Σήμερον κρεμάται επί ξύλου - ψάλλει ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

   

                                 

     Μεγάλη Πέμπτη

Αυτός που κρέμασε τον ήλιο
στο μεσοδόκι τ’ ουρανού
κρεμάται σήμερα σε ξύλο
ίλεως, Κύριε, γενού
και στ’ ασπαλάθια της ερήμου
μια μάνα φώναξε «παιδί μου!»

Με τ’ Απριλιού τ’ αρχαία μάγια
με των δαιμόνων το φιλί
μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια
μπήκε κοράκι στην αυλή
κι όλα τ’ αγρίμια στο λαγκάδι
πήραν το δρόμο για τον Άδη

Θα ξανασπείρει καλοκαίρια
στην άγρια παγωνιά του νου
Αυτός που κάρφωσε τ’ αστέρια
στην άγια σκέπη τ’ ουρανού
κι εγώ κι εσύ κι εμείς κι οι άλλοι
θα γεννηθούμε τότε πάλι.

Νικου Γκάτσου

Από ΕΚΚΛΗΣΙΑ ON LINE

Εγκύκλιο με οδηγίες για την τέλεση των ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού δίνει η Ιερά Σύνοδος. Στο έγγραφο με χθεσινή ημερομηνία τονίζεται, μεταξύ άλλων, πως οι ακολουθίες θα γίνονται κεκλεισμένων των θυρών, και οι πόρτες των εκκλησιών θα ανοίγουν «τουλάχιστον δύο ώρες» μετά το πέρας των ακολουθιών.

Βάσει των περιοριστικών μέτρων για τον κορωνοϊό, οι λειτουργίες θα γίνονται κεκλεισμένων των θυρών αλλά, όπως τονίζεται προς τους κατά τόπους μητροπολίτες οι πόρτες θα ανοίγουν τουλάχιστον δύο ώρες μετά το πέρας των πρωινών ακολουθιών, από τις 11π.μ έως την 1μ.μ.

Την δε Μεγάλη Παρασκευή το άνοιγμα των θυρών θα γίνει από την 1μ.μ έως τις 5μ.μ, επειδή οι ιερές ακολουθίες θα τελειώσουν αργότερα. (σ.σ πρωτότυπο: «αἱ θύραι θά ἀνοίγωνται τοὐλάχιστον δύο ὥρας μετά τό πέρας τῶν κατά τήν πρωίαν ἑκάστης ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, ἤτοι ἀπό τῆς 11ης πρωϊνῆς ὥρας ἕως τήν 1ην μ.μ., πλήν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ὅτε, καί ἐξ αἰτίας τοῦ γεγονότος ὅτι αἱ ἱεραί Ἀκολουθίαι αὐτῆς περατοῦνται ἀργότερον, τό ἄνοιγμα τῶν θυρῶν γενήσεται ἀπό τῆς 1ης μ.μ. ὥρας ἕως τήν 5ην μ.μ».

Εκτός των άλλων, η Ιερά Σύνοδος υπογραμμίζει πως ιδίως οι ακολουθίες που θα μεταδοθούν από την τηλεόραση ή μέσω διαδικτύου, επιβάλλεται να πληρούν όσα προβλέπει η Κοινή Υπουργική Απόφαση, ώστε να μην δοθεί οποιαδήποτε αφορμή για κακεντρεχή σχόλια και ψόγους («Ἡ τέλεσις τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, κατά τήν ἐν λόγῳ περίοδον, δέον νά εἶναι λιτή καί σεμνοπρεπής, συμφώνως πρός τό ἦθος καί τήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἰδίως αἱ μεταδιδόμεναι ἀπό τῆς τηλεοράσεως ἤ τοῦ διαδικτύου ἱεραί Ἀκολουθίαι ἐπιβάλλεται νά πληροῦν τά προβλεπόμενα ὑπό τῆς Κ.Υ.Α., διά νά μή δώσωμεν οἱανδήποτε ἀφορμήν πρός κακεντρεχῆ σχόλια καί ψόγους. Ὑπενθυμίζομεν ὧδε τά ἤδη ὑμῖν ἐγνωσθέντα, διά τῆς ὑπ᾿ ἀριθ. 3016/ 2.4.2020 Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου, περί ἀποφυγῆς τελέσεως συλλειτούργων καί φωτογραφικῶν στιγμιοτύπων ἀπό τάς ἱεράς Ἀκολουθίας, ὡς καί ἀπαγορεύσεως τῆς χρήσεως τῶν ἐξωτερικῶν μεγαφώνων τῶν Ἱερῶν Ναῶν»).

«Ἡ χρῆσις τῶν κωδώνων τῶν Ἱερῶν Ναῶν δέν εἶναι ἀπαραίτητος κατά τήν ἔναρξιν τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν. Δύνασθε, ὅμως, νά κάμνητε χρῆσιν αὐτῶν κατά τήν ἡμέραν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ὅτε θά σημάνουν πενθίμως ὡς εἴθισται, καί κατά τήν τελετήν τῆς Ἀναστάσεως, ψαλλομένου τοῦ «Χριστός Ἀνέστη», χαρμοσύνως καί πανηγυρικῶς».

Αναλυτικά η εγκύκλιος Περί τῆς τελέσεως τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, συνεπείᾳ τῆς ὑπ᾿ ἀριθ. Δ1α/ΓΠ.οικ.23093 Κ.Υ.Α. (Φ.Ε.Κ. Β΄ 1178/6.4.2020) καί τῶν Ἀποφάσεων τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς 1ης Ἀπριλίου 2020 (7/4/2020).

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 3018

Πρός Τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας Τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Εἰς τάς Ἕδρας αὐτῶν Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, Γνωρίζομεν ὑμῖν ὅτι, εἰς τό Φύλλον τῆς Ἐφημερίδος τῆς Κυβερνήσεως (Φ.Ε.Κ. Β΄ 1178/6.4.2020), ἐδημοσιεύθη ἡ ὑπ᾿ ἀριθ. Δ1α/ΓΠ.οικ.23093 Κοινή Ὑπουργική Ἀπόφασις (Κ.Υ.Α.) τῶν Ὑπουργῶν Παιδείας καί Θρησκευμάτων καί Ὑγείας μέ θέμα: «Ἐπιβολή τοῦ μέτρου τῆς προσωρινῆς ἀπαγόρευσης τῆς τέλεσης κάθε εἴδους λειτουργιῶν καί ἱεροπραξιῶν στούς θρησκευτικούς χώρους λατρείας γιά τό χρονικό διάστημα ἀπό 12.4.2020 ἕως 20.4.2020», ἥν καί ἀποστέλλομεν ὑμῖν συνημμένως, παρακαλοῦντες διά τήν ἐφαρμογήν τῶν προβλεπομένων ἐν αὐτῇ. Ὡσαύτως, γνωρίζομεν ὑμῖν ὅτι κατά τήν Συνεδρίαν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς 1ης μηνός Ἀπριλίου ἐ.ἔ., συνεζητήθησαν ἐκτενῶς τά περί τῆς τελέσεως τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί ἀπεφασίσθησαν τά ἑξῆς:

1) Ἡ τέλεσις τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, κατά τήν ἐν λόγῳ περίοδον, δέον νά εἶναι λιτή καί σεμνοπρεπής, συμφώνως πρός τό ἦθος καί τήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἰδίως αἱ μεταδιδόμεναι ἀπό τῆς τηλεοράσεως ἤ τοῦ διαδικτύου ἱεραί Ἀκολουθίαι ἐπιβάλλεται νά πληροῦν τά προβλεπόμενα ὑπό τῆς Κ.Υ.Α., διά νά μή δώσωμεν οἱανδήποτε ἀφορμήν πρός κακεντρεχῆ σχόλια καί ψόγους. Ὑπενθυμίζομεν ὧδε τά ἤδη ὑμῖν ἐγνωσθέντα, διά τῆς ὑπ᾿ ἀριθ. 3016/ 2.4.2020 Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου, περί ἀποφυγῆς τελέσεως συλλειτούργων καί φωτογραφικῶν στιγμιοτύπων ἀπό τάς ἱεράς Ἀκολουθίας, ὡς καί ἀπαγορεύσεως τῆς χρήσεως τῶν ἐξωτερικῶν μεγαφώνων τῶν Ἱερῶν Ναῶν.

Ἐπί πλέον, λόγῳ τῶν ἐκτάκτων συνθηκῶν τῶν ἡμερῶν ἐπιβάλλεται: α) ἡ περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου κατά τήν Μεγάλην Παρασκευήν ὅπως περιορισθῇ ἀποκλειστικῶς ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί β) ἡ τελετή τῆς Ἀναστάσεως γένηται ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, τήν συνήθη ὥραν, ἤτοι τήν 12ην τοῦ μεσονυκτίου τοῦ Μεγάλου Σαββάτου.

2) Ἡ χρῆσις τῶν κωδώνων τῶν Ἱερῶν Ναῶν δέν εἶναι ἀπαραίτητος κατά τήν ἔναρξιν τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν. Δύνασθε, ὅμως, νά κάμνητε χρῆσιν αὐτῶν κατά τήν ἡμέραν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ὅτε θά σημάνουν πενθίμως ὡς εἴθισται, καί κατά τήν τελετήν τῆς Ἀναστάσεως, ψαλλομένου τοῦ «Χριστός Ἀνέστη», χαρμοσύνως καί πανηγυρικῶς.

3) Tό ὡράριον ἁπασῶν τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί τῶν Θείων Λειτουργιῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος παραμένει κατά τό σύνηθες, μέ τήν ὑπόδειξιν ὅτι τό ἱερόν Εὐχέλαιον δέον ὅπως τελεσθῇ τήν πρωίαν τῆς Μεγάλης Τετάρτης, ἀντί τῆς Προηγιασμένης Θείας Λειτουργίας, καί οὐχί κατά τό ἑσπέρας.

4) Αἱ θύραι τῶν Ἱερῶν Ναῶν θά παραμένουν κεκλεισμέναι κατά τήν διάρκειαν ἁπασῶν τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν.
Αἱ θύραι θά ἀνοίγωνται τοὐλάχιστον δύο ὥρας μετά τό πέρας τῶν κατά τήν πρωίαν ἑκάστης ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, ἤτοι ἀπό τῆς 11ης πρωϊνῆς ὥρας ἕως τήν 1ην μ.μ., πλήν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ὅτε, καί ἐξ αἰτίας τοῦ γεγονότος ὅτι αἱ ἱεραί Ἀκολουθίαι αὐτῆς περατοῦνται ἀργότερον, τό ἄνοιγμα τῶν θυρῶν γενήσεται ἀπό τῆς 1ης μ.μ. ὥρας ἕως τήν 5ην μ.μ.

5) Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπισημαίνει ὅτι ἐπιτρέπεται, συμφώνως τοῖς θείοις καί ἱεροῖς Κανόσι καί παλαιοτέραις Ἀποφάσεσιν Αὐτῆς (βλ. σχετικῶς τήν ὑπ᾿ ἀριθ. 244/10.2.1917 Συνοδικήν Ἐγκύκλιον), ἡ κατ᾿ οἰκονομίαν λύσις τῆς αὐστηρᾶς νηστείας τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, δι᾿ ὅσους ἐκ τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος ὑφίσταται ἐπικρεμάμενος κίνδυνος κατά τῆς ὑγιείας καί τῆς ζωῆς των, ἰδίᾳ δέ τῶν ἐγκύων, τῶν λεχῶν, τῶν θηλαζουσῶν, τῶν γερόντων, τῶν ἐν ἀσθενείαις κατακειμένων καί τῶν ἀναρρωνυόντων.

Καθίσταται σαφές ὅτι πρόκειται περί ἀναστολῆς ἐφαρμογῆς τοῦ ἱεροῦ Κανόνος καί οὐχί καταργήσεώς του, καί μόνον δι᾿ ὅσους ἔχουν προβλήματα ὑγείας. Ταῦτα πάντα γνωρίζουσα ὑμῖν ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, τονίζει τήν ἀπόλυτον ἀνάγκην διά τήν πιστήν τήρησιν αὐτῶν, ἥτις τυγχάνει ἀπαραίτητος καί ὡς πρός τήν διασφάλισιν τῆς ἐπεκτάσεως τῆς Ἀποφάσεως διά τήν τέλεσιν τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν εἰς ἅπαντας τούς Ἱερούς Ναούς καί τάς Ἱεράς Μονάς, ἔστω πρός καιρόν καί κατ᾿ ἄκραν ἐκκλησιαστικήν οἰκονομίαν «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» διά τούς πιστούς, καί μετά τήν 20ήν Ἀπριλίου ἐ.ἔ., ὁπότε λήγει ἡ ἰσχύς τῆς Κ.Υ.Α.

Πρός τόν σκοπόν τοῦτον παρακαλεῖσθε ἅπαντες ὅπως ὑποδείξητε τά δέοντα πρός τούς ὑφ᾿ ὑμᾶς Ἐφημερίους, οἱ ὁποῖοι ὀφείλουν νά γνωρίζουν ὅτι ὑπό τοιαύτας κρισίμους στιγμάς, καθ᾿ ἅς διακυβεύεται ἡ ὑγίεια τῶν ἀνθρώπων, δέν ὠφελοῦν τάσεις αὐτονομήσεως ἀπό τῆς κοινῆς πορείας τῆς ἐκκλησιαστικῆς νηός, ἀλλ᾿ ἀπαιτεῖται πιστή ὑπακοή εἰς τάς ἀποφάσεις τῶν ἁρμοδίων ὀργάνων, συνεχεῖς καί θερμές προσευχές, ὡς καί εἰλικρινής καί ἔμπρακτος μετάνοια. Ἐπί δέ τούτοις, κατασπαζόμενοι τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα ἐν Κυρίῳ, διατελοῦμεν μετ’ ἀγάπης.

† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος
† Ὁ Παραμυθίας, Φιλιατῶν καί Γηρομερίου Τίτος
† Ὁ Μηθύμνης Χρυσόστομος
† Ὁ Τριφυλίας καί Ὀλυμπίας Χρυσόστομος
† Ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος
† Ὁ Λευκάδος καί Ἰθάκης Θεόφιλος
† Ὁ Θηβῶν καί Λεβαδείας Γεώργιος
† Ὁ Παροναξίας Καλλίνικος
† Ὁ Φωκίδος Θεόκτιστος
† Ὁ Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς Ἰουστῖνος
† Ὁ Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου Στέφανος
† Ὁ Σισανίου καί Σιατίστης Ἀθανάσιος Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
† Ὁ Ὠρεῶν Φιλόθεος

ο π Πειραιώς Καλλίνικος!

Εκοιμήθη ο πρώην Πειραιώς Καλλίνικος.

Πένθος στον Πειραιά αλλά και στην παγκόσμια ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα

Εκοιμήθη σήμερα σε ηλικία 95 ετών ο Σεβ. Μητροπολίτης πρ. Πειραιώς Καλλίνικος.

– Ο Μακαριστός Καλλίνικος τις τελευταίες μέρες νοσηλευόταν στην Εντατική μονάδα Ιδιωτικού Νοσοκομείου του Πειραιά.

Η εξόδιος Ακολουθία θα τελεστεί την Τρίτη 3 Μαρτίου 2020 στις 11π.μ.με τις αναλογούσες τιμές!

– Θα προηγηθεί τριήμερο προσκύνημα στον Καθεδρικό Ναό Αγίας Τριάδας Πειραιά 

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης πρ. Πειραιώς Καλλίνικος γεννήθηκε στο Βαρθολομιό Ηλείας το 1925.
Αργότερα εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Πάτρα.

Το 1948 δίδασκε ως κατηχητής στην Πάτρα για να προσληφθεί το 1953 στο βιβλιοπωλείο της αδελφότης της Ζωής.

Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1956 και Πρεσβύτερος το 1959. Το 1957 αρχίζει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία και αποφοίτησε.

Παράλληλα την ίδια εποχή εγκαθίσταται σε διαμέρισμα στο Παγκράτι, όπου συγκατοικούσε με τον Αθανάσιο Λενή (μετέπειτα Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγειαλίας) και με τον Χρήστο Παρασκευαΐδη (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο), με τους οποίους και συνδέθηκε με στενή φιλία.

Το 1961 εγκαθίσταται μαζί με τους Λενή και Παρασκευαΐδη στη Μονή Βαρλαάμ των Μετεώρων, της οποίας ορίζεται ηγούμενος.

Μετά από παραμονή δύο ετών, και αφού πρώτα αναστηλώνουν την μονή, επιστρέφουν στην Αθήνα λόγω διαμάχης που ξέσπασε μεταξύ αυτών και του εγχώριου Μητροπολίτη 

Το 1967 τοποθετήθηκε καθηγητής του φροντιστηρίου κατηχητικών και γενικός διευθυντής των κατηχητικών σχολείων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι και το 1980.

Το 1973 ίδρυσε μαζί με τους τότε Αρχιμανδρίτες Αθανάσιο Λενή και Χριστόδουλο Παρασκευαΐδη το Συνοδικό Μοναστήρι της Παναγίας της «Χρυσοπηγής», της οποίας και ορίστηκε ηγούμενος.

Το 1975 εξελέγη Τιτουλάριος Μητροπολίτης Ρωγών, αναλαμβάνοντας παράλληλα την διεύθυνση της Αποστολικής Διακονίας.

Στις 12 Ιανουαρίου του 1978 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης Πειραιώς. Συνυποψήφιός του στην ψηφοφορία εκλογής, την οποία και έχασε με δώδεκα ψήφους διαφορά, ήταν ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Αναστάσιος.

Ήταν επίσης Ιδρυτής της Αδελφότητας «Η Χρυσοπηγή». Είχε γράψει πλήθος θρησκευτικών έργων και έχει αρθρογραφήσει σε περιοδικά και εφημερίδες.

Πνευματικά του παιδιά θεωρούνται οι Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, Σάμου και Ικαρίας Ευσέβιος και Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος.

Είχε τιμηθεί με το παράσημο του Αποστόλου Παύλου της Εκκλησίας της Ελλάδoς και με το παράσημο του Ανωτέρου Ταξιάρχου του Τάγματος των Ιπποτών του Παναγίου Τάφου.

Εξελέγη Μητροπολίτης Πειραιώς το 1978

Στις 12 Ιανουαρίου του 1978 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος μητροπολίτης Πειραιώς.

Κατά την παραμονή του στον θρόνο της Μητρόπολης Πειραιά, ο Καλλίνικος ίδρυσε κατηχητικά σχολεία, εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο, γηροκομείο, παιδικούς σταθμούς και δημοτικό σχολείο ενώ δημιούργησε οργανωμένα συσσίτια για απόρους πολίτες.

Σταθμός στην ποιμαντορία του, η ίδρυση του ραδιοφωνικού σταθμού «Πειραϊκή Εκκλησία».

Στις 4 Φεβρουαρίου 2006 υπέβαλε στον πνευματικό του υιό, αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, την παραίτησή του επικαλούμενος λόγους υγείας.  Μετά την παραίτησή του από τον θρόνο του, ο μακαριστός μητροπολίτης επέδειξε αξιοσημείωτη συμπεριφορά αποφεύγοντας κάθε αναφορά στα της τοπικής Εκκλησίας που επί 28 χρόνια διακόνησε, την οποία δεν επισκέφθηκε ξανά έκτοτε.

Η μόνη φορά που βρέθηκε σε χώρο εκκλησιαστικής διοίκησης ήταν τον προηγούμενο Οκτώβριο, όταν προκειμένου να συγχαρεί τον νέο γενικό διευθυντή της ΕΚΥΟ, αρχιμανδρίτη Νικόδημο Φαρμάκη, ο οποίος είναι πνευματικό του παιδί, επισκέφθηκε το συνοδικό μέγαρο της Μονής Πετράκη.

Το 2019 παραιτήθηκε από τη θέση του ηγουμένου της Μονής της Παναγίας Χρυσοπηγής.

Την Τρίτη η κηδεία του

Όπως ενημερώνει η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς, “Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης κυρός ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ θά τεθῆ εἰς προσκύνημα εἰς τόν Καθεδρικόν Ἱ. Ναόν Παναγίας Τριάδος Πειραιῶς ἀπό τήν 29 Φεβρουαρίου 2020 καί ὥρα 5μμ.

Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία αὐτοῦ θά τελεσθῆ τήν 11η πμ τῆς Τρίτης 3η Μαρτίου προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄.

Ἐν συνέχειᾳ ὁ ἀοίδιμος κυρός ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ θά ἐνταφιασθῆ εἰς τό ἐν Πολυδενδρίῳ Ἀττικῆς Μετόχιον τῆς Ἱ. Συνοδικῆς Μονῆς Παναγίας Χρυσοπηγῆς, τῆς ὁποίας ἦτο ἱδρυτής καί κτίτωρ”.

Απ’το Τριώδιο στην Ανάσταση και την Πεντηκοστή

Newsroom

• ΑΠ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ Κ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ,

Από: agiameteora.net

---

---

Ιω.Καρδάση
Η περίοδος από το Τριώδιο στην Ανάσταση και την Πεντηκοστή (17 εβδομάδες συνολικά) είναι η μεγαλειωδέστερη περίοδος στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας και επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο στην πορεία της Εκκλησίας μας ανά τους αιώνες. Γνωρίζουμε τις εμφανίσεις της Θεότητας από την αρχή της δημιουργίας μέχρι σήμερα και το πώς αυτή δρα σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Από την αυγή της δημιουργίας μέχρι τη γέννηση του Χριστού έχουμε έντονη την εμφάνιση του Θεού-Πατέρα και την αχνή εμφάνιση των άλλων δυο προσώπων της Αγ. Τριάδας (Π. Διαθήκη). Από τη γέννηση του Χριστού μέχρι την Πεντηκοστή έχουμε την έντονη εμφάνιση του 2ου προσώπου της Αγ. Τριάδας, του Θεού-Υιού (Χριστού), από δε την Πεντηκοστή μέχρι σήμερα έχουμε έντονη την εμφάνιση του 3ου προσώπου, του Θεού-Αγ. Πνεύματος που πλέον μας καθοδηγεί στην πνευματική μας πορεία και μας αποκαλύπτει, στον βαθμό που μπορούμε, τα άλλα δυο πρόσωπα και μας δείχνει τον ορθόδοξο δρόμο («Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή»).

Για να φθάσουμε όμως μέχρι το γεγονός της καθόδου του Αγ. Πνεύματος (Πεντηκοστή), η Εκκλησία μας προσεκτικά μας καθοδηγεί αρχίζοντας από την κάθαρση της καρδιάς μας, από τη ρύπανση των αμαρτημάτων και η κάθαρση αυτή είναι το βασικό στοιχείο για την υποδοχή του Παρακλήτου (Αγ. Πνεύματος) και μέσω του κορυφαίου γεγονότος της Ανάστασης μας οδηγεί στην τελική αποδοχή του 3ου Προσώπου της Αγ. Τριάδας.

Το Τριώδιο είναι το εκκλησιαστικό λειτουργικό βιβλίο, που περιλαμβάνει τις ακολουθίες από τη Κυριακή του Τελώνη και Φαρισαίου μέχρι και το Μεγ. Σάββατο, περιλαμβάνει δε μόνο τρείς υμνογραφικούς κανόνες (αντί των 9 που υπάρχουν, μία ωδή από τις πέντε πρώτες, την 8η και την 9η).

Το Τριώδιο με τις 10 εβδομάδες του, εκ των οποίων οι 3 πρώτες χωρίς νηστεία και οι επόμενες 7 με νηστεία, οριοθετεί ακριβώς την περίοδο της κάθαρσης της ψυχής που συμπαρασύρει βέβαια και το σώμα στην κάθαρση αυτή, καθότι τούτο αποτελεί το εργαλείο των ενεργειών της. Η κάθαρση αυτή -το ξεβρώμισμα δηλαδή- ξεκινάει με τη μετάνοια (την αλλαγή της νοοτροπίας του νου), την ταπείνωση, με το άδειασμα του εσωτερικού μας εαυτού μπροστά στο Θεό, με τη βοήθεια του πνευματικού μας, που θα μας δώσει και τις οδηγίες για τη θεραπεία της ψυχής μας (την ορθόδοξη ψυχοθεραπεία), την οποία τόσο πολύ όλοι μας την έχουμε ανάγκη, μιάς και η Εκκλησία μας είναι ένα απέραντο νοσοκομείο ψυχών (αλλά και σωμάτων) με γενικό αρχίατρο τον «ιατρό των ψυχών και των σωμάτων ημών», που σκοπό έχει την θεραπεία μας από τις βαρειές νόσους της φιληδονίας, φιλαργυρίας, φιλαυτίας και τόσων άλλων.

Κύριο φάρμακο θεραπείας αποτελεί η νηστεία (άσκηση και εγκράτεια), η αρχή της μετάνοιας. Η επαινετή νηστεία (η ευάρεστη στο Θεό νηστεία) ξεκινάει με την αργολογία (την αποχή από την πολυλογία, την άσκηση στα εξερχόμενα από το στόμα, την εγκράτεια δηλ. της γλώσσας) και προχωράει στην αποχή από τις πάσης φύσεως επιθυμίες (εγκράτεια της σάρκας), την αποχή από το θυμό, την καταλαλιά, την ψευδορκία κ.ά. και καταλήγει στην αποχή από τροφές (εγκράτεια στα εισερχόμενα στο στόμα). Λέγει χαρακτηριστικά ο Μ. Βασίλειος: «Δεν τρώγεις κρέατα, αλλά τρώγεις τον αδελφό σου. Δεν πίνεις οίνο, αλλά δεν είσαι εγκρατής στις ύβρεις» (Α΄ λόγος περί νηστείας). Δεν επαρκεί όμως για την θεραπεία μόνο το φάρμακο της νηστείας, πρέπει να συνοδεύεται από προσευχή (βαθιά προσευχή, καρδιακή προσευχή), ελεημοσύνη, τακτικό εκκλησιασμό και συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας (εξομολόγηση και θ. κοινωνία).

Ξεκινώντας από τις τρεις αυτές πρώτες εβδομάδες του Τριωδίου, που αποτελούν το προπαρασκευαστικό στάδιο για την περίοδο της νηστείας της Μ. Τεσσαρακοστής προχωρούμε στη περίοδο αυτή της μετανοίας (6 εβδομάδες, 40 ημέρες) από την Κ. Δευτέρα μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου.

Η προσευχή (εκτός από τη ιδιωτική κάθε πιστού) γίνεται πιο εντατική στους ναούς, όπου εκτός της θ. λειτουργίας Σαββάτου και Κυριακής και του εσπερινού του Σαββάτου γίνονται επίσης όλη αυτή την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής: η ακολουθία του Αποδείπνου (Δευτέρα έως και Πέμπτη), η ακολουθία των Προηγιασμένων (με καθαγιασμένα Τίμια Δώρα) κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και οι Χαιρετισμοί της Θεοτόκου επίσης κάθε Παρασκευή.

Η ελεημοσύνη εκτός από την προσφορά πνευματικής τροφής, από τους δυνάμενους προς τούτο (νουθεσίες, διδασκαλία του λόγου του Ευαγγελίου και των Πατέρων κ.λπ.) επεκτείνεται και στην προσφορά υλικής τροφής στους αναξιοπαθούντες και ασθενείς και τους έχοντες ανάγκη βοήθειας.

Εξυπακούεται, ότι η μετάνοια πρέπει να είναι δια βίου, η δε ελεημοσύνη, νηστεία και εγκράτεια συνεχίζονται και μετά την περίοδο αυτή σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας και αποτελούν μια ελάχιστη προσφορά του πιστού στη μάχη του ενάντια στον Πειρασμό και απαιτούμενη πρώτη ύλη για τη σωτηρία και την «καλήν απολογίαν» κατά την μεγάλη ώρα της Κρίσεως. Αυτός δε που θέλει να θεωρεί τον εαυτό του πιστό μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τότε μόνο πρέπει να τον θεωρεί έτσι, όταν μετέχει πλήρως της μυστηριακής της ζωής με τακτικό εκκλησιασμό και συμμετοχή στα μυστήρια της εξομολόγησης και της θ. κοινωνίας και όχι μόνον ευκαιριακά. Με αυτές τις προϋποθέσεις και με συνεχή άνοδο της πνευματικής του ζωής έχει την πιθανότητα να μετάσχει της θείας μακαριότητας «εν εκείναις ταις ημέραις», βλέποντας τον Θεό ως Φως, ενώ στην αντίθετη περίπτωση δεν θα μετέχει αυτής της μακαριότητας, αλλά θα αισθάνεται τον Θεό ως «Πυρ φλέγον».

Έτσι ο πιστός καθαρμένος από τη βρωμιά των αμαρτημάτων του προχωρεί προς την εβδομάδα του Θείου Πάθους (Μ. Εβδομάδα) και σαν τον Άσωτο της παραβολής θα αναφωνήσει: «αναστάς πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου» και τότε θα κατανοήσει και την Ανάσταση του Χριστού (την Ανάσταση του Θεού «εν σώματι») το κορυφαίο αυτό γεγονός της θείας οικονομίας, το πλήρωμα του Νόμου και των Προφητών.

Η ενσάρκωση του Χριστού (Θεού-Λόγου) είναι ήδη μια πράξη σωτήρια για την ανακαίνιση της ανθρώπινης φύσης. Σ’ ένα πεσμένο και αμαρτωλό κόσμο η αγάπη του Θεού έπρεπε να φτάσει στα άκρα, στη θυσία του ίδιου του Θεού με την ταύτισή του μαζί μας και την ανύψωσή μας -με την Ανάσταση- στα ύψη της θ. μακαριότητας (Ήδη ο αναστηθείς Χριστός βρίσκεται εκ δεξιών του Πατρός με ανθρώπινο σώμα). Το μήνυμα του Σταυρού είναι σαφές: Όσο μακριά κι’ αν πρέπει να ταξιδέψω μέσα απ’ την κοιλάδα της σκιάς του θανάτου δεν είμαι ποτέ μόνος. Έχω ένα σύντροφο. Κι’ αυτός ο σύντροφος δεν είναι μόνο ένας αληθινός άνθρωπος όπως εγώ, αλλά και «Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού». Η ίδια όμως η σταύρωση είναι μια νίκη. Ο Χριστός ανασταίνεται από τους νεκρούς και με την ανάστασή του μας λυτρώνει απ’ την αγωνία και τον τρόμο. Η νίκη του Σταυρού βεβαιώνεται, η αγάπη φανερώνεται ανοιχτά, ότι είναι πιο δυνατή απ’ το μίσος και η ζωή πιο δυνατή απ’ το θάνατο. Ο ίδιος ο Θεός πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς κι’ έτσι δεν υπάρχει πια θάνατος, ακόμη και ο θάνατος γέμισε απ’ το Θεό. Ο Ιω. Χρυσόστομος είναι σαφής: «Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ηλευθέρωσεν γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος». Η Ανάσταση λοιπόν είναι μια πελώρια χαρά για τη νίκη και την καταστροφή του φοβερού θανάτου.

Ο Χριστός μας έδειξε το δρόμο: «θανάτω θάνατον πατήσας». Απομένει σε μας να το κάνουμε πράξη. Πώς δηλ. με τον θάνατο (του παλαιού ανθρώπου) θα πατάξουμε τον θάνατο τον πνευματικό, (της ψυχής το θάνατο). Πώς θα το κατορθώσουμε αυτό; Μόνοι μας δεν μπορούμε, χρειαζόμαστε βοήθεια, χρειαζόμαστε τη Θεία Χάρη. Γι’ αυτό ο Χριστός μας στέλνει τον Παράκλητο την ημέρα της Πεντηκοστής, μας στέλνει το Πνεύμα το Άγιο για να μας αποκαλύψει τον Ίδιο και τη διδασκαλία του, να μας φωτίσει το νου και να μας οδηγήσει στο δρόμο της θ. μακαριότητας. Μέχρι την Πεντηκοστή ήταν το Άγ. Πνεύμα που έστελνε το Χριστό, τώρα είναι ο αναστημένος Χριστός που στέλνει το Άγ. Πνεύμα για να μιλήσει για τον Ίδιον. Η Πεντηκοστή αποτελεί το σκοπό και τη συμπλήρωση της Ενσάρκωσης. «Ο Λόγος έλαβε σάρκα, ώστε να δεχτούμε εμείς το Πνεύμα» (Μ. Αθανάσιος).

Οι τρεις λοιπόν αυτοί σταθμοί: Τριώδιο (Μ. Τεσσαρακοστή και Μ. Εβδομάδα), Ανάσταση, Πεντηκοστή ο καθένας με τη δική του συμβολική και σημειολογία μέσα σ’ ένα συνολικό διάστημα 17 εβδομάδων (120 ημερών), 10 πριν την Ανάσταση και 7 μετά από αυτή μας δείχνουν την πορεία προς τη θεότητα. Ξεκινώντας με τη μετάνοια και την κάθαρση προετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα (του περάσματος δηλ. από τον παλαιό σκουριασμένο άνθρωπο στον καινούργιο και ανανεωμένο) και στη συνέχεια έμπλεοι χαράς για τη νίκη κατά του θανάτου προετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο θα κρατήσουμε για πάντα βοηθό μας (αν βέβαια το θέλουμε) προς την οδό της σωτηρίας.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας με πολύ σοφία τοποθέτησαν τη μεγάλη γιορτή της Ανάστασης την Άνοιξη και τούτο, διότι αρχίζει να αυξάνεται η ημέρα (το φως, το φως της ευσέβειας), ενώ ταυτοχρόνως αρχίζει να μειώνεται η νύκτα (το σκότος, το σκότος της ασέβειας) (Μ. Βλάσταρις), πάλι δε σοφά έχει τοποθετηθεί η σύλληψη του Ιησού στις 25 Μαρτίου, για να τονισθεί ότι και η Φύση ολόκληρη γιορτάζει το τεράστιο και πρωτόγνωρο αυτό γεγονός και πιστοποιεί, ότι όντως το 2ο πρόσωπο της Αγ. Τριάδας είναι «Φως εκ φωτός».

Η όλη δε αυτή περίοδος έχει σοφά επίσης συνδεθεί με τις διατροφικές ανάγκες του ανθρώπου. Στην αρχή της περιόδου του Τριωδίου έχουμε τις εβδομάδες της Κρεατινής, της Τσικνοπέμπτης και της Τυρινής με φαγοπότι, γιατί έχουμε σφαγή αιγοπροβάτων λόγω έλλειψης κτηνοτροφών. Στη γιορτή των Αγ. Σαράντα (9 Μαρτίου) έχουμε επάρκεια φυτικών τροφών εξ ου και οι χορτόπιτες και σαραντόπιτες. Λόγω της συνεχιζόμενης μείωσης των κτηνοτροφών η σφαγή των αιγοπροβάτων προχωρεί μέχρι το Πάσχα, όπου έχουμε ταυτόχρονα και υπερπαραγωγή αβγών και υπερκατανάλωσή με το βάψιμο και το πασχαλιάτικο τσούγκρισμα.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι η σοφία των Πατέρων έθεσε την πορεία του ανθρώπου κατά την περίοδο αυτή να ξεκινάει από την καλοπέραση των 3 πρώτων εβδομάδων του Τριωδίου, στην νηστεία της Μ. Τεσσαρακοστής, να προχωρεί στην εβδομάδα του Θ. Πάθους, στην Ανάσταση, στην πρώτη εβδομάδα της Διακαινησίμου (που θεωρείται ολόκληρη σαν μια μέρα) να προχωρεί στις επόμενες 6 εβδομάδες και να καταλήγει στο κορυφαίο γεγονός της καθόδου του Αγ. Πνεύματος κατά τη Πεντηκοστή, που θεωρείται η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας.

Κατά την Πεντηκοστή, το Άγιον Πνεύμα κατέστησε τους Μαθητές μέλη του θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού. Έτσι, ενώ στην Μεταμόρφωση το Φως ενεργούσε στους Τρεις Μαθητές έσωθεν, δια της θεώσεως, αλλά το Σώμα του Χριστού ήταν έξω από αυτούς, στην Πεντηκοστή οι Μαθητές ενώνονται με τον Χριστό, γίνονται μέλη του θεανθρωπίνου Σώματος και ως μέλη του Σώματος του Χριστού μετέχουν του Ακτίστου Φωτός. Αυτή η διαφορά υπάρχει και μεταξύ Παλαιάς Διαθήκης και Πεντηκοστής.

Η Πεντηκοστή, που είναι η αποκάλυψη πάσης της αληθείας, είναι η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού και ακόμη, όσοι ενώνονται με το Σώμα του Χριστού, υπερβαίνουν τον θάνατο. Και με την Πεντηκοστή η ανθρώπινη φύση του Χριστού, πλέον, επανέρχεται στην Εκκλησία και είναι ημέρα ιδρύσεως της Εκκλησίας, διότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού τώρα μερίζεται αμερίστως και ολόκληρος ο Χριστός, με την ανθρώπινή Του φύση, βρίσκεται σε κάθε πιστό.

Η ευχή την οποίαν διαβάζει ο Ιερεύς στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας («Μελίζεται και διαμερίζεται ο αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος…..»), αυτό είναι το κλειδί του μυστηρίου της Πεντηκοστής. Αυτή είναι η «πάσα αλήθεια», η οποία απεκαλύφθη πλέον. Μετά από αυτή την αποκάλυψη της αλήθειας, δεν αποκαλύπτεται τίποτε άλλο πλέον. Δηλαδή, απεκαλύφθη την ημέρα της Πεντηκοστής το μυστήριο της Εκκλησίας, με την νέα της διάσταση. Αυτό απεκαλύφθη και τίποτε άλλο.

Τελικά, ο σκοπός της Εκκλησίας δεν είναι κοινωνικός, ηθικός, φιλοσοφικός κ.λπ., αλλά κατ’ εξοχήν σωτηριολογικός και θεολογικός. Αυτό, εκτός των άλλων, φαίνεται από την σχέση μεταξύ του Πάσχα (βάπτισμα του ύδατος), της Πεντηκοστής (βάπτισμα του Πνεύματος) και της εορτής των αγίων Πάντων (συμπερίληψη όλων των Ορθοδόξων μεταξύ των αγίων).

Αντίδωρο και Πρόσφορο – 

Τι σημαίνει το καθένα;

Αντίδωρο κ Προσφορο Τι σημαίνει το καθένα:

0

• 
  

---

Το Αντίδωρον είναι ευλογημένος άρτος που βγαίνει από τα πρόσφορα που προσεκόμισαν και προσέφεραν οι πιστοί, προκειμένου να τελεσθεί η Θεία Λειτουργία (γι’ αυτό και ονομασία πρόσφορο, από το ρήμα προσφέρω).

Κατά την ώρα που γίνεται η ακολουθία της προσκομιδής προσφέρονται άρτοι (πρόσφορα), συνήθως τρία ή πέντε για να εξαχθούν οι μερίδες των εννέα ταγμάτων.

Πρώτα εξάγεται ο αμνός που συμβολίζει και τυποί το σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Δεύτερον εξάγεται η τριγωνική μερίδα της Θεοτόκου.

Τρίτον εξάγονται οι μερίδες των εννέα ταγμάτων, δηλαδή πάντων και πασών των αγίων της Εκκλησίας (πρόκειται για εννέα τριγωνικές μερίδες).

Τέταρτον εξάγεται η μερίδα υπέρ του οικείου επισκόπου (Πατριάρχου, Αρχιεπισκόπου, Μητροπολίτου για τα δεδομένα της Ελλάδας) και πέμπτον εξάγονται οι μερίδες των ζώντων και κεκοιμημένων, της θριαμβεύουσας και της στρατευμένης Εκκλησίας (πρόκειται για μαργαρίτες, μικρά δηλ. ψίχουλα).

Τα υπόλοιπα των άρτων (προσφόρων) που προσκομίζονται στην Πρόθεση είναι αυτά που ονομάζουμε Αντίδωρα.

Το μέγεθος των Αντιδώρων κατά τη Θεία Λειτουργία δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα μεγάλο, αλλά τέτοιο που να επαρκεί ώστε να διανέμεται σε όσους δεν μετέλαβαν των αχράντων Μυστηρίων, οι οποίοι, σύμφωνα με τον άγιο Συμεών Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, «πάντες εκείνου (ενν. του Σώματος και Αίματος Χριστού, δηλ. του Δώρου) ικανοί μεταχείν τούτο (δηλ. το αντίδωρον) δίδονται αντ’ εκείνου» (Συμεών Θεσ/νίκης, P.G. 155, 301D), που είναι και το κύριο Δώρον της Εκκλησίας.

Η μετοχή στον αγιασμό του Θεού έρχεται σε κάθε πιστό άνθρωπο μέσα από τα αισθητά και ορώμενα πράγματα.

Ο άνθρωπος ανάγεται στα Θεϊκά μέσα από τα αισθητά. Για τον λόγο αυτό και το Αντίδωρο που είναι μετοχή αγιασμού Θεού γίνεται με τη μετάληψη αυτού του αισθητού άρτου.

Σχετικά ο άγιος Συμεών Θες/νίκης αναφέρει: «Επεί δε και δι’ αισθητών τινών ως σώμα περικειμένοις τον αγιασμόν έδει λαβείν, δια του αντιδώρου γίνεται» (Συμεών Θεσ/νίκης. P.G. 155, 745D).

Η Εκκλησία ορίζει ο πιστός να λαμβάνει κάθε φορά Δώρο, δηλ. το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Η ίδια δεν επιθυμεί όμως και εκείνοι που δεν είναι προετοιμασμένοι για τη μετοχή του Δώρου, να φεύγουν απ’ αυτήν χωρίς να λαμβάνουν κάτι. Είναι το Αντίδωρον μια πράξη αγάπης και φιλανθρωπίας για όλους εκείνους του αναξίους της μετοχής.

Και μπορεί το Αντίδωρο να μην είναι το ίδιο Σώμα του Χριστού, όμως είναι άρτος «ηγιασμένος» γιατί σφραγίστηκε ολόκληρος (ο άρτος) με τη λόγχη και δέχθηκε από το λειτουργούντα και προσκομίζοντα Ιερέα τα άγια λόγια.

Ο Άγιος Συμεών Θεσ/νίκης αναφέρει «’Επεί και ηγιασμένος εστί και ούτος άρτος, σφραγιζόμενός τε τη λόγχη, και ιερά δεχόμενος ρήματα» (Συμεών Θεσ/νίκης P.G. 155, 304Α). Πρόκειται περί «δωρεάς θείας πάροχον» (Συμεών Θεσ/νίκης P.G. 155, 304Α).

Το Αντίδωρο τρώγεται εκείνη την ώρα που λαμβάνεται, όταν ο χριστιανός που το λαμβάνει είναι από το πρωί νηστικός. Πάντως κανένας πιστός δεν πρέπει να αναχωρεί από το ναό μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, χωρίς να λάβει το Αντίδωρον από το χέρι του λειτουργούντος Ιερέως.

Είναι κακή συνήθεια να διανέμεται το Αντίδωρο στο παγκάρι από τους Εκκλησιαστικούς Επιτρόπους που είναι λαϊκοί, είτε να λαμβάνεται δι’ αυτοεξυπηρετήσεως από τους ίδιους τους πιστούς. Λαμβάνοντας μόνος του κανείς το Αντίδωρο στερείται της ευκαιρίας να λάβει την ευλογία του Λειτουργούντος Ιερέως.

Ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας σημειώνει χαρακτηριστικά: «Οι δε (πιστοί) συν ευλαβεία πάση δέχονται (το Αντίδωρον) και καταφιλούν την δεξιάν, ως αν προσφάτως αψαμένην του Παναγίου Σώματος του Σωτήρος Χριστού και τον εκείθεν αγιασμόν και δεξαμένην και μεταδούναι τοις ψαύουσι δυναμένην» (Νικολάου Καβάσιλα, Εις ερμηνείαν της Θείας Λειτουργίας, κεφ. μστ΄).

Επειδή για το πρόσφορο υπάρχει ο συμβολισμός ότι θεωρείται το σώμα της Παναγίας, για αυτό το σχήμα του προσφόρου είναι στρογγυλό, ομοιάζοντας με την κοιλιά της Παναγίας απ’ την οποία εξάγεται ο Χριστός, ομοίως και το Αντίδωρο συμβολίζει το σώμα της Αειπαρθένου Παναγίας.

Ο ιερέας όταν μοιράζει το Αντίδωρο στους πιστούς λέει την ευχή: «Ευλογία Κυρίου και έλεος έλθοι επί σε», σε κάθε χριστιανό που προσέρχεται. Και με την ευχή αυτή προσφέρει μία ακόμη ευλογία, στις άλλες δύο που είναι αυτό τούτο το Αντίδωρο και ο ασπασμός του χεριού του.

Πολλοί πιστοί ζητούν, κατά την στιγμή που λαμβάνουν την προσωπική τους μερίδα Αντιδώρου από τον Ιερέα, να λάβουν και άλλα περισσότερα Αντίδωρα γιατί θέλουν να μεταλαμβάνουν από αυτό όλες τις ημέρες της εβδομάδας που δεν μπορούν να μετέχουν στην Εκκλησία. Καλή και ευλογημένη αυτή η συνήθεια. Όμως το Αντίδωρον είναι αντί της μετοχής των αχράντων Μυστηρίων στη συγκεκριμένη μέρα, χρόνο και τόπο τελέσεως της Θείας Ευχαριστίας. Μαζί με τον εκκλησιασμό έρχεται ή το Δώρο, ή το Αντίδωρον.

Εκτός του εκκλησιασμού ποια η θέση του;

Ακόμη συνηθίζεται από πολλούς Ιερείς, εξαιτίας παλαιοτέρων συνηθειών από προκατόχους Ιερείς, να μοιράζουν μαζί με το Αντίδωρον τα λεγόμενα «Υψώματα».

Το «Ύψωμα», κατ’ ακρίβειαν της λέξεως, είναι ό,τι υψώνεται από τους άρτους στην Αγία Πρόθεση και προσκομίζεται. Η δικαιολογία από μερίδα κληρικών που διανέμουν «Υψώματα» εστιάζεται στο γεγονός ότι αποτελούν «πνευματικά έπαθλα» για όσους εκ των πιστών ενασχολούνται με τα άγια πράγματα της Εκκλησίας. Η διανομή των «Υψωμάτων» διατείνονται μερικοί ότι δημιουργεί άμιλλα πνευματικού χαρακτήρα.

Άλλοι πάλι εκ των πιστών, σε περιόδους νηστείας βαστούν το λεγόμενο «τριήμερο» και δεν τρώνε για τρεις ημέρες τίποτε άλλο παρεκτός του Αντιδώρου κάθε πρωί ή κατά την Θ΄ Ώρα, δηλ. στις 3 μ.μ.

Όλες αυτές είναι ευλογημένες συνήθειες που προέρχονται από την εκτίμηση της σημασίας και της αξίας που έχει ο ευλογημένος αυτός άρτος της προσφοράς. Ο Μέγας Αγιασμός των Θεοφανείων πίνεται πριν από την λήψη του Αντιδώρου.

Ακόμη υπάρχει η ευλαβική συνήθεια μερικών πιστών να ζητούν το ύψωμα της Θείας Λειτουργίας της Μεγάλης Πέμπτης για ευλογία για όλο το χρόνο. Αυτή η πράξη φαίνεται ότι έχει επιδράσει από την εξαγωγή του αμνού της Μεγάλης Πέμπτης για τη Θεία Κοινωνία των ασθενών. Κι αυτή η συνήθεια εντάσσεται στην απλοϊκή ευλάβεια των πιστών.

Τέλος πρέπει να σημειώσουμε και την σημασία της μετ’ ευλαβείας βρώσεως του Αντιδώρου που δείχνει και τον προσωπικό, κατ’ επίγνωση σεβασμό του εσθιόντος «μετά φόβου Θεού».

Πρόσφορο!

Πρόσφορο: Βήμα βήμα η παρασκευή του- Συνταγή

ΠΡΟΣΦΟΡΟ: Βήμα βήμα η παρασκευή του - συνταγή.

Από: Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Λαρίσης

---

EMAIL

Για να τελεσθεί το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, πού είναι σκοπός της Θείας Λειτουργίας, είναι απαραίτητο ο ιερεύς να έχει το πρόσφορο. Από το πρόσφορο ο ιερεύς θα βγάλει το μέρος εκείνο πού θα γίνει το Τίμιο Σώμα του Κυρίου, τον «Αμνό», αλλά και τις μερίδες της Θεοτόκου, των Αγίων και των δικών μας ονομάτων (ζώντων και κεκοιμημένων) πού θα μνημονευθούν.

Για να γίνει όμως το πρόσφορό μας ευπρόσδεκτο και από τον Κύριο, πρέπει να έχουμε καθαρότητα ψυχής και σώματος με νηστεία και με εγκράτεια.

Πρώτα απ όλα πρέπει να πούμε ότι θεωρούμε ιδιαίτερη σημαντική την προετοιμασία του χώρου, στον οποίον θα παρασκευάσουμε το πρόσφορο. Φροντίζουμε να είναι καθαρός, τακτοποιημένος, θυμιατισμένος. Επίσης, τα σκεύη πού θα χρησιμοποιήσουμε για τον σκοπό αυτό, να είναι καθαρά και να εξυπηρετούν μόνο το ζύμωμα του προσφόρου και καμιά άλλη οικιακή εργασία. Το αλεύρι να είναι αρίστης ποιότητος, ειδικά ξεχωρισμένο για την παρασκευή προσφόρου.

Πέραν τούτου, αυτός πού ζυμώνει, οφείλει να φροντίση και για τη δική του σωματική και ψυχική προετοιμασία. Δηλαδή να ασκή, ιδιαίτερα την ώρα του ζυμώματος, την προσευχή, (χαιρετισμούς στην Παναγία ή παρακλήσεις, ή την ευχή καθώς και η γυναίκα να μην βρίσκεται σε περίοδο). ῞Ολα αυτά είναι πολύ σημαντικό να συνοδεύουν την παρασκευή του προσφόρου, πού πρόκειται να χρησιμοποιηθή για τον πιο ιερό σκοπό.

Η διαδικασία παρασκευής της λειτουργιάς έχει ως εξής:
Αποβραδύς κοσκινίζουμε το αλεύρι, πού θα είναι ανάλογο με το μέγεθος της λειτουργιάς. Καλό είναι το σκληρό (κίτρινο), ή 1/4 άσπρο και 3/4 κίτρινο. Για μία λειτουργιά χρειάζεται τόσο αλεύρι, όσο για να γεμίσουν καλά, τρεις φορές, οι δύο χούφτες ενωμένες,.

Κατόπιν, αναπιάνουμε το προζύμι: Εχουμε κρατημένο από προηγούμενο ζύμωμα λίγο προζύμι, το οποίο διατηρούμε στο ψυγείο, όταν ο καιρός είναι ζεστός. Ζεσταίνουμε λίγο νερό, τόσο όσο χρειάζεται για να γίνη χλιαρό. Το δοκιμάζουμε και με το χέρι μας. Δεν πρέπει να είναι καφτό, γιατί θα καεί το προζύμι και δεν θα γίνει. Μέσα σ αυτό το χλιαρό νερό λιώνουμε τελείως το προζύμι, να γίνη χυλός. Τέλος, προσθέτουμε αλεύρι, απ αυτό πού έχουμε κοσκινίσει για το ζύμωμα, ώστε να γίνη μία ζύμη πολύ πολύ μαλακή. Σταυρώνουμε με το χέρι μας το προζύμι, το σκεπάζουμε με καθαρή πετσέτα και με κουβέρτα για να μην κρυώση, και το αφήνουμε σε χώρο ζεστό, επί αρκετές ώρες, για να γίνη .

Την άλλη μέρα, πριν ζυμώσουμε, θα θυμιατίσουμε πρώτα το χώρο με πολλή ευλάβεια και προσοχή. Ενώ δε τα χέρια θα δουλεύουν, το στόμα και ο νούς, όσο γίνεται, θα ασχολούνται με την προσευχή.

Κατόπιν, μέσα σε λεκάνη ρίχνουμε το αλεύρι, αφού κρατήσουμε προηγουμένως λίγο, για την περίπτωση πού θα μάς χρειασθή κατά την διάρκεια του ζυμώματος. Στο κέντρο του αλευριού κάνουμε μια μικρή γουρνίτσα και ρίχνουμε μέσα το προζύμι, το ανάλογο αλάτι (στά 750 γραμ. αλεύρι, ένα κοφτό κουταλάκι του γλυκού) και λίγο νερό πολύ χλιαρό.

Στη συνέχεια, αρχίζουμε να ζυμώνουμε πρώτα πολύ καλά με τις γροθιές μας, με δύναμη και γρήγορο ρυθμό περίπου 20′.

Το πλάσιμο
Πλάθουμε την ζύμη πολύ καλά σε καθαρή και λεία επιφάνεια με τα δάκτυλα των χεριών μας και με τις παλάμες και με δύναμη. Έτσι την αναμοχλεύουμε διαρκώς και κυλώντας την και τρίβοντας την φθάνει να γίνει λεία σαν το μάρμαρο.

Η ζύμη πρέπει να είναι σκληρή: να μπαίνη μέσα το δάχτυλο και να μην κολάη. Αν γίνη μαλακή, προσθέτουμε λίγο αλεύρι, από αυτό πού κρατήσαμε. Αν γίνη υπερβολικά σκληρή, βρέχουμε τα χέρια μας σε χλιαρό νερό και ξαναζυμώνουμε, ώσπου να πετύχουμε το ποθούμενο αποτέλεσμα, δηλαδή να γίνει λεία σαν το μάρμαρο.

Όλα αυτά πρέπει να γίνουν σε 10′.

῞Οταν τελειώση το πλάσιμο, χαράζουμε το ζυμάρι με ένα μαχαίρι σταυροειδώς. Από το κέντρο του σταυρού πού σχηματίστηκε, κρατάμε ένα μικρό κομματάκι, πού θα το χρησιμοποιήσουμε ως προζύμι στο επόμενο ζύμωμα. Μετά ξαναδουλεύουμε τη ζύμη πάρα πολύ καλά, στρογγυλεύοντάς την σά μπάλα: την τοποθετούμε στο αριστερό μας χέρι και με το δεξί την χαϊδεύουμε , θα μπορούσαμε να πούμε, ολοένα για να γίνη η επιφάνειά της πάρα πολύ στιλπνή.

Κατόπιν, παίρνουμε ένα ταψάκι διαμέτρου 24 εκ. καί, ή στάζουμε μέσα μία σταγόνα λάδι, την οποία απλώνουμε καλά με χαρτοπετσέτα στον πάτο και στην γύρω όρθια επιφάνεια, ή ζεσταίνουμε το ταψάκι και το αλείφουμε με καθαρό κερί. Τα κάνουμε αυτά, για να μην κολάει μετά η λειτουργιά

Το σφράγισμα
Στη συνέχεια, τοποθετούμε στο κέντρο του ταψιού την λειτουργιά, με την στιλπνή επιφάνεια προς τα πάνω. Παίρνουμε το σφραγίδι, σταυρώνουμε με αυτό τη λειτουργιά, και μετά το πατάμε με δύναμη, να μπεί βαθιά μέσα στο ζυμάρι. Το τραβούμε προς τα πάνω με προσοχή και αν τυχόν μείνουν ζυμαράκια πάνω στο σφραγίδι, τα καθαρίζουμε με επιμέλεια. Αν μείνουν πάνω, η επόμενη λειτουργιά πού θα ζυμωθή, δεν θα σφραγισθή καλά.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε πώς, σε περίπτωση πού ζυμωθούν δύο λειτουργιές, μέχρι να ζυμωθή και η δεύτερη, η πρώτη πού ζυμώθηκε πρέπει να μείνη σκεπασμένη με πετσέτα και νάϋλον από πάνω, για να μή πιάση το ζυμάρι κρούστα, καθώς και η δεύτερη μέχρι να ζυμωθεί η πρώτη να μή πιάση το ζυμάρι κρούστα πού θα δυσκολέψει το ζύμωμά του. Το ίδιο και στο σφράγισμα, μέχρι να σφραγισθή και η δεύτερη λειτουργιά, η πρώτη πού σφραγίσθηκε μένει σκεπασμένη.

Το φούσκωμα
Αφού, λοιπόν, σφραγίσουμε την λειτουργιά, σκεπάζουμε το ταψάκι με μια λεκανίτσα, και από πάνω με μια καθαρή πετσέτα, με ένα νάϋλον και με μια κουβέρτα, και μετά την αφήνει να γίνη μία με μιάμισυ ώρα ή και περισσότερο (2 και 3 ώρες), ανάλογα με το χώρο και την εποχή. Καταλαβαίνουμε δέ, ότι έγινε, άν, πατώντας την με το δάχτυλο, σχηματίζει το ζυμάρι μία βούλα, και αμέσως, σαν ελαστικό, επανέρχεται στη θέση του ή μόλις το πρόσφορο πάει να σκάσει (Χρειάζεται προσοχή να μή παραγίνη η ζύμη).

Αφού γίνη κι αυτό, τρυπάει το πρόσφορο με μια λεπτή οδοντογλυφίδα Προσοχή να μην τρυπήση κοντά στον αμνό, αλλά έξω εκεί πού είναι κάτι σαν ακτίνες.

Το ψήσιμο
Κατόπιν, ανάβουμε το φούρνο στους 250° (ανάλογα με τον φούρνο), και βάζουμε μέσα τη λειτουργιά και την αφήνουμε σ αυτή τη θερμοκρασία 15′- 20′ (μπορεί και 35΄) να ροδίση πολύ λίγο. Τη σκεπάζουμε με χαρτοπετσέτα ή αλουμινόχαρτο, κατεβάζουμε το φούρνο στους 200° για μισή ώρα ή και 35΄ και την παρακολουθούμε. Αφού περάση περίπου μία ώρα, από τη στιγμή πού βάλαμε τη λειτουργιά μέσα, κλείνουμε το φούρνο και αφήνουμε μέσα τη λειτουργιά για ένα τέταρτο ή μισάωρο, μέχρι να χλιαρύνει ο φούρνος.Μετά κλείνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε μέσα για 15′.
(Άλλοι κάνουν και το εξής. Όταν σκεπάσουν τα πρόσφορα με αλουμινόχαρτο ή χαρτοπετσέτα κατεβάζουν στους 200° για αλλά 35′ και στην συνέχεια στους 150° για 30′. Για να ψηθεί χρειάζεται περίπου 1.30′.).

Κατόπιν τη βγάζουμε. Αν υπάρχει δυσκολία να βγεί από το ταψί, τη σκεπάζουμε για λίγο με πετσέτα να ιδρώση με τον τρόπο αυτό βγαίνει μετά εύκολα. Την τοποθετούμε σε καθαρή πετσέτα και την σκεπάζουμε με πετσέτα και νάϋλον. Μετά από μισή ώρα αλλάζουμε την πετσέτα, πού έχει μουσκευτεί από τους αχνούς της ζεστής λειτουργιάς, και την αφήνουμε σκεπασμένη με στεγνή πετσέτα και νάϋλον, για να διατηρήται μαλακή.

Φυσικά όλα χρειάζονται προσπάθεια και προσωπική πείρα. Πάντως η ΓΑΛΙΛΑΙΑ μας, σάς εύχεται να έχετε την ευλογία τοού Θεού στην προσπάθειά σας ο Οποίος σίγουρα θα σάς αμείψει με την χαρά ότι γίνεσθε συμμέτοχοι στο μεγάλο Μυστήριο της θ.Ευχαριστίας.

Καλή προσπάθεια.

Μερικές πρόσθετες συμβουλές

Πώς φτιάχνεται το προζύμι
Συνήθως, αφού ζυμώσουμε, κρατούμε προζύμι για την επόμενη εβδομάδα. Μπορούμε να φτιάξουμε κι εμείς προζύμι γρήγορα και εύκολα.

Σε χλιαρό νερό «ίσα – ίσα να δέχεται το χέρι» (περίπου 35οc) ρίχνουμε «μιά χεριά» κοσκινισμένο αλεύρι. Το ανακατεύουμε ελαφρά, ώστε να γίνει παχύρρευστη μάζα. Το αφήνουμε ένα μερόνυχτο «νά γίνει», δηλαδή να ενεργοποιηθούν οι μύκητες.

Όταν το προζύμι είναι έτοιμο, το «αναπιάνουμε» για ζύμωμα.

Πώς γίνεται το Ανάπιασμα
Βγάζουμε απ’ το ψυγείο το προζύμι, το αφήνουμε λίγη άρα να ξεπαγώσει. Ετοιμάζουμε χλιαρό νερό «νά δέχεται το χέρι» και διαλύουμε το προζύμι. Προσθέτουμε αλεύρι ανακατεύοντας μέχρι η ζύμη να γίνει πηκτός χυλός. Το σκεπάζουμε με καθαρή πετσέτα και το αφήνουμε περίπου 6 ώρες «νά αναπαυτεί».

Αντικείμενα για να ζυμώσουμε το Πρόσφορο
Χρειαζόμαστε μία καλή ξυλόγλυπτη σφραγίδα 14 εκ.
Αν η σφραγίδα είναι καινούργια, μια εβδομάδα πριν το ζύμωμα, ζεσταίνουμε σε μπρίκι ελαιόλαδο. Αλείφουμε τη σφραγίδα και την τυλίγουμε με μία πετσέτα. Την αφήνουμε μία βδομάδα να πιεί το λάδι. Έτσι δεν έχει φόβο να σκάσει το ξύλο. Δεν την πλένουμε ποτέ.

Χρειαζόμαστε επίσης
α. ταψάκι (διάμετρος 19 εκ. και ύψος 5 – 6 εκ.)
β. ένα κόσκινο και λεκάνη για το αλεύρι.
γ. σκαφάκι ή λεκάνη για τη ζύμη.
Κοσκινίζουμε στη μικρή λεκάνη το αλεύρι και το σκεπάζουμε. Για ένα κανονικό πρόσφορο 700 γρ. αλεύρι (κατά προτίμηση σκληρό-κίτρινο).