Ιερός Ναός ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Καστέλλας Πειραιώςαυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2020

Πρόσφορο!

Πρόσφορο: Βήμα βήμα η παρασκευή του- Συνταγή


ΠΡΟΣΦΟΡΟ: Βήμα βήμα η παρασκευή του - συνταγή.



    Για να τελεσθεί το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, πού είναι σκοπός της Θείας Λειτουργίας, είναι απαραίτητο ο ιερεύς να έχει το πρόσφορο. Από το πρόσφορο ο ιερεύς θα βγάλει το μέρος εκείνο πού θα γίνει το Τίμιο Σώμα του Κυρίου, τον «Αμνό», αλλά και τις μερίδες της Θεοτόκου, των Αγίων και των δικών μας ονομάτων (ζώντων και κεκοιμημένων) πού θα μνημονευθούν.

    Για να γίνει όμως το πρόσφορό μας ευπρόσδεκτο και από τον Κύριο, πρέπει να έχουμε καθαρότητα ψυχής και σώματος με νηστεία και με εγκράτεια.
    Πρώτα απ όλα πρέπει να πούμε ότι θεωρούμε ιδιαίτερη σημαντική την προετοιμασία του χώρου, στον οποίον θα παρασκευάσουμε το πρόσφορο. Φροντίζουμε να είναι καθαρός, τακτοποιημένος, θυμιατισμένος. Επίσης, τα σκεύη πού θα χρησιμοποιήσουμε για τον σκοπό αυτό, να είναι καθαρά και να εξυπηρετούν μόνο το ζύμωμα του προσφόρου και καμιά άλλη οικιακή εργασία. Το αλεύρι να είναι αρίστης ποιότητος, ειδικά ξεχωρισμένο για την παρασκευή προσφόρου.
    Πέραν τούτου, αυτός πού ζυμώνει, οφείλει να φροντίση και για τη δική του σωματική και ψυχική προετοιμασία. Δηλαδή να ασκή, ιδιαίτερα την ώρα του ζυμώματος, την προσευχή, (χαιρετισμούς στην Παναγία ή παρακλήσεις, ή την ευχή καθώς και η γυναίκα να μην βρίσκεται σε περίοδο). ῞Ολα αυτά είναι πολύ σημαντικό να συνοδεύουν την παρασκευή του προσφόρου, πού πρόκειται να χρησιμοποιηθή για τον πιο ιερό σκοπό.
    Η διαδικασία παρασκευής της λειτουργιάς έχει ως εξής:
    Αποβραδύς κοσκινίζουμε το αλεύρι, πού θα είναι ανάλογο με το μέγεθος της λειτουργιάς. Καλό είναι το σκληρό (κίτρινο), ή 1/4 άσπρο και 3/4 κίτρινο. Για μία λειτουργιά χρειάζεται τόσο αλεύρι, όσο για να γεμίσουν καλά, τρεις φορές, οι δύο χούφτες ενωμένες,.
    Κατόπιν, αναπιάνουμε το προζύμι: Εχουμε κρατημένο από προηγούμενο ζύμωμα λίγο προζύμι, το οποίο διατηρούμε στο ψυγείο, όταν ο καιρός είναι ζεστός. Ζεσταίνουμε λίγο νερό, τόσο όσο χρειάζεται για να γίνη χλιαρό. Το δοκιμάζουμε και με το χέρι μας. Δεν πρέπει να είναι καφτό, γιατί θα καεί το προζύμι και δεν θα γίνει. Μέσα σ αυτό το χλιαρό νερό λιώνουμε τελείως το προζύμι, να γίνη χυλός. Τέλος, προσθέτουμε αλεύρι, απ αυτό πού έχουμε κοσκινίσει για το ζύμωμα, ώστε να γίνη μία ζύμη πολύ πολύ μαλακή. Σταυρώνουμε με το χέρι μας το προζύμι, το σκεπάζουμε με καθαρή πετσέτα και με κουβέρτα για να μην κρυώση, και το αφήνουμε σε χώρο ζεστό, επί αρκετές ώρες, για να γίνη .
    Την άλλη μέρα, πριν ζυμώσουμε, θα θυμιατίσουμε πρώτα το χώρο με πολλή ευλάβεια και προσοχή. Ενώ δε τα χέρια θα δουλεύουν, το στόμα και ο νούς, όσο γίνεται, θα ασχολούνται με την προσευχή.
    Κατόπιν, μέσα σε λεκάνη ρίχνουμε το αλεύρι, αφού κρατήσουμε προηγουμένως λίγο, για την περίπτωση πού θα μάς χρειασθή κατά την διάρκεια του ζυμώματος. Στο κέντρο του αλευριού κάνουμε μια μικρή γουρνίτσα και ρίχνουμε μέσα το προζύμι, το ανάλογο αλάτι (στά 750 γραμ. αλεύρι, ένα κοφτό κουταλάκι του γλυκού) και λίγο νερό πολύ χλιαρό.
    Στη συνέχεια, αρχίζουμε να ζυμώνουμε πρώτα πολύ καλά με τις γροθιές μας, με δύναμη και γρήγορο ρυθμό περίπου 20′.
    Το πλάσιμο
    Πλάθουμε την ζύμη πολύ καλά σε καθαρή και λεία επιφάνεια με τα δάκτυλα των χεριών μας και με τις παλάμες και με δύναμη. Έτσι την αναμοχλεύουμε διαρκώς και κυλώντας την και τρίβοντας την φθάνει να γίνει λεία σαν το μάρμαρο.
    Η ζύμη πρέπει να είναι σκληρή: να μπαίνη μέσα το δάχτυλο και να μην κολάη. Αν γίνη μαλακή, προσθέτουμε λίγο αλεύρι, από αυτό πού κρατήσαμε. Αν γίνη υπερβολικά σκληρή, βρέχουμε τα χέρια μας σε χλιαρό νερό και ξαναζυμώνουμε, ώσπου να πετύχουμε το ποθούμενο αποτέλεσμα, δηλαδή να γίνει λεία σαν το μάρμαρο.
    Όλα αυτά πρέπει να γίνουν σε 10′.
    ῞Οταν τελειώση το πλάσιμο, χαράζουμε το ζυμάρι με ένα μαχαίρι σταυροειδώς. Από το κέντρο του σταυρού πού σχηματίστηκε, κρατάμε ένα μικρό κομματάκι, πού θα το χρησιμοποιήσουμε ως προζύμι στο επόμενο ζύμωμα. Μετά ξαναδουλεύουμε τη ζύμη πάρα πολύ καλά, στρογγυλεύοντάς την σά μπάλα: την τοποθετούμε στο αριστερό μας χέρι και με το δεξί την χαϊδεύουμε , θα μπορούσαμε να πούμε, ολοένα για να γίνη η επιφάνειά της πάρα πολύ στιλπνή.
    Κατόπιν, παίρνουμε ένα ταψάκι διαμέτρου 24 εκ. καί, ή στάζουμε μέσα μία σταγόνα λάδι, την οποία απλώνουμε καλά με χαρτοπετσέτα στον πάτο και στην γύρω όρθια επιφάνεια, ή ζεσταίνουμε το ταψάκι και το αλείφουμε με καθαρό κερί. Τα κάνουμε αυτά, για να μην κολάει μετά η λειτουργιά
    Το σφράγισμα
    Στη συνέχεια, τοποθετούμε στο κέντρο του ταψιού την λειτουργιά, με την στιλπνή επιφάνεια προς τα πάνω. Παίρνουμε το σφραγίδι, σταυρώνουμε με αυτό τη λειτουργιά, και μετά το πατάμε με δύναμη, να μπεί βαθιά μέσα στο ζυμάρι. Το τραβούμε προς τα πάνω με προσοχή και αν τυχόν μείνουν ζυμαράκια πάνω στο σφραγίδι, τα καθαρίζουμε με επιμέλεια. Αν μείνουν πάνω, η επόμενη λειτουργιά πού θα ζυμωθή, δεν θα σφραγισθή καλά.
    Σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε πώς, σε περίπτωση πού ζυμωθούν δύο λειτουργιές, μέχρι να ζυμωθή και η δεύτερη, η πρώτη πού ζυμώθηκε πρέπει να μείνη σκεπασμένη με πετσέτα και νάϋλον από πάνω, για να μή πιάση το ζυμάρι κρούστα, καθώς και η δεύτερη μέχρι να ζυμωθεί η πρώτη να μή πιάση το ζυμάρι κρούστα πού θα δυσκολέψει το ζύμωμά του. Το ίδιο και στο σφράγισμα, μέχρι να σφραγισθή και η δεύτερη λειτουργιά, η πρώτη πού σφραγίσθηκε μένει σκεπασμένη.
    Το φούσκωμα
    Αφού, λοιπόν, σφραγίσουμε την λειτουργιά, σκεπάζουμε το ταψάκι με μια λεκανίτσα, και από πάνω με μια καθαρή πετσέτα, με ένα νάϋλον και με μια κουβέρτα, και μετά την αφήνει να γίνη μία με μιάμισυ ώρα ή και περισσότερο (2 και 3 ώρες), ανάλογα με το χώρο και την εποχή. Καταλαβαίνουμε δέ, ότι έγινε, άν, πατώντας την με το δάχτυλο, σχηματίζει το ζυμάρι μία βούλα, και αμέσως, σαν ελαστικό, επανέρχεται στη θέση του ή μόλις το πρόσφορο πάει να σκάσει (Χρειάζεται προσοχή να μή παραγίνη η ζύμη).
    Αφού γίνη κι αυτό, τρυπάει το πρόσφορο με μια λεπτή οδοντογλυφίδα Προσοχή να μην τρυπήση κοντά στον αμνό, αλλά έξω εκεί πού είναι κάτι σαν ακτίνες.
    Το ψήσιμο
    Κατόπιν, ανάβουμε το φούρνο στους 250° (ανάλογα με τον φούρνο), και βάζουμε μέσα τη λειτουργιά και την αφήνουμε σ αυτή τη θερμοκρασία 15′- 20′ (μπορεί και 35΄) να ροδίση πολύ λίγο. Τη σκεπάζουμε με χαρτοπετσέτα ή αλουμινόχαρτο, κατεβάζουμε το φούρνο στους 200° για μισή ώρα ή και 35΄ και την παρακολουθούμε. Αφού περάση περίπου μία ώρα, από τη στιγμή πού βάλαμε τη λειτουργιά μέσα, κλείνουμε το φούρνο και αφήνουμε μέσα τη λειτουργιά για ένα τέταρτο ή μισάωρο, μέχρι να χλιαρύνει ο φούρνος.Μετά κλείνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε μέσα για 15′.
    (Άλλοι κάνουν και το εξής. Όταν σκεπάσουν τα πρόσφορα με αλουμινόχαρτο ή χαρτοπετσέτα κατεβάζουν στους 200° για αλλά 35′ και στην συνέχεια στους 150° για 30′. Για να ψηθεί χρειάζεται περίπου 1.30′.).
    Κατόπιν τη βγάζουμε. Αν υπάρχει δυσκολία να βγεί από το ταψί, τη σκεπάζουμε για λίγο με πετσέτα να ιδρώση με τον τρόπο αυτό βγαίνει μετά εύκολα. Την τοποθετούμε σε καθαρή πετσέτα και την σκεπάζουμε με πετσέτα και νάϋλον. Μετά από μισή ώρα αλλάζουμε την πετσέτα, πού έχει μουσκευτεί από τους αχνούς της ζεστής λειτουργιάς, και την αφήνουμε σκεπασμένη με στεγνή πετσέτα και νάϋλον, για να διατηρήται μαλακή.
    Φυσικά όλα χρειάζονται προσπάθεια και προσωπική πείρα. Πάντως η ΓΑΛΙΛΑΙΑ μας, σάς εύχεται να έχετε την ευλογία τοού Θεού στην προσπάθειά σας ο Οποίος σίγουρα θα σάς αμείψει με την χαρά ότι γίνεσθε συμμέτοχοι στο μεγάλο Μυστήριο της θ.Ευχαριστίας.
    Καλή προσπάθεια.
    Μερικές πρόσθετες συμβουλές
    Πώς φτιάχνεται το προζύμι
    Συνήθως, αφού ζυμώσουμε, κρατούμε προζύμι για την επόμενη εβδομάδα. Μπορούμε να φτιάξουμε κι εμείς προζύμι γρήγορα και εύκολα.
    Σε χλιαρό νερό «ίσα – ίσα να δέχεται το χέρι» (περίπου 35οc) ρίχνουμε «μιά χεριά» κοσκινισμένο αλεύρι. Το ανακατεύουμε ελαφρά, ώστε να γίνει παχύρρευστη μάζα. Το αφήνουμε ένα μερόνυχτο «νά γίνει», δηλαδή να ενεργοποιηθούν οι μύκητες.
    Όταν το προζύμι είναι έτοιμο, το «αναπιάνουμε» για ζύμωμα.
    Πώς γίνεται το Ανάπιασμα
    Βγάζουμε απ’ το ψυγείο το προζύμι, το αφήνουμε λίγη άρα να ξεπαγώσει. Ετοιμάζουμε χλιαρό νερό «νά δέχεται το χέρι» και διαλύουμε το προζύμι. Προσθέτουμε αλεύρι ανακατεύοντας μέχρι η ζύμη να γίνει πηκτός χυλός. Το σκεπάζουμε με καθαρή πετσέτα και το αφήνουμε περίπου 6 ώρες «νά αναπαυτεί».
    Αντικείμενα για να ζυμώσουμε το Πρόσφορο
    Χρειαζόμαστε μία καλή ξυλόγλυπτη σφραγίδα 14 εκ.
    Αν η σφραγίδα είναι καινούργια, μια εβδομάδα πριν το ζύμωμα, ζεσταίνουμε σε μπρίκι ελαιόλαδο. Αλείφουμε τη σφραγίδα και την τυλίγουμε με μία πετσέτα. Την αφήνουμε μία βδομάδα να πιεί το λάδι. Έτσι δεν έχει φόβο να σκάσει το ξύλο. Δεν την πλένουμε ποτέ.
    Χρειαζόμαστε επίσης
    α. ταψάκι (διάμετρος 19 εκ. και ύψος 5 – 6 εκ.)
    β. ένα κόσκινο και λεκάνη για το αλεύρι.
    γ. σκαφάκι ή λεκάνη για τη ζύμη.
    Κοσκινίζουμε στη μικρή λεκάνη το αλεύρι και το σκεπάζουμε. Για ένα κανονικό πρόσφορο 700 γρ. αλεύρι (κατά προτίμηση σκληρό-κίτρινο).

  • ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

    ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
    Εν Πειραιεί τη 17 η Φεβρουαρίου 2020
    Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΟΥ

    ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ

    Αφότου ο άνθρωπος στασίασε κατά του Θεού και υπήχθη, με τη
    θέλησή του, στην αιχμαλωσία του Σατανά και στην δουλεία της
    αμαρτίας, στερήθηκε την αγιαστική χάρη του Δημιουργού του και
    κυριεύτηκε από τη δαιμονική καταστροφική ενέργεια. Η απομάκρυνσή
    του από το Θεό σήμανε το πλησίασμά του στο διάβολο. Η μεταπτωτική
    ιστορία του ανθρωπίνου γένους είναι μια διαρκής πάλη με το Θεό και ένα
    ατελείωτο μαρτύριο υποταγής του στον «ανθρωποκτόνο απ’ αρχής»
    (Ιωάν.8,9) και μια ατέρμονη τραγωδία από τις ολέθριες συνέπειες απ’
    αυτή. Ως η πλέον φρικώδης κατάληξη υπήρξε η απόρριψη της της
    λατρείας του αληθινού Θεού και η αντικατάστασή της με τη λατρεία της
    κτίσεως, την ειδωλολατρία, η οποία είναι στην ουσία δαιμονολατρία,
    αφού, οτιδήποτε σφετερίζεται τη λατρεία του αληθινού Θεού είναι
    λατρεία του αντιδίκου Του, του Σατανά. Είναι άλλωστε γνωστή η θέση
    της θείας αποκαλύψεως, ότι «πάντες οι θεοί των εθνών (είναι)
    δαιμόνια» (Ψαλμ.95,5) και σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο «α θύει τα
    έθνη, δαιμονίοις θύει, και ου Θεώ», τονίζοντας πως, «ου θέλω υμάς
    κοινωνούς των δαιμονίων γίνεσθαι» (Α΄Κορ.10,20).
    Το αποτέλεσμα αυτής της ολέθριας σχέσης ανθρώπου και Σατανά
    ήταν να αποκτήσει εκείνος δικαιώματα και μάλιστα κυρίαρχα σ’ αυτόν.
    Ο πτωτικός άνθρωπος, έχοντας απόλυτα σκοτισμένη τη διάνοιά του, δεν
    ήταν σε θέση να διακρίνει την τραγωδία και τον όλεθρο της δαιμονικής
    υποταγής του και για τούτο δεχόταν ως «φυσική» αυτή τη σχέση.
    Φρόντισε δε να εκμεταλλευτεί τη δαιμονική ενέργεια, είτε για να
    ενισχύσει την ατομική του δύναμη και επιβολή, είτε για να διαπράξει το
    κακό σε άλλα ανθρώπινα πρόσωπα. Για το σκοπό αυτό εφεύρε διάφορες
    απόκρυφες τεχνικές. Έτσι γεννήθηκε η μαγεία, η οποία είναι παρούσα
    σε όλο το διάβα της ανθρώπινης ιστορίας, τόσο στην προχριστιανική
    αρχαιότητα, όσο και στην μεταχριστιανική εποχή και δυστυχώς συνεχίζει
    να είναι παρούσα και στην σύγχρονη εποχή, παρά την πολιτισμική
    πρόοδο, την ανάπτυξη της τεχνολογίας και την αποθέωση του λογικού,
    με τραγικές συνέπιες για τον σύγχρονο πνευματικά
    αποπροσανατολισμένο άνθρωπο.
    Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο
    δημοσίευμα στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΛΕΙΟ» (7-2-2020), με θέμα:
    «Υπάρχουν μάγια και πως αντιμετωπίζονται;». Διαβάσαμε το

    2

    δημοσίευμα και διαπιστώσαμε πως ο συντάκτης του προσέγγισε το θέμα
    με ικανοποιητική ακρίβεια, εκφράζοντας, εν πολλοίς την διδασκαλία της
    Εκκλησίας μας, περί του διαβόλου, της μαγείας και του αποκρυφισμού.
    Αποδεικνύει ότι στη σύγχρονη λογικοκρατούμενη και τεχνοκρατούμενη
    κοινωνία μας, «ανθεί» ο αποκρυφισμός και πληθύνονται οι
    «θεράποντές» του, καθότι τα χρήματα, που διακινούνται στο χώρο αυτό,
    είναι πολλά και μάλιστα «μαύρα», δηλαδή αφορολόγητα! Επισημαίνει
    επίσης πως όλη αυτή η κατάσταση είναι λίαν επιζήμια και επικίνδυνη.
    Γράφει ο αρθρογράφος: «Το θέμα της μαγείας έχει λάβει
    επικίνδυνες διαστάσεις για την ψυχική υγεία των ανθρώπων. Τα
    κρούσματα της λευκής και της μαύρης μαγείας αυξάνονται
    επικίνδυνα. Είναι επίσης γεγονός ότι λόγω της κρίσης του
    καπιταλισμού και των οικονομικών προβλημάτων των οποίων
    συνεπάγεται, όλο και περισσότεροι Έλληνες καταφεύγουν σε εύκολες
    λύσεις και την επίλυση των προβλημάτων που τους ταλανίζουν. Οι
    μάγοι, οι πνευματιστές, οι εξορκιστές, οι οραματίστριες, οι μέντιουμ,
    οι αστρολόγοι κ.λπ. πληθαίνουν όλο και περισσότερο και κάνουν
    χρυσές δουλειές». Και συνεχίζει με την εξής επιτυχημένη επισήμανση:
    «Είναι και αυτό ένδειξη της απομάκρυνσής μας από τον αληθινό Θεό.
    Η πίστη στο Θεό και η ζωντανή σχέση μαζί Του, έχουν ατονήσει. Ο
    άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλής, νιώθει το κενό και προσπαθεί να
    το υποκαταστήσει με τη μαγεία και τον αποκρυφισμό. Έχει
    παρατηρηθεί ότι όσο η πίστη των ανθρώπων στον ζώντα Θεό ατονεί,
    τόσο αναβιώνει η μαγεία και αυξάνουν οι μάγοι»!
    Στη συνέχεια ο αρθρογράφος κάνει μια ανάλυση στο φαινόμενο της
    μαγείας. Τονίζει την πίστη ότι ο διάβολος δεν είναι κάποια αόριστη και
    απρόσωπη δύναμη, αλλά υπαρκτό πρόσωπο, ο οποίος μισεί τον άνθρωπο
    και τον πολεμά λυσσαλέα, με σκοπό να τον καταστρέψει. Πολύ καλά
    κάνει, διότι σήμερα κάποιοι θέλουν να περάσουν την λαθεμένη και
    άκρως επικίνδυνη αντίληψη ότι δήθεν ο διάβολος είναι ανύπαρκτος. Ότι
    δήθεν είναι «σύμβολο» και «ιδέα» και όχι πρόσωπο (σατανισμός). Είναι
    γνωστή η ρήση του γνωστού Γάλλου φιλοσόφου και ποιητή Σαρλ
    Μπωντλαίρ (1821-1867): «η πιο ωραία πονηριά του διαβόλου είναι να
    μας πείσει ότι δεν υπάρχει»! Αυτό το κάνει για να αμβλύνει το φόβο
    που νοιώθουν οι άνθρωποι για εκείνον και να εξοικειωθούν μαζί του.
    Ακολούθως αναφέρεται στις αιτίες που οδηγούν τους ανθρώπους στη
    μαγεία, όπως είναι η περιέργεια, η δήθεν επικοινωνία με τους νεκρούς, η
    μελλοντολογία, η θεραπευτική, η εκδίκηση και η αφέλεια. Αλλά το
    αποτέλεσμα είναι πολύ οδυνηρό: «οι συνέπειες στη ζωή εκείνων που
    καταφεύγουν στη μαγεία, είναι τραγικές. Ξεκινούν με την ελπίδα ότι
    θα λύσουν τα προβλήματά τους και καταλήγουν σε σύγχυση και
    αδιέξοδο, σε μαρασμό και κατάθλιψη, σε ψυχοσωματική και
    οικονομική εξουθένωση».

    3

    Τελειώνει με την αναφορά του στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας
    περί της μαγείας και γενικά περί των σκοτεινών έργων του
    αποκρυφισμού. Παραθέτει τη συμβολή δύο αγίων της Εκκλησίας μας,
    του αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου και του νεοφανούς αγίου Παϊσίου, να
    φοράμε τον Τίμιο Σταυρό και να έχουμε συνειδητή σχέση με την
    Εκκλησία και αδιάκοπη μυστηριακή ζωή, ως το μόνο ελιξίριο κατά της
    μαγείας και της δαιμονικής ενέργειας.
    Εμείς, αφού συγχαρούμε τον συντάκτη και επικροτήσουμε το
    αποκαλυπτικό δημοσίευμά του, θα θέλαμε να κάμουμε και ορισμένες
    δικές μας επισημάνσεις στη σύγχρονη αυτή πνευματική και κοινωνική
    πληγή, η οποία ονομάζεται Αποκρυφισμός. Όπως προαναφέραμε η
    ενασχόληση του ανθρώπου με τα σκοτεινά και ολέθρια έργα του
    διαβόλου είναι μεταπτωτικό σύμπτωμα, το οποίο ήρθε ο Λυτρωτής μας
    Χριστός να το θεραπεύσει. Μέσα στα ιερά Ευαγγέλια αποδεικνύεται
    πανηγυρικά ότι ο Κύριός μας νίκησε και κατατρόπωσε το διάβολο.
    Κύριο πλήγμα του έδωσε με το σταυρικό Του θάνατο και τη λαμπροφόρο
    ανάστασή Του, καταλύοντας τη δύναμή του να έχει εξουσία σε κάθε
    άνθρωπο, που έχει αναγεννηθεί στο θεανδρικό Του πρόσωπο. Όμως
    δυστυχώς μεγάλη μερίδα ανθρώπων, σε όλες τις εποχές, αρνήθηκαν την
    απολυτρωτική δύναμη του Χριστού και προτίμησαν τη δουλεία του
    διαβόλου.
    Αυτή η τραγικότητα συνεχίζεται, προφανέστατα εντεινόμενη, και
    στις τραγικές και αποκαλυπτικές ημέρες μας. Η σταδιακή απομάκρυνση
    του σύγχρονου ανθρώπου από το Θεό, με τα διδάγματα του άθεου
    «διαφωτισμού» και την αποθέωση της ατομοκρατίας, τον οδήγησε σε
    τραγικά αδιέξοδα και απύθμενα υπαρξιακά κενά. Αυτά ήρθε να τα
    «γεμίσει» ο δαιμονικός αποκρυφισμός, όχι πια απλά ως μια περιρρέουσα
    νοσηρή κατάσταση, από περιθωριακούς ανθρώπους, όπως γινόταν στο
    παρελθόν, αλλά ως ένα καλά οργανωμένο «πνευματικό» σύστημα,
    παγκοσμίων διαστάσεων. Πρόκειται για το κίνημα της «Νέας Εποχής
    του Υδροχόου», το οποίο έχει απόλυτα αντιχριστιανικό χαρακτήρα και
    «στεγάζει» και προωθεί όλες τις μορφές του αποκρυφισμού. Είναι η
    «νέα πνευματικότητα», ήτοι: η δαιμονική πνευματικότητα, η οποία
    επαγγέλλεται μια «νέα εποχή», χωρίς το Θεό, βάζοντας στη θέση Του,
    τον άνθρωπο και εν τέλει το σατανά, οποίος «λατρεύεται» μέσα από την
    ανθρώπινη οίηση.
    Αφανείς και φανεροί κράχτες του «ευαγγελίου του όφεως», όπως
    αποκαλούνται τα διδάγματα της «Νέας Εποχής», αποσπούν από την
    δροσοβόλο αγιοπνευματική πνευματικότητα μυριάδες ανθρώπινα
    πρόσωπα και τα προσδένουν στη δαιμονική «πνευματικότητα».
    Απόδειξη αυτού η ασύλληπτη πλήθυνση των θεραπόντων του
    αποκρυφισμού. Η κάθε γειτονιά έχει πλέον το μάγο της, το μέντιουμ
    της, τη χαρτορίχτρα της, τον/την αστρολόγο της. Τα ΜΜΕ προωθούν

    4

    ασυνείδητα – ενσυνείδητα τον αποκρυφισμό και διαφημίζουν τους
    αποκρυφιστές. Τηλεφωνικές εταιρείες συνεργάζονται με αυτούς, με την
    άδεια του νόμου, κερδίζοντας τεράστια ποσά από τα τηλεφωνήματα
    υψηλής χρέωσης. Το αποτέλεσμα είναι οικτρό: αφελείς άνθρωποι
    καταφεύγουν σ’ αυτούς να τους λύσουν τα προβλήματά τους και εκείνοι,
    αφού τους αδειάζουν τα πορτοφόλια, τους προσδένουν στη δαιμονική
    ενέργεια. Αντί να τους λύσουν τα προβλήματα τους, τους γεμίζουν
    ενοχές και τους οδηγούν στην κατάθλιψη, στον κοινωνικό αποκλεισμό,
    ακόμα και στην αυτοπαραίτηση από τη ζωή (αυτοκτονία). Είναι απόλυτα
    βεβαιωμένο, πως κανένας ποτέ δεν ωφελήθηκε πραγματικά
    καταφεύγοντας στον αποκρυφισμό. Κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε
    πραγματικά και μόνιμα από τη μαγεία, διότι ο διάβολος δεν είναι ικανός
    ποτέ να κάμει το καλό, να ευεργετήσει άνθρωπο. Η καθημερινή σχεδόν
    ειδησεογραφία είναι ο αψευδής μάρτυρας
    Ο άνθρωπος, ο οποίος εξοικειώνεται με το διάβολο και εξαχρειώνεται
    με την αμαρτία, διαβολοποιείται, όπως αναφέρει ο νεοφανής άγιος
    Ιουστίνος Πόποβιτς. Γίνεται διάβολος και ως εκ τούτου ποιεί δαιμονικά
    έργα. Για τούτο και κάθε ενασχόληση με τον αποκρυφισμό είναι ολέθρια.
    Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις πρώην αποκρυφιστών, οι οποίοι αφού
    κατόρθωσαν να απεμπλακούν από τα θανατερά δίχτυα του διαβόλου,
    επισημαίνουν τη φρίκη που βιώνουν όσοι ασχολούνται με τον
    αποκρυφισμό και συμβουλεύουν να μείνουμε μακριά από αυτόν!
    Η αγία μας Εκκλησία, το πνευματικό θεραπευτήριο από τα δαιμονικά
    άλγη, μας συμβουλεύει να μείνουμε μακριά από τα έργα του διαβόλου,
    καθ’ ότι δεν είναι δυνατόν να δουλεύουμε για δύο κυρίους (Λουκ.16,13).
    Ή με το Θεό θα είμαστε ή με το διάβολο. Γι’ αυτό και οι άγιοι Πατέρες,
    για ποιμαντικούς λόγους, όρισαν αυστηρά επιτίμια σε όσους ασχολούνται
    με τη μαγεία και τον αποκρυφισμό. Μας δίνει τα μέσα να οπλιστούμε
    κατά της μαγείας και όλων των σκοτεινών τεχνικών του αποκρυφισμού.
    Ήτοι: να είμαστε συνειδητά μέλη της Εκκλησίας μας. Να έχουμε ορθή
    πίστη και αδιάκοπη λατρευτική και μυστηριακή ζωή. Να
    εξομολογούμαστε και να κοινωνούμε το Σώμα και ο Αίμα του Κυρίου.
    Να αποφεύγουμε και να πολεμούμε την αμαρτία και να βαδίζουμε την
    οδό των αρετών, που μας ορίζει το Ευαγγέλιο. Και το σπουδαιότερο: να
    κρατήσουμε μακριά μας κάθε ενασχόληση με αποκρυφιστικές πρακτικές,
    όπως μαντική, αστρολογία, αντιλήψεις μετενσάρκωσης, γιόγκα,
    διαλογισμός, πολεμικές τέχνες, εναλλακτική ιατρική κλπ. Επίσης θα
    πρέπει να αποφεύγουμε πρακτικές λαϊκής θρησκευτικότητας, όπως
    ξεματιάσματα, φυλαχτά, προλήψεις, μοιρολατρία, κλπ. Όλα αυτά
    λειτουργούν ως δίοδοι για να εισέρχεται στην ψυχή μας η δαιμονική
    ενέργεια και να αποκτά δικαιώματα και κυριαρχία ο διάβολος. Και να
    μην λησμονούμε πως η είσοδος του διαβόλου στο είναι μας, είναι
    πανεύκολη, αντίθετα, η έξοδός του δυσκολότατη!

    5

    Αν, ω μη γένοιτο, κυριευτούμε οι ίδιοι ή κάποιο δικό μας πρόσωπο
    από την επήρεια του Σατανά, σε καμιά περίπτωση δεν θα πάμε στους
    θεράποντες του αποκρυφισμού (μάγους, μέντιουμ, χαρτορίχτρες, κλπ) για
    να ζητήσουμε βοήθεια. Ο μοναδικός και ο μόνος κραταιός ιατρός είναι ο
    Χριστός μας ο αληθινός Θεός. Σ’ Αυτόν να καταφύγουμε, στην Αγία Του
    Εκκλησία, το πνευματικό θεραπευτήριο, για να ιαθούμε. Το να
    καταφύγουμε για την λύση του προβλήματός μας σε εκείνους που μας το
    δημιούργησαν, ήτοι τους μάγους και αποκρυφιστές, δεν είναι μόνο
    απατηλή επιλογή, διότι όπως προαναφέραμε, ο διάβολος ουδέποτε κάνει
    το καλό, αλλά αποτελεί σχιζοφρενική κατάσταση. Άλλωστε η αμαρτία,
    είναι έτσι και αλλιώς, τρέλα, σχιζοφρένεια!
    Κλείνοντας το σχόλιό μας, θα θέλαμε να επισημάνουμε στους
    αγαπητούς μας αναγνώστες, ως ύψιστο ποιμαντικό μας καθήκον, με τον
    πλέον δραματικό τρόπο, να κλείσουμε κάθε χαραμάδα της ψυχής μας,
    ώστε να μην μπορεί να εισέλθει ο διάβολος, να φωλιάσει σ’ αυτή και να
    μας οδηγήσει στην απώλεια και την καταστροφή. Να αποκλείσουμε κάθε
    σκέψη για συναλλαγή με τον αποκρυφισμό, η οποία είναι στην ουσία
    απάρνηση της σώζουσας χάριτος του Θεού και αποδοχή της δαιμονικής
    ενέργειας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι το ύψιστο συμφέρον μας είναι να
    είμαστε ενωμένοι με το Λυτρωτή μας Χριστό, για να αντλούμε από αυτή
    τη σωτήρια σχέση μας, χάρη, ευλογία, ηρεμία, ελπίδα, χαρά και
    ιλαρότητα. Αντίθετα, (αυτό είναι απόλυτα βεβαιωμένο), από την
    πρόσδεσή μας στον αντίδικο του Θεού, το διάβολο και ολετήρα της
    ανθρωπότητας, διοχετεύεται στην ψυχή μας ταραχή, ανασφάλεια, άγχος,
    πανικός, μίσος προς όλους, αποστροφή προς το δώρο της ζωής. Και το
    χειρότερο: υποβαλλόμαστε από τον εφευρέτη και την πηγή του κακού,
    ως υποχείριά του, να κάνουμε το κακό, το οποίο, εν τέλει, γυρνά στον
    ίδιο μας τον εαυτό! Αυτός είναι ο ερεβώδης κόσμος της μαγείας και του
    αποκρυφισμού!
    Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

    Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020

    Κρητικά κόλλυβα

    Κρητικά κόλλυβα από Κρήτη Γαστρονομικός περίπλους


     Τα κόλλυβα είναι μέρος της θρησκευτικής τελετουργίας της εκκλησίας μας και παρασκευάζονται στα μνημόσυνα των νεκρών μας αλλά και τα Ψυχοσάββατα.Ψυχοσάββατα  είναι τα Σάββατα πριν τις Κυριακές της Αποκριάς (και της Κρεατινής και της Τυρινής) , της Α΄ των Νηστειών της Μεγάλης Σαρακοστής και πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.
    Μάλιστα για το τελευταίο, λέγανε ότι όποιος δεν έχει στάρι, να ζητιανέψει ή να πάει σ’ αλώνι να μαζέψει έστω δυο σπυριά και να φτιάξει κόλλυβα, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να μνημονέψει τους νεκρούς του. Εμείς εδώ τα φτιάχνουμε τις Παρασκευές πριν από τα Ψυχοσάββατα, τις Παρασκευές «των ψυχών» ή τω ψυχώ (στην κρητική γλώσσα). Αυτές οι Παρασκευές είναι μέρες νηστείας. Ακόμη και το λάδι νηστεύεται ιδίως από όσους έχουν πρόσφατο πένθος.
    Έτσι αυτές τις Παρασκευές των ψυχών, στις εκκλησιές μας γίνεται “παρέλαση” από μικρά δισκάκια, πιατέλες και μπολ με κόλλυβα, συνήθως φτιαγμένα στα σπίτια. Και χαρτάκια με ονόματα αγαπημένων νεκρών. Πολλούς τους θυμόμαστε μόνο εκείνη την ημέρα τώρα που το σκέφτομαι. Θυμάμαι τη γιαγιά μου κάποια φορά να γράφει στο χαρτάκι της ένα άγνωστο για μένα όνομα. Κι όταν τη ρώτησα ποια είναι αυτή, μου είπε για μια αδελφή που είχε χάσει πολύ μικρή σε χρόνια δύσκολα που ο κόσμος πέθαινε από αρρώστιες που σήμερα θεωρούνται πιο απλές από γρίππη. Καλά καλά ούτε αυτή δεν τη θυμόταν αλλά τη μνημόνευε τις μέρες αυτές!
    Είναι καμάρι για μια νοικοκυρά να ζητούν από τα δικά της κόλλυβα. Η μάνα μου το θεωρεί μεγάλη της τιμής που δεν προλαβαίνει καλά καλά να βγει από την εκκλησία και έχει αδειάσει το δισκάκι της. Πολλοί μάλιστα την περιμένουν απ’ έξω επί τούτου… 

    Οι συμβολισμοί των κολλύβων είναι πολλοί. Ο κυριότερος μάλλον είναι αυτός που αναφέρεται στην Α΄ επιστολή προς Κορινθίους του Αποστόλου Παύλου (κεφ.14) όπου αναφέρεται ότι όπως ο σπόρος που θάβεται στη γη, αποσυντίθεται αλλά εν τέλει φυτρώνει και ανανεώνεται έτσι και ο νεκρός θα αναστηθεί:
    37 καὶ ὃ σπείρεις, οὐ τὸ σῶμα τὸ γενησόμενον σπείρεις, ἀλλὰ γυμνὸν κόκκον, εἰ τύχοι σίτου ἤ τινος τῶν λοιπῶν· […] 42 οὕτω καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν, σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ·
    Η χριστιανική παράδοση λέει ότι καθιερώθηκαν επί Ιουλιανού του Παραβάτη. Ο Ιουλιανός είχε απαγορεύσει την νηστεία και απέσυρε από την αγορά τα νηστίσιμα τρόφιμα. Τότε ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων εμφανίστηκε σε όνειρο του Πατριάρχη Ευδόξιου και του είπε να συμβουλέψει τους χριστιανούς να τραφούν με στάρι και μέλι για να μη πεινάσουν. Αυτά περιγράφονται πολύ γλαφυρά από τον κοσμοκαλόγερο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη στο κείμενο «Άγια και Πεθαμένα» που θα βρείτε εδώ
    Παρ’ όλα αυτά τα κόλλυβα αναφέρονται και σαν εξέλιξη της αρχαιοελληνικής πανσπερμίας, ενός χυλού που παρασκευαζόταν από πολλά όσπρια και δημητριακά προσφερόταν στα Ανθεστήρια που ήταν γιορτή αφιερωμένη και στους νεκρούς. Όμως,το παρασκεύασμα αυτό δεν το κατανάλωναν γιατί προοριζόταν για τους νεκρούς. Εικάζεται ότι η ονομασία “σπερνά” συνδέεται με την προέλευση των κολλύβων από την πανσπερμία.  Ακόμη κι αν τα κόλλυβα σήμερα παρασκευάζονται αποκλειστικά από στάρι, είναι τελικά θαυμαστός ο τρόπος που πολλές τελετές και έθιμα της αρχαιότητας ενσωματώθηκαν στον χριστιανικό τρόπο ζωής! Ακόμη είναι θαυμαστό και στις δύο περιπτώσεις, το γεγονός πως σε περιόδους γιορτής και χαράς δεν ξεχνιούνται οι νεκροί και μνημονεύονται.
     Στην Κρήτη ακόμη και η παρασκευή των κολλύβων έχει το τελετουργικό της. Η μάνα μου όταν τα σουρώνει βάζει λιβάνι και τα θυμιατίζει. Από ότι γνωρίζω σε πολλές περιοχές της Κρήτης ( Ρέθυμνο , Μεσσαρά κ.ά.) πρέπει το στάρι που θα χρησιμοποιηθεί για κόλλυβα να έχει διαβαστεί από παπά.

    Εκτός από τα κόλλυβα, σε πολλά χωριά μοιράζουν το κολλυβόζουμο . Φτιάχνεται από το χυλό που μένει από το βρασμένο στάρι. Σε πολλά μέρη μάλιστα, αυτόν το χυλό τον δένουν με κορν φλάουρ (παλιότερα με αλεύρι) και φτιάχνουν μια πεντανόστιμη κρέμα.
    Είναι απαραίτητο να περιέχουν κόκκινο και πράσινο χρώμα .Γι αυτό βάζουμε πάντα ρό(γ)δι και μαϊντανό ή δυόσμο. Ο νεκρός λέει «βλέπει» μόνο το κόκκινο και το πράσινο μου έλεγε κάποτε μια γειτόνισσα. Μάλιστα επειδή δεν είχε ρόδι , έκοψε δυο τρία φυλλαράκια από κατακόκκινο γαρύφαλλο και τα έβαλε στο στάρι.
    Φρόντιζαν λοιπόν να έχουν σχεδόν όλο το χρόνο ρό(γ)δια. Τα έδεναν και τα κρεμούσαν σε σκοτεινό και δροσερό μέρος και παρόλο που ξεραινόταν το φλούδι τους, μέσα τα σπόρια διατηρούνταν αρκετά καλά.
    Τώρα υπάρχουν εισαγόμενα όλες τις εποχές. Επίσης απαραίτητη θεωρείται και η σταφίδα. Εκείνο όμως που κάνει τα κρητικά κόλλυβα να διαφέρουν από εκείνα της υπόλοιπης Ελλάδας, είναι το ρεβίθι. Ρεβίθι το λέμε και έτσι το ζητάμε, αλλά δεν πρόκειται για το ρεβίθι που μαγειρεύουμε.
    Πρόκειται για ένα «αλεύρι» που προκύπτει από αλεσμένο κίτρινο στραγάλι (αυτό που λέμε αφράτο αλλά ανάλατο) και χρησιμοποιείται αντί του καβουρντισμένου αλευριού ή της φρυγανιάς που χρησιμοποιούν αλλού. Είναι σαφώς πιο εύγευστο και δένει περισσότερο με τα υπόλοιπα μυρωδικά των κολλύβων.
    Οι ποσότητες που δίνω παρακάτω αφορούν μισό κιλό στάρι. Η μητέρα μου έφτιαξε ένα μεγάλο και βαθύ μπολ για την εκκλησία και περίσσεψαν αρκετά για τις γειτόνισσες που δεν εκκλησιάστηκαν. Δηλαδή θα γέμιζαν άλλο ένα όμοιο αυτά που έμειναν.
    Υλικά:
    ½ κιλό στάρι
    1 κοφτή κουταλιά σούπας αλάτι
    ½ κιλό σουσάμι αναποφλοίωτο
    800 γραμμάρια ζάχαρη άχνη (ή λιγότερη αν δεν τα θέλετε πολύ γλυκά)
    5-6 κουταλιές κοινή ζάχαρη
    800 γραμμάρια ρεβίθι
    1 -1,5 κούπα αμύγδαλα
    1-1,5 κούπα καρύδια
    1 κούπα σταφίδες
    ½ κούπα σπόρους ροδιού
    1 κοφτή κουταλιά κανέλα σκόνη
    1 κοφτό κουταλάκι γαρύφαλλο σκόνη
    1 κουταλιά πολύ ψιλοκομμένο δυόσμο (ή μαϊντανό)
    Επί το έργον:
    Βάζουμε το στάρι στο νερό αποβραδίς. Το απόγευμα της επόμενης μέρας το ξεπλένουμε και το βάζουμε να βράσει με αρκετό νερό και για αρκετή ώρα. Μέχρι να αρχίσουν τα σποράκια να σκάνε ελαφρά. Τότε σβήνουμε το μάτι , το αλατίζουμε και το αφήνουμε σκεπασμένο με μια πετσέτα μέσα στην κατσαρόλα μαζί με το νερό μέχρι το επόμενο πρωί. Το βγάζουμε με τρυπητή κουτάλα και το ξεπλένουμε με άφθονο νερό να φύγουν όλες οι κολλώδεις ουσίες. Κρατάμε το ζουμί που βράσανε και αφήνουμε και κάμποσα σποράκια μέσα αν θέλουμε να φτιάξουμε κολλυβόζουμο.
     Απλώνουμε το στάρι σε καθαρά απορροφητικά υφάσματα και το σκεπάζουμε να στεγνώσει εντελώς αρκετές ώρες, μέχρι την ώρα που θα ετοιμάσουμε τα κόλλυβα. Ανάμεσα στα σποράκια σκορπάμε πλυμένα και στεγνωμένα λεμονόφυλλα .
    Παράλληλα ετοιμάζουμε τα υπόλοιπα υλικά. Ασπρίζουμε , κόβουμε στα τέσσερα και καβουρντίζουμε ελαφρά τα αμύγδαλα, και ψιλοκόβουμε τα καρύδια. Καβουρντίζουμε και το σουσάμι και το αλέθουμε στο multi.Παλιότερα το κοπάνιζαν σε χαβάνια.
    Όταν έλθει η ώρα για να τα στρώσουμε στο δίσκο, μεταφέρουμε σε μια λεκάνη το στάρι και προσθέτουμε τα ρόδια, το δυόσμο, το μισό σουσάμι, τους ξηρούς καρπούς(εκτός από δυο τρεις κουταλιές) τα κανελογαρύφαλλα , τις σταφίδες και αρκετό ρεβίθι (λίγο λιγότερο από το μισό) κοσκινίζοντάς το.
    ΔΕΝ βάζουμε ζάχαρη τώρα..Τα ανακατεύουμε να αναμειχθούν τα υλικά και τα αρωματικά.Πρέπει να δείχνουν σαν αλευρωμένα.
     Γεμίζουμε το σκεύος που θέλουμε. Πρόσεξα ότι η μάνα μου βάζοντάς το στάρι με τις χούφτες της στο μπολ, σχημάτισε ένα σταυρό και μετά το γέμισε. Αν πρόκειται για δισκάκι ή πιατέλα τα βάζουμε σαν βουναλάκι.
    Από πάνω τώρα ρίχνουμε το υπόλοιπο σουσάμι, τους υπόλοιπους ξηρούς καρπούς και το υπόλοιπο ρεβίθι, κοσκινίζοντας το απαλά. Μόλις καλυφθούν με ρεβίθι, σκεπάζουμε με χαρτί ψησίματος ή με μια χαρτοπετσέτα και πιέζουμε να στρωθεί και να χαμηλώσει. Ξανακοσκινίζουμε ως ότου πάρει όλο σχεδόν το ρεβίθι. Πάνω από το ρεβίθι βάζουμε με ένα κουτάλι την κρυσταλλική ζάχαρη και μετά αρχίζουμε την ίδια διαδικασία με την αχνοζάχαρη. Κοσκινίζουμε , πιέζουμε πάνω από χαρτοπετσέτα ή λαδόκολλα και ξανακοσκινίζουμε. Σε μας αρέσει η τελική στρώση να μην έχει πιεστεί αλλά να είναι η επιφάνεια αχνισμένη. Άλλοι προτιμούν την λεία επιφάνεια της πιεσμένης αχνοζάχαρης.
    Στολίζουμε με κουφέτα, χρυσοκούφετα, αμύγδαλα και σπόρους ρογδιού. Οι πιατέλες τα Ψυχοσάββατα είναι απλές. Δεν χρειάζονται παρά ένα σταυρό. Στα μνημόσυνα γίνονται πραγματικά κεντήματα με απαραίτητο πάντα το σταυρό και τα αρχικά του ονόματος του νεκρού που μνημονεύεται. Όταν χρειάστηκε να στολίσω κάποτε δίσκο μνημοσύνου, χάραζα με μια οδοντογλυφίδα στην άχνη το σχέδιο που ήθελα και με χρυσοκούφετα το σχημάτιζα τελικά.
    Κολλυβόζουμο:
    Βάζουμε σε μπολάκια κρέμας λίγο από το χυλό που έμεινε από το βρασμένο στάρι και προσθέτουμε απ’ όλα τα υλικά που χρησιμοποιήσαμε για τα κόλλυβα, εκτός από ρεβίθι και ζάχαρη. Το γλυκαίνουμε με μέλι. Οι ποσότητες που θα βάλουμε είναι …κατά βούληση. Τρώγεται χλιαρό αλλά και κρύο.
    Εναλλακτικά, ξαναβράζουμε το χυλό , προσθέτουμε μέλι και λίγα από όλα τα υλικά των κολλύβων εκτός από ρεβίθι. Διαλύουμε σε λίγο νερό ανάλογο κορν φλάουρ και δένουμε το χυλό μας. Έχει την υφή μουσταλευριάς  , είναι σαν νηστίσιμο ρυζόγαλο με στάρι, και είναι πολύ νόστιμο.
    Παρατηρήσεις:
    1)Δεν είχα την πρόθεση να είναι τόσο μεγάλο το post όταν ξεκίνησα να το γράφω. Παρόλο που περιέκοψα αρκετά το αρχικό μου κείμενο , είναι μεγάλο και αυτό που έμεινε. Εν τέλει όμως δεν ήθελα να παραλείψω τίποτε άλλο.
    2)Το σχόλιο που έκανα στην ανάρτηση της Κικής για τα κόλλυβα, ήταν η αφορμή για να πάρω πολλά emails που μου ζητούσαν τη συνταγή για τα κρητικά κόλλυβα, για να τα φτιάξουν κάποιο από τα Ψυχοσάββατα που ακολουθούν. Δεν γινόταν να δημοσιεύσω νωρίτερα το post γιατί θα έπρεπε να έχω φωτογραφίες που τραβήχτηκαν βέβαια τις 2 τελευταίες μέρες.
    3)Τα κόλλυβα έχουν αποτελέσει πολλές φορές αιτία τροφικής δηλητηρίασης και μάλιστα μαζικής. Αυτή οφείλεται στο βάκιλο των δημητριακών. Η ζέστη αλλά και ζάχαρη ευνοούν την ανάπτυξή του, γι αυτό τα κόλλυβα πρέπει να καταναλώνονται λίγο μετά την παρασκευή τους. Επίσης η ζάχαρη δεν πρέπει να έλθει σε επαφή με το στάρι μέχρι την ώρα της κατανάλωσης. Έτσι το ρεβίθι παίζει και το ρόλο του «μονωτικού» ανάμεσα στο στάρι και τη ζάχαρη. Εννοείται ότι τα σκεύη που θα χρησιμοποιηθούν καθώς και τα υφάσματα που απλώνουμε το βρασμένο στάρι πρέπει να είναι σχολαστικά καθαρά.
    4) Στοιχεία για το post πήρα από τα παρακάτω sites αλλά και από προσωπικές μνήμες και αφηγήσεις ηλικιωμένων γνωστών μου:
    Η  παρασκευή των κολλύβων έγινε από τη μάνα μου, που μου έδωσε βέβαια και τη συνταγή, με την παραγγελία όταν χρειαστεί να τα φτιάξω γι αυτήν και να μη τα παραγγέλνω σε επαγγελματίες. Εύχομαι αυτό να αργήσει πολύ πολύ πολύ….

    Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2020


    Πατήρ Παύλος

    ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

    ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
    Εν Πειραιεί τη 10 η Φεβρουαρίου 2020
    ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ

    «ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

    Έχει περάσει ήδη ένας χρόνος αφότου ο παν. Οικουμενικός Πατριάρχης κ.
    Βαρθολομαίος έδωσε την θλιβερή και άκυρη κατά τους Ιερούς Κανόνες
    Αυτοκεφαλία στο «Εκκλησιαστικό» μόρφωμα των σχισματικών, αφορισμένων,
    αχειροτόνητων, αυτοχειροτονημένων και αμετανόητων του Κιέβου. Όσο περνάει
    ο καιρός αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο το πραγματικό «πρόσωπο» αυτού
    του νέου μορφώματος, το οποίο διεκδικεί να πάρει τη θέση της κανονικής
    Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, υπό τον κανονικό Μητροπολίτη κ.
    Ονούφριο, που είναι η μόνη αναγνωρισμένη από ένδεκα Τοπικές Ορθόδοξες
    Εκκλησίες, επί συνόλου δεκατεσσάρων.
    Έχουμε ήδη αναφερθεί σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας γύρω από το ζήτημα
    αυτό, όπου εκθέσαμε συνοπτικά τις κυριότερες παραμέτρους του και τονίσαμε
    την αντικανονικότητα της χορηγήσεως της εν λόγω Αυτοκεφαλίας με βάση τους
    Ιερούς Κανόνες και τα ολέθρια επακόλουθά του με κυριότερο την δημιουργία
    σχίσματος πανορθοδόξων διαστάσεων. Επί πλέον στην πολυθεματική Ημερίδα
    που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς σε συνεργασία με την «Σύναξη
    για την Ορθοδοξία» και την «Εστία Πατερικών Μελετών» τον περασμένο
    Μάϊο, (18.5.2019), στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με γενικό θέμα «Η Ορθοδοξία
    απέναντι στη σύγχρονη άρνηση», ένα από τα θέματα της Ημερίδος αφορούσε το
    ουκρανικό ζήτημα. Μνημονεύουμε ακόμη την εξαίρετη επιστολή των τεσσάρων
    Μητροπολιτών Δρυϊνουπόλεως και Κονίτσης κ. Ανδρέα, Πειραιώς κ. Σεραφείμ,
    Κυθήρων κ. Σεραφείμ και Αιτωλοακαρνανίας κ. Κοσμά, η οποία αποδεικνύει με
    αδιάσειστες ιεροκανονικές και ιστορικές μαρτυρίες και με άριστα επιχειρήματα,
    ότι το εν λόγω Αυτοκέφαλο είναι άκυρο, συντρίβοντας και κονιορτοποιώντας
    κάθε αντίρρηση.
    Τονίσαμε ακόμη ότι μια σημαντική παράμετρος του θέματος αποτελεί το
    γεγονός ότι το ουκρανικό Αυτοκέφαλο προωθήθηκε και επιβλήθηκε για να
    εξυπηρετηθούν γεωπολιτικοί και στρατηγικοί στόχοι των δυτικών κυβερνήσεων
    και ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, η οποία επιδιώκει να
    αποσπάσει ολοκληρωτικά, (πολιτικά, οικονομικά και εκκλησιαστικά), την
    Ουκρανία από την σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, της μεγάλης αντιπάλου της.
    Είναι άλλωστε ευρέως γνωστές οι παρεμβάσεις της αμερικανικής κυβέρνησης για
    τη χορήγηση της Αυτοκεφαλίας στις σχισματικές ομάδες της πολύπαθης
    Ουκρανίας. Είναι επίσης γνωστό ότι η νέα «Εκκλησία» της Ουκρανίας έχει
    στενές σχέσεις, με σκληρούς εθνικιστικούς κύκλους της χώρας, οι οποίοι
    επιχειρούν, να την προσδέσουν σε δυτικά συμφέροντα.

    2

    Πέραν αυτών όμως η νέα «Εκκλησία» φαίνεται να εξυπηρετεί και έναν ακόμη
    στόχο, εξ’ ίσου ολέθριο για την ενότητα της Εκκλησίας. Όπως εκτιμούν έγκυροι
    μελετητές, με βάση τις μέχρι σήμερα εκκλησιαστικές εξελίξεις, το ουκρανικό
    Αυτοκέφαλο αποβλέπει στην προώθηση της «ένωσης των Εκκλησιών»,
    Παπισμού και Ορθοδοξίας. Σε μια πρώτη φάση επιδιώκεται να γίνει η «ένωση»
    των σχισματικών του Επιφανίου με τους ουνίτες της Ουκρανίας, έτσι ώστε να
    δημιουργηθεί μια ενιαία τοπική «Εκκλησία», που θα περιλαμβάνει τους ουνίτες
    και όσους ακολουθούν τον Επιφάνιο. Σε μια επόμενη φάση, θα επιδιωχθεί, κατά
    πάσαν πιθανότητα, η ενσωμάτωση όλων των Ορθόδοξων Εκκλησιών, που
    ακολουθούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο με όλες τις ουνιτικές κατά τόπους
    «Εκκλησίες», οι οποίες θα υπάγονται στο πρωτείο εξουσίας του Οικουμενικού
    Πατριάρχου. Και τέλος σε μια τρίτη και τελευταία φάση θα επιδιωχθεί η
    «ένωση» της παγκόσμιας Ορθοδοξίας με τον αιρετικό Παπισμό μέσω όλων
    αυτών των εξουνιτισμένων υβριδικών «Εκκλησιών», που θα έχουν εν τω μεταξύ
    δημιουργηθεί. Όλοι αυτοί, («Ορθόδοξοι» και Παπικοί), θα υπάγονται μέσω του
    Οικουμενικού Πατριάρχου στον Πάπα. Ο πρώτος τη τάξει θα είναι ο Πάπας και
    αμέσως μετά από αυτόν ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Η ένωση της παγκόσμιας
    Ορθοδοξίας με τον αιρετικό Παπισμό θα επισημοποιηθεί με την θρυλούμενη
    «Οικουμενική Σύνοδο» του 2025, με την συμπλήρωση 1700 ετών από την πρώτη
    Οικουμενική Σύνοδο, (325 μ.Χ.). Βεβαίως ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η
    προετοιμαζόμενη, (;;), φρικτή και ολέθρια αυτή «ένωση» προωθείται και από
    διεθνείς πολιτικούς και οικονομικούς οργανισμούς και την Ευρωπαϊκή Ένωση,
    πίσω από τους οποίους κρύβονται σκοτεινά και υπόγεια κέντρα της Νέας Τάξεως
    Πραγμάτων και του Διεθνούς Σιωνισμού.
    Το ότι τα πράγματα οδηγούνται προς αυτή την κατεύθυνση, αποδεικνύεται από
    σειρά γεγονότων των δύο τελευταίων ετών. Κατ’ αρχήν οι σχισματικοί του
    Επιφανίου έχουν πολύ στενές σχέσεις και επαφές με τους ουνίτες της Ουκρανίας.
    Ο ίδιος ο «προκαθήμενος» Επιφάνιος, κ. Σέργιος Ντουμένκο, αλλά και οι περί
    αυτόν «επίσκοποι», όχι απλά καλλιεργούν σχέσεις συνεργασίας, αλλά και
    συμπροσεύχονται, σαν να είναι η ουνιτική «Εκκλησία» Ορθόδοξη! Όπως πολύ
    σωστά παρατηρεί νεώτερος εκκλησιαστικός ερευνητής: «Ο καλύτερος φίλος του
    Επιφανίου είναι ο Ουνίτης Αρχιεπίσκοπος Σβετσούκ. Όλο γλυκόλογα είναι…
    Μην ξεχνάμε ότι ο Πάπας είχε πει ότι ‘η Ουκρανία είναι το εργαστήριο του
    Οικουμενισμού’! Ο σχεδιασμός προχωρεί μεθοδικά: Το Φανάρι θέλει να
    καταπιούμε ως Ορθόδοξοι την κοινωνία με τους σχισματικούς. Να καταπιούμε
    την ανυπαρξία Αποστολικής Διαδοχής στην Αρχιερωσύνη. Σιγά-σιγά θα
    συνηθίσουμε το πήγαινε-έλα με τους Ουνίτες. Και τελικά, το βήμα για να
    βρεθούμε στην αγκαλιά του Πάπα που τόσο μας ‘αγαπά’, δεν είναι καθόλου
    δύσκολο… Θα μας πουν τότε: ‘Να, και οι Ουνίτες τι έπαθαν, που αναγνωρίζουν
    τον Πάπα; Και αυτοί είναι σαν Ορθόδοξοι. Έτσι, θα είμαστε και εμείς… όλοι
    μαζί αγαπημένοι και μονιασμένοι! Που είναι το κακό;». 1 Άλλος εκκλησιαστικός
    1 βλ. Εργασία του πρωτ. π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου με τίτλο «Κόλαφος για Βαρθολομαίο, Θεόδωρο,
    Ιερώνυμο: "Ουκρανικό αυτοκέφαλο: Πρόσκληση για ενότητα ή πρόκληση κατά της ενότητας της

    3

    ερευνητής προσθέτει: «Τώρα γίνεται το πείραμα της ενώσεως μεταξύ της
    αυτοκέφαλης εκκλησίας του Επιφανίου και της Αρχιεπισκοπής των Ουνιτών.
    Σε αυτό το πείραμα εμπλέκεται το Βατικανό και το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
    Το Βατικανό κανόνισε μέσω του ‘Ποντιφικού Συμβουλίου για την Ενότητα των
    Χριστιανών’ ραντεβού του Αρχιεπισκόπου των ουνιτών της Ουκρανίας με τον
    Βαρθολομαίο. Εκεί συμφώνησαν να προχωρήσουν οι Οικουμενικές σχέσεις
    μεταξύ του Επιφανίου και των Ουνιτών στην Ουκρανία….Στην
    πραγματικότητα, αυτή είναι η πολιτική του Βατικανού. Το Βατικανό ήθελε
    πάντοτε, από τότε που ανέπτυξε την Ουνία και έχει πάντα σαν στόχο να κάνει
    τους Ορθοδόξους Ουνίτες. Να διατηρήσουν δηλαδή την παράδοσή τους, αλλά
    δογματικά να αναγνωρίζουν τον Πάπα ως αρχηγό της Εκκλησίας με δικαίωμα
    να δογματίζει. Ο Πάπας να είναι ανώτατος νομοθέτης, ανώτατος διοικητής και
    ανώτατος δικαστής». 2
    Επίσης δεν είναι άνευ σημασίας, το γεγονός ότι ο ίδιος ο παν. Οικουμενικός
    Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος μετέδωσε την Θεία Κοινωνία στο Φανάρι, στον
    πρώην Πρόεδρο της Ουκρανίας κ. Π. Ποροσένκο. Με την πράξη του αυτή
    θέλησε να στείλει προς κάθε κατεύθυνση ένα ηχηρό μήνυμα και όσοι το
    κατάλαβαν, το κατάλαβαν. Είδαμε από φωτογραφικό υλικό τον εν λόγω
    κρυφοπαπικό Πρόεδρο να «κοινωνεί» και από τον ουνίτη «αρχιεπίσκοπο» του
    Κιέβου Σβιατοσλάβ! Ας προσθέσουμε εδώ και τη δήλωση του παν. Οικουμενικού
    Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου σε γράμμα που έστειλε τον Ιούνιο του 2019 στη
    θρονική εορτή του Βατικανού, στην οποία επεσήμανε την ανάγκη να περατωθεί ο
    Διάλογος για το θέμα του πρωτείου του επισκόπου Ρώμης την πρώτη χιλιετία
    μέχρι τον Νοέμβριο του 2020.
    Προς την ίδια κατεύθυνση συνηγορεί και η ακόλουθη είδηση, την οποία
    πληροφορηθήκαμε από την αγωνιστική ιστοσελίδα «Ουκρανικό- Μακεδονικό»,
    η οποία δημοσίευσε εκτενή αναφορά συμμετοχής της «αυτοκεφάλου Εκκλησίας»
    της Ουκρανίας σε συμπροσευχή, τόσο με ουνίτες και παπικούς, όσο και με
    εβραίους, δηλώνοντας τον πανθρησκειακό της προσανατολισμό: «Ο ‘Επίσκοπος’
    της σχισματικής αυτοκέφαλης ‘Εκκλησίας’ του Οικουμενικού Πατριαρχείου
    στην Ουκρανία Αλέξανδρος Ντραμπίνκο, συμμετείχε σε ‘συμπροσευχή’ στο
    Κίεβο με χαρακτηριστικά Πανθρησκείας. Ο Αλέξανδρος έγινε γνωστός στην
    Ελλάδα από το γεγονός, ότι μετά την αναγνώριση που έλαβε η ‘Εκκλησία’ του
    από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, προσπάθησε, χωρίς αποτέλεσμα, με ομάδα
    Ουκρανών σχισματικών κληρικών να λειτουργήσει στα μεγάλα προσκυνήματα
    της Ελλάδος. Στην ‘συμπροσευχή’ αυτή προεξήρχε o ‘Επίσκοπος’ Αλέξανδρος
    Ντραμπίνκο και ο Ουνίτης αρχιεπίσκοπος Ουκρανίας Σβιατοσλάβ και
    Εκκλησίας;» https://www.triklopodia. gr/%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE% B1%CF%86%CE%BF%
    CF.
    2 βλ. Κείμενο του κ. Κυριάκου Κυριαζόπουλου, Καθηγητή της Νομικής Σχολής του Εκκλησιαστικού
    Δικαίου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με τίτλο: «Το Ουκρανικό είναι πείραμα
    Βατικανό και Φαναρίου για εξ-ουνιτισμό και ένωση της Ορθοδοξίας με τον Παπισμό»,
    https://www.triklopodia. gr/%CF%84%CE%BF-%CE%BF%CF% 85%CE%BA%CF% 81%0.

    4

    συμμετείχαν εκπρόσωποι των άλλων χριστιανικών ομολογιών, αλλά και
    Εβραίοι».
    Ιδιαίτερη σημασία έχουν ακόμη οι δηλώσεις του σχισματικού «επισκόπου»
    Αλεξάνδρου επί τη ευκαιρία της ανίερης συμπροσευχής: «…Οι ιδέες του Πάπα
    Φραγκίσκου αποτελούν πρόκληση για όλους τους χριστιανούς του πλανήτη. Οι
    πράξεις του Αγίου Πατρός είναι ταυτισμένες με τις ενέργειες της αγάπης και
    του ελέους και η καρδιά μας αισθάνεται αναμφισβήτητα ότι είναι πραγματικές.
    Το μήνυμα του Πάπα Φραγκίσκου είναι μια πρόκληση για εμάς τους
    ορθόδοξους αλλά και μια πρόκληση για τους χριστιανούς στον πλανήτη εν
    γένει. Ο Άγιος Πατέρας μας προσφέρει μια νέα παγκόσμια χριστιανική
    ταυτότητα. Μια ταυτότητα που δεν βασίζεται στις ομολογιακές διαφορές, αφού
    οι δογματικές διατυπώσεις μπορεί να διαχωρίζουν τους ανθρώπους, αλλά στην
    αποτελεσματική αγάπη του ευαγγελίου» (Πηγή: spzh.news)! Δεν αξίζει τον κόπο
    να ανατρέψουμε μία προς μία τις παρά πάνω βλάσφημες δηλώσεις του κ.
    Αλεξάνδρου, διότι αυτό το έχουμε πράξει ήδη σε πάμπολλες προηγούμενες
    δημοσιεύσεις μας. Η σημασία των δηλώσεων αυτών έγκειται, στο ότι μας
    βοηθούν να καταλάβουμε πόσο «κοντά» βρίσκονται, (σχεδόν ταυτίζονται),
    ιδεολογικά και «θεολογικά», οι σχισματικοί του Επιφανίου με τους ουνίτες της
    Ουκρανίας, μέχρι σημείου να ονομάζει ο κ. Αλέξανδρος τον Πάπα «Άγιο Πατέρα
    μας», να τον προβάλλει ως πρότυπο «αγάπης και του ελέους» και ότι δήθεν
    «προσφέρει μια νέα παγκόσμια χριστιανική ταυτότητα».
    Επί τη ευκαιρία αξίζει να αναφέρουμε και μια ακόμη σημαντική είδηση, η
    οποία φανερώνει την τραγική πορεία της «νέας Εκκλησίας». Ο «προκαθήμενός»
    της Επιφάνιος κ. Σέργιος Ντουμένκο πρόσφατα απέβαλε από την «Σύνοδο της
    Ιεραρχίας» του τον πρώην πάτρωνά του, τον σχισματικό και καθηρημένο, (και
    για ηθικούς λόγους), «πατριάρχη του Κιέβου» Φιλάρετο Ντενισένκο! Έχουμε
    δηλαδή ένα νέο σχίσμα μέσα στο υπάρχον σχίσμα. Η «νέα Εκκλησία»
    προοδευτικά και σταδιακά αυτοδιαλύεται εις τα εξ’ ων συνετέθη. Το γεγονός
    αυτό, τι άλλο μπορεί να φανερώνει, παρά το ότι η χορήγηση άκυρης
    Αυτοκεφαλίας από την αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικ. Πατριαρχείου με τον
    απόλυτα αντικανονικό τρόπο που πραγματοποιήθηκε και την πρωτοφανή
    «αποκατάσταση» των αμετανόητων σχισματικών και αχειροτόνητων
    «επισκόπων», δεν ήταν σύμφωνη με το θέλημα του Θεού και το πραγματικό
    συμφέρον της Εκκλησίας;
    Από όσα παρά πάνω ακροθιγώς σχολιάσαμε, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα,
    ότι το ουκρανικό Αυτοκέφαλο γίνεται σταδιακά και προοδευτικά ένας ενδιάμεσος
    συνοδικός καταλύτης, ή αν θέλετε, ένας ενδιάμεσος μεταβατικός σταθμός, για την
    σχεδιαζόμενη στο προσεχές μέλλον «ένωση των Εκκλησιών». Όλα πλέον
    δείχνουν ότι δεν απέχει πολύ, αλλά «ελήλυθεν η ώρα» να ενωθούν οι σχισματικοί
    του Επιφανίου με τους ουνίτες της Ουκρανίας, για να επακολουθήσουν κατόπιν
    και επόμενες φάσεις των «ενώσεων», για τις οποίες ομιλήσαμε προηγουμένως.
    Εκτός βέβαια, αν επέμβει ο Θεός και με ένα θαυμαστό τρόπο ανατρέψει την
    πορεία των πραγμάτων. Διότι έτσι όπως έχουν φθάσει τα πράγματα, μόνον ο Θεός

    5

    μπορεί να τα διορθώσει. Το τιμόνι της Εκκλησίας το κρατάει στα χέρια του ο
    παντοδύναμος Θεός, ο Οποίος δεν θα αφήσει την Εκκλησία του, την αγία
    Ορθοδοξία μας, να χαθεί στον κυκεώνα των αιρέσεων και των θρησκειών του
    κόσμου. Ας «όψονται» εν ημέρα κρίσεως, όσοι βλέπουν με απάθεια τα
    κτυπήματα και τις πληγές που δέχεται η Εκκλησία μας από τους εχθρούς της,
    έσωθεν και έξωθεν και παραμένουν αδιάφοροι, σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
    Προσευχόμαστε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο μεγάλος πηδαλιούχος της
    Εκκλησίας μας, να αναδείξει πατερικά αναστήματα και γενναίους αγωνιστές της
    πίστεως.
    Τέλος δηλώνουμε κατηγορηματικά, ότι δεν θα πάψουμε να ασκούμε την
    κριτική μας, όσο ενοχλητική και αν είναι, (διότι αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά
    μας και υποχρέωσή μας) και ότι όταν πραγματοποιηθεί μια τέτοιου είδους
    ολέθρια «ένωση» στο προσεχές μέλλον, εμείς δεν θα την αποδεχθούμε, αλλά θα
    κόψουμε κάθε δεσμό και εκκλησιαστική κοινωνία με κάθε πρόσωπο που θα
    συμμετάσχει σ’ αυτήν.

    Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών