Ιερός Ναός ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Καστέλλας Πειραιώςαυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021

Γραφείο αιρέσεων Ι.Μ.Πειραιώς

Συνημμένα9:59 π.μ. (πριν από 8 ώρες)
προς george.wilerΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣΙερεύςΣΥΝΑΞΙΣΠεριοδικόEfenpresstriklopodiaAndreasdaskalosMonkSerafimpreotvtsigkoskonstantinosauthorimkimpireosΜητρόποληπ.Νικόδημοςpvasilios7infomixhoulΙΕΡΑcontactpanhouaverophΣάλπισμαinfonewsimkythironaugmyrouskontzosNickthriskeftikainfopegtrdespotatoneapetropoulosinfoimag.gorgΑΝΔΡΕΑΣganagnoiakritisΤΡΕΛΟ-contactPetergram.imkawΠαναγιώτηςakhs1914gmanolisΤάσοςεγώagiatriadatselengmitropoliimkachrisgefsiI.M.PΜΗΤΡΟΠΟΛΗestiapminfoinfoinfoΕπιτροπήimaaorthotypLeonidasaktinesblogspottasthyrasAmethystLawgap10kostdantinfok.dantilis

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 22α Φεβρουαρίου 2021

 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ




 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ


ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 22 a Φεβρουαρίου 2021

ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ!

Ο αθεϊσμός είναι η πλέον χειρότερη μορφή του παραλογισμού, παρά το

γεγονός ότι θέλει να παρουσιάζεται από τους αθεϊστές, ως συνεπής

ορθολογισμός, αποδεχόμενος μόνον ό,τι είναι σύμφωνο με την λογική και την

επιστημονική έρευνα. Ο μεγάλος χριστιανός λογοτέχνης Φιοντόρ

Ντοστογιέφσκι είχε πει πως «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται», για να ορίσει όχι

απλά τον παραλογισμό του αθεϊσμού, αλλά και τη δαιμονική του προέλευση και

ενέργεια. Το Γραφείο μας αναγκάστηκε πολλές φορές σε προηγούμενες

δημοσιεύσεις μας, να ασχοληθεί με την αθεΐα και να καταδείξει μεταξύ άλλων,

ότι αυτή δεν αποτελεί απλώς και μόνον άρνηση της υπάρξεως του Θεού, άρνηση

κάθε μορφής δογματισμού και κάθε μεταφυσικής αναγωγής του ανθρώπου σε

ένα υπέρτατο όν, αλλά ότι συνιστά εν τέλει μια ιδιότυπη «θρησκεία», η οποία

όμως εμπερικλείει στο εσώτατο είναι της ένα πλήθος αντιφάσεων, που οδηγούν

στην απόλυτη άρνηση της λογικής.

Αντίθετα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας αφ’ ενός μεν δεν απορρίπτει την λογική,

διότι αυτή είναι χρήσιμη και αναγκαία προκειμένου να μας οδηγήσει σε μια

εισαγωγική πίστη ως προς την ύπαρξη του Θεού, αφ’ ετέρου όμως γνωρίζει τα

όριά της, πέραν των οποίων επακολουθεί η άμεση εμπειρία, όχι μόνον της

υπάρξεως και παρουσίας του Θεού, αλλά και η ένωση του ανθρώπου με τον

Θεό, διά των ακτίστων και μεθεκτών ενεργειών της Θείας Χάριτος. Αυτή μας

ανυψώνει πέρα από τα κτιστά και ορατά και μας καθιστά κοινωνούς του αγίου

Τριαδικού Θεού. Μ’ άλλα λόγια η Ορθόδοξη Εκκλησία μας προσφέρει σε κάθε

καλοπροαίρετο άνθρωπο και τις λογικές αποδείξεις περί της υπάρξεως του

Θεού, αλλά και την εμπειρική και βιωματική γνώση του αγίου Τριαδικού Θεού.

Ο μέγας και κορυφαίος Πατήρ της Εκκλησίας μας, ο άγιος Ιωάννης ο

Δαμασκηνός στο θεοφώτιστο έργο του «Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου

πίστεως», στο κεφάλαιο με τίτλο: «Απόδειξις ότι έστι Θεός», (βλ. Ε.Π.Ε.

Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τομ. 1, σελ. 60-64), παραθέτει

πλήθος λογικών αποδείξεων για την ύπαρξη του Θεού. Επίσης ο εξ’ ίσου

μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας μας άγιος Αθανάσιος παρατηρεί σχετικά ότι:

«Έστι και από των φαινομένων την περί Θεού γνώσιν καταλαβείν, της

κτίσεως ώσπερ γράμμασι διά της τάξεως και αρμονίας τον εαυτής δεσπότην

και ποιητήν σημαινούσης και βοώσης». «Ούτω γαρ διεκόσμησε την κτίσιν,

ώστε και μη ορώμενον αυτόν τη φύσει όμως εκ των έργων γνωρίζεσθαι», (βλ.

Μ. Αθανασίου, «Κατά ελλήνων», 34,35, PG 25,68 & «Kατά Αρειανών», λόγος

ΙΙ, 32, PG 26,216). Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος στην προς

Ρωμαίους επιστολή του αναλύει και εξηγεί, πως ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας


2


την λογική και τις αισθήσεις του, μπορεί να αναχθεί, όχι μόνον στην περί Θεού

γνώση και ύπαρξη, αλλά επί πλέον να αποκτήσει μια αμυδρή εικόνα της άπειρης

δύναμης και σοφίας Του: «διότι το γνωστόν του Θεού φανερόν εστιν εν αυτοίς·

ο γαρ Θεός αυτοίς εφανέρωσε. τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις

ποιήμασι νοούμενα καθοράται, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης», (1,19-

20).  Την ίδια αυτή μεγάλη αλήθεια επισημαίνει και ο ψαλμωδός: «Οι ουρανοί

διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα»,

(18,1).

Ο αθεϊσμός δεν περιορίζεται μόνο στο χώρο της μεταφυσικής, προσπαθώντας

να σβήσει την πίστη στο Θεό και να εξαφανίσει κάθε μορφή θρησκείας από τη

ζωή των ανθρώπων. Επεκτείνεται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής,

επιχειρώντας να αλλάξει και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Κατόρθωσε να

κατασκευάσει έναν νέο τύπο ανθρώπου, χωρίς αισθήματα, βίαιο, εκδικητικό,

άτεγκτο στις παρανοϊκές ιδέες του, έτοιμο να διαπράξει και το πλέον ειδεχθή

εγκλήματα στο όνομα της «κοινωνικής προόδου», όπως την «ευαγγελίζεται».

Στην πραγματικότητα όμως μας οδήγησε σε ένα πισωγύρισμα στον

πρωτογονισμό και τη βαρβαρότητα. Αδιάψευστοι μάρτυρες αυτής της φρικτής

πραγματικότητος αποτελούν οι ανείπωτες βιαιότητες και τα εκατομμύρια

εγκλήματα των Γάλλων επαναστατών κατά την Γαλλική Επανάσταση του 1789,

αλλά και τα αιματοβαμμένα αθεϊστικά μαρξιστικά καθεστώτα, που κυριάρχησαν

κατά την Ρωσική Επανάσταση του 1917. Ωστόσο παρά την παταγώδη

χρεωκοπία του, ιδίως μετά την κατάρρευση της μαρξιστικής – αθεϊστικής

κοσμοθεωρίας στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως, δεν παύει να

προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία του στην σύγχρονη κοινωνία με

δημοσιεύματα που εισηγούνται «τολμηρές κοινωνικές προτάσεις» για την

δήθεν «πρόοδο της κοινωνίας» και την «απελευθέρωσή της από τα

χριστιανικά δεσμά του παρελθόντος».

Μια τέτοια «τολμηρή πρόταση» έκαμε πρόσφατα ο γνωστός άγγλος

επαγγελματίας αθεϊστής Richard Dawkins, ο οποίος έγινε γνωστός παγκοσμίως

με το βιβλίο του: «Η Περί Θεού Αυταπάτη». Αφού πίστεψε ότι «κατέρριψε»

την πίστη στο Θεό, και «ξεμπέρδεψε» μαζί Του, προσφέροντας «ύψιστη

υπηρεσία στην ανθρωπότητα» (!!!), έρχεται τώρα να μας προτείνει μια άλλη

«ύψιστη υπηρεσία», να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε, ένα άλλο χριστιανικό

ταμπού, την απέχθεια βρώσης ανθρωπίνου κρέατος! Μας προτείνει να γίνουμε

κανίβαλοι! Δείτε την απίστευτη και ανατριχιαστική είδηση: «Ο επαγγελματίας

αθεϊστής Richard Dawkins (γνωστός από το βιβλίο “Η περί Θεού αυταπάτη“),

μας προτείνει ότι η καλλιέργεια και η κατανάλωση ανθρώπινου “κρέατος” θα

μπορούσε να βοηθήσει την κοινωνία να ξεπεράσει το “ταμπού” της ενάντια

στον κανιβαλισμό.... Σχολιάζοντας ένα άρθρο από της βρετανικής

Independent, το οποίο αναδεικνύει τα οφέλη του “καθαρού κρέατος” που

παράγεται στο εργαστήριο, ο Dawkins έγραψε στο tweeter ότι ίσως κάτι

παρόμοιο θα μπορούσε να γίνει με ανθρώπινη σάρκα που θα βοηθούσε τη

δυτική κουλτούρα να αποβάλει ένα άλλο παράλογο υπόλοιπο από τις


3


αναχρονιστικές χριστιανικές της ρίζες. Ο Dawkins δήλωσε ότι η κατανάλωση

ανθρώπινου κρέατος που παράγεται από εργαστήριο θα αποτελέσει μια

“ενδιαφέρουσα δοκιμαστική περίπτωση για την ηθική των επακόλουθων

παραγόντων σε σχέση με την αντίδραση μπλιαχ”, η οποία εμποδίζει τους

ανθρώπους να κάνουν πράγματα μόνο και μόνο επειδή φαίνονται ηθικά

αποτροπιαστικά» (Ιστ. https://apagoreuetai-group.blogspot.com/)!

Ο εν λόγω αθεϊστής, εκμεταλλευόμενος την, εξ ίσου ανατριχιαστική, είδηση

περί παραγωγής «κρέατος» στα εργαστήρια από βλαστοκύτταρα ζώων, έκαμε

ένα βήμα παραπέρα. Σύμφωνα με το δημοσίευμα: «Ο Richard Dawkins

προτείνει να πάει η διαδικασία ένα βήμα παραπέρα και να παραχθεί

ανθρώπινο “κρέας”, το οποίο πιθανότατα θα προέρχεται επίσης από

βλαστοκύτταρα….Ως απόλυτος υλιστής ο Dawkins αρνείται την ύπαρξη του

οτιδήποτε δεν μπορεί να μετρηθεί από την επιστήμη και ως εκ τούτου δεν

υπάρχουν γι’ αυτόν μεταφυσικοί και ηθικοί φραγμοί. Πάντως, προς το παρόν,

καλό είναι οι προσκεκλημένοι σε δείπνο στο σπίτι του, να επιλέξουν μια θέση

κοντά στην πόρτα, σε περίπτωση που ο οικοδεσπότης τους αποφασίσει να

αλλάξει το μενού»! Ο κανιβαλισμός εθεωρείτο ως μια πράξη αποτρόπαια και

καταδικαστέα από τους πανάρχαιους κώδικες ηθικής όλων των προχριστιανικών

λαών, αλλά και από όλες τις μεταχριστιανικές κοινωνίες. Το ότι έχει δαιμονική

προέλευση, αποδεικνύεται από τις μυθολογικές διηγήσεις, σύμφωνα με τις

οποίες άνθρωποι, με δαιμονικό φρόνημα, ασκούσαν τον κανιβαλισμό για

θρησκευτικούς λόγους. Δυστυχώς στις τραγικές ημέρες μας δεν είναι σπάνιο

φαινόμενο. Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις φρικτών εγκληματικών ενεργειών με

ανθρωποθυσίες και κανιβαλισμούς στο χώρο του αποκρυφισμού και κύρια του

σατανισμού.

Περαίνοντας, επισημαίνουμε ότι η πρόταση για βρώση ανθρώπινης σάρκας,

από τον κ. Richard Dawkins, αποδεικνύει πόσο αντιανθρώπινο και μισάνθρωπο

σύστημα είναι ο αθεϊσμός, αλλά και την εφιαλτική κοινωνία, την οποία

οραματίζεται. Δεν γνωρίζουμε αν ο σύγχρονος αποστατημένος και

αλλοτριωμένος πνευματικά και ηθικά κόσμος υιοθετήσει την «τολμηρή

πρόταση» του κ. Dawkins, να γίνει κανίβαλος!!! Άλλωστε, όπως έχει γίνει

γνωστό, υπάρχει ήδη κάποιο είδος κανιβαλισμού. Πολλές βιομηχανίες τροφίμων

και φαρμάκων σήμερα παρασκευάζουν φαρμακευτικά σκευάσματα και

βελτιωτικά τροφών, χρησιμοποιώντας έμβρυα εκτρώσεων. Η πρόταση για

βρώση ανθρώπινης σάρκας, από τον κ. Richard Dawkins, επιβεβαιώνει με τον

πιο ξεκάθαρο τρόπο την κλασική διαπίστωση του μεγάλου Φιοντόρ

Ντοστογιέβσκι: «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται», ακόμα και ο φρικώδης

κανιβαλισμός!


Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2021

Πατηρ Παύλος

Συνημμένα9:20 π.μ. (πριν από 5 ώρες)
προς george.wilerΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣΙερεύςΣΥΝΑΞΙΣΠεριοδικόEfenpresstriklopodiaAndreasdaskalosMonkSerafimpreotvtsigkoskonstantinosauthorimkmhtropolhΜητρόποληπ.Νικόδημοςp.VasiliosinfomixhoulΙΕΡΑcontactpanhouaverophΣάλπισμαinfonewsimkythironaugmyrouLabrosNickthriskeftikainfoPANCYPRIANdespotatoneapetropoulosinfoimag.gorgΑΝΔΡΕΑΣganagnoiakritisΤΡΕΛΟ-contactPetergram.imkawΠαναγιώτηςakhs1914gmanolisΤάσοςεγώagiatriadatselengmitropoliimkachrisgefsiI.M.PΜΗΤΡΟΠΟΛΗΕΣΤΙΑinfoinfoinfoΕπιτροπήimaaorthotypLeonidasΑΚΤΙΝΑtasthyrasAmethystLawgap10kostdantinfok.dantilis

Εν Πειραιεί τη 20η 2.2021.

 

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

  ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ


 Τριώδιον – Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου.


Εν Πειραιεί τη 20η Φεβρουαρίου 2021

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Από σήμερα Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, η αγία μας Εκκλησία,

αγαπητοί μου αδελφοί, μας εισάγει για μια ακόμη χρονιά σε μιά νέα περίοδο του

εορτολογίου της, την περίοδο του Τριωδίου. Είναι μια πένθιμη και κατανυκτική

περίοδος, που αρχίζει, από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και φθάνει

μέχρι τον Εσπερινό του Μεγάλου Σαββάτου. Αυτήν διαδέχεται κατόπιν η

χαρμόσυνη περίοδος του Πεντηκοσταρίου, που αρχίζει από την Κυριακή του

Πάσχα και φθάνει μέχρι την Κυριακή των αγίων Πάντων. Είναι περίοδος

εντονωτέρου πνευματικού αγώνος, στην οποία η Εκκλησία, με τα τροπάρια, τους

ύμνους, τα αναγνώσματα, τις κατανυκτικές Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες, με

την νηστεία, στην οποία θα εισέλθουμε σε λίγες ημέρες, από την Καθαρά Δευτέρα

και με την όλη κατάλληλη ατμόσφαιρα των ημερών αυτών, μας καλεί σε μιά

ακριβέστερη και βαθύτερη βίωση του μυστηρίου της μετανοίας. Μας καλεί να

παλέψουμε και να σταυρώσουμε τα πάθη και τον παλαιόν άνθρωπο, που φέρουμε

μέσα μας, έτσι ώστε συσταυρωμένοι και συναναστημένοι με τον Χριστό, να

εορτάσουμε τα άγια Πάθη και την Ανάστασή του. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει, ότι

μετά την παρέλευση της περιόδου αυτής μπορούμε να χαλαρώσουμε τον

πνευματικό αγώνα και να ικανοποιούμε τα πάθη, αλλά οφείλουμε πάντοτε να

αγωνιζόμαστε με την ίδια ένταση, ή μάλλον με διαρκώς αυξανόμενη ένταση, ωσάν

να ήταν όλη η ζωή μας ένα διαρκές και ισόβιο Τριώδιο. Αν μελετήσουμε τους

βίους των αγίων, θα δούμε, ότι η ζωή τους ήταν ένας ακατάπαυστος αγώνας προς

τα πάθη, μιά ισόβια κατάσταση νηστείας, μιά σταυροαναστάσιμη πορεία

χαρμολύπης προς την Βασιλεία των Ουρανών. Επειδή ίδιον χαρακτηριστικό

γνώρισμα της ανθρωπίνης φύσεως είναι το τρεπτόν και μεταβαλλόμενον, το

γεγονός δηλαδή ότι ο άνθρωπος παρουσιάζει διακυμάνσεις και αυξομειώσεις στην

πνευματική του ζωή και, σήμερα μεν είναι δυνατόν να έχει ζήλο και προθυμία,

αύριο όμως να περιπέση σε κατάσταση αμελείας και ραθυμίας, πιεζόμενος και

επηρεαζόμενος από την «ευπερίστατη αμαρτία», που κυριαρχεί γύρω του, γι’ αυτό

καθιέρωσαν οι άγιοι Πατέρες, με πολλή σοφία και σύνεση, την ευλογημένη αυτή

περίοδο του Τριωδίου, ώστε να αποτελέση όχι μόνον στάδιο προετοιμασίας για τον

εορτασμό του Πάσχα, αλλά και τρόπον τινά, εγερτήριον σάλπισμα, αφορμή

ανανήψεως και ανανεώσεως του πνευματικού αγώνος.

Πήρε το όνομα «Τριώδιον» από το ομώνυμο λειτουργικό βιβλίο, το οποίο

χρησι-μοποιεί κατά την περίοδο αυτή, επειδή οι κανόνες των καθημερινών της

Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που υπάρχουν στο βιβλίο αυτό, έχουν μόνο τρεις ωδές.

Χωρίζεται σε τρία μέρη: Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει τις τρείς πρώτες

εβδομάδες, μέχρι την Κυριακή της Τυρινής. Έχει προκαταρκτικό χαρακτήρα και


2

αποσκοπεί στο να μας προετοιμάσει σε μια σταδιακή είσοδο στη νηστεία, που

επακολουθεί στη συνέχεια. Το δεύτερο αρχίζει από την Καθαρά Δευτέρα και

φθάνει μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου. Κυρίαρχο γνώρισμά του είναι ο αγώνας

προς τα πάθη με την βοήθεια της νηστείας υπό την διπλή της μορφή: Νηστεία των

τροφών και νηστεία των παθών. Τέλος το τρίτο περιλαμβάνει την Μεγάλη

Εβδομάδα, που είναι η τελική κατάληξη, η αποκορύφωση του Τριωδίου, όπου

συμπορευόμαστε μαζί με τον Χριστό προς το άγιον Πάθος και βιώνουμε την

λαμπροφόρο Ανάσταση ως ένα προσωπικό γεγονός.

Πολύ δε σοφά και εύστοχα οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες «οι τα πάντα καλώς

διαταξάμενοι» μας εισάγουν στην περίοδο του Τριωδίου, προβάλλοντας την

γνωστή σε όλους μας παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου, που είναι μια

περικοπή από το 18 ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν ευαγγελίου. Και το κάνουν αυτό,

βέβαια όχι τυχαία, αλλά διότι θέλουν να μας διδάξουν, ότι η ταπείνωση και η

συντριβή της καρδιάς είναι το θεμέλιο, που συγκρατεί και βαστάζει όλο το

οικοδόμημα των αρετών, χωρίς το οποίο όλη η αρετή του ανθρώπου, οι νηστείες,

οι ελεημοσύνες και οι προσευχές του και γενικά όλη η διακαιοσύνη του

μεταβάλλεται σε «ράκος αποκαθημένης», όπως δηλώνει το Πνεύμα του Θεού διά

του αγίου προφήτου Ησαΐου. Θέλουν ακόμη να μας διδάξουν αυτό που

διακηρύσσει ο προφήτης Δαυΐδ στον 50 ο ψαλμό: «καρδίαν συντετριμένην και

τεταπειωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει», αλλ’ ότι απεναντίας θα γίνει αυτή η

αγαθή συνήγορος, η οποία θα κάμψει την ευσπλαχνία του Θεού και θα επιτύχει την

άφεση των αμαρτιών, όσο πολλά και μεγάλα και αν είναι αυτά και θα παραστήσει

την ψυχή δεδικαιωμένη ενώπιον του Θεού.

Στην παραβολή αυτή ο Κύριος παρουσιάζει δύο τύπους ανθρώπων που έρχονται

να προσευχηθούν στο Ιερό, τον ναό του Σολωμόντος: «Άνθρωποι δύο ανέβησαν

εις το ιερόν προσεύξασθαι, ο είς Φαρισαίος και ο έτερος Τελώνης». Στο

πρόσωπο του Φαρισαίου παρουσιάζει τον τύπο του θρησκευομένου ανθρώπου, του

εναρέτου, του αυστηρού τηρητού του Μωσαϊκού Νόμου και των ιουδαϊκών

παραδόσεων. Στο πρόσωπο του Τελώνου τον τύπο του μεγάλου αμαρτωλού, την

προσωποποίηση της αδικίας της αρπαγής και της πλεονεξίας, όπως εθεωρούντο

τότε οι εισπράκτορες του ρωμαϊκού κράτους.

«Ο Φαρισαίος σταθείς προς εαυτόν ταύτα προσηύχετο· ο Θεός, ευχαριστώ σοι

ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως

ούτος ο τελώνης». Η προσευχή του Φαρισαίου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα

εγκώμιο του εαυτού του, μιά επίδειξη των αρετών του και ταυτόχρονα μια

εξουθένωση και περιφρόνηση του Τελώνου. Παρουσιάζεται άψογος στα

θρησκευτικά του καθήκοντα, τα οποία φαίνεται ότι πράγματι τηρούσε και μάλιστα

με ακρίβεια. Όμως όλα αυτά τα καλά του έργα δεν έφερναν το αποτέλεσμα, που

έπρεπε να φέρουν στην ψυχή του, αλλά το αντίθετο αποτέλεσμα. Αντί δηλαδή όλα

αυτά να τον βοηθούν, να συναισθάνεται όλο και περισσότερο την αμαρτωλότητά

του, την ενοχή του, την αναξιότητά του ενώπιον του Θεού και επομένως να

ταπεινώνεται, αντιθέτως καλλιεργούσαν μέσα του ένα υπερήφανο φρόνημα, ένα

φρόνημα αυτοδικαιώσεως. Έτσι όπως ομιλεί δείχνει ότι με τις δικές του δυνάμεις


3

κατόρθωσε τις αρετές και όχι με την δύναμη του Θεού. Διότι δεν λέει: Σ’

ευχαριστώ Θεέ μου, που με φύλαξες από την αμαρτία και μου έδωσες την δύναμη

να φυλάξω το θέλημά σου, αλλά το αντίθετο: «Σ’ ευχαριστώ, διότι δεν είμαι όπως

οι άλλοι άνθρωποι». Ο Φαρισαίος αυτός μπορεί να μην ήταν άρπαγας, ή μοιχός, ή

άδικος, είχε όμως μέσα του ένα άλλο πάθος, που είναι πολύ φοβερότερο από κάθε

άλλο πάθος, το πάθος της υπερηφανείας, (η νόσος του διαβόλου), το οποίο κατ’

εξοχήν βδελύσσεται και αποστρέφεται ο Θεός, σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο

της Γραφής: «ακάθαρτος παρά Θεώ πας υψηλοκάρδιος», (Παροιμ.16,5). Και

πάλιν «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν», (Α΄ Πετρ.

5,5).

Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε, ότι εάν ο πνευματικός αγώνας του

χριστιανού δεν φέρνει μέσα στην ψυχή του αυτό το τελικό αποτέλεσμα, να

αισθάνεται δηλαδή ότι είναι ο πιο αμαρτωλός από όλους και ότι χειρότερος από

αυτόν δεν υπάρχει άλλος, τότε δεν βαδίζει σωστά στην πνευματική του ζωή. Τα

καλά του έργα όχι μόνον δεν τον ωφελούν, αλλά μάλλον τον ζημιώνουν. Όχι διότι

αυτά καθ’ εαυτά τα καλά έργα είναι αξιοκατάκριτα, αλλά διότι η όλη στάση του

ανθρώπου απέναντι στο Θεό είναι λανθασμένη, αφού αντί να τον οδηγήσουν στην

ταπείνωση, τον οδηγούν στην έπαρση. Ο κάθε άνθρωπος χωρίς εξαίρεση είναι

μεγάλος αμαρτωλός. Τόσο αμαρτωλός, που δεν υπάρχουν περιθώρια να ασχοληθεί

με τους άλλους, να τους υποτιμήσει, ή να τους κρίνει. Την αλήθεια αυτή μας

βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος: «Όταν ποιήσετε πάντα τα διατεταγμένα υμίν λέγετε

ότι αχρείοι δούλοι εσμέν και ό οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν», (Λουκ.17,10).

Τώρα εμείς όταν ούτε τα διατεταγμένα πράττομε, πόσο αχρείοι δούλοι είμαστε;

Τελείως αντίθετη ήταν η στάση του Τελώνου: «Και ο τελώνης μακρόθεν εστώς

ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι, αλλ’ έτυπτεν εις το

στήθος αυτού λέγων· ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Ούτε τα μάτια του

δεν τολμάει να σηκώσει. Είναι πολύ - πολύ συντετριμμένος, αλλά όχι και

απελπισμένος. Χτυπάει το στήθος, δείχνοντας και εξωτερικά την φοβερή μετάνοια,

που βιώνει εσωτερικά. Μια σύντομη μόνο φράση βγαίνει από το στόμα του «Ο

Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Μια φράση που τα λέει όλα, που συνοψίζει

ολόκληρη την αμαρτωλή ζωή του. Δεν περιφρονεί κανένα, δεν κατακρίνει κανένα,

μόνο ζητάει το έλεος του Θεού. Πιστεύει ότι από τον εαυτό του είναι χαμένος,

αλλά πιστεύει ακόμη ότι το πέλαγος της ευσπλαχνίας του Θεού θα νικήσει το

πλήθος των αμαρτημάτων του.

Ποίο ήταν τώρα το αποτέλεσμα της προσευχής και των δύο; Τίνος την προσευχή

δέχθηκε ο Κύριος; Το λέει στη συνέχεια η παραβολή:  «λέγω υμίν, κατέβη ούτος

δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού η γαρ εκείνος· ότι πας ο υψών εαυτόν

ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται». Ο καρδιογνώστης Κύριος,

ο οποίος μόνος γνωρίζει να ζυγίζει αλάνθαστα την κάθε μια ψυχή, μας δίδει το

αποτέλεσμα. Του Τελώνου η προσευχή έγινε δεκτή και όχι του Φαρισαίου. Ο

Φαρισαίος δικαίωσε τον εαυτό του, γι’ αυτό και κατακρίθηκε, ενώ αντίθετα ο

Τελώνης καταδίκασε τον εαυτό του, γι’ αυτό και δικαιώθηκε.


4

Η σπουδαιότατη αυτή παραβολή του Κυρίου μας, αγαπητοί μου αδελφοί, ας

γίνει αφορμή να εξετάσουμε και να ανακρίνουμε τον εαυτό μας. Να ερευνήσουμε

δηλαδή, μήπως η όλη θρησκευτικότητά μας και η όλη σχέση μας με τον Θεό,

μοιάζει κατά κάποιον τρόπο με αυτή του Φαρισαίου. Μήπως καλλιεργούμε στο

υποσυνείδητό μας κάποιο φαρισαϊκό φρόνημα αυτοδικαιώσεως, χωρίς ίσως να το

έχουμε συνειδητοποιήσει. Μήπως και εμείς σπεύδουμε να δικαιώσουμε τον εαυτό

μας, κατακρίνοντας μάλιστα τους άλλους, που ζουν κοσμική ζωή, μακράν της

Εκκλησίας και δεν καλλιεργούμε το ταπεινό φρόνημα του Τελώνου. Εάν ο

απόστολος Παύλος έλεγε περί του εαυτού του ότι: «ουδέν γαρ εμαυτώ σύνοιδα·

αλλ’ ουκ εν τούτω δεδικαίωμαι· ο δε ανακρίνων με Κύριός εστιν», (Α΄ Κο.4,4),

πως εμείς τολμούμε, να δικαιώσουμε τον εαυτό μας;

Ένα κατανυκτικό τροπάριο που ψάλλεται όλες τις Κυριακές του Τριωδίου μέχρι

την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών λέγει: «Της μετανοίας άνοιξον μοι πύλας

ζωοδότα…». Η αγία μας Εκκλησία, ανοίγοντας από σήμερα τις πύλες του

Τριωδίου, μας ανοίγει ταυτόχρονα και τις πύλες της μετανοίας. Ας σπεύσωμε

λοιπόν, αδελφοί μου, να περάσουμε αυτές τις πύλες και ας αξιοποιήσουμε αυτή

την ευλογημένη περίοδο που μας χαρίζει και τη φετινή χρονιά η φιλανθρωπία του

Κυρίου, με εντονότερο πνευματικό αγώνα. Ας προφθάσουμε, να περάσουμε τις

πύλες αυτές, πριν τις κλείσει ο θάνατος, διότι τότε κανένας πια δεν θα μπορέσει να

μας τις ανοίξει. Ας καταφύγουμε όπως ο Τελώνης προς τον Θεόν με συντετριμμένο

και ταπεινό φρόνημα, με την βεβαιότητα ότι δεν θα αστοχήσωμε, όπως δεν

αστόχησε ο Τελώνης. Εκείνος που μακάρισε τους «πενθούντες» και τους

«πτωχούς τω πνεύματι» θα παρηγορήσει τις ψυχές μας και θα μας χαρίσει την

άφεση των αμαρτιών. Αμήν.

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2021

Το κήρυγμα της Κυριακής


Κυριακή ΙΖ Ματθαίου Χαναναία γυναίκα.


Tou Πρεσβύτερου Αντωνίου Σταματόπουλου,

 «Ω γύναι, μεγάλη σού η πίστις» , με την έκφραση αυτή ο Ιησούς επιδεικνύει το

θαυμασμό του νιώθωντας την ολοκληρωμένη έκφραση της βαθιάς πίστεως μιας

γυναίκας, μάλιστα μιας γυναίκας που δεν είναι Χριστιανή, μιας γυναίκας Χαναναίας,

καταγωμένης δηλαδή από μία περιοχή που παραδοσιακά είναι ειδωλολάτρες.

Κεντρικό θέμα λοιπόν της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής είναι η πίστη.

΋μως πριν εμβαθύνουμε στα νοήματα του Ευαγγελιστή, είναι σκόπιμο να δούμε και να

επεξηγήσουμε τι είναι πίστη. Άραγε έχουμε αναρωτηθεί ποτέ; Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι

μας αυτό, επιχειρώντας αρχικώς την γλωσσολογική προσέγγιση του όρου, οπότε θα

δούμε ότι ως πίστη αναφέρεται η βεβαιότητα ενός ατόμου ή ατόμων για την αλήθεια

ενός γεγονότος, για την αλήθεια μιας δυνατότητος ή για την αλήθεια και εγκυρότητα

ενός ισχυρισμού, είτε αυτά υποστηρίζονται από την λογική είτε όχι.

Άλλες έννοιες της πίστεως είναι η εμπιστοσύνη, λέμε λ.χ. «έχω πίστη στο γιό

μου, ότι θα πετύχει». Ο όρος επίσης χρησιμοποιείται για να καταδείξει αγάπη και υγιή

προσκόλληση τα οποία γεμίζουν τα «θέλω» μας, λέμε ο/η σύζυγος μου είναι πιστός,

πράγμα που σημαίνει αφενός ότι με αγαπά, εφετέρου ότι δεν ψάχνει υποκατάστατο ή

αντικατάσταση του προσώπου μας.

Η έννοια της εμπιστοσύνης με την πίστη είναι βαθέως συνυφασμένες και σε

άλλες πτυχές της ζωής μας. Υπάρχει η εμπορική πίστις, που σημαίνει εμπιστοσύνη εις

το συναλλάσεσθαι, λέμε έχω πίστωση, που σημαίνει ότι ο έμπορος με εμπιστεύεται,

πιστεύει σε εμένα ότι δεν θα χάσει τα χρήματά του και αναρίθμητα άλλα παραδείγματα

που καταδεικνύουν τη στενή αυτή σχέση της πίστεως με την εμπιστοσύνη.

Η πλέον όμως διαδεδομένη μορφή της πίστεως περιγράφει την σχέση του

ανθρώπου με το Θείο. Στο επίπεδο αυτό δεν μιλούμε ακόμη για το Θεό, ούτε για τους

Θεούς, αλλά στεκόμαστε σε ένα απρόσωπο, σε ένα ουδέτερο θείο στοιχείο με την απλώς

υπερβατική, υπερεμπειρική, άπειρη και υπεράνθρωπη έννοια της πραγματικότητος.

΋ταν λοιπόν αδελφοί μου, μπορέσουμε να προσωποποιήσουμε αυτή την

αφηρημένη «πίστη» και να την αποδόσουμε στον προσωπικό Θεό, δημιουργούμε μια

δυνατή σχέση, είναι μια σχέση που οι κοινωνιολόγοι αποκαλούν θρησκεία και που

αποτελείται πάντα από δύο μοναδικά στοιχεία: το Θείο και το Ανθρώπινο. Δεν υπάρχει

καμία θρησκεία που δεν εμπεριέχει την έννοια του Θείου και μεταφυσικού και καμία

θρησκεία χωρίς άνθρωπο. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι ο άνθρωπος δια της πίστεως

αποτελεί την θρησκεία, αλλά και η θρησκεία σε αυτή την αμφίδρομη σχέση «ποιεί

άνθρωπον».

Σύμφωνα με την θεολογική και φιλοσοφική επιστήμη η σχέση του ανθρώπου με

το θείο παίρνει συνήθως τις ακόλουθες τρεις μορφές:

Α. Την θετική στάση μας απέναντι στο Θεό που δημιουργεί θρήσκευμα /

θρησκεία,


2

Πρεσβύτερος Αντώνιος Σπ. Σταματόπουλος

Β. την αρνητική, σχέση με το Θείο που αποκαλείται αφηρημένα κόσμος και

νόμοι της φύσεως και του σύμπαντος και που ευρισκόμεθα σε μια κατάσταση που

λατρεύουμε την κτίση και όχι τον κτίστη, που λατρεύουμε το δημιούργημα αγνοώντας

το δημιουργό και που καλείται αθεΐα,

Και Γ. Την Διαλεκτική σχέση του ανθρώπου με το Θεό που αποκαλείται

εκκλησία και έχει άμεση ταύτιση με τον Χριστιανισμό, καθότι ο Θεός Πατέρας μας

δημιούργησε εμψύχους και ελλόγους, μας ενεφύσισε δήλαδη ψυχήν η οποία πιστεύει

υπερβατικά στον Θεό και ανήκει σε Αυτόν, αλλά προσέδωσε και νόηση ώστε να

αναπτύξουμε την επιστήμη που θα καλύψει τον κοσμολογικό θεϊσμό, δηλαδή την σχέση

μας με το σύμπαν και τους νόμους που το διέπουν, αλλά και τον εσχατολογικό θεϊσμό,

όπως ιστορικά εκφράζεται δια του Αβρααμικού μονοθεϊσμου, του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ

και του Χριστιανισμού.

Στο παγκόσμιο θρησκευτικό γίγνεσθαι υπάρχει το τρίπτυχο Θεός, Φύση,

Κόσμος, όπου κόσμος είναι ο άνθρωπος, χωρίς όμως να ενυπάρχει το στοιχείο της

μεταστροφής του ανθρώπου. Ο άνθρωπος παραμένει απλός θεατής του Κόσμου και του

Θεού. Είναι απλά το πρόσωπο που καταναγκαστικά αποδίδει σε μια ανώτερη δύναμη

εξουσίας τις δικές του αδυναμίες επί της φύσεως. Ο Χριστιανισμός όμως δεν είναι

θρησκεία, παραμένει στο επίπεδο της πίστεως διότι επαναστατικά διεκύρηξε την

μεταστροφή του ανωτέρω τριπτύχου: Δηλαδή, προηγείται ο Θεός ως δημιουργός του

Σύμπαντος κόσμου και του ανθρώπου και ακολουθεί ο άνθρωπος ως ο εκ Θεού

ορισμένος διαχειριστής του Σύμπαντος.

Παύει λοιπόν ο άνθρωπος να αποτελεί φερέφωνο και παθητικό συμμέτοχο των

δρώμενων του κόσμου και αναβαθμίζεται σε «συνεργάτη» του πρωτεργάτου Κυρίου της

Ιστορίας, του ενός Θεόυ. Έτσι κατακτά την ελευθερία, γίνεται αυτόβουλος, έχει το

δικαίωμα ακόμη και να μην πιστέψει στο Θεό, ακόμη και να αμφισβητήσει την ύπαρξή

του, όμως αν πιστέψει είναι ο ίδιος ο Θεός εκείνος που θα τον ανταμοίψει

εκατονταπλασίονα, ως τη Χαναναία γυνή.

Στη σημερινή κοινωνία, αδελφοί μου, ο άνθρωπος έπαψε να πιστεύει, χάνει την

πίστη του και αυτό προεκτείνεται όχι μόνο στην πίστη του προς το Θεό, δεν πιστεύει σε

τίποτα, δεν πίστεύει ούτε στον συνάνθρωπο. Γίναμε καχύποπτοι, φροντίζουμε να

αδιαφορούμε ή να εκμεταλλευθούμε τον διπλανό μας, τον βλέπουμε οφελιμιστικά, τι θα

κερδίσω από τον άλλον, αν έχω κέρδος σε κάτι τον «αγαπώ», αν περνάω καλά «τον

αγαπώ», αν μου αρέσει η εμφάνισή του «τον αγαπώ», και πιστεύω σε αυτόν, αν όχι τον

περιφρονώ, τον προσπερνώ σαν να μην υπάρχει. Στο αυτό επίπεδο είναι η πίστη μας

και η σχέση μας όχι μόνο με τον φυσικό κόσμο, αλλά και με με το Θείο.

Εκμεταλλευόμαστε το περιβάλλον, μόνο παίρνουμε, μόνο απομιζούμε, μάθαμε αδελφοί

μου στην παρασιτική συνύπαρξη και λησμωνήσαμε την προσφορά, λέμε λ.χ. ότι

αγαπούμε τα ζώα, αγαπούμε τα σκυλάκια, δεν τα αγαπούμε, αγαπούμε μια ράτσα μόνο

της οποίας μας αρέσει η εμφάνιση, αγαπούμε μια ράτσα για να μας φυλάει το σπίτι, για


3

Πρεσβύτερος Αντώνιος Σπ. Σταματόπουλος

να μας δώσει πρεστίζ και νόημα, για να πάρουμε, για να ανταλλάξουμε ένα πιάτο

φαγητού με το εσωτερικό μας κενό. Ανάβουμε ένα κερί για για είμαστε καλά, όταν αυτό

δεν βαδίσει σύμφωνα με τα προσωπικά μας «θέλω» τα βάζουμε με το Θεό, λέμε εγώ που

ήρθα στην εκκλησία, εγώ που άναβα κεράκια, εγώ που προσέφερα, να πάθω αυτό;

Το οδυνηρότερο, δεν πιστεύουμε στην ίδια τη ζωή. Δεν είναι τίποτα σήμερα να

αφαιρέσεις μια ζωή, να κακοποιήσεις, να στιγματίσεις για να κλέψεις, να στιγματίσεις

για να ικανοποιήσεις τις σεξουαλικές σου ορέξεις, για να δείξεις την ισχύ σου. Ο

σημερινός άνθρωπος χάνεται μέσα στο μηδενιστικό αυτό χάος, περιπλανάται μέσα στα

αδίεξοδά του. Συνηθίσαμε στην αδιαφορία. Σκοτώνουν τον διπλανό μας και δεν

σηκώνεται η τρίχα μας από αποτροπιασμό, δεν αντιδρούμε, το θεωρούμε φυσιολογικό,

ότι υπάρχουν και αυτά στη ζωή, ληστεύουν το διπλανό μας και απλά τρέχουμε μακρυά

για να μη ληστέψουν και εμάς, οι κυβερνήσεις μας μαζοποιούν, μας καταστρατηγούν,

κλέβουν το ψωμί μας, καταπατούν τα δικαιώματά μας, υποσκάπτουν το μέλλον των

παιδιών μας, εκχωρούν την πατρίδα μας και εμείς θεατές. Ήρωες ενός πληκτρολογίου,

δικαστές εξ αποστάσεως και μαχητές εκτός μάχης.

Ο Θεός όπως προείπαμε μας προσέδωσε λόγο, λογική δηλαδή, μας προίκισε με

τη δύναμη της νόησης, φτιάξαμε επιστήμες, τέχνες, και γράμματα. Γιατί; Για να

προσεγγίσουμε τον υλικό κόσμο, για να εξηγήσουμε τα φυσικά φαινόμενα, για να

έχουμε οργανωνμένες κοινωνικές δομές, όχι όμως για να κατανοήσουμε και να

διυλήσουμε δια της λογικής τα μυστηριακά μεγαλεία και της αλήθειες της ζωής, του

κόσμου και της Ορθοδοξίας. Δεν δύναται η επιστήμη με ένα στείρο επιστημονικό βλέμμα

να μας απαντήσει γιατί τα σκηνώματα των αγίων της εκκλησίας μας παραμένουν

άφθαρτα και μυροβλύζοντα ανά τους αιώνες, δεν μπορεί να απαντήσει το γιατί δεν

σήπτει ο Αγιασμός ή δεν μπορεί να κατανοήσει το επίκαιρο: ότι δια της του Σώματος

και του Αίματος του Χριστού μεταλήψεως δεν είναι δυνατόν να μετα δοθούν μολύνσεις

και ιοί. Σαφώς ακούμε και ενστερνιζόμαστε τις επιστημονικές οδηγίες, όμως δεν αρκούν

από μόνες τους για να εξηγήσουν τα μέγιστα μυστήρια του Χριστού, των οποίων

γινόμαστε κοινωνοί δια της Θείας Χάριτος. Ο Τριαδικός Θεός, η ενανθρώπιση του Θεού,

η φύση και η λύτρωση του ανθρώπου, η ταφή και η τριήμερος Ανάσταση του Κυρίου

ημών Ιησού Χριστού, τα μυστηριώδη και μεγαλειώδη νοήματα της εν Χριστώ αγάπης,

της θυσίας, του «αγάπα τον εχθρόν σου» και της λατρείας, μόνο δια της πίστεως είναι

δυνατόν να κατανοηθούν.

Η Πίστη λοιπόν αποτελεί εμπειρική αντίληψη. Η πίστης είναι το άρμα δια του

οποίου απολαμβάνουμε την παρουσία του Θεού στη καθημερινή μας βιοτή και

καθιστάμεθα κοινωνοί των Θείων αληθειών. Λεγεί ο μέγας Παύλος: «Έστι δε πίστις,

ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος, ού βλεπομένων», δηλαδή ότι η πίστη

είναι η βεβαιότης εκείνων που ελπίζουν, η αποκάλυψης και ο έλεγχος όλων όσων τα

ανθρώπινά μας μάτια αδυνατούν να ιδούν.


4

Πρεσβύτερος Αντώνιος Σπ. Σταματόπουλος

Η Πίστης είναι η εμπειρία, είναι το βίωμα, είναι η πεποίθησης στον αληθινό Θεό

και στις αλήθειες που μας αποκαλύπτει, πίστης είναι η ζωή όλη. Κατά τον Προφήτη

Ησαϊα «και εάν μη πιστεύσητε ουδέ μη συνήτε», αν δεν πιστεύετε μας λέγει, δεν

μπορείτε να καταλάβετε, δεν μπορείτε να παραμένετε στη ζωή, δεν πρόκειται να

αισθανθείτε την πραγματικότητα». Η υλική ζωή δεν είναι πραγματική. Μακρυά από το

Θεό ο υλιστικός κόσμος είναι χαοτικός, είναι αγωνία, είναι η επιστροφή στο μηδέν της

υπάρξεως, ο υποβιβασμός στο επίπεδο του ζώου, που απλώς υπάρχει για να καλύπτει

τις βιολογικές ανάγκες του.

Ο Θεός αποκαλύπτεται μονάχα σε όσους πιστεύουν, σε όσους Τον εμπιστεύνται

και τότε αυτοί θα γίνουν πηγή αρετών, δοχεία Πνεύματος Αγίου, θα γνωρίσει η καρδία

τους την αγνή προσευχή, την μετάνοια, την ταπείνωση, την πραότητα και την

ελεημοσύνη.

Υπάρχει αδελφοί μου αληθινή πίστη που ο Θεός την παραβλέπει; Υπάρχει

ειλικρινής πίστης που δεν τον αγγίζει; Ίσως νομίζουμε ότι υπάρχει, αλλά δεν

υφίσταται. Πλησίασε τον Κύριο η Χαναναία παρακλητικά, με θέρμη, με πάθος για την

θεραπεία της κόρης της: «Εκραύγασεν αυτώ λέγουσα «ελέησόν με, Κύριε, Υιέ Δαυίβ, η

θυγάτηρ μού κακώς δαιμονίζεται». Η γυναίκα λοιπόν αν και επιδεικνύει θέρμη και

επιμονή με το αίτημά της, αντιμετωπίζει ένα Χριστό που σιωπά, βλέπει ένα Χριστό που

δείχνει σκληρός και αδιάφορος, που δείχνει ακόμα και να την υποτιμά «ο δε (Ιησούς)

ούκ απεκρίθη αυτήν λόγω». Η στάση αυτή του Ιησού Χριστού ενέχει ένα βαθύτατο και

αποκαλυπτικό νόημα, η σκόπιμη ψυχρότητά του αποβλέπει στο να την δοκιμάσει, ώστε

να αναδείξει διά της δοκιμασίας της το πνευματικό της μεγαλείο, για να υπογραμμίσει

τον πραγματικό εαυτό της.

Σιωπά Εκείνος, ώστε αυτή να κραυγάσει, ώστε αυτή να εκδηλώσει και να

γνωστοποιήσει σε όλους την βαθιά της πίστη, να τους διδάξει στην επιμονή και το

ταπεινό φρόνημα και όπως λέγει ο Απόστολος Πέτρος, να βοηθήσει ώστε και οι

υπόλοιποι να κοινωνήσουν από τον «καρπόν της καρδίας της άνθρωπον εν τω

αφθάρτω του πραέος και ησυχίου πνεύματος».

Κάποιος άλλος δεν θα άντεχε σε αυτές τις δοκιμασίες. Ο εγωισμός του θα

υπερνικούσε την εμπιστοσύνη και την πίστη στο πρόσωπο του Ιησού, θα έθετε όρια,

ώστε να μην θεωρήσουν οι υπόλοιποι ότι έχασε την αξιοπρέπειά του. Αυτή όμως

περιμένει, δεν σκανδαλίζεται από την στάση του Χριστού, δεν διαμαρτύρεται για την

φαινομενική Του περιφρόνηση, δεν αγανακτεί και κυρίως δεν απαιτεί, έχει μόνο την

πίστη και την υπομονή της. Δεν έχει γνωσιολογικά σαφείς θέσεις για το ποιος είναι ο

Ιησούς, δεν ξέρει ότι είναι ο Θεάνθρωπος, όμως έχει τη βιωματική διαίσθηση,

διακατέχεται από την «λογικήν της καρδίας» για να ερμηνεύσει την στάση του Ιησού,

όχι ως σκληρότητα, αλλά ως αναμονή για να λάβει το έλεός του.


5

Πρεσβύτερος Αντώνιος Σπ. Σταματόπουλος

Τοις πράγμασιν λοιπόν αποδεικνύει ότι η πίστη της δεν είναι χλιαρή, δεν είναι

επιφανειακή, ούτε συμφεροντολογική, είναι πίστη δοκιμασμένη να αντέχει στο χρόνο

και να υπερνικά τον πειρασμό. Μια τέτοια πίστη είναι η σωτηριώδης, είναι η πηγή

εμπνεύσεως, μια τέτοια άδολη πίστη θα πρέπει να δεόμεθα στον Κύριο Ιησού Χριστό να

μας εμφυσίσει, όπως έκαναν οι Άγιοί Του Απόστολοι «πρόσθες ημίν πίστιν Κύριε».

Αμήν.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2021

 

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Εισερχόμενα

Γραφείο αιρέσεων Ι.Μ.Πειραιώς

Συνημμένα9:54 π.μ. (πριν από 8 ώρες)
προς george.wilerΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣΙερεύςΣΥΝΑΞΙΣΠεριοδικόEfenpresstriklopodiaAndreasdaskalosMonkSerafimpreotvtsigkoskonstantinosauthorimkimpireosΜητρόποληπ.Νικόδημοςpvasilios7infomixhoulΙΕΡΑcontactpanhouaverophΣάλπισμαinfonewsimkythironaugmyrouskontzosNickthriskeftikainfopegtrdespotatoneapetropoulosinfoimag.gorgΑΝΔΡΕΑΣganagnoiakritisΤΡΕΛΟ-contactPetergram.imkawΠαναγιώτηςakhs1914gmanolisΤάσοςεγώagiatriadatselengmitropoliimkachrisgefsiI.M.PΜΗΤΡΟΠΟΛΗestiapminfoinfoinfoΕπιτροπήimaaorthotypLeonidasaktinesblogspottasthyrasAmethystLawgap10kostdantinfok.dantilis

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 15η Φεβρουαρίου 2021

 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ

 ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ


ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 15 η Φεβρουαρίου 2021

Η ΜΟΝΟΛΟΓΙΣΤΗ «ΕΥΧΗ» ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΛΑΘΕΜΕΝΗ;

Πριν λίγο καιρό ο «Πάπας» Φραγκίσκος τόλμησε να διορθώσει την Κυριακή

Προσευχή, και συγκεκριμένα τη φράση: «Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν»,

και να την αντικαταστήσει με τη φράση: «μην μας αφήσεις να υποκύψουμε

στον πειρασμό». Κι’ αυτό, διότι θεώρησε, ως νομιζόμενος «αλάθητος», ότι ο

Κύριος τη δίδαξε λάθος! Αυτή η πρωτοφανής πράξη του δεν είναι άσχετη με το

νέο περιρρέον «πνευματικό κλίμα» της λεγομένης «Νέας Εποχής του

Υδροχόου», σύμφωνα με το οποίο, η ανθρωπότητα έλαβε «νέο φως» και άρα

κάθε αξία του παρελθόντος τίθεται υπό κρίση και αμφισβήτηση. Ζούμε σε εποχή

πρωτοφανούς απόρριψης κάθε αξίας που μας κληροδότησε το παρελθόν.

Το «πνευματικό τέκνο» της «Νέας Εποχής» είναι ο Οικουμενισμός, ο οποίος

προάγει τον θρησκευτικό συγκρητισμό. Εδώ και έναν αιώνα, έχουν τεθεί τα

θεμέλια μιας νέας θρησκευτικότητας, η οποία ήρθε να αντικαταστήσει την

πνευματικότητα του Χριστιανισμού, ως δήθεν ξεπερασμένη θρησκευτικότητα,

ταυτισμένη με την «ατομική καταπίεση και τον άτεγκτο δογματισμό». Ο

άνθρωπος της «Νέας Εποχής» δεν αισθάνεται ότι έχει ανάγκη από αυθεντίες,

διότι θεωρεί τον εαυτό του μοναδική αυθεντία, «θεό», και άρα ικανό να

κατανοήσει ο ίδιος, χωρίς μεσάζοντες και δασκάλους, την «αλήθεια». Δεν έχει

ανάγκη από σωτηρία και σωτήρες, διότι θεωρεί τον εαυτό του σωτήρα του

εαυτού του, σύμφωνα με τα διδάγματα της Θεοσοφίας, η οποία άντλησε τις

αρχές της από τα ανατολικά θρησκεύματα (Ινδουϊσμό, Βουδδισμό, Ταοϊσμό,

Λαμαϊσμό, κλπ). Πιστεύει ότι είναι «θεός», αφού αποτελεί ενότητα με την

«συμπαντική ολότητα», η οποία ταυτίζεται με το «Θεό» (Πανθεϊσμός).

Είναι γνωστό ότι η «Νέα Εποχή», δια του οικουμενιστικού συγκρητισμού,

ετοιμάζει μια νέα παγκόσμια θρησκεία, η οποία θα εκφράζει τις δικές της αρχές

και θα προωθεί τις δικές της επιδιώξεις. Δεν θα είναι στην ουσία νέα, αλλά μια

τερατώδης σύμπηξη των ήδη υπαρχόντων θρησκειών, με τον παραμερισμό των

επί μέρους στοιχείων, που τις δίνουν ξεχωριστό χαρακτήρα. Πρόκειται για την

εφιαλτική Πανθρησκεία, η οποία κάνει συχνά τις εμφανίσεις της, για να δείξει

την ύπαρξή της και να δηλώσει την επικράτησή της.

Σε αυτόν τον θρησκευτικό κυκεώνα θα ριχτεί και ο Χριστιανισμός, η

Εκκλησία του Χριστού. Ήδη από τις αρχές του 20 ου αιώνα το «μικρόβιο» του

Οικουμενισμού έχει εισέλθει στην Εκκλησία και απειλεί την αυθεντικότητά της

και τη μοναδικότητά της. Η Εκκλησία, από «Σώμα Χριστού» (Κολ.1,24),

«Καινή Κτίση» (Β΄Κορ.5,17) και «Κοινωνία Αγίων», υποβιβάστηκε σε

θρησκευτικό σχήμα και συγκαταλέγεται, με τη «βούλα» ακόμη και υψηλά

ιστάμενων εκκλησιαστικών προσώπων, σε μια από τις πολλές χριστιανικές

αιρέσεις, ως μια από τις θρησκείες του κόσμου. Από εγκάθετους


2

οικουμενιστικούς κύκλους, σύρεται σε ανόσιους και ανούσιους διαχριστιανικούς

και διαθρησκευτικούς διαλόγους, επί ίσοις όροις με τις αιρέσεις και τις

θρησκείες, με στόχο, αρχικά τη συνεργασία σε κοσμικό επίπεδο, και τελικά, την

φρικώδη ενοποίηση.

Βασική αρχή όσων ασχολούνται με αυτές τις δραστηριότητες είναι η

περιθωριοποίηση των δογμάτων και των ιερών παραδόσεων, οι οποίες ορίζουν

την Εκκλησία ως θείο καθίδρυμα, θεανθρώπινο οργανισμό, μοναδικό μη

συγκρίσιμο με καμιά αίρεση και θρησκεία, η οποία επεργάζεται τη σωτηρία του

κόσμου. Με φρίκη ακούμε και διαβάζουμε δηλώσεις υψηλόβαθμων κληρικών,

οι οποίοι «βλέπουν» σωτηρία και εκτός της Εκκλησίας. Πριν από καιρό

«πολυπράγμων» θεολόγος, από τον Ρ/Σ της Εκκλησίας υποστήριξε πως «το

λυτρωτικό έργο του Χριστού εκτείνεται και ενεργοποιεί τη σωτηρία και στις

άλλες θρησκείες»! Θεωρούν τις αιρέσεις ως «διαφορετικές παραδόσεις» και

«εκκλησίες» και τις θρησκείες ως «διαφορετικούς δρόμους αναγωγής στον ίδιο

Θεό», ως «διαφορετικούς δρόμους σωτηρίας»! Δεν διστάζουν κάποιοι να

μειώσουν και τους αγίους και θεοφόρους Πατέρες ως «ανθρώπους της εποχής

τους», οι οποίοι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε στην εποχή μας.

Χαρακτηρίσουν τη δισχιλιόχρονη εκκλησιαστική μας παράδοση ως

«αναχρονιστική», μη εφαρμόσιμη στην εποχή μας. Δε μπορούμε να

λησμονήσουμε τον χαρακτηρισμό των Ιερών Κανόνων, από υψηλά ιστάμενο

κληρικό της Εκκλησίας μας, ως «τείχη του αίσχους» και «μνημεία μίσους» και

τους αγίους Πατέρες, οι οποίοι διαχώρισαν την Εκκλησία από τον αιρετικό

Παπισμό και διέσωσαν την σώζουσα αλήθεια της, ως «θύματα του

αρχεκάκου»!

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από δημοσίευμα στο καλό

ιστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ, το οποίο φέρει τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο

Καναδά κ. Σωτήριο να αμφισβητεί την ορθότητα της μονολόγιστης, ή νοεράς

προσευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό» και να προτείνει

άλλη, δικής του εμπνεύσεως. Υπάρχει και το σχετικό βίντεο της ομιλίας του στο

YouTube:https://www.youtube.com/watch?v=dH8wAQCTs8w&t=860s&ab_cha

nnel=GOMetropolisToronto. Μεταξύ των άλλων ο Σεβασμιώτατος είπε: «Ἔχετε

ἀκούσει πολλὲς φορὲς ποὺ λένε ὅτι πρέπει νὰ προσευχώμαστε συνεχῶς μὲ τὴν

προσευχὴ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό”. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ

προσευχὴ, ὅταν τὴν κάνωμε, δὲν εἶναι ἡ σωστὴ προσευχή. ... Μία σωστὴ

προσευχὴ πρέπει νὰ περιέχει τρία πράγματα. Εὐχαριστία, δοξολογία καὶ

αἴτησι. ... Ἡ σωστὴ προσευχὴ εἶναι τὸ Πάτερ Ἡμῶν. ... Ἡ σωστότερη

προσευχὴ θὰ ἤτανε, ἐκτὸς βέβαια ἀπὸ τὸ Πάτερ Ἡμῶν, “Εὑχαριστῶ, δοξάζω

Σε Χριστέ, ἐλέησόν με”».

Θεωρούμε άστοχη την ενέργεια του Σεβασμιωτάτου να αμφισβητήσει την

ορθότητα της «ευχής», η οποία είναι συνδεδεμένη με τον Ησυχασμό, την

ύψιστη αυτή έκφραση της ορθοδόξου πνευματικότητας και αυθεντικότητας. Την

μονολόγιστη προσευχή την εμπνεύστηκαν και την εφάρμοσαν μεγάλοι Πατέρες

και Ασκητές, ως εφαρμογή της προτροπής του αποστόλου Παύλου

«αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄Θεσ.5,17). Μέσω αυτής καθάρθηκαν, αγίασαν,


3

θεώθηκαν και αξιώθηκαν να γίνουν θεόπτες, επόπτες του Θείου Φωτός, των

Ακτίστων και μεθεκτών Ενεργειών του Θεού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως οι

πρώτοι που αμφισβήτησαν την νοερά προσευχή, δηλαδή τη «Ευχή», ήταν οι

αιρετικοί Παπικοί τον 14 ο αιώνα, οι οποίοι δια του μοναχού Βαρλαάμ του

Καλαβρού πολέμησαν τον Ησυχασμό, την θέα του Ακτίστου Φωτός, κύρια στο

πρόσωπο του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Να μη λησμονούμε επίσης ότι η

πολεμική κατά του Ησυχασμού και της «Ευχής» καταδικάστηκαν από τις

Ησυχαστικές Συνόδους και κύρια την Σύνοδο του 1351, η οποία είναι για την

Εκκλησία μας, η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος.

Ο Σεβασμιώτατος θεωρεί λαθεμένα ότι η «Ευχή» δεν περιέχει τα τρία

στοιχεία της προσευχής, ήτοι: τη δοξολογία, την ευχαριστία και την ικεσία.

Φυσικά και τα εμπεριέχει. Όταν απευθυνόμαστε στο Χριστό και τον

αποκαλούμε «Κύριο», δηλαδή τον έχοντα το απόλυτο κύρος, ομολογούμε τη

θεότητά Του, που σημαίνει τον δοξολογούμε. Ο Ίδιος ο Χριστός εξήρε την

ομολογία του ονόματός Του: «πάς όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των

ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ, έμπροσθεν του Πατρός μου του εν

ουρανοίς» (Ματθ.10,32). Η ομολογία του Χριστού ως Θεού αληθινού είναι η

αληθινή και ύψιστη δοξολογία προς Αυτόν.

Όταν τον αποκαλούμε «Ιησού Χριστό», ομολογούμε την Ενανθρώπισή Του, η

οποία έγινε για χάρη της δικής μας σωτηρίας. Η Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου

είναι η υπέρτατη προσφορά και δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο.

Αποκαλώντας τον Σαρκωμένο Λόγο, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος,

ως Ιησού Χριστό, Του δηλώνουμε την ευαρέσκειά μας, την ευγνωμοσύνη μας

για την ενανθρώπησή Του και το επί γης απολυτρωτικό έργο Του. Τον

ευχαριστούμε για την μεγάλη δωρεά προς ημάς και κύρια για το σταυρικό Του

πάθος και την λαμπροφόρο ανάστασή Του, διά της οποίας ελευθερωθήκαμε από

τη δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο.

Όταν, τέλος, του ζητούμε να μας ελεήσει, ως αμαρτωλούς, η «Ευχή» μας

παίρνει και ικετευτικό χαρακτήρα. Ομολογούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, ότι

μόνον Αυτός και κανένας άλλος, μπορεί να μας σώσει. Εναποθέτουμε σ’ Αυτόν

την απολύτρωσή μας και τον παρακαλούμε να κάμει έλεος και να μας

συγχωρήσει.

Η αξία της «ευχής» είναι τεράστια, όπως εξηγεί ο άγιος Ησύχιος ο

Πρεσβύτερος: «Από την αδιάκοπη μνήμη και επίκληση του Κυρίου μας Ιησού

Χριστού, δημιουργείται μία σταθερή κατάσταση στο νου μας, αν δεν

παραμελούμε την ακατάπαυστη νοερή δέηση, τη συχνή νήψη και το έργο της

προσοχής. Όμως ας έχουμε ως συνεχές έργο μας την επίκληση του Κυρίου

μας Ιησού κάνοντας την με καρδιά, που πυρωμένη κράζει, ώστε κυριολεκτικά

να μεταλάβει το όνομα Ιησούς» (Ησυχίου προς Θεόδουλον). Ανάλογα ομιλούν

πάμπολλοι Πατέρες και τη συστήνουν στους πιστούς. Αποκαλείται νοερά και

καρδιακή προσευχή, διότι είναι αδιάκοπη ενθύμηση και βίωση της παρουσίας

του Χριστού, η οποία αποτρέπει την αμαρτία, καθαρίζει τον πιστό από

ακάθαρτους λογισμούς, τον αγιάζει και τον καθιστά αποδέκτη της χάριτος του

Θεού. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τόνισε πως η νοερά και καρδιακή


4

προσευχή, δηλαδή η «Ευχή» λειτουργεί σαν την αναπνοή: «Θεού

μνημονευτέον μάλλον ή αναπνευστέον».

Είναι προφανές πως αυτός που μισεί την «ευχή» είναι ο διάβολος και τα επί

γης όργανά του έχουν συμφέρον να μας στερήσουν το μεγάλο δώρο της

«ευχής»! Ένας πειραματισμός θα μας πείσει. Ας προσπαθήσωμε να κάνομε αρχή

της «ευχής» και τότε θα δούμε πόσοι λογισμοί δαιμονικοί θα μας επιτεθούν για

να παύσωμε. Όπως μας βεβαιώνουν οι άγιοι, η μονολόγιστη «ευχή» είναι ένα

από τα πλέον αποτρεπτικά όπλα κατά των πειρασμών του διαβόλου, που

σημαίνει την αξία της και την αποτελεσματικότητά της. Η «ευχή» επιδρά θετικά

στον όλο άνθρωπο. Δίνει τη βεβαιότητα της παρουσίας των ακτίστων ενεργειών

του Θεού. Γαληνεύει την ψυχή. Ηρεμεί το πνεύμα. Κατευνάζει τα πάθη. Χαρίζει

χαρά και αισιοδοξία. Δίνει δύναμη και ελπίδα. Αλλάζει κυριολεκτικά τη ζωή του

αδιάλειπτα προσευχομένου!

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να εκφράσουμε τη λύπη μας για

το γεγονός, ότι υλοποιούνται και στο χώρο της Εκκλησίας μας τα ολέθρια

διδάγματα της «Νέας Εποχής» και σκοτεινές επιδιώξεις της. Κάθε μετακίνηση

από τα όρια που έθεσαν οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, κάθε αμφισβήτηση

πίστης και πράξης, αποτελεί ακούσια ή εκούσια εκδούλευση στα σκοτεινά

σχέδια των νεοεποχιτών. Ό, τι έχει θεσπιστεί στην Εκκλησία μας και έχει

αντέξει στο χρόνο, είναι καρπός αλήθειας, στην οποία οδηγεί το Πανάγιο

Πνεύμα (Ιωάν.16,13). Θέλουμε να πιστεύουμε πως η αμφισβήτηση της

μονολόγιστης «ευχής» από τον Σεβασμιώτατο κ. Σωτήριο και η πρότασή του για

αντικατάστασή της με άλλη, δικής του εμπνεύσεως, έγινε προφανώς από

παρανόηση.


Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών