ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ του Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (30.5.2021)

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η πέμπτη Κυριακή από του

Πάσχα, η Κυριακή της Σαμαρείτιδος και ονομάσθηκε έτσι, επειδή την ημέρα αυτή η

αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να μνημονεύουμε τον διάλογο που είχε ο Κύριος με

μια γυναίκα Σαμαρείτιδα, τον οποίο διασώζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο 4 ο

κεφάλαιο του ευαγγελίου του. Πρόκειται για ένα μακρό διάλογο, που είχε σαν

αποτέλεσμα να πιστεύσει τελικά η γυναίκα στα λόγια του Κυρίου και αργότερα να

βαπτισθεί και να ασκήσει μάλιστα και ιεραποστολικό έργο. Η σημερινή αποστολική

περικοπή είναι μια περικοπή από το 11ο κεφάλαιο των Πράξεων, στην οποία ο

ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει, πως ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε

προοδευτικά έξω από τα όρια της Παλαιστίνης και έφθασε μέχρι την Αντιόχεια και

πως η μεγάλη αυτή πόλις της εποχής εκείνης συν τω χρόνω εξελίχθηκε σε ένα

σπουδαίο ιεραποστολικό κέντρο, χάρις στην ιεραποστολική δράση του Βαρνάβα και

του Παύλου.

Σύμφωνα με την διήγηση του Λουκά: «Οι μεν ουν διασπαρέντες από της

θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον έως Φοινίκης και Κύπρου και

Αντιοχείας, μηδενί λαλούντες τον λόγον ει μη μόνον Ιουδαίοις». Εδώ ο Λουκάς

μας ομιλεί για την διασπορά των Χριστιανών, που επακολούθησε μετά τον

λιθοβολισμό του Στεφάνου, δηλαδή τον φοβερό διωγμό που εξαπέλυσε η

θρησκευτική ηγεσία των Ιουδαίων εναντίον των χριστιανών. Ο διωγμός αυτός, ενώ

φαινόταν σαν μια συμφορά, στην πραγματικότητα ήταν μια ευλογία, διότι έγινε

αφορμή της διαδόσεως του ευαγγελίου σ’ όλη την Παλαιστίνη. Όλοι όσοι

διώχθηκαν κατά τον διωγμό, κατέφυγαν σε διάφορα μέρη, όχι για να ασφαλισθούν

από τον κίνδυνο του θανάτου, αλλά για να ευαγγελιστούν τον λόγο του Θεού.

Σκόρπισαν γύρω γύρω και πέρα από την Παλαιστίνη. Πήγαν μέχρι την Φοινίκη, την

Κύπρο και την Αντιόχεια. Η Φοινίκη είναι ο σημερινός Λίβανος, η δε Αντιόχεια,

βρίσκεται στη σημερινή βόρεια Συρία. Όλοι αυτοί οι ιεραπόστολοι, που έφθασαν

μέχρι αυτά τα μέρη, δεν κήρυτταν το ευαγγέλιο στους ντόπιους κατοίκους,

(Κυπρίους, Φοίνικες, Αντιοχείς), που ήσαν ειδωλολάτρες, παρά μόνο στους

Ιουδαίους. Δεν είχαν ακόμη τέτοια εντολή από το Πνεύμα το άγιο. Το πρώτο

άνοιγμα προς τους εθνικούς, το έκανε ο Πέτρος, βαπτίζοντας τον Κορνήλιο, που

ήταν όχι απλώς εθνικός, αλλά και απερίτμητος, διότι υπήρχαν και πολλοί εθνικοί,

που ήταν προσήλυτοι και είχαν περιτμηθεί.

«Ήσαν δε τινες εξ αυτών άνδρες Κύπριοι και Κυρηναίοι, οίτινες εισελθόντες

εις Αντιόχειαν ελάλουν προς τους Ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον

Ιησούν». Μεταξύ εκείνων που διεσπάρησαν λόγω του διωγμού ήσαν και κάποιοι

Ελληνιστές, δηλαδή Εβραίοι μεν ως προς την καταγωγή, αλλ’ οι οποίοι είχαν

γεννηθεί εκτός της Παλαιστίνης, οι οποίοι ήρθαν στην Αντιόχεια και άρχισαν να

διδάσκουν το ευαγγέλιο στους εκεί κατοικούντας Ελληνιστές, δηλαδή τους

Εβραίους της διασποράς, που ομιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Η Αντιόχεια ήταν

2

την εποχή εκείνη, μεγάλο διοικητικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο. Ήταν η

τρίτη πόλις του κόσμου, μετά την Ρώμη και την Αλεξάνδρεια. Ήταν η Ρώμη της

ανατολής, η πόλις που συνέδεε την Ανατολή με την Δύση. Πρέπει να είχε πληθυσμό

γύρω στις 500.000 κατοίκους, που δεν ήταν μικρό πράγμα την εποχή εκείνη. Βέβαια

είχε και διαφθορά και εξαχρείωση των ηθών και πνευματική κατάπτωση, που δεν

λέγεται. Αυτοί λοιπόν οι Κύπριοι και οι Κυρηναίοι, άνθρωποι ζηλωτές και

φλογεροί, με Πνεύμα άγιο και με ιεραποστολικό ζήλο για την εξάπλωση του

ευαγγελίου, ήρθαν στην μεγαλούπολη αυτή και άρχισαν να κηρύττουν. Στην πόλη

της Αντιόχειας κατοικούσαν πολλές χιλιάδες Εβραίοι μετανάστες της διασποράς,

που ήταν οργανωμένοι και είχαν συναγωγές και παροικίες ακμάζουσες. Σ’ αυτούς

λοιπόν ήρθαν, να κηρύξουν το χαρμόσυνο γεγονός, ότι ο Μεσσίας, για τον οποίο

ομίλησαν οι προφήτες έχει ήδη έρθει και αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός.

«και ην χειρ Κυρίου μετ αυτών, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί

τον Κύριον». Οι Κύπριοι αυτοί και οι Κυρηναίοι, αν και δεν ήταν απόστολοι της

ομάδος των 12, ωστόσο όμως είχαν την δύναμη του Θεού μαζί τους. Και η δύναμις

αυτή γινόταν φανερή αφ’ ενός μεν με πολλά θαύματα που επιτελούσαν και αφ’

ετέρου με τον δυνατό θεολογικό τους λόγο, που ήταν λόγος θεοφώτιστος, άριστα

κατοχυρωμένος με βιβλικές μαρτυρίες, φορτισμένος με την Χάρη του αγίου

Πνεύματος, ικανός να ανασταίνει ψυχές από τον πνευματικό θάνατο της αμαρτίας

και να τις οδηγεί στη σωτηρία. Και το αποτέλεσμα της παρουσίας της δυνάμεως του

Θεού στο ιεραποστολικό τους έργο ήταν ο μεγάλος αριθμός των ανθρώπων, που

πίστεψαν. Δεν ήταν μικρό το κατόρθωμα αυτό. Διότι δεν είναι καθόλου εύκολη

υπόθεση, να μεταστρέψει κανείς Εβραίους φανατικά προσηλωμένους στη θρησκεία

τους, καρφωμένους στις ιουδαϊκές τους παραδόσεις. Το να εγκαταλείψουν τις

παραδόσεις αυτές και να δεχθούν το ευαγγέλιο, ήταν μεγάλη νίκη, μεγάλη επιτυχία.

Αργότερα, όταν θα επεκτείνουν το ιεραποστολικό τους έργο και προς τους

ειδωλολάτρες, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση, να πείσουν τους ανθρώπους

αυτούς, να εγκαταλείψουν το σκότος της ειδωλολατρίας, που ήταν συνδεδεμένη με

όργια και πάθη και αθλιότητες και να δεχθούν μια πίστη, που απαιτεί αυταπάρνηση

και εγκράτεια και αγνότητα και τόσες άλλες θυσίες.

«Ηκούσθη δε ο λόγος εις τα ώτα της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις περί

αυτών, και εξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθείν έως Αντιοχείας». Έφθασε δε μέχρι τα

αυτιά της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων η φήμη για τις επιτυχίες των παρά πάνω

ιεραποστόλων στην Αντιόχεια, ότι δηλαδή μεγάλος αριθμός Εβραίων είχε πιστεύσει

στο Χριστό. Η Εκκλησία των Ιεροσολύμων παρακολουθεί και εποπτεύει με άγρυπνο

μάτι τα πάντα. Εκεί βρίσκονται ακόμη οι απόστολοι, που αποτελούν την

εκκλησιαστική ηγεσία, που έχει την γενική ευθύνη για την πορεία του

ιεραποστολικού έργου σ’ όλες τις άλλες περιοχές και πόλεις και την ρύθμιση όλων

των εκκλησιαστικών υποθέσεων. Εκεί βρίσκεται το στρατηγείο, το γενικό επιτελείο

στρατού, που διευθύνει την μάχη στα διάφορα μέτωπα του ιεραποστολικού αγώνος.

Με πολύ χαρά λοιπόν οι απόστολοι πληροφορούνται την εξάπλωση του ευαγγελίου

στην μεγαλύτερη πόλη της Ασίας. Με χαρά αλλά και με αγωνία. Και τούτο διότι

όταν αυξάνει ο αριθμός των πιστών, τότε εγκυμονείται ένας διπλός κίνδυνος: Ο

3

πρώτος είναι ο κίνδυνος της διασπάσεως της ενότητος της Εκκλησίας και ο

δεύτερος, να αλλοιωθεί η γνησιότητα του ευαγγελικού λόγου. Και οι δύο κίνδυνοι

μεγάλοι και φοβεροί για την Εκκλησία. Διότι αν διασπασθεί η Εκκλησία παύει να

είναι Εκκλησία. Αν αλλοιωθεί το ευαγγέλιο, παύει να είναι ευαγγέλιο. Γι’ αυτό και

οι απόστολοι από τα Ιεροσόλυμα με αγωνία παρακολουθούν τις εξελίξεις, μήπως

συμβεί ένα από τα δύο αυτά κακά. Και τι κάνουν, για να προλάβουν τέτοια

ενδεχόμενα; «Εξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθείν έως Αντιοχείας». Διάλεξαν και

έστειλαν τον Βαρνάβα, για να πάει μέχρι την Αντιόχεια, προκειμένου να κάνει έναν

έλεγχο, πως πάνε εκεί οι χριστιανοί, πως είναι η ζωή τους, ποιά είναι η πίστη τους, η

ενότητά τους, η καθαρότητά τους, η μετάνοιά τους, η αγάπη τους και η αφοσίωση

τους στο Κύριο κ.λ.π.

«Ος παραγενόμενος και ιδών την χάριν του Θεού εχάρη, και παρεκάλει πάντας

τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω». Ο Βαρνάβας όταν ήρθε στην

Αντιόχεια, και είδε την Χάρη του Θεού, που υπήρχε πλούσια μέσα στις ψυχές των

πιστευσάντων, χάρηκε. Διαπίστωσε την ενότητά τους, την αγάπη τους, την ευλάβειά

τους στις λατρευτικές συνάξεις, στην μελέτη του λόγου του Θεού, στον ζήλο τους

να καλλιεργήσουν τις ψυχές των και να προκόψουν πνευματικά. Είδε την Χάρη του

Θεού στις οικογένειές τους, στις κοινωνικές μεταξύ τους σχέσεις. Από τη στιγμή

που πίστευαν στο Χριστό και βαπτίζονταν, ελάμβαναν Πνεύμα άγιο, οπότε άλλαζε

πλέον ριζικά η ζωή τους. Δεν εφοβούντο ούτε θλίψεις, ούτε διωγμούς, ούτε

μαρτύρια, ούτε θάνατο. Κέντρο της ζωής των ήταν ο Χριστός. Προγεύονταν από

τώρα την βασιλεία των ουρανών, ώστε τίποτε από τα πράγματα του κόσμου αυτού

να μην τους αιχμαλωτίζουν.

Εμείς άραγε έχουμε κάτι από τον ζήλο, από την θερμή πίστη, από την πνευματική

προκοπή αυτών των χριστιανών; Πόσο απέχει άραγε η δική μας πίστη από την πίστη

των χριστιανών αυτών; Αν κάνουμε κάποια σύγκριση, τότε θα δούμε πόσο μεγάλη

διαφορά υπάρχει μεταξύ ημών και εκείνων. Και το χειρότερο είναι ότι ζούμε με την

ψευδαίσθηση, ότι είμαστε και καλοί χριστιανοί, πράγμα που σημαίνει ότι δεν

έχουμε επίγνωση της πνευματικής μας καταστάσεως.

Ο Βαρνάβας προέτρεπε όλους, να μένουν αφοσιωμένοι και προσκολλημένοι στον

Κύριο. Επεδίωκε να προκόψουν ακόμη περισσότερο, να εδραιωθούν και να

τελειοποιηθούν ακόμη περισσότερο, διότι η πνευματική πρόοδος και ανάβασις δεν

έχει τελειωμό, δεν έχει τέρμα. Όσο ανεβαίνει κανείς, τόσο καταλαβαίνει ότι

χρειάζεται να ανέβει ακόμη περισσότερο. Συνεχώς και ακαταπαύστως ο χριστιανός

πρέπει να αγωνίζεται και να ανεβαίνει στην πνευματική ζωή, διότι αν ραθυμήσει,

υπάρχει ο κίνδυνος να παλινδρομήσει και να χάσει ό,τι με πολλούς κόπους κέρδισε.

«Ότι ην ανήρ αγαθός και πλήρης Πνεύματος Αγίου και πίστεως και προσετέθη

όχλος ικανός τω Κυρίω». Ο Βαρνάβας ήταν άνθρωπος απονήρευτος, ευθύς,

ειλικρινής, γεμάτος με Πνεύμα άγιο. Ήταν ένας αληθινός ποιμένας και διδάσκαλος

της Εκκλησίας, δοσμένος πέρα για πέρα στο έργο της Εκκλησίας. Πόσο μεγάλη

ανάγκη έχει σήμερα η Εκκλησία μας από τέτοιους ποιμένες!!! Δεν θα ήταν καθόλου

υπερβολή, αν λέγαμε, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στην Εκκλησία είναι η

τραγική έλλειψη αληθινών ποιμένων και διδασκάλων, ποιμένων με γνήσιο

4

Ορθόδοξο φρόνημα. Σήμερα μάλιστα που κυριαρχεί σχεδόν παντού η παναίρεση

του Οικουμενισμού και έχει γεμίσει η Εκκλησία με ψευδοδιδασκάλους αιρετικούς,

που προωθούν την αίρεση, το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο οξύ. Και όσο

περισσότερο βαδίζουμε προς τους έσχατους χρόνους και η ανθρωπότητα πλησιάζει

προς τη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου μας, τόσο η έλλειψη αυτή θα γίνεται,

σύμφωνα με τις προφητείες των αγίων της Εκκλησίας μας, όλο και πιο μεγάλη.

Δυστυχώς δεν μας παίρνει ο χρόνος να συνεχίσουμε περισσότερο στην ανάλυση

της περικοπής. Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω για μια ακόμη φορά στην αγάπη

σας, αυτό που και άλλες φορές έχω τονίσει. Το ότι δηλαδή, εν όψει αυτής της

ζοφερής παγκόσμιας καταστάσεως, όπου η αποστασία έχει φθάσει στο

αποκορύφωμά της, έχουμε ένα διπλό χρέος να φέρουμε εις πέρας. Πρώτον μεν να

προφυλαχθούμε από τους ψευδοδιδασκάλους οικουμενιστές, που με ύπουλο τρόπο

προσπαθούν να διαδώσουν τις αιρετικές τους διδασκαλίες, να χύσουν το δηλητήριο

της πλάνης στις ψυχές μας και έτσι να μας οδηγήσουν στην απώλεια. Και δεύτερον

να ανανήψουμε από το λήθαργο της ραθυμίας και να κάνουμε ένα καινούργιο

ξεκίνημα στην πνευματική μας ζωή, αγωνιζόμενοι, με περισσότερο ζήλο τώρα, στην

τήρηση του θελήματος του Θεού, μιμούμενοι τους χριστιανούς της Αντιόχειας.

Πράγμα το οποίο εύχομαι σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου

μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥΣ ΝΑΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΧΏΡΑ ΜΑΣ.

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 31 η Μαΐου 2021

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥΣ ΝΑΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΤΗ

ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός πολιτικός αναλυτής, ή εξειδικευμένος

θρησκειολόγος, ή ειδήμων κοινωνιολόγος, για να καταλάβει την ραγδαία

κατάρρευση του Χριστιανισμού στο δυτικό κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη. Οι

ειδήσεις από τη γηραιά ήπειρο είναι καταιγιστικές και προμηνύουν τον ταχέως

επερχόμενο και αναπόφευκτο εφιάλτη, τον οποίο πρόκειται να βιώσουν οι

ευρωπαϊκοί λαοί. Ο αποχριστιανισμός έχει αρχίσει εδώ και δυόμισι αιώνες από

τον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό» με τα άθεα και μηδενιστικά του

διδάγματα. Τώρα επιταχύνεται με γρήγορους ρυθμούς, ώστε είναι θέμα χρόνου να

σβήσει η χριστιανική μνήμη στο δυτικό κόσμο, παίρνοντας τη θέση της ο

άκρατος υλισμός, ο αχαλίνωτος ηδονισμός και ο φανατικός Ισλαμισμός, που θα

ρυθμίζουν όλες τις λεπτομέρειες της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής του δυτικού

ανθρώπου.

Υπάρχουν εξηγήσεις γι’ αυτή τη ζοφερή και μη αναστρέψιμη κατάσταση. Ο

Χριστός είναι ανεπιθύμητος, επειδή τα σωτήρια διδάγματα του Ευαγγελίου Του

αποτελούν εμπόδια στην υλιστική και ηδονιστική ζωή του σύγχρονου ευρωπαίου

ανθρώπου, γι’ αυτό πασχίζει να τον «ξεφορτωθεί» μια ώρα αρχύτερα. Άλλωστε

αυτός ο «Χριστός» και η «Εκκλησία» του, δεν είναι ο αληθινός Χριστός και η

γνήσια Εκκλησία Του, αλλά αιρετικά κακέκτυπα και αιρετικές επινοήσεις του

Παπισμού και του γνησίου τέκνου του, του Προτεσταντισμού. Ένας «Χριστός» ο

οποίος «εγκατέλειψε» τον κόσμο και την «Εκκλησία» του και την άφησε έρμαιο

στην τυραννική εξουσία του «αντιπροσώπου του», του «Πάπα», είναι περιττός,

καλύτερα να λείπει, δεν τον έχει ανάγκη ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος. Μια

«Εκκλησία», η οποία κυβερνάται από ένα εξουσιομανή τύραννο δικτάτορα, δεν

μπορεί να έχει καμία σχέση με την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική

Εκκλησία του Χριστού. Μια «Εκκλησία», η οποία το μόνο που έχει να

παρουσιάσει στην χιλιόχρονη ιστορική της πορεία είναι το ψεύδος, οι δεκάδες

κακοδοξίες, η τυραννία, η φρίκη των σταυροφοριών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι, οι

«ιερές εξετάσεις», οι γενοκτονίες, η αποικιοκρατία, τα ανείπωτα εγκλήματα κατά

των Ορθοδόξων, τα φρικιαστικά και πέρα από κάθε λογική και νομιμότητα, ηθικά

σκάνδαλα του παπικού «κλήρου», δεν μπορεί να έχει καμία θέση στις σύγχρονες

δυτικές κοινωνίες.

Την αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης έρχεται τα τελευταία χρόνια να

ολοκληρώσει η κατευθυνόμενη πλημμυρίδα των εκατομμυρίων μουσουλμάνων

παράνομων, (και ελάχιστων νόμιμων), μεταναστών. Ό, τι δεν κατάφεραν οι άθεοι

και χριστιανομάχοι «διαφωτιστές» τους δύο τελευταίους αιώνες, το κατάφεραν

2

οι νέοι έποικοι της Ευρώπης. Φυσικά όχι δια της πειθούς, διά του λόγου, αλλά δια

της βίας! Δια των ολεθρίων και δαιμονικών διδαγμάτων του Κορανίου και της

Σαρίας, (ισλαμικού νόμου), εισβάλλουν στην Ευρώπη, όχι ως φιλοξενούμενοι,

αλλά ως κατακτητές! Έρχονται να συντρίψουν και τα τελευταία ίχνη του

Χριστιανισμού, να γκρεμίζουν το Σταυρό και να ανυψώσουν την ημισέληνο. Να

κατεδαφίσουν τους ναούς και να ανεγείρουν τζαμιά. Να ισοπεδώσουν τα

καμπαναριά και να υψώσουν μιναρέδες, όπου θα διαλαλείται στους ευρωπαίους

υποδούλους τους η πίστη δια της βίας στο «θεό» του Κορανίου και θα υβρίζεται η

Παναγία Τριάδα, ως «ειδωλολατρία» και ο Χριστός θα υποβιβάζεται ως

άνθρωπος, κατώτερος του Μωάμεθ! Ήδη άρχισε να διαφαίνεται στην Ευρώπη η

τραγικότητα. Οι ευρωπαίοι πολίτες άρχισαν να βιώνουν τη φρίκη της ισλαμικής

τρομοκρατίας, με τις συνεχείς επιθέσεις σε ανύποπτους και αθώους ανθρώπους,

οι οποίοι κατακρεουργούνται από τους πιστούς του Αλλάχ, γενόμενοι τα

εξιλαστήρια θύματά τους, για να γίνουν εκείνοι αρεστοί στο «θεό» τους και να

εξασφαλίσουν τον «ισλαμικό παράδεισο»!

Μια άλλη πολύ ανησυχητική κατάσταση είναι οι συχνές επιθέσεις φανατικών

ισλαμιστών σε ναούς και λατρευτικές συνάξεις. Αποκαλυπτική είναι η είδηση, η

οποία μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ, πριν από λίγες ημέρες και όχι τυχαία, σε

πασχάλια περίοδο. Παραθέτουμε μια από τις πολλές ειδήσεις: «Μπαράζ

επιθέσεων σε εκκλησίες στην Ευρώπη - Στην Γερμανία μουσουλμάνοι

διέκοψαν λειτουργία. Τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει αρκετές επιθέσεις σε

εκκλησίες στην Ευρώπη. Οι περισσότερες εναντίον Ρωμαιοκαθολικών

εκκλησιών, αλλά στοχοποιήθηκαν επίσης τόποι λατρείας άλλων χριστιανικών

ομολογιών. Πολλές από αυτές τις περιπτώσεις περιλαμβάνουν εμπρησμό και

καταστροφή. Για παράδειγμα, στο Glonn της Γερμανίας, στις 19 Μαρτίου,

έγινε μια απόπειρα πυρκαγιάς στον προθάλαμο μιας προτεσταντικής

εκκλησίας. Στις 20 Μαρτίου, μια ομάδα ξένων στη γερμανική πόλη Freistett

κατέστρεψε ένα εκκλησιαστικό όργανο και το εσωτερικό μιας εκκλησίας. Το

ίδιο Σαββατοκύριακο στις 22 Μαρτίου, τα παράθυρα μιας εκκλησίας

συνετρίβησαν στο Σίνγκεν. Στο Rheinau μια εκκλησία υπέστη τόσο ζημιά που

υπολογίστηκε σε χιλιάδες ευρώ. Στην Ιταλία, η ίδια εκκλησία δέχθηκε επίθεση

δύο φορές στη σειρά, στις 18 και 22 Μαρτίου. Η εκκλησία στη Golasecca που

χρονολογείται από το 1630 καταστράφηκε από βανδάλους. Στην Φότζα στην

κοινότητα της Απουλίας εκκλησία υπέστη ζημιά στις 25 Μαρτίου από

βανδάλους που ψέκασαν το χώρο με άσεμνες εικόνες. Αρκετές εκκλησίες

βανδαλίστηκαν επίσης στην Αυστρία, την Αγγλία, τη Γαλλία και την Πολωνία.

Δεν καταστρέφονται μόνο εκκλησίες, αλλά και νεκροταφεία κοντά σε

εκκλησίες, όπως συνέβη πρόσφατα στην Πολωνία. Στις 23 Μαρτίου,

καταστράφηκαν 201 τάφοι στο νεκροταφείο της εκκλησίας στο Olsztyn. Στη

Μοσίνα, το ενοριακό νεκροταφείο καταστράφηκε τη νύχτα της 11ης προς 12ης

Απριλίου. Μια εκκλησιαστική λειτουργία στη Νίντα στο κρατίδιο της Έσσης

στη Γερμανία, διακόπηκε το Πάσχα από τρεις μουσουλμάνους νεαρούς άνδρες.

3

Επιτέθηκαν σε αρκετούς ενορίτες και φώναξαν ότι υπήρχε μόνο ένας Θεός,

δηλαδή ο Αλλάχ» http://lefteria.blogspot. com/2021/05/blog-post_259.html).

Έχουμε τη βεβαιότητα ότι αυτή η λίαν ανησυχητική κατάσταση στον

ευρωπαϊκό χώρο δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε «αυθόρμητη», ούτε συγκυριακή,

όπως τη θέλουν κάποιοι «προοδευτικοί», αλλά επιτυχής υλοποίηση ενός πολύ

καλά οργανωμένου σχεδίου για την εξυπηρέτηση των στόχων της «Νέας Τάξεως

Πραγμάτων», οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Για να καταρρεύσει ο

Χριστιανισμός, ο οποίος στέκεται το μόνο ισχυρό εμπόδιο στην πραγμάτωση των

στόχων της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της υποδούλωσης του κόσμου σε

ορισμένες πολιτικές, θρησκευτικές και οικονομικές ελίτ. Για την πραγματοποίηση

της παγκόσμιας κυβέρνησης, η οποία αποτελεί τον μονόδρομο για τους αφανείς

«σκαπανείς» της παγκοσμιοποίησης και η οποία θα επιφέρει μια πρωτόγνωρη

εφιαλτική κατάσταση, μη αναστρέψιμη, για την ανθρωπότητα. Δεν είναι

άλλωστε χωρίς σημασία το γεγονός ότι οι αλλόθρησκοι παράνομοι μετανάστες

στην Ευρώπη ζουν πλουσιοπάροχα, σε σχέση με τις εξαθλιωμένες πατρίδες τους,

με επιδόματα, τα οποία χορηγούν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, γεγονός που

σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο είναι ευπρόσδεκτοι, αλλά και χρήσιμοι,

και το χειρότερο, με την προοπτική της μόνιμης εγκατάστασής τους στην

Ευρώπη, το οποίο σημαίνει την ταχύτατη και ραγδαία ισλαμοποίησή της! Η

Ευρώπη πληρώνει τις ολέθριες επιλογές της, καθ’ ότι δεν είχε τη διάθεση να

αποτινάξει την παποπροτεσταντική πνευματική πανώλη, η οποία την οδήγησε σε

αυτή την κατάσταση. Είναι ευδιάκριτο πως απλά ξέφυγε από το στόμα της

Σκύλας και έπεσε στο στόμα της Χάρυβδης! Και το πλέον τραγικό είναι ότι οι

θιασώτες του Οικουμενισμού δεν θέλουν να δουν αυτή την τραγικότητα της

Ευρώπης, την οποία έφερε η παταγώδης χρεωκοπία του δυτικού χριστιανικού

οικοδομήματος, αναγνωρίζοντας τις αιρετικές του κοινότητες ως «Εκκλησίες»

και το Ισλάμ ως θρησκεία, η οποία οδηγεί (και αυτή) στον ίδιο με την Εκκλησία

μας Θεό!

Δυστυχώς η δραματική αυτή κατάσταση εδραιώνεται και στη χώρα μας.

Καθημερινά έρχονται στο φως της δημοσιότητας περιπτώσεις βανδαλισμών και

βεβηλώσεων ναών, οι οποίες έχουν την «σφραγίδα» μουσουλμάνων μεταναστών,

κύρια σε παρακείμενους χώρους εγκατάστασής τους. Πρόσφατα βέβηλοι στη

Λιβαδειά εισέβαλαν στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου του νέου, όπου

κατέστρεψαν και αφόδευσαν πίσω από την Αγία Τράπεζα! Λίαν ανησυχητική

είναι και μια ανακοίνωση ενός κινήματος, το λεγόμενο «Αφγανικό –

Πακιστανικό Ισλαμικό Κίνημα», το οποίο λειτουργεί με την άδεια του κράτους

στην πατρίδα μας: Η ανακοίνωση αυτή, έγινε στις 9 Απριλίου, δηλαδή λίγο πριν η

Ελλάδα γιορτάσει το Ορθόδοξο Πάσχα: «Με αφορμή τις ημέρες που έρχονταν ο

πρόεδρος του κινήματος Ααντχίλ Μπιλάλ κάλεσε τους ομοδόξους του,

μουσουλμάνους, σε διαμαρτυρία κατά ‘βλασφημίας’ την ημέρα της

Αναστάσεως. ‘Το Πάσχα φτάνει μουσουλμάνοι σύντροφοί μου, όλοι κάνουμε

αποχή από τη γιορτή των απίστων και μαζευόμαστε για διαμαρτυρία κατά της

βλασφημίας στο Σύνταγμα ώρα 00.30 την Κυριακή (σ.σ. το βράδυ της

4

Ανάστασης). Φέρνουμε πανό, σημαίες και φορεσιές μας ώστε να δείξουμε

στους χριστιανοφασίστες ότι δεν είναι μόνοι σε αυτή τη χώρα! Ο Αλλάχ να σας

ευλογεί όλους! Ο πρόεδρος Ααντχίλ Μπιλάλ’». (https://

paratolmosblog.blogspot.com/2017/04/sok-islamistes-stin-ellada-apokaloyn-

apistous-kai-vlasfimous-tous-ellines-xristianoyseikones.html). Λόγω των

περιοριστικών μέτρων, (μόνο για μας), δεν γνωρίζουμε αν πραγματοποιήθηκε η

ισλαμική διαδήλωση κατά του Πάσχα, τη νύχτα της Αναστάσεως και η

ανακοίνωση κατέβηκε από το διαδίκτυο, μετά από έντονες διαμαρτυρίες και

σχόλια. Πάντως είναι ένας εφιαλτικός προάγγελος για το ζοφερό μέλλον και στην

Ορθόδοξη πατρίδα μας!

Περαίνοντας, εκφράζουμε την ανησυχία μας για ό, τι συμβαίνει στην άλλοτε

χριστιανική Ευρώπη και δυστυχώς και στη χώρα μας, στην οποία έχυσαν το

τιμημένο αίμα τους οι ηρωϊκοί πρόγονοί μας, οι αγωνιστές της εθνικής μας

παλιγγενεσίας, για να αποτινάξουν την φρικτή οθωμανική δουλεία, η οποία ήταν

εδραιωμένη στα αντίχριστα διδάγματα του Κορανίου και της Σαρίας, η οποία

επιτάσσει την εξαφάνιση κάθε τι, που δεν συμφωνεί με την θρησκεία του Ισλάμ.

Ας εγερθούμε λοιπόν από την ανεπίτρεπτη πνευματική μας νωθρότητα και ας

αγωνιστούμε με κάθε νόμιμο κοινωνικό μέσο, που μας παρέχει η πολιτεία,

ενάντια στην καταστροφική και ολέθρια πορεία, στην οποία οδηγείται το Έθνος

μας. Ας εντείνουμε παράλληλα και τον πνευματικό μας αγώνα με θερμότερη

προσευχή και μετάνοια, ικετεύοντας τον άγιο Τριαδικό Θεό να διασκορπίσει τα

σατανικά σχέδια των σκοτεινών δυνάμεων και να δοξάσει για μια ακόμη φορά

την αγία Ορθοδοξία μας.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (23.5.2021)Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (23.5.2021)

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τέταρτη Κυριακή από του

Πάσχα, η Κυριακή του Παραλύτου και ονομάσθηκε έτσι, επειδή την ημέρα αυτή η

αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να μνημονεύουμε το θαύμα της θεραπείας του

Παραλύτου, ένα θαύμα που έκανε ο Κύριος στην Ιερουσαλήμ, εκεί στην

προβατική πύλη της Βηθεσδά, το οποίο διηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο 5 ο

κεφάλαιο του ευαγγελίου του. Λέγαμε την προηγούμενη Κυριακή ότι καθ’ όλη την

αναστάσιμη περίοδο του Πεντηκοσταρίου, την οποία διανύουμε, θα ασχοληθούμε

με την Χάρη του Θεού και τις πρεσβείες του αγίου ευαγγελιστού Λουκά, με τον

σχολιασμό και την ερμηνεία αποστολικών περικοπών από τις Πράξεις.

Η σημερινή αποστολική περικοπή που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια

περικοπή από το 9ο κεφάλαιο των Πράξεων, στην οποία ο ευαγγελιστής Λουκάς

μας περιγράφει δύο ακόμη χαρακτηριστικά θαύματα του αποστόλου Πέτρου, αυτό

της θεραπείας του παραλύτου Αινέα στην Λύδδα και αυτό της αναστάσεως της

Ταβιθάς στην Ιόππη. Και τα δύο αυτά θαύματα έγιναν κατά την διάρκεια

περιοδείας του Πέτρου σε διάφορες πόλεις και χωριά της Παλαιστίνης, εξ’ αιτίας

δε αυτών πλήθη ανθρώπων επίστευσαν στο Χριστό.

Σύμφωνα με την διήγηση του Λουκά: «Εγένετο δε Πέτρον διερχόμενον δια

πάντων κατελθείν και προς τους αγίους τους κατοικούντας Λύδδαν». Μετά την

κατάπαυση των διωγμών για τους οποίους έκανε λόγο προηγουμένως ο

ευαγγελιστής στο 8 ο κεφάλαιο, ο Πέτρος αναλαμβάνει μια νέα περιοδεία σ’ όλες

τις περιοχές της Παλαιστίνης, στις οποίες είχε διαδοθεί το ευαγγέλιο και είχαν

ιδρυθεί τοπικές Εκκλησίες. Βρισκόμαστε γύρω στο 39 μ.Χ. Όπως μας

πληροφορούν οι ιστορικοί, την εποχή αυτή αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο

Καλιγούλας, ένας ανώμαλος και παρανοϊκός άνθρωπος, που έμοιαζε περισσότερο

με θηρίο παρά με άνθρωπο. Αυτός λοιπόν θέλησε να τοποθετήσει το άγαλμα του

εαυτού του στο ναό των Ιεροσολύμων και έστειλε τον τοπικό Διοικητή της

Παλαιστίνης, τον Πετρώνιο με δύο Ρωμαϊκές Λεγεώνες, να επιβάλει την θέλησή

του. Ας μην ξεχνούμε ότι την εποχή εκείνη οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ελατρεύοντο

ως Θεοί. Όπως ήταν επόμενο στην Ιερουσαλήμ έγινε μεγάλος καυγάς, μεγάλη

ταραχή και αναστάτωση. Μέσα σ’ αυτή λοιπόν την ταραχή, την αναμπουμπούλα,

βρίσκει την ευκαιρία ο Πέτρος να βγεί από τα Ιεροσόλυμα, για να επισκεφθεί όλες

αυτές τις παρά πάνω τοπικές Εκκλησίες. Όπως ένας στρατηγός, μετά την

κατάπαυση της μάχης, επισκέπτεται και επιθεωρεί τα στρατεύματα, τα φρούρια, τα

φυλάκια, έτσι και ο Πέτρος. Επισκέπτεται για να δεί, να επιθεωρήσει

αυτοπροσώπως, πως πορεύονται, πως ζουν εκεί οι χριστιανοί και τι προβλήματα

ενδεχομένως αντιμετωπίζουν. Καθώς λοιπόν περιόδευε, συνέβη να επισκεφθεί και

τους αγίους, δηλαδή τους Χριστιανούς που κατοικούσαν στη Λύδδα. Ή Λύδδα

είναι μια πόλις, που βρίσκεται δυτικά της Ιερουσαλήμ και ανατολικά της Ιόππης,

από τη οποία, σύμφωνα με μια παράδοση, καταγόταν ο άγιος Γεώργιος.

2

«Εύρε δε εκεί άνθρωπόν τινα Αινέαν ονόματι, εξ ετών οκτώ κατακείμενον επί

κραβάττω, ος ην παραλελυμένος. Και είπεν αυτώ ο Πέτρος, Αινέα, ιάται σε

Ιησούς ο Χριστός, ανάστηθι και στρώσον σεαυτώ. Και ευθέως ανέστη». Εκεί

στη Λύδδα υπήρχε κάποιος άνθρωπος ονόματι Αινέας. Αυτός ο Αινέας είχε

πιστεύσει στο Χριστό και ήταν μέλος της τοπικής Εκκλησίας, ήταν δε παράλυτος

πάνω σ’ ένα κρεβάτι επί 8 ολόκληρα χρόνια, πράγμα που σημαίνει, ότι ανθρωπίνως

ήταν αδύνατη η θεραπεία του. Όταν λοιπόν πήγε εκεί ο Πέτρος, οι άλλοι αδελφοί

τον πληροφόρησαν γι’ αυτόν και ότι λόγω της παραλυσίας του δεν μπορεί να έρθει

στη σύναξη. Τότε ο Πέτρος πήγε να τον επισκεφθεί με σκοπό να τον θεραπεύσει.

Με δεδομένο το γεγονός ότι ο Αινέας είναι πιστό και ζωντανό μέλος της

Εκκλησίας, ο Πέτρος προχωρεί κατ’ ευθείαν στη θεραπεία του. Του λέει: Αινέα σε

θεραπεύει ο Χριστός, όχι εγώ. Σε αντίθεση με τον Χριστό, ο οποίος όταν θεράπευε

τους παραλύτους έλεγε: «Άρον τον κράβατόν σου και περιπάτει», δηλαδή

θαυματουργούσε με την ιδική του εξουσία και δύναμη. Ο Πέτρος όπως

προηγουμένως εθεράπευσε τον εκ γενετής χωλό, έτσι και εδώ επαναλαμβάνει ότι

το θαύμα είναι του Χριστού, και όχι δικό του. Και το λέει με έμφαση, για να το

ακούσουν όλοι και να πιστεύσουν. Διότι ο σκοπός του θαύματος δεν είναι να

θεραπευθεί ένας πονεμένος άνθρωπος, αλλά να πιστεύσει ο κόσμος. Να δουν ότι ο

Χριστός που πέθανε όντως και αναστήθηκε, είναι ζωντανός, είναι αοράτως παρών

και γίνεται αισθητή η παρουσία του μέσω αυτού του θαύματος. Και στη συνέχεια

για να φανεί, ότι όντως θεραπεύτηκε, του λέγει ο Πέτρος: «Ανάστηθι καὶ στρώσον

σεαυτώ». Δηλαδή σήκω και στρώσε μόνος σου το κρεβάτι σου, δεν έχεις ανάγκη

από βοήθεια.

«Και είδον αυτόν πάντες οι κατοικούντες Λύδδαν και τον Σάρωνα, οίτινες

επέστρεψαν επί τον Κύριον». Και όλοι οι άνθρωποι που κατοικούσαν στη Λύδδα

και στον Σάρωνα, τον είδαν να περπατάει. Ο Σάρωνας είναι μια μεγάλη πεδιάδα

που εκτείνεται από την Καισάρεια προς Βορρά μέχρι την Λύδδα και την Ιόππη

προς Νότον. Ο Αινέας γεμάτος χαρά διαλαλούσε παντού, όπου πήγαινε το θαύμα

της θεραπείας του. Και όσοι τον εγνώριζαν, ότι ήταν παράλυτος, τον ρωτούσαν

γεμάτοι περιέργεια να μάθουν, πώς θεραπεύθηκε. Και αυτός τους εξηγούσε, ότι

τον θεράπευσε ο Χριστός διά μέσου του Πέτρου. Έτσι το θαύμα αυτό έγινε

αφορμή να πιστεύσουν στο Χριστό πλήθη ανθρώπων. Οι κάτοικοι των πόλεων, τις

οποίες επεσκέφθηκε ο Πέτρος, καθώς άκουγαν το κήρυγμά του και καθώς είχαν

υπ’ όψη τους το θαύμα της θεραπείας του Αινέα, αλλά και το άλλο μεγαλύτερο

θαύμα, που θα διηγηθεί στη συνέχεια ο Λουκάς, της αναστάσεως της Ταβιθά,

πίστευαν τελικά και εβαπτίζονταν και γίνονταν μέλη της Εκκλησίας.

Παρά κάτω ο Λουκάς έρχεται στο επόμενο θαύμα, αυτό της αναστάσεως της

Ταβιθά. «Εν Ιόππῃ δε τις ην μαθήτρια ονόματι Ταβιθά, ή διερμηνευομένη

λέγεται Δορκάς. Αύτη ην πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών ων εποίει». Η

Ιόππη είναι μια παραθαλάσσια πόλις στην Ανατολική Μεσόγειο. Βρίσκεται 50

χιλιόμετρα ΒΔ από τα Ιεροσόλυμα και 15 χιλιόμετρα από την Λύδδα. Έχει και

μεγάλο λιμάνι. Εκεί λοιπόν στην Ιόππη υπήρχε κάποια μαθήτρια ονόματι Ταβιθά,

όνομα εβραϊκό που στα ελληνικά σημαίνει δορκάς. Ο άγιος Χρυσόστομος

3

σχολιάζει και λέγει, ότι η δορκάς είναι ένα ζώο, που διακρίνεται για την

εγρήγορση, την νηφαλιότητα και την ταχύτητα, με την οποία κινείται. Η Ταβιθά

ήταν όνομα και πράγμα δορκάς, δηλαδή ήταν άνθρωπος νηφάλιος, σβέλτος και

δραστήριος. Διότι όπως λέγει παρά κάτω «ην πλήρης αγαθών έργων και

ελεημοσυνών ων εποίει». Ήταν γεμάτη από αγαθά έργα. Δεν λέγει εποίησε, αλλά

«εποίει». Δηλαδή συνεχώς και ακαταπαύστως έκανε ελεημοσύνες. Η Ταβιθά

έμοιαζε με δένδρο αγλαόκαρπο, φορτωμένο με αγαθά έργα και ελεημοσύνες, με

έργα αγάπης και φιλανθρωπίας, πράγμα που σημαίνει, ότι ήταν ευκατάστατη, είχε

δηλαδή κάποια περιουσία. Όλα αυτά τα έργα είναι καρπός της πίστεως και είναι το

σημάδι, που δείχνει ότι η πίστη είναι ζωντανή και πραγματική, διότι πίστις χωρίς

τα έργα είναι νεκρά, όπως και τα έργα χωρίς την πίστη είναι ανώφελα. Στη

συνέχεια περιγράφει ο Λουκάς, πώς ο Πέτρος μετά από θερμή προσευχή του προς

τον Κύριο Ιησού, ανέστησε την Ταβιθά, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη έκπληξη

και θαυμασμό σε όλους τους κατοίκους της Ιόππης και όλης της γύρω περιοχής και

έγινε αφορμή το θαύμα αυτό, να πιστεύσουν πολλοί και να γίνουν χριστιανοί.

Κλείνοντας, γιατί δεν μας παίρνει ο χρόνος, θα ήθελα να σχολιάσω σαν ένα

γενικό συμπέρασμα από την περικοπή, ότι τόσον ο απόστολος Πέτρος, όσο και οι

άλλοι απόστολοι έκαναν με τη δύναμη του Χριστού πάμπολλα θαύματα, μέχρι και

αναστάσεις νεκρών, όπως εδώ στην προκειμένη περίπτωση της αναστάσεως της

Ταβιθάς. Τα θαύματα ήταν τότε απαραίτητα, προκειμένου να πεισθούν, όσοι ήσαν

βέβαια καλοπροαίρετοι, ότι όντως ο Χριστός πέθανε, ετάφη και αναστήθηκε. Να

βεβαιωθούν, ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, τον οποίον προανήγγειλαν οι προφήτες, ο

μοναδικός σωτήρας και λυτρωτής του κόσμου και στη συνέχεια να πιστεύσουν σ’

αυτόν, να βαπτισθούν και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας. Όσοι δε επίστευαν και

εβαπτίζοντο, ελάμβαναν Πνεύμα άγιον και γίνονταν ζωντανά και συνειδητά μέλη

της Εκκλησίας. Ήταν δε εκ των προτέρων αποφασισμένοι να υπομένουν χάριν της

πίστεώς των διωγμούς και θλίψεις, διότι είχαν υπ’ όψη τους τον λόγο του Κυρίου

μας: «εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον

κοσμον». Ήταν έτοιμοι ακόμη και τη ζωή τους να θυσιάσουν για την αγάπη του

Χριστού, γι’ αυτό και εβίωναν την παρουσία του Χριστού μέσα στις ψυχές των διά

του αγίου Πνεύματος. Άλλοι από αυτούς αναγκάσθηκαν, λόγω των διωγμών, να

φύγουν από τα σπίτια τους ως μετανάστες και να εγκατασταθούν σε άλλες πόλεις

της Παλαιστίνης και να χάσουν τις περιουσίες τους. Άλλοι φυλακίσθηκαν και

άλλοι μαρτύρησαν, όπως ο άγιος πρωτομάρτυρας Στέφανος. Η Εκκλησία την

εποχή εκείνη γεννήθηκε, αυξήθηκε και εξαπλώθηκε εν μέσω πολλών διωγμών και

θλίψεων, όπως φαίνεται από τις διηγήσεις των Πράξεων. Η πίστη των χριστιανών

της εποχής εκείνης είχε κόστος, στοίχιζε βαρύ τίμημα.

Η δική μας η πίστη, μπορούμε να πούμε άραγε, ότι έχει την γνησιότητα και τα

χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πίστεως των χριστιανών εκείνων; Πόσο απέχει η

δική μας πίστη από την πίστη των χριστιανών των αποστολικών χρόνων; Κάναμε

ποτέ κάποια σύγκριση, για να δούμε πόσο μεγάλη διαφορά υπάρχει μεταξύ ημών

και εκείνων; Μια πίστη που δεν μας κοστίζει τίποτε, σίγουρα δεν είναι αληθινή

πίστη, διότι όπως μας βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος: «Πάντες οι ευσεβώς

4

θέλοντες ζήν διωχθήσονται». Είναι νόμος πνευματικός, ότι όλοι όσοι θέλουν να

ζήσουν τη χριστιανική ζωή, θα υποστούν διωγμούς και θλίψεις. Βέβαια σήμερα η

Εκκλησία μας δεν διώκεται, όπως τότε στα αποστολικά χρόνια, ώστε να κινδυνεύει

η ζωή μας εξ’ αιτίας της πίστεώς μας. Διώκεται όμως έμμεσα, με άλλους τρόπους

και μεθοδεύσεις, όπως τις ζήσαμε στην πανδημία του κορονοϊού τα τελευταία δύο

χρόνια. Και είναι βέβαιο ότι όσο βαδίζουμε προς τους έσχατους χρόνους, οι

διωγμοί όχι μόνο δεν θα καταπαύουν, αλλά θα αυξάνονται όλο και περισσότερο.

Αν λοιπόν, στο προσεχές μέλλον, επιτρέψει ο Θεός και έλθουν σκληρότεροι

διωγμοί, εμείς οι σημερινοί χριστιανοί είμαστε πρόθυμοι να υπομένουμε τα πάντα

για την αγάπη του Χριστού; Θα μείνουμε άραγε σταθεροί και ακλόνητοι, ή θα

υποχωρήσουμε και θα αρνηθούμε την πίστη μας; Ας αγωνιστούμε λοιπόν τώρα

που έχουμε ακόμη χρόνο στη διάθεσή μας, να ζήσουμε με μετάνοια. Ας

αγωνιστούμε να καρποφορήσουμε τις αρετές και τα έργα της αγάπης, ώστε όταν

έρθει η ώρα των διωγμών, να μείνουμε σταθεροί και ακλόνητοι και να

ομολογήσουμε τον Χριστό μέχρι θανάτου, πράγμα που εύχομαι να γίνει σε όλους

μας με την Χάρη του Κυρίους μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.

ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ»;

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 24 Μαΐου 2021

ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ»;

Ισχυρή αίσθηση προκάλεσε η πρόσφατη αποχώρηση της Τουρκίας από την

«Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης», μια διεθνής «Συνθήκη», η οποία αφορούσε

την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των γυναικών και την πρόληψη και

καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας. Στις

20 Μαρτίου 2021 ο Τούρκος Πρόεδρος κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εξέδωσε

διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο αποσύρεται η Τουρκία από τη «Συνθήκη»,

προκαλώντας, όπως ήταν αναμενόμενο, την διεθνή κατακραυγή, σφοδρές

διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια από ομάδες υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών

και σάλο στα ΜΜΕ, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό. Η

διεθνής αυτή «Συνθήκη» είναι ένα πολύ σημαντικό κείμενο, το οποίο ψηφίστηκε

στην Κωνσταντινούπολη το 2011, για να αντιμετωπίσει το οξύτατο αυτό πρόβλημα

το οποίο μαστίζει πολλές χώρες του κόσμου και ιδιαίτερα την Τουρκία.

Σύμφωνα με δημοσιογραφική πηγή: «Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης,

υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2011, τέθηκε σε ισχύ το 2014

και υπογράφηκε από την Ε.Ε. το 2017….Σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού

Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. για το 2014, μία στις τρεις γυναίκες έχει

υποστεί σωματική βία, σεξουαλική βία, ή και τις δύο μορφές βίας από την

ηλικία των 15 ετών και έπειτα. Το 55% των γυναικών έχουν βρεθεί αντιμέτωπες

με μία ή περισσότερες μορφές σεξουαλικής παρενόχλησης, ενώ το 11% έχει

υποστεί ψηφιακή παρενόχληση. Μία στις είκοσι έχει βιαστεί».

(https://www.europarl.europa.eu/news/el/press-room/20191121IPR67113 /sumvasi

-konstantinoupolis-ola-ta-krati-meli-na-tin-epikurosoun-amesa).

Αποκαλυπτικό είναι το δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας «Capitol»:

«Η συνθήκη θέτει ολοκληρωμένα πρότυπα για την προστασία των γυναικών από

κάθε μορφή βίας. Η απόσυρση προκάλεσε εκτεταμένες διαμαρτυρίες από

ομάδες υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών και μια αναταραχή στα μέσα

κοινωνικής δικτύωσης, που επικρίνουν την απόφαση και φοβούνται ότι αυτή η

κίνηση είναι προάγγελος δεινών για την κατάσταση των ανθρωπίνων

δικαιωμάτων στην Τουρκία, μια χώρα με υψηλά ποσοστά βίας προς γυναίκες:

Μόλις το 2020, δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 300 γυναίκες. Μετά την οργή του

κοινού για την απόσυρση, οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι απάντησαν με στόμφο

ότι τα δικαιώματα των γυναικών κατοχυρώνονται στην εθνική νομοθεσία και

ότι δεν υπάρχει ανάγκη για διεθνείς νόμους. Ο υπεύθυνος επικοινωνίας του

Ερντογάν, Φαχρετίν Αλτούν, υπερασπίστηκε την απόφαση με τον ισχυρισμό ότι

η Συνέλευση "παραβιάστηκε από μια ομάδα ανθρώπων που προσπαθούσαν να

2

παρουσιάσουν την ομοφυλοφιλία ως νόρμα" και ότι αυτό είναι ασυμβίβαστο με

τις κοινωνικές και οικογενειακές αξίες της χώρας. Η Τουρκία ήταν το πρώτο

κράτος που επικύρωσε τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και έγινε το πρώτο

που αποσύρθηκε» (https://www.capital.gr/diethni/3535268/sunthiki-tis-

konstantinoupolis-oi-treis-logoi-piso-apo-tin-apofasi-erntogan-gia-aposursi).

Τι κρύβεται πίσω από την απόσυρση; Πολλοί αναλυτές σε όλο τον κόσμο

προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την πρωτοφανή αυτή απόφαση το Τούρκου

Προέδρου, ως κάποιον πολιτικό ελιγμό, για την αντιμετώπιση των εσωτερικών

προβλημάτων, τα οποία αντιμετωπίζει τελευταία. Όμως ελάχιστοι διέκριναν ότι η

ενέργειά του αυτή αποτελεί μια ακόμα στροφή προς τον ριζοσπαστικό Ισλαμισμό,

από τον οποίο εμφορείται ο ίδιος, εγκαταλείποντας το όραμα του «κοσμικού

κράτους», το οποίο θεσμοθέτησε ο προκάτοχός του Μουσταφά Κεμάλ. Πρόκειται

για μια ενέργεια, που εναρμονίζεται άριστα με την πρόσφατη απόφασή του να

μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί και αποκαλύπτει, ακόμη πιο ξεκάθαρα τώρα,

την σταθερή προσήλωσή του στην υλοποίηση του οράματος, να αναστήσει την

πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία οφείλει να ευθυγραμμίζεται με τα

διδάγματα του Κορανίου σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής της χώρας.

Σύμφωνα με την προοπτική αυτή κάθε νόμος και κάθε διεθνής σύμβαση που δεν

συμφωνεί με το Κοράνιο, (όπως η «Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης»), πρέπει

να καταργείται. Το «ξήλωμα» των δικαιωμάτων των γυναικών και η υποβάθμιση

της ισότιμης θέσης των στη σύγχρονη κοινωνία αποτελεί ίσως το πιο τρανταχτό

παράδειγμα πισωγυρίσματος του τουρκικού κράτους στο πάλαι ποτέ οθωμανικό

καθεστώς, στο οποίο ο υπέρτατος νόμος που ρυθμίζει όλες τις πτυχές της

κοινωνικής, συζυγικής και οικογενειακής ζωής είναι το Κοράνιο και μόνο το

Κοράνιο. Βέβαια τα μεγαλεπήβολα σχέδια του κ. Ερντογάν, αποτελούν,

τουλάχιστον για την ώρα, ουτοπία.

Σε παλαιότερη ανακοίνωση του Γραφείου μας με τίτλο «Μπορούμε να δούμε το

Ισλάμ με άλλο τρόπο», (17 Μαρτίου 2017), καταδείξαμε την τραγική θέση της

γυναίκας στο Ισλάμ με βάση το Κοράνιο. Παραθέτουμε στη συνέχεια ένα

απόσπασμα, για να φανεί, σε ποιά σκληρή και φρικτή οπισθοδρόμηση οδηγεί το

έθνος του ο Τούρκος Σουλτάνος: «Είναι γνωστό, τι διδάσκει το «ιερό» βιβλίο του

Ισλάμ, το Κοράνιο, το οποίο θεωρείται από τους οπαδούς του αιώνιο και

άναρχο, όπως και ο Αλλάχ, σχετικά με τη γυναίκα. Το Κοράνιο θεωρεί τη

γυναικεία φύση κατώτερη, σε σχέση με τη φύση του άνδρα και ως εκ τούτου

κτήμα του ανδρός, ο οποίος έχει την ‘θεϊκή εντολή’ να χρησιμοποιήσει ακόμη

και βία σ’ αυτήν. Για παράδειγμα στη Σούρα ‘Αι Γυναίκες, 4:38’ ορίζεται: ‘Οι

άνδρες είναι ανώτεροι των γυναικών ένεκα της ιδιότητος δι’ ης ο Θεός ύψωσε

τους μεν επί των δε, και διότι οι άνδρες προικίζουσι τας γυναίκας εκ του

πλούτου αυτών… Ονειδίζετε εκείνας, ων την απείθειαν πτοείσθε. Θέλετε ορίσει

εις αυτάς χωριστήν κοίτην, τύπτοντες αυτάς. Εάν όμως ύπακούωσιν υμάς, έστε

προς αυτάς ευμενείς’. Σε άλλο εδάφιο του Κορανίου, (Κοράνι 2:223),

αναφέρεται: ‘Οι γυναίκες σας είναι σαν ένα κομμάτι καλλιεργημένης γης για

σας. Έτσι πλησιάστε τη γη σας όποτε και όπως θέλετε», όπου κατοχυρώνεται

«θεϊκά», η χωρίς όρια, ικανοποίηση των ανδρών από τις γυναίκες, ανεξάρτητα από

3

τη θέληση εκείνων! Η υποτίμηση της γυναίκας φθάνει μέχρι την προσευχή, καθότι

δεν επιτρέπεται σ’ αυτές να προσεύχονται στα τζαμιά μαζί με τους άνδρες! Οι

γυναίκες δεν είναι πάντα καλοδεχούμενες στα τζαμιά και υποχρεώνονται να

προσεύχονται στα σπίτια τους, ή να συγκεντρώνονται σε λιγότερο άνετες

τοποθεσίες. Όπως για παράδειγμα στο μεγάλο τζαμί του Παρισιού δεν επιτρέπουν

στις γυναίκες να προσεύχονται στην κεντρική αίθουσα και τις στριμώχνουν στο

υπόγειο.

Αυτή είναι η θέση της γυναίκας στο Ισλάμ. Απόλυτα κατώτερη από τον άνδρα,

σε σημείο ώστε να μην μπορεί να προσευχηθεί μαζί του. Να μη μπορεί να εισέλθει

σε τζαμί, αλλά να προσεύχεται ιδιωτικά στο σπίτι! Και όλα αυτά βεβαίως

απορρέουν από τη «θεολογία» του Κορανίου και της «Ισλαμικής Παραδόσεως».

Μια ματιά στις ισλαμικές χώρες, όπου κυριαρχεί το αυθεντικό Ισλάμ και

εφαρμόζεται ο νόμος της «Σαρία», είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς τη

φρικτή πραγματικότητα, την οποία βιώνουν οι γυναίκες στις χώρες αυτές. Εκεί οι

γυναίκες στερούνται και αυτών των ελαχίστων και στοιχειωδών δικαιωμάτων.

Είναι κυριολεκτικά φυλακισμένες στις αποκρουστικές μπούργκες. Απαγορεύεται

να κυκλοφορούν μόνες σε δημόσιους χώρους. Ιμάμηδες δίνουν οδηγίες, πώς να τις

ξυλοκοπούν οι άνδρες. Κορίτσια δώδεκα ετών είναι αναγκασμένα να παντρεύονται

ενήλικες, ακόμα και υπερήλικες άνδρες, (ξεκάθαρη παιδεραστία). Και το χειρότερο

και πιο απάνθρωπο: να εφαρμόζεται η αποτρόπαια, ανατριχιαστική και

εγκληματική κλειτοριδεκτομή στα μικρά κορίτσια, με αποτέλεσμα τον σωματικό

και ψυχικό τους ευνουχισμό!

Σε τέλεια αντίθεση και ακριβώς στον αντίποδα βρίσκεται η θέση της γυναίκας

στο χώρο της Εκκλησίας. Η γυναίκα για πρώτη φορά στην ιστορία της

ανθρωπότητος καταξιώνεται και από αντικείμενο ηδονής των ανδρών και

ανδράποδο της κοινωνίας, ανυψώνεται, καθίσταται πρόσωπο και αναγνωρίζεται

ως εικόνα του Θεού, ισότιμη με τον άνδρα, σύμφωνα με τη διδασκαλία του

αποστόλου των εθνών «Ουκ ένι άρσεν και θήλυ», (Γαλ. 3,28). Ο ίδιος ο Κύριός

μας την ανυψώνει και την τοποθετεί στη θέση που της αρμόζει, τόσο με την

διδασκαλία Του, όσο και με την ίδια τη στάση και διαγωγή Του απέναντι στις

γυναίκες της εποχής εκείνης. Στην επί του Όρους ομιλία Του, στη συνάφεια του

λόγου του περί διαζυγίου, (Ματθ.5,31-32 και 19,2-12), έρχεται με την νέα Του

νομοθεσία να αναβαθμίσει τη θέση της γυναίκας, εις ό,τι αφορά το θέμα του

διαζυγίου και να την προστατεύσει από τις αυθαιρεσίες του ανδρός, ο οποίος

σύμφωνα με την ιουδαϊκή νομοθεσία, είχε την πρωτοβουλία στο διαζύγιο.

Από τις ευαγγελικές διηγήσεις διαπιστώνουμε, ότι πολύ συχνά συμπεριφέρεται

απέναντι στις γυναίκες με ένα πρωτοποριακό, θα λέγαμε «επαναστατικό», τρόπο,

ασυνήθιστο για τους ραβίνους της εποχής του, που εκπλήσσει ακόμη και τους

μαθητές του. Δημιουργεί ευρύτερο κύκλο μαθητριών, που τον ακολουθούσαν στις

περιοδείες Του και τον διακονούσαν από τα υπάρχοντά τους, (Λουκ. 8,3), μεταξύ

των οποίων εξέχουσα θέση κατείχε η Θεοτόκος. Κύκλος μαθητριών γυναικών

κοντά σ’ έναν ραβίνο ήταν κάτι το εκπληκτικό και αδιανόητο για τους Ιουδαίους

της εποχής εκείνης. Επίσης την ημέρα της Πεντηκοστής είναι παρόντες στο

υπερώο όχι μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες, με πρώτη βεβαίως την Θεοτόκο. Μ’

4

ένα τρόπο ισότιμο, άνδρες και γυναίκες λαμβάνουν το Πνεύμα το άγιο την ημέρα

αυτή. Καταδέχεται να πλησιάσει και ανοίξει συζήτηση με μια πόρνη γυναίκα, την

Σαμαρείτιδα, και να της αποκαλύψει την μεσσιανική του ιδιότητα, αλλά και

θεολογικές αλήθειες, που δεν είχε αποκαλύψει μέχρι τότε ούτε στους μαθητές του.

Θεραπεύει την αιμορροούσα γυναίκα, που εθεωρείτο ακάθαρτη σύμφωνα με τον

Μωσαϊκό Νόμο και ήταν απωθημένη στο περιθώριο της κοινωνικής και

λατρευτικής ζωής των Ιουδαίων. Ο Χριστός όχι μόνο δεν την αποστρέφεται, αλλά

και προβάλλει και εγκωμιάζει την πίστη της. Στο περιστατικό του θαύματος της

θυγατρός της Χαναναίας ο Κύριος, υπεβαίνοντας τον Μωσαϊκό Νόμο, εγκαινιάζει

το άνοιγμά Του στον γυναικείο εθνικό κόσμο. Στην νέα εν Χριστώ κοινωνία, την

Εκκλησία, την οποία πρόκειται σε λίγο να ιδρύσει, δεν θα παίζουν κανένα ρόλο η

εθνική καταγωγή, ή το φύλο, αλλά η πίστη και η ταπείνωση. Ιδιαίτερη σημασία

έχει η φιλάνθρωπη στάση του Κυρίου μας απέναντι σε γυναίκες, που έπεσαν σε

σαρκικά αμαρτήματα, όπως στην περίπτωση της μοιχαλίδος, που συνελήφθη επ’

αυτοφόρω να αμαρτάνει. Αποτρέπει τον παρ’ ολίγο λιθοβολισμό της με την

αποστομωτική του απάντηση: «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ’

αυτήν», (Ιω. 8.7). Με τη στάση του αυτή καταδικάζει απερίφραστα και ξεκάθαρα

κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών.

Ο απόστολος Παύλος στις Επιστολές του ξεκαθαρίζει το θέμα των σεξουαλικών

σχέσεων ανδρός και γυναικός. Στην Α΄ προς Κορινθίους, (6,9,13,15,18 και 7,2)

καταδικάζει απερίφραστα, ως «πορνεία», ή «μοιχεία», ή «ακαθαρσία», κάθε

μορφή σεξουαλικής σχέσεως εκτός του γάμου. Στο 7 ο κεφάλαιο της ίδιας

επιστολής έρχεται να ρυθμίσει τις συζυγικές σχέσεις των συζύγων μ’ ένα τρόπο

ισότιμο και άγνωστο για τα δεδομένα τόσο του ειδωλολατρικού κόσμου, όσο και

του ιουδαϊκού της εποχής εκείνης: «Η γυνή του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει,

αλλ’ ο ανήρ· ομοίως δε και ο ανήρ του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει, αλλ’ η

γυνή. μη αποστερείτε αλλήλους, ει μη τι αν εκ συμφώνου προς καιρόν, ίνα

σχολάζητε τη νηστεία και τη προσευχή», (4,5). Ισοτιμία πλήρης: Ούτε ο άνδρας

εξουσιάζει το σώμα του, ούτε η γυναίκα το δικό της !!!

Από όλα όσα παρά πάνω παραθέσαμε, μπορεί ο κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος

πολύ εύκολα να διακρίνει, ποιά χαώδης διαφορά υπάρχει μεταξύ του Ευαγγελίου

και του Κορανίου, μεταξύ της Ορθοδοξίας και του Ισλάμ, εις ό,τι αφορά τη θέση

των γυναικών στην κοινωνία, τα δικαιώματά τους και την άσκηση βίας εναντίον

αυτών. Το δυστύχημα είναι ότι η σημερινή αποστατημένη Ευρώπη, άρχοντες και

λαός, εθελοτυφλούν και δεν θέλουν να δουν αυτή την πραγματικότητα. Ούτε

θέλουν να λάβουν δραστικά μέτρα κατά της εισβολής του Ισλάμ στην Ευρώπη.

Και ναι μεν δέχονται να κατοχυρώσουν με νόμους και Συνθήκες την ισότητα

ανδρών και γυναικών και να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους, δεν θέλουν όμως

να απαρνηθούν τον υλιστικό και ευδαιμονιστικό τρόπο ζωής και την χωρίς ηθικές

δεσμεύσεις απόλαυση των ηδονών, που υποδεικνύει το Ευαγγέλιο, ενώ αντίθετα

επιτρέπει το Κοράνιο.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (16.5.2021)Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (16.5.2021)

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τρίτη Κυριακή από του

Πάσχα, η Κυριακή των Μυροφόρων και ονομάσθηκε έτσι, επειδή την ημέρα αυτή

η αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να εορτάζουμε την μνήμη των αγίων μυροφόρων,

ανδρών και γυναικών, εκ των οποίων οι μεν πρώτοι ανέλαβαν να αποκαθηλώσουν

και να ενταφιάσουν το πανάγιον σώμα του Κυρίου μας από τον Σταυρό το εσπέρας

της μεγάλης Παρασκευής, οι δε μυροφόρες γυναίκες ήρθαν λίαν πρωΐ, τα

χαράματα, προτού να ξημερώσει, δηλαδή την Κυριακή δηλαδή του Πάσχα, στον

τάφο του Κυρίου μας, για να μυρώσουν το πανάγιο σώμα Του, αλλά βρήκαν τον

τάφο κενό, διότι ο Κύριός μας είχε ήδη αναστηθεί. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα που

ακούσαμε προηγουμένως, είναι μια περικοπή από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο,

στην οποία ο ευαγγελιστής περιγράφει ακριβώς αυτά τα γεγονότα. Το αποστολικό

ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από το 6ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων.

Σε προηγούμενες χρονιές αναλύσαμε το περιεχόμενο της ευαγγελικής περικοπής,

γι’ αυτό και σήμερα δεν θα επανέλθουμε σ’ αυτό. Στα λίγα λεπτά που έχουμε στη

διάθεσή μας, θα αναφερθούμε πολύ συνοπτικά γύρω από το βιβλίο των Πράξεων,

επειδή η αγία μας Εκκλησία έχει καθιερώσει από αρχαιότατα χρόνια να

αναγινώσκει καθ’ όλη την αναστάσιμη περίοδο του Πεντηκοσταρίου την οποία

διανύουμε αποστολικές περικοπές από το βιβλίο των Πράξεων.

Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, ο συγγραφέας των Πράξεων

είναι ο άγιος ευαγγελιστής Λουκάς, ένας από τους εκλεκτότερους μαθητές και

συνεργάτες του αποστόλου Παύλου, ο οποίος συνέγραψε ως γνωστόν και το κατά

Λουκάν ευαγγέλιο. Ο ίδιος βέβαια, από πολλή ταπείνωση, δεν αναφέρει το όνομά

του, ούτε στο βιβλίο των Πράξεων, ούτε στο ευαγγέλιό του, όπως και ο

ευαγγελιστής της αγάπης, ο άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης. Το βιβλίο των Πράξεων

είναι συνέχεια του κατά Λουκάν ευαγγελίου, όπως αυτό φαίνεται από την

εισαγωγή του βιβλίου του: «Τον μεν πρώτον λόγον εποιησάμην περί πάντων, ω

Θεόφιλε ων ήρξατο ο Ιησούς ποιείν τε και διδάσκειν…». Το πρώτο βιβλίο που

συνέγραψα, ώ Θεόφιλε, δηλαδή το ευαγγέλιο, περιλαμβάνει όλα όσα έπραξε και

εδίδαξε ο Ιησούς. Και τα δύο βιβλία του ο Λουκάς τα αφιερώνει σε κάποιον

Θεόφιλο, που τον ονομάζει «κράτιστο». Ήταν δηλαδή ένας άνθρωπος σπουδαίος

με υψηλή κοινωνική θέση. Είχε κατηχηθή και βαπτιστή και έγινε Χριστιανός.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς ήταν Ρωμαίος πολίτης, προερχόμενος από τους εξ

εθνών Χριστιανούς. Σπούδασε ιατρική στην Αντιόχεια και εκεί κατά πάσαν

πιθανότητα γνώρισε για πρώτη φορά τον απόστολο Παύλο, με τον οποίο

συνδέθηκε με δεσμούς αδελφικής αγάπης. Με τα προσόντα και τα χαρίσματα που

τον επροίκισε ο Θεός, οπωσδήποτε κατείχε μία πολύ σημαντική κοινωνική θέση

και κάλλιστα θα μπορούσε να αποκτήσει δόξα και πλούτο. Ωστόσο η όλη

προσωπικότητα του Παύλου επέδρασε τόσο καθοριστικά στην παρά πέρα εξέλιξη

της πορείας της ζωής του, ώστε κάποτε να πάρη την μεγάλη απόφαση να

2

εγκαταλείψει την ιατρική του σταδιοδρομία, τα σχέδια, τα προγράμματα και τις

επιδιώξεις του και να αφοσιωθεί στο ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας ως

συνεργάτης και συνοδοιπόρος του Παύλου. Πέθανε για τον κόσμο και

συσταυρώθηκε μαζί με τον Χριστό, για να ζήσει μέσα του ο Χριστός. Έτσι,

μπορούσε να λέει και αυτός όπως ο Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε

ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ.2,19).

Ο Λουκάς ακολούθησε τον Παύλο στις περισσότερες περιοδείες του και

αναδείχθηκε σε μία ξεχωριστή προσωπικότητα των αποστολικών χρόνων. Ως

ιατρός σίγουρα πολλές φορές θα είχε προσφέρει τις ιατρικές του γνώσεις στον

τραυματισμένο από ραβδισμούς και λιθοβολισμούς κορυφαίο απόστολο και

διδάσκαλό του. Κατά την δευτέρα αποστολική περιοδεία του Παύλου τον

συναντούμε στην Τρωάδα, όπου ο Παύλος μετά από το γνωστό όραμα του

Μακεδόνος, τον παρέλαβε μαζί του στην Μακεδονία. Εκεί τον εγκατέστησε στους

Φιλίππους, πιθανόν ως επίσκοπο, προκειμένου να οργανώσει την τοπική Εκκλησία.

Στους Φιλίππους έμεινε περίπου 7 χρόνια, μέχρι την δεύτερη επίσκεψη του

Παύλου εκεί, όποτε τον παρέλαβε και πάλι στην συνοδεία του. Ήταν μαζί του στην

πρώτη και στην δεύτερη φυλάκισή του στη Ρώμη καθ’ ον χρόνον άλλοι

συνεργάτες του τον εγκατέλειψαν, όπως συμπεραίνουμε από την Β΄ προς Τιμόθεον

επιστολή του: «Λουκάς εστί μόνος μετ’ εμού» (Β΄ Τίμ.4,11). Επίσης, τον

μνημονεύει στην προς Κολασσαείς (4,14): «Ασπάζεται υμάς Λουκάς ο ιατρός, ο

αγαπητός» και στην προς Φιλήμονα: «Μάρκος, Αρίσταρχος, Δημάς, Λουκάς, οι

συνεργοί μου». (στ.24).

Στήν περίοδο που ο Παύλος βρισκόταν επί 2 χρόνια φυλακισμένος στην

Καισάρεια, (56-58μ.Χ.), βρήκε την ευκαιρία να γράψει το ευαγγέλιό του, με βάση

τις πληροφορίες που είχε συγκεντρώσει από τους αποστόλους, από τα μέλη της

Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, που είχαν γνωρίσει προσωπικά τον Ιησού και

βεβαίως από την Παναγία. Όταν αργότερα ο Παύλος φυλακίσθηκε στη Ρώμη για

άλλα 2 χρόνια, (62-64 μ.Χ.), ο Λουκάς έγραψε και τις Πράξεις, στη συγγραφή των

οποίων έλαβε σίγουρα πολλές πληροφορίες από τον ίδιο τον Παύλο. Τα κείμενά

του και στα δύο αυτά βιβλία του, αποδεικνύουν ότι ο Λουκάς υπήρξε και άριστος

συγγραφέας.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του αποστόλου Παύλου (67 μ.Χ.), ο Λουκάς

κήρυξε το Ευαγγέλιο, σύμφωνα με την παράδοση, στην Δαλματία, στη Γαλλία,

στην Ιταλία, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο και τέλος στην Ελλάδα, όπου και

μαρτύρησε στη Θήβα της Βοιωτίας, η σύμφωνα με άλλη παράδοση είχε ειρηνικό

θάνατο. Ο Λουκάς σύμφωνα με μία παράδοση ήταν και ζωγράφος. Οι εικόνες της

Θεοτόκου που υπάρχουν στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, στη Μονή του

Κύκκου στην Κύπρο και στην Παναγία Σουμελά θεωρούνται έργα του Λουκά.

Ας έρθουμε τώρα στο περιεχόμενο του βιβλίου. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι,

οι Πράξεις αποτελούν την συνέχεια των ευαγγελίων, όπου περιγράφονται ο βίος,

τα θαύματα, το πάθος και η ανάσταση του Χριστού, δηλαδή όλο το απολυτρωτικό

του έργο. Μας εξηγούν ότι ο Χριστός μετά την ανάληψή του εξεπλήρωσε την

υπόσχεση που έδωσε στους μαθητές του, ότι θα στείλει σ’ αυτούς το Πνεύμα το

3

άγιο. Οι απόστολοι αφού το έλαβαν την ημέρα της Πεντηκοστής, ετήρησαν την

εντολή του Κυρίου, να πορευθούν σ’ όλο τον κόσμο και να μαθητεύσουν όλα τα

έθνη, το δε κήρυγμά τους είχε θαυμαστά τα αποτελέσματα. Παράλληλα οι Πράξεις

μας περιγράφουν την ζωή των πρώτων Χριστιανών και την εξάπλωση του

Χριστιανισμού στους αποστολικούς χρόνους. Επίσης μπορούμε να πούμε, ότι το

βιβλίο αυτό είναι τρόπον τινά η φυσική μετάβασις από τα ευαγγέλια στις επιστολές

του αποστόλου Παύλου. Και τούτο διότι αφ’ ενός μεν μας περιγράφει τα γεγονότα

που επακολούθησαν μετά το πάθος, την ανάσταση και την ανάληψη του Κυρίου,

για τα οποία μας ομιλούν τα ευαγγέλια και αφ’ ετέρου, διότι ένα μεγάλο μέρος του

βιβλίου αφιερώνεται στην μεγάλη προσωπικότητα του αποστόλου των Εθνών, του

Παύλου. Μας περιγράφει την μεταστροφή του, (κεφ. 9), την συμβολή του στην

διαμόρφωση των αποφάσεων της Αποστολικής Συνόδου, (κεφ.15), και τέλος τις

περιοδείες και την ιεραποστολική δράση του, (κεφ.13-28) εισάγοντάς μας έτσι

στην θεολογία και στις επιστολές του.

Στο βιβλίο αυτό δεν περιγράφονται ούτε όλες οι πράξεις, ούτε όλων των

αποστόλων, αλλά μόνον ορισμένων. Από τους 12 έχουμε τη δράση μόνο του

Πέτρου και του Ιωάννη, από τους 7 διακόνους τη δράση του Στεφάνου και του

Φιλίππου και στη συνέχεια έχουμε την περιγραφή ενός μεγάλου μέρους από το

ιεραποστολικό έργο του αποστόλου Παύλου. Για τους άλλους αποστόλους δεν

έχουμε καμία πληροφορία. Ούτε που πήγαν, ούτε πως έδρασαν. Μόνον από την

παράδοση και τα Συναξάρια έχουμε κάποιες πληροφορίες γύρω από την ζωή και

την δράση τους. Από το ίδιο το περιεχόμενο του βιβλίου συμπεραίνουμε, ότι ο

σκοπός του δεν είναι να μας παρουσιάσει την δράση και τα κατορθώματα όλων

των αποστόλων, αλλά πως η Εκκλησία, που ιδρύθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής,

εξαπλώθηκε χάρις στο κήρυγμα και την δράση των αποστόλων σε ολόκληρο τον

κόσμο.

Κλείνοντας την μικρή αυτή εισαγωγή στο βιβλίο των Πράξεων, θέλω να τονίσω

και να υπογραμμίσω ότι οι Πράξεις δεν είναι μόνον ένα σπουδαιότατο ιστορικό

βιβλίο που μας περιγράφει γεγονότα της ζωής της Εκκλησίας των αποστολικών

χρόνων, αλλά είναι προ πάντων και κυρίως, ένα βιβλίο θεόπνευστο, γραμμένο

βέβαια, από την γραφίδα του Λουκά, αλλά υπό την έμπνευση, τον φωτισμό και την

καθοδήγηση του αγίου Πνεύματος. Είναι επομένως λόγος Θεού, φορτισμένος με

την Χάρη του αγίου Πνεύματος, ικανός να τρέφει τις ψυχές μας και να μεταδίδει σ’

αυτές ζωήν αιώνιον. Στο σημείο αυτό θεωρώ αναγκαίο να τονίσω για μια ακόμη

φορά αυτό που έχω πει πολλές φορές, ότι δηλαδή δεν υπάρχει τίποτε πιο αναγκαίο

στην πνευματική καλλιέργεια και καρποφορία και αύξηση στην εν Χριστώ ζωή

όλων μας από την μελέτη της Αγίας Γραφής. Η μελέτη αυτή όταν συνοδεύεται από

ανάλογη συνεχή προσπάθεια εφαρμογής του λόγου του Θεού στην καθημερινή

ζωή, φέρνει θαυμαστά αποτελέσματα, σύμφωνα με τον λόγο του προφήτου Δαυΐδ,

«και έσται ως το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων, ό τον

καρπόν αυτού δώσει εν καιρώ αυτού» (Ψαλμ.1,2-3). Και μοιάζει ο άνθρωπος που

μελετά τον λόγο του Θεού με το δένδρο, που έχει φυτευθεί, εκεί που τρέχουν

άφθονα νερά και το οποίο θα δώσει τον καρπό του στον κατάλληλο καιρό. Ο

4

απόστολος Παύλος συνιστά στον Τιμόθεο, πνευματικό του τέκνο, στην Α΄ πρός

Τιμόθεον επιστολή του τα εξής: «ταύτα μελέτα, εν τούτοις ίσθι, ίνα σου η

προκοπή φανερά η πάσιν» (4,15). Σου συνιστώ να μελετάς αυτά που σου γράφω.

Ολόκληρη η ύπαρξή σου να είναι μέσα σ’ αυτά, για να γίνει φανερή η προκοπή

σου σε όλους. Στις επόμενες Κυριακές, μέχρι την Κυριακή της Πεντηκοστής θα

ασχοληθούμε με την Χάρη του Θεού και τις πρεσβείες του αγίου ευαγγελιστού

Λουκά, με τον σχολιασμό και την ερμηνεία αποστολικών περικοπών από τις

Πράξεις.

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 17 η Μαΐου 2021

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΦΡΙΚΩΔΕΣ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΠΑΙΔΟΦΘΟΡΙΑΣ

ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Τα φρικώδη σκάνδαλα σεξουαλικής, (και όχι μόνο), φύσεως του Παπισμού

δεν έχουν τελειωμό. Και δεν έχουν τελειωμό, ούτε θα εκλείψουν ποτέ, διότι ο

Παπισμός όχι μόνον δεν είναι Εκκλησία, αλλά έχει εκφυλιστεί σε μιά εγκόσμια

κρατική οργάνωση, το λεγόμενο κράτος του Βατικανού. Ο φραγκικού τύπου

ηγεμόνας του, ο εκάστοτε «Πάπας», είναι πρωτίστως πολιτικός ηγέτης, ισόβιος

και απόλυτος μονάρχης, ο οποίος σφετερίζεται και την επισκοπική ιδιότητα, για

να εμφανίζεται ως ο δήθεν αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη, (vicarius

Christi) και ως εκ τούτου φορέας όλων των εξουσιών του κόσμου. Σε αντίθεση

με την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία προσπαθεί να προσλάβει και να θεώσει τον

πεπτωκότα άνθρωπο, ο Παπισμός ακολουθεί εδώ και δέκα αιώνες μια

διαμετρικά αντίθετη πορεία, μεταβάλλοντας την Εκκλησία από «Σώμα

Χριστού» (Κολ.1,24), και «καινή κτίση» (Β΄Κορ.5,17), σε εγκόσμιο οργανισμό,

έχοντα όλα τα χαρακτηριστικά του πτωτικού κόσμου. Γι’ αυτό και η

εκκοσμίκευση και η υιοθέτηση κοσμικής νοοτροπίας, είναι το κύριο

χαρακτηριστικό γνώρισμα στον Παπισμό.

Μια προσεκτική μελέτη της ιστορίας του κατά την χιλιόχρονη πορεία του,

αποδεικνύει ξεκάθαρα, ότι μαστίζεται ανελέητα από φρικτά σκάνδαλα,

«πρωταγωνιστές», των οποίων είναι συχνά άνθρωποι της «εκκλησίας», δηλαδή

«Πάπες», καρδινάλιοι και ο υπόλοιπος παπικός «κλήρος». Μεταξύ αυτών

ξεχωρίζουν σκάνδαλα ανείπωτης ανηθικότητας «Παπών», (πορνείες,

ακολασίες, αρσενοκοιτίες, αιμομιξίες, μοιχείες, βρεφοκτονίες, βιασμοί,

παιδοφιλίες, κλπ), παρά το γεγονός ότι αυτοί θεωρήθηκαν «αλάθητοι»,

σύμφωνα με την «δογματική» διδασκαλία του Παπισμού. Τα τελευταία χρόνια

ήρθαν στο φως της δημοσιότητος χιλιάδες περιπτώσεις σεξουαλικών

εγκλημάτων παπικών «κληρικών», και κυρίως περιπτώσεις παιδεραστίας και

παιδοφθορίας! Το Βατικανό αναγκάστηκε, λόγω διεθνούς κατακραυγής, να

πληρώσει αμύθητα ποσά ως αποζημιώσεις στα άτυχα θύματα των «κληρικών»

του, προκειμένου να συγκαλύψει όλη αυτή τη μπόχα και να συμμαζέψει τα

ασυμμάζευτα, χωρίς όμως να έχει και την τόλμη να καθαρίσει όλη αυτή «την

κόπρο του αυγείου», με εφαρμογή των Ιερών Κανόνων και επιβολή

καθαιρέσεων.

Ένα νέο φρικώδες έγκλημα παπικών καλογραιών στη Γερμανία ήρθε στο φως

της δημοσιότητας τελευταία. Δεν πρόκειται απλά για ένα σεξουαλικό έγκλημα,

αλλά για συνδυασμό σεξουαλικής κακοποίησης ανυπεράσπιστων παιδιών και

2

οικονομικής εκμετάλλευσης. Για προαγωγή της παιδεραστίας σε ανώμαλους

παιδόφιλους «ιερείς» και επιχειρηματίες, με σκοπό το οικονομικό κέρδος!

Την είδηση πήραμε από την ιστοσελίδα «tanea.gr» (4-2-2021), με θέμα:

«Καλόγριες «νοίκιαζαν» ορφανά αγόρια σε ιερείς και επιχειρηματίες για

όργια»! Σύμφωνα με το δημοσίευμα: «Μια σοκαριστική υπόθεση βλέπει το

φως της δημοσιότητας στη Γερμανία, όπου μοναχές ανάγκαζαν ορφανά

αγόρια να κακοποιούνται σεξουαλικά από επιχειρηματίες και ιερείς στην

καθολική Αρχιεπισκοπή της Κολωνίας. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα Daily

Beast, η έκθεση συντάχθηκε μετά από αγωγή που κατατέθηκε κατά του

Τάγματος των Αδελφών του Θείου Λυτρωτή από τα θύματα κακοποίησης. Η

έκθεση, η οποία ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους,

περιλαμβάνει λεπτομέρειες σχετικά με τη φρικτή μαρτυρία σεξουαλικής

κακοποίησης από τα νεαρά αγόρια κατά τη διάρκεια της παραμονής τους με

τις μοναχές….Η ιστοσελίδα αποκαλύπτει ότι οι λεπτομέρειες που

περιγράφονται στις αναφορές ήταν τόσο φρικιαστικές που ο Αρχιεπίσκοπος

Reiner Maria Woelki αρνήθηκε να τις δημοσιοποιήσει. Αργότερα ζήτησε από

τους δημοσιογράφους να υπογράψουν συμφωνία εμπιστευτικότητας πριν

αποκτήσουν πρόσβαση στην έκθεση. Οι καλόγριες στο Τάγμα των Αδελφών

του Θείου Λυτρωτή ‘πουλούσαν’, ή ‘δάνειζαν’ τα ορφανά για εβδομάδες για

να καλύψουν τις σεξουαλικές ανάγκες ιερέων και επιχειρηματιών»!

(https://www.tanea.gr/2021/02/04/world/germania-kalogries-noikiazan-orfana-

agoria-se-iereis-kai-epixeirimaties-gia-orgia/).

Το μόνο που μπορούμε να εκφράσουμε είναι ένα αίσθημα φρίκης και

αποτροπιασμού. Προφανώς η παιδεραστία και η παιδοφθορία είναι η χειρότερη

μορφή σεξουαλικής διαστροφής και ένα από τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα του

ποινικού κώδικος. Το δε ακόμη πιο απαίσιο και ανήκουστο είναι, όταν οι

εγκληματίες είναι «εκκλησιαστικά» πρόσωπα, παπικοί «ιερείς» και

«μοναχές»!!! Τέτοιου είδους εγκλήματα φανερώνουν την πλήρη απουσία

πίστεως και φόβου Θεού. Φανερώνουν ανθρώπους, που βρίσκονται σε

δαιμονική κατάσταση, απάνθρωπους, με πωρωμένη συνείδηση, εστερημένους

στοιχειώδους, ανθρωπιάς, αγάπης και σεβασμού αθώων και ανυπεράσπιστων

παιδιών. Ρωτάμε: Αυτές οι θλιβερές «καλόγριες» σε τι ωφελήθηκαν, που

εγκατέλειψαν την ματαότητα του κόσμου, για να αφιερωθούν, υποτίθεται, στο

Χριστό; Δεν θα ήταν απείρως προτιμότερο να παντρευτούν και να

δημιουργήσουν οικογένεια; Αυτά τα διδάγματα παρέλαβαν από τη θητεία τους

στον παπικό Mοναχισμό;

Κλείνοντας το νέο αυτό φρικώδες παπικό έγκλημα, υπογραμμίζουμε για μια

ακόμη φορά την παντελή απουσία Χάριτος στην παπική παρασυναγωγή. Το

λυπηρό είναι ότι οι θιασώτες του Οικουμενισμού, ενώ πληροφορούνται όλα

αυτά τα φρικτά σκάνδαλα, εξακολουθούν να κλείνουν πεισματικά τα μάτια τους

και επιμένουν να την θεωρούν ως αληθινή Εκκλησία, με Χάρη, μυστήρια, και

αποστολική διαδοχή! Φτάνουν στο σημείο μάλιστα να θεωρούν τον Παπισμό ως

«έναν από τους δύο πνεύμονες της Εκκλησίας»! Ότι δεν είναι αίρεση, αλλά

3

σχίσμα, για το οποίο δεν ευθύνονται μόνο οι Παπικοί, αλλά και οι Ορθόδοξοι!

Ότι οι δεκάδες κακοδοξίες του δεν είναι αιρέσεις, αλλά «διαφορετικές

παραδόσεις», οι οποίες είναι επωφελείς για την Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού

μπορούν «να εμπλουτίσουν την εμπειρία της»! Το πιο ανησυχητικό απ’ όλα

είναι, όπως γράψαμε σε πρόσφατο σχόλιό μας, το γεγονός ότι δρομολογούν την

«ένωση» Παπισμού και Ορθοδοξίας το 2025, με την ευκαιρία της 1700 ης

επετείου της συγκλήσεως της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου! Πιστεύουμε ότι ο

πιστός λαός του Θεού, ο ανώτατος κριτής και φύλακας της σώζουσας αλήθειας

της Εκκλησίας μας, στην κρίσιμη αυτή χρονική συγκυρία, θα ματαιώσει για μια

ακόμη φορά την κυοφορούμενη προδοσία της πίστεως.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Κυριακή του Θωμά του Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου.

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ (9.5.2021)

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η Κυριακή του Θωμά και το

μεν αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια περικοπή από

τις Πράξεις των Αποστόλων, το δε ευαγγελικό μια περικοπή από το κατά Ιωάννην

Ευαγγέλιο, στο οποίο ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας περιγράφει δύο από τις

εμφανίσεις του αναστάντος Χριστού στους μαθητές, την πρώτη το εσπέρας της

αναστάσεως, απόντος του Θωμά και την δεύτερη, οκτώ ημέρες αργότερα,

παρόντος του Θωμά, ο οποίος και αξιώθηκε να ψηλαφίσει τον αναστάντα Κύριο.

Σε προηγούμενες χρονιές αναλύσαμε το περιεχόμενο της ευαγγελικής περικοπής,

γι’ αυτό και σήμερα δεν θα επανέλθουμε σ’ αυτό. Στα λίγα λεπτά που έχουμε στη

διάθεσή μας θα απασχολήσω την αγάπη σας με ένα θέμα που έχει βέβαια και αυτό

σχέση με την ανάσταση. Πρόκειται για ένα θέμα, για το οποίο πολύς λόγος γίνεται

τον τελευταίο καιρό και πολλές αντικρουόμενες γνώμες ακούγονται από πολλούς.

Ήδη στη Θεία λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου το εσπέρας αναφερθήκαμε

ακροθιγώς γύρω από το θέμα αυτό και σήμερα, που έχουμε μια κάποια μεγαλύτερη

άνεση χρόνου, θα αναφερθούμε κάπως εκτενέστερα, βασιζόμενοι σε σχετική

μελέτη κορυφαίου θεολόγου εγνωσμένου κύρους και πνευματικότητος. Πρόκειται

για το θέμα του χρόνου κατά τον οποίο πρέπει να γίνεται ο εορτασμός της

ανάστασης.

Πολλοί χριστιανοί τις τελευταίες ημέρες μας θέτουν το καυτό ερώτημα: Πότε

ακριβώς έγινε η ανάσταση του Κυρίου; Όπως λέγαμε και προχθές, το μέγα

Σάββατο, κανείς δεν γνωρίζει πότε ακριβώς αναστήθηκε ο Κύριος, διότι οι

ευαγγελιστές δεν μας λέγουν τίποτε περί αυτού. Εκείνο, για το οποίο μας

πληροφορούν είναι: πότε οι μυροφόρες διαπίστωσαν την ανάσταση, δηλαδή

«όρθρου βαθέως», λίγο πριν να ξημερώσει η μία των Σαββάτων, η Κυριακή του

Πάσχα. Σχετικά με το θέμα του χρόνου της Αναστάσεως ασχολήθηκε αναλυτικά ο

Άγιος Διονύσιος Αλεξανδρείας, (3ος αιών), όταν κάποιος επίσκοπος του έθεσε το

ερώτημα: πότε, δηλαδή ποιά ώρα ακριβώς, πρέπει να σταματά η προ του Πάσχα

νηστεία. Του έγραφε ο επίσκοπος ότι σε κάποιες περιοχές βιάζονται και

διακόπτουν την νηστεία το απόγευμα του Σαββάτου, ενώ αλλού την διακόπτουν το

πρωΐ της Κυριακής, τα χαράματα, περιμένοντας να λαλήσει ο πετεινός. Ο Άγιος

Διονύσιος απαντά ότι το να ορισθεί ο ακριβής χρόνος της Αναστάσεως, είναι

δύσκολο και λανθασμένο, «δύσκολον και σφαλερόν», διότι οι ευαγγελισταί δεν

μας παραδίδουν με ακρίβεια την ώρα της ᾽Αναστάσεως· «μηδέν απηκριβωμένον

εν αυτοίς περί της ώρας, καθ᾽ ην ανέστη, φαίνεται». Μας ομιλούν για διάφορες

επισκέψεις στον τάφο σε διαφορετικούς χρόνους, αλλά σε όλες αυτές τις

επισκέψεις των Μυροφόρων και των Αποστόλων λέγεται ότι ο Κύριος είχε ήδη

αναστηθή·  Πάντως κανένας ευαγγελιστής δεν μας είπε πότε ακριβώς αναστήθηκε

ο Χριστός· «Και πότε μεν ανέστη, σαφώς ουδείς απεφήνατο». Αυτό στο οποίο

συμφωνούν όλοι οι ευαγγελισταί είναι ότι από το βράδυ αργά του Σαββάτου μέχρι

2

την ανατολή του ηλίου το πρωΐ της Κυριακής οι επισκεφθέντες τον τάφο τον

βρήκαν κενό, άδειο, διότι ήδη είχε αναστηθή ο Χριστός. Συμπερασματικά, ο Άγιος

Διονύσιος λέγει ότι δεν πρέπει να ακριβολογούμε «ποίαν ώραν ή και ποίον

ημιώριον, ή ώρας τέταρτον» αναστήθηκε ο Χριστός, ώστε να αρχίσουμε την χαρά

και την πανήγυρη της Αναστάσεως. Αυτούς που βιάζονται και διακόπτουν την

νηστεία προ του μεσονυκτίου τούς μεμφόμεθα ως αμελείς και ακρατείς, ενώ όσους

καθυστερούν και περιμένουν τήν «τετάρτην φυλακήν της νυκτός», δηλαδή το

τέταρτο τρίωρο της νύκτας, το διάστημα από 3-6 το πρωΐ, τούς επαινούμε «ως

γενναίους και φιλοπόνους». Τούς ενδιαμέσους, αυτούς δηλαδή που κατέλυσαν

μεταξύ του μεσονυκτίου και της αυγής, κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη,

ούτε τούς μεμφόμεθα ούτε τούς επαινούμε, απλώς δεν τούς ενοχλούμε. 1 Με τούς

ενδιαμέσους, βέβαια, αυτούς δεν εννοεί ο Άγιος Διονύσιος τούς σημερινούς

Χριστιανούς οι οποίοι, μόλις ακούσουν το «Χριστός Ανέστη» στις 12 τα

μεσάνυχτα, χωρίς να έχει τελειώσει η Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως, φεύγουν

από τον Ναό και το ρίχνουν στο φαγοπότι. Εννοεί το τελείωμα της Θείας

Λειτουργίας σύντομα μετά τα μεσάνυκτα. Την σπουδαία αυτή ανάλυση του Αγίου

Διονυσίου Αλεξανδρείας, υιοθέτησε και η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος, η

οποία ορίζει με τον 89ο Ιερό Κανόνα της ότι πρέπει η παύση της νηστείας να

γίνεται μετά το μεσονύκτιο του Σαββάτου προς την Κυριακή, διότι, κατά την

ερμηνεία του Αγίου Νικοδήμου στον εν λόγω Κανόνα, από την ευαγγελική

διήγηση «συνάγεται ότι κατά το μεσονύκτιον ανέστη ο Κύριος παρελθούσης της

στ´ ώρας και αρχομένης της ζ´». 2 Επίσης όλα τα αρχαία τυπικά όπως το

Σαββαϊτικό, το Στουδιτικό, το Αγιορειτικό, το Πατριαρχικό της

Κωνσταντινούπολης μαρτυρούν ότι η τελετή της αναστάσεως ουδέποτε γινόταν

πριν από το μεσονύκτιο.

Είναι πολύ χρήσιμο στο σημείο αυτό, να κάνουμε κάποια βασική διάκριση, την

διάκριση μεταξύ του φυσικού και του λειτουργικού χρόνου. Ακλουθώντας η

Εκκλησία τον λειτουργικό χρόνο στην τέλεση των ιερών ακολουθιών του

ημερονυκτίου, καθόλου δεν απομειώνει, ούτε καταργεί τον φυσικό χρόνο, αλλά

δίνει την ίδια βαρύτητα και σημασία, τόσο στον λειτουργικό, όσο και στον φυσικό

χρόνο. Το ότι δηλαδή λειτουργικά η ημέρα αρχίζει από τον εσπερινό της

προηγούμενης, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι καταργεί το 24ωρο ημερονύκτιο

του φυσικού χρόνου. Επίσης έχει σημασία να τονιστεί ότι οι λατρευτικές

ακολουθίες στις Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές και τις εορτές των αγίων

μετά τον εσπερινό είναι ελάχιστες, ενώ οι της κύριας ημέρας είναι πολλαπλάσιες,

μεταξύ δε αυτών η τέλεση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, που αποτελεί το

κέντρο, την καρδιά της ημερονύκτιας λατρείας. Μετά τον εσπερινό έχουμε μόνον

το απόδειπνο, ενώ μετά την ακολουθία του μεσονυκτικού, που χωρίζει την

1 Βλ. τό κείμενο τῆς Ἐπιστολῆς εἰς Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς

τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, ὑπό Αγαπιου Ἱερομονάχου καί Νικοδημου Μοναχοῦ, Ἐκδοτικός Οἶκος

«᾽Αστήρ», Ἀθῆναι 1990, σελ. 544-545 καί εἰς PG 10, 1272 ἑἑ.

2 Πηδάλιον, ἔνθ᾽ ἀνωτ., σελ. 297, ὑποσημ. 2.

3

παραμονή από την κύρια ημέρα, έχουμε τις ακολουθίες των ωρών, της α´, της γ´

και της στ´ ώρας, την ακολουθία του Όρθρου, την κορυφαία και κεντρική

ακολουθία της Θείας Λειτουργίας, και την θ´ ώρα προ του εσπερινού, με την οποία

κλείνει ο ημερονύκτιος λειτουργικός κύκλος. Η Θεία Λειτουργία των

Χριστουγέννων, για παράδειγμα, αρχίζει μεν από την παραμονή, αλλά

ολοκληρώνεται την κυριώνυμη ημέρα της εορτής, με την τέλεση της Θείας

Λειτουργίας. Γι’ αυτό άλλωστε ποτέ δεν τελούμε την Θεία Λειτουργία των

Χριστουγέννων, ή των Θεοφανείων, το εσπέρας της παραμονής, αλλά πάντοτε την

κυριώνυμη ημέρα της εορτής. Το ίδιο ισχύει και για το Πάσχα. Και γενικότερα σε

όλες τις Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές, αλλά και σε όλες τις εορτές των

αγίων, τελούμε την Θεία Λειτουργία, όχι το εσπέρας της παραμονής, αλλά τις

πρωϊνές ώρες της κυριωνύμου ημέρας. Επίσης έχει σημασία να τονιστεί, ότι ο

λειτουργικός χρόνος δεν ισχύει για όλες τις εκδηλώσεις της ζωής της Εκκλησίας,

όπως π.χ. για τον θεσμό της νηστείας. Μπορούμε π.χ. να διακόψουμε την νηστεία

της Τετάρτης, ή της Παρασκευής μετά τον εσπερινό αυτών των ημερών, αν από

τον εσπερινό αρχίζουν η Πέμπτη και το Σάββατο; Ή πρέπει να αρχίσουμε να

νηστεύουμε από τον εσπερινό της Τρίτης και της Πέμπτης, αν μετά τον εσπερινό

αρχίζουν η Τετάρτη και η Παρασκευή; Νομοθέτησε επίσης ποτέ η Εκκλησία να

αρχίζουμε την νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής από το εσπέρας της

Κυριακής της Τυρινής; Όχι βέβαια. Ποτέ.

Ας έρθουμε τώρα να πούμε λίγα λόγια γύρω από την Παράδοση της Εκκλησίας

μας, η οποία Παράδοση, Αποστολική και Πατερική, σύμφωνα με την δογματική

διδασκαλία της Εκκλησίας μας έχει την ίδια αξία και το ίδιο διαχρονικό κύρος με

την αγία Γραφή, γι’ αυτό και η τήρησή της είναι υποχρεωτική για όλους τους

πιστούς, κλήρο και λαό. Το πρώτο βάθρο, το πρώτο θεμέλιο πάνω στο οποίο με

σιγουριά και βεβαιότητα θεμελιώνεται ολόκληρη η ζωή της Εκκλησίας μετά την

Αγία Γραφή, είναι η Παράδοση της Εκκλησίας. Όσοι αγνοούν την Παράδοση

προτεσταντίζουν. Οι Προτεστάντες απορρίπτουν την Παράδοση, δέχονται μόνον

την Αγία Γραφή, την οποία ερμηνεύει ο καθένας κατά το δοκούν, γι᾽ αυτό και

διαλύθηκαν σε χίλια κομμάτια. Είναι σαφέστατη και υποχρεωτική η σύσταση του

Αποστόλου Παύλου να τηρούν οι Χριστιανοί τις Παραδόσεις· «Στήκετε», λέγει ο

απόστολος, η μάλλον το Πνεύμα το άγιον δια του αποστόλου, «και κρατείτε τας

παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι᾽ επιστολής ημών». 3 Ο ίδιος

μάλιστα αυστηρότερα αναθεματίζει όσους παραβαίνουν αυτά που παρέλαβαν,

ακόμη και αν την καινοτομία την παρουσιάσουν και την διδάξουν άγγελοι από τον

ουρανό: «Αλλά και εάν ημείς η άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ᾽ ο

ευηγγελισάμεθα υμίν ανάθεμα έστω. Ως προειρήκαμεν και άρτι πάλιν λέγω· ει τις

υμάς ευαγγελίζεται παρ᾽ ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω». 4

Όταν η Εκκλησία αντιμετώπιζε την αίρεση της Εικονομαχίας, διαιρέθηκαν οι

επίσκοποι και οι θεολόγοι σε υποστηρικτές των Αγίων Εικόνων και σε εχθρούς και

3 Β´ Θεσ. 2, 15.

4 Γαλ. 1, 8-9.

4

εικονομάχους. Και από τις δύο πλευρές διατυπώνονταν και ανταλλάσσονταν

θεολογικά επιχειρήματα, που δημιουργούσαν σύγχυση στο πλήρωμα της

Εκκλησίας. Η Ζ´ Οικουμενική Σύνοδος που ασχολήθηκε με το θέμα, (787), και

καταδίκασε τούς Εικονομάχους, δεν απέφυγε να ασχοληθεί με την διδασκαλία τους

και να αναιρέσει τα επιχειρήματά τους. Το δυνατώτερο όμως επιχείρημα της

Συνόδου, που το προέταξε των θεολογικών συζητήσεων ήταν το ορθόδοξο

επιχείρημα, να τηρηθεί η Παράδοση. Λέγει η Σύνοδος στις αποφάσεις της: «Τη

παραδόσει της καθολικής Εκκλησίας εξηκολουθήσαμεν και ούτε ύφεσιν ούτε

πλεονασμόν εποιησάμεθα, αλλ᾽ αποστολικώς διδαχθέντες, κρατούμεν τας

παραδόσεις ας παρελάβομεν πάντα αποδεχόμενοι και ασπαζόμενοι, όσαπερ η

αγία καθολική Εκκλησία αρχήθεν των χρόνων αγράφως και εγγράφως

παρέλαβεν». 5 Η τιμή προς τις Άγιες Εικόνες ήταν αιωνόβια παράδοση της

Εκκλησίας, και αυτή την παράδοση δεν μπορούσε να την αλλάξει η Εκκλησία, ή

να την αλλοιώσει. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι αυτής της Παραδόσεως

αποτελούν οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, όπως και εκείνων από τις

Τοπικές, που απέκτησαν οικουμενικό κύρος. Οι αποφάσεις αυτές διακρίνονται

στους λεγόμενους «όρους», που έχουν δογματικό περιεχόμενο, και στους Ιερούς

Κανόνες, που έχουν κανονιστικό περιεχόμενο. Όπως είδαμε προηγουμένως ο 89ος

ιερός Κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Σύνοδου, που είναι μια Σύνοδος, την

οποία συγκρότησαν άγιοι και θεοφόροι πατέρες, γι’ αυτό και θεωρείται ως

Σύνοδος, θεοπνεύστου και διαχρονικού κύρους, έλυσε οριστικά και τελεσίδικα το

θέμα του χρόνου του εορτασμού της Ανάστασης. Επομένως λοιπόν, με βάση τα

όσα αναφέραμε προηγουμένως, η Ανάσταση του Κυρίου πρέπει να εορτάζεται

μετά το μεσονύκτιο του Σαββάτου, γι᾽ αυτό άλλωστε και η επόμενη μέρα

ονομάσθηκε Κυριακή, επειδή υποδηλώνει την Ανάσταση του Κυρίου.

Θεώρησα αναγκαίο να κάνω τις παρά πάνω διασαφίσεις για να βοηθηθούν

πνευματικά οι ψυχές εκείνες, που εξακολουθούν να ταλαντεύονται και να

προβληματίζονται γύρω από το σημαντικό αυτό θέμα. Σε άλλη ευκαιρία θα πούμε

περισσότερα γύρω από το θέμα αυτό.

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 10 η Μαΐου 2021

ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ Η «ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΜΕΤΑΞΥ

ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ;

Είναι γνωστό ότι ο Προτεσταντισμός σε όλες τις ομολογιακές διαφοροποιήσεις

του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εκφυλισμένη μορφή του Παπισμού. Μετά την

απόσχισή του από τον παπικό κορμό τον 16 ο αιώνα, που εκδηλώθηκε ως

αντίδραση και ως επανάσταση απέναντι στις παπικές αυθαιρεσίες της εποχής

εκείνης, δεν μπόρεσε τελικά να προσεγγίσει την Ορθόδοξη Ανατολή παρά την

ριζοσπαστική διαφοροποίησή του από τον Παπισμό. Αντίθετα μάλιστα παραμένει

μέχρι σήμερα σημαντικά εξαρτημένος από τη σχολαστική θεολογική σκέψη. Η

θεολογική του ταυτότητα διαφέρει ριζικά τόσο με αυτήν της Ορθόδοξίας, όσο και

εν πολλοίς με αυτήν του Παπισμού. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές ουσιώδεις

δογματικές διαφορές που χωρίζουν τον Προτεσταντισμό από τον Παπισμό:

Αρνείται το δόγμα του παπικού πρωτείου, όπως και αυτό του παπικού αλαθήτου.

Απορρίπτει κατηγορηματικά την Παράδοση της Εκκλησίας ως φορέα της

Αποκαλύψεως στην ιστορία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως την μοναδική πηγή

της Αποκαλύψεως. Αρνείται την ορατή Εκκλησία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως

σαφή και καταληπτή από τον κάθε Χριστιανό, ο οποίος μπορεί να την ερμηνεύει,

φωτιζόμενος από το Άγιο Πνεύμα. Διδάσκει ότι η Εκκλησία είναι αόρατη

κοινωνία αγίων και απαρτίζεται από τα εκλεκτά μέλη όλων των ορατών

Εκκλησιών όλων των εποχών. Η Εκκλησία αυτή δεν είναι διαρθρωμένη

ιεραρχικά ως καθίδρυμα, αλλά είναι διασκορπισμένη σ' όλη την Οικουμένη.

Διδάσκει την πανταχού παρουσία του Χριστού σωματικώς, την γνωστή ubiquitas.

Απορρίπτει την Ιερωσύνη ως μυστήριο. Περιορίζει τον αριθμό των μυστηρίων σε

δύο, το βάπτισμα και τη θεία Ευχαριστία. Ο άνθρωπος κατά τον Προτεσταντισμό

μετά την προπατορική πτώση στην αμαρτία είναι πλήρως και βαθιά

διεφθαρμένος. Το «κατ' εικόνα» του ανθρώπου έχει καταστραφεί τελείως.

Από τότε που ο Προτεσταντισμός αποσπάσθηκε από τον Παπισμό, σταδιακά

και προοδευτικά κατακερματίστηκε περαιτέρω σε εκατοντάδες προτεσταντικές

ομολογίες, η κάθε μία από τις οποίες θεωρεί εαυτήν ως την γνήσια και αυθεντική

«Εκκλησία» του Χριστού και καμία από αυτές δεν έχει μέχρι και σήμερα

«εκκλησιαστική» κοινωνία με τον Παπισμό. Η ιστορική του πορεία, ιστορία

πέντε αιώνων και πλέον, είναι γεμάτη από λυσσώδεις εκκλησιαστικές

αντιπαραθέσεις με τον Παπισμό, που έφτασαν μέχρι πολεμικών συγκρούσεων.

Όμως από τα μέσα του 20 ου αιώνος τα πράγματα αλλάζουν. Ο Παπισμός, με το

γνωστό διάταγμα περί Οικουμενισμού, της Β΄ Βατικανής «Συνόδου», (1962-

1965), καθιερώνει μια νέα «Εκκλησιολογία», στην οποία αναγνωρίζει στοιχεία

εκκλησιαστικότητος τόσο στον Προτεσταντισμό, όσο και στην Ορθοδοξία. Έτσι

2

2

αρχίζει μια προσπάθεια προσέγγισης με πολλές προτεσταντικές ομολογίες, (και

με την Ορθοδοξία), μέσα στα πλαίσια της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, με

στόχο την ενότητα του χριστιανικού κόσμου, παρά τις υπάρχουσες δογματικές

διαφορές και υπό την «θεόθεν» εξουσία του «Πάπα».

Οι δύο πρώην άσπονδοι εχθροί, Παπισμός και Προτεσταντισμός, σιγά σιγά

πλησιάζουν αλλήλους, αρχίζουν να συνδιαλέγονται και τελικά γίνονται φίλοι.

Την απάντηση στο ερώτημα: μέχρι ποίου σημείου μπορεί να έφθασε αυτή η

φιλική προσέγγιση, φαίνεται ότι μας την δίδει μια πρόσφατη συνταρακτική

είδηση, την οποία μας αποκάλυψε το ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα». Το ιστολόγιο

κάνει λόγο για την επικείμενη «μυστηριακή διακοινωνία» μεταξύ Παπισμού και

Προτεσταντισμού. Πρόκειται για μια είδηση, που εφ’ όσον πραγματοποιηθεί, θα

προκαλέσει σίγουρα «σεισμό» πολλών ρίχτερ στα θεμέλια του Δυτικού

Χριστιανισμού. Και τούτο διότι θα έχει σαν αποτέλεσμα την αναβάθμιση,

παγκοσμίως, της ηγεμονικής θέσεως του «Πάπα», απέναντι σε όλες τις θρησκείες

και όλες τις χριστιανικές ομολογίες και όλοι θα τον αναγνωρίσουν ως παγκόσμιο

θρησκευτικό πλανητάρχη. Περαιτέρω θα επιφέρει ριζικές ανακατατάξεις στις

διαχριστιανικές σχέσεις, που δεν θα αφήσουν δυστυχώς ανεπηρέαστη και την

Ορθοδοξία.

Σύμφωνα με εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική έρευνα του δημοσιογράφου κ.

Μανώλη Κείου, προβλέπονται «συθέμελοι τριγμοί! - Ήρθε η ώρα για κοινό

ποτήριο Ρ/Καθολικών-Προτεσταντών. Πριν από ένα μήνα το

ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ αποκάλυψε τις προθέσεις για κοινό ποτήριο και το πως

θα συγκοινωνήσουν Ρ/Καθολικοί και Προτεστάντες στην Γερμανία…Από ό, τι

φαίνεται ήρθε εκείνη η ώρα! Για αυτήν την κομβική στιγμή είναι έτοιμοι οι

διοργανωτές Οικουμενικού Φεστιβάλ στην Γερμανία. “Οι προτεστάντες που

επιθυμούν να παραβρεθούν στο μυστήριο σε καθολικές εκκλησίες κατά τη

διάρκεια του οικουμενικού φεστιβάλ στη Φρανκφούρτη, θα μπορούν να λάβουν

κοινωνία”, δήλωσε ο επίσκοπος Georg Bötzing, Πρόεδρος της Καθολικής

Επισκοπικής Διάσκεψης της Γερμανίας. Ο ιερέας έκανε αυτήν την ανακοίνωση

κατά τη διάρκεια ενός διαδικτυακού συνεδρίου για την προετοιμασία του

τρίτου χριστιανικού φεστιβάλ Ecumenical Kirchentag, το οποίο θα

πραγματοποιηθεί στα μέσα Μαΐου. “Οποιοσδήποτε προτεστάντης που έρχεται

στην ευχαριστιακή τελετή θα μπορεί να λάβει κοινωνία», είπε ο επίσκοπος

Μπέτζιγκ. Αυτό ισχύει και για τους Καθολικούς που θέλουν να ξεκινήσουν την

κοινωνία σε λουθηρανικές εκκλησίες, όποιος πιστεύει στην Ευχαριστία που

από άλλη ομολογία θα μπορεί να έρθει στο βωμό και δεν θα απορριφθεί”,

τόνισε ο επίσκοπος. Αυτή η πρακτική δεν είναι ‘τίποτα νέο’ για τη Γερμανία,

όπου διαδίδεται ‘σε όλη τη χώρα’, τόνισε ο επίσκοπος Μπέτζιγκ, προσθέτοντας

ότι ‘δεν αναμένει αντιρρήσεις από τη Ρώμη’». (https://www.pentapostagma.gr

/ekklisia/ 7007885_ sythemeloi-trigmoi-irthe-i-ora-gia-koino-potirio-r/katholikon-

protestanton).

Μ’ άλλα λόγια έχουμε άρση της «ακοινωνησίας» μεταξύ Παπισμού και

Προτεσταντισμού και «κοινό ποτήριο», χωρίς να έχει προηγηθεί «Οικουμενική

3

3

Σύνοδος» από την πλευρά των Παπικών και χωρίς να έχει επιτευχθεί δογματική

συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών. Επίσης πουθενά δεν γίνεται λόγος για «άρση

των αναθεμάτων» εκατέρωθεν, όπως αυτό έγινε μεταξύ Ορθοδοξίας και

Παπισμού το Δεκέμβριο του 1965, έστω και μονομερώς υπό του μακαριστού

πατριάρχου Αθηναγόρου χωρίς την συναίνεση των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων

Εκκλησιών. Εδώ έχουμε εφαρμογή στην πράξη μιάς βασικής οικουμενιστικής

αρχής: Τα δόγματα διαιρούν, ενώ η αγάπη ενώνει. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία

ότι το νέο «σκηνικό» στον Δυτικό Χριστιανικό κόσμο, είναι πολύ καλά στημένο

από τα αφανή διεθνή οικουμενιστικά και σιωνιστικά κέντρα, τα οποία προωθούν

την πανθρησκεία πυρετωδώς με φιέστες τύπου φεστιβάλ. Ας μη λησμονούμε πως

ο Παπισμός, προωθεί το δικό του πανθρησκειακό όραμα με φεστιβαλικές φιέστες,

όπως τις είδαμε λ.χ. στις συναντήσεις της Ασίζης. Ας μη λησμονούμε επίσης ότι

και οι συνελεύσεις του Π.Σ.Ε. έχουν φεστιβαλικό και φολκλορικό χαρακτήρα. Το

θέαμα λειτουργεί θετικά στα σχέδια των ιθυνόντων του Οικουμενισμού. Το

«κοινό ποτήριο» θα πραγματοποιηθεί ως θέαμα, ως πολιτιστικό γεγονός!

Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι δύο αιρετικές κοινότητες παγκοσμίου

βεληνεκούς, Παπισμός και Προτεσταντισμός, βρήκαν μεταξύ τους μια φόρμουλα

ενότητος. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο στη ζωή της Εκκλησίας να

συσπειρώνονται μεταξύ τους οι σκοτεινές δυνάμεις, όταν πρόκειται να πλήξουν

την Εκκλησία, αφού και οι δαίμονες ακόμη το ίδιο κάνουν, προκειμένου να

επιτύχουν τον ίδιο στόχο. Ως κλασικό παράδειγμα αναφέρουμε εδώ τους δύο

ηγεμόνες Ηρώδη και Πιλάτο, οι οποίοι ενώ προηγουμένως βρισκόταν σε έχθρα

μεταξύ τους, στη συνέχεια έγιναν φίλοι με αφορμή τη δίκη του Χριστού:

«εγένοντο δε φίλοι, ο τε Ηρώδης και ο Πιλάτος εν αυτή τη ημέρα μετ’

αλλήλων· προϋπήρχον γαρ εν έχθρα όντες προς εαυτούς», (Λουκ.23,12).

Και συνεχίζει το αποκαλυπτικό δημοσίευμα: «Πολλοί αξιωματούχοι στο

Βατικανό φοβούνται τον “Συνοδικό Δρόμο” της Γερμανικής Εκκλησίας,

βλέποντας σε αυτήν απειλή για την ενότητα της εκκλησίας. Το 2019, μια ομάδα

Γερμανών Προτεσταντών και Καθολικών θεολόγων ενέκρινε το έγγραφο “Μαζί

στο γεύμα του Κυρίου”, στο οποίο συνέστησε “αμοιβαία Ευχαριστική

φιλοξενία” για Καθολικούς και Προτεστάντες. …Το έγγραφο επικρίθηκε από

τον επικεφαλής του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της

Χριστιανικής Ενότητας, τον Καρδινάλιο Kurt Koch και τον Σεπτέμβριο του

2020 υπήρξε επίσημη αντίδραση από το Συνέδριο για το Δόγμα. Οι

“δογματικές διαφορές” μεταξύ του Καθολικισμού και του Λουθηρανισμού

“είναι ακόμα τόσο σημαντικές που αποκλείουν τη δυνατότητα αμοιβαίας

συμμετοχής των πιστών στην Ευχαριστία”, δήλωσε ο Καρδινάλιος Λουίς

Λαδάρια, επικεφαλής της Συνέλευσης για το Δόγμα της Πίστης». Πιστεύουμε

ότι οι διατυπούμενες επιφυλάξεις του Βατικανού δεν πρέπει να μας παραπλανούν,

διότι αποτελούν τακτική διπλωματικού ελιγμού, προκειμένου να διασκεδαστούν

αντιδράσεις συντηρητικών κύκλων του.

Φέραμε το θέμα στην επικαιρότητα για να φανεί ξεκάθαρα για μια ακόμη φορά

ότι ο Οικουμενισμός, τώρα πια απροκάλυπτα, προχωρεί ακάθεκτος στην

4

4

υλοποίηση των στόχων του και ότι σ’ όλη δε αυτή τη διαδικασία πρωταγωνιστικό

ρόλο διαδραματίζει το Βατικανό. Εκείνο που μας προβληματίζει, είναι ο κίνδυνος

να συρθούμε στο «Κοινό Ποτήριο» με τους Παπικούς και Προτεστάντες,

προφανώς στα πλαίσια του παναιρετικού Π.Σ.Ε., στο οποίο θα έχει ηγετικό ρόλο

το Βατικανό, επειδή διεκδικεί την ηγεσία της εφιαλτικής πανθρησκείας. Η

«μυστηριακή διακοινωνία» μεταξύ Παπισμού και Προτεσταντισμού είναι σαφώς

ο προπομπός της «διακοινωνίας» με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Είναι σχεδόν

βέβαιο ότι οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησιαστικές Ηγεσίες θα δεχθούν

αφόρητες πιέσεις από διεθνή σκοτεινά κέντρα και πολιτικούς παράγοντες

προκειμένου να υποκύψουν και τελικά να δεχθούν το «κοινό ποτήριο» με τους

Ετεροδόξους και αιρετικούς. Οι φόβοι μας εντείνονται από το γεγονός, ότι

σήμερα, διαβρωμένοι από την οικουμενιστική λαίλαπα, δεν διαθέτουμε δυστυχώς

πνευματικά αντισώματα, ούτε τις πνευματικές εκείνες προϋποθέσεις, που

απαιτούνται ώστε να μιμηθούμε τους αγίους Πατέρες μας και να αντισταθούμε με

γενναιότητα και χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς στην κυοφορούμενη

προδοσία της Πίστεως. Γι’ αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση και ομολογιακός

συναγερμός και βέβαια θυσιαστικό φρόνημα και καθαρός από σαρκικά πάθη βίος.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Εγκώμια της Αγίας κ Μεγάλης Παρασκευής!

Οι ιερείς του Ιερού Ναού μας κ οι ιεροψάλτες ψέλνουν τα Εγκώμια  με κατάνυξη,

 μπροστά στον ΕΠΙΤΆΦΕΙΟ.

 

Αναστάσιμη λειτουργία Κυριακής του Πάσχα! Αρχιμανδρίτης πατήρ Παύλος Δημητρακόπουλος

 

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου....ο φέρων τον Σταυρόν Αρχιμανδρίτης π Παύλος Δημητρακόπουλος

 

Δεύτε λάβετε Φως! Χριστός Ανέστη! Αρχιμανδρίτης πατήρ Παύλος Δημητρακόπουλος