πολλές αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες (“τά τέκνα”), οἱ ὁποῖες καταλαμβάνουν τό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί στίς ὁποῖες εἶναι διακλαδωμένη σήμερα. Οἱ αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ἀντικατέστησαν τούς τελευταίους αἰῶνες τή Μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτές ὡς συνέχεια, ὡς τέκνα, τῆς Ἑνιαίας Ὀρθοδοξίας (τῆς ἀδελφῆς της τῆς ἐκλεκτῆς), ἔχουν ἐπικοινωνία καί μποροῦν αὐτοβούλως νά στέλνουν τούς ἀσπασμούς (π.χ. τίς ἑορταστικές ἐπιστολές) τους στή Δυτική Ἐκκλησία»! Ρωτάμε τον κ. Καθηγητή: από το ότι  οι σημερινοί ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως και του Παπισμού, αναλώνονται σε κοσμικού τύπου σχέσεις, σημαίνει απαραίτητα ότι υπάρχει ενότητα της Εκκλησίας με τους αμετανόητους αιρετικούς; Τότε γιατί δεν προχωρούν στο κοινό Ποτήριο; Γιατί διστάζει να προτείνει και ο ίδιος κάτι τέτοιο;

    Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Όπως προαναφέραμε, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, τόσο στις συγκεκριμένες Επιστολές του, όσο και στα άλλα ιερά συγγράμματά του, στηλιτεύει με σφοδρότητα την αίρεση! Ως εκ τούτου θα μπορούσε να προφητεύσει την ένωση του αμετανόητου αιρετικού Παπισμού με την Αγία του Χριστού Εκκλησία; Κάθε άλλο, αφού αναγγέλλει στην «εκλεκτή κυρία» της Β΄ Καθολικής Επιστολής του, ότι «πᾶς ὁ παραβαίνων καὶ μὴ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ Θεὸν οὐκ ἔχει· ὁ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καὶ τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν ἔχει. εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (Β΄Ιωάν.9-11)! Ρωτάμε τον κ. Καθηγητή: είναι ο Παπισμός κακόδοξος; Αν ναι, θα μπορούσε ο θεόπνευστος ιερός συγγραφέας να αναιρέσει τα γραφόμενά του και να τον θεωρεί ως αληθινή εκκλησία, η οποία στο μέλλον θα έχει «ενότητα» πίστεως με την γνήσια Εκκλησία του Χριστού; Αν όχι, γιατί δεν ασπάζεται ο ίδιος τον Παπισμό; Γιατί δεν κοινωνεί σε παπικές «εκκλησίες»; 

     Προφανώς δεν ισχύει ο ισχυρισμός του ότι ο θεόπνευστος ιερός συγγραφέας των ως άνω Καθολικών Επιστολών, τις έγραψε, «προφητεύοντας» την «ενότητα» (αλλά όχι την «ένωση»!!!) Ορθόδοξου και Ρ/καθολικής Εκκλησίας στα έσχατα, για τον απλούστατο λόγο, ότι ο Παπισμός παραμένει αμετανόητος και με δαιμονικό θράσος απαιτεί να υποταχτεί η Εκκλησία στο υποπόδιο των ποδών του καταληψία φράγκου ηγεμόνα του σεβασμίου αποστολικού θρόνου της Δύσεως. Ο Καθηγητής του Κανονικού Δικαίου, θέλει να παραβλέπει το γεγονός ότι στον Παπισμό δεν διαχωρίζεται ο ηγέτης (Πάπας) από το ποίμνιο, διότι αυτός θεωρεί τον εαυτό του ως «εκκλησία»! Χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει η Εκκλησία και στην απίθανη περίπτωση, που θα απέβαλε το δαιμονικό πρωτείο του, αυτομάτως θα κατέρρεε ο Παπισμός ως χάρτινος πύργος! 

          Ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους «ορθοδόξους» και έχουν κοινωνία με τον αιρετικό Παπισμό; Οι Ουνίτες! Τηρούν όλα τα ορθόδοξα «σχήματα», αλλά υπάγονται στον «Πάπα»! Αυτή την «ενότητα» οραματίζεται ο κ. Καθηγητής; Δεν είναι βεβαίως άσχετο γεγονός ότι το σχήμα που προβάλλεται ως «μοντέλο» της «ένωσης των εκκλησιών», είναι αυτό της Ουνίας, ήτοι: «Κρατάμε τα δικά μας, κρατούν τα δικά τους και κάνουμε την Ένωση»! Το δε Βατικανό διατηρεί και συντηρεί με πείσμα την Ουνία, παρά τις διαμαρτυρίες από ορθοδόξου πλευράς, βλέποντάς την ως τον μόνο πρόσφορο τρόπο «ενώσεως των εκκλησιών»! Μόνο οι ουνίτες πιστεύουν στην «ενότητα» που προβάλλει ο κ. Καθηγητής! Μήπως οραματίζεται κάποια «ενότητα» τύπου Ουνίας; 

      Άξια σχολιασμού είναι και η φράση του: «Οἱ αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ἀντικατέστησαν τούς τελευταίους αἰῶνες τή Μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»! Αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι αυτό εκφράστηκε αυτό από καθηγητή της Θεολογίας και μάλιστα του Κανονικού Δικαίου! Από πότε οι Τοπικές Εκκλησίες αντικατέστησαν την «Μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»; Δηλαδή, έπαψε να υπάρχει η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία; Το ίδιο προβληματικός είναι και ο απόλυτα αδόκιμος χαρακτηρισμός του, για «διακλαδωμένη» Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία. Ρωτάμε: μήπως αυτό είναι ένα πρόσφορο πρόσκομμα να αποκτήσουμε και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας κάποιον «Πάπα» για να «ξαναγίνει» «Μία» η Ορθόδοξη Εκκλησία; 

     Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας εκφράζοντας την βαθειά μας λύπη και την ανησυχία μας, την οποία εκφράσαμε πολλές φορές, ότι κληρικοί και λαϊκοί, για διαφόρους λόγους, έχουν αλωθεί από τον οικουμενιστικό συγκρητισμό, απορρίπτοντας την μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας, η οποία συντελείται αποκλειστικά μέσα στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία Του, την Ορθόδοξη! Οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, τους οποίους έχουν περιθωριοποιήσει, δεν γνωρίζουν άλλους τρόπους σωτηρίας των αιρετικών, εκτός από την ειλικρινή και έμπρακτη μετάνοιά τους και την επιστροφή τους στην μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού! Όλα τα υπόλοιπα είναι παραπλανητική παραφιλολογία του οικουμενιστικού τέρατος, το οποίο επιβουλεύεται την γνησιότητά της και την μοναδικότητά της! 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΠΑΠΙΚΟΥ «ΚΛΗΡΙΚΟΥ»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 1η Ιουλίου 2024

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΠΑΠΙΚΟΥ «ΚΛΗΡΙΚΟΥ»

    Έχουμε ήδη κατ’ επανάληψη επισημάνει την πλήρη και από πάσης απόψεως χρεοκοπία του Παπισμού, ο οποίος από ζώσα Τοπική Εκκλησία της Δύσεως, εντεταγμένη στο ενιαίο εκκλησιαστικό Σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εξέπεσε δυστυχώς στην κατάσταση της αιρέσεως, με δεκάδες φρικτές κακοδοξίες, τις οποίες επεσώρευσε διά μέσου των αιώνων, με αποτέλεσμα να απογυμνωθεί από την θεία Χάρη και εν συνεχεία να εκφυλλισθεί σε έναν εγκόσμιο πολιτικοθρησκευτικό οργανισμό, δομημένο στον βάρβαρο μεσαιωνικό Φραγκισμό.

    Πριν από λίγες ημέρες, (11.6.2024), ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφείμ έστειλε ένα αφυπνιστικό, αλλά και οδυνηρό για τον Παπισμό  δημοσίευμα προς το διαδίκτυο, με τίτλο: «Τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού είναι αδιαμφισβήτητα», ως απάντηση στον παπικό «αρχιεπίσκοπο» κ. Ιωάννη Σπιτέρη, σε δικό του δημοσίευμα με τίτλο: «Μερικές αλήθειες για την Ιερά Εξέταση». Πρόκειται για ένα δημοσίευμα στο οποίο είναι εμφανής η προσπάθεια του παπικού «κληρικού» να απομειώσει το εύρος και την σκληρότητα των βασανιστηρίων και των εγκλημάτων της Ιεράς Εξέτασης, διά των οποίων βρήκαν τραγικό θάνατο εκατομμύρια άνθρωποι στα 700 χρόνια της λειτουργίας του απάνθρωπου και αντιευαγγελικού αυτού θεσμού. 

    Στο ως άνω δημοσίευμα δυστυχώς ο κ. Σπιτέρης δεν απήντησε. Ώφειλε όμως να το πράξει, ακολουθώντας την προτροπή του αποστόλου «έτοιμοι δε αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν ημίν ελπίδος», (Α΄ Πετρ. 3,15). Προτίμησε την σιωπή, η οποία όμως, τι άλλο μπορεί να σημαίνει παρά αδυναμία ανατροπής των λεχθέντων; Ο Σεβασμιώτατος, ασκώντας κριτική στο άρθρο του παπικού «αρχιεπισκόπου» κ. Ι. Σπιτέρη, παρέθεσε αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, για να δείξει στον ίδιο και στο ατυχές ποίμνιό του, την δεινή θέση τους με απώτερο στόχο τη μετάνοιά τους και φυσικά τη διαφύλαξη του Ορθοδόξου πληρώματος από τις πλάνες του Παπισμού, που οδηγούν στην απώλεια, αλλά και από κάθε ιστορική παραχάραξη. 

    Το ακόμη πιο λυπηρό είναι το γεγονός ότι ο κ. Σπιτέρης ανέθεσε σε άλλον, τον πρώην παπικό «αρχιεπίσκοπο» κ. Νικόλαο, να απαντήσει. Αλλά μήπως ο κ. Νικόλαος απήντησε; Δυστυχώς όχι. Αυτός όχι μόνον περιφρόνησε το δημοσίευμα, αλλά επί πλέον  διαμαρτυρήθηκε διότι κάποια ιστολόγια το δημοσίευσαν. Έγραψε: «Απευθύνομαι όμως σε σας και σας ζητώ να θελήσετε να είστε πιο αυστηροί στην επιλογή των άρθρων, ή των επιστολών που δημοσιεύετε…». Κατά την ταπεινή μας γνώμη, απέδειξαν και οι δύο, ότι παραμένουν απόλυτα προσηλωμένοι στην διαχρονική τακτική της παπικής συγκάλυψης. Μια τακτική, που συναντούμε σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στη συγκάλυψη χιλιάδων περιπτώσεων παιδεραστίας αθώων παιδιών από χιλιάδες διεφθαρμένους φραγκοπαπάδες!

    Διαμαρτυρήθηκε διότι αποκαλούμε την «εκκλησία» του «παπική». Σε πάμπολλες ανακοινώσεις του Γραφείου μας αποδείξαμε με ατράνταχτα επιχειρήματα, ότι ο Παπισμός έπαυσε να είναι Εκκλησία, από τότε που αποκόπηκε από τον ένα και αδιαίρετο κορμό της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας τον 11ο αιώνα, λόγω των δεκάδων αιρετικών διδασκαλιών που ανέπτυξε στους κόλπους του, εξ’ αιτίας των οποίων καταδικάσθηκε επανηλειμμένως από Οικουμενικές και Ενδημούσες Ορθοδόξους Συνόδους, αρχής γενομένης από την 8η Οικουμενική. Οι καταλληλότεροι χαρακτηρισμοί της είναι: Παπισμός, ή παπική κοινότητα, ή παπική «Εκκλησία» με τη λέξη Εκκλησία σε εισαγωγικά. Και τούτο επειδή σ’ αυτήν κυριαρχεί ο παπικός ηγεμονισμός, εκπεφρασμένος με τα παπικά δόγματα του «Πρωτείου» και του «Αλαθήτου» του «Πάπα», τα οποία έχουν επικυρωθεί επισήμως σε παπικές «Συνόδους» οικουμενικού κύρους.  

    Αποφάνθηκε πως ο Σεβασμιώτατος «δεν είναι χριστιανός», επειδή τόλμησε να ελέγξει την αιρετική του «εκκλησία»! Άραγε ο απάνθρωπος και εγκληματικός θεσμός της Ιεράς Εξετάσεως μαρτυρεί χριστιανικό ήθος; Και οι «Πάπες» που τον επενόησαν και τον εφήρμοσαν, μπορούμε να πούμε ότι ήταν χριστιανοί; 

    Αποκαλεί την Ορθόδοξη Εκκλησία «αδελφή εκκλησία» της «εκκλησίας» του. Από τη στιγμή που αποδείξαμε πιο πάνω, ότι ο Παπισμός  δεν είναι Εκκλησία δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε, εάν και κατά πόσον η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «αδελφή Εκκλησία» με τον Παπισμό. Πέραν τούτου ο όρος «αδελφή εκκλησία» είναι αδόκιμος ακόμη και μέσα στο χώρο της Ορθοδοξίας, διότι δεν τον συναντούμε ούτε στις επιστολές του Παύλου, ούτε στην πατερική μας Παράδοση. Εξ’ ίσου αδόκιμοι είναι επίσης και οι όροι «μήτηρ Εκκλησία» και «θυγατέρα Εκκλησία». Μέσα στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν ούτε «αδελφές», ούτε «μητέρες», ούτε «θυγατέρες», ούτε «εγγονές» Εκκλησίες! Ο όρος «αδελφή εκκλησία» επινοήθηκε μέσα στους κόλπους του Οικουμενισμού και αποτελεί μια από τις οικουμενιστικές θεωρίες, την λεγομένη «θεωρία των αδελφών εκκλησιών». Σε κάθε τοπική Εκκλησία φανερώνεται η μία και αδιαίρετη Εκκλησία διά των ιερών μυστηρίων της σύμφωνα με τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα: «η Εκκλησία εν τοις μυστηρίοις σημαίνεται». 

    Επαίρεται, που η «εκκλησία» του αριθμεί «ένα δισεκατομμύριο τριακοσίων εξήντα εκατομμυρίων πιστών», ενώ στην Ορθοδοξία «350 εκατομμύρια». Μόνο ως ψυχολογικό «κόμπλεξ» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αναφορά του αυτή και ως απεγνωσμένη απολογία για την τραγικότητα του Παπισμού, προσπαθώντας να στηρίξει την «γνησιότητα» της «εκκλησίας» του στην αριθμητική υπεροχή! Θέλει να λησμονεί όμως ότι η αλήθεια - Χριστός, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου, βρίσκεται στο «μικρό ποίμνιο» (Λουκ.12,32) και ότι «στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν», (Ματθ. 7,14). Μας βεβαιώνει ακόμη ο Κύριος ότι στους εσχάτους χρόνους ελάχιστοι θα είναι εκείνοι, που θα μείνουν εδραίοι και αμετακίνητοι στην Ορθόδοξη πίστη, θέτοντας το ερώτημα: «πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκ.18,8).

    Επίσης έγραψε: «Λυπούμαι ειλικρινά, που δυστυχώς ακόμη και σήμερα, υπάρχουν μερικά πρόσωπα στις τάξεις της Αδελφής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που ενώ θέλουν να κατηγορήσουν την Καθολική Εκκλησία, χρησιμοποιούν ένα τρόπο που πρώτα προσβάλλουν τον εαυτό τους, έπειτα την Εκκλησία τους και μετά την Καθολική Εκκλησία, η οποία όμως και προσβαλλόμενη, δεν παύει να θεωρεί Αδελφή την Ορθόδοξη Εκκλησία»! Ο παπικός «αρχιεπίσκοπος» κάνει λόγο για «κατηγορίες», παραβλέποντας ότι η παράθεση κακοδοξιών και αδιαμφισβήτητων γεγονότων δεν είναι κατηγορίες, αλλά οδυνηρές αλήθειες, που θα πρέπει να αποτελέσουν αφορμή για μετάνοια!  

    Στη συνέχεια τόνισε: «Το μίσος, η έχθρα, ο φονταμενταλισμός και ο φανατισμός είναι ξένα προς τον Χριστιανισμό.  Όσοι τα χρησιμοποιούν παραποιούν το χθες με σκοπό να επισκιάσουν το λαμπρό σήμερα των άλλων Αδελφών τους»! Τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού, για τα οποία έγινε λόγος πιο πάνω, άραγε πόσο  «μίσος, έχθρα, φονταμενταλισμό και φανατισμό», κρύβουν; Δεν μας εξηγεί ακόμη που εντοπίζει «παραποιήσεις». Αν κάποιοι Προκαθήμενοι, ή Πατριάρχες αποκαλούν τους Ορθοδόξους «αδελφούς» των παπικών, πλανώνται πλάνην οικτράν, διότι ουδέποτε στην μακραίωνη Ορθόδοξη Παράδοσή μας θεωρήθηκαν οι αιρετικοί ως «αδελφοί» με τους ορθόδοξους.     

    Τέλος προβάλλει το γνωστό επιχείρημα της αγάπης. Έγραψε: «Αδελφικά λοιπόν, και από αγάπη και σεβασμό προς την Ορθόδοξη Εκκλησία τους συμβουλεύω να αντικαταστήσουν αυτά τα αντιευαγγελικά, αντιχριστιανικά κακόβουλα συναισθήματά τους, με εκείνα της αδελφοσύνης και της  αγάπης, που είναι τα χαρακτηριστικά του κάθε Χριστιανού και διότι “Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη  εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ” (Α΄ Ιωαν.4,16). Και η ενσαρκωμένη αγάπη, ο Ιησούς Χριστός απευθυνόμενος στους μαθητές του όλων των εποχών τους επαναλαμβάνει: “εντολήν καινήν δίδωμι υμίν και υμείς αγαπάτε αλλήλους,  εν τούτω γνώσοντες πάντες  ότι εμοί μαθητές έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις” (Ιωαν.13,34)»! Η επισήμανση της πλάνης σε έναν αιρετικό, ή σε μια αιρετική κοινότητα και η κλήση των σε μετάνοια και επιστροφή στην Ορθοδοξία αποτελεί κατ’ εξοχήν έργο αληθινής αγάπης. Η αληθινή αγάπη ενδιαφέρεται πρωτίστως και κυρίως για την εν Χριστώ σωτηρία του αιρετικού. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός, ότι ο παπικός βρίσκεται μέσα στο σκότος της πλάνης και ότι κινδυνεύει να απολεσθεί, αν παραμείνει στην κατάσταση της αιρέσεως. Επομένως δεν είναι δυνατόν να αποκρύψει από αυτόν την αλήθεια του Ευαγγελίου και την Ορθοδοξία ως την μοναδική οδό σωτηρίας και λυτρώσεως. Δεν υπάρχει χειρότερο κακό από την απόκρυψη της αλήθειας, που έχει σαν αποτέλεσμα την στέρηση της σωτηρίας και μόνο ως έργο αγάπης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Εκείνοι που δεν έχουν αληθινή αγάπη είναι οι οικουμενιστές, οι οποίοι αποκοιμίζουν τους παπικούς με την ψευδαίσθηση, ότι μπορούν να επιτύχουν τη σωτηρία τους, παραμένοντας μέσα στην αίρεση. 

    Πέραν αυτών τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού μαρτυρούν άραγε χριστιανική αγάπη; Ή μήπως τα διαχρονικά εγκλήματα των ουνιτών, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα; Όλοι γνωρίζουμε τα έργα τους στην Ουκρανία, όπου αρπάζουν ορθοδόξους ναούς, κακοποιούν ιερείς και πιστούς, βεβηλώνουν άγιες εικόνες και ιερά σκεύη, όπως αποδεικνύει η καθημερινή ειδησεογραφία στην μαρτυρική αυτή ορθόδοξη χώρα! 

    Κλείνοντας, θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον κατά τα άλλα αγαπητό παπικό «αρχιεπίσκοπο», όπως και όλους τους υπέρμαχους της «ενώσεως των εκκλησιών», όπως την οραματίζονται και την προωθούν μέσα στους κόλπους της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ότι δεν θα αποδεχτούμε ποτέ μια τέτοια βέβηλη και βλάσφημη ένωση – συγκόλληση αλήθειας και ψεύδους! Οι υποκριτικές «αγαπολογίες» των δεν μας αγγίζουν, διότι η αλήθεια είναι παντοδύναμη και η ισχύς του ψεύδους μηδαμινή. Δεν θα διστάσουμε να διακόψουμε κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με όσους τολμήσουν να προχωρήσουν σ’ ένα τέτοιο ανοσιούργημα, εφαρμόζοντες τον 15ο Ιερό Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου, βαδίζοντας πάνω στα χνάρια μεγάλων Πατέρων και αγίων της Εκκλησίας μας, όπως του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, των αγίων οσιομαρτύρων αγιορειτών Πατέρων, των επί Πατριάρχου Βέκκου μαρτυρησάντων κ.α.           

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων κ παραθρησκειών

ΑΓΩΝΙΩΔΕΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕΩΣ ΜΙΑ ΑΤΥΧΟΥΣ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 22α Απριλίου 2024.

ΑΓΩΝΙΩΔΕΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕΩΣ ΜΙΑ ΑΤΥΧΟΥΣ

ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ

(Σχόλιο σε δημοσίευμα κληρικού αναφερόμενο σε πρόσφατη αγιοκατάταξη)

Σε μια σχετικά πρόσφατη ανακοίνωσή μας με τίτλο: «Ορισμένα ακόμη στοιχεία

γύρω από την ταυτότητα των αγίων και τις αγιοκατατάξεις», (6.11.2023),

θεωρήσαμε αναγκαίο να τονίσουμε, ότι ο ηθικισμός δεν αποτελεί τεκμήριο αγιότητος

στην Ορθόδοξη πίστη μας. Και ότι δυστυχώς στις τραγικές και εσχατολογικές ημέρες

μας, όπου κυριαρχεί το δαιμονικό πνεύμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού,

παρατηρείται το θλιβερό φαινόμενο, να παραθεωρείται όλο και περισσότερο η περί

αγιότητος διδασκαλία των αγίων Πατέρων μας, όπως και οι απαραίτητες

προϋποθέσεις, που απαιτούνται για την αγιοκατάταξη πιστών. Τονίσαμε ακόμη ότι με

πολλή λύπη διαπιστώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες να υιοθετούνται άλλα κριτήρια

αγιοκατατάξεως, δανεισμένα συνήθως από τον Παπισμό με κυρίαρχο αυτό του

ηθικισμού, ή της ποικίλης φιλανθρωπικής και κοινωνικής δράσης. Είχαμε πάρει

αφορμή από μια πρόσφατη αγιοκατάταξη, αυτή της μακαριστής μοναχής Γαβριηλίας

Παπαγιάννη, η οποία προκάλεσε πολλά ερωτηματικά και επιφυλάξεις, εάν πράγματι

πληρούνται οι προϋποθέσεις και τα κριτήρια αγιοκατατάξεώς της εξ’ απόψεως

ορθοδόξου διδασκαλίας.

Σε άλλη ανακοίνωσή μας με τίτλο: «Η Ορθόδοξη και η κακόδοξη αντίληψη περί

της αγιότητος», (23.10.2023), θεωρήσαμε αναγκαίο να παραθέσουμε συνοπτικά την

Ορθόδοξη διδασκαλία περί της αγιότητος και να παρουσιάσουμε τις απαραίτητες

προϋποθέσεις για την αγιοκατάταξη πιστών με βάση τη διδασκαλία μεγάλων αγίων

και κορυφαίων Ορθοδόξων θεολόγων της Εκκλησίας μας. Το συμπέρασμα στο οποίο

καταλήξαμε, με βάση τις εν λόγω προϋποθέσεις και τις υπάρχουσες μαρτυρίες από τη

ζωή της μακαριστής, είναι ότι δυστυχώς το πρόσωπο αυτό όχι μόνο ως αγία δεν

μπορεί να θεωρηθεί, αλλά επί πλέον υπάρχει μια πληθώρα στοιχείων, που

μαρτυρούν ότι υπήρξε ένα πρόσωπο διαβρωμένο από οικουμενιστικές θέσεις.

Τις εν λόγω διαπιστώσεις μας ήρθε να επιβεβαιώσει μια ωραιότατη και άριστη

μελέτη, αυτή της κ. Ευαγγελίας Παπανικολάου, (Δρος Θεολογίας), με τίτλο: «Ποια

ήταν η Γερόντισσα Γαβριηλία; Και ποιον εξυπηρετεί η αγιοκατάταξή της; Η

Γερόντισσα Γαβριηλία μέσα από ηχητικά ντοκουμέντα όπου μιλάει η ίδια», με τα

ηχητικά ντοκουμέντα, (τα οποία μπορεί ο αναγνώστης να ακούσει στο σύνολό τους

και όχι μόνο τα αποσπάσματά τους), τα οποία παραθέτει. Όπως αναφέρει, ο στόχος

της μελέτης της ήταν να διαπιστώσει «από την ίδια, αν είναι έτσι όπως την

παρουσιάζουν τα 2 βιβλία, [«Ασκητική της αγάπης» και «Η Γερόντισσα της

2

χαράς»]. Έχει όντως περιπέσει σε πλάνες, ή έτσι την περιέγραψαν οι δύο

συγγραφείς; Μήπως περιέγραψαν τη γερόντισσα όπως θα ήθελαν οι ίδιες να είναι

και αδικούν το πρόσωπό της; Μήπως τελικά της αποδίδουν πράγματα που δεν

ισχύουν;».

Μετά από μερικές ημέρες με έκπληξη και απορία είδαμε στο διαδίκτυο νέο

δημοσίευμα με τίτλο: «Απαντώντας σε ενστάσεις για την Αγιοκατάταξη της

Γερόντισσας Γαβριηλίας», με συγγραφέα τον πρωτ. π. Δημήτριο Αθανασίου,

(χημικό). Στο εν λόγω δημοσίευμα ο π. Δημήτριος δυστυχώς κάνει αγωνιώδεις

προσπάθειες να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Προσπαθεί να ανατρέψει τα

ακαταμάχητα ηχητικά ντοκουμέντα, (τα οποία, επειδή μιλούν από μόνα τους,

αποστομώνουν και ανατρέπουν κάθε τυχόν αντίρρηση) και να παρουσιάσει τη

μακαριστή ως αγία. Με στόμφο, με προτάσεις με πολλά ερωτηματικά και

θαυμαστικά και με ρητορικές κορώνες, φορτισμένες με λεπτή ειρωνεία, επιχειρεί να

παρουσιάσει το άσπρο μαύρο.

Θα προσπαθήσουμε στη συνέχεια με πολλή συντομία να απαντήσουμε στα

επιχειρήματά του, πρώτον μεν διότι αποτελούν ταυτόχρονα επιχειρήματα και πολλών

άλλων, που πεισματικά επιμένουν να θεωρούν τη μακαριστή ως αγία. Και δεύτερον

με την ελπίδα να βοηθήσουμε τον κατά τα άλλα αγαπητό εν Χριστώ αδελφό, (με τον

οποίο δεν έχουμε τίποτε προσωπικά), ώστε να συνειδητοποιήσει κάποιες αλήθειες

και να αναθεωρήσει κάποιες εσφαλμένες πεποιθήσεις του, που αφορούν την

υποτιθέμενη αγιότητα της μακαριστής. Διότι αν η αγιομαχία αποτελεί σοβαρότατο

αμάρτημα, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο π. Δημήτριος, τότε δεν πρέπει να μας

διαφεύγει, ότι εξ’ ίσου μεγάλο αμάρτημα αποτελεί το να τιμηθεί ως αγία ένα

πρόσωπο που δεν ήταν αγία και να προβληθεί ως παράδειγμα προς μίμηση,

παραπλανώντας έτσι τον πιστό λαό του Θεού. Το αμάρτημα αυτό γίνεται ακόμη πιο

μεγάλο, όταν προβάλλεται προς μίμηση ένα πρόσωπο, που όχι μόνον ως αγία δεν

μπορεί να θεωρηθεί, αλλ’ ως ένα πρόσωπο βαθιά διαβρωμένο από οικουμενιστικές

θέσεις, όπως επιβεβαιώνουν, (συν τοις άλλοις), και τα περί ων ο λόγος ηχητικά

ντοκουμέντα.

Εισαγωγικά επίσης, (και πριν προχωρήσουμε στα επί μέρους), θεωρούμε

απαραίτητο να τονίσουμε, ότι πολύ σωστά ο π. Δημήτριος αναφέρει ότι «οι άγιοι δεν

ήταν αλάθητοι και ότι αλάθητος είναι μόνον ο Θεός». Αν λοιπόν οι άγιοι δεν ήταν

αλάθητοι και αλάθητος είναι μόνον ο Θεός, τότε πολύ περισσότερο δεν ήταν

αλάθητα και τα αρμόδια πρόσωπα, που ενέκριναν την αγιοκατάταξη της μακαριστής.

Εκτός αν πιστεύουν, τόσον ο π. Δημήτριος, όσον και ομόφρονες του, ότι στην

Ορθοδοξία υφίσταται το αλάθητο του «Πάπα». Ας μη λησμονούν επίσης, πόσο

βαρύτατα αμαρτάνουν ενώπιον του Θεού, όταν γίνονται συνεργοί σε μια εσφαλμένη

αγιοκατάταξη.

Ως πρώτη απάντηση στα γραφόμενα του π. Δημητρίου θεωρούμε αναγκαίο να

παραθέσουμε, τα όσα δύο κορυφαίοι εγνωσμένου κύρους και πανορθοδόξου

βεληνεκούς ορθόδοξοι θεολόγοι της εποχής μας, οι μακαριστοί πρωτ. κυρός

3

Ιωάννης Ρωμανίδης και πρωτ. κυρός Γεώργιος Μεταλληνός είπαν και έγραψαν

γύρω από τις προϋποθέσεις, που απαιτούνται για την αγιοκατάταξη πιστών.

Παρακαλούμε τον αγαπητό π. Δημήτριο να καθίσει και με πολλή προσοχή να τις

μελετήσει, διότι πολύ θα τον βοηθήσουν. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι τα όσα

επισημαίνουν οι δύο μακαριστοί καθηγητές, από μόνα τους είναι υπεραρκετά για να

κονιορτοποιήσουν κάθε αντίρρηση και να ανατρέψουν κάθε αντίθετο επιχείρημα,

χωρίς να χρειάζεται εμείς να προσθέσουμε τίποτε περισσότερο.

Ας δούμε πρώτα, τι λέει ο μακαριστός πρωτ. κυρός Ιωάννης Ρωμανίδης: «Άγιοι

λέγονται όλοι όσοι, κατά διαφόρους βαθμούς, μετέχουν της αγιοποιού-θεοποιού

ενεργείας του Θεού. Στην κατηγορία των Αγίων συγκαταλέγονται οι Προφήτες, οι

Απόστολοι, οι Πατέρες και όλοι οι δια μέσου των αιώνων φίλοι του Χριστού, όσοι

μετέχουν της φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού, μεταξύ τών οποίων οι

μάρτυρες, οι όσιοι ασκητές, κληρικοί και λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι και

ηλικιωμένοι» 1 . Σε άλλο σημείο προσθέτει: «Η αγιότητα δεν έχει μια ουμανιστική

και ηθικολογική έννοια, αλλά θεολογική. Άγιοι είναι όσοι θεραπεύθηκαν

πνευματικά, δηλαδή όσοι, αφού η καρδιά τους καθαρίσθηκε, έφθασαν στον

φωτισμό του νου και την θέωση. Αυτοί είναι τα πραγματικά -ενεργεία- μέλη του

Σώματος του Χριστού. Υπάρχει η αντίληψη σήμερα ότι αν είναι κανείς καλός

άνθρωπος, νομοταγής κλπ., τότε είναι καλός Χριστιανός, υποψήφιος άγιος. Οπότε,

όλες οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας είναι υποψήφιοι Άγιοι. Αυτά, βέβαια,

με τα κριτήρια των ηθικολόγων….Στην πατερική θεολογία όμως υπάρχει άλλη

αντίληψη. Όποιος θεραπευθή, αυτός ο θεραπευμένος είναι άγιος. Διότι άγιος στην

πατερική παράδοση σημαίνει ένας θεραπευμένος άνθρωπος και τίποτε άλλο» 2 .

Ας δούμε τώρα τι λέει και ο μακαριστός πρωτ. κυρός Γεώργιος Μεταλληνός. Ο

μεγάλος αυτός θεολόγος τόνιζε ότι για την αγιοκατάταξη πρέπει να συντρέχουν

απαραίτητα οι εξής έξι προϋποθέσεις: α) η εκπεφρασμένη και αποδεδειγμένη

ακραιφνής ορθόδοξη πίστη του προς αγιοκατάταξη προσώπου, χωρίς την

παραμικρή απόκλιση και σκιά, β) η αποδεδειγμένη χάρη της θαυματουργίας, εν

ζωή και μετά την κοίμησή του, μακριά από υποκειμενισμούς και αόριστες

φημολογίες, γ) η μετά την κοίμησή του αφθαρσία, ή ευωδία, ή μυροβλυσία των

λειψάνων του, δ) η φανέρωση διά θαυμαστών αποκαλύψεων της αγιότητάς του σε

ευσεβείς και ενάρετους ανθρώπους, ε) η απόλυτα βεβαιωμένη αγία και ενάρετη

ζωή του από το εκκλησιαστικό σώμα και στ) η παρέλευση αρκετού χρόνου, ακόμη

και εκατό, για αγιοκατάταξη, από την κοίμησή του, ώστε να μην υπάρχουν στη

ζωή, συνδεόμενα συναισθηματικά με αυτόν πρόσωπα. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα

παραπάνω δεν τα ακούσαμε από τρίτους, αλλ’ απ’ ευθείας από τον ίδιο τον

μακαριστό π. Γεώργιο, (ως αυτήκοοι μάρτυρες), κατά την μακροχρόνια συνεργασία

που είχαμε μαζί του και τα καταθέτουμε στο εκκλησιαστικό πλήρωμα ως πολύτιμη

1 Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου Ιεροθέου: «Εμπειρική Δογματική»

2 Όπου ανωτέρω

4

παρακαταθήκη και ως οδηγό πλεύσεως στην Εκκλησία. Επίσης μόλις είναι ανάγκη

να τονίσουμε με έμφαση, ότι και αυτοί ακόμη οι φανατικοί οπαδοί της μακαριστής

αναγκάζονται να ομολογήσουν και να παραδεχθούν, ότι ούτε θαύματα

μαρτυρούνται, (εν ζωή, ή μετά θάνατον), στην περίπτωσή της, ούτε ευωδία, ή

μυροβλυσία των λειψάνων της.

Στο σημείο αυτό θα έπρεπε να κλείσουμε το άρθρο μας, διότι τα όσα παραπάνω

παραθέσαμε από μόνα τους είναι ικανά να συντρίψουν κάθε αντιλογία, να

κονιορτοποιήσουν κάθε αντίθετο επιχείρημα και να πείσουν κάθε καλοπροαίρετο

μέλος της Εκκλησίας. Όταν μιλάει ο ουρανός, τότε οι άνθρωποι θα πρέπει να

σιγούν. Όταν ο ουρανός δεν συμμαρτυρεί με θαύματα, ή με ευωδία, τότε είναι

ανώφελες και περιττές, όσες προσπάθειες και αν κάνουμε με επιχειρήματα, για να

πείσουμε περί του αντιθέτου. Όταν ο ουρανός δεν συμμαρτυρεί και εμείς

επιμένουμε πεισματωδώς να στήσουμε το δικό μας θέλημα, τότε καταντούμε

θεομάχοι. Αν η αγιομαχία είναι μεγάλο αμάρτημα, τότε πόσο μεγάλο αμάρτημα

είναι η θεομαχία; Επειδή όμως είναι δυνατόν μερικοί άμοιροι θεολογικής παιδείας,

να παρασυρθούν από τα γραφόμενα του π. Δημητρίου, κρίναμε σκόπιμο να μπούμε

στον κόπο και να σχολιάσουμε εν ολίγοις ορισμένα μόνον από τα γραφόμενά του,

αφού όλα λεπτομερώς, λόγω ελλείψεως χρόνου είναι αδύνατον να σχολιάσουμε.

Γράφει: «Η ζωή των Αγίων είναι μια πορεία πνευματικής αναζήτησης,

μετανοίας και προσφοράς». Η ζωή των αγίων δεν είναι απλώς και μόνον «μια

πορεία πνευματικής αναζήτησης, μετανοίας και προσφοράς». Προ πάντων και

κυρίως είναι μια πορεία προς τον φωτισμό και τη θέωση, αφού προηγηθεί η κάθαρση

της ψυχής από τα πάθη. Οι Άγιοι είναι εκείνοι οι οποίοι, αφού προηγουμένως

ενέκρωσαν τον παλαιόν άνθρωπο διά μέσου εμπόνου μετανοίας και της εν γένει της

ασκητικής θεραπευτικής αγωγής που υποδεικνύει η Εκκλησία, έφθασαν στη

συνέχεια στον φωτισμό και τη θέωση και αξιώθηκαν υπερφυσικών χαρισμάτων.

Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό ως αγίους θεωρούμε όχι απλώς πρόσωπα που

διακρίθηκαν για τα έργα της αγάπης, για την ηθική τους ζωή, ή για την ποιμαντική, ή

την φιλανθρωπική τους δράση, (όσο μεγάλη και αν ήταν αυτή), αλλά «τους

ενωθέντας Θεώ κατά προαίρεσιν και τούτον δεξαμένους ένοικον και τη τούτου

μεθέξει γεγονότας Χάριτι, όπερ αυτός εστί φύσει». 3 Δηλαδή άγιοι είναι όσοι

ενώθηκαν με τον Θεό σύμφωνα με την προαίρεσή τους, την ελεύθερη βούλησή τους

και τον δέχθηκαν να κατοικήσει μέσα τους και έγιναν με την μέθεξή του κατά Χάριν,

αυτό που ο ίδιος ο Θεός είναι από τη φύση του.

Οι Άγιοι δεν είναι εκείνοι οι οποίοι απλώς αναζητούσαν εφ’ όρου ζωής, αλλά

εκείνοι οι οποίοι αφού προηγουμένως «αναζήτησαν» εμπόνως, βρήκαν τελικά την

Χάρη του Θεού και την έκαναν μόνιμο κτήμα τους. Είναι εκείνοι οι οποίοι

αξιώθηκαν στη συνέχεια να γίνουν σκεύη εκλογής και να δεχθούν την κλήση στην

οποία τους κάλεσε ο Θεός, ώστε να καταστούν ποιμένες και διδάσκαλοι του πιστού

3 Bλ. «Έκθεσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως», PG 94,1164B

5

λαού του Θεού. Δεν ήταν αυτόκλητοι, αλλά θεόκλητοι. Το ότι έκαναν λάθη, αυτό

καθόλου δεν μειώνει την αγιότητά τους, ούτε ακυρώνει την ποιμαντική τους

αποστολή, στην οποία τους κάλεσε ο Θεός, για να γίνουν οδηγοί του λαού. Γι’ αυτό

άλλωστε η Εκκλησία τους τιμά την ημέρα της μνήμης των, τους προβάλλει ως

πρότυπα προς μίμηση και καλεί όλους μας να γίνουμε «επόμενοι τοις αγίοις

πατράσι».

Ας έρθουμε τώρα να δούμε επί τροχάδην τις απαντήσεις που δίδει ο π. Δημήτριος

στις υποτιθέμενες ενστάσεις της κ. Παπανικολάου. Γράφει: «Στο 0,52ο λεπτό,

παραδέχεται (η γερόντισσα) ότι κάποτε διηύθυνε ένα σχολείο της προτεσταντικής

αιρετικής κίνησης των Κουακέρων στη Θεσσαλονίκη. Πώς κατείχε την τόσο

νευραλγική θέση της διευθύντριας ενός σχολείου αυτής της αίρεσης; Μπορεί

κάποιος να πιστέψει ότι οι απόψεις της δεν ταυτίζονταν πλήρως με αυτές των

Κουακέρων, για να κατέχει αυτή τη θέση; Απάνηση: Στον βίο της γερόντισσας,

στην σελίδα 33 του βιβλίου ‘Ασκητική της Αγάπης’ γράφονται τα εξής: ‘Η

Αυρηλία το 1945 επιστρέφει στην Ελλάδα από την Αγγλία που είχε εγκλωβιστεί

στα χρόνια του πολέμου μαζί με τους Κουάκερους οι οποίοι σαν βοήθεια προς την

Ελλάδα ίδρυσαν την Αμερικανική Γεωργική Σχολή λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη

και την τοποθέτησαν Διευθύντρια. Η Σχολή είχε σκοπό να μάθει σε κορίτσια από

χωριά της Μακεδονίας Οικοκυρικά, Γεωργία, Κτηνοτροφία … για να μπορούν να

βγάλουν το ψωμί τους… Και ερωτώ. Η κυρία δρ Θεολογίας, που είναι και στέλεχος

της εκπαίδευσης, ταυτίζεται στην θρησκευτική της πίστη με αυτή των

υφισταμένων της ή των προϊσταμένων της;;».

Κατ’ αρχήν ο π. Δημήτριος καταφεύγει στο βιβλίο «Ασκητική της Αγάπης», το

οποίο ως γνωστόν συνέγραψε η υποτακτική της μακαριστής ονόματι Γαβριηλία.

Περιέργως όμως αποσιωπά το κατ’ εξοχήν τραγικό γεγονός, ότι η εν λόγω

υποτακτική και συγγραφέας αργότερα εξέπεσε της μοναχικής της ιδιότητος και όχι

μόνον, αλλά απεστάτησε εκ της πίστεως και ησπάσθη τον Βουδισμό, γενομένη

βουδίστρια μοναχή. Μπορεί άραγε η μακαριστή να καυχηθεί γι’ αυτή την ολέθρια

πορεία της μοναδικής υποτακτικής της; Δεν ισχύει άραγε στην προκειμένη

περίπτωση ο λόγος του Κυρίου μας: «Εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται»;

(Ματθ.12,33). Ασφαλώς και ισχύει.

Το γεγονός επίσης ότι η μακαριστή υπήρξε Διευθύντρια Οικοκυρικής Σχολής μιας

αντιτριαδικής αιρετικής προτεσταντικής οργανώσεως έχει πολλή μεγάλη σημασία.

Πρόκειται για ένα γεγονός το οποίο ο π. Δημήτριος προσπαθεί να υποβαθμίσει και να

το παρουσιάσει ως γεγονός άνευ σημασίας, στο οποίο καθαρά επαγγελματικοί λόγοι

έπαιξαν πρωταρχική σημασία. Μπορούμε να πούμε ότι υπήρξε ορθή η απόφασή της

να δεχθεί τη νευραλγική θέση της Διευθύντριας σ’ ένα προτεσταντικό και άρα

αιρετικό ίδρυμα αντιτριαδικών προσώπων; Δεν εγνώριζε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία

μας απαγορεύει να συναναστρεφόμεθα και να συνεργαζόμεθα με αιρετικούς και

απίστους; Γιατί αγνόησε τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου Παύλου:

«Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή  δικαιοσύνη  και  ανομία;

6

Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; Τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; Ή τις

μερίς πιστώ μετά απίστου;», (Β’ Κορ.6,14-15). Γιατί αγνόησε το σκάνδαλο και την

πνευματική ζημία που προκαλεί στον πιστό λαό του Θεού, εμφανιζόμενη δημοσίως

ως Διευθύντρια μια αιρετικής οργανώσεως; Γιατί δεν προτίμησε να εργασθεί κάπου

αλλού, ώστε να αποφύγει το σκάνδαλο;

Επίσης είναι λάθος να εξομοιώνεται η θέση της κ. Παπανικολάου, ως

Διευθύντριας σε μια σχολική μονάδα, με τη θέση της μακαριστής ως Διευθύντριας σε

ένα αιρετικό ίδρυμα. Σχολικές μονάδες διαθέτει χιλιάδες το ελληνικό κράτος σ’ όλη

την ελληνική επικράτεια, οι οποίες όμως ανήκουν όλες στο κράτος και όχι σε κάποια

αιρετική οργάνωση. Η κ. Παπανικολάου κανένα σκάνδαλο δεν προκαλεί με το να

είναι Διευθύντρια σε μια σχολική μονάδα. Αντίθετα η μακαριστή σίγουρα προκάλεσε

μεγάλο σκάνδαλο ως Διευθύντρια μια αιρετικής οργανώσεως.

Παρακάτω γράφει: «Ένσταση δεύτερη. Κατηγορείται η Οσία ότι είχε

συναναστροφή με τους ετεροδόξους και συμμετείχε στις ακολουθίες τους, όπως

ακούγεται να λέει στο video στα 22.33 και 31,39 λεπτά. Απάντηση: α. Δεν μας

ξεκαθαρίζει η δρ. Θεολογίας από ποια φάση της ζωής της Οσίας είναι τα λόγια

που ακούγονται, με αποτέλεσμα να δημιουργεί σύγχυση και

αποπροσανατολισμό….».

Κατ’ αρχήν η ίδια η μακαριστή στο το βίντεο ξεκάθαρα παραδέχεται ότι

συμμετείχε σε συμπροσευχές με αιρετικούς: «Στο ίδιο στο 31.30ο λεπτό

παραδέχεται, [η μακαριστή], ότι πήγαινε αδιάκριτα σε ορθόδοξες, ή εκκλησίες

ετεροδόξων όπου και συμμετείχε στις ακολουθίες τους». Πρόκειται για μια

ξεκάθαρη παραδοχή της μακαριστής, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας.

Μια παραδοχή την οποία όμως προσπερνά και αποσιωπά ο π. Δημήτριος. «Σύγχυση

και αποπροσανατολισμό» δεν προκαλεί η κ. Παπανικολάου, αλλά ο π. Δημήτριος, ο

οποίος στην προσπάθειά του να δικαιολογηθεί, αλλάζει θέμα. Διότι ενώ γίνεται

λόγος για το θέμα των συμπροσευχών αυτός γράφει: «Στην Ινδία πρώτα πήγε ως

λαϊκή ιεραπόστολος, οπότε πού είναι το λάθος της συναναστροφής με

ετεροδόξους;;». Άλλο πράγμα είναι π. Δημήτριε η συναναστροφή με ετεροδόξους,

(με σκοπό την μεταστροφή τους στην ορθοδοξία) και άλλο η συμπροσευχή μ’

αυτούς.

Παρακάτω, αναφερόμενος στις συμπροσευχές γράφει: «β. Περί των

συμπροσευχών. Μπορεί να μας πει η δρ. Θεολογίας σε ποια φάση της ζωής της η

γερόντισσα συμμετείχε σε συμπροσευχές;;; Ήταν λαϊκή, ή μοναχή;;; Η απάντησή

μας στην ερώτηση είναι ότι ήταν ΛΑΪΚΗ». Κατ’ αρχήν το ότι ήταν λαϊκή και όχι

μοναχή, το γεγονός αυτό της δίδει το δικαίωμα να συμμετέχει σε συμπροσευχές; Όχι

βέβαια. Οι διαχρονικού κύρους και θεόπνευστοι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τις

συμπροσευχές τόσο σε κληρικούς και μοναχούς, όσον επίσης και σε λαϊκούς επί

ποινή αφορισμού και καθαιρέσεως. Ενδεικτικά παραθέτουμε τον ΞΕ΄ Ιερό Κανόνα

των Αγίων Αποστόλων: «Ει τις κληρικός ή λαϊκός εισέλθοι εις συναγωγήν

Ιουδαίων, ή αιρετικών προσεύξασθαι και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω». 4 Το ότι η

7

μακαριστή συμμετείχε σε συμπροσευχές όχι απλώς με ετεροδόξους, αλλά και με

ετεροθρήσκους, (ινδουϊστές), το παραδέχεται και ο ίδιος ο π. Δημήτριος. Γράφει:

«Υπενθυμίζω, ότι η εθελοντική προσφορά της γερόντισσας ως ΑΥΡΗΛΙΑΣ

ξεκίνησε από ινδουιστικό ashram, όπου κλήθηκε να διδάξει φυσιοθεραπεία σε

ινδουιστές μοναχούς. Το πιο λογικό ήταν αφενός μεν να ακολουθεί το πρόγραμμα

του μοναστικού αυτού ιδρύματος, αφετέρου μέσα από τις ινδουιστικές τελετές

έπρεπε να μάθει όλα τα σχετικά με την πίστη τους, ώστε να κατηχήσει σωστά,

όσους ερχόταν εκεί». Δηλαδή, αν καταλάβαμε καλά, η μακαριστή δεν είχε καμία

αναστολή να πάει σε ιδουϊστικό μοναστήρι, για να διδάξει φυσιοθεραπεία σε

ινδουιστές μοναχούς, καθ όν χρόνον μπορούσε, (και έπρεπε), να αποφύγει πάση

θυσία τη συναναστροφή με αλλοθρήσκους ινδουϊστές μοναχούς, πολυθεϊστές,

ειδωλολάτρες. Πράγμα που δείχνει ξεκάθαρα ότι για την μακαριστή τίποτε δεν

σημαίνει ο θεόπνευστος λόγος του αποστόλου Παύλου: «Μη  γίνεσθε 

ετεροζυγούντες  απίστοις…», που μνημονεύσαμε πιο πάνω. Ας μη λησμονείται εν

προκειμένω ότι ο Ινδουϊσμός έχει ψευδοθεούς 300.000.000. Ο π. Δημήτριος

δυστυχώς πιστεύει ότι πολύ σωστά έπραξε η μακαριστή με το να πάει στο εν λόγω

μοναστήρι και θεωρεί πολύ λογικό το ότι αυτή συμπροσευχόταν με τους ινδουϊστές,

καταπατώντας έτσι τους Ιερούς Κανόνες, με την πρόφαση «να μάθει όλα τα σχετικά

με την πίστη τους, ώστε να κατηχήσει σωστά, όσους ερχόταν εκεί». Δεν μας λέει

όμως, πόσους ινδουϊστές, λαϊκούς, ή μοναχούς, μετέστρεψε στην ορθοδοξία!

Παρακαλούμε και πάλι τον π. Δημήτριο να μελετήσει τους Ιερούς Κανόνες, που

αναφέρονται στο θέμα των συμπροσευχών.

Παρακάτω γράφει: «Λέει η δρ. Θεολογίας στο https://www.youtube. com/

watch?v=_UfUuihoTmQ: ‘Στο 34.20ο λεπτό ομολογεί και καυχιέται μάλιστα ότι

ποτέ δεν προσπάθησε κάποιον αλλόθρησκο να τον κάνει χριστιανό. Αφού όλα είναι

τα ίδια κατ’ αυτήν, δεν είχε λόγο. Οπότε δεν υπήρξε ιεραπόστολος, όπως τονίζουν

αυτοί που την προβάλλουν, ούτε είχε ομολογιακό φρόνημα στους χώρους που

έδρασε. Και από αυτή της τη δήλωση και από όλα τα ανωτέρω, διαπιστώνεται ότι

δεν διακήρυττε λόγω και έργω την αλήθεια της Ορθοδοξίας. ….’. Απάντηση: Και

μόνο τα παραπάνω γραφόμενα μας δείχνει η δρ.Θεολογίας πόσο ΑΣΧΕΤΗ είναι

και από την ιεραποστολική πρακτική και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος

στους χώρους της ιεραποστολής. Στο Πανεπιστήμιο στο μάθημα της

Ιεραποστολικής αυτά έμαθε;;; …Η ιεραποστολή της αδελφής Γαβριηλίας,

γενικότερα στο κόσμο και ειδικότερα στην Ινδία, παρά το γεγονός ότι δεν έχει ως

στόχο τη μεταστροφή των ανθρώπων στο Χριστιανισμό, φέρει το χαρακτήρα της

μαρτυρίας και της καταλλαγής. …».

Κατ’ αρχήν από το ίδιο το βίντεο μαθαίνουμε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο να

ομολογεί η ΙΔΙΑ Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ότι «ποτέ δεν προσπάθησε κάποιον αλλόθρησκο

να τον κάνει χριστιανό». Πάνω σ’ αυτό το θέμα δεν χωράει καμία αντιλογία, αφού

4 Βλ. Αγίου Νικοδήμου, Πηδάλιον, Έκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 84

8

και ο ίδιος ο π. Δημήτριος αναγκάζεται να ομολογήσει αυτή την αλήθεια: «Η

ιεραποστολή της αδελφής Γαβριηλίας, γενικότερα στο κόσμο και ειδικότερα στην

Ινδία, παρά το γεγονός ότι δεν έχει ως στόχο τη μεταστροφή των ανθρώπων στο

Χριστιανισμό, φέρει το χαρακτήρα της μαρτυρίας και της καταλλαγής». Εδώ

προκύπτουν τα εξής καυτά ερωτήματα: Αφού ποτέ της δεν έκανε ιεραποστολή, τότε

τι ιεραπόστολος ήταν; Και γιατί άραγε οι θιασώτες της προσπαθούν να την

προβάλλουν ως ιεραπόστολο; Από αυτά που στη συνέχεια προσθέτει ο π. Δημήτριος,

μπορούμε κάπως να καταλάβουμε το «είδος» και την «μορφή» του ιεραποστολικού

έργου της. Γράφει: «Όπου και να βρισκόταν, με όποιον και να συναναστρεφόταν, η

παρουσία της είχε σκοπό την ειρήνευση και την καταλλαγή με τον πιο αθόρυβο

τρόπο: το άγγιγμα, το χαμόγελο, τη σιωπή». Ιδού το ιεραποστολικό έργο της

μακαριστής! Ήταν η ιεραποστολή «του αγγίγματος, του χαμόγελου, και της

σιωπής», με σκοπό «την ειρήνευση και την καταλλαγή»! Αν αυτό είναι και λέγεται

ιεραποστολή, τότε με πολύ λύπη διαπιστώνουμε ότι αγνοείται, τι είναι η ορθόδοξη

ιεραποστολή κατά την εντολήν του Κυρίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα

έθνη…», (Ματθ. 28,19). Εμείς, με τη χάρη του Θεού, αξιωθήκαμε να επισκεφθούμε

αρκετά ιεραποστολικά κλιμάκια της Αφρικής και της Νοτίου Αμερικής και

γνωρίζουμε εκ πείρας, πως γίνεται το ιεραποστολικό έργο στις χώρες αυτές. Μας

αξίωσε επίσης ο Θεός να συγγράψουμε και σχετικό βιβλίο με τίτλο: «Η ορθόδοξη

ιεραποστολή στην ιστορία και στο σύγχρονο κόσμο», το οποίο μπορούμε να του το

αποστείλουμε, αν μας το ζητήσει.

Παρακάτω γράφει: «Ένσταση έκτη. Κι εκεί της ήρθε το μήνυμα να γίνει μοναχή!

Πού; Στα Ιμαλάια; Και από ποιον; Και σε ποιον πνευματικό το κατέθεσε; Σε ποιον

έκανε υπακοή για να γίνει μοναχή και αφού έγινε, σε ποια γερόντισσα (παράλληλα

με τον πνευματικό) υποτάχθηκε; Μπορεί να νοηθεί χριστιανός και μάλιστα

μοναχός χωρίς υπακοή; Χαρακτηριστικά η υπακοή είναι από τα πρώτα

σκαλοπάτια στην Κλίμακα της πνευματικής ζωής και μία από τις τρεις βασικές

αρετές της μοναχικής ζωής. Απάντηση: Δύο συμπεράσματα βγαίνουν από τα

γραφόμενα. ι. Απαγορεύεται αυστηρώς άνθρωποι που ζουν ησυχαστικά στην

περιοχή των Ιμαλαΐων να αποφασίσουν να γίνου μοναχοί(::::::::) ιι. Η

δρ.Θεολογίας ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ».

Στη συνέχεια αναφέρει, ποιοί ήταν οι πνευματικοί της μέχρι τέλους της ζωής της

και ότι από τον όσιο Αμφιλόχιο Μακρή, πήρε «το Μικρό Σχήμα, την ευχή της

Ιεραποστολής και την ευλογία, ώστε να ξεκινήσει για την Ινδία». Όμως τον π.

Δημήτριο τον διαψεύδει η μοναχή Φιλοθέη, στο βιβλίο της «Η Γερόντισσα της

χαράς», όπου αναφέρει ότι «εκάρη μοναχή στη Βηθανία, ενώ πήρε την ευλογία από

τον π. Αμφιλόχιο της Πάτμου, που έγινε και ο πνευματικός της, να συνεχίσει και

ως μοναχή την ιεραποστολή» 5 . Οπότε από τον όσιο Αμφιλόχιο πήρε, (αν την πήρε),

μόνο την ευλογία για την ιεραποστολή και δεν της έδωσε κανένα μοναχικό Σχήμα 6 .

5 Φιλοθέη μοναχή, Η Γερόντισσα της χαράς (μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη), εκδ. Επιστροφή, 2019 2 , σ. 29.

9

Μόνο που η ευχή του πνευματικού της για ιεραποστολή δεν έφερε δυστυχώς κανένα

απολύτως καρπό. Διότι όπως αποδείξαμε προηγουμένως, η μακαριστή ουδέποτε στη

ζωή της άσκησε ορθόδοξη ιεραποστολή. Ο μεν όσιος Αμφιλόχιος έδωσε την ευχή

του, ο Θεός όμως δεν έδωσε τη Χάρη του, ούτε ευλόγησε το υποτιθέμενο

ιεραποστολικό έργο της. Εκείνο που μετράει εν προκειμένω δεν είναι το τι έδωσε ο

όσιος Αμφιλόχιος, αλλά τι ΔΕΝ έδωσε ο Θεός. Μα, θα ρωτήσει κανείς: Πως είναι

δυνατόν ένας επιφανής κληρικός της εποχής εκείνης να έπεσε έξω; Είναι δυνατόν,

διότι όπως υπογραμμίσαμε πιο πάνω, ακόμη και οι άγιοι μπορούν να κάνουν λάθη.

Το ότι ο Θεός δεν ευλόγησε τη μοναχική πορεία της μακαριστής, φαίνεται και από το

ολέθριο κατάντημα της υποτακτικής της, η οποία και συνέγραψε τον βίο της με

τίτλο: «Ασκητική της αγάπης», για το οποίο έγινε λόγος προηγουμένως. Κατά την

ταπεινή μας γνώμη το τραγικό λάθος του οσίου Αμφιλοχίου έγκειται στο γεγονός ότι

στην περίπτωση της μακαριστής αγνόησε την μακραίωνα μοναχική μας παράδοση, η

οποία απαιτεί από τον αρχάριο μοναχό, ή μοναχή, να ασκηθεί για ικανό χρονικό

διάστημα στην υπακοή σε γέροντα, ή σε γερόντισσα, σε κατάλληλο μοναστικό

περιβάλλον. Με την μακροχρόνια υπακοή ο μοναχός μαθαίνει να κόβει το θέλημά

του και ακριβώς αυτή η κοπή του θελήματος φέρνει στη συνέχεια το ταπεινό

φρόνημα σ’ αυτόν. Η δε ταπείνωση με τη σειρά της φέρνει την Χάρη του Θεού,

σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής: «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται

ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν», (Ιακ. 4,6). Η Χάρις πάλι όταν γίνει μόνιμο κτήμα του

μοναχού φέρνει με τη σειρά της όλες τις άλλες αρετές. Γι’ αυτό και πολύ σοφά οι

Άγιοι Πατέρες θεωρούν την μακροχρόνια υπακοή σε γέροντα, το άλφα και ο ωμέγα

για την προκοπή του μοναχού, το θεμέλιο για την κατόρθωση όλων των αρετών.

Όταν λοιπόν ο μοναχός διανύσει με επιτυχία όλη την παραπάνω διαδικασία, τότε

αποκτά πνευματική ωριμότητα και μόνον τότε είναι κατάλληλος να βγεί έξω από το

μοναστήρι, για να κάνει ιεραποστολή. Ένας στρατηγός ποτέ δεν στέλνει ένα

νεοσύλλεκτο στρατιώτη στην πρώτη γραμμή της μάχης, αλλά προηγουμένως στο

κέντρο εκπαιδεύσεως νεοσυλλέκτων, για να μάθει την τέχνη της μάχης και κατόπιν

τον στέλνει στην πρώτη γραμμή. Το ίδιο έπρεπε να γίνει και στην περίπτωση της

μακαριστής. Επίσης και ο γράφων μπορεί να επιβεβαιώσει, όλα όσα πιο πάνω περί

υπακοής αναφέραμε από την δεκαετή μοναχική του εμπειρία ως υποτακτικός σε

μοναστήρι του αγίου Όρους. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι αγαπητός π. Δημήτριος, ως

έγγαμος κληρικός, δεν έχει μοναχική εμπειρία ως υποτακτικός σε γέροντα. Οφείλει

6 Αμφισβητείται όμως, λόγω μη ύπαρξης αποδεικτικών στοιχείων ότι είχε γίνει οπουδήποτε μοναχή, εκτός από τα

τελευταία της χρόνια στη Λέρο. Χαρακτηριστικά ο Ιερομόναχος Michael, πνευματικό τέκνο της Γερόντισσας, από την

Ιερά Μονή του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά στο Οχάϊο στο https://youtu.be/akvaNg936gw?si=e8BmGfCc6--eb50e στο

48.10 λεπτό αναφέρει σχετικά για τη Γερόντισσα Γαβριηλία ότι μετακινήθηκε «στο νησί της Λέρου, το οποίο είναι το

επόμενο νησί κάτω από την Πάτμο, όπου έχουμε αποδεικτικό στοιχείο ότι εκάρη μεγαλόσχημη στο Παρεκκλήσι της

Παναγίας στην κορυφή του βουνού στο κάστρο, γιατί ποτέ δε βρήκαμε αποδεικτικά στοιχεία να έχει καρεί μοναχή

προηγουμένως. Ζούσε ως μοναχή, φαινόταν ως μοναχή, γνωρίζαμε την ιστορία της ως μοναχή, έλεγε ότι τότε έγινε

αυτό, τότε έγινε το άλλο, αλλά κανένας δεν μπορούσε να βρει κάποιο αποδεικτικό στοιχείο, αλλά τώρα έχουμε

φωτογραφίες από τη Λέρο».

10

όμως να έχει βασικές, έστω, γνώσεις γύρω από τον Ορθόδοξο Μοναχισμό, εφ’ όσον

θέλησε να καταπιαστεί με τον βίο μιας μοναχής.

Κλείνοντας θα θέλαμε να συγχαρούμε για μια ακόμη φορά την κ. Ευαγγελία

Παπανικολάου για την άριστη μελέτη της, με την οποία μας δίδει την δυνατότητα να

προσεγγίσουμε το αυθεντικό πρόσωπο της μακαριστής. Μέσα από ακαταμάχητα

ηχητικά ντοκουμέντα αποδεικνύει, ποια πράγματι ήταν η μακαριστή, μακριά από

υποκειμενισμούς και ωραιοποιήσεις, που φυσικό είναι να περιέχουν τα εκδοθέντα

βιβλία «Ασκητική της αγάπης» και «Η γερόντισσα της χαράς». Την ευγνωμονούμε

ακόμη, διότι τα εν λόγω ντοκουμέντα επιβεβαιώνουν όσα δημοσίευσε το Γραφείο

μας γι’ αυτήν και διακηρύσσουν με τον πιο επίσημο και εμφαντικό τρόπο, ότι η

μακαριστή όχι μόνο ως αγία δεν μπορεί να θεωρηθεί, αλλά ως ένα πρόσωπο βαθιά

διαβρωμένο από την παναίρεση του οικουμενισμού. Παρακαλούμε επίσης τον

αγαπητό π. Δημήτριο να συνειδητοποιήσει την έναντι του Θεού και της αληθείας

ευθύνη του.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Δέματα προσφοράς στους συνανθρώπους μας λόγω των Χριστουγέννων .

Με τη βοήθεια του θεού κάναμε κ φέτος τα δέματα για τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. 

Προσφορά εξ ολοκλήρου του SM Κρητικός. 

Ευχαριστούμε την κα Renata Vakopooulou αντιπρόεδρο του Φιλοπτώχου Ταμείου του Ι ναού μας. 

Ευχαριστούμε για την μεσολάβηση τον Κο Διονύση Βραχάτη ,Νομικό σύμβουλο των sm Κρητικός, την κα Βίκυ Ανδρίτσου δ ντρια αποθηκών κ το κατ/ Φρέαττύδας για την έγκαιρη αποστολή! 

Ο πανοσιολογιώτατος π   Παύλος Δημητρακόπουλος ,η γραμματέας του φιλοπτώχου κα Kathy Papastefanaki   ,ευχαριστούμε από καρδιάς για την προσφορά όλων καθώς κ των μελών.

Ευχόμαστε σε όλους καλές γιορτές με υγεία, αγάπη κ δύναμη.