ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 6η Φεβρουαρίου 2023
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΙΕΡΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ»
Ο παγκόσμιος Οικουμενισμός απλώνει παντού τα θανατηφόρα πλοκάμια του
και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Υψηλόβαθμοι εκκλησιαστικοί άνδρες
έχουν στρατευτεί ανοιχτά στην υλοποίηση των δαιμονικών στόχων του.
Συναναστρέφονται, με τους αιρετικούς σαν να είναι πια ορθόδοξοι, σαν να έχουν
απαρνηθεί τις κακοδοξίες τους και να έχουν ενταχθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία
του Χριστού. Διαγράφουν με μία μονοκονδυλιά την επί δύο χιλιάδες χρόνια
παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία οριοθετεί την σώζουσα αλήθεια από την
πλάνη, η οποία είναι συνώνυμη με την απώλεια της σωτηρίας. Έπαψαν πια να
θεωρούν την αίρεση ως οδόν απωλείας και διαδίδουν ότι η σωτηρία δεν είναι
μόνον αποκλειστικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά και των αιρέσεων,
ακόμη και των θρησκειών του κόσμου!
Πρωτοπόρος στην προώθηση του θρησκευτικού Οικουμενισμού είναι, ως
γνωστόν, ο Παπισμός ο οποίος με πολλές και διάφορες μεθοδεύσεις απεργάζεται
πυρετωδώς την «ένωση των εκκλησιών» σύμφωνα με όσα έχει νομοθετήσει στη
Β΄ Βατικανή Σύνοδο. Ένα ισχυρό εργαλείο που έχει στα χέρια του, για να επιτύχει
αυτό τον στόχο είναι και η λεγόμενη «Παγκόσμια Εβδομάδα Προσευχής για την
Ενότητα των Χριστιανών». Πρόκειται για μια παγκόσμια διοργάνωση, την οποία
έχει καθιερώσει εδώ και πολλές δεκαετίες και πραγματοποιείται κάθε χρόνο από
τις 18 έως τις 25 Ιανουαρίου. Η διοργάνωση αυτή, η οποία περιλαμβάνει
συμπροσευχές Πατριαρχών, Προκαθημένων και άλλων «εκκλησιαστικών»
ηγετών από διάφορες ομολογίες, σταδιακά και προοδευτικά επεκτάθηκε και στον
χώρο του Προτεσταντισμού. Με την ίδρυση του Π.Σ.Ε. το 1948, οι συμπροσευχές
για την ενότητα των χριστιανών καθιερώθηκαν πλέον και έγιναν θεσμός μέσα
στον χώρο του Προτεσταντισμού.
Η συμμετοχή των Ορθοδόξων σ’ αυτόν τον ετήσιο και κακόδοξο θεσμό δεν
άργησε δυστυχώς να πραγματοποιηθεί μετά το επίσημο άνοιγμα της Ορθοδοξίας
στον Οικουμενισμό με τις γνωστές πατριαρχικές εγκυκλίους του 1902, 1904 και
1920 και την είσοδό μας στο Π.Σ.Ε. Το φοβερό αυτό ολίσθημα, με ολέθριες
συνέπειες για την παγκόσμια Ορθοδοξία, δηλαδή της συμμετοχής μας, ως μελών,
στο παγκόσμιο αυτό συνονθύλευμα των αιρέσεων έφερε με τη σειρά του, ως
αναγκαίο επακόλουθο και το άλλο μεγάλο ολίσθημα, της συμμετοχής μας δηλαδή
σε τέτοιου είδους συμπροσευχές με αιρετικούς, οι οποίες όμως σαφώς
απαγορεύονται από τους Ιερούς Κανόνες, (βλ. ενδεικτικά Κανόνας ΜΕ΄ των
αγίων Αποστόλων κ.α.). Διαστρεβλώνουν βεβαίως την αυτονόητη έννοια της
συμπροσευχής, ισχυριζόμενοι ότι συμπροσευχή κατά τους Ιερούς Κανόνες
2
αποτελεί μόνον το «κοινόν ποτήριον». Όμως το «κοινόν ποτήριον» δεν είναι
συμπροσευχή, αλλά διακοινωνία και ενότητα στην πίστη!!!
Διαβάζοντας τις πρόσφατες δηλώσεις και διακηρύξεις των συμπροσευχομένων
εκκλησιαστικών ηγετών με τους αιρετικούς, διαπιστώνουμε αβίαστα, ότι για την
σχεδιαζόμενη «ένωση των εκκλησιών» δεν προβάλλουν μόνον εκκλησιολογικά
κριτήρια, αλλά και κοινωνικά και κοσμικά! Η «ένωση» γι’ αυτούς είναι αναγκαία,
πέραν των άλλων και για την επίλυση των σημερινών κοινωνικών προβλημάτων.
Ο παπικός πρ. «Αρχιεπίσκοπος» Κέρκυρας κ. Ι. Σπιτέρης, σε σχετικό λόγο του
τόνισε: «Οι ποιμένες των εκκλησιών μας, ο Πάπας Φραγκίσκος και ο
Πατριάρχης Βαρθολομαίος καθώς και πολλοί ποιμένες και συνελεύσεις των
Εκκλησιών της Μεταρρύθμισης έχουν επανειλημμένα τονίσει τη σημασία της
αλληλεγγύης και της συνεργασίας των εκκλησιών. Η Εκκλησία του Χριστού
είναι η σωτηρία και το μέλλον της ανθρωπότητας, η διαίρεση είναι έργο του
‘κακού’ και κατά συνέπεια αποτελεί την αποτυχία του λαού του Θεού»!
Αποκαλυπτική υπήρξε και η κεντρική ομιλία του Βέλγου Καρδιναλίου Jozef De
Kesel, σε ορθόδοξο ναό στις Βρυξέλλες, τονίζοντας και αυτός την
«σπουδαιότητα και το επείγον της προσευχής για την ενότητα»: «Αυτή η
προσευχή δεν είναι πρωτίστως ιδική μας, είναι του Χριστού και εις την
πραγματικότητα συμμετέχομεν εις την προσευχήν του Χριστού προς τον
Εαυτού Πατέρα, όταν παρακαλεί και προσεύχεται δι᾽ ημάς. Αυτή η προσευχή
είναι και επείγουσα διότι η κοινωνία μας καλείται να αντιμετωπίση μίαν σειράν
μεγάλων προκλήσεων: την εξαθλίωσιν εις τον κόσμον, τον πόλεμον τον οποίον
βιώνομεν εις την ευρωπαικήν ήπειρον, την μετανάστευσιν και την δύσκολον
αναζήτησιν ανθρωπίνων λύσεων, την πτωχείαν δι᾽ όλον και περισσοτέρας
οικογενείας, την υπερθέρμανσιν του πλανήτου, του οποίου δεν είμεθα οι
ιδιοκτήται αλλά οι οίκονόμοι…» (https://www.orthodoxtimes. gr/esperinos-gia-
tin-enotita-ton-christianon-stis-vryxelles/)!
Ένα άλλο ισχυρότατο επιχείρημα που επικαλούνται οι οικουμενιστές, για να
δικαιολογήσουν τόσο τις συμπροσευχές, όσο και τις πάσης φύσεως ενέργειές
τους, που αποβλέπουν στην μεταξύ τους ενότητα, είναι η φράση του Κυρίου μας
στην αρχιερατική του προσευχή «ίνα πάντες εν ώσιν», (Ιω. 17,21). Όπως και
παλαιότερα έχουμε τονίσει, η φράση αυτή έχει κακοποιηθεί βάναυσα και έχει
παρερμηνευτεί όσο κανένα άλλο χωρίο της Καινής Διαθήκης. Οι οικουμενιστές
ισχυρίζονται ότι ο Χριστός με τη φράση αυτή προανήγγειλε ότι όλες οι
χριστιανικές ομολογίες θα αποκτήσουν κάποτε στο μέλλον την μεταξύ τους
πολυπόθητη ενότητα και θα αποτελέσουν τη «Μία» Εκκλησία, υπονοώντας, ότι η
Εκκλησία τώρα είναι διεσπασμένη. Όμως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν
συμφωνεί μαζί τους. Ερμηνεύοντας το χωρίο αυτό παρατηρεί: «Ίνα ώσιν εν,
καθώς συ, Πάτερ, εν εμοί, και εγώ εν σοι [...] Τι είναι, λοιπόν, το ‘Εν ημίν’;
Στην πίστη προς εμάς. Επειδή βέβαια τίποτε δεν σκανδαλίζει όλους, όσο η
διάσπαση, αυτό κατασκευάζει, ώστε να γίνουν ένα. Τι, λοιπόν; Το κατόρθωσε
αυτό, λέγουν; Και πάρα πολύ το κατόρθωσε. Διότι, όλοι όσοι πίστευσαν μέσω
των Αποστόλων είναι ένα, μολονότι κάποιοι από αυτούς αποσπάστηκαν [...]». 1
3
Κλασικό παράδειγμα αποτελούν τα όσα διεκήρυξε ο παν. Οικουμενικός
πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος κατά την συνάντησή του με τον «πάπα»
Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα τον Μάϊο του 2014. Μεταξύ άλλων ο κ.
Βαρθολομαίος διατύπωσε μια καινοφανή Εκκλησιολογία, στην οποία η Εκκλησία
παρουσιάζεται ως Μία και ταυτόχρονα διεσπασμένη εν χρόνω. Είπε: «Η Μία,
Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η ιδρυθείσα υπό του εν ‘αρχή
Λόγου’, του ‘όντος προς τον Θεόν’ Λόγου, κατά τον ευαγγελιστήν της αγάπης,
δυστυχώς κατά την επί γης στρατείαν αυτής, λόγω της υπερισχύσεως της
ανθρωπίνης αδυναμίας και του πεπερασμένου θελήματος του ανθρωπίνου νοός,
διεσπάσθη εν χρόνω. Ούτω διεμορφώθησαν καταστάσεις και ομάδες ποικίλαι
εκ των οποίων εκάστη διεκδικεί ‘αυθεντίαν’ και ‘αλήθειαν’». 2 Γύρω από την
καινοφανή αυτή διακήρυξη έχει ασχοληθεί η «Σύναξη κληρικών και Μοναχών»,
η οποία εξέδωσε σχετικό φυλλάδιο το 2015, με τίτλο: «Η νέα Εκκλησιολογία του
Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και επίκαιρα ομολογιακά κείμενα»
και παραπέμπουμε εκεί για περισσότερα στοιχεία τους ενδιαφερομένους. Από το
φυλλάδιο αυτό παραθέτουμε προς ενημέρωση ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«…Η θέση αυτή, [περί μιας και ταυτόχρονα διεσπασμένης Εκκλησίας],
συνιστά συνειδητή άρνηση τουλάχιστον της ενότητος της ‘Μιάς’ Εκκλησίας ως
ιδιότητος και οντολογικού Της δεδομένου. Η συμπερίληψη της ιδιότητος αυτής
στο εκκλησιολογικό άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως, αποτελεί την έκφραση
της αυτοσυνειδησίας και αγιοπνευματικής εμπειρίας της Εκκλησίας και κατά
συνέπειαν όποιος – κληρικός ή λαϊκός - αμφισβητεί συνειδητώς, ή απορρρίπτει
την πίστη της Εκκλησίας, όπως αυτή οριοθετείται με κάθε ακρίβεια στους
Όρους των Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαιτέρως στα μονοσήμαντα άρθρα
του Συμβόλου της Πίστεως, ευλόγως εκπίπτει από το Σώμα της Εκκλησίας,
υποκείμενος σε καθαίρεση, ή αφορισμό κατά τις Οικουμενικές Συνόδους 3 ». 4
Επίσης η φράση «ίνα ώσιν εν» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με όσα
προηγουμένως είπε ο Κύριος στον παραβολικό λόγο του περί της αμπέλου και
των κλημάτων, τα οποία αποκόπτονται από την άμπελο. Τα κλήματα τα οποία δεν
φέρουν «καρπόν» αληθούς Ορθοδόξου πίστεως και αγιοπνευματικής ζωής είναι
οι αιρετικοί, οι οποίοι «αίρονται», αποκόπτονται από τον αμπελουργό Πατέρα,
και παύουν να αποτελούν κλήματα της νοητής αμπέλου, της Εκκλησίας, παύουν
δηλαδή να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας. Επομένως το «ίνα ώσιν εν», που λέει
παρά κάτω ο Κύριος, δεν αφορά τα αποκοπέντα κλήματα. Δηλαδή σε καμιά
περίπτωση δεν προσεύχεται ο Κύριος, να παραμείνουν τα αποκοπέντα κλήματα,
(=οι αιρετικοί), ενωμένα με την άμπελο, (=την Εκκλησία), διότι τα κλήματα
αυτά απορρίπτονται εις το «πυρ» το εξώτερο, σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του
Κυρίου: «εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και
συνάγουσιν αυτά και εις το πυρ βάλλουσι, και καίεται» (Ιωάν.15,6).
1 Ε.Π.Ε.14,594.
2 Βλ. «Η νέα Εκκλησιολογία του οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και επίκαιρα ομολογιακά κείμενα»,
Εκδ. ««Σύναξη ορθοδόξων κληρικών και Μοναχών», Ιανουάριος 2015, σελ. 9
3 Βλ. ἱερόν ζ΄ Κανόνα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου
4 «Η νέα Εκκλησιολογία…», ο.π. σελ. 13.
4
Πέραν αυτών ο αείμνηστος και μακαριστός Αρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος
Βασιλόπουλος στο περισπούδαστο βιβλίο του με τίτλο: «Ο Οικουμενισμός χωρίς
μάσκα» μας αποκαλύπτει μια άλλη διάσταση, πολύ σημαντική, του όλου θέματος.
Ότι δηλαδή την «ένωση των εκκλησιών» προωθούν τεκτονικοί κύκλοι. Γράφει:
«Ο Οικουμενισμός, κατασκεύασμα μασονικό, ζητεί να ισοπεδώσει όλες τις
θρησκείες, να τις ζυμώσει μέσα στο ίδιο ζυμωτήρι, για να ετοιμάσει σιγά – σιγά
την πάστα της θρησκευτικής αδιαφορίας, πρόδρομο – σύμπτωμα του
Αντιχρίστου». Παραθέτει μάλιστα σχετική τεκτονική διακήρυξη από το περιοδικό
«LA TEMPLE» (1946): «Το πρόβλημα το οποίον ηγέρθη υπό του σχεδίου της
ενώσεως των Εκκλησιών, αι οποίαι ομολογούν τον Χριστόν, ενδιαφέρει ζωηρώς
την Μασονίαν και είναι συγγενές προς την Μασονίαν, καθ’ όσον περιέχει εν
εαυτώ την ιδέαν της παγκοσμιότητος. Και ας μας επιτραπεί να προσθέσωμεν,
ότι εάν αυτή η ένωσις, τουλάχιστον όσον αφορά τας μη ρωμαϊκάς ομολογίας,
ευρίσκεται εις καλόν δρόμον, τούτο οφείλεται εις την τάξιν μας». 5
Υπάρχει και μια άλλη σοβαρή παράμετρος, σχετικά με τις «Προσευχές για την
ενότητα των χριστιανών». Εμμέσως πλην σαφώς μετατίθεται η ευθύνη για την
ενότητα στο ίδιο τον Θεό, τον Οποίο παρακαλούν οι προσευχόμενοι να κάμει την
«πολυπόθητη» ένωση! Οι αιρετικοί αποποιούνται των ευθυνών τους για την
διαίρεση του χριστιανικού κόσμου και επιζητούν από το Θεό να κάμει, μαγικώ τω
τρόπω, την ένωση! Μελετώντας όλες τις μέχρι τώρα συμπροσευχές, δεν
συναντήσαμε πουθενά την λέξη «μετάνοια», ούτε ως έννοια,! Αντίθετα κάνουν
λόγο για μια αόριστη και σκιώδη «συνολική ευθύνη» των χριστιανών, η οποία
προκλήθηκε από «προκαταλήψεις του παρελθόντος»! Ο θεολόγος κ. Ι. Μπουγάς
έγραψε το εξής απίστευτο: «Μετά την οικουμενική προσευχή των Χριστιανών η
Χάρις του Αγίου Πνεύματος θα οδηγήσει και στο κοινό Ποτήριο κατά το
ευλογημένο Συλλείτουργο όλων των χριστιανικών ομολογιών» (https://arxon.gr
/2023/01/i-koini-proseychi-olon-ton-christianon-18-25-ianoyarioy-2023-odigei-
stin-enotita/)!
Ωστόσο εδώ γεννάται το καυτό ερώτημα: Πως συμβαίνει, ενώ οι συμπροσευχές
αυτές γίνονται εδώ και πολλές δεκαετίες, να μην φέρνουν αποτέλεσμα και να μην
πραγματοποιείται η πολυπόθητη ενότητα; Γιατί ο Θεός δεν εισακούει τις
προσευχές τους; Δεν τις εισακούει για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον μεν διότι οι
συμμετέχοντες προσεύχονται σ’ έναν ανύπαρκτο Θεό, αφού σύμφωνα με τον άγιο
Γρηγόριο Παλαμά, η αίρεση είναι ένα δεύτερο είδος αθεΐας: «Δεύτερον δε γένος
αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών». 6 Και
δεύτερον, διότι αυτοί που συμμετέχουν σ’ αυτές επιζητούν να επιτύχουν μια
ενότητα, που δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Επιζητούν την ενότητα
όχι εν τη αληθεία της Ορθοδόξου πίστεως και μέσα στους κόλπους της Μιάς
Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, αλλά μέσα στην «ποικιλομορφία»
μιάς σωρείας διαφορετικών δογματικών πεποιθήσεων, πολλές φορές εκ διαμέτρου
αντιθέτων μεταξύ τους.
5 Βλ. «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα», Εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου», Αθήναι 1995, σελ. 71-72.
6 Επιστολή προς Σεραπίωνα 30. PG 26,597 C
5
Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας εκφράζουμε την λύπη μας, καθώς για μια
ακόμη φορά διαπιστώνουμε την Εκκλησία μας να σύρεται σε συναντήσεις και
συμπροσευχές με τους αμετανόητους αιρετικούς, με προφάσεις της δήθεν «νέας»
ερμηνείας του όρου «συμπροσευχή» και της «νέας» δήθεν κατανοήσεως των
κανονικών προβλέψεων, που απαγορεύουν τις συμπροσευχές με αιρετικούς και
κακοδόξους.
Καλούμε και πάλι τους εκ των «Ορθοδόξων» οικουμενιστές να ανανήψουν και
να μετανοήσουν, πριν έρθει η ώρα του θανάτου, οπότε θα θρηνήσουν ανώφελα.
Τους καλούμε να σκεφθούν ότι με τη συμμετοχή τους σ’ αυτού του είδους τις
συμπροσευχές, όχι μόνον δεν ευαρεστούν στον Θεό, όπως νομίζουν, αλλά τον
παροργίζουν και αμαρτάνουν, καταπατούντες μάλιστα και τους ιερούς Κανόνες
και σκανδαλίζοντες τον πιστό λαό του Θεού. Ας σκεφθούν ακόμη, ότι με την
συμμετοχή τους δεν βοηθούν τους αιρετικούς να συνειδητοποιήσουν, ότι
βρίσκονται στην πλάνη, σε λάθος δρόμο. Αντίθετα μάλιστα γίνονται συμμέτοχοι
στην ασέβειά τους, παρακαλώντας τον Θεό να παραβλέψει την αμετανοησία τους
και την εμμονή τους στις πλάνες τους και να ενώσει τους χριστιανούς όχι εν τη
αληθεία, αλλά με τον συγκερασμό αληθείας και ψεύδους. Δηλαδή χωρίς την
μετάνοιά τους και την επιστροφή τους στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική
Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, αποδεχόμενοι σιωπηρώς, ή εκπεφρασμένα την
κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία της «ενότητος στην ποικιλομορφία»!
Καλούμε ακόμη τον φιλόχριστο λαό του Θεού να αφυπνιστεί και να
συνειδητοποιήσει την κατ’ εξοχήν δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η
Εκκλησία μας. Να επαγρυπνεί, συμπαρατασσόμενος με όλους εκείνους τους
κληρικούς, που αγωνίζονται κατά της Αιρέσεως, έχοντας υπ’ όψη του ότι πλείστοι
Άγιοί μας, παλαιότεροι και σύγχρονοι, μας έχουν προειδοποιήσει για τον
ολισθηρό δρόμο της παναιρέσεως αυτής, που οδηγεί αναπόδραστα στην
πανθρησκεία και στην απώλεια.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
