Ιερός Ναός ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Καστέλλας Πειραιώςαυτού του ιστολογίου

Τρίτη 16 Ιουλίου 2024

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ ΣΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 15η Ιουλίου 2024

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ ΣΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
(Σχόλιο σε ένα ακόμα συγκρητιστικό ατόπημα»
 
     Είμαστε υποχρεωμένοι στα πλαίσια της διακονίας μας, να αναφερόμαστε συχνά στις ανακοινώσεις μας, στο μείζον πνευματικό πρόβλημα των καιρών μας, το οποίο είναι η ραγδαία διάδοση και επικράτηση, σε παγκόσμιο επίπεδο, του θρησκευτικού συγκρητισμού, «τέκνο» του Οικουμενισμού. Απώτερος σκοπός του η απομείωση και η εξαφάνιση της μόνης σώζουσας εν Χριστώ Ιησού ορθοδόξου πίστεως, στην πανθρησκειακή χοάνη του ψεύδους, στην ετοιμαζόμενη εφιαλτική πανθρησκεία, η οποία θα είναι η ανάμειξη, η ενοποίηση, όλων των υπαρχουσών θρησκευτικών πίστεων σε ένα τερατώδες σχήμα. 
      Οι αφανείς και εμφανείς προωθητές αυτής της πνευματικής πανώλης λανσάρουν το δαιμονικό «δόγμα», το οποίο εκπορεύεται μέσα από τα τεκτονικά «τυπικά» και αποτελεί βασική αρχή του θεοσοφικού κινήματος, ότι «Ο ίδιος Θεός λατρεύεται, με διαφορετικό τρόπο σε όλες τις θρησκείες» και «όλες οι θρησκείες είναι καλές, όμως ατελείς, διότι περιέχουν μέρη της αλήθειας. Η πλήρης αλήθεια θα προέλθει από την συνένωσή τους»! Παράλληλα θέλοντας να παραπλανήσουν, κηρύσσουν μια περίεργη «ανεξιθρησκία», με το επίσης δαιμονικό δόγμα: «πίστευε όπου θέλεις, μόνο να μην απολυτοποιείς την θρησκευτική σου πίστη και να μην θέτεις την θρησκεία σου πάνω από τις άλλες», αφήνοντας έτσι τεράστιο περιθώριο για την καλλιέργεια του θρησκευτικού συγκρητισμού.  
    Το άκρως ανησυχητικό είναι ότι σε αυτό το κακόδοξο κλίμα συμμετέχουν και υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα (κληρικοί και λαϊκοί), οι οποίοι, όχι απλά υιοθετούν αυτές τις λίαν επικίνδυνες πλάνες, αλλά και τις λανσάρουν στο ορθόδοξο πλήρωμα, ως δήθεν «χριστιανικές αρχές», ως «αίτημα των καιρών μας, για συμφιλίωση», ως «επιβεβλημένη έξοδο της Ορθοδοξίας από την απομόνωσή της και το άνοιγμά της στον σύγχρονο κόσμο», κλπ!  
      Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος βραβεύτηκε με το Διαθρησκειακό Βραβείο James Parks Morton 2024.  Σύμφωνα με την ιστοσελίδα: orthodoxianewsagency.gr, «Με το Διαθρησκειακό Βραβείο James Parks Morton 2024 τιμήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, 10 Ιουνίου, στο Διαθρησκειακό Κέντρο της Νέας Υόρκης. Το Βραβείο απένειμε στον Σεβασμιώτατο ο Άρχων Μιχαήλ Ψαρός, επαινώντας τον για το έργο του ως αναγνωρισμένου θεολόγου, πρωτοπόρου στον διαθρησκειακό διάλογο, γεφυροποιού και υπέρμαχου των περιθωριοποιημένων. Στην ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κάλεσε τους παρισταμένους να διαλέξουν την οδό της αγάπης καθώς αυτή αποτελεί την  βάση της πίστεώς μας. Το Βραβείο James Parks Morton έχουν παραλάβει, μεταξύ άλλων, ο Μπίλ Κλίντον και ο Δαλάι Λάμα. Εκτός από τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο κ. Ελπιδοφόρο το εφετινό Βραβείο απονεμήθηκε και στην τραγουδίστρια Τζούντι Κόλινς». 
      Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και ένα άλλο θλιβερό πρόσφατο συμβάν σχετικό με τον Σεβ. Αμερικής κ. Ελπιδοφόρο, ο οποίος δέχτηκε την θέση αντιπροέδρου «Εθνικού Συμβουλίου Εκκλησιών του Χριστού των ΗΠΑ», υπό την προεδρία της «επισκοπίνας» Elizabeth Eaton, της «Λουθηρανικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Αμερικής»! Και ακόμα, ότι, «Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, εκπρόσωπος του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, πιστεύει ότι όλες οι θρησκείες είναι ίσες και η μία δεν πρέπει να υπερισχύει της άλλης. Στις 15 Ιουλίου 2021, ο επικεφαλής Αρχιεπισκοπής του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης στις Ηνωμένες Πολιτείες, Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, μιλώντας στη Νέα Υόρκη στη Διεθνή Διάσκεψη Κορυφής για τη Θρησκευτική Ελευθερία, είπε ότι “όλες οι θρησκείες είναι μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος”». Επίσης «Τόνισε ότι “όταν ανυψώνετε μια θρησκεία πάνω από όλες τις άλλες, είναι σαν να αποφασίσετε ότι υπάρχει μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του βουνού”. “Αλλά στην πραγματικότητα, απλά δεν βλέπετε μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος, γιατί περιβάλλεστε από βουνά προκαταλήψεων που σας κρύβουν την θέα”»!
     Για οικονομία χρόνου και χώρου αναφερόμαστε μόνο στα δύο ως άνω περιστατικά, ενδεικτικά, παραβλέποντας πληθώρα παρόμοιων και από άλλους υψηλόβαθμους κληρικούς, καθηγητές θεολογίας, κ.α., ικανά όμως να αποδείξουν το μέγεθος του προβλήματος, το οποίο «άγγιξε» και την Εκκλησία μας. 
     Είναι πρόδηλο πως τέτοια συμβάντα λόγων και πράξεων, φανερώνουν μια απαράδεκτη ενδοτικότητα στις επιδιώξεις του σύγχρονου φαινομένου του θρησκευτικού συγκρητισμού. Όταν αποδέχονται και συχνά επιδιώκουν να καταλάβουν ηγετικές θέσεις σε αιρετικά και διαθρησκειακά φόρα, φανερώνουν (τουλάχιστον) μια έλλειψη πίστεως στην μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας, όπως αυτή διδάσκεται και βιώνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την οποία παραλληλίζουν  με τις πολυποίκιλες αιρέσεις και παντοειδείς θρησκείες του κόσμου. Αποδέχονται εμμέσως πλην σαφώς ότι «υπάρχει σωτηρία και εκτός του Χριστού και της Εκκλησίας», ότι «η Ορθοδοξία δεν κατέχει το μονοπώλιο της σωτηρίας», ότι «ο ίδιος Θεός λατρεύεται σε όλες τις θρησκευτικές πίστεις με διαφορετικό τρόπο»! 
     Είναι αρκετά διαφωτιστικά τα όσα είπαν κατά καιρούς πρωτεργάτες του σύγχρονου θρησκευτικού συγκρητισμού και της «Νέας Εποχής». Ο γνωστός διαβόητος γκουρού Σάι Μπάμπα τόνιζε πως: «Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Ένα Θεό. Τι νόημα έχει να λογομαχούν και να μάχονται οι άνθρωποι μεταξύ τους για αυτό που είναι Αιώνιο και Απόλυτο;». «Η οικουμενική, η αιώνια Πίστη είναι σαν τον ωκεανό. Οι διάφορες θρησκείες είναι τα ποτάμια που εκβάλλουν μέσα του». Ο Thor Benson υποστήριζε πως: «Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε πιο αλαζονικό από το να πιστεύεις ότι ο δικός σου θεός είναι αληθινός, ενώ οι χιλιάδες θεοί που έχει επινοήσει η ανθρωπότητα στο ρου της ιστορίας είναι γελοίες φαντασιοπληξίες». Επίσης ο παπικός γνωστός «θεολόγος» Huns Kung είπε τα εξής βλάσφημα: «Για το μέλλον ένα μόνο είναι βέβαιο· στο τέρμα τόσο της ανθρώπινης ζωής όσο και της πορείας του κόσμου δεν θα στέκονται ο Βουδισμός ή ο Ινδουισμός αλλά ούτε και το Ισλάμ και ο Ιουδαϊσμός. Ναι, ούτε και ο Χριστιανισμός. Καμία θρησκεία. Αλλά μόνον ο ίδιος ο Άρρητος… Και στο τέρμα δεν θα στέκεται πια μεταξύ θρησκειών διαχωριστικά κάποιος προφήτης ή φωτιστής· δεν θα στέκεται ούτε ο Μωάμεθ ούτε ο Βούδας. Μάλιστα δεν θα στέκεται πια διαχωριστικά ούτε και ο Ιησούς Χριστός…»! 
     Απαντούμε, με όλη την δύναμη της ψυχής μας, πως δεν λατρεύεται ο αληθινός Τριαδικός Θεός στις αιρέσεις και τις θρησκείες, αλλά μόνο στην Αγία Του Εκκλησία, την οποία «περιποιήσατο δια του ιδίου αίματος» του Υιού Του, του σαρκωμένου Θεού μας (Πραξ.20,28)! Δεν υπάρχει σωτηρία εκτός της Εκκλησίας! Δεν το λέμε εμείς οι ταπεινοί και άσημοι, αλλά το μαρτυρεί και διατρανώνει με κάθε σαφήνεια, ολόκληρη η Θεία Αποκάλυψη, η χριστιανική μας πίστη, οι μυριάδες, «εν ενί στόματι», άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, το δισχιλιόχρονο βίωμα της αγίας μας Εκκλησίας! Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο να ιδρύσει καμιά θρησκεία, ουδέ καν την τελειότερη, αλλά να μεταποιήσει τον παλιό πτωτικό κόσμο των άπειρων και απόλυτα αναποτελεσματικών θρησκειών, σε «καινή κτίση» (Β΄Κορ.5,17). Να νικήσει το δυνάστη μας Σατανά και να καταλύσει τα σκοτεινά και καταστροφικά του έργα. Να καταργήσει τη φθορά και το θάνατο και να δώσει τη δυνατότητα στον κάθε άνθρωπο να σωθεί και να θεωθεί κατά χάριν. 
        Όσοι έχουν γνώση των θρησκειών, τόσο των προχριστιανικών, όσο και των μεταχριστιανικών, μπορούν να δουν το έρεβος των πλανών και των καταστροφικών ενεργητικών τους κατά της ανθρωπότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι, τόσον ο Ίδιος ο Χριστός, όσο και η Εκκλησία του στη συνέχεια, καταδιώχτηκε άγρια, μέχρι εξοντώσεως από τις θρησκείες του κόσμου (Ιουδαϊσμός, εθνισμός). 
      Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει πληθώρα αναφορών, περί της μοναδικότητας του Ενός Θεού. Στον Δεκάλογο αναφέρεται ρητά: «ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ. οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδὲ μὴ λατρεύσεις αὐτοῖς· ἐγὼ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτής, ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα, ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς…» (Εξ.20,2-5). Δεν πρόκειται για μισαλλοδοξία, αλλά για διαφύλαξη της καθαρότητας της πίστης στον Ένα και μοναδικό Θεό, τον αυτοαποκαλυπτόμενο. Μάλιστα ο ίδιος ο Θεός ορίζεται ανθρωπομορφικά ως «ζηλωτής» και «τιμωρός» σε όσους τον αμφισβητούν και τον ταυτίζουν με άλλους, ψεύτικους «θεούς», για να τονίσει την μοναδικότητά Του, να κατανοήσουν οι Ιουδαίοι ότι ο Θεός είναι ένας και μόνο σε Αυτόν πρέπει λατρεία και πίστη. Σε άλλο σημείο ορίζονται οι ψεύτικοι «θεοί» ως δαιμόνια «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλ,95,5) και η λατρεία ψεύτικων «θεών» θεωρείται «πνευματική μοιχεία» και τιμωρείται ανάλογα. Σε αυτή την περίπτωση θεωρείται ότι «εξεπόρνευσαν οι υιοί Ισραήλ» (Κριτ.2,17 κάθε φορά που λάτρευαν αλλότριους «θεούς», Ωσ.4, 12. κ. ά.)! Οι άγιοι Προφήτες, όπως και όλα τα ιερά πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ταύτισης του αληθινού Θεού με τους «θεούς» των ειδωλολατρικών λαών.
      Στην Καινή Διαθήκη είναι περισσότερο ξεκάθαρο ότι ο αποκαλυπτόμενος από τον Σαρκωμένο Λόγο, τον Κύριο Ιησού Χριστό, Τριαδικός Θεός είναι μοναδικός. Ο Χριστός δίδαξε ότι ο Θεός είναι απόλυτα υπερβατικός και μόνο δι’ Αυτού (του σαρκωμένου Υιού) μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε. Είπε: «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ιωάν.14,6). «ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ιωάν.8,12). Η σωτηρία διενεργείται και πραγματοποιείται μόνον δι’ Αυτού, «ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται» (Ιωάν.10,9), «ο εωρακώς εμέ εώρακε τον Πατέρα» (Ιωάν.14,9), διότι «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάν.10,30) και «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν.14,6). Ο απόστολος Πέτρος διακήρυξε: «καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πραξ.4,12), ομοίως και ο απόστολος Παύλος, ότι «εις μεσίτης Θεού και ανθρώπων» (Α΄Τιμ.2,5) ο Χριστός και κανένας άλλος. 
      Αυτές οι ελάχιστες βιβλικές αναφορές, από την μεγάλη πληθώρα, βεβαιώνουν ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν μπορεί να υπάρξει ουδεμία σύγκριση του αληθινού  Θεού με τους «θεούς» των εθνών, οι οποίοι είναι, όχι μόνον ανύπαρκτοι, αλλά και αντίπαλοι του Θεού. Ο αληθινός Τριαδικός Θεός, τον Οποίο μας αποκάλυψε ο Χριστός, γνωρίζεται και προσεγγίζεται μόνον δια του Χριστού. Μάλιστα, όπως τονίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης,  «πας ο αρνούμενος τον υιόν ουδέ τον Πατέρα έχει» (Α΄Ιωάν.2,23), όσες αιρέσεις και θρησκείες αρνούνται την θεότητα του Υιού και Λόγου του Θεού, εν έχουν Θεό, είναι άθεοι! Οι ευαγγελικοί αυτοί λόγοι είναι σαφέστατοι και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για παρερμηνεία, για σωτηρία εκτός του Χριστού και της Εκκλησίας Του.
       Το ίδιο τόνισε και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στην προς Διονύσιον επιστολή του χαρακτηρίζοντας την αίρεση δεύτερο γένος αθεΐας: «Δεύτερον δε γένος αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών, ών οι μεν πατέρα λέγουσι άπαιδα τον Θεόν…οι δε κτιστού Υιού και Πνεύματος  άκτιστον Πατέρα… Πάντες δε ούτοι και οι τοιούτοι ουδέν των αθέων διενηνόχασιν… (Όλοι αυτοί και οι όμοιοι μ’ αυτούς σε τίποτε δεν διαφέρουν από τους αθέους)» ! Το ίδιο είχε τονίσει και ο Μ. Αθανάσιος στην προς Σεραπίωνα επιστολή του: «Ούτως ο διαιρών τον Υιόν από του Πατρός, ή το Πνεύμα κατάγων εις τα κτίσματα, (=ο αιρετικός), ούτε τον Υιόν έχει, ούτε τον Πατέρα, αλλ’ έστιν άθεος και απίστου χείρων, και πάντα μάλλον, ή χριστιανός»! Έτσι, μόνον οι Χριστιανοί δεν είναι «άθεοι εν τω κόσμω» (Εφ.2,12). 
      Δεν θέλουμε να επεκταθούμε περισσότερο, διότι, με τις αντιπροσωπευτικές αυτές βιβλικές και αγιοπατερικές αναφορές μας, αποδείξαμε ότι ο αυτοαποκαλυπτόμενος, στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού, αληθινός Τριαδικός  Θεός, λατρεύεται και προσκυνείται μόνον μέσα στην Αγία Εκκλησία και πουθενά αλλού. Οι «θεοί» των αιρετικών και αλλοθρήσκων είναι, όπως προαναφέραμε «δαιμόνια» (Ψαλμ.95,5), τα οποία προσπαθούν να αντιστρατευτούν την δόξα και την σωστική δύναμη του Θεού. Στα ειδεχθή πρόσωπά τους λατρεύεται ο ίδιος ο Εωσφόρος, ο οποίος, εξ’ αρχής, θέλησε να στήσει το θρόνο του πλάι στον θρόνο της μεγαλοσύνης του Θεού, λέγοντας: «εις τον ουρανόν αναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού θήσω τον θρόνον μου, αναβήσομαι επάνω των νεφών, έσομαι όμοιος τω Υψίστω» (Ησ.14,13-14) και για τούτο κατακρημνίστηκε στην άβυσσο. Άλλωστε, αν μελετήσει κάποιος τις περί «θεού» ή «θεών» δοξασίες των αιρετικών και αλλοθρήσκων, θα διαπιστώσει πολύ εύκολα τις χαώδεις διαφορές τους με τον αληθινό Θεό! 
      Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, καλούμε τους αγαπητούς μας αναγνώστες, να κλείνουν ερμητικά τα αυτιά τους στις δοξασίες των θιασωτών του σύγχρονου θρησκευτικού συγκρητισμού, σύμφωνα με τις οποίες σε όλες τις θρησκευτικές πίστεις λατρεύεται δήθεν ο ένας Θεός, με διαφορετικό τρόπο. Τέτοιες πίστεις μπορεί να μας οδηγήσουν στην απώλεια της σωτηρίας μας! Στώμεν καλώς!  
 
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών


Κυριακή 7 Ιουλίου 2024

ΕΙΝΑΙ ΒΙΒΛΙΚΑ ΠΡΟΦΗΤΕΥΜΕΝΗ Η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΠΙΣΜΟ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 8η Ιουλίου 2024
    
ΕΙΝΑΙ  ΒΙΒΛΙΚΑ ΠΡΟΦΗΤΕΥΜΕΝΗ Η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΠΙΣΜΟ;
(Αναίρεση παραδοξολογιών Καθηγητή Θεολογίας)

      Είναι όντως αλγεινό το φαινόμενο στους εσχάτους καιρούς μας, εκκλησιαστικοί παράγοντες, κληρικοί όλων των βαθμών, λαϊκοί καθηγητές και θεολόγοι, τους οποίους τίμησε η Εκκλησία να την διακονούν,  να αποδέχονται την δήθεν ενότητα στις κακόδοξες διαφορετικότητες. Επ’ αυτού έχουμε γράψει πάμπολλες ανακοινώσεις μας και έχουμε αποδείξει επαρκώς τις πραγματικές επιδιώξεις του οικουμενιστικού συγκρητισμού, ο οποίος στοχεύει να συνενώσει την Αγία Εκκλησία του Χριστού με τις πολυποίκιλες αιρέσεις και θρησκείες του κόσμου, με απώτερο σκοπό την εξαφάνισή της σε αυτόν τον δαιμονικό κυκεώνα. 
       Όπως προαναφέραμε, δραστήριοι «σκαπανείς» αυτής της εκθεμελίωσης είναι πάμπολλα υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία εργάζονται τις τελευταίες δεκαετίες για την ένωση του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου, για την «ένωση των εκκλησιών», διδάσκοντας και ακολουθώντας την βλάσφημη δοξασία, ότι δήθεν η Εκκλησία είναι διασπασμένη και είναι ανάγκη να συνενωθούν τα «κομμάτια» της, ως «θεία εντολή», προβάλλοντας το άσχετο με τις αρχές του οικουμενιστικού συγκρητισμού, αίτημα του Κυρίου προς τον Θεό Πατέρα: «πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς (σ.σ. τους Αποστόλους) ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς» (Ιωάν.17,11), εν αληθεία και δικαιοσύνη, όπως είναι Εκείνος ενωμένος με τον Πατέρα. Ο Χριστός ζήτησε την ενότητα των μαθητών Του, προκειμένου να συνεχίσουν το απολυτρωτικό Του έργο και όχι τη συνένωση της σώζουσας αλήθειας με το  ψεύδος, το οποίο είναι γέννημα του Σατανά, του «πατέρα του ψεύδους» (Ιωάν.8,44). Κανένας από τους Μεγάλους Πατέρες και Οικουμενικούς Διδασκάλους δεν ερμήνευσε το χωρίο αυτό, όπως το ερμηνεύουν (στην ουσία το κακοποιούν) οι θιασώτες του οικουμενιστικού συγκρητισμού!  
       «Μεγαλοπράγμονες» καθηγητές της θεολογίας, επιχειρούν να διαστρεβλώνουν βιβλικές αναφορές, να παρερμηνεύουν χωρία και να κάνουν «τολμηρές ακροβασίες», προκειμένου να «θεμελιώσουν αγιογραφικά» τα απαράδεκτα «ανοίγματα» προς τους αμετανόητους αιρετικούς. 
      Θεωρούμε ότι ένα τέτοιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι και ένα, προσφάτως δημοσιευμένο, άρθρου του Ομ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Παναγιώτη Μπούμη, με τίτλο: «Ένωση ή ενότητα Ορθοδόξων και Ρ/Καθολικών;». Σε αυτό προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του ότι ο Παπισμός είναι αληθινή και γνήσια Εκκλησία και ως εκ τούτου είναι δεδομένη η ενότητα ορθοδόξων και παπικών πιστών και απομένει η τυπική ένωση! Το μόνο πρόβλημα είναι ο διαφορετικός τρόπος διοικήσεως των «δύο εκκλησιών», η αρχομανία του «Πάπα» και οι αυτοκεφαλίες στην Ορθοδοξία, οι οποίες εμποδίζουν την αποδοχή μιας «ορατής κεφαλής» στην Εκκλησία!        
     Αφού μελετήσαμε με προσοχή το ως άνω άρθρο, θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να το ανασκευάσουμε, προς άρση ενδεχόμενων παρανοήσεων. 
      Να δηλώσουμε εξ’ αρχής ότι σεβόμαστε και αγαπάμε τον αγαπητό και ευγενέστατο Καθηγητή, του οποίου πολλοί υπήρξαν φοιτητές του. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να σιωπούμε όταν διαπιστώνουμε κίνδυνο για παραπλάνηση και βλάβη στο ορθόδοξο πλήρωμα. 
     Σύμφωνα με τον αρθογράφο, έλαβε αφορμή για την συγγραφή και δημοσίευση του άρθρου του, από πρόσφατο διάλογο στην αγωνιστική εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (29-3-2024), σχετικά με παλαιότερη δήλωση του μακαριστού Μητροπολίτου Περγάμου κυρού Ιωάννου, ότι «δεν πρόκειται να γίνει η ένωση της Ορθοδόξου και Ρ/Καθολικής Εκκλησίας», εκλαμβάνοντας κάποιοι τον ισχυρισμό του ως συμπέρασμα «λόγω της εδραίωσης του κινήματος του αντιοικουμενισμού».   
       Δεν γνωρίζουμε ακριβώς το απαισιόδοξο αυτό «σκεπτικό» του μακαριστού Μητροπολίτου, ο οποίος υπήρξε θερμότατος θιασώτης της «ένωσης των εκκλησιών». Όμως έρχεται ο εν λόγω Καθηγητής να «ερμηνεύσει» το ως άνω μητροπολιτικό ρηθέν. Με ποιο τρόπο; Με το να διαχωρίζει τις έννοιες «ένωση» και «ενότητα», τονίζοντας πως αυτή η άποψη «δέν ὀφείλεται σέ διορατικότητα τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου ἡ ἄποψή του ὅτι “δέν πρόκειται νά γίνει ἡ ἕνωση” Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν, ἐπειδή “ὁ ἀντιοικουμενισμός ἔχει ἑδραιωθεῖ . . . ἰσχυρά” (σ.σ. όπως ισχυρίστηκε αρθρογράφος του “Ορθοδόξου Τύπου”). Πρός τούτοις πρέπει νά προσέξουμε ὅτι ὁ Περγάμου λέει ἡ ἕνωση, ὄχι ἡ ἑνότητα. Τήν ἕνωση ἀποκλείει ὄχι τήν ἑνότητα»! Ακολούθως προσπαθεί να διευκρινίσει ότι, «“Ἕνωση” σημαίνει μία ὁλότητα ὑπό ἕνα πρόσωπο, ὑπό ἕνα πρῶτο, ἕνα πάπα. […] Μιλᾶμε, καί ὁ Περγάμου μαζί, γιά μία Ἕνωση καί ὄχι γιά μιά ἑνότητα. Ἕνωση ὑπό ἕνα Πάπα ἤ Πατριάρχη δέν θά γίνει, ἀλλά ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν θά ἔχουμε ἤ μᾶλλον ἔχουμε ἀρχίσει νά ἔχουμε. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται καί μέ τά γεγονότα, μέ τίς ἐπαφές καί μέ τίς ἐπικοινωνίες πού βλέπουμε ἰδίως στούς χρόνους μας μεταξύ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν»! 
      Ο κ. Καθηγητής «διαπιστώνει» την «ενότητα» μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, με τις ανούσιες και υποκριτικές επαφές και συναντήσεις των «εκκλησιαστικών ηγετών», οι οποίες ειρήσθω σκανδαλίζουν σφόδρα το λαό του Θεού,  παραβλέπει όμως τις χαώδεις δογματικές και άλλες διαφορές, τις οποίες έχουν διαπιστώσει μια σειρά αγίων Συνόδων (879-880 (Οικουμενική), Ησυχαστικές Σύνοδοι 1341, 1347, 1351, 1483, 1848, κλπ) και πάμπολλοι θεοφόροι Πατέρες και Άγιοι της Εκκλησίας μας! Ο άγιος Μάρκος Ευγενικός, παρά τις τιτάνιες προσπάθειές του και τις ταπεινωτικές υποχωρήσεις του για την ένωση στην Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1439) βλέποντας την εμμονή των παπικών στις δεκάδες κακοδοξίες τους έγραψε, πως «ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο αυτοίς εχωρίσθημεν... αιρετικοί εισιν άρα και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν». 
       Μπορεί να μας πει ο κ. Καθηγητής τι άλλαξε από τότε, πόσες πλάνες απέρριψαν οι παπικοί και «διαπιστώνει» ενότητα με την Ορθοδοξία μας; Καμία πλάνη δεν απέβαλε ο Παπισμός, αντίθετα μάλιστα πρόσθεσε και συνεχίζει να προσθέτει και άλλες! Να αναφέρουμε κάποιες από τις πάμπολλες παπικές κακοδοξίες, οι οποίες έχουν ανοίξει μέγα χάσμα με την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη και οι οποίες αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο ενότητας: Φιλιόκβε, κτιστή χάρις και ενέργεια, ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης, καθαρτήριο, πρωτείο και αλάθητο «Πάπα», μαριολατρία, αξιομισθία των έργων των αγίων, άσπιλη σύλληψη Θεοτόκου, ανάληψη Θεοτόκου, υποχρεωτική αγαμία του κλήρου, κλπ. Επί πλέον ο Παπισμός είναι «φορτωμένος» στην χιλιόχρονη ιστορική του πορεία με φοβερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και είναι συνώνυμος με την ακολασία και την ηθική καταβαράθρωση, με τις χιλιάδες χιλιάδων παιδοφθορίες αθώων παιδιών από χιλιάδες διεφθαρμένους φραγκοπαπάδες, τους οποίους κάλυπτε το Βατικανό για πολλές δεκαετίες! Ως καθηγητής του Κανονικού Δικαίου, γνωρίζει πολύ καλά πως η Εκκλησία του Χριστού είναι αγία, άμωμος και ακηλίδωτη «μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα, ή τι των τοιούτων» (Εφ.5,27), σε αντίθεση με τον Παπισμό, ο οποίος είναι απόλυτα ρυπαρός με ομολογίες ακόμη και των ιδίων των παπικών! Πως είναι δυνατόν να είναι Εκκλησία ο Παπισμός και να πλανάται ανάγοντας ως δόγματα,  δεκάδες φρικτές πλάνες, να διαπράττει διαχρονικά, με τη «βούλα» του Βατικανού, φρικαλέα εγκλήματα και να είναι βουτηγμένος στην ανηθικότητα; Σε τι διαφέρει ο Αρειανισμός από τον Παπισμό, αφού και οι δύο, ο μεν ένας κηρύττει τον Υιό ως κτίσμα, ο δε έτερος την Θεία Χάρη και Ενέργεια κτιστές; Είναι δυνατόν μια τέτοια «εκκλησία» να έχει ενότητα με την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη; Πως μπορεί να είναι αληθινή Εκκλησία, με γνήσια και αποτελεσματικά Μυστήρια, με πίστη σε κτιστή χάρη; Παραβλέπει την λειτουργική αναφορά για την «ενότητα της πίστεως», η οποία προϋποθέτει την «κοινωνία του Αγίου Πνεύματος», που χωρίς αυτά δεν μπορούμε να προσέλθουμε στο Άγιο Ποτήριο; 
      Αρνείται ο κ. Καθηγητής την «ένωση», την οποία διαχωρίζει από την «δεδομένη (κατ’ αυτόν) ενότητα», με το αιτιολογικό ότι «στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά εὐδοκιμήσει ἕνα παπικό πρωτεῖο ἐξουσίας καί ἄς ὑπάρχει Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος ἔχει τά πρεσβεῖα τιμῆς στήν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι δέν πρέπει νά φοβοῦνται οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί Χριστιανοί γιά μιά Ἕνωση Ρωμαιοκαθολικῶν καί Ὀρθοδόξων»! Όχι ένωση λοιπόν με τον Παπισμό, αλλά ενότητα! Δεν τον ενοχλεί ότι το παπικό πρωτείο, κακοδοξία ερειδομένη στο ανύπαρκτο και ψευδέστατο «πέτρειο δόγμα»,  αλλά το ότι «στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά εὐδοκιμήσει ἕνα παπικό πρωτεῖο ἐξουσίας»! Αν «ευδοκιμούσε» θα ήταν αποδεκτό; Θα μπορούσαμε να δεχτούμε έναν θεσμό, δαιμονικής υπερηφάνειας, ο οποίος είναι θεμελιωμένος σε πλαστά παπικά μεσαιωνικά κείμενα (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοκλημέντεια, Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις, κλπ); 
      Για να στηρίξει την άποψή του ο κ. Καθηγητής, ότι η παπική «εκκλησία» είναι αληθινή Εκκλησία, επαναφέρει παλιότερη παράδοξη και καινοφανή θεωρία του, στηριγμένη σε μια εντελώς αυθαίρετη ερμηνεία, δικής του εμπνεύσεως, των Β΄ και Γ΄ Καθολικών Επιστολών του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Με απίστευτους ερμηνευτικούς μετεωρισμούς προσπαθεί να τις παρουσιάσει ως «προφητικά κείμενα», τα οποία αναφέρονται δήθεν στην «ένωση των εκκλησιών» των εσχάτων, δηλαδή στις μέρες μας. Και το χειρότερο: τα προβάλλει ως «τεκμήρια» ότι ο Παπισμός ουδέποτε έπαψε να είναι Εκκλησία, παρά τα προβλήματα που προκάλεσαν οι «Πάπες»! Με έναν περίεργο και ανεξήγητο ενθουσιασμό, διακηρύσσει ότι δήθεν ήρθε ο καιρός να «επαληθευτούν» οι «προφητείες» των ως άνω Επιστολών, να ενωθούμε με τους παπικούς! 
      Όπως είναι γνωστό, ο ιερός συγγραφέας των Επιστολών, απευθύνεται, στην μεν Β΄ Επιστολή σε κάποια «κυρία» και στην Γ΄ Επιστολή σε κάποιον Γάιο. Πολλοί προσπάθησαν να ερμηνεύσουν ποιοι ήταν οι αποδέκτες τους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται, (στην Β΄ Επιστολή), για κάποια ευσεβή γυναίκα, προφανώς κάποιας τοπικής Εκκλησίας της Μ. Ασίας. Άλλοι ισχυρίζονται ότι απευθύνεται σε κάποια τοπική Εκκλησία, όμορη της Εκκλησίας της Εφέσου, που ήταν επίσκοπος ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Οπωσδήποτε όμως όχι στην μακρινή Ρώμη, στην οποία ουδέποτε μετέβη και ουδεμία σχέση είχε. Και το σπουδαιότερο: ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο σφοδρός στηλιτευτής των αιρέσεων, σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσε να προφητεύσει ένωση του αμετανόητου Παπισμού τους με την Εκκλησία!  
     Όταν κανένας μεγάλος Πατέρας και θεολόγος της Εκκλησίας δεν προσπάθησε να εξηγήσει ποιοι ήταν οι αποδέκτες των δύο Επιστολών, ο κ. Καθηγητής, απόλυτα αυθαίρετα, και χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, ορίζει ως αποδέκτη της Β΄ Επιστολής την «Δυτική Εκκλησία» και το πιο παράδοξο, όχι εκείνη των ημερών του την ορθόδοξη, αλλά των ημερών μας την αιρετική! Έγραψε: «Σύμφωνα μέ τό περιεχόμενο τῶν δύο ἀλληλοεξαρτημένων αὐτῶν ἐπιστολῶν οἱ δύο ἐκλεκτές αὐτές, ἀλλά ἀνώνυμες, ἀδελφές, συμβολίζουν τίς δύο μεγάλες Ἐκκλησίες καί μέ τίς διαρθρώσεις τους. Γιά νά ὑποστηρίξουμε αὐτήν τήν ἑρμηνεία παραθέτουμε τά ἑξῆς: Μία πρώτη πρόκληση-ὑπόδειξη γιά τήν ἑρμηνεία αὐτή εἶναι τό παράδοξο φαινόμενο στή Β΄ Ἐπιστολή ὅτι, ἐνῶ μιλάει γιά δύο ἐκλεκτές ἀδελφές, ἐν τούτοις τίς ἀναφέρει ἀνωνύμως (Β΄ Ἰωάν., στίχ. 1 καί 13), πρᾶγμα πού προβληματίζει τόν ἀναγνώστη καί τόν ἀναγκάζει νά ἀναζητήσει τί κρύβεται πίσω ἀπό τίς ἐκλεκτές (= ἐκλεγμένες) “ἀδελφές”. Σ' αὐτό βοηθάει καί ἡ Γ΄ Ἐπιστολή, τήν ὁποία συνδέει ὁ Ἰωάννης μέ τή Β΄ διά τῆς αὐθεντικῆς ἐκφράσεως “Ἔγραψά τι (= κάτι τι) τῇ Ἐκκλησίᾳ” (στ. 9). Αὐτό τό “τί”, αὐτό τό “μικρό” μᾶς κατευθύνει νά ἐννοήσουμε τή Β΄, αὐτήν τή μικρή ἐπιστολή, ὅπου ἀναφέρονται οἱ δύο ἀδελφές Ἐκκλησίες καί μάλιστα “ὡς Ἐκκλησία μία”»!
     Μάλιστα φτάνει στο σημείο να ερμηνεύει και τα ονόματα που αναφέρονται στις Επιστολές, έτσι που να «θεμελιώνουν» την «ερμηνεία» του!  Έγραψε: «Καί ἐνισχύεται ἡ ἄποψη ὅτι πρόκειται περί τῶν μεγάλων Ἐκκλησιῶν (καί ἐδῶ περί τῆς Δυτικῆς), γιατί ἡ ἐν συνεχείᾳ πρόταση, “ἀλλ' ὁ φιλοπρωτεύων αὐτῶν Διοτρεφής”, μᾶς ὑποδεικνύει τόν ἀγαπῶντα τό πρωτεῖον (ὄχι πρωτεύοντα) Διοτρεφή. Ἀλλά μήπως καί ἡ ὀνομασία Διοτρεφής δέν μᾶς παραπέμπει στόν Δία, τόν πατέρα τῶν θεῶν; Στον Διοτρεφή, τ.ἔ. τόν ἐμφορούμενο ἤ μᾶλλον τρεφόμενο μέ τίς περί θεοῦ Διός ἰδέες τῶν Ἐθνικῶν. Μέ αὐτούς τούς χαρακτηρισμούς εὐχερῶς ἐννοοῦμε τόν παπικό θεσμό τῆς Δύσεως. Βεβαίως καί εὐτυχῶς, ἐκτός ἀπό αὐτήν τήν κακή ὄψη τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ καί τήν ἀγάπη του πρός τό πρωτεῖον, ἔχουμε καί τήν καλή του ὄψη καί πλευρά, τήν ὁποία ἀντιπροσωπεύει ὁ “Δημήτριος” (Γ΄ Ἰω. 12): “Δημητρίῳ μεμαρτύρηται … καί ἡμεῖς δέ μαρτυροῦμεν, καί οἴδατε ὅτι ἡ μαρτυρία ἡμῶν ἀληθής ἐστι”. Ἀναφέρεται δηλ. καί στούς καλούς Πάπες, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε ἀναφερθεῖ στούς μή καλούς. Ἐδῶ πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι τό Δημήτριος σημαίνει τόν προσγειωμένο, τόν μετρημένο καί ἀκόμη τόν ταπεινόφρονα (Δα=Δη=Γη=Γήινος)»!  Θα έπρεπε ο κ. Καθηγητής, προτού αναλωθεί σε εντελώς αυθαίρετες ονοματικές ερμηνείες, να γνωρίζει ότι στην αρχαία Εκκλησία εισέρχονταν εθνικοί, διατηρώντας τα εθνικά τους ονόματα (π.χ. Τυχικός, Έπαφρος, Ηρωδίων, Ερμόλαος, Ερμογένης, Φοίβη, Αφροδίτη, κλπ) και μετά το Βάπτισμά τους. Άρα η «συμβολική ερμηνεία» των ως άνω ονομάτων είναι αυθαίρετη και χρειάζεται ισχυρή φαντασία για να βγει ασφαλές συμπέρασμα και μάλιστα τέτοιο που να «θεμελιώνει» την άποψή του ότι αποδέκτης της  Επιστολής του Ευαγγελιστή Ιωάννη είναι η «Δυτική Εκκλησία», ή οι «καλοί» και οι «κακοί» «Πάπες»! 
      Φτάνει μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζεται ότι «ὁ Ἰωάννης μέ τίς δύο ἐπιστολές, μία (τήν Β΄) γιά τίς δύο ἀδελφές Ἐκκλησίες ὡς σύνολο, καί τήν ἄλλη (τήν Γ΄) μέ τούς ἡγέτες τους δείχνει ὅτι διακρίνει τήν μεταξύ τους ὕπαρξη. Ἄλλο ἡ Ἐκκλησία ὡς σύνολο καί ἄλλο ὁ ἡγέτης της, ὁ πρῶτος. Τούς ἀναφέρει χωριστά Ἐκκλησίες καί ἡγέτες τους ὄχι ὅμως ὅτι εἶναι χωρισμένοι»! Το μόνο που μας χωρίζει με τον αιρετικό Παπισμό είναι ο «Πάπας» και όχι οι δεκάδες παπικές κακοδοξίες του Παπισμού, τις οποίες συγκεφαλαιώνει και εκφράζει ο αιρετικός «Πάπας»! Αναμασά τον ισχυρισμό, ότι δήθεν το 1054 απλά έχουμε αναθεματισμό ανάμεσα στον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Πάπα και όχι των Εκκλησιών, ότι η Δυτική Εκκλησία δεν αποκόπηκε από τον ενιαίο κορμό της Εκκλησίας! Αυτό είναι ανιστόρητο και το γνωρίζει πολύ καλά!
    Αλλά προχωρά και σε άλλη αυθαίρετη θεωρία, προκειμένου να αποφανθεί ότι παπικοί και ορθόδοξοι έχουμε «ενότητα»: «Μᾶλλον θά πρέπει νά ἐννοήσουμε τίς πολλές αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες (“τά τέκνα”), οἱ ὁποῖες καταλαμβάνουν τό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί στίς ὁποῖες εἶναι διακλαδωμένη σήμερα. Οἱ αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ἀντικατέστησαν τούς τελευταίους αἰῶνες τή Μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτές ὡς συνέχεια, ὡς τέκνα, τῆς Ἑνιαίας Ὀρθοδοξίας (τῆς ἀδελφῆς της τῆς ἐκλεκτῆς), ἔχουν ἐπικοινωνία καί μποροῦν αὐτοβούλως νά στέλνουν τούς ἀσπασμούς (π.χ. τίς ἑορταστικές ἐπιστολές) τους στή Δυτική Ἐκκλησία»! Ρωτάμε τον κ. Καθηγητή: από το ότι  οι σημερινοί ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως και του Παπισμού, αναλώνονται σε κοσμικού τύπου σχέσεις, σημαίνει απαραίτητα ότι υπάρχει ενότητα της Εκκλησίας με τους αμετανόητους αιρετικούς; Τότε γιατί δεν προχωρούν στο κοινό Ποτήριο; Γιατί διστάζει να προτείνει και ο ίδιος κάτι τέτοιο;
    Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Όπως προαναφέραμε, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, τόσο στις συγκεκριμένες Επιστολές του, όσο και στα άλλα ιερά συγγράμματά του, στηλιτεύει με σφοδρότητα την αίρεση! Ως εκ τούτου θα μπορούσε να προφητεύσει την ένωση του αμετανόητου αιρετικού Παπισμού με την Αγία του Χριστού Εκκλησία; Κάθε άλλο, αφού αναγγέλλει στην «εκλεκτή κυρία» της Β΄ Καθολικής Επιστολής του, ότι «πᾶς ὁ παραβαίνων καὶ μὴ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ Θεὸν οὐκ ἔχει· ὁ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καὶ τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν ἔχει. εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (Β΄Ιωάν.9-11)! Ρωτάμε τον κ. Καθηγητή: είναι ο Παπισμός κακόδοξος; Αν ναι, θα μπορούσε ο θεόπνευστος ιερός συγγραφέας να αναιρέσει τα γραφόμενά του και να τον θεωρεί ως αληθινή εκκλησία, η οποία στο μέλλον θα έχει «ενότητα» πίστεως με την γνήσια Εκκλησία του Χριστού; Αν όχι, γιατί δεν ασπάζεται ο ίδιος τον Παπισμό; Γιατί δεν κοινωνεί σε παπικές «εκκλησίες»; 
     Προφανώς δεν ισχύει ο ισχυρισμός του ότι ο θεόπνευστος ιερός συγγραφέας των ως άνω Καθολικών Επιστολών, τις έγραψε, «προφητεύοντας» την «ενότητα» (αλλά όχι την «ένωση»!!!) Ορθόδοξου και Ρ/καθολικής Εκκλησίας στα έσχατα, για τον απλούστατο λόγο, ότι ο Παπισμός παραμένει αμετανόητος και με δαιμονικό θράσος απαιτεί να υποταχτεί η Εκκλησία στο υποπόδιο των ποδών του καταληψία φράγκου ηγεμόνα του σεβασμίου αποστολικού θρόνου της Δύσεως. Ο Καθηγητής του Κανονικού Δικαίου, θέλει να παραβλέπει το γεγονός ότι στον Παπισμό δεν διαχωρίζεται ο ηγέτης (Πάπας) από το ποίμνιο, διότι αυτός θεωρεί τον εαυτό του ως «εκκλησία»! Χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει η Εκκλησία και στην απίθανη περίπτωση, που θα απέβαλε το δαιμονικό πρωτείο του, αυτομάτως θα κατέρρεε ο Παπισμός ως χάρτινος πύργος! 
          Ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους «ορθοδόξους» και έχουν κοινωνία με τον αιρετικό Παπισμό; Οι Ουνίτες! Τηρούν όλα τα ορθόδοξα «σχήματα», αλλά υπάγονται στον «Πάπα»! Αυτή την «ενότητα» οραματίζεται ο κ. Καθηγητής; Δεν είναι βεβαίως άσχετο γεγονός ότι το σχήμα που προβάλλεται ως «μοντέλο» της «ένωσης των εκκλησιών», είναι αυτό της Ουνίας, ήτοι: «Κρατάμε τα δικά μας, κρατούν τα δικά τους και κάνουμε την Ένωση»! Το δε Βατικανό διατηρεί και συντηρεί με πείσμα την Ουνία, παρά τις διαμαρτυρίες από ορθοδόξου πλευράς, βλέποντάς την ως τον μόνο πρόσφορο τρόπο «ενώσεως των εκκλησιών»! Μόνο οι ουνίτες πιστεύουν στην «ενότητα» που προβάλλει ο κ. Καθηγητής! Μήπως οραματίζεται κάποια «ενότητα» τύπου Ουνίας; 
      Άξια σχολιασμού είναι και η φράση του: «Οἱ αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ἀντικατέστησαν τούς τελευταίους αἰῶνες τή Μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»! Αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι αυτό εκφράστηκε αυτό από καθηγητή της Θεολογίας και μάλιστα του Κανονικού Δικαίου! Από πότε οι Τοπικές Εκκλησίες αντικατέστησαν την «Μία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»; Δηλαδή, έπαψε να υπάρχει η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία; Το ίδιο προβληματικός είναι και ο απόλυτα αδόκιμος χαρακτηρισμός του, για «διακλαδωμένη» Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία. Ρωτάμε: μήπως αυτό είναι ένα πρόσφορο πρόσκομμα να αποκτήσουμε και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας κάποιον «Πάπα» για να «ξαναγίνει» «Μία» η Ορθόδοξη Εκκλησία; 
     Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας εκφράζοντας την βαθειά μας λύπη και την ανησυχία μας, την οποία εκφράσαμε πολλές φορές, ότι κληρικοί και λαϊκοί, για διαφόρους λόγους, έχουν αλωθεί από τον οικουμενιστικό συγκρητισμό, απορρίπτοντας την μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας, η οποία συντελείται αποκλειστικά μέσα στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία Του, την Ορθόδοξη! Οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, τους οποίους έχουν περιθωριοποιήσει, δεν γνωρίζουν άλλους τρόπους σωτηρίας των αιρετικών, εκτός από την ειλικρινή και έμπρακτη μετάνοιά τους και την επιστροφή τους στην μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού! Όλα τα υπόλοιπα είναι παραπλανητική παραφιλολογία του οικουμενιστικού τέρατος, το οποίο επιβουλεύεται την γνησιότητά της και την μοναδικότητά της! 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών




Παρασκευή 5 Ιουλίου 2024

Ψαλτήρια κ Αναλόγια!

Με τη δύναμη του θεού παραλάβαμε  σήμερα τα στασίδια κ τα αναλόγια κ τοποθετήθηκαν έτοιμα προς χρήσιν από τους ιεροψάλτες του Ιερού ναού μας! 
Ευχαριστούμε τους δωρητάς που συνέβαλαν με την προσφορά τους στην επιτέλεση αυτού του έργου!