ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΕΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 16η Δεκεμβρίου 2024  

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΕΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ»;

(Σχολιασμός κειμένων σχετικά με την πρόσφατη συνάντηση του «Διμερούς Θεολογικού Διαλόγου της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των  Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών»)

          Στα πλαίσια της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως» η Εκκλησία μας διεξάγει εδώ και πολλές δεκαετίες θεολογικούς διαλόγους με διάφορες αιρετικές ομάδες, με απώτερο σκοπό την μεταστροφή των αιρετικών και την επιστροφή τους στην Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, ήτοι: στην Ορθοδοξία την αληθινή και μοναδική Εκκλησία, η οποία, μόνη Αυτή διατηρεί την γνησιότητα της βιβλικής και αγιοπατερικής παράδοσης. Μόνον Αυτή σέβεται με απόλυτη πιστότητα την Συνοδική Παράδοση, δια της οποίας οριοθετείται, εν Αγίω Πνεύματι, η σώζουσα αλήθεια. Αλλά, επειδή όλες οι αιρετικές ομάδες, οι οποίες συμμετέχουν στους θεολογικούς διαλόγους, δεν πείθονται και δεν εκδηλώνουν διάθεση για αποβολή των κακοδοξιών τους και την επιστροφή τους στην Μία και αδιαίρετη Εκκλησία, η Ορθοδοξία συνεχίζει να διαλέγεται, με το αιτιολογικό, «να δίνει την ορθόδοξη μαρτυρία στους ετεροδόξους αδελφούς μας». Δυστυχώς οι διάλογοι έχουν οδηγηθεί σε πλήρη αναποτελεσματικότητα και εν πολλοίς βαίνουν σε βάρος της Ορθοδοξίας, διότι οι ορθόδοξοι αναγκάζονται να «κατανοούν» τις πλάνες των αμετανόητων αιρετικών ως «ορθόδοξες διαφορετικές παραδόσεις», τις οποίες έχει «παρανοήσει» η Ορθοδοξία!  

     Ορισμένες από αυτές τις θρησκευτικές κοινότητες, που διαλλέγεται η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, είναι και οι λεγόμενες «Αντιχαλκηδόνιες Εκκλησίες», και κύρια όσες ακολουθούν τον κλάδο το Μονοφυσιτισμού. Για ενημέρωση των αναγνωστών μας αναφέρουμε πως, «Με την γενική ονομασία “Μονοφυσίτες” εννοούμε ένα πλήθος θρησκευτικών ομάδων με μικρές δογματικές διαφορές αναμεταξύ τους. Το μεγαλύτερο λάθος της διδασκαλίας τους- εξ ου και η ονομασία τους- είναι πως ο Χριστός είχε μια φύση, την θεϊκή. Αυτό διότι κατά την ένωση της θείας με την ανθρώπινη φύση- όπως υποστηρίζουν- υπερτέρησε η πρώτη και ούτε λίγο ούτε πολύ “απορρόφησε” την δεύτερη. Αυτήν την αυθαίρετη θεωρία επινόησε ο Αρχιμανδρίτης Ευτυχής τον 5ο αιώνα παρασύροντας μαζί του στην πλάνη πολλούς ακόμη (π.χ. Σεβήρος, Διόσκουρος κλπ.). Η 4η Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε αυτήν την αίρεση. Η απόφαση επικυρώθηκε με το γνωστό θαύμα της Αγίας Ευφημίας. Δυστυχώς πολλοί αποκόπηκαν από την Εκκλησία μένοντας έως τώρα στην πλάνη και παραδεχόμενοι μόνον τις 3 πρώτες Συνόδους. Φυσικά όποιος δεν αποδέχεται μέρος τις αληθείας την αρνείται ολόκληρη. Απόγονοι αυτών είναι οι Κόπτες, Συριάνοι, Ιακωβίτες, Αρμένιοι, Αιθίοπες κ.α.». Αυτές τις πλάνες, τις οποίες δεν απορρίπτουν οι σύγχρονοι Μονοφυσίτες, καλούνται και εν πολλοίς εξαναγκάζονται, να «ερμηνεύσουν ορθοδόξως» οι εκπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών στους διμερείς θεολογικούς διαλόγους! 

      Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από Έκθεση Πεπραγμένων του  «Διμερούς Θεολογικού Διαλόγου της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των  Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών» από τον Ελλογιμώτατο Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Δ. Μόσχο, το οποίο έλαβε χώρα στο Παπικό Κέντρο Logos, στην Μονή Αγίου Bishoy, Wadi El Natrum, στην Αίγυπτο, από την 16η έως 17η Σεπτεμβρίου ε.ε., με τίτλο: «“η γαρ αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς” (Β΄ Κορ.δ΄,14)» και την εισήγηση με τίτλο: «Ο Διμερής Διάλογος με τις Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες και η Εκκλησία της Ελλάδος». 

      Αφού μελετήσαμε με προσοχή τα δύο κείμενα, παρατηρούμε ως αρχή την εσφαλμένη αναφορά στις αιρετικές κοινότητες των αντιχαλκηδονίων ως «Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες», ένας όρος, ο οποίος έχει παγιωθεί σ’ αυτές τα τελευταία χρόνια. Όμως ο όρος «ορθοδοξία», που σημαίνει «ορθή δόξα», έχει υιοθετηθεί εξ’ αρχής από την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, για να ορίσει την γνήσια, απαραχάρακτη και μόνη σώζουσα πίστη, την οποία κατέχει μόνο Αυτή, όπως διδάχτηκε από τον Κύριο, κηρύχτηκε από τους Αγίους Αποστόλους στην οικουμένη, οριοθετήθηκε από τις Άγιες Συνόδους και τηρήθηκε από τους Αγίους Πατέρες. Οι Αντιχαλκηδόνιες «εκκλησίες» δεν είναι και δεν μπορούν να ονομάζονται ορθόδοξες, διότι διέστρεψαν την ορθή πίστη και καταδικάστηκαν από τις Άγιες Συνόδους ως αιρετικές. Σφετερίζονται τον όρο «ορθόδοξες», προφανώς για παραπλάνηση. Και αυτό είναι, κατά τη γνώμη μας, ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, το οποίο παραβλέπεται από ορθοδόξου πλευράς. Αν λοιπόν οι Αντιχαλκηδόνιες «εκκλησίες» είναι «ορθόδοξες», τότε γιατί συνεχίζει να διαλέγεται η Εκκλησία μας με αυτές και γιατί δεν κάνει την ένωση; Δεν είναι αυτό μια κραυγαλέα αντίφαση; 

      Όσον αφορά στο κείμενο του Καθηγητή κ. Δ. Μόσχου, της αναφοράς του στα πεπραγμένα της συνάντησης, δεν έχουμε να κάμουμε κάποιες παρατηρήσεις, αφού περιορίζεται στη σύνθεση και τις εργασίες της συνάντησης. Αρκέστηκε να κάμει μια επισκόπηση των αντιδράσεων, από ορθοδόξου πλευράς, μετά την δεκαετία του 1990 και ιδίως του 2000. Στην εισήγησή του «επεσήμανε την ανάγκη να επιταχυνθούν οι διαδικασίες καθώς συντρέχουν και γεωπολιτικοί λόγοι που απαιτούν την ενότητα των Χριστιανών ειδικά μεταξύ των Ορθοδόξων και Αρχαίων Ανατολικών».  Προβληματιζόμαστε βεβαίως για την όποια επιτάχυνση. 

     Ο κ. Καθηγητής κ. Δ. Μόσχος ανάγνωσε και την εισήγηση του Σεβ. Μητροπολίτη Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ. Στην εισήγησή του ο Σεβασμιώτατος ορθότατα έκανε μια λεπτομερή παράθεση γεγονότων και λεγομένων στις ως τώρα συναντήσεις. Από τις παραθέσεις δηλώσεων από μέρους των Αντιχαλκηδονίων, διαφαίνεται ξεκάθαρα η πλήρης απροθυμία τους να αποποιηθούν τις πλάνες τους και να ενταχτούν στην αδιαίρετη Εκκλησία. Μάλιστα συχνά προβάλλουν εξωφρενικές απαιτήσεις, όπως λ.χ. άρση των αναθεμάτων κατά των «αγίων» του Μονοφυσιτισμού, Δίσκουρο και Σεβήρο!

       Επ’ αυτού του θέματος έχουν αποφανθεί κορυφαίοι ορθόδοξοι θεολόγοι, ότι οι πεισματικά αρνούμενοι τους Όρους της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου αιρετικοί, μεταχειρίζονται λεκτικά σχήματα για να «αποδείξουν» την δήθεν «ορθοδοξία» τους, ενώ στην ουσία παραμένουν πεισματικά στις πλάνες τους. Ισχυρίζονται ότι δήθεν η Ορθόδοξη Εκκλησία «λειτούργησε» υπό το κράτος μισαλλοδοξίας και δεν θέλησε να κατανοήσει τον ορθόδοξο τρόπο σκέψης και έκφρασής τους.    

       Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα σχετικών κειμένων, για να καταλάβουν οι αναγνώστες μας ότι οι Αντιχαλκηδόνιες «εκκλησίες» βρίσκονται και εμμένουν στις πλάνες τους. Και ότι, οι εκ των ορθοδόξων, οι οποίοι τις «βλέπουν» ως «ορθόδοξες», σφάλουν και βλάπτουν, τόσο την Εκκλησία, όσο και τους ίδιους τους αιρετικούς, τους οποίους δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται στην αλήθεια, ότι οι «εκκλησίες» τους είναι γνήσιες και επεργάζονται τη σωτηρία.  

       Ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ π. Θεόδωρος Ζήσης, στο περιοδικό «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ», δημοσίευσε ένα αρκετά διαφωτιστικό σχετικό άρθρο με θέμα: «Η "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ" ΤΩΝ ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΩΝ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΩΝ», στο οποίο ξεκαθαρίζεται η θέση των αντιχαλκηδονίων «εκκλησιών». Μεταξύ των άλλων τόνισε: «Εἶναι γνωστὸν ὅτι μεταξὺ τῶν διαλόγων ποὺ διεξάγει ἡ Ὀρθόδοξος Καθολικὴ Ἐκκλησία μὲ τοὺς ἑτεροδόξους συμπεριλαμβάνεται καὶ ὁ διάλογος μὲ τοὺς Μονοφυσίτας ἢ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους ἢ τοὺς Προχαλκηδονίους ἢ τοὺς Ἀρχαίους Ἀνατολικοὺς ἢ τοὺς ἐσχάτως καὶ ἄντικρυς πρὸς τὴν Παράδοση ἀποκαλουμένους Ὀρθοδόξους Ἀνατολικούς. Ὁ διάλογος αὐτὸς στὸ ἐπίπεδο τῆς Μεικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς ποὺ τὸν διεξάγει ἔχει καταλήξει σὲ συμφωνία, ἀπὸ τὴν ὁποία προκύπτει ὅτι δῆθεν δὲν μᾶς χωρίζει τίποτε στὴν πίστη, ὅτι οἱ θεωρούμενες μέχρι τώρα διαφορὲς ὀφειλόταν σὲ παρανόηση καὶ παρεξήγηση τῆς θεολογικῆς ὁρολογίας, ποὺ τὴν κατάλαβαν τώρα καλύτερα οἱ εἰδικοὶ θεολόγοι ἐπιστήμονες ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρας, καὶ ὅτι ἡ ἀρχικὴ ἀπόσχιση τῶν Ἀντιχαλκηδονίων ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν ὀφειλόταν σὲ θεολογικοὺς ἀλλὰ σὲ πολιτικοὺς λόγους».

     Και συνεχίζει: «Ἡ παραμορφωτικὴ αὐτὴ τῶν πραγμάτων εἰκόνα κυκλοφοροῦσε κυριαρχικὰ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῶν συνομιλιῶν, τόσο στὶς τέσσαρες ἀνεπίσημες συνδιασκέψεις Ὀρθοδόξων καὶ Ἀντιχαλκηδονίων, ποὺ σημειωτέον ἔγι­ναν μὲ πρωτοβουλία τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ὅσο καὶ στὶς ἐπίσημες συναντήσεις τῆς Διορθοδόξου ἐπὶ τοῦ διαλόγου αὐτοῦ Ἐπιτροπῆς καὶ στὶς συνδια­σκέψεις κατόπιν τῆς Μεικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς. Ὑπῆρχαν μάλιστα καὶ πρόσωπα, μέλη τοῦ διαλόγου καὶ ἐκπρόσωποι Ἐκκλησιῶν, ποὺ πίστευαν ὅτι ἡ "Ὀρθοδοξία" τῶν Ἀντιχαλκηδονίων εἶναι ἀναμφίβολος καὶ ἐκτὸς πάσης ἀμφισβητήσεως, περιττεύει ἐπομένως καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος, ποὺ θὰ περιπλέξει περισσότερο τὰ πράγματα. Συνιστοῦσαν γι' αὐτὸ καὶ ἐπρότειναν νὰ προχωρήσουν οἱ Ἑκκλησίες σὲ ἁπλὴ διακήρυξη τῆς ἑνώσεως, γιατὶ οἱ δεκαπέντε αἰῶνες χωρισμοῦ ἦσαν ἀδικαιολόγητοι, καὶ ἐπομένως κατὰ τὸ σκεπτικὸ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία βρισκόταν ὅλους αὐτοὺς τοὺς αἰῶνες σὲ πλάνη, καὶ ἔκαναν λάθος οἱ ἑκατοντάδες τῶν μεγάλων καὶ ἐπιφανῶν καὶ σοφῶν καὶ φωτισμένων ἁγίων Πατέρων ποὺ ἀγωνίσθηκαν καὶ ἔγραψαν ἐναντίον τῶν Μονοφυσιτῶν, Ἰακωβιτῶν, Ἀκεφάλων, Σεβηριανῶν κ.τ.λ., ἀλλὰ καὶ τὸ πλῆθος τῶν ἁπλῶν ἀλλὰ φωτισμένων καὶ ἁγίων γερόντων, οἱ ὁποῖοι, ὅπως φανερώνουν πάμπολλες διηγήσεις στὰ Γεροντικά, οὔτε νὰ συνομιλήσουν δεχόταν μὲ Ἀντιχαλκηδονίους, μέχρις ὅτου ἀποκηρύξουν τὴν αἵρεση καὶ ἀναγνωρίσουν τὶς ἀποφάσεις τῆς Δ' ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνὸδου». 

      Εξίσου διαφωτιστική είναι και σχετική μελέτη της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, με συντάκτη τον Μοναχό Λουκά Γρηγοριάτη, με τίτλο: «Ο σύγχρονος διάλογος Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονιων υπό το φως της παραδόσεως της Εκκλησίας».  Μεταξύ των άλλων τονίστηκε πως, «Στην εποχή μας δόθηκε ή δυνατότης για νέο διάλογο. Αναντιρρήτως υπήρξε εκ μέρους ορισμένων Αντιχαλκηδονίων υγιής πρόθεσις προσεγγίσεως και ειλικρινούς διαλόγου. Προφανώς και ή Ορθόδοξος Εκκλησία, συνεπής στην αποστολικότητά της, δεν ήτο δυνατόν να αρνηθή τον διάλογο, ό οποίος άρχισε με πρωτοφανή αισιοδοξία. Ή δυσχερής θέσις των χριστιανικών αυτών λαών εν τω μέσω της μουσουλμανικής πλημμυρίδος και ή ημετέρα φυσική συμπάθεια προς τους πονεμένους αυτούς ανθρώπους υπήρξε ισχυρό κίνητρο επισπεύσεως των διαδικασιών. Όμως το κλίμα ευφορίας επέτειναν και αρνητικοί από Ορθοδόξου απόψεως παράγοντες, όπως ή οικουμενιστική προοπτική του 20οϋ αιώνος και ή άμβλυνσις γενικώς των θεολογικών κριτηρίων. Διερευνών τους λόγους της πρώτης αυτής ευφορίας ό μετριοπαθής στις κρίσεις του Σεβ. Μητροπολίτης Εφέσου Χρυσόστομος σημειώνει: “Ίσως διότι δεν ήτο δυνατόν να είχον συνειδητοποιηθή εκ πρώτης αρχής αι ιστορικοθεολογικαί δυσκολίαι δια μίαν τοιαύτην ποθητήν ένωσιν”. Ό ανεπίσημος Διάλογος (1964-1971) ωδήγησε σε συμφωνίες θεολογικώς απαράδεκτες. Βεβαιώθηκε ή πλήρης και βαθεία συμφωνία επί της ουσίας του Χριστολογικού δόγματος. Ό Όρος της Δ' Οικουμενικής Συνόδου αποσιωπήθηκε και άντ' αυτού προτάθηκε ή σύνταξις νέας διατυπώσεως (formula) της κοινής υποτίθεται πίστεως. Ή συναρίθμησις των μετέπειτα τεσσάρων Οικουμενικών Συνόδων Ε΄ έως Ζ' παρεκάμφθη με θεολογικές σοφιστείες (διάκρισις "προθέσεως" και "ορολογίας" της Συνόδου). Και, τέλος, ή άρσις των αναθεμάτων θεωρήθηκε δυνατή εφ' όσον ή πίστις είναι δήθεν κοινή και εφ' όσον δεν υποχρεούνται οι Εκκλησίες να αποδεχθούν ως αγίους τους πρώην αιρεσιάρχας και αναθεματισμένους». 

      Όσον αφορά στην συμπάθειά μας και στην πικρία μας για τις δοκιμασίες των εντός του ισλαμικού κόσμου διαβιούντων Μονοφυσιτών, είναι δεδομένη, όπως και για κάθε άνθρωπο. Αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να επηρεάζει τη θέση μας όσον αφορά τις πλάνες τους, τις οποίες οφείλουμε να προβάλουμε και να ελέγχουμε, με γνώμονα πάντοτε την αγάπη. Το ως άνω κείμενο επισημαίνει: «Και ἀσφαλῶς οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ ὅσιοι γεροντάδες δὲν εἶχαν λιγώτερη ἀγάπη καὶ κατανόηση ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ὑπερμάχους τῆς ἑνώσεως, ἀντίθετα ἡ στάση τους ὀφειλόταν σὲ φροντίδα, ποιμαντικὴ καὶ παιδαγωγική, νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ ἐκτραπέντες τὸ λάθος καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν ὁρθὴ πίστη ποὺ εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση σωτηρίας. Ἀγαπᾶ ἐκεῖνος ποὺ λέγει τὴν ἀλήθεια, ἔστω καὶ ἂν πικραίνει κατ' ἀρχὴν καὶ δημιουργεῖ ἀντίδραση, καὶ ὄχι ἐκεῖνος ποὺ παραπλανᾶ καὶ κρύβει τὴν ἀλήθεια, ὑπολογίζοντας στὶς πρόσκαιρες ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ ὄχι στὶς αἰώνιες πραγματικότητες». 

       Το κείμενο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους αποδομεί πλήρως όσους νομίζουν δια την δήθεν «ορθοδοξία» των αιρετικών αντιχαλκηδονίων. «Ή θεολογική κριτική που ασκήθηκε εν τω μεταξύ αποδεικνύει ότι οι Κοινές Δηλώσεις είναι καρπός δογματικών υποχωρήσεων εκ μέρους των Ορθοδόξων. Οι Αντιχαλκηδόνιοι δεν υποχώρησαν ούτε βήμα από την Χριστολογία του Σεβήρου, την οποία και διετύπωσαν με σαφήνεια στις Κοινές Δηλώσεις. Αυτό φαίνεται από τα εξής: 1) Καταδικάζουν τον νεστοριανισμό και τον ευτυχιανισμό, αλλά δεν καταδικάζουν τον σεβηριανισμό που είναι ό μονοφυσιτισμός των συγχρόνων μας Αντιχαλκηδονίων. 2) Αποσιωπούν την Δ' Οικουμενική Σύνοδο στο σύνολο της. Αναφέρονται στην διδασκαλία των Οικουμενικών Συνόδων Ε', ΣΤ' και Ζ', όχι ως ορθοδόξου διδασκαλίας αποδεκτής και από αυτούς τους ιδίους, αλλά ως χριστολογικής ερμηνείας των Ορθοδόξων, την οποία οι Αντιχαλκηδόνιοι δεν έχουν λόγους να την αρνηθούν στους Ορθοδόξους. 3) Αναφέρονται στην θεία φύσι του Χριστού μετά των φυσικών της ιδιοτήτων και στην ανθρωπινή φύσι Του μετά των φυσικών της ιδιοτήτων, αλλά σταματούν στο σημείο αυτό. Έτσι αναδιατυπώνουν το εκ δυο φύσεων. Όμιλούν στην συνέχεια περί ενώσεως των φύσεων, αλλά δεν αναφέρονται στην ύπαρξι των φύσεων εν τη ενώσει: δεν αναδιατυπώνουν δηλαδή το εν δύο φύσεσι. Επιτρέπουν στους Ορθοδόξους να διατηρούν την δυοφυσιτική ορολογία, εφ' όσον δι' αυτής δεν νεστοριανίζουν, αλλά νομιμοποιούν τους Αντιχαλκηδονίους να διατηρούν την σεβηριανή ορολογία, ωσάν αυτή να είναι άμοιρος μονοφυσιτικού φρονήματος. 4) Ομολογούν ότι ό Σαρκωθείς Λόγος είναι το υποκείμενο πάσης θελήσεως και ενεργείας εν Χριστώ (ορθώς, διότι προφυλάσσει από τον νεστοριανισμό), αλλά δεν λέγουν ταυτοχρόνως ότι οι φύσεις εν Χριστώ είναι φυσικώς ενεργητικές και θελητικές, ώστε ό Χριστός να είναι ό ενεργών καθ' εκατέραν των φύσεων μετά της θατέρου κοινωνίας. Ή περικεκομμένη διατύπωσις εισάγει σιωπηρώς και τεχνηέντως τον σεβηριανό μονοενεργητισμό. 5) Παραχωρούν στους Αντιχαλκηδονίους την δυνατότητα να ορίζουν το υποστατικώς εν τω Χριστώ ως μίαν ηνωμένην θεανθρωπίνην φύσιν. Εισάγουν έτσι με άλλες λέξεις την σεβηριανή μία σύνθετη φύσι». 

      Δεν έχουμε τα περιθώρια να επεκταθούμε περισσότερο για να καταδείξουμε ότι οι αντιχαλκηδόνιες «εκκλησίες» παραμένουν αιρετικές και ότι οι απόψεις των ορθοδόξων θιασωτών  της «ορθοδοξίας» αυτών παραμένουν έωλες και ίσως βλαπτικές για τους ίδιους, για την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία και κύρια για την συνειδητοποίηση των αιρετικών των πλανών τους, για μετάνοια και επιστροφή στην σωστική αγκαλιά της Μίας και Αδιαίρετης Εκκλησίας του Χριστού. Χαρακτηριστική και λίαν προβληματική είναι η κοινή δήλωση ορθοδόξων και μονοφυσιτών: «Κατενοήσαμεν τώρα σαφῶς ὅτι ἀμφότεραι αἱ οἰκογένειαι διετήρησαν πάντοτε πιστῶς τὴν αὐτὴν αὐθεντικὴν Ὀρθόδοξον Χριστολογικὴν πίστιν καὶ τὴν ἀδιάκοπον συνέχειαν τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως, καίτοι ἐχρησιμοποίησαν χριστολογικοὺς ὅρους κατὰ διάφορον τρόπον»!       

      Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας με την παρατήρηση ότι δεν μπορούμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να μεταθέτουμε όρια που έθεσαν οι θεοφώτιστοι και θεηγόροι άγιοι Πατέρες. Και τούτο διότι η διδασκαλία τους εκφράζει την σώζουσα αλήθεια, καρπός προσευχής και αγιότητας, έκφραση της επενέργειας του Παναγίου Πνεύματος, το Οποίο οδηγεί την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13). Οι άγιοι Πατέρες, τα στόματα του Αγίου Πνεύματος, αποφάνθηκαν, Συνοδικώ τω τρόπω, ότι οι Μονοφυσίτες (αρχαίοι και σύγχρονοι) παρέκλιναν από την ορθή πίστη, ότι δεν φρονούσαν και συνεχίζουν να μην φρονούν την σώζουσα αλήθεια της Μιας και Αδιαίρετης Εκκλησίας. Ως εκ τούτου, εμείς οι σύγχρονοι, για να τους ενώσουμε ξανά στην Εκκλησία, θα πρέπει να έχουμε οδηγούς τους Πατέρες, οι οποίοι, από αγάπη και ευθύνη, αναγκάστηκαν να τους αποκόψουν από το εκκλησιαστικό σώμα, «ως σεσηπότα μέλη». Η όποια αυστηρότητά μας θα πρέπει να είναι εναρμονισμένη με αυτή των Πατέρων, η οποία εν τέλει, ήταν απαύγασμα αγάπης προς αυτούς και όχι προϊόν μισαλλοδοξίας, όπως συκοφαντικά διατείνονται ορισμένοι. Πόσο πιο «φιλάνθρωποι» μπορούμε να φανούμε εμείς από τους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίοι καταδίκασαν και αναθεμάτισαν, «Εὐτυχῆ καὶ Διόσκορον δυσφημήσαντας, τῆς θείας αὐλῆς ἐξελάσασα, συναποβάλλοντες αὐτοῖς Σεβῆρον, Πέτρον καὶ τὴν πολυβλάσφημον αὐτῶν ἀλληλόπλοκον σειράν»; Με ποιο δικαίωμα θα άρουμε τα αναθέματα αυτών των αιρεσιαρχών («αγίων» των Μονοφυσιτών) και θα τους συγκατατάξουμε με τους αγίους Πατέρες, οι οποίοι δίκαια τους αναθεμάτισαν;  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ: ΔΥΟ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ!(Σχολιασμός σε πρόσφατη παπική «Σύνοδο για την Συνοδικότητα»)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η  Δεκεμβρίου 2024  

ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ: ΔΥΟ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ!

(Σχολιασμός σε πρόσφατη παπική «Σύνοδο για την Συνοδικότητα»)

      Η Αγία μας Εκκλησία γεννήθηκε στον ελληνορωμαϊκό κόσμο, σε μια εποχή καμπής για την ανθρώπινη ιστορία, όπου το κακό, η αμαρτία και η βαρβαρότητα βρισκόταν στο έπακρο. Όταν το ανθρώπινο πρόσωπο βρισκόταν σε έσχατη απαξίωση, έχοντας εξομοιωθεί με τα ζώα και τα ευτελή πράγματα της καθημερινότητας. Όταν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» ήταν αποκλειστικό προνόμιο των ισχυρών και των ολίγων ελευθέρων, σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, τους φτωχούς, τους δούλους, τις γυναίκες, τους ανάπηρους, τα παιδιά και τους ξένους, οι οποίοι βίωναν την φρίκη και την περιθωριοποίηση. Για πρώτη φορά, από καταβολής κόσμου, διακηρύχτηκε από το στόμα του ουρανοβάμονος Παύλου το, «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ.3,28) και «οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσιν χριστός» (Κολ.3,11). Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να αναδημιουργήσει τον παλιό και καταρρακωμένο από την αμαρτία κόσμο, να εδραιώσει την «καινή κτίση» (Β΄Κορ.5,17), μια νέα κοινωνία αγάπης και αδελφότητας, μέσα στην οποία θα τελεσιουργείται το μυστήριο της σωτηρίας, της κατά χάριν θεώσεως. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι προσέλαβε τους σεσαθρωμένους και αναποτελεσματικούς θεσμούς του πτωτικού κόσμου, τους οποίους μεταστοιχείωσε, ανανοηματοδότησε  και ενέταξε στη σωστική λειτουργία της Εκκλησίας. Αναφέρουμε για παράδειγμα, τους όρους «εκκλησία», «επίσκοπος», «πρεσβύτερος», «λειτουργία» κλπ, όρους πολιτικούς της αθηναϊκής δημοκρατίας, τους οποίους χρησιμοποίησε η Εκκλησία για να ορίσει την «λειτουργία» της νέας κοινωνίας, του λαού του Θεού. 

      Αυτή η νέα κοινωνία είναι αποτυπωμένη στο ιερό Βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, όπου «τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ᾿ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά» (Πραξ.4,32). Το αξιότιμο όλων των πιστών, χωρίς διακρίσεις, φανερώνει η κοινή συμμετοχή στις «αγάπες», στην εκλογή του Αποστόλου Ματθία (Πράξ.1,25) και κύρια,  των Επτά Διακόνων, οι οποίοι εξελέγησαν με την ισότιμη ψήφο όλων, «ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος ῾Αγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης· … καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο…» (Πραξ.6,3). 

      Το κορυφαίο γεγονός, το οποίο οριοθέτησε το κατοπινό πολίτευμα της Εκκλησίας, είναι η Αποστολική Σύνοδος της Ιερουσαλήμ, (πραγματοποιήθηκε μεταξύ 47-49 μ. X.), με την ισότιμη συμμετοχή όλου του εκκλησιαστικού πληρώματος της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Σύμφωνα με τον ιερό συγγραφέα των Πράξεων, η απόφαση της συγκλήσεως υπήρξε κοινή απόφαση της Εκκλησίας, «Τότε έδοξε τοίς αποστόλοις καί τοίς πρεσβυτέροις σύν όλη τή εκκλησία» (Πραξ.15,22). Διότι αυτή διεξάγονταν «ομοθυμαδόν» (Πραξ.15,25). Διότι πνοή της Συνόδου ήταν το Άγιο Πνεύμα, «έδοξε γάρ τώ Αγίω Πνεύματι καί ημίν» (Πραξ.15,28). Παρατηρούμε ότι ολόκληρη η Εκκλησία συμμετέχει, χωρίς να γίνεται διάσπαση ή διαχωρισμός του κλήρου και του λαού και ούτε ανάμειξη ή συγχώνευση μεταξύ τους, αλλά όλοι εν ομονοία ως μέλη ενός μοναδικού Σώματος.  

      Η Σύνοδος της Ιερουσαλήμ αποτέλεσε την βάση του Συνοδικού Συστήματος της Εκκλησίας μας. Όλες οι κατοπινοί Σύνοδοι ακολουθούσαν και εφάρμοζαν το πνεύμα αυτής της Συνόδου. Βεβαίως, για λόγους πρακτικούς, συν τω χρόνω, περιορίστηκε η συμμετοχή του πληρώματος, με αυτή του επιχώριου Επισκόπου, ο οποίος μετέφερε στην Σύνοδο την εμπειρία και την θέληση της τοπικής του Εκκλησίας. Τα μεγάλα προβλήματα που καλούνταν να λυθούν στις Συνόδους και πρωτίστως να οριοθετηθεί η γνήσια πίστη της Εκκλησίας, ορίζονταν δια της πλειοψηφίας «η ψήφος των πλειόνων κρατείτω», με ομότιμη και ισόκυρη ψήφο όλων των συμμετεχόντων, χωρίς αποκλεισμούς. Δεν υπήρχε (και δεν υπάρχει) καμία αυθεντία και κανένας συμμετέχων σ’ αυτές. Δεν είχε καμιά πρωτοπορία, η «βαρύνουσα ψήφο», παρά μόνο τιμητικό συντονισμό – προεδρεία, από τον πρώτο (μεταξύ ίσων) στην τάξη Ιεράρχη. Να προσθέσουμε, πως η λειτουργία του συνοδικού συστήματος στηρίχτηκε στην λεγόμενη «Πενταρχία», δηλαδή στο σύστημα διοίκησης των πέντε πρεσβυγενών Πατριαρχείων (Ρώμης, Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων), (ΚΗ΄ Κανών της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου). 

     Δυστυχώς όμως στην ιστορική πορεία της Εκκλησίας εμφανίστηκαν οι αιρέσεις και μεταξύ των άλλων αλλοιώσεων, στρέβλωσαν και το συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας στις αποσχισμένες και αιρετικές ομάδες τους. Η πλέον σοβαρή και μοιραία στρέβλωση, ή μάλλον κατάργηση του αρχέγονου Συνοδικού Συστήματος, έλαβε χώρα, κατά την απόσχιση της Δυτικής Εκκλησίας του 1054, όταν καταλήφτηκε από τους εισβολείς Φράγκους. 

      Οι Φράγκοι, βαρβαρικό φύλο της ευρωπαϊκής ηπείρου, αφού κατέκτησαν την Ευρώπη δια πυρός, σιδήρου, δηώσεων, καταστροφών και ανείπωτων γενοκτονιών, κατέλαβαν και τον σεβάσμιο πατριαρχικό θρόνο της Ρώμης, όπου εγκαταστάθηκε ο Φράγκος αυτοκράτορας (και ως «Πάπας»), περιβεβλημένος όλες τις εξουσίες (πολιτικές και θρησκευτικές). Μετέφερε μαζί του και το βαρβαρικό φραγκικό πνεύμα του αυταρχισμού, του φεουδαρχισμού και της δουλοκτημοσύνης, τα οποία εφάρμοσε και στην εκκλησιαστική του πολιτική. Έτσι έθεσε τέρμα στο πατροπαράδοτο Συνοδικό Σύστημα. Είναι γνωστός άλλωστε  ο λεγόμενος «Περί περιβολής αγώνας», του Παπισμού (11ος αιώνας και εξής), επιδιώκοντας να γίνει κοσμοκράτορας, ενσαρκώνοντας όλες τις εξουσίες του κόσμου! Έκτοτε, ως τις μέρες μας δεν υπάρχει γνήσιο συνοδικό σύστημα στον δυτικό Χριστιανισμό, αλλά μια κακέκτυπη «συνοδικότητα», η οποία λειτουργούσε και λειτουργεί, είτε ως συμβουλευτικό όργανο του «Πάπα», είτε ως μέσον έκφρασης των «αλάθητων» αποφάσεών του! 

     Αλλά στις μέρες μας, όπου ο αυταρχισμός και η απολυταρχία στιγματίζονται και εξωθούνται, ο Παπισμός βρίσκεται σε δύσκολη θέση, διότι, όπως είναι γνωστό, το «κράτος» του Βατικανού είναι ένα από τα ελάχιστα στον πλανήτη απολυταρχικά καθεστώτα. Επί πλέον οι παπικοί δέχονται ισχυρές πιέσεις, μέσω των θεολογικών διαλόγων, για την απουσία συνοδικότητας και για το «πρωτείο» του «Πάπα». Γι’ αυτό το λόγο άρχισε να γίνεται πρόσφατα λόγος στον Παπισμό για «συνοδικότητα», να πραγματοποιούνται τα τρία τελευταία χρόνια «Σύνοδοι για την Συνοδικότητα», όπως αποκαλούνται. 

       Τίθεται το ερώτημα: έχουν σχέση αυτές οι «σύνοδοι» με το γνήσιο Συνοδικό Πολίτευμα της Εκκλησίας; Η απάντηση υπάρχει σε δημοσίευμα της εφημερίδος «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» των εν Ελλάδι «καθολικών» (αρ. φύλλο 350, 21 – 10 -2024), με τίτλο: «Σύνοδος για την Συνοδικότητα». Πρόκειται για την σύγκληση «συνόδου», η οποία πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Οκτώβριο, στην οποία συμμετείχαν «κληρικοί» και λαϊκοί (άνδρες και γυναίκες). Ως και εκπρόσωποι των ομοφυλόφιλων έλαβαν μέρος σε αυτή, «Ο Αμερικανός Ιησουίτης πατέρας James Martin επίσης μέλος της συνόδου τους προσκάλεσε να συναντηθούν με ΛΟΑΤΚΙ Καθολικούς για να ανταλλάξουν εμπειρίες»! 

        Ουδέν περιθώριο αφήνεται ότι πρόκειται για την λειτουργία του γνησίου Συνοδικού Συστήματος της Εκκλησίας, αλλά μάλλον για «ανταλλαγή εμπειριών». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απίστευτες αοριστολογίες του κ. Φραγκίσκου στην εναρκτήρια λειτουργία της «2ης Συνόδου για την Συνοδικότητα» στις 2 Οκτωβρίου: Είπε: «Ας είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην θεωρούμε τις εισηγήσεις μας ως σημεία που πρέπει να υπερασπιστούμε πάση θυσία ή ατζέντες που πρέπει να επιβληθούν». Και προειδοποίησε πώς να μην «εγκλωβιστούμε σε διαλόγους μεταξύ κωφών, όπου οι συμμετέχοντες επιδιώκουν να προωθήσουν τους δικούς τους σκοπούς ή τις δικές τους ατζέντες χωρίς να ακούσουν τους άλλους»! «Η προσέγγιση αυτή δεν είναι απλώς μια τεχνική για τη «διευκόλυνση» του διαλόγου και της δυναμικής της ομαδικής επικοινωνίας. Η αγκαλιά, η προστασία και η φροντίδα είναι στην πραγματικότητα μέρος της ιδίας της φύσης της εκκλησίας», υπενθυμίζοντας σε όλους ότι ο στόχος αυτών των συζητήσεων είναι να επιδιωχθεί η «αρμονία». «Η αρμονία είναι πολύ σημαντική. Η (Σύνοδος) δεν έχει να κάνει με πλειονότητες και μειονότητες. Αυτό που είναι σημαντικό, αυτό που είναι θεμελιώδες, είναι η αρμονία, η αρμονία που μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να επιτύχει». «Μας ζητείται να εξασκηθούμε μαζί στην τέχνη της συμφωνίας». 

        Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σε αυτή την ομιλία για την μέθοδο, ο Πάπας κάλεσε τα μέλη να ασκούν συνεχή διάκριση για να “ακούνε τη φωνή”. «Ένας τρόπος (για να ακούσουμε) είναι να δεχτούμε όλες τις προτάσεις που συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των τριών ετών με σεβασμό και προσοχή, με προσευχή και υπό το φως του Λόγου του Θεού». «Με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να ακούσουμε και να κατανοήσουμε αυτές τις φωνές – δηλαδή τις ιδέες, τις προσδοκίες, τις προτάσεις – ώστε να διακρίνουμε μαζί τη φωνή του Θεού που μιλάει στην εκκλησία». 

        Στο τέλος του δημοσιεύματος αναφέρεται: «Υπάρχει μόνο μια βεβαιότητα: στο τέλος των συζητήσεων, ο Πάπας θα λάβει την τελική απόφαση».  Και πως το «τελικό έγγραφο της Συνόδου, που αναμένεται να δημοσιευθεί … έχει ως στόχο να διατυπώσει συγκεκριμένες προτάσεις για να γίνει η Εκκλησία “ποιο συνοδική”»! Αποδεικνύεται ότι τελικά η όλη «φιέστα» δεν ήταν τίποτε άλλο από μια «πλατειά συζήτηση», η οποία λειτούργησε ως συμβουλευτική του «Πάπα»! 

        Μελετώντας με προσοχή τον τρόπο σύγκλησης, τα λεγόμενα και κυρίως τις δηλώσεις του «Πάπα» Φραγκίσκου, διαπιστώνουμε αβίαστα ότι αυτού του είδους οι «σύνοδοι» του Παπισμού, ουδεμία σχέση έχουν με το Συνοδικό Πολίτευμα της Εκκλησίας. Διότι ο Παπισμός, από την φύση του, δεν μπορεί να λειτουργήσει συνοδικά, καθότι υπάρχει «συνοδική» δέσμευση, ότι ο «Πάπας», ως «αλάθητος» και «υπέρτατος διδάσκαλος της εκκλησίας» δεν έχει ανάγκη από συνοδικές διαδικασίες, διότι έτσι καταλύεται, καταργείται στην πράξη το παπικό αλάθητο!  Το παπικό «αλάθητο» ακυρώνει κάθε άλλη άποψη, έστω και αν αυτή είναι συλλογική- συνοδική! Δια του «πρωτείου» και του «αλαθήτου» ο «Πάπας» καθίσταται «ισόθεος»!     

      Σύμφωνα με τις αποφάσεις της Α΄ Βατικανής Συνόδου (1870) «Ο ρωμαίος ποντίφικας όταν ομιλεί εκ καθέδρας, δηλαδή όταν υπό την ιδιότητα του ποιμένα και διδασκάλου όλων των χριστιανών, δυνάμει της υπέρτατης αποστολικής του εξουσίας, ορίζει ότι κάποια διδασκαλία που αφορά στην πίστη και τη χριστιανική ηθική πρέπει να γίνει αποδεκτή ως αληθής από ολόκληρη την Εκκλησία, βάσει της Θείας επιφοιτήσεως υποσχεθείσης σ’ εκείνον διά του αποστόλου Πέτρου, τότε χαίρει του αλαθήτου εκείνου που ο θείος Λυτρωτής θέλησε να χαρίσει στην Εκκλησία του» . 

      Σύμφωνα με την επίσημη «δογματική» διδασκαλία του Παπισμού, ο «Πάπας», η οποία στηρίζεται στο πλαστό μεσαιωνικό κείμενο «Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις», «ως κεφαλή της ιερωσύνης, είναι η ορατή κεφαλή ολόκληρης της Εκκλησίας, δηλαδή caput totius orbi (κεφαλή ολόκληρης της οικουμένης), έχοντας την απόλυτη κυριαρχία όχι μόνο στα εκκλησιαστικά, αλλά και στα πολιτικά ζητήματα. Κάθε επίσκοπος είναι αντιπρόσωπος του Πάπα, από τον οποίο λαμβάνει την εξουσία». 

      Σύμφωνα με ενδιαφέρουσα μελέτη, «Ὁ Πάπας, ὡς διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, “εἶναι ἡ αἰώνια καὶ ὁρατὴ ἀρχὴ καὶ θεμέλιο τῆς ἑνότητας, ποὺ συνδέει τόσο τοὺς ἐπισκόπους μεταξύ τους ὅσο καὶ τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν”. “Πραγματικά, ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης, μὲ τὸ ἀξίωμά του ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ καὶ ὡς ποιμένας ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει πλήρη, ὑπέρτατη καὶ παγκόσμια ἐξουσία μέσα στὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία μπορεῖ πάντοτε ἐλεύθερα νὰ ἀσκεῖ”. Οἱ φράσεις “ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ”, “ποιμένας ὅλης τῆς Ἐκκλησίας” καὶ “ὑπέρτατη καὶ παγκόσμια ἐξουσία μέσα στὴν Ἐκκλησία”, τὴν ὁποία μάλιστα ἀσκεῖ ἐλεύθερα, εἶναι ἐκεῖνες ποὺ προσδιορίζουν πὼς ἐννοεῖ ὁ Πάπας σήμερα τὴν θέση του στὴν Ἐκκλησία. Λόγῳ αὐτῆς τῆς θέσεώς του ὅποιος Ἐπίσκοπος ἡ ὅποια Σύνοδος δὲν βρίσκεται σὲ κοινωνία μὲ τὸν Πάπα, δὲν ἔχει καμμιὰ ἐξουσία. “Ὁ σύλλογος ἡ τὸ σῶμα τῶν ἐπισκόπων δὲν ἔχει ἐξουσία, ἂν δὲν βρίσκεται σὲ κοινωνία μὲ τὸν ἐπίσκοπο Ρώμης, ὡς ἀρχηγό του”. Ὁ σύλλογος τῶν Ἐπισκόπων εἶναι “φορέας τῆς ὑπέρτατης καὶ πλήρους ἐξουσίας μέσα στὴν παγκόσμια Ἐκκλησία, τὴν ὁποία ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ ἀσκεῖ χωρὶς τὴ σύμφωνη γνώμη τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης”. Δηλαδή, ἂν κανεὶς Ἐπίσκοπος ἡ καὶ Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία δὲν ἀναγνωρίζη τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα καὶ δὲν ἔχη κοινωνία μαζί του ἡ ἀσκῇ ἐξουσία χωρὶς τὴν σύμφωνη γνώμη τοῦ Πάπα, δὲν ἔχει καμμία ἀξία. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὴ καὶ ἡ σχέση μεταξὺ πρωτείου τοῦ Πάπα καὶ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Βεβαίως, ὅπως ὑποστηρίζεται, “ὁ σύλλογος τῶν ἐπισκόπων ἀσκεῖ τὴν ἐξουσία πάνω σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία μὲ ἐπίσημο τρόπο στὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο”, ἀλλὰ “δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἂν δὲν ἐπικυρωθεῖ, ἡ τοὐλάχιστον ἂν δὲν γίνει δεκτή, ἀπὸ τὸ διάδοχο τοῦ Πέτρου»! Ἐπίσης, τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα συνδέεται μὲ τὸ ἀλάθητο. Στὴν Κατήχηση τοῦ Βατικανοῦ γράφεται ὅτι ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια, “δώρισε στὴν Ἐκκλησία Του τὴν ἰδιότητα νὰ συμμετέχει στὸ δικό Του ἀλάθητο”. Καὶ συγχρόνως γράφεται: “Αὐτὸ τὸ ἀλάθητο ἔχει ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης, κεφαλὴ τοῦ συλλόγου τῶν ἐπισκόπων, χάρη στὸ ἀξίωμά του, ὅταν, σὰν πρῶτος ποιμένας καὶ διδάσκαλος ὅλων τῶν πιστῶν, ποὺ στηρίζει στὴν πίστη τοὺς ἀδελφούς του, διακηρύσσει μὲ ὁριστικὴ πράξη μιὰ διδασκαλία σχετικὴ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἠθική”. Αὐτὸ τὸ ἀλάθητο ὑπάρχει καὶ στὸ σῶμα τῶν ἐπισκόπων, “ὅταν αὐτοί, μαζὶ μὲ τὸν διάδοχο τοῦ Πέτρου, ἀσκοῦν τὸ ὕψιστο διδακτικό τους ἀξίωμα, προπάντων στὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο”»! 

     Το «Πρωτείο του επισκόπου Ρώμης», αποτελεί μέχρι σήμερα το βασικότερο δόγμα πίστεως στον Παπισμό, το οποίο μαζί με το «αλάθητο», καταλύει κάθε ίχνος Συνοδικότητος, διότι τοποθετεί τον «Πάπα» υπεράνω όλων των Συνόδων, ακόμα και των Οικουμενικών, υποβιβάζοντας τις Συνόδους σε απλά συμβουλευτικά όργανά του. Χωρίς υπερβολή ο «Πάπας» έχει αναχθεί σε είδος θεότητας, έχοντας πάρει την θέση του Χριστού στην Εκκλησία! Είναι πολύ χαρακτηριστική η δήλωση του Ντον Μπόσκο, που τιμάται από τον Παπισμό ως άγιος, ο οποίος είπε: «Ο Χριστός ύψωσε τον πάπα υπεράνω των προφητών, του Προδρόμου Ιωάννου, των Αγγέλων. Ο Ιησούς ανέβασε τον πάπα στο ύψος του Θεού…»!

     Απόλυτα διαφωτιστικός και ακριβής επ’ αυτού είναι και ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: «Τὸ ὀρθόδοξον δόγμα, μᾶλλον δὲ τὸ πᾶν-δόγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἀπερρίφθη καὶ ἀντικατεστάθη διὰ τοῦ λατινικοῦ αἱρετικοῦ πᾶν-δόγματος περὶ τοῦ πρωτείου καὶ τοῦ ἀλαθήτου του πάπα, δηλαδὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐξ αὐτῆς δὲ τῆς παναιρέσεως ἐγεννήθησαν καὶ γεννῶνται συνεχῶς ἄλλαι αἱρέσεις: τὸ Filioque, ἡ ἀποβολὴ τῆς Ἐπικλήσεως, τὰ ἄζυμα, ἡ εἰσαγωγὴ τῆς κτιστῆς χάριτος, τὸ καθαρτήριον πῦρ, τὸ θησαυροφυλάκιον τῶν περισσῶν ἔργων...». Και συμπληρώνει: «το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρώπινη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός». Αντίθετα «το δόγμα περί του αλαθήτου του Πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις, αλλά παναίρεσις.  Διότι καμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο Παπισμός δια του δόγματος περί του αλαθήτου του Πάπα – ανθρώπου.  Δεν υπάρχει αμφιβολία· το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού». 

      Κατόπιν όλων αυτών νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται παράθεση και άλλων στοιχείων, για να αποδειχτεί ότι η παπική «συνοδικότητα» ουδεμία σχέση έχει με το πατροπαράδοτο και δισχιλιόχρονο γνήσιο Συνοδικό Πολίτευμα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, η οποία δεν είναι άλλη από την Ορθοδοξία. Πρόκειται αποδεδειγμένα για συναντήσεις παπικών «κληρικών» και λαϊκών, των οποίων οι αποφάσεις έχουν μόνον συμβουλευτικό χαρακτήρα στον «Πάπα»!  Ουδέποτε αυτές θα τις αποδεχτεί ως υποχρεωτικά εφαρμοστέες, διότι έτσι θα έθιγαν το παπικό «αλάθητο»!  

    Για να αποκτήσει ο αιρετικός Παπισμός γνήσια Συνοδικότητα θα πρέπει: α) Να αποκηρύξει όλες τις κακοδοξίες του, που συσσώρευσε αφότου αποκόπηκε, το 1054 από τον ενιαίο και αδιαίρετο κορμό της Εκκλησίας. β) Να αποκηρύξει το δαιμονικό δόγμα του «πρωτείου» του «Πάπα», το οποίο στηρίζεται σε πλαστά - χαλκευμένα μεσαιωνικά κείμενα (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, κλπ). γ) Να αποκηρύξει το επίσης δαιμονικό δόγμα περί «αλαθήτου» του «Πάπα», το οποίο δομήθηκε στο επίσης πλαστό – χαλκευμένο κείμενο (Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις). δ) Να ενταχτεί στο αρχαίο σύστημα της «Πενταρχίας» και στο σημερινό σύστημα των νέων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ως ένα ισότιμο Πατριαρχείο, με ισότιμους Προκαθημένους, όπως λειτουργούσε στην αρχαία Εκκλησία και συνεχίζει να λειτουργεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Με άλλα λόγια, να αποβάλλει ο «Πάπας» την εωσφορική αλαζονεία του και να δεχτεί ότι, ως επίσκοπος, έχει την ίδια αξία, με όλους τους επισκόπους της Εκκλησίας, αποδεχόμενος μόνο την τιμητική θέση, όπως όρισε η συνοδική παράδοση (π.χ. Γ΄ κανών της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου). 

     Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας με την επισήμανση, την οποία είχαμε κάμει και σε προηγούμενες σχετικές ανακοινώσεις μας, πως ο Παπισμός, παραμένοντας ολόιδιος και απαράλλακτος, μεσαιωνικός, έχει την ικανότητα να ελίσσεται, να συγχρονίζεται, αλλάζοντας τακτικές, ως χαμαιλέων, σύμφωνα με τις ιστορικές περιστάσεις, προκειμένου να μπορεί να επιβιώνει και να συνεχίζει να πραγματοποιεί τις πραγματικές του επιδιώξεις. Αυτές που κληρονόμησε από τον βαρβαρικό, φεουδαρχικό και δουλοκτητικό φραγκισμό, ήτοι: την άσκηση απολυταρχικής εξουσίας σε όσους μπορεί να εξουσιάσει και βέβαια την απώτερη κατάκτηση όλου του κόσμου. Αναμφίβολα, ο νεοφανείς και φαινομενικός οίστρος «συνοδικότητας» στον Παπισμό, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ακόμα τέχνασμα: α) Να δείξει, στην σύγχρονη εποχή του φιλελευθερισμού και του άκρατου δικαιωματισμού, ότι δήθεν  διαπνέεται από «δημοκρατικές» και «φιλελεύθερες» αρχές, ότι δήθεν «άλλαξε» και «συγχρονίστηκε»! Να μπορέσει έτσι να συγκρατήσει τους οπαδούς του, οι οποίοι, απορρίπτοντας την απολυταρχία, την μονολιθικότητα και την περιθωριοποίηση του λαϊκού στοιχείου, εγκαταλείπουν τον Παπισμό, σε απίστευτους αριθμούς παγκοσμίως.   Και β) να διασκεδάσει, ή μάλλον να αποπροσανατολίσει, για τις πιέσεις που δέχεται από ορθοδόξου πλευράς, στον συνεχιζόμενο κοινό θεολογικό διάλογο, η οποία προβάλλει την Συνοδικότητα, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την πρόοδο των διαλόγων και για την μελλοντική ένωση Παπισμού και Ορθοδοξίας. Θυμίζουμε, παρεμπίπτοντος, τα όσα είχαν διαδραματιστεί  στην Ι΄ Γενική Συνέλευση της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής στην Ραβέννα (8 και 14 Οκτωβρίου 2007), όπου πάσχιζαν οι συμμετέχοντες (εκατέρωθεν) να «εναρμονίσουν» το «πρωτείο» με την «Συνοδικότητα», γιατί Συνοδικότητα σημαίνει ισότης της ψήφου. Και εδώ συντρίβεται ο Παπισμός! 

      Κλείνουμε με την ταπεινή μας έκκληση προς όσους «βλέπουν θετικά» την όποια «άσκηση συνοδικότητας» στον Παπισμό, να προσπαθήσουν να αντιληφθούν και να συνειδητοποιήσουν πως, όσο αυτός παραμένει αμετακίνητος στις πλάνες του και ειδικά στο «πρωτείο» και το «αλάθητο» του «Πάπα», δεν θα υπάρξει γνήσια Συνοδικότητα, όπως αυτή βιώνεται και ασκείται εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια στην Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική του Χριστού Εκκλησία, την Ορθόδοξη. Για τον απλούστατο λόγο: ότι Παπισμός και Συνοδικότητα είναι δύο απόλυτα αντιφατικές και ασυμβίβαστες έννοιες! 

Εκ του γραφείου αιρέσεων κ παραθρησκειών

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ ΤΙΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ!(Αναφορά σε πρόσφατη κυνική ομολογία του «Πάπα» Φραγκίσκου)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η Σεπτεμβρίου 2024 

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ ΤΙΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ!

(Αναφορά σε πρόσφατη κυνική ομολογία του «Πάπα» Φραγκίσκου)

      Έχουμε αναφερθεί πάμπολλες φορές στις ανακοινώσεις μας, αποδεικνύοντας με αδιάσειστα στοιχεία, ότι η προωθούμενη «ένωση των εκκλησιών» και κύρια η «ένωση» Ορθοδοξίας και Παπισμού, δεν θα γίνει με την αποδοχή των δογματικών αληθειών της Εκκλησίας από τους αιρετικούς, όπως έχουν διατυπωθεί από τις Άγιες Συνόδους και έχουν διαφυλαχτεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και την απόρριψη των πλανών και κακοδοξιών, αλλά με βάση την «διαφορετικότητα»! 

       Τι είναι η «διαφορετικότητα»; Ένας δόλιος τρόπος του Οικουμενισμού αποδοχής των αιρετικών πλανών, ως δήθεν «διαφορετικές παραδόσεις», όχι κατ’ ανάγκην κακόδοξες, και το χειρότερο: «πολύ χρήσιμες για τον εμπλουτισμό των άλλων χριστιανικών ομάδων»! Αυτή είναι άλλωστε απόφαση της Β΄ Βατικανής Συνόδου (1962-1965), ενταγμένη στο διαβόητο «Περί Οικουμενισμού Διάταγμα», το οποίο απώτερο σκοπό έχει να υποτάξει στην παπική εξουσία όλο τον κατακερματισμένο χριστιανικό κόσμο, χωρίς απαραίτητα την «δογματική» ενότητα. Μοναδική προϋπόθεση η υποταγή τους στην εξουσία του «Πάπα»! 

      Αυτό ακριβώς εξέφρασε πρόσφατα, με κάθε σαφήνεια, ο «Πάπας» Φραγκίσκος, σχετικά με το «μοντέλο» «ενότητας» Παπισμού και Ορθοδοξίας, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο για απόρριψη καμιάς από τις δεκάδες κακόδοξες πλάνες του. Τις δηλώσεις έκανε μάλιστα ενώπιον ορθοδόξου αντιπροσωπείας, υπό τον Σεβ. Μητροπολίτη Φαναρίου και Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, κ. Αγαθάγγελο, χωρίς δυστυχώς την οποιαδήποτε αντίδραση από την ορθόδοξη αντιπροσωπεία. 

      Η είδηση έχει ως εξής: «Στις 16 Μαΐου 2024, ο Πάπας Φραγκίσκος δέχθηκε σε ακρόαση αντιπροσωπεία της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, με την ευκαιρία της εικοσαετούς οικουμενικής συνεργασίας μεταξύ της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Καθολικής Επιτροπής Πολιτιστικής Συνεργασίας της Διεύθυνσης Προαγωγής της "Ενότητα των Χριστιανών". Απευθυνόμενος στην αντιπροσωπεία του Θεολογικού Κολλεγίου Αθηνών με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Αγαθάγγελο, ο Πάπας είπε: «Περπατώντας μαζί προετοιμαζόμαστε να λάβουμε το δώρο της ενότητας από τον Θεό»»! 

    Παραβλέπουμε την λεκτική του πεζότητα, «περπατώντας μαζί» σε μια τόσο σοβαρή δήλωση, στεκόμαστε στην συνέχεια της φράσης του «προετοιμαζόμαστε να λάβουμε το δώρο της ενότητας από τον Θεό». Δεν περιμένουμε να λάβουμε κανένα «δώρο ενότητας» από το Θεό, διότι, με τον τρόπο που διετύπωσε το λόγο του ο κ. Φραγκίσκος, εν τέλει ο Θεός φταίει που είμαστε οι χριστιανοί κατακερματισμένοι, και αργεί να μας κάμει το «δώρο της ενότητας», περιμένοντας, προφανώς, την δική μας προετοιμασία, η οποία βεβαίως πόρρω απέχει από την μετάνοια, την απόρριψη των αιρετικών πλανών και την επιστροφή των αιρετικών παπικών στην μία και αδιαίρετη Εκκλησία, από όπου αποκόπηκαν! 

     Η συνέχεια της δήλωσής του είναι πιο αποκαλυπτική: «Περπατώντας μαζί, δουλεύοντας μαζί και προσευχόμενοι μαζί, προετοιμαζόμαστε να λάβουμε από τον Θεό το δώρο της ενότητας, το οποίο, ως καρπός του Αγίου Πνεύματος, θα είναι κοινωνία και αρμονία σε νόμιμη ποικιλομορφία». Και επανέλαβε: «Πρέπει να περπατάμε μαζί, να προσευχόμαστε μαζί» ! Για μετάνοια και απόρριψη των δεκάδων παπικών πλανών ούτε λόγος! 

      Σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ. Φραγκίσκου, η «λήψη» αυτού του «δώρου του Αγίου Πνεύματος» θα «προκύψει» όχι από την μετάνοια, αλλά από την «συμπροσευχή» και «την κοινή προετοιμασία»! Όσον αφορά τις  συμπροσευχές, τόσο οι «δικοί» μας, όσο και οι αιρετικοί, προσεύχονται ομού, χωρίς βέβαια να υπάρξει ως τώρα ένα σαφές σημείο από το Θεό, ότι αυτές γίνονται δεκτές και το «δώρο της ενότητας» έρχεται! Αλλά και η «προετοιμασία» όντως γίνεται, με τους ατέρμονους και ατελέσφορους θεολογικούς διαλόγους, στους οποίους δεν τίθεται, από ορθοδόξου πλευράς, ξεκάθαρα στους αιρετικούς η επιστροφή τους στην ορθή πίστη, όπως έκαναν εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια οι άγιοι Πατέρες, αλλά αναλώνονται σε ανούσιες συζητήσεις, οι οποίες έχουν ως σκοπό την «κατανόηση» των κακοδοξιών! Οι αιρετικοί όχι μόνον εμμένουν πεισματικά αμετακίνητοι στις αιρετικές τους θέσεις, αλλά προσπαθούν και συχνά το κατορθώνουν να σύρουν τους ορθοδόξους, να τις «κατανοήσουν» ως «διαφορετικές παραδόσεις», σαφώς όμως καταδικασμένες από την Εκκλησία μας και τους αγίους Πατέρες ως αιρέσεις! Μια πραγματικά επικίνδυνη πρακτική και τακτική του σύγχρονου Οικουμενισμού!     

     Ο κ. Φραγκίσκος αυτό ακριβώς είχε κατά νου του, την «κατανόηση» των παπικών πλανών, οι οποίες γι’ αυτόν δεν είναι κακόδοξες, αλλά «διαφορετικές παραδόσεις». Αυτό εννοούσε όταν έλεγε ότι το «δώρο της ενότητας» «ως καρπός του Αγίου Πνεύματος, θα είναι κοινωνία και αρμονία σε νόμιμη ποικιλομορφία»! Θα έχουμε κοινωνία (μυστηριακή) και αρμονία, σε νόμιμη ποικιλομορφία κακοδοξιών! 

       Ακολούθως το δημοσίευμα αναφέρει πως «Στην ομιλία του, ο Πάπας δήλωσε ότι οι νέες γενιές είναι σε θέση να “σπάσουν τις αλυσίδες της αγανάκτησης, των παρεξηγήσεων και των προκαταλήψεων που έχουν φυλακίσει Καθολικούς και Ορθοδόξους για αιώνες, εμποδίζοντάς τους να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον ως αδέρφια ενωμένα στη διαφορετικότητα”. Υπογράμμισε επίσης τη σημασία της από κοινού μαρτυρίας για την αγάπη του Χριστού “σε αυτόν τον τόσο διαιρεμένο και συγκρουόμενο κόσμο”»! Κάνοντας λόγο για «σπάσιμο αλυσίδων αγανάκτησης», εννοούσε φυσικά τους ορθοδόξους, διότι εμείς είμαστε που καταλογίζουμε κακοδοξίες στον Παπισμό ενώ εκείνος σε μας «ελλειμματικότητα». 

      Ο Παπισμός είναι εκείνος που πρόσθεσε κακοδοξίες και αλλοίωσε την χριστιανική διδασκαλία, σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία δεν έχει παρεκκλίνει ούτε στο ελάχιστο από την βιβλική, συνοδική και πατερική διδασκαλία. Το μόνο που μας καταλογίζουν οι παπικοί είναι ότι αρνούμαστε να υποταχτούμε στην εξουσία του Πάπα, και ως εκ τούτου χαρακτηρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία «ελλειμματική», διότι δεν είμαστε «ενωμένοι» ήτοι: υποταγμένοι, στον «Πάπα»! Άρα εμάς εννοεί ότι πρέπει «να σπάσουμε τις αλυσίδες της αγανάκτησης, των παρεξηγήσεων και των προκαταλήψεων»! Εμείς είμαστε οι «προκατειλημμένοι», εμείς «ευθυνόμαστε» για την «φυλάκιση Καθολικών και Ορθοδόξων για αιώνες», εμείς «εμποδίζαμε» να «αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον ως αδέρφια ενωμένα στη διαφορετικότητα». Εμείς με τις «εμμονές μας» επιμένουμε πεισματικά ότι ο Παπισμός είναι σύστημα αιρέσεων και όχι «παρεξηγήσεις και προκαταλήψεις», όπως τις αποκαλεί ο κ. Φραγκίσκος! 

      Ζητά «κοινή μαρτυρία για την αγάπη του Χριστού στον τόσο διαιρεμένο και συγκρουόμενο κόσμο». Ποια κοινή μαρτυρία μπορούμε να δώσουμε με τους παπικούς, αφού εκείνοι πιστεύουν σε έναν διαφορετικό «Χριστό» από τον Κύριο Ιησού Χριστό της Εκκλησίας; Έναν «Χριστό», ο οποίος «εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα», άγνωστο στην Εκκλησία; Ο Παπισμός διδάσκει μια εντελώς ξένη «χριστολογία», η οποία προσβάλλει  και αλλοιώνει το θεμελιώδες Τριαδικό Δόγμα, εισάγοντας δυαρχία στην Θεότητα και υποβιβάζοντας του Άγιο Πνεύμα. Ο «Χριστός» του Παπισμού, όπως και ολόκληρη η «Αγία Τριάδα» του, είναι ξένα προς την αληθινή και σώζουσα πίστη της Εκκλησίας και άρα ουδεμία κοινή μαρτυρία μπορούμε να δώσουμε στον σύγχρονο κόσμο. Άλλωστε για τους αγίους Πατέρες οι αιρετικοί λογίζονται ως άθεοι! 

      Προφανώς ο κ. Φραγκίσκος θέλει να αγνοεί επίσης, και την τραγική για την ανθρωπότητα παπική περί Χριστού και γενικότερα περί Χριστιανισμού μαρτυρία στον κόσμο. Διότι, με την βάναυση διαστροφή και κακοποίηση της χριστιανικής διδασκαλίας και την χιλιόχρονη εγκληματική του πορεία, η «μαρτυρία» του υπήρξε η χειρότερη συκοφαντία για τον Σωτήρα και την Εκκλησία Του! Οι λαοί, κυρίως της Ευρώπης και γενικά του δυτικού κόσμου, «γεύτηκαν» αρκούντος την παπική και στη συνέχεια την προτεσταντική χριστιανοσύνη, ώστε να αποτελεί γι’ αυτούς όνειδος και αποστροφή. Θέλει να αγνοεί ο κ. Φραγκίσκος ότι η σύγχρονη αθεΐα, η οποία είναι εν πολλοίς γέννημα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ο οποίος εμφανίστηκε και έδρασε ως αντίδραση προς τον ανείπωτο σκοταδισμό και τις φρικαλεότητες του μεσαιωνικού και νεώτερου Παπισμού. Ο «θεός» του παποπροτεσταντισμού είναι οριστικά νεκρός, του οποίου την «κηδεία» περιέγραψε με δραματικό τρόπο ο Νίτσε, στον «θάνατο του Θεού»! Αυτός ο ανύπαρκτος «θεός» του Παπισμού και του Προτεσταντισμού έχει «πεθάνει» και δεν θα μπορέσει κανένας οικουμενισμός, καμιά «ένωση των εκκλησιών» να τον «αναστήσει»!   

      Ο κ. Φραγκίσκος είναι λοιπόν ξεκάθαρος ότι την «ένωση  των εκκλησιών» την εννοεί ως υποταγή της Εκκλησίας μας στην εξουσία του (για να μην είναι «ελλειμματική»), χωρίς να αρθούν οι δεκάδες κακοδοξίες που συσσώρευσε στην «εκκλησία» του τους τελευταίους δέκα αιώνες. Είπαμε, δεν τον ενδιαφέρει να ασπαστούμε τις παπικές πλάνες, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η υποταγή μας, με  την «νόμιμη ποικιλομορφία»! Μάλιστα θεωρούμε ότι την αποκαλεί «νόμιμη», διότι αυτή θα προέλθει μετά από την συμφωνία με τους ορθοδόξους! 

       Βεβαίως υπάρχει και το ανάλογο «μοντέλο» αυτής της «ενότητας» με τον «βικάριο του Χριστού και διάδοχο του απ. Πέτρου» «Πάπα», αυτό της Ουνίας, το οποίο αποφασίστηκε στην παπική Ψευδοσύνοδο του Λατερανού (1215), με «βούλα» του «Πάπα», Ιννοκέντιου Δ'. Όταν διαπίστωσαν οι παπικοί ότι ήταν αδύνατη η υποταγή της Ορθοδοξίας στον Παπισμό, επινόησαν την Ουνία, σύμφωνα με την οποία οι Ορθόδοξοι μπορούν να κρατήσουν τα πιστεύω τους και τα έθιμά τους και το μόνο που ζητούν είναι η υποταγή τους στον «Πάπα». Αυτόν ακριβώς τον ρόλο ασκεί ως τα σήμερα, αποτελώντας τον «δούρειο ίππο» του Παπισμού! Αλλά δυστυχώς και πολλοί ορθόδοξοι μεγαλόσχημοι κληρικοί και θεολόγοι έπεσαν στην παγίδα του παπικού οικουμενισμού, μη θεωρώντας ως αιρέσεις τις παπικές κακοδοξίες, αλλά ως «διαφορετικές παραδόσεις»! Μάλιστα διακηρύσσουν ότι «ωρίμασαν οι συνθήκες της ένωσης, η οποία θα γίνει με βάση το κρατούν τα δικά τους, κρατούμε τα δικά μας και κάνουμε την ένωση»! 

     Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας εκφράζοντας την απορία, ύστερα από αυτή την κυνική ομολογία του «Πάπα» Φραγκίσκου, ότι δεν πρόκειται να εκδηλώσει την παραμικρή μετάνοια η «εκκλησία» του και την απόρριψη καμιάς κακοδοξίας, ποιά μπορεί να είναι η προοπτική, το μέλλον και η κατάληξη των θεολογικών διαλόγων. Τη στιγμή που ομολογεί ο αιρεσιάρχης της Ρώμης ότι ζητά «ενότητα» μέσα από την «νόμιμη ποικιλομορφία», ποιος ο λόγος της συνέχισής τους; Είναι προφανές ότι συρόμαστε στην αποδοχή της «κατανόησης» των παπικών κακοδοξιών, όχι ως πλάνες, αλλά ως «διαφορετικές παραδόσεις» και γι’ αυτό αναλώνονται οι συμμετέχοντες σε αυτούς σε ατέρμονες συζητήσεις πάνω σε καταφανείς και κατεγνωσμένες από την Εκκλησία αιρέσεις. Ήδη πολλοί εκ των θιασωτών της «ενώσεως των εκκλησιών», έπαψαν πια να θεωρούν τον Παπισμό ως σύστημα αιρέσεων και τις πλάνες του, όχι κακόδοξες. Ότι, κατ’ ουσίαν, δεν μας χωρίζει τίποτε και άρα πρέπει να προχωρήσουμε στην ένωση!  

      Αλλά όμως, λογαριάζουν «χωρίς τον ξενοδόχο», κατά το κοινώς λεγόμενο. Το ορθόδοξο πλήρωμα, που εμφορείται από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος και είναι ο τελικός φύλακας της μόνης σώζουσας ορθοδόξου πίστεως, δεν θα δεχτεί τέτοια δαιμονικής εμπνεύσεως ένωση, έστω και αν γίνει «από πάνω»! Έγινε κι άλλες φορές και δεν πέτυχε! 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΖΕΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΗΣ!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 2α Σεπτεμβρίου 2024

Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΖΕΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΗΣ!

(Αναφορά στο κοινό ανακοινωθέν της  πρόσφατης συνάντησης Ορθοδόξων και Λουθηρανών)

       

       Όπως είναι γνωστό, ο Προτεσταντισμός, ή Μεταρρύθμιση, προήλθε, τον 16ο αιώνα, από την διάσπαση του Παπισμού, ως ισχυρή διαμαρτυρία για τις τερατώδεις πράξεις του, την αντιχριστιανική του πορεία, την εγκληματική του δράση και την έσχατη ηθική κατάπτωσή του. «Ξεκίνησε στη Γερμανία το 1517, όταν ο Μαρτίνος Λούθηρος δημοσίευσε τις Ενενήντα Πέντε Θέσεις του ως αντίδραση στις καταχρήσεις στην πώληση συγχωροχαρτίων από την Καθολική Εκκλησία, που υποτίθεται ότι πρόσφερε άφεση αμαρτιών στους αγοραστές τους. Ο όρος ωστόσο προέρχεται από την επιστολή διαμαρτυρίας Γερμανούς Λουθηρανούς πρίγκιπες το 1529 κατά ενός διατάγματος της Δίαιτας του Σπάιερ που καταδίκαζε τις διδασκαλίες του Μαρτίνου Λούθηρου ως αιρετικές. Αν και υπήρξαν προηγούμενες ρήξεις και προσπάθειες μεταρρύθμισης της Καθολικής Εκκλησίας, κυρίως από τους Πέτερ Βάλντο, Τζον Ουίκλφ και Γιαν Χους, μόνο ο Λούθηρος κατάφερε να πυροδοτήσει ένα ευρύτερο, διαρκές και νεότερο κίνημα. Τον 16ο αιώνα ο Λουθηρανισμός εξαπλώθηκε από τη Γερμανία στις Δανία, Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία, Λετονία, Εσθονία και Ισλανδία».  Τον Λούθηρο ακολούθησαν και άλλοι μεταρρυθμιστές, όπως Ούλριχ Ζβίγγλιος, ο Καλβίνος κ.α. Το κίνημα της Μεταρρύθμισης έλαβε σύντομα μεγάλες διαστάσεις και εδραιώθηκε στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, προσελκύοντας πλήθη παπικών, από τα φλογερά κηρύγματα των ηγετών του Προτεσταντισμού, με αίτημα την κάθαρση του Χριστιανισμού από τις δεκάδες αντιχριστιανικές δοξασίες και αντιχριστιανικές επιλογές του αιρετικού Παπισμού.

      Αλλά δυστυχώς το κίνημα αυτό όχι μόνο δεν επέφερε κάθαρση στον δυτικό Χριστιανισμό, αλλά έφτασε σε χειρότερες πλάνες. Μια προσεκτική μελέτη αποδεικνύει πως ο Προτεσταντισμός, το μόνο που κατάφερε ήταν η αποκόλλησή του από την παπική δυναστεία και απόρριψη κάποιων κραυγαλέων τερατωδιών, ενώ διατήρησε σχεδόν όλες τις παπικές κακοδοξίες και τις επαύξησε! 

      Μια από αυτές είναι και η αίρεση του φιλιόκβε, διατήρησε δηλαδή την παπική κακοδοξία της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος «και εκ του Υιού», η οποία ανατρέπει κυριολεκτικά το βασικότατο τριαδολογικό δόγμα της χριστιανικής μας πίστεως, με τρομακτικές συνέπειες και επιπτώσεις στην πορεία του δυτικού Χριστιανισμού. Η φρικτή αυτή αιρετική πλάνη, υιοθετήθηκε αρχικά από τους Φράγκους και αργότερα (1014) έγινε αποδεκτή και από τη Ρώμη, παρά το γεγονός ότι είχε καταδικαστεί στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 879-880 (Η΄ Οικουμενική Σύνοδος) και με την συμμετοχή της Εκκλησίας της Ρώμης! Οι βάρβαροι και αιρετικοί Φράγκοι, όπως είναι γνωστό, στη «Σύνοδο» της Φραγκφούρτης (794) καταδίκασαν την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο (787), αποδοκιμάζοντας την τιμητική προσκύνηση των Ιερών Εικόνων, διαφοροποιήθηκαν από αυτήν. Στην συνέχεια οι Πατέρες της Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου (1351) καταδίκασαν τον «σχολαστικισμό», ο οποίος έχει τις ρίζες του στην «Σύνοδο» της Φραγκφούρτης.

      Αυτή η «Σύνοδος» έχει μεγάλη σημασία, διότι αποτελεί την απαρχή του Προτεσταντισμού. Στηρίχτηκε στα διαβόητα «Libri Carolini (μετάφραση: βιβλία του Καρόλου), ή Opus Caroli regis contra synodum (το έργο του βασιλέως Καρόλου ή απλώς βιβλία του Καρλομάγνου), είναι γνωστή η τετράτομη θεολογική πραγματεία η οποία γράφτηκε υπό τον Καρλομάγνο της γερμανικής αυτοκρατορίας των Καρολιδών έναντι των αποφάσεων που πάρθηκαν το 787 κατά την Ζ´ Οικουμενική Σύνοδο -γνωστή και ως Β´ σύνοδος της Νίκαιας». Γράφηκαν από τον ημιμαθή, αθεολόγητο και μωροφιλόδοξο Φράγκο αυτοκράτορα με απώτερο στόχο να χτυπήσει την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την οποία εποφθαλμιούσε. Προς την κατεύθυνση αυτή συνεκάλεσε την ως άνω «Σύνοδο», ώστε σε αυτή  οι Φράγκοι θεολόγοι, χρησιμοποιώντας τις «Καρολίγγειες βίβλους», να ανασκευάσουν τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής συνόδου και να πλήξουν την παραδεδομένη πίστη της Ανατολικής Αυτοκρατορίας. Ανάμεσα στα άλλα κινούσε και το ζήτημα της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, κακοδοξία η οποία είχε επικρατήσει σε πολλές επαρχίες της Δύσης ήδη από τον 6ο μ. Χ. αιώνα, θεσμοθετημένη από την «Σύνοδο» του Τολέδου (589) και στηριζόμενη σε ένα ψευδεπίγραφο κείμενο συνταχθέν το 645, το αποκαλούμενο «Αθανασιανό Σύμβολο» και έγινε, όπως προαναφέραμε, δόγμα πίστεως της Εκκλησίας της Ρώμης το 1014.  

      Στα πλαίσια του οικουμενικού διαλόγου, διεξάγεται εδώ και χρόνια ένας από τους πολλούς ατελέσφορους θεολογικούς διαλόγους, της Ορθοδόξου Εκκλησίας και με τους αιρετικούς Λουθηρανούς, οι οποίοι αποτελούν  μια από τις πολυάριθμες (περισσότερες από 2000) προτεσταντικές ομολογίες. Φυσικά είναι τέτοιες οι αβυσσαλέες δογματικές και άλλες διαφορές της με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ώστε τα σημεία συμφωνίας είναι ελάχιστα. 

     Τον περασμένο Μάιο είχαμε μια τέτοια  συνάντηση μικτής επιτροπής. Τα αποτελέσματα αυτής της συνάντησης υπήρξαν πενιχρά και το κοινό ανακοινωθέν αρκετά συγκεχυμένο και προφανώς απαράδεκτο από ορθοδόξου επόψεως. Η είδηση έχει ως εξής: «Η Διεθνής Μικτή Λουθηρανο-Ορθόδοξη Θεολογική Επιτροπή συμφώνησε σε μια κοινή αναδιατύπωση του Σύμβολου της Πίστεως της Νίκαιας του 6ου αιώνα, συμφωνώντας για τη χρήση του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου στις Εκκλησίες. Με την πρώτη ματιά, αυτό είναι ένα τεχνικό απόσπασμα που απευθύνεται σε ειδικούς. Η συνάντηση που έγινε στην Αίγυπτο, στο Κάιρο, μεταξύ της Λουθηρανικής Παγκόσμιας Ομοσπονδίας (LWF) και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ωστόσο, μπορεί να θεωρηθεί μια μικρή επανάσταση στις σχέσεις Δυτικής και Ανατολικής Εκκλησίας. Η συμφωνία επιτεύχθηκε χάρη σε έναν έντονο διάλογο μεταξύ των μερών, ο οποίος τελικά θα έχει ρεαλιστικά αποτελέσματα σε επίπεδο CD. “διαφοροποιημένη συναίνεση”. Ένας διάλογος, λοιπόν, που οδήγησε σε μια “θεμελιώδη προσέγγιση στην έννοια της σχέσης Υιού και Πνεύματος”. Μια προσέγγιση που μπορεί συγκεκριμένα να συμβάλει “στην επούλωση των αρχαίων διχασμών μεταξύ των κοινοτήτων μας και να μας επιτρέψει να ομολογήσουμε από κοινού την πίστη των Οικουμενικών Συνόδων της Νίκαιας και της Κωνσταντινούπολης”». 

       Πρώτος σχολιασμός μας είναι γιατί να γίνεται χρήση και όχι αποδοχή του Ορθοδόξου κειμένου του Συμβόλου της Πίστεως; Μήπως αυτό αποτελεί μια πονηρή υπεκφυγή των αιρετικών Προτεσταντών, για να κρατούν Ορθοδόξους σε συνεχή διάλογο, με απώτερο στόχο να τους πείσουν για την «ορθότητα» της δικής τους πίστης; Διερωτόμαστε επίσης, τι είδους «αναδιατύπωση» μπορεί να γίνει στο ξεκάθαρο κείμενο του Σύμβολου της Πίστεως, η οποία απορρέει από την σαφέστατη διαβεβαίωση του Χριστού, ότι το Άγιο Πνεύμα «παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιωάν.15,26); Ακόμα, ποια είναι αυτή «η μικρή επανάσταση στις σχέσεις Δυτικής και Ανατολικής Εκκλησίας», που επιτεύχθηκε; Πείστηκαν μήπως οι αιρετικοί Λουθηρανοί για τις κακοδοξίες τους; Αρκετά σκοτεινή είναι και η «συμφωνία» που κλείστηκε και άδηλα τα «ρεαλιστικά αποτελέσματα». 

      Δεν κατανοούμε επίσης τι σημαίνει ο όρος «διαφοροποιημένη συναίνεση». Μήπως μετακίνηση της ορθοδόξου αντιπροσωπείας στις απαιτήσεις των αιρετικών Λουθηρανών; Μήπως ο διάλογος αυτός «οδήγησε σε μια «θεμελιώδη προσέγγιση στην έννοια της σχέσης Υιού και Πνεύματος», η οποία να συμβάλει «στην επούλωση των αρχαίων διχασμών μεταξύ των κοινοτήτων μας και να μας επιτρέψει να ομολογήσουμε από κοινού την πίστη των Οικουμενικών Συνόδων της Νίκαιας και της Κωνσταντινούπολης»; Μήπως οι αιρετικοί Λουθηρανοί απάλειψαν το φιλιόκβε από το Σύμβολο της Πίστεως; Προφανώς όχι, διότι θα το έλεγε το ανακοινωθέν! Ο όρος «απαναδιατύπωση» δεν σημαίνει απάλειψη, αλλά «κατανόηση» από τους Ορθοδόξους, για το τι σημαίνει για τους δυτικούς το φιλιόκβε και ίσως αποδοχή αυτής της «κατανόησης»! 

     Σε συνέχεια του δημοσιεύματος αναφέρεται: «Οι διαιρέσεις επικεντρώθηκαν στην προσθήκη της λατινικής λέξης “filioque” από τη Δυτική Εκκλησία στο αρχικό κείμενο του Σύμβολου της Πίστεως που περιγράφει την προέλευση του Αγίου Πνεύματος (ex Patre Filioque procedit, δηλ. προερχόμενο από τον Πατέρα και τον Υιό). Για την Ορθόδοξη Εκκλησία αυτή η προσθήκη αντιπροσώπευε μια διαστρέβλωση του δόγματος της Τριάδας. Παρά τις προσπάθειες συμφιλίωσης, η Ανατολική και η Δυτική Εκκλησία ήρθαν σε σχίσμα το 1054. Σχίσμα που παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα. Στη συνάντηση του Καΐρου, οι συμμετέχοντες σημείωσαν ότι οι Εκκλησίες της Μεταρρύθμισης κληρονόμησαν το Σύμβολο της Πίστεως από τη δυτική παράδοση χωρίς να το θεωρούν προβληματικό. Σήμερα, ωστόσο, 1.700 χρόνια μετά τη Σύνοδο της Νίκαιας, Λουθηρανοί και Ορθόδοξοι συμφώνησαν ότι είναι καιρός να επανεξετάσουμε τι σημαίνει η προσθήκη αυτών των λέξεων και πώς μπορούμε να ανοίξουμε έναν δρόμο προς τη συμφιλίωση». Να επανεξετάσουμε τι; Ότι οι δυτικοί καταφρόνησαν την σαφέστατη διαβεβαίωση του Κυρίου για την μόνον εκ του Πατρός εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και την θεόπνευστη διατύπωσή της από την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο; Οι σύνεδροι, Ορθόδοξοι και Λουθηρανοί, γνωρίζουν Θεολογία, Δογματική και Ιστορία, και  ως εκ τούτου μπορούν να ξέρουν πως εισήλθε στην δυτική Εκκλησία, με σφοδρές αντιδράσεις, από σύμπασα την Εκκλησία και από την ίδια. Οι θεοφόροι Πατέρες της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου (381), όταν διατύπωσαν το συγκεκριμένο άρθρο στο Σύμβολο της Πίστεως, ήξεραν πολύ καλά τι έγραφαν και ως εκ τούτου καμιά «αναδιατύπωση» και «επανεξέταση» δεν χωρεί.   

      Το δημοσίευμα συνεχίζει: «Η κοινή δήλωση προτείνει να δοθεί εκ νέου προσοχή στην αρχική διατύπωση του Σύμβολου της Πίστεως. Να “ενθαρρύνει τον ανανεωμένο θεολογικό προβληματισμό για την Τριάδα και τον ρόλο του Αγίου Πνεύματος”». Φρονούμε ότι η ορθόδοξη αντιπροσωπεία, όφειλε να απαιτήσει απάλειψη της προσθήκης του φιλιόκβε και όχι να εμπλακεί σε ανώφελα και ανούσια λόγια και προβληματισμούς, τα οποία μόνο τους αιρετικούς συνομιλητές τους ευνοούν.

      Οι άγιοι Πατέρες σύνταξαν το συγκεκριμένο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως, όπως και όλα τα άλλα, κατόπιν βαθειάς μελέτης των Ιερών Γραφών, η οποία συνοδεύονταν από θερμή προσευχή, ταπείνωση, φόβο Θεού και απόλυτη αυτογνωσία για τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και το σπουδαιότερο, μεταφέροντας την εμπειρία του αλάνθαστου εκκλησιαστικού σώματος της τοπικής του Εκκλησίας. Είναι άλλωστε γνωστό πως ουδεμία σχέση είχαν οι συγκλήσεις των Αγίων Συνόδων με τις σύγχρονες θεολογικές συναντήσεις, όπου κυριαρχεί η λογικοκρατία και η ατομική υπεροψία, η απουσία της  χάριτος του Θεού, συχνά ο δόλος, το ψέμα και φυσικά ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος.  Και για τούτο δεν τελεσφορούν και έχουν καταντήσει «ανούσια και ανόσια παίγνια», κατά την διαβεβαίωση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κυρού Στυλιανού, ο οποίος βίωσε μακροχρόνια, ως μέλος και συμπρόεδρος Θεολογικών Διαλόγων, αυτή την τραγική πραγματικότητα!  

      Όσον αφορά την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος μόνον από τον Πατέρα, μας διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος, λέγοντας «Όταν έλθη ο Παράκλητος ον εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας ο παρά του Πατρός εκπορεύεται, εκείνος μαρτυρήσει περί εμού» (Ιωάν.15,26). Το ρήμα «εκπορεύομαι» σημαίνει  «προέρχομαι», «απορρέω». Εν προκειμένω, το Άγιο Πνεύμα απορρέει αενάως από την ουσία του Πατρός. Η αποστολή Του στον κόσμο από τον Υιό, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει «εκπόρευση», «απορροή»! «Εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός» τόνισε ο Χριστός, ακόμα και η αποστολή του στον κόσμο από τον Υιό έγινε «παρά του Πατρός», πόσο μάλλον η προαιώνια υπόστασή Του. 

       Ο αείμνηστος Καθηγητής Π. Χρήστου έγραψε: «Ενώ οι όροι γεννάσθαι και γέννησις εκφράζουν κατανοητώς ωρισμένο τρόπο προελεύσεως, οι όροι εκπορεύεσθαι και εκπόρευσις δεν απεικονίζουν σαφώς τον τρόπο προελεύσεως του Πνεύματος, διότι ο άνθρωπος δεν έχει παραστάσεις σχετικές με την εκπόρευσι. Γι' αυτό μερικοί Πατέρες σημειώνουν ότι η εκπόρευσις του Πνεύματος είναι άρρητος, δηλαδή δηλώνει μεν την οικειότητα του Πνεύματος με τον Πατέρα, αλλά φυλάσσει απόρρητο τον τρόπο της υπάρξεώς του. Αλλ' αν στο Πνεύμα δεν αποδίδεται η λέξις της γεννήσεως, του αποδίδεται η έννοιά της. Τίποτε το ξένο δεν υπεισέρχεται στην Τριάδα• “ου γαρ αλλότριον επιμίγνυται τη Τριάδι”. Η εκπόρευσις, όπως και η γέννησις, είναι γνώρισμα ομοουσιότητος, και όπως ο Υιός γεννώμενος από τον άκτιστο Πατέρα είναι άκτιστος, έτσι και το Πνεύμα εκπορευόμενο από αυτόν είναι άκτιστο». 

      Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας με την διαβεβαίωση του Καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου: «Οι Έλληνες Πατέρες δεν παρουσιάζουν ποτέ το Πνεύμα να εκπορεύεται και από τον Υιό, όπως άλλωστε υποδεικνύει και το σύμβολο της Β' Οικουμενικής Συνόδου. […] Η δογματική θέσις περί του Αγίου Πνεύματος είχε χαραχθή ολίγο μετά τα μέσα του 4ου αιώνος από τον Μέγα Αθανάσιο και έπειτα από τον Μέγα Βασίλειο με τα κλασικά τους δοκίμια επί του θέματος και διατυπώθηκε επισήμως στο σύμβολο της Β' Οικουμενικής Συνόδου (381). Από τότε άρχισε ο τονισμός της ενεργείας του Πνεύματος από την ορθόδοξη σκέψι». Θεωρούμε ότι οι συμμετέχοντες στους θεολογικούς διαλόγους με τους αιρετικούς, θα πρέπει να έχουν τους αγίους Πατέρες ως αλάνθαστους οδηγούς, να παραθέτουν τις ερμηνείες αυτών στους αιρετικούς και να τους υποδεικνύουν ως τους αυθεντικούς ερμηνευτές.

      Να επισημάνουμε επίσης ότι πολλοί ορθόδοξοι, εκ των θιασωτών της «ενώσεως των εκκλησιών», χωρίς την μετάνοια των αιρετικών και την απόρριψη των πλανών και κακοδοξιών τους, προκειμένου να ξεπεράσουν το «σκόπελο» του φιλιόκβε, τον οποίο δεν διανοούνται οι αιρετικοί παπικοί και Προτεστάντες να απορρίψουν, προσπαθούν να «κατανοήσουν» την πλάνη, «παίζοντας με τις λέξεις», ισχυριζόμενοι ότι δήθεν το κακόδοξο φιλιόκβε είναι αποτέλεσμα της διαφοράς της γλώσσας, διότι στην Λατινική γλώσσα το «εκπορεύεται» μεταφράζεται με το ρήμα «procedit», που σημαίνει «προέρχεται». Αυτή η τακτική δεν πρόκειται να γίνει δεκτή, για τον απλούστατο λόγο, ότι η Αγία Γραφή είναι κάτι περισσότερο από σαφής, ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνον από τον Πατέρα, όπως και το Σύμβολο της Πίστεως! 

      Τέλος τα προειρημένα φληναφήματα, που ειπώθηκαν και συμφωνήθηκαν στην συνάντηση Ορθοδόξων και Λουθηρανών, ουδεμία αξία μπορεί να έχουν, αντίθετα μάλιστα φανερώνουν, πέρα από ενδοτισμό και έλλειψη σοβαρότητας και απουσία φόβου Θεού! 

     Τέλος να επισημάνουμε πως, και αν ακόμη οι αιρετικοί Λουθηρανοί δεχτούν την απάλειψη του φιλιόκβε από το Σύμβολο της Πίστεως, υπάρχει μια πληθώρα και άλλων κακοδοξιών, τι οποίες πρέπει να αποβάλλουν, προκειμένου να επιτευχθεί «ενότητα» με την ακηλίδωτη Εκκλησία του Χριστού. Ας χαμηλώσουν λοιπόν οι συμμετέχοντες ορθόδοξοι στον διάλογο, τον «πήχη» των προσδοκιών τους και τους άνευ αξίας συναισθηματικούς ενθουσιασμούς τους, για την «επούλωση των αρχαίων διχασμών μεταξύ των κοινοτήτων» και την «κοινή ομολογία πίστη των Οικουμενικών Συνόδων», όπως αναφέρεται στο κοινό ανακοινωθέν, προσγειώνοντας  εαυτούς στην δυσοίωνη πραγματικότητα!   

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

ΟΙ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΙΔΕΩΔΗ «ΘΥΣΙΑ» ΣΤΗΝ WOKE ΑΤΖΕΝΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ»!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Αυγούστου 2024

ΟΙ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΙΔΕΩΔΗ «ΘΥΣΙΑ» ΣΤΗΝ WOKE ΑΤΖΕΝΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ»!

(Αναφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες – παρωδία 2024)

    Αναφερθήκαμε σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας και αναλύσαμε την πολύπλευρη κατρακύλα του δυτικού κόσμου και ιδιαίτερα της Ευρώπης, η οποία «σέρνει το χορό» της ανθρωπότητας στην άβυσσο! Ο σύγχρονη αποστατημένη Δύση, αφού απαρνήθηκε τη χριστιανική της κληρονομιά (με απόλυτη ευθύνη του Παπισμού και του Προτεσταντισμού), εγκολπώθηκε τον ορθολογισμό και την αθεΐα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Στη συνέχεια διολίσθησε στον παραλογισμό της Νέας Εποχής, για καταλήξει σήμερα στην πλήρη και απροκάλυπτη αποδοχή του σατανά, «συν πάσι τοις έργοις αυτού και πάση τη λατρεία αυτού και πάσι τοις αγγέλοις αυτού και πάση τη πομπή αυτού». Προφανώς κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί, ότι η σημερινή Δύση θα ξεπερνούσε κατά πολύ την κατάντια του πρωτόγονου ειδωλολατρικού παρελθόντος, έτσι ώστε επάξια, (!) να της αποδοθεί το «χρυσό μετάλλιο» της ποικιλόμορφης αποστασίας, (ΛΟΑΤΚΙσμός, νεοσατανισμός, μετανθρωπισμός, παγκοσμιοποίηση, κ.λ.π.).

    Η  τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων, όπως και η τελετή λήξης, στο Παρίσι ήταν χωρίς αμφιβολία οι πιο δαιμονικές τελετές που είχε να παρουσιάσει η Νέα Τάξη Πραγμάτων τα τελευταία χρόνια, επιβεβαιώνοντας με τον πιο πανηγυρικό τρόπο τον δαιμονικό της χαρακτήρα. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο παρακολούθησαν σε ζωντανή μετάδοση να διακωμωδείται με τον πλέον αναίσχυντο τρόπο η ιερότερη στιγμή του επί γης απολυτρωτικού έργου του Χριστού, ο Μυστικός Δείπνος, όπου ο Κύριος, ως θύτης και θύμα, παρέδωσε το πανάγιο Σώμα και Αίμα Του, προς βρώση και πόση στους αγίους Αποστόλους και δι’ αυτών σ’ όλη την Εκκλησία και σε όλες τις εποχές, «εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον». Οι διοργανωτές αυτής της φιέστας θέλησαν να πλήξουν το υπέρτατο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το κέντρο και την καρδιά της λατρείας της Εκκλησίας.  

    Δεν θα επαναλάβουμε το περιεχόμενο αυτής της διακωμωδήσεως που επενόησαν κάποιοι δαιμονιώντες νόες των φετινών Ολυμπιακών αγώνων, διότι είναι γνωστό ήδη από πάμπολλες δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο. Θα περιοριστούμε μόνο με πολλή συντομία να επισημάνουμε τα εξής. Κατά τη γνώμη μας, οι στόχοι των διοργανωτών ήταν οι εξής: α) να γελοιοποιούσουν το Υπέρτατο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, β) να «εξαγιάσουν» την θανάσιμη αμαρτία της ομοφυλοφιλίας, ταυτίζοντας τους παριστάμενους ομοφυλόφιλους με το Χριστό και τους αγίους Αποστόλους, γ) να  δείξουν την ανωτερότητα του Παγανισμού σε σχέση με τον Χριστιανισμό, προτάσσοντας τον «θεό» Διόνυσο στο πλάνο της σκηνής, δ) να δείξουν την αποστροφή τους στην χριστιανική ηθική διά του Διονύσου, «προστάτη θεού» της μέθης, της κραιπάλης και των πάσης μορφής σεξουαλικών οργίων, προτάσσοντας την ελεύθερη από κάθε ηθική δέσμευση ικανοποίηση των ηδονών και της ασωτίας, ε) να διαλαλήσουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι αν τότε, στην εποχή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, οι πρόγονοί τους απλώς αρνήθηκαν τον Χριστό και εγκολπώθηκαν την αθεΐα, αυτοί τώρα έχουν κάνει ένα βήμα πιο πέρα: Όχι μόνον Τον αρνούνται, αλλά και τον υβρίζουν και τον βλασφημούν. Έτσι αποδεικνύονται χειρότεροι και από τους Γεργεσινούς, οι οποίοι απλώς παρεκάλεσαν τον Κύριο «όπως μεταβεί από των ορίων αυτών», (Ματθ. 8,34). Και στ) να επιβάλλουν μέσω της διαβόητης Woke ατζέντας, τη λεγόμενη «συμπερίληψη». Δηλαδή το να συμπεριληφθεί στην φυσικότητα και η μη φυσικότητα και κύρια η ομοφυλοφιλία, ως μια «φυσική σεξουαλική επιλογή».

    Όμως δεν ήταν μόνο η βεβήλωση της χριστιανικής πίστης και η προκλητική πρόταξη των ΛΟΑΤΚΙ+. Μέσα στο απόλυτα αντιχριστιανικό πρόγραμμα υπήρχε και εμφανής προώθηση του σύγχρονου Αποκρυφισμού: Ένας αφανής κουκουλοφόρος, με καλυμμένο το πρόσωπο, μετέφερε την ολυμπιακή φλόγα, παραπέμποντας, σύμφωνα με πολλούς ειδήμονες, στον Εωσφόρο! Η έπαρση της σημαίας των Ολυμπιακών αγώνων έγινε με τη σημαία ανάποδα, προφανώς για να δηλώσουν ότι τα πανάρχαια ολυμπιακά ιδεώδη, όπως τα ήξερε η ανθρωπότης επί 2500 χρόνια, ανήκουν πια στο παρελθόν. Επίσης τη σημαία αυτή μετέφερε ο ένας μυστηριώδης καβαλάρης, παραπέμποντας σαφώς στον τρομερό εξολοθρευτή καβαλάρη - άγγελο της Αποκάλυψης (Αποκ.6,12), θέλοντας να κάμουν γνωστό το «τέλος των καιρών», όπως το αντιλαμβάνονται και προωθούν οι σκοτεινοί ιθύνοντες της «Νέας Εποχής». 

    Φυσικά η τελετή αυτή δεν είχε καμία σχέση, όχι μόνο με τα ιδεώδη του Ολυμπισμού, αλλά ούτε και με τις προηγούμενες διοργανώσεις μέχρι τώρα.  Διαβάσαμε σε εύστοχο δημοσίευμα, με τίτλο: «Δήθεν ‘συμπερίληψη’, που προκαλεί αποστροφή», τα εξής: «Ο άνθρωπος που πρωταγωνίστησε στη δημιουργία της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού μοιάζει να μισεί ό, τι δεν είναι ακραίο περιθώριο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες υπήρξαν μια προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Πριν από 2.500 χρόνια οι Έλληνες φιλόσοφοι “αποστρατιωτικοποίησαν” την έννοια της άσκησης και… μεταβόλισαν τη σκληρή σωματική προσπάθεια σε πνευματικότητα. Όπως απέδειξε και η συμπλεγματική τελετή έναρξης των Γάλλων, η ανθρωπότητα πήρε αυτό το δώρο και το πέταξε […] Για την αρχαία Ελλάδα η συνταγή ήταν το μέτρο σε όλα[…] Στον σημερινό κόσμο το μέτρο έχει χαθεί. Η προσπάθεια της ελληνικής αρχαιότητας μέσω εφευρέσεων, όπως ο αθλητισμός και το ιδεώδες, ώστε ο “πολιτισμένος” άνθρωπος να νικήσει το ζώο που έχει μέσα του, δηλαδή τα πάθη του, κατέρρευσε προ πολλού….». 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφείμ, παρατηρεί εν προκειμένω τα εξής: «Η Woke ατζέντα και τα κέντρα που την προωθούν “αγωνίζονται” να επιβάλουν παγκοσμίως την ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας με την προώθησι των LOATKI+, ως δήθεν συμπερίληψι της διαφορετικότητας και ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που όμως δεν στηρίζονται στην μορφολογία του ανθρωπίνου σώματος, αλλά αντιθέτως είναι παράχρησι των σωματικών οργάνων και σαν φαλκίδευσι του ανθρωπίνου ερωτισμού που είναι το Ιερό εφαλτήριο ώστε να αποβαίνει ο άνθρωπος συνδημιουργός με τον Θεό».

    Ο πρωτοπρ. π. Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. σε δημοσίευμά του παρατηρεί τα εξής: «Συνυπεύθυνες με τις χριστιανικές Ομολογίες της Δύσεως, [για την άνευ προηγουμένου αλλοτρίωσή της], είναι δυστυχώς και οι Ορθόδοξες χώρες που συμμετέχουν τώρα στην Ενωμένη Ευρώπη, και πρώτη μεταξύ αυτών η Ελλάδα. Όχι μόνο γιατί αυτή πρώτη χρονικά εντάχθηκε στην Ενωμένη Ευρώπη, στην ‘λευκή δαιμονία’ κατά τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, αλλά και γιατί πρώτη άφησε και αφήνει να εισάγονται νομοθετήματα ευρωπαϊκά, που κατεδαφίζουν τις χριστιανικές αρχές και αξίες, όπως μεταξύ άλλων την θέσπιση του γάμου των Ομοφυλοφίλων. Κατέκτησε έτσι το ‘χρυσό’ του Διαβόλου μετάλλιο, μεταξύ των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, με μηδενική σχεδόν αντίδραση της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας. Πριν πάρουν εύκολα το ‘χρυσό’ μετάλλιο του Διαβόλου οι ΛΟΑΤΚΙ+ στο Παρίσι στην τελετή έναρξης, πριν από όλα τα μετάλλια των αθλητών, πρόλαβε η ‘Ορθόδοξη’ Ελλάδα να τους ‘στεφανώσει’ για τις αμαρτωλές τους ορέξεις και τις αδιάντροπες παρελάσεις υπερηφανίας (Gay Pride)».

    Αξίζει να αναφέρουμε ακόμη ότι το ανίερο και βλάσφημο «σόου» της τελετής ενάρξεως προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο. Ανακοινώσεις καταδίκης εξέδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τα Πατριαρχεία Γεωργίας, Βουλγαρίας και Σερβίας, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Μητροπολίτες, η «Καθολική» Ιεραρχία της Γαλλίας, αλλά και σημαίνουσες προσωπικότητες της πολιτικής, της διανόησης, της δημοσιογραφίας κλπ. Ακόμα και αλλόθρησκοι καταδίκασαν την ανίερη και βλάσφημη τελετή, όπως η Κυβέρνηση του Ιράν, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Τ. Ερντογάν κ.α. μέχρι και άθεοι, αναγκάζοντας την Ολυμπιακή Επιτροπή να ζητήσει «συγνώμη». Παρά ταύτα όμως ο στόχος τους επιτεύχθηκε, έστω και αν ευτελίστηκε ο θεσμός των Ολυμπιακών Αγώνων!

    Εξ’ ίσου βλάσφημο και ανίερο, φορτισμένο με όλα τα χαρακτηριστικά του σατανισμού,  ήταν και το «σόου» της τελετής λήξεως, την περιγραφή και ερμηνεία της οποίας με πολλή επιτυχία παραθέτει σε δημοσίευμά του ο κ.  Ελευθέριος Ανδρώνης. Γράφει μεταξύ άλλων: «Πιστή στο αντίχριστο πνεύμα της τελετής έναρξης, η φρικιαστική τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι ήταν το μεγαλύτερο εωσφορικό μανιφέστο που έχει προβληθεί ποτέ στα χρονικά της τηλεθέασης. Και δυστυχώς αυτό το εικαστικό έρεβος έφερε και τη σφραγίδα της Ελλάδας…Η τελετή λήξης ήταν ένα δαιμονικό πρελούδιο που σχεδιάστηκε για να εισάγει την ανθρωπότητα στον σατανοκίνητο, παγκοσμιοποιημένο φασισμό της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Χωρίς περιστροφές και χωρίς δυσνόητους συμβολισμούς πλέον, ανακοινώνουν (σχεδόν) επίσημα ότι προετοιμάζουν την ανθρωπότητα για τη λατρεία του Αντιχρίστου….Η τελετή, από την αρχή ως το τέλος της, δεν είχε ίχνος ειρήνης, ενότητας, αλληλεγγύης, χαράς, ανθρωπισμού, ολυμπιακού ιδεώδους».

    Κλείνουμε, παραθέτοντας κάποιες ακόμη  επισημάνσεις του ως άνω συγγραφέως   κ. Ελευθέριου Ανδρώνη. Γράφει: «Μέχρι πριν λίγο καιρό, όσοι μιλούσαμε για βλάσφημους συμβολισμούς σε διεθνείς εκδηλώσεις, είμασταν ‘γραφικοί’, ‘σκοταδιστές’, ‘απολίτιστοι’ και δεν συμμαζεύεται. Τώρα δισεκατομμύρια κόσμου έγιναν θεατές αυτού του οργίου κακογουστιάς και ακραίας προπαγάνδας, συνειδητοποιώντας πού οδηγείται η κατάσταση. Όσοι έχουν ‘μάτια για να δουν’, αναγνώρισαν ότι ο μοναδικός εχθρός του σατανοκίνητου δόγματος που αναδύεται στον κόσμο είναι ο Χριστιανισμός. Καμία άλλη θρησκεία δεν εμποδίζει τον δρόμο του Αντιχρίστου, αλλά αντιθέτως τον προετοιμάζουν. ‘Οι εξελίξεις θα είναι τέτοιες που θα συμβάλουν, ώστε να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι’, έλεγε ο Άγιος Παΐσιος και να που επιβεβαιώνεται σιγά σιγά. Το ίδιο το σύστημα εξουσίας με την αποχαλινωμένη τάση του να βλασφημεί τον Χριστό, ωθεί τους λαούς σε έναν πνευματικό διπολισμό. Και έτσι ο καθένας καλείται να πάρει θέση και στάση. Τελειώνουν οι εποχές που ο διάβολος μπορούσε να κρυφτεί σε μεσοβέζικο έδαφος. Τώρα το πράγμα γίνεται ‘ή με τους από εδώ ή με τους από εκεί’».

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

   

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 22α Ιουλίου 2024

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ

(Σχόλιο στον αφορισμό και την καθαίρεση αντιδρώντος παπικού καρδιναλίου)

       Ο Παπισμός είναι ένας πολιτικός και οικονομικός οργανισμός, με θρησκευτικό προσωπείο, δημιούργημα του βάρβαρου φραγκισμού, ο οποίος, τον 11ο αιώνα κατέλαβε δια της βίας το παλαίφατο και σεβάσμιο Πατριαρχείο της Δύσεως, υποτάσσοντάς το στις κοσμοκρατορικές επιδιώξεις των Φράγκων και τα όνειρα του μεγαλύτερου εχθρού της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, του διαβόητου Καρλομάγνου (748-814). Αυτό άλλωστε μαρτυρεί και επιβεβαιώνει η κρατική υπόστασή του! Το κρατίδιο του Βατικανού, το σημερινό, όπως είναι γνωστό, συστήθηκε με την συνδρομή του φασιστικού ιταλικού κράτους το 1929 και έχει όλα τα χαρακτηριστικά του φραγκικού φεουδαρχισμού, ήτοι: κοσμοκρατορικές βλέψεις, απόλυτη απολυταρχία και στοιχειώδης έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών, σκοτεινές και αδιαφανείς διεργασίες στα άδυτα του παπικού κράτους, άδηλος πλουτισμός, ακόμα και από παράνομες πηγές (π.χ. εμπόριο όπλων), κλπ. Και όλα αυτά «ντυμένα» με χριστιανικό «μανδύα», παραχαράσσοντας κατάφορα την χριστιανική διδασκαλία! 

      Αλλά ο φραγκισμός είναι συνδεδεμένος και με την απόλυτη ηθική κατάπτωση. Μελετώντας τις ιστορικές πηγές, διαπιστώνεται η ηθική διαφθορά στις τάξεις των φράγκων ηγεμόνων και ευγενών. Αυτή εισέβαλλε στην Δυτική Εκκλησία, μέσω των φράγκων επισκόπων, οι οποίοι προέρχονταν από τις τάξεις των ευγενών και ζούσαν και συμπεριφέρονταν περισσότερο ως κοσμικοί άρχοντες και λιγότερο ή καθόλου ως εκκλησιαστικά πρόσωπα. «Συνολικά η δημόσια ζωή των ηγετικών μελών της εκκλησίας άρχισε να μοιάζει με τη ζωή των πριγκίπων και όχι των μελών του κλήρου. Αυτή η λαμπρότητα και η διαφθορά στην κεφαλή της Εκκλησίας βρήκε τον δρόμο της προς τις κατώτερες τάξεις: όταν ένας επίσκοπος έπρεπε να πληρώσει ως και ενός έτους εισόδημα για να κερδίσει τη θέση, αναζητούσε τρόπους να συγκεντρώσει αυτά τα χρήματα από το νέο του αξίωμα. Αυτό έφτασε στα άκρα από τους συγχωρητές που πουλούσαν άφεση για κάθε είδους αμαρτίες. Ενώ οι συγχωρητές μισούνταν αλλά θεωρούνταν ευρέως ως βοηθητικοί για τη λύτρωση της ψυχής κάποιου, οι μοναχοί, που συνήθως θεωρείτο ότι δεν ακολουθούσαν τις ηθικές εντολές της Εκκλησίας αγνοώντας τους όρκους αγνότητας και φτώχειας τους, περιφρονούνταν. Αυτό το συναίσθημα ενίσχυε τα κινήματα που ζητούσαν επιστροφή στην απόλυτη φτώχεια, εγκατάλειψη όλων των προσωπικών και εκκλησιαστικών περιουσιών και κήρυγμα όπως ο Κύριος και οι μαθητές του». Είναι γνωστές άλλωστε οι παρεμβάσεις της Εκκλησίας της Ρώμης (πριν την κατάληψή της από τους Φράγκους), για τα ηθικά σκάνδαλα και την διαφθορά των κληρικών στις περιοχές της Ευρώπης που είχαν καταλάβει οι Φράγκοι.  

     Αυτή η διαφθορά πέρασε και στον διαχρονικό Παπισμό και συνεχίζεται για χίλια χρόνια και ως τις μέρες μας. Είναι γνωστή η ηθική και γενικά η ποικιλόμορφη κατάπτωση του στην ιστορική του πορεία, ώστε η ακολασία να είναι συνώνυμη με τον μεσαιωνικό Παπισμό. Αναφέρουμε ως κλασσικό και όχι ως μοναδικό παράδειγμα, τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ΄ (Βαλτάσερ Δακόσσα) (1410-1415), ο οποίος «στα εννιά χρόνια που διακυβέρνησε σύμφωνα με τους ιστορικούς, δεν κατέστρεψε μόνο τους εκκλησιαστικούς θεσμούς αλλά και την ίδια τη Ρώμη, ξοδεύοντας αδιανόητα ποσά για το απαιτητικό lifestyle που ακολουθούσε. Το παλάτι του γέμισε με πόρνες και παντρεμένες γυναίκες με τις οποίες έκανε πλέον ανοιχτά σεξ χωρίς να κρύβεται, μία από τις αγαπημένες του ερωμένες λάμβανε ως δώρα θησαυρούς που είχε στην κατοχή της η εκκλησία, ενώ μάλιστα έμεινε και έγκυος από τον ίδιο. Υπήρχαν μάλιστα αναφορές ότι έβαζε να απαγάγουν γυναίκες οι οποίες ερχόντουσαν ως προσκυνήτριες στη Ρώμη, για να τις φέρουν στο παλάτι του»! Επίσης, «Ως γνωστόν οι Πάπες είχαν δώσει όρκο παρθενίας όπως όλοι οι καθολικοί ιερωμένοι, όμως αυτό δεν εμπόδισε τον (Πάπα) Αλέξανδρο να κάνει επτά νόθα παιδιά με διάφορες γυναίκες». Είναι ακόμα γνωστή η δράση και η διαφθορά στους διαβόητους Βοργίες, όπως, λ.χ. «Η Λουκρητία ήταν ερωμένη του Πάπα πατέρα της και παράλληλα ερωμένη του αδερφού της Καίσαρα Βοργία, που κι αυτός ήταν νόθο παιδί του Πάπα. Έκανε δύο νόθα παιδιά, τα οποία ο Πάπας Αλέξανδρος αναγνώρισε με διαδοχικές πράξεις, τη μία ως δικά του και την άλλη ως παιδιά του γιού του Καίσαρα. Στην πρώτη περίπτωση τα νόθα ήταν παιδιά του και εγγόνια του μαζί, ενώ στη δεύτερη ήταν μόνο εγγόνια του, αλλά και από τη μάνα κι από τον πατέρα τους»! 

     Αφήνοντας τον σκοτεινό και εφιαλτικό παπικό μεσαίωνα, ερχόμαστε στην σύγχρονη εποχή, διαπιστώνοντας πως ο Παπισμός παραμένει ο ίδιος, ο μεσαιωνικός, η φρικτή επιβίωση του διεφθαρμένου φραγκισμού. Ο σύγχρονος Παπισμός είναι συνώνυμος με την πλέον φρικιαστική μορφή ηθικής διαφθοράς, την παιδεραστία. Δράστες εγκληματίες χιλιάδες φραγκοπαπάδες, όλων των βαθμών, για πολλές δεκαετίες, έχουν διαφθείρει, βιάσει και καταστρέψει ανεξακρίβωτο αριθμό, πολλών χιλιάδων παιδιών, συχνά αναπήρων! Η δημοσιογραφική αποκάλυψη αυτών των εγκλημάτων και των εγκληματιών, είναι σχεδόν καθημερινή! Η παπική «εκκλησία» αναγκάστηκε, από τις αποφάσεις πολιτικών δικαστηρίων, να καταβάλλει τεράστια ποσά, ως αποζημιώσεις στα τραγικά θύματα των παπικών κακοποιήσεων! 

     Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα εγκλήματα αυτά διαπράχτηκαν από μέλη της παπικής «εκκλησίας» και δεν αποτελούν μομφή για την ίδια. Δυστυχώς για εκείνη, αυτά διαπράττονταν, για δεκαετίες, υπό την συγκάλυψή της! Όλες σχεδόν οι αποκαλυπτόμενες περιπτώσεις βιασμών και παιδεραστίας, από  πολιτικές ανακριτικές και δικαστικές αρχές αποδεικνύουν την απόλυτη συγκάλυψη του Βατικανού, που σημαίνει ότι την κύρια ευθύνη φέρει η παπική «εκκλησία»! 

      Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Όποιος εκ των έσω της παπικής «εκκλησίας» καταγγείλει και διαμαρτυρηθεί για την συγκάλυψη των εγκλημάτων της διώκεται απηνώς! Κλασσικό παράδειγμα ο πρόσφατος αφορισμός και καθαίρεση από τον «Πάπα» Φραγκίσκο του καρδιναλίου Carlo Maria Viganò, επειδή είχε αποκαλύψει οικονομικά και σεξουαλικά σκάνδαλα στο Βατικανό!  «Τον Αρχιεπίσκοπο Carlo Maria Viganò αφόρισε ο Πάπας Φραγκίσκος σήμερα κατηγορώντας τον για Σχισματικές πράξεις από την καθολίκή Εκκλησία με αποτέλεσμα να τον κρίνει ένοχο και να τον αφορίσει σήμερα. Ο Viganò μπήκε στο «στόχαστρο» του Βατικανού από τότε που κατηγόρησε το παπικό κράτος για οικονομική διαφθορά και κακοδιαχείριση και για συγκάλυψη σεξουαλικών σκανδάλων, ενώ έχει εκφράσει την έντονη αντίθεσή του στην Παγκοσμιοποίηση. […] Έγραψε επίσης μια ευρέως διαδεδομένη επιστολή το 2018 που κατηγόρησε τον Πάπα Φραγκίσκο και άλλους Καθολικούς ηγέτες για συγκάλυψη των ισχυρισμών σεξουαλικής κακοποίησης εναντίον του πρώην καρδινάλιου Theodore McCarrick. Στις 5 Ιουνίου 2024 κατηγορήθηκε επίσημα από το Βατικανό για το αδίκημα του σχίσματος. Στις 5 Ιουλίου, ο Viganò κηρύχθηκε ένοχος και αφορίστηκε»! Καταλαβαίνει λοιπόν ο καθένας το έρεβος που κυριαρχεί στο λεγόμενο και βλάσφημα επονομαζόμενο, «Κράτος του Θεού». Αντί να επαινεθεί ο εν λόγω παπικός αξιωματούχος για το θάρρος της γνώμης του και την ηθική του ευαισθησία, τιμωρήθηκε με καθαίρεση, που σημαίνει ότι η κατοπινή ζωή του θα είναι πολύ δύσκολη, φέροντας την παπική «ρετσινιά» του αφορισμένου και των οικονομικών δυσκολιών, αφού έπαψε να μισθοδοτείται από το Βατικανό και προφανώς να μην δικαιούται σύνταξη! 

     Και δεν έμεινε στον άδικο αφορισμό ο κ. Φραγκίσκος, αλλά προχώρησε και σε ένα ιησουίτικο τέχνασμα, να δικαιολογήσει την πράξη του, να μιλήσει για την …δημοκρατία! «Ελάχιστες ημέρες μετά τον αφορισμό και εκδίωξη  από την Καθολική Εκκλησία του Ιταλού Αρχιεπισκόπου Carlo Maria Viganò με διάταγμά του, σε ομιλία του στην Τεργέστη έκανε λόγο για “λαϊκιστικές πολιτικές” προειδοποιώντας πως η δημοκρατία έχει… “κλονιστεί” σε πολλές περιοχές του κόσμου, χωρίς αναφέρει το Βατικανό ανάμεσα σε αυτές. […] Σε ομιλία που εκφώνησε στο ετήσιο συνέδριο των Καθολικών για Κοινωνικά Θέματα της Ιταλίας, ο ποντίφικας είπε πως πολλοί άνθρωποι νιώθουν αποκλεισμένοι από τη δημοκρατία, με τους φτωχούς και τους ευάλωτους να έχουν αφεθεί να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Ο πάπας Φραγκίσκος τόνισε: “Είναι προφανές πως η Δημοκρατία δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση στον σημερινό κόσμο”». Ο άνθρωπος, ο οποίος ενσαρκώνει την φραγκική απολυταρχία, το πλέον μισητό και απάνθρωπο πολιτικοοικονομικό σύστημα της ιστορίας, τολμά να μιλά για έλλειμμα δημοκρατίας στις δημοκρατικά κυβερνούμενες χώρες, χωρίς να συμπεριλαμβάνει το απολυταρχικό Βατικανό! Ο άνθρωπος που καθαίρεσε τον θαρραλέο καρδινάλιο για την έκφραση της γνώμης του και την ελευθερία του λόγου (για την οποία χύθηκε πολύ αίμα), του κλείνει το στόμα! Ο δαιμονικός ιησουιτισμός σε όλο του το βάθος και πλάτος! 

     Ο καθαιρεμένος καρδινάλιος Carlo Maria Viganò καθαιρέθηκε από τον «Πάπα» Φραγκίσκο προφανώς και για άλλο σκοπό, διότι κατάγγειλε τα σύγχρονα σκοτεινά κέντρα, της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», και τούτο επειδή, όπως είναι γνωστό, από τις συχνές δηλώσεις του «ποντίφικα», αποδεικνύεται ότι είναι ο διαπρύσιος κήρυκάς της, καθότι ονειρεύεται ότι, με την επικράτησή της, μπορεί να είναι ο παγκόσμιος πνευματικός ηγέτης της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως θρησκευτικής πίστεως! «…ο Carlo Maria Viganò έχει καταγγείλει κατ’ επανάληψη ότι η καθολική Εκκλησία γνώριζε και απέκρυπτε  σεξουαλικά σκάνδαλα, ότι το Βατικανό έχει ενταχθεί σε ένα μεγάλο “αντιχριστιανικό σχέδιο” προκειμένου να προωθήσει τη ΝΤΠ, έχει εκφράσει τον προβληματισμό του για την λεγόμενη ατζέντα της κλιματικής κρίσης, όπως για την χρησιμοποίηση του μεταναστευτικού ως “όπλο κατά των δυτικών κοινωνιών”, ενώ έχει χαρακτηρίσει τον πάπα ως τον ψεύτικο προφήτη»! 

      Εκτός αυτού, ο «Πάπας» Φραγκίσκος έχει ανοίξει και άλλα «μέτωπα», τα οποία προδίδουν τις προθέσεις του και τον προσανατολισμό του, όπως είναι η σύνταξή του με το σύγχρονο κίνημα των ΛΟΑΤΚΙ+. Ως γνωστόν ο ίδιος, έχει αναφερθεί πολλές φορές με «συγκατάβαση» και «αγάπη» προς τους αμετανόητους ομοφυλόφιλους, τονίζοντας ότι «όλοι χωράνε στην Εκκλησία» (χωρίς εννοείται μετάνοια) και γι’ αυτό το λόγο θέσπισε «ευλογία» «γάμου» στα ομοφυλόφιλα «ζευγάρια», με την «Fiducia supplicans», το «έγγραφο που δόθηκε στη δημοσιότητα Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2023 εξηγώντας μια ριζική αλλαγή στην πολιτική του Βατικανού επιμένοντας ότι οι άνθρωποι που αναζητούν την αγάπη και το έλεος του Θεού δεν πρέπει να υπόκεινται σε “εξαντλητική ηθική ανάλυση” για να το λάβουν», αδιαφορώντας για τις σφοδρές αντιδράσεις στους κόλπους της παπικής «εκκλησίας», κυρίως από παπικούς «επισκόπους» και «κληρικούς» του τρίτου κόσμου! Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του «επισκόπου»  του Καζακστάν Athanasius Schneider, «ο οποίος εδώ και καιρό αντιτίθεται στην προοδευτική τάση του Φραγκίσκου, χαρακτήρισε τη νέα πολιτική “μεγάλη εξαπάτηση”. Οι ιερείς είπε, πρέπει να γνωρίζουν “το κακό που βρίσκεται στην ίδια την άδεια να ευλογούν τα ζευγάρια σε ακανόνιστες καταστάσεις και τα ομόφυλα ζευγάρια”». Επίσης ο Γερμανός καρδινάλιος Γκέρχαρντ Μύλλερ, ο οποίος προηγουμένως ήταν επικεφαλής του γραφείου δόγματος του Βατικανού, «είπε ότι η δήλωση (σ.σ. του «Πάπα) ήταν “αυτο-αντιφατική”, καθώς εξακολουθούσε να λέει ότι οι σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ήταν αντίθετες με το νόμο του Θεού, ενώ επέτρεπε στα ομόφυλα ζευγάρια να λάβουν ευλογία. “Η εκκλησία δεν μπορεί να γιορτάζει ένα πράγμα και να διδάσκει ένα άλλο”, έγραψε ο Γερμανός καρδινάλιος Μύλερ σε ένα δοκίμιο που δημοσιεύτηκε σε θρησκευτικά μέσα ενημέρωσης»! Ανάλογες σφοδρές αντιδράσεις και επικρίσεις διατυπώθηκαν και από πληθώρα άλλων σημαινόντων παπικών. 

      Αντίθετα, ο κ. Φραγκίσκος, έχοντας την εωσφορική αντίληψη του «αλάθητου», όχι μόνο κωφεύει σε αυτές τις αντιδράσεις, αλλά έφτασε στο σημείο να τις θεωρεί ως «υποκρισία», δηλώνοντας ανερυθρίαστα και απροκάλυπτα: «Κανείς δεν αντιδρά αν ευλογήσω, ας πούμε, έναν επιχειρηματία που εκμεταλλεύεται τον κόσμο, αλλά αντιδρούν αν ευλογήσω έναν ομοφυλόφιλο. Αυτό είναι υποκρισία. Το κεντρικό σημείο της απόφασής μου αυτής, είναι το αίσθημα υποδοχής». 

      Ο άνθρωπος που ενσαρκώνει, ως ιησουίτης, την υποκρισία, τολμά να μιλά για υποκρισία στους άλλους! Το αποτέλεσμα είναι φοβερό. Όπως αποκαλύπτεται από έγκυρα δημοσιογραφικά κέντρα, οι «ευλογίες» ομοφυλόφιλων «ζευγαριών» από παπικούς «ιερείς», έχουν πάρει τη μορφή «χιονοστιβάδας» στην Ευρώπη και αλλαχού!  

     Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας με την επισήμανση, την οποία έχουμε κάνει πάμπολλες φορές, ότι όλο αυτό το έρεβος και η φρίκη, που κυριαρχεί στον Παπισμό, μαρτυρεί ξεκάθαρα ότι λείπει από αυτόν παντελώς η Θεία Χάρις, η οποία συγκρατεί τον αγωνιζόμενο άνθρωπο να ξεπεράσει τον πτωτικό και αμαρτωλό εαυτό του. Εδώ δεν υπάρχει, από τότε που αποκόπηκε από την αδιαίρετη Εκκλησία, για να «φρενάρει» την διαχρονική πολυποίκιλη διαφθορά, καθότι ο Παπισμός παραμένει αναλλοίωτος, όπως ο εφιαλτικός μεσαιωνικός, ως θλιβερό απολίθωμα του βάρβαρου και απάνθρωπου φραγκισμού, σθεναρά αμετανόητος. Θεωρούμε πάντως ως θετικό δείγμα ότι υπάρχουν κάποιες υγιείς αντιδράσεις στους κόλπους του, όπως του καθαιρεμένου καρδιναλίου Carlo Maria Viganò, καθώς και όλων των αντιδρώντων στις ολέθριες παπικές αποφάσεις, όχι όμως ικανές να αλλάξουν την κατιούσα πορεία του αμετανόητου Παπισμού. 

      Συστήνουμε τέλος, με ταπείνωση και αγάπη, στους δικούς μας ένθερμους θιασώτες της «ένωσης των εκκλησιών», χωρίς τη μετάνοια των παπικών, να συνειδητοποιήσουν αυτές τις αντιδράσεις ως δηλωτικές της ποικιλόμορφης διαφθοράς, η οποία μαστίζει τον Παπισμό και να είναι συγκρατημένοι και λιγότερο αισιόδοξοι, για την πραγματοποίηση της «ένωσής» του με την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού. Η πολυπόθητη για όλους μας πραγματική ένωση θα γίνει (αν γίνει) μόνον όταν ο Παπισμός αποβάλλει τις δεκάδες αιρέσεις και πλάνες του και φυσικά απεκδυθεί την ηθική του κατάπτωση, ύστερα από ειλικρινή μετάνοια! Άλλος δρόμος δεν υπάρχει! 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

      

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η Ιουλίου 2024 

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ!

     Ο δυτικός κόσμος, απόλυτα αποστατημένος από την χριστιανική πίστη και αφιονισμένος από τα τεχνολογικά του επιτεύγματα, πίστεψε ότι έφτασε στο ζενίθ της δυνάμεώς του, «θρονιάζοντας» στη θέση του Θεού τον θεοποιημένο άνθρωπο, τον αποστασιοποιημένο από το Θεό, τον παραδομένο στα πάθη του και στον αφύσικο τρόπο ζωής, ανάγοντάς τον σε φυσικό και το χειρότερο, διαστρέφοντας την φυσικότητα σε μη φυσικότητα! 

     Το Γραφείο μας έχει δημοσιοποιήσει πάμπολλες ανακοινώσεις του, σχετικά με την πρωτοφανή παρακμή του δυτικού πολιτισμού, η οποία έχει προφητευτεί από θεοφόρους σύγχρονους Αγίους, ως τραγικό αποτέλεσμα της αποστασίας του δυτικού ανθρώπου. Μάλιστα η κατάρρευση αυτή έφερε και μια τρομερή σύγχυση, η οποία λειτούργησε και λειτουργεί ως αυτοκτονική. Ο σημερινός δυτικός άνθρωπος, μέσα στην πνευματική του σκοτοδίνη, «πριονίζει το κλαδί που τον στηρίζει» κατά τον αισώπειο μύθο. Μια από τις αυτοκτονικές επιλογές του, προφανώς η χειρότερη και πλέον μοιραία, είναι η προώθηση της πολυπολιτισμικότητας, δια της αλόγιστης στοχευμένης και προωθούμενης από σκοτεινά κέντρα, μετανάστευσης εκατομμυρίων ανθρώπων από «τρίτες χώρες», με εντελώς διαφορετική κουλτούρα και τρόπο ζωής, από τον δικό του. 

      Συνηθισμένοι οι δυτικοί από το αποικιοκρατικό «πνεύμα» του μιαρού και εφιαλτικού παρελθόντος, το οποίο ειρήσθω, αποτελεί το όνειδος της ανθρώπινης ιστορίας, κάλεσαν, με δελεαστικό τρόπο, εξαθλιωμένους μετανάστες από τις χώρες τους, προκειμένου να τους χρησιμοποιήσουν ως νέο-δούλους, με φτηνά εργατικά χέρια, στην οικονομική δραστηριότητά τους. Πίστεψαν ότι οι καιροί που εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τους ιθαγενείς είναι οι ίδιοι με τους σημερινούς και τους μεταχειρίζονταν χειρότερα από τα ζώα, ότι θα μπορούν να ποδηγετούν και τώρα τα στίφη των νομίμων και παρανόμων μεταναστών. Πίστευαν επίσης ότι ο δικός τους «ανώτερος πολιτισμός», θα τους «εκπολίτιζε» και θα έσβηνε τον δικό τους. 

       Αλλά έκαμαν τρομερό λάθος. Οι αλλόθρησκοι, κυρίως μουσουλμάνοι, είναι διαποτισμένοι μέχρι «μυελού οστέων» από τα ολέθρια πιστεύω της θρησκείας της ερήμου και φανατικά προσηλωμένοι στις ηδονιστικές αρχές του Ισλάμ. Επίσης δεν μπορούν να λησμονήσουν ότι χρέος του κάθε μουσουλμάνου είναι να επιβάλλει με κάθε μέσον, ακόμη και την πιο ακραία βία, την μουσουλμανική θρησκεία στους «απίστους» δυτικούς. Με άλλα λόγια, οι μετανάστες μουσουλμάνοι δεν έρχονται ως φιλοξενούμενοι στην Ευρώπη και στις υπόλοιπες δυτικές χώρες, αλλά ως κατακτητές! Αυτό είναι το «πνεύμα» που τους διέπει και που το καλλιεργούν δεόντως οι φανατικοί ιμάμηδες, στα πολυάριθμα ισλαμικά τεμένη, τα οποία φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, σε κάθε συνοικία, τη στιγμή που κλείνουν σωρηδόν οι χριστιανικοί ναοί, λόγω έλλειψης πιστών! 

      Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα, με τίτλο: «Οι μουσουλμάνοι μαθητές θεωρούν σημαντικότερο το Κοράνι από τους νόμους του γερμανικού κράτους». Στο αποκαλυπτικό αυτό δημοσίευμα τονίζεται με δραματικό τρόπο, η πλήρης αποτυχία των δυτικών να εξευρωπαΐσουν, όχι μόνο τους ενήλικες μουσουλμάνους μετανάστες, αλλά ούτε και αυτά τα παιδιά τους, με την εκπαίδευση που τους προσφέρουν! 

      Το δημοσίευμα αρχίζει με την γενική παρατήρηση, ότι, «Η συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων μαθητών στη Γερμανία θεωρεί σημαντικότερους τους κανόνες του Κορανίου από τους νόμους του κράτους, ενώ σχεδόν ένας στους δύο πιστεύει ότι η καλύτερη μορφή κράτους είναι αυτή του ισλαμικού θεοκρατικού συστήματος».             

      Και συνεχίζει, παραθέτοντας αξιόπιστα και λίαν ανησυχητικά στατιστικά στοιχεία: «Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Εγκληματολογικών Ερευνών της Κάτω Σαξονίας (KFN), το 67,8% των μουσουλμάνων μαθητών που φοιτούν σε σχολεία της Γερμανίας δηλώνουν ότι “οι κανόνες του Κορανίου είναι σημαντικότεροι από ό, τι το Σύνταγμα και οι νόμοι” του γερμανικού κράτους. Επιπλέον, το 51,5% θεωρεί ότι “μόνο το Ισλάμ είναι σε θέση να δώσει λύσεις στα προβλήματα της εποχής μας” και το 45,8% ότι “ένα ισλαμικό θεοκρατικό σύστημα είναι το καλύτερο πολίτευμα”. Το 36,5% δηλώνει η γερμανική κοινωνία θα ήταν ισχυρότερη, εάν εφαρμόζονταν οι ισλαμικοί κανόνες και το 35,3% εκφράζει κατανόηση για τη βία εναντίον ατόμων τα οποία προσβάλλουν τον Αλλάχ ή τον Μωάμεθ και μάλιστα το 21,25% δικαιολογεί και την ισλαμιστική βία στη Δύση, εφόσον απειλείται το Ισλάμ, ενώ το 18,1% θεωρεί δικαιολογημένη ακόμη και τη χρήση βίας για τη διάδοση και την επιβολή του Ισλάμ»! Το δημοσίευμα επιβεβαιώνει αυτό που εμείς εδώ και χρόνια αναλύουμε και παρουσιάζουμε στους αγαπητούς αναγνώστες των ανακοινώσεών μας, ότι οι εγκλωβισμένοι πιστοί της δαιμονικής αυτής θρησκείας, δεν μπορούν να αποβάλλουν τις βάρβαρες και μισάνθρωπες αρχές, που υπαγορεύει το Κοράνιο και εφαρμόζει η σαρία (ο άτεγκτος ισλαμικός νόμος). Κανένας νόμος και καμιά πολιτισμική ανωτερότητα δεν μπορεί να τους αποκολλήσει από το ισλαμικό αφιόνι, τους οποίους «ποτίζουν» τα «φλογερά» κηρύγματα των φανατικών ιμάμηδων.  

       Ακολούθως το δημοσίευμα αναφέρεται στις αντιδράσεις υγιώς σκεπτόμενων Γερμανών πολιτών, οι οποίοι είναι σε θέση να κατανοήσουν την αυτοκτονική τακτική της Γερμανίας και ολοκλήρου του δυτικού κόσμου:  «Τα ευρήματα της έρευνας προκάλεσαν και την αντίδραση των κομμάτων. Ο αρμόδιος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU) για θέματα εσωτερικής πολιτικής Κρίστοφ ντε Βρις δήλωσε στην BILD ότι “η έρευνα δείχνει πόσο βαθιά έχει φθάσει το πολιτικό ισλάμ στη Γερμανία” και έκανε μάλιστα λόγο για “συστηματική κατήχηση” στους χώρους εργασίας. “Η πολυπολιτισμικότητα έχει προ πολλού αποτύχει. Τώρα απαιτείται σαφήνεια και συνέπεια, εάν θέλουμε να σταματήσει η επέλαση των μισαλλόδοξων”, πρόσθεσε, ενώ η υπουργός Παιδείας του Σλέσβιγκ-Χολστάιν και αντιπρόεδρος του CDU Κάριν Πρίεν εξέφρασε την ανησυχία της για τα αποτελέσματα της έρευνας, σημείωσε ότι “προφανώς δεν είναι δυνατόν να μεταδοθούν δημοκρατικές αξίες, οι οποίες απειλούν να υπονομεύσουν την κοινωνική συνοχή” και επέρριψε την ευθύνη “στις οικογένειες, στα σχολεία, στα κρατιδιακά κέντρα για την πολιτική αγωγή και βέβαια στις νεολαίες των κοινοτήτων γύρω από τα τζαμιά”».

      Σφοδρές αντιδράσεις εγείρονται και από την εκπαιδευτική κοινότητα, η οποία βιώνει εκ των έσω, την κατάσταση, στη νέα γενιά των νέο-αποίκων. «Από την πλευρά των εκπαιδευτικών, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Δασκάλων Στέφαν Ντουλ έκανε λόγο για “ανησυχητικά αποτελέσματα” και τόνισε την ανάγκη για “περισσότερη εκπαίδευση στη δημοκρατία και στους κανόνες του Συντάγματος”. Ο ισλαμισμός “πρέπει να σταματήσει και σε αυτό πρέπει να υπάρχει μηδενική ανοχή”, πρόσθεσε, σε δηλώσεις του επίσης στην BILD. Σύμφωνα με την εφημερίδα, το μεγαλύτερο πρόβλημα ισλαμισμού στα σχολεία εντοπίζεται στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, με πιο χαρακτηριστική την υπόθεση τριών μαθητών σε σχολείο του Νόις, οι οποίοι απαιτούσαν την τήρηση των κανόνων της Σαρία από τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές τους, αλλά και τον διαχωρισμό αγοριών και κοριτσιών στις τάξεις»!

      Η λίαν ανησυχητική κατάσταση στη Γερμανία είναι απλά η «κορυφή του παγόβουνου» σχετικά με το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Δύση από την αλόγιστη μετανάστευση. Εφιαλτική είναι η κατάσταση στις σκανδιναβικές χώρες, οι οποίες έδειξαν εξ’ αρχής μεγαλύτερη ανεκτικότητα στους αλλόθρησκους μετανάστες και παρέχοντάς τους σκανδαλώδη δικαιώματα. Έχουν οργανωθεί σε γκέτο, δημιουργώντας σε κάθε συνοικία «κράτος εν κράτει»! Δεν γνωρίζουν από όρους φιλοξενίας, ευγένειας και ευγνωμοσύνης, αντίθετα απαιτούν με δυναμικό τρόπο παράλογα δικαιώματα, περισσότερα και από τους πολίτες των κρατών! Επίσης η βία και το έγκλημα έχουν εκτοξευτεί. Οι απόπειρες βιασμών και οι βιασμοί γυναικών κατάντησε αληθινή μάστιγα. 

      Υπάρχει και χειρότερο: Σε κάποιες χώρες, όπως στη Μ. Βρετανία, λειτουργεί η λεγόμενη «ισλαμική αστυνομία», αντίστοιχη με αυτή που λειτουργεί στις ισλαμικές χώρες, η οποία εποπτεύει και επιβάλλει στους μουσουλμάνους τον ισλαμικό νόμο (Σαρία) και τον ισλαμικό τρόπο ζωής, κυρίως στις γυναίκες μουσουλμάνες, όσον αφορά την ισλαμική αμφίεση. Και το ακόμα χειρότερο: προσπαθεί να ελέγξει και να αστυνομεύσει και τους ευρωπαίους πολίτες, ως δήθεν «ιερή υποχρέωση» προς τα μισάνθρωπα και  απάνθρωπα παραγγέλματα του Κορανίου και της Σαρία! Έχουν αναφερθεί πάμπολλες περιπτώσεις επιθέσεων σε ευρωπαίες για «ανάρμοστη ενδυμασία»!  

      Να αναφέρουμε και μια άλλη παράμετρο, πολύ σημαντική, της άλογης μετανάστευσης αλλοθρήσκων και κύρια μουσουλμάνων στην Δύση. Είναι γνωστή η απέχθεια των δυτικών προς τον Χριστιανισμό, εξ’ αιτίας του εγκληματικού παρελθόντος του αποστατημένου δυτικού. Επίσημα χείλη δυτικών, αλλά και ισλαμιστών αξιωματούχων θεωρούν την ισλαμική επέλαση ως ένα ακόμη τρόπο περιθωριοποίησης του Χριστιανισμού στις δυτικές χώρες. Είναι γνωστό πως επιχειρούν να περιορίσουν δραστικά τα χριστιανικά σύμβολα σε δημόσιους χώρους, αποχαρακτηρισμό χριστιανικών εορτών (π.χ. Χριστουγέννων, εορταστικούς στολισμούς, κωδωνοκρουσίες, κλπ). Ακόμα και τις διατροφικές τους συνήθειες άλλαξαν να μην «σκανδαλίζονται» οι μουσουλμάνοι, π.χ. δραστικός περιορισμός βρώσης χοιρινού κρέατος! 

      Το ακόμα τραγελαφικό είναι ότι πάμπολλες «εκκλησίες» στην Ευρώπη και την Αμερική, «αγκάλιασαν» τους ισλαμιστές, προσφέροντας τους σοβαρές διευκολύνσεις και σε κάποιες περιπτώσεις πάστορες καλούν ιμάμηδες για κοινή προσευχή και να κάμουν κήρυγμα στους ναούς τους! Οι θρησκευτικές εορτές στα σχολεία έχουν πλέον συγκρητιστικό περιεχόμενο!

     Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας με το τραγικό συμπέρασμα, ότι το μοντέλο της πολυπολιτισμικότητας απέτυχε παταγωδώς, προς ζημία βεβαίως των δυτικών και ωφέλεια των αλλοθρήσκων μεταναστών! Τώρα οι θιασώτες αυτού του μοντέλου «γεύονται» τους πικρούς καρπούς αυτού του άλογου εγχειρήματος. Ο δυτικός κόσμος προφανώς δεν θα μπορέσει εύκολα, ή μάλλον ποτέ, να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση, διότι η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέφιμη. Υπάρχει και ένα ακόμα στοιχείο που εντείνει αυτή την ανησυχία. Πρόκειται για την δημογραφική κατάρρευση των δυτικών κοινωνιών και τις υπερ-γεννήσεις των μεταναστών, δια των οποίων πολύ σύντομα θα τους ανάγουν σε πλειοψηφίες, με ότι αυτό συνεπάγεται για το άδηλο μέλλον των δυτικών κοινωνιών! Δηλωτικές του ταχέως ερχόμενου ευρωπαϊκού εφιάλτη είναι συχνές απειλές, όπως αυτή της ανταποκρίτριας του BBC, πακιστανικής καταγωγής, Bushra Shaikh, προς τους Βρετανούς: «Αν δεν σας αρέσουν οι μουσουλμάνοι στη Βρετανία, τότε μπορείτε να ξεκουμπιστείτε»!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών