Ιερός Ναός ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Καστέλλας Πειραιώς

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2024

ΠΑΠΙΚΗ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ: ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η Ιανουαρίου 2024

ΠΑΠΙΚΗ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ: ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Έχουμε αναφερθεί και άλλοτε στην αλλοτριωμένη «Συνοδικότητα» του Παπισμού, η οποία ουδεμία σχέση έχει με την γνήσια Συνοδικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, με το ευλογημένο Συνοδικό Σύστημα και Πολίτευμά της. Και τονίσαμε ότι το πολίτευμα του Παπισμού δεν είναι τίποτε άλλο από μια απομίμηση του στυγνού και απάνθρωπου φεουδαρχικού καθεστώτος, που επεκράτησε στην φραγκοκρατούμενη Ευρώπη. Αφότου οι αιρετικοί Φράγκοι κατέλαβαν τον παλαίφατο πατριαρχικό θρόνο της Δύσεως, επέβαλαν με φωτιά και τσεκούρι τις αιρετικές τους δοξασίες, με κυριότερες τις πλάνες του παπικού «πρωτείου» και του παπικού «αλαθήτου», που επέφεραν καίριο πλήγμα στον Συνοδικό Θεσμό διοικήσεως της Εκκλησίας. Η εκκλησιαστική ιστορία περιγράφει με τα πλέον μελανά χρώματα το φρικώδες εκκλησιαστικό καθεστώς στην φραγκοκρατούμενη Ευρώπη. Ο αυτοκράτορας των Φράγκων, όταν εγκαταστάθηκε στη Ρώμη και κατέλαβε το Πατριαρχείο της Δύσεως, προσέλαβε και την εκκλησιαστική εξουσία του «Πάπα» και αναγορεύτηκε ως ο υπέρτατος παγκόσμιος μονάρχης και ταυτόχρονα «αντιπρόσωπος του Θεού στη γη». Πιο κάτω από τον «Πάπα», που βρισκόταν στην κορυφή της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, υπήρχαν οι καρδινάλιοι, οι πρίγκιπες της «εκκλησίας», (μέλη της σημερινής ρωμαϊκής Κουρίας), που προέρχονταν από τις τάξεις των «ευγενών» και αποκτούσαν εκκλησιαστικά αξιώματα με βία, απάτη και χρηματισμό, ζώντας άσωτη ζωή, ανάλογη με εκείνη των υπολοίπων «ευγενών». Μετά από αυτούς υπήρχαν οι λοιποί «επίσκοποι», που προέρχονταν και αυτοί από τις τάξεις των ευγενών και ήταν γαιοκτήμονες. Κάτω από αυτούς οι πιστοί της παπικής «εκκλησίας», οι οποίοι ζούσαν ως δουλοπάροικοι, χωρίς ελευθερία λόγου, χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά μόνο με υποχρεώσεις. Αυτή περίπου ήταν η διοικητική διάρθρωση του Παπισμού: Η επιβίωση του εφιαλτικού φραγκικού Φεουδαρχισμού, στην οποία δεν υπάρχει ίχνος Συνοδικότητος.

Το «Πρωτείο του επισκόπου Ρώμης», αποτελεί μέχρι σήμερα το βασικότερο δόγμα πίστεως στον Παπισμό, το οποίο μαζί με το «αλάθητο», καταλύει κάθε ίχνος Συνοδικότητος, διότι τοποθετεί τον «Πάπα» υπεράνω όλων των Συνόδων, ακόμα και των Οικουμενικών, υποβιβάζοντας τις Συνόδους σε απλά συμβουλευτικά όργανά του. Είναι πολύ χαρακτηριστική η δήλωση του Ντον Μπόσκο, που τιμάται από τον Παπισμό ως άγιος, ο οποίος είπε: «Ο Χριστός ύψωσε τον πάπα υπεράνω των προφητών, του Προδρόμου Ιωάννου, των Αγγέλων. Ο Ιησούς ανέβασε τον πάπα στο ύψος του Θεού… Ο ίδιος ο Πίος Θ΄ εθεωρείτο κάτοχος θαυματουργικής δυνάμεως»[1].

Αντίθετα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, Συνοδικότητα σημαίνει την ισότιμη συμμετοχή όλων των Επισκόπων στην διοίκηση της Εκκλησίας και την από κοινού λήψη αποφάσεων, στις εν Αγίω Πνεύματι Άγιες Συνόδους, όπου η ψήφος του κάθε Επισκόπου, ή εκπροσώπου του, έχει την ίδια αξία με τις ψήφους των άλλων συμμετεχόντων. Σημαίνει ακόμη ότι κανένα εκκλησιαστικό πρόσωπο, ούτε καν ο Οικουμενικός Πατριάρχης, δεν μπορεί να θεωρηθεί αλάθητη αυθεντία και να τεθεί υπεράνω των αγίων Συνόδων. Η ψήφος όλων των Επισκόπων έχει την ίδια ισχύ με αυτή του Οικουμενικού Πατριάρχη, ο οποίος απλά προεδρεύει των Οικουμενικών Συνόδων. Τελικός κριτής, ακόμη και των Οικουμενικών Συνόδων είναι ο πιστός λαός του Θεού. Είναι η γρηγορούσα εκκλησιαστική συνείδηση του κάθε πιστού και φωτισμένου μέλους της Εκκλησίας, το οποίο μυστικά «πληροφορείται», διά της Χάριτος του αγίου Πνεύματος, για την γνησιότητα, ή μη της κάθε Συνόδου.

Όπως είναι γνωστό, η Ορθόδοξη Εκκλησία ξεκίνησε από το 1980 και εντεύθεν Θεολογικό Διάλογο με τους παπικούς, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ένα από τα θέματα που οπωσδήποτε έπρεπε να συζητηθούν, ήταν και το θέμα της Συνοδικότητος και της σχέσεώς του με το παπικό «πρωτείο». Το θέμα αυτό ξεκίνησε να συζητείται το 2007, (οπότε και συντάχθηκε το «κείμενο της Ραβέννας»), και συνεχίζεται να συζητείται μέχρι σήμερα επί 17 χρόνια, χωρίς όμως να έχει βρεθεί μια αμοιβαία αποδεκτή λύση. Σ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα έγιναν και από τις δύο πλευρές εργώδεις προσπάθειες, να εναρμονιστεί η Ορθόδοξη Συνοδικότητα με το παπικό «πρωτείο» χωρίς όμως αποτέλεσμα. Βεβαίως, θέμα εναρμονίσεως για μας τους Ορθοδόξους δεν υφίσταται, διότι πως μπορείς να εναρμονίσεις δύο μεγέθη, (Συνοδικότητα και Πρωτείο), καθ’ όν χρόνον το ένα αναιρεί το άλλο, βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα του άλλου;

Ωστόσο, αν για μας δεν υφίσταται θέμα εναρμονίσεως, υφίσταται όμως για τους οικουμενιστές, που προωθούν την «ένωση των Εκκλησιών» πάση θυσία και πιστεύουν ακράδαντα ότι η εν λόγω εναρμόνιση μπορεί να επιτευχθεί με συμβιβασμούς και υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές. Μετά τη «Σύνοδο» της Κρήτης το 2016, οπότε οι σχέσεις μας με το Βατικανό έγιναν ακόμη πιο θερμές, (καθ’ όσον αναγνωρίσαμε σ’ αυτούς πλήρη εκκλησιαστικότητα), υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη αισιοδοξία για την εξεύρεση λύσεως αμοιβαίως αποδεκτής. Πιο συγκεκριμένα τόσον οι παπικοί όσο και οι εκ των «Ορθοδόξων» οικουμενιστές συγκλίνουν στην άποψη, ότι η μεν Ορθόδοξη Εκκλησία θα πρέπει να αναγνωρίσει την ανάγκη αποδοχής ενός πρωτείου, που δεν θα είναι απλώς πρωτείο τιμής, αλλά πρωτείο εξουσίας, οι δε παπικοί θα πρέπει να αναγνωρίσουν την ανάγκη ενίσχυσης της Συνοδικότητας. Οι παπικοί δεν έχουν καμιά αντίρρηση να ενισχυθεί η Συνοδικότητα, όχι όμως μέχρι του σημείου να καταργηθεί το παπικό «Πρωτείο».

Και ενώ σε επίπεδο Θεολογικών Διαλόγων κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, σε λαϊκό επίπεδο το παμπόνηρο Βατικανό πασχίζει να φορέσει το προσωπείο της Συνοδικότητος και να πείσει τα μέλη της «Εκκλησίας» του, ότι έχει ανανεωθεί σημαντικά από πλευράς Συνοδικότητος. Ότι τώρα πια η Συνοδικότητα είναι «ανοικτή» όχι μόνο στον παπικό «κλήρο», αλλά και στο λαό. Αυτό το μήνυμα αγωνίζεται να περάσει, οδηγώντας «κληρικούς» και λαϊκούς σε κάποιες συνελεύσεις, που βαφτίστηκαν «σύνοδοι». Σ’ αυτές θα μπορούν να εκφράζουν σκέψεις, προτάσεις και προβληματισμούς, που θα στέλνονται στη συνέχεια στον «Πάπα», για να λάβει αυτός, και μόνον αυτός, τις όποιες αποφάσεις. Αυτή είναι η «Συνοδικότητα» που εφεύρε το Βατικανό με «Συνόδους υψηλού επιπέδου»!

Μια τέτοια «Σύνοδος» έγινε τον Οκτώβριο του 2023 και το Βατικανό φρόντισε να τη διαφημίσει τεχνηέντως ως «κάτι το πολύ σημαντικό», με παπική επιστολή προς όλη την «καθολική εκκλησία»! Σύμφωνα με δημοσίευμα της ιστοσελίδας της εν Ελλάδι «καθολικής εκκλησίας»: «Η Ολομέλεια της Συνόδου για τη Συνοδικότητα, με επιστολή της που δημοσιεύθηκε κατά τις τελευταίες ημέρες των εργασιών της, απευθύνεται στα μέλη της Καθολικής Εκκλησίας, καλώντας τα να αναλάβουν ενεργό ρόλο στη ‘διάκριση και τη λήψη αποφάσεων’ της Εκκλησίας»[2]. Αυτόν ακριβώς τον νεφελώδη «ενεργό ρόλο» των παπικών πιστών, «βαπτίζει» ως «Συνοδικότητα» η επιστολή, αφήνοντας το παπικό «πρωτείο» ανέπαφο, μάλλον ενισχυμένο από αυτή την καρικατούρα της «Συνοδικότητας»!

Επίσης η επιστολή της «Ολομέλειας» δεν παραλείπει να παραθέσει και ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ομιλία του Πάπα Φραγκίσκου το 2021 κατά την έναρξη της συνοδικής διαδικασίας: «Η κοινωνία και η αποστολή διατρέχουν τον κίνδυνο να παραμείνουν αφηρημένες έννοιες, αν δεν καλλιεργήσουμε μια εκκλησιαστική πρακτική που να εκφράζει τη συγκεκριμενοποίηση της συνοδικότητας.…ενθαρρύνοντας την πραγματική συμμετοχή του καθενός και όλων». Κατά τον «πάπα» η Συνοδικότητα μέσα στους κόλπους της «Εκκλησίας» του πρέπει να γίνει ακόμη πιο συγκεκριμένη, μέχρι σημείου ώστε να εκφράζεται με «πραγματική συμμετοχή του καθενός και όλων». Επομένως όλοι, κληρικοί και λαϊκοί, τόσον αυτοί που είναι έμπειροι γνώστες των εκκλησιαστικών ζητημάτων, όσο και απλοί λαϊκοί, που είναι άμοιροι θεολογικής παιδείας και άσχετοι από εκκλησιαστική εμπειρία, καλούνται να παίξουν «ενεργό ρόλο» και να συμμετέχουν στις συνοδικές διαδικασίες.

Εδώ προφανώς θεληματικά αγνοεί ο ποντίφικας, ότι όλες οι Οικουμενικές και Τοπικές Σύνοδοι της αρχαίας Εκκλησίας συνεκροτούντο πρωτίστως και κυρίως από Επισκόπους και κατά δεύτερο λόγο από άλλους κληρικούς, με ικανή όμως θεολογική παιδεία, εμπειρία και γνώση των εκκλησιαστικών ζητημάτων και όχι από τον πρώτο τυχόντα λαϊκό, που θα θελήσει να παίξει «ενεργό ρόλο» στις συνοδικές διαδικασίες. Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Το δε δεύτερο είναι, ότι ο ποντίφικας, ενώ μιλάει για «συγκεκριμενοποίηση της συνοδικότητας», εν τούτοις, (αντιφάσκοντας με τον εαυτό του), δεν μας «συγκεκριμενοποιεί» και δεν μας εξηγεί, μέχρι που θα φθάνει ο «ενεργός ρόλος» τόσο των κληρικών, όσο και των λαϊκών, που θα λάβουν μέρος στις εν λόγω «Συνόδους». Σίγουρα όμως όχι μέχρι του σημείου να καταργεί το δαιμονικό «πρωτείο» του. Δεν μας εξηγεί επίσης, πως μπορεί να νοηθεί «ενεργός ρόλος» συνοδικού μέλους χωρίς δικαίωμα ψήφου, η οποία ψήφος θα είναι τόσο ισχυρή, ώστε να αγνοεί το παπικό «Πρωτείο». Είναι προφανής εν προκειμένω η υποκρισία του «Πάπα», ο οποίος αντί να επιστρέψει στην εκκλησιαστική παράδοση, στον αρχέγονο και διαχρονικό Συνοδικό Πολίτευμα της Εκκλησίας, μηχανεύεται δόλιους τρόπους, για να παρακάμψει το σκόπελο της εκκλησιαστικής Συνοδικότητας, προβάλλοντας μια ψεύτικη «Συνοδικότητα»!

Παρακάτω η επιστολή της «Ολομέλειας», εγκωμιάζοντας την παπικής εμπνεύσεως «Συνοδικότητα», γράφει: «Δεν πρόκειται για ιδεολόγημα, αλλά για μια εμπειρία που έχει τις ρίζες της στην αποστολική παράδοση»! Μ’ άλλα λόγια ταυτίζει τη γνήσια Συνοδικότητα της Αποστολικής και Κανονικής Παράδοσης με την παπικού τύπου «Συνοδικότητα», που όπως φάνηκε ακροθιγώς προηγουμένως, αποτελεί μια καρικατούρα Συνοδικότητος, η οποία ακυρώνει την είκοσι αιώνων γνήσια Συνοδικότητα της Εκκλησίας, αλλά και την δέκα αιώνων συνοδική παράδοση της Ορθόδοξης Δυτικής Εκκλησίας, μέχρι την υποδούλωσή της στους Φράγκους.

Στην επιστολή επίσης αναφέρεται: «Ελπίζουμε ότι οι μήνες που θα οδηγήσουν στη δεύτερη σύνοδο τον Οκτώβριο του 2024 θα επιτρέψουν σε όλους να συμμετάσχουν συγκεκριμένα στον δυναμισμό της ιεραποστολικής κοινωνίας που υποδηλώνει η λέξη “σύνοδος”»[3]. Εδώ δεν μας εξηγεί η επιστολή, με ποιο τρόπο η λέξη «Σύνοδος» υποδηλώνει τον «δυναμισμό της ιεραποστολικής κοινωνίας». Μια «Σύνοδος» που δεν συγκροτείται με τη δυνατότητα όλων των συνοδικών μελών να έχουν ισότιμη ψήφο, η οποία θα αγνοεί το παπικό «Πρωτείο», δεν μπορεί να είναι αληθινή Σύνοδος και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υποδηλώνει τον «δυναμισμό της ιεραποστολικής κοινωνίας». Αντίθετα μάλιστα, τότε ακριβώς χάνει τον «δυναμισμό της». Προφανώς εδώ οι πομπώδεις φράσεις, όπως «δυναμισμός της ιεραποστολικής κοινωνίας» είναι λέξεις κενές, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, χωρίς να ορίζουν στο ελάχιστο την γνήσια εκκλησιαστική Συνοδικότητα.

Η εν Ελλάδι παπική «εκκλησία» συνεδρίασε, μετά την λήψη της παπικής επιστολής, συσκέφτηκε για το μείζον αυτό θέμα και εξέδωσε επιστολή προς τον παπικό «κλήρο» και λαό, η οποία και αυτή δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της παπικής «εκκλησίας»[4]. Μεταξύ των άλλων τόνισε: «…συγκεντρωθήκαμε ανά ενορίες, ή Επισκοπές και ακούσαμε ότι ένα σημαντικό γνώρισμα της Εκκλησίας είναι η “συνοδικότητα”, που σημαίνει: βαδίζουμε μαζί στην ίδια οδό, μαζί με τον Χριστό, που μας οδηγεί στο σπίτι του Ουράνιου Πατέρα. Και τότε μας δόθηκε η δυνατότητα να πούμε την άποψή μας, ή τις ανάγκες και επιθυμίες μας, για να μάθουμε να βαδίζουμε μαζί με τους άλλους, ως “Εκκλησία συνοδική”»[5]. Η αντίληψη ότι Συνοδικότητα σημαίνει «βαδίζουμε μαζί στην ίδια οδό, μαζί με τον Χριστό, που μας οδηγεί στο σπίτι του Ουράνιου Πατέρα» ουδεμία σχέση έχει με το Συνοδικό Πολίτευμα της Εκκλησίας, διότι ουδείς Πατέρας και ουδεμία γνήσια Σύνοδος την όρισε ως τέτοια! «Η δυνατότητα να πούμε την άποψή μας, ή τις ανάγκες και επιθυμίες μας, για να μάθουμε να βαδίζουμε μαζί με τους άλλους» δεν είναι Συνοδικότητα, αλλά ο αυτονόητος τρόπος χριστιανικής ζωής και τίποτε περισσότερο. Εν προκειμένω θα συμβουλεύαμε, με αγάπη την «Ιεραρχία» της εν Ελλάδι «παπικής εκκλησίας» να διαβάσει καλύτερα την δισχιλιόχρονη Κανονική Παράδοση της Εκκλησίας, για να μάθει, ποια είναι η γνήσια Συνοδικότητα της Εκκλησίας και όχι αυτή που της «σέρβιρει» το Βατικανό.

Κλείνουμε με την παρατήρηση, ότι αυτή η κάλπικη Συνοδικότητα είναι μια ακόμα καλοστημένη παγίδα, για να παγιδευτεί η Ορθοδοξία μας. Και το ανησυχητικό είναι ότι την παγίδα αυτή αδυνατούν να διακρίνουν οι θερμοί θιασώτες της «ενώσεως των εκκλησιών», οι οποίοι αντιμετωπίζουν με ενθουσιασμό την νέα παπική δολιότητα, ότι δήθεν ο Παπισμός «άλλαξε» και το χειρότερο, πασχίζουν μαζί με τους συνομιλητές τους να εναρμονίσουν την γνήσια Συνοδικότητα της Ορθοδοξίας με το «Πρωτείο» του «Πάπα»!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

[1] https://www.oodegr.com/oode/biblia/papas1/kef2.htm

[2]https://cen.gr/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C/

[3] Όπου ανωτέρω

[4]https://cen.gr/%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b8%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%ad%ce%ba%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%ce%bd-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%85/

[5] Όπου ανωτέρω.

Απόwww.platy-kalamatas-messinias.grPosted at1:02:00 μ.μ.

Κοινή χρήση

Labels#ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, #ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΆΡΘΡΑ, #ΕΚΚΛΗΣΙΑ - ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ, #ΕΛΛΑΔΑ, #ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, #ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ, #ΝΕΑ ΡΩΜΗ, #p, #PLATI, #PLATY, #PLATY MAGAZINE

Αρχική Σελίδα

Καιρός

Ο καιρός στην Καλαμάτα:

+20°C Patchy rain nearby ↗4km/h

Ημερολόγιο

📅

February 2024

Sun	Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29

Αναζήτηση σε αυτό τον ιστόλογο

Διαφήμιση

Ads 300 x 250

Εορτολόγιο

Εορτάζει: Tryfonas

Δημοφιλή άρθρα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΟΣΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΕΝΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΞΟΔΑ ΚΙΝΗΣΗΣ…!!!!
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΙ Μ…
Η ΑΡΚΑΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ «ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΝΘΥΠΑΣΠΙΤΡΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ ΕΤΩΝ 35
Η Αρκαδία και οι Ένοπλες Δυνάμεις «αποχαιρέτησαν την Ανθυπασπίτρια Παναγιώτα …
ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΔΑΓΚΩΜΑ ΣΚΥΛΙΟΥ ΣΤΟ ΠΛΑΤΥ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
Σκυλί, αδέσποτο πιθανότατα, δάγκωσε γυναίκα χθες, στο Πλατύ και χρειάστηκε να…
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ
Του, Βασιλείου Δημ. Γεωργιόπουλου* Υπάρχουν στιγμές στη ζω…
ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΑΣ ΤΗΝ ΕΚΛΕΚΤΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΑ
Μέσα στις ραγδαίες πολίτικες εξελίξεις των τελευταίων ημερών, που ή…
Τραχανάς και πως φτιάχνεται (8 συνταγές)
Τραχανάς και πως φτιάχνεται (8 συνταγές) Τούτο το άρθρο είναι αφιερωμένο στι…
ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ 2023 ΑΠΟ ΤΟ PLATY NEWS. GR
ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2023 Με την ευκαιρία του εορτασμού του Αγίου Πάσχα κα…
ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ 2023 ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
Με ιδιαίτερη χαρά και τιμή, σας παρουσιάζουμε τις μοναδικές, ξεχωρι…
ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΣ ΜΕ ΣΑΛΤΣΑ ΝΤΟΜΑΤΑΣ (ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ)
Πολύ γρήγορη παραδοσιακή μεσσηνιακή συνταγή, νηστίσιμη. Συνοδέψτε τη με τη…
ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΆΡΙΣ Η ΜΙΚΡΗ ΦΑΡΜΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΠΟΥ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΜΑΓΕΙΡΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος δανείστηκε για να βγάλει τα πρώτα του χωριάτικα α…

Ετικέτες

12Ο ΠΕΑ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1821 1940 2022 5G 77 ΜΕ 9Ο ΣΠ ΑΓΓΛΙΑ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΑΓΙΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ ΑΕΙ ΑΕΚ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΕΡ. ΜΟΥΣΤΑΚΗΣ ΑΘΗΝΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΝΕΑ ΑΙ ΑΙΓΑΙΟ ΑΙΓΙΟ ΑΙΜΑ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΑΛΒΑΝΙΑ ΑΛΟΓΑ ΙΠΠΟΙ ΑΛΩΝΙΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΑΛΩΝΙΣΜΑ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΝΔΑΝΙΑ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑ ΜΠΟΥΖΑ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ ΑΟΖ ΚΥΠΡΟΥ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΑΠΟΚΡΙΑ ΑΡ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΑΡΗΣ ΓΑΛΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΚΑΔΙΑ ΑΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΑΡΦΑΡΑ ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΒΑΛΥΡΑ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΣΚΟΛΑΡΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΗΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ ΒΙΑΣΜΟΣ ΒΙΒΛΙΟ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΝΤΕΟ ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΣ ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΒΟΥΛΚΑΝΟΣ ΒΡΟΜΩΒΡΥΣΗ ΒΡΥΣΗ ΤΟΥ ΤΖΟΥΜΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΝΥΧΤΑ ΓΑΛΛΙΑ ΓΑΜΟΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ ΓΕΝΝΗΤΟΥΡΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΓΗΠΕΔΟ ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΒΑΣ ΓΛΥΚΑ ΓΟΕΒ ΓΡΙΠΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΔΕΔΔΗΕ ΔΕΗ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ ΔΕΣΥΛΛΑ ΔΕΥΑΚ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ. ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΔΗΜΟΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΔΙΑΒΟΛΙΤΣΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΕΘΝΗ ΕΚΘΕΣΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΔΡΑ ΔΡΑΜΑΛΗΣ ΔΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΕΑΑΣ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ – ΕΡΕΥΝΑ – ΙΣΤΟΡΙΑ - ΓΕΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΕΚΑΒ ΕΚΔΡΟΜΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ - ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ ΕΛΙΕΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ ΕΛΙΣΜΕ ΕΛΛΑΔΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΡΟΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ ΕΛΛΗΝΟΜΝΗΜΟΝΕΣ ΕΜΑΚ ΕΜΒΟΛΙΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΕΜΥ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΟΚΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΕΥΝΕΣ ΓΝΩΜΗΣ – ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΕΡΝΤΟΥΑΝ ΕΡΤ ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΕΥΧΕΣ ΕΦΟΡΙΑ Ζ ΖΕΛΕΝΣΚΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΗΠΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑΥΜΑΤΑ ΘΕΑΤΡΟ ΘΕΡΙΣΜΑ ΘΕΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΘΛΙΨΗ ΘΟΥΡΙΑ ΙΑΠΩΝΙΑ ΙΑΤΡΟΣ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΟΥΛΚΑΝΟΥ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΗΜΙΟΒΑΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΡΟΦΗΤΗ ΙΩΗΛ ΙΕΡΟ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΛΑΤΕΟΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΛΑΤΕΩΣ ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΙΘΩΜΗ ΙΜΒΡΟΣ ΙΠΠΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ ΙΡΑΝ ΙΣΘΜΟΣ ΙΣΛΑΜ ΙΣΠΑΝΙΑ ΙΣΡΑΗΛ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΛΥΜΝΟΣ ΚΑΝΑΔΑΣ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ ΚΑΡΑΓΚΙΩΖΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΑΡΒΕΛΙ ΚΑΡΕΛΙΑ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΑΡΠΑΘΟΣ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ ΚΑΤΑΡΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΚΔΑΠ ΑΜΕΑ ΚΕΝΕΝΤΙ ΚΗΔΕΙΑ ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΙΕΒΟ ΚΙΝΑ ΚΙΝΑΛ ΚΚΕ ΚΛΟΠΕΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ ΚΟΡΕΑ ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ ΚΟΥΤΣΑΒΙΤΙΚΗ ΦΟΡΕΣΙΑ ΚΡΑΣΙ ΚΡΗΤΗ ΚΤΕΛ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΥΝΗΓΙ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ ΚΥΠΡΟΣ ΚΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΛΑΔΑ ΛΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ ΛΑΜΠΡΟΣ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΛΑΡΙΣΑ ΛΕΝΙΝ ΛΗΜΝΟΣ ΛΙΜΕΝΙΚΟ ΣΩΜΑ ΛΙΜΝΗ ΛΥΚΕΙΟ ΜΑΓΑΖΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΝΗ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΑΔΑΜ ΓΚΡΟΓΚΟΥ ΜΑΣΚΑ ΜΑΥΡΗ ΘΥΕΛΛΑ ΜΑΥΡΟΖΟΥΜΕΝΑ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ ΜΕΡΑ25 ΜΕΡΚΕΛ ΜΕΣΣΗΝΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΕΤΑΞΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΟΥΡΑ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΜΟΣΧΑ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΑΣΑΚΙΔΗΣ ΜΠΑΣΚΕΤ ΜΥΚΟΝΟΣ ΝΑΘΑΝΑΗΛ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΝΕΑ ΕΙΣΟΔΟ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΝΕΑ ΡΩΜΗ ΝΕΑ ΡΩΜΗ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ ΝΕΔΟΥΣΑ ΝΕΚΡΟΙ ΝΕΡΟ ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΝΙΚΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΦΛΑΡΗΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΝΥΧΤΑ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΡΟΜΑ ΟΔΥΝΗ ΟΘΩΝΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΟΙΧΑΛΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΟΠΚΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ ΟΣΕ ΟΣΦΠ ΟΤΕ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΑΓΩΤΟ ΠΑΪΣΙΟΣ ΠΑΚΟΕ ΠΑΜΙΣΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΥΛΚΑΝΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΤΑΦΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΥΡΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΚΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ ΠΑΟ ΠΑΟΚ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΔΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΛΟΓΡΙΑΣ ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΠΟΥΚΑΣ ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΠΑΡΑΤΡΑΓΟΥΔΑ ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΧΑ ΠΑΤΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΠΕΝΘΟΣ ΠΕΡΣΙΑ ΠΕΤΑΛΙΔΙ ΠΕΤΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕΑΣ ΠΕΥΚΟ ΠΗΔΗΜΑ ΠΙΠΙΝΑ ΚΟΥΜΑΝΤΟΥ ΠΛΑΤΥ ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΛΟΙΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΛΙ ΠΟΛΙΑΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΛΙΜΝΙΟ ΠΟΝΟΣ ΠΟΡΝΗ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΤΟ ΠΟΥΤΙΝ ΠΡΙΓΚΙΠΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΠΤΥΧΙΟ ΠΤΩΧΟΣ ΠΥΛΟΣ ΠΥΡΓΟΣ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑ. ΡΩΣΙΑ ΣΑΜΑΡΑΣ ΣΑΜΟΣ ΣΔΟΕ ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΕΡΒΙΑ ΣΚΑΛΑ ΟΙΧΑΛΙΑΣ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΣΤΑΣΙΜΟ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ ΣΤΟΥΠΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΥΡΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΑ ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΤΡΟΜΗΤΟΥ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΤΡΟΜΗΤΟΥ ΠΛΑΤΥ ΤΑΜΠΑΡΗΣ ΤΑΤΟΥΛΗΣ ΤΑΥΓΕΤΟΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΤΕΙ ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ ΤΖΑΚΙΑ ΤΖΑΜΟΥΡΑΝΗΣ ΤΖΟΥΜΗΣ ΤΗΝΟΣ ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΠΛΑΤΕΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΡΑΝΟΥΛΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑ ΤΡΟΧΑΙΟ ΤΣΑΚΩΝΑ ΤΣΙΟΔΡΑΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΥΓΕΙΑ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΦΑΓΗΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΦΛΑΡΙΟΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΦΟΝΙΚΟ ΦΡΙΚΗ ΦΥΛΑΚΗ ΦΩ ΦΩΤΑ LED ΦΩΤΙΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΧΑΡ ΧΑΡΔΑΛΙΑΣ ΧΑΣΙΣΙ ΧΟΡΤΑΡΕΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΚΑΠΟΥΤΣΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΣ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ ΩΝΑΣΕΙΟ ΩΝΑΣΗΣ BEETLE C COVID-19 E FACEBOOK FAKE NEWS GAY I INSTAGRA INSTAGRAM INTERNET LOCKDOWN MAGAZINE P PLATI PLATY PLATY MAGAZINE PLATY NEWS SEX SIEMENS SOCIAL MEDIA T TWITTER VIDEO

Adsense

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2024

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ, ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ, ΙΑΤΡΙΚΗ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 22α Ιανουαρίου 2024

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ, ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ, ΙΑΤΡΙΚΗ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ

ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

Τον τελευταίο καιρό η ελληνική κοινωνία συνταράσσεται, διχάζεται,

προβληματίζεται και ανησυχεί με την εκπεφρασμένη απόφαση της κυβέρνησης να

φέρει στο ελληνικό κοινοβούλιο σχέδιο νόμου, που προβλέπει την καθιέρωση

«γάμου» των ομοφυλόφιλων «ζευγαριών» και την υιοθέτηση παιδιών από αυτά.

Αδυνατούμε να κατανοήσουμε την σπουδή της κυβέρνησης και την δήθεν

«αναγκαιότητα» να φέρει έναν τέτοιο νόμο, τον αίσχιστο, (για κάποιους ειδήμονες),

από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, κονιορτοποιώντας το οικογενειακό δίκαιο.

Δεν είναι άνευ σημασίας και ο χρόνος, που το φέρνει η κυβέρνηση για ψήφιση,

γνωρίζοντας ότι ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας θα έχει σημαντικές επιπτώσεις

στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Να σημειώσουμε ακόμη, πως το εν λόγω νομοσχέδιο

έχει διχάσει όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος και μάλιστα την κυβερνητική

παράταξη, όπου σημαντικός αριθμός βουλευτών, ακόμη και υπουργών, έχουν

δηλώσει ότι δεν θα το ψηφίσουν. Ενδεικτική εν προκειμένω η αρνητική θέση του

Κ.Κ.Ε., που δήλωσε στη Βουλή διά του Γενικού Γραμματέως της ότι «η ρύθμιση

προσβάλλει τις έννοιες της πατρότητος και της μητρότητος». Είναι δεδομένο ότι

ασκούνται από κέντρα του εξωτερικού ισχυρές πιέσεις στον Πρωθυπουργό, να

ψηφιστεί το συντομότερο δυνατό κατ’ απαίτηση του παγκόσμιου και πανίσχυρου

πλέον «λόμπυ» των ΛΟΑΤΚΙ+. Ακόμη φημολογείται ότι ασκούν ασφυκτικές πιέσεις

και οργανώσεις ομοφυλοφίλων του εσωτερικού και μάλιστα άμεσων συνεργατών του

Πρωθυπουργού.

Τα επιχειρήματα που προβάλλει, τόσον ο Πρωθυπουργός, όσο και μέλη της

Κυβέρνησης είναι η δήθεν «αναγκαιότητα της εφαρμογής ισότητας στο γάμο,

ανεξάρτητα από το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό», και η «διασφάλιση

των δικαιωμάτων των παιδιών» των ομοφυλοφίλων «ζευγαριών». Ωστόσο

πιστεύουμε ακράδαντα ότι αυτά είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις», διότι, όπως έχουν

αποφανθεί διαπρεπείς νομικοί, «το ήδη υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο παρέχει

επαρκή νομική κάλυψη, ισότιμη με εκείνη που παρέχει στους ετεροφυλόφιλους

έγγαμους. Με το ν. 4356/2015 προβλέπεται το σύμφωνο συμβίωσης και μεταξύ

ατόμων του ιδίου φύλου, ενώ με το ν. 4358/2018 επιτράπηκε η αναδοχή τέκνων και

για τους συμβιούντες με σύμφωνο συμβίωσης, ακόμη και του ίδιου φύλου». 1 Το

1 https://www.nikh.gr/arthra/arthra/787-gamos-omofylon-nikh

μόνο που ενδεχομένως απομένει είναι μια απλή νομοθετική ρύθμιση για τα παιδιά,

που βρίσκονται εγκλωβισμένα σ’ αυτές τις «οικογένειες».

Γύρω από το θέμα των ομοφυλοφιλικών σχέσεων ασχολήθηκε το Γραφείο μας και

παλαιότερα με αρκετές ανακοινώσεις μας. Επειδή όμως με το επίμαχο νομοσχέδιο

επιχειρείται, στο όνομα της ισότητας και της αποδοχής της διαφορετικότητας, η

αποδόμηση της ευαγγελικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας, αλλά και αιώνιες αξίες,

αρχές και Παραδόσεις του Ελληνικού Έθνους, θεωρήσαμε αναγκαίο να συντάξουμε

την παρούσα σύντομη μελέτη μας. Σ’ αυτή θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το

ανακύψαν σοβαρότατο θέμα από την θεολογική, οντολογική, ιατρική,

κοινωνιολογική και ιστορική του πλευρά, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι δεν το

εξαντλούμε, αλλ’ ότι απλώς το τοποθετούμε στις πραγματικές του διαστάσεις και όχι

όπως θέλουν να το παρουσιάζουν οι υποστηρικτές της.

***

Θεολογική θεώρηση.

Όπως έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν, οι ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές

σχέσεις δεν είναι μια απλή και για πολλούς «φυσιολογική πραγματικότητα», αλλά

ένα θέμα που έχει πρωτίστως τεράστιες θεολογικές διαστάσεις. Δεν πρόκειται για

φυσιολογική κατάσταση, αλλά για σαφέστατη εναντίωση στη διδασκαλία της

Εκκλησίας μας και συγχρόνως για ξεκάθαρη, από κάθε άποψη, διαστροφή της

ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας.

Όπως είναι γνωστό από την βιβλική διήγηση της Γενέσεως, οι συζυγικές σχέσεις

ανδρός και γυναικός αποτελούν μεταπτωτικό φαινόμενο. Ο «Αδάμ έγνω Εύαν την

γυναίκα αυτού», (Γεν.4,1), αφού πλέον παρέβη την εντολή του Θεού και εξεβλήθη

του παραδείσου. Υιοθετούνται δε από τον Θεό οι σχέσεις αυτές ως οι μόνες κατά

φύσιν ανθρώπινες σχέσεις, μέσα στους όρους της οικονομίας του Θεού και ως

αντίδοτο, τρόπον τινά, του βιολογικού θανάτου, που ήταν αποτέλεσμα του

πνευματικού θανάτου εξ’ αιτίας της αμαρτίας. Είναι λοιπόν προφανές, ότι συζυγικές

σχέσεις ανδρός με άλλον άνδρα, ή γυναικός με άλλην γυναίκα αποτελούν μία παρά

φύσιν κατάσταση, ένα είδος σεξουαλικής διαστροφής, ξένο και άγνωστο όχι μόνο

στο αρχικό σχέδιο της δημιουργίας του ανθρώπου, αλλά και στο σχέδιο της

οικονομίας του, μετά δηλαδή την πτώση των πρωτοπλάστων, αφού ήταν αδύνατον να

υπάρξει μιά τέτοιου είδους σχέση στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος.

Τούτο μαρτυρεί πέραν των άλλων η ίδια η οντολογία της κατασκευής του

ανθρώπου. Η κατασκευή δηλαδή υπό του Θεού των γεννητικών οργάνων ανδρός και

γυναικός αποτελούν τρόπον τινά ένα οδοδείκτη, που μας δείχνει ποιά είναι η κατά

φύσιν σχέσις και ποιά η παρά φύσιν. Πέραν τούτου πουθενά στο ζωϊκό βασίλειο δεν

συναντούμε μιά τέτοιου είδους παρά φύσιν σχέση, πράγμα το οποίον μαρτυρεί

ξεκάθαρα, ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί θλιβερό «προνόμιο» μόνο των ανθρώπων,

ως αποτέλεσμα αποκλειστικά μιάς διεστραμένης επιλογής και όχι ως οργανική

πάθηση. Όπως παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τα ζώα «ουκ οίδε

τούτον τον έρωτα, αλλ’ έστηκεν είσω των της φύσεως όρων. Καν μυριάκις

κοχλάζει, τους της φύσεως ουκ ανατρέπει νόμους». 2

Την τελεία αποστροφή, αλλά και την οργή του Θεού, απέναντι στο πάθος αυτό

εκδηλώνει ο Θεός για πρώτη φορά στους κατοίκους των Σοδόμων και Γομόρων, που

είχαν γίνει διαβόητοι για τις πολλές αμαρτίες των, κυρίως όμως για το αμάρτημα της

ομοφυλοφιλίας, σύμφωνα με την διήγηση της Γενέσεως, (κεφ.19). Ο Θεός

εξολοθρεύει τους κατοίκους των πόλεων αυτών, ρίχνοντας πύρ και θείον από τον

ουρανό. Αργότερα, στη Μωσαϊκή Νομοθεσία, το πάθος αυτό χαρακτηρίζεται από τον

Θεό ως βδέλυγμα: «Ος εάν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα

εποίησαν αμφότεροι. Θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοι εισίν» (Λευϊτ.20,13). Στην

Καινή Διαθήκη ο απόστολος Παύλος στιγματίζει με τα μελανώτερα χρώματα στις

επιστολές του την σεξουαλική αυτή διαστροφή: «αι τε γαρ θήλειαι αυτών

μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες

αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις

αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την

αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες… οι τοιαύτα

πράσσοντες άξιοι θανάτου εισίν» (Ρωμ.1,26-32). Στην Α΄ προς Κορινθίους

επιστολή προσθέτει: «μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί,

ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ου

λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι», (Α΄Κορ.6,9-11).

Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, ακολουθούντες την διδασκαλία της Αγίας

Γραφής, στηλιτεύουν και αυτοί κατά παρόμοιο τρόπο το πάθος και υποδεικνύουν τον

τρόπο της θεραπείας του. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένους εξ’ αυτών: Ο άγιος

Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ονομάζει το πάθος αυτό «κολοφώνα των κακών». 3 Στην

ερμηνεία της προς Ρωμαίους επιστολής το θεωρεί ασυγκρίτως χειρότερο από όλα τα

άλλα πάθη: «Πάντα μεν ουν άτιμα τα πάθη, μάλιστα δε η κατά των αρρένων

μανία, ότι την κατά φύσιν ατιμάσαντες επί την παρά φύσιν έδραμον. Δυσκολώτερα

δε τα παρά φύσιν και αηδέστερα. Εσχάτης εστίν απωλείας δείγμα…Τούτους εγώ

και ανδροφόνων χείρους είναι φημί…Και όπερ αν είποις αμάρτημα, ουδέν ίσον

ερείς της παρανομίας ταύτης…Τοσούτον πορνείας χείρον εστίν, όσον ουδέ έστιν

ειπείν». 4 Παρά κάτω προσδιορίζει την αιτία του κακού: «Πόθεν η επίτασις της

επιθυμίας ταύτης; Από της του Θεού εγκαταλείψεως». 5 Κατά παρόμοιο τρόπο

ομιλεί και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Ουδενός γαρ χρησίμου χάριν την φύσιν

μετατιθέντες, ή ασελγείας ένεκεν, την θεόπλαστον και ανδροπρεπή μορφήν

διαφθείρουσιν, εκουσίως πολλάκις, ή υπό άλλων υπομένειν αναγκαζόμενοι τούτο,

ως λοιμοί της φύσεως και του γένους πολέμιοι και σπίλοι πολιτείας και ζωής

2 Προς τους πολεμούντας τον μοναχικόν βίον, Γ΄, PG 47,362.

3 Προς τους πολεμούντας…ο.π., PG 47,360.

4 Προς Ρωμαίους Ε΄, PG 60,416-420.

5 Προς Ρωμαίους Ε΄, PG 60,417-418.

εφύβριστοι γίνονται…Ουδέν γαρ αληθώς μυσαρώτερον, ή ακαθαρτώτερον των

ούτω πορνευομένων τε και πορνευόντων». 6 Ο Μέγας Βασίλειος στον Ζ΄ Κανόνα

του συγκαταριθμεί τους ομοφυλοφίλους με τους κτηνοβάτες, τους φονείς, τους

φαρμακούς, τους μοιχούς και τους ειδωλολάτρες: «Αρρενοφθόροι και ζωοφθόροι

και φονείς και μοιχοί και ειδωλολάτραι της αυτής καταδίκης εισίν ηξιωμένοι,

ώστε όν έχεις επί των άλλων τύπον και επί τούτων φύλαξον». 7 Παρά κάτω στον ΞΒ΄

Κανόνα του ορίζει τον τρόπον της θεραπείας του πάθους με αποχή 15 χρόνων από

την θεία κοινωνία: «Ο την ασχημοσύνην εν τοις άρρεσιν επιδεικνύμενος, τω χρόνω

του εν τη μοιχεία παρανομούντος οικονομηθήσεται». 8 Τέλος ο άγιος Νικόδημος ο

αγιορείτης, σχολιάζοντας τον παρά πάνω Ζ΄ Κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου, λέγει

ότι: «Τόσον δε φοβερόν πράγμα είναι η αρσενοκοιτία, καθώς στοχάζεται ένας

διδάσκαλος, ώστε οπού ο ίδιος ο Θεός ηθέλησε να καταβή προσωπικώς διά να ιδή,

αν τη αληθεία ενεργήται τοιαύτη αμαρτία, ωσάν να μην επίστευε καλά, αν ήτο

δυνατόν να ευρεθή επάνω εις την γήν μία τοιαύτη τερατώδης κακία». 9

Προβάλλουν κάποιοι τον ισχυρισμό πως η προσωπική ζωή του καθενός είναι

απαραβίαστη και κατά συνέπεια το σώμα του καθενός του ανήκει και μπορεί να το

χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Ωστόσο τέτοιου είδους ισχυρισμούς μπορούν να

προβάλλουν μόνον άθεοι και άπιστοι, ή οπαδοί άλλων θρησκευμάτων, που δεν είναι

βαπτισμένοι και δεν αποτελούν μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σ’ όλους αυτούς ο

Θεός σέβεται την ελευθερία της βουλήσεώς των και τις όποιες επιλογές των και τους

αφήνει να ζήσουν σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα θελήματά των. Σε όσους όμως

είναι βαπτισμένοι δεν ισχύει το ίδιο, διότι σύμφωνα με την διδασκαλία της

Εκκλησίας μας το ανθρώπινο σώμα ως δημιούργημα του Θεού, ως ναός του Αγίου

Πνεύματος, (Β΄Κορ.6,16), αλλά και ως μέλος του σώματος του Χριστού,

(Α΄Κορ.6,15), δεν ανήκει στους εαυτούς μας αλλά στον Χριστό: «Ουκ εστέ εαυτών,

ηγοράσθητε γαρ τιμής», (Α΄Κορ.6,19-20). Και επομένως δεν μπορούμε, να το

χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε και να το παραδίνουμε στην ακολασία και στην

φθορά της αμαρτίας. Διαφορετικά «ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει φθερεί τούτον

ο Θεός, ο γαρ ναός του Θεού άγιος εστίν, οίτινες εστέ υμείς», (Α΄Κορ.3,18). Μόνον

μέσα στον ευλογημένο από τον Θεόν γάμο, ως ερωτική σχέση άρρενος και θήλεος, ή

στην ευλογημένη από τον Θεό κατάσταση της Παρθενίας, στην οποία όμως υπάρχει

άλλου είδους, πνευματικός γάμος, ο γάμος με τον επουράνιο νυμφίο Χριστό, βρίσκει

ο άνθρωπος την εν Χριστώ ολοκλήρωση και θέωσή του και εν τέλει την σωτηρία

του. Είναι ευνόητο ότι για την Εκκλησία μας και όχι μόνο γι’ Αυτήν, «τρίτο φύλο»,

transexual, εκτός του άνδρα και της γυναίκας, δεν υπάρχει. Αν κάποιοι πιστεύουν το

αντίθετο, αυτό για την Εκκλησία μας αποτελεί φυσική διαστροφή. Και εφ’ όσον δεν

υπάρχει «τρίτο φύλο», δεν υπάρχει, (δεν πρέπει να υπάρχει), ερωτική σχέση εκτός

6 Λόγος στηλιτευτικός κατά ευνούχων ΙΘ΄, PG 77,1108-1109.

7 Μεγ. Βασιλείου, Κανών Ζ΄, Νικοδήμου Αγιορείτου, Πηδάλιον, Εκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ.593.

8 Μεγ. Βασιλείου, Κανών ΞΒ΄, Νικοδήμου Αγιορείτου…ο.π. σελ.622.

9 Νικοδήμου Αγιορείτου…ο.π. σελ.594.

αυτής του άρρενος και του θήλεος. Άλλωστε και στην τραγική αυτή συμπεριφορά

επιχειρείται άτεχνος απόπειρα μιμήσεως του ετέρου φύλου, διότι και εις τους

άρρενας και τας θήλεις ομοφυλοφίλους το ένα μέρος αποπειράται να μιμηθεί το

έτερον φύλον.

****

Οντολογική θεώρηση.

Μια βαθιά μελέτη του μεγαλείου του ανθρώπου και των καταπληκτικών

ψυχοσωματικών λειτουργιών του αποδεικνύουν τη θαυμαστή θεία κατασκευή του.

Το κάθε όργανο του σώματός του αποτελεί και ένα ξεχωριστό θαύμα. Ο άνθρωπος

είναι το στολίδι και η κορωνίδα της θείας δημιουργίας. Ο Θεός τον έπλασε κατ’

εικόνα του και τον επροίκισε με θεία χαρίσματα, λογικό και ελεύθερο, άφθαρτο και

αθάνατο, ηγεμόνα όλης της κτίσεως, για να ζή μέσα στον παράδεισο σε κατάσταση

μακαριότητος και ευτυχίας, ευρισκόμενος σε συνεχή κοινωνία με τον δημιουργό του.

Αυτή την αρχέγονη μακαριότητά του είχε επισημάνει και ο ονομαστός αρχαίος

Έλληνας ποιητής Μένανδρος, (342-292 π.Χ.): «Ως χαρίεν άνθρωπος, όταν

άνθρωπος ή». Ο άνθρωπος είναι όντως χαριτωμένο ον, όταν διατηρεί τη θεόπλαστη

ψυχοσωματική του ωραιότητα.

Δυστυχώς όμως η πτώση των πρωτοπλάστων και η είσοδος της αμαρτίας στην

ανθρωπίνη φύση, έφερε σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα την υποδούλωσή της στη

φθορά και στο θάνατο. Υποδουλωμένος στα πάθη του ο άνθρωπος και πίπτοντας από

πτώση σε πτώση, αμαύρωσε σταδιακά και προοδευτικά την ψυχοσωματική του

«ωραιότητα» και διέστρεψε τις ψυχοσωματικές του λειτουργίες, έτσι ώστε να

επαληθεύεται ο λόγος του απόστολου «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» 10 .

Οι ομοφυλόφιλες σεξουαλικές σχέσεις αποτελούν μια από τις κυριότερες

περιπτώσεις παράχρησης των σωματικών οργάνων του ανθρώπου, με επιζήμιες

επιπτώσεις και συνέπειες σε όλες τις ψυχοσωματικές λειτουργίες του. ΄Οπως μας

διδάσκει η ιατρική επιστήμη, το κάθε όργανο και το κάθε μέλος του ανθρωπίνου

σώματος είναι προορισμένο από τον Θεό, για να φέρει εις πέρας μια συγκεκριμένη

αποστολή. Επίσης σύνολα οργάνων, τα οποία συνεργάζονται μεταξύ τους,

συγκροτούν τα λεγόμενα συστήματα, για να φέρουν εις πέρας συγκεκριμένες

λειτουργίες του οργανισμού. Έτσι έχουμε το αναπνευστικό σύστημα, το

κυκλοφοριακό, το πεπτικό κ.λ.π. Το αναπνευστικό σύστημα είναι προορισμένο να

επιτελέσει μόνο την αναπνευστική λειτουργία και καμία άλλη. Το ίδιο ισχύει για όλα

τα συστήματα και όργανα. Το μάτι, για παράδειγμα, είναι προορισμένο για τη

λειτουργία της οράσεως και όχι της ακοής. Το αυτί για τη λειτουργία της ακοής και

όχι της οράσεως κ.ο.κ. Όλα επιτελούν τη συγκεκριμένη λειτουργία, για την οποία τα

έπλασε ο Θεός και καμία άλλη. Αν λ.χ. προσπαθήσουμε να πιούμε νερό από τη μύτη

10 Ρωμ.6,23

θα πνιγούμε. Αν επιχειρήσουμε να αναπνεύσουμε από τα αφτιά, κλείνοντας τη μύτη,

θα πάθουμε ασφυξία. Αν προσπαθήσουμε να περπατάμε με τα χέρια, θα πληγούμε

από σκελετικά προβλήματα. Και το χειρότερο, αν προσπαθήσουμε να τραφούμε από

την έξοδο του πεπτικού μας συστήματος, καταργώντας τη λειτουργία του στόματος,

θα πεθάνουμε από ασιτία!

Επίσης όλα τα συστήματα λειτουργούν αυτόματα, ανεξάρτητα από τη θέλησή μας,

εκτός μόνον από την αναπαραγωγική – γενετήσια λειτουργία. Για παράδειγμα, δεν

μπορούμε να σταματήσουμε, αν θελήσουμε, τη νεφρική μας λειτουργία. Μπορούμε

όμως, αν θελήσουμε, να θέσωμε υπό έλεγχο, δηλαδή να αναστείλουμε πλήρως, ή να

αναβάλουμε, την αναπαραγωγική – γενετήσια λειτουργία μας. Και όχι μόνο να την

θέσωμε υπό έλεγχο, αλλά και να την διαστρέψουμε, χρησιμοποιώντας άλλα όργανα,

που προορίζονται για άλλες λειτουργίες, όπως αυτό συμβαίνει στις ομοφυλοφιλικές

σχέσεις. Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία, διότι αποτελεί την αφετηρία των εν

λόγω παρά φύσιν σχέσεων. Έχει σημασία επίσης να τονιστεί ότι όλα τα συστήματα

παράγουν ένα έργο και φέρνουν ένα αποτέλεσμα. Η μόνη περίπτωση, στην οποία δεν

παράγεται κανένα έργο και κανένα αποτέλεσμα στην αναπαραγωγική λειτουργία,

είναι όταν διαστρέφεται η λειτουργία των γεννητικών οργάνων, όπως αυτό συμβαίνει

στις παρά φύσιν ομοφυλοφιλικές σχέσεις.

Ο Θεός Δημιουργός, με την άπειρη σοφία Του, έπλασε τα γεννητικά όργανα του

ανδρός και της γυναικός κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να λειτουργούν από

κοινού και σε συνδυασμό μεταξύ τους, (και ποτέ από μόνα τους), για να επιτελέσουν

την αναπαραγωγική – γενετήσια λειτουργία και να φέρουν ως αποτέλεσμα, τη

γέννηση τέκνων. Ο Θεός δηλαδή εν τη πανσοφία του προόρισε, ώστε η γέννηση

νέων ανθρωπίνων υπάρξεων να είναι αποτέλεσμα της θελήσεως και της συνέργειας

δύο ανθρώπων, και μάλιστα πάντοτε αντιθέτου φύλου, και ποτέ ενός. Αυτός ο

βιολογικός νόμος ισχύει απαρέγκλιτα σε όλο το ζωϊκό βασίλειο.

Τα γεννητικά όργανα του άνδρα και της γυναίκας είναι συγκεκριμένα και δεν

μπορούν να αντικατασταθούν, απλούστατα διότι αυτά διαπλάθονται στην ενδομήτρια

ζωή του εμβρύου με βάση τον γενετικό κώδικα DNA των χρωματοσωμάτων του

φύλου Χ και Υ. Εφόσον τα όργανα αυτά δεν λειτουργούν, για κάποιους

αντικειμενικούς λόγους, τότε μιλάμε για αναπηρία, οπότε έρχεται η επιστήμη της

ιατρικής να τη διορθώσει, εφ’ όσον αυτό είναι εφικτό.

Έχει σημασία επίσης να σημειωθεί, ότι η οντολογία του ανθρώπου είναι δεδομένη

και κανένας δεν μπορεί να την αλλάξει, ή να την αμφισβητήσει. Όπως μας διδάσκει η

επιστήμη της βιολογίας, το ανθρώπινο είδος έχει συγκεκριμένο γενετικό υλικό, (το

λεγόμενο DNA), με συγκεκριμένο αριθμό χρωματοσωμάτων. Στον άνθρωπο

αποτελείται από 23 ζεύγη χρωματοσωμάτων και σε κάθε άλλο είδος του ζωϊκού

βασιλείου ο αριθμός αυτός είναι διαφορετικός. Επί πλέον «το φύλο του κάθε ατόμου

καθορίζεται από τα χρωματοσώματα του φύλου, (Χ και Υ), που είναι δύο από τα

46 χρωματοσώματα του ανθρωπίνου γενετικού υλικού. Ο τύπος 46ΧΥ καθορίζει το

αρσενικό φύλο και ο τύπος 46ΧΧ το θηλυκό. Σε φυσιολογικές καταστάσεις, η

μορφή και η λειτουργία των γεννητικών οργάνων και αδένων, (πρωτογενή

χαρακτηριστικά του φύλου), είναι αντίστοιχα με το φύλο που καθορίζεται από τα

χρωματοσώματα. Τα δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου, (στήθος, κατανομή

τριχοφυίας κλπ), εμφανίζονται στην εφηβεία και είναι αποτέλεσμα της δράσης των

ορμονών των ώριμων γεννητικών αδένων. Η λειτουργία των γεννητικών αδένων

και στα δύο φύλα ρυθμίζεται από τις γεννητικές ορμόνες της υπόφυσης,

(γοναδοτροπίνες), που ρυθμίζονται και αυτές από ανώτερα εγκεφαλικά κέντρα και

τον υποθάλαμο. Τα δύο φύλλα διαφέρουν στον τρόπο έκκρισης των

γοναδοτροπινών: στους άνδρες εκκρίνονται με συνεχή και σταθερό τρόπο, ενώ

στις γυναίκες με κυκλικό τρόπο, που οδηγεί στην εμφάνιση του γυναικείου

αναπαραγωγικού κύκλου» 11 .

Από όλα όσα παρά πάνω με άκρα συντομία αναφέραμε γίνεται πλέον κατανοητό

ότι στις παρά φύσιν ομοφυλοφιλικές σχέσεις έχουμε συνειδητή διαστροφή της

οντολογίας και της φυσιολογίας του ανθρώπου. Πόσο πιο ξεκάθαρα πρέπει να

λεχθούν τα πράγματα;

****

Ιατρική θεώρηση

Είναι ανάγκη να δούμε το θέμα ομοφυλοφιλία και από την ιατρική και ειδικότερα

από την ψυχιατρική του πλευρά, διότι παρουσιάζει ενδιαφέροντα στοιχεία. Έγκυρες

επιστημονικές μελέτες διαφόρων ψυχιάτρων επιστημόνων δηλώνουν ξεκάθαρα σε

ψυχιατρικά εγχειρίδιά τους, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι το έμφυτο, ή έστω

κληρονομικό, (δεν υπάρχει δηλαδή ειδικό γονίδιο ομοφυλοφιλίας), αλλά ότι είναι μια

επίκτητη σεξουαλική επιλογή, ένας επίκτητος σεξουαλικός προσανατολισμός, με την

έννοια ότι αποκτάται κατά την διάρκεια της ζωής, και δεν προέρχεται από φυσική, ή

και γενετική προδιάθεση. Η Ελληνίδα ψυχίατρος κ. Καλλιόπη Προκοπάκη σε

σχετική μελέτη της αναφέρει ότι «μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπιστεί κάποιος

βιολογικός παράγοντας, (ορμονικός, ανατομικός, χημικός, γεννητικός), που να

προκαλεί άμεσα ή έμμεσα την ομοφυλοφιλία… Η ομοφυλοφιλία παγιώνεται ως

σταθερή επιλογή συνήθως μετά το τέλος της εφηβείας». 12 Σημαντικό ρόλο στην

παγίωση αυτή παίζουν εξωτερικοί παράγοντες, που προέρχονται από το κοινωνικό

περιβάλλον, από τα μηνύματα τα οποία δέχονται οι νέοι από τα ΜΜΕ, ότι δήθεν η

ομοφυλοφιλία είναι μια φυσιολογική σεξουαλική επιλογή, από τις φιλίες και τις

συναναστροφές των, από την έμφυτη τάση και επιθυμία των νέων να δοκιμάσουν τα

πάντα, όπως επίσης και σε καταστάσεις, στις οποίες υπάρχει μακροχρόνια έλλειψη

του αντιθέτου φύλου.

11 Grumbach MM, Styne DM. Puberty: ontogeny, neuroendocrinology, physiology and disorders. In: Willson & Foster

(eds): Williams textbook of endocrinology 8th ed . ,Sauders Company 1992 και https://www.xfe.gr/iatrika-dedomena-

omofylofilia/

12 https://www.orp.gr/wordpress/?p=597

Γνωρίζουν, βέβαια, τα ίδια τα ομοφυλόφιλα άτομα ότι δεν μπορούν ουσιαστικά να

«μεταβούν» στο άλλο φύλο, πιέζουν τον εαυτό τους να δεχτούν αυτή την αυταπάτη

και τούτο τους γεννάει ψυχολογικά προβλήματα. Γι’ αυτό καταφεύγουν, είτε στην

παράχρηση σωματικών οργάνων για την σεξουαλική πράξη, είτε για «τεκνογονία»

μέσω υιοθεσιών ξένων παιδιών, ή παρένθετων μητέρων.

Επίσης σχετικά με το ερώτημα, αν η ομοφυλοφιλία θεωρείται από την ψυχιατρική

επιστήμη ως ψυχιατρική νόσος, η κ. Προκοπάκη στην ίδια αυτή μελέτη της αναφέρει

ότι «η ομοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ως ψυχιατρική διαταραχή,

(κοινωνιοπαθητική διαταραχή προσωπικότητας), στην πρώτη έκδοση του

Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχιατρικών Διαταραχών της

Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, το 1952». Στη συνέχεια «από την δεκαετία

του 1980, σταδιακά ‘αποϊατρικοποιήθηκε’, καθώς ο χαρακτηρισμός της ως

‘νόσου’ θεωρήθηκε από τα ομοφυλοφιλικά κινήματα ως νέο στίγμα».

Δυστυχώς στα μισά του 20ου αιώνα, όταν άρχισε να διαφαίνεται η σύγχρονη

ηθική παρακμή, διεφθαρμένοι επιστήμονες αποχαρακτήρισαν την ομοφυλοφιλία ως

ψυχοσωματική παθολογική κατάσταση. Συγκεκριμένα το 1972 πραγματοποιήθηκε

στο Ντάλας των ΗΠΑ, το ετήσιο Συνέδριο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής

Ένωσης. Εκεί κάποιος ομιλητής, ονόματι Τζόν Φρίερ, καθηγητής της ψυχιατρικής

στο Πανεπιστήμιο του Temple, δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος ο ίδιος, «κήρυξε» την

ομοφυλοφιλία «αθώα» από ψυχοπαθολογικής απόψεως. Οι σύνεδροι δέχτηκαν την

άποψή του και την όρισαν ως «ατομική επιλογή»! Αλλά «αξίζει, νομίζω να

διαβάσει κανείς το άρθρο του BRIAN CLOWES, Το ομοφυλοφιλικό πραξικόπημα

της αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας στο ηλεκτρονικό περιοδικό Wanderer

(thewandererpress. com), για να καταλάβει με τι μεθόδους το παγκόσμιο σύστημα

προωθεί την ομοφυλοφιλία. Ας θυμηθούμε τους κοκκινοφρουρούς του Μάο Τσε

Τουγκ, …και τους κουκουλοφόρους-αναρχικούς της Ν. Τάξεως που ισοπεδώνουν,

όταν...χρειάζεται, τα πάντα)». 13 Ο αποχαρακτηρισμός της ως ψυχοσωματική

διαταραχή και σεξουαλική διαστροφή, έγινε με αυτόν τον τόσο «απλό» και

«επιστημονικό» τρόπο! Αυτήν την θεατρινίστικη «παράσταση» επικαλούνται οι

κατοπινοί θιασώτες του σοδομισμού, για να στηρίζουν την «φυσιολογικότητά» τους

και οι νομοθέτες να νομοθετούν υπέρ αυτής. Σήμερα η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται

13 https://orthros.eu/%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1/2011-03-15-02-15-40/953-

%CE%BF%E1%BC%B1-%E1%BC%85%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9-

%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%AE%CE%BD-

%E1%BD%81%CE%BC%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-

%CE%BA%CE%B1%CE%AF-%CF%84%CE%AE%CE%BD-%E1%BC%90%CE%BD-

%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%E1%BF%B7-

%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82.html

https://agonistes.gr/2017/10/07/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-

%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-

%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%82-

%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD/

σεξουαλική διαστροφή, δεν αποτελεί αδίκημα και ψηφίζονται συνεχώς νόμοι, που

ισχυροποιούν τη θέση των ομοφυλοφίλων στην κοινωνία.

Παρά το γεγονός ότι η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται πλέον ψυχιατρική διαταραχή,

ωστόσο πολλές πρόσφατες έρευνες έχουν επιβεβαιώσει ότι οι ομοφυλόφιλοι

παρουσιάζουν πολύ συχνότερα κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας, γενικευμένη

αγχώδη διαταραχή, διαταραχή διαγωγής, χρήση ουσιών και αλκοολισμό. Επίσης οι

ομοφυλόφιλοι άνδρες παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν σεξουαλικά

μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως σύφιλη, γονόρροια, ηπατίτιδα B και C, έρπητα

γεννητικών οργάνων και AIDS, καθώς και ορισμένους τύπους καρκινωμάτων. Οι

πρώτες περιπτώσεις AIDS αναφέρθηκαν το 1981 σε νέους άνδρες ομοφυλοφίλους.

Έχει σημασία επίσης να τονιστεί ότι η παράχρηση άλλων σωματικών οργάνων,

οδηγεί συχνά σε ανεπανόρθωτες βλάβες στη λειτουργία τους. Η πιο συνηθισμένη

είναι η κακοποίηση του εντέρου και η απώλεια κοπράνων, κάτι πολύ σύνηθες στα

ομοφυλοφιλικά άτομα! Και όχι μόνον αυτό. Ο εντερικός σωλήνας περιέχει από τη

φύση του εκατομμύρια μικρόβια, παθογόνα και μη και πολύ επικίνδυνα βακτήρια, με

τρομακτικά και ολέθρια αποτελέσματα! Πολλά από αυτά προκαλούν τουλάχιστον

πέντε τύπους καρκίνων, όπως του προστάτη, των στοματικών και φαρυγγικών

κοιλοτήτων κ.α.

****

Ιστορική θεώρηση

Χωρίς να χρειάζεται να μακρηγορούμε, η ομοφυλοφιλία, μπορεί να είναι

πανάρχαιο φαινόμενο, σύμπτωμα της μεταπτωτικής κατάστασης του ανθρώπου,

αλλά πάντοτε στο παρελθόν, μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες, θεωρούνταν όχι μόνο

διαστροφή, αλλά και όνειδος, σε όλες τις κοινωνίες. Οι πόλεις των Σοδόμων και

Γομόρρων έχουν μείνει στην ιστορία ως παράδειγμα προς αποφυγή και συνώνυμες

με την ακολασία. Το ίδιο και η ειδωλολατρική Βαβυλώνα.

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μεν το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας, αλλά ουδέποτε

έγινε αποδεκτό, ως «φυσιολογική κατάσταση». Νόμοι έθεταν σοβαρούς

περιορισμούς σε δεδηλωμένους ομοφυλόφιλους. «Τους παθητικούς ομοφυλόφιλους

τούς αποκαλούσε χλευαστικώς “κίναιδους”, δηλαδή αυτούς, πού “κινούν τήν

αιδώ”, πού προκαλούν ντροπή καί αποτροπιασμό. Επίσης τούς αποκαλούσε

ανδρογύναια, γύνανδρους, ημίανδρους, ημίγυνους, πόρνους, “ομοτέχνους

εταίραις”. Ο δέ Αριστοφάνης, πού ήταν ιδιαίτερα καυστικός, εξαπέλυε εναντίον

τους, προκαλώντας εκρήξεις γέλωτος καί χλευασμών τού λαού στα θέατρα,

επικλήσεις ως χάονες καί αρσενικές πόρνες» 14 .

14 Παναγιώτης Κυριακόπουλος Δικηγόρος – Φιλόλογος https://www.ksipnistere.com/2024/01/%ce%b7-

%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%bf%cf%86%cf%85%ce%bb%ce%bf%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce

%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%b9%ce%b1-

%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%b1%cf%81.html

Ο ρήτορας Αισχίνης, στον λόγο «Κατά Τιμάρχου» αναφέρει διεξοδικά όλα τα

μέτρα, που ο αρχαίος νομοθέτης είχε λάβει, για να περιφρουρήσει την αρετή των

νεαρών αρρένων Αθηναίων. Η ξεκάθαρη διατύπωση του Αισχίνη δεν αφήνει

περιθώρια για παρανοήσεις. Οι Αθηναίοι όχι μόνο δεν αποδέχονταν ως φυσιολογικές

τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, αλλά αντίθετα είχαν θεσπίσει βαρύτατες κυρώσεις για

όσους έρχονταν σε επαφή με ομοφυλόφιλους. Δεν τους επιτρέπονταν να αναλάβουν

κανένα δημόσιο λειτούργημα με τους νόμους του Σόλωνος.

Στους Εβραίους υπήρχαν συγκεκριμένες διατάξεις του μωσαϊκού νόμου, οι οποίοι,

όχι απλά στιγμάτιζαν την ομοφυλοφιλία ως αφύσικη, αλλά και μισητή από το Θεό

πράξη και γι’ αυτό προβλέπονταν αυστηρές ποινές. 15 !

Στα ρωμαϊκά χρόνια, στην τέλεια παρακμή της ρωμαϊκής κοινωνίας, η

ομοφυλοφιλία είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις και είχε ταυτιστεί με την διεφθαρμένη

αυτοκρατορική εξουσία. Παρά το γεγονός ότι ο λαός βρισκόταν σε ηθική

κατάρρευση, εν τούτοις ουδέποτε διανοήθηκε να θεωρήσει την ομοφυλοφιλία ως

«φυσική».

Το ίδιο και στο Βυζάντιο και την μεσαιωνική Ευρώπη η ομοφυλοφιλία θωρούνταν

βδελυρή ανωμαλία και τιμωρούνταν από την κρατική εξουσία και την Εκκλησία με

βαρύτατα επιτίμια. Οι Πατέρες της Εκκλησίας έγραψαν περισπούδαστες μελέτες,

αποδεικνύοντας την δαιμονική της υφή.

Η ομοφυλοφιλία έλαβε μεγάλες διαστάσεις, χωρίς όμως να γίνει θεσμός στους

νεώτερους χρόνους στην Ευρώπη, όταν οι Ευρωπαίοι έλαβαν αποστάσεις από τη

θρησκεία.

****

Κοινωνιολογική θεώρηση.

Το ότι η σεξουαλική αυτή διαστροφή πλήττει καίρια τον θεσμό της οικογένειας

μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί. Όπως είναι γνωστό η οικογένεια αποτελεί το

θεμελιώδες κύτταρο της κοινωνίας. Είναι η ίδια η κοινωνία σε σμικρογραφία. Όταν

λοιπόν έχουμε υγιείς οικογένειες, έχουμε υγιές κοινωνικό σύνολο και αντίστροφα.

Μεγάλοι παιδαδωγοί και ψυχολόγοι επισημαίνουν, ότι ο ρόλος της μητέρας είναι

αναντικατάστατος για την ομαλή πνευματική και ψυχική ανάπτυξη και ανατροφή του

παιδιού και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από έναν άνδρα, όπως αυτό συμβαίνει σε

μια ομοφυλοφιλική σχέση «γάμου», όπως επίσης και το αντίστροφο. Ο ρόλος του

πατέρα δεν μπορεί να υποκατασταθεί από μια γυναίκα, όπως αυτό συμβαίνει με τον

«γάμο» μεταξύ γυναικών. Και τούτο διότι πέραν των άλλων, ο ψυχικός κόσμος της

γυναίκας είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν του ανδρός, έτσι ώστε οι δύο ψυχικοί

κόσμοι να αλληλοσυμπληρώνονται και να δημιουργούν την ιδανική οικογενειακή

15 Διήγηση των Σοδόμων Γένεση ιθ 1-19,Λευϊτικό ιη 22,κ 13 κ.α.

ατμόσφαιρα, η οποία είναι τελείως απαραίτητη για την ομαλή ψυχική και σωματική

ανάπτυξη του παιδιού.

Η στοργή της μητέρας προς το παιδί, λέγουν οι παιδαγωγοί, είναι τόσο αναγκαία,

όσο και η τροφή, ιδίως κατά τα πρώτα έτη της ζωής του. Όπως η στέρηση της τροφής

εμποδίζει την ανάπτυξη του παιδιού, έτσι και η απουσία της μητρικής στοργής,

φέρνει το παιδί σε ψυχικό μαρασμό, ο οποίος αντανακλά και στη σωματική του

ανάπτυξη. Κάθε παιδί, από τις πρώτες ημέρες της ζωής του, έχει ισχυρό πόθο για

τρυφερότητα και εξωτερίκευση της μητρικής αγάπης. Γι’ αυτό και διάφοροι

επιστήμονες, από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι η

μητρική αγάπη είναι αναντικατάστατη. Επίσης ο πατέρας έχει να παίξει ένα

σπουδαιότατο και πολυδιάστατο ρόλο μέσα στο χώρο της οικογένειας. Ο νέος βλέπει

στο πρόσωπο του πατέρα το πρότυπό του, το ιδεώδες του. Αγαπάει τον πατέρα του

σαν βοηθό και ήρωά του. Είναι το πρόσωπο που υπερέχει, που ενσαρκώνει την

δύναμη και την σοφία, κοντά στο οποίο η μητέρα νιώθει σωματική και ψυχική

πληρότητα και παράλληλα εξασφαλίζει στο παιδί την απαραίτητη για την ανάπτυξή

του κοινωνική ασφάλεια. Είναι το πρόσωπο, που στηρίζει το κύρος της μητέρας στο

έργο της αγωγής του παιδιού. Είναι λοιπόν ολοφάνερο, ότι επειδή στις ομοφυλόφιλες

σχέσεις «γάμου» δεν υπάρχουν οι παρά πάνω προϋποθέσεις, δεν μπορούν να

προέλθουν υγιείς ψυχικά και ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Πέραν αυτού οι «γάμοι» μεταξύ ομοφυλοφίλων, ως αποτελούσες φοβερότατη

αμαρτία, δεν έχουν την ευλογία της Εκκλησίας, στερούνται την ευλογία του

μυστηρίου του γάμου και της Χάριτος του Θεού και γι’ αυτό δεν ευδοκιμούν.

Σύμφωνα με μια στατιστική μελέτη στις Η.Π.Α. ανάμεσα σέ άτομα πού σύχναζαν

σέ χώρους διασκέδασης ομοφυλοφίλων τό 72% των ομοφυλοφίλων ανδρών

ανέφεραν πάνω από 100 ερωτικούς συντρόφους, τό 41% πάνω από 500 καί τό 27%

πάνω από 1000. Ενώ τό 74% ανέφερε ότι οι περισσότεροι από τούς μισούς ερωτικοί

σύντροφοι, τούς ήταν άγνωστοι. Τα παρά πάνω στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν

ξεκάθαρα ότι οι σχέσεις αυτές είναι ως επί το πλείστον πρόσκαιρες και εφήμερες,

αποβλέπουν κυρίως σε μια πρόσκαιρη ηδονιστική ικανοποίηση, δεν αντέχουν στο

χρόνο, εύκολα διαλύονται και καταλήγουν στο «διαζύγιο», ακριβώς γιατί δεν έχουν

την ευλογία του Θεού.

Πέραν αυτού οι ομόφυλες σχέσεις γάμου, πλήττουν καίρια την τεκνογονία και

οξύνουν το δημογραφικό πρόβλημα, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά

προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το

Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 21, παράγραφος 1 προβλέπει ότι: «η

οικογένεια είναι το θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους».

Ωστόσο «γάμος» μεταξύ προσώπων του αυτού φύλου και «συντήρησις» του

Έθνους, είναι έννοιες αντιφατικές μεταξύ τους. Ειδικοί επιστήμονες που έχουν

ασχοληθεί με το δημογραφικό πρόβλημα επισημαίνουν ότι ο δείκτης γεννητικότητας

στην Ελλάδα έχει κατέβει στο (1-1,3). Είναι δηλαδή εφιαλτικά χαμηλός στην

ελληνική οικογένεια. Σύμφωνα με αυτόν τον αριθμό, το 2100 οι απόγονοι των

σημερινών Ελλήνων, (αν δεν έχουν μεταναστεύσει όλοι), θα είναι περίπου 2,3

εκατομμύρια. Μετά το 2040 περίπου η εξέλιξη θα είναι μη αναστρέψιμη: κάθε

δεκαετία θα χάνεται και ένα εκατομμύριο ελληνικού πληθυσμού χωρίς να «βγαίνουν

οι αριθμοί» για το ενδεχόμενο αντιστροφής της κατακλυσμιαίας πλέον εξέλιξης.

Επομένως ο χρόνος για μια συνολική Πολιτική αναστροφής του δημογραφικού

προβλήματος, ως απόλυτη εθνική προτεραιότητα και στρατηγική, είναι πάρα πολύ

περιορισμένος. Δυστυχώς η Πολιτεία κανένα δραστικό και αποτελεσματικό μέτρο

δεν έλαβε μέχρι σήμερα και εξακολουθεί να κωφεύει και να αδιαφορεί απέναντι σ’

όσους επισημαίνουν την δραματική αυτή κατάσταση. Μάλιστα αντί να ενθαρρύνει

τις Ελληνικές Οικογένειες για ένα τρίτο παιδί με γενναίες φορολογικές ελαφρύνσεις

και άλλα οικονομικά κίνητρα, κάνει το εντελώς αντίθετο.

Το δημογραφικό πρόβλημα γίνεται ακόμη οξύτερο, αν συνδυαστεί με την αθρόα

λαθρομετανάστευση, οπότε το όλο θέμα παίρνει πλέον διαστάσεις εθνικής

τραγωδίας. Παραμένει μέχρι σήμερα, παρά τις επισημάνσεις των ειδικών, ένα μείζον

και φλέγον ζήτημα, που έχει ανάγκη αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως. Η

ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση απειλεί να διασπάσει την συνοχή του ελληνικού

λαού, υποσκάπτει τα θεμέλια της εθνικής μας ταυτότητος και ιδιοπροσωπίας και

οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αλλοτρίωση της Ελλάδος. Όπως αποκαλύπτουν οι

ειδικοί, με βάση αποδεικτικά στοιχεία και ντοκουμέντα, η λαθρομετανάστευση

χρησιμοποιείται από ξένες δυνάμεις ανομολόγητα ως γεωπολιτικό όπλο, με στόχο

την διαμόρφωση νέων δεδομένων στον ελληνικό χώρο, με την μαζική εγκατάσταση

ξένων πληθυσμών, που δεν έχουν καμία σχέση ή συνάφεια με τον Ελληνικό Λαό.

Συνδέεται ειδικότερα με τις νέο-Οθωμανικές φιλοδοξίες της Άγκυρας, που έχει κάθε

λόγο να επιδιώκει τη διάσπαση της εθνικής μας συνοχής και την αποδυνάμωση της

Ελλάδος. Δεν αποτελεί γι’ αυτό έκπληξη το γεγονός, ότι η Άγκυρα αρνείται

συστηματικά κάθε συνεργασία για τον έλεγχό της από το έδαφός της. Αντιθέτως έχει

καταστεί εφαλτήριο και άμεσος συνεργός, ενός ασταμάτητου κύματος

Μουσουλμάνων προς την Ελλάδα και την Ευρώπη. Που οδηγεί αυτή η κατάσταση;

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να αντιληφθεί, ότι η περίεργη ανοχή

που έχει επιδειχθεί μέχρι τώρα από το κράτος και εξακολουθεί ανευθύνως να

επιδεικνύεται από τις Ελληνικές Πολιτικές ηγεσίες και δυνάμεις, οδηγεί σταδιακά

στην πλήρη αλλοτρίωση της Ελλάδος και την καταστροφή της ως έθνους.

****

Επίλογος

Θεωρούμε ότι με την παραπάνω σύντομη μελέτη μας δώσαμε στον αναγνώστη

κάποια ουσιώδη στοιχεία, ικανά να αποδείξουν ότι η ομοφυλοφιλία, σε αντίθεση με

όσα υποστηρίζουν οι «ειδικοί» και οι θιασώτες της, είναι μια πολύπτυχη και

πολυεπίπεδη διαταραχή, με θεολογικές, πνευματικές, ηθικές, ιατρικές, ιστορικές και

κοινωνικές διαστάσεις. Επαναλαμβάνουμε ότι η απόφαση του κ. Μητσοτάκη και της

Κυβέρνησης να θεσπίσει τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων «ζευγαριών» και το

χειρότερο, την υιοθέτηση αθώων και ανυπεράσπιστων παιδιών από αυτά, είναι μια

ολέθρια κυβερνητική επιλογή, καθ’ όσον αυτή έρχεται σε τελεία αντίθεση με τη

διδασκαλία της Εκκλησίας μας, με τα ήθη και έθιμα της Ελληνικής κοινωνίας, αλλά

και με το ανέκαθεν ισχύον Οικογενειακό Δίκαιο στον νομικό μας πολιτισμό. Στο

όνομα της ισότητος και της αποδοχής της διαφορετικότητος συντελείται η διάλυση

του θεσμού της οικογένειας και η αποδόμηση αιώνιων αξιών και αρχών της

Ορθόδοξης Πίστης και των Παραδόσεων του Ελληνικού Έθνους.

Είναι υποκρισία να επικαλείται η κυβέρνηση δικαιώματα και ελευθερίες, καθ’ ον

χρόνον στερεί το αναφαίρετο δικαίωμα των παιδιών ομοφυλοφιλικών «ζευγαριών»,

να αναπτυχθούν και να μεγαλώσουν σε ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον με

πατέρα και μητέρα. Είναι υποκρισία να μιλούν για δικαιώματα των ομοφυλοφίλων

«ζευγαριών» και την ίδια στιγμή να αγνοούν τους ψυχοσωματικούς κινδύνους και τις

τραυματικές εμπειρίες στο σχολικό και το κοινωνικό περιβάλλον, που θα βιώσουν

τα παιδιά, που θα τεκνοθετηθούν από τέτοια «ζευγάρια». Είναι υποκρισία να μιλούν

για δικαιώματα και ελευθερίες, καθ’ ον χρόνον παραβιάζουν κατάφωρα βασικά

δημοκρατικά δικαιώματα πολιτών.

Κλείνουμε με την αναγκαία επισήμανση, ότι η κριτική μας δεν στρέφεται κατά

των προσώπων, αλλά κατά της αμαρτίας, του πάθους της ομοφυλοφιλίας, χωρίς

καμιά διάθεση ρατσισμού και ύβρεων, ακολουθώντας την τακτική της Εκκλησίας

μας: «αγαπούμε τον αμαρτωλό, πολεμούμε την αμαρτία»! Η κριτική μας και η

παράθεση πηγών και στοιχείων είναι προϊόν αγάπης μας προς τους αδελφούς μας, οι

οποίοι έπεσαν θύματα του «απ’ αρχής ανθρωποκτόνου» 16 . Η προτροπή μας προς

τους εν λόγω αδελφούς μας είναι η μετάνοια, διότι υπάρχει θεραπεία στο αμαρτωλό

αυτό πάθος. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έγραψε: «Μακάριος είναι όποιος εγκατέλειψε

τη ζάλη της μέθης του και είδε σε άλλους, ποια είναι η αχόρταγη κραιπάλη του.

Διότι τότε θα γνωρίσει την αισχύνη του. Όσον καιρό όμως φέρει κανείς την

κραιπάλη της μέθης των αμαρτιών του μαζί του, όλα όσα πράττει του φαίνονται

ευπρεπή» 17 .

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2024

Εόρτιο κοπής Βασιλόπιτας 14.1.2024 VIDEO

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2024

Εόρτιο κοπής Βασιλόπιτας 14.1.2024 (φωτογραφίες)

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΘΕΟΛΟΓΙΑ»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 15η Ιανουαρίου 2024

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΘΕΟΛΟΓΙΑ»

Όπως είναι γνωστό η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος διοργάνωσε

Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο επί τη συμπληρώσει εκατό ετών, (1923-2023), από

της ιδρύσεως και πρώτης κυκλοφορίας του θεολογικού περιοδικού της υπό τον τίτλο

«ΘΕΟΛΟΓΙΑ», από την 11η έως την 14η Οκτωβρίου 2023 στην Αθήνα, με κεντρικό

θέμα: «Η ορθόδοξη Θεολογία εν πορεία στην ‘άυλη πραγματικότητα’ της ύστερης

νεωτερικότητας». Παρέστησαν, κατόπιν προσκλήσεως της Ιεράς Συνόδου και του

προέδρου της, Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, ο

παν. Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.

Κατερίνα Σακελλαροπούλου, Προκαθήμενοι Ορθοδόξων Εκκλησιών, επίσκοποι,

κληρικοί, καθηγητές, πολιτικοί κ.α. Μέσω του εν λόγω Συνεδρίου, αλλά άλλων

εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής και όχι μόνον, η Ιερά

Σύνοδος θέλησε να προβάλει σε πανορθόδοξο επίπεδο και να δώσει ευρεία

δημοσιότητα στο επετειακό αυτό γεγονός, τιμώντας την εκατονταετή προσφορά του

επισήμου θεολογικού περιοδικού της.

Λεπτομερής μελέτη της μέχρι σήμερα προσφοράς του στη σπουδή και προβολή

της ορθόδοξης θεολογίας αποδεικνύει ξεκάθαρα, ότι μέχρι πριν από μερικές

δεκαετίες όντως υπηρετούσε την ορθόδοξη θεολογία και παράδοση, ανόθευτη και

απαραχάρακτη, όπως μας την παρέδωσαν οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες της

Εκκλησίας μας. Μεγάλα αναστήματα της ορθόδοξης θεολογικής επιστήμης άφησαν

στις χιλιάδες σελίδες του περιοδικού μια πολύτιμη παρακαταθήκη σε όλους εμάς

τους νεωτέρους, αλλά και στους μελλοντικούς θεολόγους.

Ωστόσο, δυστυχώς, με πολλή θλίψη παρατηρούμε, ότι τις τελευταίες δεκαετίες

προβάλλονται μέσα από αυτό και κείμενα, τα οποία είναι σαφώς ξένα προς την

ορθόδοξη θεολογία και παράδοση. Πιο συγκεκριμένα διαπιστώσαμε πάμπολλες

περιπτώσεις, στις οποίες φιλοξενούνται άρθρα, τα οποία απηχούν την ιδεολογία του

διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Οι συντάκτες των άρθρων

αυτών ισχυρίζονται ότι ο διάλογος, η προσέγγιση και η συνεργασία με τις άλλες

ομολογίες και θρησκείες αποτελεί μια αναγκαιότητα της εποχής μας, ενώ παράλληλα

αποτελεί έκφραση αγάπης προς τον πλησίον, προς μετάδοση του μηνύματος της

ορθοδόξου πίστεως. Θεωρούν ακόμη ότι αποτελεί μία αναγκαιότητα για την

αντιμετώπιση του θρησκευτικού φανατισμού, για την καταπολέμηση της

τρομοκρατίας, των ποικίλων κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν την

ανθρωπότητα, την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των θρησκειών στις

σύγχρονες πολυθρησκευτικές κοινωνίες και την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης,

της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης μεταξύ των λαών. Ωστόσο η

θλιβερή πραγματικότητα των μέχρι σήμερα γενομένων διαλόγων δεν μπορεί να

δικαιώσει τους παραπάνω ισχυρισμούς, όπως θα φανεί με όσα θα λεχθούν στη

συνέχεια. Τα πράγματα απέδειξαν ότι στην πραγματικότητα εξυπηρετούν και

προωθούν τα σκοτεινά σχέδια της Νέας Εποχής, την ομογενοποίηση όλων των

θρησκειών, προκειμένου έτσι να οικοδομηθεί το νέο θρησκευτικό μοντέλο της

πανθρησκείας του Αντιχρίστου.

Από την πληθώρα των άρθρων, που φιλοξενήθηκαν στο Περιοδικό, με

οικουμενιστικό προσανατολισμό, ενδεικτικά εδώ μνημονεύουμε δύο ογκώδη τεύχη

του 84 ου τόμου, (τεύχος 2 ο , Απρίλιος – Ιούνιος 2013 και τεύχος 4 ο , Οκτώβριος-

Δεκέμβριος 2013), με τίτλο: «Ορθόδοξη Θεολογία και Διαθρησκειακός Διάλογος».

Όλα τα άρθρα στα εν λόγω τεύχη, (30 τον άριθμό), προβάλλουν χωρίς καμία

εξαίρεση και διασαλπίζουν σε όλους τους τόνους και από διαφορετική σκοπιά το

καθένα την διαθρησκειακή ιδεολογία. Βρίθουν κυριολεκτικά από οικουμενιστικές

πλάνες και κακοδοξίες. Από τα ως άνω άρθρα επιλέξαμε δύο μόνον, για να

σχολιάσουμε, εφ’ όσον ήταν αδύνατον, να τα σχολιάσουμε όλα λεπτομερώς.

****

Αρχίζουμε από το άρθρο του καθηγητή του Α.Π.Θ. κ. Πέτρου Βασιλειάδη, με

τίτλο: «Διαθρησκεικός Διάλογος και Θεολογία των Θρησκειών» 1 . Κατ’ αρχήν

ξεκινάει με την παράθεση ενός αποσπάσματος από το μήνυμα των Προκαθημένων

και Αντιπροσώπων των ορθοδόξων Εκκλησιών της 12ης/10/2008, (παραγρ. 13γ), το

οποίο θέτει, τρόπον τινά, ως προμετωπίδα του κειμένου του. Στο μήνυμα αυτό οι

Προκαθήμενοι εκφράζουν την επιθυμία τους για τη συνέχιση των διαλόγων,

διαχριστιανικών και διαθρησκειακών, «δοθέντος», όπως τονίζουν, «ότι ο διάλογος

αποτελεί τον μόνον τρόπον επιλύσεως των μεταξύ των ανθρώπων διαφορών». Στη

συνέχεια παραθέτει αντιρρήσεις και επιφυλάξεις που εκφράσθηκαν κατά καιρούς

κατά του διαθρησκειακού διαλόγου σε δύο επιστημονικά συμπόσια, (του Μαΐου του

2012 και του Ιουνίου του 2013). Κατόπιν προχωρεί σε μια ανασκόπηση της

θεματολογίας των διαθρησκειακών διαλόγων, για να καταλήξει τέλος σε κάποια

συμπεράσματα.

Εκείνο που μας εντυπωσίασε, είναι το γεγονός ότι ολόκληρο το κείμενο, από την

αρχή ως το τέλος, είναι μετέωρο από πατερικής απόψεως, δεν έχει καμία απολύτως

πατερική θεμελίωση. Τη θέση των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας καταλαμβάνουν

κάποια άλλα πρόσωπα: Οι Προκαθήμενοι, για τους οποίους έγινε λόγος πιο πάνω,

κάποιος Γερμανός θεολόγος ονόματι Hans Kung και ο Μητροπολίτης του όρους του

Λιβάνου Georges Khodr. Αυτοί είναι οι σημερινοί «άγιοι» Πατέρες, τους οποίους

μας καλεί να ακολουθήσωμε, (αντί των αγίων Πατέρων), ο κ. Βασιλειάδης! Ας τους

πάρουμε με τη σειρά.

1 Βλ. Περιοδ. «ΘΕΟΛΟΓΙΑ» τομ. 84, τευχ. 2, Απρίλιος – Ιούνιος 2013

Ας δούμε κατ’ αρχήν τη δήλωση των Προκαθημένων. Ισχυρίζονται ότι «ο

διάλογος αποτελεί τον μόνον τρόπον επιλύσεως των μεταξύ των ανθρώπων

διαφορών». Κατ’ αρχήν η Εκκλησία ουδέποτε ήταν κατά των διαλόγων, έχοντας υπ’

όψη της τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής «Δεύτε διαλεχθώμεν» (Ἡσ. 1, 18).

Ωστόσο η Εκκλησία στους διαλόγους πάντοτε στο παρελθόν έθετε όρια και

προϋποθέσεις, ακολουθώντας τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου Παύλου:

«αιρετικόν άνθρωπον μετά μιαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού», (Τιτ.3,10). Οι

Προκαθήμενοι φαίνεται να αγνοούν ότι ο διαχριστιανικός διάλογος δεν ξεκίνησε το

2008, αλλά πολλές δεκαετίες πιο πριν, (το 1980 με τους παπικούς και το 1948 με

τους προτεστάντες). Επίσης ο διαθρησκειακός με τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ

χρονολογείται από το 1977 και εντεύθεν. Αγνοούν επίσης, ότι οι μέχρι τώρα

γενόμενοι Διάλογοι της Ορθοδοξίας με την Ετεροδοξία και τις άλλες θρησκείες

κατέληξαν σε τραγική αποτυχία, την οποία ομολογούν σήμερα και αυτοί οι ίδιοι οι

πρωτεργάτες των. Ένα σημαντικό κενό που παρουσιάζει το μήνυμα των

προκαθημένων, είναι ότι σ’ αυτό απουσιάζει μια στοιχειώδης, έστω, κριτική

αξιολόγηση της μέχρι σήμερα πορείας των Θεολογικών Διαλόγων. Γιατί άραγε

προσπερνούν την οδυνηρή αυτή πραγματικότητα; Φαίνεται να αγνοούν ακόμη, ότι οι

διάλογοι δεν θα έπρεπε να έχουν άλλο στόχο παρά την επιστροφή των ετεροδόξων

και αλλοδόξων στην ορθοδοξία, όπως άλλωστε αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από

διαλόγους που διεξήγαγε η ορθοδοξία επί σειρά αιώνων μέχρι τις αρχές του 20 ου

αιώνος.

Πέραν αυτών ερωτούμε τους Προκαθημένους: Από πότε η ορθόδοξη Εκκλησία

του Χριστού κλήθηκε να συμβάλει, συνεργαζόμενη μάλιστα με τις άλλες θρησκείες,

στην «επίλυση των μεταξύ των ανθρώπων διαφορών»; Από πότε κλήθηκε να

αντιμετωπίσει τα ποικίλλα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα, που μαστίζουν την

ανθρωπότητα από κοινού με τις άλλες θρησκείες; Παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα

πάντοτε υπήρχαν στην ιστορία της ανθρωπότητος, ακόμη και στην εποχή των αγίων

αποστόλων. Μήπως ο Χριστός έδωσε κάποια εντολή στους αγίους αποστόλους, να

συνεργαστούν με τις θρησκείες της εποχής εκείνης για την αντιμετώπιση των τότε

κοινωνικών προβλημάτων; Μήπως παράλληλα με την εντολή που τους έδωσε:

«πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει»,

(Μαρκ.16,15), τους έδωσε και την εντολή: «πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα,

συνεργασθείτε με κάθε θρησκεία για την αντιμετώπιση κάθε κοινωνικού

προβλήματος;». Γιατί αγνοούν άραγε οι Προκαθήμενοι ότι συνεργασία σὲ

διαθρησκειακὸ επίπεδο με βάση τον λόγο του Θεού, ούτε δυνατή είναι, ούτε

επιτρεπτή; Διότι πως είναι δυνατόν να συνεργαστούμε με τις άλλες θρησκείες, που

βρίσκονται στο σκότος της πλάνης, χωρίς να προσκρούσωμε τον θεόπνευστο λόγο

του αποστόλου: «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις. Τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη

και ανομία; Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β Κορ. 6,14). Ποιά επικοινωνία,

και κατά συνέπεια, ποιάς μορφής συνεργασία, μπορεί να υπάρχει μεταξύ του φωτός

της Ορθοδοξίας και του σκότους των διαφόρων αιρέσεων και θρησκειών; Ασφαλώς

καμία. Γιατί αγνοούν οι Προκαθήμενοι ότι οι θρησκείες είναι ανθρώπινα

κατασκευάσματα, τα οποία εμπνέει ο διάβολος, προκειμένου να παραπλανήσει τους

ανθρώπους και να τους απομακρύνει από την εν Χριστώ σωτηρία; Πότε ο Χριστός

δέχθηκε να συνεργασθεί με τον διάβολο; Ουδέποτε. Αντίθετα μάλιστα! Ήρθε στον

κόσμο για να καταλύσει τα έργα του διαβόλου: «εις τούτο εφανερώθη ο υιός του

Θεού ίνα λύση τα έργα του διαβόλου», (Α Ιω.3,8).

Ας έρθουμε τώρα στον Hans Kung. Ο ως άνω Γερμανός θεολόγος ισχυρίζεται ότι

«δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στον κόσμο, αν δεν υπάρξει ειρήνη μεταξύ των

θρησκειών», και ότι «δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη μεταξύ των θρησκειών, αν δεν

υπάρχει διάλογος μεταξύ τους». Προφανώς ο κ. Kung, ομιλώντας εδώ για

παγκόσμια ειρήνη, έχει υπ’ όψη του την ειρήνη με την κοσμική της σημασία.

Ωστόσο ο όρος «ειρήνη» έχει μέσα στον χώρο της Εκκλησίας χαρισματικό

περιεχόμενο, που διαφοροποιείται ουσιαστικά από την κοσμική σημασία, που

αποδίδει σ’ αυτόν ο κ. Kung. Οι πόλεμοι, οι συγκρούσεις, οι αιματοχυσίες και οι

τρομοκρατικές ενέργειες είναι επακόλουθα της αμαρτίας και της αποστασίας του

ανθρώπου από τον Θεό και τότε μόνον θα εκλείψουν, όταν ο άνθρωπος επιστρέψει εν

μετανοία μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας και τηρήσει το θέλημα του Θεού. Η

Εκκλησία υποδεικνύει μεν τον τρόπον της θεραπείας του κακού, δεν μπορεί όμως να

μεταβληθεί σε έναν εγκόσμιο ειρηνευτικό οργανισμό, ούτε είναι δυνατόν να

εγκλωβιστεί σε εγκόσμιους ρόλους, διότι τότε μοιραία εκκοσμικεύεται και

εκφυλίζεται, χάνει την σωτηριολογική της αποστολή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι

Θεανθρώπινος Οργανισμός, που σκοπό έχει να προσλάβει και να θεώσει τον κόσμο

και όχι να γίνεται η ίδια κόσμος. Αποστολή της Εκκλησίας είναι να ειρηνεύσει τον

άνθρωπο με τον Θεό, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση, για να ειρηνεύσουν και οι

άνθρωποι στη συνέχεια μεταξύ τους. Να προσφέρει τον Χριστό, τον μόνον

ειρηνοποιόν, ο οποίος είναι «η ειρήνη ημών» (Εφ.2,14) κατά τον απόστολο. Για την

Ορθόδοξη Εκκλησία ειρήνη δεν σημαίνει την απουσία πολέμου, αλλά είναι καρπός

του αγίου Πνεύματος: «ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη…»

(Γαλ.5,22). Εξ άλλου και ο ίδιος ο Χριστός την αντιδιαστέλλει από την κοσμική

ειρήνη: «ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι

υμίν» (Ιω.14,27). Οι άγιοι απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας

ουδέποτε κατενόησαν την αποστολή τους, όπως την κατανοούν σήμερα ο κ. Kung

και οι οπαδοί των Διαλόγων. Ουδέποτε διανοήθηκαν να συμμαχήσουν και να

συνεργαστούν με άλλες θρησκείες και αιρέσεις για να υπηρετήσουν μία κοσμικού

τύπου παγκόσμια ειρήνη, έχοντες υπ’ όψιν τους παραπάνω λόγους του Κυρίου.

Ο κ. Καθηγητής παρά κάτω, συνηγορώντας πλήρως με τον κ. Kung, προσθέτει τα

εξής παράδοξα: «… τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο κόσμος δεν

μπορούν να επιλυθούν μεμονωμένα από οποιαδήποτε μεμονωμένη θρησκευτική

παράδοση. Κυρίως όμως στις μέρες μας, μέσω του διαθρησκειακού διαλόγου, οι

πιστοί των θρησκειών, των ηθικών και πνευματικών παραδόσεων του πλανήτη γη,

αλλά και άνθρωποι άλλων ιδεολογιών με κοινές με μας του Ορθοδόξους

χριστιανούς ευαισθησίες, (των «θρησκευομένων, ή μη ανθρώπων του πλανήτου»

κατά την διατύπωση του μηνύματος των προκαθημένων), καλούνται να

αξιοποιήσουν ό, τι έχει μείνει ημιτελές κατά την νεωτερικότητα …» 2 ! Ρωτάμε τον,

κ. Καθηγητή: Από πότε η Εκκλησία του Χριστού έγινε μια από τις θρησκείες του

κόσμου και μάλιστα «οποιαδήποτε μεμονωμένη θρησκευτική παράδοση»; Από

πότε η Εκκλησία παραμέρισε το κοσμοσωτήριο έργο της επί της γης και επωμίστηκε,

μαζί με τους αιρετικούς, τους αλλοθρήσκους, ακόμα και τους άθρησκους, να επιλύσει

κοσμικά προβλήματα και μάλιστα, να αξιοποιήσει «ό,τι έχει μείνει ημιτελές κατά

την νεωτερικότητα»;

Ας έρθουμε τώρα και στον Georges Khodr. Πρόκειται για τον γνωστό αιρετίζοντα

μητροπολίτη του Όρους Λιβάνου, ο οποίος υπήρξε ο κύριος εισηγητής της

κακόδοξης θεωρίας της «οικονομίας του αγίου Πνεύματος», με την οποία

ασχολήθηκε το Γραφείο μας στο παρελθόν και δημοσίευσε άρθρο με τίτλο: «Η

κακόδοξη θεωρία της ‘οικονομίας του Πνεύματος’», (11.6.2018). Κατά τον κ.

καθηγητή ο εν λόγω επίσκοπος «υπογράμμισε πως μία χριστοκεντρική θεολογία

διαχωρίζει το Χριστό από το μυστήριο της Αγίας Τριάδος. Πέρα από την

υποστατική αυτονομία του Πνεύματος, υπογράμμισε ότι η έλευση του Αγίου

Πνεύματος στον κόσμο δεν είναι υποδεέστερη από αυτή του Υιού, αλλά ούτε και

μια απλή λειτουργία του λόγου. Ανάμεσα στην ‘οικονομία του Υιού’ και την

‘οικονομία του Πνεύματος’ υπάρχει αμοιβαιότητα. Από τη στιγμή που το Πνεύμα

‘όπου θέλει πνει’ (Ιω.3,8), δεν μπορούμε να αποκλείσουμε, υποστήριζε, τις μη-

χριστιανικές θρησκείες ως σημεία στα οποία επενεργεί το Άγιο Πνεύμα. Ο Khodr

θεωρούσε πως το κύριο ιεραποστολικό μας έργο είναι ‘να ακολουθήσουμε τα ίχνη

του Χριστού όπως αυτά γίνονται αισθητά στις σκιές των άλλων θρησκειών’» 3 !

Στο παραπάνω μνημονευθέν άρθρο του Γραφείου μας επισημάναμε μεταξύ άλλων

ότι ο κ. Khodr εκφράζει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο μια καινοφανή και κακόδοξη

οικουμενιστική θεωρία, η οποία δίνει το πράσινο φως στην Ορθοδοξία, για το

«άνοιγμά» της στις θρησκείες του κόσμου, αλλά και την εκκλησιολογική

νομιμοποίησή τους. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, το σχέδιο της σωτηρίας χωρίζεται

σε «τρεις Οικονομίες». Η πρώτη είναι η «Οικονομία του Πατρός», η οποία

πραγματοποιήθηκε στην προχριστιανική εποχή. Η δεύτερη η «Οικονομία του Υιού»,

η οποία πραγματοποιήθηκε με τη σάρκωση του Λόγου μέχρι και την Ανάληψή Του.

Και η τρίτη η «Οικονομία του Πνεύματος», η οποία άρχισε με την Πεντηκοστή και

εκτείνεται μέχρι τα έσχατα. Με την «Οικονομία του Πατρός» προετοιμάστηκαν τα

έθνη να δεχτούν την εν Χριστώ απολύτρωση. Με την «Οικονομία του Υιού»

πραγματοποιείται η σωτηρία εθνικών και ιουδαίων με προϋπόθεση την πίστη στο

Χριστό και την είσοδό τους στην Εκκλησία διά του αγίου βαπτίσματος. Τέλος με την

«Οικονομία του Πνεύματος» πραγματοποιείται η σωτηρία των εκτός της Εκκλησίας

2 Όπου ανωτ. σελ. 61

3 Όπου ανωτ. σελ.65

ανθρώπων, που ανήκουν σε διάφορες θρησκείες χωρίς την προϋπόθεση της πίστεως

στο Χριστό και την είσοδό τους στην Εκκλησία με το άγιο βάπτισμα. Και η μεν

«Οικονομία του Πατρός» απευθύνθηκε στον «Παλαιό Ισραήλ», η «Οικονομία του

Υιού» στον «Νέο Ισραήλ» της Χάριτος, στα μέλη της Εκκλησίας, ενώ η «Οικονομία

του Πνεύματος» απευθύνεται πέρα από τον Παλαιό και τον Νέο Ισραήλ, την

Εκκλησία, στην αιρετική και αλλόθρησκη ανθρωπότητα! Το άγιο Πνεύμα δηλαδή

δρα τρόπον τινά ως «πρόοδος» και εξέλιξη των δύο προηγουμένων «Οικονομιών».

Οι παραπάνω ισχυρισμοί του Μητροπολίτου ούτε από την αγία Γραφή μαρτυρούνται

ούτε από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Δεν έχουν κανένα απολύτως

βιβλικό και πατερικό έρεισμα, γι’ αυτό και είναι πέρα για πέρα βλάσφημοι και

κακόδοξοι. Για περισσότερα στοιχεία γύρω από την εν λόγω αιρετική θεωρία

παραπέμπουμε τον αναγνώστη στο παραπάνω άρθρο του Γραφείου μας.

Αξίζει επίσης να σχολιάσουμε έναν ακόμη ισχυρισμό του κ. Βασιλειάδη. Γράφει:

«Η πεμπτουσία της χριστιανικής μαρτυρίας είναι πρώτα απ’ όλα η ‘διακονία της

καταλλαγής’, γι’ αυτό και απαιτείται συνεργασία με όποια κίνηση επιδιώκει να

συμφιλιώσει τις θρησκευτικές παραδόσεις όλου του κόσμου, έτσι ώστε οι

θρησκευτικές κοινότητες να ενθαρρύνουν την ενότητα και την ευημερία

ολόκληρης της ανθρωπότητας και όχι να γίνονται αιτίες συγκρούσεων, και μερικές

φορές ακόμη και πολέμων» 4 ! Φαίνεται να αγνοεί ο κ. καθηγητής ότι η πεμπτουσία

της χριστιανικής μαρτυρίας είναι πρώτα απ’ όλα η κλήση που απευθύνει ο Θεός σε

κάθε άνθρωπο να πιστεύσει στον Χριστό και να ενταχθεί στην Εκκλησία διά του

αγίου βαπτίσματος: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες

αυτούς …», (Ματθ.18,19). Σε καμιά περίπτωση δεν είναι η «καταλλαγή» με την

έννοια της συμφιλιώσεως της ορθοδοξίας με τις θρησκείες του κόσμου.

Προφανώς εδώ ομιλώντας ο κ. καθηγητής περί «καταλαγής», έχει υπ’ όψη του τον

λόγο του Παύλου: «Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου

του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησώμεθα εν τη ζωή αυτού»

(Ρωμ.5,10). Η «καταλαγή», για την οποία ομιλεί εδώ ο απόστολος, αναφέρεται στην

έχθρα που προϋπήρχε μεταξύ Θεού και ανθρώπων λόγω της αμαρτίας. Ο άνθρωπος,

υποδουλωμένος στα πάθη και στην αμαρτία, βρισκόταν σε κατάσταση έχθρας με τον

Θεό και είχε ανάγκη καταλλαγής και συμφιλιώσεως. Την καταλλαγή αυτή την

επέτυχε ο Θεός «δια του θανάτου του υιού αυτού». Επομένως δεν έχει καμία σχέση

με τις προσπάθειες καταλλαγής που καταβάλλουν οι Οικουμενιστές μέσα στα

πλαίσια των Διαθρησκειακών Συναντήσεων και Διαλόγων.

Πέραν αυτών ρωτάμε τον κ. καθηγητή: Μπορεί να συμφιλιωθεί το φως με το

σκοτάδι, καθ’ όν χρόνον το ένα αναιρεί το άλλο; Μπορεί να συμφιλιωθεί η αλήθεια

με το ψεύδος καθ’ όν χρόνον το ένα αναιρεί το άλλο; Όπου υπάρχει φως, εκεί

διαλύεται το σκότος και όπου υπάρχει η αλήθεια, εκεί εξαφανίζεται το ψεύδος.

Επομένως πως μπορεί να συμφιλιωθεί και να έρθει σε καταλλαγή το φως και η

4 Όπου ανωτ. σελ.63

αλήθεια της Ορθοδοξίας με το σκότος και το ψεύδος των θρησκειών του κόσμου; Με

κανένα τρόπο. Η ιστορία της Εκκλησίας μέχρι σήμερα είναι ένας αδιάκοπος αγώνας

και μιά αδιάκοπη κατά μέτωπον σύγκρουση με την πλάνη, την οποία υπηρετούν οι

θρησκείες του κόσμου, στις οποίες λατρεύονται τα δαιμόνια, διότι «πάντες οι θεοί

των εθνών (είναι) δαιμόνια» όπως αναφέρει η Αγία Γραφή 5 . Είναι προφανές εδώ ότι

ο κ. Καθηγητής διαστρέφει πλήρως την έννοια της «καταλλαγής», διότι την

μεταφέρει από το εκκλησιολογικό στο διαθρησκειακό επίπεδο.

****

Κλείνουμε το άρθρο του κ. Βασιλειάδη με σχολιασμό, ενός ακόμη ισχυρισμού του. Ο

σχολιασμός αυτός είναι κάπως εκτενέστερος, επειδή παρόμοιο ισχυρισμό με αυτόν

του κ. Βασιλειάδη, συναντούμε σε πολλά άρθρα και δημοσιεύσεις οικουμενιστών, οι

οποίοι «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους», για να μας πείσουν ότι τα κίνητρα των

διαθρησκειακών διαλόγων είναι «αγνά» και δεν αποσκοπούν στη δημιουργία

πανθρησκείας. Γράφει: «Ο διαθρησκειακός διάλογος δεν αποβλέπει ούτε στη

δημιουργία μιας παγκόσμιας θρησκείας, ούτε αποτελεί προσπάθεια να

υπονομευθεί η ιδιομορφία των θρησκειών, πολύ περισσότερο είναι αντίθετος με

κάθε συγκρητισμό. Είναι ουσιαστικά ο αντίποδας του συγκρητισμού! Είναι μια

προσπάθεια προώθησης της συνεργασίας με απώτερο στόχο να διακονηθεί η

ενότητα σε έναν παγκόσμιο κόσμο που κερματίζεται από εντάσεις, διαιρέσεις και

διαφωνίες» 6 .

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, όπως τα θέλει ο κ. καθηγητής. Οι ίδιοι οι

πρωτεργάτες της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και της Νέας Εποχής τον διαψεύδουν

πανηγυρικά. Το αντιαιρετικό περιοδικό «Διάλογος» της «Πανελληνίου Ενώσεως

Γονέων για την προστασία της οικογενείας και του ατόμου», αποκαλύπτοντας τους

δολίους στόχους της «Νέας Εποχής», την οποία προωθεί ο Οικουμενισμός, τονίζει

ότι «Οι βασικοί στόχοι της Νέας Εποχής, όπως περιγράφονται στα βιβλία των

σημαντικοτέρων εκπροσώπων της, Alice Bailey, Benjamin Creme, Pavid Spangler,

κ.α. είναι δύο: 1) Η επιβολή μιας Νέας Τάξεως Πραγμάτων σε πολιτικο-οικονομικό

επίπεδο, δηλαδή μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης με επικεφαλή τον αναμενόμενο

από τούς νεοεποχίτες Μεσσία, ή Αβατάρ της Νέας Εποχής και 2) Η επιβολή μιας

Νέας Τάξεως Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο, δηλαδή μιας παγκόσμιας

συγκρητιστικής θρησκείας, ή πανθρησκείας» 7 . Ο π. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Επ.

Καθηγητής του Α.Π.Θ. αποκαλύπτει τα εξής: «Ή ‘Νέα Εποχή’ διαφημίζει την εποχή

τη δική της ακριβώς ως εποχή αρμονικής συμβίωσης των θρησκειών άφ’ ενός και

υπέρβασης των προβλημάτων άφ’ ετέρου και στο θρησκευτικό πεδίο, πού

δημιούργησε ή εποχή του Ιχθύος, καθώς κυριαρχούσε ό Χριστιανισμός. Όραμα

5 Ψαλμ.95,5

6 Όπου ανωτ .σελ.66

7 Πηγή: Διάλογος, τ. 13-16

της, όμως, και τελικός στόχος της, είναι ή πανθρησκεία, ως μορφή δήθεν ενότητας

κατά το ολιστικό μοντέλο, πού ή ‘Νέα Εποχή’ διακηρύττει» 8 .

Σε ημερίδα που διοργάνωσε η Ιερά μητρόπολις Πειραιώς στις 26.4.2018 στην

Αίθουσα του «Πειραϊκού Συνδέσμου Πειραιώς» με γενικό θέμα: «Πτυχές του

Αποκρυφισμού της Νέας Εποχής», επισημάνθηκε από εισηγητή της Ημερίδος η

«βαθιά αιτιώδης σχέση, που υφίσταται μεταξύ του Οικουμενισμού και του

Αποκρυφισμού της Νέας Εποχής». Στην εν λόγω εισήγηση ελέχθη μεταξύ άλλων

ότι βασικό δόγμα της Θεοσοφίας, (κατά την Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ), είναι

ότι «δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη από την αλήθεια. Όλες οι θρησκείες, μαζί και

ο Χριστιανισμός, έχουν μέρος μόνον της αλήθειας, οπότε όλες θα πρέπει να

συνεισφέρουν το μερίδιό τους, ώστε η κάθε μια να εμπλουτίσει τις άλλες και να

εμπλουτιστεί από τις άλλες. Ο αληθινός ερευνητής της αλήθειας οφείλει να χάσει

τελείως από τα μάτια του όλες τις δογματικές πίστεις και όλες τις θρησκείες.

Συμφιλιώνει όλες τις θρησκείες, αποφλοιώνει την κάθε μια τους από τα εξωτερικά

ανθρώπινα ενδύματα και αποκαλύπτει ότι η ρίζα της κάθε μιας ταυτίζεται με τη

ρίζα κάθε άλλης μεγάλης θρησκείας…Περαιτέρω και σαν συνέπεια των

προηγουμένων η Μπλαβάτσκυ προτείνει τη συναδέλφωση όλων των λαών, πέρα

από διαφορές θρησκείας, χρώματος και φυλής και προβλέπει λαμπρό το μέλλον

της Θεοσοφίας. Έτσι θέτει τις βάσεις για την ανοικοδόμηση της πανθρησκείας και

τη διάβρωση του χριστιανικού κόσμου» 9 .

Δυστυχώς η πεπλανημένη αυτή ιδεολογία πέρασε και στα κείμενα της «Συνόδου»

της Κρήτης. Στο Συνοδικό Κείμενο με τίτλο: «Η αποστολή της Ορθοδόξου

Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω», (κεφ. Α΄ §5), διατυπώνονται τα εξής: «Αι

Ορθόδοξοι Εκκλησίαι καλούνται να συμβάλλουν εις την διαθρησκειακήν

συνεννόησιν και συνεργασίαν, δι’ αυτής δε εις την απάλειψιν του φανατισμού από

πάσης πλευράς και τοιουτοτρόπως εις την συμφιλίωσιν των λαών και επικράτησιν

της ελευθερίας και της ειρήνης εις τον κόσμον προς εξυπηρέτησιν του ανθρώπου,

ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος». Δυστυχώς το Συνοδικό Κείμενο,

αγνοώντας και διαγράφοντας τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «τις δε κοινωνία

φωτί προς σκότος;», (Β΄ Κορ. 6,14), αλλά και όλα όσα προηγουμένως αναπτύξαμε,

αποδεικνύοντες το αδύνατον της συνεργασίας του φωτός της ορθοδοξίας με το

σκότος των θρησκειών του κόσμου, θεωρεί αναγκαία αυτή τη συνεργασία για την

«επικράτησιν της ελευθερίας και της ειρήνης εις τον κόσμον», δηλαδή για την

επικράτηση μιάς κοσμικού τύπου ελευθερίας και ειρήνης και καλεί τους πάντες να

εργαστούν προς την κατεύθυνση αυτή» 10 .

8 http://www.pigizois.gr/antiairetika/i_apokristiki_proelefsis_tou_panthriskiakou_oramatos_tis_neas_epoxis.htm

9 https://imp.gr/%CE%B7-

%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7-

%CE%BA%CE%B1%CE%B9-

%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%81%CF%85%CF%86%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B

A%CE%B7-%CF%85%CF%86%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85/

10 Όπου ανωτέρω

Ή Θεοσοφία είναι αυτή που εισηγήθηκε ότι : «…όλαι αι θρησκείαι κρύπτουσι την

αυτήν αλήθειαν, παρουσιαζομένην υπό διαφόρους μορφάς, αναλόγως της εποχής

και του λάου προς όν αποτείνονται» 11 . Στα ίδια πλαίσια κινείται και ό Γάλλος

Θεοσοφιστής Th. Pascal όταν ομιλεί για την «απόδειξιν της πνευματικής ενότητας

πασών των θρησκειών» 12 . Η Lola Davis, μια σημαντική εκπρόσωπος της

νεοεποχίτικης αντίληψης ερωτά: Τι θα συμβεί στις μεγάλες σημερινές θρησκευτικές

ομάδες; Και απαντά: «Οι σημερινές θρησκείες πιθανόν να συνεχίσουν να

λειτουργούν αρχικά όπως σήμερα.. Καθώς όμως οι αντιλήψεις της Νέας

Παγκόσμιας Θρησκείας θα επικυρώνονται επιστημονικά, θα γίνονται γνωστές και

θα διαδίδονται, οι σημερινές θρησκείες θα κάνουν αλλαγές και θα εξελιχθούν σε

κέντρα της Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» 13 !

Και μόνο αυτά τα στοιχεία, που εν ολίγοις παραθέσαμε, αποδεικνύουν περίτρανα

πως οι διαθρησκειακοί διάλογοι δεν είναι αυθόρμητες επινοήσεις και πρωτοβουλίες

κάποιων «ευαίσθητων» ανθρώπων για την «εδραίωση της παγκόσμιας ειρήνης και

συναδελφώσεως των λαών», αλλά μια εκ των «άνω» επιβολή, για να

εξυπηρετηθούν τα δόλια σχέδια των παγκοσμιοποιητών. Επομένως οι ισχυρισμοί

κάποιων συντακτών του περιοδικού, ότι δήθεν τα κίνητρα των διαθρησκειακών

διαλόγων είναι «αγνά» και δεν αποσκοπούν στη δημιουργία πανθρησκείας είναι

αίολοι και παραπλανητικοί.

****

Το δεύτερο άρθρο που επιλέξαμε είναι αυτό του κ. Παύλου Βασιλειάδη, με τίτλο:

«Καινοδιαθηκικές μαρτυρίες για μια θεολογία των θρησκειών» 14 . Ο συντάκτης,

συνεχίζοντας το «πνεύμα» του κ. Πέτρου Βασιλειάδη, (δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει

συγγένεια μεταξύ τους), γράφει μεταξύ άλλων: «Η θεολογία των θρησκειών

διαπερνά τα παραδοσιακά τείχη των θρησκειών και εστιάζει στο σωτηριώδες έργο

του Θεού προς τον άνθρωπο, χωρίς όμως τα σιδηρόφρακτα όρια που έχουν τεθεί

από την ιστορική πραγματικότητα των θρησκειών» 15 ! Προφανώς εδώ ο συντάκτης

συμπεριλαμβάνει μεταξύ των θρησκειών και την αγία ορθοδοξία μας. Η Εκκλησία

μας, κατά τον συντάκτη, οφείλει να εγκολπωθεί και αποδεχτεί πλήρως μια νέου

τύπου θεολογία, (την οποία ονόμασε «θεολογία των θρησκειών»), ώστε να καταστεί

ικανή να αξιολογεί το «σωτηριώδες έργο» του Χριστού σε μια εντελώς διαφορετική

«διάσταση». Για να γίνει όμως αυτό μια πραγματικότητα, θα πρέπει προηγουμένως

να αποβάλει κάποια «σιδηρόφρακτα όρια», που την εμπόδιζαν μέχρι τώρα να

συμφιλιωθεί με τις άλλες θρησκείες και να συνεργασθεί μαζί τους.

Για να καταλάβουμε καλύτερα τον ισχυρισμό του συντάκτου, θα πρέπει εδώ να

σημειώσουμε τα εξής: Η Εκκλησία μας, ήδη από τις πρώτες ημέρες της επί γης ζωής

11 Π. Π. Χατζηπέτρος, Θεοσοφία, Μ. Ε. Ε, τόμ. 12 (1930), σελ. 530

12 Βλ. ΤΗ , Pascal Α. Β. Γ. της Θεοσοφίας, 1925, σελ 19

13 Περ. Διάλογος τ. 13-16

14 Βλ. Περιοδ. «ΘΕΟΛΟΓΙΑ» τομ. 84, τευχ. 2, Απρίλιος – Ιούνιος 2013

15 Όπου ανωτ. σελ. 125

και δράσεώς της, φρόντισε διά των αγίων αποστόλων και των αγίων Πατέρων της, να

οριοθετήσει, να βάλει δηλαδή φραγμούς και σύνορα, στην πίστη και στη διδασκαλία

της, ώστε να την διακρίνει με κάθε δυνατή σαφήνεια, από κάθε αλλότρια και

αιρετική διδασκαλία, αλλά και από κάθε θρησκεία. Αυτοί οι φραγμοί δεν είναι άλλοι

από τις άγιες Συνόδους, Οικουμενικές και Τοπικές, αλλά και από τους αγίους

Πατέρες, διά των οποίων διατύπωσε τη δογματική της διδασκαλία, καταδικάζοντας

ταυτόχρονα τις κατά καιρούς πλάνες, αιρέσεις και θρησκείες. Ισχυρίζεται λοιπόν εδώ

ο συντάκτης ότι, όσα εδογμάτισαν οι άγιες Σύνοδοι και οι θεοφόροι Πατέρες

αποτελούν «σιδηρόφρακτα όρια», τα οποία πρέπει να κατεδαφιστούν, διότι

απλούστατα απολυτοποιούν την εν Χριστώ και εν τη Εκκλησία, σωτηρία!

Απίστευτη πραγματικά πλάνη, η οποία προβάλλεται μέσα από το επίσημο θεολογικό

περιοδικό της Εκκλησίας της Ελλάδος! Τι κρίμα!

Στη συνέχεια επιχειρεί να στηρίξει την θέση του αυτή, αναφερόμενος και

παρερμηνεύοντας την ευαγγελική περικοπή της μελλούσης Κρίσεως 16 . Έγραψε:

«Τρεις μέρες πριν το σταυρικό του θάνατο ο Ιησούς κατέστησε σαφές ότι η

συμπεριφορά του χριστιανού προς τους άλλους αποτελεί αποκλειστικό κριτήριο

κατά την κρίση του Θεού. Όπως σχολιάζει ο καθηγητής Π. Βασιλειάδης, ‘εκείνο

που είναι πιο σημαντικό στη διήγηση αυτή είναι πως δε γίνεται καθόλου αναφορά

στην πίστη ως προϋπόθεση της σωτηρίας, ούτε σε οποιεσδήποτε θρησκευτικές

υποχρεώσεις και καθήκοντα προς το Θεό’. Δεν γίνεται καμία αναφορά σε

προϋποθέσεις όπως το καθήκον, ή η υποχρέωση – ακόμη και θρησκευτικές με τη

στενή έννοια. Οι πράξεις αγάπης που περιγράφει ο Ιησούς Χριστός υπερβαίνουν

δραματικά κάθε είδους θρησκευτικών ή ομολογιακών ορίων. Δεν είναι κάποιο

καθίδρυμα που παράσχει τη γεμάτη έλεος βοήθεια, αλλά ο καθένας που ομολογεί

ότι είναι χριστιανός ενεργεί με συμπόνια για τον συνάνθρωπό του, η οποία

υποκινείται από απροϋπόθετη αγάπη… Εκείνοι που απορρίπτονται σε αυτό το

σκηνικό του εσχατολογικού δικαστηρίου είναι εκείνοι που απέτυχαν να ‘δουν’ τον

Ιησού στο πρόσωπο των απόκληρων της ζωής, στο πρόσωπο των ‘πιο μικρών’ της

κοινωνίας» 17 .

Η θέση του συντάκτου εν προκειμένω έγκειται στο ότι η αγάπη προς τον πλησίον,

για την οποία κάνει λόγο ο Κύριος στη περικοπή της μελλούσης κρίσεως, δεν είναι

απροϋπόθετη, όπως εσφαλμένα πιστεύει. Η αγάπη, όπως και όλες οι χριστιανικές

αρετές, είναι καρποί του αγίου Πνεύματος: «ο δε καρπός του πνεύματος εστίν

αγάπη, χαρά, ειρήνη,…», (Γαλ.5,22). Για να γίνουν όμως κτήμα μας, είναι

απαραίτητη η πίστη στον Χριστό ως προϋπόθεση, διότι μόνον διά της πίστεως στο

Χριστό έρχεται το Πνεύμα το άγιο σε κάθε πιστό: «μετανοήσατε, και βαπτισθήτω

έκαστος υμών επί τω ονόματι Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών, και λήψεσθε

την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος», (Πραξ.2,38). Προηγείται η πίστη «επί τω

16 Ματθ.25,31-46

17 Όπου ανωτ. σελ. 131

ονόματι Ιησού Χριστού» και έπεται η «δωρεά του Αγίου Πνεύματος», η οποία με τη

σειρά της θα φέρει ως καρπόν της την εν Χριστώ αγάπη. Όλες οι αρετές μέσα στην

Εκκλησία ασκούνται και γίνονται κτήμα μας εν τω Χριστώ και διά του Χριστού. Και

για να μιλήσουμε ακριβέστερα, τα πάντα μέσα στην Εκκλησία γίνονται εν τω

Χριστώ και διά του Χριστού και τίποτε δεν γίνεται ερήμην του Χριστού. Επομένως

λοιπόν με το να προβάλει ο Χριστός την εν Χριστώ αγάπη στην εν λόγω περικοπή,

δεν σημαίνει ότι καταργεί όσα κατά καιρούς δίδαξε κατά την επί γης ζωή και δράση

του.

****

Με τα ελάχιστα στοιχεία που παραθέσαμε, σχολιάζοντας τα δύο δημοσιευθέντα

άρθρα στο περιοδικό «ΘΕΟΛΟΓΙΑ», γίνεται φανερό ότι το εν λόγω περιοδικό, αν όχι

κακοδοξεί, τουλάχιστον ανέχεται και φιλοξενεί κακόδοξες θέσεις. Νομίζουμε ότι

αποδείξαμε επαρκώς το οικουμενιστικό «πνεύμα», το οποίο κυριαρχεί στην

αρθρογραφία και στη θεματολογία του. Ο καθένας μας μπορεί να καταλάβει, πόσο

επικίνδυνο είναι αυτό, το να δημοσιεύονται δηλαδή άρθρα ως δήθεν «ορθόδοξα»,

διότι όσοι δεν γνωρίζουν τα αφανή κίνητρα του Οικουμενισμού, παρασύρονται στα

δίχτυα της παναιρέσεως με ολέθριο αποτέλεσμα να χάνονται ψυχές «υπέρ ών

Χριστός απέθανε». Λυπούμαστε και ανησυχούμε από το γεγονός ότι κανένας από

τους συμμετέχοντες στην επετειακή εκδήλωση δεν είχε τη διάθεση, ούτε τόλμησε να

καταδείξει την αποξένωση του περιοδικού από την ορθόδοξη πίστη και παράδοση,

στην οποία έφθασε σήμερα. Ελπίζουμε και ευχόμαστε, ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος

Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, προνοία του οποίου εκδίδεται το

περιοδικό, αλλά και οι υπεύθυνοί της συντακτικής ομάδος, να συνειδητοποιήσουν το

άκρως θλιβερό αυτό γεγονός και να κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια, για να

επαναφέρουν και πάλι την αρθρογραφία του σε ορθόδοξη τροχιά και πορεία.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2024

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Διευθυντής του Γραφείου Αιρέσεων της

Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς

Εν Πειραιεί τη 2^α Ιανουαρίου 2024

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Μέσα στο πνευματικό σκοτάδι και στην πολλαπλή αποστασία της εποχής μας ο σύγχρονος άνθρωπος ψάχνει απεγνωσμένα να βρεί την αληθινή χαρά μέσα στις πρόσκαιρες χαρές του κόσμου. Υποδουλωμένος στα πάθη και στις εγκόσμιες επιθυμίες του παλεύει να λυτρωθεί από το άγχος, την ανασφάλεια, το υπαρξιακό του κενό. Πνιγμένος και εγκλωβισμένος μέσα σ’ ένα πλήθος βιωτικών μεριμνών και φροντίδων, πασχίζει να δώσει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή του, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Διψάει για ζωή, για αιώνια ζωή, όμως καμία κτιστή δύναμη δεν μπορεί να του χαρίσει αυτό που βαθιά μέσα του λαχταράει.

Όμως η Αιώνια Ζωή υπάρχει. Η λύτρωση από την φθορά και τον αιώνιο θάνατο είναι πλέον μια πραγματικότητα. Η σωτηρία της ανθρωπότητος και του καθενός από μας ήλθε στη γή μας, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και βρίσκεται μέσα στη φάτνη της Βηθλεέμ. Ο εν σπηλαίω γεννηθείς Κύριος, ο γλυκύς Ιησούς, είναι η μόνη ελπίδα του ανθρώπου, η μόνη ελπίδα όλων μας. Αρκεί να πιστεύουμε σ’ αυτόν και αρκεί να τον αγαπήσουμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στον κόσμο αυτόν.

Εύχομαι από βάθους καρδίας, όπως ο εν σπηλαίω γεννηθείς και εν φάτνη ανακληθείς διά την ημών σωτηρίαν Κύριος χαρίσει σε όλους μας μέθεξιν του μυστηρίου της αρρήτου Αυτού κενώσεως και αποκαλύψει στις καρδιές μας «τις η ελπίς της κλήσεως αυτού και ο πλούτος της δόξης της κληρονομίας Αυτού εν τοις αγίοις» (Εφ.1,18) και «τις η κληρονομία του μυστηρίου του αποκεκριμένου από των αιώνων εν τω Θεώ» (Εφ.3,9) κατά τον μέγαν Παύλον.

Με την ευκαιρία της εισόδου μας στο νέον έτος, το 2024, εύχομαι επί τούτοις αυτόν εν παντί ευλογημένον, πλήρη αγαθών έργων και καρπών πνευματικών.

Χριστός ετέχθη! Αληθώς ετέχθη! Χρόνια πολλά!

Μετά των εν Κυρίω ευχών και αγάπης εν Χριστώ επί γης τεχθέντι,

Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός

Αρχ. Παύλος

Ιερός Ναός ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Καστέλλας Πειραιώς