Διήμερη εκδρομή! Δείτε το πρόγραμμα εδώ.

Η «ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ» ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 7 η Ιουνίου 2021

Η «ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ» ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ

ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αποδείξεις για να καταλάβουμε ότι ζούμε σε καιρούς

αποκαλυπτικούς και εσχατολογικούς, σε χρόνους πρωτοφανούς αποστασίας και

ηθικού εκτροχιασμού, όπου κυριαρχεί η ιδεολογία της «Νέας Εποχής του

Υδροχόου». Τα ολέθρια διδάγματά της έγιναν το «Ευαγγέλιο» του συγχρόνου

ανθρώπου. Το «Ευαγγέλιο» αυτό δεν είναι άλλο από το «Ευαγγέλιο του όφεως»,

που βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα του Ευαγγελίου του Χριστού, διότι

τοποθετεί τον άνθρωπο υπεράνω του αγίου Τριαδικού Θεού. Βασικό και

θεμελιώδες δόγμα του είναι: «Ζήσε όπως θέλεις, κάνε ό, τι θέλεις, νόμος είναι η

θέλησή σου». Αυτό το δόγμα έρχεται σαν φυσική συνέπεια ενός άλλου βασικού

δόγματος της Νέας Εποχής, αυτό της αυτοθεώσεως, της «θεώσεως» δηλαδή χωρίς

τον αληθινό Θεό, το οποίο εδίδαξε για πρώτη φορά ο «ανθρωποκτόνος απ’

αρχής» (Ιωάν.8,9), ο διάβολος, στους πρωτοπλάστους, όταν τους είπε μέσα στον

παράδεισο, ότι «έσεσθε ως θεοί» (Γεν.2,5). Ο διάβολος έπεισε και τον σύγχρονο

άνθρωπο ότι ως «θεός» μπορεί να κάμει ό,τι επιθυμεί, ό,τι ικανοποιεί τα πάθη και

τις σαρκικές επιθυμίες του. Το αποτέλεσμα είναι ότι η σύγχρονη κοινωνία μας έχει

μεταβληθεί σε ζούγκλα, όπου το κυνήγι της ηδονής, του πλουτισμού και της

εξουσίας αποτελεί το ύψιστο ιδανικό.

Εκείνο που ενοχλεί σοβαρά τον σύγχρονο άνθρωπο είναι η γέννηση παιδιών.

Και τούτο, διότι η δημιουργία οικογενείας συνεπάγεται σοβαρούς περιορισμούς

στην άνευ ορίων απόλαυση των ηδονών, ευθύνες και οικογενειακές υποχρεώσεις,

κόπους και φροντίδες και έξοδα για την ανατροφή και τη μόρφωση των παιδιών

και την επαγγελματική και κοινωνική αποκατάστασή τους. Γι’ αυτό παρατηρείται

τις τελευταίες δεκαετίες μια πρωτοφανής απέχθεια προς τη γέννηση παιδιών και

την οικογένεια, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο αλλά και στην πατρίδα μας, η

οποία ακολουθεί δουλικά τα δυτικά πρότυπα. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια ιλιγγιώδης

«καμπάνια» κατά των γεννήσεων και υπέρ των εκτρώσεων, με το πρόσχημα της

δήθεν υπεράσπισης των «δικαιωμάτων των γυναικών»!

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα,

του δημοσιογραφικού ιστολογίου «Ξυπνήστε ρε», με θέμα: «Παγκοσμιοποίηση:

«Κίνημα γυναικών στη Βρετανία κατά των γεννήσεων για να σωθεί το…

κλίμα!». Παραθέτουμε το δημοσίευμα: «Η Birth Strike είναι μια ομάδα

‘ακτιβιστριών’, θέλουν να αποκαλούνται της Βρετανίας, που δεν κάνουν παιδιά

για να καταπολεμήσουν, όπως λένε την κλιματική αλλαγή! Ιδρύτρια του

κινήματος είναι η Blythe Pepino, μια τραγουδίστρια, η οποία αποφάσισε να μην

κάνει παιδιά με τον σύντροφό της Joshua, για να μην καταρρεύσει το κλίμα! Σε

2

ηλικία 33 ετών διαπίστωσε, όπως λέει, ότι πολλές γυναίκες θέτουν τα ίδια

ερωτήματα, αλλά φοβούνται να μιλήσουν. H Blythe Pepino ίδρυσε το Birth

Strike (‘Απεργία γεννήσεων’), μια οργάνωση που δέχεται γυναίκες και άνδρες οι

οποίοι έχουν αποφασίσει να μην κάνουν παιδιά αντιδρώντας ‘στην κατάρρευση

του κλίματος και του πολιτισμού’. Δηλαδή μη αναπαράγοντας θα βοηθήσουν

στον πολιτισμό. Μέσα σε δύο εβδομάδες από την ίδρυση του κινήματος, πάνω

από 140 άτομα, κυρίως νεαρές Βρετανίδες, δήλωσαν την ‘απόφασή τους να μην

κάνουν παιδιά εξαιτίας της σοβαρότητας της οικολογικής κρίσης’….Οι

ακτιβίστριες βασίζονται στο γεγονός ότι ο πληθυσμός της Γης όσο πάει και

αυξάνεται, άρα αυξάνεται και ο κίνδυνος. Το 2017, μια μελέτη που

δημοσιεύτηκε από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ αναφέρει ότι ο

πληθυσμός θα αυξηθεί υπέρμετρα ως το 2100, ακόμη κι αν επιβληθεί κανόνας

να γεννιέται μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια…Μια άλλη μελέτη του 2017

έδειξε ότι το να έχει μια οικογένεια ένα παιδί λιγότερο είναι ο πιο

αποτελεσματικός τρόπος να μειώσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα….

Στην Ελλάδα πάντως, ανάγκη για τέτοιο "κίνημα" δεν υπάρχει με την

κατάσταση που επικρατεί, αφού πρακτικά εξαφανιζόμαστε από μόνοι μας, με

την δραματική μείωση των γεννήσεων και τις ανεξέλεγκτες αμβλώσεις, με

αποτέλεσμα δημογραφικά η χώρα να καταρρέει και να γερνά με ταχύτατους

ρυθμούς. Από την άλλη πλευρά η γειτονική Τουρκία, οι χώρες της Ασίας, Μέσης

Ανατολής, Αφρικής και νότιας Αμερικής αναπτύσσονται δημογραφικά με

αστραπιαίους ρυθμούς. Ο δυτικός κόσμος όμως, εάν αποδεκατιστεί, όπως

πιθανότατα θα γίνει έτσι, όπως βαδίζει, τουλάχιστον θα μείνει στην ιστορία ότι

ήταν αυτός που ‘έσωσε’ το... κλίμα, με την εξαφάνισή του» (https://www.

ksipnistere.com/2021/01/blog-post_2253.html)!

Είναι προφανές ότι η δικαιολογία που προβάλλει το «Κίνημα», να μην γεννούν

παιδιά για να καταπολεμήσουν δήθεν την κλιματική αλλαγή, είναι τουλάχιστον

φαιδρή, αν όχι ανόητη. Οι βαθύτεροι λόγοι είναι άλλοι και τους παραθέσαμε εν

ολίγοις παρά πάνω. Το θέμα της αποφυγής της τεκνογονίας που κυριαρχεί σήμερα

παγκοσμίως είναι τεράστιο, έχει πολλές παραμέτρους και δεν είναι δυνατόν να

καταγραφούν στα πλαίσια ενός σύντομου δημοσιεύματος. Ωστόσο μια παράμετρος

που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αποφυγή της τεκνογονίας είναι το φοβερό

και φρικτό έγκλημα των εκτρώσεων. Και τούτο, διότι είναι πάμπολλες οι

περιπτώσεις των γυναικών, οι οποίες, επειδή ακριβώς θέλουν να αποφύγουν την

γέννηση ενός παιδιού, καταφεύγουν στην έκτρωση. Θεωρήσαμε αναγκαίο, στα

πλαίσια της παρούσης ανακοινώσεως μας, να αναφερθούμε εν ολίγοις, για μια

ακόμη φορά, πάνω στο φοβερό αυτό έγκλημα, επειδή στην εποχή μας αυξάνει και

γιγαντώνεται όλο και περισσότερο και τείνει να καταστεί το υπ’ αριθμόν ένα

κοινωνικό πρόβλημα, μία από τις μεγαλύτερες κοινωνικές πληγές της εποχής μας.

Οι εκτρώσεις στην Ελλάδα υπολογίζονται σήμερα σε περισσότερες από 400.000

κάθε χρόνο, (κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους) και προκαλούν, ίλιγγο

φρίκης, απανθρωπιάς και βαρβαρότητος! Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο

σφαγιάζεται και παραδίδεται σε αφανισμό μια πολυάνθρωπη πόλη μεγαλύτερη από

3

την Πάτρα, τη Λάρισα, ή το Ηράκλειο. Πρόκειται για ένα συνεχιζόμενο και

διαρκώς επαυξανόμενο έγκλημα, για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται η σημερινή

σύγχρονη και «πολιτισμένη», όπως θέλει να ονομάζεται, κοινωνία μας. Θα έπρεπε

να ντρέπεται, όχι μόνο διότι παραμένει αδρανής και αδιάφορη μπροστά στη σφαγή

αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων υπάρξεων, αλλά και διότι έχει φθάσει

στο σημείο να κατοχυρώσει και νομικά το έγκλημα αυτό, ώστε να αποτελεί

σήμερα νόμο του ελληνικού κράτους.

Πολλά επιχειρήματα προβάλλουν οι υπερασπιστές των εκτρώσεων. Ας δούμε

μερικά από αυτά, τα σπουδαιότερα και πως αυτά ανατρέπονται με βάση τον νόμο

του Θεού και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Μας λέγουν:

1) Το έμβρυο μέχρι την 14 η εβδομάδα της κυήσεως δεν είναι ακόμη

σχηματισμένος άνθρωπος και επομένως μέχρι τότε η έκτρωση μπορεί να γίνεται

χωρίς να αποτελεί φόνο. Όμως, σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας ο

άνθρωπος είναι άνθρωπος, «εξ’ άκρας συλλήψεως», από την πρώτη στιγμή της

συλλήψεως του. Από την πρώτη στιγμή που το σπερματοζωάριο του ανδρός θα

εισέλθει μέσα στο ωάριο της γυναικός, δημιουργείται το πρώτο κύτταρο μιάς νέας

ανθρώπινης υπάρξεως και ταυτόχρονα εισέρχεται σ’ αυτό η αθάνατη ψυχή του.

Κατόπιν το πρώτο αυτό κύτταρο αρχίζει να διαιρείται και να πολλαπλασιάζεται

συνεχώς με ταχύτατους ρυθμούς, βάσει «προγράμματος», που είναι

κωδικοποιημένο στο DNA του εν εξελίξει εμβρύου, το οποίο δεν ταυτίζεται με το

DNA της μητέρας. Το γεγονός αυτό, (δηλαδή η μη ταύτιση των δύο DNA, μητέρας

και εμβρύου), είναι πολύ σημαντικό, διότι μας δείχνει ότι το εν εξελίξει έμβρυο

είναι ένας άλλος ανθρώπινος οργανισμός, διάφορος του οργανισμού της μητέρας.

Οι συνεχείς και αλλεπάλληλοι πολλαπλασιασμοί των κυττάρων με παράλληλη

διαφοροποίησή τους, οδηγούν τελικά στη διάπλαση των ιστών και των οργάνων

του εμβρύου, μέχρις ότου αυτά τελειοποιηθούν κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι

σε θέση να επιτελέσουν την αποστολή τους μετά την έξοδο του εμβρύου από το

ενδομήτριο περιβάλλον.

2) Η έκτρωση είναι δικαίωμα της γυναίκας, διότι κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα

να κάνει ό,τι θέλει στο σώμα της. Κατ’ αρχήν τα σώματά μας είναι μέλη Χριστού

και ναοί του αγίου Πνεύματος και επομένως δεν ανήκουν στους εαυτούς μας, άλλα

στον Χριστό: Σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου Παύλου: «ουκ

εστὲ εαυτών,  ηγοράσθητε γαρ τιμής», (Α΄ Κορ.6,19-20), δεν ανήκουμε στον

εαυτό μας, αλλά σ’ αυτόν που μας εξαγόρασε, στον Χριστό, και επομένως δεν

μπορούμε να χρησιμοποιούμε τα σώματά μας, όπως θέλουμε. Πέραν τούτου το

έμβρυο είναι ένας άλλος ανθρώπινος οργανισμός και επομένως δεν είναι μέλος του

σώματος της μητέρας. Γι’ αυτό άλλωστε η μητέρα δεν μπορεί να το κρατήσει επ’

άπειρον, όπως κρατάει όλα τα υπόλοιπα μέλη του σώματός της. Όταν έρθει η ώρα

της γέννας, πρέπει υποχρεωτικά να αποχωριστεί από αυτό. Αν υποθέσουμε, ότι

θελήσει να το κρατήσει στα σπλάγχνα της, θα επέλθει ο θάνατος και της μητέρας

και του παιδιού. Κατά τον χρόνο της ενδομητρίου ζωής απλώς φιλοξενεί το έβρυο

στο σώμα της για μερικούς μήνες.

4

3) Οι εκτρώσεις γίνονται είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε και μάλιστα σε

μεγάλη έκταση. Η κοινωνία έχει αναγνωρίσει σιωπηρά αυτή την κατάσταση. Δεν

της δημιουργεί ηθικό πρόβλημα και επομένως ο νομοθέτης οφείλει να

συμμορφωθεί με τη λαϊκή βούληση. Να νομιμοποιήσει, ίσως ακόμη και να

πριμοδοτήσει τις εκτρώσεις. Μπορούμε όμως να δεχθούμε, ότι μια παρανομία

πρέπει να νομιμοποιηθεί, επειδή έχει πάρει μεγάλη έκταση; Τι φταίει το

κυοφορούμενο έμβρυο, που έχει κάθε δικαίωμα να ζήσει, επειδή η κοινωνία έχει

εξαχρειωθεί και έχει φθάσει σε ένα τόσο μεγάλο ηθικό κατάντημα; Που είναι τα

ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία τόσο πολύ κόπτεται και καυχάται ο

σύγχρονος άνθρωπος; Δεν ισχύουν στην προκειμένη περίπτωση; Με ποιο δικαίωμα

στερούμε το αγαθό της ζωής από μια ανυπεράσπιστη ανθρώπινη ύπαρξη; Το αγαθό

της ζωής είναι δώρο του Θεού και μόνον ο Θεός μπορεί να το αφαιρέσει. Κανείς

άλλος. Γιατί άραγε σιωπούν απέναντι στο βδελυρότατο αυτό έγκλημα οι

παγκόσμιοι οργανισμοί υπερασπίσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Με την ίδια

λογική θα πρέπει να νομιμοποιήσουμε και τη διακίνηση των ναρκωτικών, αφού και

αυτά έχουν πάρει μεγάλη έκταση. Να τα αφήσουμε να διακινούνται ελεύθερα, για

να μπορούν άνετα οι τοξικομανείς να τα προμηθεύονται! Το ίδιο θα λέγαμε και για

τη φοροδιαφυγή. Για να μην γίνεται φοροδιαφυγή, να απαγορευτεί η υποβολή

φορολογικών δηλώσεων!

4) Η νομιμοποίηση των εκτρώσεων θα προστατεύσει την υγεία και τη ζωή

της γυναίκας. Αυτό το επιχείρημα προβάλλουν εκείνοι, που ισχυρίζονται, ότι η

γυναίκα κινδυνεύει δήθεν από την έκτρωση που γίνεται κρυφά, ενώ όταν γίνεται

φανερά, σε επίσημες γυναικολογικές κλινικές, δεν κινδυνεύει. Η αλήθεια είναι ότι

η έκτρωση, είτε κρυφά γίνεται, είτε φανερά, είναι επικίνδυνη ενέργεια για τη ζωή

της. Όπως μας βεβαιώνουν ειδικοί επιστήμονες γυναικολόγοι: «Οι γυναίκες που

υποβάλλονται σε έκτρωση αντιμετωπίζουν τον ενδεχόμενο κίνδυνο των παρά

κάτω επιπτώσεων: α) διάτρηση της μήτρας, β) ρήξη τραχήλου, γ) αιμορραγία,

δ) Θρόμβωση και εμβολή, ε) επιπλοκές αναισθησίας, στ) εμφάνιση προδρομικού

πλακούντα, ζ) ενδομητρίτιδα - σαλπιγγίτιδα, η) πυελική φλεγμονή, θ)

δευτερογενή αμηνόρροια ή στείρωση, ι) ενδομήτριες συμφύσεις…» κ.α., (Δρ.

Βασιλειος Μπέλλιος, Μαιευτήρας- Χειρουργός Γυναικολόγος). Όμως πέρα από τις

σωματικές επιπτώσεις, εξ’ ίσου σημαντικές είναι και οι ψυχολογικές, οι οποίες

χαρακτηρίζονται από τους ψυχολόγους ως «Μετα-εκτρωτικό Σύνδρομο». Όπως

αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία, κάποιες γυναίκες εκδηλώνουν άρνηση,

(αμυντικός μηχανισμός που στηρίζεται στο συναίσθημα του θυμού), ενώ κάποιες

άλλες αποχαιρετούν σπαρακτικά το αγέννητο παιδί τους εκδηλώνοντας τη θλίψη

τους. Η ώρα της έκτρωσης θα τραυματίσει τον εσωτερικό τους κόσμο και τα

σημάδια του ψυχικού τραύματος θα είναι εμφανή σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή τους,

στο σώμα, τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές τους. Πολλές γυναίκες βιώνουν

μετά την έκτρωση ένα «συναισθηματικό μούδιασμα», που είναι βασικό

χαρακτηριστικό πένθους, το οποίο μετά από οκτώ εβδομάδες από την έκτρωση

ακολουθείται από διαταραχές ύπνου, διατροφής, σεξουαλικής δυσλειτουργίας κ.α.

5

(βλ. φυλλάδιο με τίτλο: «Εγώ το αγέννητο παιδί», του Συλλόγου Προστασίας

Αγέννητου Παιδιού: «Αγκαλιά»).

Κλείνοντας την αναφορά μας σε αυτή την πρωτοφανή είδηση, εκφράζουμε την

οδύνη μας για το κατάντημα του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος έχει υποβιβαστεί

στην κατηγορία των κτηνών, ζώντας μόνο για να απολαμβάνει την ηδονή, με την

ικανοποίηση των ενστίκτων του. Θλιβόμαστε επίσης βαθύτατα για τη σύγχρονη

ηθική και πνευματική πώρωση και αναισθησία της κοινωνίας μας απέναντι στο

φοβερό και αποτρόπαιο έγκλημα των εκτρώσεων. Όσες έγκυες γυναίκες

προμελετούν να προχωρήσουν σε έκτρωση, ας ακούσουν τουλάχιστον τη σιωπηλή,

αλλά και σπαρακτική κραυγή του παιδιού, που κυοφορούν μέσα τους, μήπως και

μαλακώσει η καρδιά τους: «Σ’ αγαπώ μανούλα, μη με σκοτώσεις! Μη μου πάρεις

πίσω τη ζωή που μούδωσες! Μην ξεχνάς, κάποτε ήσουν και συ στην ίδια θέση

με μένα. Θάθελες να συμβεί σε σένα, το κακό που σκέφτεσαι εσύ για μένα; Εσύ

είχες μανούλα, εγώ δεν έχω;…»! (Από το βιβλίο του Νίκου Ψαρουδάκη με τίτλο:

«Θέλω να ζήσω», Εκδ. «Ορθόδοξο μέτωπο»). Παρακαλούμε για μια ακόμη φορά

την διοικούσα Εκκλησία και κάθε υγιή κοινωνικό φορέα και οργανισμό σε κοινή

συστράτευση και αγώνα. Υπενθυμίζουμε ότι οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν με

μαθηματική ακρίβεια. Η ένοχη ανοχή μας απέναντι στη φοβερή αυτή αμαρτία, που

μαστίζει την κοινωνία μας, θα επισύρει κάποια στιγμή την δικαία οργή του Θεού

στην πατρίδα μας. Και τότε αλλοίμονο!!!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ του Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (30.5.2021)

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η πέμπτη Κυριακή από του

Πάσχα, η Κυριακή της Σαμαρείτιδος και ονομάσθηκε έτσι, επειδή την ημέρα αυτή η

αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να μνημονεύουμε τον διάλογο που είχε ο Κύριος με

μια γυναίκα Σαμαρείτιδα, τον οποίο διασώζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο 4 ο

κεφάλαιο του ευαγγελίου του. Πρόκειται για ένα μακρό διάλογο, που είχε σαν

αποτέλεσμα να πιστεύσει τελικά η γυναίκα στα λόγια του Κυρίου και αργότερα να

βαπτισθεί και να ασκήσει μάλιστα και ιεραποστολικό έργο. Η σημερινή αποστολική

περικοπή είναι μια περικοπή από το 11ο κεφάλαιο των Πράξεων, στην οποία ο

ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει, πως ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε

προοδευτικά έξω από τα όρια της Παλαιστίνης και έφθασε μέχρι την Αντιόχεια και

πως η μεγάλη αυτή πόλις της εποχής εκείνης συν τω χρόνω εξελίχθηκε σε ένα

σπουδαίο ιεραποστολικό κέντρο, χάρις στην ιεραποστολική δράση του Βαρνάβα και

του Παύλου.

Σύμφωνα με την διήγηση του Λουκά: «Οι μεν ουν διασπαρέντες από της

θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον έως Φοινίκης και Κύπρου και

Αντιοχείας, μηδενί λαλούντες τον λόγον ει μη μόνον Ιουδαίοις». Εδώ ο Λουκάς

μας ομιλεί για την διασπορά των Χριστιανών, που επακολούθησε μετά τον

λιθοβολισμό του Στεφάνου, δηλαδή τον φοβερό διωγμό που εξαπέλυσε η

θρησκευτική ηγεσία των Ιουδαίων εναντίον των χριστιανών. Ο διωγμός αυτός, ενώ

φαινόταν σαν μια συμφορά, στην πραγματικότητα ήταν μια ευλογία, διότι έγινε

αφορμή της διαδόσεως του ευαγγελίου σ’ όλη την Παλαιστίνη. Όλοι όσοι

διώχθηκαν κατά τον διωγμό, κατέφυγαν σε διάφορα μέρη, όχι για να ασφαλισθούν

από τον κίνδυνο του θανάτου, αλλά για να ευαγγελιστούν τον λόγο του Θεού.

Σκόρπισαν γύρω γύρω και πέρα από την Παλαιστίνη. Πήγαν μέχρι την Φοινίκη, την

Κύπρο και την Αντιόχεια. Η Φοινίκη είναι ο σημερινός Λίβανος, η δε Αντιόχεια,

βρίσκεται στη σημερινή βόρεια Συρία. Όλοι αυτοί οι ιεραπόστολοι, που έφθασαν

μέχρι αυτά τα μέρη, δεν κήρυτταν το ευαγγέλιο στους ντόπιους κατοίκους,

(Κυπρίους, Φοίνικες, Αντιοχείς), που ήσαν ειδωλολάτρες, παρά μόνο στους

Ιουδαίους. Δεν είχαν ακόμη τέτοια εντολή από το Πνεύμα το άγιο. Το πρώτο

άνοιγμα προς τους εθνικούς, το έκανε ο Πέτρος, βαπτίζοντας τον Κορνήλιο, που

ήταν όχι απλώς εθνικός, αλλά και απερίτμητος, διότι υπήρχαν και πολλοί εθνικοί,

που ήταν προσήλυτοι και είχαν περιτμηθεί.

«Ήσαν δε τινες εξ αυτών άνδρες Κύπριοι και Κυρηναίοι, οίτινες εισελθόντες

εις Αντιόχειαν ελάλουν προς τους Ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον

Ιησούν». Μεταξύ εκείνων που διεσπάρησαν λόγω του διωγμού ήσαν και κάποιοι

Ελληνιστές, δηλαδή Εβραίοι μεν ως προς την καταγωγή, αλλ’ οι οποίοι είχαν

γεννηθεί εκτός της Παλαιστίνης, οι οποίοι ήρθαν στην Αντιόχεια και άρχισαν να

διδάσκουν το ευαγγέλιο στους εκεί κατοικούντας Ελληνιστές, δηλαδή τους

Εβραίους της διασποράς, που ομιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Η Αντιόχεια ήταν

2

την εποχή εκείνη, μεγάλο διοικητικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο. Ήταν η

τρίτη πόλις του κόσμου, μετά την Ρώμη και την Αλεξάνδρεια. Ήταν η Ρώμη της

ανατολής, η πόλις που συνέδεε την Ανατολή με την Δύση. Πρέπει να είχε πληθυσμό

γύρω στις 500.000 κατοίκους, που δεν ήταν μικρό πράγμα την εποχή εκείνη. Βέβαια

είχε και διαφθορά και εξαχρείωση των ηθών και πνευματική κατάπτωση, που δεν

λέγεται. Αυτοί λοιπόν οι Κύπριοι και οι Κυρηναίοι, άνθρωποι ζηλωτές και

φλογεροί, με Πνεύμα άγιο και με ιεραποστολικό ζήλο για την εξάπλωση του

ευαγγελίου, ήρθαν στην μεγαλούπολη αυτή και άρχισαν να κηρύττουν. Στην πόλη

της Αντιόχειας κατοικούσαν πολλές χιλιάδες Εβραίοι μετανάστες της διασποράς,

που ήταν οργανωμένοι και είχαν συναγωγές και παροικίες ακμάζουσες. Σ’ αυτούς

λοιπόν ήρθαν, να κηρύξουν το χαρμόσυνο γεγονός, ότι ο Μεσσίας, για τον οποίο

ομίλησαν οι προφήτες έχει ήδη έρθει και αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός.

«και ην χειρ Κυρίου μετ αυτών, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί

τον Κύριον». Οι Κύπριοι αυτοί και οι Κυρηναίοι, αν και δεν ήταν απόστολοι της

ομάδος των 12, ωστόσο όμως είχαν την δύναμη του Θεού μαζί τους. Και η δύναμις

αυτή γινόταν φανερή αφ’ ενός μεν με πολλά θαύματα που επιτελούσαν και αφ’

ετέρου με τον δυνατό θεολογικό τους λόγο, που ήταν λόγος θεοφώτιστος, άριστα

κατοχυρωμένος με βιβλικές μαρτυρίες, φορτισμένος με την Χάρη του αγίου

Πνεύματος, ικανός να ανασταίνει ψυχές από τον πνευματικό θάνατο της αμαρτίας

και να τις οδηγεί στη σωτηρία. Και το αποτέλεσμα της παρουσίας της δυνάμεως του

Θεού στο ιεραποστολικό τους έργο ήταν ο μεγάλος αριθμός των ανθρώπων, που

πίστεψαν. Δεν ήταν μικρό το κατόρθωμα αυτό. Διότι δεν είναι καθόλου εύκολη

υπόθεση, να μεταστρέψει κανείς Εβραίους φανατικά προσηλωμένους στη θρησκεία

τους, καρφωμένους στις ιουδαϊκές τους παραδόσεις. Το να εγκαταλείψουν τις

παραδόσεις αυτές και να δεχθούν το ευαγγέλιο, ήταν μεγάλη νίκη, μεγάλη επιτυχία.

Αργότερα, όταν θα επεκτείνουν το ιεραποστολικό τους έργο και προς τους

ειδωλολάτρες, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση, να πείσουν τους ανθρώπους

αυτούς, να εγκαταλείψουν το σκότος της ειδωλολατρίας, που ήταν συνδεδεμένη με

όργια και πάθη και αθλιότητες και να δεχθούν μια πίστη, που απαιτεί αυταπάρνηση

και εγκράτεια και αγνότητα και τόσες άλλες θυσίες.

«Ηκούσθη δε ο λόγος εις τα ώτα της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις περί

αυτών, και εξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθείν έως Αντιοχείας». Έφθασε δε μέχρι τα

αυτιά της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων η φήμη για τις επιτυχίες των παρά πάνω

ιεραποστόλων στην Αντιόχεια, ότι δηλαδή μεγάλος αριθμός Εβραίων είχε πιστεύσει

στο Χριστό. Η Εκκλησία των Ιεροσολύμων παρακολουθεί και εποπτεύει με άγρυπνο

μάτι τα πάντα. Εκεί βρίσκονται ακόμη οι απόστολοι, που αποτελούν την

εκκλησιαστική ηγεσία, που έχει την γενική ευθύνη για την πορεία του

ιεραποστολικού έργου σ’ όλες τις άλλες περιοχές και πόλεις και την ρύθμιση όλων

των εκκλησιαστικών υποθέσεων. Εκεί βρίσκεται το στρατηγείο, το γενικό επιτελείο

στρατού, που διευθύνει την μάχη στα διάφορα μέτωπα του ιεραποστολικού αγώνος.

Με πολύ χαρά λοιπόν οι απόστολοι πληροφορούνται την εξάπλωση του ευαγγελίου

στην μεγαλύτερη πόλη της Ασίας. Με χαρά αλλά και με αγωνία. Και τούτο διότι

όταν αυξάνει ο αριθμός των πιστών, τότε εγκυμονείται ένας διπλός κίνδυνος: Ο

3

πρώτος είναι ο κίνδυνος της διασπάσεως της ενότητος της Εκκλησίας και ο

δεύτερος, να αλλοιωθεί η γνησιότητα του ευαγγελικού λόγου. Και οι δύο κίνδυνοι

μεγάλοι και φοβεροί για την Εκκλησία. Διότι αν διασπασθεί η Εκκλησία παύει να

είναι Εκκλησία. Αν αλλοιωθεί το ευαγγέλιο, παύει να είναι ευαγγέλιο. Γι’ αυτό και

οι απόστολοι από τα Ιεροσόλυμα με αγωνία παρακολουθούν τις εξελίξεις, μήπως

συμβεί ένα από τα δύο αυτά κακά. Και τι κάνουν, για να προλάβουν τέτοια

ενδεχόμενα; «Εξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθείν έως Αντιοχείας». Διάλεξαν και

έστειλαν τον Βαρνάβα, για να πάει μέχρι την Αντιόχεια, προκειμένου να κάνει έναν

έλεγχο, πως πάνε εκεί οι χριστιανοί, πως είναι η ζωή τους, ποιά είναι η πίστη τους, η

ενότητά τους, η καθαρότητά τους, η μετάνοιά τους, η αγάπη τους και η αφοσίωση

τους στο Κύριο κ.λ.π.

«Ος παραγενόμενος και ιδών την χάριν του Θεού εχάρη, και παρεκάλει πάντας

τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω». Ο Βαρνάβας όταν ήρθε στην

Αντιόχεια, και είδε την Χάρη του Θεού, που υπήρχε πλούσια μέσα στις ψυχές των

πιστευσάντων, χάρηκε. Διαπίστωσε την ενότητά τους, την αγάπη τους, την ευλάβειά

τους στις λατρευτικές συνάξεις, στην μελέτη του λόγου του Θεού, στον ζήλο τους

να καλλιεργήσουν τις ψυχές των και να προκόψουν πνευματικά. Είδε την Χάρη του

Θεού στις οικογένειές τους, στις κοινωνικές μεταξύ τους σχέσεις. Από τη στιγμή

που πίστευαν στο Χριστό και βαπτίζονταν, ελάμβαναν Πνεύμα άγιο, οπότε άλλαζε

πλέον ριζικά η ζωή τους. Δεν εφοβούντο ούτε θλίψεις, ούτε διωγμούς, ούτε

μαρτύρια, ούτε θάνατο. Κέντρο της ζωής των ήταν ο Χριστός. Προγεύονταν από

τώρα την βασιλεία των ουρανών, ώστε τίποτε από τα πράγματα του κόσμου αυτού

να μην τους αιχμαλωτίζουν.

Εμείς άραγε έχουμε κάτι από τον ζήλο, από την θερμή πίστη, από την πνευματική

προκοπή αυτών των χριστιανών; Πόσο απέχει άραγε η δική μας πίστη από την πίστη

των χριστιανών αυτών; Αν κάνουμε κάποια σύγκριση, τότε θα δούμε πόσο μεγάλη

διαφορά υπάρχει μεταξύ ημών και εκείνων. Και το χειρότερο είναι ότι ζούμε με την

ψευδαίσθηση, ότι είμαστε και καλοί χριστιανοί, πράγμα που σημαίνει ότι δεν

έχουμε επίγνωση της πνευματικής μας καταστάσεως.

Ο Βαρνάβας προέτρεπε όλους, να μένουν αφοσιωμένοι και προσκολλημένοι στον

Κύριο. Επεδίωκε να προκόψουν ακόμη περισσότερο, να εδραιωθούν και να

τελειοποιηθούν ακόμη περισσότερο, διότι η πνευματική πρόοδος και ανάβασις δεν

έχει τελειωμό, δεν έχει τέρμα. Όσο ανεβαίνει κανείς, τόσο καταλαβαίνει ότι

χρειάζεται να ανέβει ακόμη περισσότερο. Συνεχώς και ακαταπαύστως ο χριστιανός

πρέπει να αγωνίζεται και να ανεβαίνει στην πνευματική ζωή, διότι αν ραθυμήσει,

υπάρχει ο κίνδυνος να παλινδρομήσει και να χάσει ό,τι με πολλούς κόπους κέρδισε.

«Ότι ην ανήρ αγαθός και πλήρης Πνεύματος Αγίου και πίστεως και προσετέθη

όχλος ικανός τω Κυρίω». Ο Βαρνάβας ήταν άνθρωπος απονήρευτος, ευθύς,

ειλικρινής, γεμάτος με Πνεύμα άγιο. Ήταν ένας αληθινός ποιμένας και διδάσκαλος

της Εκκλησίας, δοσμένος πέρα για πέρα στο έργο της Εκκλησίας. Πόσο μεγάλη

ανάγκη έχει σήμερα η Εκκλησία μας από τέτοιους ποιμένες!!! Δεν θα ήταν καθόλου

υπερβολή, αν λέγαμε, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στην Εκκλησία είναι η

τραγική έλλειψη αληθινών ποιμένων και διδασκάλων, ποιμένων με γνήσιο

4

Ορθόδοξο φρόνημα. Σήμερα μάλιστα που κυριαρχεί σχεδόν παντού η παναίρεση

του Οικουμενισμού και έχει γεμίσει η Εκκλησία με ψευδοδιδασκάλους αιρετικούς,

που προωθούν την αίρεση, το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο οξύ. Και όσο

περισσότερο βαδίζουμε προς τους έσχατους χρόνους και η ανθρωπότητα πλησιάζει

προς τη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου μας, τόσο η έλλειψη αυτή θα γίνεται,

σύμφωνα με τις προφητείες των αγίων της Εκκλησίας μας, όλο και πιο μεγάλη.

Δυστυχώς δεν μας παίρνει ο χρόνος να συνεχίσουμε περισσότερο στην ανάλυση

της περικοπής. Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω για μια ακόμη φορά στην αγάπη

σας, αυτό που και άλλες φορές έχω τονίσει. Το ότι δηλαδή, εν όψει αυτής της

ζοφερής παγκόσμιας καταστάσεως, όπου η αποστασία έχει φθάσει στο

αποκορύφωμά της, έχουμε ένα διπλό χρέος να φέρουμε εις πέρας. Πρώτον μεν να

προφυλαχθούμε από τους ψευδοδιδασκάλους οικουμενιστές, που με ύπουλο τρόπο

προσπαθούν να διαδώσουν τις αιρετικές τους διδασκαλίες, να χύσουν το δηλητήριο

της πλάνης στις ψυχές μας και έτσι να μας οδηγήσουν στην απώλεια. Και δεύτερον

να ανανήψουμε από το λήθαργο της ραθυμίας και να κάνουμε ένα καινούργιο

ξεκίνημα στην πνευματική μας ζωή, αγωνιζόμενοι, με περισσότερο ζήλο τώρα, στην

τήρηση του θελήματος του Θεού, μιμούμενοι τους χριστιανούς της Αντιόχειας.

Πράγμα το οποίο εύχομαι σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου

μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥΣ ΝΑΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΧΏΡΑ ΜΑΣ.

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 31 η Μαΐου 2021

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥΣ ΝΑΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΤΗ

ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός πολιτικός αναλυτής, ή εξειδικευμένος

θρησκειολόγος, ή ειδήμων κοινωνιολόγος, για να καταλάβει την ραγδαία

κατάρρευση του Χριστιανισμού στο δυτικό κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη. Οι

ειδήσεις από τη γηραιά ήπειρο είναι καταιγιστικές και προμηνύουν τον ταχέως

επερχόμενο και αναπόφευκτο εφιάλτη, τον οποίο πρόκειται να βιώσουν οι

ευρωπαϊκοί λαοί. Ο αποχριστιανισμός έχει αρχίσει εδώ και δυόμισι αιώνες από

τον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό» με τα άθεα και μηδενιστικά του

διδάγματα. Τώρα επιταχύνεται με γρήγορους ρυθμούς, ώστε είναι θέμα χρόνου να

σβήσει η χριστιανική μνήμη στο δυτικό κόσμο, παίρνοντας τη θέση της ο

άκρατος υλισμός, ο αχαλίνωτος ηδονισμός και ο φανατικός Ισλαμισμός, που θα

ρυθμίζουν όλες τις λεπτομέρειες της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής του δυτικού

ανθρώπου.

Υπάρχουν εξηγήσεις γι’ αυτή τη ζοφερή και μη αναστρέψιμη κατάσταση. Ο

Χριστός είναι ανεπιθύμητος, επειδή τα σωτήρια διδάγματα του Ευαγγελίου Του

αποτελούν εμπόδια στην υλιστική και ηδονιστική ζωή του σύγχρονου ευρωπαίου

ανθρώπου, γι’ αυτό πασχίζει να τον «ξεφορτωθεί» μια ώρα αρχύτερα. Άλλωστε

αυτός ο «Χριστός» και η «Εκκλησία» του, δεν είναι ο αληθινός Χριστός και η

γνήσια Εκκλησία Του, αλλά αιρετικά κακέκτυπα και αιρετικές επινοήσεις του

Παπισμού και του γνησίου τέκνου του, του Προτεσταντισμού. Ένας «Χριστός» ο

οποίος «εγκατέλειψε» τον κόσμο και την «Εκκλησία» του και την άφησε έρμαιο

στην τυραννική εξουσία του «αντιπροσώπου του», του «Πάπα», είναι περιττός,

καλύτερα να λείπει, δεν τον έχει ανάγκη ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος. Μια

«Εκκλησία», η οποία κυβερνάται από ένα εξουσιομανή τύραννο δικτάτορα, δεν

μπορεί να έχει καμία σχέση με την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική

Εκκλησία του Χριστού. Μια «Εκκλησία», η οποία το μόνο που έχει να

παρουσιάσει στην χιλιόχρονη ιστορική της πορεία είναι το ψεύδος, οι δεκάδες

κακοδοξίες, η τυραννία, η φρίκη των σταυροφοριών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι, οι

«ιερές εξετάσεις», οι γενοκτονίες, η αποικιοκρατία, τα ανείπωτα εγκλήματα κατά

των Ορθοδόξων, τα φρικιαστικά και πέρα από κάθε λογική και νομιμότητα, ηθικά

σκάνδαλα του παπικού «κλήρου», δεν μπορεί να έχει καμία θέση στις σύγχρονες

δυτικές κοινωνίες.

Την αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης έρχεται τα τελευταία χρόνια να

ολοκληρώσει η κατευθυνόμενη πλημμυρίδα των εκατομμυρίων μουσουλμάνων

παράνομων, (και ελάχιστων νόμιμων), μεταναστών. Ό, τι δεν κατάφεραν οι άθεοι

και χριστιανομάχοι «διαφωτιστές» τους δύο τελευταίους αιώνες, το κατάφεραν

2

οι νέοι έποικοι της Ευρώπης. Φυσικά όχι δια της πειθούς, διά του λόγου, αλλά δια

της βίας! Δια των ολεθρίων και δαιμονικών διδαγμάτων του Κορανίου και της

Σαρίας, (ισλαμικού νόμου), εισβάλλουν στην Ευρώπη, όχι ως φιλοξενούμενοι,

αλλά ως κατακτητές! Έρχονται να συντρίψουν και τα τελευταία ίχνη του

Χριστιανισμού, να γκρεμίζουν το Σταυρό και να ανυψώσουν την ημισέληνο. Να

κατεδαφίσουν τους ναούς και να ανεγείρουν τζαμιά. Να ισοπεδώσουν τα

καμπαναριά και να υψώσουν μιναρέδες, όπου θα διαλαλείται στους ευρωπαίους

υποδούλους τους η πίστη δια της βίας στο «θεό» του Κορανίου και θα υβρίζεται η

Παναγία Τριάδα, ως «ειδωλολατρία» και ο Χριστός θα υποβιβάζεται ως

άνθρωπος, κατώτερος του Μωάμεθ! Ήδη άρχισε να διαφαίνεται στην Ευρώπη η

τραγικότητα. Οι ευρωπαίοι πολίτες άρχισαν να βιώνουν τη φρίκη της ισλαμικής

τρομοκρατίας, με τις συνεχείς επιθέσεις σε ανύποπτους και αθώους ανθρώπους,

οι οποίοι κατακρεουργούνται από τους πιστούς του Αλλάχ, γενόμενοι τα

εξιλαστήρια θύματά τους, για να γίνουν εκείνοι αρεστοί στο «θεό» τους και να

εξασφαλίσουν τον «ισλαμικό παράδεισο»!

Μια άλλη πολύ ανησυχητική κατάσταση είναι οι συχνές επιθέσεις φανατικών

ισλαμιστών σε ναούς και λατρευτικές συνάξεις. Αποκαλυπτική είναι η είδηση, η

οποία μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ, πριν από λίγες ημέρες και όχι τυχαία, σε

πασχάλια περίοδο. Παραθέτουμε μια από τις πολλές ειδήσεις: «Μπαράζ

επιθέσεων σε εκκλησίες στην Ευρώπη - Στην Γερμανία μουσουλμάνοι

διέκοψαν λειτουργία. Τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει αρκετές επιθέσεις σε

εκκλησίες στην Ευρώπη. Οι περισσότερες εναντίον Ρωμαιοκαθολικών

εκκλησιών, αλλά στοχοποιήθηκαν επίσης τόποι λατρείας άλλων χριστιανικών

ομολογιών. Πολλές από αυτές τις περιπτώσεις περιλαμβάνουν εμπρησμό και

καταστροφή. Για παράδειγμα, στο Glonn της Γερμανίας, στις 19 Μαρτίου,

έγινε μια απόπειρα πυρκαγιάς στον προθάλαμο μιας προτεσταντικής

εκκλησίας. Στις 20 Μαρτίου, μια ομάδα ξένων στη γερμανική πόλη Freistett

κατέστρεψε ένα εκκλησιαστικό όργανο και το εσωτερικό μιας εκκλησίας. Το

ίδιο Σαββατοκύριακο στις 22 Μαρτίου, τα παράθυρα μιας εκκλησίας

συνετρίβησαν στο Σίνγκεν. Στο Rheinau μια εκκλησία υπέστη τόσο ζημιά που

υπολογίστηκε σε χιλιάδες ευρώ. Στην Ιταλία, η ίδια εκκλησία δέχθηκε επίθεση

δύο φορές στη σειρά, στις 18 και 22 Μαρτίου. Η εκκλησία στη Golasecca που

χρονολογείται από το 1630 καταστράφηκε από βανδάλους. Στην Φότζα στην

κοινότητα της Απουλίας εκκλησία υπέστη ζημιά στις 25 Μαρτίου από

βανδάλους που ψέκασαν το χώρο με άσεμνες εικόνες. Αρκετές εκκλησίες

βανδαλίστηκαν επίσης στην Αυστρία, την Αγγλία, τη Γαλλία και την Πολωνία.

Δεν καταστρέφονται μόνο εκκλησίες, αλλά και νεκροταφεία κοντά σε

εκκλησίες, όπως συνέβη πρόσφατα στην Πολωνία. Στις 23 Μαρτίου,

καταστράφηκαν 201 τάφοι στο νεκροταφείο της εκκλησίας στο Olsztyn. Στη

Μοσίνα, το ενοριακό νεκροταφείο καταστράφηκε τη νύχτα της 11ης προς 12ης

Απριλίου. Μια εκκλησιαστική λειτουργία στη Νίντα στο κρατίδιο της Έσσης

στη Γερμανία, διακόπηκε το Πάσχα από τρεις μουσουλμάνους νεαρούς άνδρες.

3

Επιτέθηκαν σε αρκετούς ενορίτες και φώναξαν ότι υπήρχε μόνο ένας Θεός,

δηλαδή ο Αλλάχ» http://lefteria.blogspot. com/2021/05/blog-post_259.html).

Έχουμε τη βεβαιότητα ότι αυτή η λίαν ανησυχητική κατάσταση στον

ευρωπαϊκό χώρο δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε «αυθόρμητη», ούτε συγκυριακή,

όπως τη θέλουν κάποιοι «προοδευτικοί», αλλά επιτυχής υλοποίηση ενός πολύ

καλά οργανωμένου σχεδίου για την εξυπηρέτηση των στόχων της «Νέας Τάξεως

Πραγμάτων», οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Για να καταρρεύσει ο

Χριστιανισμός, ο οποίος στέκεται το μόνο ισχυρό εμπόδιο στην πραγμάτωση των

στόχων της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της υποδούλωσης του κόσμου σε

ορισμένες πολιτικές, θρησκευτικές και οικονομικές ελίτ. Για την πραγματοποίηση

της παγκόσμιας κυβέρνησης, η οποία αποτελεί τον μονόδρομο για τους αφανείς

«σκαπανείς» της παγκοσμιοποίησης και η οποία θα επιφέρει μια πρωτόγνωρη

εφιαλτική κατάσταση, μη αναστρέψιμη, για την ανθρωπότητα. Δεν είναι

άλλωστε χωρίς σημασία το γεγονός ότι οι αλλόθρησκοι παράνομοι μετανάστες

στην Ευρώπη ζουν πλουσιοπάροχα, σε σχέση με τις εξαθλιωμένες πατρίδες τους,

με επιδόματα, τα οποία χορηγούν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, γεγονός που

σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο είναι ευπρόσδεκτοι, αλλά και χρήσιμοι,

και το χειρότερο, με την προοπτική της μόνιμης εγκατάστασής τους στην

Ευρώπη, το οποίο σημαίνει την ταχύτατη και ραγδαία ισλαμοποίησή της! Η

Ευρώπη πληρώνει τις ολέθριες επιλογές της, καθ’ ότι δεν είχε τη διάθεση να

αποτινάξει την παποπροτεσταντική πνευματική πανώλη, η οποία την οδήγησε σε

αυτή την κατάσταση. Είναι ευδιάκριτο πως απλά ξέφυγε από το στόμα της

Σκύλας και έπεσε στο στόμα της Χάρυβδης! Και το πλέον τραγικό είναι ότι οι

θιασώτες του Οικουμενισμού δεν θέλουν να δουν αυτή την τραγικότητα της

Ευρώπης, την οποία έφερε η παταγώδης χρεωκοπία του δυτικού χριστιανικού

οικοδομήματος, αναγνωρίζοντας τις αιρετικές του κοινότητες ως «Εκκλησίες»

και το Ισλάμ ως θρησκεία, η οποία οδηγεί (και αυτή) στον ίδιο με την Εκκλησία

μας Θεό!

Δυστυχώς η δραματική αυτή κατάσταση εδραιώνεται και στη χώρα μας.

Καθημερινά έρχονται στο φως της δημοσιότητας περιπτώσεις βανδαλισμών και

βεβηλώσεων ναών, οι οποίες έχουν την «σφραγίδα» μουσουλμάνων μεταναστών,

κύρια σε παρακείμενους χώρους εγκατάστασής τους. Πρόσφατα βέβηλοι στη

Λιβαδειά εισέβαλαν στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου του νέου, όπου

κατέστρεψαν και αφόδευσαν πίσω από την Αγία Τράπεζα! Λίαν ανησυχητική

είναι και μια ανακοίνωση ενός κινήματος, το λεγόμενο «Αφγανικό –

Πακιστανικό Ισλαμικό Κίνημα», το οποίο λειτουργεί με την άδεια του κράτους

στην πατρίδα μας: Η ανακοίνωση αυτή, έγινε στις 9 Απριλίου, δηλαδή λίγο πριν η

Ελλάδα γιορτάσει το Ορθόδοξο Πάσχα: «Με αφορμή τις ημέρες που έρχονταν ο

πρόεδρος του κινήματος Ααντχίλ Μπιλάλ κάλεσε τους ομοδόξους του,

μουσουλμάνους, σε διαμαρτυρία κατά ‘βλασφημίας’ την ημέρα της

Αναστάσεως. ‘Το Πάσχα φτάνει μουσουλμάνοι σύντροφοί μου, όλοι κάνουμε

αποχή από τη γιορτή των απίστων και μαζευόμαστε για διαμαρτυρία κατά της

βλασφημίας στο Σύνταγμα ώρα 00.30 την Κυριακή (σ.σ. το βράδυ της

4

Ανάστασης). Φέρνουμε πανό, σημαίες και φορεσιές μας ώστε να δείξουμε

στους χριστιανοφασίστες ότι δεν είναι μόνοι σε αυτή τη χώρα! Ο Αλλάχ να σας

ευλογεί όλους! Ο πρόεδρος Ααντχίλ Μπιλάλ’». (https://

paratolmosblog.blogspot.com/2017/04/sok-islamistes-stin-ellada-apokaloyn-

apistous-kai-vlasfimous-tous-ellines-xristianoyseikones.html). Λόγω των

περιοριστικών μέτρων, (μόνο για μας), δεν γνωρίζουμε αν πραγματοποιήθηκε η

ισλαμική διαδήλωση κατά του Πάσχα, τη νύχτα της Αναστάσεως και η

ανακοίνωση κατέβηκε από το διαδίκτυο, μετά από έντονες διαμαρτυρίες και

σχόλια. Πάντως είναι ένας εφιαλτικός προάγγελος για το ζοφερό μέλλον και στην

Ορθόδοξη πατρίδα μας!

Περαίνοντας, εκφράζουμε την ανησυχία μας για ό, τι συμβαίνει στην άλλοτε

χριστιανική Ευρώπη και δυστυχώς και στη χώρα μας, στην οποία έχυσαν το

τιμημένο αίμα τους οι ηρωϊκοί πρόγονοί μας, οι αγωνιστές της εθνικής μας

παλιγγενεσίας, για να αποτινάξουν την φρικτή οθωμανική δουλεία, η οποία ήταν

εδραιωμένη στα αντίχριστα διδάγματα του Κορανίου και της Σαρίας, η οποία

επιτάσσει την εξαφάνιση κάθε τι, που δεν συμφωνεί με την θρησκεία του Ισλάμ.

Ας εγερθούμε λοιπόν από την ανεπίτρεπτη πνευματική μας νωθρότητα και ας

αγωνιστούμε με κάθε νόμιμο κοινωνικό μέσο, που μας παρέχει η πολιτεία,

ενάντια στην καταστροφική και ολέθρια πορεία, στην οποία οδηγείται το Έθνος

μας. Ας εντείνουμε παράλληλα και τον πνευματικό μας αγώνα με θερμότερη

προσευχή και μετάνοια, ικετεύοντας τον άγιο Τριαδικό Θεό να διασκορπίσει τα

σατανικά σχέδια των σκοτεινών δυνάμεων και να δοξάσει για μια ακόμη φορά

την αγία Ορθοδοξία μας.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (23.5.2021)Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (23.5.2021)

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τέταρτη Κυριακή από του

Πάσχα, η Κυριακή του Παραλύτου και ονομάσθηκε έτσι, επειδή την ημέρα αυτή η

αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να μνημονεύουμε το θαύμα της θεραπείας του

Παραλύτου, ένα θαύμα που έκανε ο Κύριος στην Ιερουσαλήμ, εκεί στην

προβατική πύλη της Βηθεσδά, το οποίο διηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο 5 ο

κεφάλαιο του ευαγγελίου του. Λέγαμε την προηγούμενη Κυριακή ότι καθ’ όλη την

αναστάσιμη περίοδο του Πεντηκοσταρίου, την οποία διανύουμε, θα ασχοληθούμε

με την Χάρη του Θεού και τις πρεσβείες του αγίου ευαγγελιστού Λουκά, με τον

σχολιασμό και την ερμηνεία αποστολικών περικοπών από τις Πράξεις.

Η σημερινή αποστολική περικοπή που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια

περικοπή από το 9ο κεφάλαιο των Πράξεων, στην οποία ο ευαγγελιστής Λουκάς

μας περιγράφει δύο ακόμη χαρακτηριστικά θαύματα του αποστόλου Πέτρου, αυτό

της θεραπείας του παραλύτου Αινέα στην Λύδδα και αυτό της αναστάσεως της

Ταβιθάς στην Ιόππη. Και τα δύο αυτά θαύματα έγιναν κατά την διάρκεια

περιοδείας του Πέτρου σε διάφορες πόλεις και χωριά της Παλαιστίνης, εξ’ αιτίας

δε αυτών πλήθη ανθρώπων επίστευσαν στο Χριστό.

Σύμφωνα με την διήγηση του Λουκά: «Εγένετο δε Πέτρον διερχόμενον δια

πάντων κατελθείν και προς τους αγίους τους κατοικούντας Λύδδαν». Μετά την

κατάπαυση των διωγμών για τους οποίους έκανε λόγο προηγουμένως ο

ευαγγελιστής στο 8 ο κεφάλαιο, ο Πέτρος αναλαμβάνει μια νέα περιοδεία σ’ όλες

τις περιοχές της Παλαιστίνης, στις οποίες είχε διαδοθεί το ευαγγέλιο και είχαν

ιδρυθεί τοπικές Εκκλησίες. Βρισκόμαστε γύρω στο 39 μ.Χ. Όπως μας

πληροφορούν οι ιστορικοί, την εποχή αυτή αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο

Καλιγούλας, ένας ανώμαλος και παρανοϊκός άνθρωπος, που έμοιαζε περισσότερο

με θηρίο παρά με άνθρωπο. Αυτός λοιπόν θέλησε να τοποθετήσει το άγαλμα του

εαυτού του στο ναό των Ιεροσολύμων και έστειλε τον τοπικό Διοικητή της

Παλαιστίνης, τον Πετρώνιο με δύο Ρωμαϊκές Λεγεώνες, να επιβάλει την θέλησή

του. Ας μην ξεχνούμε ότι την εποχή εκείνη οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ελατρεύοντο

ως Θεοί. Όπως ήταν επόμενο στην Ιερουσαλήμ έγινε μεγάλος καυγάς, μεγάλη

ταραχή και αναστάτωση. Μέσα σ’ αυτή λοιπόν την ταραχή, την αναμπουμπούλα,

βρίσκει την ευκαιρία ο Πέτρος να βγεί από τα Ιεροσόλυμα, για να επισκεφθεί όλες

αυτές τις παρά πάνω τοπικές Εκκλησίες. Όπως ένας στρατηγός, μετά την

κατάπαυση της μάχης, επισκέπτεται και επιθεωρεί τα στρατεύματα, τα φρούρια, τα

φυλάκια, έτσι και ο Πέτρος. Επισκέπτεται για να δεί, να επιθεωρήσει

αυτοπροσώπως, πως πορεύονται, πως ζουν εκεί οι χριστιανοί και τι προβλήματα

ενδεχομένως αντιμετωπίζουν. Καθώς λοιπόν περιόδευε, συνέβη να επισκεφθεί και

τους αγίους, δηλαδή τους Χριστιανούς που κατοικούσαν στη Λύδδα. Ή Λύδδα

είναι μια πόλις, που βρίσκεται δυτικά της Ιερουσαλήμ και ανατολικά της Ιόππης,

από τη οποία, σύμφωνα με μια παράδοση, καταγόταν ο άγιος Γεώργιος.

2

«Εύρε δε εκεί άνθρωπόν τινα Αινέαν ονόματι, εξ ετών οκτώ κατακείμενον επί

κραβάττω, ος ην παραλελυμένος. Και είπεν αυτώ ο Πέτρος, Αινέα, ιάται σε

Ιησούς ο Χριστός, ανάστηθι και στρώσον σεαυτώ. Και ευθέως ανέστη». Εκεί

στη Λύδδα υπήρχε κάποιος άνθρωπος ονόματι Αινέας. Αυτός ο Αινέας είχε

πιστεύσει στο Χριστό και ήταν μέλος της τοπικής Εκκλησίας, ήταν δε παράλυτος

πάνω σ’ ένα κρεβάτι επί 8 ολόκληρα χρόνια, πράγμα που σημαίνει, ότι ανθρωπίνως

ήταν αδύνατη η θεραπεία του. Όταν λοιπόν πήγε εκεί ο Πέτρος, οι άλλοι αδελφοί

τον πληροφόρησαν γι’ αυτόν και ότι λόγω της παραλυσίας του δεν μπορεί να έρθει

στη σύναξη. Τότε ο Πέτρος πήγε να τον επισκεφθεί με σκοπό να τον θεραπεύσει.

Με δεδομένο το γεγονός ότι ο Αινέας είναι πιστό και ζωντανό μέλος της

Εκκλησίας, ο Πέτρος προχωρεί κατ’ ευθείαν στη θεραπεία του. Του λέει: Αινέα σε

θεραπεύει ο Χριστός, όχι εγώ. Σε αντίθεση με τον Χριστό, ο οποίος όταν θεράπευε

τους παραλύτους έλεγε: «Άρον τον κράβατόν σου και περιπάτει», δηλαδή

θαυματουργούσε με την ιδική του εξουσία και δύναμη. Ο Πέτρος όπως

προηγουμένως εθεράπευσε τον εκ γενετής χωλό, έτσι και εδώ επαναλαμβάνει ότι

το θαύμα είναι του Χριστού, και όχι δικό του. Και το λέει με έμφαση, για να το

ακούσουν όλοι και να πιστεύσουν. Διότι ο σκοπός του θαύματος δεν είναι να

θεραπευθεί ένας πονεμένος άνθρωπος, αλλά να πιστεύσει ο κόσμος. Να δουν ότι ο

Χριστός που πέθανε όντως και αναστήθηκε, είναι ζωντανός, είναι αοράτως παρών

και γίνεται αισθητή η παρουσία του μέσω αυτού του θαύματος. Και στη συνέχεια

για να φανεί, ότι όντως θεραπεύτηκε, του λέγει ο Πέτρος: «Ανάστηθι καὶ στρώσον

σεαυτώ». Δηλαδή σήκω και στρώσε μόνος σου το κρεβάτι σου, δεν έχεις ανάγκη

από βοήθεια.

«Και είδον αυτόν πάντες οι κατοικούντες Λύδδαν και τον Σάρωνα, οίτινες

επέστρεψαν επί τον Κύριον». Και όλοι οι άνθρωποι που κατοικούσαν στη Λύδδα

και στον Σάρωνα, τον είδαν να περπατάει. Ο Σάρωνας είναι μια μεγάλη πεδιάδα

που εκτείνεται από την Καισάρεια προς Βορρά μέχρι την Λύδδα και την Ιόππη

προς Νότον. Ο Αινέας γεμάτος χαρά διαλαλούσε παντού, όπου πήγαινε το θαύμα

της θεραπείας του. Και όσοι τον εγνώριζαν, ότι ήταν παράλυτος, τον ρωτούσαν

γεμάτοι περιέργεια να μάθουν, πώς θεραπεύθηκε. Και αυτός τους εξηγούσε, ότι

τον θεράπευσε ο Χριστός διά μέσου του Πέτρου. Έτσι το θαύμα αυτό έγινε

αφορμή να πιστεύσουν στο Χριστό πλήθη ανθρώπων. Οι κάτοικοι των πόλεων, τις

οποίες επεσκέφθηκε ο Πέτρος, καθώς άκουγαν το κήρυγμά του και καθώς είχαν

υπ’ όψη τους το θαύμα της θεραπείας του Αινέα, αλλά και το άλλο μεγαλύτερο

θαύμα, που θα διηγηθεί στη συνέχεια ο Λουκάς, της αναστάσεως της Ταβιθά,

πίστευαν τελικά και εβαπτίζονταν και γίνονταν μέλη της Εκκλησίας.

Παρά κάτω ο Λουκάς έρχεται στο επόμενο θαύμα, αυτό της αναστάσεως της

Ταβιθά. «Εν Ιόππῃ δε τις ην μαθήτρια ονόματι Ταβιθά, ή διερμηνευομένη

λέγεται Δορκάς. Αύτη ην πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών ων εποίει». Η

Ιόππη είναι μια παραθαλάσσια πόλις στην Ανατολική Μεσόγειο. Βρίσκεται 50

χιλιόμετρα ΒΔ από τα Ιεροσόλυμα και 15 χιλιόμετρα από την Λύδδα. Έχει και

μεγάλο λιμάνι. Εκεί λοιπόν στην Ιόππη υπήρχε κάποια μαθήτρια ονόματι Ταβιθά,

όνομα εβραϊκό που στα ελληνικά σημαίνει δορκάς. Ο άγιος Χρυσόστομος

3

σχολιάζει και λέγει, ότι η δορκάς είναι ένα ζώο, που διακρίνεται για την

εγρήγορση, την νηφαλιότητα και την ταχύτητα, με την οποία κινείται. Η Ταβιθά

ήταν όνομα και πράγμα δορκάς, δηλαδή ήταν άνθρωπος νηφάλιος, σβέλτος και

δραστήριος. Διότι όπως λέγει παρά κάτω «ην πλήρης αγαθών έργων και

ελεημοσυνών ων εποίει». Ήταν γεμάτη από αγαθά έργα. Δεν λέγει εποίησε, αλλά

«εποίει». Δηλαδή συνεχώς και ακαταπαύστως έκανε ελεημοσύνες. Η Ταβιθά

έμοιαζε με δένδρο αγλαόκαρπο, φορτωμένο με αγαθά έργα και ελεημοσύνες, με

έργα αγάπης και φιλανθρωπίας, πράγμα που σημαίνει, ότι ήταν ευκατάστατη, είχε

δηλαδή κάποια περιουσία. Όλα αυτά τα έργα είναι καρπός της πίστεως και είναι το

σημάδι, που δείχνει ότι η πίστη είναι ζωντανή και πραγματική, διότι πίστις χωρίς

τα έργα είναι νεκρά, όπως και τα έργα χωρίς την πίστη είναι ανώφελα. Στη

συνέχεια περιγράφει ο Λουκάς, πώς ο Πέτρος μετά από θερμή προσευχή του προς

τον Κύριο Ιησού, ανέστησε την Ταβιθά, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη έκπληξη

και θαυμασμό σε όλους τους κατοίκους της Ιόππης και όλης της γύρω περιοχής και

έγινε αφορμή το θαύμα αυτό, να πιστεύσουν πολλοί και να γίνουν χριστιανοί.

Κλείνοντας, γιατί δεν μας παίρνει ο χρόνος, θα ήθελα να σχολιάσω σαν ένα

γενικό συμπέρασμα από την περικοπή, ότι τόσον ο απόστολος Πέτρος, όσο και οι

άλλοι απόστολοι έκαναν με τη δύναμη του Χριστού πάμπολλα θαύματα, μέχρι και

αναστάσεις νεκρών, όπως εδώ στην προκειμένη περίπτωση της αναστάσεως της

Ταβιθάς. Τα θαύματα ήταν τότε απαραίτητα, προκειμένου να πεισθούν, όσοι ήσαν

βέβαια καλοπροαίρετοι, ότι όντως ο Χριστός πέθανε, ετάφη και αναστήθηκε. Να

βεβαιωθούν, ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, τον οποίον προανήγγειλαν οι προφήτες, ο

μοναδικός σωτήρας και λυτρωτής του κόσμου και στη συνέχεια να πιστεύσουν σ’

αυτόν, να βαπτισθούν και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας. Όσοι δε επίστευαν και

εβαπτίζοντο, ελάμβαναν Πνεύμα άγιον και γίνονταν ζωντανά και συνειδητά μέλη

της Εκκλησίας. Ήταν δε εκ των προτέρων αποφασισμένοι να υπομένουν χάριν της

πίστεώς των διωγμούς και θλίψεις, διότι είχαν υπ’ όψη τους τον λόγο του Κυρίου

μας: «εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον

κοσμον». Ήταν έτοιμοι ακόμη και τη ζωή τους να θυσιάσουν για την αγάπη του

Χριστού, γι’ αυτό και εβίωναν την παρουσία του Χριστού μέσα στις ψυχές των διά

του αγίου Πνεύματος. Άλλοι από αυτούς αναγκάσθηκαν, λόγω των διωγμών, να

φύγουν από τα σπίτια τους ως μετανάστες και να εγκατασταθούν σε άλλες πόλεις

της Παλαιστίνης και να χάσουν τις περιουσίες τους. Άλλοι φυλακίσθηκαν και

άλλοι μαρτύρησαν, όπως ο άγιος πρωτομάρτυρας Στέφανος. Η Εκκλησία την

εποχή εκείνη γεννήθηκε, αυξήθηκε και εξαπλώθηκε εν μέσω πολλών διωγμών και

θλίψεων, όπως φαίνεται από τις διηγήσεις των Πράξεων. Η πίστη των χριστιανών

της εποχής εκείνης είχε κόστος, στοίχιζε βαρύ τίμημα.

Η δική μας η πίστη, μπορούμε να πούμε άραγε, ότι έχει την γνησιότητα και τα

χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πίστεως των χριστιανών εκείνων; Πόσο απέχει η

δική μας πίστη από την πίστη των χριστιανών των αποστολικών χρόνων; Κάναμε

ποτέ κάποια σύγκριση, για να δούμε πόσο μεγάλη διαφορά υπάρχει μεταξύ ημών

και εκείνων; Μια πίστη που δεν μας κοστίζει τίποτε, σίγουρα δεν είναι αληθινή

πίστη, διότι όπως μας βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος: «Πάντες οι ευσεβώς

4

θέλοντες ζήν διωχθήσονται». Είναι νόμος πνευματικός, ότι όλοι όσοι θέλουν να

ζήσουν τη χριστιανική ζωή, θα υποστούν διωγμούς και θλίψεις. Βέβαια σήμερα η

Εκκλησία μας δεν διώκεται, όπως τότε στα αποστολικά χρόνια, ώστε να κινδυνεύει

η ζωή μας εξ’ αιτίας της πίστεώς μας. Διώκεται όμως έμμεσα, με άλλους τρόπους

και μεθοδεύσεις, όπως τις ζήσαμε στην πανδημία του κορονοϊού τα τελευταία δύο

χρόνια. Και είναι βέβαιο ότι όσο βαδίζουμε προς τους έσχατους χρόνους, οι

διωγμοί όχι μόνο δεν θα καταπαύουν, αλλά θα αυξάνονται όλο και περισσότερο.

Αν λοιπόν, στο προσεχές μέλλον, επιτρέψει ο Θεός και έλθουν σκληρότεροι

διωγμοί, εμείς οι σημερινοί χριστιανοί είμαστε πρόθυμοι να υπομένουμε τα πάντα

για την αγάπη του Χριστού; Θα μείνουμε άραγε σταθεροί και ακλόνητοι, ή θα

υποχωρήσουμε και θα αρνηθούμε την πίστη μας; Ας αγωνιστούμε λοιπόν τώρα

που έχουμε ακόμη χρόνο στη διάθεσή μας, να ζήσουμε με μετάνοια. Ας

αγωνιστούμε να καρποφορήσουμε τις αρετές και τα έργα της αγάπης, ώστε όταν

έρθει η ώρα των διωγμών, να μείνουμε σταθεροί και ακλόνητοι και να

ομολογήσουμε τον Χριστό μέχρι θανάτου, πράγμα που εύχομαι να γίνει σε όλους

μας με την Χάρη του Κυρίους μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.

ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ»;

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 24 Μαΐου 2021

ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ»;

Ισχυρή αίσθηση προκάλεσε η πρόσφατη αποχώρηση της Τουρκίας από την

«Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης», μια διεθνής «Συνθήκη», η οποία αφορούσε

την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των γυναικών και την πρόληψη και

καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας. Στις

20 Μαρτίου 2021 ο Τούρκος Πρόεδρος κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εξέδωσε

διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο αποσύρεται η Τουρκία από τη «Συνθήκη»,

προκαλώντας, όπως ήταν αναμενόμενο, την διεθνή κατακραυγή, σφοδρές

διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια από ομάδες υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών

και σάλο στα ΜΜΕ, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό. Η

διεθνής αυτή «Συνθήκη» είναι ένα πολύ σημαντικό κείμενο, το οποίο ψηφίστηκε

στην Κωνσταντινούπολη το 2011, για να αντιμετωπίσει το οξύτατο αυτό πρόβλημα

το οποίο μαστίζει πολλές χώρες του κόσμου και ιδιαίτερα την Τουρκία.

Σύμφωνα με δημοσιογραφική πηγή: «Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης,

υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2011, τέθηκε σε ισχύ το 2014

και υπογράφηκε από την Ε.Ε. το 2017….Σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού

Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. για το 2014, μία στις τρεις γυναίκες έχει

υποστεί σωματική βία, σεξουαλική βία, ή και τις δύο μορφές βίας από την

ηλικία των 15 ετών και έπειτα. Το 55% των γυναικών έχουν βρεθεί αντιμέτωπες

με μία ή περισσότερες μορφές σεξουαλικής παρενόχλησης, ενώ το 11% έχει

υποστεί ψηφιακή παρενόχληση. Μία στις είκοσι έχει βιαστεί».

(https://www.europarl.europa.eu/news/el/press-room/20191121IPR67113 /sumvasi

-konstantinoupolis-ola-ta-krati-meli-na-tin-epikurosoun-amesa).

Αποκαλυπτικό είναι το δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας «Capitol»:

«Η συνθήκη θέτει ολοκληρωμένα πρότυπα για την προστασία των γυναικών από

κάθε μορφή βίας. Η απόσυρση προκάλεσε εκτεταμένες διαμαρτυρίες από

ομάδες υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών και μια αναταραχή στα μέσα

κοινωνικής δικτύωσης, που επικρίνουν την απόφαση και φοβούνται ότι αυτή η

κίνηση είναι προάγγελος δεινών για την κατάσταση των ανθρωπίνων

δικαιωμάτων στην Τουρκία, μια χώρα με υψηλά ποσοστά βίας προς γυναίκες:

Μόλις το 2020, δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 300 γυναίκες. Μετά την οργή του

κοινού για την απόσυρση, οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι απάντησαν με στόμφο

ότι τα δικαιώματα των γυναικών κατοχυρώνονται στην εθνική νομοθεσία και

ότι δεν υπάρχει ανάγκη για διεθνείς νόμους. Ο υπεύθυνος επικοινωνίας του

Ερντογάν, Φαχρετίν Αλτούν, υπερασπίστηκε την απόφαση με τον ισχυρισμό ότι

η Συνέλευση "παραβιάστηκε από μια ομάδα ανθρώπων που προσπαθούσαν να

2

παρουσιάσουν την ομοφυλοφιλία ως νόρμα" και ότι αυτό είναι ασυμβίβαστο με

τις κοινωνικές και οικογενειακές αξίες της χώρας. Η Τουρκία ήταν το πρώτο

κράτος που επικύρωσε τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και έγινε το πρώτο

που αποσύρθηκε» (https://www.capital.gr/diethni/3535268/sunthiki-tis-

konstantinoupolis-oi-treis-logoi-piso-apo-tin-apofasi-erntogan-gia-aposursi).

Τι κρύβεται πίσω από την απόσυρση; Πολλοί αναλυτές σε όλο τον κόσμο

προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την πρωτοφανή αυτή απόφαση το Τούρκου

Προέδρου, ως κάποιον πολιτικό ελιγμό, για την αντιμετώπιση των εσωτερικών

προβλημάτων, τα οποία αντιμετωπίζει τελευταία. Όμως ελάχιστοι διέκριναν ότι η

ενέργειά του αυτή αποτελεί μια ακόμα στροφή προς τον ριζοσπαστικό Ισλαμισμό,

από τον οποίο εμφορείται ο ίδιος, εγκαταλείποντας το όραμα του «κοσμικού

κράτους», το οποίο θεσμοθέτησε ο προκάτοχός του Μουσταφά Κεμάλ. Πρόκειται

για μια ενέργεια, που εναρμονίζεται άριστα με την πρόσφατη απόφασή του να

μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί και αποκαλύπτει, ακόμη πιο ξεκάθαρα τώρα,

την σταθερή προσήλωσή του στην υλοποίηση του οράματος, να αναστήσει την

πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία οφείλει να ευθυγραμμίζεται με τα

διδάγματα του Κορανίου σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής της χώρας.

Σύμφωνα με την προοπτική αυτή κάθε νόμος και κάθε διεθνής σύμβαση που δεν

συμφωνεί με το Κοράνιο, (όπως η «Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης»), πρέπει

να καταργείται. Το «ξήλωμα» των δικαιωμάτων των γυναικών και η υποβάθμιση

της ισότιμης θέσης των στη σύγχρονη κοινωνία αποτελεί ίσως το πιο τρανταχτό

παράδειγμα πισωγυρίσματος του τουρκικού κράτους στο πάλαι ποτέ οθωμανικό

καθεστώς, στο οποίο ο υπέρτατος νόμος που ρυθμίζει όλες τις πτυχές της

κοινωνικής, συζυγικής και οικογενειακής ζωής είναι το Κοράνιο και μόνο το

Κοράνιο. Βέβαια τα μεγαλεπήβολα σχέδια του κ. Ερντογάν, αποτελούν,

τουλάχιστον για την ώρα, ουτοπία.

Σε παλαιότερη ανακοίνωση του Γραφείου μας με τίτλο «Μπορούμε να δούμε το

Ισλάμ με άλλο τρόπο», (17 Μαρτίου 2017), καταδείξαμε την τραγική θέση της

γυναίκας στο Ισλάμ με βάση το Κοράνιο. Παραθέτουμε στη συνέχεια ένα

απόσπασμα, για να φανεί, σε ποιά σκληρή και φρικτή οπισθοδρόμηση οδηγεί το

έθνος του ο Τούρκος Σουλτάνος: «Είναι γνωστό, τι διδάσκει το «ιερό» βιβλίο του

Ισλάμ, το Κοράνιο, το οποίο θεωρείται από τους οπαδούς του αιώνιο και

άναρχο, όπως και ο Αλλάχ, σχετικά με τη γυναίκα. Το Κοράνιο θεωρεί τη

γυναικεία φύση κατώτερη, σε σχέση με τη φύση του άνδρα και ως εκ τούτου

κτήμα του ανδρός, ο οποίος έχει την ‘θεϊκή εντολή’ να χρησιμοποιήσει ακόμη

και βία σ’ αυτήν. Για παράδειγμα στη Σούρα ‘Αι Γυναίκες, 4:38’ ορίζεται: ‘Οι

άνδρες είναι ανώτεροι των γυναικών ένεκα της ιδιότητος δι’ ης ο Θεός ύψωσε

τους μεν επί των δε, και διότι οι άνδρες προικίζουσι τας γυναίκας εκ του

πλούτου αυτών… Ονειδίζετε εκείνας, ων την απείθειαν πτοείσθε. Θέλετε ορίσει

εις αυτάς χωριστήν κοίτην, τύπτοντες αυτάς. Εάν όμως ύπακούωσιν υμάς, έστε

προς αυτάς ευμενείς’. Σε άλλο εδάφιο του Κορανίου, (Κοράνι 2:223),

αναφέρεται: ‘Οι γυναίκες σας είναι σαν ένα κομμάτι καλλιεργημένης γης για

σας. Έτσι πλησιάστε τη γη σας όποτε και όπως θέλετε», όπου κατοχυρώνεται

«θεϊκά», η χωρίς όρια, ικανοποίηση των ανδρών από τις γυναίκες, ανεξάρτητα από

3

τη θέληση εκείνων! Η υποτίμηση της γυναίκας φθάνει μέχρι την προσευχή, καθότι

δεν επιτρέπεται σ’ αυτές να προσεύχονται στα τζαμιά μαζί με τους άνδρες! Οι

γυναίκες δεν είναι πάντα καλοδεχούμενες στα τζαμιά και υποχρεώνονται να

προσεύχονται στα σπίτια τους, ή να συγκεντρώνονται σε λιγότερο άνετες

τοποθεσίες. Όπως για παράδειγμα στο μεγάλο τζαμί του Παρισιού δεν επιτρέπουν

στις γυναίκες να προσεύχονται στην κεντρική αίθουσα και τις στριμώχνουν στο

υπόγειο.

Αυτή είναι η θέση της γυναίκας στο Ισλάμ. Απόλυτα κατώτερη από τον άνδρα,

σε σημείο ώστε να μην μπορεί να προσευχηθεί μαζί του. Να μη μπορεί να εισέλθει

σε τζαμί, αλλά να προσεύχεται ιδιωτικά στο σπίτι! Και όλα αυτά βεβαίως

απορρέουν από τη «θεολογία» του Κορανίου και της «Ισλαμικής Παραδόσεως».

Μια ματιά στις ισλαμικές χώρες, όπου κυριαρχεί το αυθεντικό Ισλάμ και

εφαρμόζεται ο νόμος της «Σαρία», είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς τη

φρικτή πραγματικότητα, την οποία βιώνουν οι γυναίκες στις χώρες αυτές. Εκεί οι

γυναίκες στερούνται και αυτών των ελαχίστων και στοιχειωδών δικαιωμάτων.

Είναι κυριολεκτικά φυλακισμένες στις αποκρουστικές μπούργκες. Απαγορεύεται

να κυκλοφορούν μόνες σε δημόσιους χώρους. Ιμάμηδες δίνουν οδηγίες, πώς να τις

ξυλοκοπούν οι άνδρες. Κορίτσια δώδεκα ετών είναι αναγκασμένα να παντρεύονται

ενήλικες, ακόμα και υπερήλικες άνδρες, (ξεκάθαρη παιδεραστία). Και το χειρότερο

και πιο απάνθρωπο: να εφαρμόζεται η αποτρόπαια, ανατριχιαστική και

εγκληματική κλειτοριδεκτομή στα μικρά κορίτσια, με αποτέλεσμα τον σωματικό

και ψυχικό τους ευνουχισμό!

Σε τέλεια αντίθεση και ακριβώς στον αντίποδα βρίσκεται η θέση της γυναίκας

στο χώρο της Εκκλησίας. Η γυναίκα για πρώτη φορά στην ιστορία της

ανθρωπότητος καταξιώνεται και από αντικείμενο ηδονής των ανδρών και

ανδράποδο της κοινωνίας, ανυψώνεται, καθίσταται πρόσωπο και αναγνωρίζεται

ως εικόνα του Θεού, ισότιμη με τον άνδρα, σύμφωνα με τη διδασκαλία του

αποστόλου των εθνών «Ουκ ένι άρσεν και θήλυ», (Γαλ. 3,28). Ο ίδιος ο Κύριός

μας την ανυψώνει και την τοποθετεί στη θέση που της αρμόζει, τόσο με την

διδασκαλία Του, όσο και με την ίδια τη στάση και διαγωγή Του απέναντι στις

γυναίκες της εποχής εκείνης. Στην επί του Όρους ομιλία Του, στη συνάφεια του

λόγου του περί διαζυγίου, (Ματθ.5,31-32 και 19,2-12), έρχεται με την νέα Του

νομοθεσία να αναβαθμίσει τη θέση της γυναίκας, εις ό,τι αφορά το θέμα του

διαζυγίου και να την προστατεύσει από τις αυθαιρεσίες του ανδρός, ο οποίος

σύμφωνα με την ιουδαϊκή νομοθεσία, είχε την πρωτοβουλία στο διαζύγιο.

Από τις ευαγγελικές διηγήσεις διαπιστώνουμε, ότι πολύ συχνά συμπεριφέρεται

απέναντι στις γυναίκες με ένα πρωτοποριακό, θα λέγαμε «επαναστατικό», τρόπο,

ασυνήθιστο για τους ραβίνους της εποχής του, που εκπλήσσει ακόμη και τους

μαθητές του. Δημιουργεί ευρύτερο κύκλο μαθητριών, που τον ακολουθούσαν στις

περιοδείες Του και τον διακονούσαν από τα υπάρχοντά τους, (Λουκ. 8,3), μεταξύ

των οποίων εξέχουσα θέση κατείχε η Θεοτόκος. Κύκλος μαθητριών γυναικών

κοντά σ’ έναν ραβίνο ήταν κάτι το εκπληκτικό και αδιανόητο για τους Ιουδαίους

της εποχής εκείνης. Επίσης την ημέρα της Πεντηκοστής είναι παρόντες στο

υπερώο όχι μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες, με πρώτη βεβαίως την Θεοτόκο. Μ’

4

ένα τρόπο ισότιμο, άνδρες και γυναίκες λαμβάνουν το Πνεύμα το άγιο την ημέρα

αυτή. Καταδέχεται να πλησιάσει και ανοίξει συζήτηση με μια πόρνη γυναίκα, την

Σαμαρείτιδα, και να της αποκαλύψει την μεσσιανική του ιδιότητα, αλλά και

θεολογικές αλήθειες, που δεν είχε αποκαλύψει μέχρι τότε ούτε στους μαθητές του.

Θεραπεύει την αιμορροούσα γυναίκα, που εθεωρείτο ακάθαρτη σύμφωνα με τον

Μωσαϊκό Νόμο και ήταν απωθημένη στο περιθώριο της κοινωνικής και

λατρευτικής ζωής των Ιουδαίων. Ο Χριστός όχι μόνο δεν την αποστρέφεται, αλλά

και προβάλλει και εγκωμιάζει την πίστη της. Στο περιστατικό του θαύματος της

θυγατρός της Χαναναίας ο Κύριος, υπεβαίνοντας τον Μωσαϊκό Νόμο, εγκαινιάζει

το άνοιγμά Του στον γυναικείο εθνικό κόσμο. Στην νέα εν Χριστώ κοινωνία, την

Εκκλησία, την οποία πρόκειται σε λίγο να ιδρύσει, δεν θα παίζουν κανένα ρόλο η

εθνική καταγωγή, ή το φύλο, αλλά η πίστη και η ταπείνωση. Ιδιαίτερη σημασία

έχει η φιλάνθρωπη στάση του Κυρίου μας απέναντι σε γυναίκες, που έπεσαν σε

σαρκικά αμαρτήματα, όπως στην περίπτωση της μοιχαλίδος, που συνελήφθη επ’

αυτοφόρω να αμαρτάνει. Αποτρέπει τον παρ’ ολίγο λιθοβολισμό της με την

αποστομωτική του απάντηση: «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ’

αυτήν», (Ιω. 8.7). Με τη στάση του αυτή καταδικάζει απερίφραστα και ξεκάθαρα

κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών.

Ο απόστολος Παύλος στις Επιστολές του ξεκαθαρίζει το θέμα των σεξουαλικών

σχέσεων ανδρός και γυναικός. Στην Α΄ προς Κορινθίους, (6,9,13,15,18 και 7,2)

καταδικάζει απερίφραστα, ως «πορνεία», ή «μοιχεία», ή «ακαθαρσία», κάθε

μορφή σεξουαλικής σχέσεως εκτός του γάμου. Στο 7 ο κεφάλαιο της ίδιας

επιστολής έρχεται να ρυθμίσει τις συζυγικές σχέσεις των συζύγων μ’ ένα τρόπο

ισότιμο και άγνωστο για τα δεδομένα τόσο του ειδωλολατρικού κόσμου, όσο και

του ιουδαϊκού της εποχής εκείνης: «Η γυνή του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει,

αλλ’ ο ανήρ· ομοίως δε και ο ανήρ του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει, αλλ’ η

γυνή. μη αποστερείτε αλλήλους, ει μη τι αν εκ συμφώνου προς καιρόν, ίνα

σχολάζητε τη νηστεία και τη προσευχή», (4,5). Ισοτιμία πλήρης: Ούτε ο άνδρας

εξουσιάζει το σώμα του, ούτε η γυναίκα το δικό της !!!

Από όλα όσα παρά πάνω παραθέσαμε, μπορεί ο κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος

πολύ εύκολα να διακρίνει, ποιά χαώδης διαφορά υπάρχει μεταξύ του Ευαγγελίου

και του Κορανίου, μεταξύ της Ορθοδοξίας και του Ισλάμ, εις ό,τι αφορά τη θέση

των γυναικών στην κοινωνία, τα δικαιώματά τους και την άσκηση βίας εναντίον

αυτών. Το δυστύχημα είναι ότι η σημερινή αποστατημένη Ευρώπη, άρχοντες και

λαός, εθελοτυφλούν και δεν θέλουν να δουν αυτή την πραγματικότητα. Ούτε

θέλουν να λάβουν δραστικά μέτρα κατά της εισβολής του Ισλάμ στην Ευρώπη.

Και ναι μεν δέχονται να κατοχυρώσουν με νόμους και Συνθήκες την ισότητα

ανδρών και γυναικών και να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους, δεν θέλουν όμως

να απαρνηθούν τον υλιστικό και ευδαιμονιστικό τρόπο ζωής και την χωρίς ηθικές

δεσμεύσεις απόλαυση των ηδονών, που υποδεικνύει το Ευαγγέλιο, ενώ αντίθετα

επιτρέπει το Κοράνιο.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (16.5.2021)Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (16.5.2021)

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τρίτη Κυριακή από του

Πάσχα, η Κυριακή των Μυροφόρων και ονομάσθηκε έτσι, επειδή την ημέρα αυτή

η αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να εορτάζουμε την μνήμη των αγίων μυροφόρων,

ανδρών και γυναικών, εκ των οποίων οι μεν πρώτοι ανέλαβαν να αποκαθηλώσουν

και να ενταφιάσουν το πανάγιον σώμα του Κυρίου μας από τον Σταυρό το εσπέρας

της μεγάλης Παρασκευής, οι δε μυροφόρες γυναίκες ήρθαν λίαν πρωΐ, τα

χαράματα, προτού να ξημερώσει, δηλαδή την Κυριακή δηλαδή του Πάσχα, στον

τάφο του Κυρίου μας, για να μυρώσουν το πανάγιο σώμα Του, αλλά βρήκαν τον

τάφο κενό, διότι ο Κύριός μας είχε ήδη αναστηθεί. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα που

ακούσαμε προηγουμένως, είναι μια περικοπή από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο,

στην οποία ο ευαγγελιστής περιγράφει ακριβώς αυτά τα γεγονότα. Το αποστολικό

ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από το 6ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων.

Σε προηγούμενες χρονιές αναλύσαμε το περιεχόμενο της ευαγγελικής περικοπής,

γι’ αυτό και σήμερα δεν θα επανέλθουμε σ’ αυτό. Στα λίγα λεπτά που έχουμε στη

διάθεσή μας, θα αναφερθούμε πολύ συνοπτικά γύρω από το βιβλίο των Πράξεων,

επειδή η αγία μας Εκκλησία έχει καθιερώσει από αρχαιότατα χρόνια να

αναγινώσκει καθ’ όλη την αναστάσιμη περίοδο του Πεντηκοσταρίου την οποία

διανύουμε αποστολικές περικοπές από το βιβλίο των Πράξεων.

Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, ο συγγραφέας των Πράξεων

είναι ο άγιος ευαγγελιστής Λουκάς, ένας από τους εκλεκτότερους μαθητές και

συνεργάτες του αποστόλου Παύλου, ο οποίος συνέγραψε ως γνωστόν και το κατά

Λουκάν ευαγγέλιο. Ο ίδιος βέβαια, από πολλή ταπείνωση, δεν αναφέρει το όνομά

του, ούτε στο βιβλίο των Πράξεων, ούτε στο ευαγγέλιό του, όπως και ο

ευαγγελιστής της αγάπης, ο άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης. Το βιβλίο των Πράξεων

είναι συνέχεια του κατά Λουκάν ευαγγελίου, όπως αυτό φαίνεται από την

εισαγωγή του βιβλίου του: «Τον μεν πρώτον λόγον εποιησάμην περί πάντων, ω

Θεόφιλε ων ήρξατο ο Ιησούς ποιείν τε και διδάσκειν…». Το πρώτο βιβλίο που

συνέγραψα, ώ Θεόφιλε, δηλαδή το ευαγγέλιο, περιλαμβάνει όλα όσα έπραξε και

εδίδαξε ο Ιησούς. Και τα δύο βιβλία του ο Λουκάς τα αφιερώνει σε κάποιον

Θεόφιλο, που τον ονομάζει «κράτιστο». Ήταν δηλαδή ένας άνθρωπος σπουδαίος

με υψηλή κοινωνική θέση. Είχε κατηχηθή και βαπτιστή και έγινε Χριστιανός.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς ήταν Ρωμαίος πολίτης, προερχόμενος από τους εξ

εθνών Χριστιανούς. Σπούδασε ιατρική στην Αντιόχεια και εκεί κατά πάσαν

πιθανότητα γνώρισε για πρώτη φορά τον απόστολο Παύλο, με τον οποίο

συνδέθηκε με δεσμούς αδελφικής αγάπης. Με τα προσόντα και τα χαρίσματα που

τον επροίκισε ο Θεός, οπωσδήποτε κατείχε μία πολύ σημαντική κοινωνική θέση

και κάλλιστα θα μπορούσε να αποκτήσει δόξα και πλούτο. Ωστόσο η όλη

προσωπικότητα του Παύλου επέδρασε τόσο καθοριστικά στην παρά πέρα εξέλιξη

της πορείας της ζωής του, ώστε κάποτε να πάρη την μεγάλη απόφαση να

2

εγκαταλείψει την ιατρική του σταδιοδρομία, τα σχέδια, τα προγράμματα και τις

επιδιώξεις του και να αφοσιωθεί στο ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας ως

συνεργάτης και συνοδοιπόρος του Παύλου. Πέθανε για τον κόσμο και

συσταυρώθηκε μαζί με τον Χριστό, για να ζήσει μέσα του ο Χριστός. Έτσι,

μπορούσε να λέει και αυτός όπως ο Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε

ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ.2,19).

Ο Λουκάς ακολούθησε τον Παύλο στις περισσότερες περιοδείες του και

αναδείχθηκε σε μία ξεχωριστή προσωπικότητα των αποστολικών χρόνων. Ως

ιατρός σίγουρα πολλές φορές θα είχε προσφέρει τις ιατρικές του γνώσεις στον

τραυματισμένο από ραβδισμούς και λιθοβολισμούς κορυφαίο απόστολο και

διδάσκαλό του. Κατά την δευτέρα αποστολική περιοδεία του Παύλου τον

συναντούμε στην Τρωάδα, όπου ο Παύλος μετά από το γνωστό όραμα του

Μακεδόνος, τον παρέλαβε μαζί του στην Μακεδονία. Εκεί τον εγκατέστησε στους

Φιλίππους, πιθανόν ως επίσκοπο, προκειμένου να οργανώσει την τοπική Εκκλησία.

Στους Φιλίππους έμεινε περίπου 7 χρόνια, μέχρι την δεύτερη επίσκεψη του

Παύλου εκεί, όποτε τον παρέλαβε και πάλι στην συνοδεία του. Ήταν μαζί του στην

πρώτη και στην δεύτερη φυλάκισή του στη Ρώμη καθ’ ον χρόνον άλλοι

συνεργάτες του τον εγκατέλειψαν, όπως συμπεραίνουμε από την Β΄ προς Τιμόθεον

επιστολή του: «Λουκάς εστί μόνος μετ’ εμού» (Β΄ Τίμ.4,11). Επίσης, τον

μνημονεύει στην προς Κολασσαείς (4,14): «Ασπάζεται υμάς Λουκάς ο ιατρός, ο

αγαπητός» και στην προς Φιλήμονα: «Μάρκος, Αρίσταρχος, Δημάς, Λουκάς, οι

συνεργοί μου». (στ.24).

Στήν περίοδο που ο Παύλος βρισκόταν επί 2 χρόνια φυλακισμένος στην

Καισάρεια, (56-58μ.Χ.), βρήκε την ευκαιρία να γράψει το ευαγγέλιό του, με βάση

τις πληροφορίες που είχε συγκεντρώσει από τους αποστόλους, από τα μέλη της

Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, που είχαν γνωρίσει προσωπικά τον Ιησού και

βεβαίως από την Παναγία. Όταν αργότερα ο Παύλος φυλακίσθηκε στη Ρώμη για

άλλα 2 χρόνια, (62-64 μ.Χ.), ο Λουκάς έγραψε και τις Πράξεις, στη συγγραφή των

οποίων έλαβε σίγουρα πολλές πληροφορίες από τον ίδιο τον Παύλο. Τα κείμενά

του και στα δύο αυτά βιβλία του, αποδεικνύουν ότι ο Λουκάς υπήρξε και άριστος

συγγραφέας.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του αποστόλου Παύλου (67 μ.Χ.), ο Λουκάς

κήρυξε το Ευαγγέλιο, σύμφωνα με την παράδοση, στην Δαλματία, στη Γαλλία,

στην Ιταλία, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο και τέλος στην Ελλάδα, όπου και

μαρτύρησε στη Θήβα της Βοιωτίας, η σύμφωνα με άλλη παράδοση είχε ειρηνικό

θάνατο. Ο Λουκάς σύμφωνα με μία παράδοση ήταν και ζωγράφος. Οι εικόνες της

Θεοτόκου που υπάρχουν στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, στη Μονή του

Κύκκου στην Κύπρο και στην Παναγία Σουμελά θεωρούνται έργα του Λουκά.

Ας έρθουμε τώρα στο περιεχόμενο του βιβλίου. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι,

οι Πράξεις αποτελούν την συνέχεια των ευαγγελίων, όπου περιγράφονται ο βίος,

τα θαύματα, το πάθος και η ανάσταση του Χριστού, δηλαδή όλο το απολυτρωτικό

του έργο. Μας εξηγούν ότι ο Χριστός μετά την ανάληψή του εξεπλήρωσε την

υπόσχεση που έδωσε στους μαθητές του, ότι θα στείλει σ’ αυτούς το Πνεύμα το

3

άγιο. Οι απόστολοι αφού το έλαβαν την ημέρα της Πεντηκοστής, ετήρησαν την

εντολή του Κυρίου, να πορευθούν σ’ όλο τον κόσμο και να μαθητεύσουν όλα τα

έθνη, το δε κήρυγμά τους είχε θαυμαστά τα αποτελέσματα. Παράλληλα οι Πράξεις

μας περιγράφουν την ζωή των πρώτων Χριστιανών και την εξάπλωση του

Χριστιανισμού στους αποστολικούς χρόνους. Επίσης μπορούμε να πούμε, ότι το

βιβλίο αυτό είναι τρόπον τινά η φυσική μετάβασις από τα ευαγγέλια στις επιστολές

του αποστόλου Παύλου. Και τούτο διότι αφ’ ενός μεν μας περιγράφει τα γεγονότα

που επακολούθησαν μετά το πάθος, την ανάσταση και την ανάληψη του Κυρίου,

για τα οποία μας ομιλούν τα ευαγγέλια και αφ’ ετέρου, διότι ένα μεγάλο μέρος του

βιβλίου αφιερώνεται στην μεγάλη προσωπικότητα του αποστόλου των Εθνών, του

Παύλου. Μας περιγράφει την μεταστροφή του, (κεφ. 9), την συμβολή του στην

διαμόρφωση των αποφάσεων της Αποστολικής Συνόδου, (κεφ.15), και τέλος τις

περιοδείες και την ιεραποστολική δράση του, (κεφ.13-28) εισάγοντάς μας έτσι

στην θεολογία και στις επιστολές του.

Στο βιβλίο αυτό δεν περιγράφονται ούτε όλες οι πράξεις, ούτε όλων των

αποστόλων, αλλά μόνον ορισμένων. Από τους 12 έχουμε τη δράση μόνο του

Πέτρου και του Ιωάννη, από τους 7 διακόνους τη δράση του Στεφάνου και του

Φιλίππου και στη συνέχεια έχουμε την περιγραφή ενός μεγάλου μέρους από το

ιεραποστολικό έργο του αποστόλου Παύλου. Για τους άλλους αποστόλους δεν

έχουμε καμία πληροφορία. Ούτε που πήγαν, ούτε πως έδρασαν. Μόνον από την

παράδοση και τα Συναξάρια έχουμε κάποιες πληροφορίες γύρω από την ζωή και

την δράση τους. Από το ίδιο το περιεχόμενο του βιβλίου συμπεραίνουμε, ότι ο

σκοπός του δεν είναι να μας παρουσιάσει την δράση και τα κατορθώματα όλων

των αποστόλων, αλλά πως η Εκκλησία, που ιδρύθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής,

εξαπλώθηκε χάρις στο κήρυγμα και την δράση των αποστόλων σε ολόκληρο τον

κόσμο.

Κλείνοντας την μικρή αυτή εισαγωγή στο βιβλίο των Πράξεων, θέλω να τονίσω

και να υπογραμμίσω ότι οι Πράξεις δεν είναι μόνον ένα σπουδαιότατο ιστορικό

βιβλίο που μας περιγράφει γεγονότα της ζωής της Εκκλησίας των αποστολικών

χρόνων, αλλά είναι προ πάντων και κυρίως, ένα βιβλίο θεόπνευστο, γραμμένο

βέβαια, από την γραφίδα του Λουκά, αλλά υπό την έμπνευση, τον φωτισμό και την

καθοδήγηση του αγίου Πνεύματος. Είναι επομένως λόγος Θεού, φορτισμένος με

την Χάρη του αγίου Πνεύματος, ικανός να τρέφει τις ψυχές μας και να μεταδίδει σ’

αυτές ζωήν αιώνιον. Στο σημείο αυτό θεωρώ αναγκαίο να τονίσω για μια ακόμη

φορά αυτό που έχω πει πολλές φορές, ότι δηλαδή δεν υπάρχει τίποτε πιο αναγκαίο

στην πνευματική καλλιέργεια και καρποφορία και αύξηση στην εν Χριστώ ζωή

όλων μας από την μελέτη της Αγίας Γραφής. Η μελέτη αυτή όταν συνοδεύεται από

ανάλογη συνεχή προσπάθεια εφαρμογής του λόγου του Θεού στην καθημερινή

ζωή, φέρνει θαυμαστά αποτελέσματα, σύμφωνα με τον λόγο του προφήτου Δαυΐδ,

«και έσται ως το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων, ό τον

καρπόν αυτού δώσει εν καιρώ αυτού» (Ψαλμ.1,2-3). Και μοιάζει ο άνθρωπος που

μελετά τον λόγο του Θεού με το δένδρο, που έχει φυτευθεί, εκεί που τρέχουν

άφθονα νερά και το οποίο θα δώσει τον καρπό του στον κατάλληλο καιρό. Ο

4

απόστολος Παύλος συνιστά στον Τιμόθεο, πνευματικό του τέκνο, στην Α΄ πρός

Τιμόθεον επιστολή του τα εξής: «ταύτα μελέτα, εν τούτοις ίσθι, ίνα σου η

προκοπή φανερά η πάσιν» (4,15). Σου συνιστώ να μελετάς αυτά που σου γράφω.

Ολόκληρη η ύπαρξή σου να είναι μέσα σ’ αυτά, για να γίνει φανερή η προκοπή

σου σε όλους. Στις επόμενες Κυριακές, μέχρι την Κυριακή της Πεντηκοστής θα

ασχοληθούμε με την Χάρη του Θεού και τις πρεσβείες του αγίου ευαγγελιστού

Λουκά, με τον σχολιασμό και την ερμηνεία αποστολικών περικοπών από τις

Πράξεις.