Ιερός Ναός ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Καστέλλας Πειραιώςαυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ


ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 27 η Σεπτεμβρίου 2021

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΟΥ

ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ


Όπως και άλλοτε έχουμε επισημάνει η ταραγμένη εσχατολογική εποχή μας,

εποχή μιάς άνευ προηγουμένου πνευματικής και ηθικής αποστασίας, ανήγαγε ως

υπέρτατο αγαθό και πρώτιστο ζητούμενο το κυνήγι της ηδονής. Αυτό βεβαίως

είναι τραγικό επακόλουθο και φυσική συνέπεια της υλιστικής θεωρήσεως του

κόσμου των τελευταίων αιώνων, σύμφωνα με την οποία τα πάντα είναι μόνον ύλη,

δεν υπάρχει τίποτε πέραν του τάφου και επομένως το νόημα της παρούσης ζωής

δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την απόλαυση των ηδονών. Η ηδονιστική

φιλοσοφία και ο υλιστικός τρόπος ζωής του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου

Επικούρου (341-250 π.Χ.), φαίνεται ότι έχει αναβιώσει και επικρατήσει στην

εποχή μας. Ολόκληρη η οικουμένη σήμερα μοιάζει με έναν απέραντο «Κήπο του

Επικούρου», όπου διδάσκεται και βιώνεται η ηδονή, η οποία έχει αναχθεί σε

ύψιστο ιδανικό και μοναδικό σκοπό της ζωής! Δυστυχώς ο σύγχρονος άνθρωπος

έφθασε στο σημείο να συμπεριφέρεται περίπου όπως τα άλογα ζώα, τα οποία

γεννιούνται χωρίς σκοπό, αναπαράγονται, πεθαίνουν και εκμηδενίζονται με το

θάνατό τους. Ο οίστρος της σεξουαλικότητας τον οδήγησε σε ακραίες

καταστάσεις, σε κάθε είδους σεξουαλικές διαστροφές. Αλλά δεν έμεινε μέχρις

αυτού του σημείου. Μέσα στην παραζάλη του πνευματικού του σκοτισμού,

προχώρησε σε ένα ακόμη βήμα, ακόμη πιο ολέθριο. Να επιχειρήσει να μυήσει στη

σεξουαλικότητα την αγνή και άδολη παιδική ψυχή, θεσπίζοντας εκπαιδευτικά

προγράμματα σεξουαλικής αγωγής από την νηπιακή και παιδική ηλικία.

Δυστυχώς η παρούσα κυβέρνηση ήδη από το τρέχον σχολικό έτος εισήγαγε στην

πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά και σε παιδιά προσχολικής

ηλικίας, το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής, περιφρονώντας την Ελληνορθόδοξη

παράδοσή μας και υλοποιώντας έναν από τους πρωταρχικούς στόχους της Νέας

Εποχής. Σχετικά με το θέμα αυτό είχαμε δημοσιεύσει δύο ανακοινώσεις μας: Η

πρώτη είχε τίτλο «Μάθημα ‘σεξουαλικής αγωγής’: Ολέθρια μύηση σε άωρο

ερωτισμό», (6-2-2020) και η δεύτερη: «Η εισαγωγή της σεξουαλικής

διαπαιδαγώγησης στα σχολεία στόχος και της νέας κυβέρνησης», (1-6-2020). Σ’

αυτές είχαμε επισημάνει και αποδείξει, ότι το θέμα είναι λεπτό και ακανθώδες, έχει

σημαντικές ηθικές, νομικές και επιστημονικές παραμέτρους, οι οποίες δεν πρέπει

να αγνοηθούν. Ότι η εισαγωγή αυτού του μαθήματος στα σχολεία και ιδιαίτερα

στις τάξεις του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού, θα έχει ολέθριες συνέπειες για

τα παιδιά μας. Είχαμε τονίσει, ότι δεν είναι παιδαγωγικώς ορθό «να φορτώνουμε

τα αγνά και αθώα παιδάκια της νηπιακής και παιδικής ηλικίας, στα οποία δεν

έχει ακόμη ‘ξυπνήσει’ το γενετήσιο ένστικτο και η έλξη προς το άλλο φύλο, με

γνώσεις που σε αυτήν την ηλικία δεν τις χρειάζονται….κάνοντας αναφορές στην


2


ανατομία των γεννητικών οργάνων ανδρός και γυναικός, στο βιολογικό και

κοινωνικό φύλο, στην αναπαραγωγή και στις ερωτικές σχέσεις, προκειμένου να

‘απαντήσουμε’ σ’ αυτά σε ‘ερωτήματα’, που ούτε καν έχουν ποτέ σκεφθεί». Ότι

«η καθιέρωση ενός τέτοιου ‘μαθήματος’ όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτε

το θετικό στην αγωγή των παιδιών μας, αλλά αντίθετα θα προσθέσει νέα ψυχικά

τραύματα στις αθώες παιδικές ψυχές. Θα αποτελέσει αναγκαστική μύηση σε

έναν άωρο ερωτισμό, καταστροφικό για τα ίδια και ολέθριο για την κοινωνία

του μέλλοντος». Ότι «και στα παιδιά της εφηβικής ηλικίας, στα οποία αρχίζει

πλέον να ‘ξυπνάει’ το γενετήσιο ένστικτο και η έλξη προς το άλλο φύλο, η

σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στο σχολείο εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Κανείς

δεν μπορεί να μας εγγυηθεί, ότι το μάθημα δεν θα εξελιχθεί σε πληροφόρηση για

τρόπους και πρακτικές που προσφέρουν σεξουαλική ικανοποίηση. Ότι δεν θα

συνοδεύεται από εποπτικό υλικό, που θα ερεθίζει την περιέργεια και θα εξωθεί

σε σεξουαλικές ‘δοκιμές’, ότι δεν θα περιλαμβάνει ενημέρωση για

ομοφυλοφιλικές σχέσεις, ή για αποκλίσεις σε παρά φύσιν σεξουαλικές σχέσεις.

Όλα αυτά δεν είναι προϊόν ‘επιστημονικής φαντασίας’, διότι ήδη έχουν

παρατηρηθεί σε άλλες ‘προοδευμένες’ χώρες της Ευρώπης»!

Αναφερθήκαμε ακόμη, ότι σύμφωνα με τον νόμο οι μοναδικοί υπεύθυνοι για το

είδος της διαπαιδαγώγησης του παιδιού τους και  βεβαίως και της σεξουαλικής,

είναι οι γονείς. Όπως ορίζει η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού:

«Οι γονείς έχουν, κατά προτεραιότητα, το δικαίωμα να επιλέγουν το είδος της

παιδείας που θα δοθεί στα παιδιά τους» (άρθρο 26, παρ. 3). Οι δε γονείς

καλούνται, να προσεγγίσουν το εξαιρετικά ευαίσθητο αυτό θέμα κατόπιν

προσευχής, με τον κατάλληλο τρόπο και στον κατάλληλο χρόνο και αφού

προηγουμένως συμβουλευτούν τον «πνευματικό» τους. Αυτή είναι η πρακτική της

Ελληνορθόδοξης παράδοσής μας, να είναι δηλαδή η οικογένεια το πρώτο

«σχολείο», η «κιβωτός» όπου έρχεται στον κόσμο το παιδί, ως εικόνα του Θεού

και όπου διαπλάθεται με οδηγό την πίστη και την ηθική διδασκαλία της Εκκλησίας

μας. Επομένως η προσέγγιση ενός τόσο λεπτού και ακανθώδους θέματος οφείλει

να γίνεται όχι στα πλαίσια ενός σχολικού μαθήματος, ισοπεδωτικά και οριζόντια,

αλλά να είναι εξατομικευμένη, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και το βαθμό

ωριμότητος του εφήβου. Η θεόσδοτη ερωτική διάσταση στην ανθρώπινη φύση

διαφέρει διαμετρικά από την ζωώδη σεξουαλικότητα, την ηδονιστική σκοπιμότητα

και την αναπαραγωγική διαδικασία του ζωικού βασιλείου και ως εκ τούτου δε

μπορεί να γίνει «γνωστικό» αντικείμενο μιάς εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά

βιώνεται ως λειτουργία, μέσα στην οικογένεια, σύμφωνα με τις αρχές του

Ευαγγελίου!

Επίσης δεν παραλείψαμε να παραθέσουμε στοιχεία από τον διεθνή χώρο, από

χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, στις οποίες έχει εφαρμοσθεί η

σεξουαλική διαπαιδαγώγηση εδώ και αρκετές δεκαετίες πρίν από μας. Η τραγική

πραγματικότητα είναι ότι τα αποτελέσματα της «σεξουαλικής αγωγής» στις εν

λόγω χώρες όχι μόνο δεν ήταν «θετικά», αλλά τα ακριβώς αντίθετα από τα

αναμενόμενα. Οι υπάρχουσες στατιστικές επιβεβαιώνουν, ότι τα σεξουαλικώς

μεταδιδόμενα νοσήματα και οι περιπτώσεις νεαρών κοριτσιών εφηβικής ηλικίας,


3


που μένουν έγκυες και στη συνέχεια κάνουν έκτρωση, δεν έχουν εξαλειφθεί, αλλά

αντίθετα αυξάνουν όλο και περισσότερο. Ότι στις χώρες αυτές παρατηρούνται

κρούσματα βιασμού παιδιών μεταξύ τους, ακόμα και σε νηπιαγωγεία. Ότι τα

σεξουαλικά «ενημερωμένα» παιδιά, πολλές φορές για μια ασήμαντη αφορμή,

αρπάζουν τα όπλα και σκοτώνουν αθώους δασκάλους και συμμαθητές τους. Ότι η

αμφιβολία για την «ταυτότητα φύλου» δημιουργεί στις παιδικές ψυχές βαθιά

σύγχυση, ώστε να αγωνιούν, ποιο είναι το «πραγματικό φύλο» τους και να

αναζητούν την «αλλαγή» του.

Το ενθαρρυντικό είναι ότι υπάρχει σημαντική αντίδραση της υγιαίνουσας

κοινωνίας μας, η οποία αντιστέκεται και διαμαρτύρεται, διότι αντιλαμβάνεται,

πόσο επιβλαβές για την ψυχοσωματική υγεία των παιδιών είναι η εισαγωγή της

σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία, υπό το πρόσχημα, της δήθεν «ορθής

πληροφόρησης» των παιδιών για την γενετήσια λειτουργία. Παραθέτουμε ένα

πολύ κατατοπιστικό Ψήφισμα από πρόσφατη συγκέντρωση διαμαρτυρίας από

Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία των Αθηνών μαζί με το Πανελλήνιο Κίνημα

«Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά». Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα,

20 Σεπτεμβρίου 2021, έξω από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, στο

Μαρούσι με αφορμή την επιβολή από αυτό του μαθήματος της «Ολοκληρωμένης

ή Συμπεριληπτικής» Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης στα σχολεία από την νηπιακή

ηλικία και είχε στόχο την άμεση απόσυρσή του εν λόγω μαθήματος και την μη

συμμετοχή κανενός παιδιού και εκπαιδευτικού σε αυτό: «Σήμερα, Δευτέρα 20

Σεπτεμβρίου 2021 και ώρα 5 μ.μ., στην είσοδο του Υπουργείου Παιδείας στο

Μαρούσι, πραγματοποιήθηκε, από τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία

Αθηνών, συγκέντρωση διαμαρτυρίας με αφορμή την επιβολή από το Υπουργείο

Παιδείας του μαθήματος της ‘Ολοκληρωμένης ή Συμπεριληπτικής’

Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης στα σχολεία από την νηπιακή ηλικία. Μετά το

πέρας των σχετικών ομιλιών αναγνώσθηκε το παρακάτω ψήφισμα, το οποίο και

εγκρίθηκε από τους παρισταμένους.

1. Από εφέτος εισάγονται σε όλα τα σχολεία της χώρας μας, τα εργαστήρια

δεξιοτήτων που περιλαμβάνουν και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Αυτή

επιτυγχάνεται μέσα από τα ‘ολοκληρωμένα ή συμπεριληπτικού τύπου’

προγράμματα σεξουαλικής υγείας. Δεν πρόκειται για μαθήματα βιολογίας της

αναπαραγωγής, αλλά είναι φροντιστήρια πρόωρης εισαγωγής σε μια νέα

κανονικότητα σεξουαλικής συμπεριφοράς.

2. Με τα προγράμματα αυτά γίνεται προώθηση και εξασφάλιση των

(υποτιθεμένων) σεξουαλικών και αναπαραγωγικών δικαιωμάτων των παιδιών.

Ωστόσο σε καμία συνθήκη, ή χάρτη δικαιωμάτων που έχει ψηφιστεί απευθείας

από κράτη–μέλη της ΕΕ, ή του ΟΗΕ δεν υπάρχει λεκτική αναφορά σε

σεξουαλικά και αναπαραγωγικά δικαιώματα ή στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.

3. Με το πρόσχημα της αναγνώρισης των εν λόγω αμφιλεγόμενων

δικαιωμάτων προωθείται η πρόωρη και η μη κανονική σεξουαλική

συμπεριφορά από την παιδική ηλικία. Τα παιδιά διδάσκονται τη διαδικασία της

σεξουαλικής διαπραγμάτευσης, της συναίνεσης και της επιλογής συντρόφου.

Εκπαιδεύονται στις ποικίλες εκφράσεις της σεξουαλικότητας, που έχει


4


αποσυνδεθεί από την αναπαραγωγή, την κανονικότητα, και τη δημιουργία

οικογένειας, και εθίζονται σε συμπεριφορές υψηλού κινδύνου.

4. Το σχολείο στοχεύει στη δημιουργία μιας νέου τύπου αντίληψης για την

οικογένεια, την κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις. Η εν λόγω

διαπαιδαγώγηση παραποιεί την αλήθεια για το γάμο, την παραδοσιακή

οικογένεια, τη γενετήσια δραστηριότητα, την αναπαραγωγική διαδικασία, την

υγεία, την τεκνογονία, την αξία και το ρόλο των γονέων, την επιστήμη,

προσβάλλοντας τη ζωή, την υγεία και την οικογενειακή προοπτική του παιδιού.

5. Τα προγράμματα αυτά παραβιάζουν το δικαίωμα του παιδιού να λάβει

μόρφωση σε αρμονία με τη θρησκευτική του πίστη, ειδικότερα την Ορθόδοξη

Χριστιανική, και τις αρχές της οικογένειας που το ανατρέφει. Η παραπλανητική

αυτή διαπαιδαγώγηση, αφού δώσει καταρχήν την ψευδή βεβαίωση στους γονείς,

πως σέβεται τις θρησκευτικές αντιλήψεις, πως κινείται από ‘αγάπη και

ενδιαφέρον’ για το παιδί, κατόπιν τα παρακινεί να αναθεωρήσουν και να

απορρίψουν όποιο θρησκευτικό, ή πολιτισμικό στοιχείο τούς στερεί τη

σεξουαλική τους απόλαυση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ιδεολογικά

στρατευμένο σύστημα παραπληροφόρησης που ξεθεμελιώνει τις αρχές της

Χριστιανικής πίστης ως αντίθετης στους στόχους του.

6. Το συγκεκριμένο ‘εργαστήριο δεξιοτήτων’ προωθεί ως ισότιμες τις ‘νέου

τύπου’ οικογένειες και προάγει προς υποστήριξή τους την εφαρμογή των

σύγχρονων αναπαραγωγικών και αντισυλληπτικών τεχνικών.

7. Μέσα από αυτά τα προγράμματα δέχονται επίθεση οι γονείς και τα γονεϊκά

δικαιώματα. Το Υπουργείο παραπλανά τους γονείς, προφασιζόμενο πως τα

προγράμματα στοχεύουν στην προστασία και την ασφάλεια των παιδιών τους,

οικειοποιείται το ρόλο τους, παρέχει ‘μόρφωση’ για θέματα που δεν έλαβε

εξουσιοδότηση και τελικά στρέφει τα παιδιά εναντίον των γονέων όταν

επιχειρήσουν να αρθρώσουν λόγο αντίρρησης.

8. Παρά τον χαρακτηριζόμενο ως ‘επιστημονικό’ χαρακτήρα της, η

συμπεριληπτική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ουδέποτε αποδείχθηκε

επιστημονική, ή αποτελεσματική, όπου εφαρμόστηκε. Πράγματι, η εφαρμογή

της οδήγησε σε αντίθετα αποτελέσματα σε σχέση με τους αναφερόμενους ως

στόχους: αύξηση των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων, των

αμβλώσεων, των ψυχολογικών προβλημάτων, σύγχυση ταυτότητας φύλων,

κοινωνικά προβλήματα, δημιουργία νέων τύπων ‘οικογενειακών δομών’ και

γενεών στερημένων και αδικημένων παιδιών.

9. Οι συγκεκριμένη δεξιότητα αποτελεί πύλη εισόδου στα σχολεία ΜΚΟ

ασαφών και αμφίβολων συμφερόντων. Τα παιδιά μέσω του σχολικού αυτού

προγράμματος προσεγγίζουν επιλεκτικά δημόσιες, ή ιδιωτικές δομές υγείας για

να λάβουν συμβουλές για τη σεξουαλική τους δραστηριότητα, πάντα προς την

‘ολοκληρωμένη κατεύθυνση’.

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία των Αθηνών πιστεύουν πως η

σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι μεγίστης σημασίας, διότι πρόκειται για την

επιστήμη της ζωής και των αξιών της. Η μόνη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που

είναι προς όφελος του παιδιού, είναι εκείνη που το στηρίζει στην εγκράτεια έως


5


τον Ορθόδοξο Χριστιανικό του Γάμο και οι καταλληλότεροι για να την

προσφέρουν είναι οι γονείς του παιδιού.

Τα μοναδικά σχολικά προγράμματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης που θα

μπορούσαν κατά παραχώρηση να γίνουν αποδεκτά, είναι τα προγράμματα που

σέβονται τα δικαιώματα των γονέων και βασίζονται στη βιολογία. Τα εν λόγω

προγράμματα πρέπει να περιλαμβάνουν την ενημέρωση για την αξία της

οικογένειας, της ζωής του αγέννητου παιδιού, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα

νοσήματα, θέματα υγιεινής, καθώς και για τους κινδύνους από την εμπλοκή

στην άκαιρη σεξουαλική δραστηριότητα.

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία των Αθηνών είναι απολύτως αντίθετα

με την εφαρμογή των προγραμμάτων ‘ολοκληρωμένου ή συμπεριληπτικού

τύπου’, απαιτούν την άμεση απόσυρσή τους και την μη συμμετοχή κανενός

παιδιού και εκπαιδευτικού σε αυτά. Επιπλέον δηλώνουν πρόθυμα να

συνεργαστούν με το Υπουργείο Παιδείας για την διαμόρφωση προγραμμάτων,

που θα σέβονται τις αρχές της Ελληνορθόδοξης παράδοσης, της επιστήμης και

τα δικαιώματα των γονέων».

Κλείνοντας, θα θέλαμε να εκφράσουμε για μια ακόμη φορά την αγωνία μας για

το κατάντημα της παιδείας στην πατρίδα μας. Η σύγχρονη Ελληνική παιδεία

δυστυχώς έχει εκτροχιαστεί από τον πραγματικό της στόχο και προορισμό, την

ηθική δηλαδή και πνευματική διάπλαση του παιδιού, σύμφωνα με τις αρχές και

αξίες της Ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας και έχει εκφυλιστεί σε παιδεία, που

υπηρετεί τον «κοινωνικό ευδαιμονισμό». Αφού συγχαρούμε τους διοργανωτές της

αγωνιστικής συγκέντρωσης, δηλώνουμε ότι συμφωνούμε απόλυτα με τις θέσεις

τους και τους δίκαιους προβληματισμούς τους. Τέλος παρακαλούμε την διοικούσα

Εκκλησία να πάρει το θέμα «στα χέρια της» και με το κύρος που διαθέτει απέναντι

στην Πολιτεία, να αγωνιστεί με συλλαλητήρια, με διανομή φυλλαδίων «Προς τον

λαό», με Ημερίδες και Συνέδρια και με κάθε άλλο νόμιμο μέσο που διαθέτει, ώστε

να επανέλθει η παιδεία μας στην ορθή πορεία πλεύσεώς της.


Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2021

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ


ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Πατήρ Παύλος

Εν Πειραιεί τη 20 η Σεπτεμβρίου 2021


ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΕΙΔΩΛΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ


ΣΠΟΥΔΑΙΩΝ ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ


Ένα από τα παράδοξα φαινόμενα της σύγχρονης κοινωνίας μας είναι και αυτό

της ειδωλοποιήσεως και αποθεώσεως ανθρώπων, που θεωρήθηκαν ως σπουδαίοι

και μεγάλοι, επειδή διέθεταν κάποια έκτακτα φυσικά χαρίσματα. Ο σύγχρονος

αποστατημένος άνθρωπος, αφού απέρριψε από την ζωή του το μόνο αληθινό

πρότυπο του τελείου ανθρώπου, τον Θεάνθρωπο Χριστό, δημιούργησε νέα, δικά

του πρότυπα. Πρόβαλε ως πρότυπα άξια προς μίμηση διάφορα ανθρώπινα

πρόσωπα, που ανταποκρίνονται στις κοσμοθεωρίες και στον υλιστικό τρόπο ζωής

του και ικανοποιούν τις μηδενιστικές και ηδονιστικές επιθυμίες του. Τα σύγχρονα

ινδάλματα και πρότυπα της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας μας προέρχονται

κυρίως από τον χώρο της επιστήμης, της πολιτικής, της τέχνης, του αθλητισμού

κ.λ.π. Ο σύγχρονος άνθρωπος κατάντησε δυστυχώς ειδωλολάτρης, με την ευρεία,

(ή και με τη στενή), έννοια του όρου.

Ο ταραγμένος περασμένος αιώνας με την καταπληκτική πρόοδο των θετικών

επιστημών, τους δύο παγκοσμίους πολέμους και τις ριζικές πολιτικές και

κοινωνικές ανακατατάξεις και ανατροπές, άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην

πορεία της ανθρωπότητας. Όπως είναι γνωστό οι κυρίαρχες ιδεολογίες που

επικράτησαν κατά την περίοδο αυτή, ήταν αυτές του Μαρξισμού, του Μηδενισμού

και του Υπαρξισμού, γνήσια πνευματικά τέκνα του αθέου Ευρωπαϊκού

Διαφωτισμού. Οι θεωρίες αυτές διαπότισαν τις κοινωνίες με το δηλητήριο της

πλάνης, της αθεΐας και του υλισμού, με αποτέλεσμα να φθάσει ο σύγχρονος

ευρωπαίος άνθρωπος σε μια πρωτοφανή πνευματική και ηθική κατάπτωση και

αποστασία. Η πίστη στον άγιο Τριαδικό Θεό συκοφαντήθηκε ως «μεσαιωνικό

κατάλοιπο του σκοτεινού παρελθόντος», ενώ η χριστιανική ηθική ως

«αναχρονιστική και σκοταδιστική», επειδή στερεί τον άνθρωπο από την

απόλαυση των ηδονών της ζωής! Μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες, που επί

σειρά αιώνων αναδειχθήκαν αληθινοί διδάσκαλοι της ανθρωπότητος και

μετέδωσαν στα έθνη και τους λαούς τις αξίες και τις αρχές του Ελληνορθοδόξου

Πολιτισμού, τώρα πλέον παραμερίζονται, τίθενται στο περιθώριο και

στοχοποιούνται ως «σκοταδιστές» και «αναχρονιστές», ως «συντηρητές της

αντίδρασης» και ως «εχθροί της προόδου». Είναι πολύ χαρακτηριστικός και

εύστοχος ο λόγος του νεοφανούς αγίου Ιουστίνου του Πόποβιτς για την

ειδωλοποίηση της Ευρώπης: «Αναμφίβολα οι αρχές και οι δυνάμεις της

ευρωπαϊκής κουλτούρας και του πολιτισμού είναι Χριστομάχες. Για πολύν καιρό

διαμορφωνόταν ο τύπος του Ευρωπαίου ανθρώπου εωσότου αυτός

αντικατέστησε τον Θεάνθρωπο Χριστό με την φιλοσοφία και την επιστήμη του,


2


με την πολιτική και την τεχνική του, με την θρησκεία και την ηθική του. Με τα

σύγχρονα τεχνικά μέσα και τις πολιτικο-κοινωνικές επαναστάσεις, οι οποίες

είναι και αυτές γέννημα και θρέμμα της επανάστασης της Ευρώπης, ο τύπος

αυτός του Ευρωπαίου ανθρώπου καθίσταται πρότυπο του τέλειου ανθρώπου σ’

όλη την οικουμένη! Στη Δύση ούτε γνωρίζουν την Εκκλησία, ούτε γνωρίζουν την

οδό, ούτε γνωρίζουν έξοδο από τα αδιέξοδα. Εκεί όλα έχουν βυθιστεί στην

ψυχοφθόρα ειδωλολατρία και φιλαυτία, φιληδονία και σαρκολατρία. Γι’ αυτό,

Ευρώπη ίσον αναγέννηση της ειδωλολατρίας. Ψευδόχριστοι και ψευδοθεοί

έχουν πλημμυρίσει την Ευρώπη και από εκεί εξάγονται σε όλες τις αγορές της

Οικουμένης, έχοντας ως κύριο έργο τους να φονεύσουν τον Θεό και την ψυχή

στον άνθρωπο και έτσι να στερήσουν από τον κόσμο τη μοναδική ελπίδα και

αυτή την ίδια τη δυνατότητα της αληθινής κοινωνίας» [Από το βιβλίο: Αρχιμ.

Ιουστίνου Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Εκδόσεις

«Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 161, 164, 184 (αποσπάσματα, με

γλωσσική απλοποίηση)].

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από τις πομπώδεις

εκδηλώσεις αποθεώσεως προς τον πρόσφατα αποθανόντα διάσημο

μουσικοσυνθέτη Μιχαήλ (Μίκη) Θεοδωράκη. Αναμφίβολα ο μακαρίτης

καλλιτέχνης υπήρξε μια σπάνια ιδιοφυία στο χώρο της μουσικής με παγκόσμια

ακτινοβολία. Τα μουσικά του έργα, με επαναστατικό κυρίως χαρακτήρα, τον

έκαναν γνωστό σε όλο τον κόσμο και τα τραγούδια του έγιναν επαναστατικά

«εμβατήρια». Δημιούργησε, (μαζί με τον άλλο μεγάλο καλλιτέχνη, τον Μάνο

Χατζιδάκη)  «τομές  στον κορμό του ελληνικού τραγουδιού και γενικότερα του

πολιτισμού, αλλάζοντας την μορφή του, εισάγοντας τον ποιητικό λόγο στην

καθημερινότητα των απλών ανθρώπων· στη μουσική, έφεραν την αναδιάταξη

των οργάνων στην ενορχήστρωση – συνοδεία των μελωδιών…Τα τραγούδια

εκείνα προκάλεσαν μια ορμητική ενέργεια· δημιούργησαν μια θάλασσα

μελωδιών, συμφωνικών έργων, κύκλους τραγουδιών, εν πάσει περιπτώσει,

έθεσαν βάσεις για τη σύγχρονη ελληνική μελοποιία.…Εκείνη η χρονική στιγμή

τού ’50, έμελλε να είναι η σπίθα που θα γινόταν φλόγα και η φλόγα φωτιά!

Πύρινος λόγος ατομικής και κοινωνικής συνείδησης. Η παρουσία του από

εκείνη τη στιγμή υπήρξε καταλυτική, βάζοντας (μαζί με τον Χατζιδάκη) τα

θεμέλια μιας νέας τραγουδιστικής αντίληψης, αλλά και πολιτισμικής

αυτογνωσίας», (Νότης Μαυρουδής: «Σκόρπιες σκέψεις για τον απόντα Μίκη»,

www.inewsgr.com/370/notis-mavroudis-skorpies-skepseis-gia-ton-aponta-miki.

htm). Ωστόσο ένα κατά τη γνώμη μας αρνητικό στοιχείο στις μουσικές του

συνθέσεις ήταν το γεγονός ότι τα έργα που μελοποίησε ήταν, κατά κανόνα, έργα

μαρξιστών ποιητών και νεοεποχιτών. Αναφέρουμε εδώ τα ποιήματα του Οδυσσέα

Ελίτη, τα οποία εκφράζουν τις αρχές της «Νέας Εποχής» και δυστυχώς του

Νεοπαγανισμού.

Ωστόσο ο Μίκης, πέρα από μουσικοσυνθέτης, συνέδεσε τη ζωή του με το

μαρξιστικό κίνημα στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε στα εφηβικά του

χρόνια στην πολιτική παράταξη της «δεξιάς» και μάλιστα ως μέλος της ΕΟΝ, του


3


Ιωάννη Μεταξά. Είχε δυστυχώς ταλαιπωρηθεί στα χρόνια μετά τον αδελφοκτόνο

εμφύλιο σπαραγμό και αργότερα στα χρόνια της επταετούς δικτατορίας, επί των

ημερών της οποίας τα τραγούδια του είχαν γίνει εμβατήρια αγώνων και «σημαία»

ενάντια στο απαράδεκτο στρατιωτικό καθεστώς της Χούντας. Ο ίδιος είχε ένα

ασταθή πολιτικό και ιδεολογικό προσανατολισμό, αναμειγνύοντας τις διεθνιστικές

αρχές της μαρξιστικής αριστεράς με εθνικά και πατριωτικά στοιχεία. Αναφέρουμε

εδώ την πατριωτική του στάση και τη συστράτευσή του με όλες τις υγιείς

παραδοσιακές δυνάμεις του τόπου στο θέμα της λεγομένης «Συμφωνίας των

Πρεσπών», και τη συμμετοχή του στα πολυπληθή συλλαλητήρια της

Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, πράγμα το οποίο προκάλεσε, όπως ήταν επόμενο,

την οργή της τότε κυβέρνησης του Σύριζα.

Εις ό,τι αφορά τη στάση του απέναντι στην Ορθόδοξη πίστη μας, δεν υπήρξε

συνεπής πολέμιος της Εκκλησίας, διότι δεν υπήρξε ποτέ συνεπής μαρξιστής. Από

τα κατά καιρούς λεγόμενά του μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι μάλλον έκλινε

προς τον αγνωστικισμό, διαμορφώνοντας μια σκιώδη «πίστη» σ’ έναν

απροσδιόριστο Θεό, τον Οποίο όμως αμφισβήτησε πολλές φορές. Παρ’ όλα αυτά

σεβάστηκε την Ορθόδοξη παράδοσή μας και μελοποίησε εκκλησιαστικούς ύμνους,

τους οποίους μεταποίησε σε ορατόρια, όπως η Θεία Λειτουργία, η νεκρώσιμη

ακολουθία, το τροπάριο της Κασσιανής κλπ. Γι’ αυτό και ο μακαριστός Μίκης

εθεωρείτο ως «αιρετικός» από την αριστερά, η οποία μόνον μετά το θάνατό του

τον «θυμήθηκε» για να τον τιμήσει!

Από τη δική μας σκοπιά ο μακαρίτης Μίκης υπήρξε όντως ένας σπάνιος

καλλιτέχνης και τιμούμε το καλλιτεχνικό του έργο. Όμως δε μπορούμε να πούμε το

ίδιο για τον ιδεολογικό, αλλά και τον ασταθή και μεταβαλλόμενο πολιτικό του

προσανατολισμό, ενώ θλίψη και οδύνη προξενεί στις ψυχές μας η ρηχή και

σκιώδης πίστη του στον άγιο Τριαδικό Θεό, η οποία μάλιστα εκδηλώθηκε με την

εν ζωή επιθυμία του να μη στηθεί Σταυρός και καντήλι στον τάφο του!

Εις ό,τι αφορά τις ανούσιες και υπέρμετρες εκδηλώσεις τιμής του έργου και του

προσώπου του, (με τη συμμετοχή της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας του τόπου

μας), κατά την κηδεία του και πριν από αυτήν, τις θεωρούμε απαράδεκτες από την

άποψη της Ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως. Η Εκκλησία με άλλα κριτήρια κρίνει

την μεγαλοσύνη ενός ανθρώπου και με άλλα ο κόσμος. Για την Εκκλησία αληθινά

μεγάλοι είναι εκείνοι, που με την Χάρη του Θεού επέτυχαν την πιο μεγάλη νίκη.

Είναι εκείνοι που νίκησαν τα πάθη του παλαιού άνθρωπου, τον κόσμο της

αμαρτίας και τον διάβολο. Είναι εκείνοι που κατόρθωσαν να κάνουν κτήμα τους

τις αρετές και να φθάσουν στη θέωση. Που ενώθηκαν από τώρα, από την παρούσα

ζωή, με την πηγή της ζωής, τον Χριστό και αξιώθηκαν να γίνουν μέτοχοι της

βασιλείας των ουρανών. Είναι τέλος εκείνοι, τους οποίους ο Θεός εδόξασε, ήδη

από την παρούσα ζωή, με δόξα άφθαρτη, αληθινή και αιώνια. Και αυτοί βέβαια

είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Επομένως οι ιαχές «αθάνατος», που ακούστηκαν

κατά την ταφή του, όπως και η άποψη που εξέφρασε κορυφαίο πολιτειακό

πρόσωπο, ότι ο Μίκης υπήρξε δήθεν «ο παιδαγωγός του λαού», δεν έχουν κατά

την ταπεινή μας γνώμη καμία αξία και περιεχόμενο.


4


Περαίνοντας, δηλώνουμε ότι τιμούμε τον εκλιπόντα σπουδαίο καλλιτέχνη.

Όμως δεν «πέφτουμε στην παγίδα» να τον αποθεώσουμε, έχοντας υπ’ όψη μας την

προσωπική του ζωή και τον ασταθή πολιτικό χαρακτήρα του. Πολύ περισσότερο

δεν έχουμε δικαίωμα να τον τιμήσουμε, ή να τον προβάλουμε, ως πρότυπο προς

μίμηση μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, η οποία γνωρίζει να τιμά και να προβάλλει

ως πρότυπα προς μίμηση μόνο τα ζωντανά και πιστά μέλη της, δηλαδή τους αγίους

της. Ο Μίκης θα ήταν πραγματικά μεγάλος και θα προσέφερε σπουδαία υπηρεσία

στην Εκκλησία και στην κοινωνία, εάν με την ζωή και το έργο του γινόταν ο

εμπνευστής και ο χειραγωγός του λαού προς την εν Χριστώ ζωή. Εάν με τα

τραγούδια του και τις μουσικές του συνθέσεις μας ανύψωνε από τα πρόσκαιρα στα

αιώνια. Εάν γινόταν ο κήρυκας της Ορθοδόξου πίστεως και της αιωνίου ζωής.

Όλα όσα προηγουμένως ελέχθησαν αποσκοπούν στο να μας δώσουν ορισμένα

εκκλησιολογικά κριτήρια, που είναι τα μόνα ορθά και υγιή κριτήρια, με τα οποία

μπορούμε να αξιολογήσουμε την μεγαλοσύνη, ή όχι, των ανθρώπων εκείνων, που

θεωρούνται ως μεγάλοι και σπουδαίοι κατά κόσμον. Και τούτο διότι με βάση αυτά

θα μας κρίνει ο Θεός την ημέρα της κρίσεως. Να μας προφυλάξουν από ακρότητες

και υπερβολές, στις οποίες εύκολα μπορούμε να παρασυρθούμε οι πάντες, ακόμη

και εκκλησιαστικά πρόσωπα. Και τέλος να αποτελέσουν σύμφωνα και πάλι με τον

άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς «μία εκ βαθέων κραυγή και εν προσευχή πρόσκληση στη

μοναδική οδό της σωτηρίας μέσω της μετάνοιας»! Αυτό άλλωστε είναι και η

ουσία του ταπεινού μας έργου, το κήρυγμα της μετάνοιας!


Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών