ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 9 η Ιανουαρίου 2023
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΜΟΡΜΟΝΩΝ
Στη χώρα μας δραστηριοποιούνται πάμπολλες αιρετικές ομάδες. Τα τελευταία
χρόνια έχει προστεθεί και η αίρεση των Μορμόνων, μια άκρως κακόδοξη και
βλάσφημη αίρεση του ευρύτερου προτεσταντικού χώρου. Αυτοαποκαλείται ως
«Εκκλησία του Ιησού Χριστού των αγίων των τελευταίων ημερών», (Church of
Jesus Christ of Latterday Saints). Στην Αθήνα έχει ιδρυθεί ήδη «τοπική
εκκλησία» και στεγάζεται σε ευρύχωρο κτίριο. Επίσης στους δρόμους της
Πρωτεύουσας και άλλων μεγάλων πόλεων καλοντυμένοι αλλοδαποί
«ιεραπόστολοι», με προσποιητή ευγένεια κηρύττουν με ζήλο την μορμονική
αίρεση.
Ανήκει στις προτεσταντικές εκείνες ομάδες του 19ου αιώνα, που έχουν
κυρίαρχο χαρακτηριστικό γνώρισμα το μυστικιστικό και αποκαλυπτικό στοιχείο.
Ιδρύθηκε το 1830 στις Η.Π.Α. από τον Τζόζεφ Σμίθ. Το όνομά της οφείλεται
στον Μόρμον, κάποιον ιστορικά ανύπαρκτο «προφήτη», ο οποίος υποτίθεται ότι
έζησε τον 4ο μ. Χ. αιώνα στην Αμερικάνικη ήπειρο. Ο ιδρυτής της Τζόζεφ Σμίθ
γεννήθηκε το 1805 στην πολιτεία Βερμόντ των ΗΠΑ από φτωχούς αγρότες
γονείς. Αρχικά ανήκε στη θρησκευτική κοινότητα των Πρεσβυτεριανών και
αργότερα εντάχθηκε στους Μεθοδιστές. Ήταν αναμφίβολα έξυπνος άνθρωπος και
τον χαρακτήριζε άκρατη φιλοδοξία, αχαλίνωτη φαντασία και παθολογικός
μυστικισμός. Το 1830 εγκατέλειψε ξαφνικά τη «Μεθοδιστική Εκκλησία» και
άρχισε να κηρύττει μια δική του περίεργη διδασκαλία. Ονόμασε τον εαυτό του
«προφήτη» και ισχυρίσθηκε ότι στις 21 Σεπτεμβρίου 1823 είδε ένα όραμα, «στο
οποίο ο άγγελος Μορονί του είπε ότι στο λόφο Cumorah, κοντά στο
Μάντσεστερ, στην πολιτεία της Ν. Υόρκης, ήταν κρυμμένες πλάκες χρυσού με
σπουδαίες επιγραφές, που έπρεπε να ξεθάψει μετά τέσσερα χρόνια», (Βλ. H. De
Glasenapp, Παγκόσμιος Ιστορία των Θρησκειών, μετάφραση: Νικ. Βρετάκος,
Αθήνα, σελ. 494). Στα 1827, όπως ισχυριζόταν, ξέθαψε τις πλάκες και «στα
επόμενα τρία χρόνια υπαγόρευσε το περιεχόμενο των πινάκων, που ήταν
γραμμένο σε μια παραλλαγή αιγυπτιακής γραφής και ισχυρίζονταν ότι
ερμήνευσε δίχως να ξέρει τη γλώσσα και τους χαρακτήρες, με τη βοήθεια δύο
κρυστάλλων, που του έδωσε ο άγγελος και που υποτίθεται πως ήταν το Urim
και το Thummim του εβραίου αρχιερέα» (αυτόθι σελ. 494-495). Το υποτιθέμενο
λοιπόν περιεχόμενο των «χρυσών πλακών» αποτέλεσε κατόπιν το περιβόητο
«Βιβλίο του Μόρμον», το οποίο αποτελεί ύψιστη ιερή γραφή για τους
Μορμόνους, ανώτερη ακόμα και της Αγίας Γραφής!
Το περιεχόμενο αυτού του «ιερού» βιβλίου είναι μυθιστορηματικό, χωρίς το
παραμικρό ίχνος ιστορικών και πραγματικών γεγονότων. Σε παλαιοδιαθηκικό
ύφος αναφέρεται η υποτιθέμενη μετανάστευση κατά τον 1ο μ. Χ. αιώνα στην
2
Αμερικανική ήπειρο των δέκα φυλών του Ισραήλ, οι οποίες χωρίστηκαν σε δύο
ομάδες, τους «Νεφίτες» και τους «Λαμανίτες». Οι δεύτεροι λόγω της ασέβειάς
τους, έγιναν ερυθρόδερμοι, σε αντίθεση με τους πρώτους οι οποίοι δέχτηκαν το
Χριστό και έγιναν Χριστιανοί. Ανάμεσα στους «Νεφίτες» διακρίθηκε τον 4ο μ. Χ.
αιώνα ο «προφήτης» Μόρμον, ο οποίος πιστεύεται ότι έγραψε το ομώνυμο βιβλίο
στις «χρυσές πλάκες», που αποκαλύφτηκαν μετά από 14 αιώνες στον Σμιθ και
από τον οποίο πήρε το όνομά της η αίρεση.
Ο Σμιθ ονόμασε το 1827 την «εκκλησία» του «Latter Day Saints» και με τα
φλογερά του κηρύγματα απέκτησε αρκετούς και αφοσιωμένους οπαδούς, αρχικά
στην περιοχή της Ν. Υόρκης και αργότερα στο Κίρλαντ, στο Μισσούρι, στο
Ναουβόου, (Ιλλινόϊς), και αλλού. Ταυτόχρονα όμως απέκτησε και πολλούς
φανατικούς εχθρούς, οπαδούς άλλων προτεσταντικών ομάδων από τις οποίες
αντλούσε τους οπαδούς του. Τον κατηγόρησαν για διάφορα εγκλήματα,
κατόρθωσαν να τον καταδικάσουν και να τον φυλακίσουν. Τελικά πέθανε στη
φυλακή στις 27 Ιουνίου του 1844, λυντσαρισμένος από φανατικούς
συγκρατούμενους των φυλακών. Έτσι ο αιρεσιάρχης Σμιθ, εκτός από
«προφήτης» θεωρείται και «μάρτυρας» από τους Μορμόνους!
Τον Σμιθ διαδέχτηκε στην ηγεσία της «εκκλησίας» του ο φίλος του Μπρίγκαμ
Γιανγκ, (1801-1877), πρώην μαραγκός και υαλουργός. Αυτός προκειμένου να
γλιτώσει τους οπαδούς της αίρεσης από το διωγμό των εχθρών του Σμίθ, τους
οδήγησε μετά από μεγάλες περιπέτειες στη Δύση, στα Βραχώδη όρη, μπροστά
στη Μεγάλη Αλμυρά Λίμνη των Η.Π.Α., όπου ίδρυσε την πόλη Γιούτα, την οποία
χαρακτήρισε ως τη «Γη της Επαγγελίας» και τη «Νέα Ιερουσαλήμ». Εκεί
θεμελίωσε ένα ιδιότυπο θεοκρατικό καθεστώς, το «Διζερέτ», με πρόεδρο τον
Γιανγκ, με απεριόριστη εξουσία. Κάτω από τις εντολές του οι Μορμόνοι
μετέβαλλαν τον αφιλόξενο εκείνο τόπο σε επίγειο παράδεισο! Σε πολύ μικρό
χρόνο αυξήθηκαν και έγιναν πολυάριθμοι. Το 1898 αριθμούσαν 254.000 (Βλ.
Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Φοίνιξ», τομ. 17, σελ.382). Σήμερα αριθμούν
πολλά εκατομμύρια και έχουν ως κέντρο την πρωτεύουσα της πολιτείας τους, την
Σολκ Λέικ Σίτυ, όπου υπάρχει τεράστιος ναός, ο οποίος χτίστηκε μεταξύ των
ετών 1853-1893.
Το 1852 η αίρεση διασπάστηκε σε μια μετριοπαθή ομάδα, την
«Αναδιοργανωμένη Εκκλησία των Αγίων των Τελευταίων Ημερών», η οποία
οργανώθηκε επίσημα το 1860 στο Αμπόϋ, (Ιλλινόϊς). Όμως ποτέ δεν απέκτησε
την σπουδαιότητα της αρχικής ομάδος, της «Αλμυράς Λίμνης». Στην πρωτεύουσα
της Γιούτα, Σόλκ Λέικ Σίτυ, λειτουργεί μια πολύ καλά οργανωμένη
ιεραποστολική οργάνωση. Φανατικοί νέοι επιστήμονες, θεωρούν υποχρέωσή τους
τα πρώτα χρόνια της καριέρας τους, να τα αφιερώσουν στην ιεραποστολή.
Ιδιαίτερη επιτυχία σημειώνουν στα νησιά του Ειρηνικού και την Αυστραλία. Η
Θεοκρατική Πολιτεία των Μορμόνων προσαρτήθηκε στις Η.Π.Α. το 1860 με το
όνομα Ουτάχη. Σήμερα η ομοσπονδιακή αυτή Πολιτεία δεν διαθέτει τον καθαρό
μορμονικό της χαρακτήρα, διότι αφ’ ενός μεν υπερίσχυσαν οι ομοσπονδιακοί
νόμοι των πολλών ιδιαζόντων συνηθειών της κοινότητας (π.χ. πολυγαμία) και αφ’
ετέρου λόγω των αλλεπάλληλων μεταναστεύσεων, οι οποίοι έφεραν στην Ουτάχη
3
πολυάριθμους οπαδούς άλλων δογμάτων και θρησκειών και αλλοίωσαν το
μορμονικό κλίμα της περιοχής.
Η «εκκλησιαστική» οργάνωση των Μορμόνων είναι ιεραρχική και ταυτίζεται
με τη πολιτική εξουσία, (θεοκρατία). Ο αρχηγός της αίρεσης είναι και ο
κυβερνήτης της κοινότητας. Ο κλήρος αποτελείται από τους εκλεγμένους
προεστούς, οι οποίοι φέρουν βαθμούς με βιβλική αναφορά, (απόστολοι, προφήτες,
επίσκοποι, πρεσβύτεροι, διάκονοι). Σε αντίθεση με τους άλλους προτεστάντες
δέχονται την ιεροσύνη, την οποία διακρίνουν σε δύο κατηγορίες: την «Ιεροσύνη
του Ααρών» και την «Ιεροσύνη του Μελχισεδέκ». Η λατρεία της αιρέσεως είναι
τυπική προτεσταντική και επί πλέον ενέχει έντονο μυστικιστικό στοιχείο.
Ιδιαίτερη σημασία έχει για τους Μορμόνους η τελετή του «Μυστικού Δείπνου», η
«χειροθεσία», η χειροτονία δηλαδή των κληρικών της αιρέσεως και η τελετή του
Βαπτίσματος, η οποία γίνεται μόνο στους ενηλίκους, δια καταδύσεως. Ως ιερά
βιβλία θεωρούνται όπως αναφέραμε, το «Βιβλίο του Μόρμον», η Παλαιά και η
Καινή Διαθήκη, το «Βιβλίο των Διδασκαλιών και Επιγαμιών», το «Ακριβό
Μαργαριτάρι» κ.α. Οι Μορμόνοι ζουν βίο λιτοδίαιτο, απέχουν της κρεοφαγίας
και των ποτών, ακολουθώντας τις ευσεβιστικές τάσεις του Προτεσταντισμού.
Σχετικά με τις κακοδοξίες της αιρέσεως με πολλή συντομία αναφέρουμε τα
εξής: Η διδασκαλία του Μορμονισμού είναι κράμα χριστιανικών, ιουδαϊκών,
ινδουϊστικών, βουδιστικών, γνωστικών και θεοσοφικών ιδεών. Αν και ο ιδρυτής
της αιρέσεως ήταν ο Τζόζεφ Σμίθ, ωστόσο τις αρχές της μορμονικής διδασκαλίας
θα πρέπει να αναζητήσουμε στους διάσημους «θεολόγους» Όρσον Πράττ και
Πάρλεϋ Πάττ. Ολόκληρο το θεολογικό οικοδόμημα της αιρέσεως στηρίζεται στα
συγγράμματα αυτών των ακραίων προτεσταντών θεολόγων. Κυρίως
διαπιστώνουμε δοξασίες Ανατολικών θρησκειών όπως του Ινδουϊσμού και του
Βουδισμού. Επίσης κυρίαρχες είναι οι πανθεϊστικές δοξασίες του Θεοσοφικού
κινήματος, το οποίο, όπως είναι γνωστό, συστηματοποίησε όλες τις
αποκρυφιστικές και ειδωλολατρικές θεωρίες και πίστεις του παρελθόντος.
Ιδιαίτερα η περί Θεού, ή μάλλον περί θεών διδασκαλία, του Μορμονισμού είναι
παραλλαγή των θεοσοφικών ιδεών. Αναφέρουμε ενδεικτικά την ιδιότυπη
«θεογονία» της μορμονικής αιρέσεως, την καταγωγή του θείου από την ύλη, την
πληθώρα των κοσμικών θεοτήτων, τους θεϊκούς έρωτες, τις γεννήσεις των
πνευμάτων, την προΰπαρξη των ανθρωπίνων ψυχών, την θεοποίηση του
ανθρώπου διά των ιδίων αυτού δυνάμεων και δια των μετενσαρκώσεων, κλπ.
Οι Μορμόνοι θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους μόνους γνησίους χριστιανούς
και την «εκκλησία» τους ως τη μόνη αληθινή εκκλησία, ενώ τους άλλους
χριστιανούς θεωρούν συλλήβδην ως «απίστους». Σύμφωνα με τον διάσημο
θρησκειολόγο H. De Glassenapp, τα χριστιανικά στοιχεία της αιρέσεως είναι
μόνο «η αναγνώριση της Βίβλου, η πίστη στους Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα,
(που ωστόσο γι’ αυτούς είναι τρεις διαφορετικοί θεοί), στον εξιλαστήριο και
καθαγιασμένο θάνατο του Χριστού, και στην εσχατολογική του προσδοκία.
Μέσα για την απόκτηση της θείας Χάριτος είναι γι αυτούς η πίστη, η μετάνοια,
η βάπτιση, ο Μυστικός Δείπνος και η επίθεση των χειρών, (με σκοπό τη
4
μετάδοση των δώρων του Αγίου Πνεύματος κατά τη χειροτονία)», (Βλ. παρά
πάνω μνημονευθέν έργο, σελ. 496).
Εκτός όμως από τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, δέχονται ότι
υπάρχουν πολυάριθμοι άλλοι θεοί «εν πολυγαμία ζώντες» (Βλ. Μεγάλη
Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Φοίνιξ», τομ. 17, σελ.382)! Ο χριστιανικός Θεός είναι
αποκλειστικά ο Θεός της γης, ενώ για κάθε άστρο υπάρχει και ένας θεός με τις
γυναίκες του! Κανένας θεός δεν είναι άναρχος. Όλοι έχουν αρχή και γεννήθηκαν
από κάποιο ανώτατο άγνωστο θεό, ο οποίος βασιλεύει σήμερα στο κεντρικό
άστρο Kolob! Όμως και αυτός ακόμη δεν είναι άναρχος, «γεννήθηκε προ
αμνημονεύτων χρόνων, από την ένωση σε μια μονάδα, τριών ατόμων της
αιώνιας πνευματικής ύλης. Πράγματι μια από τις βασικές αρχές αυτής της
διδασκαλίας είναι ότι το ίδιο πνεύμα αποτελείται από λεπτή ύλη» (Βλ. H.
Glassenapp, όπου ανωτ. σελ. 497)! Αυτός ο πρωταρχικός θεός δημιούργησε μέγα
πλήθος ετερόφυλων πνευμάτων, «γιατί σύμφωνα με την αιώνια τάξη του
κόσμου, ο σεξουαλισμός είναι η προϋπόθεση κάθε υπάρξεως και κάθε ηθικής
ζωής. Από την ένωση αυτών των πανάρχαιων θεοτήτων γεννήθηκαν
πολυάριθμα πνεύματα που κατοικούν σήμερα το Σύμπαν και που συνεχώς
αυξάνονται τεκνοποιώντας» (αυτόθι)!
Οι δημιουργοί της γης είναι πολλοί θεοί, σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνουν
στο γνωστό πληθυντικό όνομα «Ελλωχείμ» της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτοί οι θεοί
μετά τη δημιουργία της γης, την παρέδωσαν στη δικαιοδοσία του Θεού της
Βίβλου. Ο Θεός αυτός είναι ένα ον, που αποτελείται από πνεύμα και σώμα
ανθρώπινης μορφής. Έχει χέρια, πόδια, μάτια και τρώγει πίνει, αγαπάει, μισεί και
μιλάει στους ανθρώπους. Έχει επίσης πολλές γυναίκες και με τη θνητή Μαρία
γέννησε το Χριστό! Ο Χριστός λοιπόν υπήρξε καρπός φυσιολογικής μείξης του
Θεού με την εβραιοπούλα Μαρία, ο οποίος ήρθε στον κόσμο να λυτρώσει τους
ανθρώπους! Ο ίδιος, πιστεύουν, ήταν έγγαμος και μάλιστα πολύγαμος, έχοντας ως
συζύγους του τη Μαρία Μαγδαληνή και τη Μάρθα! Μετά το τέλος του κόσμου θα
επανέλθει στη γη, θα εγκαθιδρυθεί στο μεγάλο ναό των Μορμόνων στη Γιούτα,
όπου θα κρίνει τους εθνικούς και τους απίστους. Θα επιβραβεύσει επίσης τους
Μορμόνους, ιδρύοντας το βασίλειο της χιλιετίας στην Αμερική, καθιστώντας
αυτούς άρχοντες του κόσμου. Η «Νέα Ιερουσαλήμ» (Αποκ.21,2) θα κτιστεί στο
Τζάκσον (Μισσούρι)!
Οι άνθρωποι, σύμφωνα με τις κακοδοξίες της αίρεσης, είναι καρποί θείων
ερώτων, στους οποίους δόθηκε θνητό σώμα! Σύμφωνα με αιώνιο θεϊκό νόμο, όλοι
οι άνθρωποι περνούν από τρία στάδια: α) Αφού γεννηθούν από κάποιο θεϊκό
έρωτα, παραμένουν ως κατώτερα πνεύματα για χιλιάδες, ή και εκατομμύρια
χρόνια, β) όταν γίνουν άνθρωποι και μπουν στο «ναό του σαρκικού σώματος»,
δεχτούν τη διδασκαλία του Μόρμον και γεννήσουν πολλά παιδιά θα γίνουν θεοί,
και γ) ως θεοί μιας συγκεκριμένης περιοχής, θα λατρεύονται από τους κατοίκους,
ως μοναδικοί κοσμικοί άρχοντες! Η «θέωση» επιτυγχάνεται πρωτίστως και
κυρίως με την απόκτηση πολλών παιδιών, γι’ αυτό και καθιερώθηκε από τους
Μορμόνους η πολυγαμία, (μόνο των ανδρών)! Ο ίδιος ο Σμίθ θέσπισε και
νομιμοποίησε την πολυγαμία, στηριζόμενος σε μια υποτιθέμενη αποκάλυψή του
5
στις 12 Ιουλίου 1843 στο Νοουβόου! Αυτοί που πεθαίνουν χωρίς να πιστέψουν
στη διδασκαλία του Μόρμον και δεν κατόρθωσαν να κάνουν πολλά παιδιά, τα
πνεύματά τους μπαίνουν στα σώματα ερυθροδέρμων, μαύρων, ή ζώων
προκειμένου να εξαγνιστούν! Στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας θα γίνει
ανάσταση των νεκρών, οι οποίοι θα κατοικούν πλέον αιώνια στη γη ως αθάνατα
όντα!
Η περί κόσμου αντιλήψεις του Μορμονισμού ταυτίζονται εν πολλοίς με
εκείνες της Θεοσοφίας. Σε αντίθεση με το σύνολο του χριστιανικού κόσμου, οι
Μορμόνοι δέχονται την αιωνιότητα της ύλης και τη γέννηση από αυτή των
πολυάριθμων θεών. Κατ’ ουσίαν η ύλη είναι ο πρωταρχικός Θεός των Μορμόνων!
Αλλοπρόσαλλες επίσης είναι και οι αντιλήψεις της αιρέσεως για τους
κοινωνικούς θεσμούς. Ο Μορμονισμός, είναι ένα απαράδεκτο θεοκρατικό και
απολυταρχικό σύστημα, κατάλοιπο του παρελθόντος. Μια άλλη επίσης θλιβερή
και απαράδεκτη παράμετρος του Μορμονισμού είναι ο εμφανής ρατσισμός, ο
οποίος είναι ενταγμένος στο θεολογικό του σύστημα. Ιδιότυπος ρατσισμός πρέπει
να θεωρηθεί και η κυρίαρχη θέση των ανδρών της αιρέσεως έναντι των γυναικών.
Οι γυναίκες δεν μπορούν να διαδραματίσουν κανένα ρόλο στην μορμονική
κοινωνία. Υπάρχουν μόνο για να ικανοποιούν την ανάγκη της παιδοποιίας, η
οποία για τους Μορμόνους είναι κύριος τρόπος σωτηρίας τους! Ο ιδιότυπος τέλος
χιλιασμός της αιρέσεως και η τρομοκρατία που ασκεί στα μέλη της περί της
επικείμενης συντέλειας του κόσμου και της υλικής απολαβής των Μορμόνων,
δημιουργεί ψευδαισθήσεις και άγχος στα μέλη της.
Από την παραπάνω σύντομη επισκόπηση των βασικών αρχών της αιρέσεως
αυτής προκύπτει, νομίζομε, ξεκάθαρα ότι ο Μορμονισμός αποτελεί την πιο
ακραία, κακόδοξη και βλάσφημη χριστιανική αίρεση. Ο διαπρεπής ιστορικός των
θρησκειών H. de Glassenapp την ονομάζει «πρωτότυπη αίρεση της Βορείου
Αμερικής» (Βλ. μνημ. έργο σελ. 494). Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δεν
πρόκειται για χριστιανική αίρεση, αλλά για πολυθεϊστική θρησκεία με χριστιανικά
στοιχεία! Ο «Θεός της γης» έχει απογυμνωθεί πλήρως από την βιβλική
διδασκαλία και αντίληψη γι’ Αυτόν. Η περί Χριστού αντιλήψεις τους κρίνονται
απαράδεκτες και άκρως βλάσφημες για το πρόσωπο του Σωτήρος. Αρνούνται την
υπερφυσική ενανθρώπησή Του και ασεβούν όταν τον αναφέρουν ως πολύγαμο! Η
σωτηρία δεν είναι προϊόν του απολυτρωτικού έργου του Χριστού, αλλά είναι
προϊόν της τυφλής πίστης στον Μορμονισμό και της τεκνοποιίας! Η Αγία Γραφή
υποβιβάστηκε από τον Μορμονισμό και αντικαταστάθηκε από άλλες «ιερές
γραφές», όπως το μυθιστορηματικό «Βιβλίο του Μόρμον». Η θεία αποκάλυψη
έχει δευτερεύουσα σημασία, διότι βαρύνουσα σημασία έχουν οι «ζωντανές
αποκαλύψεις» των «προφητών» της αιρέσεως!
Καλούμε λοιπόν στους πιστούς μας να είναι προσεκτικοί και να μην ενδίδουν
σε καμιά πρόσκληση από οποιονδήποτε αιρετικό και εν προκειμένου, από τους
καλοντυμένους περιπλανώμενους «ιεραποστόλους» της αιρέσεως των
Μορμόνων!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
