ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 6 η Μαρτίου 2023
ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ!
Εισήλθαμε με τη χάρη του Θεού στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, που
είναι μια από τις σημαντικότερες εορτολογικές περιόδους της Εκκλησίας μας.
Είναι μια πένθιμη και κατανυκτική περίοδος εντονωτέρου πνευματικού αγώνος,
στην οποία η Εκκλησία μας, με την νηστεία, τα τροπάρια, τους ύμνους, τα
αναγνώσματα, τις κατανυκτικές Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες, και με την
όλη κατάλληλη ατμόσφαιρα των ημερών αυτών, μας καλεί σε μιά βαθύτερη
βίωση του μυστηρίου της μετανοίας. Μας καλεί να παλαίψουμε και να
σταυρώσουμε τα πάθη και τον παλαιόν άνθρωπο, που φέρουμε μέσα μας, έτσι
ώστε συσταυρωμένοι και συναναστημένοι με τον Χριστό, να εορτάσουμε τα άγια
Πάθη και την Ανάστασή του.
Η ανάγκη για προσωπική και συλλογική μετάνοια, στην οποία ιδιαίτερα αυτή
την περίοδο μας καλεί η Εκκλησία, καθίσταται ακόμη πιο επιτακτική, αν λάβουμε
υπ’ όψη μας την σύγχρονη εξόχως τραγική και ολέθρια πορεία, την οποία βαδίζει
ολοταχώς ολόκληρη η ανθρωπότητα. Όπως και άλλοτε έχουμε τονίσει, πρόκειται
για μια πορεία πρωτοφανούς αποστασίας με κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα την
πλέον ακραία διαστροφή της ανθρωπίνης φύσεως, παρόμοια με αυτήν των
δαιμόνων! Θεωρούμε δε επιτακτική την ανάγκη της μετανοίας, διότι πιστεύουμε
ακράδαντα, ότι όσο περισσότερο η ανθρωπότητα οδεύει από πτώση σε πτώση και
από βάραθρο σε βάραθρο, τόσο περισσότερο είναι ανάγκη ο πιστός λαός του
Θεού, «το μικρόν ποίμνιον», (Λουκ. 12,32), να προκόπτει και να καρποφορεί
καρπούς μετανοίας. Όσο περισσότερο αυξάνει η ηθική σήψη και αποσύνθεση της
ανθρωπότητος, τόσο περισσότερο είναι ανάγκη να γίνεται ο λαός του Θεού το
«άλας της γης», (Ματθ.5,13), το οποίο θα προλαμβάνει την ολοσχερή ηθική
σήψη της ανθρωπότητος. Όσο περισσότερο η ανθρωπότητα θα μεταβάλλεται σε
Σόδομα και Γόμορα, τόσο περισσότερο επιτακτική είναι η ανάγκη να υπάρχουν
έστω και 10 άνθρωποι με αγιότητα βίου και παρρησία ενώπιον του Θεού, οι
οποίοι με τις προσευχές τους θα αναχαιτίζουν την δικαία οργή του Θεού. Και το
λέμε αυτό, έχοντας υπ’ όψη μας τον χαριτωμένο διάλογο που είχε ο Αβραάμ με
τον Θεό, τον οποίο παραθέτει το θεόπνευστο βιβλίο της Γενέσεως, (κεφ. 18, 23-
33). Στον διάλογο αυτό ο Θεός βεβαίωσε τον Αβραάμ, ότι αν υπήρχαν στην πόλη
των Σοδόμων 10 δίκαιοι, δεν θα κατέστρεφε την πόλη χάριν των 10 δικαίων.
Κάτι ανάλογο συναντούμε και στο βιβλίο των Πράξεων και πιο συγκεκριμένα
στο ταξίδι του Παύλου στη Ρώμη, το ναυάγιο και τη θαυμαστή διάσωσή του. Τότε
που όλοι οι επιβάτες του πλοίου είχαν χάσει κάθε ελπίδα σωτηρίας, ο Παύλος
(κατόπιν οράματος και άνωθεν πληροφορίας), τους βεβαιώνει ότι κανείς από
αυτούς δεν θα χάσει τη ζωή του: «παρέστη γαρ μοι τη νυκτί ταύτη άγγελος του
2
Θεού ού ειμί, ώ και λατρεύω, λέγων· μη φοβού, Παύλε· Καίσαρί σε δει
παραστήναι· και ιδού κεχάρισταί σοι ο Θεός πάντας τους πλέοντας μετά σου»
(Πραξ.27,23-24). Ο Θεός για χάρη του Παύλου χαρίζει την ζωή και σε όλους
όσους συνταξιδεύουν μαζί του. Οι άγιοι και οι δίκαιοι με τις προσευχές των
συγκρατούν και αποτρέπουν την δικαία οργή του Θεού και για χάρη αυτών
εξακολουθεί ακόμη να υπάρχει ο κόσμος.
Η ηθική και πνευματική καταβαράθρωση της κοινωνίας σε παγκόσμιο επίπεδο
είναι έκδηλη και πρωτοφανής στην εποχή μας, επιβεβαιώνει δε πλήρως τις
αγιογραφικές και πατερικές προρρήσεις για τα έσχατα. Ο σύγχρονος άνθρωπος
ευρισκόμενος υπό την ισχυρή επίδραση της ιδεολογίας της Νέας Εποχής και της
μετανεωτερικότητος, της αμφισβήτησης δηλαδή των παραδεδομένων αξιών, όχι
απλά περιθωριοποίησε τους πανανθρώπινους κώδικες ηθικής, αλλά κυριολεκτικά
τους καταπάτησε και συκοφάντησε ως «αναχρονιστικά κατάλοιπα του
παρελθόντος», τα οποία «περιορίζουν την ελευθερία του ανθρώπου να ζεί και να
απολαμβάνει τη ζωή του, όπως αυτός θέλει», δηλαδή να ζει κατ’ ουσίαν όπως τα
άλογα ζώα! Ο πρωτοφανής πανσεξουαλισμός έχει παραλύσει κάθε ίχνος ηθικού
φραγμού. Η ηδονή έχει αναχθεί σε ύψιστο ζητούμενο, ώστε να αναζητείται
μανιωδώς μέσα από ανομολόγητα πάθη και διαστροφές. Το αποτέλεσμα είναι
κάθε αφύσικος ερωτισμός να καθιερωθεί ως «φυσικός». Και το χειρότερο, να
προστατεύεται η αμαρτία με νομοθετήματα, όπως λ.χ. το θανάσιμο αμάρτημα της
ομοφυλοφιλίας. Και το ακόμα χειρότερο, να διώκονται ως «ρατσιστές» όσοι
εναντιώνονται στην διαστροφή της ανθρώπινης φυσιολογίας και οντολογίας.
Πληροφορίες των τελευταίων ημερών αναφέρουν ότι έχει ξεκινήσει μια διεθνής
εκστρατεία για την νομιμοποίηση και αυτής της φρικώδους και απάνθρωπης
παιδεραστίας, προφανώς της χειρότερης μορφής ηθικής διαστροφής. Σύμφωνα με
γνωστό, αξιόπιστο ιστολόγιο: «Οι "Νιου Γιορκ Τάιμς", δημοσίευσαν ένα άρθρο
που υποστηρίζει ότι η παιδοφιλία δεν είναι έγκλημα. […] η προστασία των
πολιτικών δικαιωμάτων πρέπει να επεκταθεί στους παιδόφιλους […] Το CNN,
για να μην μείνει πίσω, αντέδρασε με ένα άρθρο που διακηρύσσει ότι οι
παιδόφιλοι δεν είναι τέρατα ή αποκλίνοντα κοινωνικά άτομα που ζουν στο
σκοτάδι και είναι καιρός η κοινωνία να αναθεωρήσει την εικόνα για τους
παιδόφιλους και κάνει ρητή έκκληση για συμπόνια αντί να θεωρούνται οι
παιδεραστές ως οι κατώτεροι των κατώτερων. Θα πρέπει να τους
προσεγγίσουμε και να προσπαθήσουμε να τους κατανοήσουμε… Ο ψυχολόγος
Τζέσε Μπέρινγκ, συγγραφέας του βιβλίου "Διαστροφή: Η Σεξουαλική
Παρεκτροπή που κρύβεται μέσα μας" παροτρύνει επίσης τον αναγνώστη να
δείξει κατανόηση στους παιδεραστές» 1 . Κάποιες πληροφορίες αναφέρουν πως
στην φετινή συνάντησή του «Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ έφτασε στο
σημείο να ζητήσει την αποποινικοποίηση του σεξ με παιδιά, υποστηρίζοντας
ότι οι νόμοι κατά της ‘αγάπης με χάσμα ηλικίας’, παραβιάζουν τα ανθρώπινα
δικαιώματα» 2 .
1 Ιστ. https://agonasax.blogspot.com
2 https://anazitiseis.gr/to-wef-zita-tin-apopoinikopoiisi-tou-sex-me-paidia-oi-nomoi-kata-tis-agapis-me-diafora-
ilikias-gnosto-os-paidofilia-paraviazei-ta-anthropina-dikaiomata/
3
Δυστυχώς αυτό το κατάντημα της ηθικής καταρράκωσης του σύγχρονου
κόσμου, έχει τις ρίζες του στην σάπια ευρωπαϊκή διανόηση. Η υπεράσπιση της
άκρατης ατομικής ελευθερίας, η οποία εκτείνεται μέχρι το «δικαίωμα» της
παιδεραστίας, έχει φιλοσοφική κατοχύρωση στον άθεο Ευρωπαϊκό Ουμανισμό, ο
οποίος έχει θεοποιήσει τον άνθρωπο και την χωρίς όρια ελευθερία του.
Σε ενδιαφέρον σχετικό δημοσίευμα διαβάζουμε τα εξής: «Αν ανατρέξουμε
κάποια χρόνια πίσω, εκεί στην ταραγμένη γενιά του Μάη του ’68, θα
διαπιστώσουμε πως μεταξύ κορυφαίων γάλλων διανοουμένων υπήρξε μια
κάπως ελαστική αντιμετώπιση του απεχθούς φαινομένου της κακοποίησης των
παιδιών. Αρκεί να θυμηθούμε πως ονομαστοί διανοούμενοι όπως οι: Jean-Paul
Sartre, Roland Barthes, και πολλοί άλλοι, (συνολικά 69 διανοητές), είχαν
υπογράψει στις 26 Ιανουαρίου 1977 μια ανακοίνωση με την οποία
υπερασπίζονταν τρεις άντρες που είχαν φυλακιστεί για περισσότερα από τρία
χρόνια επειδή κακοποίησαν σεξουαλικά ανηλίκους κάτω των 15 ετών. Πολλές
εφημερίδες εκείνη την περίοδο έγραφαν για “κίνημα” υπέρ της παιδεραστίας.
[…] Στη συνέχεια, στις 23 Μαΐου 1977, η εφημερίδα “Opinion” δημοσίευσε
ανακοίνωση 80 γάλλων διανοουμένων, […] στην οποία ζητούσαν να
αποποινικοποιήσει η πολιτεία τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ενηλίκων και
παιδιών κάτω των 15 ετών» 3 !
Φρίκη προκαλεί και η είδηση ότι καλλιεργείται και η αηδής και αποκρουστική
διαστροφή της κτηνοβασίας. Σύμφωνα με δημοσίευμα: «Στη Γερμανία, ίσως να
μην το γνωρίζετε, η ερωτική πράξη μεταξύ ανθρώπου και ζώου δεν τιμωρείται
εκτός εάν το ζώο τραυματιστεί κατά τη διάρκεια της συνουσίας. Με άλλα
λόγια, στην “πολιτισμένη” Γερμανία, που θέλει να κάνει κουμάντο στην
Ευρώπη, η κτηνοβασία είναι ελεύθερη και ατιμώρητη […] Επειδή, λοιπόν, στη
Γερμανία οι κτηνοβάτες αντιμετωπίζονται ως… φυσιολογικοί άνθρωποι, το νέο
“επάγγελμα” που γνωρίζει άνθηση είναι οι οίκοι ανοχής για κτηνοβάτες,
δηλαδή οίκοι ανοχής που πάνε οι ανώμαλοι και συνουσιάζονται με ζώα!» 4 .
Σύμφωνα ακόμη με τελευταίες δημοσιογραφικές πληροφορίες, έχει ξεσπάσει
διαμάχη στην Ισπανία, διότι «το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων ενέκρινε τον
“Νόμο για την Ευημερία των Ζώων”, ο οποίος, σύμφωνα με τους επικριτές,
αποποινικοποίησε την κτηνοβασία εφόσον το εν λόγω ζώο δεν υφίσταται
“τραυματισμό που απαιτεί κτηνιατρική θεραπεία”» 5 . Δυστυχώς ανάλογες ηθικές
παρεκτροπές και φρικαλεότητες συμβαίνουν και στην ορθόδοξη Ελλάδα μας. Τον
τελευταίο καιρό τα ΜΜΕ μονοπωλούν ανατριχιαστικές περιπτώσεις βιασμών
ανήλικων παιδιών και σεξουαλικής εκμετάλλευσής τους. Σε πολλές περιπτώσεις
οι σεξουαλικές κακοποιήσεις των αθώων παιδιών γίνονται από συγγενικά
πρόσωπα, μηδέ των γονέων τους εξαιρουμένων!
Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε και άλλα παραδείγματα για να σκιαγραφήσουμε
την σύγχρονη ζοφερή πραγματικότητα, η οποία φανερώνει την τραγικότητα της
3 https://www.andro.gr/zoi/french-intellectuals-defended-pedophilia/
4 https://www.tribune.gr/world/news/article/30187/sti-germania-ktinovasia-epitrepete-ke-anigoun-ke-ikous-
anochis-zoa.html
5 http://aktines.blogspot.com/2023/02/21.html
4
εσχατολογικής και αποκαλυπτικής εποχής μας. Ο άνθρωπος των νεωτέρων
χρόνων, υπό την επίδραση του άθεου Ουμανισμού και της Νέας Εποχής, πίστεψε
πως η πίστη στο Θεό και η τήρηση των εντολών Του είναι επιβλαβείς και γι’ αυτό
Τον απέβαλλε από τη ζωή του και την κοινωνία. Αλλά, όπως είχε γράψει ο Φ.
Ντοστογιέφσκι «χωρίς το Θεό όλα επιτρέπονται». Ο άνθρωπος χωρίς το Θεό
προσδένεται απαραίτητα στον αντίδικο διάβολο και γίνεται παίγνιό του. Ταπεινά
φρονούμε πως η σημερινή ηθική κατάπτωση είναι μη αναστρέψιμη, διότι ο
σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει την παραμικρή διάθεση μετανοίας, η οποία μπορεί
να τον επανασυνδέσει με το Θεό και να τον επαναφέρει από την παρά φύση στην
κατά φύση κατάσταση.
Περαίνοντας, για ακόμη φορά κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου, καθώς
διαπιστώνουμε τη σύγχρονη εφιαλτική πραγματικότητα, όπως την
σκιαγραφήσαμε εν ολίγοις παρά πάνω και καλούμε τον πιστό λαό του Θεού σε
γενική και ειλικρινή μετάνοια. Τα ειδεχθή εγκλήματα, οι παιδοκτονίες, οι
γυναικοκτονίες, τα φρικτά σεξουαλικά εγκλήματα βιασμών παιδιών και ενηλίκων,
η βία των νέων, οι σεξουαλικές διαστροφές, η αλλοίωση της ανθρώπινης
οντολογίας κ.α. είναι τα ολέθρια αποτελέσματα αυτού του δαιμονικού
«κλίματος». Η έλλειψη ηθικής οδηγεί ολοταχώς στον όλεθρο. Αυτό μας διδάσκει
και η ιστορία. Λαοί που είχαν βουτηχτεί στην ακολασία και την αμαρτία,
εξέλειπαν από προσώπου της γης! Ωστόσο η όλη ζοφερή ατμόσφαιρα στην οποια
ζούμε δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει ή να μας παρασύρει στην κοσμική ζωή,
έχοντας υπ’ όψη μας τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής «μείζων εστίν ο εν υμίν η
ο εν τω κόσμω», (Α΄ Ιω. 4,4), όπως επίσης και τον θεόπνευστο λόγο του
προφήτου: «ου φοβηθήσομαι από μυριάδων λαού των κύκλω συνεπιτιθεμένων
μοι», (ψαλμ.3,7).
Ευχόμαστε σε όλους καλή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, καλόν αγώνα και καλή
μετάνοια!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Σήμερα Κυριακή της Τυροφάγου τελείται ο Εσπερινός της Συγνώμης .
Εσπερινός Συγνώμης λέγεται, αυτός μόνον, από τους κατανυκτικούς, διότι στο τέλος της ακολουθίας ο λαός ασπάζεται το Ευαγγέλιο ζητώντας από τον Ιερέα συγγνώμη και στη συνέχεια και μεταξύ τους, ώστε συχωρεμένοι να αρχίσουν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Πρόκειται για μια ωραία συνήθεια, που διατηρείται σε πολλές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των Εσπερινών αυτών είναι ότι μετά την Είσοδο και το «Εσπέρας Προκείμενον», αλλάζει ο διάκοσμος της Αγίας Τραπέζης και η στολή του Ιερέως.
Από πασχαλινή, λόγω της Κυριακής, γίνεται πένθιμη, λόγω της Τεσσαρακοστής (αλλάζουν τα λευκά με πορφυρά – έφ’ όσον τον Χριστό δεν Τον πενθούμε ως άνθρωπο, άλλ’ ως Βασιλέα Θεό).
Στο τέλος του Εσπερινού ψάλλονται τα τροπάρια «Θεοτόκε Παρθένε…», «Βαπτιστά του Χριστού…» κ.λπ. και κατακλείονται με την ευχή του Οσίου Έφραίμ του Σύρου:
«Κύριε καί Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας και άργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω.
Ναι, Κύριε, Βασιλεύ, δώρησαί μοι του όράν τα έμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον άδελφόν μου ότι εύλογητός ει εις τους αίώνας των αιώνων. Αμήν»
Λέγοντας την, κάνουμε και τρεις μεγάλες μετάνοιες. Ακολουθούν δώδεκα μικρές, ενώ λέμε μυστικώς το: «Ο Θεός ίλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» και στο τέλος επαναλαμβάνεται το: «Ναί Κύριε, Βασιλεύ…» κάνοντας και τετάρτη μεγάλη μετάνοια
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 20η Φεβρουαρίου 2023
ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΟΥΔΕΤΕΡΟΥ ΦΥΛΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ΣΤΟΝ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΣΜΟ!
Ο Αγγλικανισμός αποτελεί μέρος του αποστατημένου Δυτικού Χριστιανισμού,
ο οποίος αποκόπηκε από τον Παπισμό το 1534 από τον Βασιλιά Ερρίκο Η΄, για
να μπορέσει να διαζευχθεί την σύζυγό του Αικατερίνη της Αραγωνίας και να
νυμφευτεί την ερωμένη του Άννα Μπολέϋν, διότι ο «Πάπας» δεν το επέτρεπε. Το
Αγγλικό Κοινοβούλιο ανακήρυξε τον βασιλιά Ερρίκο Η΄ ως «Ανώτατο
Επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας», έτσι ώστε η χώρα αυτή να καταστεί
έκτοτε ανεξάρτητη από την ηπειρωτική Ευρώπη και θρησκευτικά. Μετά την
απόσχισή του από τη Ρώμη ο Αγγλικανισμός συνέχισε για ένα διάστημα να
διατηρεί πολλά στοιχεία της παπικής θεολογίας και λατρείας. Ωστόσο με την
πάροδο των αιώνων η «Εκκλησία» της Αγγλίας προχώρησε στη λεγόμενη
Αγγλική Μεταρρύθμιση. Κατ’ αυτήν ο Αγγλικανισμός, ενώ απέρριψε τον
«Πάπα» και ολόκληρο το διοικητικό σύστημα του Παπισμού, σταδιακά
προσέλαβε και πολλά στοιχεία από τον Προτεσταντισμό. Στους κόλπους του
αναπτύχθηκαν διάφορες τάσεις, (συντηρητικοί, φιλελεύθεροι κ.α.), μεταξύ των
οποίων δεν υπάρχει απόλυτη ενότητα στη διδασκαλία και στη λατρεία. Από
πολλούς θεωρείται ότι βρίσκεται μεταξύ του Παπισμού και του Προτεσταντισμού.
Μπορούμε να την θεωρήσουμε μάλλον ως μια προτεσταντική ομολογία, επειδή η
Βίβλος θεωρείται ως η μοναδική πηγή της θείας αποκαλύψεως. Εκείνο που πρέπει
να τονίσουμε εδώ είναι ότι ενώ απέβαλε τις κακοδοξίες του πρωτείου και του
αλαθήτου του «Πάπα» , (και αυτό είναι κάτι το θετικό), ωστόσο όμως διατήρησε
άλλες κακοδοξίες του Παπισμού, ενώ παράλληλα προσέλαβε και ενσωμάτωσε
στην διδασκαλία της πολλές πλάνες από τον Προτεσταντισμό, πράγμα που τον
απομάκρυνε ακόμη περισσότερο από την Ορθοδοξία.
Προϊόντος του χρόνου η απομάκρυνσή του κατέστη ακόμη πιο μεγάλη, διότι
σύρθηκε, (και σύρεται), σε μια άνευ προηγουμένου εκκοσμίκευση. Ιδιαίτερα τις
τελευταίες δεκαετίες η κατάπτωσή του είναι ραγδαία και ως προς την πίστη, αλλά
και ως προς την ηθική καταβαράθρωση. Ο σοδομισμός δεν θεωρείται ως
θανάσιμη αμαρτία, (δεν λογίζεται καν ως αμαρτία) και το χειρότερο, έχει εισβάλει
στις τάξεις του «κλήρου». Μια πλειάδα αγγλικανών «κληρικών» και μάλιστα
υψηλόβαθμων, δηλώνουν δημόσια ότι είναι ομοφυλόφιλοι και πολλοί είναι
«παντρεμένοι» με άνδρες!
Επίσης έχει εισβάλλει και ο μαχητικός και αντιχριστιανικός Φεμινισμός, με
τραγικό αποτέλεσμα την καθιέρωση της γυναικείας «ιεροσύνης» και το ακόμα
τραγικότερο, την καθιέρωση της «χειροτονίας» δεδηλωμένων λεσβιών! Να
αναφέρουμε ακόμη ότι πρόσφατα έχει καθιερωθεί και «ιερολογία γάμου»
2
ομοφυλοφίλων! Σύμφωνα με δημοσίευμα: «Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι,
Τζάστιν Ουέλμπι, υπενθύμισε ότι τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων ήταν
ψηλά στην ατζέντα της Εκκλησίας της Αγγλίας και είπε ότι θα παραθέσει τα
λόγια του ίδιου του Πάπα όταν το θέμα συζητηθεί στην επερχόμενη γενική
σύνοδο της Εκκλησίας. “Μακάρι να είχα μιλήσει τόσο εύγλωττα και ξεκάθαρα
όσο ο Πάπας. Συμφωνώ απόλυτα με κάθε λέξη που είπε”, είπε ο Ουέλμπι.
Πρόσφατα, η Εκκλησία της Αγγλίας αποφάσισε να επιτρέψει την ευλογία για
πολιτικούς γάμους ομοφυλοφίλων, συμπληρώνοντας ωστόσο ότι τα ζευγάρια
του ίδιου φύλου δεν μπορούσαν να παντρευτούν στις εκκλησίες της …» 1 !
Διαβάζοντας όλα αυτά διερωτόμαστε, τι έχει απομείνει από την αρχαία
χριστιανική κληρονομιά στην αιρετική Αγγλικανική «εκκλησία»!
Μία ακόμη κλασική περίπτωση, που μαρτυρεί την πλήρη εκκοσμίκευση στον
Αγγλικανισμό αποτελεί πρόσφατο δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο τέθηκε
επίσημα θέμα «φύλου του Θεού»! Σύμφωνα με είδηση στο ιστολόγιο
primenews.press: «H Εκκλησία της Αγγλίας στα πλαίσια της Woke ατζέντας,
αναθεωρεί τον Θεό ως “ουδέτερο φύλο”. Το φύλο του Θεού είναι θέμα
συζήτησης εντός της Εκκλησίας εδώ και πολλά χρόνια, αλλά τώρα παίρνει
άλλη διάσταση λόγω του Woke κινήματος. Σε γραπτή ερώτηση προς τη
Λειτουργική Επιτροπή από τη Γενική Σύνοδο, το νομοθετικό σώμα της
Εκκλησίας της Αγγλίας είπε ότι εξετάζει έναν Θεό με ουδέτερο φύλο….Πολλοί
έχουν υποστηρίξει την εγκατάλειψη των αρσενικών αντωνυμιών He and Him
καθώς και των αναφορών στον Θεό προς όφελος ουδέτερων ως προς το φύλο ή
γυναικείων ισοδύναμων. Οι επίσκοποι θα ξεκινήσουν ένα πρόγραμμα “για τη
γλώσσα των φύλων” που θα αναφέρεται στον Θεό ως ουδέτερο ον στις
εκκλησιαστικές λειτουργίες αυτό το έτος, αλλάζοντας την αντωνυμία των
προηγούμενων αιώνων που αναφερόταν ως “αυτός” (him)» 2 !
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας ποτέ δεν προβληματίστηκε με τέτοιου είδους
διλήμματα, έχοντας υπ’ όψη της τον λόγο του Κυρίου μας: «Πνεύμα ο Θεός, και
τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν», (Ιω. 4,24).
Το φύλο είναι χαρακτηριστικό ιδίωμα των κτισμάτων και όχι του Θεού, ο οποίος
ως άπειρο και ακατάληπτο Πνεύμα, δεν μπορεί να έχει καμία απολύτως σχέση με
το φύλο, που χαρακτηρίζει τα κτίσματα.
Επίσης οι άγιοι Πατέρες, (και ιδίως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς),
στηριζόμενοι στην αγία Γραφή και στις προσωπικές τους εμπειρίες, μας
διδάσκουν ότι στον Θεό διακρίνουμε θεοπρεπώς ουσία και ενέργειες, που αφ’
ενός μεν είναι αδιαχώριστες μεταξύ τους και αφ’ ετέρου άκτιστες. Και η μεν θεία
ουσία είναι απρόσιτη και αμέθεκτη στον άνθρωπο και τα κτίσματα, οι δε θείες
ενέργειες μεθεκτές. Οι άκτιστες ενέργειες του Θεού πηγάζουν από την θεία ουσία,
είναι κοινές και στα τρία πρόσωπα της Παναγίας Τριάδος, δεν είναι
αυθυπόστατες, αλλά ενυπόστατες. Οι ενέργειες του Θεού είναι πολλές, ανάλογα
1 https://www.kathimerini.gr/world/562264567/katholikoi-agglikanoi-presvyterianoi-kata-tis-poinikopoiisis-tis-
omofylofilias/
2 https://primenews.press/h-ekklisia-tis-anglias-sta-plaisia-tis-woke-atzentas-anatheorei-ton-theo-os-oudetero-
fylo
3
με το έργο που επιτελούν στην κτίση. Έτσι έχουμε τις ουσιοποιές ενέργειες, διά
των οποίων ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν από το μηδέν. Τις προνοητικές, διά
των οποίων ο Θεός προνοεί και συντηρεί τον κόσμο τον οποίο έπλασε, σύμφωνα
με τον λόγο του προφήτου: «ανοίξαντός σου την χείρα, τα σύμπαντα
πλησθήσονται χρηστότητος. αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον
ταραχθήσονται», (Ψαλμ.101,29-30). Τις φωτιστικές και θεοποιές, διά των
οποίων ο Θεός φωτίζει και οδηγεί στη θέωση τα πλάσματα εκείνα, που είναι
επιδεκτικά θεώσεως, όπως είναι οι άγγελοι και οι άνθρωποι κ.α.
Επίσης οι άγιοι Πατέρες, (με προεξάρχοντα τον άγιο Διονύσιο τον αρεοπαγίτη),
αναφερόμενοι στον άγιο τριαδικό Θεό, ανέπτυξαν και την λεγόμενη «Αποφατική
Θεολογία», η οποία είναι «αφαιρετική» των ενδοκοσμικών εννοιών για τον
απόλυτα υπερβατικό Θεό. Ο Θεός ως άκτιστος, απερινόητος, ακατάληπτος,
άναρχος, αόρατος, αΐδιος, ανερμήνευτος και υπέρχρονος, δεν μπορεί να
περιοριστεί στην γνωστική ανθρώπινη αντίληψη και παραμένει υπερκείμενος και
υπεράνω κάθε γνωσιολογικού σχήματος του ανθρώπινου λόγου.
Επομένως, όταν για παράδειγμα, προσευχόμαστε με το «Πάτερ ημών…», και
ονομάζουμε τον Θεό πατέρα μας, αυτό δεν σημαίνει ότι αποδίδουμε στον Θεό
φύλο αρσενικού γένους! Η φράση: «Πάτερ ημών…», παίρνει μια εντελώς άλλη
διάσταση στη σχέση μας με τον Θεό. Ο Θεός ονομάζεται Πατέρας μας, επειδή
είναι ο δημιουργός μας, ο οποίος μας έφερε στην ύπαρξη από το μηδέν. Γίνεται
επίσης Πατέρας όλων ημών, οι όποιοι πιστεύσαμε σ’ αυτόν και αξιωθήκαμε να
λάβουμε το χάρισμα της υιοθεσίας, σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο του
Ευαγγελιστού: «όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού
γενέσθαι», (Ιω. 1,12).
Αντίθετα στον Παπισμό και Προτεσταντισμό, όπου κυριαρχεί η σχολαστική
«θεολογία», οι ενέργειες του Θεού δεν είναι άκτιστες, αλλά κτιστές και επίσης η
ουσία του Θεού μπορεί να κατανοηθεί δια της ανθρώπινης λογικής. Αυτό έχει ως
τραγική συνέπεια την «σμίκρυνση» του Θεού στα ανθρώπινα μέτρα. Αποδόθηκαν
στο Θεό ιδιώματα ανθρώπινα, ώστε να μην πρόκειται πια για πίστη στον αληθινό
Θεό της Ορθοδόξου Εκκλησίας , αλλά σε έναν ανύπαρκτο «θεό», σε ένα «θεό της
λογικής»! Ο Αγγλικανισμός, παλεύοντας να κατανοήσει τον Θεό διά της λογικής
και βαθιά διαβρωμένος από τα φεμινιστικά και ομοφυλοφιλικά κινήματα, έφθασε
σήμερα στο κατάντημα, να προβληματίζεται και να ομιλεί περί του φύλου του
Θεού. Να σημειώσουμε παρενθετικά, πως το παγκόσμιο φεμινιστικό κίνημα έχει
σαφείς αντιχριστιανικές καταβολές, κατευθύνσεις και επιδιώξεις και σχετίζεται με
την Θεοσοφία και ιδιαίτερα με την μαγικοπαγανιστική Wicca, η οποία προβάλλει
τη λατρεία της «Μεγάλης Θεάς» και αποθεώνει τη γυναικεία φύση.
Επίσης είναι φανερό, πως ο προβληματισμός γύρω από το «φύλο του Θεού»
σκοπεύει να ικανοποιήσει και την σημερινή κρατούσα αντίληψη περί του «τρίτου
φύλου», ή περί του «άφυλου ανθρώπου», την οποία προωθεί ο παγκόσμιο κίνημα
των ΛΟΑΤΚΙ+! Και πιο συγκεκριμένα, αυτή είναι μιά βασική διδασκαλία της
δαιμονικής Καμπάλα, όπου προβάλλεται ο «αμφίφυλος» και ο «άφυλος»
άνθρωπος ως ο «τέλειος», ο πιο «εξελιγμένος» άνθρωπος: «Η τρίτη Πρόεδρος
της Θεοσοφικής Εταιρείας Αλίκη Μπέϋλυ, (1880-1949), υποστηρίζει τα
4
ακόλουθα αποκαλυπτικά για τα σχέδια της Νέας Εποχής, που προωθούνται με
το unisex: Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις θα εξελιχθούν σε θεϊκές υπάρξεις, που
περιλαμβάνουν τα χαρακτηριστικά του αρσενικού και του θηλυκού μαζί! Αυτοί
οι άνθρωποι θα είναι πολύ ανώτεροι από τους σημερινούς ομοφυλόφυλους. Θα
είναι θεοί πνευματικοί, αληθινοί ομοφυλόφιλοι» 3 !
Στη συνέχεια το δημοσίευμα παραθέτει δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις
σχετικά με το ζήτημα του «φύλου του Θεού», δύο αγγλικανών «κληρικών»: «Η
αιδεσιμότατη Joanna Stobart της Επισκοπής Bath and Wells …ζήτησε από
τους επισκόπους “να παράσχουν περισσότερες επιλογές σε όσους επιθυμούν να
χρησιμοποιούν εξουσιοδοτημένη λειτουργία και να μιλούν για τον Θεό με μη
έμφυλο τρόπο, ιδιαίτερα εκεί όπου πολλές από τις προσευχές που προσφέρονται
για χρήση αναφέρονται στον Θεό χρησιμοποιώντας αντωνυμίες ανδρών”».
Αντίθετα: «Ο αιδεσιμότατος Ίαν Πολ, μέλος της Γενικής Συνόδου και του
Αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Αγγλίας, προειδοποίησε να μην
παρεκκλίνουμε από το αρχικό κείμενο της Βίβλου, δηλώνοντας ότι: “Η χρήση
αρσενικών αντωνυμιών για τον Θεό δεν πρέπει να εκληφθεί ως υπονοούμενη ότι
ο Θεός είναι αρσενικό – κάτι που είναι αίρεση. Ο Θεός δεν έχει φύλο, σε
αντίθεση με την ανθρωπότητα. “Το γεγονός ότι ο Θεός ονομάζεται “Πατέρας”
δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το “Μητέρα” χωρίς να αλλάξει νόημα, ούτε
μπορεί να εξουδετερωθεί ως προς το φύλο σε “Γονέας” χωρίς απώλεια
νοήματος. Οι πατέρες και οι μητέρες σχετίζονται με τους απογόνους τους με
διαφορετικούς τρόπους”» 4 . Οι παρά πάνω δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις
μαρτυρούν τη σύγχυση που επικρατεί γύρω από το εν λόγω θέμα στις διάφορες
ομάδες, (συντηρητικές και φιλελεύθερες), μέσα στο χώρο του Αγγλικανισμού.
Ένας άλλος «κληρικός», ο ιερέας Michael Ipgrave, αποφάνθηκε ότι το θέμα
χρήζει περαιτέρω εξερευνήσεως. Είπε: «Εξερευνούμε τη χρήση της έμφυλης
γλώσσας σε σχέση με τον Θεό εδώ και αρκετά χρόνια, σε συνεργασία με την
Επιτροπή Πίστης και Τάξης. Μετά από κάποιο διάλογο μεταξύ των δύο
επιτροπών σε αυτόν τον τομέα, ένα νέο κοινό έργο για τη γλώσσα των φύλων θα
ξεκινήσει αυτή την άνοιξη”» 5 . «Εξέλιπον εξερευνώντες εξερευνήσεις»,
(Ψαλμ.63,7), «εν ματαιότητι του νοὸς αυτών», (Εφ.4,17), καθ’ ον χρόνον το
ζήτημα αυτό είναι λελυμένο εδώ και αιώνες στο χώρο της Ορθοδοξίας!
Νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε περισσότερο τα όσα τραγικά και
ανατριχιαστικά συμβαίνουν στο χώρο του Αγγλικανισμού. Η απουσία της Θείας
Χάριτος είναι έκδηλη και εδώ, όπως και σε όλες τις αιρετικές ομολογίες, οι οποίες
κατρακυλούν από πτώση σε πτώση, αφαιρώντας ουσιώδη δομικά στοιχεία του
χριστιανικού οικοδομήματος. Αυτή είναι η διαχρονική πορεία της κακοδοξίας!
Περαίνοντας, θα θέλαμε να εκφράσουμε την λύπη και την ανησυχία μας για την
πλήρη αφωνία των θιασωτών της παναιρέσεως του Οικουμενισμού για τα όσα
θλιβερά συμβαίνουν στο χώρο του αιρετικού και απόλυτα παρεφθαρμένου
Δυτικού Χριστιανισμού. Σε καμιά περίπτωση δεν προβληματίζονται και δεν
3 https://www.tapatalk.com/groups/truth/unisex-t5187.html
4 Όπου ανωτέρω.
5 Όπου ανωτέρω
5
αντιδρούν σε όλα αυτά, ωσάν να είναι όλα σύμφωνα με την ανόθευτη Ορθόδοξη
χριστιανική πίστη, ωσάν να πρόκειται για «διαφορετικές παραδόσεις» και όχι για
κακοδοξίες! Συνεχίζεται δε χωρίς κανένα προβληματισμό ο διεξαγόμενος
«Θεολογικός» Διάλογος Ορθοδοξίας και Αγγλικανισμού με μια φαιδρά
θεματολογία, λόγου χάρη περί ευθανασίας, ενώ θα έπρεπε να έχει ήδη διακοπεί ως
αλυσιτελής και απρόσφορος με ευθύνη των Αγγλικανών, αποδομητών του
Χριστιανισμού. Και το χειρότερο: Αναγνωρίζουν τις φρικώδεις και βλάσφημες
αυτές αιρέσεις ως «εκκλησίες», συναλλάσσονται επί ίσοις όροις και
συμπροσεύχονται μαζί τους! Και το ακόμα τραγικότερο: Προωθούν πυρετωδώς
την «ένωση των εκκλησιών», χωρίς την παραμικρή μετάνοια των αιρετικών!
Όπως δείχνουν τα πράγματα, προετοιμάζουν παγχριστιανική «Σύνοδο», ή
καλύτερα ψευδοσύνοδο, το 2025, για την πραγματοποίησή της! Επομένως το
πρόβλημα για την Εκκλησία μας δεν είναι οι αιρετικοί, αλλά οι εκ των
«Ορθοδόξων» οικουμενιστές.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 13η Φεβρουαρίου 2023
ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ «ΚΑΡΠΟΦΟΡΟΣ» ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ, ΟΛΕΘΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!
(Σχόλιο σε σχετικό άρθρο παπικού «αρχιεπισκόπου»)
Σε προηγούμενο δημοσίευμά μας με θέμα: «Σχολιασμός των ανιέρων
συμπροσευχών για την ενότητα των χριστιανών» αναφερθήκαμε στις όντως
ανίερες συμπροσευχές μεταξύ Ορθοδόξων και ετεροδόξων, οι οποίες αγγίζουν τα
όρια της βλασφημίας κατά του Θεού. Τονίσαμε ότι στις συμπροσευχές αυτές
πρωτοπόρος εμφανίζεται ο Παπισμός και ότι «ένα ισχυρό εργαλείο που έχει στα
χέρια του, για να επιτύχει αυτό τον στόχο, [την ‘ένωση των εκκλησιών’], είναι
και η λεγόμενη ‘Παγκόσμια Εβδομάδα Προσευχής για την Ενότητα των
Χριστιανών’».
Όπως είναι γνωστό η Β΄ Βατικανή Σύνοδος, (1962-1965), εισήγαγε μία νέα
Εκκλησιολογία στη δογματική της διδασκαλία, με την οποία αποστασιοποιείται
ριζικά από την προγενέστερη περί Εκκλησίας διδασκαλία της. Η νέα αυτή
Εκκλησιολογία διατυπώνεται στο περιβόητο «Περί Οικουμενισμού Διάταγμα»,
(Unitatis Redintegratio), το οποίο έβαλε τα θεμέλια του παπικού Οικουμενισμού.
Με το διάταγμα αυτό ο Παπισμός υιοθέτησε μία νέα εκκλησιαστική πολιτική
απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τις άλλες χριστιανικές ομολογίες και
άνοιξε τον δρόμο για την προσέγγιση και τον διάλογο μ’ αυτές με στόχο την
πανχριστιανική ενότητα. Η στροφή αυτή προς τις άλλες ομολογίες θεωρήθηκε ως
επιβεβλημένη και ως σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Ο Καρδινάλιος Edward
Cassidy σε πρόσφατο σχετικά έργο του, (2005), με τίτλο: «Οικουμενισμός και
Διαθρησκειακός Διάλογος: Unitatis Redintegratio, Nostra Aetate», δήλωσε: «Η
Σύνοδος, [Β΄ Βατικανή], με μία σαφή ριζοσπαστική αποστασιοποίησή της από
την προγενέστερη αυτής διδασκαλία, παρουσιάζει την Οικουμενική Κίνηση ως
‘εμφορουμένη από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος’». 1 Όπως φαίνεται από την
παραπάνω δήλωση, (αλλά και από άλλες που δεν είναι του παρόντος να
παραθέσουμε), ο Παπισμός παρουσιάζει τον Οικουμενισμό ως θεϊκή εντολή και
θέληση, αλλά και ως επιτακτική αναγκαιότητα για την σύγχρονη πορεία του
κόσμου, ως πανάκια και νομοτέλεια!
Την κακόδοξη αυτή ιδεολογία, που θέλει τον Οικουμενισμό, όχι ώς αίρεση,
αλλά ως θεϊκή εντολή, την είδαμε να επαναλαμβάνει σε πρόσφατο άρθρο του ο
παπικός «αρχιεπίσκοπος» πρώην Κερκύρας κ. Ιωάννης Σπιτέρης. Το άρθρο
αυτό δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της «Καθολικής Εκκλησίας Ελλάδος», με
1 Cassidy Cardinal Edward Idris, Ecumenism and Interreligious Dialogue: Unitatis Redintegratio, Nostra Aetate, Εκδ. Paulist
Press, NewYork 2005, σελ.13.
2
τίτλο: «Καρποφόρησε καθόλου ο Οικουμενισμός;», με την ευκαιρία των φετινών
«οκταημέρων προσευχών για την ένωση των Χριστιανών» 2 .
Μελετήσαμε με προσοχή το δημοσίευμα και θεωρήσαμε χρέος μας να το
σχολιάσουμε, διότι αποκαλύπτει με αρκετή σαφήνεια, πως ο Παπισμός «βλέπει»
τον Οικουμενισμό. Μ’ άλλα λόγια, ποια θέση παίρνει η μια αίρεση, που έχει μια
ηλικία περίπου 1000 χρόνια, απέναντι σε μια άλλη αίρεση που έχει ηλικία μόλις
100 χρόνια. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ένα παράδοξο φαινόμενο, το φαινόμενο
δηλαδή μία αίρεση, (αυτή του Παπισμού), να κυοφορεί και να γεννά μια άλλη
αίρεση, (αυτή του Οικουμενισμού). Πρόκειται για ένα φαινόμενο, που ίσως δεν
έχει ιστορικό προηγούμενο και αποτελεί μια πρωτοτυπία στις μέχρι σήμερα
εμφανισθείσες αιρέσεις στην ιστορική πορεία της Εκκλησίας μας.
Ο αρθρογράφος επισημαίνει κατ’ αρχήν με έκδηλη απογοήτευση ότι «στη
χώρα μας γίνονται ελάχιστες -από κοινού- οικουμενικές εκδηλώσεις,
[συμπροσευχές], αυτήν την περίοδο. Όχι μόνο αυτό, αλλά μερικοί ορθόδοξοι
αδελφοί μας, χαρακτηρίζουν τον οικουμενισμό σαν αίρεση, ή ακόμα και ως
παναίρεση. Είναι φανερό, ότι βρισκόμαστε έτη φωτός μακριά από αυτό που
εννοούμε ως ‘οικουμενισμό’ και από αυτό που επιδιώκει το θεάρεστο αυτό
κίνημα». Αγνοεί, φαίνεται, ότι ο χαρακτηρισμός του Οικουμενισμού ως
παναιρέσεως δεν είναι δικός μας, αλλά μιάς πλειάδος σύγχρονων θεοφωτίστων
αγίων και μεγάλων θεολογικών προσωπικοτήτων της Εκκλησίας μας.
Παραθέτουμε μερικούς ενδεικτικά: Τον άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς, τους
αγιασμένους γέροντες Παΐσιο τον αγιορείτη, Εφραίμ τον Κατουνακιώτη,
Φιλόθεο Ζερβάκο, Νικόλαο Αχρίδος, Γεώργιο Κάλτσιου, (Ρουμάνο), Ιωάννη
Μαξίμοβιτς, Σεραφείμ Ρόουζ και Εφραίμ τον Αριζονείτη, (πρώην ηγούμενο της
Ιεράς Μονής Φιλοθέου). Τον μακαριστό Πατριάρχη Ιεροσολύμων Διόδωρο και
τους μακαριστούς Προκαθημένους Αρχιεπισκόπους Αθηνών Χρυσόστομο Β΄
και Σεραφείμ Α΄. Τους αείμνηστους Μητροπολίτες Φλωρίνης Αυγουστίνο,
Παραμυθίας Παύλο, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο και Αιτωλίας και Ακαρνανίας
Κοσμά. Τους αείμνηστους αρχιμανδρίτες τέως προέδρους της Π.Ο.Ε.
Χαράλαμπο Βασιλόπουλο και Μάρκο Μανώλη. Τους αείμνηστους
αρχιμανδρίτες Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, Σπυρίδωνα Μπιλάλη, Γεώργιο
Καψάνη, Αθανάσιο Μυτιληναίο, Χρυσόστομο Πήχο και Σαράντη Σαράντο.
Επίσης τους αείμνηστους κορυφαίους καθηγητές Θεολογικών Σχολών
πρωτοπρεσβυτέρους Γεώργιο Φλωρόφσκυ, Ιωάννη Ρωμανίδη και Γεώργιο
Μεταλληνό. Από τους λαϊκούς μνημονεύουμε τους αείμνηστους κορυφαίους
καθηγητές Κωνσταντίνο Μουρατίδη, Στυλιανό Παπαδόπουλο, Μέγα Φαράντο,
Γεώργιο Γαλίτη, Στέργιο Σάκκο και Ιωάννη Κορναράκη. Επίσης τον αείμνηστο
πρωτοπρ. Νικόλαο Μανώλη, τον μακαριστό Νικόλαο Σωτηρόπουλο και
πολλούς άλλους, ων τα ονόματα εν βίβλω ζωής. Από τους έτι επιζώντας
μνημονεύουμε τον ομότιμο καθηγητή, πρωτ. π. Θεόδωρο Ζήση, τους
καθηγητές κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη και κ. Χρήστο Βούλγαρη, τους
2 https://cen.gr/%ce%ba%ce%b1%cf%81%cf%80%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b5-
%ce%ba%ce%b1%ce%b8%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%bf-
%ce%bf%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c/
3
αρχιμανδρίτες π. Μάξιμο Καραβά και π. Αθανάσιο Μετεωρίτη, τους
πρωτοπρεσβυτέρους π. Πέτρο Χίρς, π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο, κ.α.
Παραλείπουμε μια πλειάδα επωνύμων και ανωνύμων ομολογητών κληρικών,
μοναχών και λαϊκών, τους οποίους δεν μνημονεύσαμε «δι’ άγνοιαν, ή λήθην, ή
πλήθος ονομάτων», τους οποίους όμως γνωρίζει ο Θεός.
Ρωτάμε τον κ. Σπιτέρη: Μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι παραπάνω θεοφώτιστοι
άνδρες και ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι κορυφαίου κύρους πλανήθηκαν; Και μάλιστα
τόσο πολύ πλανήθηκαν, ώστε να βρίσκονται «έτη φωτός μακριά από αυτό που
εννοούμε ως ‘οικουμενισμό’»; Μπορούμε να πούμε ότι ο σκοτισμός της ψυχής
των υπήρξε τόσο μεγάλος, ώστε όχι μόνον δεν μπόρεσαν να εννοήσουν ότι ο
Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση και παναίρεση, αλλά το ακριβώς αντίθετο,
δηλαδή ένα «θεάρεστο κίνημα»; Όχι βέβαια!
Μπορεί να μας πει άραγε ο «φωτισμένος» κ. Σπιτέρης, ο οποίος εμφανίζεται ως
βαθύς γνώστης του Οικουμενισμού, ποιά είναι η βαθύτερη σχέση του «θεαρέστου
αυτού κινήματος» με την Μασονία; Έχει συνειδητοποιήσει άραγε, ότι μεταξύ της
Μασονίας και του Οικουμενισμού υπάρχει μία βαθιά αιτιώδης σχέση και
παράλληλη συμπόρευση, επειδή ακριβώς οι στόχοι και οι επιδιώξεις των
συγκλίνουν; Σχετικά με τον ενεργό ρόλο της Μασονίας στην προώθηση του
Οικουμενισμού μας πληροφορεί ο μακαριστός αρχ. π. Χαράλαμπος
Βασιλόπουλος στο έργο του: «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα». Σύμφωνα με τον
μεγάλο αυτό πολέμιο του Οικουμενισμού, οι ίδιοι οι μασόνοι ομολογούν το
ζωηρό ενδιαφέρον τους και την συμβολή τους για την «ένωση των Εκκλησιών»,
που προωθεί ο Οικουμενισμός. Συγκεκριμένα στο μασονικό περιοδικό «Le
Temple», που εκδίδεται στο Παρίσι, δημοσιεύθηκε το 1946 άρθρο με θέμα: «Η
ένωσις των Εκκλησιών». Γράφουν: «Το πρόβλημα το οποίον ηγέρθη υπό του
σχεδίου της ενώσεως των Εκκλησιών, αι οποίαι ομολογούν τον Χριστόν,
ενδιαφέρει ζωηρώς την Μασονίαν και είναι συγγενές προς την Μασονίαν, καθ’
όσον περιέχει εν εαυτώ την ιδέαν της παγκοσμιότητος. Και ας μας επιτραπεί να
προσθέσωμεν, ότι εάν αυτή η ένωσις, τουλάχιστον όσον αφορά τας μη
ρωμαϊκάς ομολογίας, ευρίσκεται εις καλόν δρόμον, τούτο οφείλεται εις την
τάξιν μας». 3
Την βαθιά αιτιώδη σχέση μεταξύ Μασονίας και Οικουμενισμού επιβεβαιώνει
επί πλέον και το γεγονός ότι υψηλόβαθμοι «Ορθόδοξοι» κληρικοί και μάλιστα
Πατριάρχες, που προώθησαν τον Οικουμενισμό, υπήρξαν ταυτόχρονα
υψηλόβαθμα μέλη της Μασονίας. Την τραγική αυτή και φρικτή πραγματικότητα
μας αποκαλύπτει, με ντοκουμέντα και αδιάσειστες μαρτυρίες, ο μοναχός π.
Σεραφείμ Ζήσης σε μία πολλή σημαντική μελέτη του με τίτλο: «Στοιχεία
επιδράσεως της Μασονίας στον πρώιμο ελληνικό Οικουμενισμό». 4 Εν
προκειμένω τίθεται το ερώτημα: Πως είναι δυνατόν να είναι «θεάρεστο» ένα
κίνημα, καθ’ όν χρόνον αυτό συμπορεύεται και προωθεί τους στόχους ενός
σκοτεινού και αντιχρίστου κινήματος, όπως είναι η Μασονία; Εάν δεχθούμε ότι ο
3 Βλ. «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα», Εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου», Αθήναι 1995, σελ. 71-72.
4 Βλ. http://aktines.blogspot.com/2017/12/blog-post_943.html
4
Οικουμενισμός είναι «θεάρεστο» κίνημα, τότε κατ’ ανάγκην και η Μασονία είναι
«θεάρεστο» κίνημα. Επομένως ένα από τα δύο πρέπει να συμβαίνει: Ή η
Μασονία είναι και αυτή «θεάρεστο» κίνημα, ή ο κ. Σπιτέρης βρίσκεται «έτη
φωτός» μακριά από αυτό που κατά βάθος είναι ο Οικουμενισμός. Αυτό που
συμβαίνει είναι σίγουρα το δεύτερο.
Παρά κάτω σημειώνει: «Εκείνοι που γράφουν και μιλούν με αυτόν τον τρόπο,
στη χώρα μας, ανήκουν σε μία ακραία κοινωνική ομάδα την οποία συναντάμε
σε όλες τις κοινωνίες ανεξάρτητα από τη θρησκευτικότητά τους»! Ούτε λίγο,
ούτε πολύ ο παπικός «αρχιεπίσκοπος», θεωρεί τους προμνημονευθέντες αγίους
και καταξιωμένους διδασκάλους της Εκκλησίας μας και όλους εμάς που τους
ακολουθούμε, ως αντικοινωνικούς, φανατικούς, ρατσιστές, κάτι σαν τους
Μάρτυρες του Ιεχωβά, ή τους νεοναζί! Τον ενοχλεί προφανώς η εμμονή και η
προσήλωσή μας στην απαραχάρακτη δισχιλιόχρονη διδασκαλία της Εκκλησίας
μας και διότι δεν ενδίδουμε στον δαιμονικό πειρασμό του Οικουμενισμού. Τον
πληροφορούμε, ότι καθόλου δεν μας ενδιαφέρει, πως θα μας κρίνουν, ή πως θα
μας χαρακτηρίσουν οι άνθρωποι, αλλά πως θα μας κρίνει ο Θεός, έχοντας υπ’ όψη
μας τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου Παύλου: «εμοί δε εις ελάχιστόν εστιν
ίνα υφ’ υμών ανακριθώ, ή υπό ανθρωπίνης ημέρας», (Α΄ Κορ.4,3). Εκείνο που
«μετρούσε» για τον μέγα Παύλο ήταν όχι οι κρίσεις των ανθρώπων, αλλά η κρίση
του Θεού.
Στη συνέχεια σημειώνει «Στην αδελφή Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν πολλοί,
(λαϊκοί, θεολόγοι, ιερείς και Μητροπολίτες), οι οποίοι είναι εντελώς αντίθετοι
με αυτούς τους πολέμιους του οικουμενισμού και συνεργάζονται, χωρίς
προκαταλήψεις, με τους μη ορθοδόξους χριστιανούς». Εδώ προφανώς
αναφέρεται στους εκ των «ορθοδόξων» οικουμενιστές, οι οποίοι είτε από άγνοια
και προκατάληψη, είτε από φόβο και δειλία, είτε από ανεπαρκή θεολογική
κατάρτιση, είτε χάριν ικανοποιήσεως ατομικών φιλοδοξιών και κοσμικών
επιδιώξεων, είτε λόγω πολιτικών και άλλων πιέσεων, παρασύρθηκαν και δέθηκαν
στο άρμα του επάρατου Οικουμενισμού. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στους
πεπλανημένους αυτούς αδελφούς μας, (κληρικούς και λαϊκούς) και κάνουμε ό,τι
μπορούμε, να τους βοηθήσουμε πνευματικά, να απαλλαγούν από την αίρεση, είτε
με κείμενα και δημοσιεύσεις, είτε με άλλους τρόπους, είτε με τις προσευχές μας,
επαναλαμβάνοντας την προσευχή του μεγάλου Βασιλείου: «τους πεπλανημένους
επανάγαγε και σύναψον τη αγία σου καθολική και αποστολική Εκκλησία». Δεν
μας τρομάζει το γεγονός ότι αυτοί είναι πολλοί, ενώ εμείς λίγοι, έχοντας υπ’ όψη
μας τον λόγον του Κύριου: «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις
την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν», (Ματθ.7,14).
Στη συνέχεια «αναλύει» από παπικής επόψεως, πόσο «καλός» και «θεάρεστος»
είναι ο Οικουμενισμός. Γράφει: «Στην πραγματικότητα, όμως, ποιος είναι ο
σκοπός του οικουμενισμού; Στην καρδιά της ζωής μιας Εκκλησίας υπάρχει η
κοινή ομολογία πίστεως. Η οικουμενική κίνηση δεν σημαίνει άρνηση κάποιου
σημείου της πίστεως, ή συρρίκνωση της πίστεως, διότι η αποκεκαλυμμένη
αλήθεια δεν είναι ανθρώπινη, αλλά θεϊκή. Πρόκειται, μάλλον, για μία από
κοινού αύξηση, ή ανάπτυξη στην πίστη. Η παρακαταθήκη της πίστεως που
5
περιέχεται στα παλαιά σύμβολα πίστεως είναι κοινά σε όλες τις Εκκλησίες,
αυτές όμως πρέπει να αλληλοβοηθιούνται, ώστε να είναι σ’ αυτές παρόν όλο το
περιεχόμενο και όλες οι απαιτήσεις της κληρονομιάς που μεταδόθηκε από τους
Αποστόλους» (Ιωάννης Παύλος Β΄, Εγκύκλιος, Ut unum sint αρ. 78)»!
Εδώ ο «αρχιεπίσκοπος» παρουσιάζει το άσπρο μαύρο. Λέει ότι «η οικουμενική
κίνηση δεν σημαίνει άρνηση κάποιου σημείου της πίστεως, ή συρρίκνωση της
πίστεως», αποκρύπτει όμως ότι ο Οικουμενισμός είναι μια φρικτή χοάνη, όπου
συγκεράζονται όλες οι θρησκευτικές πίστεις και όλες οι χριστιανικές ομολογίες
και όπου εναρμονίζεται η αλήθεια με την πλάνη. Όταν για παράδειγμα
διακηρύσσεται σε όλους τους τόνους από υψηλόβαθμους εκκλησιαστικούς ηγέτες,
ότι και στο Ισλάμ υπάρχει σωτηρία, δεν αποτελεί αυτή η κακόδοξη θέση άρνηση
βασικής δογματικής διδασκαλίας της πίστεώς μας, ότι ο μοναδικός σωτήρας και
λυτρωτής είναι ο Χριστός; Ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ
όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει
σωθήναι ημάς»; (Πραξ.4,12).
Λέει επίσης ότι: «Πρόκειται, μάλλον, για μία από κοινού αύξηση, ή ανάπτυξη
στην πίστη»! Αλλά πότε είχαμε αυξομείωση της πίστης στην ιστορία της
Εκκλησίας μας; Η πίστη της Εκκλησίας είναι «άπαξ παραδοθείσα»: «Αγαπητοί
πάσαν σπουδήν ποιούμενος γράφειν υμίν περί της κοινής σωτηρίας ανάγκην
έσχον γράψαι υμίν παρακαλών επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις
πίστει», (Ιουδ. 3). Η πίστη αυτή παραδόθηκε στο σύνολό της στους αγίους
αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής και στη συνέχεια ερμηνεύθηκε από τους
αγίους Πατέρες. Η ανακάλυψη δήθεν καινούργιων «αληθειών», (κατ’ ουσίαν
καινούργιων αιρετικών διδασκαλιών), είναι θλιβερό «προνόμιο» του Παπισμού.
Κατά συνέπεια δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος «για μία από κοινού αύξηση, ή
ανάπτυξη στην πίστη», αλλά μόνον για επιστροφή του Παπισμού στην «άπαξ
παραδοθείσα πίστη», την οποία κράτησε ανόθευτη και απαραχάρακτη μόνον η
Ορθοδοξία μας.
Επίσης ο ισχυρισμός που λέει παρακάτω ότι «η παρακαταθήκη της πίστεως
που περιέχεται στα παλαιά σύμβολα πίστεως είναι κοινά σε όλες τις
Εκκλησίες», είναι ένα άλλο χοντρό ψέμα. Πότε σεβάστηκε η «εκκλησία» του «τα
παλαιά σύμβολα πίστεως»; Τα αρχαία Σύμβολα τα σεβάστηκε μόνον η Ορθόδοξη
Καθολική Εκκλησία, ενώ η «εκκλησία» του βεβήλωσε και αυτό το Σύμβολο
Πίστεως της Νικαίας με την δαιμονική προσθήκη του φιλιόκβε. Μπορεί να μας
απαντήσει ο κ. Σπιτέρης, σε ποια αρχαία Σύμβολα και σε ποιες βιβλικές και
πατερικές μαρτυρίες είναι θεσμοποιημένες οι δεκάδες πλάνες του αιρετικού
Παπισμού (Φιλιόκβε, Πρωτείο και Αλάθητο, Κτιστή Χάρις, Καθαρτήριο,
Αξιομισθίες των Αγίων, Ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης, Μαριολατρία,
Καισαροπαπισμός), κλπ;
Παρακάτω έγραψε: «Όσον αφορά στην Καθολική Εκκλησία, πράγματι, ο
οικουμενισμός καρποφόρησε και εμπλούτισε την συνείδησή της….
Υπενθυμίζουμε μερικούς από αυτούς τους καρπούς του οικουμενισμού για την
Καθολική Εκκλησία: Η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει το βάπτισμα όλων
των Χριστιανών αρκεί να χορηγείται στο όνομα της Αγίας Τριάδας. Με όλες τις
6
συνέπειες που απορρέουν από αυτήν την βασική θεολογική αρχή. Αυτός είναι ο
λόγος που ωθεί την Καθολική Εκκλησία να αλλάξει ακόμη και το λεξιλόγιό της
όταν αναφέρεται στις σχέσεις της με τους μη-καθολικούς. Έτσι, όχι μόνο δεν
μεταχειρίζεται τη λέξη ‘αιρετικός’ για τους μη-καθολικούς, αλλά αποφεύγει
ακόμη και την έκφραση ‘χωρισμένοι αδελφοί’ και την αντικαθιστά με
διατυπώσεις όπως ‘οι άλλοι χριστιανοί’, ‘οι άλλοι βαπτισμένοι’, ‘οι χριστιανοί
των άλλων κοινοτήτων’. Και αυτό διότι, από τη στιγμή που αναγνωρίζει το
βάπτισμα των άλλων χριστιανών, πιστεύει πως είναι ήδη σε κοινωνία μαζί
τους, αλλά βέβαια, όχι ακόμα σε πλήρη κοινωνία».
Πράγματι ο «οικουμενισμός καρποφόρησε και εμπλούτισε την συνείδηση»
του Παπισμού, μόνο που αυτή «καρποφορία» είναι σάπια, διότι και το δέντρο από
το οποίο προήλθε είναι και αυτό σάπιο, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας:
«ου δύναται δένδρον αγαθόν καρπούς πονηρούς ποιείν, ουδέ δένδρον σαπρόν
καρπούς καλούς ποιείν», (Ματθ.7,18). Μπορεί να μας απαντήσει ο κ. Σπιτέρης
στο ερώτημα: Πότε η «εκκλησία» του βρισκόταν σε πλάνη, τότε που θεωρούσε
τους Ορθοδόξους ως αιρετικούς, ή τώρα που τους θεωρεί ως μη αιρετικούς; Θα
του δώσουμε εμείς την απάντηση: Ο Παπισμός και τότε και τώρα βρίσκεται σε
πλάνη και σε κατάσταση αιρέσεως, διότι επιμένει αμετανοήτως στις πλάνες του,
γι’ αυτό και έχει καταδικαστεί από μια σειρά αγίων Συνόδων, που αναφέραμε
πολλές φορές σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας.
Παρακάτω προσθέτει ότι η «εκκλησία» του «εμπλουτίστηκε», από την
«Οικουμενική Κίνηση». Γράφει: «Από τις επαφές και το διάλογο με τις άλλες
Χριστιανικές Ομολογίες, η Καθολική Εκκλησία αισθάνεται ότι εμπλούτισε την
αυτοσυνείδησή της. Έτσι π.χ. χάρη στους αδελφούς Ορθοδόξους ενδυνάμωσε
την διδασκαλία της για τον αναντικατάστατο ρόλο του Αγίου Πνεύματος στην
εκκλησιολογία και στα Ιερά Μυστήρια. Ακόμα, αντιλήφθηκε την σπουδαιότητα
μιας ενεργούς Συνοδικότητας ως αντιστάθμιση στο παπικό πρωτείο». Τι
σημαίνουν όλοι αυτοί οι «εμπλουτισμοί»; Σημαίνουν ότι ο Παπισμός πήρε από
την Ορθοδοξία κάποια στοιχεία της διδασκαλίας της, τα οποία έκρινε ως ωφέλιμα
και ορθά, ενώ απέρριψε όλη την υπόλοιπη διδασκαλία της. Όμως σε τι τον
ωφέλησαν όλοι αυτοί οι «εμπλουτισμοί», αφού καθόλου δεν ίσχυσαν να τον
απομακρύνουν από τις δεκάδες αιρετικές διδασκαλίες του, οι οποίες και τον
απέκοψαν από την Εκκλησία του Χριστού; Και κάτι ακόμη: Πως συνέβη και δεν
εντόπισαν αυτούς τους «εμπλουτισμούς» αφ’ εαυτών και δυνάμει του
«αλαθήτου», (που υποτίθεται ότι κατέχουν), οι εκατοντάδες «πάπες» που
πέρασαν στην ιστορία του Παπισμού και τους εντόπισαν στους Ορθοδόξους, τους
οποίους μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες θεωρούσαν ως αιρετικούς;
Το συμπέρασμα όσων αναφέραμε είναι ότι ο Οικουμενισμός όντως
καρποφόρησε, καρποφορεί και θα καρποφορεί για το αιρετικό Βατικανό,
καινούργιες πλάνες και αιρέσεις, όχι όμως και για την Αγία Ορθοδοξία μας.
Καλούμε τον κ. Σπιτέρη να έρθει εις εαυτόν και εν μετανοία να μετρήσει, πόσα
«έτη φωτός» απέχει από το τι κατ’ ουσίαν είναι ο Οικουμενισμός. Εν συνεχεία δε
να επιστρέψει στην Ορθοδοξία, για να μην χάσει την ψυχή του. Καλούμε επίσης
και πάλι τον φιλόχριστο λαό του Θεού να επαγρυπνεί. Διότι μπορεί, βέβαια, ο κ.
7
Σπιτέρης να απέχει «έτη φωτός» από την εις βάθος γνώση αυτής της
παναιρέσεως, όμως η κυοφορούμενη «ένωση των εκκλησιών» δεν απέχει
καθόλου «έτη φωτός». Αυτή βρίσκεται δυστυχώς προ των πυλών! Είναι
προαποφασισμένη σε σκοτεινά κέντρα και ίσως πραγματοποιηθεί το 2025, σε
σχεδιαζόμενη «παγχριστιανική Σύνοδο». Θα είναι ένα από τα φοβερότερα
εσχατολογικά γεγονότα στην ιστορία της Εκκλησίας μας, διότι δεν θα είναι
επιστροφή των παπικών στην Ορθοδοξία, αλλά η ένωση τωνεκ των
«ορθοδόξων» εγκάθετων οικουμενιστών με τον Παπισμό.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
