ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (16.5.2021)Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (16.5.2021)

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τρίτη Κυριακή από του

Πάσχα, η Κυριακή των Μυροφόρων και ονομάσθηκε έτσι, επειδή την ημέρα αυτή

η αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να εορτάζουμε την μνήμη των αγίων μυροφόρων,

ανδρών και γυναικών, εκ των οποίων οι μεν πρώτοι ανέλαβαν να αποκαθηλώσουν

και να ενταφιάσουν το πανάγιον σώμα του Κυρίου μας από τον Σταυρό το εσπέρας

της μεγάλης Παρασκευής, οι δε μυροφόρες γυναίκες ήρθαν λίαν πρωΐ, τα

χαράματα, προτού να ξημερώσει, δηλαδή την Κυριακή δηλαδή του Πάσχα, στον

τάφο του Κυρίου μας, για να μυρώσουν το πανάγιο σώμα Του, αλλά βρήκαν τον

τάφο κενό, διότι ο Κύριός μας είχε ήδη αναστηθεί. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα που

ακούσαμε προηγουμένως, είναι μια περικοπή από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο,

στην οποία ο ευαγγελιστής περιγράφει ακριβώς αυτά τα γεγονότα. Το αποστολικό

ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από το 6ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων.

Σε προηγούμενες χρονιές αναλύσαμε το περιεχόμενο της ευαγγελικής περικοπής,

γι’ αυτό και σήμερα δεν θα επανέλθουμε σ’ αυτό. Στα λίγα λεπτά που έχουμε στη

διάθεσή μας, θα αναφερθούμε πολύ συνοπτικά γύρω από το βιβλίο των Πράξεων,

επειδή η αγία μας Εκκλησία έχει καθιερώσει από αρχαιότατα χρόνια να

αναγινώσκει καθ’ όλη την αναστάσιμη περίοδο του Πεντηκοσταρίου την οποία

διανύουμε αποστολικές περικοπές από το βιβλίο των Πράξεων.

Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, ο συγγραφέας των Πράξεων

είναι ο άγιος ευαγγελιστής Λουκάς, ένας από τους εκλεκτότερους μαθητές και

συνεργάτες του αποστόλου Παύλου, ο οποίος συνέγραψε ως γνωστόν και το κατά

Λουκάν ευαγγέλιο. Ο ίδιος βέβαια, από πολλή ταπείνωση, δεν αναφέρει το όνομά

του, ούτε στο βιβλίο των Πράξεων, ούτε στο ευαγγέλιό του, όπως και ο

ευαγγελιστής της αγάπης, ο άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης. Το βιβλίο των Πράξεων

είναι συνέχεια του κατά Λουκάν ευαγγελίου, όπως αυτό φαίνεται από την

εισαγωγή του βιβλίου του: «Τον μεν πρώτον λόγον εποιησάμην περί πάντων, ω

Θεόφιλε ων ήρξατο ο Ιησούς ποιείν τε και διδάσκειν…». Το πρώτο βιβλίο που

συνέγραψα, ώ Θεόφιλε, δηλαδή το ευαγγέλιο, περιλαμβάνει όλα όσα έπραξε και

εδίδαξε ο Ιησούς. Και τα δύο βιβλία του ο Λουκάς τα αφιερώνει σε κάποιον

Θεόφιλο, που τον ονομάζει «κράτιστο». Ήταν δηλαδή ένας άνθρωπος σπουδαίος

με υψηλή κοινωνική θέση. Είχε κατηχηθή και βαπτιστή και έγινε Χριστιανός.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς ήταν Ρωμαίος πολίτης, προερχόμενος από τους εξ

εθνών Χριστιανούς. Σπούδασε ιατρική στην Αντιόχεια και εκεί κατά πάσαν

πιθανότητα γνώρισε για πρώτη φορά τον απόστολο Παύλο, με τον οποίο

συνδέθηκε με δεσμούς αδελφικής αγάπης. Με τα προσόντα και τα χαρίσματα που

τον επροίκισε ο Θεός, οπωσδήποτε κατείχε μία πολύ σημαντική κοινωνική θέση

και κάλλιστα θα μπορούσε να αποκτήσει δόξα και πλούτο. Ωστόσο η όλη

προσωπικότητα του Παύλου επέδρασε τόσο καθοριστικά στην παρά πέρα εξέλιξη

της πορείας της ζωής του, ώστε κάποτε να πάρη την μεγάλη απόφαση να

2

εγκαταλείψει την ιατρική του σταδιοδρομία, τα σχέδια, τα προγράμματα και τις

επιδιώξεις του και να αφοσιωθεί στο ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας ως

συνεργάτης και συνοδοιπόρος του Παύλου. Πέθανε για τον κόσμο και

συσταυρώθηκε μαζί με τον Χριστό, για να ζήσει μέσα του ο Χριστός. Έτσι,

μπορούσε να λέει και αυτός όπως ο Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε

ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ.2,19).

Ο Λουκάς ακολούθησε τον Παύλο στις περισσότερες περιοδείες του και

αναδείχθηκε σε μία ξεχωριστή προσωπικότητα των αποστολικών χρόνων. Ως

ιατρός σίγουρα πολλές φορές θα είχε προσφέρει τις ιατρικές του γνώσεις στον

τραυματισμένο από ραβδισμούς και λιθοβολισμούς κορυφαίο απόστολο και

διδάσκαλό του. Κατά την δευτέρα αποστολική περιοδεία του Παύλου τον

συναντούμε στην Τρωάδα, όπου ο Παύλος μετά από το γνωστό όραμα του

Μακεδόνος, τον παρέλαβε μαζί του στην Μακεδονία. Εκεί τον εγκατέστησε στους

Φιλίππους, πιθανόν ως επίσκοπο, προκειμένου να οργανώσει την τοπική Εκκλησία.

Στους Φιλίππους έμεινε περίπου 7 χρόνια, μέχρι την δεύτερη επίσκεψη του

Παύλου εκεί, όποτε τον παρέλαβε και πάλι στην συνοδεία του. Ήταν μαζί του στην

πρώτη και στην δεύτερη φυλάκισή του στη Ρώμη καθ’ ον χρόνον άλλοι

συνεργάτες του τον εγκατέλειψαν, όπως συμπεραίνουμε από την Β΄ προς Τιμόθεον

επιστολή του: «Λουκάς εστί μόνος μετ’ εμού» (Β΄ Τίμ.4,11). Επίσης, τον

μνημονεύει στην προς Κολασσαείς (4,14): «Ασπάζεται υμάς Λουκάς ο ιατρός, ο

αγαπητός» και στην προς Φιλήμονα: «Μάρκος, Αρίσταρχος, Δημάς, Λουκάς, οι

συνεργοί μου». (στ.24).

Στήν περίοδο που ο Παύλος βρισκόταν επί 2 χρόνια φυλακισμένος στην

Καισάρεια, (56-58μ.Χ.), βρήκε την ευκαιρία να γράψει το ευαγγέλιό του, με βάση

τις πληροφορίες που είχε συγκεντρώσει από τους αποστόλους, από τα μέλη της

Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, που είχαν γνωρίσει προσωπικά τον Ιησού και

βεβαίως από την Παναγία. Όταν αργότερα ο Παύλος φυλακίσθηκε στη Ρώμη για

άλλα 2 χρόνια, (62-64 μ.Χ.), ο Λουκάς έγραψε και τις Πράξεις, στη συγγραφή των

οποίων έλαβε σίγουρα πολλές πληροφορίες από τον ίδιο τον Παύλο. Τα κείμενά

του και στα δύο αυτά βιβλία του, αποδεικνύουν ότι ο Λουκάς υπήρξε και άριστος

συγγραφέας.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του αποστόλου Παύλου (67 μ.Χ.), ο Λουκάς

κήρυξε το Ευαγγέλιο, σύμφωνα με την παράδοση, στην Δαλματία, στη Γαλλία,

στην Ιταλία, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο και τέλος στην Ελλάδα, όπου και

μαρτύρησε στη Θήβα της Βοιωτίας, η σύμφωνα με άλλη παράδοση είχε ειρηνικό

θάνατο. Ο Λουκάς σύμφωνα με μία παράδοση ήταν και ζωγράφος. Οι εικόνες της

Θεοτόκου που υπάρχουν στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, στη Μονή του

Κύκκου στην Κύπρο και στην Παναγία Σουμελά θεωρούνται έργα του Λουκά.

Ας έρθουμε τώρα στο περιεχόμενο του βιβλίου. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι,

οι Πράξεις αποτελούν την συνέχεια των ευαγγελίων, όπου περιγράφονται ο βίος,

τα θαύματα, το πάθος και η ανάσταση του Χριστού, δηλαδή όλο το απολυτρωτικό

του έργο. Μας εξηγούν ότι ο Χριστός μετά την ανάληψή του εξεπλήρωσε την

υπόσχεση που έδωσε στους μαθητές του, ότι θα στείλει σ’ αυτούς το Πνεύμα το

3

άγιο. Οι απόστολοι αφού το έλαβαν την ημέρα της Πεντηκοστής, ετήρησαν την

εντολή του Κυρίου, να πορευθούν σ’ όλο τον κόσμο και να μαθητεύσουν όλα τα

έθνη, το δε κήρυγμά τους είχε θαυμαστά τα αποτελέσματα. Παράλληλα οι Πράξεις

μας περιγράφουν την ζωή των πρώτων Χριστιανών και την εξάπλωση του

Χριστιανισμού στους αποστολικούς χρόνους. Επίσης μπορούμε να πούμε, ότι το

βιβλίο αυτό είναι τρόπον τινά η φυσική μετάβασις από τα ευαγγέλια στις επιστολές

του αποστόλου Παύλου. Και τούτο διότι αφ’ ενός μεν μας περιγράφει τα γεγονότα

που επακολούθησαν μετά το πάθος, την ανάσταση και την ανάληψη του Κυρίου,

για τα οποία μας ομιλούν τα ευαγγέλια και αφ’ ετέρου, διότι ένα μεγάλο μέρος του

βιβλίου αφιερώνεται στην μεγάλη προσωπικότητα του αποστόλου των Εθνών, του

Παύλου. Μας περιγράφει την μεταστροφή του, (κεφ. 9), την συμβολή του στην

διαμόρφωση των αποφάσεων της Αποστολικής Συνόδου, (κεφ.15), και τέλος τις

περιοδείες και την ιεραποστολική δράση του, (κεφ.13-28) εισάγοντάς μας έτσι

στην θεολογία και στις επιστολές του.

Στο βιβλίο αυτό δεν περιγράφονται ούτε όλες οι πράξεις, ούτε όλων των

αποστόλων, αλλά μόνον ορισμένων. Από τους 12 έχουμε τη δράση μόνο του

Πέτρου και του Ιωάννη, από τους 7 διακόνους τη δράση του Στεφάνου και του

Φιλίππου και στη συνέχεια έχουμε την περιγραφή ενός μεγάλου μέρους από το

ιεραποστολικό έργο του αποστόλου Παύλου. Για τους άλλους αποστόλους δεν

έχουμε καμία πληροφορία. Ούτε που πήγαν, ούτε πως έδρασαν. Μόνον από την

παράδοση και τα Συναξάρια έχουμε κάποιες πληροφορίες γύρω από την ζωή και

την δράση τους. Από το ίδιο το περιεχόμενο του βιβλίου συμπεραίνουμε, ότι ο

σκοπός του δεν είναι να μας παρουσιάσει την δράση και τα κατορθώματα όλων

των αποστόλων, αλλά πως η Εκκλησία, που ιδρύθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής,

εξαπλώθηκε χάρις στο κήρυγμα και την δράση των αποστόλων σε ολόκληρο τον

κόσμο.

Κλείνοντας την μικρή αυτή εισαγωγή στο βιβλίο των Πράξεων, θέλω να τονίσω

και να υπογραμμίσω ότι οι Πράξεις δεν είναι μόνον ένα σπουδαιότατο ιστορικό

βιβλίο που μας περιγράφει γεγονότα της ζωής της Εκκλησίας των αποστολικών

χρόνων, αλλά είναι προ πάντων και κυρίως, ένα βιβλίο θεόπνευστο, γραμμένο

βέβαια, από την γραφίδα του Λουκά, αλλά υπό την έμπνευση, τον φωτισμό και την

καθοδήγηση του αγίου Πνεύματος. Είναι επομένως λόγος Θεού, φορτισμένος με

την Χάρη του αγίου Πνεύματος, ικανός να τρέφει τις ψυχές μας και να μεταδίδει σ’

αυτές ζωήν αιώνιον. Στο σημείο αυτό θεωρώ αναγκαίο να τονίσω για μια ακόμη

φορά αυτό που έχω πει πολλές φορές, ότι δηλαδή δεν υπάρχει τίποτε πιο αναγκαίο

στην πνευματική καλλιέργεια και καρποφορία και αύξηση στην εν Χριστώ ζωή

όλων μας από την μελέτη της Αγίας Γραφής. Η μελέτη αυτή όταν συνοδεύεται από

ανάλογη συνεχή προσπάθεια εφαρμογής του λόγου του Θεού στην καθημερινή

ζωή, φέρνει θαυμαστά αποτελέσματα, σύμφωνα με τον λόγο του προφήτου Δαυΐδ,

«και έσται ως το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων, ό τον

καρπόν αυτού δώσει εν καιρώ αυτού» (Ψαλμ.1,2-3). Και μοιάζει ο άνθρωπος που

μελετά τον λόγο του Θεού με το δένδρο, που έχει φυτευθεί, εκεί που τρέχουν

άφθονα νερά και το οποίο θα δώσει τον καρπό του στον κατάλληλο καιρό. Ο

4

απόστολος Παύλος συνιστά στον Τιμόθεο, πνευματικό του τέκνο, στην Α΄ πρός

Τιμόθεον επιστολή του τα εξής: «ταύτα μελέτα, εν τούτοις ίσθι, ίνα σου η

προκοπή φανερά η πάσιν» (4,15). Σου συνιστώ να μελετάς αυτά που σου γράφω.

Ολόκληρη η ύπαρξή σου να είναι μέσα σ’ αυτά, για να γίνει φανερή η προκοπή

σου σε όλους. Στις επόμενες Κυριακές, μέχρι την Κυριακή της Πεντηκοστής θα

ασχοληθούμε με την Χάρη του Θεού και τις πρεσβείες του αγίου ευαγγελιστού

Λουκά, με τον σχολιασμό και την ερμηνεία αποστολικών περικοπών από τις

Πράξεις.