«Ο Λόγος σάρξ εγένετο» (Ιω. 1,14) Υπό Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

 «Ο Λόγος σάρξ εγένετο» (Ιω. 1,14)

Υπό Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

Εν Πειραιεί τη 24 η Δεκεμβρίου 2022

Η εγγίζουσα μεγάλη Δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων, η Μητρόπολη των

εορτών κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά και η όλη κατανυκτική ατμό-

σφαιρα των ημερών, που διανύουμε, με τα προεόρτια τροπάρια και τους ύμνους,

στρέφουν και πάλι την προσοχή μας και οδηγούν την γραφίδα του λόγου προς το

μέγα γεγονός, το γεγονός των γεγονότων, την σάρκωση του Θεού Λόγου.

«Η πρώτη και η μεγαλυτέρα χαρμόσυνος αγγελία, το πιό μεγάλο ευαγγέλιον, που

ήτο δυνατόν να δώση ο Θεός εις τον άνθρωπον και ο ουρανός στη γη είναι, ότι ‘ο

Λόγος σάρξ εγένετο’», παρατηρεί ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους της

εποχής μας ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Και συνεχίζει: Ολόκληρο το ευαγγέλιο του

ουρανού προς την γη συνοψίζεται στις τέσσερις αυτές λέξεις. Έξω από αυτό και

χωρίς αυτό, άλλος ευαγγελισμός δεν υπάρχει για τον άνθρωπο, ούτε σ’ αυτόν ούτε

στον άλλο κόσμο. Ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος «ίνα θεόν τον αδάμ απεργάσηται»,

κατά τον Μέγαν Αθανάσιον, δηλαδή για να θεώση τον άνθρωπο, για να τον

επαναφέρει προς το αρχέτυπό του, προς τον δημιουργόν του, προς τον αρχικό προ-

ορισμό για τον οποίον τον έπλασε. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, καθώς εμβαθύνει

στο μυστήριο της σαρκώσεως παρατηρεί: «Αυτός που παρήγαγε τα πάντα εκ μη

όντων, επίγεια και επουράνια, όταν είδε τα λογικά κτίσματά του να αχρειώνονται

από πόθο για τα μεγαλύτερα, τους χαρίζει τον εαυτό του, του οποίου τίποτε μεγα-

λύτερο, ούτε ίσον, ούτε πλησίον δεν υπάρχει και προβάλλεται για μέθεξη από τους

επιθυμούντας, έτσι ώστε να μπορούμε στο εξής να χρησιμοποιούμε ακινδύνως την

επιθυμία προς την θέωση, εξ’ αιτίας της οποίας στην αρχή καταντήσαμε στον έσχα-

το κίνδυνο, και, ποθώντας ο καθένας μας να γίνει θεός, να μην είμαστε μόνο ακα-

τάκριτοι, αλλά και να επιτυγχάνωμε την επιθυμία. Με την κένωσή του δε και την

εκούσια πτώχευσή του, υπέδειξε στους ανθρώπους, αλλά και στους αγγέλους την

μόνη ασφαλή οδό που οδηγεί προς την θέωση. Εξ’ αιτίας αυτής (της σαρκώσεως)

τώρα πλέον οι άγγελοι έλαβαν το απερίτρεπτον, αφού έμαθαν εμπράκτως από τον

Δεσπότη Χριστό, ότι η οδός της υψώσεως και της προς αυτόν ομοιώσεως δεν είναι η

έπαρσις, αλλά η ταπείνωσις. Εξ’ αιτίας αυτής και οι άνθρωποι έχουν το

ευκολοδιόρθωτο, αφού πλέον αναγνωρίζουν ότι η ταπείνωσις είναι η οδός της ανα-

κλήσεως.

Όπως επισημαίνει σύγχρονος αγιορείτης ασκητής: Ο Θεός εγνώριζε την πτώση

του ανθρώπου προτού ακόμη τον δημιουργήσει, δεν του αφήρεσε όμως την

ελευθερία για να μην μειώσει την ιδιότητά του ως λογικού όντος, κατ’ εικόνα Θεού

δημιουργηθέντος. Ως άπειρη όμως αγάπη και σοφία δεν άφησε να ματαιωθεί η προ-

αιώνια θέλησή του, να χαρίσει δηλαδή στον άνθρωπο τα προητοιμασμένα γιαυτόν

αγαθά, και γιαυτό προώρισε εξ’ αρχής την «φιλάνθρωπον οικονομίαν» της σωτη-

ρίας του. Η ελευθερία του ανθρώπου υπήρχε στο σχέδιο της δημιουργίας αυτού και

επομένως η πτώσις του δεν εξένισε τον Θεόν. Πλην όμως, κατά τον μέγαν Δαμα-

2

σκηνόν, δεν θέλησε η αμαρτία του ανθρώπου και η πονηρία του διαβόλου να υπερ-

νικήσουν την αγαθότητά Του. Γιαυτό οικονόμησε μεγαλύτερη φανέρωση της αγά-

πης του. Έτσι η ανθρώπινη ελευθερία δεν μπόρεσε να καταστρέψη το σχέδιο του

Θεού, διότι βρέθηκε έγκλειστη, τρόπον τινά, σ’ ένα άλλο ευρύτερο πεδίο: Το σχέδιο

της διά της σαρκώσεως του Λόγου σωτηρίας και θεώσεως του κόσμου. Η αγάπη του

Θεού, που εκδηλώνεται διά μέσου αυτής, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός ή μικράς

τινός σημασίας, διότι ο σαρκωθείς Λόγος καθίσταται πλέον για μας το κέντρον της

ζωής μας και ο σκοπός της αιωνιότητός μας. Γίνεται κατά τον Μέγαν Αθανάσιον και

άγιον Μάξιμον, το κέντρον της ιστορίας, και της προϊστορίας και της μεταϊστορίας

ημών.

Είναι φανερόν, ότι η διά της σαρκώσεως του Λόγου θεία οικονομία αποτελεί με-

γαλύτερο και βαθύτερο μυστήριο παρά η δημιουργία του κόσμου. Το μέγα αυτό γε-

γονός δεν αποτελεί μιά επίσκεψη του Θεού προς τον άνθρωπον, για να τον ε-

παναφέρει μηχανικώ τω τρόπω, από όπου εξέπεσε, αλλά αποτελεί την πραγμα-

τοποίηση των ανερμηνεύτων βουλών της σοφίας και της αγάπης του Θεού προς το

πεπτωκός πλάσμα του: Να αναπλάση, δηλαδή και καταστήση αυτό υιόν του Πατρός

και κοινωνόν της θείας ζωής, διά της συνουσιώσεως αυτού μετά του Χριστού. Ιδού

τι ήταν εκείνο που κατέπληττε τον Παύλον, ώστε να λέγει «ω βάθος πλούτου και

σοφίας και γνώσεως Θεού» (Ρωμ.11,33). Την συγκλονιστική αυτή αλήθεια επιση-

μαίνει και ο μέγας της Εκκλησίας φωστήρ άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Μεγάλα

μεν τα δοθέντα, πολλώ δε μείζονα γίνεται τω διά του Χριστού δοθήναι. Ότι ουκ

έπεμψε τινά των δούλων προς τους δούλους, αλλ’ αυτόν τον μονογενή. Και πάλιν

ου μόνον ότι τον Υιόν έδωκε, θαυμαστόν, αλλ’ ότι και τούτω τω τρόπω, ώστε σφα-

γήναι αυτόν τον αγαπώμενον. Ουδέν γαρ ούτω μέγα ως το αίμα εκχυθήναι του Θεού

υπέρ ημών». Όντως και της υιοθεσίας και των άλλων δωρεών τούτο ασυγκρίτως

υπερέχει: το ότι ο Θεός «του ιδίου υιού ουκ εφείσατο» (Ρωμ.8,32).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στρέφοντας την προσοχή του προς τον τρόπον της

σαρκώσεως και βλέποντας την άκρα ταπείνωση, πτωχεία και κένωση παρατηρεί

γεμάτος θαυμασμό: Αυτός, που κάθεται επάνω στα χερουβίμ ευρίσκεται σήμερα ως

βρέφος επάνω στη γη. Αυτός που είναι αθέατος από τα εξαπτέρυγα, που δεν μπο-

ρούν να ατενίσουν όχι μόνο την φύση του, αλλ’ ούτε την αίγλη της δόξης του,

γιαυτό και επισκιάζουν τα μάτια με τις πτέρυγες, βλέπεται αισθητώς και υποπίπτει

στους σαρκικούς οφθαλμούς, αφού έγινε σάρκα. Αυτός που ορίζει τα πάντα και δεν

ορίζεται από κανένα περιλαμβάνεται σε μία πρόχειρη και μικρή φάτνη. Αυτός που

κατέχει και συσφίγγει το παν με την παλάμη του περιτυλίσσεται σε μικρά σπάρ-

γανα. Αυτός που έχει τον πλούτο των ακενώτων θησαυρών, τέτοια πτωχεία υφί-

σταται εκουσίως, ώστε ούτε τόπο να μην ευρίσκει στο κατάλυμα.

Ας στρέψουμε λοιπόν και εμείς τους νοερούς οφθαλμούς της ψυχής μας προς τον

εν σπηλαίω γεννηθέντα Κύριον και ας διδαχθούμε από την άκρα ταπείνωσή του. Ας

τον δοξολογήσωμε μαζί με τους αγγέλους και τους ποιμένες, «δόξα εν υψίστοις

λέγοντες τω σήμερον εν σπηλαίω τεχθέντι εκ της παρθένου και Θεοτόκου εν

Βηθλεέμ της Ιουδαίας».

«Ἀνελήφθης ἐν δόξη ὁ τά σύμπαντα πληρῶν…». Ἐν Πειραιεί τη 2 α Ἰουνίου 2022 Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ἰερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς. Ἡ ἐν δόξη ἀνάληψις τοῦ Κυρίου καὶ ἡ ἐν δεξιά τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τὸ τελευταῖο γεγονὸς στὴν ἐπὶ γῆς ζωὴ καὶ δράση του, εἶναι τὸ τέρμα τῆς συγκαταβάσεώς Του καὶ τῆς ἐνσάρκου Του θείας οἰκονομίας. Ἀποτελεῖ ὅμως ταυτόχρονα καὶ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἀνυψώσεώς Του, τῆς ἀνυψώσεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς Του σὲ θεία ἐξουσία καὶ δόξα καὶ βασιλεία. Ἐὰν ἡ ἐξ’ οὐρανοῦ κατάβασίς Του ἦταν κένωσις καὶ πτώχευσις καὶ ἄκρα ταπείνωσις, ἡ ἀνάληψίς Του στοὺς οὐρανοὺς ἐσήμανε τὴν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα καὶ σ’ αὐτὴν βρίσκουν τὴν πλήρη πραγματοποίησή τους οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, τοὺς ὁποίους εἶπε κατὰ τὴν ἀρχιερατική Του προσευχὴ ὀλίγον πρὸ τοῦ πάθους: «Καὶ νῦν δόξασόν με Σὺ Πάτερ παρὰ σεαυτῶ τὴ δόξη ἢ εἶχον προτοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοῖ» (Ἰω. 17,5). Τὴν ἔνδοξη αὐτὴ ἄνοδο τοῦ Κυρίου προφητικῶς προανήγγειλε ὁ προφήτης Δαυὶδ στοὺς ψαλμούς του: «Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῶ, Κύριος ἐν φωνὴ σάλπιγγος» (46,6). Ὁ Κύριος, μετὰ τὴν ἔνδοξη νίκη του κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς ἐν μέσω ἀλαλαγμῶν χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ἐκ μέρους τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων, ὑμνούμενος καὶ δοξαζόμενος ὑπ’ αὐτῶν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σχολιάζοντας τὸν παρὰ πάνω στίχο, παρατηρεῖ, ὅτι «οὐκ εἶπεν ἀνεβιβάσθη, ἀλλ’ ἀνέβη, δεικνύς, ὅτι οὒχ ἑτέρου τινὸς χειραγωγοῦντος ἀνέβη, ἀλλ’ αὐτὸς ταύτην ὁδεύων τὴν ὁδόν». Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς χειραγωγούμενος ἀπὸ κάποιον ἄλλον, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδικὴ τοῦ θεϊκὴ δύναμη καὶ ἐξουσία, ἀποδεικνύοντας ἔτσι, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὑπῆρξε ὁ αὐτουργὸς τῆς ἀναβάσεως. Τὴν χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων ἐπὶ τῇ ἐνδόξω ἀναλήψει τοῦ Κυρίου ἐκφράζει ὁ Δαυΐδ σὲ ἄλλο ψαλμὸ σαφέστερα: «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. Τὶς ἐστὶν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δοξης; Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατὸς Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμω» (26,7,8). Ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, οἱ ἐπὶ γῆς ἄγγελοι, διακονοῦντες τὸν Κύριον, προτρέπουν τὶς ἀνώτερες ἀγγελικὲς δυνάμεις, ποὺ βρίσκονται στοὺς οὐρανούς, καθὼς Αὐτὸς ἀναλαμβάνεται, νὰ ἀνοίξουν τὶς ἐπουράνιες πύλες γιὰ νὰ εἰσέλθη ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. Στὴ συνέχεια ἐρωτοῦν αἱ ἄνω δυνάμεις, «τὸ παράδοξόν της οἰκονομίας ἐκπληττόμεναι», ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης; Καὶ ἀπαντοῦν οἱ ἐπὶ γῆς ἄγγελοι: Δὲν εἶναι κάποιος συνηθισμένος ἄρχων, ἀλλὰ ὁ παντοδύναμος καὶ πανίσχυρος Θεός, ὁ ὁποῖος ἐπέτυχε ἔνδοξη νίκη στὸν πόλεμόν του πρὸς τοὺς ἐχθρούς του, δηλαδὴ πρὸς τὸν διάβολο καὶ τὸν θάνατο. Περὶ αὐτῆς τῆς ἀνόδου ὁμιλῶν καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καθὼς ἑρμηνεύει τὸν ψαλμικὸ στίχο «ἀνέβης εἰς ὕψος ἠχμαλώτευσας αἰχμαλωσίαν» (67,19), στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολήν του, λέγει: «ἀναβὰς εἰς 2 ὕψος ἠχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις» (4,8). Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἀνέβη μὲ τὴν ἀνάληψίν του στοὺς οὐρανούς, ἔδεσε αἰχμαλώτους τους ἐχθρούς του, δηλαδὴ τὸν σατανᾶ καὶ τὸν θάνατο καὶ ἔδωσε χαρίσματα στοὺς ἀνθρώπους, δηλαδὴ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ὡς Θεὸς ὁ Κύριός μας, ὡς ἄναρχος Λόγος καὶ Υἱὸς Μονογενὴς καὶ ὁμοούσιος πρὸς τὸν Πατέρα, ἦταν πάντοτε συνθρόνος καὶ ὁμότιμος πρὸς αὐτὸν καὶ προτοῦ νὰ σαρκωθῆ. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐσαρκώθη καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, οὐδέποτε ἐχωρίσθη ἀπὸ τὸν Πατέρα. Ὅπως λέγει ὁ ὑμνογράφος, «ὅλος ἣν ἐν τοῖς κάτω καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπὴν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος». Καὶ τοῦτο διότι «συγκατάβασις γέγονε θεϊκὴ καὶ οὐ μετάβασις τοπική». Ἀνελήφθη καὶ ἐκάθισε στὰ δεξιά του Θεοῦ καὶ Πατρὸς ὡς αἰώνιος ἀρχιερεὺς καὶ μεσίτης πάντων ἠμῶν, σύμφωνα μὲ τὸν λόγον τοῦ Παύλου στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ του «τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιά του θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (8,1). Καὶ ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἰσήρχοντο στὰ ἅγια των ἁγίων τοῦ ναοῦ κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ ἐξιλασμοῦ μὲ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ἔτσι καὶ ὁ ἀληθινὸς καὶ μέγας ἀρχιερεὺς μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν», ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ Παῦλος, εἰσῆλθε στὰ ἀληθινὰ ἅγια των ἁγίων, δηλαδὴ στὸν οὐρανό, μιὰ φορὰ γιὰ πάντα, ὄχι πλέον μὲ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐξαλείψουν ἁμαρτίες, ἀλλὰ μὲ τὸ ἰδικὸ Του πολύτιμο καὶ πανάγιο αἷμα, τὸ ὁποῖον ἔχυσε πάνω στὸ σταυρό. Διότι ὅπως λέγει ὁ Παῦλος στὴν ἴδια ἐπιστολὴ του «οὐ γὰρ εἰς χειροποίητα ἅγια εἰσῆλθεν ὁ Χριστὸς ἀντίτυπα τῶν ἀληθινῶν, ἀλλ’ εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανὸν νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπω τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ ἠμῶν» (9,24). Ὁ Χριστὸς δὲν εἰσῆλθε σὲ χειροποίητα ἅγια ἁγίων, ποὺ εἶναι ἀπομίμηση καὶ εἰκόνα τῶν ἀληθινῶν ἁγίων, ἀλλὰ σ’ αὐτὸν τὸν οὐρανόν, γιὰ νὰ παρουσιασθῆ τώρα εἰς τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πρεσβεύει ὑπὲρ ἠμῶν. Ἡ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὅμως ἄνοδος τοῦ Κυρίου δὲν ἦταν μόνον δόξα τῆς ἰδικῆς Του ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἰδικῆς μας. Διότι ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴν του, «συνήγειρε καὶ συνεκάθισε ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (2,6), δηλαδὴ ὅλους ἐμάς, ποὺ πιστεύομε σ’ αὐτὸν καὶ διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος γίναμε μέλη τοῦ σώματός Του, συνανέστησε ἀπὸ τὰ μνήματα τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀνάστασή Του καὶ μᾶς ἔβαλε, νὰ καθίσουμε μαζί του στὰ ἐπουράνια μὲ τὴν ἀνάληψή Του. Καὶ τοῦτο εἶναι πολὺ φυσικό, διότι ἐφ’ ὅσον ἀνυψώθη αὐτός, ποὺ εἶναι ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἑπόμενο εἶναι, νὰ ἀνυψωθῆ καὶ τὸ σῶμα. Ἐφ’ ὅσον ἐδοξάσθη ἡ κεφαλή, θὰ δοξασθῆ καὶ τὸ σῶμα. Τοῦτο δὲ θὰ πραγματοποιηθῆ κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία Του, ὁπότε σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Παύλου, ὅλοι ἐμεῖς «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίω ἐσόμεθα» (Α΄Θεσ.4,17). Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἐπισημαίνει καὶ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος σ’ ἕνα τροπάριο: «Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῶ, Κύριος ἐν φωνὴ σάλπιγγος, τοῦ ἀνυψῶσαι τὴν πεσοῦσαν εἰκόνα τοῦ Ἀδάμ». Ἀλλοῦ δὲ πάλιν λέγει, «κατελθῶν οὐρανόθεν εἰς τὰ ἐπίγεια καὶ τὴν κάτω κειμένην ἐν τῇ τοῦ ἅδου φρουρὰ συναναστήσας ὡς Θεὸς ἀδαμιαίαν μορφὴν τῆ ἀναλήψει σου Χριστὲ εἰς οὐρανοὺς ἀναγαγὼν τῷ θρόνω τῷ πατρικῶ σου συγκάθεδρον ἀπειργάσω ὡς ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος». 3 Ἡ ἀνάληψις τοῦ Κυρίου ἦταν καὶ μία ἀναγκαιότης. Ἦταν ἡ ἀναγκαία προϋπόθεσις, γιὰ νὰ ἔρθη ὁ Παράκλητος στὴν Ἐκκλησία. Τὸ ἐτόνισε ὁ Κύριος ὀλίγον πρὸ τοῦ Πάθους Του πρὸς τοὺς μαθητές του: «Συμφέρει ὑμὶν ἴνα ἐγὼ ἀπέλθω, ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς. Ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς» (Ἰω.16,7). Ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ προηγηθῆ ἡ ἄνοδός Του πρὸς τὸν Πατέρα, προκειμένου νὰ μεσιτεύση ὑπὲρ ἠμῶν, ὥστε νὰ στείλη τὸ ἅγιον Πνεῦμα. Ἐπειδὴ δηλαδὴ οἱ μαθητὲς ἐλυποῦντο, διότι θὰ ἐστεροῦντο τὸν ἀγαπημένο τοὺς διδάσκαλο, μόλις ἔμαθαν, ὅτι θὰ ἀποχωρισθῆ ἀπὸ αὐτούς, ἔρχεται τώρα ὁ Κύριος, νὰ τοὺς παρηγορήσει μὲ τὴν ὑπόσχεση τῆς ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου, στὴν παρουσία τοῦ ὁποίου θὰ αἰσθάνονται μέσα τους τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Κατανοοῦντες λοιπὸν καὶ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸ μέγεθος τῆς συγκαταβάσεως καὶ τὸν πλοῦτον τῆς φιλανθρωπίας τοῦ ὑπὲρ ἠμῶν παθόντος καὶ ταφέντος καὶ ἀναστάντος καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀναληφθέντος Κυρίου μας, ἃς ἀνυψώσωμεν τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν μας πρὸς τὰ ἄνω, ἐκεῖ ὅπου τώρα βρίσκεται ὁ Χριστός, καθήμενος στὰ δεξιά του Πατρός. «Τὰ τῆς γῆς ἐπὶ τῆς γῆς καταλιπόντες, τὰ τῆς τέφρας τῷ χοΐ παραχωροῦντες δεῦτε ἀνανήψωμεν καὶ εἰς ὕψος ἐπάρωμεν ὄμματα καὶ νοήματα», ἔτσι ὥστε ἡ ἑορτὴ αὐτὴ νὰ γίνει ἀφορμὴ πνευματικῆς ἀνανεώσεως καὶ ἀνανήψεως, ἀφορμὴ ἀπαγγιστρώσεώς μας ἀπὸ τὴν ἐμπαθῆ προσκόλληση στὰ μάταια καὶ πρόσκαιρα καὶ φθαρτὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου καὶ ἀδιάληπτης εὐχαριστίας καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Κύριον. Ἀμήν.

>ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ «Θέλεις υγιής γενέσθαι;"

>ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 

 «Θέλεις υγιής γενέσθαι;»

 Εν Πειραιεί τη 15 η Μαΐου 2022

Του Αρχιμανδρίτου π Παύλου Δημητρακοπούλου, προϊσταμένου του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τέταρτη Κυριακή από του Πάσχα, η Κυριακή του Παραλύτου και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια περικοπή από το 9ο κεφάλαιο των Πράξεων, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 5ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο οποίο ο Ευαγγελιστής μας περιγράφει το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου. Πρόκειται για ένα θαύμα, που έκανε ο Κύριος στην Ιερουσαλήμ, εκεί στην προβατική πύλη της Βηθεσδά, όπου υπήρχε κολυμβήθρα, δηλαδή κάποια λίμνη, γύρω από την οποία υπήρχαν πέντε θολωτά υπόστεγα, στα οποία βρίσκονταν ξαπλωμένοι ένα πλήθος αρρώστων, που περίμεναν εκεί καρτερικά την θεραπεία τους. Μας καλεί λοιπόν η Εκκλησία μας σήμερα για μια ακόμη φορά, καθώς προβάλλει αυτό το θαύμα, τόσο από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, όσο και από την σχετική υμνογραφία του Πεντηκοσταρίου, να στρέψουμε την προσοχή μας στο περιεχόμενό του και να σχολιάσουμε, στα λίγα λεπτά που έχουμε στη διάθεσή μας, ορισμένα σημεία της περικοπής, προκειμένου να δούμε στη συνέχεια, ποια είναι η σημασία όλων αυτών, που περιγράφονται στο Ευαγγελικό κείμενο, στη δική μας πνευματική ζωή και πορεία. Όπως σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής, υπήρχε στον τόπο εκείνο ανάμεσα στο πλήθος ένας άνθρωπος, που ήταν 38 χρόνια παράλυτος και κατάκοιτος. Περίμενε και αυτός εκεί καρτερικά, πότε θα ταραχθούν τα νερά της κολυμβήθρας από τον άγγελο, για να πέσει πρώτος στη λίμνη μετά την ταραχή του νερού, ώστε να θεραπευθεί. Αλλά δεν υπήρχε εκεί δυστυχώς κάποιος να τον βοηθήσει, να μπή μέσα στη λίμνη και να κολυμβήσει, διότι κάποιος άλλος προλάβαινε πριν από αυτόν. Κανένας δυστυχώς από όσους είχαν θεραπευθεί, ή από τους συγγενείς των θεραπευθέντων, δεν βρέθηκε να τον ευσπλαχνισθεί και να τον βοηθήσει, ώστε να βρεί και αυτός την πολυπόθητη θεραπεία του. Στο σημείο αυτό ας ανακρίνει ο καθ’ ένας από μας τη συνείδησή του, αδελφοί μου, μήπως κατά κάποιον τρόπο μοιάζουμε μ’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι αφού έβρισκαν τη θεραπεία τους, δεν φιλοτιμούνταν στη συνέχεια να βοηθήσουν και αυτόν τον δυστυχισμένο παράλυτο. Μήπως δηλαδή η φιλαυτία και ο εγωισμός που έχουμε μέσα μας, έχει διαβρώσει σε τέτοιο βαθμό την ψυχή μας, ώστε να ενδιαφερόμαστε και να φροντίζουμε αποκλειστικά μόνο για τον εαυτό μας, μένοντας ψυχροί και αδιάφοροι μπροστά στον πόνο και στις ανάγκες των συνανθρώπων μας. 2 Έμοιαζε μ’ έναν άταφο νεκρό ο παράλυτος. Όμως δεν απελπιζόταν, δεν έχανε την υπομονή του, παρ’ όλο που το μαρτύριό του παρατεινόταν επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Μόνο με τον Ιώβ θα μπορούσε να τον συγκρίνει κανείς. Και όχι μόνο δεν απελπιζόταν και σήκωνε με υπομονή θαυμαστή αυτό τον βαρύ σταυρό της αρρώστιας του, αλλά επί πλέον δεν φαίνεται μέσα από την όλη διήγηση, να παραπονείται και να αγανακτεί, ούτε φαίνεται να κατακρίνει κανέναν, καθώς έβλεπε την σκληρότητα και την απανθρωπιά των ανθρώπων, που τον περιστοίχιζαν. Όπως θα δούμε παρά κάτω, στο διάλογο που είχε με τον Χριστό, δεν γογγύζει ούτε εναντίον του Θεού, ούτε εναντίον των ανθρώπων. Και στο σημείο αυτό ας ανακρίνουμε και πάλι τον εαυτό μας. Αν δηλαδή ο Θεός παραχωρήσει να μας βρεί μια παρόμοια χρόνια αρρώστια, για την ωφέλεια και την θεραπεία της ψυχής μας, δείχνουμε άραγε υπομονή και καρτερία, δοξάζοντας μάλιστα τον Θεό; Ή μήπως μικροψυχούμε και οργιζόμαστε και παραπονούμαστε εναντίον του Θεού και των ανθρώπων; Σ’ αυτόν τον δυστυχισμένο άνθρωπο ήρθε ο Κύριος και όταν τον πλησίασε του έθεσε το ερώτημα: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Θέλεις να γίνεις καλά, να ξαναβρείς την υγεία σου; Πολύ παράξενο μας φαίνεται το ερώτημα. Υπάρχει άνθρωπος που δεν θέλει να γίνει καλά, που δεν θέλει να θεραπευθεί; Ναι, υπάρχει αδελφοί μου, υπάρχει!! Βέβαια όταν πάσχουμε από σωματικές αρρώστιες, όλοι μας θέλουμε να γίνουμε καλά και τρέχουμε στους καλύτερους γιατρούς και δαπανούμε, αν χρειαστεί και όλη μας την περιουσία, για να ξαναβρούμε τη υγεία μας. Όμως δεν πάσχουμε μόνο από σωματικές αρρώστιες, πάσχουμε και από ψυχικές. Και όταν λέμε ψυχικές, δεν εννοούμε εδώ τις ψυχιατρικές αρρώστιες, αλλά κυρίως και πρωτίστως τα πάθη και τις αμαρτίες μας, που είναι οι χειρότερες από όλες τις αρρώστιες, διότι αυτές έχουν τη δύναμη να μας χωρίσουν αιωνίως από τον Χριστό και να μας στερήσουν την βασιλεία των ουρανών. Δείχνουμε λοιπόν παρόμοια φροντίδα για την θεραπεία της ψυχής μας, που πάσχει από πλήθος αμαρτιών και παθών και είναι υποδουλωμένη από όλο το σύστημα του παλαιού ανθρώπου; Ή μήπως αδιαφορούμε και με τη στάση μας αυτή δείχνουμε πάνω στην πράξη, ότι δεν μας απασχολεί το θέμα της θεραπείας της ψυχής μας από τα πάθη και σε τελική ανάλυση δείχνουμε, ότι δεν θέλουμε να θεραπευθούμε; Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας αδιαφορούμε. Δεν φροντίζουμε όσο πρέπει και όπως πρέπει για την θεραπεία της ψυχής μας. Δεν καταφεύγουμε στο μυστήριο της μετανοίας, ούτε παίρνουμε συνήθως τα πνευματικά φάρμακα, που μας υποδεικνύει ο πνευματικός. Και όταν ακόμη πηγαίνουμε να εξομολογηθούμε, δεν ξέρουμε πως να εξομολογηθούμε. Αλλά ούτε έχουμε και τη διάθεση να κάνουμε υπακοή σε όσα θα μας συμβουλεύσει ο πνευματικός μας. Δεν έχουμε τη διάθεση να μαθητεύσουμε στο Ευαγγέλιο και στο λόγο του Θεού, για να διδαχθούμε όλα εκείνα τα στοιχεία της πνευματικής ζωής, που είναι αναγκαία να γνωρίζουμε για να βρούμε τη θεραπεία μας και τα οποία δεν είναι του παρόντος να παραθέσουμε, διότι δεν μας παίρνει ο χρόνος. Οπότε παραμένουμε αθεράπευτοι από την αρρώστια της αμαρτίας. Μπορεί βέβαια στην προσευχή μας να παρακαλούμε τον Θεό να μας απαλλάξει από τις αμαρτίες μας, όμως ο Θεός δεν προσέχει, το τι λέμε με τα λόγια μας, αλλά την όλη εσωτερική 3 διάθεση της ψυχής μας. Και κυρίως αν έχουμε τη διάθεση να κάνουμε υπακοή στον πνευματικό μας, αν έχουμε πάρει την γενναία απόφαση, να μπούμε στο δρόμο της μετανοίας και στο δρόμο του πνευματικού αγώνος, που συνεπάγεται η ειλικρινής μετάνοια. Παρά κάτω σημειώνει ο ευαγγελιστής, τι απήντησε ο παράλυτος όταν ο Κύριος του έθεσε το ερώτημα «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Καθώς δεν ξέρει ποιόν έχει μπροστά του, αρχίζει να περιγράφει όλο το δράμα και όλο τον πόνο του, χωρίς όμως να παραπονείται, χωρίς να κατακρίνει κανένα και χωρίς να αγανακτεί εναντίον ουδενός, όπως τονίσαμε και προηγουμένως. Η μακροχρόνια αρρώστια, που ήταν καρπός μιας προηγούμενης αμαρτωλής και άσωτης ζωής, έφερε μεγάλη ωφέλεια και μεγάλο κέρδος στην ψυχή του. Μαλάκωσε την καρδιά του και έφερε ταπείνωση στην ψυχή του. Έφερε μέσα του γνήσια και ειλικρινή μετάνοια, διότι τον βοήθησε να συνειδητοποιήσει, που μας οδηγεί η αμαρτία και ποια είναι τα ολέθρια αποτελέσματά της. Το πάθημα του έγινε μάθημα, το οποίο μάθημα δεν ήταν δυνατόν να μάθει με άλλο τρόπο, παρά μόνο μέσα από την μακροχρόνια αυτή αρρώστια. Αυτή την μεγάλη αλήθεια πρέπει να ιδιαιτέρως εδώ να τονίσουμε, αδελφοί μου. Ότι δηλαδή υπάρχουν σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι, όσα κηρύγματα και αν ακούσουν, όσα βιβλία και αν διαβάσουν, δεν εννοούν να συνειδητοποιήσουν, σε ποιο βάραθρο μας οδηγεί η αμαρτία και δεν εννοούν να ευθυγραμμίσουν τη ζωή τους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Οπότε ο Θεός, βλέποντας τη σκληρότητα και την αμετανοησία αυτών των ανθρώπων, παραχωρεί να έρθει σ’ αυτούς μια βαριά αρρώστια, ώστε το μάθημα που δεν θέλησαν να μάθουν μέσα από τις νουθεσίες και τις συμβουλές, να το μάθουν μέσα από την αρρώστια. Παρά κάτω ο ευαγγελιστής σημειώνει ότι ο Κύριος προχώρησε αμέσως στο θαύμα και με ένα παντοδύναμο πρόσταγμά του, αμέσως τον θεράπευσε. Και μάλιστα τον θεράπευσε όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά, όπως αυτό φαίνεται από την συνέχεια της διηγήσεως. Η μακροχρόνια αρρώστια έφερε μέσα στην ψυχή του πολλή πνευματική ωφέλεια και ήταν τώρα πλέον ώριμος να δεχθεί τη θεραπεία. Όταν αργότερα ο Κύριος τον συνάντησε στο ιερό, του είπε: «Ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται». Εδώ ο Κύριος επισημαίνει ένα μεγάλο κίνδυνο, που όλοι μας διατρέχουμε και πρέπει να ιδιαιτέρως να τον προσέξουμε. Τον κίνδυνο δηλαδή να παλινδρομήσουμε και πάλι πίσω στην αμαρτία και στην κοσμική ζωή μετά την πνευματική μας θεραπεία από τα πάθη. Και τούτο, διότι όπως επισημαίνουν οι άγιοι Πατέρες, τα πάθη είναι φιλεπίστροφα, δηλαδή αν τυχόν δεν προσέξουμε και χαλαρώσουμε τον πνευματικό μας αγώνα από ραθυμία και αμέλεια, αυτά επανέρχονται, αρχίζουν και πάλι να αιχμαλωτίζουν την ψυχή μας. Οι δε πνευματικές συνέπειες μιας τέτοιας παλινδρομήσεως είναι φοβερές και ασυγκρίτως χειρότερες ακόμη και από την πιο φοβερή σωματική ασθένεια. Τόσο φοβερές, ώστε μας οδηγούν στην αιώνια καταστροφή και στον αιώνιο θάνατο. Και εδώ εφαρμόζεται ο θεόπνευστος λόγος του αποστόλου Πέτρου στην Β΄ Καθολική του Επιστολή: «κρείττον γαρ ην αυτοίς μη επεγνωκέναι την οδόν της δικαιοσύνης η επιγνούσιν 4 επιστρέψαι εκ της παραδοθείσης αυτοίς αγίας εντολής», (2,22). Δηλαδή θα ήταν πολύ καλυτέρα γι’ αυτούς, [που παλινδρομούν στην αμαρτία], να μην είχαν γνωρίσει καθόλου τον δρόμο της δικαιοσύνης, παρά, αφού τον εγνώρισαν καλά, να φύγουν και να απομακρυνθούν από το παραδοθέν εις αυτούς άγιον θέλημα του Κυρίου και να επιστρέψουν στην ακαθαρσία της αμαρτωλότητος. Αδελφοί μου, τον λόγο που απηύθυνε ο Κύριος προς τον παράλυτο «Θέλεις υγιής γενέσθαι;», τον απευθύνει και στον καθένα από μας. Ας δείξουμε λοιπόν σ’ Αυτόν όχι μόνο με τα λόγια μας, αλλά κυρίως με τα έργα μας, ότι πράγματι θέλουμε να θεραπευτούμε από τα πάθη, κάνοντας πράξη, όλα όσα προηγουμένως σημειώσαμε, πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. 

Αμήν.

3ΗΜΕΡΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

                            

  ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΣΤΕΛΛΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

3ΗΜΕΡΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ

Από Δευτέρα 23Μαΐου έως και Τετάρτη 25 Μαΐου 2022

 Πρόγραμμα Εκδρομής :

1Η ΗΜΕΡΑ Αναχώρηση από Πειραιά, (Πασαλιμάνι), για Ραφήνα στις 5:30 π.μ. Αναχώρηση από Ραφήνα για Άνδρο με το Fast Ferries Andros στις 7:30 π.μ. Άφιξη στο Λιμάνι της Άνδρου στις 9:30 π.μ. Αναχώρηση για τη Χώρα της Άνδρου και άφιξη στο Ξενοδοχείο «Παράδεισος» γύρω στις 11:30 π.μ. Γεύμα στην Ταβέρνα «Ασημόλευκα» στις 12:00 περίπου. Επιστροφή στο Ξενοδοχείο και τακτοποίηση αποσκευών γύρω στις 14:00 μ.μ. Αναχώρηση για την Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου στις 4:15 μ.μ. και μετά την άφιξή μας θα προσκυνήσουμε τις θαυματουργές εικόνες και τα άγια Λείψανα. Στη συνέχεια θα έχουμε μια αναφορά στο ιστορικό της Ι. Μονής και μετά θα παρακολουθήσουμε τον Εσπερινό. Επιστροφή στη Χώρα για Δείπνο (προαιρετικά) και στη συνέχεια επιστροφή και διανυκτέρευση στο Ξενοδοχείο. 

 2Η ΗΜΕΡΑ :Μετά το πρωϊνό στο Ξενοδοχείο αναχώρηση στις 7:30 π.μ. για την Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου, όπου θα παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία. Στη συνέχεια κέρασμα στο Αρχονταρίκι και σύντομη ομιλία του Αγίου Καθηγουμένου. Στη συνέχεια επίσκεψη στην Ιερά Μονή Αγίας Μαρίνας. Αναχώρηση για μεσημεριανό γεύμα στην Ταβέρνα «Ασημόλευκα», γύρω στις 12:30 μ.μ. Επιστροφή και ξεκούραση στο Ξενοδοχείο. Αναχώρηση στις 5 μ.μ. για την Ιερά Μονή Παναχράντου και προσκύνηση του αγίου λειψάνου του αγίου Παντελεήμονος. Επιστροφή στο Ξενοδοχείο και ελεύθερος χρόνος. 

 3Η ΗΜΕΡΑ Μετά το πρωϊνό στο Ξενοδοχείο αναχώρηση γύρω στις 9:30 π.μ. για την Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου, όπου θα έχουμε παράκληση στην θαυματουργό εικόνα της Παναγίας της Μυροβλύτισσας. Στη συνέχεια επίσκεψη σε κάποια παρεκκλήσια της Μονής. Επιστροφή στο Ξενοδοχείο και παραλαβή αποσκευών. Γεύμα (προαιρετικό), στην Ταβέρνα «Ασημόλευκα», γύρω στις 12 μ. Αναχώρηση από την ταβέρνα για το λιμάνι γύρω στις 13:30 μ.μ. Αναχώρηση του πλοίου για Ραφήνα στις 16:00 μ.μ. Αναχώρηση από τη Ραφήνα για Πειραιά γύρω στις 18:00 μ.μ. Άφιξη στον Πειραιά γύρω στις 19:30 μ.μ. 

 Τιμή συμμετοχής κατ’ άτομο 127 €, (Σε περίπτωση συμμετοχής τουλάχιστον 20 ατόμων) Στην παρά πάνω τιμή περιλαμβάνονται: Οι μετακινήσεις με πολυτελές κλιματιζόμενο πούλμαν. Το Ξενοδοχείο με δύο διανυκτερεύσεις σε δίκλινα δωμάτια και πρωϊνό.

 Το ακτοπλοϊκό εισιτήριο με επιστροφή. Ασφάλεια αστικής ευθύνης.

 Δεν περιλαμβάνονται τα έξοδα διατροφής σε ταβέρνα, ή άλλα έξοδα. 

 Δηλώσεις συμμετοχής στην κ. Αδαμαντία Παντελάκη έως τις 15 Μαΐου 2022. Τηλ. 6994117372 & 210 4118043. Προκαταβολή 72,20 €

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιερού Ναού

. Εν Πειραιεί τη 30 η Απριλίου 2022

 Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η Κυριακή του Θωμά και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε προηγουμένως, είναι μια περικοπή από το 5 ο κεφάλαιο των Πράξεων, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 20 ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο οποίο ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας περιγράφει δύο από τις εμφανίσεις του Αναστάντος Χριστού στους μαθητές, την πρώτη το εσπέρας της Αναστάσεως, απόντος του Θωμά και την δεύτερη οκτώ ημέρες αργότερα, παρόντος και του Θωμά, ο οποίος αξιώθηκε μάλιστα να ψηλαφίσει τον Αναστάντα Κύριο. Όπως σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής, όταν ο Θωμάς επέστρεψε στο υπερώο το εσπέρας της Αναστάσεως και του ανήγγειλαν γεμάτοι χαρά οι άλλοι μαθητές, ότι είδαν τον αναστημένο Κύριο, αυτός δήλωσε απερίφραστα: «Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού ου μη πιστεύσω», (Ιω.20,25). Κοφτή και κατηγορηματική η απαίτηση του Θωμά, που θα ικανοποιούσε και τον πιο απαιτητικό και αντικειμενικό ερευνητή και ανακριτή της Αναστάσεως. Δεν ικανοποιείται να δη με τα μάτια του τον Εσταυρωμένο ζωντανό. Θέλει να αγγίξει και με τα χέρια του το σώμα του Κυρίου. Ακόμη περισσότερο! Να ψηλαφήσει με τα δάκτυλά του τις πληγές, που προκάλεσαν τα καρφιά στα άχραντα χέρια Του και με την παλάμη του την λογχευμένη του πλευρά. Με όλες του τις αισθήσεις, όραση, ακοή, αφή, ζητεί να λάβει πείραν του γεγονότος. Όπως παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος: «Την δια της αισθήσεως της παχυτάτης εζήτει πίστιν και ουδέ τοις οφθαλμοίς επίστευεν. Ου γαρ είπεν αν μη ίδω, αλλ’ εάν μη ψηλαφήσω…μήπως φαντασία το ορώμενον ή». Δηλαδή ο Θωμάς ζητούσε την πίστη εκείνη, που προέρχεται από την αίσθηση της αφής, και δεν επίστευε μόνο σ’ όσα τον πληροφορούσαν οι οφθαλμοί του. Διότι δεν είπε, εάν δεν δω, αλλά εάν δεν ψηλαφήσω, μήπως είναι φαντασία το ορώμενον. Και ο Κύριος, που από άπειρη αγάπη για το πλάσμα του υπέμεινε την εσχάτη ταπείνωση του σταυρικού θανάτου, συγκαταβαίνει στην απαίτηση του μαθητού του. Υποχωρεί και καταδέχεται να ψηλαφηθή, για να προσθέσει έτσι μία επί πλέον ισχυρή απόδειξη της Αναστάσεώς Του. Ένας άλλος μεγάλος Πατήρ της Εκκλησίας μας ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, παρατηρεί: «Οίμαι δε… οικονομικώτατα σφόδρα την του μαθητού γεγονέναι προς καιρόν ολιγοπιστίαν, ίνα διά της αυτού πληροφορίας και ημείς οι μετ’ αυτόν ανενδοιάστως πιστεύομεν, ότι την σάρκα την επί του ξύλου κρεμαμένην και παθούσαν τον θάνατον εζωοποίησεν ο Πατήρ δι’ Υιού». Δηλαδή η πρόσκαιρη απιστία του μαθητού υπήρξε θεία οικονομία, 2 έτσι ώστε η ιδική του μαρτυρία και επιβεβαίωσις να γίνη και σε μας τους μεταγενεστέρους αφορμή ανεπιφύλακτης πίστεως, ότι δηλαδή το σώμα εκείνο, το οποίο κρεμάσθηκε πάνω στο ξύλο του σταυρού και υπέστη τον θάνατο, εζωοποίησε ο Πατέρας δια του Υιού. Μετά από οκτώ ημέρες εμφανίζεται ο Κύριος και πάλι στους μαθητές, παρόντος και του Θωμά. Προς αυτόν ιδιαιτέρως τώρα απευθύνεται και τον προσκαλεί να τον ψηλαφήσει, όπως το ζήτησε: «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευρά μου και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός», (Ιω.20,26-27). Σαν να του έλεγε: Θωμά, όσα δήλωσες πριν από οκτώ ημέρες, τα άκουσα ως Θεός, διότι ήμουν αοράτως παρών. Ιδού λοιπόν βρίσκομαι ενώπιόν σου. Μη διστάσεις να με ψηλαφήσεις. Ο Ιησούς προσφέρει τον εαυτό του σε μια κοινωνία του πάθους και της Αναστάσεώς Του. Αγγίζοντας ο μαθητής με το δάκτυλό του τις πληγές του Χριστού, «πιάνει» τον θάνατό του και ακουμπώντας το χέρι στις ουλές του, «κρατάει» την Ανάστασή του. Ο Θωμάς μένει κατάπληκτος, συγκλονισμένος με όσα βλέπει και ακούει. Επί οκτώ ημέρες πάλευε με τους λογισμούς της απιστίας. Τα κύματα της λύπης και της απελπισίας χτυπούσαν επικίνδυνα το σκάφος της ψυχής του και απειλούσαν να το καταποντίσουν στην απώλεια. Και να τώρα, ξαφνικά και απροσδόκητα, βλέπει μπροστά του ολοζώντανο τον Κύριο, ο οποίος τον προσκαλεί, να τον ψηλαφίσει! Πλησιάζει ο Θωμάς και απλώνει το χέρι του. Με τα δάχτυλά του ψηλαφά τις πληγές Του και με την παλάμη την πλευρά Του. Όντως αυτός είναι ο διδάσκαλός του. Το σώμα του είναι αληθινό ανθρώπινο σώμα με σάρκα και οστά. Δεν έχει σημασία που αυτό το πανάχραντο Σώμα το είδε προηγουμένως, να εισέρχεται στο Υπερώο κεκλεισμένων των θυρών. Σημασία έχει ότι είναι εκείνο το Σώμα, που μέχρι πριν από λίγο είχε καρφωθεί πάνω στο σταυρό και όχι κάποιο άλλο. Και ιδού οι πληγές του, που αποδεικνύουν τον θάνατό Του. Πόσο μεγάλη είναι η φιλανθρωπία του Κυρίου μας, ο οποίος καταδέχεται να ψηλαφηθή, για να στηρίξει στην πίστη τον κλονισμένο μαθητή, αλλά παράλληλα να βεβαιώσει την Ανάστασή του κατά τρόπο αναντίρρητο, σε όλες τις γενεές των ανθρώπων ανά τους αιώνας. Ωραιότατα διατυπώνει την αλήθεια αυτή ένα τροπάριο του Κανόνος της ζ΄ ωδής της Κυριακής του Θωμά: «Ου μάτην διστάσας ο Θωμάς τη εγέρσει σου ου κατέθετο, αλλ’ αναμφίλεκτον έσπευδεν αποδείξαι ταύτην Χριστέ τοις πάσιν έθνεσιν». Δηλαδή η απιστία του Θωμά δεν έγινε ματαίως και χωρίς λόγο, χωρίς να προκύψει ωφέλεια πνευματική. Διότι με την απιστία του έσπευδε, να αποδείξει την Ανάσταση αναντίρρητη και βεβαία σ’ όλους τους λαούς. Μετά από την συγκλονιστική αυτή εμπειρία, θριαμβευτική επακολουθεί η ομολογία του Θωμά: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Ομολογία όχι μόνον της Αναστάσεως, αλλά και της Θεότητος του Αναστάντος. Δηλαδή ωσάν να έλεγε: Εσύ που νίκησες τον θάνατο, δεν είναι δυνατόν παρά να είσαι ο πλάστης και δημιουργός μου, διότι η Ανάσταση, η νίκη επί του θανάτου, δεν είναι έργο ανθρωπίνης, αλλά θείας δυνάμεως. 3 Όπως μας πληροφορούν οι Πράξεις των Αποστόλων, ο Κύριος μετά την Ανάστασή Του εμφανίστηκε πολλές φορές, επί σαράντα ήμερες, σε διάφορα πρόσωπα και σε διάφορους τόπους. Η πιο σημαντική από αυτές υπήρξε η δεύτερη προς τους μαθητές, οκτώ ημέρες μετά την πρώτη, παρόντος και του Θωμά. Είναι δε η πιο σημαντική, διότι εδώ έχουμε όχι μόνον την θέα του Αναστάντος, αλλά επί πλέον και την ψηλάφιση του αναστημένου σώματος, οπότε η Ανάσταση επιβεβαιώνεται και δια των οφθαλμών και δια της αφής και δια της ακοής. 

Επί πλέον διακηρύσσεται από τον Θωμά, ότι ο Αναστάς Κύριος είναι ο σαρκωθείς Θεός Λόγος.

 Όλες οι εμφανίσεις του αναστημένου Κυρίου στο διάστημα των σαράντα ημερών είχαν ως σκοπό να βεβαιωθούν οι μαθητές, αλλά και κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος σ’ όλες τις επόμενες γενεές των ανθρώπων μέχρι της συντελείας των αιώνων, ότι η Ανάσταση είναι ένα αναντίρρητο ιστορικό γεγονός.

 Είναι το γεγονός εκείνο, πάνω στο οποίο θεμελιώνεται και στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της πίστεως. Όπως μας βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος, «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών…Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών» (Α΄ Κορ.15,14,17). Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε δεν έχει πλέον κανένα νόημα και περιεχόμενο το κήρυγμά μας, αλλ’ επίσης είναι ματαία και κούφια από κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο και η πίστη σας. Χωρίς την Ανάσταση όλο το χριστιανικό οικοδόμημα καταρρέει και μεταβάλλεται σε μια ιδεολογία, σε ένα ανθρώπινο φιλοσοφικό κατασκεύασμα, σε μια από τις πολλές θρησκείες του κόσμου, ανίκανο να σώσει και να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον θάνατον, ο οποίος είναι κατά τον άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς «η μόνη πικρία της ζωής, η μόνη πικρία της υπάρξεως. Εξ αυτού προέρχεται και όλη η τραγικότητα της ζωής». Επειδή δε ακριβώς η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί θεμελιακό γεγονός της πίστεως, έπρεπε να βεβαιωθή ως αδιάψευστη ιστορική πραγματικότητα από πολλούς αυτόπτες μάρτυρες. Οι αποδείξεις λοιπόν είναι πολλές, πειστικές και ατράνταχτες, αποκλείουν δε και το παραμικρό ενδεχόμενο αμφιβολίας. Όσοι εξακολουθούν να απιστούν, δεν έχουν επιχειρήματα και χάνονται στο σκοτάδι της απιστίας και εν τέλει στην απώλεια. Η αιτία της απιστίας βρίσκεται μέσα τους. Στο ότι δηλαδή κατά βάθος αγαπούν την αμαρτία και την ασωτία και δεν θέλουν να αλλάξουν ζωή: «Αύτη εστίν η κρίσις» λέγει ο Ευαγγελιστής, «ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος, ή το φως. Ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα», (Ιω.3,19). Ακόμη και μέχρι σήμερα πολλοί είναι εκείνοι που εξακολουθούν να προβάλλουν αντιρρήσεις για να αρνηθούν την Ανάσταση. Ας δούμε μερικές από αυτές: Ισχυρίζονται ότι οι μαθητές, όπως και οι μυροφόρες, εξαπατήθηκαν και ότι όσα είδαν, ήταν ψευδαισθήσεις. Όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ευσταθεί, διότι οι μαθητές δεν είχαν καμιά ψυχολογική προδιάθεση, να δεχθούν την Ανάσταση. Αντιθέτως ήσαν τρομερά δύσπιστοι. Τα Ευαγγέλια είναι πλήρως αποκαλυπτικά αυτών των ψυχικών τους διαθέσεων, διότι δυσπιστούσαν στις διαβεβαιώσεις των μυροφόρων, ότι Τον είχαν δει Αναστάντα. 4 Ισχυρίζονται επίσης ότι ο Χριστός δεν πέθανε πάνω στο σταυρό, αλλά έγινε στην περίπτωσή του κάποια νεκροφάνεια. Όμως και αυτός ο ισχυρισμός δεν ευσταθεί. Κατ’ αρχήν εδώ έχουμε τη μαρτυρία του Ρωμαίου κεντυρίωνος, ο οποίος βεβαίωσε τον Πιλάτο, ότι ο θάνατος του Χριστού είχε επέλθει. Έπειτα το Ευαγγέλιο μας πληροφορεί ότι ο Κύριος κατά την ίδια την ήμερα της Αναστάσεώς Του συμπορεύθηκε συζητώντας με δύο μαθητές Του προς Εμμαούς, που απείχε πάνω από δέκα χιλιόμετρα από τα Ιεροσόλυμα. Πως είναι δυνατόν κάποιος που έχει υποστεί νεκροφάνεια και επομένως βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλης εξαντλήσεως, να μπορεί να περπατάει επί ώρες και να συζητάει, σαν να μη προηγήθηκε τίποτα; Ο λόγος του Κυρίου προς τον Θωμά, αγαπητοί μου αδελφοί, «και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός» δείχνει, ότι υπήρχε ενδεχόμενο ο Θωμάς και μετά την ψηλάφιση του αναστημένου Σώματος, να μην θελήσει, να πιστεύσει και να παραμείνει αμετανόητος στην απιστία. Από ένα τέτοιο όμως ενδεχόμενο κινδυνεύομε όλοι μας. Ας ανακρίνουμε τον εαυτό μας και ας εξετάσουμε τη συνείδησή μας, μήπως ενώ νομίζουμε, ότι δήθεν πιστεύουμε στο Χριστό, κατά βάθος όμως αγαπούμε την αμαρτία και επιζητούμε στην καθημερινή μας ζωή, να ικανοποιούμε τα πάθη μας, ενώ παράλληλα απέχουμε από τη ζωή και τα μυστήρια της Εκκλησίας. Πράγμα το οποίο δείχνει ότι η πίστη μας δεν είναι αληθινή και γνήσια. 

Ας ευχηθούμε το ανέσπερο Φως του Αναστάντος Χριστού να καταυγάσει τις ψυχές μας και το φετινό Πάσχα να γίνει αφορμή ανανήψεως και μετανοίας. Αμήν.

Πρόγραμμα της περιφοράς του Επιταφίου!

Η περιφορά του Επιταφίου

Η Έξοδος του Επιταφίου θα γίνει στις 8.00 μμ και θα ακολουθησει τη διαδρομή: 

Ιερός Ναός, Οδ Λόντου,Λ Βασ Γεωργιοου,οδ Νεωρείων,οδ Σκευοθήκης,οδ.Λουδ Τζωρτζ ,Ιερός Ναός

                                       Εν Ιορδάνη βαφτιζομένου σου Κύριε!

                          Αρχιμανδρίτης π ΠΑΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ &

                          Ιερομόναχος π, ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ ΜΠΕΡΓΚ

ΕΥΧΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΕΥΧΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Πατηρ Παύλος	Παρ 24 Δεκ, 4:46 μ.μ. (πριν από 18 ώρες)
,

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Διευθυντής του Γραφείου Αιρέσεων της

Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

 

Εν Πειραιεί τη 24η Δεκεμβρίου 2021

 Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Διευθυντής του Γραφείου Αιρέσεων της

Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

Εν Πειραιεί τη 24η Δεκεμβρίου 2018

Αγαπητοί και σεβαστοί εν Χριστώ αδελφοί,

Μέσα στο πνευματικό σκοτάδι και στην πολλαπλή αποστασία της εποχής μας ο

σύγχρονος άνθρωπος ψάχνει απεγνωσμένα να βρεί την αληθινή χαρά μέσα στις

πρόσκαιρες χαρές του κόσμου. Υποδουλωμένος στα πάθη και στις εγκόσμιες

επιθυμίες του παλεύει να λυτρωθεί από το άγχος, την ανασφάλεια, το υπαρξιακό

του κενό. Πνιγμένος και εγκλωβισμένος μέσα σ’ ένα πλήθος βιωτικών μεριμνών

και φροντίδων, πασχίζει να δώσει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή του, χωρίς όμως

αποτέλεσμα. Διψάει για ζωή, για αιώνια ζωή, όμως καμία κτιστή δύναμη δεν

μπορεί να του χαρίσει αυτό που βαθιά μέσα του λαχταράει.

Όμως η Αιώνια Ζωή υπάρχει. Η λύτρωση από την φθορά και τον αιώνιο θάνατο

είναι πλέον μια πραγματικότητα. Η σωτηρία της ανθρωπότητος και του καθενός

από μας ήλθε στη γή μας, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και βρίσκεται μέσα στη

φάτνη της Βηθλεέμ. Ο εν σπηλαίω γεννηθείς Κύριος, ο γλυκύς Ιησούς, είναι η

μόνη ελπίδα του ανθρώπου, η μόνη ελπίδα όλων μας. Αρκεί να πιστεύουμε σ’

αυτόν και αρκεί να τον αγαπήσουμε, περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στον

κόσμο αυτόν.

Εύχομαι από βάθους καρδίας, όπως ο εν σπηλαίω γεννηθείς και εν φάτνη

ανακληθείς διά την ημών σωτηρίαν Κύριος χαρίσει σε όλους μας μέθεξιν του

μυστηρίου της αρρήτου Αυτού κενώσεως και αποκαλύψει στις καρδιές μας «τις η

ελπίς της κλήσεως αυτού και ο πλούτος της δόξης της κληρονομίας Αυτού εν τοις

αγίοις» (Εφ.1,18) και «τις η κληρονομία του μυστηρίου του αποκεκριμένου από

των αιώνων εν τω Θεώ» (Εφ.3,9) κατά τον μέγαν Παύλον.

Του νέου ενιαυτού της χρηστότητος του Κυρίου επί θύραις όντος, εύχομαι επί

τούτοις αυτόν εν παντί ευλογημένον, πλήρη αγαθών έργων και καρπών

πνευματικών.

Χριστός ετέχθη! Αληθώς ετέχθη! Χρόνια πολλά!

Μετά των εν Κυρίω ευχών και αγάπης εν Χριστώ επί γης τεχθέντι,

Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός

Αρχ. Παύλος

Ο Λόγος σάρξ εγένετο» (Ιω. 1,14)

 «Ο Λόγος σάρξ εγένετο» (Ιω. 1,14)

Υπό Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

Εν Πειραιεί τη 24 η Δεκεμβρίου 2021

Η εγγίζουσα μεγάλη Δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων, η Μητρόπολη των

εορτών κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά και η όλη κατανυκτική ατμό-

σφαιρα των ημερών, που διανύουμε, με τα προεόρτια τροπάρια και τους ύμνους,

στρέφουν και πάλι την προσοχή μας και οδηγούν την γραφίδα του λόγου προς το

μέγα γεγονός, το γεγονός των γεγονότων, την σάρκωση του Θεού Λόγου.

«Η πρώτη και η μεγαλυτέρα χαρμόσυνος αγγελία, το πιό μεγάλο ευαγγέλιον, που

ήτο δυνατόν να δώση ο Θεός εις τον άνθρωπον και ο ουρανός στη γη είναι, ότι ‘ο

Λόγος σάρξ εγένετο’», παρατηρεί ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους της

εποχής μας ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Και συνεχίζει: Ολόκληρο το ευαγγέλιο του

ουρανού προς την γη συνοψίζεται στις τέσσερις αυτές λέξεις. Έξω από αυτό και

χωρίς αυτό, άλλος ευαγγελισμός δεν υπάρχει για τον άνθρωπο, ούτε σ’ αυτόν ούτε

στον άλλο κόσμο. Ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος «ίνα θεόν τον αδάμ απεργάσηται»,

κατά τον Μέγαν Αθανάσιον, δηλαδή για να θεώση τον άνθρωπο, για να τον

επαναφέρει προς το αρχέτυπό του, προς τον δημιουργόν του, προς τον αρχικό προ-

ορισμό για τον οποίον τον έπλασε. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, καθώς εμβαθύνει

στο μυστήριο της σαρκώσεως παρατηρεί: «Αυτός που παρήγαγε τα πάντα εκ μη

όντων, επίγεια και επουράνια, όταν είδε τα λογικά κτίσματά του να αχρειώνονται

από πόθο για τα μεγαλύτερα, τους χαρίζει τον εαυτό του, του οποίου τίποτε μεγα-

λύτερο, ούτε ίσον, ούτε πλησίον δεν υπάρχει και προβάλλεται για μέθεξη από τους

επιθυμούντας, έτσι ώστε να μπορούμε στο εξής να χρησιμοποιούμε ακινδύνως την

επιθυμία προς την θέωση, εξ’ αιτίας της οποίας στην αρχή καταντήσαμε στον έσχα-

το κίνδυνο, και, ποθώντας ο καθένας μας να γίνει θεός, να μην είμαστε μόνο ακα-

τάκριτοι, αλλά και να επιτυγχάνωμε την επιθυμία. Με την κένωσή του δε και την

εκούσια πτώχευσή του, υπέδειξε στους ανθρώπους, αλλά και στους αγγέλους την

μόνη ασφαλή οδό που οδηγεί προς την θέωση. Εξ’ αιτίας αυτής (της σαρκώσεως)

τώρα πλέον οι άγγελοι έλαβαν το απερίτρεπτον, αφού έμαθαν εμπράκτως από τον

Δεσπότη Χριστό, ότι η οδός της υψώσεως και της προς αυτόν ομοιώσεως δεν είναι η

έπαρσις, αλλά η ταπείνωσις. Εξ’ αιτίας αυτής και οι άνθρωποι έχουν το

ευκολοδιόρθωτο, αφού πλέον αναγνωρίζουν ότι η ταπείνωσις είναι η οδός της ανα-

κλήσεως. Όπως επισημαίνει σύγχρονος αγιορείτης ασκητής: Ο Θεός εγνώριζε την

πτώση του ανθρώπου προτού ακόμη τον δημιουργήσει, δεν του αφήρεσε όμως την

ελευθερία για να μην μειώσει την ιδιότητά του ως λογικού όντος, κατ’ εικόνα Θεού

δημιουργηθέντος. Ως άπειρη όμως αγάπη και σοφία δεν άφησε να ματαιωθεί η προ-

αιώνια θέλησή του, να χαρίσει δηλαδή στον άνθρωπο τα προητοιμασμένα γιαυτόν

αγαθά, και γιαυτό προώρισε εξ’ αρχής την «φιλάνθρωπον οικονομίαν» της σωτη-

ρίας του. Η ελευθερία του ανθρώπου υπήρχε στο σχέδιο της δημιουργίας αυτού και

επομένως η πτώσις του δεν εξένισε τον Θεόν. Πλην όμως, κατά τον μέγαν Δαμα-

σκηνόν, δεν θέλησε η αμαρτία του ανθρώπου και η πονηρία του διαβόλου να υπερ-

νικήσουν την αγαθότητά Του. Γιαυτό οικονόμησε μεγαλύτερη φανέρωση της αγά-

2

πης του. Έτσι η ανθρώπινη ελευθερία δεν μπόρεσε να καταστρέψη το σχέδιο του

Θεού, διότι βρέθηκε έγκλειστη, τρόπον τινά, σ’ ένα άλλο ευρύτερο πεδίο: Το σχέδιο

της διά της σαρκώσεως του Λόγου σωτηρίας και θεώσεως του κόσμου. Η αγάπη του

Θεού, που εκδηλώνεται διά μέσου αυτής, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός ή μικράς

τινός σημασίας, διότι ο σαρκωθείς Λόγος καθίσταται πλέον για μας το κέντρον της

ζωής μας και ο σκοπός της αιωνιότητός μας. Γίνεται κατά τον Μέγαν Αθανάσιον και

άγιον Μάξιμον, το κέντρον της ιστορίας, και της προϊστορίας και της μεταϊστορίας

ημών.

Είναι φανερόν, ότι η διά της σαρκώσεως του Λόγου θεία οικονομία αποτελεί με-

γαλύτερο και βαθύτερο μυστήριο παρά η δημιουργία του κόσμου. Το μέγα αυτό γε-

γονός δεν αποτελεί μιά επίσκεψη του Θεού προς τον άνθρωπον, για να τον ε-

παναφέρει μηχανικώ τω τρόπω, από όπου εξέπεσε, αλλά αποτελεί την πραγμα-

τοποίηση των ανερμηνεύτων βουλών της σοφίας και της αγάπης του Θεού προς το

πεπτωκός πλάσμα του: Να αναπλάση, δηλαδή και καταστήση αυτό υιόν του Πατρός

και κοινωνόν της θείας ζωής, διά της συνουσιώσεως αυτού μετά του Χριστού. Ιδού

τι ήταν εκείνο που κατέπληττε τον Παύλον, ώστε να λέγει «ω βάθος πλούτου και

σοφίας και γνώσεως Θεού» (Ρωμ.11,33). Την συγκλονιστική αυτή αλήθεια επιση-

μαίνει και ο μέγας της Εκκλησίας φωστήρ άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Μεγάλα

μεν τα δοθέντα, πολλώ δε μείζονα γίνεται τω διά του Χριστού δοθήναι. Ότι ουκ

έπεμψε τινά των δούλων προς τους δούλους, αλλ’ αυτόν τον μονογενή. Και πάλιν

ου μόνον ότι τον Υιόν έδωκε, θαυμαστόν, αλλ’ ότι και τούτω τω τρόπω, ώστε σφα-

γήναι αυτόν τον αγαπώμενον. Ουδέν γαρ ούτω μέγα ως το αίμα εκχυθήναι του Θεού

υπέρ ημών». Όντως και της υιοθεσίας και των άλλων δωρεών τούτο ασυγκρίτως

υπερέχει: το ότι ο Θεός «του ιδίου υιού ουκ εφείσατο» (Ρωμ.8,32).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στρέφοντας την προσοχή του προς τον τρόπον της

σαρκώσεως και βλέποντας την άκρα ταπείνωση, πτωχεία και κένωση παρατηρεί

γεμάτος θαυμασμό: Αυτός, που κάθεται επάνω στα χερουβίμ ευρίσκεται σήμερα ως

βρέφος επάνω στη γη. Αυτός που είναι αθέατος από τα εξαπτέρυγα, που δεν μπο-

ρούν να ατενίσουν όχι μόνο την φύση του, αλλ’ ούτε την αίγλη της δόξης του,

γιαυτό και επισκιάζουν τα μάτια με τις πτέρυγες, βλέπεται αισθητώς και υποπίπτει

στους σαρκικούς οφθαλμούς, αφού έγινε σάρκα. Αυτός που ορίζει τα πάντα και δεν

ορίζεται από κανένα περιλαμβάνεται σε μία πρόχειρη και μικρή φάτνη. Αυτός που

κατέχει και συσφίγγει το παν με την παλάμη του περιτυλίσσεται σε μικρά σπάρ-

γανα. Αυτός που έχει τον πλούτο των ακενώτων θησαυρών, τέτοια πτωχεία υφί-

σταται εκουσίως, ώστε ούτε τόπο να μην ευρίσκει στο κατάλυμα.

Ας στρέψουμε λοιπόν και εμείς τους νοερούς οφθαλμούς της ψυχής μας προς τον

εν σπηλαίω γεννηθέντα Κύριον και ας διδαχθούμε από την άκρα ταπείνωσή του. Ας

τον δοξολογήσωμε μαζί με τους αγγέλους και τους ποιμένες, «δόξα εν υψίστοις

λέγοντες τω σήμερον εν σπηλαίω τεχθέντι εκ της παρθένου και Θεοτόκου εν

Βηθλεέμ της Ιουδαίας».

 Η διεθνής κοινή γνώμη για την εθνική μας επέτειο της

28ης Οκτωβρίου 1940.

Εν Πειραιεί τη 28η Οκτωβρίου 2021

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου.

Πρ. Ιερού Ναού Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

Η σημερινή ημέρα, αγαπητοί μου αδελφοί, της 28ης Οκτωβρίου, είναι για μας

τους Έλληνες ημέρα εθνικής χαράς και ευγνωμοσύνης προς την Υπεραγία

Θεοτόκο. Ημέρα χαράς, διότι με την βοήθεια και σκέπη της Υπερμάχου

Στραγητού, της κυρίας Θεοτόκου, η μικρή Ελλάδα νίκησε το τότε πανίσχυρο

κράτος της φασιστικής Ιταλίας. Για τον λόγο αυτό η Εκκλησία της Ελλάδος

μετέθεσε την εορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου που ήταν πριν, στην

28η Οκτωβρίου.

Οι Έλληνες φαντάροι μας, καθώς πολεμούσαν στο μέτωπο, πάνω στα

χιονισμένα βουνά της Πίνδου, έβλεπαν την Παναγία μας, (όπως οι ίδιοι μαρτυρούν

και ομολογούν), να τους σκεπάζει, να τους εμψυχώνει και να τους προστατεύει από

τον εχθρό. Δεν χωράει αμφιβολία, ότι η ένδοξη νίκη των Ελλήνων το 40 αποτελεί

ένα θαύμα της Παναγίας. Στα κρίσιμα εκείνα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες,

άνδρες και γυναίκες, εμπιστεύθηκαν τον αγώνα τους στα χέρια της. Δεν είχαν στη

διάθεσή τους τα σύγχρονα πολεμικά όπλα, που διέθεταν οι Ιταλοί. Είχαν όμως ως

ισχυρό εφόδιο μέσα στην καρδιά τους τη θερμή πίστη προς τον Χριστό και την

Παναγία. Καθημερινά γέμιζαν οι ναοί της Ελλάδος και έψαλλαν οι πιστοί την

Παράκληση της Παναγίας και ζητούσαν να υπερασπιστεί το δίκαιό τους. Χάρη στη

Σκέπη της Παναγίας μας οι στρατιώτες έπαιρναν θάρρος, περιφρονούσαν τη

λογική των αριθμών και αντιστέκονταν στις σιδερόφρακτες στρατιές του άξονα με

τέτοιο ηρωισμό, που όλοι οι λαοί τους θαύμαζαν.

Οι ίδιοι οι φαντάροι που πολέμησαν στο μέτωπο μαρτυρούν και ομολογούν τις

θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας. Από κάποιον διάλογο ενός συντάκτου του

περιοδικού «ΖΩΗ» της εποχής εκείνης, που δημοσιεύτηκε την 1η Φεβρουαρίου

1941, με τραυματίες πολέμου στο θάλαμο ενός Νοσοκομείου, μαθαίνουμε τα εξής:

Ένας τραυματίας φαντάρος δήλωσε: «Εκεί πάνω, κύριε, έχουμε γίνει άλλοι

άνθρωποι. Να το ξέρετε. Να το λέτε παντού. Είμαστε τα παιδιά της Παναγίας. Η

Μεγαλόχαρη είναι μάνα και προστάτιδά μας». Ένας άλλος νεαρός τραυματίας

είπε: «Εγώ δεν ήμουν θρήσκος. Δεν πίστευα σε θαύματα. Η γριά μάνα μου

θυμιάτιζε τα βραδάκια το εικόνισμα της Παναγίας κι εγώ μέσα μου την

κορόϊδευα. Αλλά τώρα, αν μου τα πει άλλος αυτά, θα τον θεωρήσω εχθρό μου.

Σας μιλάω ίσια. Αυτά που είδα εκεί πάνω στην Αλβανία, δεν είναι ένα θαύμα,

είναι χίλια θαύματα. Κάθε ύψωμα που παίρνουμε, είναι ένα θαύμα. Κάθε μάχη,

κάθε εξόρμηση δική μας, ένα θαύμα. Κάθε μέρα πολέμου που περνά, ένα μεγάλο

θαύμα. Ο Θεός είναι μαζί μας…».

2

Οι ελληνίδες μητέρες της εποχής εκείνης, αληθινές μπουμπουλίνες, με ηρωϊκό

φρόνημα και καύχηση μιλούσαν για τους συζύγους και τα παιδιά τους, που πήγαν

στο μέτωπο να πολεμήσουν. Έλεγε μια από αυτές: «Έχασα τον σύζυγό μου.

Ευλογητός ο Θεός. Ο μεγαλύτερος γιος μου σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι.

Ευλογητός ο Θεός! Ο δεύτερος γιος μου, δεκατετραετής την ηλικία, μάχεται

μαζί με τους Έλληνες και πιθανώς να βρει ένδοξο θάνατο. Ευλογητός ο Θεός!

Υπό την σκιά του Σταυρού θα χυθεί επίσης το αίμα μου. Ευλογητός ο Θεός!

Αλλά θα νικήσουμε, ή θα παύσουμε να ζούμε. Θα έχουμε όμως την παρηγοριά,

ότι δεν αφήσαμε πίσω μας δούλους Έλληνες. Στην τότε εφημερίδα «Πρωΐα»,

δημοσιεύτηκε μια επιστολή, μάνας χήρας από τα Μέγαρα, που μόλις είχε λάβει τον

πολεμικό σταυρό ανδρείας του σκοτωμένου γιού της. Έγραφε η νέα

Μπουμπουλίνα: «Ο Δημητρός μου, ο μοναχογιός μου, προστάτης των τριών

κοριτσιών μου, έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Χαλάλι της πατρίδος ο

Δημητρός μου. Ας ήταν να πέθαινα κι εγώ πολεμώντας μαζί του. Ζήτω η

Ελλάς».

Μεγάλοι ηγέτες της εποχής εκείνης επεσήμαναν, αναγνώρισαν και διεκήρυξαν

τον σπάνιο ηρωϊσμό των στρατιωτών μας στην εποποιία του 40: Ο αιμοσταγής

δικτάτορας Αδόλφος Χίτλερ εδήλωσε: «Χάριν της ιστορικής αλήθειας πρέπει να

επιβεβαιώσω, ότι μόνον οι Έλληνες, απ’ όλους τους αντιπάλους, που μας

αντιμετώπισαν πολέμησαν με το μεγαλύτερο θάρρος και περισσότερο αψήφησαν

τον θάνατο». Ο τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Ουΐστον Τσώρτσιλ

ομολόγησε: «Η λέξη ηρωϊσμός φοβάμαι ότι δεν αποδίδει στο ελάχιστο τις

πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων, οι οποίες ήταν ο καθοριστικός παράγοντας

για την νικηφόρα έκβαση της κοινής προσπάθειας των εθνών κατά την διάρκεια

του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για την ανθρώπινη ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Εάν δεν ήταν η ανδρεία των Ελλήνων και το θάρρος τους, η έκβαση του Β΄

Παγκοσμίου Πολέμου θα ήταν ακαθόριστη. Μέχρι τώρα συνηθίζαμε να λέμε ότι

οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν

Έλληνες». Ο τότε σοβιετικός ηγέτης Ιωσήφ Στάλιν πρόσθεσε: «Όταν νικήσουμε

θα μπούμε στην Βουλγαρία ως τιμωροί, στην Γιουγκοσλαβία ως ελευθερωτές

και στην Ελλάδα ως προσκυνητές…». Ο τότε Ρώσος στρατηγός Ζούκοφ

ομολόγησε: «Εάν οι Ρώσοι κατόρθωσαν να προβάλλουν αντίσταση στην είσοδο

της Μόσχας, για να σταματήσουν και να αποτρέψουν τον γερμανικό χείμαρρο,

το οφείλουν στους Έλληνες, οι οποίοι καθυστέρησαν τις γερμανικές μεραρχίες

την ώρα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να γονατίσουμε». Ο Ραδιοφωνικός

Σταθμός της Μόσχας μετέδιδε: «Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και

νικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να

γίνει αλλιώς, διότι είστε Έλληνες. Κερδίσαμε χρόνο για να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι

και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμε». Ο Γάλλος στρατηγός και πολιτικός Σαρλ

Ντε Γκώλ διεκήρυξε: «Είμαι ανίκανος να δώσω το κατάλληλο εύρος της

ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι για την ηρωϊκή αντίσταση του λαού και των

ηγετών της Ελλάδος». Το αμερικανικό Κογκρέσο στις 3 Απριλίου του 1941

διεκήρυσσε: «Η γενναία θυσία του λαού, αυτού του μικρού σχετικά κράτους, για

3

το δικαίωμα να ζούμε χωρίς επεμβάσεις από δικτατορικά καθεστώτα, προκαλεί

τον σεβασμό και τον θαυμασμό όλων των εθνών, που αγαπούν την ελευθερία».

Αλλά και σήμερα, αδελφοί μου, πρέπει να προστρέξουμε στη Σκέπη της

Παναγίας μας, με προσευχές και δάκρυα, για να σωθεί η αγαπημένη μας πατρίδα.

Οι σημερινοί επίδοξοι κατακτητές μας, οι σκοτεινές δυνάμεις της Νέας Τάξεως

Πραγμάτων, που προωθούν τα διεθνή Σιωνιστικά κέντρα της Νέας Εποχής, που

κρατούν στα χέρια τους το διεθνές κεφάλαιο, δεν ήλθαν με όπλα, με άρματα και με

αεροπλάνα, για να μας υποδουλώσουν και να πάρουν τη γη μας. Σήμερα οι

εισβολείς χρησιμοποιούν άλλα μέσα, για να κατακτήσουν τα εδάφη μας.

Χρησιμοποιούν τον οικονομικό αποκλεισμό, δημιουργούν υπέρογκα χρέη,

προσπαθούν να διαλύσουν την παιδεία μας, να ξηλώσουν το ιερό θεσμό της

οικογενείας, να γκρεμίσουν τα ιερά και τα όσια, τα ήθη και τα έθιμα, τις

παραδόσεις μας. Παράλληλα έχουν εξαπολύσει, φανερά πλέον και απροκάλυπτα,

έναν ανελέητο διωγμό εναντίον της Εκκλησίας. Προσπαθούν με κάθε τρόπο, να

αντιστρατευτούν στο έργο της, να προβάλλουν ποικίλα εμπόδια, να

περιθωριοποιήσουν τον πνευματικό και κοινωνικό της ρόλο. Με μία σωρεία

αντιχριστιανικών και αντεθνικών νόμων, επιδιώκουν να αποχριστιανοποιήσουν το

λαό μας και να αλλοιώσουν την εθνική μας ιστορία, προβάλλοντας στα κανάλια

νέο τρόπο ζωής χωρίς Χριστό και Ελλάδα.

Ωστόσο για το κατάντημα αυτό, στο οποίο φθάσαμε, έχουμε και εμείς μεγάλο

μερίδιο ευθύνης. Οι ρίζες του κακού βρίσκονται στην απομάκρυνσή μας από τον

Θεό και την Εκκλησία. Στο ότι περιφρονήσαμε τις αιώνιες αρχές και αξίες της

ελληνορθόδοξης παράδοσής μας, που συγκροτούν και συνέχουν όλο το

οικοδόμημα του εθνικού και κοινωνικού μας βίου, ενώ παράλληλα ανυψώσαμε ως

υπέρτατες αξίες στη ζωή μας το χρήμα και τις ηδονές.

Όμως, παρά την τραγικότητα της καταστάσεως, δεν πρέπει να απελπιστούμε.

Καιρός να ανανήψουμε έστω και τώρα, την ενδεκάτη ώρα, χωρίς αναβολή. Ο

λόγος του αποστόλου Παύλου «ώρα ημάς ήδη εξ’ ύπνου εγερθήναι» (Ρωμ.13,11)

είναι ιδιαίτερα επίκαιρος στην παρούσα περίσταση. Καιρός να μετανοήσουμε. Να

ομολογήσουμε με συντριβή την αποστασία μας και να κάνουμε στροφή 180

μοιρών. Καιρός να επιστρέψουμε όπως ο άσωτος υιός της παραβολής στον Κύριο,

να επιστρέψουμε στη ζωή της Εκκλησίας, και ως πρόσωπα και ως Έθνος. Με

εκτενείς δεήσεις και προσευχές, με αγρυπνίες και λιτανείες. Να παραδεχθούμε τα

λάθη μας και να αρχίσουμε την διόρθωση. Να αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες

του. Να επαναξιολογήσουμε και να εγκολπωθούμε τον πνευματικό και εθνικό μας

πλούτο, την πνευματική μας κληρονομιά. Να εμπνευσθούμε από την ένδοξη εθνική

μας ιστορία, από τα ηρωϊκά κατορθώματα των προγόνων μας. Να κλείσουμε τα

αυτιά μας στην στοχευμένη εθνομηδενιστική ιδεολογία της Νέας Εποχής, που

προβάλλεται από τα ΜΜΕ. Και τέλος καλούμαστε, να παρακαλέσουμε εκτενώς

τον Κύριο, να αναδείξει ικανούς ηγέτες, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς με πίστη

και αγάπη προς την Εκκλησία, με νουν Χριστού, ανθρώπους της αρετής, αληθινούς

πατριώτες. Μόνον τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάκαμψη και ανάσταση της

4

Πατρίδος μας. Μόνον έτσι θα μπορέσει και πάλι να μεγαλουργήσει και να γράψει

νέες σελίδες δόξης.

«Τα κατά πόλιν δεσμά και τας θλίψεις σου τις διηγήσεται ένδοξε απόστολεΠαύλε;»Αρχ. Παύλου ΔημητρακοπούλουΘεολόγου -ΣυγγραφέωςΠρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

 «Τα κατά πόλιν δεσμά και τας θλίψεις σου τις διηγήσεται ένδοξε απόστολε

Παύλε;»

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Θεολόγου -Συγγραφέως

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Εν Πειραιεί τη 29 η Ιουνίου 2021

Εορτάζει και φέτος, αγαπητοί μου αδελφοί, εορτάζει και πανηγυρίζει η αγία

μας Εκκλησία την μνήμη των δύο μεγάλων και κορυφαίων αποστόλων, των αγίων

ενδόξων πρωτοκορυφαίων αποστόλων Παύλου και Πέτρου. Εορτάζει με πολλή

καύχηση, χρεωστικώς και ευγνωμόνως τους δυο αυτούς μεγάλους φωστήρας και

διδασκάλους της οικουμένης η σύμπασα Ορθοδοξία, η επί γης στρατευομένη και

η εν ουρανοίς θριαμβεύουσα Εκκλησία. Ιδιαιτέρως όμως η πατρίδα μας, η οποία

έχει κάθε λόγο να καυχάται περισσότερο από κάθε άλλο λαό της οικουμένης,

διότι σ’ αυτήν ο μέγας απόστολος των εθνών ίδρυσε πλείστες όσες τοπικές

Εκκλησίες, όπως τις Εκκλησίες των Φιλίππων, της Θεσσαλονίκης, της Βέροιας,

της Κορίνθου κ.α. Σε ορισμένες μάλιστα εξ’ αυτών έστειλε και επιστολές

θεόπνευστες, που αποτελούν γνώμονα στην πορεία πλεύσεως της ζωής μας και

φυλάσσονται ως θησαυρός πολύτιμος στον κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αν η

Ελλάδα σήμερα είναι χριστιανική, το οφείλει στον απόστολο Παύλο. Ποίες άραγε

ευχαριστίες οφείλουμε εμείς οι έλληνες σ’ αυτόν τον μεγάλο και ανεκτίμητο

ευεργέτη μας; Νομίζω, ότι ο καλύτερος τρόπος ευχαριστίας και ανταποδόσεως

είναι η κατά δύναμιν εφαρμογή της προτροπής του: «Παρακαλώ ουν υμάς

μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄Κορ.4,16).

Το γεγονός της παρούσης εορτής μας δίδει την αφορμή να στρέψουμε και

πάλι την προσοχή μας προς αυτούς και να αναφερθούμε ειδικότερα στον πρώτο

εξ’ αυτών, τον άγιο απόστολο Παύλο, δανειζόμενοι την θεοφώτιστη γλώσσα του

αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ο μέγας αυτός πατήρ της Εκκλησίας μας είχε

ιδιαίτερη αγάπη προς τον απόστολο των εθνών. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι

σε όλες σχεδόν τις ομιλίες του κατά κόρον παραθέτει χωρία από τις επιστολές

του. Από όλα δε τα εγκωμιαστικά του έργα κυρίαρχη θέση κατέχουν οι επτά

ομιλίες του με τίτλο: «Εις τον άγιον απόστολον Παύλον».

Σε μια εξ’ αυτών, τη δεύτερη, λέγει μεταξύ άλλων τα εξής: Από την μεγάλη

προθυμία που είχε, καθόλου δε ένοιωθε τους κόπους για την αρετή, αλλά ζούσε

στην αρετή χωρίς να περιμένει κανένα μισθό. Γιατί εμείς και όταν μας περιμένει

μισθός, δεν ανεχόμαστε να κοπιάσουμε γι’ αυτήν, ενώ εκείνος και χωρίς βραβεία

την ακολουθούσε και την αγαπούσε και ξεπερνούσε με κάθε ευκολία, αυτά που

φαίνονται εμπόδια της αρετής. Ούτε ασθένεια του σώματος προφασιζόταν, ούτε

δυσκολία περιστάσεων, ούτε φυσικούς περιορισμούς, ούτε άλλο τίποτα. Είχε

αναλάβει φροντίδα μεγαλύτερη από όση έχουν στρατηγοί και βασιλείς και όλοι

όσοι ζουν στη γη και όμως ήταν ακούραστος κάθε μέρα. Και όσο οι κίνδυνοι τον

2

απειλούσαν, τόσο αποκτούσε δυνατότερη την προθυμία. Και όταν περίμενε τον

θάνατο, καλούσε και τους άλλους να χαρούν λέγοντας προς τους Φιλιππησίους:

«χαίρω, διότι γίνομαι σπονδή, χύνοντας το αίμα μου για χάρη σας και χαίρω

μαζί με όλους σας για το σωτήριο αποτέλεσμα της πίστεως, που γίνεται σε

σας», (Φιλιπ. 2,17). Και όταν έβλεπε να έρχονται κίνδυνοι και προσβολές και

κάθε ατιμία, σκιρτούσε πάλι από χαρά και έλεγε γράφοντας στους Κορινθίους:

«Γι’ αυτό και νοιώθω χαρά στις ασθένειες, στις ύβρεις, στους διωγμούς», (Β΄

Κορ. 12,10). Παντού τον χτυπούσαν, τον έβριζαν, τον κακολογούσαν και όμως

εκείνος σαν να δοξαζόταν σε θριάμβους και σαν να ύψωνε σ’ όλη τη γη αδιάκοπα

τα τρόπαια, έτσι καμάρωνε και Χάρη ομολογούσε στον Θεό λέγοντας: «Ας έχει

δόξα ο Θεός, που μας κάνει πάντοτε να θριαμβεύουμε», (Β΄ Κορ. 2,14).

Προτιμούσε να τον ντροπιάζουν και να τον κακολογούν, περισσότερο από όσο

προτιμούμε εμείς τις τιμές. Προτιμούσε τον θάνατο περισσότερο από όσο εμείς τη

ζωή. Προτιμούσε τη φτώχεια, περισσότερο από όσο εμείς τον πλούτο και τους

κόπους, περισσότερο από όσο εμείς τις ανέσεις.

Αυτό μονάχα φοβόταν και απέφευγε: Το να αντιταχθεί στο Θεό. Τίποτε άλλο.

Και κανένα άλλο πράγμα δεν ποθούσε, παρά μόνον το να αρέσει στον Θεό. Μη

σκεφθείς πόλεις και βασιλιάδες και έθνη και στρατόπεδα και όπλα και χρήματα

και εξουσίες και δυναστείες. Αυτά δεν τα θεωρούσε ούτε σαν αράχνες. Πάνω από

όλα είχε μέσα του τον έρωτα του Χριστού και κοντά του θεωρούσε τον εαυτό του

από όλους πιο ευτυχισμένο. Οι μανιασμένοι τύραννοι και οι λαοί ήταν γι’ αυτόν

κουνούπια. Ο θάνατος και οι τιμωρίες και χίλια μαρτύρια ήταν γι’ αυτόν

παιχνίδια παιδικά. Για την αγάπη του Χριστού και τα μαρτύρια τα αγαπούσε και

τόσο καυχιόταν στις αλυσίδες της φυλακής, όπως ούτε ο Νέρων, όταν είχε το

διάδημα στο κεφάλι του. Βρισκόταν στη φυλακή, σαν να βρισκόταν στον ίδιο τον

ουρανό. Δεχόταν τραύματα και χτυπήματα με πιο μεγάλη ευχαρίστηση από

αυτούς που αρπάζουν τα βραβεία. Σαν φτερωτός περιόδευσε την οικουμένη και

σαν ασώματος αψηφούσε κόπους και κινδύνους.

Πως να την ονομάσει κανείς εκείνη την ψυχή; Χρυσή, ή αδαμάντινη; Γιατί

και από κάθε διαμάντι ήταν στερεότερη και από το χρυσάφι και τους πολύτιμους

λίθους πολυτιμότερη. Αλλά γιατί να τον παραβάλλω με διαμάντι και χρυσάφι;

Βάλε απέναντι του τον κόσμο ολόκληρο και τότε θα δης, πόσο περισσότερο

αξίζει η ψυχή του Παύλου. Σκέψου επίσης, ποιά ανάσταση τον αξίωσε να δή πριν

από την μέλλουσα κρίση. Στον παράδεισο τον άρπαξε ο Θεός, στον τρίτο ουρανό

τον ανύψωσε, του γνώρισε τέτοια μυστικά, που κανείς άνθρωπος θνητός δεν

μπορεί να εκφράσει. Και αυτό ήταν πολύ φυσικό, διότι ο Παύλος βάδιζε στη γη,

σαν να συναναστρεφόταν με τους αγγέλους. Έφερε μαζί του σώμα θνητό και

όμως φανέρωνε αγγελική καθαρότητα. Είχε τόσες ανθρώπινες ανάγκες, αλλά

αγωνιζόταν να μην αποδειχθεί κατώτερος από τις ουράνιες δυνάμεις.

Παρακαλώ λοιπόν και εσάς, να μην θαυμάζετε μόνο, αλλά και να μιμηθείτε

τον Παύλο, το πρότυπο αυτό της αρετής, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να λάβουμε

και εμείς τα ίδια στεφάνια μ’ εκείνον. Και αν απορείς, που ακούς ότι θα αξιωθείς

τα ίδια, αν κατορθώσεις τα ίδια, άκουσε τον Παύλο, τι λέγει: «Τον αγώνα τον

3

καλόν αγωνίστηκα, τον δρόμο μου τελείωσα, την πίστη ετήρησα. Με περιμένει

λοιπόν το στεφάνι της δικαιοσύνης, που θα μου προσφέρει ο Κύριος, ο δίκαιος

κριτής, εκείνη την ημέρα. Και όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε όλους εκείνους,

που αγάπησαν τον ερχομό του», (Β΄ Τιμ. 4,7-8). Βλέπεις ότι όλους τους καλεί να

απολαύσουν τα ίδια;

Αφού λοιπόν όλους τα ίδια μας περιμένουν, ας φροντίσουμε να γίνουμε άξιοι

για τα αγαθά, που μας υποσχέθηκε ο Θεός και ας μη βλέπουμε μόνο, πόσο

μεγάλα και σπουδαία κατορθώματα έκαμε ο Παύλος, αλλά και τη δύναμη της

προθυμίας του, που μ’ αυτήν κέρδισε τόση Χάρη. Να δούμε ακόμη, πόσο όμοιος

ήταν μ’ εμάς, αφού πέρασε τα ίδια με όλους εμάς. Έτσι και τα τελείως δύσκολα

θα φανούν σε μας εύκολα και ελαφρά και αφού κοπιάσουμε σ’ αυτή τη σύντομη

ζωή, θα ζήσουμε τιμημένοι με το αγέραστο και αθάνατο εκείνο στεφάνι με τη

Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος ας έχει δόξα

και δύναμη τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

 Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Παύλος	Σάβ, 19 Ιουν, 8:31 π.μ. (πριν από 1 ημέρα)

Ιερός Ναός Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Εν Πειραιεί τη 19η Ιουνίου 2021.

 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ

 ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

 

 Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι

 η ογδόη Κυριακή από του

Πάσχα, είναι η Κυριακή της Πεντηκοστής, η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας, η

μεγάλη εκείνη δεσποτική εορτή, στην οποία εορτάζουμε το συγκλονιστικό

γεγονός της ελεύσεως του αγίου Πνεύματος στους αγίους αποστόλους και σε

όλους τους μαθητές και μαθήτριες, που ήταν συγκεντρωμένοι στο Υπερώο την

ημέρα εκείνη. Γι’ αυτό, τόσον τα ιερά αναγνώσματα, όσον επίσης και οι ύμνοι,

καθώς και οι ειδικές ευχές που απευθύνει γονατιστή όλη η Εκκλησία στην

ακολουθία του Εσπερινού της Γονυκλισίας, περιστρέφονται γύρω από το γεγονός

αυτό. Το αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από το 2ο κεφάλαιο των

Πράξεων των Αποστόλων, η οποία μας περιγράφει, τι ακριβώς συνέβη την

ημέρα εκείνη στο Υπερώο της Ιερουσαλήμ και πως έγινε αισθητή η έλευση και

παρουσία του αγίου Πνεύματος.

Όπως διηγείται ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Και εν τω συμπληρούσθαι την

ημέραν της πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό». Ο Λουκάς

προκειμένου να μας περιγράψει το μεγάλο γεγονός της ελεύσεως του αγίου

Πνεύματος, που αποτελεί και την γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας, αλλά και την

αφετηρία του ιεραποστολικού της έργου, θεωρεί καθήκον του, ως άριστος

ιστορικός, να μας δώσει τις τοπικές και χρονικές συντεταγμένες του

κοσμοϊστορικού αυτού γεγονότος. Όχι μια φορά και έναν καιρό, κάποτε,

κάποιος, κάπου, αλλά τότε, εκεί, και έτσι. Το γεγονός που θα περιγράψει έγινε

την ημέρα της Πεντηκοστής και στο ανώγαιο, στο τόπο όπου έγινε ο μυστικός

δείπνος. Η Πεντηκοστή ήταν μια από τις τρεις μεγάλες εορτές των Ιουδαίων: Η

πρώτη ήταν το Πάσχα, (16η Νισάν), η δεύτερη η Πεντηκοστή, 50 μέρες μετά το

Πάσχα, και η τρίτη η εορτή της Σκηνοπηγίας, (Σεπτέμβριος- Οκτώβριος). Ήταν

μια γεωργική εορτή, που λεγόταν και εορτή των πρωτογεννημάτων, διότι τότε οι

Εβραίοι θέριζαν τα σπαρτά τους. Επί πλέον εόρταζαν το μεγάλο γεγονός, κατά

το οποίο ο Μωϋσής έλαβε τις πλάκες του Νόμου από τον Θεό στο όρος Σινά,

διότι το γεγονός αυτό έγινε 50 μέρες μετά την διάβαση των Εβραίων από την

Ερυθρά Θάλασσα. Όλοι οι απόστολοι με μια καρδιά και μια ψυχή, ενωμένοι και

αγαπημένοι, περιμένουν την εκπλήρωση της υποσχέσεως που ο Κύριος τους είχε

δώσει, ότι δηλαδή θα τους στείλει το Άγιο Πνεύμα. Δεν φιλονικούν, όπως

παλαιότερα, ούτε αγανακτούν. Προσεύχονται όλοι μαζί και επικοινωνούν

μεταξύ τους μέσα σε κλίμα αδελφικής αγάπης και ειρήνης. Αυτό είναι το πλέον

κατάλληλο κλίμα για να κατασκηνώσει το Άγιο Πνεύμα στις ψυχές των

ανθρώπων.

«Και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας,

και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι». Ξαφνικά εκεί που ήταν

όλοι συγκεντρωμένοι και προσηύχοντο, άρχισε να ακούγεται ένα δυνατό

2

βουητό, σαν να φυσούσε ένας πολύ δυνατός άνεμος 10 μποφόρ, που προκαλεί

ανεμοθύελλα. Με το ισχυρό λοιπόν αυτό βουητό άρχισε να γίνεται αισθητή η

παρουσία του αγίου Πνεύματος. Κατά παρόμοιο τρόπο όπως γνωρίζουμε και ο

Μωϋσής έλαβε στο όρος Σινά το Νόμο του Θεού. Δηλαδή με βροντές και

αστραπές, που έδειχναν την παρουσία του Θεού και ο λαός που

παρακολουθούσε από τους πρόποδες βεβαιωνόταν, ότι κάτι το καταπληκτικό

γίνεται εκεί στην κορυφή, την ώρα που ο Μωϋσής παρελάμβανε τις πλάκες από

τον Θεό. Και το ισχυρό αυτό βουητό κατέλαβε όλο το σπίτι όπου ήταν

συγκεντρωμένοι. Στη συνέχεια απλώθηκε σ’ όλη την πόλη, ώστε να κινήσει την

περιέργεια των κατοίκων της πόλης να έρθουν στο σπίτι, όπου ήταν οι μαθητές,

για να εξακριβώσουν την αιτία της βοής. Μαζί όμως με αυτό που ακούνε τα

αυτιά, την βοή, έχουμε και το θέαμα, αυτό που βλέπουν τα μάτια. Και ποιο είναι

αυτό; Το λέγει παρά κάτω.

«και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισέ τε εφ’

ένα έκαστον αυτών». Και εμφανίσθηκαν σ’ αυτούς πύρινες γλώσσες, που

άρχισαν να διαμοιράζονται. Όπως στην αναμένη λαμπάδα βλέπουμε μια πύρινη

γλώσσα, έτσι ακριβώς και το Πνεύμα το άγιο, που κατήλθε με την μορφή της

βιαίας πνοής, παρουσιάσθηκε κατόπιν με την μορφή των πυρίνων γλωσσών. Οι

γλώσσες δεν είχαν την φύση της φωτιάς, αλλά την μορφή της φωτιάς. Η κάθε

μια φλόγα κάθισε πάνω στον καθένα από τα μέλη της συνάξεως, δηλαδή όχι

μόνον στους αποστόλους αλλά και στους 120, άνδρες και γυναίκες. Οι μαθητές

γεμίζουν, βαπτίζονται με Πνεύμα άγιο. Όλη η ύπαρξή τους είναι μέσα στο

Πνεύμα το άγιο, όπως ακριβώς τους το είχε αναγγείλει ο Κύριος. Εδώ είναι

σημαντικό να τονίσουμε ότι άγιο Πνεύμα δεν είναι κάτι το υλικό, όπως είναι ο

αέρας, ή η φωτιά, γι’ αυτό και χρησιμοποιούνται οι λέξεις «ώσπερ» και «ωσεί».

Η φύση και η ουσία του αγίου Πνεύματος είναι άπειρη και ακατάληπτη και δεν

έχει καμία σχέση με τα κτίσματα. Το πανάγιον Πνεύμα δεν είναι κάποια αόριστη

δύναμη, κάποια συμβολική εικόνα. Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος,

Θεός ομότιμος και ομοούσιος με τον Πατέρα και τον Υιό. Και επειδή είναι Θεός

και δεν μπορούμε να Τον αντιληφθούμε, ούτε να Τον γνωρίσουμε στην ουσία

Του, εμφανίζεται με τρόπο που μπορούμε να Τον δούμε και να Τον ακούσουμε,

ώστε να βεβαιωθούμε για την παρουσία Του.

«και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις

γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι». Εγέμισαν όλοι με

Πνεύμα Άγιο, έγιναν όργανα του Αγίου Πνεύματος. Όπως όταν βυθίζουμε ένα

σφουγγάρι στο νερό, ποτίζεται ολόκληρο με νερό και από μέσα και από έξω,

έτσι και οι μαθητές διαποτίστηκαν εξ’ ολοκλήρου με Πνεύμα Άγιο. Η δε

παρουσία του αγίου Πνεύματος μέσα στις ψυχές των έγινε αισθητή εξωτερικά

από το γεγονός ότι άρχισαν να ομιλούν ξένες γλώσσες. Στα αποστολικά χρόνια

ήταν πολύ συνηθισμένο το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς. Όσοι βαπτίζονταν δεν

ένοιωθαν απλώς, ότι μούσκεψε το κορμί τους από το νερό του αγίου

βαπτίσματος, αλλά ένοιωθαν επί πλέον κατά τρόπον αισθητό την παρουσία του

αγίου Πνεύματος με τα διάφορα χαρίσματα, τα οποία ελάμβαναν. Προέλεγαν τα

3

μέλλοντα, θεράπευαν ασθενείς, ή μιλούσαν ξένες γλώσσες. Αυτό άλλωστε το

είχε προαναγγείλει ο Κύριος: «Σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα

παρακολουθήσει. Εν τω ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσες λαλήσουσι

καινές, όφεις αρούσι, καν θανάσιμον τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει. Επί

αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσι» (Μαρκ.16,17-18). Τα

χαρίσματα αυτά, σαν εξωτερικά σημεία της παρουσίας του αγίου Πνεύματος,

έπειθαν τους ανθρώπους, που τα έβλεπαν και δεν είχαν ακόμη πιστεύσει, ώστε

να πιστεύσουν και εκείνοι και να βαπτισθούν. Αργότερα όμως, μετά τους

αποστολικούς χρόνους, σιγά -σιγά εξέλιπαν και χάθηκαν, διότι έτσι θέλησε ο

Θεός. Ο Θεός έκρινε ότι δεν υπήρχε πια λόγος να υπάρχουν, αφού δεν

εξυπηρετούσαν κανένα σκοπό. Αυτοί που πίστευαν, δεν είχαν ανάγκη από

κάποιο θαύμα για να πεισθούν και να βαπτισθούν. Από εδώ καταλαβαίνουμε, σε

πόση πλάνη βρίσκονται οι Πεντηκοστιανοί, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι έρχεται

μέσα τους το άγιο Πνεύμα και μιλούν ξένες γλώσσες και δεν καταλαβαίνουν οι

ταλαίπωροι ότι γίνονται θύματα του διαβόλου. Ότι εκείνη την ώρα που

νομίζουν, ότι βρίσκονται δήθεν κάτω από την ενέργεια του αγίου Πνεύματος,

βρίσκονται κάτω από δαιμονική ενέργεια. Ωστόσο το χάρισμα της

γλωσσολαλιάς που έλαβαν οι μαθητές εξυπηρετούσε κάποιο πρακτικό σκοπό.

Όπως φαίνεται από την συνέχεια της διηγήσεως, σε λίγο θα συγκεντρωθούν

άνθρωποι από διάφορες χώρες, που μιλούν ξένες γλώσσες και έπρεπε οι

απόστολοι να ευαγγελιστούν και σ’ αυτούς το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Έπρεπε

λοιπόν να τους μιλήσουν στη γλώσσα τη δική τους.

«Ήσαν δε εν Ιερουσαλὴμ κατοικούντες Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από

παντός έθνους των υπό τον ουρανόν». Τότε λοιπόν την ημέρα της Πεντηκοστής

που έγινε αυτό το θαυμαστό γεγονός, υπήρχαν στην πόλη της Ιερουσαλήμ εκτός

από τους ντόπιους Ιουδαίους και πολλοί άλλοι Ιουδαίοι, που έζησαν για πολλά

χρόνια ως μετανάστες, σε διάφορες χώρες, (και αυτοί είναι οι Ιουδαίοι της

διαποράς), που γνώριζαν καλά την γλώσσα της χώρας, όπου έζησαν. Αυτοί στη

συνέχεια για διάφορους λόγους ήρθαν και εγκαταστάθηκαν πάλι στην πατρίδα

τους την Ιερουσαλήμ. Υπήρχαν και άλλοι Ιουδαίοι, οι οποίοι εξακολουθούσαν

να ζουν ως μετανάστες στο εξωτερικό και ήρθαν στην Ιερουσαλήμ προσωρινά

για λόγους προσκυνηματικούς, για να συνεορτάσουν με τους συμπατριώτες τους

την εορτή του Πάσχα και της Πεντηκοστής και να επιστρέψουν πάλι πίσω στην

ξενιτειά. Όλους αυτούς ο Λουκάς τους χαρακτηρίζει ως ευλαβείς, διότι ήταν

πιστοί στις πατρικές των παραδόσεις και αγωνίζονταν να τηρούν με ευλάβεια

και ακρίβεια τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου.

«γενομένης δε της φωνής ταύτης συνήλθε το πλήθος και συνεχύθη, ότι

ήκουον εις έκαστος τη ιδία διαλέκτω λαλούντων αυτών».Το καταπληκτικό

αυτό βουητό που έμοιαζε με ανεμοθύελλα έγινε αντιληπτό από όλους τους

κατοίκους της πόλεως, οι οποίοι έσπευσαν προς το επίκεντρο της βοής δηλαδή

προς το υπερώο, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές, για να δουν τι

συμβαίνει. Επί πλέον το βουητό αυτό είχε κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το

εντυπωσιακό, το ελκυστικό, το θαυμαστό, που έδινε σε όλους την εντύπωση, ότι

4

δεν πρόκειται για έναν αέρα, για ένα φυσικό γεγονός, αλλά για ένα υπερφυσικό

γεγονός. Και έτσι το πλήθος «συνεχύθη», έπαθε σύγχυση, σάστισε. Και άρχισαν

να διερωτώνται μεταξύ τους. Τι είναι αυτό που συμβαίνει; Όταν δε έφθασαν στο

υπερώο, τους περίμενε άλλη έκπληξη, άλλο καταπληκτικό, που φανέρωνε ακόμη

καθαρώτερα την παρουσία του αγίου Πνεύματος. Ο καθένας από τους ακροατές

άκουγε τους μαθητές να ομιλούν στη γλώσσα τους, που σημαίνει, ότι ο κάθε

μαθητής μιλούσε όλες τις γλώσσες. Καθόλου απίθανο οι μαθητές μετά το

θαυμαστό αυτό γεγονός να ξεκίνησαν για τον Ναό για να ευχαριστήσουν εκεί

τον Κύριο, οπότε τους ακολούθησε όλος ο λαός και στη συνέχεια εκεί στη

μεγάλη αίθουσα, στη στοά του Σολομώντος, αλλά και σε άλλες αίθουσες του

Ναού σκόρπισαν οι μαθητές και ομιλούσαν εκεί σε διάφορες γλώσσες όλο το

πλήθος που είχε συγκεντρωθεί.

«εξίσταντο δε πάντες και εθαύμαζον λέγοντες προς αλλήλους· ουκ ιδού

πάντες ούτοί εισίν οι λαλούντες Γαλιλαίοι;» Απορούσαν και θαύμαζαν. Τι είναι

αυτό το πράγμα; Όλοι αυτοί που μας μιλούν δεν είναι Γαλιλαίοι; Από την

ιδιάζουσα προφορά τους καταλάβαιναν, ότι προέρχονταν από την περιοχή της

Γαλιλαίας. Πιθανόν και οι ίδιοι οι μαθητές να το έλεγαν: Εμείς είμαστε από την

Γαλιλαία και όμως με την δύναμη του Θεού μιλούμε στην γλώσσα σας.

«και πως ημείς ακούομεν έκαστος τη ιδία διαλέκτω ημών εν η εγεννήθημεν

Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται, και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν,

Ιουδαίαν τε και Καππαδοκίαν, Πόντον και την Ασίαν, Φρυγίαν τε και

Παμφυλίαν, Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά Κυρήνην, και οι

επιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοι τε και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες,

ακούομεν λαλούντων αυτών ταις ημετέραις γλώσσαις τα μεγαλεία του Θεού;».

Πως συμβαίνει να μιλούν όλες τις ξένες γλώσσες αυτοί οι φτωχοί και

αγράμματοι ψαράδες χωρίς να έχουν σπουδάσει σε κάποιο σχολείο ξένων

γλωσσών; Και το ακόμη πιο καταπληκτικό: Πως συμβαίνει να ομιλούν όχι

ανούσιες φλυαρίες, λόγια του αέρα, αλλά να ομιλούν για τα μεγαλεία του Θεού;

Πως μπορούν να θεολογούν, αφού δεν φοίτησαν σε καμιά θεολογική σχολή;

Αυτό σημαίνει ότι τα λόγια των αποστόλων ήταν γεμάτα από θεία σοφία, ήταν

λόγια που είχαν θεολογικό βάθος, ήταν λόγια φορτισμένα από την Χάρη του

αγίου Πνεύματος, ικανά να μεταστρέφουν ψυχές και να τις οδηγούν στη

μετάνοια, να πείθουν τις ψυχές να πιστεύσουν στο Χριστό. Στη συνέχεια ο

Λουκάς για να δώσει περισσότερη έμφαση στο θαυμαστό αυτό γεγονός

απαριθμεί τους γνωστότερους λαούς της εποχής εκείνης, ο καθένας από τους

οποίους ομιλούσε την ιδική του διάλεκτο. Οι γλώσσες που μιλούσαν οι

άνθρωποι τότε ήταν κυρίως τέσσερις: Η γλώσσα των ανατολικών λαών, η

σημιτική, η ελληνική και η λατινική. Οι τοπικές διάλεκτοι όμως ήταν πολλοί

περισσότεροι. Εδώ οι μαθητές ομιλούν όχι μόνον τις τέσσερις γλώσσες, αλλά

και όλες τις τοπικές διαλέκτους. Απαριθμεί τους λαούς αρχίζοντας από την

ανατολή και φθάνοντας προς την δύση. Όλοι δε αυτοί που προέρχονται από

αυτές τις χώρες δεν είναι μόνον Ιουδαίοι, αλλά και προσήλυτοι, δηλαδή εθνικοί

που ασπάσθηκαν την θρησκεία των Εβραίων.

5

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος, αδελφοί μου, δεν έγινε μόνο στους πιστούς,

που βρίσκονταν εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής στο υπερώο της

Ιερουσαλήμ. Από την ημέρα εκείνη της ελεύσεώς του εξακολουθεί να παραμένει

στην Εκκλησία μέχρι σήμερα. Αν η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, τότε

η ψυχή αυτού του σώματος είναι το άγιο Πνεύμα, το οποίο συγκροτεί τον θεσμό

της, τελειοποιεί τα ιερά Μυστήριά της, μεταδίδεται δι’ αυτών σε όλα τα μέλη

της Εκκλησίας και γενικά αξιοποιεί το απολυτρωτικό έργο του Χριστού σε κάθε

πιστό μέλος της. Και εμείς από την ημέρα που βαπτισθήκαμε και λάβαμε τη

σφραγίδα της θείας δωρεάς του Αγίου Πνεύματος με το άγιο Χρίσμα, έχουμε τη

δυνατότητα να ζούμε μέσα στην Εκκλησία την προσωπική μας Πεντηκοστή. Για

να γίνει όμως αυτό στον κάθε έναν από μας προσωπικά μια ζωντανή

πραγματικότητα, είναι ανάγκη να ενεργοποιήσουμε την παρουσία Του μέσα μας.

Και αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την μετάνοια, η οποία πρέπει να είναι συνεχής

και ισόβιος. Ας αγωνιστούμε λοιπόν να ζήσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής

μας με μετάνοια και ας παρακαλούμε με πίστη τον αγαθό Παράκλητο να μας

χαρίσει αυτή την πολύτιμη δωρεά της μετανοίας, να καθαρίζει και αγιάζει τις

ψυχές μας, να μας στηρίζει και να μας παρηγορεί, να μας φωτίζει και εν τέλει να

μας καταστήσει κληρονόμους της Βασιλείας του. Αμήν.