«Τα κατά πόλιν δεσμά και τας θλίψεις σου τις διηγήσεται ένδοξε απόστολεΠαύλε;»Αρχ. Παύλου ΔημητρακοπούλουΘεολόγου -ΣυγγραφέωςΠρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

 «Τα κατά πόλιν δεσμά και τας θλίψεις σου τις διηγήσεται ένδοξε απόστολε

Παύλε;»

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Θεολόγου -Συγγραφέως

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Εν Πειραιεί τη 29 η Ιουνίου 2021

Εορτάζει και φέτος, αγαπητοί μου αδελφοί, εορτάζει και πανηγυρίζει η αγία

μας Εκκλησία την μνήμη των δύο μεγάλων και κορυφαίων αποστόλων, των αγίων

ενδόξων πρωτοκορυφαίων αποστόλων Παύλου και Πέτρου. Εορτάζει με πολλή

καύχηση, χρεωστικώς και ευγνωμόνως τους δυο αυτούς μεγάλους φωστήρας και

διδασκάλους της οικουμένης η σύμπασα Ορθοδοξία, η επί γης στρατευομένη και

η εν ουρανοίς θριαμβεύουσα Εκκλησία. Ιδιαιτέρως όμως η πατρίδα μας, η οποία

έχει κάθε λόγο να καυχάται περισσότερο από κάθε άλλο λαό της οικουμένης,

διότι σ’ αυτήν ο μέγας απόστολος των εθνών ίδρυσε πλείστες όσες τοπικές

Εκκλησίες, όπως τις Εκκλησίες των Φιλίππων, της Θεσσαλονίκης, της Βέροιας,

της Κορίνθου κ.α. Σε ορισμένες μάλιστα εξ’ αυτών έστειλε και επιστολές

θεόπνευστες, που αποτελούν γνώμονα στην πορεία πλεύσεως της ζωής μας και

φυλάσσονται ως θησαυρός πολύτιμος στον κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αν η

Ελλάδα σήμερα είναι χριστιανική, το οφείλει στον απόστολο Παύλο. Ποίες άραγε

ευχαριστίες οφείλουμε εμείς οι έλληνες σ’ αυτόν τον μεγάλο και ανεκτίμητο

ευεργέτη μας; Νομίζω, ότι ο καλύτερος τρόπος ευχαριστίας και ανταποδόσεως

είναι η κατά δύναμιν εφαρμογή της προτροπής του: «Παρακαλώ ουν υμάς

μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄Κορ.4,16).

Το γεγονός της παρούσης εορτής μας δίδει την αφορμή να στρέψουμε και

πάλι την προσοχή μας προς αυτούς και να αναφερθούμε ειδικότερα στον πρώτο

εξ’ αυτών, τον άγιο απόστολο Παύλο, δανειζόμενοι την θεοφώτιστη γλώσσα του

αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ο μέγας αυτός πατήρ της Εκκλησίας μας είχε

ιδιαίτερη αγάπη προς τον απόστολο των εθνών. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι

σε όλες σχεδόν τις ομιλίες του κατά κόρον παραθέτει χωρία από τις επιστολές

του. Από όλα δε τα εγκωμιαστικά του έργα κυρίαρχη θέση κατέχουν οι επτά

ομιλίες του με τίτλο: «Εις τον άγιον απόστολον Παύλον».

Σε μια εξ’ αυτών, τη δεύτερη, λέγει μεταξύ άλλων τα εξής: Από την μεγάλη

προθυμία που είχε, καθόλου δε ένοιωθε τους κόπους για την αρετή, αλλά ζούσε

στην αρετή χωρίς να περιμένει κανένα μισθό. Γιατί εμείς και όταν μας περιμένει

μισθός, δεν ανεχόμαστε να κοπιάσουμε γι’ αυτήν, ενώ εκείνος και χωρίς βραβεία

την ακολουθούσε και την αγαπούσε και ξεπερνούσε με κάθε ευκολία, αυτά που

φαίνονται εμπόδια της αρετής. Ούτε ασθένεια του σώματος προφασιζόταν, ούτε

δυσκολία περιστάσεων, ούτε φυσικούς περιορισμούς, ούτε άλλο τίποτα. Είχε

αναλάβει φροντίδα μεγαλύτερη από όση έχουν στρατηγοί και βασιλείς και όλοι

όσοι ζουν στη γη και όμως ήταν ακούραστος κάθε μέρα. Και όσο οι κίνδυνοι τον

2

απειλούσαν, τόσο αποκτούσε δυνατότερη την προθυμία. Και όταν περίμενε τον

θάνατο, καλούσε και τους άλλους να χαρούν λέγοντας προς τους Φιλιππησίους:

«χαίρω, διότι γίνομαι σπονδή, χύνοντας το αίμα μου για χάρη σας και χαίρω

μαζί με όλους σας για το σωτήριο αποτέλεσμα της πίστεως, που γίνεται σε

σας», (Φιλιπ. 2,17). Και όταν έβλεπε να έρχονται κίνδυνοι και προσβολές και

κάθε ατιμία, σκιρτούσε πάλι από χαρά και έλεγε γράφοντας στους Κορινθίους:

«Γι’ αυτό και νοιώθω χαρά στις ασθένειες, στις ύβρεις, στους διωγμούς», (Β΄

Κορ. 12,10). Παντού τον χτυπούσαν, τον έβριζαν, τον κακολογούσαν και όμως

εκείνος σαν να δοξαζόταν σε θριάμβους και σαν να ύψωνε σ’ όλη τη γη αδιάκοπα

τα τρόπαια, έτσι καμάρωνε και Χάρη ομολογούσε στον Θεό λέγοντας: «Ας έχει

δόξα ο Θεός, που μας κάνει πάντοτε να θριαμβεύουμε», (Β΄ Κορ. 2,14).

Προτιμούσε να τον ντροπιάζουν και να τον κακολογούν, περισσότερο από όσο

προτιμούμε εμείς τις τιμές. Προτιμούσε τον θάνατο περισσότερο από όσο εμείς τη

ζωή. Προτιμούσε τη φτώχεια, περισσότερο από όσο εμείς τον πλούτο και τους

κόπους, περισσότερο από όσο εμείς τις ανέσεις.

Αυτό μονάχα φοβόταν και απέφευγε: Το να αντιταχθεί στο Θεό. Τίποτε άλλο.

Και κανένα άλλο πράγμα δεν ποθούσε, παρά μόνον το να αρέσει στον Θεό. Μη

σκεφθείς πόλεις και βασιλιάδες και έθνη και στρατόπεδα και όπλα και χρήματα

και εξουσίες και δυναστείες. Αυτά δεν τα θεωρούσε ούτε σαν αράχνες. Πάνω από

όλα είχε μέσα του τον έρωτα του Χριστού και κοντά του θεωρούσε τον εαυτό του

από όλους πιο ευτυχισμένο. Οι μανιασμένοι τύραννοι και οι λαοί ήταν γι’ αυτόν

κουνούπια. Ο θάνατος και οι τιμωρίες και χίλια μαρτύρια ήταν γι’ αυτόν

παιχνίδια παιδικά. Για την αγάπη του Χριστού και τα μαρτύρια τα αγαπούσε και

τόσο καυχιόταν στις αλυσίδες της φυλακής, όπως ούτε ο Νέρων, όταν είχε το

διάδημα στο κεφάλι του. Βρισκόταν στη φυλακή, σαν να βρισκόταν στον ίδιο τον

ουρανό. Δεχόταν τραύματα και χτυπήματα με πιο μεγάλη ευχαρίστηση από

αυτούς που αρπάζουν τα βραβεία. Σαν φτερωτός περιόδευσε την οικουμένη και

σαν ασώματος αψηφούσε κόπους και κινδύνους.

Πως να την ονομάσει κανείς εκείνη την ψυχή; Χρυσή, ή αδαμάντινη; Γιατί

και από κάθε διαμάντι ήταν στερεότερη και από το χρυσάφι και τους πολύτιμους

λίθους πολυτιμότερη. Αλλά γιατί να τον παραβάλλω με διαμάντι και χρυσάφι;

Βάλε απέναντι του τον κόσμο ολόκληρο και τότε θα δης, πόσο περισσότερο

αξίζει η ψυχή του Παύλου. Σκέψου επίσης, ποιά ανάσταση τον αξίωσε να δή πριν

από την μέλλουσα κρίση. Στον παράδεισο τον άρπαξε ο Θεός, στον τρίτο ουρανό

τον ανύψωσε, του γνώρισε τέτοια μυστικά, που κανείς άνθρωπος θνητός δεν

μπορεί να εκφράσει. Και αυτό ήταν πολύ φυσικό, διότι ο Παύλος βάδιζε στη γη,

σαν να συναναστρεφόταν με τους αγγέλους. Έφερε μαζί του σώμα θνητό και

όμως φανέρωνε αγγελική καθαρότητα. Είχε τόσες ανθρώπινες ανάγκες, αλλά

αγωνιζόταν να μην αποδειχθεί κατώτερος από τις ουράνιες δυνάμεις.

Παρακαλώ λοιπόν και εσάς, να μην θαυμάζετε μόνο, αλλά και να μιμηθείτε

τον Παύλο, το πρότυπο αυτό της αρετής, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να λάβουμε

και εμείς τα ίδια στεφάνια μ’ εκείνον. Και αν απορείς, που ακούς ότι θα αξιωθείς

τα ίδια, αν κατορθώσεις τα ίδια, άκουσε τον Παύλο, τι λέγει: «Τον αγώνα τον

3

καλόν αγωνίστηκα, τον δρόμο μου τελείωσα, την πίστη ετήρησα. Με περιμένει

λοιπόν το στεφάνι της δικαιοσύνης, που θα μου προσφέρει ο Κύριος, ο δίκαιος

κριτής, εκείνη την ημέρα. Και όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε όλους εκείνους,

που αγάπησαν τον ερχομό του», (Β΄ Τιμ. 4,7-8). Βλέπεις ότι όλους τους καλεί να

απολαύσουν τα ίδια;

Αφού λοιπόν όλους τα ίδια μας περιμένουν, ας φροντίσουμε να γίνουμε άξιοι

για τα αγαθά, που μας υποσχέθηκε ο Θεός και ας μη βλέπουμε μόνο, πόσο

μεγάλα και σπουδαία κατορθώματα έκαμε ο Παύλος, αλλά και τη δύναμη της

προθυμίας του, που μ’ αυτήν κέρδισε τόση Χάρη. Να δούμε ακόμη, πόσο όμοιος

ήταν μ’ εμάς, αφού πέρασε τα ίδια με όλους εμάς. Έτσι και τα τελείως δύσκολα

θα φανούν σε μας εύκολα και ελαφρά και αφού κοπιάσουμε σ’ αυτή τη σύντομη

ζωή, θα ζήσουμε τιμημένοι με το αγέραστο και αθάνατο εκείνο στεφάνι με τη

Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος ας έχει δόξα

και δύναμη τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝΕν Πειραιεί τη 28 η Ιουνίου 2021

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 28 η Ιουνίου 2021

ΔΡΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΤΜΗΜΑΤΙΚΗ «ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»;

Το μεγάλο ζητούμενο, αλλά και δυσεπίλυτο πρόβλημα για τους θιασώτες του

οικουμενισμού είναι να βρεθεί μια φόρμουλα της «ενώσεως των Εκκλησιών»,

αποδεκτή όχι μόνο από τους ιθύνοντες και σχεδιαστές της, αλλά και από τον πιστό

λαό του Θεού. Το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή υπήρξε, ως γνωστόν η

λεγόμενη «άρση των αναθεμάτων», το 1965, ερήμην των Αυτοκεφάλων

Ορθοδόξων Εκκλησιών, η οποία παρουσιάστηκε σε παραποιημένες μεταφράσεις

στους Ορθοδόξους ως «άρση των αναθεμάτων του 1054», ενώ στο πρωτότυπο

κείμενο αναφέρεται ως «άρση της ακοινωνησίας»! Επακολούθησε ο περιβόητος

«Διάλογος της αγάπης», (1965 έως 1980), που αποσκοπούσε να προλειάνει το

έδαφος, ώστε να επιτευχθεί το κατάλληλο κλίμα για τον εν συνεχεία Θεολογικό

Διάλογο μεταξύ των δύο πλευρών, Ορθοδόξων και παπικών. Στη συνέχεια

φθάσαμε στην πλήρη αμοιβαία εκκλησιαστική αναγνώριση Ορθοδοξίας και

Παπισμού, ως «Αδελφών Εκκλησιών» το 1993 στο Balamand, η οποία κατόπιν

επισφραγίστηκε συνοδικά στη «Σύνοδο» της Κρήτης το 2016.

Το μόνο που απομένει τώρα είναι το Κοινό Ποτήριο, το οποίο θα

σηματοδοτήσει την τελεία «ένωση», εφ’ όσον βεβαίως επιλυθεί προηγουμένως το

ακανθώδες θέμα του Πρωτείου. Ένα άλλο ακανθώδες και δυσεπίλυτο πρόβλημα

είναι οι αντιδράσεις του πιστού λαού του Θεού. Οι ιθύνοντες γνωρίζουν ότι αυτές

δεν θα είναι εύκολο να παρακαμφθούν, γι’ αυτό και προσπαθούν να βρουν

«λύσεις», και «πλαγίους τρόπους», μέσω των οποίων θα μπορέσουν να σερβίρουν

την «ένωση». Όπως αποκαλύπτει ο μακαριστός καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης,

και άλλες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, η πορεία προς την «ένωση»

προχώρησε επί τη βάσει ενός καλά μελετημένου σχεδίου, που εξεπόνησε το

Βατικανό: «Ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και οι περί αυτόν Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι

εξεπόνησαν εν καλώς μελετηθέν ευρύτατον πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικού

Οικουμενισμού, σύμφωνον προς την Λατινικήν Εκκλησιολογίαν». 1 Ο μακαριστός

ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, κυρός π. Γεώργιος Μεταλληνός

σε πλήρη συμφωνία με τον προηγούμενο παρατηρεί: «Από τον Πατριάρχη

Αθηναγόρα, πεπεισμένο κήρυκα αυτής της πορείας, με τις Πανορθόδοξες

Διασκέψεις της Ρόδου, (1961 και 1963) και μιά σειρά προσωπικών του

ενεργειών, (όπως η περίφημη συνάντησή του με τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ στα

Ιεροσόλυμα το 1964) και παρά τις αντιδράσεις κυρίως του Αθηνών

Χρυσοστόμου Β΄, το καθορισμένο σε συνεργασία με το Βατικανό σχέδιο,

προωθήθηκε και επεβλήθη, οδηγώντας στην κατάσταση των ημερών μας». 2

1 Ιω. Καρμίρη, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, τομ. ΙΙ, Αθήναι 1965, σ. 170

2

Εν τω μεταξύ νέα δεδομένα προέκυψαν στην επιδιωκόμενη «ένωση», που δεν

είχαν προβλεφθεί στο σχέδιο «ενώσεως» του Βατικανού, αλλά και νέες τραγικές

εξελίξεις για την πανορθόδοξη ενότητα. Η χορήγηση Αυτοκεφαλίας από το Φανάρι

στο «εκκλησιαστικό» μόρφωμα των σχισματικών της Ουκρανίας το 2018, έδωσε

την ευκαιρία και τη δυνατότητα στους θιασώτες του Οικουμενισμού, αλλά και στο

Βατικανό, να θέσουν σε εφαρμογή ένα νέο τρόπο υλοποίησης της «ενώσεως»,

σύμφωνα με τον οποίον, αυτή θα γίνει κατ’ αρχήν τμηματικά, προφανώς για να

μετριαστεί η αναμενόμενη ισχυρή λαϊκή αντίδραση! Γύρω από τον «σκοτεινό»

αυτό τρόπο υλοποίησης της «ενώσεως», αναφερθήκαμε σε προηγούμενο άρθρο

μας με τίτλο: «Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο καταλύτης στην επικείμενη ‘ένωση

των Εκκλησιών’», (10.2.2020). Στο άρθρο αυτό μεταξύ άλλων τονίσαμε ότι «η

νέα ‘Εκκλησία’ φαίνεται να εξυπηρετεί και έναν ακόμη στόχο, εξ’ ίσου ολέθριο

για την ενότητα της Εκκλησίας. Όπως εκτιμούν έγκυροι μελετητές, με βάση τις

μέχρι σήμερα εκκλησιαστικές εξελίξεις, το ουκρανικό Αυτοκέφαλο αποβλέπει

στην προώθηση της ‘ένωσης των Εκκλησιών’, Παπισμού και Ορθοδοξίας».

Τις προβλέψεις μας ήρθε να επιβεβαιώσει πρόσφατο δημοσίευμα της

αγωνιστικής εφημερίδος «Ορθόδοξος Τύπος» με θέμα: «Το Φανάρι θα χωριστεί

απλώς από την Ορθόδοξο Εκκλησία». Το δημοσίευμα παραθέτει βαρυσήμαντη

συνέντευξη του Ρώσου Αρχιεπισκόπου Τσερκάσι και Κάνεφ κ. Θεοδοσίου

(Σνιγιριόφ), στην οποία ο Ρώσος Ιεράρχης, αναλύοντας την σημερινή

εκκλησιαστική κατάσταση, συμπεραίνει πως τα πάντα κινούνται βάσει κρυφού και

καλά μελετημένου σχεδίου, προς την «ένωση των εκκλησιών», διότι αυτό θέλει η

διεθνής πολιτική διπλωματία. Γράφει: «Ο ιεράρχης της UOC είπε ότι, υπό το φως

των ουνιτικών δηλώσεων του εκπροσώπου του Φαναρίου, πιθανώς γίνεται

σαφές, γιατί και για ποίο λόγο το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης έχει

αποκόψει τον εαυτό του και τους δυνητικούς του δορυφόρους από την ομάδα

των Τοπικών Εκκλησιών, που υποστηρίζουν την αληθινή πίστη και κανονική

αλήθεια. “Δεν αποκλείεται ότι το έκανε ακριβώς για να επιτύχει αυτόν τον τελικό

στόχο, (σ.σ. ένωση). Και η επίτευξη αυτού του στόχου είναι τώρα πολύ πιο

πραγματική από ό,τι πιστεύουν πολλοί”, δήλωσε ο αρχιεπίσκοπος Θεοδόσιος». Ο

κ. Θεοδόσιος προφανώς είχε κατ’ αρχήν υπ’ όψη του την πρόσφατη συνάντηση

του Σεβ. Μητροπολίτου Ιταλίας κ. Πολυκάρπου με τον «Πάπα» Φραγκίσκο,

όπου ονόμασε τον «Πάπα» πατέρα και πατριάρχη του. Κατά τον κ. Θεοδόσιο οι

δηλώσεις του Σεβ. Ιταλίας δεν είναι τυχαίες, αλλά τροχιοδεικτικές. Μας δείχνουν

με αρκετή σαφήνεια, που οδηγούνται τα πράγματα και ποια σκοτεινά σχέδια

«ενώσεως» υλοποιούνται σταδιακά. Ας μη λησμονούμε ότι και η «Σύνοδος» της

Κρήτης (2016), έπαιξε τον δικό της καθοριστικό ρόλο, διότι «άνοιξε το δρόμο»

προς την «ένωση» απροϋπόθετα, χωρίς την επάνοδο των ετεροδόξων στην

Ορθοδοξία. Ο Σεβ. Ιταλίας δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να εκφράσει το

«πνεύμα» της «Συνόδου» της Κρήτης και να προωθεί τις αποφάσεις της!

2 Πρωτ. Γεωρ. Μεταλληνού, Ομότιμου Καθ. Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Οι διάλογοι χωρίς

προσωπείο, Διαδικτυακός τόπος Ορθόδοξος Λόγος, www.orthodox.net.gr, σ. 1

3

Είχε υπ’ όψη του επίσης ο κ. Θεοδόσιος και τον διχασμό που προέκυψε στις

Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες εξ’ αιτίας του ουκρανικού Αυτοκεφάλου. Είναι

γνωστό, ότι η χορήγηση της περιβόητης «Αυτοκεφαλίας» στα σχισματικά

μορφώματα των Φιλαρέτου και Μακαρίου όχι μόνο δεν ήρε την ανώμαλη

εκκλησιαστική κατάσταση, που είχε δημιουργηθεί, όχι μόνο δεν έφερε την ειρήνη

και την καταλλαγή, αλλά γιγάντωσε το εκκλησιαστικό πρόβλημα. Το Οικουμενικό

Πατριαρχείο προφανώς πιεζόμενο από τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσεως χορήγησε

τελικά την «Αυτοκεφαλία», προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα γεωπολιτικά

συμφέροντά τους. Για να εξυπηρετηθούν οι στρατηγικοί στόχοι των δυτικών

κυβερνήσεων και ιδιαίτερα των Η.Π.Α. οι οποίες επιδιώκουν να αποσπάσουν

ολοκληρωτικά, (πολιτικά, οικονομικά και εκκλησιαστικά), την Ουκρανία από την

σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, της μεγάλης αντιπάλου της. Είναι άλλωστε ευρέως

γνωστές οι παρεμβάσεις της αμερικανικής κυβέρνησης για τη χορήγηση της

Αυτοκεφαλίας στις σχισματικές ομάδες της πολύπαθης Ουκρανίας. Εν τέλει το

Φανάρι υπέκυψε στις πιέσεις και χορήγησε «κανονικότητα» σε αμετανόητους

σχισματικούς, που καταπατούσαν κάθε έννοια κανονικότητος επί δεκαετίες, ενώ

ταυτόχρονα αφαίρεσε την κανονικότητα από την κανονική Εκκλησία της

Ουκρανίας, υπό τον Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Ονούφριο.

Τοποθέτησε «Προκαθήμενο» και «Επισκόπους» από τις τάξεις των σχισματικών

στις θέσεις κανονικών Επισκόπων, τους οποίους όμως δεν αναγνωρίζουν οι δέκα

από τις δεκατέσσερις Ορθόδοξες Εκκλησίες δηλαδή το 90% της παγκόσμιας

Ορθοδοξίας! Επεχείρησε να δημιουργήσει ένα νέο εκκλησιαστικό καθεστώς

καταπατώντας όμως πλήθος Ιερών Κανόνων.

Το δημοσίευμα συνεχίζει, επισημαίνοντας: «Ο επικεφαλής της μητρόπολης

Τσερκάσι πιστεύει ότι δεν πρέπει να πανικοβάλλονται οι πιστοί Ουκρανοί,

Ρώσοι, Μολδαβοί, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Γεωργιανοί, Βούλγαροι, Τσέχοι κ.λπ. που

ανήκουν στην Οικουμενική Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού το Φανάρι θα χωριστεί

απλώς από την Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς να τη βλάψει. Κατά την άποψη του

ιεράρχη της UOC, πρέπει να ανησυχούν για αυτό το λόγο οι εκπρόσωποι του

ελληνικού κόσμου: μοναχοί του Αγίου Όρους, Ορθόδοξοι Έλληνες από την

Ελλάδα, Κύπρο, την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, αμερικανική ελληνική

διασπορά, καθώς αυτοί διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο ότι ‘ένα πρωί από τη

σκηνή του Βατικανού-Φανάρι στην “Πόλη και κόσμο (Ελληνικό πρώτ’ απ’

όλα)” μπορεί να ανακοινωθεί η “εποχιακή ενοποίηση του Χριστιανισμού” και

την παρούσα τους, των Ελλήνων, κοινωνία με τον Πάπα της Ρώμης». Γι’ αυτό ο

αρχιεπίσκοπος Θεοδόσιος καλεί τους Ορθόδοξους πιστούς του Ελληνικού

κόσμου, δυνατούς στην πίστη αρχιεπισκόπους, μοναχούς και λαϊκούς να

υπερασπιστούν επειγόντως την Εκκλησία: Είναι απαραίτητο να

εξουδετερώσουμε γρήγορα και συνοδικά το πνευματικό απόστημα που

δηλητηριάζει με το πύον του τον ορθόδοξο κόσμο. Πρέπει να αποκατασταθεί η

κανονική αλήθεια στην οικογένεια των Τοπικών Ορθόδοξων Εκκλησιών και να

ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε αυτό να μην ξανασυμβεί ξανά στο

μέλλον….Ο ιεράρχης της UOC πιστεύει ότι εάν αυτό δεν γίνει τώρα, τότε δεν θα

4

είναι μακριά η μέρα όταν τα απομεινάρια πιστών Ορθόδοξων Ελλήνων θα

αναγκαστούν ξανά να μαζεύουν την Εκκλησία τους λίγο-λίγο, από μεμονωμένες

επισκοπές, από μοναστήρια, από ενορίες, για να προστατευθούν από την

επέκταση μιας νέας ένωσης (ουνίας), ευλογημένης από το Φανάρι» (spzh.news,

από την Ιστοσελίδα του Ορθοδόξου Τύπου).

Συμμεριζόμαστε και εμείς τους προβληματισμούς και τους φόβους του Ρώσου

Ιεράρχη. Πιστεύουμε ότι οι δηλώσεις του δεν απέχουν της αληθείας, αφού τώρα

πια όλοι μας αντιλαμβανόμαστε, που οδηγούνται τα πράγματα. Οι απόψεις του

συγκλίνουν με όσα γράψαμε σε παλαιότερο δημοσίευμά μας, για το οποίο έγινε

λόγος προηγουμένως. Οι κρυφοί προωθητές της «ενώσεως των εκκλησιών»

επιδιώκουν σε πρώτη φάση την «ένωση» των σχισματικών του Επιφανίου με τους

ουνίτες της Ουκρανίας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια ενιαία τοπική «Εκκλησία»,

που θα περιλαμβάνει τους ουνίτες και όσους ακολουθούν τον Επιφάνιο. Σε μια

επόμενη φάση, θα επιδιωχθεί, κατά πάσαν πιθανότητα, η ενσωμάτωση όλων των

Ορθόδοξων Εκκλησιών, που ακολουθούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο με όλες τις

ουνιτικές κατά τόπους «Εκκλησίες», οι οποίες θα υπάγονται στο πρωτείο εξουσίας

του Οικουμενικού Πατριάρχου. Και τέλος σε μια τρίτη και τελευταία φάση θα

επιδιωχθεί η «ένωση» των ελληνοφώνων Ορθόδοξων Εκκλησιών, με τον αιρετικό

Παπισμό μέσω όλων αυτών των εξουνιτισμένων υβριδικών «Εκκλησιών», που θα

έχουν εν τω μεταξύ δημιουργηθεί. Όλοι αυτοί, («Ορθόδοξοι» και Παπικοί), θα

υπάγονται μέσω του Οικουμενικού Πατριάρχου στον Πάπα. Ο πρώτος τη τάξει θα

είναι ο Πάπας και αμέσως μετά από αυτόν ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Είναι γνωστό ότι οι ελληνόφωνες Ορθόδοξες Εκκλησίες, παρά τις ελάχιστες

διαφορές τους με το Φανάρι, ακολουθούν κατά πόδας τις επιλογές του Φαναρίου,

ενώ οι σλαβόφωνες έχουν δική τους πορεία και ακολουθούν κατά πόδας την

Μόσχα ως «δορυφόροι» της. Απ’ ό,τι φαίνεται, με βάση τα σημερινά δεδομένα, η

παγκόσμια Ορθοδοξία οδηγείται σταδιακά σε διάσπασή της σε ελληνόφωνες και

σλαβόφωνες Εκκλησίες, πράγμα το οποίο διακαώς επιθυμεί το Βατικανό.

Μάλιστα υπάρχουν βάσιμοι φόβοι, ότι αυτό το μέγα ανοσιούργημα θα

πραγματοποιηθεί κατά την προετοιμαζόμενη «Οικουμενική Σύνοδο» του 2025, με

την συμπλήρωση 1700 ετών από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, (325 μ.Χ.). Θα

αφορά δε την «ένωση» του Βατικανού με τις ελληνόφωνες Τοπικές Εκκλησίες,

ενώ οι σλαβόφωνες θα απέχουν και δεν θα συμμετάσχουν. Βεβαίως ποτέ δεν

πρέπει να ξεχνάμε, ότι η προετοιμαζόμενη φρικτή και ολέθρια αυτή «ένωση»

προωθείται και από σκοτεινά και υπόγεια κέντρα της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και

του Διεθνούς Σιωνισμού, που προετοιμάζουν την εφιαλτική πανθρησκεία.

Περαίνοντας την ανακοίνωση μας, κρούομε και εμείς μαζί με τον ρώσο Ιεράρχη

τον κώδωνα του κινδύνου. Επισημαίνουμε τον κίνδυνο, που καραδοκεί στο εγγύς

μέλλον και καλούμε σε αφύπνιση και αγωνιστικότητα κλήρο και λαό και

ιδιαιτέρως την Ιεραρχία της ελλαδικής Εκκλησίας, πριν είναι πολύ αργά. Δυστυχώς

προβλέπουμε πολύ άσχημες εξελίξεις στο χώρο της Αγίας μας Εκκλησίας, το δε

τραγικότερο είναι, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ιεραρχών, που ανήκουν στις

ελληνόφωνες Τοπικές Εκκλησίες, έχουν στρατευτεί στην υπηρεσία των

5

παγκοσμιοποιητών, οι οποίοι εργάζονται πυρετωδώς για την πολτοποίησή της

μέσα στη χοάνη των θρησκειών του κόσμου και εν τέλει την εξαφάνισή της. Εμείς

δηλώνουμε για μια ακόμη φορά ότι με τη Χάρη και τη δύναμη του Θεού θα

μείνουμε εδραίοι και αμετακίνητοι στην Ορθοδοξία μας. Δεν θα συμμετάσχουμε

σε μια τέτοια «ένωση» και θα διακόψουμε κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με όσους

συμμετάσχουν.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

 Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Παύλος	Σάβ, 19 Ιουν, 8:31 π.μ. (πριν από 1 ημέρα)

Ιερός Ναός Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Εν Πειραιεί τη 19η Ιουνίου 2021.

 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ

 ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

 

 Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι

 η ογδόη Κυριακή από του

Πάσχα, είναι η Κυριακή της Πεντηκοστής, η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας, η

μεγάλη εκείνη δεσποτική εορτή, στην οποία εορτάζουμε το συγκλονιστικό

γεγονός της ελεύσεως του αγίου Πνεύματος στους αγίους αποστόλους και σε

όλους τους μαθητές και μαθήτριες, που ήταν συγκεντρωμένοι στο Υπερώο την

ημέρα εκείνη. Γι’ αυτό, τόσον τα ιερά αναγνώσματα, όσον επίσης και οι ύμνοι,

καθώς και οι ειδικές ευχές που απευθύνει γονατιστή όλη η Εκκλησία στην

ακολουθία του Εσπερινού της Γονυκλισίας, περιστρέφονται γύρω από το γεγονός

αυτό. Το αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από το 2ο κεφάλαιο των

Πράξεων των Αποστόλων, η οποία μας περιγράφει, τι ακριβώς συνέβη την

ημέρα εκείνη στο Υπερώο της Ιερουσαλήμ και πως έγινε αισθητή η έλευση και

παρουσία του αγίου Πνεύματος.

Όπως διηγείται ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Και εν τω συμπληρούσθαι την

ημέραν της πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό». Ο Λουκάς

προκειμένου να μας περιγράψει το μεγάλο γεγονός της ελεύσεως του αγίου

Πνεύματος, που αποτελεί και την γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας, αλλά και την

αφετηρία του ιεραποστολικού της έργου, θεωρεί καθήκον του, ως άριστος

ιστορικός, να μας δώσει τις τοπικές και χρονικές συντεταγμένες του

κοσμοϊστορικού αυτού γεγονότος. Όχι μια φορά και έναν καιρό, κάποτε,

κάποιος, κάπου, αλλά τότε, εκεί, και έτσι. Το γεγονός που θα περιγράψει έγινε

την ημέρα της Πεντηκοστής και στο ανώγαιο, στο τόπο όπου έγινε ο μυστικός

δείπνος. Η Πεντηκοστή ήταν μια από τις τρεις μεγάλες εορτές των Ιουδαίων: Η

πρώτη ήταν το Πάσχα, (16η Νισάν), η δεύτερη η Πεντηκοστή, 50 μέρες μετά το

Πάσχα, και η τρίτη η εορτή της Σκηνοπηγίας, (Σεπτέμβριος- Οκτώβριος). Ήταν

μια γεωργική εορτή, που λεγόταν και εορτή των πρωτογεννημάτων, διότι τότε οι

Εβραίοι θέριζαν τα σπαρτά τους. Επί πλέον εόρταζαν το μεγάλο γεγονός, κατά

το οποίο ο Μωϋσής έλαβε τις πλάκες του Νόμου από τον Θεό στο όρος Σινά,

διότι το γεγονός αυτό έγινε 50 μέρες μετά την διάβαση των Εβραίων από την

Ερυθρά Θάλασσα. Όλοι οι απόστολοι με μια καρδιά και μια ψυχή, ενωμένοι και

αγαπημένοι, περιμένουν την εκπλήρωση της υποσχέσεως που ο Κύριος τους είχε

δώσει, ότι δηλαδή θα τους στείλει το Άγιο Πνεύμα. Δεν φιλονικούν, όπως

παλαιότερα, ούτε αγανακτούν. Προσεύχονται όλοι μαζί και επικοινωνούν

μεταξύ τους μέσα σε κλίμα αδελφικής αγάπης και ειρήνης. Αυτό είναι το πλέον

κατάλληλο κλίμα για να κατασκηνώσει το Άγιο Πνεύμα στις ψυχές των

ανθρώπων.

«Και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας,

και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι». Ξαφνικά εκεί που ήταν

όλοι συγκεντρωμένοι και προσηύχοντο, άρχισε να ακούγεται ένα δυνατό

2

βουητό, σαν να φυσούσε ένας πολύ δυνατός άνεμος 10 μποφόρ, που προκαλεί

ανεμοθύελλα. Με το ισχυρό λοιπόν αυτό βουητό άρχισε να γίνεται αισθητή η

παρουσία του αγίου Πνεύματος. Κατά παρόμοιο τρόπο όπως γνωρίζουμε και ο

Μωϋσής έλαβε στο όρος Σινά το Νόμο του Θεού. Δηλαδή με βροντές και

αστραπές, που έδειχναν την παρουσία του Θεού και ο λαός που

παρακολουθούσε από τους πρόποδες βεβαιωνόταν, ότι κάτι το καταπληκτικό

γίνεται εκεί στην κορυφή, την ώρα που ο Μωϋσής παρελάμβανε τις πλάκες από

τον Θεό. Και το ισχυρό αυτό βουητό κατέλαβε όλο το σπίτι όπου ήταν

συγκεντρωμένοι. Στη συνέχεια απλώθηκε σ’ όλη την πόλη, ώστε να κινήσει την

περιέργεια των κατοίκων της πόλης να έρθουν στο σπίτι, όπου ήταν οι μαθητές,

για να εξακριβώσουν την αιτία της βοής. Μαζί όμως με αυτό που ακούνε τα

αυτιά, την βοή, έχουμε και το θέαμα, αυτό που βλέπουν τα μάτια. Και ποιο είναι

αυτό; Το λέγει παρά κάτω.

«και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισέ τε εφ’

ένα έκαστον αυτών». Και εμφανίσθηκαν σ’ αυτούς πύρινες γλώσσες, που

άρχισαν να διαμοιράζονται. Όπως στην αναμένη λαμπάδα βλέπουμε μια πύρινη

γλώσσα, έτσι ακριβώς και το Πνεύμα το άγιο, που κατήλθε με την μορφή της

βιαίας πνοής, παρουσιάσθηκε κατόπιν με την μορφή των πυρίνων γλωσσών. Οι

γλώσσες δεν είχαν την φύση της φωτιάς, αλλά την μορφή της φωτιάς. Η κάθε

μια φλόγα κάθισε πάνω στον καθένα από τα μέλη της συνάξεως, δηλαδή όχι

μόνον στους αποστόλους αλλά και στους 120, άνδρες και γυναίκες. Οι μαθητές

γεμίζουν, βαπτίζονται με Πνεύμα άγιο. Όλη η ύπαρξή τους είναι μέσα στο

Πνεύμα το άγιο, όπως ακριβώς τους το είχε αναγγείλει ο Κύριος. Εδώ είναι

σημαντικό να τονίσουμε ότι άγιο Πνεύμα δεν είναι κάτι το υλικό, όπως είναι ο

αέρας, ή η φωτιά, γι’ αυτό και χρησιμοποιούνται οι λέξεις «ώσπερ» και «ωσεί».

Η φύση και η ουσία του αγίου Πνεύματος είναι άπειρη και ακατάληπτη και δεν

έχει καμία σχέση με τα κτίσματα. Το πανάγιον Πνεύμα δεν είναι κάποια αόριστη

δύναμη, κάποια συμβολική εικόνα. Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος,

Θεός ομότιμος και ομοούσιος με τον Πατέρα και τον Υιό. Και επειδή είναι Θεός

και δεν μπορούμε να Τον αντιληφθούμε, ούτε να Τον γνωρίσουμε στην ουσία

Του, εμφανίζεται με τρόπο που μπορούμε να Τον δούμε και να Τον ακούσουμε,

ώστε να βεβαιωθούμε για την παρουσία Του.

«και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις

γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι». Εγέμισαν όλοι με

Πνεύμα Άγιο, έγιναν όργανα του Αγίου Πνεύματος. Όπως όταν βυθίζουμε ένα

σφουγγάρι στο νερό, ποτίζεται ολόκληρο με νερό και από μέσα και από έξω,

έτσι και οι μαθητές διαποτίστηκαν εξ’ ολοκλήρου με Πνεύμα Άγιο. Η δε

παρουσία του αγίου Πνεύματος μέσα στις ψυχές των έγινε αισθητή εξωτερικά

από το γεγονός ότι άρχισαν να ομιλούν ξένες γλώσσες. Στα αποστολικά χρόνια

ήταν πολύ συνηθισμένο το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς. Όσοι βαπτίζονταν δεν

ένοιωθαν απλώς, ότι μούσκεψε το κορμί τους από το νερό του αγίου

βαπτίσματος, αλλά ένοιωθαν επί πλέον κατά τρόπον αισθητό την παρουσία του

αγίου Πνεύματος με τα διάφορα χαρίσματα, τα οποία ελάμβαναν. Προέλεγαν τα

3

μέλλοντα, θεράπευαν ασθενείς, ή μιλούσαν ξένες γλώσσες. Αυτό άλλωστε το

είχε προαναγγείλει ο Κύριος: «Σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα

παρακολουθήσει. Εν τω ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσες λαλήσουσι

καινές, όφεις αρούσι, καν θανάσιμον τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει. Επί

αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσι» (Μαρκ.16,17-18). Τα

χαρίσματα αυτά, σαν εξωτερικά σημεία της παρουσίας του αγίου Πνεύματος,

έπειθαν τους ανθρώπους, που τα έβλεπαν και δεν είχαν ακόμη πιστεύσει, ώστε

να πιστεύσουν και εκείνοι και να βαπτισθούν. Αργότερα όμως, μετά τους

αποστολικούς χρόνους, σιγά -σιγά εξέλιπαν και χάθηκαν, διότι έτσι θέλησε ο

Θεός. Ο Θεός έκρινε ότι δεν υπήρχε πια λόγος να υπάρχουν, αφού δεν

εξυπηρετούσαν κανένα σκοπό. Αυτοί που πίστευαν, δεν είχαν ανάγκη από

κάποιο θαύμα για να πεισθούν και να βαπτισθούν. Από εδώ καταλαβαίνουμε, σε

πόση πλάνη βρίσκονται οι Πεντηκοστιανοί, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι έρχεται

μέσα τους το άγιο Πνεύμα και μιλούν ξένες γλώσσες και δεν καταλαβαίνουν οι

ταλαίπωροι ότι γίνονται θύματα του διαβόλου. Ότι εκείνη την ώρα που

νομίζουν, ότι βρίσκονται δήθεν κάτω από την ενέργεια του αγίου Πνεύματος,

βρίσκονται κάτω από δαιμονική ενέργεια. Ωστόσο το χάρισμα της

γλωσσολαλιάς που έλαβαν οι μαθητές εξυπηρετούσε κάποιο πρακτικό σκοπό.

Όπως φαίνεται από την συνέχεια της διηγήσεως, σε λίγο θα συγκεντρωθούν

άνθρωποι από διάφορες χώρες, που μιλούν ξένες γλώσσες και έπρεπε οι

απόστολοι να ευαγγελιστούν και σ’ αυτούς το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Έπρεπε

λοιπόν να τους μιλήσουν στη γλώσσα τη δική τους.

«Ήσαν δε εν Ιερουσαλὴμ κατοικούντες Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από

παντός έθνους των υπό τον ουρανόν». Τότε λοιπόν την ημέρα της Πεντηκοστής

που έγινε αυτό το θαυμαστό γεγονός, υπήρχαν στην πόλη της Ιερουσαλήμ εκτός

από τους ντόπιους Ιουδαίους και πολλοί άλλοι Ιουδαίοι, που έζησαν για πολλά

χρόνια ως μετανάστες, σε διάφορες χώρες, (και αυτοί είναι οι Ιουδαίοι της

διαποράς), που γνώριζαν καλά την γλώσσα της χώρας, όπου έζησαν. Αυτοί στη

συνέχεια για διάφορους λόγους ήρθαν και εγκαταστάθηκαν πάλι στην πατρίδα

τους την Ιερουσαλήμ. Υπήρχαν και άλλοι Ιουδαίοι, οι οποίοι εξακολουθούσαν

να ζουν ως μετανάστες στο εξωτερικό και ήρθαν στην Ιερουσαλήμ προσωρινά

για λόγους προσκυνηματικούς, για να συνεορτάσουν με τους συμπατριώτες τους

την εορτή του Πάσχα και της Πεντηκοστής και να επιστρέψουν πάλι πίσω στην

ξενιτειά. Όλους αυτούς ο Λουκάς τους χαρακτηρίζει ως ευλαβείς, διότι ήταν

πιστοί στις πατρικές των παραδόσεις και αγωνίζονταν να τηρούν με ευλάβεια

και ακρίβεια τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου.

«γενομένης δε της φωνής ταύτης συνήλθε το πλήθος και συνεχύθη, ότι

ήκουον εις έκαστος τη ιδία διαλέκτω λαλούντων αυτών».Το καταπληκτικό

αυτό βουητό που έμοιαζε με ανεμοθύελλα έγινε αντιληπτό από όλους τους

κατοίκους της πόλεως, οι οποίοι έσπευσαν προς το επίκεντρο της βοής δηλαδή

προς το υπερώο, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές, για να δουν τι

συμβαίνει. Επί πλέον το βουητό αυτό είχε κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το

εντυπωσιακό, το ελκυστικό, το θαυμαστό, που έδινε σε όλους την εντύπωση, ότι

4

δεν πρόκειται για έναν αέρα, για ένα φυσικό γεγονός, αλλά για ένα υπερφυσικό

γεγονός. Και έτσι το πλήθος «συνεχύθη», έπαθε σύγχυση, σάστισε. Και άρχισαν

να διερωτώνται μεταξύ τους. Τι είναι αυτό που συμβαίνει; Όταν δε έφθασαν στο

υπερώο, τους περίμενε άλλη έκπληξη, άλλο καταπληκτικό, που φανέρωνε ακόμη

καθαρώτερα την παρουσία του αγίου Πνεύματος. Ο καθένας από τους ακροατές

άκουγε τους μαθητές να ομιλούν στη γλώσσα τους, που σημαίνει, ότι ο κάθε

μαθητής μιλούσε όλες τις γλώσσες. Καθόλου απίθανο οι μαθητές μετά το

θαυμαστό αυτό γεγονός να ξεκίνησαν για τον Ναό για να ευχαριστήσουν εκεί

τον Κύριο, οπότε τους ακολούθησε όλος ο λαός και στη συνέχεια εκεί στη

μεγάλη αίθουσα, στη στοά του Σολομώντος, αλλά και σε άλλες αίθουσες του

Ναού σκόρπισαν οι μαθητές και ομιλούσαν εκεί σε διάφορες γλώσσες όλο το

πλήθος που είχε συγκεντρωθεί.

«εξίσταντο δε πάντες και εθαύμαζον λέγοντες προς αλλήλους· ουκ ιδού

πάντες ούτοί εισίν οι λαλούντες Γαλιλαίοι;» Απορούσαν και θαύμαζαν. Τι είναι

αυτό το πράγμα; Όλοι αυτοί που μας μιλούν δεν είναι Γαλιλαίοι; Από την

ιδιάζουσα προφορά τους καταλάβαιναν, ότι προέρχονταν από την περιοχή της

Γαλιλαίας. Πιθανόν και οι ίδιοι οι μαθητές να το έλεγαν: Εμείς είμαστε από την

Γαλιλαία και όμως με την δύναμη του Θεού μιλούμε στην γλώσσα σας.

«και πως ημείς ακούομεν έκαστος τη ιδία διαλέκτω ημών εν η εγεννήθημεν

Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται, και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν,

Ιουδαίαν τε και Καππαδοκίαν, Πόντον και την Ασίαν, Φρυγίαν τε και

Παμφυλίαν, Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά Κυρήνην, και οι

επιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοι τε και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες,

ακούομεν λαλούντων αυτών ταις ημετέραις γλώσσαις τα μεγαλεία του Θεού;».

Πως συμβαίνει να μιλούν όλες τις ξένες γλώσσες αυτοί οι φτωχοί και

αγράμματοι ψαράδες χωρίς να έχουν σπουδάσει σε κάποιο σχολείο ξένων

γλωσσών; Και το ακόμη πιο καταπληκτικό: Πως συμβαίνει να ομιλούν όχι

ανούσιες φλυαρίες, λόγια του αέρα, αλλά να ομιλούν για τα μεγαλεία του Θεού;

Πως μπορούν να θεολογούν, αφού δεν φοίτησαν σε καμιά θεολογική σχολή;

Αυτό σημαίνει ότι τα λόγια των αποστόλων ήταν γεμάτα από θεία σοφία, ήταν

λόγια που είχαν θεολογικό βάθος, ήταν λόγια φορτισμένα από την Χάρη του

αγίου Πνεύματος, ικανά να μεταστρέφουν ψυχές και να τις οδηγούν στη

μετάνοια, να πείθουν τις ψυχές να πιστεύσουν στο Χριστό. Στη συνέχεια ο

Λουκάς για να δώσει περισσότερη έμφαση στο θαυμαστό αυτό γεγονός

απαριθμεί τους γνωστότερους λαούς της εποχής εκείνης, ο καθένας από τους

οποίους ομιλούσε την ιδική του διάλεκτο. Οι γλώσσες που μιλούσαν οι

άνθρωποι τότε ήταν κυρίως τέσσερις: Η γλώσσα των ανατολικών λαών, η

σημιτική, η ελληνική και η λατινική. Οι τοπικές διάλεκτοι όμως ήταν πολλοί

περισσότεροι. Εδώ οι μαθητές ομιλούν όχι μόνον τις τέσσερις γλώσσες, αλλά

και όλες τις τοπικές διαλέκτους. Απαριθμεί τους λαούς αρχίζοντας από την

ανατολή και φθάνοντας προς την δύση. Όλοι δε αυτοί που προέρχονται από

αυτές τις χώρες δεν είναι μόνον Ιουδαίοι, αλλά και προσήλυτοι, δηλαδή εθνικοί

που ασπάσθηκαν την θρησκεία των Εβραίων.

5

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος, αδελφοί μου, δεν έγινε μόνο στους πιστούς,

που βρίσκονταν εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής στο υπερώο της

Ιερουσαλήμ. Από την ημέρα εκείνη της ελεύσεώς του εξακολουθεί να παραμένει

στην Εκκλησία μέχρι σήμερα. Αν η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, τότε

η ψυχή αυτού του σώματος είναι το άγιο Πνεύμα, το οποίο συγκροτεί τον θεσμό

της, τελειοποιεί τα ιερά Μυστήριά της, μεταδίδεται δι’ αυτών σε όλα τα μέλη

της Εκκλησίας και γενικά αξιοποιεί το απολυτρωτικό έργο του Χριστού σε κάθε

πιστό μέλος της. Και εμείς από την ημέρα που βαπτισθήκαμε και λάβαμε τη

σφραγίδα της θείας δωρεάς του Αγίου Πνεύματος με το άγιο Χρίσμα, έχουμε τη

δυνατότητα να ζούμε μέσα στην Εκκλησία την προσωπική μας Πεντηκοστή. Για

να γίνει όμως αυτό στον κάθε έναν από μας προσωπικά μια ζωντανή

πραγματικότητα, είναι ανάγκη να ενεργοποιήσουμε την παρουσία Του μέσα μας.

Και αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την μετάνοια, η οποία πρέπει να είναι συνεχής

και ισόβιος. Ας αγωνιστούμε λοιπόν να ζήσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής

μας με μετάνοια και ας παρακαλούμε με πίστη τον αγαθό Παράκλητο να μας

χαρίσει αυτή την πολύτιμη δωρεά της μετανοίας, να καθαρίζει και αγιάζει τις

ψυχές μας, να μας στηρίζει και να μας παρηγορεί, να μας φωτίζει και εν τέλει να

μας καταστήσει κληρονόμους της Βασιλείας του. Αμήν.

«Ἀνελήφθης ἐν δόξη ὁ τά σύμπαντα πληρῶν…».Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιεροῦ Ναοῦ Τιμίου Σταυροῦ Πειραιῶς

 «Ἀνελήφθης ἐν δόξη ὁ τά σύμπαντα πληρῶν…».

Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιεροῦ Ναοῦ Τιμίου Σταυροῦ Πειραιῶς.

Ἡ ἐν δόξη ἀνάληψις τοῦ Κυρίου καὶ ἡ ἐν δεξιά τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα

εἶναι τὸ τελευταῖο γεγονὸς στὴν ἐπὶ γῆς ζωὴ καὶ δράση του, εἶναι τὸ τέρμα τῆς

συγκαταβάσεώς Του καὶ τῆς ἐνσάρκου Του θείας οἰκονομίας. Ἀποτελεῖ ὅμως

ταυτόχρονα καὶ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἀνυψώσεώς Του, τῆς ἀνυψώσεως τῆς ἀνθρωπίνης

φύσεώς Του σὲ θεία ἐξουσία καὶ δόξα καὶ βασιλεία. Ἐὰν ἡ ἐξ’ οὐρανοῦ κατάβασίς

Του ἦταν κένωσις καὶ πτώχευσις καὶ ἄκρα ταπείνωσις, ἡ ἀνάληψίς Του στοὺς

οὐρανοὺς ἐσήμανε τὴν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα καὶ σ’ αὐτὴν

βρίσκουν τὴν πλήρη πραγματοποίησή τους οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, τοὺς ὁποίους εἶπε

κατὰ τὴν ἀρχιερατική Του προσευχὴ ὀλίγον πρὸ τοῦ πάθους: «Καὶ νῦν δόξασόν με

Σὺ Πάτερ παρὰ σεαυτῶ τὴ δόξη ἢ εἶχον προτοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοῖ» (Ἰω.

17,5).

Τὴν ἔνδοξη αὐτὴ ἄνοδο τοῦ Κυρίου προφητικῶς προανήγγειλε ὁ προφήτης Δαυὶδ

στοὺς ψαλμούς του: «Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῶ, Κύριος ἐν φωνὴ σάλπιγγος»

(46,6). Ὁ Κύριος, μετὰ τὴν ἔνδοξη νίκη του κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου

ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς ἐν μέσω ἀλαλαγμῶν χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ἐκ μέρους τῶν

ἀγγελικῶν δυνάμεων, ὑμνούμενος καὶ δοξαζόμενος ὑπ’ αὐτῶν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ

Χρυσόστομος σχολιάζοντας τὸν παρὰ πάνω στίχο, παρατηρεῖ, ὅτι «οὐκ εἶπεν

ἀνεβιβάσθη, ἀλλ’ ἀνέβη, δεικνύς, ὅτι οὒχ ἑτέρου τινὸς χειραγωγοῦντος ἀνέβη,

ἀλλ’ αὐτὸς ταύτην ὁδεύων τὴν ὁδόν». Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς

χειραγωγούμενος ἀπὸ κάποιον ἄλλον, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδικὴ τοῦ θεϊκὴ δύναμη καὶ

ἐξουσία, ἀποδεικνύοντας ἔτσι, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὑπῆρξε ὁ αὐτουργὸς τῆς

ἀναβάσεως. Τὴν χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων ἐπὶ τῇ ἐνδόξω

ἀναλήψει τοῦ Κυρίου ἐκφράζει ὁ Δαυΐδ σὲ ἄλλο ψαλμὸ σαφέστερα: «Ἄρατε πύλας

οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς

δόξης. Τὶς ἐστὶν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δοξης; Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατὸς Κύριος

δυνατὸς ἐν πολέμω» (26,7,8). Ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, οἱ ἐπὶ γῆς

ἄγγελοι, διακονοῦντες τὸν Κύριον, προτρέπουν τὶς ἀνώτερες ἀγγελικὲς δυνάμεις,

ποὺ βρίσκονται στοὺς οὐρανούς, καθὼς Αὐτὸς ἀναλαμβάνεται, νὰ ἀνοίξουν τὶς

ἐπουράνιες πύλες γιὰ νὰ εἰσέλθη ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. Στὴ συνέχεια ἐρωτοῦν αἱ

ἄνω δυνάμεις, «τὸ παράδοξόν της οἰκονομίας ἐκπληττόμεναι», ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ

βασιλεὺς τῆς δόξης; Καὶ ἀπαντοῦν οἱ ἐπὶ γῆς ἄγγελοι: Δὲν εἶναι κάποιος

συνηθισμένος ἄρχων, ἀλλὰ ὁ παντοδύναμος καὶ πανίσχυρος Θεός, ὁποῖος ἐπέτυχε

ἔνδοξη νίκη στὸν πόλεμόν του πρὸς τοὺς ἐχθρούς του, δηλαδὴ πρὸς τὸν διάβολο

καὶ τὸν θάνατο. Περὶ αὐτῆς τῆς ἀνόδου ὁμιλῶν καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καθὼς

ἑρμηνεύει τὸν ψαλμικὸ στίχο «ἀνέβης εἰς ὕψος ἠχμαλώτευσας αἰχμαλωσίαν»

(67,19), στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολήν του, λέγει: «ἀναβὰς εἰς ὕψος

ἠχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις» (4,8). Ὅταν ὁ

Ἰησοῦς ἀνέβη μὲ τὴν ἀνάληψίν του στοὺς οὐρανούς, ἔδεσε αἰχμαλώτους τους

2

ἐχθρούς του, δηλαδὴ τὸν σατανᾶ καὶ τὸν θάνατο καὶ ἔδωσε χαρίσματα στοὺς

ἀνθρώπους, δηλαδὴ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.

Ὡς Θεὸς ὁ Κύριός μας, ὡς ἄναρχος Λόγος καὶ Υἱὸς Μονογενὴς καὶ ὁμοούσιος

πρὸς τὸν Πατέρα, ἦταν πάντοτε συνθρόνος καὶ ὁμότιμος πρὸς αὐτὸν καὶ προτοῦ νὰ

σαρκωθῆ. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐσαρκώθη καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, οὐδέποτε ἐχωρίσθη ἀπὸ

τὸν Πατέρα. Ὅπως λέγει ὁ ὑμνογράφος, «ὅλος ἣν ἐν τοῖς κάτω καὶ τῶν ἄνω

οὐδόλως ἀπὴν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος». Καὶ τοῦτο διότι «συγκατάβασις γέγονε

θεϊκὴ καὶ οὐ μετάβασις τοπική». Ἀνελήφθη καὶ ἐκάθισε στὰ δεξιά του Θεοῦ καὶ

Πατρὸς ὡς αἰώνιος ἀρχιερεὺς καὶ μεσίτης πάντων ἠμῶν, σύμφωνα μὲ τὸν λόγον

τοῦ Παύλου στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ του «τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς

ἐκάθισεν ἐν δεξιά του θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (8,1). Καὶ ὅπως

οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἰσήρχοντο στὰ ἅγια των ἁγίων τοῦ ναοῦ κατὰ

τὴν ἡμέρα τοῦ ἐξιλασμοῦ μὲ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ἔτσι καὶ ὁ ἀληθινὸς καὶ

μέγας ἀρχιερεὺς μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν»,

ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ Παῦλος, εἰσῆλθε στὰ ἀληθινὰ ἅγια των ἁγίων, δηλαδὴ στὸν

οὐρανό, μιὰ φορὰ γιὰ πάντα, ὄχι πλέον μὲ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ποὺ δὲν

μποροῦν νὰ ἐξαλείψουν ἁμαρτίες, ἀλλὰ μὲ τὸ ἰδικὸ Του πολύτιμο καὶ πανάγιο

αἷμα, τὸ ὁποῖον ἔχυσε πάνω στὸ σταυρό. Διότι ὅπως λέγει ὁ Παῦλος στὴν ἴδια

ἐπιστολὴ του «οὐ γὰρ εἰς χειροποίητα ἅγια εἰσῆλθεν ὁ Χριστὸς ἀντίτυπα τῶν

ἀληθινῶν, ἀλλ’ εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανὸν νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπω τοῦ Θεοῦ

ὑπὲρ ἠμῶν» (9,24). Ὁ Χριστὸς δὲν εἰσῆλθε σὲ χειροποίητα ἅγια ἁγίων, ποὺ εἶναι

ἀπομίμηση καὶ εἰκόνα τῶν ἀληθινῶν ἁγίων, ἀλλὰ σ’ αὐτὸν τὸν οὐρανόν, γιὰ νὰ

παρουσιασθῆ τώρα εἰς τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πρεσβεύει ὑπὲρ ἠμῶν.

Ἡ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὅμως ἄνοδος τοῦ Κυρίου δὲν ἦταν μόνον δόξα τῆς ἰδικῆς

Του ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἰδικῆς μας. Διότι ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος

στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴν του, «συνήγειρε καὶ συνεκάθισε ἐν τοῖς

ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (2,6), δηλαδὴ ὅλους ἐμάς, ποὺ πιστεύομε σ’ αὐτὸν

καὶ διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος γίναμε μέλη τοῦ σώματός Του, συνανέστησε ἀπὸ τὰ

μνήματα τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀνάστασή Του καὶ μᾶς ἔβαλε, νὰ καθίσουμε μαζί του

στὰ ἐπουράνια μὲ τὴν ἀνάληψή Του. Καὶ τοῦτο εἶναι πολὺ φυσικό, διότι ἐφ’ ὅσον

ἀνυψώθη αὐτός, ποὺ εἶναι ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἑπόμενο εἶναι,

νὰ ἀνυψωθῆ καὶ τὸ σῶμα. Ἐφ’ ὅσον ἐδοξάσθη ἡ κεφαλή, θὰ δοξασθῆ καὶ τὸ σῶμα.

Τοῦτο δὲ θὰ πραγματοποιηθῆ κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία Του, ὁπότε σύμφωνα

μὲ τὸν λόγο τοῦ Παύλου, ὅλοι ἐμεῖς «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ

Κυρίου εἰς ἀέρα καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίω ἐσόμεθα» (Α΄Θεσ.4,17). Τὴν

ἀλήθεια αὐτὴ ἐπισημαίνει καὶ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος σ’ ἕνα τροπάριο: «Ἀνέβη ὁ

Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῶ, Κύριος ἐν φωνὴ σάλπιγγος, τοῦ ἀνυψῶσαι τὴν πεσοῦσαν

εἰκόνα τοῦ Ἀδάμ». Ἀλλοῦ δὲ πάλιν λέγει, «κατελθῶν οὐρανόθεν εἰς τὰ ἐπίγεια καὶ

τὴν κάτω κειμένην ἐν τῇ τοῦ ἅδου φρουρὰ συναναστήσας ὡς Θεὸς ἀδαμιαίαν

μορφὴν τῆ ἀναλήψει σου Χριστὲ εἰς οὐρανοὺς ἀναγαγὼν τῷ θρόνω τῷ πατρικῶ

σου συγκάθεδρον ἀπειργάσω ὡς ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος».

Ἡ ἀνάληψις τοῦ Κυρίου ἦταν καὶ μία ἀναγκαιότης. Ἦταν ἡ ἀναγκαία

προϋπόθεσις, γιὰ νὰ ἔρθη ὁ Παράκλητος στὴν Ἐκκλησία. Τὸ ἐτόνισε ὁ Κύριος

3

ὀλίγον πρὸ τοῦ Πάθους Του πρὸς τοὺς μαθητές του: «Συμφέρει ὑμὶν ἴνα ἐγὼ

ἀπέλθω, ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς. Ἐὰν δὲ

πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς» (Ἰω.16,7). Ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ προηγηθῆ ἡ

ἄνοδός Του πρὸς τὸν Πατέρα, προκειμένου νὰ μεσιτεύση ὑπὲρ ἠμῶν, ὥστε νὰ

στείλη τὸ ἅγιον Πνεῦμα. Ἐπειδὴ δηλαδὴ οἱ μαθητὲς ἐλυποῦντο, διότι θὰ

ἐστεροῦντο τὸν ἀγαπημένο τοὺς διδάσκαλο, μόλις ἔμαθαν, ὅτι θὰ ἀποχωρισθῆ ἀπὸ

αὐτούς, ἔρχεται τώρα ὁ Κύριος, νὰ τοὺς παρηγορήσει μὲ τὴν ὑπόσχεση τῆς

ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου, στὴν παρουσία τοῦ ὁποίου θὰ αἰσθάνονται μέσα τους

τὸν ἴδιο τὸν Χριστό.

Κατανοοῦντες λοιπὸν καὶ ἐμεῖς τὸ μέγεθος τῆς συγκαταβάσεως καὶ τὸν πλοῦτον

τῆς φιλανθρωπίας τοῦ ὑπὲρ ἠμῶν παθόντος καὶ ταφέντος καὶ ἀναστάντος καὶ εἰς

οὐρανοὺς ἀναληφθέντος Κυρίου μας, ἃς ἀνυψώσωμεν τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν

μας πρὸς τὰ ἄνω, ἐκεῖ ὅπου τώρα βρίσκεται ὁ Χριστός, καθήμενος στὰ δεξιά του

Πατρός. «Τὰ τῆς γῆς ἐπὶ τῆς γῆς καταλιπόντες, τὰ τῆς τέφρας τῷ χοΐ

παραχωροῦντες δεῦτε ἀνανήψωμεν καὶ εἰς ὕψος ἐπάρωμεν ὄμματα καὶ νοήματα»,

ἔτσι ὥστε ἡ ἑορτὴ αὐτὴ νὰ γίνει ἀφορμὴ πνευματικῆς ἀνανεώσεως καὶ ἀνανήψεως,

ἀφορμὴ ἀπαγγιστρώσεώς μας ἀπὸ τὴν ἐμπαθῆ προσκόλληση στὰ μάταια καὶ

πρόσκαιρα καὶ φθαρτὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου καὶ ἀδιάληπτης εὐχαριστίας

καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Κύριον. Ἀμήν.

Διήμερη εκδρομή! Δείτε το πρόγραμμα εδώ.

Η «ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ» ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 7 η Ιουνίου 2021

Η «ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ» ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ

ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αποδείξεις για να καταλάβουμε ότι ζούμε σε καιρούς

αποκαλυπτικούς και εσχατολογικούς, σε χρόνους πρωτοφανούς αποστασίας και

ηθικού εκτροχιασμού, όπου κυριαρχεί η ιδεολογία της «Νέας Εποχής του

Υδροχόου». Τα ολέθρια διδάγματά της έγιναν το «Ευαγγέλιο» του συγχρόνου

ανθρώπου. Το «Ευαγγέλιο» αυτό δεν είναι άλλο από το «Ευαγγέλιο του όφεως»,

που βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα του Ευαγγελίου του Χριστού, διότι

τοποθετεί τον άνθρωπο υπεράνω του αγίου Τριαδικού Θεού. Βασικό και

θεμελιώδες δόγμα του είναι: «Ζήσε όπως θέλεις, κάνε ό, τι θέλεις, νόμος είναι η

θέλησή σου». Αυτό το δόγμα έρχεται σαν φυσική συνέπεια ενός άλλου βασικού

δόγματος της Νέας Εποχής, αυτό της αυτοθεώσεως, της «θεώσεως» δηλαδή χωρίς

τον αληθινό Θεό, το οποίο εδίδαξε για πρώτη φορά ο «ανθρωποκτόνος απ’

αρχής» (Ιωάν.8,9), ο διάβολος, στους πρωτοπλάστους, όταν τους είπε μέσα στον

παράδεισο, ότι «έσεσθε ως θεοί» (Γεν.2,5). Ο διάβολος έπεισε και τον σύγχρονο

άνθρωπο ότι ως «θεός» μπορεί να κάμει ό,τι επιθυμεί, ό,τι ικανοποιεί τα πάθη και

τις σαρκικές επιθυμίες του. Το αποτέλεσμα είναι ότι η σύγχρονη κοινωνία μας έχει

μεταβληθεί σε ζούγκλα, όπου το κυνήγι της ηδονής, του πλουτισμού και της

εξουσίας αποτελεί το ύψιστο ιδανικό.

Εκείνο που ενοχλεί σοβαρά τον σύγχρονο άνθρωπο είναι η γέννηση παιδιών.

Και τούτο, διότι η δημιουργία οικογενείας συνεπάγεται σοβαρούς περιορισμούς

στην άνευ ορίων απόλαυση των ηδονών, ευθύνες και οικογενειακές υποχρεώσεις,

κόπους και φροντίδες και έξοδα για την ανατροφή και τη μόρφωση των παιδιών

και την επαγγελματική και κοινωνική αποκατάστασή τους. Γι’ αυτό παρατηρείται

τις τελευταίες δεκαετίες μια πρωτοφανής απέχθεια προς τη γέννηση παιδιών και

την οικογένεια, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο αλλά και στην πατρίδα μας, η

οποία ακολουθεί δουλικά τα δυτικά πρότυπα. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια ιλιγγιώδης

«καμπάνια» κατά των γεννήσεων και υπέρ των εκτρώσεων, με το πρόσχημα της

δήθεν υπεράσπισης των «δικαιωμάτων των γυναικών»!

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα,

του δημοσιογραφικού ιστολογίου «Ξυπνήστε ρε», με θέμα: «Παγκοσμιοποίηση:

«Κίνημα γυναικών στη Βρετανία κατά των γεννήσεων για να σωθεί το…

κλίμα!». Παραθέτουμε το δημοσίευμα: «Η Birth Strike είναι μια ομάδα

‘ακτιβιστριών’, θέλουν να αποκαλούνται της Βρετανίας, που δεν κάνουν παιδιά

για να καταπολεμήσουν, όπως λένε την κλιματική αλλαγή! Ιδρύτρια του

κινήματος είναι η Blythe Pepino, μια τραγουδίστρια, η οποία αποφάσισε να μην

κάνει παιδιά με τον σύντροφό της Joshua, για να μην καταρρεύσει το κλίμα! Σε

2

ηλικία 33 ετών διαπίστωσε, όπως λέει, ότι πολλές γυναίκες θέτουν τα ίδια

ερωτήματα, αλλά φοβούνται να μιλήσουν. H Blythe Pepino ίδρυσε το Birth

Strike (‘Απεργία γεννήσεων’), μια οργάνωση που δέχεται γυναίκες και άνδρες οι

οποίοι έχουν αποφασίσει να μην κάνουν παιδιά αντιδρώντας ‘στην κατάρρευση

του κλίματος και του πολιτισμού’. Δηλαδή μη αναπαράγοντας θα βοηθήσουν

στον πολιτισμό. Μέσα σε δύο εβδομάδες από την ίδρυση του κινήματος, πάνω

από 140 άτομα, κυρίως νεαρές Βρετανίδες, δήλωσαν την ‘απόφασή τους να μην

κάνουν παιδιά εξαιτίας της σοβαρότητας της οικολογικής κρίσης’….Οι

ακτιβίστριες βασίζονται στο γεγονός ότι ο πληθυσμός της Γης όσο πάει και

αυξάνεται, άρα αυξάνεται και ο κίνδυνος. Το 2017, μια μελέτη που

δημοσιεύτηκε από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ αναφέρει ότι ο

πληθυσμός θα αυξηθεί υπέρμετρα ως το 2100, ακόμη κι αν επιβληθεί κανόνας

να γεννιέται μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια…Μια άλλη μελέτη του 2017

έδειξε ότι το να έχει μια οικογένεια ένα παιδί λιγότερο είναι ο πιο

αποτελεσματικός τρόπος να μειώσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα….

Στην Ελλάδα πάντως, ανάγκη για τέτοιο "κίνημα" δεν υπάρχει με την

κατάσταση που επικρατεί, αφού πρακτικά εξαφανιζόμαστε από μόνοι μας, με

την δραματική μείωση των γεννήσεων και τις ανεξέλεγκτες αμβλώσεις, με

αποτέλεσμα δημογραφικά η χώρα να καταρρέει και να γερνά με ταχύτατους

ρυθμούς. Από την άλλη πλευρά η γειτονική Τουρκία, οι χώρες της Ασίας, Μέσης

Ανατολής, Αφρικής και νότιας Αμερικής αναπτύσσονται δημογραφικά με

αστραπιαίους ρυθμούς. Ο δυτικός κόσμος όμως, εάν αποδεκατιστεί, όπως

πιθανότατα θα γίνει έτσι, όπως βαδίζει, τουλάχιστον θα μείνει στην ιστορία ότι

ήταν αυτός που ‘έσωσε’ το... κλίμα, με την εξαφάνισή του» (https://www.

ksipnistere.com/2021/01/blog-post_2253.html)!

Είναι προφανές ότι η δικαιολογία που προβάλλει το «Κίνημα», να μην γεννούν

παιδιά για να καταπολεμήσουν δήθεν την κλιματική αλλαγή, είναι τουλάχιστον

φαιδρή, αν όχι ανόητη. Οι βαθύτεροι λόγοι είναι άλλοι και τους παραθέσαμε εν

ολίγοις παρά πάνω. Το θέμα της αποφυγής της τεκνογονίας που κυριαρχεί σήμερα

παγκοσμίως είναι τεράστιο, έχει πολλές παραμέτρους και δεν είναι δυνατόν να

καταγραφούν στα πλαίσια ενός σύντομου δημοσιεύματος. Ωστόσο μια παράμετρος

που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αποφυγή της τεκνογονίας είναι το φοβερό

και φρικτό έγκλημα των εκτρώσεων. Και τούτο, διότι είναι πάμπολλες οι

περιπτώσεις των γυναικών, οι οποίες, επειδή ακριβώς θέλουν να αποφύγουν την

γέννηση ενός παιδιού, καταφεύγουν στην έκτρωση. Θεωρήσαμε αναγκαίο, στα

πλαίσια της παρούσης ανακοινώσεως μας, να αναφερθούμε εν ολίγοις, για μια

ακόμη φορά, πάνω στο φοβερό αυτό έγκλημα, επειδή στην εποχή μας αυξάνει και

γιγαντώνεται όλο και περισσότερο και τείνει να καταστεί το υπ’ αριθμόν ένα

κοινωνικό πρόβλημα, μία από τις μεγαλύτερες κοινωνικές πληγές της εποχής μας.

Οι εκτρώσεις στην Ελλάδα υπολογίζονται σήμερα σε περισσότερες από 400.000

κάθε χρόνο, (κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους) και προκαλούν, ίλιγγο

φρίκης, απανθρωπιάς και βαρβαρότητος! Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο

σφαγιάζεται και παραδίδεται σε αφανισμό μια πολυάνθρωπη πόλη μεγαλύτερη από

3

την Πάτρα, τη Λάρισα, ή το Ηράκλειο. Πρόκειται για ένα συνεχιζόμενο και

διαρκώς επαυξανόμενο έγκλημα, για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται η σημερινή

σύγχρονη και «πολιτισμένη», όπως θέλει να ονομάζεται, κοινωνία μας. Θα έπρεπε

να ντρέπεται, όχι μόνο διότι παραμένει αδρανής και αδιάφορη μπροστά στη σφαγή

αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων υπάρξεων, αλλά και διότι έχει φθάσει

στο σημείο να κατοχυρώσει και νομικά το έγκλημα αυτό, ώστε να αποτελεί

σήμερα νόμο του ελληνικού κράτους.

Πολλά επιχειρήματα προβάλλουν οι υπερασπιστές των εκτρώσεων. Ας δούμε

μερικά από αυτά, τα σπουδαιότερα και πως αυτά ανατρέπονται με βάση τον νόμο

του Θεού και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Μας λέγουν:

1) Το έμβρυο μέχρι την 14 η εβδομάδα της κυήσεως δεν είναι ακόμη

σχηματισμένος άνθρωπος και επομένως μέχρι τότε η έκτρωση μπορεί να γίνεται

χωρίς να αποτελεί φόνο. Όμως, σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας ο

άνθρωπος είναι άνθρωπος, «εξ’ άκρας συλλήψεως», από την πρώτη στιγμή της

συλλήψεως του. Από την πρώτη στιγμή που το σπερματοζωάριο του ανδρός θα

εισέλθει μέσα στο ωάριο της γυναικός, δημιουργείται το πρώτο κύτταρο μιάς νέας

ανθρώπινης υπάρξεως και ταυτόχρονα εισέρχεται σ’ αυτό η αθάνατη ψυχή του.

Κατόπιν το πρώτο αυτό κύτταρο αρχίζει να διαιρείται και να πολλαπλασιάζεται

συνεχώς με ταχύτατους ρυθμούς, βάσει «προγράμματος», που είναι

κωδικοποιημένο στο DNA του εν εξελίξει εμβρύου, το οποίο δεν ταυτίζεται με το

DNA της μητέρας. Το γεγονός αυτό, (δηλαδή η μη ταύτιση των δύο DNA, μητέρας

και εμβρύου), είναι πολύ σημαντικό, διότι μας δείχνει ότι το εν εξελίξει έμβρυο

είναι ένας άλλος ανθρώπινος οργανισμός, διάφορος του οργανισμού της μητέρας.

Οι συνεχείς και αλλεπάλληλοι πολλαπλασιασμοί των κυττάρων με παράλληλη

διαφοροποίησή τους, οδηγούν τελικά στη διάπλαση των ιστών και των οργάνων

του εμβρύου, μέχρις ότου αυτά τελειοποιηθούν κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι

σε θέση να επιτελέσουν την αποστολή τους μετά την έξοδο του εμβρύου από το

ενδομήτριο περιβάλλον.

2) Η έκτρωση είναι δικαίωμα της γυναίκας, διότι κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα

να κάνει ό,τι θέλει στο σώμα της. Κατ’ αρχήν τα σώματά μας είναι μέλη Χριστού

και ναοί του αγίου Πνεύματος και επομένως δεν ανήκουν στους εαυτούς μας, άλλα

στον Χριστό: Σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου Παύλου: «ουκ

εστὲ εαυτών,  ηγοράσθητε γαρ τιμής», (Α΄ Κορ.6,19-20), δεν ανήκουμε στον

εαυτό μας, αλλά σ’ αυτόν που μας εξαγόρασε, στον Χριστό, και επομένως δεν

μπορούμε να χρησιμοποιούμε τα σώματά μας, όπως θέλουμε. Πέραν τούτου το

έμβρυο είναι ένας άλλος ανθρώπινος οργανισμός και επομένως δεν είναι μέλος του

σώματος της μητέρας. Γι’ αυτό άλλωστε η μητέρα δεν μπορεί να το κρατήσει επ’

άπειρον, όπως κρατάει όλα τα υπόλοιπα μέλη του σώματός της. Όταν έρθει η ώρα

της γέννας, πρέπει υποχρεωτικά να αποχωριστεί από αυτό. Αν υποθέσουμε, ότι

θελήσει να το κρατήσει στα σπλάγχνα της, θα επέλθει ο θάνατος και της μητέρας

και του παιδιού. Κατά τον χρόνο της ενδομητρίου ζωής απλώς φιλοξενεί το έβρυο

στο σώμα της για μερικούς μήνες.

4

3) Οι εκτρώσεις γίνονται είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε και μάλιστα σε

μεγάλη έκταση. Η κοινωνία έχει αναγνωρίσει σιωπηρά αυτή την κατάσταση. Δεν

της δημιουργεί ηθικό πρόβλημα και επομένως ο νομοθέτης οφείλει να

συμμορφωθεί με τη λαϊκή βούληση. Να νομιμοποιήσει, ίσως ακόμη και να

πριμοδοτήσει τις εκτρώσεις. Μπορούμε όμως να δεχθούμε, ότι μια παρανομία

πρέπει να νομιμοποιηθεί, επειδή έχει πάρει μεγάλη έκταση; Τι φταίει το

κυοφορούμενο έμβρυο, που έχει κάθε δικαίωμα να ζήσει, επειδή η κοινωνία έχει

εξαχρειωθεί και έχει φθάσει σε ένα τόσο μεγάλο ηθικό κατάντημα; Που είναι τα

ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία τόσο πολύ κόπτεται και καυχάται ο

σύγχρονος άνθρωπος; Δεν ισχύουν στην προκειμένη περίπτωση; Με ποιο δικαίωμα

στερούμε το αγαθό της ζωής από μια ανυπεράσπιστη ανθρώπινη ύπαρξη; Το αγαθό

της ζωής είναι δώρο του Θεού και μόνον ο Θεός μπορεί να το αφαιρέσει. Κανείς

άλλος. Γιατί άραγε σιωπούν απέναντι στο βδελυρότατο αυτό έγκλημα οι

παγκόσμιοι οργανισμοί υπερασπίσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Με την ίδια

λογική θα πρέπει να νομιμοποιήσουμε και τη διακίνηση των ναρκωτικών, αφού και

αυτά έχουν πάρει μεγάλη έκταση. Να τα αφήσουμε να διακινούνται ελεύθερα, για

να μπορούν άνετα οι τοξικομανείς να τα προμηθεύονται! Το ίδιο θα λέγαμε και για

τη φοροδιαφυγή. Για να μην γίνεται φοροδιαφυγή, να απαγορευτεί η υποβολή

φορολογικών δηλώσεων!

4) Η νομιμοποίηση των εκτρώσεων θα προστατεύσει την υγεία και τη ζωή

της γυναίκας. Αυτό το επιχείρημα προβάλλουν εκείνοι, που ισχυρίζονται, ότι η

γυναίκα κινδυνεύει δήθεν από την έκτρωση που γίνεται κρυφά, ενώ όταν γίνεται

φανερά, σε επίσημες γυναικολογικές κλινικές, δεν κινδυνεύει. Η αλήθεια είναι ότι

η έκτρωση, είτε κρυφά γίνεται, είτε φανερά, είναι επικίνδυνη ενέργεια για τη ζωή

της. Όπως μας βεβαιώνουν ειδικοί επιστήμονες γυναικολόγοι: «Οι γυναίκες που

υποβάλλονται σε έκτρωση αντιμετωπίζουν τον ενδεχόμενο κίνδυνο των παρά

κάτω επιπτώσεων: α) διάτρηση της μήτρας, β) ρήξη τραχήλου, γ) αιμορραγία,

δ) Θρόμβωση και εμβολή, ε) επιπλοκές αναισθησίας, στ) εμφάνιση προδρομικού

πλακούντα, ζ) ενδομητρίτιδα - σαλπιγγίτιδα, η) πυελική φλεγμονή, θ)

δευτερογενή αμηνόρροια ή στείρωση, ι) ενδομήτριες συμφύσεις…» κ.α., (Δρ.

Βασιλειος Μπέλλιος, Μαιευτήρας- Χειρουργός Γυναικολόγος). Όμως πέρα από τις

σωματικές επιπτώσεις, εξ’ ίσου σημαντικές είναι και οι ψυχολογικές, οι οποίες

χαρακτηρίζονται από τους ψυχολόγους ως «Μετα-εκτρωτικό Σύνδρομο». Όπως

αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία, κάποιες γυναίκες εκδηλώνουν άρνηση,

(αμυντικός μηχανισμός που στηρίζεται στο συναίσθημα του θυμού), ενώ κάποιες

άλλες αποχαιρετούν σπαρακτικά το αγέννητο παιδί τους εκδηλώνοντας τη θλίψη

τους. Η ώρα της έκτρωσης θα τραυματίσει τον εσωτερικό τους κόσμο και τα

σημάδια του ψυχικού τραύματος θα είναι εμφανή σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή τους,

στο σώμα, τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές τους. Πολλές γυναίκες βιώνουν

μετά την έκτρωση ένα «συναισθηματικό μούδιασμα», που είναι βασικό

χαρακτηριστικό πένθους, το οποίο μετά από οκτώ εβδομάδες από την έκτρωση

ακολουθείται από διαταραχές ύπνου, διατροφής, σεξουαλικής δυσλειτουργίας κ.α.

5

(βλ. φυλλάδιο με τίτλο: «Εγώ το αγέννητο παιδί», του Συλλόγου Προστασίας

Αγέννητου Παιδιού: «Αγκαλιά»).

Κλείνοντας την αναφορά μας σε αυτή την πρωτοφανή είδηση, εκφράζουμε την

οδύνη μας για το κατάντημα του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος έχει υποβιβαστεί

στην κατηγορία των κτηνών, ζώντας μόνο για να απολαμβάνει την ηδονή, με την

ικανοποίηση των ενστίκτων του. Θλιβόμαστε επίσης βαθύτατα για τη σύγχρονη

ηθική και πνευματική πώρωση και αναισθησία της κοινωνίας μας απέναντι στο

φοβερό και αποτρόπαιο έγκλημα των εκτρώσεων. Όσες έγκυες γυναίκες

προμελετούν να προχωρήσουν σε έκτρωση, ας ακούσουν τουλάχιστον τη σιωπηλή,

αλλά και σπαρακτική κραυγή του παιδιού, που κυοφορούν μέσα τους, μήπως και

μαλακώσει η καρδιά τους: «Σ’ αγαπώ μανούλα, μη με σκοτώσεις! Μη μου πάρεις

πίσω τη ζωή που μούδωσες! Μην ξεχνάς, κάποτε ήσουν και συ στην ίδια θέση

με μένα. Θάθελες να συμβεί σε σένα, το κακό που σκέφτεσαι εσύ για μένα; Εσύ

είχες μανούλα, εγώ δεν έχω;…»! (Από το βιβλίο του Νίκου Ψαρουδάκη με τίτλο:

«Θέλω να ζήσω», Εκδ. «Ορθόδοξο μέτωπο»). Παρακαλούμε για μια ακόμη φορά

την διοικούσα Εκκλησία και κάθε υγιή κοινωνικό φορέα και οργανισμό σε κοινή

συστράτευση και αγώνα. Υπενθυμίζουμε ότι οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν με

μαθηματική ακρίβεια. Η ένοχη ανοχή μας απέναντι στη φοβερή αυτή αμαρτία, που

μαστίζει την κοινωνία μας, θα επισύρει κάποια στιγμή την δικαία οργή του Θεού

στην πατρίδα μας. Και τότε αλλοίμονο!!!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ του Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (30.5.2021)

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η πέμπτη Κυριακή από του

Πάσχα, η Κυριακή της Σαμαρείτιδος και ονομάσθηκε έτσι, επειδή την ημέρα αυτή η

αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να μνημονεύουμε τον διάλογο που είχε ο Κύριος με

μια γυναίκα Σαμαρείτιδα, τον οποίο διασώζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο 4 ο

κεφάλαιο του ευαγγελίου του. Πρόκειται για ένα μακρό διάλογο, που είχε σαν

αποτέλεσμα να πιστεύσει τελικά η γυναίκα στα λόγια του Κυρίου και αργότερα να

βαπτισθεί και να ασκήσει μάλιστα και ιεραποστολικό έργο. Η σημερινή αποστολική

περικοπή είναι μια περικοπή από το 11ο κεφάλαιο των Πράξεων, στην οποία ο

ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει, πως ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε

προοδευτικά έξω από τα όρια της Παλαιστίνης και έφθασε μέχρι την Αντιόχεια και

πως η μεγάλη αυτή πόλις της εποχής εκείνης συν τω χρόνω εξελίχθηκε σε ένα

σπουδαίο ιεραποστολικό κέντρο, χάρις στην ιεραποστολική δράση του Βαρνάβα και

του Παύλου.

Σύμφωνα με την διήγηση του Λουκά: «Οι μεν ουν διασπαρέντες από της

θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον έως Φοινίκης και Κύπρου και

Αντιοχείας, μηδενί λαλούντες τον λόγον ει μη μόνον Ιουδαίοις». Εδώ ο Λουκάς

μας ομιλεί για την διασπορά των Χριστιανών, που επακολούθησε μετά τον

λιθοβολισμό του Στεφάνου, δηλαδή τον φοβερό διωγμό που εξαπέλυσε η

θρησκευτική ηγεσία των Ιουδαίων εναντίον των χριστιανών. Ο διωγμός αυτός, ενώ

φαινόταν σαν μια συμφορά, στην πραγματικότητα ήταν μια ευλογία, διότι έγινε

αφορμή της διαδόσεως του ευαγγελίου σ’ όλη την Παλαιστίνη. Όλοι όσοι

διώχθηκαν κατά τον διωγμό, κατέφυγαν σε διάφορα μέρη, όχι για να ασφαλισθούν

από τον κίνδυνο του θανάτου, αλλά για να ευαγγελιστούν τον λόγο του Θεού.

Σκόρπισαν γύρω γύρω και πέρα από την Παλαιστίνη. Πήγαν μέχρι την Φοινίκη, την

Κύπρο και την Αντιόχεια. Η Φοινίκη είναι ο σημερινός Λίβανος, η δε Αντιόχεια,

βρίσκεται στη σημερινή βόρεια Συρία. Όλοι αυτοί οι ιεραπόστολοι, που έφθασαν

μέχρι αυτά τα μέρη, δεν κήρυτταν το ευαγγέλιο στους ντόπιους κατοίκους,

(Κυπρίους, Φοίνικες, Αντιοχείς), που ήσαν ειδωλολάτρες, παρά μόνο στους

Ιουδαίους. Δεν είχαν ακόμη τέτοια εντολή από το Πνεύμα το άγιο. Το πρώτο

άνοιγμα προς τους εθνικούς, το έκανε ο Πέτρος, βαπτίζοντας τον Κορνήλιο, που

ήταν όχι απλώς εθνικός, αλλά και απερίτμητος, διότι υπήρχαν και πολλοί εθνικοί,

που ήταν προσήλυτοι και είχαν περιτμηθεί.

«Ήσαν δε τινες εξ αυτών άνδρες Κύπριοι και Κυρηναίοι, οίτινες εισελθόντες

εις Αντιόχειαν ελάλουν προς τους Ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον

Ιησούν». Μεταξύ εκείνων που διεσπάρησαν λόγω του διωγμού ήσαν και κάποιοι

Ελληνιστές, δηλαδή Εβραίοι μεν ως προς την καταγωγή, αλλ’ οι οποίοι είχαν

γεννηθεί εκτός της Παλαιστίνης, οι οποίοι ήρθαν στην Αντιόχεια και άρχισαν να

διδάσκουν το ευαγγέλιο στους εκεί κατοικούντας Ελληνιστές, δηλαδή τους

Εβραίους της διασποράς, που ομιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Η Αντιόχεια ήταν

2

την εποχή εκείνη, μεγάλο διοικητικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο. Ήταν η

τρίτη πόλις του κόσμου, μετά την Ρώμη και την Αλεξάνδρεια. Ήταν η Ρώμη της

ανατολής, η πόλις που συνέδεε την Ανατολή με την Δύση. Πρέπει να είχε πληθυσμό

γύρω στις 500.000 κατοίκους, που δεν ήταν μικρό πράγμα την εποχή εκείνη. Βέβαια

είχε και διαφθορά και εξαχρείωση των ηθών και πνευματική κατάπτωση, που δεν

λέγεται. Αυτοί λοιπόν οι Κύπριοι και οι Κυρηναίοι, άνθρωποι ζηλωτές και

φλογεροί, με Πνεύμα άγιο και με ιεραποστολικό ζήλο για την εξάπλωση του

ευαγγελίου, ήρθαν στην μεγαλούπολη αυτή και άρχισαν να κηρύττουν. Στην πόλη

της Αντιόχειας κατοικούσαν πολλές χιλιάδες Εβραίοι μετανάστες της διασποράς,

που ήταν οργανωμένοι και είχαν συναγωγές και παροικίες ακμάζουσες. Σ’ αυτούς

λοιπόν ήρθαν, να κηρύξουν το χαρμόσυνο γεγονός, ότι ο Μεσσίας, για τον οποίο

ομίλησαν οι προφήτες έχει ήδη έρθει και αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός.

«και ην χειρ Κυρίου μετ αυτών, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί

τον Κύριον». Οι Κύπριοι αυτοί και οι Κυρηναίοι, αν και δεν ήταν απόστολοι της

ομάδος των 12, ωστόσο όμως είχαν την δύναμη του Θεού μαζί τους. Και η δύναμις

αυτή γινόταν φανερή αφ’ ενός μεν με πολλά θαύματα που επιτελούσαν και αφ’

ετέρου με τον δυνατό θεολογικό τους λόγο, που ήταν λόγος θεοφώτιστος, άριστα

κατοχυρωμένος με βιβλικές μαρτυρίες, φορτισμένος με την Χάρη του αγίου

Πνεύματος, ικανός να ανασταίνει ψυχές από τον πνευματικό θάνατο της αμαρτίας

και να τις οδηγεί στη σωτηρία. Και το αποτέλεσμα της παρουσίας της δυνάμεως του

Θεού στο ιεραποστολικό τους έργο ήταν ο μεγάλος αριθμός των ανθρώπων, που

πίστεψαν. Δεν ήταν μικρό το κατόρθωμα αυτό. Διότι δεν είναι καθόλου εύκολη

υπόθεση, να μεταστρέψει κανείς Εβραίους φανατικά προσηλωμένους στη θρησκεία

τους, καρφωμένους στις ιουδαϊκές τους παραδόσεις. Το να εγκαταλείψουν τις

παραδόσεις αυτές και να δεχθούν το ευαγγέλιο, ήταν μεγάλη νίκη, μεγάλη επιτυχία.

Αργότερα, όταν θα επεκτείνουν το ιεραποστολικό τους έργο και προς τους

ειδωλολάτρες, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση, να πείσουν τους ανθρώπους

αυτούς, να εγκαταλείψουν το σκότος της ειδωλολατρίας, που ήταν συνδεδεμένη με

όργια και πάθη και αθλιότητες και να δεχθούν μια πίστη, που απαιτεί αυταπάρνηση

και εγκράτεια και αγνότητα και τόσες άλλες θυσίες.

«Ηκούσθη δε ο λόγος εις τα ώτα της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις περί

αυτών, και εξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθείν έως Αντιοχείας». Έφθασε δε μέχρι τα

αυτιά της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων η φήμη για τις επιτυχίες των παρά πάνω

ιεραποστόλων στην Αντιόχεια, ότι δηλαδή μεγάλος αριθμός Εβραίων είχε πιστεύσει

στο Χριστό. Η Εκκλησία των Ιεροσολύμων παρακολουθεί και εποπτεύει με άγρυπνο

μάτι τα πάντα. Εκεί βρίσκονται ακόμη οι απόστολοι, που αποτελούν την

εκκλησιαστική ηγεσία, που έχει την γενική ευθύνη για την πορεία του

ιεραποστολικού έργου σ’ όλες τις άλλες περιοχές και πόλεις και την ρύθμιση όλων

των εκκλησιαστικών υποθέσεων. Εκεί βρίσκεται το στρατηγείο, το γενικό επιτελείο

στρατού, που διευθύνει την μάχη στα διάφορα μέτωπα του ιεραποστολικού αγώνος.

Με πολύ χαρά λοιπόν οι απόστολοι πληροφορούνται την εξάπλωση του ευαγγελίου

στην μεγαλύτερη πόλη της Ασίας. Με χαρά αλλά και με αγωνία. Και τούτο διότι

όταν αυξάνει ο αριθμός των πιστών, τότε εγκυμονείται ένας διπλός κίνδυνος: Ο

3

πρώτος είναι ο κίνδυνος της διασπάσεως της ενότητος της Εκκλησίας και ο

δεύτερος, να αλλοιωθεί η γνησιότητα του ευαγγελικού λόγου. Και οι δύο κίνδυνοι

μεγάλοι και φοβεροί για την Εκκλησία. Διότι αν διασπασθεί η Εκκλησία παύει να

είναι Εκκλησία. Αν αλλοιωθεί το ευαγγέλιο, παύει να είναι ευαγγέλιο. Γι’ αυτό και

οι απόστολοι από τα Ιεροσόλυμα με αγωνία παρακολουθούν τις εξελίξεις, μήπως

συμβεί ένα από τα δύο αυτά κακά. Και τι κάνουν, για να προλάβουν τέτοια

ενδεχόμενα; «Εξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθείν έως Αντιοχείας». Διάλεξαν και

έστειλαν τον Βαρνάβα, για να πάει μέχρι την Αντιόχεια, προκειμένου να κάνει έναν

έλεγχο, πως πάνε εκεί οι χριστιανοί, πως είναι η ζωή τους, ποιά είναι η πίστη τους, η

ενότητά τους, η καθαρότητά τους, η μετάνοιά τους, η αγάπη τους και η αφοσίωση

τους στο Κύριο κ.λ.π.

«Ος παραγενόμενος και ιδών την χάριν του Θεού εχάρη, και παρεκάλει πάντας

τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω». Ο Βαρνάβας όταν ήρθε στην

Αντιόχεια, και είδε την Χάρη του Θεού, που υπήρχε πλούσια μέσα στις ψυχές των

πιστευσάντων, χάρηκε. Διαπίστωσε την ενότητά τους, την αγάπη τους, την ευλάβειά

τους στις λατρευτικές συνάξεις, στην μελέτη του λόγου του Θεού, στον ζήλο τους

να καλλιεργήσουν τις ψυχές των και να προκόψουν πνευματικά. Είδε την Χάρη του

Θεού στις οικογένειές τους, στις κοινωνικές μεταξύ τους σχέσεις. Από τη στιγμή

που πίστευαν στο Χριστό και βαπτίζονταν, ελάμβαναν Πνεύμα άγιο, οπότε άλλαζε

πλέον ριζικά η ζωή τους. Δεν εφοβούντο ούτε θλίψεις, ούτε διωγμούς, ούτε

μαρτύρια, ούτε θάνατο. Κέντρο της ζωής των ήταν ο Χριστός. Προγεύονταν από

τώρα την βασιλεία των ουρανών, ώστε τίποτε από τα πράγματα του κόσμου αυτού

να μην τους αιχμαλωτίζουν.

Εμείς άραγε έχουμε κάτι από τον ζήλο, από την θερμή πίστη, από την πνευματική

προκοπή αυτών των χριστιανών; Πόσο απέχει άραγε η δική μας πίστη από την πίστη

των χριστιανών αυτών; Αν κάνουμε κάποια σύγκριση, τότε θα δούμε πόσο μεγάλη

διαφορά υπάρχει μεταξύ ημών και εκείνων. Και το χειρότερο είναι ότι ζούμε με την

ψευδαίσθηση, ότι είμαστε και καλοί χριστιανοί, πράγμα που σημαίνει ότι δεν

έχουμε επίγνωση της πνευματικής μας καταστάσεως.

Ο Βαρνάβας προέτρεπε όλους, να μένουν αφοσιωμένοι και προσκολλημένοι στον

Κύριο. Επεδίωκε να προκόψουν ακόμη περισσότερο, να εδραιωθούν και να

τελειοποιηθούν ακόμη περισσότερο, διότι η πνευματική πρόοδος και ανάβασις δεν

έχει τελειωμό, δεν έχει τέρμα. Όσο ανεβαίνει κανείς, τόσο καταλαβαίνει ότι

χρειάζεται να ανέβει ακόμη περισσότερο. Συνεχώς και ακαταπαύστως ο χριστιανός

πρέπει να αγωνίζεται και να ανεβαίνει στην πνευματική ζωή, διότι αν ραθυμήσει,

υπάρχει ο κίνδυνος να παλινδρομήσει και να χάσει ό,τι με πολλούς κόπους κέρδισε.

«Ότι ην ανήρ αγαθός και πλήρης Πνεύματος Αγίου και πίστεως και προσετέθη

όχλος ικανός τω Κυρίω». Ο Βαρνάβας ήταν άνθρωπος απονήρευτος, ευθύς,

ειλικρινής, γεμάτος με Πνεύμα άγιο. Ήταν ένας αληθινός ποιμένας και διδάσκαλος

της Εκκλησίας, δοσμένος πέρα για πέρα στο έργο της Εκκλησίας. Πόσο μεγάλη

ανάγκη έχει σήμερα η Εκκλησία μας από τέτοιους ποιμένες!!! Δεν θα ήταν καθόλου

υπερβολή, αν λέγαμε, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στην Εκκλησία είναι η

τραγική έλλειψη αληθινών ποιμένων και διδασκάλων, ποιμένων με γνήσιο

4

Ορθόδοξο φρόνημα. Σήμερα μάλιστα που κυριαρχεί σχεδόν παντού η παναίρεση

του Οικουμενισμού και έχει γεμίσει η Εκκλησία με ψευδοδιδασκάλους αιρετικούς,

που προωθούν την αίρεση, το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο οξύ. Και όσο

περισσότερο βαδίζουμε προς τους έσχατους χρόνους και η ανθρωπότητα πλησιάζει

προς τη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου μας, τόσο η έλλειψη αυτή θα γίνεται,

σύμφωνα με τις προφητείες των αγίων της Εκκλησίας μας, όλο και πιο μεγάλη.

Δυστυχώς δεν μας παίρνει ο χρόνος να συνεχίσουμε περισσότερο στην ανάλυση

της περικοπής. Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω για μια ακόμη φορά στην αγάπη

σας, αυτό που και άλλες φορές έχω τονίσει. Το ότι δηλαδή, εν όψει αυτής της

ζοφερής παγκόσμιας καταστάσεως, όπου η αποστασία έχει φθάσει στο

αποκορύφωμά της, έχουμε ένα διπλό χρέος να φέρουμε εις πέρας. Πρώτον μεν να

προφυλαχθούμε από τους ψευδοδιδασκάλους οικουμενιστές, που με ύπουλο τρόπο

προσπαθούν να διαδώσουν τις αιρετικές τους διδασκαλίες, να χύσουν το δηλητήριο

της πλάνης στις ψυχές μας και έτσι να μας οδηγήσουν στην απώλεια. Και δεύτερον

να ανανήψουμε από το λήθαργο της ραθυμίας και να κάνουμε ένα καινούργιο

ξεκίνημα στην πνευματική μας ζωή, αγωνιζόμενοι, με περισσότερο ζήλο τώρα, στην

τήρηση του θελήματος του Θεού, μιμούμενοι τους χριστιανούς της Αντιόχειας.

Πράγμα το οποίο εύχομαι σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου

μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.