Ιερός Ναός ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Καστέλλας Πειραιώςαυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 5 Απριλίου 2021


Γραφείο αιρέσεων Ι.Μ.Πειραιώς

Συνημμένα9:27 π.μ. (πριν από 10 ώρες)
προς george.wilerΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣΙερεύςΣΥΝΑΞΙΣΠεριοδικόEfenpresstriklopodiaAndreasdaskalos,
MonkSerafimpreotvtsigkoskonstantinosauthorimkimpireosΜητρόπολη,
 π.Νικόδημοςpvasilios7infomixhoulΙΕΡΑcontactpanhouaverophΣάλπισμαinfonewsimkythironaugmyrouskontzosNickthriskeftikainfopegtrdespotatoneapetropoulosinfoimag.gorgΑΝΔΡΕΑΣganagnoiakritisΤΡΕΛΟ-contactPetergram.imkawΠαναγιώτηςakhs1914gmanolisΤάσοςεγώagiatriadatselengmitropoliimkachrisgefsiI.M.PΜΗΤΡΟΠΟΛΗestiapminfoinfoinfoΕπιτροπήimaaorthotypLeonidasaktinesblogspottasthyrasAmethystLawgap10kostdantinfok.dantilis

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 5η Απριλίου 2021

 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ


 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ


ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 5 Απριλίου 2021


ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!


Είναι γεγονός αναντίρρητο και αυταπόδεικτο, ότι η ανθρωπότητα έχει

εισέλθει σε μια από τις χειρότερες καμπύλες της ιστορίας της, σε μια

πρωτοφανή έκπτωση των χριστιανικών αξιών και πνευματική αποστασία. Η

αποστασία αυτή, απόρροια «τεκτονικών σεισμών» και ιδεολογικών

ανακατατάξεων δύο και πλέον αιώνων, που επέφερε ο άθεος «Ευρωπαϊκός

Διαφωτισμός», οδήγησε μοιραία σε πρωτόγνωρες ανατροπές στην καθόλου

πορεία της ανθρωπότητας. Ο σύγχρονος άνθρωπος, βαθιά διαποτισμένος από

την ιδεολογία του άθεου «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», έρχεται να καταρρίψει

κάθε αξία του παρελθόντος και να υιοθετήσει ό,τι σαθρό είχε απορριφθεί.

Μεταξύ αυτών των «απορριμμάτων» της ιστορίας είναι στην μεν

προχριστιανική εποχή η ειδωλολατρία, στην δε χριστιανική, ο Νεοπαγανισμός

της Νέας Εποχής, που μπορεί να θεωρηθεί ως μία νέα «έκδοση», ή παραλλαγή,

της αρχαίας ειδωλολατρίας. Και οι δύο «εκδόσεις» της ουσιαστικά

σηματοδοτούν την υπαγωγή του ανθρώπου στην κυριαρχία του διαβόλου και γι’

αυτό αποτελούν την χειρότερη έκφραση της μεταπτωτικής σχέσεώς του με το

Θεό. Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο «τα έθνη», οι ειδωλολατρικοί λαοί,

περιπατούσαν «εν ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτωμένοι τη διανοία όντες,

απηλλοτριωμένοι τής ζωής του Θεού, διά την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς,

διά την πώρωσιν της καρδίας αυτών, οίτινες απηλγηκότες εαυτούς

παρέδωκαν τη ασελγεία εις εργασίαν ακαθαρσίας πάσης εν πλεονεξία»

(Εφ.3,18-19). Αυτή ήταν και είναι η δραματική κατάσταση του προχριστιανικού

και μεταχριστιανικού κόσμου. Μια συνεχής εξελισσόμενη τραγωδία!

Δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε τα βαθύτερα αίτια αυτής της

πρωτοφανούς αποστασίας. Εδώ επιγραμματικά αναφέρουμε πρώτον μεν την

αποστροφή του ανθρώπου προς τη χριστιανική ηθική, η οποία συκοφαντήθηκε

ως δήθεν αναχρονιστική, επειδή τον εμποδίζει με τις απαγορεύσεις της στην

απόλαυση των ηδονών της ζωής. Και δεύτερον η χρεοκοπία του Δυτικού

Χριστιανισμού, (Παπισμού και Προτεσταντισμού), ο οποίος με τα ανείπωτα

εγκλήματα, τις γενοκτονίες, τους κατακτητικούς πολέμους, τις ιερές εξετάσεις,

και τις άλλες θηριωδίες του, οδήγησε τον σύγχρονο ευρωπαίο άνθρωπο να

κηρύξει τον «θάνατο του Θεού». Αντίθετα οι αρχαίες και σύγχρονες

ειδωλολατρικές θρησκείες, θωπεύουν και καλλιεργούν τα ανθρώπινα πάθη,

καταργούν την έννοια του κακού και της αμαρτίας, την οποία θεωρούν ως την

«άλλη όψη του καλού», ενώ ανυψώνουν τον άνθρωπο στη θέση του Θεού,

επαναλαμβάνοντας το προπατορικό αμάρτημα.


2

Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από ενδιαφέρον δημοσίευμα της

ΔΑΚΕ Καθηγητών ΔΕ Πειραιά, συνδικαλιστικού οργάνου των εκπαιδευτικών,

το οποίο μάλιστα πρόσκειται στο κυβερνόν κόμμα, στην ιστοσελίδα «Ακτίνες»,

με θέμα: «Η λατρεία των παγανιστικών θεών στα σχολεία» (http://

aktines.blogspot.com/2021/03/blog-post_ 60.html). Αφού συγχαρούμε τους

συντάκτες του, θα παραθέσουμε κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα, τα οποία

και θα σχολιάσουμε, καταδεικνύοντας έναν σοβαρό κίνδυνο, ο οποίος ελλοχεύει

στην ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα, να εισαχθεί δηλαδή η ειδωλολατρία όχι

απλώς ως κατήχηση, αλλά και ως μύηση στη λατρεία των ειδώλων, αρχής

γενομένης από τις Η.Π.Α.

Το δημοσίευμα αρχίζει με την είδηση ότι: «Αυτήν την εβδομάδα, το Τμήμα

Παιδείας της Πολιτείας της Καλιφόρνια των ΗΠΑ θα ψηφίσει για ένα νέο

κρατικό Εθνικό πρόγραμμα σπουδών που υποστηρίζει την

“αποαποικιοποίηση” (decolonization) της αμερικανικής κοινωνίας και

εξυψώνει τον θρησκευτικό συμβολισμό των Αζτέκων. Όλα αυτά γίνονται στην

υπηρεσία μιας αριστερής πολιτικής ιδεολογίας. Το νέο αυτό πρόγραμμα, που

ονομάζεται Πρότυπο Πρόγραμμα Εθνικών Σπουδών, επιδιώκει να επεκτείνει

την πολιτιστική κυριαρχία της Αριστεράς στο δημόσιο πανεπιστημιακό

σύστημα της Καλιφόρνια, καθώς και σε ολόκληρο το σύστημα πρωτοβάθμιας

και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της πολιτείας, το οποίο αποτελείται από

10.000 δημόσια σχολεία που εξυπηρετούν συνολικά 6 εκατομμύρια μαθητές»!

Στη συνέχεια οι συντάκτες αποκαλύπτουν την «λειτουργία» του παγανισμού

στα αμερικανικά σχολεία: «Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει όμως η θρησκευτική

αφήγηση του εθνικού προγράμματος σπουδών της Καλιφόρνια. Το

πρόγραμμα σπουδών συνιστά στους δασκάλους να μάθουν τους μαθητές τους

μια σειρά αυτοχθόνων τραγουδιών και ψαλμών συμπεριλαμβανομένου του ‘In

Lak Ech Affirmation’, που απευθύνεται απευθείας στους θεούς των Αζτέκων.

Οι μαθητές πρώτα χειροκροτούν και ψάλλουν στον θεό Tezkatlipoka. Τον θεό

αυτόν λάτρευαν παραδοσιακά οι Αζτέκοι πραγματοποιώντας ανθρώπινες

θυσίες και ασκώντας τον κανιβαλισμό. Επιζητούσαν ως αντάλλαγμα να τους

δώσει δύναμη για να γίνουν "πολεμιστές" υπέρ της "κοινωνικής

δικαιοσύνης". (Τίθεται εδώ το ερώτημα: Τα κατασφαγμένα θύματα των

ανθρωποθυσιών ποια κοινωνική δικαιοσύνη υπηρετούσαν;) Στη συνέχεια, οι

μαθητές ψάλλουν στους θεούς Quetzalcoatl, Huitzilopochtli και Xipe Totek,

επιζητώντας "θεραπείες" και "ένα επαναστατικό πνεύμα". Ο Huitzilopochtli,

ειδικότερα, είναι η θεότητα του πολέμου των Αζτέκων και ενέπνευσε τους

πιστούς του να πραγματοποιήσουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρωποθυσίες

κατά την περίοδο της ακμής των. Τέλος, ο ψαλμός φτάνει σε μια κορύφωση

με ένα αίτημα για "απελευθέρωση, μετασχηματισμό, αποαποικιοποίηση",

μετά την οποία οι μαθητές φωνάζουν "Panche beh! Panche beh!" στην

αναζήτηση της απόλυτης "κριτικής συνείδησης"».

Εδώ πρέπει να επισημάνουμε πως η βάση στην οποία στηρίζεται αυτό το

παράδοξο εκπαιδευτικό εγχείρημα της στροφής προς τον προκολομβιανό


3

παγανισμό είναι η σύνδεση της αποικιοκρατίας με τον εκχριστιανισμό των

αυτοχθόνων κατοίκων της αμερικανικής ηπείρου. Ο Δυτικός αιρετικός

Χριστιανισμός, (Παπισμός και Προτεσταντισμός), ταυτίστηκε με την

αποικιοκρατία και την κτηνώδη εκμετάλλευση των ιθαγενών, οι οποίοι δεν

μπορούν να λησμονήσουν τα δεινοπαθήματα, τα μαρτύρια, τους θανάτους, που

έγιναν στο όνομα του Χριστού, την οικονομική τους απομύζηση, τον ρατσισμό,

(μέχρι σήμερα) και την περιθωριοποίησή τους από τους «χριστιανούς

φωτιστές τους». Ένα τεραστίων διαστάσεων έγκλημα, με παγκόσμιες και

διαχρονικές συνέπειες, για το οποίο ο αιρετικός Παπισμός, (κύρια αυτός) και ο

Προτεσταντισμός δεν αναγνώρισαν, ούτε μετάνιωσαν. Η στροφή προς τον

παγανισμό των συγχρόνων αμερικανών, εξ’ αιτίας της πνευματικής χρεοκοπίας

του Δυτικού Χριστιανισμού, δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία», αλλά ένα τραγικό

και αναπόφευκτο αναμενόμενο.

Στη συνέχεια οι συντάκτες βγάζουν τα ολέθρια συμπεράσματά τους: «Οι

ψαλμοί στα σχολεία υπέρ των θεοτήτων των Αζτέκων έχουν μια σαφή

επίπτωση: Τον εκτοπισμό του Τριαδικού Θεού - ο οποίος θεωρείται από τους

αριστερούς ότι αποτελεί επέκταση της λευκής ρατσιστικής καταπίεσης - από

την εκπαιδευτική σφαίρα και την αποκατάσταση των αυτόχθονων θεών στην

"νόμιμη" θέση τους στην κοσμολογία της "κοινωνικής δικαιοσύνης".

Δηλαδή με αριστερούς όρους και λογικούς ακροβατισμούς εισέρχεται

πανηγυρικά ο Παγανισμός ή καλύτερα ο Νεοπαγανισμός στα σχολεία. Το

διαρκές μίσος των αριστερών εναντίον του προσώπου του Ιησού Χριστού,

πράγματι μας εκπλήσσει. Αυτοί που "ενδιαφέρονται" για τον άνθρωπο και

την δικαιοσύνη, αντί του Ιησού Χριστού επιλέγουν τον Βαραββάν, ή ακόμη

χειρότερα τους αιμοδιψείς θεούς των Αζτέκων». Το «πρόγραμμα σπουδών»

είναι καθαρή κατήχηση, αλλά και μύηση στη λατρεία των δαιμονικών «θεών»

των απολίτιστων και σατανοκρατούμενων Αζτέκων! Δυστυχώς αδυνατούν να

κατανοήσουν οι θιασώτες της παγανιστικής λατρείας, ότι η επιστροφή στην

ειδωλολατρία, δεν σημαίνει απλώς λατρεία σε ανύπαρκτους «θεούς», αλλά

λατρεία στον Εωσφόρο, αφού, σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο του Θεού

«πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ.95,5), με καταστροφικές

συνέπειες. Η ιστορία μας δίδαξε πως κάθε φορά που ο άνθρωπος στράφηκε

εναντίον του Θεού, κατέληξε στην καταστροφή.

Και συνεχίζει το δημοσίευμα με τις εφιαλτικές προβλέψεις τους για την

πατρίδα μας: «Ότι συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι θέμα χρόνου να μεταφερθεί στον

τόπο μας και μάλιστα στην χειρότερη εκδοχή του. Η αρχή για την

καταστροφή του ελληνικού σχολείου έγινε με την επιβολή, δια νόμων, της

ομοφυλοφιλίας στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στην εκπαίδευση.

Αδιαφορώντας για την θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού,

περιφρονώντας την Παράδοση και την Πίστη των Ελλήνων, υλοποιείται η

νεοπαγανιστική ατζέντα της Νέας Τάξης από τον (την) εκάστοτε Υπουργό

Παιδείας. Η υποβάθμιση της εορτής των τριών Ιεραρχών αποτέλεσε ύψιστο

συμβολισμό για την κατεύθυνση της ελληνικής εκπαίδευσης. Βάζει


4

ουσιαστικά ταφόπλακα στην κατά Θεόν εκπαίδευση των νεαρών Ελλήνων.

Ακολούθησε η θεσμοθέτηση της σεξουαλικής εκπαίδευσης που έθεσε με τη

σειρά της νέα ταφόπλακα, αυτή την φορά, στην χριστιανική ηθική των

μαθητών των σχολείων μας. Το επόμενο βήμα είναι να δοθεί εντολή από το

Υπουργείο Παιδείας να ψάλλονται από τους μαθητές ειδωλολατρικοί και

παγανιστικοί ύμνοι στο δωδεκάθεο»!

Θεωρούμε ότι οι συντάκτες αποδίδουν πλήρως την σκληρή και τραγική

ελληνική πραγματικότητα. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία, δεδομένης της

κατηφορικής πορείας της ελληνικής παιδείας, ότι πολύ σύντομα το Υπουργείο

Παιδείας δεν θα διστάσει να προχωρήσει και σ’ αυτό το βήμα, να αντιγράψει

δηλαδή και να εφαρμόσει στην πράξη το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της

Καλιφόρνιας. Ήδη, από ό,τι γνωρίζουμε, εγχώριοι νεοπαγανιστικοί κύκλοι

απαιτούν να διδάσκεται στα σχολεία η αρχαία ελληνική θρησκεία, ισότιμα με

την χριστιανική κατήχηση.

Θα κλείσουμε με ένα ωραιότατο σχετικό απόσπασμα από κάποιο λόγο του

νεοφανή άγιου και ομολογητού Ιουστίνου του Πόποβιτς, ο οποίος

αναφερόμενος στη λατρεία των παγανιστικών «θεών», προαναγγέλλει

προφητικά την επικείμενη αναπόφευκτη καταστροφή της ανθρωπότητος: «Το

οικοδόμημα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, οικοδομηθέν χωρίς τον Χριστόν,

κατ' ανάγκην θα καταρρεύση και μάλιστα πολύ συντόμως, […] Δέκα

ολοκλήρους αιώνας ανεγείρετο ο ευρωπαϊκός πύργος της Βαβέλ, και ημείς

ηξιώθημεν του τραγικού οράματος: Ιδού, ανηγέρθη πελώριον μηδέν!

Επήλθεν γενική σύγχυσις. Άνθρωπος δεν εννοεί άνθρωπον, ψυχή δεν εννοεί

ψυχήν, έθνος δεν εννοεί έθνος. Ηγέρθη άνθρωπος εναντίον ανθρώπου,

βασιλεία εναντίον βασιλείας, λαός εναντίον λαού, ακόμη και ήπειρος εναντίον

ηπείρου. Ο ευρωπαίος άνθρωπος έφθασεν εις τον μοιραίον ίλιγγον, ωδήγησε

τον υπεράνθρωπον εις την κορυφήν του πύργου της Βαβέλ του θέλων να

αποπερατώση με αυτόν το οικοδόμημά του, αλλ' ο υπεράνθρωπος ετρελλάθη

ακριβώς επί της κορυφής και εκρημνίσθη εκ του πύργου. Και πίσω του ο

ίδιος ο πύργος κρημνίζεται και θρυμματίζεται διά των πολέμων και

επαναστάσεων. Ο homo europaeϊcus έπρεπε κατ' ανάγκην να τρελλαθή εις το

τέλος του πολιτισμού του. Ο Θεοκτόνος ήτο αδύνατον να μη γίνη αυτοκτόνος.

Νύκτα, βαρεία νύκτα, έχει καλύψει την Ευρώπην. Κρημνίζονται τα είδωλα

της Ευρώπης και δεν είναι πολύ μακράν η ημέρα, κατά την οποίαν δεν θα

μείνη ούτε πέτρα επάνω εις την πέτραν από την κουλτούραν και τον

πολιτισμόν της Ευρώπης, διά των οποίων αύτη ανήγειρε πόλεις και

κατέστρεφε ψυχάς, εθεοποίει τα κτίσματα και απέρριπτε τον Κτίστην»!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

https://m.facebook.com/groups/517880452138154/permalink/839714409954755/
https://www.facebook.com/groups/517880452138154/permalink/839714409954755/

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2021

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ Εν Πειραιεί τη 29 Μαρτίου 2021ΔΡΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ


Γραφείο αιρέσεων Ι.Μ.Πειραιώς

Συνημμένα10:06 π.μ. (πριν από 10 ώρες)
προς george.wilerΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣΙερεύςΣΥΝΑΞΙΣΠεριοδικόEfenpresstriklopodia
AndreasdaskalosMonkSerafimpreotvtsigkoskonstantinos
authorimkimpireosΜητρόποληπ.Νικόδημος
pvasilios7infomixhoulΙΕΡΑcontactpanhouaveroph

Σάλπισμαinfonewsimkythiron
augmyrouskontzosNickthriskeftikainfopegtrdespotatoneapetropoulosinfo
imag.gorgΑΝΔΡΕΑΣganagnoiakritisΤΡΕΛΟ-contact,
 Petergram.imkawΠαναγιώτηςakhs1914gmanolisΤάσοςεγώagiatriadatselengmitropoliimkachrisgefsiI.M.PΜΗΤΡΟΠΟΛΗestiapminfoinfoinfoΕπιτροπήimaaorthotypLeonidasaktinesblogspottasthyrasAmethystLawgap10kostdantinfok.dantilis

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 29η Μαρτίου 2021

 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ 

ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

 

Περιοχή συνημμένων


 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ


ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29 Μαρτίου 2021

ΔΡΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ


ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΤΟ 2025!


Το 2025 είναι ένας σημαντικός ιστορικός σταθμός για την εκκλησιαστική μας

ιστορία, διότι τη χρονιά αυτή η Ορθόδοξη Εκκλησία μας εορτάζει την

συμπλήρωση 1700 χρόνων από την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου

(325). Όπως είναι γνωστό η Σύνοδος αυτή καταπολέμησε και καταδίκασε την

αρειανική αίρεση, η οποία αρνήθηκε τη θεία φύση του Χριστού. Δεν θα ήταν

υπερβολή αν χαρακτηρίσουμε την Σύνοδο αυτή ως την σπουδαιότερη Σύνοδο της

Εκκλησίας μας, όχι μόνο για το αντιαιρετικό της έργο, αλλά και διότι αποτέλεσε

σημείο αναφοράς σε όλες τις μεταγενέστερες, Οικουμενικές και Τοπικές. Η

σπουδαιότητά της καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι καθόρισε και τον

ακριβή χρόνο εορτασμού του Πάσχα, έτσι ώστε να εορτάζεται παγκοσμίως, σε

Ανατολή και Δύση, την ίδια ημέρα, συμβάλλοντας έτσι στην εορτολογική και

λειτουργική ενότητα της ενιαίας, τότε, Χριστιανοσύνης και θέτοντας τέρμα σε μια

μακροχρόνια ενδοεκκλησιαστική έριδα, που προηγήθηκε.

Ωστόσο το κατ’ αρχήν χαρμόσυνο αυτό επετειακό γεγονός σκιάζεται από

δημοσιεύματα και περιρρέουσες φήμες, που δημιουργούν μέσα μας αισθήματα

θλίψεως και ανησυχίας. Και τούτο διότι κύκλοι θιασωτών της παναιρέσεως του

Οικουμενισμού, που κατ’ αυτούς δεν υφίσταται, (!!!), θεωρούν την εν λόγω

επέτειο ως μια καλή ευκαιρία για την καθιέρωση κοινού εορτασμού του Πάσχα

όλων των χριστιανών, Ορθοδόξων και ετεροδόξων, και γιατί όχι, ως αφετηρία για

τη δρομολόγηση της πλήρους ορατής «ένωσής» μας με τους ετεροδόξους στο

κοινό Ποτήριο. Καλλιεργούν ένα «κλίμα» εντεινόμενης σύγκλησης κυρίως με

τους Παπικούς και πιστεύουν ότι ο κοινός εορτασμός θα «φέρει ακόμη πιο

κοντά» τις «Εκκλησίες» οι οποίες θα «συνειδητοποιήσουν την ανάγκη» της

ενότητας και θα προχωρήσουν προς την «πολυπόθητη ένωση»! Ήδη ένα πρώτο

μεγάλο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή πραγματοποιήθηκε στην «Σύνοδο της

Κρήτης» (2016), με την αναγνώριση των ετεροδόξων ως ιστορικών Εκκλησιών

με έγκυρα μυστήρια και αποστολική διαδοχή, (;).

Ένα μεγάλο εμπόδιο που φαίνεται να φράζει το δρόμο προς την «ένωση», είναι

το πρόβλημα του παπικού Πρωτείου, το οποίο εδώ και 14 χρόνια, (από το 2007),

συζητείται στον Θεολογικό Διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών,

χωρίς μέχρι σήμερα οι εκατέρωθεν διαλεγόμενοι να έχουν φθάσει σε ένα κείμενο

κοινής αποδοχής. Όπως είχαμε επισημάνει σε πρόσφατη ανακοίνωσή μας (βλ.

κείμενο με τίτλο: «Η ‘ενίσχυση της Συνοδικότητος’: Μια ακόμη δολερή παγίδα

του Παπισμού», στην παρούσα χρονική συγκυρία καταβάλλεται εργώδης


2


προσπάθεια να βρεθεί μια φόρμουλα εναρμόνισης του παπικού Πρωτείου, που

χαρακτηρίζει το Παπισμό, με την Συνοδικότητα που χαρακτηρίζει την

Ορθοδοξία. Ο Ρωμαιοκαθολικός Καρδινάλιος κ. Kurt Koch, Συμπρόεδρος της

Μικτής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου, σε πρόσφατη δήλωσή του

πρότεινε μια «λύση» του προβλήματος, η οποία δεν φαίνεται να απορρίφθηκε,

αλλά μάλλον έγινε δεκτή από την πλευρά των Ορθοδόξων. Σύμφωνα με τη

«λύση» που προτείνει ο κ. Koch, η μεν Ορθόδοξη Εκκλησία από την πλευρά της

θα αναγνωρίσει στο Βατικανό μια μορφή πρωτείου, που θα περιλαμβάνει νομικά

στοιχεία, ενώ το Βατικανό από την πλευρά του θα προχωρήσει σε μια ενίσχυση

του Συνοδικού Θεσμού, χωρίς όμως να θίγεται ούτε στο ελάχιστο το παπικό

Πρωτείο. Η παρά πάνω δήλωση «δένει» άριστα με ανάλογη πρόσφατη δήλωση,

(όπως θα δούμε παρά κάτω), του Αρχιεπισκόπου Τελμησσού Ιώβ, Συμπροέδρου

της Μικτής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου ότι «οι Ορθόδοξοι δεν

έχουν κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσουν το πρωτείο της Ρώμης». Το

συμπέρασμα είναι ότι το πρόβλημα του Πρωτείου μάλλον πάει να βρεί τη «λύση»

του, σύμφωνα όμως με τα σχέδια και τις επιθυμίες των οικουμενιστών και όχι

κατά το θέλημα του Θεού και εντός του πλαισίου της Α΄ Ψευδοσυνόδου του

Βατικανού του 1870.

Τις παρά πάνω θλιβερές διαπιστώσεις μας για το που οδηγούνται τα πράγματα

με αφορμή τους εορτασμούς των 1700 ετών από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο,

ήρθε να επιβεβαιώσει ένα πρόσφατο δημοσίευμα στο ιστολόγιο

«Πενταπόσταγμα» με θέμα: «Πάμε για κοινό εορτασμό Πάσχα Ορθοδόξων –

Ρ/καθολικών το 2025», του δημοσιογράφου κ. Μάνου Χατζηγιάννη. Σύμφωνα

με το δημοσίευμα: «Στρώνουν οικουμενιστικό χαλί για κοινό εορτασμό του

Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών το 2025 Βατικανό και

Φανάρι με την σύμφωνη γνώμη της Μόσχας! Σημειώνεται ότι το 2025 το

Πάσχα και στις δύο Εκκλησίες έχει μια κοινή ημερομηνία! Υπενθυμίζεται

επίσης πως το 2025 θα έχουμε και τους εορτασμούς της 1.700ης επετείου της

Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας»! Στη συνέχεια παραθέτει συνέντευξη του

παν. Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, στην οποία δηλώνει, πως ο

εορτασμός μπορεί να χρησιμεύσει ως ευκαιρία για τις χριστιανικές Εκκλησίες

«να προβληματιστούν για την πορεία τους, για τα λάθη του παρελθόντος,

καθώς και του παρόντος, και να αναλάβουν περισσότερο καθορισμένη

οικουμενική πορεία, αξιοποιώντας τα μαθήματα για πάνω από έναν αιώνα

σύγχρονης οικουμενικής εμπειρίας. Η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος της

Νίκαιας είναι ένα σύμβολο, ένας σταθμός, ένα σημείο καμπής στην ιστορία του

Χριστιανισμού, επειδή εξέδωσε 20 κανόνες. Η Νίκαια λοιπόν προσφέρει μια

μοναδική ευκαιρία για την εκτίμηση της κοινής μας κανονικής κληρονομιάς

της πρώτης χιλιετίας και για την εξέταση της σημασίας του κανόνα, του νόμου

ως μέσου για την προώθηση του οικουμενικού διαλόγου».

Αλλά και από την πλευρά του Βατικανού γίνονται ανάλογες δηλώσεις, όπως

συνεχίζει το αποκαλυπτικό δημοσίευμα: «…τις τελευταίες ημέρες με αφορμή

και την ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτου Ιταλίας το θέμα αναβίωσε έντονα. Ο


3


Καρδινάλιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και ο επικεφαλής του

Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας Κούρτ

Κοχ είπε ότι στον Πάπα Φραγκίσκο άρεσε η πρόταση του μόνιμου

Αντιπροσώπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο

Εκκλησιών (ΠΣΕ), Αρχιεπισκόπου Τελμησσού Ιωβ για τη μεταρρύθμιση του

Ορθόδοξου ημερολογίου για έναν κοινό εορτασμό του Πάσχα με τους

Καθολικούς έως το 2025, αναφέρει το ιστολόγιο Katholisch.de….Ο Ιεράρχης

του Φαναρίου φέρεται να είπε: "Αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να

υπενθυμίσουμε στους Χριστιανούς την ανάγκη για μεταρρύθμιση του

ημερολογίου" . Ο Καρδινάλιος Κοχ, με τη σειρά του, σημείωσε ότι αν και δεν

θα είναι εύκολο να ορίσουμε μια κοινή ημερομηνία για το Πάσχα, αξίζει η

προσπάθεια. Υπενθυμίζεται πως ο ίδιος Ορθόδοξος Ιεράρχης φέρεται να έχει

δηλώσει πως οι Ορθόδοξοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσουν το

πρωτείο της Ρώμης. Στο μεταξύ ο Πάπας Φραγκίσκος και ο Καρδινάλιος Κοχ

ελπίζουν ότι θα υπάρξει πλήρης κοινωνία και ‘ορατή ενότητα’ μεταξύ της

Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου!»!

Σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας (βλ. κείμενο με τίτλο: «Μια ακόμη πληγή στο

Σώμα της Εκκλησίας. Σύντομος σχολιασμός του Παλαιοημερολογητικού

ζητήματος», 7.4.2014), είχαμε παραθέσει μερικά εισαγωγικά σχετικά με το

ημερολογιακό ζήτημα, με το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο και το ζήτημα του

εορτασμού του Πάσχα, (το λεγόμενο πασχάλιο), και παραπέμπουμε εκεί τον

αναγνώστη για περισσότερα στοιχεία. Επιγραμματικά εδώ αναφέρουμε, ότι η

Εκκλησία της Ελλάδος καθιέρωσε το 1924 το διορθωμένο Ιουλιανό Ημερολόγιο,

το οποίο ταυτιζόταν με το Γρηγοριανό μόνον ως προς τις ημερομηνίες των

ακινήτων εορτών, ενώ διέφερε ριζικά από αυτό ως προς το πασχάλιο. Το

πασχάλιο παρέμεινε αμετακίνητο, διότι τυχόν μεταρρύθμισή του θα παραβίαζε

τους όρους που έθεσε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία προέβλεπε δύο τινά:

α) Να εορτάζεται το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο

της εαρινής ισημερίας και β) Ουδέποτε να συμπίπτει, ή να προηγείται το

χριστιανικό Πάσχα από το Πάσχα των Εβραίων. Το Γρηγοριανό Ημερολόγιο,

που ακολουθούν οι παπικοί, ναι μεν τηρεί τον πρώτο όρο που έθεσε η Α΄

Οικουμενική Σύνοδος, όχι όμως και τον δεύτερο, με αποτέλεσμα σε πάμπολλες

περιπτώσεις, είτε να συνεορτάζουν οι Λατίνοι με τους Εβραίους, την ίδια ημέρα

το Πάσχα, είτε να προηγούνται σε σχέση με το Πάσχα των Εβραίων. Τους παρά

πάνω όρους που θέτει η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος επαναλαμβάνει και η Τοπική

Σύνοδος της Αντιοχείας στον Α΄ Ιερό Κανόνα της, ενώ ο Ζ΄ Αποστολικός Ιερός

Κανόνας ορίζει σαφέστατα, (με απειλή μάλιστα καθαιρέσεως), το «μη μετά

Ιουδαίων επιτελείν το Πάσχα».

Το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα δεν είναι ένα καινούργιο «φρούτο»

που μας σερβίρουν σήμερα οι θιασώτες του Οικουμενισμού. Έχει μια ιστορία

πάνω από 100 χρόνια. Στις γραμμές που ακολουθούν θα μνημονεύσουμε με άκρα

συντομία τους κυριότερους σταθμούς του, ώστε ο αναγνώστης, αφ’ ενός μεν να

έχει μια γενική, συνοπτική εικόνα του θέματος και αφ’ ετέρου για να καταδειχθεί


4


ότι ο κοινός εορτασμός πάντοτε, μα πάντοτε, στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε σαν

«όχημα» και σαν εργαλείο για την «ένωση» Ανατολής και Δύσεως, Ορθοδοξίας

και Παπισμού.

Ο πρώτος «Ορθόδοξος» Πατριάρχης που έριξε τον σπόρο περί κοινού

εορτασμού ήταν ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄. Σε Εγκύκλιο Γράμμα του, το

1902, προς τα λοιπά Πατριαρχεία και Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες κάνει λόγο

μεταξύ άλλων: «περί κοινού εορτολογίου…αποδοχής του Γρηγοριανού…και

περί της κατ’ αναγκαίαν ακολουθίαν μεταστάσεως του καθ’ ημάς

εκκλησιαστικού ημερολογίου…ως ευοίωνον απαρχήν της ελπιζομένης και

ποθητής παγκοσμίου χριστιανικής ενότητος». 1

Μερικά χρόνια αργότερα, επί πατριαρχίας Δωροθέου του Α΄, (τοποτηρητού

στον οικουμενικό θρόνο), εξεδόθη η περιβόητη Πατριαρχική Εγκύκλιος του

1920, όπου γίνεται πάλι λόγος περί κοινού εορτασμού και επαναλαμβάνεται

ουσιαστικά η πρόταση του προκατόχου του, Ιωακείμ του Γ΄.

Λίγο αργότερα, το 1923, ο γνωστός μασόνος Πατριάρχης κυρός Μελέτιος ο Δ΄

ο Μεταξάκης, επιχειρεί νέα προσπάθεια αλλαγής του Πασχαλίου. Σε Συνέδριο

που διοργάνωσε το 1923 αποφασίσθηκε, εκτός από την αποδοχή του

Γρηγοριανού ως προς τις ακίνητες εορτές, η αλλαγή και του πασχαλίου ως

«δυνατή», πλην όμως δεν πραγματοποιήθηκε λόγω αρνητικής στάσεως άλλων

Τοπικών Εκκλησιών.

Επί των ημερών του Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου του Α΄,

(1949-1972), περιβόητου και πρωτοπόρου στην προώθηση του Οικουμενισμού, ο

πανχριστιανικός εορτασμός του Πάσχα ήταν ένα θέμα συνεχώς

επαναλαμβανόμενο σε όλα σχεδόν τα Μηνύματα, Διαγγέλματα, Διασκέψεις

Συνελεύσεις και Συνέδρια, συνδεόμενο και τοποθετούμενο πάντοτε στο

γενικότερο πλαίσιο της «ενώσεως των Εκκλησιών».

Ο διάδοχός του κυρός Δημήτριος ο Α΄ συνέχισε την ίδια οικουμενιστική

γραμμή που χάραξε ο προκάτοχός του. Όταν το 1975 συνέπεσε το Πάσχα των

Ορθοδόξων και των Λατίνων, (14 η Απριλίου), έσπευσε να εκμεταλλευτεί την

ευκαιρία και έστειλε Πασχάλιο Μήνυμα στον Πάπα και στους Προτεστάντες

προτείνοντας «σταθεράν Κυριακήν» κοινού εορτασμού του Πάσχα την Β΄

Κυριακή του Απριλίου, μάλιστα ήδη από το επόμενο έτος 1975!

Ο διάδοχός του ο νυν Οικουμενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ο Α΄, δεν

ήταν δυνατόν να υστερήσει στο όραμα του κοινού εορτασμού. Με την ευκαιρία

της συμπτώσεως του Πάσχα των Ορθοδόξων και των Λατίνων στις 15 Απριλίου

του 2001, συμφώνησαν από κοινού ο Πάπας και το Οικουμενικό Πατριαρχείο,

ερήμην των άλλων Τοπικών Εκκλησιών, να εγκαινιάσουν μαζί, επίσημα πλέον,

τον κοινό εορτασμό του Πάσχα ως διαρκή και μόνιμο κατά τον νέο 21 ο αιώνα της

Νέας Εποχής. Η κοινή αυτή προσπάθεια χαιρετίστηκε θετικά από τα ΜΜΕ. Στην

εφημερίδα «Επενδυτής» δημοσιεύθηκε άρθρο, (30.3.1996), στο οποίο


1 Καθηγητή Ιω. Καρμίρη, «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας»,

τομ. ΙΙ, σελ. 946 ε και 946ζ.


5


εκφραζόταν η άποψη ότι: «το θέμα έχει τεράστια σημασία καθώς η

ημερολογιακή συμπόρευση Φαναρίου –Βατικανού αναμένεται να συνδυαστεί

με μια ιστορική εκκλησιαστική συνεργασία που ισοδυναμεί με άρση του

γνωστού σχίσματος». 2 Εν όψει του γεγονότος αυτού, ήδη από το 1995 το

Οικουμενικό Πατριαρχείο έστειλε Εγκύκλιο προς τις Ιερές Μητροπόλεις της

Διασποράς της Δύσεως, για να βολιδοσκοπήσει πιθανές αντιδράσεις του

Ορθοδόξου κλήρου και του λαού. Ο σχεδιαζόμενος κοινός εορτασμός προέβλεπε

αλλαγή και προσαρμογή του Ορθοδόξου Πασχαλίου προς το παπικό. Ευτυχώς και

η προσπάθεια αυτή απέτυχε, διότι όλες οι Ιερές Μητροπόλεις της Διασποράς

απάντησαν στην πατριαρχική Εγκύκλιο αρνητικά.

Από τα παρά πάνω αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα, ότι ο επιδιωκόμενος

κοινός εορτασμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την «ημερολογιακή

συμπόρευση Φαναρίου –Βατικανού», η οποία όμως συμπόρευση δεν μπορεί να

επιτευχθεί παρά μόνο με την «προσαρμογή του Ορθοδόξου Πασχαλίου προς το

παπικό», όπως φάνηκε με όσα παραθέσαμε προηγουμένως. Ωστόσο μια τέτοια

προσαρμογή μοιραία θα οδηγήσει στην παραβίαση των όρων που έθεσε η Α΄

Οικουμενική Σύνοδος, όπως επίσης και στην παραβίαση του Ζ΄ Αποστολικού

Κανόνος, που προβλέπει «μη μετά Ιουδαίων επιτελείν το Πάσχα». Η

θεοφώτιστη αυτή ιεροκανονική παραγγελία ισοδυναμεί με το «μη μετά

αιρετικών ετεροδόξων εορτάζειν το Πάσχα», κάτι το οποίο όμως μανιωδώς και

επιμόνως επιθυμούν και επιδιώκουν οι οικουμενιστές. Εάν ακόμη και η απλή

συμπροσευχή με αιρετικούς απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες, πόσο

μάλλον ο συνεορτασμός της «εορτής των εορτών και της πανηγύρεως των

πανηγύρεων»;

Κλείνοντας θεωρούμε αναγκαίο να επισημάνουμε, ότι σε περίπτωση που

επιχειρηθεί νέα μεταρρύθμιση του νυν ισχύοντος, (διορθωμένου Ιουλιανού)

Ημερολογίου, θα προκληθούν νέες διασπάσεις, καθόλου μικρότερες με το ήδη

υφιστάμενο παλαιοημερολογιτικό και μάλιστα κανονικώς κατοχυρωμένες, (!!!),

κατά την πρόβλεψη του ΙΕ΄ Ιερού Κανόνος της Α΄ και Β΄ Αγίας Συνόδου. Πάντως

αν τυχόν πραγματοποιηθεί μια τέτοιου είδους μεταρρύθμιση, με την ευκαιρία του

εορτασμού των 1700 χρόνων από την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου,

εμείς δεν πρόκειται να την αποδεχθούμε. Όπως επίσης δεν θα αποδεχθούμε

οποιαδήποτε απόπειρα «ενώσεώς» μας με τους ετεροδόξους στο «κοινό

Ποτήριο», χωρίς μετάνοια και επιστροφή των αιρετικών - ετεροδόξων. Δεν θα

αρνηθούμε την φιλτάτη μας Ορθοδοξία και δεν θα συμμετάσχουμε στην

προδοσία της πίστεως των μαρτύρων και των ηρώων της Ορθοδοξίας και των

αγίων και θεοφόρων Πατέρων των αγίων εννέα Οικουμενικών Συνόδων, με ό,τι

αυτό συνεπάγεται.


Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

2 Βλ. Εισήγηση μοναχού Νικοδήμου Μπιλάλη με τίτλο: «Οικουμενισμός και αλλαγή πασχαλίου» σε

Διορθόδοξο Συνέδριο με τίτλο: «Οικουμενισμός: Γένεση, Προσδοκίες, Διαψεύσεις», στο Α.Π.Θ., 20-

24/9/2004, Πρακτικά Διορθοδόξου Επιστημονικού Συνεδρίου, Τομ. Β΄, σελ. 955-956.

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2021

β Κυριακή των Νηστειών από τον Σεβασμιότατο Πειραιώς Σεραφείμ

https://m.youtube.com/watch?v=1ppqINzicX0&feature=youtu.beΒ

΄ Κυριακή Νηστειών Αγίου Γρηγορίου Παλαμά – Τι εορτάζουμε στις 28 Μαρτίου

Ο άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε στη δύση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το 1297 και από πολύ νέος κατέφυγε στο Άγιο Όρος.

Ήταν περίπου 40 ετών όταν ήρθε από το Άγιο Όρος στη Θεσσαλονίκη.

Κι αυτό για να πολεμήσει τις αιρετικές διδασκαλίες ενός μοναχού, του Βαρλαάμ, που χλεύαζε κάποιες από τις διδασκαλίες των Πατέρων.

Ο Βαρλαάμ υποστήριζε ότι ο Θεός προσεγγίζεται με τρόπο φιλοσοφικό και διανοητικό και υποτιμούσε την ασκητική ζωή και την νοερά καρδιακή προσευχή.

Ο Γρηγόριος αντέκρουσε αποτελεσματικά την αίρεση και έγραψε ομιλίες και βιβλία γύρω από τα θέματα αυτά. Υποστήριξε ότι ο Θεός κατοικεί στην καρδιά του ανθρώπου που την έχει καθαρίσει με την άσκηση και την μετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας από τα πάθη και τους λογισμούς.

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2021


AΠΟΣΤΟΛΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Εισερχόμενα

Γραφείο αιρέσεων Ι.Μ.Πειραιώς

Συνημμένα9:34 π.μ. (πριν από 2 ώρες)
προς george.wilerΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣΙερεύςΣΥΝΑΞΙΣΠεριοδικόEfenpresstriklopodiaAndreasdaskalosMonkSerafimpreotvtsigkoskonstantinosauthorimkimpireosΜητρόποληπ.Νικόδημοςpvasilios7infomixhoulΙΕΡΑcontactpanhouaverophΣάλπισμαinfonewsimkythironaugmyrouskontzosNickthriskeftikainfopegtrdespotatoneapetropoulosinfoimag.gorgΑΝΔΡΕΑΣganagnoiakritisΤΡΕΛΟ-contactPetergram.imkawΠαναγιώτηςakhs1914gmanolisΤάσοςεγώagiatriadatselengmitropoliimkachrisgefsiI.M.PΜΗΤΡΟΠΟΛΗestiapminfoinfoinfoΕπιτροπήimaaorthotypLeonidasaktinesblogspottasthyrasAmethystLawgap10kostdantinfok.dantilis

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 22α Μαρτίου 2021

 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ 

ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ



 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ


ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 22 α Μαρτίου 2021

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ «ΠΑΠΑ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΝΑ

ΔΙΟΡΙΣΕΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΩΣ ΜΕΛΟΣ «ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας γύρω από τις

αιρετικές διδασκαλίες που επενόησε ο Παπισμός στην ιστορική του πορεία.

Ιδιαίτερη έμφαση δώσαμε σε μία εξ’ αυτών η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη και

φοβερότερη, η κακοδοξία του παπικού Πρωτείου. Τονίσαμε ότι η κακοδοξία αυτή

έχει τις ρίζες του στο μεγαλύτερο και φοβερότερο από όλα τα πάθη, στο πάθος της

υπερηφάνειας, που άρχισε να φυτρώνει στις καρδιές των παπών ήδη από τον 4 ο

αιώνα. Στην αξίωσή τους να έχουν απόλυτη διοικητική εξουσία εφ’ όλης της

Εκκλησίας, την οποία ο Μέγας Βασίλειος χαρακτήρισε ως «επηρμένη δυτική

οφρύ». Ένα πάθος, το οποίο προϊόντος του χρόνου γιγαντώθηκε, μέχρις ότου

παγιώθηκε σε δόγμα πίστεως στην Α΄ Βατικάνεια «Σύνοδο». Επισημάναμε ακόμη

τον ρόλο που έπαιξαν στην περαιτέρω εδραίωση του παπικού πρωτείου τα

απολυταρχικά φεουδαρχικά καθεστώτα, που εγκατέστησαν οι Φράγκοι, όταν

κυριάρχησαν στην Ευρώπη μετά τον 8 ο μ. Χ. αιώνα. Σε πρόσφατη ανακοίνωσή μας

με τίτλο «Η ‘ενίσχυση της συνοδικότητος’: Μια ακόμη δολερή παγίδα του

Παπισμού», (8.2.2021), παραθέσαμε ορισμένα στοιχεία γύρω από τη σχέση του

παπικού πρωτείου με το Συνοδικό Σύστημα και υπογραμμίσαμε, ότι παπικό

πρωτείο και συνοδικότης είναι δύο έννοιες ασυμβίβαστες μεταξύ τους, επειδή η

μια έρχεται σε τελεία αντίθεση με την άλλη και ανατρέπει την άλλη.

Δεν παραλείψαμε ακόμη να επισημάνουμε ότι το Συνοδικό Σύστημα, επί τη

βάσει του οποίου διοικείται η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, δεν μπορεί να

χαρακτηριστεί ως δημοκρατικό σύστημα διοικήσεως, ούτε μπορεί να ταυτιστεί με

τα δημοκρατικά πολιτεύματα που λειτουργούν στα σύγχρονα κράτη, παρ’ όλο που

τα δύο αυτά συστήματα έχουν μεταξύ τους κάποιες εξωτερικές ομοιότητες. Και

τούτο διότι στο μεν χώρο της δημοκρατίας ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας, ενώ

αυτό δεν ισχύει πάντοτε στο χώρο της Εκκλησίας, όπου η Αλήθεια –Χριστός συν

ένας αποτελούν την πλειοψηφία, έστω και αν αυτοί που διαφωνούν είναι όλοι οι

επίσκοποι μιάς τοπικής Εκκλησίας, ή ακόμη και δισεκατομμύρια άλλοι

αντιφρονούντες, κληρικοί, ή λαϊκοί.

Στην παρούσα ανακοίνωσή μας δεν θα επανέλθουμε στα ίδια θέματα. Για

περισσότερα στοιχεία γύρω από τα θέματα αυτά παραπέμπουμε τους αναγνώστες

μας σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας. Θα περιοριστούμε μόνο να σχολιάσουμε

πρόσφατο δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο ο «πάπας» Φραγκίσκος όρισε την

πρώτη γυναίκα σε «σύνοδο επισκόπων» και μάλιστα με δικαίωμα ψήφου, η οποία

«χαιρετίστηκε» από τα ΜΜΕ ως «ιστορική απόφαση»! Η είδηση έχει ως εξής: «Ο

πάπας Φραγκίσκος έσπασε την παράδοση και τοποθέτησε για πρώτη φορά


2


γυναίκα σε υψηλό πόστο στη Σύνοδο των Επισκόπων, με δικαίωμα ψήφου. …Η

Γαλλίδα μοναχή Ναταλί Μπεκάρ έγινε υπογραμματέας της Συνόδου, πόστο στο

οποίο τοποθετήθηκε και ο Ισπανός ιερέας Λουίς Μαρίν ντε Σαν Μαρτίν. Η

Σύνοδος των Επισκόπων συζητά τα πιο σημαντικά ζητήματα για τη

Ρωμαιοκαθολική εκκλησία και συμβουλεύει τον ποντίφικα για πολλά

αμφιλεγόμενα θέματα, μεταξύ αυτών το διαζύγιο. Η 52χρονη Μπεκάρ έχει

μάστερ στη διοίκηση επιχειρήσεων από το HEC στο Παρίσι, ενώ έχει κάνει

σπουδές και στη Βοστώνη. Από το 2019 ήταν σύμβουλος στη Σύνοδο των

Επισκόπων. ‘Με τον διορισμό της αδελφής Ναταλί Μπεκάρ και τη δυνατότητά

της να μετέχει στην ψηφοφορία, άνοιξε μια πόρτα’, συμπλήρωσε. Στη Σύνοδο

μετέχουν επίσκοποι και καρδινάλιοι που έχουν δικαίωμα ψήφου, όπως και

ειδικοί, οι οποίοι δεν μπορούν να ψηφίσουν. Τον προηγούμενο μήνα ο πάπας

Φραγκίσκος άλλαξε τον νόμο της καθολικής εκκλησίας, επιτρέποντας σε

γυναίκες να κάνουν περισσότερα κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, αλλά

διευκρινιζόταν ότι δεν μπορούν να γίνουν ιερείς. Πέρυσι ο ποντίφικας διόρισε έξι

γυναίκες στο συμβούλιο που επιβλέπει τα οικονομικά του Βατικανού». (ΠΗΓΗ:

https://www.cnn.gr/kosmos/story/ 253574/istoriki-apofasi-papa-fragkiskoy-h-proti-

gynaika-me-dikaioma-psifoy-sti-synodo-ton-episkopon)!

Η πρόσφατη απόφαση του πάπα να τοποθετήσει «για πρώτη φορά γυναίκα,

[την μοναχή Ναταλί Μπεκάρ], σε υψηλό πόστο στη Σύνοδο των Επισκόπων, με

δικαίωμα ψήφου», αποτελεί όντως μια πρωτοφανή καινοτομία, εντελώς ξένη προς

την μέχρι σήμερα ρωμαιοκαθολική παράδοση. Έχουμε την ταπεινή γνώμη ότι ο

«πάπας» με την εντυπωσιακή αυτή κίνηση, στοχεύει να παρουσιάσει ένα

«μοντέρνο» προσωπείο του Παπισμού στο δυτικό κόσμο. Θέλει να περάσει το

μήνυμα ότι ο Παπισμός έχει «εκδημοκρατιστεί» και «αναβαθμιστεί» στον τομέα

της Συνοδικότητος. Ωστόσο η ενέργειά του αυτή κατά βάθος δεν είναι τίποτε άλλο

παρά ένα πυροτέχνημα, ένα σόου εντυπωσιασμού, αφού δεν θίγει ούτε στο

ελάχιστο το παπικό πρωτείο, το οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί με τον ίδιο και

απαράλλακτο τρόπο όπως και πριν, έστω και αν στο εξής θα συμμετέχουν γυναίκες

σε επισκοπικές συνόδους. Η παρουσία γυναικών στην παπική «Συνοδικότητα»

αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο της πλήρους εκκοσμικεύσεως του Βατικανού και μια

ακόμη απομάκρυνση από την δισχιλιόχρονη παράδοση της Εκκλησίας.

Το ότι η συμμετοχή γυναικών σε Συνόδους, Τοπικές, ή Οικουμενικές, είναι

εντελώς ξένη στην Ορθόδοξη Συνοδική και Κανονική μας Παράδοση, μόλις είναι

ανάγκη να τονιστεί. Ο αποκλεισμός των γυναικών από τις Ορθόδοξες συνόδους,

ήδη από τα αποστολικά χρόνια και επί 20 αιώνες μέχρι σήμερα, έχει άμεση σχέση

με τον αποκλεισμό τους από την ειδική μυστηριακή Ιερωσύνη. Ουσιαστικά

αποτελεί άμεση απόρροια και συνέπεια του αποκλεισμού των από το αρχιερατικό

αξίωμα. Ο αποκλεισμός αυτός συνεπάγεται περαιτέρω τον αποκλεισμό τους από

κάθε μορφής ποιμαντική διακονία, όπως επίσης και από κάθε μορφής διοικητική

εξουσία. Επομένως οι γυναίκες, επειδή δεν έχουν καμία ποιμαντική, ή διοικητική

αρμοδιότητα, δεν μπορεί να έχουν κατ’ επέκταση και καμία θέση σε συνοδικά


3


σώματα Τοπικών Εκκλησιών, επειδή σ’ αυτά εξετάζονται και αποφασίζονται

θέματα ως επί το πλείστον ποιμαντικής, ή διοικητικής φύσεως.

Εις ό,τι αφορά το ερώτημα: Γιατί στην Ορθόδοξη Εκκλησία οι γυναίκες έχουν

αποκλειστεί από την Ιερωσύνη, (με μοναδική εξαίρεση την χειροτονία στο βαθμό

του διακόνου), έχουμε απαντήσει σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, (βλ. κείμενο

με τίτλο: «Ο θεσμός των Διακονισσών στην Ορθόδοξη Παράδοση και στους

κόλπους της παναιρέσεως του Οικουμενισμού», (19.3.2020), και παραπέμπουμε

εκεί τον αναγνώστη.

Θα κλείσουμε, παραθέτοντας ένα ωραιότατο απόσπασμα από ομιλία του (πρώην

λόγω συνταξιοδοτήσεως), καθηγητού της Δογματικής στη Θεολογική Σχολή του

Α.Π.Θ. κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, που εξεφώνισε πρόσφατα σε Αντιαιρετικό

Σεμινάριο της Ι. Μ. Γλυφάδας, για να καταδειχθεί ότι οι γυναίκες, αν και

αποκλείονται από τα συνοδικά σώματα, όμως, ως λαϊκά μέλη του εκκλησιαστικού

σώματος, δεν στερούνται συνοδικής ευθύνης. Ο ρόλος των λαϊκών μελών του

εκκλησιαστικού σώματος είναι ιδιαίτερα σημαντικός στις περιπτώσεις εκείνες, που

οι επίσκοποι που συγκροτούν Τοπικές, ή Οικουμενικές Συνόδους, δεν ακολουθούν

στις συνοδικές τους αποφάσεις τους Αγίους Πατέρες, δεν είναι δηλαδή «επόμενοι

τοις αγίοις πατράσι»: «Οι αποφάσεις όλων ανεξαιρέτως των Συνόδων

υπόκεινται στην αγιοπνευματική κρίση της δογματικής συνειδήσεως του

πληρώματος της ανά τον κόσμο Εκκλησίας. Ως πλήρωμα της Εκκλησίας

νοούνται όλοι οι πιστοί, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, [άρα και οι γυναίκες], οι

οποίοι, δυνάμει του Αγίου Χρίσματός τους, επικυρώνουν, ή και απορρίπτουν τις

δογματικές αποφάσεις των Συνοδικών Επισκόπων, που τους εκπροσώπησαν,

στην περίπτωση που αυτοί δεν ήσαν «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι»,

διαχρονικώς. Έτσι, η δογματική συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος

αποτελεί την ανώτατη αυθεντία στην Εκκλησία, την οποία -Εκκλησία- εκφράζει

θεσμικά και αλαθήτως η όντως Οικουμενική Σύνοδος, και εύλογα τότε αυτή έχει

δεσμευτικές αποφάσεις για το σύνολο των πιστών όλων των επιμέρους

Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, όλων των εποχών.

Εδώ, όμως, θα πρέπει να διευκρινιστεί, ότι και ο Ορθόδοξος πιστός  -

κληρικός, μοναχός η λαϊκός - δεν διασφαλίζεται από την ενδεχόμενη πλάνη

μηχανιστικώς, επειδή έχει λάβει, απλώς, το Άγιο Χρίσμα και επειδή βρίσκεται σε

μυστηριακή κοινωνία με τους ποιμένες του. Από την πλάνη διασφαλίζεται ο

πιστός, μόνον όταν έχει και ενεργό μέσα του την Χάρη του Αγίου Πνεύματος,

που έλαβε με το Άγιο Χρίσμα. Αυτό όμως προϋποθέτει έντονη ασκητική νήψη,

αγαπητική τήρηση των θείων εντολών και ακατάκριτη μετοχή των θεουργών

μυστηρίων της Εκκλησίας. Μόνο με αυτές τις βιωματικές προϋποθέσεις, ο λαός

του Θεού έχει ενεργό την δογματική συνείδηση της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και τότε

μόνον είναι σε θέση να ανακρίνει την πίστη των ποιμένων του και τότε μόνον

οφείλει να τους ακολουθεί, σύμφωνα με όσα ερμηνευτικώς λέγει και ο ιερός

Χρυσόστομος, σχολιάζοντας το χωρίο της προς Εβραίους Επιστολής του

Αποστόλου Παύλου: ‘μνημονεύετε των ηγουμένων υμών..., ων αναθεωρούντες


4


την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν’ (Εβρ. 13,7. Βλ. Υπόμνημα εις

την προς Εβραίους Επιστολήν, Ομιλία ΙΔ ,1, ΕΠΕ 25, σ. 372)».


Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών