https://www.facebook.com/enoriaintimioustavroukastellaspireaus/
Ιερός Ναός ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Καστέλλας Πειραιώςαυτού του ιστολογίου
Δευτέρα 26 Ιουλίου 2021
ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΠΡΩΤΟΦΑΝΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΥ ΛΑΘΟΥΣ
Κυριακή 18 Ιουλίου 2021
Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙ ΑΙΡΕΣΕΙ;
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 15η Ιουλίου 2021
Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙ ΑΙΡΕΣΕΙ;
Ο Οικουμενισμός είναι παναίρεση, σύμφωνα με τον ομολογητή άγιο
Ιουστίνο Πόποβιτς, δηλαδή σύστημα αιρέσεων και κακοδοξιών,
συγκεφαλαιώνοντας όλες τις αιρέσεις του παρελθόντος. Το περίεργο,
μάλλον το σατανικό, είναι ότι δεν υιοθετεί επίσημα κάποια από τις
κακοδοξίες του παρελθόντος, αλλά και δεν απορρίπτει καμία. Αυτό
σημαίνει ότι στο δαιδαλώδες σύστημά του χωράει κάθε πλάνη και
κακοδοξία, όσο ακραία και αν είναι. Επίσης δεν απορρίπτεται η αλήθεια,
αλλά εξισωμένη με τις πλάνες, σβήνεται στον κυκεώνα των κακοδοξιών
του. Είναι άλλωστε γνωστές οι αρχές του νεοεποχίτικου θρησκευτικού
συγκρητισμού: «πίστευε ό, τι θέλεις, όμως μην απολυτοποιείς την
πίστη σου», «όλες οι θρησκείες είναι καλές και οδηγούν στον ίδιο
Θεό» και ακόμη: «η αλήθεια δεν υπάρχει αυτούσια σε καμιά
θρησκεία, αλλά είναι διαμοιρασμένη σε όλες τις θρησκείες, η πλήρης
αλήθεια θα αποκαλυφθεί όταν ενωθούν οι θρησκείες»! Παράλληλα
δίνεται και «μεσσιανική» διάσταση στον θρησκευτικό Οικουμενισμό,
υποστηρίζοντας πως αν συντελεστεί η θρησκευτική ένωση του κόσμου,
θα επέλθει η ειρήνη και η ευημερία στην οικουμένη!
Μήτρα του οικουμενιστικού θρησκευτικού συγκρητισμού είναι ο
παραφθαρμένος δυτικός χριστιανισμός, ο οποίος παραχαράχτηκε και
καταρρακώθηκε τα τελευταία χίλια χρόνια από τον αιρετικό
φραγκολατινικό Παπισμό και κομματιάστηκε από το γέννημά του, τον
επίσης αιρετικό Προτεσταντισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Οικουμενισμός
γεννήθηκε στον προτεσταντικό χώρο, για να φρενάρει την αφάνταστη
πολυδιάσπαση και να συγκολλήσει τα μυριάδες κομμάτια του. Δεν είναι
τυχαίο επίσης ότι το παναιρετικό Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών
(ΠΣΕ) ιδρύθηκε στα σπλάχνα του Προτεσταντισμού το 1948 και
παραμένει κατ’ ουσίαν προτεσταντικό, παρά την απαράδεκτη συμμετοχή
Ορθοδόξων Εκκλησιών σ’ αυτό.
Μέσα στο νοσηρό αυτό πνευματικό και θρησκευτικό κλίμα
αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια και ο κοσμικός Οικουμενισμός, η
παγκοσμιοποίηση, ο οποίος αποσκοπεί στην πολιτική, οικονομική,
πολιτιστική και θρησκευτική ενοποίηση του κόσμου, του οποίου ο
θρησκευτικός συγκρητισμός είναι δική του επιδίωξη, με το μέλλον της
ανθρωπότητας να φαντάζει αβέβαιο και δυσοίωνο.
Όπως είναι γνωστό, το Βατικανό έμεινε έξω από το ΠΣΕ, για
λόγους τακτικής και μόνο, καθ’ ότι θεωρεί ότι «η καθολική εκκλησία»
2
είναι η «αληθινή εκκλησία, υπό τον διάδοχο του αποστόλου Πέτρου»
και πως αναμένει τους πάντες να υποταχτούν στην εξουσία του «Πάπα»,
διότι δεν εννοείται η Εκκλησία χωρίς εκείνον, χωρίς την «ορατή ενότητα
με τον αντιπρόσωπο του Χριστού στη γη».
Όμως με την Β΄ Βατικανή Σύνοδο (1962-1965) θέσπισε τον δικό του
Οικουμενισμό, με το γνωστό «Διάταγμα περί Οικουμενισμού»,
αναγνωρίζοντας «εκκλησίες» και εκτός του Παπισμού, όμως
«ελλειμματικές», διότι δεν «βρίσκονται σε κοινωνία με τον διάδοχο
του Πέτρου, την ορατή κεφαλή της Εκκλησίας», τις οποίες καλεί να
ενταχτούν στην «καθολική εκκλησία». Αυτή άλλωστε την αντίληψη
έχει ο Παπισμός και για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Δυστυχώς το «μικρόβιο» του Οικουμενισμού είναι παρόν, εδώ και
έναν αιώνα και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Δια της λεγομένης
«Οικουμενικής Κινήσεως», μια πλειάδα υψηλόβαθμων κληρικών
(Πατριαρχών, Επισκόπων, Κληρικών, Μοναχών), αλλά και λαϊκών
καθηγητών θεολόγων, συμμετέχουν ενεργά στις δραστηριότητες του
Οικουμενισμού, για την επίτευξη της «χριστιανικής ενότητας».
Βεβαίως, δεν μένουν σε απλές εθιμοτυπικές σχέσεις με τους
συμμετέχοντες αιρετικούς στα οικουμενιστικά φόρα, αλλά προχωρούν σε
ανεπίτρεπτα «ανοίγματα», ακόμα και σε συμπροσευχές, οι οποίες
απαγορεύονται από τους Ιερούς Κανόνες, με την ποινή της καθαιρέσεως
γα τους κληρικούς και του αφορισμού για τους λαϊκούς. Επίσης
συμμετέχοντας στους ατέρμονους, ανούσιους και ανόσιους θεολογικούς
διαλόγους, το μόνο που κατάφεραν είναι η συνεχιζόμενη σχετικοποίηση
της Ορθοδόξου πίστεως και η αναγωγή των αιρέσεων σε «εκκλησίες»
και επίσης η περιχαράκωση των αιρετικών στις πλάνες τους, αφού σε
αυτούς δεν καταδεικνύονται οι κακοδοξίες, αλλά επιχειρείται να
κατανοηθούν, ως «διαφορετικές παραδόσεις»! Έχει ήδη καταρριφθεί ο
μύθος ότι οι Ορθόδοξοι συμμετέχουν σ’ αυτούς για να δώσουν την
Ορθόδοξη μαρτυρία στους ετεροδόξους! Η μόνη χαμένη από τους
διαλόγους είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία και κερδισμένοι οι αιρετικοί!
Ακούμε συχνά από επίσημα χείλη πως, οι δυτικές χριστιανικές
κοινότητες (παπικών, παλαιοκαθολικών, αγγλικανών, προτεσταντών,
κλπ) δεν είναι αιρετικές αλλά «εκκλησίες» με «διαφορετική
παράδοση»! Δεν βλέπουν πλάνες, αλλά «διαφορετικές παραδόσεις» τις
οποίες προσπαθούν να κατανοήσουν ως Ορθόδοξες. Για να θεμελιώσουν
μάλιστα τον ισχυρισμό τους, ερωτούν: «τους δυτικούς χριστιανούς ποια
Σύνοδος τους καταδίκασε ως αιρετικούς, αφού η αίρεση ορίζεται
μόνο συνοδικά»; Ειδικά για τον Παπισμό διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους
ότι δεν είναι αίρεση και μάλιστα καταδικασμένη συνοδικά!
Θεωρούμε ότι οι ισχυρισμοί αυτοί είναι «εκ του πονηρού» και
προβάλλονται για να πείσουν τους ανενημέρωτους θεολογικά και τους
αφελείς. Τόσο ο Παπισμός, όσο και το γνήσιο απόπαιδό του ο
3
Προτεσταντισμός είναι σαφέστατα και αποδεδειγμένα καταδικασμένοι
από πλειάδα Ορθοδόξων Συνόδων, για τις δεκάδες πλάνες και
κακοδοξίες τους, οι οποίες αποκρύπτονται σκοπίμως. Παράλληλα είναι
καταδικασμένοι από το σύνολο των αγίων και θεοφόρων Πατέρων, από
μεγάλους θεολόγους και φυσικά από την αλάνθαστη συνείδηση του
Ορθοδόξου πληρώματος, το οποίο αυτό είναι ο τελικός φύλακας της
σώζουσας αλήθειας της Εκκλησίας, όπως αποφάνθηκε εν Αγίω Πνεύματι
η σπουδαία Σύνοδος των Πατριαρχών της Ανατολής του 1848.
Ως ανασκευή αυτής της αστήρικτης θεωρίας, παραθέτουμε ένα
απόσπασμα από μνημειώδη ομολογητική εργασία του αειμνήστου
αγωνιστή και ομολογητή Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως κυρού
Αμβροσίου, που είχε εκπονήσει κατά την περίοδο των απαράδεκτων
ανοιγμάτων προς τον Παπισμό, του Πατριάρχου Αθηναγόρα, το οποίο
πήραμε από το ιστολόγιο της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος
Μελισσοχωρίου (https://www.impantokratoros.gr/BD7FE22A.el.aspx).
Ο μακαριστός Μητροπολίτης αναφέρει μια λίστα Ιερών Συνόδων
που καταδίκασαν των Παπισμό και τις πλάνες του. Επίσης αναφέρει και
ονόματα αγίων οι οποίοι θεωρούσαν ξεκάθαρα τον Παπισμό ως αίρεση
(φυσικά δεν υπήρξε ποτέ κάποιος άγιος που να μην ήταν σύμφωνος ως
προς αυτό). Ο μακαριστός Ιεράρχης δίνει ηχηρή απάντηση σε όσους
αρνούνται συνοδική καταδίκη του αιρετικού Παπισμού.
Έγραψε: «...Είναι λοιπόν “κατεγνωσμέναι” παρά Συνόδων ή
Πατέρων αι αιρετικαί διδασκαλίαι της Δύσεως; Ας ίδωμεν: Η
μεγάλη Σύνοδος του 879 εν Κωνσταντινουπόλει, η υπό πολλών
θεωρουμένη ως Ογδόη Οικουμενική, δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της
προσθήκης του Φιλιόκβε, εδογμάτισε: “Πάντες ούτω φρονούμεν,
ούτω πιστεύομεν. Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον
όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας, τω αναθέματι
καθυποβάλλομεν. Ει τις παρά τούτο το ιερον Σύμβολον τολμήσειεν
έτερον αναγράψασθαι ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι
αποθρασυνθείη, κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας
απόβλητος. Εί τις τοίνυν, εις τούτο απονοίας ελάσας, τολμήσειεν
έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρον ονομάσαι ή προσθήκην ή
αφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και
οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι,
ανάθεμα έστω!” (αυτόθι, σελ. 263-264). Ιδού, λοιπόν, βαρυτάτη,
επισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη και σχεδόν Οικουμενικού
χαρακτήρος καταδίκη του αιρετικού και βλασφήμου Φιλιόκβε!
Ότε ο Πάπας Ρώμης Σέργιος ο Δ΄ εχρησιμοποίησε το Σύμβολον
μετά της προσθήκης του Φιλιόκβε (1009), ο Πατριάρχης
Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος, μετ’ απόφασιν Συνόδου, διέγραψε το
όνομα του μνημονευθέντος Ρώμης Σεργίου εκ των διπτύχων της
Ανατολικής Εκκλησίας, έκτοτε δε μέχρι σήμερον ουδέν παπικόν
4
όνομα ετέθη εν αυτοίς» (Βασ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία,
εκδ. α΄, σελ. 344). Τα ονόματα των Προκαθημένων Εκκλησιών δεν
διαγράφονται βεβαίως δια “τοπικά έθιμα”, αλλά δι’ αιρέσεις!
Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασε και η εν
Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1054, οπότε εγένετο και το
οριστικόν Σχίσμα, αποκαλέσασα ειδικώς το “Φιλιόκβε”, όχι “τοπικόν
έθιμον”, αλλά “βλάσφημον δόγμα” (αυτόθι,σελ.344).
Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασαν και αι με τον
Ησυχασμόν ασχοληθείσαι Σύνοδοι του 1341, του 1347 και του 1351.
Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1440, Σύνοδος εν Ρωσία
κατά το 1441, Σύνοδος εν Ιεροσολύμοις κατά το 1443, Σύνοδος εν
Κωνσταντινουπόλει κατά το 1450, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει
κατά το 1484, κατεδίκασαν και απεκήρυξαν την ψευδοσύνοδον της
Φλωρεντίας, η οποία είχε δεχθή την “ένωσιν” επί ψευδούς και
ασυστάτου βάσεως, ήτοι μη θεωρήσασα ως αιρέσεις τας καινοτομίας
της Δύσεως.
Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1722 καταδικάζει “της
Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης τα δόγματα” και
αποφαίνεται ότι οι Λατίνοι δι’ αυτών “εξαπατώσι τους
απλουστέρους, ευγάνοντές τους από τα ευσεβή Δόγματα της του
Χριστού Εκκλησίας και σύροντές τους αθλίως εις τον βυθόν της
απωλείας” (αυτόθι,το. Β΄,σελ. 823-824).
Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1727 αποκηρύσσει τας
ετεροδιδασκαλίας των Λατίνων, παλαιάς τε και νέας και
χαρακτηρίζει ταύτας “λήρον μακρόν και Κολακείας ψυχοβλαβούς
εφευρέματα και ηπατημένης διανοίας γεννήματα” (αυτόθι, σελ.867).
Σύνοδος εν Κωσταντινουπόλει κατά το 1838 καταδικάζει
δριμύτατα τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως “βλασφημίας
κατά της Ευαγγελικής αληθείας”, ως “εωσφορικήν πλάνην”, ως
“απομάκρυνσιν από του Θεού και της αμώμου και αδόλου Πίστεως
του Ιησού Χριστού” κ.λ.π.(αυτόθι,σελ.896,902).
Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1848 καταδικάζει τον
Παπισμόν ως αίρεσιν! “Τούτων των πλατυνθεισών, κρίμασιν οίς οίδε
Κύριος, επί μέγα μέρος της Οικουμένης αιρέσεων, ήν ποτε ο
Αρειανισμός, έστι δε την σήμερον και ο Παπισμός”, όν χαρακτηρίζει
ως ανατρέποντα πάσας τας Οικουμενικάς Συνόδους δια των πλανών
του!(Αυτόθι, σελ.906).
Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1895 καταδικάζει τας
ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως “φρονήματα υπερφιάλου
αλαζονείας”, ως “καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς”, ως
“ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς αναγομένας εις τα
θεοπαράδοτα της Πίστεως Δόγματα”, ως “αντιευαγγελικάς και
παναθέσμους”, ως “σπουδαίας και ουσιώδεις περί την Πίστιν
5
διαφοράς”, της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Εκκλησιαστικών
Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των Όρων
των Αγίων Συνόδων”, και επάγεται: “Διό και δικαίως απεκηρύχθη
και αποκηρύσσεται, εφ όσον αν εμμένη εν τη πλάνη αυτού” (αυτόθι,
σελ.933,935,936,938,942).
Και συνεχίζει η αποκαλυπτική μελέτη του μακαριστού Ιεράρχη:
«Ερωτώμαι: έπρεπε ο Πατριάρχης να ηρώτα προηγουμένως εμέ αν
ενέκρινον τα διάφορα διαβήματά του; Βεβαίως όχι! Ποίος είμαι εγώ
ώστε να με ερωτήση ο Πατριάρχης; Θα ήτο τραγική δι’ έμέ τοιαύτη
αξίωσις! Είχον όμως μίαν αξίωσιν. Να ερωτήση τας Συνόδους του
867, του 879, του 1009, του 1054, του 1341, του 1347, του 1351, του
1440, του 1441, του 1443, του 1450, του 1484, του 1722, του 1727, του
1838, του 1848, του 1895, να ερωτήση τους αγίους Πατέρας και τους
σοφούς Διδασκάλους της Εκκλησίας, να ερωτήση τον άγιον Φώτιον,
τον ιερόν Θεοφύλακτον, τον άγιον Γρηγόριον Παλαμάν, Συμεών τον
Θεσσαλονίκης, τον άγιον Μάρκον Ευγενικόν, τον Ευγένιον
Βούλγαρην, τον Νικηφόρον Θεοτόκην, τον άγιον Νικόδημον, τον
άγιον Νεκτάριον και λοιπούς και λοιπούς και λοιπούς, να ερωτήση,
πολλώ μάλλον, τας σεπτάς και θεοκινήτους Οικουμενικάς Συνόδους,
αι οποίαι δια των αγίων και ιερών Κανόνων των απαγορεύουν, επί
ποινή καθαιρέσεως, πάσαν συμπροσευχήν μετά αιρετικών,
σχισματικών ή και ακοινωνήτων και αν όλοι αυτοί ενέκρινον τα
διαβήματά του, τας δηλώσεις του, τας συμπροσευχάς του, τους εν
γένει τρόπους του, τότε μάλιστα! Ουδείς θα είχε δικαίωμα να
διαφωνήση, ουδείς να διαμαρτυρηθή, ουδείς να εμποδίση. Όταν
όμως ο Παναγιώτατος ενεργή αντιθέτως προς Συνόδους, προς
Πατέρας, προς Κανόνας, ως εάν πάντες αυτοί να μη είχον αληθινήν
αγάπην και να μη ενδιεφέροντο διακαώς δια την πλήρωσιν του
αιτήματος του Κυρίου “ίνα πάντες εν ώσιν”, αλλά να ήσαν πλήρεις
μίσους και αδιαφορίας, τότε και ημείς δικαιούμεθα (δικαιούμεθα ή
υποχρεούμεθα, εκόντες άκοντες;) να ενεργήσωμεν αντιθέτως προς
τον Παναγιώτατον! Δι ημάς υπέρ πάντα Πατριάρχην κείνται οι άγιοι
Πατέρες, αι σεπταί Σύνοδοι, οι ιεροί Κανόνες. Και, ευρισκόμενοι
τυχόν προ θλιβερών διλημμάτων υπακοής...».
Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε περισσότερο στα όσα
αναφέρει ο αοίδιμος αγωνιστής Επίσκοπος, ο οποίος μάλιστα είχε
διακόψει (μαζί με άλλους δύο) το μνημόσυνο του Μακαριστού
Πατριάρχου Αθηναγόρα, για τα ασυγκράτητα ανοίγματά του προς τον
αμετανόητο Παπισμό. Τα ιστορικά και θεολογικά στοιχεία που παραθέτει
είναι αναντίρρητα. Ο Παπισμός είναι πολλαπλώς συνοδικά
καταδικασμένος για σωρεία αιρέσεων και κακοδοξιών, με κορυφαία
πλάνη την αίρεση του φιλιόκβε, η οποία προσβάλει το μυστήριο της
Αγίας Τριάδος. Επαναλαμβάνουμε και εμείς τα λόγια του μακαριστού
6
Μητροπολίτου Αμβροσίου στους σύγχρονους αρνητές των δεκάδων
αιρέσεων του Παπισμού και του Προτεσταντισμού: να μην ρωτούν εμάς
αν είναι καταδικασμένοι συνοδικά, αλλά τις προαναφερόμενες Συνόδους
και την πλειάδα των αγίων Πατέρων, οι οποίοι, με ένα στόμα,
καταδεικνύουν τον δυτικό χριστιανισμό ως αιρετικό.
Το μόνο που θα θέλαμε να προσθέσουμε για την πανσπερμία των
Προτεσταντών είναι καταδικασμένοι ως αιρετικοί από όλες τις ως άνω
Συνόδους, αλλά και από την αγία Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο (431) ως
αρνουμένους την Αειπαρθενία της Θεοτόκου και από την Ζ΄
Οικουμενική Σύνοδο (787), ως εικονομάχους και αγιομάχους.
Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας θα θέλαμε να εκφράσουμε την
αγωνία μας για τα όσα δραματικά συμβαίνουν στο χώρο της
«Οικουμενικής Κινήσεως». Παρακολουθούμε τις εξελίξεις, οι οποίες
είναι καταιγιστικές. Οι δηλώσεις από επίσημα χείλη περί επικείμενου
«κοινού Ποτηρίου» με τον αμετανόητο Παπισμό μας δημιουργούν
αισθήματα λύπης και ανησυχίας. Από τα λεγόμενά τους, το 2025, ίσως
θα έχουμε πολύ δυσάρεστες εξελίξεις, διότι τη χρονιά αυτή, που
συμπληρώνονται 1700 χρόνια από την σύγκληση της αγίας Α΄
Οικουμενικής Συνόδου (325), πρόκειται να πραγματοποιηθεί
«παγχριστιανική σύνοδος», η οποία θα σημάνει και το «τέλος της
διαιρέσεως του χριστιανικού κόσμου», δηλαδή θα εξαγγείλουν την
«ένωση των εκκλησιών», κύρια με το Βατικανό, χωρίς την αποβολή
των πλανών! Τότε προβλέπεται και η αλλαγή εορτασμού του Πάσχα,
εναρμονιζόμενο με τους αιρετικούς της Δύσεως!
Για τούτο είναι επιτακτική ανάγκη η εγρήγορση του Ορθοδόξου
πληρώματος, για την αποτροπή των καταχθονίων σχεδίων, για την άλωση
της Ορθοδοξίας, με την συγκόλληση της σώζουσας αλήθειας με το
ψεύδος και τις πλάνες. Μια τέτοια ένωση, εναρμονισμένη με τις αρχές
του θρησκευτικού συγκρητισμού και του δαιμονικού πνεύματος του
Οικουμενισμού, εξυπηρετούσα εγκόσμιες σκοπιμότητας, όχι μόνο δεν θα
είναι φιλόθεη, αλλά απόλυτα δαιμονική. Το γνήσιο οικουμενικό και
πανανθρώπινο μήνυμα της Εκκλησίας είναι ένα: κλήση του πτωτικού
κόσμου να αναγεννηθεί εν Χριστώ στις σωστικές αγκάλες της
Ορθοδόξου Εκκλησίας, της μοναδικής, Μιας, Αγίας, Καθολικής και
Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, όπως οριοθέτησε η αγία συνοδική
παράδοση της Εκκλησίας μας και περιφρούρησαν οι άγιοι και θεοφόροι
Πατέρες! Καμιά παρέκκλιση από αυτή τη γραμμή!
Εκ του Γραφείου επί των αιρέσεων και των παραθρησκειών
Τρίτη 6 Ιουλίου 2021
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΚΑΤΑΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗ «ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ»
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 5 η Ιουλίου 2021
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΚΑΤΑ
ΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗ «ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ»
Εδώ και λίγα χρόνια, το Βατικανό, συνέστησε τη λεγομένη «θρονική
εορτή», κατά την εορτή των Αγίων Αποστόλων (29 Ιουνίου), με σκοπό
να εδραιώσει την παπική πλάνη του «πετρείου αξιώματος» του
«Πάπα», ότι δήθεν είναι «διάδοχος του πρίγκιπα των Αποστόλων
Πέτρου» και ως εκ τούτου ο «πρώτος της Εκκλησίας», η «ορατή
κεφαλή της». Με άλλα λόγια, ο αμετανόητος Φράγκος καταληψίας του
σεβασμίου πατριαρχικού θρόνου της Δύσεως, κυριευμένος από
δαιμονικό εσμό και εξουσιομανία, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει το
ιερό και σεβάσμιο πρόσωπο του αποστόλου Πέτρου και να καπηλευτεί
την εορτή του, προκειμένου να προβάλλει τις αντίχριστες
κοσμοκρατορικές αξιώσεις του! Να επισημάνουμε, πως η «εορτή» αυτή
είναι καινοφανής, πλήρως αμάρτυρη στην ιστορία της Εκκλησίας,
δημιούργημα σκοπιμότητας και το σπουδαιότερο: αντίθετη με το
διακονικό πνεύμα της χριστιανικής πίστεως. Κανένας από τους Πατέρες
της Εκκλησίας δεν εόρτασε ποτέ την ανάρρησή του σε επισκοπικό
«θρόνο», διότι η έννοια του «θρόνου» ενέχει το στοιχείο της εξουσίας.
Σε θρόνους καθόταν οι κοσμικοί άρχοντες. Αντίθετα, ο Επίσκοπος
ίσταται για να επισκοπεί και να διακονεί το λαό του Θεού, τον οποίο του
εμπιστεύτηκε η Εκκλησία. Ο επισκοπικός «θρόνος» δεν είναι
«ανάπαυση», αλλά αγώνας, μαρτύρια, μαρτύριο. Οι επισκοπικοί
«θρόνοι» είναι προσωπικοί σταυροί, βαμμένοι με το αίμα των
ομολογητών επισκόπων. Για τούτο και δεν εόρταζαν τα
«ενθρονιστήριά» τους!
Κατά μίμηση του Βατικανού, θέσπισε και το Φανάρι τη δική του
«θρονική εορτή» (30 Νοεμβρίου), εορτή του Αγίου Πρωτοκλήτου
Αποστόλου Ανδρέου.
Οι «στενές σχέσεις» Βατικανού και Φαναρίου «συσφίγγονται»
ακόμα περισσότερο με την ανταλλαγή επισκέψεων των δύο «θρονικών
εορτών». Αντιπροσωπείες παπικών συρρέουν στο Φανάρι και
αντίστοιχες ορθοδόξων στο Βατικανό. Το αξιοπαρατήρητο είναι ότι αυτά
τα «ιερά σούρτα – φέρτα» ενέχουν τεράστια σημασία για την προώθηση
του οικουμενιστικού στόχου, της «ενώσεως των εκκλησιών». Οι
εκατέρωθεν «βαρυσήμαντες» δηλώσεις και οι εν πολλοίς ανιαρές και
ανούσιες φιλοφρονήσεις έχουν σκοπό να καλλιεργήσουν στο λαό την
ψευδαίσθηση ότι ωρίμασαν οι συνθήκες της «ένωσης», ότι τα εμπόδια
«παραμερίστηκαν», ότι την «μισαλλοδοξία» του παρελθόντος κέρδισε
2
η «αγάπη», ότι, τέλος, οι σύγχρονες συνθήκες επιτάσσουν την ενότητα,
για το καλό της ανθρωπότητας!
Αυτό έγινε και εφέτος, κατά τη «θρονική εορτή» του Βατικανού.
Αντιπροσωπία ορθοδόξων του «κλίματος» του Οικουμενικού
Πατριαρχείου, μετέβηκαν στη Ρώμη, για να «τιμήσουν» με την παρουσία
τους, για μια ακόμα φορά, την παπική εξουσιομανία. Και το χειρότερο:
να προωθήσουν έτι περισσότερο την «ένωση των εκκλησιών». Στην
φετινή αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου επικεφαλής ήταν
ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος κ. Εμμανουήλ, συνοδευόμενος από τον
τον Oρθόδοξο Μητροπολίτη του Μπουένος Άιρες, και τον Διάκονο
Βαρνάβα.
Από αυτό το γεγονός λάβαμε αφορμή για να συντάξουμε το παρόν
σχόλιό μας και να ασκήσουμε ην κριτική μας για τα όσα απαράδεκτα
ειπώθηκαν στην έδρα της παναιρέσεως. Ιδιαίτερα θα σχολιάσουμε τα όσα
είπε ο νομιζόμενος «πάπας» και καταληψίας του πατριαρχικού θρόνου
της Δύσεως κ. Φραγκίσκος, όπως τα δημοσιοποίησε ο αποκαλυπτικός
ιστότοπος «ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ» και επιμελήθηκε ο καλός
δημοσιογράφος κ. Μανόλης Κείος (https://www.pentapostagma.gr/
ekklisia/7020080_papas-se-fanariotes-ehoyme-moirastei-idi-tin-alithini-
koinonia).
Έγραψε: «Για πολλοστή φορά ο Πάπας Φραγκίσκος δεν έκρυψε
τα οικουμενιστικά του αισθήματα και εξήρε τον Οικουμενικό
Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ο ποντίφικας συναντήθηκε με μια
αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριάρχη και αναφέρθηκε στη
σημασία της χριστιανικής κοινωνίας ως παράδειγμα, καθώς
επιδιώκουμε την παγκόσμια κοινωνία μετά την πανδημία.
Απευθυνόμενος στην αντιπροσωπεία του Οικουμενικού
Πατριαρχείου στο Βατικανό σήμερα Δευτέρα, ο Πάπας Φραγκίσκος
σημείωσε ότι “αυτή η ετήσια ανταλλαγή αντιπροσωπειών μεταξύ της
Εκκλησίας της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης” για τις γιορτές
των Αγίων Πέτρου και Παύλου, “είναι ένα σημάδι της κοινωνίας,
της αληθινής, αν και δεν είναι ακόμη πλήρης - την οποία έχουμε ήδη
μοιραστεί”».
Είναι, νομίζουμε αποκαλυπτικά τα όσα είπε ο κ. Φραγκίσκος. Δεν
είναι η πρώτη φορά, που εκφράζει και διατυμπανίζει την «ανάγκη», που
δημιούργησε η πανδημία, να «συσπειρωθεί» η ανθρωπότητα σε
«παγκόσμια κοινωνία», δηλαδή να προχωρήσει στην κυοφορούμενη
παγκόσμια κυβέρνηση. Μόνο που αυτό το βλέπει σαν «προέκταση» της
«χριστιανικής κοινωνίας», δηλαδή της «ένωσης των εκκλησιών» υπό
τη δική του φυσικά εξουσία! Αποκάλυψε επίσης πως οι «θρονικές
εορτές», τις οποίες θέσπισε ο αιρετικός οργανισμός του, «είναι ένα
σημάδι της κοινωνίας», αν και «αν και δεν είναι ακόμη πλήρης - την
οποία έχουμε ήδη μοιραστεί». Ενέχουν δηλαδή το στοιχείο της
3
σκοπιμότητας και δεν συστήθηκαν για να τιμηθούν οι Άγιοι Απόστολοι!
Κάμνοντας λόγο για «λειψή κοινωνία», προωθεί πυρετωδώς την πλήρη
κοινωνία, η οποία δεν θα αργήσει, κατά πως διαλαλεί συχνά και
πανταχόθεν.
Και συνεχίζει το δημοσίευμα: «Γιορτάζουμε σε μια εποχή κρίσης.
Φέτος, σημειώνει ο Πάπας, ο εορτασμός των αντίστοιχων Αγίων μας
έρχεται “σε έναν κόσμο που αγωνίζεται ακόμα να βγει από τη
δραματική κρίση που προκαλείται από την πανδημία”. Ο Πάπας
σημείωσε ότι υπάρχει μόνο ένα πράγμα πιο σοβαρό από αυτήν την
κρίση, “και αυτός είναι ο κίνδυνος να το σπαταλήσουμε και να μην
μάθουμε το μάθημα που διδάσκει”. Αυτό είναι ένα μάθημα
ταπεινότητας, συνέχισε ο Πάπας, που μας δείχνει ότι “δεν είναι
δυνατόν να ζήσουμε υγιείς ζωές σε έναν ανθυγιεινό κόσμο ή να
συνεχίσουμε όπως ήμασταν, χωρίς να αναγνωρίσουμε τι πήγε
στραβά”».
Είναι πραγματικά απίστευτα αυτά που είπε, χρησιμοποιώντας το
σύγχρονο παγκόσμιο πρόβλημα υγείας, εξαιτίας της οποίας εκατομμύρια
άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, για να προωθήσει τα δόλια σχέδια του
διαχρονικού Παπισμού, για την υποταγή της Εκκλησίας μας, αλλά και
ολοκλήρου του χριστιανικού κόσμου στην εξουσία του. Κάνει λόγο για
«ανθυγιεινό κόσμο», παραβλέποντας όμως πως η πλέον «ανθυγιεινή»
κατάσταση είναι η αίρεση, ή μάλλον το σύστημα των αιρέσεων, τις
οποίες δεν διανοείται να αποβάλλει!
Στη συνέχεια ο κ. Φραγκίσκος αποκαλύπτεται πλήρως: «“Για εμάς
τους Χριστιανούς στο δρόμο προς την πλήρη κοινωνία, είπε ο
ποντίφικας, σημαίνει «αναρωτιόμαστε πώς θέλουμε να
προχωρήσουμε”. Εξήγησε ότι κάθε κρίση αντιπροσωπεύει ένα
σταυροδρόμι στο οποίο μπορούμε είτε “να αποσυρθούμε στον εαυτό
μας, αναζητώντας τη δική μας ασφάλεια και σκοπιμότητα”, είτε
“μπορούμε να είμαστε ανοιχτοί σε άλλους, κάτι που συνεπάγεται
κινδύνους, αλλά και τους υποσχεμένους καρπούς της χάρης του Θεού.
Μη αγνοώντας τις διαφορές που πρέπει να επιλυθούν μέσω
ειλικρινούς και αληθινού διαλόγου, δεν θα μπορούσαμε να
ξεκινήσουμε μια νέα φάση σχέσεων μεταξύ των Εκκλησιών μας, που
θα χαρακτηρίζεται από το να περπατάμε πιο κοντά μαζί,
επιθυμώντας να κάνουμε πραγματικά βήματα προς τα εμπρός,
γινόμενοι πιο πρόθυμοι να είμαστε πραγματικά υπεύθυνοι για τον
άλλον;”, αναρωτήθηκε ο Πάπας. Εξήγησε ότι “αν είμαστε υπάκουοι
στην αγάπη, το Άγιο Πνεύμα που είναι η δημιουργική αγάπη του
Θεού και που φέρνει αρμονία στην ποικιλομορφία, θα ανοίξει το
δρόμο για μια ανανεωμένη αδελφοσύνη”»!
Δεν είναι ανάγκη να σχολιάσουμε λεπτομερώς τα όσα ανάφερε για τις
σχέσεις των «εκκλησιών». Για αποβολή των δεκάδων αιρετικών
4
κακοδοξιών της «εκκλησίας» του ούτε λέξη! Αντίθετα μάλιστα κάνει
λόγο για το «πώς θέλουμε να προχωρήσουμε», που σημαίνει ότι η
επιδιωκόμενη «ένωση των εκκλησιών» δεν χρειάζεται να γίνει με την
αποβολή των κακοδοξιών, εν αληθεία, αλλά με την
«αλληλοκατανόηση» και την σκιώδη «αγάπη», την οποία προβάλλει το
Βατικανό και εφαρμόζει ο Οικουμενισμός. Αυτό άλλωστε εννοούσε με
τη φράση του: «αν είμαστε υπάκουοι στην αγάπη, το Άγιο Πνεύμα που
είναι η δημιουργική αγάπη του Θεού και που φέρνει αρμονία στην
ποικιλομορφία, θα ανοίξει το δρόμο για μια ανανεωμένη
αδελφοσύνη». Δεν είναι προϋπόθεση η σώζουσα αλήθεια, αλλά η
ποικιλομορφία, καθότι μόνον αυτή μπορεί να «ανοίξει το δρόμο για μια
ανανεωμένη αδελφοσύνη»! Αυτό σημαίνει πως οι δογματικές διαφορές
δεν έχουν πια σημασία, αφού, σύμφωνα με την σύγχρονη βλάσφημη
κακοδοξία «περί της οικονομίας του Πνεύματος», η σωτηρία
«προσφέρεται» και εκτός της Εκκλησίας! Εκείνο που μας χρειάζεται
είναι οι καλές σχέσεις και ο σεβασμός της ποικιλομορφίας, τουτέστιν,
της πλάνης του άλλου!
Σημείωσε ακόμα πως «η μαρτυρία της αναπτυσσόμενης
κοινωνίας μεταξύ εμάς των Χριστιανών θα είναι επίσης ένα σημάδι
ελπίδας για πολλούς άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι θα αισθάνονται
ενθαρρυμένοι να προωθήσουν μια πιο καθολική αδελφοσύνη και μια
συμφιλίωση ικανή να θεραπεύσει αδικίες του παρελθόντος. Αυτός
είναι ο μόνος τρόπος για την αυγή ενός μέλλοντος ειρήνης»! Πάλι
έθεσε ως προπομπό της παγκόσμιας καθολικής αδελφοσύνης και
συμφιλίωσης, την «ενότητα των χριστιανών» υπό τη δική του φυσικά
εξουσία! Έκαμε επίσης λόγο για «θεραπεία αδικιών του παρελθόντος»,
προφανώς εννοώντας την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία «αδίκησε» την
δική του «εκκλησία», μη συμμορφούμενη και μη υποτασσόμενη στην
παπική εξουσία!
Τέλος ευχήθηκε «μέσω της μεσολάβησης των Αγίων Πέτρου και
Παύλου, Πριγκίπων των Αποστόλων και του Αγίου Ανδρέα, του
Πρωτόκλητου μπορεί να μας ευλογεί ο Παντοδύναμος Θεός στο έλεός
Του και να μας φέρνει πιο κοντά στην ενότητα Του», μεταθέτοντας,
βλασφημώντας, την ευθύνη της διαιρέσεως των χριστιανών στο Θεό και
όχι στην αμετανοησία των αιρετικών και φυσικά του ιδίου! Το έλεος του
Θεού είναι δεδομένο, αλλά όχι αρκετό για την χριστιανική ενότητα!
Με πολλή πίκρα και ανησυχία είδαμε στο δημοσίευμα να
παρακολουθεί η ορθόδοξη αντιπροσωπεία τα όσα απαράδεκτα ξεστόμιζε
ο λαλίστατος κ. Φραγκίσκος, η οποία δυστυχώς συμφωνούσε!
Λυπούμαστε και ανησυχούμε πραγματικά για όσα καταιγιστικά
συμβαίνουν στο χώρο του Οικουμενισμού. Το μόνο που μπορούμε να
πούμε είναι ότι χρειάζεται επαγρύπνηση, διότι προβλέπουμε ότι σύντομα
θα έχουμε πολύ δυσάρεστες εξελίξεις!
5
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Τρίτη 29 Ιουνίου 2021
«Τα κατά πόλιν δεσμά και τας θλίψεις σου τις διηγήσεται ένδοξε απόστολεΠαύλε;»Αρχ. Παύλου ΔημητρακοπούλουΘεολόγου -ΣυγγραφέωςΠρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς
«Τα κατά πόλιν δεσμά και τας θλίψεις σου τις διηγήσεται ένδοξε απόστολε
Παύλε;»
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Θεολόγου -Συγγραφέως
Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς
Εν Πειραιεί τη 29 η Ιουνίου 2021
Εορτάζει και φέτος, αγαπητοί μου αδελφοί, εορτάζει και πανηγυρίζει η αγία
μας Εκκλησία την μνήμη των δύο μεγάλων και κορυφαίων αποστόλων, των αγίων
ενδόξων πρωτοκορυφαίων αποστόλων Παύλου και Πέτρου. Εορτάζει με πολλή
καύχηση, χρεωστικώς και ευγνωμόνως τους δυο αυτούς μεγάλους φωστήρας και
διδασκάλους της οικουμένης η σύμπασα Ορθοδοξία, η επί γης στρατευομένη και
η εν ουρανοίς θριαμβεύουσα Εκκλησία. Ιδιαιτέρως όμως η πατρίδα μας, η οποία
έχει κάθε λόγο να καυχάται περισσότερο από κάθε άλλο λαό της οικουμένης,
διότι σ’ αυτήν ο μέγας απόστολος των εθνών ίδρυσε πλείστες όσες τοπικές
Εκκλησίες, όπως τις Εκκλησίες των Φιλίππων, της Θεσσαλονίκης, της Βέροιας,
της Κορίνθου κ.α. Σε ορισμένες μάλιστα εξ’ αυτών έστειλε και επιστολές
θεόπνευστες, που αποτελούν γνώμονα στην πορεία πλεύσεως της ζωής μας και
φυλάσσονται ως θησαυρός πολύτιμος στον κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αν η
Ελλάδα σήμερα είναι χριστιανική, το οφείλει στον απόστολο Παύλο. Ποίες άραγε
ευχαριστίες οφείλουμε εμείς οι έλληνες σ’ αυτόν τον μεγάλο και ανεκτίμητο
ευεργέτη μας; Νομίζω, ότι ο καλύτερος τρόπος ευχαριστίας και ανταποδόσεως
είναι η κατά δύναμιν εφαρμογή της προτροπής του: «Παρακαλώ ουν υμάς
μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄Κορ.4,16).
Το γεγονός της παρούσης εορτής μας δίδει την αφορμή να στρέψουμε και
πάλι την προσοχή μας προς αυτούς και να αναφερθούμε ειδικότερα στον πρώτο
εξ’ αυτών, τον άγιο απόστολο Παύλο, δανειζόμενοι την θεοφώτιστη γλώσσα του
αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ο μέγας αυτός πατήρ της Εκκλησίας μας είχε
ιδιαίτερη αγάπη προς τον απόστολο των εθνών. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι
σε όλες σχεδόν τις ομιλίες του κατά κόρον παραθέτει χωρία από τις επιστολές
του. Από όλα δε τα εγκωμιαστικά του έργα κυρίαρχη θέση κατέχουν οι επτά
ομιλίες του με τίτλο: «Εις τον άγιον απόστολον Παύλον».
Σε μια εξ’ αυτών, τη δεύτερη, λέγει μεταξύ άλλων τα εξής: Από την μεγάλη
προθυμία που είχε, καθόλου δε ένοιωθε τους κόπους για την αρετή, αλλά ζούσε
στην αρετή χωρίς να περιμένει κανένα μισθό. Γιατί εμείς και όταν μας περιμένει
μισθός, δεν ανεχόμαστε να κοπιάσουμε γι’ αυτήν, ενώ εκείνος και χωρίς βραβεία
την ακολουθούσε και την αγαπούσε και ξεπερνούσε με κάθε ευκολία, αυτά που
φαίνονται εμπόδια της αρετής. Ούτε ασθένεια του σώματος προφασιζόταν, ούτε
δυσκολία περιστάσεων, ούτε φυσικούς περιορισμούς, ούτε άλλο τίποτα. Είχε
αναλάβει φροντίδα μεγαλύτερη από όση έχουν στρατηγοί και βασιλείς και όλοι
όσοι ζουν στη γη και όμως ήταν ακούραστος κάθε μέρα. Και όσο οι κίνδυνοι τον
2
απειλούσαν, τόσο αποκτούσε δυνατότερη την προθυμία. Και όταν περίμενε τον
θάνατο, καλούσε και τους άλλους να χαρούν λέγοντας προς τους Φιλιππησίους:
«χαίρω, διότι γίνομαι σπονδή, χύνοντας το αίμα μου για χάρη σας και χαίρω
μαζί με όλους σας για το σωτήριο αποτέλεσμα της πίστεως, που γίνεται σε
σας», (Φιλιπ. 2,17). Και όταν έβλεπε να έρχονται κίνδυνοι και προσβολές και
κάθε ατιμία, σκιρτούσε πάλι από χαρά και έλεγε γράφοντας στους Κορινθίους:
«Γι’ αυτό και νοιώθω χαρά στις ασθένειες, στις ύβρεις, στους διωγμούς», (Β΄
Κορ. 12,10). Παντού τον χτυπούσαν, τον έβριζαν, τον κακολογούσαν και όμως
εκείνος σαν να δοξαζόταν σε θριάμβους και σαν να ύψωνε σ’ όλη τη γη αδιάκοπα
τα τρόπαια, έτσι καμάρωνε και Χάρη ομολογούσε στον Θεό λέγοντας: «Ας έχει
δόξα ο Θεός, που μας κάνει πάντοτε να θριαμβεύουμε», (Β΄ Κορ. 2,14).
Προτιμούσε να τον ντροπιάζουν και να τον κακολογούν, περισσότερο από όσο
προτιμούμε εμείς τις τιμές. Προτιμούσε τον θάνατο περισσότερο από όσο εμείς τη
ζωή. Προτιμούσε τη φτώχεια, περισσότερο από όσο εμείς τον πλούτο και τους
κόπους, περισσότερο από όσο εμείς τις ανέσεις.
Αυτό μονάχα φοβόταν και απέφευγε: Το να αντιταχθεί στο Θεό. Τίποτε άλλο.
Και κανένα άλλο πράγμα δεν ποθούσε, παρά μόνον το να αρέσει στον Θεό. Μη
σκεφθείς πόλεις και βασιλιάδες και έθνη και στρατόπεδα και όπλα και χρήματα
και εξουσίες και δυναστείες. Αυτά δεν τα θεωρούσε ούτε σαν αράχνες. Πάνω από
όλα είχε μέσα του τον έρωτα του Χριστού και κοντά του θεωρούσε τον εαυτό του
από όλους πιο ευτυχισμένο. Οι μανιασμένοι τύραννοι και οι λαοί ήταν γι’ αυτόν
κουνούπια. Ο θάνατος και οι τιμωρίες και χίλια μαρτύρια ήταν γι’ αυτόν
παιχνίδια παιδικά. Για την αγάπη του Χριστού και τα μαρτύρια τα αγαπούσε και
τόσο καυχιόταν στις αλυσίδες της φυλακής, όπως ούτε ο Νέρων, όταν είχε το
διάδημα στο κεφάλι του. Βρισκόταν στη φυλακή, σαν να βρισκόταν στον ίδιο τον
ουρανό. Δεχόταν τραύματα και χτυπήματα με πιο μεγάλη ευχαρίστηση από
αυτούς που αρπάζουν τα βραβεία. Σαν φτερωτός περιόδευσε την οικουμένη και
σαν ασώματος αψηφούσε κόπους και κινδύνους.
Πως να την ονομάσει κανείς εκείνη την ψυχή; Χρυσή, ή αδαμάντινη; Γιατί
και από κάθε διαμάντι ήταν στερεότερη και από το χρυσάφι και τους πολύτιμους
λίθους πολυτιμότερη. Αλλά γιατί να τον παραβάλλω με διαμάντι και χρυσάφι;
Βάλε απέναντι του τον κόσμο ολόκληρο και τότε θα δης, πόσο περισσότερο
αξίζει η ψυχή του Παύλου. Σκέψου επίσης, ποιά ανάσταση τον αξίωσε να δή πριν
από την μέλλουσα κρίση. Στον παράδεισο τον άρπαξε ο Θεός, στον τρίτο ουρανό
τον ανύψωσε, του γνώρισε τέτοια μυστικά, που κανείς άνθρωπος θνητός δεν
μπορεί να εκφράσει. Και αυτό ήταν πολύ φυσικό, διότι ο Παύλος βάδιζε στη γη,
σαν να συναναστρεφόταν με τους αγγέλους. Έφερε μαζί του σώμα θνητό και
όμως φανέρωνε αγγελική καθαρότητα. Είχε τόσες ανθρώπινες ανάγκες, αλλά
αγωνιζόταν να μην αποδειχθεί κατώτερος από τις ουράνιες δυνάμεις.
Παρακαλώ λοιπόν και εσάς, να μην θαυμάζετε μόνο, αλλά και να μιμηθείτε
τον Παύλο, το πρότυπο αυτό της αρετής, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να λάβουμε
και εμείς τα ίδια στεφάνια μ’ εκείνον. Και αν απορείς, που ακούς ότι θα αξιωθείς
τα ίδια, αν κατορθώσεις τα ίδια, άκουσε τον Παύλο, τι λέγει: «Τον αγώνα τον
3
καλόν αγωνίστηκα, τον δρόμο μου τελείωσα, την πίστη ετήρησα. Με περιμένει
λοιπόν το στεφάνι της δικαιοσύνης, που θα μου προσφέρει ο Κύριος, ο δίκαιος
κριτής, εκείνη την ημέρα. Και όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε όλους εκείνους,
που αγάπησαν τον ερχομό του», (Β΄ Τιμ. 4,7-8). Βλέπεις ότι όλους τους καλεί να
απολαύσουν τα ίδια;
Αφού λοιπόν όλους τα ίδια μας περιμένουν, ας φροντίσουμε να γίνουμε άξιοι
για τα αγαθά, που μας υποσχέθηκε ο Θεός και ας μη βλέπουμε μόνο, πόσο
μεγάλα και σπουδαία κατορθώματα έκαμε ο Παύλος, αλλά και τη δύναμη της
προθυμίας του, που μ’ αυτήν κέρδισε τόση Χάρη. Να δούμε ακόμη, πόσο όμοιος
ήταν μ’ εμάς, αφού πέρασε τα ίδια με όλους εμάς. Έτσι και τα τελείως δύσκολα
θα φανούν σε μας εύκολα και ελαφρά και αφού κοπιάσουμε σ’ αυτή τη σύντομη
ζωή, θα ζήσουμε τιμημένοι με το αγέραστο και αθάνατο εκείνο στεφάνι με τη
Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος ας έχει δόξα
και δύναμη τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝΕν Πειραιεί τη 28 η Ιουνίου 2021
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 28 η Ιουνίου 2021
ΔΡΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΤΜΗΜΑΤΙΚΗ «ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»;
Το μεγάλο ζητούμενο, αλλά και δυσεπίλυτο πρόβλημα για τους θιασώτες του
οικουμενισμού είναι να βρεθεί μια φόρμουλα της «ενώσεως των Εκκλησιών»,
αποδεκτή όχι μόνο από τους ιθύνοντες και σχεδιαστές της, αλλά και από τον πιστό
λαό του Θεού. Το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή υπήρξε, ως γνωστόν η
λεγόμενη «άρση των αναθεμάτων», το 1965, ερήμην των Αυτοκεφάλων
Ορθοδόξων Εκκλησιών, η οποία παρουσιάστηκε σε παραποιημένες μεταφράσεις
στους Ορθοδόξους ως «άρση των αναθεμάτων του 1054», ενώ στο πρωτότυπο
κείμενο αναφέρεται ως «άρση της ακοινωνησίας»! Επακολούθησε ο περιβόητος
«Διάλογος της αγάπης», (1965 έως 1980), που αποσκοπούσε να προλειάνει το
έδαφος, ώστε να επιτευχθεί το κατάλληλο κλίμα για τον εν συνεχεία Θεολογικό
Διάλογο μεταξύ των δύο πλευρών, Ορθοδόξων και παπικών. Στη συνέχεια
φθάσαμε στην πλήρη αμοιβαία εκκλησιαστική αναγνώριση Ορθοδοξίας και
Παπισμού, ως «Αδελφών Εκκλησιών» το 1993 στο Balamand, η οποία κατόπιν
επισφραγίστηκε συνοδικά στη «Σύνοδο» της Κρήτης το 2016.
Το μόνο που απομένει τώρα είναι το Κοινό Ποτήριο, το οποίο θα
σηματοδοτήσει την τελεία «ένωση», εφ’ όσον βεβαίως επιλυθεί προηγουμένως το
ακανθώδες θέμα του Πρωτείου. Ένα άλλο ακανθώδες και δυσεπίλυτο πρόβλημα
είναι οι αντιδράσεις του πιστού λαού του Θεού. Οι ιθύνοντες γνωρίζουν ότι αυτές
δεν θα είναι εύκολο να παρακαμφθούν, γι’ αυτό και προσπαθούν να βρουν
«λύσεις», και «πλαγίους τρόπους», μέσω των οποίων θα μπορέσουν να σερβίρουν
την «ένωση». Όπως αποκαλύπτει ο μακαριστός καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης,
και άλλες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, η πορεία προς την «ένωση»
προχώρησε επί τη βάσει ενός καλά μελετημένου σχεδίου, που εξεπόνησε το
Βατικανό: «Ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και οι περί αυτόν Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι
εξεπόνησαν εν καλώς μελετηθέν ευρύτατον πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικού
Οικουμενισμού, σύμφωνον προς την Λατινικήν Εκκλησιολογίαν». 1 Ο μακαριστός
ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, κυρός π. Γεώργιος Μεταλληνός
σε πλήρη συμφωνία με τον προηγούμενο παρατηρεί: «Από τον Πατριάρχη
Αθηναγόρα, πεπεισμένο κήρυκα αυτής της πορείας, με τις Πανορθόδοξες
Διασκέψεις της Ρόδου, (1961 και 1963) και μιά σειρά προσωπικών του
ενεργειών, (όπως η περίφημη συνάντησή του με τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ στα
Ιεροσόλυμα το 1964) και παρά τις αντιδράσεις κυρίως του Αθηνών
Χρυσοστόμου Β΄, το καθορισμένο σε συνεργασία με το Βατικανό σχέδιο,
προωθήθηκε και επεβλήθη, οδηγώντας στην κατάσταση των ημερών μας». 2
1 Ιω. Καρμίρη, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, τομ. ΙΙ, Αθήναι 1965, σ. 170
2
Εν τω μεταξύ νέα δεδομένα προέκυψαν στην επιδιωκόμενη «ένωση», που δεν
είχαν προβλεφθεί στο σχέδιο «ενώσεως» του Βατικανού, αλλά και νέες τραγικές
εξελίξεις για την πανορθόδοξη ενότητα. Η χορήγηση Αυτοκεφαλίας από το Φανάρι
στο «εκκλησιαστικό» μόρφωμα των σχισματικών της Ουκρανίας το 2018, έδωσε
την ευκαιρία και τη δυνατότητα στους θιασώτες του Οικουμενισμού, αλλά και στο
Βατικανό, να θέσουν σε εφαρμογή ένα νέο τρόπο υλοποίησης της «ενώσεως»,
σύμφωνα με τον οποίον, αυτή θα γίνει κατ’ αρχήν τμηματικά, προφανώς για να
μετριαστεί η αναμενόμενη ισχυρή λαϊκή αντίδραση! Γύρω από τον «σκοτεινό»
αυτό τρόπο υλοποίησης της «ενώσεως», αναφερθήκαμε σε προηγούμενο άρθρο
μας με τίτλο: «Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο καταλύτης στην επικείμενη ‘ένωση
των Εκκλησιών’», (10.2.2020). Στο άρθρο αυτό μεταξύ άλλων τονίσαμε ότι «η
νέα ‘Εκκλησία’ φαίνεται να εξυπηρετεί και έναν ακόμη στόχο, εξ’ ίσου ολέθριο
για την ενότητα της Εκκλησίας. Όπως εκτιμούν έγκυροι μελετητές, με βάση τις
μέχρι σήμερα εκκλησιαστικές εξελίξεις, το ουκρανικό Αυτοκέφαλο αποβλέπει
στην προώθηση της ‘ένωσης των Εκκλησιών’, Παπισμού και Ορθοδοξίας».
Τις προβλέψεις μας ήρθε να επιβεβαιώσει πρόσφατο δημοσίευμα της
αγωνιστικής εφημερίδος «Ορθόδοξος Τύπος» με θέμα: «Το Φανάρι θα χωριστεί
απλώς από την Ορθόδοξο Εκκλησία». Το δημοσίευμα παραθέτει βαρυσήμαντη
συνέντευξη του Ρώσου Αρχιεπισκόπου Τσερκάσι και Κάνεφ κ. Θεοδοσίου
(Σνιγιριόφ), στην οποία ο Ρώσος Ιεράρχης, αναλύοντας την σημερινή
εκκλησιαστική κατάσταση, συμπεραίνει πως τα πάντα κινούνται βάσει κρυφού και
καλά μελετημένου σχεδίου, προς την «ένωση των εκκλησιών», διότι αυτό θέλει η
διεθνής πολιτική διπλωματία. Γράφει: «Ο ιεράρχης της UOC είπε ότι, υπό το φως
των ουνιτικών δηλώσεων του εκπροσώπου του Φαναρίου, πιθανώς γίνεται
σαφές, γιατί και για ποίο λόγο το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης έχει
αποκόψει τον εαυτό του και τους δυνητικούς του δορυφόρους από την ομάδα
των Τοπικών Εκκλησιών, που υποστηρίζουν την αληθινή πίστη και κανονική
αλήθεια. “Δεν αποκλείεται ότι το έκανε ακριβώς για να επιτύχει αυτόν τον τελικό
στόχο, (σ.σ. ένωση). Και η επίτευξη αυτού του στόχου είναι τώρα πολύ πιο
πραγματική από ό,τι πιστεύουν πολλοί”, δήλωσε ο αρχιεπίσκοπος Θεοδόσιος». Ο
κ. Θεοδόσιος προφανώς είχε κατ’ αρχήν υπ’ όψη του την πρόσφατη συνάντηση
του Σεβ. Μητροπολίτου Ιταλίας κ. Πολυκάρπου με τον «Πάπα» Φραγκίσκο,
όπου ονόμασε τον «Πάπα» πατέρα και πατριάρχη του. Κατά τον κ. Θεοδόσιο οι
δηλώσεις του Σεβ. Ιταλίας δεν είναι τυχαίες, αλλά τροχιοδεικτικές. Μας δείχνουν
με αρκετή σαφήνεια, που οδηγούνται τα πράγματα και ποια σκοτεινά σχέδια
«ενώσεως» υλοποιούνται σταδιακά. Ας μη λησμονούμε ότι και η «Σύνοδος» της
Κρήτης (2016), έπαιξε τον δικό της καθοριστικό ρόλο, διότι «άνοιξε το δρόμο»
προς την «ένωση» απροϋπόθετα, χωρίς την επάνοδο των ετεροδόξων στην
Ορθοδοξία. Ο Σεβ. Ιταλίας δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να εκφράσει το
«πνεύμα» της «Συνόδου» της Κρήτης και να προωθεί τις αποφάσεις της!
2 Πρωτ. Γεωρ. Μεταλληνού, Ομότιμου Καθ. Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Οι διάλογοι χωρίς
προσωπείο, Διαδικτυακός τόπος Ορθόδοξος Λόγος, www.orthodox.net.gr, σ. 1
3
Είχε υπ’ όψη του επίσης ο κ. Θεοδόσιος και τον διχασμό που προέκυψε στις
Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες εξ’ αιτίας του ουκρανικού Αυτοκεφάλου. Είναι
γνωστό, ότι η χορήγηση της περιβόητης «Αυτοκεφαλίας» στα σχισματικά
μορφώματα των Φιλαρέτου και Μακαρίου όχι μόνο δεν ήρε την ανώμαλη
εκκλησιαστική κατάσταση, που είχε δημιουργηθεί, όχι μόνο δεν έφερε την ειρήνη
και την καταλλαγή, αλλά γιγάντωσε το εκκλησιαστικό πρόβλημα. Το Οικουμενικό
Πατριαρχείο προφανώς πιεζόμενο από τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσεως χορήγησε
τελικά την «Αυτοκεφαλία», προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα γεωπολιτικά
συμφέροντά τους. Για να εξυπηρετηθούν οι στρατηγικοί στόχοι των δυτικών
κυβερνήσεων και ιδιαίτερα των Η.Π.Α. οι οποίες επιδιώκουν να αποσπάσουν
ολοκληρωτικά, (πολιτικά, οικονομικά και εκκλησιαστικά), την Ουκρανία από την
σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, της μεγάλης αντιπάλου της. Είναι άλλωστε ευρέως
γνωστές οι παρεμβάσεις της αμερικανικής κυβέρνησης για τη χορήγηση της
Αυτοκεφαλίας στις σχισματικές ομάδες της πολύπαθης Ουκρανίας. Εν τέλει το
Φανάρι υπέκυψε στις πιέσεις και χορήγησε «κανονικότητα» σε αμετανόητους
σχισματικούς, που καταπατούσαν κάθε έννοια κανονικότητος επί δεκαετίες, ενώ
ταυτόχρονα αφαίρεσε την κανονικότητα από την κανονική Εκκλησία της
Ουκρανίας, υπό τον Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Ονούφριο.
Τοποθέτησε «Προκαθήμενο» και «Επισκόπους» από τις τάξεις των σχισματικών
στις θέσεις κανονικών Επισκόπων, τους οποίους όμως δεν αναγνωρίζουν οι δέκα
από τις δεκατέσσερις Ορθόδοξες Εκκλησίες δηλαδή το 90% της παγκόσμιας
Ορθοδοξίας! Επεχείρησε να δημιουργήσει ένα νέο εκκλησιαστικό καθεστώς
καταπατώντας όμως πλήθος Ιερών Κανόνων.
Το δημοσίευμα συνεχίζει, επισημαίνοντας: «Ο επικεφαλής της μητρόπολης
Τσερκάσι πιστεύει ότι δεν πρέπει να πανικοβάλλονται οι πιστοί Ουκρανοί,
Ρώσοι, Μολδαβοί, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Γεωργιανοί, Βούλγαροι, Τσέχοι κ.λπ. που
ανήκουν στην Οικουμενική Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού το Φανάρι θα χωριστεί
απλώς από την Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς να τη βλάψει. Κατά την άποψη του
ιεράρχη της UOC, πρέπει να ανησυχούν για αυτό το λόγο οι εκπρόσωποι του
ελληνικού κόσμου: μοναχοί του Αγίου Όρους, Ορθόδοξοι Έλληνες από την
Ελλάδα, Κύπρο, την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, αμερικανική ελληνική
διασπορά, καθώς αυτοί διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο ότι ‘ένα πρωί από τη
σκηνή του Βατικανού-Φανάρι στην “Πόλη και κόσμο (Ελληνικό πρώτ’ απ’
όλα)” μπορεί να ανακοινωθεί η “εποχιακή ενοποίηση του Χριστιανισμού” και
την παρούσα τους, των Ελλήνων, κοινωνία με τον Πάπα της Ρώμης». Γι’ αυτό ο
αρχιεπίσκοπος Θεοδόσιος καλεί τους Ορθόδοξους πιστούς του Ελληνικού
κόσμου, δυνατούς στην πίστη αρχιεπισκόπους, μοναχούς και λαϊκούς να
υπερασπιστούν επειγόντως την Εκκλησία: Είναι απαραίτητο να
εξουδετερώσουμε γρήγορα και συνοδικά το πνευματικό απόστημα που
δηλητηριάζει με το πύον του τον ορθόδοξο κόσμο. Πρέπει να αποκατασταθεί η
κανονική αλήθεια στην οικογένεια των Τοπικών Ορθόδοξων Εκκλησιών και να
ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε αυτό να μην ξανασυμβεί ξανά στο
μέλλον….Ο ιεράρχης της UOC πιστεύει ότι εάν αυτό δεν γίνει τώρα, τότε δεν θα
4
είναι μακριά η μέρα όταν τα απομεινάρια πιστών Ορθόδοξων Ελλήνων θα
αναγκαστούν ξανά να μαζεύουν την Εκκλησία τους λίγο-λίγο, από μεμονωμένες
επισκοπές, από μοναστήρια, από ενορίες, για να προστατευθούν από την
επέκταση μιας νέας ένωσης (ουνίας), ευλογημένης από το Φανάρι» (spzh.news,
από την Ιστοσελίδα του Ορθοδόξου Τύπου).
Συμμεριζόμαστε και εμείς τους προβληματισμούς και τους φόβους του Ρώσου
Ιεράρχη. Πιστεύουμε ότι οι δηλώσεις του δεν απέχουν της αληθείας, αφού τώρα
πια όλοι μας αντιλαμβανόμαστε, που οδηγούνται τα πράγματα. Οι απόψεις του
συγκλίνουν με όσα γράψαμε σε παλαιότερο δημοσίευμά μας, για το οποίο έγινε
λόγος προηγουμένως. Οι κρυφοί προωθητές της «ενώσεως των εκκλησιών»
επιδιώκουν σε πρώτη φάση την «ένωση» των σχισματικών του Επιφανίου με τους
ουνίτες της Ουκρανίας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια ενιαία τοπική «Εκκλησία»,
που θα περιλαμβάνει τους ουνίτες και όσους ακολουθούν τον Επιφάνιο. Σε μια
επόμενη φάση, θα επιδιωχθεί, κατά πάσαν πιθανότητα, η ενσωμάτωση όλων των
Ορθόδοξων Εκκλησιών, που ακολουθούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο με όλες τις
ουνιτικές κατά τόπους «Εκκλησίες», οι οποίες θα υπάγονται στο πρωτείο εξουσίας
του Οικουμενικού Πατριάρχου. Και τέλος σε μια τρίτη και τελευταία φάση θα
επιδιωχθεί η «ένωση» των ελληνοφώνων Ορθόδοξων Εκκλησιών, με τον αιρετικό
Παπισμό μέσω όλων αυτών των εξουνιτισμένων υβριδικών «Εκκλησιών», που θα
έχουν εν τω μεταξύ δημιουργηθεί. Όλοι αυτοί, («Ορθόδοξοι» και Παπικοί), θα
υπάγονται μέσω του Οικουμενικού Πατριάρχου στον Πάπα. Ο πρώτος τη τάξει θα
είναι ο Πάπας και αμέσως μετά από αυτόν ο Οικουμενικός Πατριάρχης.
Είναι γνωστό ότι οι ελληνόφωνες Ορθόδοξες Εκκλησίες, παρά τις ελάχιστες
διαφορές τους με το Φανάρι, ακολουθούν κατά πόδας τις επιλογές του Φαναρίου,
ενώ οι σλαβόφωνες έχουν δική τους πορεία και ακολουθούν κατά πόδας την
Μόσχα ως «δορυφόροι» της. Απ’ ό,τι φαίνεται, με βάση τα σημερινά δεδομένα, η
παγκόσμια Ορθοδοξία οδηγείται σταδιακά σε διάσπασή της σε ελληνόφωνες και
σλαβόφωνες Εκκλησίες, πράγμα το οποίο διακαώς επιθυμεί το Βατικανό.
Μάλιστα υπάρχουν βάσιμοι φόβοι, ότι αυτό το μέγα ανοσιούργημα θα
πραγματοποιηθεί κατά την προετοιμαζόμενη «Οικουμενική Σύνοδο» του 2025, με
την συμπλήρωση 1700 ετών από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, (325 μ.Χ.). Θα
αφορά δε την «ένωση» του Βατικανού με τις ελληνόφωνες Τοπικές Εκκλησίες,
ενώ οι σλαβόφωνες θα απέχουν και δεν θα συμμετάσχουν. Βεβαίως ποτέ δεν
πρέπει να ξεχνάμε, ότι η προετοιμαζόμενη φρικτή και ολέθρια αυτή «ένωση»
προωθείται και από σκοτεινά και υπόγεια κέντρα της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και
του Διεθνούς Σιωνισμού, που προετοιμάζουν την εφιαλτική πανθρησκεία.
Περαίνοντας την ανακοίνωση μας, κρούομε και εμείς μαζί με τον ρώσο Ιεράρχη
τον κώδωνα του κινδύνου. Επισημαίνουμε τον κίνδυνο, που καραδοκεί στο εγγύς
μέλλον και καλούμε σε αφύπνιση και αγωνιστικότητα κλήρο και λαό και
ιδιαιτέρως την Ιεραρχία της ελλαδικής Εκκλησίας, πριν είναι πολύ αργά. Δυστυχώς
προβλέπουμε πολύ άσχημες εξελίξεις στο χώρο της Αγίας μας Εκκλησίας, το δε
τραγικότερο είναι, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ιεραρχών, που ανήκουν στις
ελληνόφωνες Τοπικές Εκκλησίες, έχουν στρατευτεί στην υπηρεσία των
5
παγκοσμιοποιητών, οι οποίοι εργάζονται πυρετωδώς για την πολτοποίησή της
μέσα στη χοάνη των θρησκειών του κόσμου και εν τέλει την εξαφάνισή της. Εμείς
δηλώνουμε για μια ακόμη φορά ότι με τη Χάρη και τη δύναμη του Θεού θα
μείνουμε εδραίοι και αμετακίνητοι στην Ορθοδοξία μας. Δεν θα συμμετάσχουμε
σε μια τέτοια «ένωση» και θα διακόψουμε κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με όσους
συμμετάσχουν.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Κυριακή 20 Ιουνίου 2021
Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς
| Σάβ, 19 Ιουν, 8:31 π.μ. (πριν από 1 ημέρα) | |||
Ιερός Ναός Τιμίου Σταυρού Πειραιώς
Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος
Εν Πειραιεί τη 19η Ιουνίου 2021.
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ
ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ
Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι
η ογδόη Κυριακή από του
Πάσχα, είναι η Κυριακή της Πεντηκοστής, η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας, η
μεγάλη εκείνη δεσποτική εορτή, στην οποία εορτάζουμε το συγκλονιστικό
γεγονός της ελεύσεως του αγίου Πνεύματος στους αγίους αποστόλους και σε
όλους τους μαθητές και μαθήτριες, που ήταν συγκεντρωμένοι στο Υπερώο την
ημέρα εκείνη. Γι’ αυτό, τόσον τα ιερά αναγνώσματα, όσον επίσης και οι ύμνοι,
καθώς και οι ειδικές ευχές που απευθύνει γονατιστή όλη η Εκκλησία στην
ακολουθία του Εσπερινού της Γονυκλισίας, περιστρέφονται γύρω από το γεγονός
αυτό. Το αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από το 2ο κεφάλαιο των
Πράξεων των Αποστόλων, η οποία μας περιγράφει, τι ακριβώς συνέβη την
ημέρα εκείνη στο Υπερώο της Ιερουσαλήμ και πως έγινε αισθητή η έλευση και
παρουσία του αγίου Πνεύματος.
Όπως διηγείται ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Και εν τω συμπληρούσθαι την
ημέραν της πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό». Ο Λουκάς
προκειμένου να μας περιγράψει το μεγάλο γεγονός της ελεύσεως του αγίου
Πνεύματος, που αποτελεί και την γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας, αλλά και την
αφετηρία του ιεραποστολικού της έργου, θεωρεί καθήκον του, ως άριστος
ιστορικός, να μας δώσει τις τοπικές και χρονικές συντεταγμένες του
κοσμοϊστορικού αυτού γεγονότος. Όχι μια φορά και έναν καιρό, κάποτε,
κάποιος, κάπου, αλλά τότε, εκεί, και έτσι. Το γεγονός που θα περιγράψει έγινε
την ημέρα της Πεντηκοστής και στο ανώγαιο, στο τόπο όπου έγινε ο μυστικός
δείπνος. Η Πεντηκοστή ήταν μια από τις τρεις μεγάλες εορτές των Ιουδαίων: Η
πρώτη ήταν το Πάσχα, (16η Νισάν), η δεύτερη η Πεντηκοστή, 50 μέρες μετά το
Πάσχα, και η τρίτη η εορτή της Σκηνοπηγίας, (Σεπτέμβριος- Οκτώβριος). Ήταν
μια γεωργική εορτή, που λεγόταν και εορτή των πρωτογεννημάτων, διότι τότε οι
Εβραίοι θέριζαν τα σπαρτά τους. Επί πλέον εόρταζαν το μεγάλο γεγονός, κατά
το οποίο ο Μωϋσής έλαβε τις πλάκες του Νόμου από τον Θεό στο όρος Σινά,
διότι το γεγονός αυτό έγινε 50 μέρες μετά την διάβαση των Εβραίων από την
Ερυθρά Θάλασσα. Όλοι οι απόστολοι με μια καρδιά και μια ψυχή, ενωμένοι και
αγαπημένοι, περιμένουν την εκπλήρωση της υποσχέσεως που ο Κύριος τους είχε
δώσει, ότι δηλαδή θα τους στείλει το Άγιο Πνεύμα. Δεν φιλονικούν, όπως
παλαιότερα, ούτε αγανακτούν. Προσεύχονται όλοι μαζί και επικοινωνούν
μεταξύ τους μέσα σε κλίμα αδελφικής αγάπης και ειρήνης. Αυτό είναι το πλέον
κατάλληλο κλίμα για να κατασκηνώσει το Άγιο Πνεύμα στις ψυχές των
ανθρώπων.
«Και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας,
και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι». Ξαφνικά εκεί που ήταν
όλοι συγκεντρωμένοι και προσηύχοντο, άρχισε να ακούγεται ένα δυνατό
2
βουητό, σαν να φυσούσε ένας πολύ δυνατός άνεμος 10 μποφόρ, που προκαλεί
ανεμοθύελλα. Με το ισχυρό λοιπόν αυτό βουητό άρχισε να γίνεται αισθητή η
παρουσία του αγίου Πνεύματος. Κατά παρόμοιο τρόπο όπως γνωρίζουμε και ο
Μωϋσής έλαβε στο όρος Σινά το Νόμο του Θεού. Δηλαδή με βροντές και
αστραπές, που έδειχναν την παρουσία του Θεού και ο λαός που
παρακολουθούσε από τους πρόποδες βεβαιωνόταν, ότι κάτι το καταπληκτικό
γίνεται εκεί στην κορυφή, την ώρα που ο Μωϋσής παρελάμβανε τις πλάκες από
τον Θεό. Και το ισχυρό αυτό βουητό κατέλαβε όλο το σπίτι όπου ήταν
συγκεντρωμένοι. Στη συνέχεια απλώθηκε σ’ όλη την πόλη, ώστε να κινήσει την
περιέργεια των κατοίκων της πόλης να έρθουν στο σπίτι, όπου ήταν οι μαθητές,
για να εξακριβώσουν την αιτία της βοής. Μαζί όμως με αυτό που ακούνε τα
αυτιά, την βοή, έχουμε και το θέαμα, αυτό που βλέπουν τα μάτια. Και ποιο είναι
αυτό; Το λέγει παρά κάτω.
«και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισέ τε εφ’
ένα έκαστον αυτών». Και εμφανίσθηκαν σ’ αυτούς πύρινες γλώσσες, που
άρχισαν να διαμοιράζονται. Όπως στην αναμένη λαμπάδα βλέπουμε μια πύρινη
γλώσσα, έτσι ακριβώς και το Πνεύμα το άγιο, που κατήλθε με την μορφή της
βιαίας πνοής, παρουσιάσθηκε κατόπιν με την μορφή των πυρίνων γλωσσών. Οι
γλώσσες δεν είχαν την φύση της φωτιάς, αλλά την μορφή της φωτιάς. Η κάθε
μια φλόγα κάθισε πάνω στον καθένα από τα μέλη της συνάξεως, δηλαδή όχι
μόνον στους αποστόλους αλλά και στους 120, άνδρες και γυναίκες. Οι μαθητές
γεμίζουν, βαπτίζονται με Πνεύμα άγιο. Όλη η ύπαρξή τους είναι μέσα στο
Πνεύμα το άγιο, όπως ακριβώς τους το είχε αναγγείλει ο Κύριος. Εδώ είναι
σημαντικό να τονίσουμε ότι άγιο Πνεύμα δεν είναι κάτι το υλικό, όπως είναι ο
αέρας, ή η φωτιά, γι’ αυτό και χρησιμοποιούνται οι λέξεις «ώσπερ» και «ωσεί».
Η φύση και η ουσία του αγίου Πνεύματος είναι άπειρη και ακατάληπτη και δεν
έχει καμία σχέση με τα κτίσματα. Το πανάγιον Πνεύμα δεν είναι κάποια αόριστη
δύναμη, κάποια συμβολική εικόνα. Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος,
Θεός ομότιμος και ομοούσιος με τον Πατέρα και τον Υιό. Και επειδή είναι Θεός
και δεν μπορούμε να Τον αντιληφθούμε, ούτε να Τον γνωρίσουμε στην ουσία
Του, εμφανίζεται με τρόπο που μπορούμε να Τον δούμε και να Τον ακούσουμε,
ώστε να βεβαιωθούμε για την παρουσία Του.
«και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις
γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι». Εγέμισαν όλοι με
Πνεύμα Άγιο, έγιναν όργανα του Αγίου Πνεύματος. Όπως όταν βυθίζουμε ένα
σφουγγάρι στο νερό, ποτίζεται ολόκληρο με νερό και από μέσα και από έξω,
έτσι και οι μαθητές διαποτίστηκαν εξ’ ολοκλήρου με Πνεύμα Άγιο. Η δε
παρουσία του αγίου Πνεύματος μέσα στις ψυχές των έγινε αισθητή εξωτερικά
από το γεγονός ότι άρχισαν να ομιλούν ξένες γλώσσες. Στα αποστολικά χρόνια
ήταν πολύ συνηθισμένο το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς. Όσοι βαπτίζονταν δεν
ένοιωθαν απλώς, ότι μούσκεψε το κορμί τους από το νερό του αγίου
βαπτίσματος, αλλά ένοιωθαν επί πλέον κατά τρόπον αισθητό την παρουσία του
αγίου Πνεύματος με τα διάφορα χαρίσματα, τα οποία ελάμβαναν. Προέλεγαν τα
3
μέλλοντα, θεράπευαν ασθενείς, ή μιλούσαν ξένες γλώσσες. Αυτό άλλωστε το
είχε προαναγγείλει ο Κύριος: «Σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα
παρακολουθήσει. Εν τω ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσες λαλήσουσι
καινές, όφεις αρούσι, καν θανάσιμον τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει. Επί
αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσι» (Μαρκ.16,17-18). Τα
χαρίσματα αυτά, σαν εξωτερικά σημεία της παρουσίας του αγίου Πνεύματος,
έπειθαν τους ανθρώπους, που τα έβλεπαν και δεν είχαν ακόμη πιστεύσει, ώστε
να πιστεύσουν και εκείνοι και να βαπτισθούν. Αργότερα όμως, μετά τους
αποστολικούς χρόνους, σιγά -σιγά εξέλιπαν και χάθηκαν, διότι έτσι θέλησε ο
Θεός. Ο Θεός έκρινε ότι δεν υπήρχε πια λόγος να υπάρχουν, αφού δεν
εξυπηρετούσαν κανένα σκοπό. Αυτοί που πίστευαν, δεν είχαν ανάγκη από
κάποιο θαύμα για να πεισθούν και να βαπτισθούν. Από εδώ καταλαβαίνουμε, σε
πόση πλάνη βρίσκονται οι Πεντηκοστιανοί, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι έρχεται
μέσα τους το άγιο Πνεύμα και μιλούν ξένες γλώσσες και δεν καταλαβαίνουν οι
ταλαίπωροι ότι γίνονται θύματα του διαβόλου. Ότι εκείνη την ώρα που
νομίζουν, ότι βρίσκονται δήθεν κάτω από την ενέργεια του αγίου Πνεύματος,
βρίσκονται κάτω από δαιμονική ενέργεια. Ωστόσο το χάρισμα της
γλωσσολαλιάς που έλαβαν οι μαθητές εξυπηρετούσε κάποιο πρακτικό σκοπό.
Όπως φαίνεται από την συνέχεια της διηγήσεως, σε λίγο θα συγκεντρωθούν
άνθρωποι από διάφορες χώρες, που μιλούν ξένες γλώσσες και έπρεπε οι
απόστολοι να ευαγγελιστούν και σ’ αυτούς το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Έπρεπε
λοιπόν να τους μιλήσουν στη γλώσσα τη δική τους.
«Ήσαν δε εν Ιερουσαλὴμ κατοικούντες Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από
παντός έθνους των υπό τον ουρανόν». Τότε λοιπόν την ημέρα της Πεντηκοστής
που έγινε αυτό το θαυμαστό γεγονός, υπήρχαν στην πόλη της Ιερουσαλήμ εκτός
από τους ντόπιους Ιουδαίους και πολλοί άλλοι Ιουδαίοι, που έζησαν για πολλά
χρόνια ως μετανάστες, σε διάφορες χώρες, (και αυτοί είναι οι Ιουδαίοι της
διαποράς), που γνώριζαν καλά την γλώσσα της χώρας, όπου έζησαν. Αυτοί στη
συνέχεια για διάφορους λόγους ήρθαν και εγκαταστάθηκαν πάλι στην πατρίδα
τους την Ιερουσαλήμ. Υπήρχαν και άλλοι Ιουδαίοι, οι οποίοι εξακολουθούσαν
να ζουν ως μετανάστες στο εξωτερικό και ήρθαν στην Ιερουσαλήμ προσωρινά
για λόγους προσκυνηματικούς, για να συνεορτάσουν με τους συμπατριώτες τους
την εορτή του Πάσχα και της Πεντηκοστής και να επιστρέψουν πάλι πίσω στην
ξενιτειά. Όλους αυτούς ο Λουκάς τους χαρακτηρίζει ως ευλαβείς, διότι ήταν
πιστοί στις πατρικές των παραδόσεις και αγωνίζονταν να τηρούν με ευλάβεια
και ακρίβεια τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου.
«γενομένης δε της φωνής ταύτης συνήλθε το πλήθος και συνεχύθη, ότι
ήκουον εις έκαστος τη ιδία διαλέκτω λαλούντων αυτών».Το καταπληκτικό
αυτό βουητό που έμοιαζε με ανεμοθύελλα έγινε αντιληπτό από όλους τους
κατοίκους της πόλεως, οι οποίοι έσπευσαν προς το επίκεντρο της βοής δηλαδή
προς το υπερώο, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές, για να δουν τι
συμβαίνει. Επί πλέον το βουητό αυτό είχε κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το
εντυπωσιακό, το ελκυστικό, το θαυμαστό, που έδινε σε όλους την εντύπωση, ότι
4
δεν πρόκειται για έναν αέρα, για ένα φυσικό γεγονός, αλλά για ένα υπερφυσικό
γεγονός. Και έτσι το πλήθος «συνεχύθη», έπαθε σύγχυση, σάστισε. Και άρχισαν
να διερωτώνται μεταξύ τους. Τι είναι αυτό που συμβαίνει; Όταν δε έφθασαν στο
υπερώο, τους περίμενε άλλη έκπληξη, άλλο καταπληκτικό, που φανέρωνε ακόμη
καθαρώτερα την παρουσία του αγίου Πνεύματος. Ο καθένας από τους ακροατές
άκουγε τους μαθητές να ομιλούν στη γλώσσα τους, που σημαίνει, ότι ο κάθε
μαθητής μιλούσε όλες τις γλώσσες. Καθόλου απίθανο οι μαθητές μετά το
θαυμαστό αυτό γεγονός να ξεκίνησαν για τον Ναό για να ευχαριστήσουν εκεί
τον Κύριο, οπότε τους ακολούθησε όλος ο λαός και στη συνέχεια εκεί στη
μεγάλη αίθουσα, στη στοά του Σολομώντος, αλλά και σε άλλες αίθουσες του
Ναού σκόρπισαν οι μαθητές και ομιλούσαν εκεί σε διάφορες γλώσσες όλο το
πλήθος που είχε συγκεντρωθεί.
«εξίσταντο δε πάντες και εθαύμαζον λέγοντες προς αλλήλους· ουκ ιδού
πάντες ούτοί εισίν οι λαλούντες Γαλιλαίοι;» Απορούσαν και θαύμαζαν. Τι είναι
αυτό το πράγμα; Όλοι αυτοί που μας μιλούν δεν είναι Γαλιλαίοι; Από την
ιδιάζουσα προφορά τους καταλάβαιναν, ότι προέρχονταν από την περιοχή της
Γαλιλαίας. Πιθανόν και οι ίδιοι οι μαθητές να το έλεγαν: Εμείς είμαστε από την
Γαλιλαία και όμως με την δύναμη του Θεού μιλούμε στην γλώσσα σας.
«και πως ημείς ακούομεν έκαστος τη ιδία διαλέκτω ημών εν η εγεννήθημεν
Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται, και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν,
Ιουδαίαν τε και Καππαδοκίαν, Πόντον και την Ασίαν, Φρυγίαν τε και
Παμφυλίαν, Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά Κυρήνην, και οι
επιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοι τε και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες,
ακούομεν λαλούντων αυτών ταις ημετέραις γλώσσαις τα μεγαλεία του Θεού;».
Πως συμβαίνει να μιλούν όλες τις ξένες γλώσσες αυτοί οι φτωχοί και
αγράμματοι ψαράδες χωρίς να έχουν σπουδάσει σε κάποιο σχολείο ξένων
γλωσσών; Και το ακόμη πιο καταπληκτικό: Πως συμβαίνει να ομιλούν όχι
ανούσιες φλυαρίες, λόγια του αέρα, αλλά να ομιλούν για τα μεγαλεία του Θεού;
Πως μπορούν να θεολογούν, αφού δεν φοίτησαν σε καμιά θεολογική σχολή;
Αυτό σημαίνει ότι τα λόγια των αποστόλων ήταν γεμάτα από θεία σοφία, ήταν
λόγια που είχαν θεολογικό βάθος, ήταν λόγια φορτισμένα από την Χάρη του
αγίου Πνεύματος, ικανά να μεταστρέφουν ψυχές και να τις οδηγούν στη
μετάνοια, να πείθουν τις ψυχές να πιστεύσουν στο Χριστό. Στη συνέχεια ο
Λουκάς για να δώσει περισσότερη έμφαση στο θαυμαστό αυτό γεγονός
απαριθμεί τους γνωστότερους λαούς της εποχής εκείνης, ο καθένας από τους
οποίους ομιλούσε την ιδική του διάλεκτο. Οι γλώσσες που μιλούσαν οι
άνθρωποι τότε ήταν κυρίως τέσσερις: Η γλώσσα των ανατολικών λαών, η
σημιτική, η ελληνική και η λατινική. Οι τοπικές διάλεκτοι όμως ήταν πολλοί
περισσότεροι. Εδώ οι μαθητές ομιλούν όχι μόνον τις τέσσερις γλώσσες, αλλά
και όλες τις τοπικές διαλέκτους. Απαριθμεί τους λαούς αρχίζοντας από την
ανατολή και φθάνοντας προς την δύση. Όλοι δε αυτοί που προέρχονται από
αυτές τις χώρες δεν είναι μόνον Ιουδαίοι, αλλά και προσήλυτοι, δηλαδή εθνικοί
που ασπάσθηκαν την θρησκεία των Εβραίων.
5
Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος, αδελφοί μου, δεν έγινε μόνο στους πιστούς,
που βρίσκονταν εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής στο υπερώο της
Ιερουσαλήμ. Από την ημέρα εκείνη της ελεύσεώς του εξακολουθεί να παραμένει
στην Εκκλησία μέχρι σήμερα. Αν η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, τότε
η ψυχή αυτού του σώματος είναι το άγιο Πνεύμα, το οποίο συγκροτεί τον θεσμό
της, τελειοποιεί τα ιερά Μυστήριά της, μεταδίδεται δι’ αυτών σε όλα τα μέλη
της Εκκλησίας και γενικά αξιοποιεί το απολυτρωτικό έργο του Χριστού σε κάθε
πιστό μέλος της. Και εμείς από την ημέρα που βαπτισθήκαμε και λάβαμε τη
σφραγίδα της θείας δωρεάς του Αγίου Πνεύματος με το άγιο Χρίσμα, έχουμε τη
δυνατότητα να ζούμε μέσα στην Εκκλησία την προσωπική μας Πεντηκοστή. Για
να γίνει όμως αυτό στον κάθε έναν από μας προσωπικά μια ζωντανή
πραγματικότητα, είναι ανάγκη να ενεργοποιήσουμε την παρουσία Του μέσα μας.
Και αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την μετάνοια, η οποία πρέπει να είναι συνεχής
και ισόβιος. Ας αγωνιστούμε λοιπόν να ζήσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής
μας με μετάνοια και ας παρακαλούμε με πίστη τον αγαθό Παράκλητο να μας
χαρίσει αυτή την πολύτιμη δωρεά της μετανοίας, να καθαρίζει και αγιάζει τις
ψυχές μας, να μας στηρίζει και να μας παρηγορεί, να μας φωτίζει και εν τέλει να
μας καταστήσει κληρονόμους της Βασιλείας του. Αμήν.
Τετάρτη 9 Ιουνίου 2021
«Ἀνελήφθης ἐν δόξη ὁ τά σύμπαντα πληρῶν…».Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιεροῦ Ναοῦ Τιμίου Σταυροῦ Πειραιῶς
«Ἀνελήφθης ἐν δόξη ὁ τά σύμπαντα πληρῶν…».
Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Πρ. Ιεροῦ Ναοῦ Τιμίου Σταυροῦ Πειραιῶς.
Ἡ ἐν δόξη ἀνάληψις τοῦ Κυρίου καὶ ἡ ἐν δεξιά τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα
εἶναι τὸ τελευταῖο γεγονὸς στὴν ἐπὶ γῆς ζωὴ καὶ δράση του, εἶναι τὸ τέρμα τῆς
συγκαταβάσεώς Του καὶ τῆς ἐνσάρκου Του θείας οἰκονομίας. Ἀποτελεῖ ὅμως
ταυτόχρονα καὶ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἀνυψώσεώς Του, τῆς ἀνυψώσεως τῆς ἀνθρωπίνης
φύσεώς Του σὲ θεία ἐξουσία καὶ δόξα καὶ βασιλεία. Ἐὰν ἡ ἐξ’ οὐρανοῦ κατάβασίς
Του ἦταν κένωσις καὶ πτώχευσις καὶ ἄκρα ταπείνωσις, ἡ ἀνάληψίς Του στοὺς
οὐρανοὺς ἐσήμανε τὴν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα καὶ σ’ αὐτὴν
βρίσκουν τὴν πλήρη πραγματοποίησή τους οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, τοὺς ὁποίους εἶπε
κατὰ τὴν ἀρχιερατική Του προσευχὴ ὀλίγον πρὸ τοῦ πάθους: «Καὶ νῦν δόξασόν με
Σὺ Πάτερ παρὰ σεαυτῶ τὴ δόξη ἢ εἶχον προτοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοῖ» (Ἰω.
17,5).
Τὴν ἔνδοξη αὐτὴ ἄνοδο τοῦ Κυρίου προφητικῶς προανήγγειλε ὁ προφήτης Δαυὶδ
στοὺς ψαλμούς του: «Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῶ, Κύριος ἐν φωνὴ σάλπιγγος»
(46,6). Ὁ Κύριος, μετὰ τὴν ἔνδοξη νίκη του κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου
ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς ἐν μέσω ἀλαλαγμῶν χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ἐκ μέρους τῶν
ἀγγελικῶν δυνάμεων, ὑμνούμενος καὶ δοξαζόμενος ὑπ’ αὐτῶν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ
Χρυσόστομος σχολιάζοντας τὸν παρὰ πάνω στίχο, παρατηρεῖ, ὅτι «οὐκ εἶπεν
ἀνεβιβάσθη, ἀλλ’ ἀνέβη, δεικνύς, ὅτι οὒχ ἑτέρου τινὸς χειραγωγοῦντος ἀνέβη,
ἀλλ’ αὐτὸς ταύτην ὁδεύων τὴν ὁδόν». Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς
χειραγωγούμενος ἀπὸ κάποιον ἄλλον, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδικὴ τοῦ θεϊκὴ δύναμη καὶ
ἐξουσία, ἀποδεικνύοντας ἔτσι, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὑπῆρξε ὁ αὐτουργὸς τῆς
ἀναβάσεως. Τὴν χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων ἐπὶ τῇ ἐνδόξω
ἀναλήψει τοῦ Κυρίου ἐκφράζει ὁ Δαυΐδ σὲ ἄλλο ψαλμὸ σαφέστερα: «Ἄρατε πύλας
οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς
δόξης. Τὶς ἐστὶν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δοξης; Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατὸς Κύριος
δυνατὸς ἐν πολέμω» (26,7,8). Ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, οἱ ἐπὶ γῆς
ἄγγελοι, διακονοῦντες τὸν Κύριον, προτρέπουν τὶς ἀνώτερες ἀγγελικὲς δυνάμεις,
ποὺ βρίσκονται στοὺς οὐρανούς, καθὼς Αὐτὸς ἀναλαμβάνεται, νὰ ἀνοίξουν τὶς
ἐπουράνιες πύλες γιὰ νὰ εἰσέλθη ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. Στὴ συνέχεια ἐρωτοῦν αἱ
ἄνω δυνάμεις, «τὸ παράδοξόν της οἰκονομίας ἐκπληττόμεναι», ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ
βασιλεὺς τῆς δόξης; Καὶ ἀπαντοῦν οἱ ἐπὶ γῆς ἄγγελοι: Δὲν εἶναι κάποιος
συνηθισμένος ἄρχων, ἀλλὰ ὁ παντοδύναμος καὶ πανίσχυρος Θεός, ὁποῖος ἐπέτυχε
ἔνδοξη νίκη στὸν πόλεμόν του πρὸς τοὺς ἐχθρούς του, δηλαδὴ πρὸς τὸν διάβολο
καὶ τὸν θάνατο. Περὶ αὐτῆς τῆς ἀνόδου ὁμιλῶν καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καθὼς
ἑρμηνεύει τὸν ψαλμικὸ στίχο «ἀνέβης εἰς ὕψος ἠχμαλώτευσας αἰχμαλωσίαν»
(67,19), στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολήν του, λέγει: «ἀναβὰς εἰς ὕψος
ἠχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις» (4,8). Ὅταν ὁ
Ἰησοῦς ἀνέβη μὲ τὴν ἀνάληψίν του στοὺς οὐρανούς, ἔδεσε αἰχμαλώτους τους
2
ἐχθρούς του, δηλαδὴ τὸν σατανᾶ καὶ τὸν θάνατο καὶ ἔδωσε χαρίσματα στοὺς
ἀνθρώπους, δηλαδὴ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.
Ὡς Θεὸς ὁ Κύριός μας, ὡς ἄναρχος Λόγος καὶ Υἱὸς Μονογενὴς καὶ ὁμοούσιος
πρὸς τὸν Πατέρα, ἦταν πάντοτε συνθρόνος καὶ ὁμότιμος πρὸς αὐτὸν καὶ προτοῦ νὰ
σαρκωθῆ. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐσαρκώθη καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, οὐδέποτε ἐχωρίσθη ἀπὸ
τὸν Πατέρα. Ὅπως λέγει ὁ ὑμνογράφος, «ὅλος ἣν ἐν τοῖς κάτω καὶ τῶν ἄνω
οὐδόλως ἀπὴν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος». Καὶ τοῦτο διότι «συγκατάβασις γέγονε
θεϊκὴ καὶ οὐ μετάβασις τοπική». Ἀνελήφθη καὶ ἐκάθισε στὰ δεξιά του Θεοῦ καὶ
Πατρὸς ὡς αἰώνιος ἀρχιερεὺς καὶ μεσίτης πάντων ἠμῶν, σύμφωνα μὲ τὸν λόγον
τοῦ Παύλου στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ του «τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς
ἐκάθισεν ἐν δεξιά του θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (8,1). Καὶ ὅπως
οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἰσήρχοντο στὰ ἅγια των ἁγίων τοῦ ναοῦ κατὰ
τὴν ἡμέρα τοῦ ἐξιλασμοῦ μὲ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ἔτσι καὶ ὁ ἀληθινὸς καὶ
μέγας ἀρχιερεὺς μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν»,
ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ Παῦλος, εἰσῆλθε στὰ ἀληθινὰ ἅγια των ἁγίων, δηλαδὴ στὸν
οὐρανό, μιὰ φορὰ γιὰ πάντα, ὄχι πλέον μὲ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ποὺ δὲν
μποροῦν νὰ ἐξαλείψουν ἁμαρτίες, ἀλλὰ μὲ τὸ ἰδικὸ Του πολύτιμο καὶ πανάγιο
αἷμα, τὸ ὁποῖον ἔχυσε πάνω στὸ σταυρό. Διότι ὅπως λέγει ὁ Παῦλος στὴν ἴδια
ἐπιστολὴ του «οὐ γὰρ εἰς χειροποίητα ἅγια εἰσῆλθεν ὁ Χριστὸς ἀντίτυπα τῶν
ἀληθινῶν, ἀλλ’ εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανὸν νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπω τοῦ Θεοῦ
ὑπὲρ ἠμῶν» (9,24). Ὁ Χριστὸς δὲν εἰσῆλθε σὲ χειροποίητα ἅγια ἁγίων, ποὺ εἶναι
ἀπομίμηση καὶ εἰκόνα τῶν ἀληθινῶν ἁγίων, ἀλλὰ σ’ αὐτὸν τὸν οὐρανόν, γιὰ νὰ
παρουσιασθῆ τώρα εἰς τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πρεσβεύει ὑπὲρ ἠμῶν.
Ἡ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὅμως ἄνοδος τοῦ Κυρίου δὲν ἦταν μόνον δόξα τῆς ἰδικῆς
Του ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἰδικῆς μας. Διότι ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος
στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴν του, «συνήγειρε καὶ συνεκάθισε ἐν τοῖς
ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (2,6), δηλαδὴ ὅλους ἐμάς, ποὺ πιστεύομε σ’ αὐτὸν
καὶ διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος γίναμε μέλη τοῦ σώματός Του, συνανέστησε ἀπὸ τὰ
μνήματα τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀνάστασή Του καὶ μᾶς ἔβαλε, νὰ καθίσουμε μαζί του
στὰ ἐπουράνια μὲ τὴν ἀνάληψή Του. Καὶ τοῦτο εἶναι πολὺ φυσικό, διότι ἐφ’ ὅσον
ἀνυψώθη αὐτός, ποὺ εἶναι ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἑπόμενο εἶναι,
νὰ ἀνυψωθῆ καὶ τὸ σῶμα. Ἐφ’ ὅσον ἐδοξάσθη ἡ κεφαλή, θὰ δοξασθῆ καὶ τὸ σῶμα.
Τοῦτο δὲ θὰ πραγματοποιηθῆ κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία Του, ὁπότε σύμφωνα
μὲ τὸν λόγο τοῦ Παύλου, ὅλοι ἐμεῖς «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ
Κυρίου εἰς ἀέρα καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίω ἐσόμεθα» (Α΄Θεσ.4,17). Τὴν
ἀλήθεια αὐτὴ ἐπισημαίνει καὶ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος σ’ ἕνα τροπάριο: «Ἀνέβη ὁ
Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῶ, Κύριος ἐν φωνὴ σάλπιγγος, τοῦ ἀνυψῶσαι τὴν πεσοῦσαν
εἰκόνα τοῦ Ἀδάμ». Ἀλλοῦ δὲ πάλιν λέγει, «κατελθῶν οὐρανόθεν εἰς τὰ ἐπίγεια καὶ
τὴν κάτω κειμένην ἐν τῇ τοῦ ἅδου φρουρὰ συναναστήσας ὡς Θεὸς ἀδαμιαίαν
μορφὴν τῆ ἀναλήψει σου Χριστὲ εἰς οὐρανοὺς ἀναγαγὼν τῷ θρόνω τῷ πατρικῶ
σου συγκάθεδρον ἀπειργάσω ὡς ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος».
Ἡ ἀνάληψις τοῦ Κυρίου ἦταν καὶ μία ἀναγκαιότης. Ἦταν ἡ ἀναγκαία
προϋπόθεσις, γιὰ νὰ ἔρθη ὁ Παράκλητος στὴν Ἐκκλησία. Τὸ ἐτόνισε ὁ Κύριος
3
ὀλίγον πρὸ τοῦ Πάθους Του πρὸς τοὺς μαθητές του: «Συμφέρει ὑμὶν ἴνα ἐγὼ
ἀπέλθω, ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς. Ἐὰν δὲ
πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς» (Ἰω.16,7). Ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ προηγηθῆ ἡ
ἄνοδός Του πρὸς τὸν Πατέρα, προκειμένου νὰ μεσιτεύση ὑπὲρ ἠμῶν, ὥστε νὰ
στείλη τὸ ἅγιον Πνεῦμα. Ἐπειδὴ δηλαδὴ οἱ μαθητὲς ἐλυποῦντο, διότι θὰ
ἐστεροῦντο τὸν ἀγαπημένο τοὺς διδάσκαλο, μόλις ἔμαθαν, ὅτι θὰ ἀποχωρισθῆ ἀπὸ
αὐτούς, ἔρχεται τώρα ὁ Κύριος, νὰ τοὺς παρηγορήσει μὲ τὴν ὑπόσχεση τῆς
ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου, στὴν παρουσία τοῦ ὁποίου θὰ αἰσθάνονται μέσα τους
τὸν ἴδιο τὸν Χριστό.
Κατανοοῦντες λοιπὸν καὶ ἐμεῖς τὸ μέγεθος τῆς συγκαταβάσεως καὶ τὸν πλοῦτον
τῆς φιλανθρωπίας τοῦ ὑπὲρ ἠμῶν παθόντος καὶ ταφέντος καὶ ἀναστάντος καὶ εἰς
οὐρανοὺς ἀναληφθέντος Κυρίου μας, ἃς ἀνυψώσωμεν τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν
μας πρὸς τὰ ἄνω, ἐκεῖ ὅπου τώρα βρίσκεται ὁ Χριστός, καθήμενος στὰ δεξιά του
Πατρός. «Τὰ τῆς γῆς ἐπὶ τῆς γῆς καταλιπόντες, τὰ τῆς τέφρας τῷ χοΐ
παραχωροῦντες δεῦτε ἀνανήψωμεν καὶ εἰς ὕψος ἐπάρωμεν ὄμματα καὶ νοήματα»,
ἔτσι ὥστε ἡ ἑορτὴ αὐτὴ νὰ γίνει ἀφορμὴ πνευματικῆς ἀνανεώσεως καὶ ἀνανήψεως,
ἀφορμὴ ἀπαγγιστρώσεώς μας ἀπὸ τὴν ἐμπαθῆ προσκόλληση στὰ μάταια καὶ
πρόσκαιρα καὶ φθαρτὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου καὶ ἀδιάληπτης εὐχαριστίας
καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Κύριον. Ἀμήν.