ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 17 η Μαΐου 2021

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΦΡΙΚΩΔΕΣ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΠΑΙΔΟΦΘΟΡΙΑΣ

ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Τα φρικώδη σκάνδαλα σεξουαλικής, (και όχι μόνο), φύσεως του Παπισμού

δεν έχουν τελειωμό. Και δεν έχουν τελειωμό, ούτε θα εκλείψουν ποτέ, διότι ο

Παπισμός όχι μόνον δεν είναι Εκκλησία, αλλά έχει εκφυλιστεί σε μιά εγκόσμια

κρατική οργάνωση, το λεγόμενο κράτος του Βατικανού. Ο φραγκικού τύπου

ηγεμόνας του, ο εκάστοτε «Πάπας», είναι πρωτίστως πολιτικός ηγέτης, ισόβιος

και απόλυτος μονάρχης, ο οποίος σφετερίζεται και την επισκοπική ιδιότητα, για

να εμφανίζεται ως ο δήθεν αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη, (vicarius

Christi) και ως εκ τούτου φορέας όλων των εξουσιών του κόσμου. Σε αντίθεση

με την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία προσπαθεί να προσλάβει και να θεώσει τον

πεπτωκότα άνθρωπο, ο Παπισμός ακολουθεί εδώ και δέκα αιώνες μια

διαμετρικά αντίθετη πορεία, μεταβάλλοντας την Εκκλησία από «Σώμα

Χριστού» (Κολ.1,24), και «καινή κτίση» (Β΄Κορ.5,17), σε εγκόσμιο οργανισμό,

έχοντα όλα τα χαρακτηριστικά του πτωτικού κόσμου. Γι’ αυτό και η

εκκοσμίκευση και η υιοθέτηση κοσμικής νοοτροπίας, είναι το κύριο

χαρακτηριστικό γνώρισμα στον Παπισμό.

Μια προσεκτική μελέτη της ιστορίας του κατά την χιλιόχρονη πορεία του,

αποδεικνύει ξεκάθαρα, ότι μαστίζεται ανελέητα από φρικτά σκάνδαλα,

«πρωταγωνιστές», των οποίων είναι συχνά άνθρωποι της «εκκλησίας», δηλαδή

«Πάπες», καρδινάλιοι και ο υπόλοιπος παπικός «κλήρος». Μεταξύ αυτών

ξεχωρίζουν σκάνδαλα ανείπωτης ανηθικότητας «Παπών», (πορνείες,

ακολασίες, αρσενοκοιτίες, αιμομιξίες, μοιχείες, βρεφοκτονίες, βιασμοί,

παιδοφιλίες, κλπ), παρά το γεγονός ότι αυτοί θεωρήθηκαν «αλάθητοι»,

σύμφωνα με την «δογματική» διδασκαλία του Παπισμού. Τα τελευταία χρόνια

ήρθαν στο φως της δημοσιότητος χιλιάδες περιπτώσεις σεξουαλικών

εγκλημάτων παπικών «κληρικών», και κυρίως περιπτώσεις παιδεραστίας και

παιδοφθορίας! Το Βατικανό αναγκάστηκε, λόγω διεθνούς κατακραυγής, να

πληρώσει αμύθητα ποσά ως αποζημιώσεις στα άτυχα θύματα των «κληρικών»

του, προκειμένου να συγκαλύψει όλη αυτή τη μπόχα και να συμμαζέψει τα

ασυμμάζευτα, χωρίς όμως να έχει και την τόλμη να καθαρίσει όλη αυτή «την

κόπρο του αυγείου», με εφαρμογή των Ιερών Κανόνων και επιβολή

καθαιρέσεων.

Ένα νέο φρικώδες έγκλημα παπικών καλογραιών στη Γερμανία ήρθε στο φως

της δημοσιότητας τελευταία. Δεν πρόκειται απλά για ένα σεξουαλικό έγκλημα,

αλλά για συνδυασμό σεξουαλικής κακοποίησης ανυπεράσπιστων παιδιών και

2

οικονομικής εκμετάλλευσης. Για προαγωγή της παιδεραστίας σε ανώμαλους

παιδόφιλους «ιερείς» και επιχειρηματίες, με σκοπό το οικονομικό κέρδος!

Την είδηση πήραμε από την ιστοσελίδα «tanea.gr» (4-2-2021), με θέμα:

«Καλόγριες «νοίκιαζαν» ορφανά αγόρια σε ιερείς και επιχειρηματίες για

όργια»! Σύμφωνα με το δημοσίευμα: «Μια σοκαριστική υπόθεση βλέπει το

φως της δημοσιότητας στη Γερμανία, όπου μοναχές ανάγκαζαν ορφανά

αγόρια να κακοποιούνται σεξουαλικά από επιχειρηματίες και ιερείς στην

καθολική Αρχιεπισκοπή της Κολωνίας. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα Daily

Beast, η έκθεση συντάχθηκε μετά από αγωγή που κατατέθηκε κατά του

Τάγματος των Αδελφών του Θείου Λυτρωτή από τα θύματα κακοποίησης. Η

έκθεση, η οποία ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους,

περιλαμβάνει λεπτομέρειες σχετικά με τη φρικτή μαρτυρία σεξουαλικής

κακοποίησης από τα νεαρά αγόρια κατά τη διάρκεια της παραμονής τους με

τις μοναχές….Η ιστοσελίδα αποκαλύπτει ότι οι λεπτομέρειες που

περιγράφονται στις αναφορές ήταν τόσο φρικιαστικές που ο Αρχιεπίσκοπος

Reiner Maria Woelki αρνήθηκε να τις δημοσιοποιήσει. Αργότερα ζήτησε από

τους δημοσιογράφους να υπογράψουν συμφωνία εμπιστευτικότητας πριν

αποκτήσουν πρόσβαση στην έκθεση. Οι καλόγριες στο Τάγμα των Αδελφών

του Θείου Λυτρωτή ‘πουλούσαν’, ή ‘δάνειζαν’ τα ορφανά για εβδομάδες για

να καλύψουν τις σεξουαλικές ανάγκες ιερέων και επιχειρηματιών»!

(https://www.tanea.gr/2021/02/04/world/germania-kalogries-noikiazan-orfana-

agoria-se-iereis-kai-epixeirimaties-gia-orgia/).

Το μόνο που μπορούμε να εκφράσουμε είναι ένα αίσθημα φρίκης και

αποτροπιασμού. Προφανώς η παιδεραστία και η παιδοφθορία είναι η χειρότερη

μορφή σεξουαλικής διαστροφής και ένα από τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα του

ποινικού κώδικος. Το δε ακόμη πιο απαίσιο και ανήκουστο είναι, όταν οι

εγκληματίες είναι «εκκλησιαστικά» πρόσωπα, παπικοί «ιερείς» και

«μοναχές»!!! Τέτοιου είδους εγκλήματα φανερώνουν την πλήρη απουσία

πίστεως και φόβου Θεού. Φανερώνουν ανθρώπους, που βρίσκονται σε

δαιμονική κατάσταση, απάνθρωπους, με πωρωμένη συνείδηση, εστερημένους

στοιχειώδους, ανθρωπιάς, αγάπης και σεβασμού αθώων και ανυπεράσπιστων

παιδιών. Ρωτάμε: Αυτές οι θλιβερές «καλόγριες» σε τι ωφελήθηκαν, που

εγκατέλειψαν την ματαότητα του κόσμου, για να αφιερωθούν, υποτίθεται, στο

Χριστό; Δεν θα ήταν απείρως προτιμότερο να παντρευτούν και να

δημιουργήσουν οικογένεια; Αυτά τα διδάγματα παρέλαβαν από τη θητεία τους

στον παπικό Mοναχισμό;

Κλείνοντας το νέο αυτό φρικώδες παπικό έγκλημα, υπογραμμίζουμε για μια

ακόμη φορά την παντελή απουσία Χάριτος στην παπική παρασυναγωγή. Το

λυπηρό είναι ότι οι θιασώτες του Οικουμενισμού, ενώ πληροφορούνται όλα

αυτά τα φρικτά σκάνδαλα, εξακολουθούν να κλείνουν πεισματικά τα μάτια τους

και επιμένουν να την θεωρούν ως αληθινή Εκκλησία, με Χάρη, μυστήρια, και

αποστολική διαδοχή! Φτάνουν στο σημείο μάλιστα να θεωρούν τον Παπισμό ως

«έναν από τους δύο πνεύμονες της Εκκλησίας»! Ότι δεν είναι αίρεση, αλλά

3

σχίσμα, για το οποίο δεν ευθύνονται μόνο οι Παπικοί, αλλά και οι Ορθόδοξοι!

Ότι οι δεκάδες κακοδοξίες του δεν είναι αιρέσεις, αλλά «διαφορετικές

παραδόσεις», οι οποίες είναι επωφελείς για την Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού

μπορούν «να εμπλουτίσουν την εμπειρία της»! Το πιο ανησυχητικό απ’ όλα

είναι, όπως γράψαμε σε πρόσφατο σχόλιό μας, το γεγονός ότι δρομολογούν την

«ένωση» Παπισμού και Ορθοδοξίας το 2025, με την ευκαιρία της 1700 ης

επετείου της συγκλήσεως της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου! Πιστεύουμε ότι ο

πιστός λαός του Θεού, ο ανώτατος κριτής και φύλακας της σώζουσας αλήθειας

της Εκκλησίας μας, στην κρίσιμη αυτή χρονική συγκυρία, θα ματαιώσει για μια

ακόμη φορά την κυοφορούμενη προδοσία της πίστεως.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Κυριακή του Θωμά του Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου.

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ (9.5.2021)

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η Κυριακή του Θωμά και το

μεν αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια περικοπή από

τις Πράξεις των Αποστόλων, το δε ευαγγελικό μια περικοπή από το κατά Ιωάννην

Ευαγγέλιο, στο οποίο ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας περιγράφει δύο από τις

εμφανίσεις του αναστάντος Χριστού στους μαθητές, την πρώτη το εσπέρας της

αναστάσεως, απόντος του Θωμά και την δεύτερη, οκτώ ημέρες αργότερα,

παρόντος του Θωμά, ο οποίος και αξιώθηκε να ψηλαφίσει τον αναστάντα Κύριο.

Σε προηγούμενες χρονιές αναλύσαμε το περιεχόμενο της ευαγγελικής περικοπής,

γι’ αυτό και σήμερα δεν θα επανέλθουμε σ’ αυτό. Στα λίγα λεπτά που έχουμε στη

διάθεσή μας θα απασχολήσω την αγάπη σας με ένα θέμα που έχει βέβαια και αυτό

σχέση με την ανάσταση. Πρόκειται για ένα θέμα, για το οποίο πολύς λόγος γίνεται

τον τελευταίο καιρό και πολλές αντικρουόμενες γνώμες ακούγονται από πολλούς.

Ήδη στη Θεία λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου το εσπέρας αναφερθήκαμε

ακροθιγώς γύρω από το θέμα αυτό και σήμερα, που έχουμε μια κάποια μεγαλύτερη

άνεση χρόνου, θα αναφερθούμε κάπως εκτενέστερα, βασιζόμενοι σε σχετική

μελέτη κορυφαίου θεολόγου εγνωσμένου κύρους και πνευματικότητος. Πρόκειται

για το θέμα του χρόνου κατά τον οποίο πρέπει να γίνεται ο εορτασμός της

ανάστασης.

Πολλοί χριστιανοί τις τελευταίες ημέρες μας θέτουν το καυτό ερώτημα: Πότε

ακριβώς έγινε η ανάσταση του Κυρίου; Όπως λέγαμε και προχθές, το μέγα

Σάββατο, κανείς δεν γνωρίζει πότε ακριβώς αναστήθηκε ο Κύριος, διότι οι

ευαγγελιστές δεν μας λέγουν τίποτε περί αυτού. Εκείνο, για το οποίο μας

πληροφορούν είναι: πότε οι μυροφόρες διαπίστωσαν την ανάσταση, δηλαδή

«όρθρου βαθέως», λίγο πριν να ξημερώσει η μία των Σαββάτων, η Κυριακή του

Πάσχα. Σχετικά με το θέμα του χρόνου της Αναστάσεως ασχολήθηκε αναλυτικά ο

Άγιος Διονύσιος Αλεξανδρείας, (3ος αιών), όταν κάποιος επίσκοπος του έθεσε το

ερώτημα: πότε, δηλαδή ποιά ώρα ακριβώς, πρέπει να σταματά η προ του Πάσχα

νηστεία. Του έγραφε ο επίσκοπος ότι σε κάποιες περιοχές βιάζονται και

διακόπτουν την νηστεία το απόγευμα του Σαββάτου, ενώ αλλού την διακόπτουν το

πρωΐ της Κυριακής, τα χαράματα, περιμένοντας να λαλήσει ο πετεινός. Ο Άγιος

Διονύσιος απαντά ότι το να ορισθεί ο ακριβής χρόνος της Αναστάσεως, είναι

δύσκολο και λανθασμένο, «δύσκολον και σφαλερόν», διότι οι ευαγγελισταί δεν

μας παραδίδουν με ακρίβεια την ώρα της ᾽Αναστάσεως· «μηδέν απηκριβωμένον

εν αυτοίς περί της ώρας, καθ᾽ ην ανέστη, φαίνεται». Μας ομιλούν για διάφορες

επισκέψεις στον τάφο σε διαφορετικούς χρόνους, αλλά σε όλες αυτές τις

επισκέψεις των Μυροφόρων και των Αποστόλων λέγεται ότι ο Κύριος είχε ήδη

αναστηθή·  Πάντως κανένας ευαγγελιστής δεν μας είπε πότε ακριβώς αναστήθηκε

ο Χριστός· «Και πότε μεν ανέστη, σαφώς ουδείς απεφήνατο». Αυτό στο οποίο

συμφωνούν όλοι οι ευαγγελισταί είναι ότι από το βράδυ αργά του Σαββάτου μέχρι

2

την ανατολή του ηλίου το πρωΐ της Κυριακής οι επισκεφθέντες τον τάφο τον

βρήκαν κενό, άδειο, διότι ήδη είχε αναστηθή ο Χριστός. Συμπερασματικά, ο Άγιος

Διονύσιος λέγει ότι δεν πρέπει να ακριβολογούμε «ποίαν ώραν ή και ποίον

ημιώριον, ή ώρας τέταρτον» αναστήθηκε ο Χριστός, ώστε να αρχίσουμε την χαρά

και την πανήγυρη της Αναστάσεως. Αυτούς που βιάζονται και διακόπτουν την

νηστεία προ του μεσονυκτίου τούς μεμφόμεθα ως αμελείς και ακρατείς, ενώ όσους

καθυστερούν και περιμένουν τήν «τετάρτην φυλακήν της νυκτός», δηλαδή το

τέταρτο τρίωρο της νύκτας, το διάστημα από 3-6 το πρωΐ, τούς επαινούμε «ως

γενναίους και φιλοπόνους». Τούς ενδιαμέσους, αυτούς δηλαδή που κατέλυσαν

μεταξύ του μεσονυκτίου και της αυγής, κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη,

ούτε τούς μεμφόμεθα ούτε τούς επαινούμε, απλώς δεν τούς ενοχλούμε. 1 Με τούς

ενδιαμέσους, βέβαια, αυτούς δεν εννοεί ο Άγιος Διονύσιος τούς σημερινούς

Χριστιανούς οι οποίοι, μόλις ακούσουν το «Χριστός Ανέστη» στις 12 τα

μεσάνυχτα, χωρίς να έχει τελειώσει η Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως, φεύγουν

από τον Ναό και το ρίχνουν στο φαγοπότι. Εννοεί το τελείωμα της Θείας

Λειτουργίας σύντομα μετά τα μεσάνυκτα. Την σπουδαία αυτή ανάλυση του Αγίου

Διονυσίου Αλεξανδρείας, υιοθέτησε και η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος, η

οποία ορίζει με τον 89ο Ιερό Κανόνα της ότι πρέπει η παύση της νηστείας να

γίνεται μετά το μεσονύκτιο του Σαββάτου προς την Κυριακή, διότι, κατά την

ερμηνεία του Αγίου Νικοδήμου στον εν λόγω Κανόνα, από την ευαγγελική

διήγηση «συνάγεται ότι κατά το μεσονύκτιον ανέστη ο Κύριος παρελθούσης της

στ´ ώρας και αρχομένης της ζ´». 2 Επίσης όλα τα αρχαία τυπικά όπως το

Σαββαϊτικό, το Στουδιτικό, το Αγιορειτικό, το Πατριαρχικό της

Κωνσταντινούπολης μαρτυρούν ότι η τελετή της αναστάσεως ουδέποτε γινόταν

πριν από το μεσονύκτιο.

Είναι πολύ χρήσιμο στο σημείο αυτό, να κάνουμε κάποια βασική διάκριση, την

διάκριση μεταξύ του φυσικού και του λειτουργικού χρόνου. Ακλουθώντας η

Εκκλησία τον λειτουργικό χρόνο στην τέλεση των ιερών ακολουθιών του

ημερονυκτίου, καθόλου δεν απομειώνει, ούτε καταργεί τον φυσικό χρόνο, αλλά

δίνει την ίδια βαρύτητα και σημασία, τόσο στον λειτουργικό, όσο και στον φυσικό

χρόνο. Το ότι δηλαδή λειτουργικά η ημέρα αρχίζει από τον εσπερινό της

προηγούμενης, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι καταργεί το 24ωρο ημερονύκτιο

του φυσικού χρόνου. Επίσης έχει σημασία να τονιστεί ότι οι λατρευτικές

ακολουθίες στις Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές και τις εορτές των αγίων

μετά τον εσπερινό είναι ελάχιστες, ενώ οι της κύριας ημέρας είναι πολλαπλάσιες,

μεταξύ δε αυτών η τέλεση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, που αποτελεί το

κέντρο, την καρδιά της ημερονύκτιας λατρείας. Μετά τον εσπερινό έχουμε μόνον

το απόδειπνο, ενώ μετά την ακολουθία του μεσονυκτικού, που χωρίζει την

1 Βλ. τό κείμενο τῆς Ἐπιστολῆς εἰς Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς

τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, ὑπό Αγαπιου Ἱερομονάχου καί Νικοδημου Μοναχοῦ, Ἐκδοτικός Οἶκος

«᾽Αστήρ», Ἀθῆναι 1990, σελ. 544-545 καί εἰς PG 10, 1272 ἑἑ.

2 Πηδάλιον, ἔνθ᾽ ἀνωτ., σελ. 297, ὑποσημ. 2.

3

παραμονή από την κύρια ημέρα, έχουμε τις ακολουθίες των ωρών, της α´, της γ´

και της στ´ ώρας, την ακολουθία του Όρθρου, την κορυφαία και κεντρική

ακολουθία της Θείας Λειτουργίας, και την θ´ ώρα προ του εσπερινού, με την οποία

κλείνει ο ημερονύκτιος λειτουργικός κύκλος. Η Θεία Λειτουργία των

Χριστουγέννων, για παράδειγμα, αρχίζει μεν από την παραμονή, αλλά

ολοκληρώνεται την κυριώνυμη ημέρα της εορτής, με την τέλεση της Θείας

Λειτουργίας. Γι’ αυτό άλλωστε ποτέ δεν τελούμε την Θεία Λειτουργία των

Χριστουγέννων, ή των Θεοφανείων, το εσπέρας της παραμονής, αλλά πάντοτε την

κυριώνυμη ημέρα της εορτής. Το ίδιο ισχύει και για το Πάσχα. Και γενικότερα σε

όλες τις Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές, αλλά και σε όλες τις εορτές των

αγίων, τελούμε την Θεία Λειτουργία, όχι το εσπέρας της παραμονής, αλλά τις

πρωϊνές ώρες της κυριωνύμου ημέρας. Επίσης έχει σημασία να τονιστεί, ότι ο

λειτουργικός χρόνος δεν ισχύει για όλες τις εκδηλώσεις της ζωής της Εκκλησίας,

όπως π.χ. για τον θεσμό της νηστείας. Μπορούμε π.χ. να διακόψουμε την νηστεία

της Τετάρτης, ή της Παρασκευής μετά τον εσπερινό αυτών των ημερών, αν από

τον εσπερινό αρχίζουν η Πέμπτη και το Σάββατο; Ή πρέπει να αρχίσουμε να

νηστεύουμε από τον εσπερινό της Τρίτης και της Πέμπτης, αν μετά τον εσπερινό

αρχίζουν η Τετάρτη και η Παρασκευή; Νομοθέτησε επίσης ποτέ η Εκκλησία να

αρχίζουμε την νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής από το εσπέρας της

Κυριακής της Τυρινής; Όχι βέβαια. Ποτέ.

Ας έρθουμε τώρα να πούμε λίγα λόγια γύρω από την Παράδοση της Εκκλησίας

μας, η οποία Παράδοση, Αποστολική και Πατερική, σύμφωνα με την δογματική

διδασκαλία της Εκκλησίας μας έχει την ίδια αξία και το ίδιο διαχρονικό κύρος με

την αγία Γραφή, γι’ αυτό και η τήρησή της είναι υποχρεωτική για όλους τους

πιστούς, κλήρο και λαό. Το πρώτο βάθρο, το πρώτο θεμέλιο πάνω στο οποίο με

σιγουριά και βεβαιότητα θεμελιώνεται ολόκληρη η ζωή της Εκκλησίας μετά την

Αγία Γραφή, είναι η Παράδοση της Εκκλησίας. Όσοι αγνοούν την Παράδοση

προτεσταντίζουν. Οι Προτεστάντες απορρίπτουν την Παράδοση, δέχονται μόνον

την Αγία Γραφή, την οποία ερμηνεύει ο καθένας κατά το δοκούν, γι᾽ αυτό και

διαλύθηκαν σε χίλια κομμάτια. Είναι σαφέστατη και υποχρεωτική η σύσταση του

Αποστόλου Παύλου να τηρούν οι Χριστιανοί τις Παραδόσεις· «Στήκετε», λέγει ο

απόστολος, η μάλλον το Πνεύμα το άγιον δια του αποστόλου, «και κρατείτε τας

παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι᾽ επιστολής ημών». 3 Ο ίδιος

μάλιστα αυστηρότερα αναθεματίζει όσους παραβαίνουν αυτά που παρέλαβαν,

ακόμη και αν την καινοτομία την παρουσιάσουν και την διδάξουν άγγελοι από τον

ουρανό: «Αλλά και εάν ημείς η άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ᾽ ο

ευηγγελισάμεθα υμίν ανάθεμα έστω. Ως προειρήκαμεν και άρτι πάλιν λέγω· ει τις

υμάς ευαγγελίζεται παρ᾽ ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω». 4

Όταν η Εκκλησία αντιμετώπιζε την αίρεση της Εικονομαχίας, διαιρέθηκαν οι

επίσκοποι και οι θεολόγοι σε υποστηρικτές των Αγίων Εικόνων και σε εχθρούς και

3 Β´ Θεσ. 2, 15.

4 Γαλ. 1, 8-9.

4

εικονομάχους. Και από τις δύο πλευρές διατυπώνονταν και ανταλλάσσονταν

θεολογικά επιχειρήματα, που δημιουργούσαν σύγχυση στο πλήρωμα της

Εκκλησίας. Η Ζ´ Οικουμενική Σύνοδος που ασχολήθηκε με το θέμα, (787), και

καταδίκασε τούς Εικονομάχους, δεν απέφυγε να ασχοληθεί με την διδασκαλία τους

και να αναιρέσει τα επιχειρήματά τους. Το δυνατώτερο όμως επιχείρημα της

Συνόδου, που το προέταξε των θεολογικών συζητήσεων ήταν το ορθόδοξο

επιχείρημα, να τηρηθεί η Παράδοση. Λέγει η Σύνοδος στις αποφάσεις της: «Τη

παραδόσει της καθολικής Εκκλησίας εξηκολουθήσαμεν και ούτε ύφεσιν ούτε

πλεονασμόν εποιησάμεθα, αλλ᾽ αποστολικώς διδαχθέντες, κρατούμεν τας

παραδόσεις ας παρελάβομεν πάντα αποδεχόμενοι και ασπαζόμενοι, όσαπερ η

αγία καθολική Εκκλησία αρχήθεν των χρόνων αγράφως και εγγράφως

παρέλαβεν». 5 Η τιμή προς τις Άγιες Εικόνες ήταν αιωνόβια παράδοση της

Εκκλησίας, και αυτή την παράδοση δεν μπορούσε να την αλλάξει η Εκκλησία, ή

να την αλλοιώσει. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι αυτής της Παραδόσεως

αποτελούν οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, όπως και εκείνων από τις

Τοπικές, που απέκτησαν οικουμενικό κύρος. Οι αποφάσεις αυτές διακρίνονται

στους λεγόμενους «όρους», που έχουν δογματικό περιεχόμενο, και στους Ιερούς

Κανόνες, που έχουν κανονιστικό περιεχόμενο. Όπως είδαμε προηγουμένως ο 89ος

ιερός Κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Σύνοδου, που είναι μια Σύνοδος, την

οποία συγκρότησαν άγιοι και θεοφόροι πατέρες, γι’ αυτό και θεωρείται ως

Σύνοδος, θεοπνεύστου και διαχρονικού κύρους, έλυσε οριστικά και τελεσίδικα το

θέμα του χρόνου του εορτασμού της Ανάστασης. Επομένως λοιπόν, με βάση τα

όσα αναφέραμε προηγουμένως, η Ανάσταση του Κυρίου πρέπει να εορτάζεται

μετά το μεσονύκτιο του Σαββάτου, γι᾽ αυτό άλλωστε και η επόμενη μέρα

ονομάσθηκε Κυριακή, επειδή υποδηλώνει την Ανάσταση του Κυρίου.

Θεώρησα αναγκαίο να κάνω τις παρά πάνω διασαφίσεις για να βοηθηθούν

πνευματικά οι ψυχές εκείνες, που εξακολουθούν να ταλαντεύονται και να

προβληματίζονται γύρω από το σημαντικό αυτό θέμα. Σε άλλη ευκαιρία θα πούμε

περισσότερα γύρω από το θέμα αυτό.

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 10 η Μαΐου 2021

ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ Η «ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΜΕΤΑΞΥ

ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ;

Είναι γνωστό ότι ο Προτεσταντισμός σε όλες τις ομολογιακές διαφοροποιήσεις

του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εκφυλισμένη μορφή του Παπισμού. Μετά την

απόσχισή του από τον παπικό κορμό τον 16 ο αιώνα, που εκδηλώθηκε ως

αντίδραση και ως επανάσταση απέναντι στις παπικές αυθαιρεσίες της εποχής

εκείνης, δεν μπόρεσε τελικά να προσεγγίσει την Ορθόδοξη Ανατολή παρά την

ριζοσπαστική διαφοροποίησή του από τον Παπισμό. Αντίθετα μάλιστα παραμένει

μέχρι σήμερα σημαντικά εξαρτημένος από τη σχολαστική θεολογική σκέψη. Η

θεολογική του ταυτότητα διαφέρει ριζικά τόσο με αυτήν της Ορθόδοξίας, όσο και

εν πολλοίς με αυτήν του Παπισμού. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές ουσιώδεις

δογματικές διαφορές που χωρίζουν τον Προτεσταντισμό από τον Παπισμό:

Αρνείται το δόγμα του παπικού πρωτείου, όπως και αυτό του παπικού αλαθήτου.

Απορρίπτει κατηγορηματικά την Παράδοση της Εκκλησίας ως φορέα της

Αποκαλύψεως στην ιστορία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως την μοναδική πηγή

της Αποκαλύψεως. Αρνείται την ορατή Εκκλησία και θεωρεί την Αγία Γραφή ως

σαφή και καταληπτή από τον κάθε Χριστιανό, ο οποίος μπορεί να την ερμηνεύει,

φωτιζόμενος από το Άγιο Πνεύμα. Διδάσκει ότι η Εκκλησία είναι αόρατη

κοινωνία αγίων και απαρτίζεται από τα εκλεκτά μέλη όλων των ορατών

Εκκλησιών όλων των εποχών. Η Εκκλησία αυτή δεν είναι διαρθρωμένη

ιεραρχικά ως καθίδρυμα, αλλά είναι διασκορπισμένη σ' όλη την Οικουμένη.

Διδάσκει την πανταχού παρουσία του Χριστού σωματικώς, την γνωστή ubiquitas.

Απορρίπτει την Ιερωσύνη ως μυστήριο. Περιορίζει τον αριθμό των μυστηρίων σε

δύο, το βάπτισμα και τη θεία Ευχαριστία. Ο άνθρωπος κατά τον Προτεσταντισμό

μετά την προπατορική πτώση στην αμαρτία είναι πλήρως και βαθιά

διεφθαρμένος. Το «κατ' εικόνα» του ανθρώπου έχει καταστραφεί τελείως.

Από τότε που ο Προτεσταντισμός αποσπάσθηκε από τον Παπισμό, σταδιακά

και προοδευτικά κατακερματίστηκε περαιτέρω σε εκατοντάδες προτεσταντικές

ομολογίες, η κάθε μία από τις οποίες θεωρεί εαυτήν ως την γνήσια και αυθεντική

«Εκκλησία» του Χριστού και καμία από αυτές δεν έχει μέχρι και σήμερα

«εκκλησιαστική» κοινωνία με τον Παπισμό. Η ιστορική του πορεία, ιστορία

πέντε αιώνων και πλέον, είναι γεμάτη από λυσσώδεις εκκλησιαστικές

αντιπαραθέσεις με τον Παπισμό, που έφτασαν μέχρι πολεμικών συγκρούσεων.

Όμως από τα μέσα του 20 ου αιώνος τα πράγματα αλλάζουν. Ο Παπισμός, με το

γνωστό διάταγμα περί Οικουμενισμού, της Β΄ Βατικανής «Συνόδου», (1962-

1965), καθιερώνει μια νέα «Εκκλησιολογία», στην οποία αναγνωρίζει στοιχεία

εκκλησιαστικότητος τόσο στον Προτεσταντισμό, όσο και στην Ορθοδοξία. Έτσι

2

2

αρχίζει μια προσπάθεια προσέγγισης με πολλές προτεσταντικές ομολογίες, (και

με την Ορθοδοξία), μέσα στα πλαίσια της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, με

στόχο την ενότητα του χριστιανικού κόσμου, παρά τις υπάρχουσες δογματικές

διαφορές και υπό την «θεόθεν» εξουσία του «Πάπα».

Οι δύο πρώην άσπονδοι εχθροί, Παπισμός και Προτεσταντισμός, σιγά σιγά

πλησιάζουν αλλήλους, αρχίζουν να συνδιαλέγονται και τελικά γίνονται φίλοι.

Την απάντηση στο ερώτημα: μέχρι ποίου σημείου μπορεί να έφθασε αυτή η

φιλική προσέγγιση, φαίνεται ότι μας την δίδει μια πρόσφατη συνταρακτική

είδηση, την οποία μας αποκάλυψε το ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα». Το ιστολόγιο

κάνει λόγο για την επικείμενη «μυστηριακή διακοινωνία» μεταξύ Παπισμού και

Προτεσταντισμού. Πρόκειται για μια είδηση, που εφ’ όσον πραγματοποιηθεί, θα

προκαλέσει σίγουρα «σεισμό» πολλών ρίχτερ στα θεμέλια του Δυτικού

Χριστιανισμού. Και τούτο διότι θα έχει σαν αποτέλεσμα την αναβάθμιση,

παγκοσμίως, της ηγεμονικής θέσεως του «Πάπα», απέναντι σε όλες τις θρησκείες

και όλες τις χριστιανικές ομολογίες και όλοι θα τον αναγνωρίσουν ως παγκόσμιο

θρησκευτικό πλανητάρχη. Περαιτέρω θα επιφέρει ριζικές ανακατατάξεις στις

διαχριστιανικές σχέσεις, που δεν θα αφήσουν δυστυχώς ανεπηρέαστη και την

Ορθοδοξία.

Σύμφωνα με εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική έρευνα του δημοσιογράφου κ.

Μανώλη Κείου, προβλέπονται «συθέμελοι τριγμοί! - Ήρθε η ώρα για κοινό

ποτήριο Ρ/Καθολικών-Προτεσταντών. Πριν από ένα μήνα το

ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ αποκάλυψε τις προθέσεις για κοινό ποτήριο και το πως

θα συγκοινωνήσουν Ρ/Καθολικοί και Προτεστάντες στην Γερμανία…Από ό, τι

φαίνεται ήρθε εκείνη η ώρα! Για αυτήν την κομβική στιγμή είναι έτοιμοι οι

διοργανωτές Οικουμενικού Φεστιβάλ στην Γερμανία. “Οι προτεστάντες που

επιθυμούν να παραβρεθούν στο μυστήριο σε καθολικές εκκλησίες κατά τη

διάρκεια του οικουμενικού φεστιβάλ στη Φρανκφούρτη, θα μπορούν να λάβουν

κοινωνία”, δήλωσε ο επίσκοπος Georg Bötzing, Πρόεδρος της Καθολικής

Επισκοπικής Διάσκεψης της Γερμανίας. Ο ιερέας έκανε αυτήν την ανακοίνωση

κατά τη διάρκεια ενός διαδικτυακού συνεδρίου για την προετοιμασία του

τρίτου χριστιανικού φεστιβάλ Ecumenical Kirchentag, το οποίο θα

πραγματοποιηθεί στα μέσα Μαΐου. “Οποιοσδήποτε προτεστάντης που έρχεται

στην ευχαριστιακή τελετή θα μπορεί να λάβει κοινωνία», είπε ο επίσκοπος

Μπέτζιγκ. Αυτό ισχύει και για τους Καθολικούς που θέλουν να ξεκινήσουν την

κοινωνία σε λουθηρανικές εκκλησίες, όποιος πιστεύει στην Ευχαριστία που

από άλλη ομολογία θα μπορεί να έρθει στο βωμό και δεν θα απορριφθεί”,

τόνισε ο επίσκοπος. Αυτή η πρακτική δεν είναι ‘τίποτα νέο’ για τη Γερμανία,

όπου διαδίδεται ‘σε όλη τη χώρα’, τόνισε ο επίσκοπος Μπέτζιγκ, προσθέτοντας

ότι ‘δεν αναμένει αντιρρήσεις από τη Ρώμη’». (https://www.pentapostagma.gr

/ekklisia/ 7007885_ sythemeloi-trigmoi-irthe-i-ora-gia-koino-potirio-r/katholikon-

protestanton).

Μ’ άλλα λόγια έχουμε άρση της «ακοινωνησίας» μεταξύ Παπισμού και

Προτεσταντισμού και «κοινό ποτήριο», χωρίς να έχει προηγηθεί «Οικουμενική

3

3

Σύνοδος» από την πλευρά των Παπικών και χωρίς να έχει επιτευχθεί δογματική

συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών. Επίσης πουθενά δεν γίνεται λόγος για «άρση

των αναθεμάτων» εκατέρωθεν, όπως αυτό έγινε μεταξύ Ορθοδοξίας και

Παπισμού το Δεκέμβριο του 1965, έστω και μονομερώς υπό του μακαριστού

πατριάρχου Αθηναγόρου χωρίς την συναίνεση των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων

Εκκλησιών. Εδώ έχουμε εφαρμογή στην πράξη μιάς βασικής οικουμενιστικής

αρχής: Τα δόγματα διαιρούν, ενώ η αγάπη ενώνει. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία

ότι το νέο «σκηνικό» στον Δυτικό Χριστιανικό κόσμο, είναι πολύ καλά στημένο

από τα αφανή διεθνή οικουμενιστικά και σιωνιστικά κέντρα, τα οποία προωθούν

την πανθρησκεία πυρετωδώς με φιέστες τύπου φεστιβάλ. Ας μη λησμονούμε πως

ο Παπισμός, προωθεί το δικό του πανθρησκειακό όραμα με φεστιβαλικές φιέστες,

όπως τις είδαμε λ.χ. στις συναντήσεις της Ασίζης. Ας μη λησμονούμε επίσης ότι

και οι συνελεύσεις του Π.Σ.Ε. έχουν φεστιβαλικό και φολκλορικό χαρακτήρα. Το

θέαμα λειτουργεί θετικά στα σχέδια των ιθυνόντων του Οικουμενισμού. Το

«κοινό ποτήριο» θα πραγματοποιηθεί ως θέαμα, ως πολιτιστικό γεγονός!

Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι δύο αιρετικές κοινότητες παγκοσμίου

βεληνεκούς, Παπισμός και Προτεσταντισμός, βρήκαν μεταξύ τους μια φόρμουλα

ενότητος. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο στη ζωή της Εκκλησίας να

συσπειρώνονται μεταξύ τους οι σκοτεινές δυνάμεις, όταν πρόκειται να πλήξουν

την Εκκλησία, αφού και οι δαίμονες ακόμη το ίδιο κάνουν, προκειμένου να

επιτύχουν τον ίδιο στόχο. Ως κλασικό παράδειγμα αναφέρουμε εδώ τους δύο

ηγεμόνες Ηρώδη και Πιλάτο, οι οποίοι ενώ προηγουμένως βρισκόταν σε έχθρα

μεταξύ τους, στη συνέχεια έγιναν φίλοι με αφορμή τη δίκη του Χριστού:

«εγένοντο δε φίλοι, ο τε Ηρώδης και ο Πιλάτος εν αυτή τη ημέρα μετ’

αλλήλων· προϋπήρχον γαρ εν έχθρα όντες προς εαυτούς», (Λουκ.23,12).

Και συνεχίζει το αποκαλυπτικό δημοσίευμα: «Πολλοί αξιωματούχοι στο

Βατικανό φοβούνται τον “Συνοδικό Δρόμο” της Γερμανικής Εκκλησίας,

βλέποντας σε αυτήν απειλή για την ενότητα της εκκλησίας. Το 2019, μια ομάδα

Γερμανών Προτεσταντών και Καθολικών θεολόγων ενέκρινε το έγγραφο “Μαζί

στο γεύμα του Κυρίου”, στο οποίο συνέστησε “αμοιβαία Ευχαριστική

φιλοξενία” για Καθολικούς και Προτεστάντες. …Το έγγραφο επικρίθηκε από

τον επικεφαλής του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της

Χριστιανικής Ενότητας, τον Καρδινάλιο Kurt Koch και τον Σεπτέμβριο του

2020 υπήρξε επίσημη αντίδραση από το Συνέδριο για το Δόγμα. Οι

“δογματικές διαφορές” μεταξύ του Καθολικισμού και του Λουθηρανισμού

“είναι ακόμα τόσο σημαντικές που αποκλείουν τη δυνατότητα αμοιβαίας

συμμετοχής των πιστών στην Ευχαριστία”, δήλωσε ο Καρδινάλιος Λουίς

Λαδάρια, επικεφαλής της Συνέλευσης για το Δόγμα της Πίστης». Πιστεύουμε

ότι οι διατυπούμενες επιφυλάξεις του Βατικανού δεν πρέπει να μας παραπλανούν,

διότι αποτελούν τακτική διπλωματικού ελιγμού, προκειμένου να διασκεδαστούν

αντιδράσεις συντηρητικών κύκλων του.

Φέραμε το θέμα στην επικαιρότητα για να φανεί ξεκάθαρα για μια ακόμη φορά

ότι ο Οικουμενισμός, τώρα πια απροκάλυπτα, προχωρεί ακάθεκτος στην

4

4

υλοποίηση των στόχων του και ότι σ’ όλη δε αυτή τη διαδικασία πρωταγωνιστικό

ρόλο διαδραματίζει το Βατικανό. Εκείνο που μας προβληματίζει, είναι ο κίνδυνος

να συρθούμε στο «Κοινό Ποτήριο» με τους Παπικούς και Προτεστάντες,

προφανώς στα πλαίσια του παναιρετικού Π.Σ.Ε., στο οποίο θα έχει ηγετικό ρόλο

το Βατικανό, επειδή διεκδικεί την ηγεσία της εφιαλτικής πανθρησκείας. Η

«μυστηριακή διακοινωνία» μεταξύ Παπισμού και Προτεσταντισμού είναι σαφώς

ο προπομπός της «διακοινωνίας» με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Είναι σχεδόν

βέβαιο ότι οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησιαστικές Ηγεσίες θα δεχθούν

αφόρητες πιέσεις από διεθνή σκοτεινά κέντρα και πολιτικούς παράγοντες

προκειμένου να υποκύψουν και τελικά να δεχθούν το «κοινό ποτήριο» με τους

Ετεροδόξους και αιρετικούς. Οι φόβοι μας εντείνονται από το γεγονός, ότι

σήμερα, διαβρωμένοι από την οικουμενιστική λαίλαπα, δεν διαθέτουμε δυστυχώς

πνευματικά αντισώματα, ούτε τις πνευματικές εκείνες προϋποθέσεις, που

απαιτούνται ώστε να μιμηθούμε τους αγίους Πατέρες μας και να αντισταθούμε με

γενναιότητα και χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς στην κυοφορούμενη

προδοσία της Πίστεως. Γι’ αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση και ομολογιακός

συναγερμός και βέβαια θυσιαστικό φρόνημα και καθαρός από σαρκικά πάθη βίος.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Εγκώμια της Αγίας κ Μεγάλης Παρασκευής!

Οι ιερείς του Ιερού Ναού μας κ οι ιεροψάλτες ψέλνουν τα Εγκώμια  με κατάνυξη,

 μπροστά στον ΕΠΙΤΆΦΕΙΟ.

 

Αναστάσιμη λειτουργία Κυριακής του Πάσχα! Αρχιμανδρίτης πατήρ Παύλος Δημητρακόπουλος

 

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου....ο φέρων τον Σταυρόν Αρχιμανδρίτης π Παύλος Δημητρακόπουλος

 

Δεύτε λάβετε Φως! Χριστός Ανέστη! Αρχιμανδρίτης πατήρ Παύλος Δημητρακόπουλος