ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Πατήρ Παύλος

Εν Πειραιεί τη 14 η Φεβρουαρίου 2022

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ «ΕΝ ΑΔΙΚΩ»;

(Αναφορά στην εισήγηση του Σεβ. Μητροπολίτου Καμερούν κ. Γρηγορίου)

Το ουκρανικό ζήτημα έχει εξελιχτεί σε μείζον πρόβλημα για την παγκόσμια

Ορθοδοξία. Η αντικανονική, αψυχολόγητη και αντιδεοντολογική χορήγηση της

περιβόητης Αυτοκεφαλίας στην ασήμαντη μειοψηφία των αμετανόητων,

σχισματικών, αχειροτόνητων και καθηρημένων του Κιέβου από τον παν.

Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, επέφερε μία άνευ προηγουμένου

εκκλησιαστική κρίση στην παγκόσμια Ορθοδοξία. Η αδικαιολόγητη εμμονή του

Φαναρίου σ’ αυτό το νέο επικίνδυνο εκκλησιαστικό καθεστώς, που δημιούργησε

στην Ουκρανία, αλλά και η άρνησή του να συγκαλέσει Πανορθόδοξη Σύνοδο είχε

ως αποτέλεσμα, να βαθύνει ακόμη περισσότερο το υφιστάμενο σχίσμα μεταξύ των

δέκα Τοπικών Εκκλησιών, (των 200.000.000 πιστών) και των υπολοίπων

τεσσάρων, (Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησιών Αλεξανδρείας, Κύπρου

και Ελλάδος), οι οποίες αναγνώρισαν την Αυτοκεφαλία, συντασσόμενες με την

αντικανονικότητα.

Επειδή σύμφωνα με την λαϊκή ρήση «ενός κακού δοθέντος μύρια έπονται»,

έτσι και στην περίπτωση του ουκρανικού, επακολούθησαν τραγικές εξελίξεις με

πρόσφατη την απαράδεκτη ίδρυση υπό του Πατριαρχείου της Ρωσίας,

Πατριαρχικής Εξαρχίας στην Αφρική, διά της οποίας έθεσε υπό την ιδική της

εκκλησιαστική δικαιοδοσία Επισκοπές και Ενορίες, που ανήκουν στο Πατριαρχείο

Αλεξανδρείας.

Όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, το πρόβλημα στην Αφρική είναι πολύ

βαθύτερο, από όσο φαινόταν εξ’ αρχής. Σήμερα είναι πλέον γνωστό, ότι μια

μεγάλη μερίδα κληρικών όλων των βαθμών, αλλά και πιστών, είχαν εξ’ αρχής

αντιταχτεί στην επιλογή του Μακ. Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου να

αναγνωρίσει το εκκλησιαστικό μόρφωμα των σχισματικών του Κιέβου και να

θέσει στο περιθώριο την κανονική Εκκλησία υπό τον Μητροπολίτη κ. Ονούφριο.

Να τονίσουμε μάλιστα πως αρχικά ο Μακ. κ. Θεόδωρος δεν αναγνώρισε τον

χορηγηθέντα Τόμο Αυτοκεφαλίας στους σχισματικούς και δήλωνε την σθεναρά

στήριξή του στον κανονικό Μητροπολίτη κ. Ονούφριο. Δεν γνωρίζουμε, τι

επακολούθησε στο παρασκήνιο και άλλαξε άρδην «στρατόπεδο». Εκείνο που

διαπιστώνουμε, είναι ότι μετέφερε, ως μη όφειλε, το ουκρανικό πρόβλημα και στην

Αλεξανδρινή Εκκλησία και στην ευαίσθητη αφρικανική Ήπειρο. Η ανακοίνωση

του Πατριαρχείου Μόσχας για την ίδρυση της Πατριαρχικής Εξαρχίας ήταν η

αφορμή, για να έρθει στο φως της δημοσιότητος το πρόβλημα, που υπέβοσκε.

Πιο συγκεκριμένα τις βαθύτερες διαστάσεις του προβλήματος έφερε στο φως

της δημοσιότητος ο Σεβ. Μητροπολίτης Καμερούν κ. Γρηγόριος, ο οποίος σε

2

πρόσφατη, (10.1.2022), συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου

Αλεξανδρείας, που συγκλήθηκε εξ’ αιτίας της ιδρύσεως της Ρωσικής Πατριαρχικής

Εξαρχίας, επεσήμανε με τον πλέον δραματικό τρόπο ότι «Η ίδρυση της Εξαρχίας

είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου», και ότι «το πρόβλημα είναι πρωτίστως

εσωτερικό μας»!

Ο Σεβασμιώτατος δεν δίστασε να αναδείξει, με διάθεση αυτοκριτικής και

ειλικρινείας, τις εσωτερικές παθογένειες που ταλανίζουν το Πατριαρχείο. Το

γνωστό και αγωνιστικό ιστολόγιο «Ουκρανικό – Μακεδονικό» σημείωσε:

«Διαβάζοντας προσεκτικά την εισήγηση, [του Μητροπολίτου Καμερούν],

αναδεικνύεται και ένα άλλο σοβαρό θέμα που αντιμετωπίζει σήμερα το

Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, καθώς και αλήθειες τις οποίες έβγαλε με τη

εισήγησή του ο κ. Γρηγόριος στην επιφάνεια. Ο Καμερούν Γρηγόριος σημειώνει

ότι, ένα από τα θέματα που ενεθάρρυναν την ίδρυση Ρωσικής Εξαρχίας στην

Αφρική, ήταν η αρνητική στάση ορισμένων Μητροπολιτών του Πατριαρχείου

Αλεξανδρείας, θέση η οποία μάλιστα φαίνεται ότι εκφράζεται και δημόσια.

Γίνεται λοιπόν γνωστό, ότι κάποιοι αρχιερείς του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας

όχι απλά έχουν ενστάσεις ή είναι διστακτικοί στο να αναγνωρίσουν την

ουκρανική Αυτοκεφαλία, αλλά έχουν εκφράσει σαφή άρνηση. Οι υπάρχουσες

λοιπόν φήμες για το μεγάλο εσωτερικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η

Αλεξάνδρεια, επιβεβαιώθηκαν με τον πιο επίσημο τρόπο».

Δυστυχώς ο Μακ. κ. Θεόδωρος αγνόησε τις εν λόγω «ενστάσεις» και «σαφείς

αρνήσεις» Μητροπολιτών και άλλων κληρικών της Αλεξανδρινής Εκκλησίας και

αντί να συγκαλέσει Σύνοδο, προκείμενου αυτή να αποφασίσει γύρω από το

σοβαρότατο αυτό ζήτημα, προχώρησε στην αναγνώριση του Ουκρανικού

Αυτοκέφαλου, παραβιάζοντας όμως το Συνοδικό Σύστημα.

Παρά κάτω το δημοσίευμα παραθέτει τη σχετική παράγραφο από την εισήγηση

του Σεβασμιωτάτου κ. Γρηγορίου, στην οποία αποκαλύπτει την ύπαρξη

«αρνητών» Αρχιερέων, αλλά και τον διχασμό που προήλθε στους κόλπους της

Αλεξανδρινής Εκκλησίας. Γράφει: «…Προχωρώ, με την άδειά Σας,

Μακαριώτατε, σε μερικές επισημάνεις επί του προκειμένου, εν πολλοίς γνωστές

και αυτονόητες, αλλά θεωρώ, πως είναι σημαντικό να τεθούν ενώπιον του ιερού

Σώματος με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο. Η εφεκτική-διστακτική στάση

ορισμένων εκ των αγίων αδελφών, ή ακόμα και η εκπεφρασμένως αρνητική τους

στάση να συνταχθούν με την απόφαση του Πατριάρχου Αλεξανδρείας να στέρξει

στα γενόμενα υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου ενεθάρρυνε, ή τουλάχιστον δεν

αποθάρρυνε, την Εκκλησία της Ρωσίας να επιχειρήσει τα όσα αντικανονικά

επεχείρησε, καθώς ευελπιστεί σε στήριξη εκ των ένδον, πράγμα που

πιστοποιείται από το γεγονός της κατά περίπτωση και επιλεκτικής

ακοινωνησίας, όπως ήδη αναφέρθηκε. Εσχάτως ακούονται ψίθυροι ότι σε

ορισμένες Επαρχίες του Αλεξανδρινού Θρόνου εδώ και καιρό οποτεδήποτε

λειτουργούν Ρώσοι ιερείς μνημονεύουν τον Πατριάρχη Μόσχας… Αν τούτο

αληθεύει και οι οικείοι Επίσκοποι το γνωρίζουν και το αποδέχονται, ή έστω το

ανέχονται, τότε η ίδρυση της Εξαρχίας είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου

3

και το πρόβλημα είναι πρωτίστως εσωτερικό μας. Οι στιγμές είναι κρίσιμες, για

να μην πω οριακές και έχουμε ιερό χρέος προς την Εκκλησία μας να σταθούμε

στο ύψος των περιστάσεων. Αν ακόμη και σήμερα μετά τα όσα έχουν

διαδραματιστεί υπάρχουν εντός του Σώματος της Ιεραρχίας αδελφοί που

φρονούν ότι η Εκκλησία της Ρωσίας καλώς πράττει και το Πατριαρχείο

Αλεξανδρείας βρίσκεται εν αδίκω, τότε έχουμε πρόβλημα ταυτότητος και

υποστάσεως, και ας μην φανεί σκληρός ο λόγος, πρόβλημα πίστεως»!

Ο Σεβασμιώτατος κ. Γρηγόριος πολύ εύστοχα επεσήμανε μεν την ύπαρξη των

«αρνητών» Αρχιερέων, δεν επεσήμανε όμως δυστυχώς την παραβίαση του

Συνοδικού Συστήματος, την οποία απετόλμησε ο Μακ. Πατριάρχης κ. Θεόδωρος.

Απ’ ό,τι φαίνεται από την επίσημη ανακοίνωση την οποία δημοσίευσε το

Πατριαρχείο Αλεξανδρείας μετά την λήξη της Συνόδου, κανένας συνοδικός

Επίσκοπος δεν τόλμησε να θέσει θέμα παραβιάσεως του Συνοδικού Συστήματος.

Το οποίο, βεβαίως, θέμα δεν είναι μικράς τινος σημασίας. Διότι αλλοίμονο στην

Τοπική εκείνη Εκκλησία στην οποία δεν λειτουργεί, ή υπολειτουργεί, το Συνοδικό

Σύστημα! Το επίσημο Συνοδικό Ανακοινωθέν απλώς περιορίζεται να στηλιτεύσει

με τον πιο εμφαντικό τρόπο την «εισπήδηση» του Πατριαρχείου της Μόσχας και

κατ’ επέκταση την παραβίαση της κανονικής τάξεως.

Πολύ σωστά επισημαίνει επίσης ο Σεβασμιώτατος κ. Γρηγόριος, ότι «η ίδρυση

της Εξαρχίας είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου». Προφανώς με την παρά

πάνω φράση θέλει να υποδηλώσει, ότι εξ’ αιτίας της ιδρύσεως της Ρωσικής

Πατριαρχικής Εξαρχίας θα επακολουθήσουν στο μέλλον και άλλα οδυνηρά

πλήγματα προς το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, τα οποία θα επηρεάσουν

καθοριστικά και σαφώς αρνητικά το συντελούμενο ιεραποστολικό έργο στην

αφρικανική Ήπειρο, όπου επικινδύνως δραστηριοποιείται το Ισλάμ και πάμπολλες

αιρέσεις.

Ορθά επίσης επισημαίνει ότι «το πρόβλημα είναι πρωτίστως εσωτερικό μας».

Το πρόβλημα όντως είναι εσωτερικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, όχι απλώς

διότι «υπάρχουν εντός του Σώματος της Ιεραρχίας αδελφοί, που φρονούν ότι η

Εκκλησία της Ρωσίας καλώς πράττει και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας

βρίσκεται εν αδίκω», όπως σημειώνει παρά κάτω, αλλά πρωτίστως διότι α) Το

Αλεξανδρινό Πατριαρχείο, κατά την ταπεινή μας γνώμη, αμέλησε να συγκροτήσει

Σύνοδο και να εξετάσει συνοδικά όλες τις παραμέτρους του χορηγηθέντος

Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, (ιεροκανονικές, ιστορικές, γεωπολιτικές,

εκκλησιολογικές κ.λ.π.) και στη συνέχεια να λάβει τις ορθές αποφάσεις. β)

Αμέλησε να εξετάσει τις συνέπειες, που ενδεχομένως θα υφίστατο από το

Πατριαρχείο Μόσχας σε περίπτωση αναγνωρίσεως του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου.

Και γ) Ο προκαθήμενός του, δυστυχώς, προχώρησε στην αναγνώριση του εν λόγω

Αυτοκεφάλου χωρίς την λειτουργία του Συνοδικού Συστήματος και ερχόμενος σε

ευθεία αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό του. Ο Μακαριώτατος κ. Θεόδωρος στο

παρελθόν κατ’ επανάληψη δήλωνε επισήμως σε συνεντεύξεις και άλλες δημόσιες

εμφανίσεις του, «ότι η Ουκρανική Εκκλησία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της

Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας». Όταν το 2018 επισκεύθηκε την Οδησσό,

4

προέτρεπε τους πιστούς να μείνουν αφοσιωμένοι στην «κανονική Εκκλησία της

Ουκρανίας υπό τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Ονούφριο». Και ξαφνικά στις 8

Νοεμβρίου 2019 δήλωσε, ότι αναγνωρίζει την ουκρανική σχισματική ομάδα,

άρχισε να μνημονεύει τον «Προκαθήμενό» της στις ιερές ακολουθίες και τον

δέχθηκε σε ευθεία ευχαριστιακή κοινωνία.

Προβληματίζεται επίσης ο Σεβασμιώτατος κ. Γρηγόριος, εάν και κατά πόσον το

Αλεξανδρινό Πατριαρχείο έχει «πρόβλημα ταυτότητος και υποστάσεως», δηλαδή

υπάρξεως, ή ακόμη και «πρόβλημα πίστεως»! Δεν γνωρίζουμε εάν όντως υπάρχει

«πρόβλημα ταυτότητος και υποστάσεως», είμαστε όμως βέβαιοι ότι υπάρχει

πρόβλημα λειτουργίας του Συνοδικού Συστήματος. Όπως είμαστε επίσης βέβαιοι,

ότι υπάρχει και «πρόβλημα πίστεως», δεδομένου ότι η Αλεξανδρινή Εκκλησία

αποδέχθηκε πλήρως τα όσα κακόδοξα αποφασίστηκαν στη «Σύνοδο» της Κρήτης.

Με πόνο και θλίψη, παρακολουθούμε τα εξελισσόμενα δραματικά γεγονότα, τα

οποία πλήττουν βάναυσα την ενότητα της Εκκλησίας. Είναι πολύ λυπηρό να

διαπιστώνει κανείς το γεγονός, ότι σύγχρονοι Ποιμένες της θέτουν πάνω από την

σώζουσα αποστολή της και την ενότητά της, την εξυπηρέτηση γεωπολιτικών

συμφερόντων των ισχυρών της γης, μεταβάλλοντάς την σε εργαλείο τους.

Προσευχόμαστε ο Μακαριώτατος κ. Θεόδωρος να λάβει σοβαρά υπ’ όψη του τα

αποκαλυπτόμενα υπό του Σεβασμιωτάτου κ. Γρηγορίου για την τραγική

κατάσταση που δημιούργησε στην Τοπική του Εκκλησία και να συγκαλέσει

Σύνοδο, η οποία θα καταδικάσει το σχισματικό μόρφωμα του Επιφανίου

Ντουμένκο.

Είναι κρίμα η Τοπική αυτή Εκκλησία, η οποία επί σειρά δεκαετιών είχε μια

εντυπωσιακή ανοδική πορεία, λόγω μεγάλων επιτυχιών της στον τομέα της

Ιεραποστολής, με αθρόα προσέλευση στην Ορθοδοξία εκατοντάδων ιθαγενών

κληρικών και πολλών χιλιάδων πιστών, να καταλήξει τελικά σε μαρασμό και

παρακμή εξ’ αιτίας του ουκρανικού ζητήματος. Οι ιθαγενείς αδελφοί μας, κληρικοί

και λαϊκοί, μπορεί να μην έχουν υψηλή θεολογική κατάρτιση, έχουν όμως

εξαιρετική ευαισθησία σε εκκλησιολογικής φύσεως θέματα. Είναι εις θέσιν να

διακρίνουν στοιχειωδώς, ότι όταν πρόσωπα και ομάδες εκπίπτουν του

εκκλησιαστικού σώματος στην κατάσταση της αιρέσεως, ή του σχίσματος, χάνουν

τη σωτηρία τους. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι στην αφρικανική

Ήπειρο εργάζονται και δρουν παράλληλα με τα Ορθόδοξα και πολλά άλλα,

ετερόδοξα -αιρετικά, ιεραποστολικά κλιμάκια, από τα οποία, (πολύ ορθά), οι

Ορθόδοξοι ιθαγενείς επιμελώς απέχουν και δεν έχουν καμιά εκκλησιαστική

κοινωνία. Πρόκειται για μια πραγματικότητα, που και εμείς διαπιστώσαμε σε κατά

καιρούς επισκέψεις μας σε Ορθόδοξα ιεραποστολικά κλιμάκια της Αφρικής.

Κλείνοντας, παρακαλούμε τον Μακαριώτατο κ. Θεόδωρο, ως τον δεύτερον τη

τάξει Προκαθήμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να αναλάβει ουσιαστική δράση για

την επίλυση του ουκρανικού ζητήματος, ώστε να ειρηνεύσει η Τοπική του

Εκκλησία, αλλά και η παγκόσμια Ορθοδοξία. Να αφουγκραστεί την αγωνία και

την ευαισθησία των Ιεραρχών και λοιπών κληρικών της Αλεξανδρινής Εκκλησίας,

ώστε να μην ανακοπεί, ή υποβαθμισθεί, το εκεί συντελούμενο ιεραποστολικό της

5

έργο. Και τέλος να καταβάλλει προσπάθειες, να πείσει τον αμετάπειστο παν.

Οικουμενικό Πατριάρχη να συγκαλέσει Πανορθόδοξη Σύνοδο. Σε αντίθετη

περίπτωση να ηγηθεί ο ίδιος Συνάξεως των Προκαθημένων, ή και Πανορθοδόξου

Συνόδου, η οποία θα δώσει την λύση στο τρομακτικών διαστάσεων πρόβλημα.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Αγρυπνία.

Απόψε θα γίνει αγρυπνία στο παρεκκλήσι του Αγίου Νεκταρίου για την εορτή του Αγίου Χαραλάμπους στις 8.30μμ

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΔΥΣΗ;

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 7 η Φεβρουαρίου 2022

Πατήρ Πάυλος

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΔΥΣΗ;

(Αναφορά σε σχετική επιστημονική και αποκαλυπτική μελέτη)

Ο αποχριστιανισμός της Ευρώπης, όπως και γενικά του Δυτικού αποστατημένου

κόσμου, είναι μια δραματική, εξελισσόμενη πραγματικότητα, η οποία θα σημάνει

και το τέλος του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ίσως και αυτόν τον αφανισμό των

ευρωπαίων πολιτών, με τον φοβερό εποικισμό της γηραιάς ηπείρου από

αλλόθρησκους, νόμιμους και παράνομους, μετανάστες από την Ασία και την

Αφρική. Φυσικά, όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας, τόσο

ο αποχριστιανισμός της Ευρώπης, όσο και ο εποικισμός της, συντελείται κατόπιν

σχεδίου από σκοτεινούς κύκλους της Νέας Τάξεως Πραγμάτων στην ανθρωπότητα.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από ένα πολύ ενδιαφέρον

δημοσίευμα του κ. Γεωργίου Πιπερόπουλου Δρ. Κοινωνιολογίας-Ψυχολογίας,

καθηγητού Επικοινωνιολογίας και Πρόεδρου στο Τμήμα Οργάνωσης και

Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη, με

τίτλο: «Αγγελίες ‘ΠΩΛΕΙΤΑΙ’ σε Χριστιανικές Εκκλησίες της Ευρώπης!..», το

οποίο δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο: https://www.alfavita.gr/ koinonia/

360810_aggelies-poleitai-se-hristianikes-ekklisies-tis-eyropis. Στην σύντομη, αλλά

και αποκαλυπτική του εργασία παρουσιάζει με έγκυρα στοιχεία την ραγδαία

κατάρρευση του Δυτικού Χριστιανισμού στην Ευρώπη, στην οποία πωλούνται οι

χριστιανικοί ναοί, λόγω δραματικής μειώσεως των εκκλησιαζομένων πιστών.

Αναγνώσαμε την μελέτη και συντάξαμε την παρούσα ανακοίνωση όχι μόνο προς

ενημέρωση των αναγνωστών μας, αλλά κυρίως προκειμένου να καταθέσουμε

κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς μας πάνω στο ερώτημα: Τι μπορεί να

σημαίνει αυτή η κατάρευση για την τοπική μας Εκκλησία;

Ο κ. Καθηγητής αρχίζει το άρθρο του με την επισήμανση: «Καθώς πλησιάζει το

τέλος του δεύτερου χρόνου της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα κάποια

κοινωνικά φαινόμενα δεσπόζουν στα καθημερινά δελτία ειδήσεων όπως π.χ. η

αυξανόμενη αντικοινωνική συμπεριφορά…και φυσικά τα κάθε λογής σημαντικά

οικονομικά προβλήματα που έχουν γονατίσει εθνικές οικονομίες, οικογένειες και

μεμονωμένα άτομα. Οι ‘ειδήσεις’, όμως, που προξενούν λύπη και ταυτόχρονα

προβληματισμό, όχι μόνο σε βαθιά θρησκευόμενα άτομα αλλά και στην

ευρύτερη κοινή γνώμη, αφορούν στο γεγονός ότι στην Ευρώπη, όπου ανέκαθεν

κυρίαρχη θρησκεία ήταν η Χριστιανική, τώρα, από την Αγγλία μέχρι τη Δανία,

αγγελίες ‘ΠΩΛΕΙΤΑΙ’ έχουν κρεμαστεί στις εισόδους εντυπωσιακά μεγάλου

αριθμού Χριστιανικών εκκλησιών που είναι πλέον κενές και αχρησιμοποίητες».

Οι κατά συρροήν πωλήσεις χριστιανικών ναών στις χώρες της Ευρώπης είναι ένα

2

σαφέστατο σημάδι της πλήρους εκκοσμικεύσεως και ηθικής χρεοκοπίας του

Δυτικού Χριστιανισμού, που αποτελεί το μοιραίο και αναγκαίο επακόλουθο της

αποσχίσεώς του από την Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού.

Παρά κάτω γράφει: «Είναι διαπιστωμένο ότι ενώ η Χριστιανοσύνη

συρρικνώνεται, ο Ορθόδοξος Ιουδαϊκός πληθυσμός παραμένει σταθερός ενώ το

Ισλάμ αυξάνεται καθώς οι Μουσουλμάνοι που αποτελούσαν το 4,1% του

συνολικού πληθυσμού της Ευρώπης το 1990 αυξήθηκαν στο 6% το 2010 και η

στατιστική προβολή είναι να φτάσουν το 8% το 2030, δηλαδή τα 58

εκατομμύρια, καθώς συνεχίζεται η είσοδός τους από Αφρικανικές και Ασιατικές

χώρες. Υπολογίζεται ότι η Αγγλικανική Εκκλησία ‘κλείνει’ τουλάχιστον 20 ναούς

κάθε χρόνο, ενώ 200 τουλάχιστον εκκλησίες έχουν κλείσει ή ουσιαστικά

υπολειτουργούν στη Δανία και η Καθολική Εκκλησία στη Γερμανία ‘έκλεισε’

515 εκκλησίες μέσα στην τελευταία δεκαετία». Τα νούμερα είναι συγκλονιστικά

και μιλούν από μόνα τους.

Παρά κάτω ο κ. Καθηγητής προσπαθεί να εξηγήσει αυτή την κατάρρευση:

«Υπάρχουν εκείνοι και εκείνες που διατείνονται ότι η νοσηρή κατάσταση στο

θέμα της Χριστιανικής πίστης, σύμφωνα με ανεπίσημες εκτιμήσεις,

επιδεινώθηκε στη διάρκεια της πανδημίας με την ουσιαστική κατάργηση

τέλεσης θρησκευτικών λειτουργιών και απαγόρευσης προσέλευσης πιστών

στους Χριστιανικούς Ναούς, και τέλεσης θεμελιακών ‘μυστηρίων’ και μαζί ο

δραματικός περιορισμός παρόντων σε κηδείες». Βέβαια η πανδημία, η οποία

ταλανίζει εδώ και δύο χρόνια την ανθρωπότητα έχει επηρεάσει σ’ ένα βαθμό αυτή

την κατάσταση, αλλά τα αίτια είναι πολύ πιο βαθειά και θα πρέπει να τα

αναζητήσουμε στην απογύμνωσή του Δυτικού Χριστιανισμού από τη Θεία Χάρη, η

Οποία εγκαταλείπει τους πεισματικά εμμένοντας στην αίρεση. Η απουσία της

Θείας Χάριτος από πρόσωπα, ή ομάδες προσώπων, ενέχει τραγικές συνέπειες γι’

αυτές, διότι στερούνται τον θείο φωτισμό, για να επιτελούν με φόβο Θεού και

υψηλό αίσθημα ευθύνης το θέλημα του Θεού. Τα πάσης φύσεως σκάνδαλα που

έρχονται κάθε λίγο στο φως της δημοσιότητος, φανερώνουν περίτρανα την

απουσία της Χάριτος και την έλλειψη κάθε ίχνους «εκκλησιαστικότητος». Το

τραγικότερο δε είναι το γεγονός ότι οι θιασώτες του Οικουμενισμού, ενώ

αντιλαμβάνονται όλη αυτή την πνευματική χρεοκοπία, την προσπερνούν με

αδιαφορία, σαν να μην συμβαίνει τίποτε και τρέχουν πυρετωδώς για την «ένωση

των εκκλησιών»!

Παρά κάτω προσθέτει: «Επιπρόσθετα κατά γενική ομολογία πολύ οδυνηρά

‘πλήγματα’ στην Χριστιανοσύνη έχουν προξενήσει οι αδιαμφισβήτητες

αποκαλύψεις για εκατοντάδες χιλιάδες σεξουαλικά κακοποιημένα παιδιά από

μέλη του Καθολικού κλήρου στην Ευρώπη. Στον Καναδά η Καθολική Εκκλησία

δέχθηκε ισχυρό πλήγμα από την ανακάλυψη ομαδικών τάφων χωρίς

‘ταυτότητες’ παιδιών ιθαγενών οικογενειών που ‘φιλοξενούνταν’ σε Καθολικά

Ιδρύματα και Σχολεία». Αναμφίβολα τα φρικώδη σεξουαλικά σκάνδαλα του

Παπισμού, τα οποία δεν έχουν τελειωμό και συνεχώς βγαίνουν στη δημοσιότητα,

αποτρέπουν μεγάλη μερίδα ανθρώπων να θρησκεύουν. Επί πλέον οι ολέθριες

3

επιλογές της λεγομένης «αγγλικανικής εκκλησίας», με την χειροτονία γυναικών,

την ανοχή δεδηλωμένων ομοφυλόφιλων «κληρικών» της, (πολλοί συζούν με

άνδρες και «ιέρειες» συζούν με γυναίκες), οι ευλογίες «γάμων» ομοφυλοφίλων,

κ.λ.π. καταδεικνύουν και επιβεβαιώνουν την γενική πνευματική σήψη και

παρακμή.

Παρά κάτω γράφει: «Δεν είναι μόνο τα θέματα σεξουαλικών κακοποιήσεων

που ταλανίζουν εδώ και πολλά χρόνια την Χριστιανοσύνη (και ιδιαίτερα την

Καθολική Εκκλησία) αλλά υπάρχουν και σκάνδαλα που σχετίζονται με

τραπεζικές διαδικασίες, και υπεξαιρέσεις από υψηλόβαθμα στελέχη της

Εκκλησίας. Ιστορικό παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση της Τράπεζας του

Βατικανού, Banco Ambrosiano, που αφορούσε κακές επενδύσεις σε Παναμαϊκές

εταιρείες ύψους περίπου $1,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων». Προς επίρρωση των

ανωτέρω μνημονεύουμε το τεράστιο σκάνδαλο μεγατόνων, που γνώρισε ο

πλανήτης πριν από μερικά χρόνια, το 2015, μετά από δημοσίευση της εφημερίδας

«ΚΕΦΑΛΑΙΟ» (12-12-2015), με τίτλο: «Αμερικανοί ελεγκτές στα άδυτα του

Βατικανού», ως αναδημοσίευση του έγκυρου παγκόσμιου δημοσιογραφικού

οργανισμού Bloomberg – Business week. Το δημοσίευμα αναφέρει μεταξύ άλλων

ότι 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια «είχαν εντοπίσει οι ελεγκτές σε κρυμμένους

λογαριασμούς και της χρησιμοποίησης των φτωχών για να καλυφτούν οι

‘τρύπες’ στον προϋπολογισμό της εκκλησίας. Η Αγία έδρα παρουσίαζε έλλειμμα

25,6 εκατομμύρια ευρώ το 2014».

Σχετικά με την κατάσταση που διαμορφώνεται στην πατρίδα μας παρατηρεί:

«Στην Πατρίδα μας εξαιτίας της πανδημίας περιορίσθηκαν επίσης δραματικά οι

προσελεύσεις σε Ναούς, η τέλεση μυστηρίων και ακούστηκαν κάποιες ‘κριτικές’

για την αισθητή έλλειψη της Ιεραρχίας στην υποστήριξη των πιστών.

Συγκριτικά με την Ευρώπη στην Ελλάδα η Ορθοδοξία ‘κρατάει’ καλά, αλλά και

η Ελληνική, όπως η Ευρωπαϊκή νεολαία, αποστασιοποιείται από τα

θρησκευτικά καθώς ελάχιστοι νέοι εκκλησιάζονται σταθερά». Είναι αλήθεια ότι

και στην Ελλάδα η πανδημία, έχει μειώσει αισθητά τον εκκλησιασμό των πιστών,

όμως τα βαθύτερα αίτια της απομακρύνσεως του λαού και των νέων από την ζωή

της Εκκλησίας εντοπίζονται κατά την ταπεινή μας γνώμη στην διάβρωση της

Ελληνικής κοινωνίας από την ιδεολογία της Νέας Εποχής και στην εκκοσμίκευση

της εκκλησιαστικής ζωής.

Θα προσθέσουμε δύο ακόμη σκάνδαλα τα οποία, κατά την ταπεινή μας γνώμη,

αναδεικνύονται ως τα κατ’ εξοχήν σκάνδαλα στο χώρο της εκκλησιαστικής ζωής

στην παρούσα χρονική συγκυρία. Το πρώτο είναι το γεγονός ότι η πλειοψηφία των

Ιεραρχών της τοπικής μας Εκκλησίας, δυστυχώς όχι μόνον δεν θέλησε μέχρι

σήμερα να καταδικάσει συνοδικά την παναίρεση του Οικουμενισμού, (την

συγκαλύπτει σαν να μην υπάρχει), αλλά επί πλέον αναγνώρισε στη «Σύνοδο» της

Κρήτης εκκλησιαστική υπόσταση στον Δυτικό Χριστιανισμό. Πως να μην

σκανδαλιστεί ο πιστός λαός του Θεού, όταν πληροφορείται από τη μια μεριά την

πλήρη ηθική και πνευματική κατάρρευση του Δυτικού Χριστιανισμού και από την

4

άλλη ότι η τοπική μας Εκκλησία αναγνωρίζει τους ετεροδόξους ως «ιστορικές»

Εκκλησίες;

Το δεύτερο είναι η αναγνώριση από την πλειοψηφία των Ιεραρχών μας του

Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, η αναγνώριση δηλαδή ότι το σχισματικό μόρφωμα του

Επιφανίου, των καθηρημένων, αναθεματισμένων και αχειροτονήτων, με το

ελάχιστο ποίμνιο, αποτελούν την «επίσημη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της

Ουκρανίας». Πρόκειται για μια ακόμη βαθύτατη πληγή στο σώμα της τοπικής μας

Εκκλησίας, στο οποίο έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας.

Διερωτώμεθα: Μετά από τέτοιου είδους σοβαρότατες πτώσεις μας, πως είναι

δυνατόν να έρθει η ευλογία του Θεού, από την οποία εξαρτάται κάθε πνευματική

καρποφορία; Και πως είναι δυνατόν να αποφύγουμε τον αποχριστιανισμό της

Εκκλησίας μετά από τέτοιες πτώσεις;

Θα κλείσουμε την ανακοίνωσή μας, επανερχόμενοι στο καυτό ερώτημα που εξ’

αρχής θέσαμε: Τι μπορεί να σημαίνει η κατάρρευση του Δυτικού Χριστιανισμού

για την τοπική μας Εκκλησία; Μ’ άλλα λόγια, ποιο είναι το μήνυμα, που θέλει να

στείλει ο Θεός σε όλους μας, κλήρο και λαό της Ελλαδικής Εκκλησίας, με αφορμή

αυτή την φρικτή κατάρρευση; Αν μπορούσε ο Θεός να μας μιλήσει με ανθρώπινη

γλώσσα σήμερα, θα μας έλεγε περίπου τα εξής: Για δέστε, που κατάντησε ο

Δυτικός Χριστιανισμός! Για δέστε, σε ποιο μεγάλο βάθος κακών έφθασε! Αλλά

γιατί έφθασε, εδώ που έφθασε; Επειδή έπεσε στην αίρεση και πεισματικά επί 10

αιώνες επιμένει στην αίρεση και δεν μετανοεί. Ε! λοιπόν, προσέξτε, μήπως πάθετε

και εσείς τα ίδια! Προσέξτε μήπως αποδεχόμενοι και μη καταδικάζοντας συνοδικά

την παναίρεση του Οικουμενισμού, φθάσετε και εσείς στο ίδιο κατάντημα με τους

Δυτικούς. Για προσέξτε επίσης, που είναι σήμερα οι επτά λυχνίες (= Εκκλησίες)

της Αποκαλύψεως; Δεν υπάρχουν, έχουν σβήσει από το χάρτη οι πάλαι ποτέ

περιβόητες αυτές Εκκλησίες. Προσέξτε λοιπόν, μήπως πάθετε και εσείς τα ίδια!

Μήπως αφανιστεί και η Ελλαδική τοπική Εκκλησία, όπως αφανίστηκαν οι επτά

τοπικές Εκκλησίες της Μικράς Ασίας!

Για να μη συμβεί λοιπόν, αγαπητοί μας αδελφοί, κληρικοί και λαϊκοί και στην

τοπική μας Εκκλησία ένα τέτοιο ολέθριο κακό, ας ανανήψουμε, ας μετανοήσουμε

και ας πράξουμε ό,τι παραλείψαμε να πράξουμε μέχρι σήμερα. Και πιο

συγκεκριμένα:

Α) Ας φροντίσει η Ιεραρχία μας να συγκροτήσει το συντομότερο Τοπική

Σύνοδο, στην οποία θα καταδικάσει την παναίρεση του Οικουμενισμού. Πολύ

εξοργίζει τον Θεό, να προσπερνούμε αυτή την παναίρεση, σαν να μην υπάρχει,

καθ’ όν χρόνον μεγάλα πνευματικά αναστήματα και θεολογικές προσωπικότητες

την έχουν επισημάνει.

Β) Ας καταδικάσει επίσης ό,τι κακόδοξο θεσμοθετήθηκε στην «Σύνοδο» της

Κρήτης, η οποία, όπως πάμπολλες φορές σχολιάσαμε, αντί να καταδικάσει,

επεκύρωσε συνοδικά τον Οικουμενισμό και τις υφιστάμενες αιρέσεις και πλάνες εν

χώρω και χρόνω, οριοθετούσα την σώζουσα αλήθεια.

Και τέλος,

5

Γ) Ας καταδικάσει συνοδικά, η τοπική μας Εκκλησία το άκυρο Ουκρανικό

Αυτοκέφαλο, για να μην καταντήσει συνήγορος του σχίσματος.

Ας μην ξεχνούμε ότι ο Θεός «ου μυκτηρίζεται», (Γαλ. 6,7) και ότι «φοβερόν το

εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος», (Εβρ. 10,31). Αν αδιαφορήσουμε, κάποια

στιγμή θα λειτουργήσει ο Πνευματικός Νόμος. Λοιπόν, προτού ξεσπάσει η οργή

του Θεού, ας προλάβουμε να πράξουμε τα δέοντα.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;(Αναφορά σε σχετική γεωπολιτική ανάλυση)

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΠΟΛΙΣ  ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Πατήρ Παύλος

Εν Πειραιεί τη 31η Ιανουαρίου 2022

ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;

(Αναφορά σε σχετική γεωπολιτική ανάλυση)

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο και έγινε άνθρωπος για να

καταργήσει «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτ’  έστι τον διάβολον», (Εβρ.

2, 14). Να μας απολυτρώσει από την δυναστεία του, την αμαρτία, τη φθορά και το

θάνατο. Γι’ αυτό ο «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» (Α΄Ιωάν.3,18) μισεί θανάσιμα

την αγία Του Εκκλησία και επιχειρεί εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια να την

καταστρέψει, γνωρίζοντας ότι, δι’ αυτής συντελείται η σωτηρία του ανθρώπου και

η ολοσχερής συντριβή του, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας: «νυν ο άρχων

του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω», (Ιω. 12,31). Από την πρώτη ημέρα της επί

γης παρουσίας της μέχρι σήμερα έχει εξαπολύσει εναντίον της, μέσω των

πειθηνίων οργάνων του, ένα πόλεμο σκληρό και λυσσώδη, συνεχή και

ανυποχώρητο, χρησιμοποιώντας πάμπολλες δόλιες μεθοδεύσεις και κάθε

πρόσφορο μέσο, με σκοπό και στόχο να ακυρώσει το σωτηριώδες έργο της.

Στην αρχή χρησιμοποίησε ως όργανά του τους Ιουδαίους, την θρησκευτική

ηγεσία του Ισραήλ και στη συνέχεια τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες, οι οποίοι επί

τρείς αιώνες εξαπέλυσαν φοβερούς διωγμούς, χύνοντας ποταμούς αιμάτων και

οδηγώντας στο μαρτυρικό θάνατο εκατομμύρια μάρτυρες. Νόμισε ότι με την βία

και την κοσμική ισχύ θα την εξαφάνιζε εν τη γενέσει της. Γρήγορα όμως

απογοητεύτηκε, όταν διαπίστωσε, ότι οι διωγμοί έφεραν αντίθετα αποτελέσματα. Η

Εκκλησία βγήκε από τις κατακόμβες πιο ρωμαλέα και πιο δυνατή και κατά

παράδοξο και θαυμαστό τρόπο εξαπλωνόταν σ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας

και σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Αφού απέτυχε μέσω της βίας και των διωγμών, στη συνέχεια μηχανεύτηκε άλλο

τρόπο πολεμικής, τις πλάνες και τις αιρέσεις. Συνεργάστηκε με εγωπαθείς και

πλάνους αιρεσιάρχες, για να νοθεύσει τις αλήθειες της πίστεως, γνωρίζοντας ότι

κάθε αιρετική διδασκαλία οδηγεί στην απώλεια. Η μεθοδεία αυτή υπήρξε η πλέον

οδυνηρή για την Εκκλησία, διότι αν οι διωγμοί ισχυροποιούσαν την Εκκλησία, οι

αιρέσεις και τα σχίσματα την αποδυνάμωναν. Ωστόσο και πάλι δεν κατόρθωσε να

την εξαφανίσει, διότι παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του χριστιανικού

κόσμου απεκόπη από το σώμα της, εν τούτοις Αυτή εξακολουθεί να παραμένει μία

και αδιαίρετη και να επιτελεί το σωτηριώδες έργο της.

Από τον 18 ον αιώνα επενόησε νέα μέθοδο πολεμικής, τον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό

Διαφωτισμό». Ήταν ένα κίνημα που είχε σαν πρωταρχικό στόχο να επιφέρει

καίριο πλήγμα στη χριστιανική πίστη, όπως αυτή εμφανιζόταν μέσα στους κόλπους

του χρεωκοπημένου και με δεκάδες κακοδοξίες αλλοτριωμένου Παπισμού.

Στόχευε να απελευθερώσει τον ευρωπαίο άνθρωπο από τις αθλιότητες, την

2

υποκρισία και τις αυθαιρεσίες του πλήρως εκκοσμικευμένου παπικού «ιερατείου»,

από τις κτηνωδίες και τις βαρβαρότητες των σταυροφοριών και της περιβόητης

ιεράς Εξετάσεως.

Στη συνέχεια ανέδειξε στο προσκήνιο της ιστορίας άλλο θηρίο, «αναβαίνον εκ

της αβύσσου», (Αποκ. 11,7), τον Μαρξισμό, ο οποίος διέπραξε ανείπωτες

θηριωδίες, τέτοιες και τόσες, που δε γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα.

Μόνο στην άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση, στα 70 χρόνια του μαρξιστικού

καθεστώτος, τα αθώα θύματα από τις «εκκαθαρίσεις των συντρόφων» ξεπερνούν

τα 100.000.000! Αλλά και πάλι η Εκκλησία βγήκε νικηφόρα, όταν οι κόκκινοι

τύραννοι αφανίστηκαν και παραδόθηκαν στην χλεύη της ιστορίας.

Στην εποχή μας ο διάβολος με τα επί γης όργανά του έχει αλλάξει τακτική.

Επιχειρεί να πλήξει την Εκκλησία με πολλές ταυτόχρονα μεθοδεύσεις. Η πολεμική

του έχει γίνει πολυεπίπεδη και πολλή πιο επικίνδυνη και δόλια από όλες τις

προηγούμενες. Προσπαθεί να την γκρεμίσει μέσω της παναιρέσεως του

Οικουμενισμού, της Νέας Εποχής, της Νέας Τάξεως πραγμάτων και της

κυοφορούμενης πανθρησκείας, για τα οποία κατά κόρον έχουμε αναφερθεί σε

προηγούμενες δημοσιεύσεις μας.

Φαίνεται όμως ότι έχει επινοήσει και ένα άλλο, νέο είδος πολεμικής, το οποίο

μας ανέλυσε με σαφήνεια ένας Ελληνοαμερικανός, ο James George Jatras,

(Ιάκωβος-Γεώργιος Γιατράς), δημιουργός του «Ιδρύματος Στρατηγικού

Πολιτισμού», (Strategic Culture Foundation), και του εγκύρου ενημερωτικού

οργάνου του. Πρόκειται για διακεκριμένο πρόσωπο, διότι διετέλεσε πρώην

πρέσβης των ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική και διπλωματικός σύμβουλος της

επιτροπής του Κογκρέσου επί της εξωτερικής πολιτικής. Διακρίνεται μεταξύ των

μελών της ελληνικής κοινότητος στις ΗΠΑ για το ακοίμητο ενδιαφέρον του για

την μοίρα του Ελληνισμού και την μαχητική του υπεράσπιση της Χριστιανικής

Ορθοδοξίας, του αιωνίου στόχου της Δύσεως, όπως καταγγέλλει στην κατωτέρω

αφυπνιστική μελέτη του. Η περισπούδαστη και αποκαλυπτική μελέτη του, με

τίτλο: «Eπιχείρηση Διάλυσης της Ορθοδοξίας με Ελληνική Συνέργεια»,

μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον κ. Μιχαήλ Στυλιανού και δημοσιεύτηκε στο

μαχητικό δημοσιογραφικό και αποκαλυπτικό ιστολόγιο «Ξυπνήστε Ρε»

(https://www. Ksipnistere .com /2022/01/e_23.html). Μελετήσαμε με προσοχή το

σύντομο, αλλά μεστό νοημάτων δημοσίευμα και επιλέξαμε ορισμένα

αποσπάσματα, τα οποία παραθέτουμε, με σύντομο σχολιασμό, για την ενημέρωση

των αναγνωστών μας.

Ο συντάκτης αρχίζει την μελέτη του με τον φονικό και «ακατανόητο» πόλεμο

εναντίον της Ορθόδοξης Σερβίας την δεκαετία του 1990 και τα στοχευμένα

πλήγματα κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θεωρεί ότι αποτελούν αρχή ωδίνων για

την Ορθόδοξη Εκκλησία. Έγραψε: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία των 250

εκατομμυρίων και πλέον μελών πρέπει να τεθεί σε υποταγή, ή ακόμα καλύτερα,

να θρυμματιστεί. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει αρκετά γεγονότα που

υποδεικνύουν αυτόν τον σκοπό. ….Για τους όχι λιγότερο άθεους διαδόχους των

κομμουνιστών που κυβερνούν τώρα το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης μέσω

3

των διπλών γραφειοκρατιών του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η

θρησκεία – ή τουλάχιστον ο Χριστιανισμός – παραμένει μια οπισθοδρομική

δύναμη που πρέπει να ξεπεραστεί. Τους βοηθά το γεγονός ότι στη Δυτική

Ευρώπη (και όλο και περισσότερο στις Ηνωμένες Πολιτείες), ο

καταναλωτισμός, ο φεμινισμός, οι ΛΟΑΤ, (σεξουαλικά αποκλίνοντες), η

πολυπολιτισμικότητα και άλλες υλιστικές μεταμοντέρνες εναλλακτικές λύσεις

έχουν αποδειχθεί πολύ πιο διαβρωτικές του Χριστιανισμού από τον δυναμίτη, τις

σφαίρες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα ψυχιατρικά νοσοκομεία».

Νομίζουμε ότι δεν πέφτει έξω. Οι δυτικές κυβερνήσεις, άμοιροι της Ορθοδόξου

Παραδόσεως, θεωρούν την Ορθοδοξία ως «οπισθοδρομική» διότι είναι ασύμβατη

με τις «αξίες» του «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», που αποτελούν σήμερα τα

θεμέλια του δυτικού πολιτισμού. Το γεγονός ότι το Κοράνιο είναι πολύ πιο

ασύμβατο με τις «αξίες» του «Ευρωπαϊκού διαφωτισμού», από ό,τι το Ευαγγέλιο,

αυτό δεν τους ενοχλεί. Δεν τους προβληματίζει το γεγονός, ότι το Ισλάμ σήμερα

εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς στις χώρες της Δύσεως, διαβρώνοντας τις

δυτικές κοινωνίες επικίνδυνα. Και τούτο διότι ο στόχος τους δεν είναι το Ισλάμ,

αλλά η Εκκλησία. Το Ισλάμ είναι ένα άλλου είδους εργαλείο στα χέρια του

διαβόλου, για να πολεμήσει την Εκκλησία. Γι’ αυτό και τα σκοτεινά κέντρα του

Διεθνούς Σιωνισμού δεν έχουν λάβει εντολή από τον διάβολο, να πολεμήσουν το

Ισλάμ, αλλά την Εκκλησία.

Παρά κάτω έγραψε: «Υπάρχει επίσης ένα γεωπολιτικό στοιχείο. Επειδή ο

μεγαλύτερος στόχος του ΝΑΤΟ/ΕΕ είναι η Ρωσία και επειδή η αναβίωση της

Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει κεντρική σημασία για την αναβίωση της Ρωσίας –

συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής της αποφασιστικότητας να αντισταθεί

στη δυτική επιθετικότητα, όπως έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν απέναντι

στη Γερμανία, τη Σουηδία, την Πολωνία, τη Γαλλία κ.λπ.– η Ορθόδοξη

Εκκλησία βρίσκεται στο στόχαστρο». Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο

διαχρονικός μεγάλος αντίπαλος των δυτικών κυβερνήσεων είναι η Ορθόδοξη

Ρωσία! Δεν είναι τυχαίο, το ότι στο παρελθόν τα άθεα μαρξιστικά καθεστώτα

επιβλήθηκαν σε Ορθόδοξα κράτη, Ρωσία και Βαλκάνια. Προφανώς, διότι ο

απώτερος σκοπός τους ήταν η καταστροφή της Ορθοδοξίας! Δεν είναι επίσης

τυχαίο το γεγονός ότι σήμερα όλες οι δυτικές κυβερνήσεις, συσπειρωμένες και

ενωμένες μεταξύ τους, σαν μια γροθιά, απειλούν με πόλεμο τη Ρωσία με αφορμή

το γνωστό ουκρανικό ζήτημα, αδιαφορώντας για το γεγονός, ότι ένας τέτοιος

πόλεμος θα οδηγήσει σίγουρα σε γενικότερη ανάφλεξη και πολύ πιθανόν σε ένα

τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Παρά κάτω γράφει ότι σύμφωνα με τις απόψεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ: «Η

Εκκλησία, από την πλευρά της, ενεργεί ως ο βραχίονας ήπιας ισχύος του

ρωσικού κράτους, ασκώντας την εξουσία της με τρόπους που βοηθούν το

Κρεμλίνο στη διάδοση της ρωσικής επιρροής τόσο στην άμεση γειτονιά της

Ρωσίας όσο και σε όλο τον κόσμο. Το Κρεμλίνο βοηθά επίσης την Εκκλησία, η

οποία εργάζεται για να αυξήσει την εμβέλειά της. Ο Βλαντιμίρ Γιακούνιν, ένας

από τους εσωτερικούς κύκλους του Πούτιν και αφοσιωμένο μέλος της ROC,

4

(Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας) διευκόλυνε το 2007 τη συμφιλίωσή της με τη

Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Εξορία, (η οποία είχε διαχωριστεί από το

Πατριαρχείο Μόσχας στις αρχές της σοβιετικής εποχής, ώστε να μην

αναγνωρίσει το νέο μπολσεβίκικο κράτος), γεγονός που αύξησε σημαντικά την

επιρροή και την εξουσία του [Πατριάρχη Μόσχας] Κύριλλου εκτός Ρωσίας. Ο

Πούτιν, επαινώντας αυτό το γεγονός, δήλωσε τότε: “Η αναβίωση της ενότητας

της εκκλησίας είναι μια κρίσιμη προϋπόθεση για την αναβίωση της χαμένης

ενότητας ολόκληρου του “ρωσικού κόσμου”, ο οποίος είχε πάντα την ορθόδοξη

πίστη ως ένα από τα θεμέλιά του”». Ενοχλεί ιδιαίτερα τη Δύση το ότι σήμερα μια

μεγάλη παγκόσμια πυρηνική υπερδύναμη, η Ρωσία, είναι στη συντριπτική της

πλειοψηφία Ορθόδοξη. Τους εξοργίζει ιδιαίτερα το ότι η Ορθοδοξία αποτελεί

παράγοντα ενότητος και παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή της ρωσικής κοινωνίας.

Κάτι που δεν συμβαίνει στις δυτικές κοινωνίες, στις οποίες η θρησκεία είναι

ιδιωτική υπόθεση του κάθε πολίτου και δεν παίζει κανένα σχεδόν ρόλο στην

οργάνωση της κοινωνικής ζωής.

Κατόπιν έρχεται στο φλέγον ζήτημα της δημιουργίας του μεγάλου σχίσματος

του 2018, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ορισμένων ελληνοφώνων

Εκκλησιών και του Πατριαρχείου της Ρωσίας, εξ’ αιτίας του ουκρανικού

Αυτοκεφάλου. Έγραψε: «Πριν από ένα χρόνο, ο Παναγιότατος Βαρθολομαίος Α΄,

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αναγνώρισε ως νέα “αυτοκέφαλη” (εξ

ολοκλήρου αυτοδιοικουμένη) “Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας” (“ΟCU”),

πρόσωπα που μέχρι τότε τελούσαν σε διεθνή απομόνωση ως σχισματικοί και

απατεώνες αποκλεισμένοι από όλες τις ορθόδοξες δικαιοδοσίες. Έκτοτε, η

Κωνσταντινούπολη, με την απροκάλυπτη βοήθεια του υπουργείου Εξωτερικών

των ΗΠΑ και της ελληνικής κυβέρνησης, κατάφερε να συγκεντρώσει μερικές

επιπλέον αναγνωρίσεις, ιδίως από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης

Αφρικής και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, (και οι δύο εξαρτώνται από τις

ελληνικές κρατικές επιδοτήσεις), αλλά απορρίφθηκαν κατηγορηματικά από

πολλούς επισκόπους, κληρικούς και πιστούς στις αφρικανικές και ελληνικές

δικαιοδοσίες. Αρκετές Εκκλησίες, κυρίως η Αντιόχεια και η Σερβία,

υποστηρίζουν ανοιχτά την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, η

οποία παραμένει αυτόνομο τμήμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας». Το

Γραφείο μας έχει αναλύσει, σε πολλές ανακοινώσεις του την ωμή παρέμβαση των

δυτικών κυβερνήσεων και ειδικά των ΗΠΑ και ταυτόχρονα τις αντικανονικές

ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο ζήτημα της χορήγησης

Αυτοκεφαλίας στους σχισματικούς του Κιέβου. Προφανώς ο στόχος των δυτικών

για δημιουργία σχισμάτων στην Ορθοδοξία πραγματοποιήθηκε! Η μόνη χαμένη

είναι η ενότητα της Ορθοδοξίας.

Ο συντάκτης αναλύει στη συνέχεια την επίθεση κατά της Εκκλησίας με την

οργανωμένη και κατευθυνόμενη ανηθικότητα. Έγραψε: «Οι κυβερνήσεις των

πρώην χριστιανικών χωρών της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης έχουν

καταστήσει την ιδεολογία ΛΟΑΤ αναπόσπαστο στοιχείο της προώθησης των

“ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και της “δημοκρατίας” σε πρώην κομμουνιστικές

5

χώρες…. Αυτό περιλαμβάνει την πίεση προς τις συμμορφούμενες κυβερνήσεις

των ευρωπαϊκών χωρών που πρόσφατα βγήκαν από τον κομμουνισμό για να

πραγματοποιήσουν “παρελάσεις υπερηφάνειας” που προσβάλλουν τις τοπικές

ευαισθησίες. Το μήνυμα προς τις παραδοσιακές κοινωνίες εξακολουθεί να

βασίζεται στη χριστιανική ηθική, αλλά με τις ελίτ δεσμευμένες σε “μια

ευρωπαϊκή πορεία”, που σημαίνει ένταξη στο ΝΑΤΟ και (ίσως κάποια μέρα...) η

Ευρωπαϊκή Ένωση ότι είναι μια συμφωνία πακέτο. Δεν μπορείτε να επιλέξετε

ποιο μέρος της δυτικής “δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των

ελεύθερων αγορών” θέλετε και ποιο όχι. Δεν μπορείς να έχεις υπερατλαντισμό

χωρίς τρανσεξουαλισμό»!

Είναι γνωστό ότι η ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας, που

θεσμοθετείται με την νομική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας εντάσσεται μέσα

στην ευρύτερη ιδεολογία της Νέας Εποχής, η οποία στοχεύει στην ανατροπή της

Ορθόδοξης χριστιανικής Ηθικής και στην ανοικοδόμηση του νέου μοντέλου της

αντίστροφης ηθικής που αποτελεί την ηθική της Νέας Εποχής. Εκείνο που κατ’

εξοχήν εκνευρίζει τις δυτικές κυβερνήσεις είναι το γεγονός ότι σήμερα η Ορθόδοξη

Ρωσία, μέσω της Εκκλησίας, εξακολουθεί να αντιστέκεται στα ομοφυλοφιλικά

κινήματα και στην ιδεολογία της Νέας Εποχής.

Τελειώνει την μελέτη του με το νέο μέτωπο κατά της Ορθοδοξίας στην Σερβία.

Έγραψε: «Τώρα στο στόχαστρο βρίσκεται η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία που

μαστιγώνει το νέο μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφιο της ΕΕ Μαυροβούνιο, με την

ψήφιση νέου νόμου που απαιτεί από τα θρησκευτικά όργανα να αποδείξουν την

ιδιοκτησία των ακινήτων τους πριν από το 1918»! Δυστυχώς το Μαυροβούνιο

και τα Σκόπια φαίνεται ότι θα είναι ένα «νέο Ουκρανικό» για την Ορθοδοξία!

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο, με δικά μας σχόλια, λόγω περιορισμένου

χώρου της παρούσας ανακοίνωσής μας. Ο κ. Γιατράς, απέδειξε ότι η Ορθοδοξία, η

Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, βρίσκεται στο

στόχαστρο των συγχρόνων χριστιανομάχων δυνάμεων. Σε μας απομένει όχι η

σωτηρία της Ορθοδοξίας, (η Ορθοδοξία σώζει και δεν σώζεται), αλλά η μετάνοια,

ώστε να παραμείνουμε εδραίοι και αμετακίνητοι στην ώρα του μεγάλου

πειρασμού. Αλλά και η συνειδητοποίησή μας ότι βαδίζουμε σε δύσκολες εποχές,

εσχατολογικές και αποκαλυπτικές, όπου θα δοκιμασθεί σκληρά η πίστη μας. Ο

διάβολος, με τη δύναμη που του παρέχει ο σύγχρονος λίαν αποστατημένος κόσμος,

θα καταφέρει στο μέλλον και άλλα πλήγματα στην Εκκλησία, η οποία όμως στο

τέλος θα είναι η νικήτρια, όπως μυριάδες φορές στη δισχιλιόχρονη ιστορία της,

γιατί ο δομήτωρ της «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει», (Αποκ. 6,2), και είναι η αρχή

και το τέλος της ιστορίας.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ενθρόνιση της εικόνας της "Παναγίας της Ρομφαίας κ του Πόνου" στο ναό μας

 Ευχαριστούμε την αντιπρόεδρο του Φιλοπτώχου κα Renata Vakopoulou για την ανταπόκριση ,τις φωτογραφίες κ την πλήρη κάλυψη της τελετής της ενθρόνισης!

Renata Vakopoulou

 Στον Ιερό Ναό Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού Καστέλλας , στον εμβληματικό ναό όπως χαρακτήρισε τον Ιερό Ναό μας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, σήμερα Κυριακή 30.1.22 ενθρόνισε την Ιερά Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της επικεκλημένης «του πόνου».

Πλήθος κόσμου παρέστη στη Θεία Λειτουργία και στην ενθρόνιση της Ιεράς Εικόνας , τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας .

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ εξέφρασε την μεγάλη του χαρά για το γεγονός ότι έχουμε «ενθρονισμένη την εικόνα τη μοναδική η οποία υπάρχει μέσα στην Ορθοδοξία με αυτό το όνομα πλέον, ‘’η Παναγία του πόνου’’ (‘’και σου την ψυχήν ρομφαία διελεύσεται’’) και ευχήθηκε η Χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων τριών Ιεραρχών να φωτίζει όλους και ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους.

ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 31η Ιανουαρίου 2022

ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;

(Αναφορά σε σχετική γεωπολιτική ανάλυση)

Πατήρ Παύλος

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο και έγινε άνθρωπος για να

καταργήσει «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτ’  έστι τον διάβολον», (Εβρ.

2, 14). Να μας απολυτρώσει από την δυναστεία του, την αμαρτία, τη φθορά και το

θάνατο. Γι’ αυτό ο «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» (Α΄Ιωάν.3,18) μισεί θανάσιμα

την αγία Του Εκκλησία και επιχειρεί εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια να την

καταστρέψει, γνωρίζοντας ότι, δι’ αυτής συντελείται η σωτηρία του ανθρώπου και

η ολοσχερής συντριβή του, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας: «νυν ο άρχων

του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω», (Ιω. 12,31). Από την πρώτη ημέρα της επί

γης παρουσίας της μέχρι σήμερα έχει εξαπολύσει εναντίον της, μέσω των

πειθηνίων οργάνων του, ένα πόλεμο σκληρό και λυσσώδη, συνεχή και

ανυποχώρητο, χρησιμοποιώντας πάμπολλες δόλιες μεθοδεύσεις και κάθε

πρόσφορο μέσο, με σκοπό και στόχο να ακυρώσει το σωτηριώδες έργο της.

Στην αρχή χρησιμοποίησε ως όργανά του τους Ιουδαίους, την θρησκευτική

ηγεσία του Ισραήλ και στη συνέχεια τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες, οι οποίοι επί

τρείς αιώνες εξαπέλυσαν φοβερούς διωγμούς, χύνοντας ποταμούς αιμάτων και

οδηγώντας στο μαρτυρικό θάνατο εκατομμύρια μάρτυρες. Νόμισε ότι με την βία

και την κοσμική ισχύ θα την εξαφάνιζε εν τη γενέσει της. Γρήγορα όμως

απογοητεύτηκε, όταν διαπίστωσε, ότι οι διωγμοί έφεραν αντίθετα αποτελέσματα. Η

Εκκλησία βγήκε από τις κατακόμβες πιο ρωμαλέα και πιο δυνατή και κατά

παράδοξο και θαυμαστό τρόπο εξαπλωνόταν σ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας

και σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Αφού απέτυχε μέσω της βίας και των διωγμών, στη συνέχεια μηχανεύτηκε άλλο

τρόπο πολεμικής, τις πλάνες και τις αιρέσεις. Συνεργάστηκε με εγωπαθείς και

πλάνους αιρεσιάρχες, για να νοθεύσει τις αλήθειες της πίστεως, γνωρίζοντας ότι

κάθε αιρετική διδασκαλία οδηγεί στην απώλεια. Η μεθοδεία αυτή υπήρξε η πλέον

οδυνηρή για την Εκκλησία, διότι αν οι διωγμοί ισχυροποιούσαν την Εκκλησία, οι

αιρέσεις και τα σχίσματα την αποδυνάμωναν. Ωστόσο και πάλι δεν κατόρθωσε να

την εξαφανίσει, διότι παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του χριστιανικού

κόσμου απεκόπη από το σώμα της, εν τούτοις Αυτή εξακολουθεί να παραμένει μία

και αδιαίρετη και να επιτελεί το σωτηριώδες έργο της.

Από τον 18 ον αιώνα επενόησε νέα μέθοδο πολεμικής, τον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό

Διαφωτισμό». Ήταν ένα κίνημα που είχε σαν πρωταρχικό στόχο να επιφέρει

καίριο πλήγμα στη χριστιανική πίστη, όπως αυτή εμφανιζόταν μέσα στους κόλπους

του χρεωκοπημένου και με δεκάδες κακοδοξίες αλλοτριωμένου Παπισμού.

Στόχευε να απελευθερώσει τον ευρωπαίο άνθρωπο από τις αθλιότητες, την

2

υποκρισία και τις αυθαιρεσίες του πλήρως εκκοσμικευμένου παπικού «ιερατείου»,

από τις κτηνωδίες και τις βαρβαρότητες των σταυροφοριών και της περιβόητης

ιεράς Εξετάσεως.

Στη συνέχεια ανέδειξε στο προσκήνιο της ιστορίας άλλο θηρίο, «αναβαίνον εκ

της αβύσσου», (Αποκ. 11,7), τον Μαρξισμό, ο οποίος διέπραξε ανείπωτες

θηριωδίες, τέτοιες και τόσες, που δε γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα.

Μόνο στην άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση, στα 70 χρόνια του μαρξιστικού

καθεστώτος, τα αθώα θύματα από τις «εκκαθαρίσεις των συντρόφων» ξεπερνούν

τα 100.000.000! Αλλά και πάλι η Εκκλησία βγήκε νικηφόρα, όταν οι κόκκινοι

τύραννοι αφανίστηκαν και παραδόθηκαν στην χλεύη της ιστορίας.

Στην εποχή μας ο διάβολος με τα επί γης όργανά του έχει αλλάξει τακτική.

Επιχειρεί να πλήξει την Εκκλησία με πολλές ταυτόχρονα μεθοδεύσεις. Η πολεμική

του έχει γίνει πολυεπίπεδη και πολλή πιο επικίνδυνη και δόλια από όλες τις

προηγούμενες. Προσπαθεί να την γκρεμίσει μέσω της παναιρέσεως του

Οικουμενισμού, της Νέας Εποχής, της Νέας Τάξεως πραγμάτων και της

κυοφορούμενης πανθρησκείας, για τα οποία κατά κόρον έχουμε αναφερθεί σε

προηγούμενες δημοσιεύσεις μας.

Φαίνεται όμως ότι έχει επινοήσει και ένα άλλο, νέο είδος πολεμικής, το οποίο

μας ανέλυσε με σαφήνεια ένας Ελληνοαμερικανός, ο James George Jatras,

(Ιάκωβος-Γεώργιος Γιατράς), δημιουργός του «Ιδρύματος Στρατηγικού

Πολιτισμού», (Strategic Culture Foundation), και του εγκύρου ενημερωτικού

οργάνου του. Πρόκειται για διακεκριμένο πρόσωπο, διότι διετέλεσε πρώην

πρέσβης των ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική και διπλωματικός σύμβουλος της

επιτροπής του Κογκρέσου επί της εξωτερικής πολιτικής. Διακρίνεται μεταξύ των

μελών της ελληνικής κοινότητος στις ΗΠΑ για το ακοίμητο ενδιαφέρον του για

την μοίρα του Ελληνισμού και την μαχητική του υπεράσπιση της Χριστιανικής

Ορθοδοξίας, του αιωνίου στόχου της Δύσεως, όπως καταγγέλλει στην κατωτέρω

αφυπνιστική μελέτη του. Η περισπούδαστη και αποκαλυπτική μελέτη του, με

τίτλο: «Eπιχείρηση Διάλυσης της Ορθοδοξίας με Ελληνική Συνέργεια»,

μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον κ. Μιχαήλ Στυλιανού και δημοσιεύτηκε στο

μαχητικό δημοσιογραφικό και αποκαλυπτικό ιστολόγιο «Ξυπνήστε Ρε»

(https://www. Ksipnistere .com /2022/01/e_23.html). Μελετήσαμε με προσοχή το

σύντομο, αλλά μεστό νοημάτων δημοσίευμα και επιλέξαμε ορισμένα

αποσπάσματα, τα οποία παραθέτουμε, με σύντομο σχολιασμό, για την ενημέρωση

των αναγνωστών μας.

Ο συντάκτης αρχίζει την μελέτη του με τον φονικό και «ακατανόητο» πόλεμο

εναντίον της Ορθόδοξης Σερβίας την δεκαετία του 1990 και τα στοχευμένα

πλήγματα κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θεωρεί ότι αποτελούν αρχή ωδίνων για

την Ορθόδοξη Εκκλησία. Έγραψε: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία των 250

εκατομμυρίων και πλέον μελών πρέπει να τεθεί σε υποταγή, ή ακόμα καλύτερα,

να θρυμματιστεί. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει αρκετά γεγονότα που

υποδεικνύουν αυτόν τον σκοπό. ….Για τους όχι λιγότερο άθεους διαδόχους των

κομμουνιστών που κυβερνούν τώρα το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης μέσω

3

των διπλών γραφειοκρατιών του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η

θρησκεία – ή τουλάχιστον ο Χριστιανισμός – παραμένει μια οπισθοδρομική

δύναμη που πρέπει να ξεπεραστεί. Τους βοηθά το γεγονός ότι στη Δυτική

Ευρώπη (και όλο και περισσότερο στις Ηνωμένες Πολιτείες), ο

καταναλωτισμός, ο φεμινισμός, οι ΛΟΑΤ, (σεξουαλικά αποκλίνοντες), η

πολυπολιτισμικότητα και άλλες υλιστικές μεταμοντέρνες εναλλακτικές λύσεις

έχουν αποδειχθεί πολύ πιο διαβρωτικές του Χριστιανισμού από τον δυναμίτη, τις

σφαίρες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα ψυχιατρικά νοσοκομεία».

Νομίζουμε ότι δεν πέφτει έξω. Οι δυτικές κυβερνήσεις, άμοιροι της Ορθοδόξου

Παραδόσεως, θεωρούν την Ορθοδοξία ως «οπισθοδρομική» διότι είναι ασύμβατη

με τις «αξίες» του «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», που αποτελούν σήμερα τα

θεμέλια του δυτικού πολιτισμού. Το γεγονός ότι το Κοράνιο είναι πολύ πιο

ασύμβατο με τις «αξίες» του «Ευρωπαϊκού διαφωτισμού», από ό,τι το Ευαγγέλιο,

αυτό δεν τους ενοχλεί. Δεν τους προβληματίζει το γεγονός, ότι το Ισλάμ σήμερα

εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς στις χώρες της Δύσεως, διαβρώνοντας τις

δυτικές κοινωνίες επικίνδυνα. Και τούτο διότι ο στόχος τους δεν είναι το Ισλάμ,

αλλά η Εκκλησία. Το Ισλάμ είναι ένα άλλου είδους εργαλείο στα χέρια του

διαβόλου, για να πολεμήσει την Εκκλησία. Γι’ αυτό και τα σκοτεινά κέντρα του

Διεθνούς Σιωνισμού δεν έχουν λάβει εντολή από τον διάβολο, να πολεμήσουν το

Ισλάμ, αλλά την Εκκλησία.

Παρά κάτω έγραψε: «Υπάρχει επίσης ένα γεωπολιτικό στοιχείο. Επειδή ο

μεγαλύτερος στόχος του ΝΑΤΟ/ΕΕ είναι η Ρωσία και επειδή η αναβίωση της

Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει κεντρική σημασία για την αναβίωση της Ρωσίας –

συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής της αποφασιστικότητας να αντισταθεί

στη δυτική επιθετικότητα, όπως έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν απέναντι

στη Γερμανία, τη Σουηδία, την Πολωνία, τη Γαλλία κ.λπ.– η Ορθόδοξη

Εκκλησία βρίσκεται στο στόχαστρο». Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο

διαχρονικός μεγάλος αντίπαλος των δυτικών κυβερνήσεων είναι η Ορθόδοξη

Ρωσία! Δεν είναι τυχαίο, το ότι στο παρελθόν τα άθεα μαρξιστικά καθεστώτα

επιβλήθηκαν σε Ορθόδοξα κράτη, Ρωσία και Βαλκάνια. Προφανώς, διότι ο

απώτερος σκοπός τους ήταν η καταστροφή της Ορθοδοξίας! Δεν είναι επίσης

τυχαίο το γεγονός ότι σήμερα όλες οι δυτικές κυβερνήσεις, συσπειρωμένες και

ενωμένες μεταξύ τους, σαν μια γροθιά, απειλούν με πόλεμο τη Ρωσία με αφορμή

το γνωστό ουκρανικό ζήτημα, αδιαφορώντας για το γεγονός, ότι ένας τέτοιος

πόλεμος θα οδηγήσει σίγουρα σε γενικότερη ανάφλεξη και πολύ πιθανόν σε ένα

τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Παρά κάτω γράφει ότι σύμφωνα με τις απόψεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ: «Η

Εκκλησία, από την πλευρά της, ενεργεί ως ο βραχίονας ήπιας ισχύος του

ρωσικού κράτους, ασκώντας την εξουσία της με τρόπους που βοηθούν το

Κρεμλίνο στη διάδοση της ρωσικής επιρροής τόσο στην άμεση γειτονιά της

Ρωσίας όσο και σε όλο τον κόσμο. Το Κρεμλίνο βοηθά επίσης την Εκκλησία, η

οποία εργάζεται για να αυξήσει την εμβέλειά της. Ο Βλαντιμίρ Γιακούνιν, ένας

από τους εσωτερικούς κύκλους του Πούτιν και αφοσιωμένο μέλος της ROC,

4

(Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας) διευκόλυνε το 2007 τη συμφιλίωσή της με τη

Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Εξορία, (η οποία είχε διαχωριστεί από το

Πατριαρχείο Μόσχας στις αρχές της σοβιετικής εποχής, ώστε να μην

αναγνωρίσει το νέο μπολσεβίκικο κράτος), γεγονός που αύξησε σημαντικά την

επιρροή και την εξουσία του [Πατριάρχη Μόσχας] Κύριλλου εκτός Ρωσίας. Ο

Πούτιν, επαινώντας αυτό το γεγονός, δήλωσε τότε: “Η αναβίωση της ενότητας

της εκκλησίας είναι μια κρίσιμη προϋπόθεση για την αναβίωση της χαμένης

ενότητας ολόκληρου του “ρωσικού κόσμου”, ο οποίος είχε πάντα την ορθόδοξη

πίστη ως ένα από τα θεμέλιά του”». Ενοχλεί ιδιαίτερα τη Δύση το ότι σήμερα μια

μεγάλη παγκόσμια πυρηνική υπερδύναμη, η Ρωσία, είναι στη συντριπτική της

πλειοψηφία Ορθόδοξη. Τους εξοργίζει ιδιαίτερα το ότι η Ορθοδοξία αποτελεί

παράγοντα ενότητος και παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή της ρωσικής κοινωνίας.

Κάτι που δεν συμβαίνει στις δυτικές κοινωνίες, στις οποίες η θρησκεία είναι

ιδιωτική υπόθεση του κάθε πολίτου και δεν παίζει κανένα σχεδόν ρόλο στην

οργάνωση της κοινωνικής ζωής.

Κατόπιν έρχεται στο φλέγον ζήτημα της δημιουργίας του μεγάλου σχίσματος

του 2018, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ορισμένων ελληνοφώνων

Εκκλησιών και του Πατριαρχείου της Ρωσίας, εξ’ αιτίας του ουκρανικού

Αυτοκεφάλου. Έγραψε: «Πριν από ένα χρόνο, ο Παναγιότατος Βαρθολομαίος Α΄,

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αναγνώρισε ως νέα “αυτοκέφαλη” (εξ

ολοκλήρου αυτοδιοικουμένη) “Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας” (“ΟCU”),

πρόσωπα που μέχρι τότε τελούσαν σε διεθνή απομόνωση ως σχισματικοί και

απατεώνες αποκλεισμένοι από όλες τις ορθόδοξες δικαιοδοσίες. Έκτοτε, η

Κωνσταντινούπολη, με την απροκάλυπτη βοήθεια του υπουργείου Εξωτερικών

των ΗΠΑ και της ελληνικής κυβέρνησης, κατάφερε να συγκεντρώσει μερικές

επιπλέον αναγνωρίσεις, ιδίως από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης

Αφρικής και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, (και οι δύο εξαρτώνται από τις

ελληνικές κρατικές επιδοτήσεις), αλλά απορρίφθηκαν κατηγορηματικά από

πολλούς επισκόπους, κληρικούς και πιστούς στις αφρικανικές και ελληνικές

δικαιοδοσίες. Αρκετές Εκκλησίες, κυρίως η Αντιόχεια και η Σερβία,

υποστηρίζουν ανοιχτά την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, η

οποία παραμένει αυτόνομο τμήμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας». Το

Γραφείο μας έχει αναλύσει, σε πολλές ανακοινώσεις του την ωμή παρέμβαση των

δυτικών κυβερνήσεων και ειδικά των ΗΠΑ και ταυτόχρονα τις αντικανονικές

ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο ζήτημα της χορήγησης

Αυτοκεφαλίας στους σχισματικούς του Κιέβου. Προφανώς ο στόχος των δυτικών

για δημιουργία σχισμάτων στην Ορθοδοξία πραγματοποιήθηκε! Η μόνη χαμένη

είναι η ενότητα της Ορθοδοξίας.

Ο συντάκτης αναλύει στη συνέχεια την επίθεση κατά της Εκκλησίας με την

οργανωμένη και κατευθυνόμενη ανηθικότητα. Έγραψε: «Οι κυβερνήσεις των

πρώην χριστιανικών χωρών της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης έχουν

καταστήσει την ιδεολογία ΛΟΑΤ αναπόσπαστο στοιχείο της προώθησης των

“ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και της “δημοκρατίας” σε πρώην κομμουνιστικές

5

χώρες…. Αυτό περιλαμβάνει την πίεση προς τις συμμορφούμενες κυβερνήσεις

των ευρωπαϊκών χωρών που πρόσφατα βγήκαν από τον κομμουνισμό για να

πραγματοποιήσουν “παρελάσεις υπερηφάνειας” που προσβάλλουν τις τοπικές

ευαισθησίες. Το μήνυμα προς τις παραδοσιακές κοινωνίες εξακολουθεί να

βασίζεται στη χριστιανική ηθική, αλλά με τις ελίτ δεσμευμένες σε “μια

ευρωπαϊκή πορεία”, που σημαίνει ένταξη στο ΝΑΤΟ και (ίσως κάποια μέρα...) η

Ευρωπαϊκή Ένωση ότι είναι μια συμφωνία πακέτο. Δεν μπορείτε να επιλέξετε

ποιο μέρος της δυτικής “δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των

ελεύθερων αγορών” θέλετε και ποιο όχι. Δεν μπορείς να έχεις υπερατλαντισμό

χωρίς τρανσεξουαλισμό»!

Είναι γνωστό ότι η ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας, που

θεσμοθετείται με την νομική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας εντάσσεται μέσα

στην ευρύτερη ιδεολογία της Νέας Εποχής, η οποία στοχεύει στην ανατροπή της

Ορθόδοξης χριστιανικής Ηθικής και στην ανοικοδόμηση του νέου μοντέλου της

αντίστροφης ηθικής που αποτελεί την ηθική της Νέας Εποχής. Εκείνο που κατ’

εξοχήν εκνευρίζει τις δυτικές κυβερνήσεις είναι το γεγονός ότι σήμερα η Ορθόδοξη

Ρωσία, μέσω της Εκκλησίας, εξακολουθεί να αντιστέκεται στα ομοφυλοφιλικά

κινήματα και στην ιδεολογία της Νέας Εποχής.

Τελειώνει την μελέτη του με το νέο μέτωπο κατά της Ορθοδοξίας στην Σερβία.

Έγραψε: «Τώρα στο στόχαστρο βρίσκεται η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία που

μαστιγώνει το νέο μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφιο της ΕΕ Μαυροβούνιο, με την

ψήφιση νέου νόμου που απαιτεί από τα θρησκευτικά όργανα να αποδείξουν την

ιδιοκτησία των ακινήτων τους πριν από το 1918»! Δυστυχώς το Μαυροβούνιο

και τα Σκόπια φαίνεται ότι θα είναι ένα «νέο Ουκρανικό» για την Ορθοδοξία!

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο, με δικά μας σχόλια, λόγω περιορισμένου

χώρου της παρούσας ανακοίνωσής μας. Ο κ. Γιατράς, απέδειξε ότι η Ορθοδοξία, η

Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, βρίσκεται στο

στόχαστρο των συγχρόνων χριστιανομάχων δυνάμεων. Σε μας απομένει όχι η

σωτηρία της Ορθοδοξίας, (η Ορθοδοξία σώζει και δεν σώζεται), αλλά η μετάνοια,

ώστε να παραμείνουμε εδραίοι και αμετακίνητοι στην ώρα του μεγάλου

πειρασμού. Αλλά και η συνειδητοποίησή μας ότι βαδίζουμε σε δύσκολες εποχές,

εσχατολογικές και αποκαλυπτικές, όπου θα δοκιμασθεί σκληρά η πίστη μας. Ο

διάβολος, με τη δύναμη που του παρέχει ο σύγχρονος λίαν αποστατημένος κόσμος,

θα καταφέρει στο μέλλον και άλλα πλήγματα στην Εκκλησία, η οποία όμως στο

τέλος θα είναι η νικήτρια, όπως μυριάδες φορές στη δισχιλιόχρονη ιστορία της,

γιατί ο δομήτωρ της «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει», (Αποκ. 6,2), και είναι η αρχή

και το τέλος της ιστορίας.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ;

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 24η Ιανουαρίου 2022

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ;

(Σχόλιο σε άρθρο φραγκολατίνου «αρχιεπισκόπου»)

Η αίρεση είναι η πιο φοβερή αρρώστια, το πιο ολέθριο κακό μέσα στο σώμα της

Εκκλησίας. Οι εκπεσόντες αιρετικοί συνήθως αδυνατούν, εξ’ αιτίας της αλαζονείας

των, να αντιληφθούν ότι βρίσκονται σε πλάνη, γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο, αν

όχι αδύνατο, να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στην Εκκλησία. Εστερημένοι

της Θείας Χάριτος, όχι μόνο δεν συναισθάνονται την τραγική τους κατάσταση,

αλλά στρέφουν τα βέλη τους προς τα υγιή μέλη της Εκκλησίας, καταλογίζοντάς

τους δήθεν «αιρετικές» απόψεις. Κλασικό παράδειγμα οι κατηγορίες των

αιρετικών παπικών, οι οποίοι επί χίλια χρόνια κατηγορούν την Ορθοδοξία ως

«αίρεση», επειδή αυτή έχει απορρίψει τις πάμπολλες αιρετικές δοξασίες των, που

έχουν συσσωρεύσει μετά το σχίσμα του 1054.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μετά το δράμα της αποκοπής από το σώμα της του

δυτικού Χριστιανισμού τον 11ον αιώνα έκανε πολλές και επανηλλειμένες

«ενωτικές» προσπάθειες και διαλόγους με τον Παπισμό, ωστόσο καμία από αυτές

δεν καρποφόρησε. Η πείρα 10 αιώνων απέδειξε ότι ο Παπισμός παραμένει

περιχαρακωμένος και αμετακίνητος στις κακοδοξίες του και ιδίως στις περί

πρωτείου πλάνες του, παρ’ όλες τις Ορθόδοξες ερμηνευτικές διασαφήσεις που

δόθηκαν σ’ αυτούς, περί του Πετρείου δόγματος, πάνω στο οποίο στηρίζεται

κυρίως η φοβερή αυτή πλάνη, η οποία έχει μεταβάλει τον Παπισμό σ’ έναν

εγκόσμιο πολιτικό και στην καλλίτερη περίπτωση, θρησκευτικό οργανισμό,

απογυμνωμένο από τη Θεία Χάρη και την σώζουσα δύναμη του Χριστού. Αξίζει

να τονιστεί ότι σ’ όλες αυτές τις «ενωτικές» προσπάθειες οι άγιοι Πατέρες έθεταν

ως απαράβατο όρο ενώσεως την εν μετανοία επιστροφή των αιρετικών παπικών

στη σώζουσα αγκαλιά της Εκκλησίας μας. Σήμερα δυστυχώς στους

οικουμενιστικούς διαλόγους και συναντήσεις οι διαλεγόμενοι νομίζουν ανοήτως,

ότι με «αγαπολογίες» και με ψευτοευγένειες, δηλαδή με τη βοήθεια μιας κίβδηλης

και ψεύτικης, κοσμικού τύπου, αγάπης, θα γεφυρώσουν τις χαώδεις δογματικές

διαφορές, που χωρίζουν την Ορθοδοξία από την αίρεση.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο άρθρο του

παπικού «αρχιεπισκόπου» πρώην Κερκύρας κ. Ιωάννου Σπιτέρη, με τίτλο: «Είναι

δυνατή η ενότητα των Χριστιανών;», το οποίο δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο

«https://anastasiosk.blogspot.com/2022/01/blog-post_275.html». Στις γραμμές που

ακολουθούν, θα σχολιάσουμε με τη Χάρη του Θεού κάποια σημεία του άρθρου,

κυρίως για να φανεί, ότι τόσον ο Παπισμός όσον και οι εκ των «Ορθοδόξων»

οικουμενιστές αντιλαμβάνονται περίπου με τον ίδιο τρόπο την «ένωση» της

Ορθοδοξίας με τον Παπισμό.

2

Ο κ. Σπιτέρης αρχίζει το άρθρο του με την επισήμανση: «Κατά τη διάρκεια της

επίσκεψης του Πάπα Φραγκίσκου στην Ελλάδα και στην Κύπρο, συχνά

ακούστηκε το ερώτημα: ‘Είναι δυνατή η ενότητα των Χριστιανών;’. Σ’ αυτή την

τόσο δύσκολη ερώτηση θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια σύντομη

απάντηση….Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση δεν μπορεί να είναι ούτε ένα

‘ναι’, ούτε ένα ‘όχι’, διότι η ενότητα της Εκκλησίας, πρωτίστως, δεν εξαρτάται

από τους ανθρώπους, αλλά από τον ίδιο τον Θεό. Είναι ένα δώρο του Αγίου

Πνεύματος που απορρέει από τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού, ο

οποίος γι’ αυτήν προσευχήθηκε κατά το τελευταίο Δείπνο: «Πάτερ άγιε, τήρησον

αυτούς εν τω ονόματί σου, ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. ίνα πάντες

εν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι» (Ιωάννης, 17, 20-21)». Το

ζητούμενο δεν είναι απλώς η ενότητα των χριστιανών, γενικώς και αορίστως, αλλά

ενότητα των χριστιανών στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Η

εν λόγω Εκκλησία ούτε αόρατη είναι, όπως πιστεύουν οι Προτεστάντες, ούτε

διεσπασμένη, όπως πιστεύουν οι οικουμενιστές. Η διάσπασή της είναι αδύνατη,

επειδή αδιάσπαστη είναι η κεφαλή της, ο Χριστός, ο οποίος ου «μεμέρισται», (Α΄

Κορ. 1,13). Δεν είναι δυνατόν η μεν Εκκλησία του Χριστού να είναι αδιαίρετη, οι

δε πιστοί να είναι μεταξύ τους διηρημένοι στην πίστη και να είναι ταυτόχρονα και

μέλη της μιας και αδιαίρετης Εκκλησίας του Χριστού. Επομένως όταν ομιλούμε

περί ενότητος των χριστιανών, θα πρέπει να εννοούμε πάντοτε την επάνοδο των

αποκοπέντων μελών της, δηλαδή των αιρετικών, στην μία και αδιαίρετη Εκκλησία

του Χριστού, με την απόπτυση από αυτούς κάθε αιρετικής διδασκαλίας. Η

Εκκλησία την οποία ίδρυσε ο Χριστός εξακολουθεί να υπάρχει επί 2000 χρόνια

στο ιστορικό γίγνεσθαι της ανθρωπότητος και ταυτίζεται με την Ορθόδοξη

Εκκλησία, όπως θα φανεί στη συνέχεια. Η ενότητα της Εκκλησίας είναι βέβαια,

«δώρο του Αγίου Πνεύματος», αλλ’ αυτό το «δώρο» δόθηκε ήδη την ημέρα της

Πεντηκοστής και δεν αναμένεται να δοθεί στο μέλλον, (όπως αφήνει να εννοηθεί ο

κ. Σπιτέρης), όταν θα γίνει η θρυλούμενη «ένωση των Εκκλησιών», η

ψευδοένωση δηλαδή Ορθοδοξίας και Παπισμού, παρά τις υπάρχουσες δογματικές

διαφορές.

Παρά κάτω αναφέρει: «Τι διασπάει την Εκκλησία; Αυτό που διασπάται στην

Εκκλησία δεν είναι η ενότητά της που παραμένει ακέραια, αλλά οι άνθρωποι που

χωρίζονται μεταξύ τους, κι αυτό οφείλεται στον εγωισμό, τελικά στην αμαρτία

που τους απομακρύνει από τον Θεό»! «Οι άνθρωποι που χωρίζονται μεταξύ

τους» εξ’ αιτίας του εγωϊσμού και των αμαρτιών τους, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην

ότι έχουν πέσει στην αίρεση και ότι έχουν αποκοπεί από το σώμα της Εκκλησίας.

Και τούτο διότι μπορεί οι άνθρωποι αυτοί να «χωρίζονται μεταξύ τους» για

άλλους λόγους, μη δογματικούς. Προφανώς ο κ. Σπιτέρης δεν έχει ξεκαθαρίσει

μέσα του, ότι η δογματική πλάνη είναι εκείνη που αποκόπτει τον πιστό από την

Εκκλησία και όχι απλώς ο εγωϊσμός, ή γενικά οι αμαρτίες μας. Πιθανότατα ο

παπικός «επίσκοπος» με την παρά πάνω φράση να υπονοεί το εξής: Η

«Εκκλησία», που δεν διασπάται είναι η παπική με κεφαλή τον «Πάπα»! Πέρα από

αυτήν υπάρχουν άνθρωποι, (Ορθόδοξοι, Προτεστάντες κ.λ.π.), οι οποίοι

χωρίζονται από την «Εκκλησία» του, αλλά και μεταξύ τους και αυτό οφείλεται

3

στον εγωισμό τους και τελικά στην αμαρτία τους και όχι στο ενδεχόμενο να έχει

εκπέσει η «Εκκλησία» του στην αίρεση. Ο συντάκτης «βλέπει» εγωϊσμό στους

Ορθοδόξους, αδυνατεί όμως να δεί τον εωσφορικό εγωϊσμό του αφεντικού του, του

«Πάπα», ο οποίος δεν παύει να προβάλλει «εν παντί καιρώ και πάση ώρα» το

δαιμονικής εμπνεύσεως πρωτείο του και να απαιτεί την υποταγή των πάντων στο

πρόσωπό του.

Στη συνέχεια τονίζει: «Οι δογματικές διαφορές συχνά δραματοποιούνται από

ορισμένους κύκλους, διογκώνονται και πολλαπλασιάζονται, απλώς για να

δικαιολογήσουν τον φανατισμό τους, τον φονταμενταλισμό και την αδυναμία της

κατανόησης του άλλου». Οι δογματικές διαφορές της «Εκκλησίας» του με την

Ορθόδοξη Εκκλησία δεν χρειάζεται να δραματοποιηθούν από κανέναν, διότι είναι

οι ίδιες ένα δράμα, μια τραγωδία για την Εκκλησία. Οι δεκάδες αιρετικές πλάνες

του Παπισμού είναι συγκεκριμένες και ξεκάθαρες, τις οποίες εισήγαγε ο αιρετικός

Φραγκισμός στην Δύση και δεν έχει καμιά ανάγκη η Ορθοδοξία μας να

δικαιολογήσει κανέναν ανύπαρκτο «φανατισμό», διότι η εναντίωσις στο ψεύδος

και την παραχάραξη της πίστεως δεν είναι φανατισμός. Αν θέλει να δει που

υπάρχει εδώ και χίλια χρόνια μίσος, φανατισμός, μισαλλοδοξία και απόλυτη

αδυναμία κατανόησης του άλλου, ας τις αναζητήσει στην «Εκκλησία» του, στις

σταυροφορίες, τις ιερές εξετάσεις, στις νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου, στις

γενοκτονίες ιθαγενών από τους παπικούς «ιεραποστόλους» αποικιοκράτες, στα

880.000 θύματα των Ορθοδόξων Σέρβων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από

τους παπικούς δολοφόνους Ουστάσι, υπό τις «ευλογίες» του καρδιναλίου

Αλουισίου Στέπινατς, τον οποίο ανακήρυξαν άγιο, στα χιλιάδες εγκλήματα και

διωγμούς από τους ουνίτες στην Ανατολική Ευρώπη, οι οποίοι συνεχίζονται μέχρι

σήμερα.

Και συνεχίζει: «Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα: «Μπορεί να

πραγματοποιηθεί η ενότητα των χριστιανών;», θα μπορούσε να είναι: Ας

αρχίσουν οι χριστιανοί να ξανασυναντήσουν το πραγματικό πρόσωπο του Θεού

Πατέρα, να αισθανθούν πραγματικά μεταξύ τους παιδιά του Θεού, να

καθαρίσουν την καρδιά τους από τον εγωισμό και την αλαζονεία, που τους δίνει

την ψευδαίσθηση ότι μόνο αυτοί κατέχουν την αλήθεια και όλη την αλήθεια, ότι

οι υπόλοιποι είναι βουτηγμένοι στην πλάνη». Το Θεό Πατέρα δεν μπορούμε να

Τον συναντήσουμε αλλού, παρά μόνο στην Εκκλησία. Και όχι βέβαια στην

οποιαδήποτε «Εκκλησία», ούτε ασφαλώς στη δική του, αλλά στην αληθινή, την

Μία, Αγία, Καθολική, και Αποστολική Εκκλησία των 2022 ετών, με την οποία

ήταν η θρησκευτική του κοινωνία ηνωμένη 1000 χρόνια. Ας ψάξει λοιπόν να

διακριβώσει, ποιος στην κοινή πίστη των 1000 ετών πρόσθεσε κατά την δεύτερη

χιλιετία ψεύδη και κακοδοξίες και αιρέσεις και ποιος διετήρησε αδιαλώβητη την

πίστη των Αποστόλων, των Θεοφόρων Πατέρων και των αγίων Οικουμενικών

Συνόδων; Έξω από αυτήν δεν συναντάμε το Θεό, αλλά το είδωλό Του. Εκείνος που

χρειάζεται να καθαρίσει την καρδιά του από τον εωσφορικό εγωϊσμό και την

αλαζονεία του πρωτείου, από την οποία διακατέχεται εδώ και 10 αιώνες, είναι το

αφεντικό του και σ’ εκείνον ας απευθύνει νουθεσίες περί καθάρσεως της καρδιάς.

4

Και όταν αποβάλει το αφεντικό του την ακαθαρσία του πρωτείου, που φέρει μέσα

του, τότε ας έρθει να μας διδάξει περί καθάρσεως της καρδιάς.

Νομίζει ακόμη ο συντάκτης ότι εμείς οι Ορθόδοξοι εξ’ αιτίας εγωϊσμού και

αλαζονείας ζούμε με «την ψευδαίσθηση» ότι μόνο εμείς κατέχουμε την αλήθεια

«και όλη την αλήθεια», και «ότι οι υπόλοιποι είναι βουτηγμένοι στην πλάνη». Οι

θηριωδίες και τα διαχρονικά εγκλήματα και του Παπισμού, όπως αυτά ακροθιγώς

μνημονεύσαμε παρά πάνω, μαρτυρούν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ποιοί τρέφουν

ψευδαισθήσεις και ποιοί είναι αυτοί, που καταλήφθηκαν από εγωισμό και

κατάντησαν «βουτηγμένοι στην πλάνη».

Ούτε εγωϊσμός είναι, ούτε αλαζονεία, το να ομολογούμε ότι η Εκκλησία, την

οποία ίδρυσε ο Χριστός, είναι μόνον η Ορθόδοξη. Και τούτο διότι μόνη αυτή έχει

όλα τα στοιχεία της αγιογραφικής και αγιοπατερικής Παραδόσεως. Μόνη αυτή δεν

παρεξέκλινε από την αρχέγονη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των αγίων και

θεοφόρων Πατέρων. Μόνη αυτή δεν προσέθεσε, ούτε αφήρεσε το παραμικρό από

την δισχιλιόχρονη πίστη της μιας Εκκλησίας του Χριστού. Γι’ αυτό και μόνο σ’

αυτήν εξακολουθεί να παραμένει μέχρι σήμερα το Πνεύμα το άγιο, το οποίο

κατήλθε την ημέρα της Πεντηκοστής. Και απόδειξις της παρουσίας Του είναι οι

άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι είναι καρποί και προϊόντα του αγίου

Πνεύματος. Αντίθετα στο Παπισμό δεν υπάρχουν άγιοι μετά το σχίσμα, διότι

απλούστατα δεν υπάρχει το Πνεύμα το άγιο, το οποίο αναδεικνύει, θεώνει και

δοξάζει τους αγίους. Τα πάμπολλα θαύματα των αγίων που έζησαν μετά το Σχίσμα,

είτε εν ζωή, είτε μετά θάνατον, (μέσω των αγίων λειψάνων τους), μαρτυρεί την

παρουσία του αγίου Πνεύματος, τόσο σ’ αυτούς, όσο και στην Ορθόδοξη

Εκκλησία, που τους γέννησε πνευματικά και τους εθέωσε.

Στη συνέχεια ερωτά: «Προς το παρόν τι οφείλουμε να κάνουμε; Ωσότου όμως

φθάσουμε σ’ αυτή την ευλογημένη στιγμή, μπορούμε και πρέπει να

προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, αναγνωρίζοντας αμοιβαία

τις αξίες των παραδόσεών μας. Ο σκοπός του θεολογικού διαλόγου δεν είναι να

«υπογράψει» την ένωση των Εκκλησιών, καθώς αυτό όπως αναφέραμε είναι

Δώρο Θεού. Άλλωστε και εκκλησιολογικά μόνο μία κοινή Οικουμενική Σύνοδος

θα μπορούσε να πραγματοποιήσει κάτι τέτοιο».

Δε χρειάζεται «να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον», αλλά εκείνο που χρειάζεται

είναι, να καταλάβει πρωτίστως ο «Πάπας» και κατόπιν οι «επίσκοποί» του, ότι

βρίσκονται στην αίρεση και στη συνέχεια να επιστρέψουν εν μετανοία στην

αδιαίρετη Εκκλησία των 1000 πρώτων χρόνων.

. Το τι είναι ο «Πάπας» και ο Παπισμός, το έχουμε καταλάβει και εμείς, αλλά και

πριν από μας οι άγιοι Πατέρες μας, οι οποίοι, επειδή διαπίστωσαν την αμετανοησία

του Παπισμού, τον καταδίκασαν επανηλλειμένως σε μια σειρά από Ενδημούσες

Συνόδους από τον 11 ον αιώνα και εντεύθεν. Όσο για την «κοινή Οικουμενική

Σύνοδο», που σχεδιάζουν να πραγματοποιήσουν το 2025, στην οποία, όπως με

καύχηση διακηρύσσουν παπικοί και «Ορθόδοξοι», θα γίνει η «ένωση των

εκκλησιών», παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές, ας είναι βέβαιος, ότι αυτή

δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτή από τον πιστό λαό του Θεού, διότι θα είναι μια ακόμη

ψευδοσύνοδος, η οποία θα επιχειρήσει να εναρμονίσει την αλήθεια με το ψεύδος.

5

Και καταλήγει: «Βέβαια, εάν δυστυχώς αποδειχθεί πως δεν είναι ακόμα ώριμη

μία τέτοια προσέγγιση, πρέπει ταπεινά να ομολογήσουμε πως, προς το παρόν, οι

διαφορές αυτές παραμένουν αγεφύρωτες και να περιμένουμε με την προσευχή

και την μεταστροφή της καρδιάς το πότε θα είναι δυνατό να ξαναρχίσουμε τον

αδερφικό διάλογο, τουλάχιστον για όσο αφορά τις δογματικές διαφορές μας. Στο

μεταξύ θα πρέπει να αναγνωρίσουμε με θάρρος και ειλικρίνεια αυτά τα στοιχεία

που μας ενώνουν, τα οποία είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν, να τα

υπογραμμίσουμε, και σ’ αυτά να βασιζόμαστε, σεβόμενοι ο ένας για τον άλλον.

Άλλωστε ο αμοιβαίος σεβασμός, εκτός από χριστιανική αναγκαιότητα, είναι

ζήτημα πολιτισμού και ανθρωπιάς». Οι διαφορές μας παραμένουν αγεφύρωτες,

εξ’ αιτίας της πεισματικής αρνήσεως του Παπισμού να αναγνωρίσει τις πλάνες του.

Το ότι μας ενώνουν πολλά, αυτό δεν λέει τίποτε, εφ’ όσον «ο εν ενί πταίσας γέγονε

πάντων ένοχος», και εν προκειμένω ο Παπισμός πταίει διά πάμπολλα. Απαιτείται

πλήρης ταύτιση στην πίστη και επάνοδος στην Ορθοδοξία. Τέλος η απίστευτη

βαρβαρότητα και τα διαχρονικά εγκλήματα της «Εκκλησίας» του μαρτυρούν,

πόσο «πολιτισμό» και πόση «ανθρωπιά» επέδειξε ο Παπισμός στην ιστορική του

πορεία.

Περαίνοντας, διαπιστώνουμε με θλίψη το αμείωτο ιησουιτικό «πνεύμα», από το

οποίο δεν μπορεί να απεμπλακεί ο σύγχρονος Παπισμός. Όπως δείχνουν τα

πράγματα, οι διαφορές μας θα παραμένουν αγεφύρωτες μέχρι συντελείας των

αιώνων. Όσο βαδίζουμε προς τα έσχατα, τόσο πιο σπάνιοι θα είναι εκείνοι, που θα

κρατούν την πίστη ανόθευτη, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου: «ο υιὸς του

ανθρώπου ελθὼν, [κατά την Β΄ παρουσία Του], άρα ευρήσει τὴν πίστιν επὶ της

γης;» (Λουκ.18,8).

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών