ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 19 η Δεκεμβρίου 2022
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
(Αναφορά στην «αίρεση» του κοινωνικού προβλήματος)
Ολόκληρη η ανθρωπότητα ταλανίζεται τους τελευταίους μήνες από μια
πρωτόγνωρη οικονομική κρίση. Την ώρα που η παγκόσμια καπιταλιστική
οικονομία θριαμβολογούσε, ότι τα αποτελέσματα της «ελεύθερης» οικονομίας θα
έφερναν στην ανθρωπότητα την πολυπόθητη ευμάρεια και ευδαιμονία, ξαφνικά τα
πάντα κατέρρευσαν ως χάρτινος πύργος. Αρχικά ήρθε «από το πουθενά» η φοβερή
πανδημία του κορωνοϊού να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό και να πλήξει καίρια την
παγκόσμια οικονομία. Ήρθε στη συνέχεια και ο αδελφοκτόνος πόλεμος στην
μαρτυρική Ουκρανία, για να αποτελειώσει την ανθρωπότητα και να την φέρει
κοντά στον όλεθρο μιας ενδεχόμενης πυρηνικής καταστροφής! Το φάσμα της
παγκόσμιας ύφεσης, αλλά και αυτού του λιμού, πλανάται πάνω από την υφήλιο,
πλημμυρίζοντας με αγωνία πολλά εκατομμύρια ανθρώπους της βιοπάλης για το
φόβο της ανεργίας, της αβεβαιότητας και του θανάτου από την πείνα. Σύμφωνα με
τις αναλύσεις των ειδικών η ενεργειακή κρίση είναι η κύρια αιτία της οικονομικής.
Η έλλειψη φυσικού αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας στην Δυτική Ευρώπη
οδήγησε στο κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων, ενώ η ανεργία καλπάζει και ο
πληθωρισμός ανεβαίνει κατακόρυφα. Η τριπλάσια και τετραπλάσια αύξηση του
ηλεκτρικού ρεύματος και του φυσικού αερίου οδήγησε σε απόγνωση τους
ευρωπαίους πολίτες και τις επιχειρήσεις, ενώ ο επερχόμενος χειμώνας προβλέπεται
να είναι χειρότερος και από αυτόν του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου. Γενικά η
κατάσταση κρίνεται κάτι περισσότερο από δραματική, καθώς, όπως μας
βεβαιώνουν οι ειδικοί, δεν ήρθαν ακόμη τα χειρότερα.
Οι γράφοντες δεν είμαστε ούτε πολιτικοί, ούτε οικονομολόγοι, ούτε διεθνολόγοι,
για να αναλύσουμε τις πολιτικές, οικονομικές και γεωστρατηγικές παραμέτρους
της πρωτοφανούς κρίσεως, ούτε θα κάνουμε αυθαίρετες προβλέψεις για το μέλλον.
Στις γραμμές που ακολουθούν θα προσπαθήσουμε με πολλή συντομία, να
αναδείξουμε μια άλλη διάσταση στη σύγχρονη πρωτοφανή οικονομική κρίση,
διαφορετική από αυτές των πολιτικών και οικονομολόγων. Θα προσπαθήσουμε να
προσεγγίσουμε το θέμα από την σκοπιά της Ορθοδόξου χριστιανικής μας πίστεως,
η οποία δεν περιορίζεται μόνο στα «θρησκευτικά μας καθήκοντα», όπως
διδάσκουν οι αιρετικοί, αλλά αγκαλιάζει ολόκληρη την ζωή μας, ως Ορθοδόξων
χριστιανών. Και τούτο διότι πιστεύουμε, ότι αν η κοινωνική διδασκαλία της
Εκκλησίας μας εφαρμοζόταν σε ευρεία κλίμακα από τα έθνη και τους λαούς, θα
λυνόταν πλείστα όσα κοινωνικά προβλήματα, όπως η φτώχεια, η ανεργία, η
εκμετάλλευση των αδυνάτων, η κοινωνική αδικία, η συσσώρευση του πλούτου στα
χέρια ολίγων προνομιούχων κ.λ.π.
2
Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η παρουσία της αμαρτίας στον
κόσμο είναι η απαρχή, η αρχική αιτία όλων των κακών, (και αυτού του ιδίου του
θανάτου), που ταλανίζουν και βασανίζουν το ανθρώπινο γένος από το απώτερο
παρελθόν μέχρι σήμερα. Ο Δημιουργός του κόσμου, ο απόλυτα αγαθός Θεός της
αγάπης και της τελειότητος έπλασε την κτίση Του «λίαν καλή» (Γεν.1,31), χωρίς
ατέλειες και την προίκισε με δυνάμεις και δυνατότητες τέτοιες, ώστε να μην
υπάρχει καμιά δυσαρμονία. Το ευγενέστερο πλάσμα Του, ο άνθρωπος, πλάστηκε
να ζει μέσα στον παράδεισο και να απολαμβάνει τις αστείρευτες δωρεές του Θεού.
Το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Αδάμ και η Εύα, δημιουργήθηκαν από τον Θεό
κατ’ εικόνα Θεού, με προορισμό να ανέβουν σταδιακά από το κατ’ εικόνα στο καθ’
ομοίωση. Ωστόσο απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτύχουν τον προορισμό τους,
(και να φθάσουν στην θέωση), ήταν η υπακοή τους στη συγκεκριμένη εντολή που
έλαβαν από τον Θεό, διά μέσου της οποίας και μόνον θα μπορούσαν να βρίσκονται
σε συνεχή αγαπητική κοινωνία με τον Θεό και μεταξύ τους.
Κατ’ επέκταση και το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο που έρχεται σ’ αυτό τον κόσμο,
καλείται μέσα στο χώρο της Εκκλησίας να εκπληρώσει τον προορισμό του
υπακούοντας στο θέλημα του Θεού, έτσι ώστε δια της υπακοής και της μετοχής
του στα μυστήρια της Εκκλησίας, να βρίσκεται σε συνεχή αγαπητική κοινωνία με
τον Θεό, αλλά και με τα άλλα μέλη της Εκκλησίας. Τα ανθρώπινα πρόσωπα, ως
μέλη της Εκκλησίας, καλούνται να αποβάλλουν την φιλαυτία και τον
εγωκεντρισμό τους, γίνονται μεταξύ τους αδελφοί, αισθάνονται μέλη του αυτού
σώματος και ανυψώνονται σε πραγματικές εικόνες της υπερτέλειας κοινωνίας των
Θείων Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Ο νέος και ανακαινισμένος εν Χριστώ
άνθρωπος παύει να είναι το αριστοτελικό πολιτικό ον, αλλά η χαρισματική
θεοειδής εικόνα του Αγίου Τριαδικού Θεού. Η σχέση των ανθρωπίνων προσώπων
μεταβάλλεται σε σχέση αγάπης ως αντικατοπτρισμός της αγάπης των Θείων
Προσώπων της αγίας Τριάδος. Αισθάνεται ακόμη ο νέος εν Χριστώ άνθρωπος,
καθώς έχει αποβάλει την φιλαυτία του, ότι όλα τα αγαθά του περιβάλλοντος
κόσμου είναι δωρήματα τέλεια και δίνονται πλουσιοπάροχα στον άνθρωπο «από
του Πατρός των φώτων» (Ιακ.1,17), για να τα απολαμβάνουν όλοι εξ’ ίσου. Ο
ήλιος, η βροχή, το νερό, η γήινη καρποφορία, τα μεταλλεύματα, οι
υδρογονάνθρακες που υπάρχουν κάτω από τις θάλασσες, τα φυτά, τα ζώα κλπ,
υπάρχουν εξ’ ίσου για όλους «δικαίους και αδίκους» (Ματθ.5,45) και κανείς δεν
έχει δικαίωμα να τα σφετεριστεί εγωιστικά για τον εαυτό του. Τα ανθρώπινα
πρόσωπα είναι ευχαριστιακοί αποδέκτες αυτών των κοινόχρηστων δωρεών και όχι
διεκδικητικοί κυρίαρχοι.
Όταν όμως ο άνθρωπος αρνείται να πιστεύσει στο Χριστό, ή απομακρυνθεί από
την ζωή της Εκκλησίας, τότε εγκλωβίζεται και πάλι στην φιλαυτία και τον
εγωκεντρισμό του. Αιχμαλωτίζεται από το πάθος της πλεονεξίας και της
φιλαργυρίας, η οποία κατά τον απόστολο είναι η «ρίζα πάντων των κακών», (Α΄
Τιμ. 6,10). Το πάθος της πλεονεξίας έγινε με το πέρασμα του χρόνου πάθος
αγιάτρευτο και η βασική αιτία της κακοδαιμονίας στις μεταπτωτικές κοινωνίες.
Μάλιστα δεν αρκέστηκε μόνο στα υλικά αγαθά, αλλά επεκτάθηκε και σε αυτά τα
3
ανθρώπινα πρόσωπα, και έτσι γεννήθηκε ο επαίσχυντος θεσμός της δουλείας, ως η
έσχατη κατάπτωση του πεσόντος ανθρώπου.
Ο Υιός και Λόγος του Θεού ήρθε στον κόσμο ως ό μόνος και αποτελεσματικός
σωτήρας του. Έγινε άνθρωπος, ως ο νέος και υπερτέλειος τύπος ανθρώπου, για να
επαναφέρει το πλάσμα Του στην προ της πτώσεως κατάσταση. Ήρθε να
καταργήσει την αμαρτία και να διαλύσει το κράτος του διαβόλου και τα άνομα επί
γης έργα του. Να σώσει καθολικά τον άνθρωπο (πνευματικά, ψυχικά, σωματικά).
Να αλλάξει τις σαθρές και απάνθρωπες κοινωνικές δομές, τις οποίες δημιούργησε
η σατανοκρατούμενη μεταπτωτική κοινωνία, μια από τις οποίες είναι η κοινωνική
αδικία. Ολόκληρη η θεία διδασκαλία του Κυρίου είναι διαποτισμένη από την αρχή
της παγκόσμιας αδελφότητας των ανθρώπων, η οποία είναι αποτέλεσμα της
πατρότητας του Θεού. Κατά συνέπεια οι άνθρωποι, ως δημιουργήματα του Θεού,
αλλά και ως μέλη της Εκκλησίας, είναι αδέλφια μεταξύ τους. Όπως σε μια φυσική
καλή οικογένεια όλα τα τέκνα απολαμβάνουν ισομερώς και χωρίς διακρίσεις την
πατρική φροντίδα, έτσι και στην παγκόσμια αδελφότητα τα ανθρώπινα απρόσωπα
θα πρέπει να απολαμβάνουν ισομερώς τα δώρα του Ουράνιου Πατέρα. Μέσα στη
θεανθρωπίνη κοινωνία της Εκκλησίας τα πάντα ανήκουν σε όλους. Απόδειξη
αυτού η εφαρμογή της κοινοκτημοσύνης των υλικών αγαθών στις
πρωτοχριστιανικές κοινότητες και ακόμη η επί δύο χιλιάδες χρόνια βίωση της
κοινοκτημοσύνης στα Ορθόδοξα κοινόβια μοναστήρια μας μέχρι σήμερα. Η κοινή
χρήση των υλικών αγαθών στις πρωτοχριστιανικές κοινωνίες και στα μοναστήρια
γίνεται, τρόπον τινά, ένα ιδεώδες, ένα πρότυπο κοινωνικής συμβιώσεως σε όλες τις
ανθρώπινες κοινωνίες διά μέσου των αιώνων μέχρι σήμερα.
Η άσκοπη συσσώρευση υλικών αγαθών σύμφωνα με τη διδασκαλία των αγίων
Πατέρων μας, χαρακτηρίζεται ως ανοησία και ως σημείο ηθικής και πνευματικής
παρακμής. Αυτός που κατέχει περισσότερα από όσα του χρειάζονται, (ο πλούσιος),
εξομοιώνεται με τον κλέφτη, διότι το δικό του περίσσευμα λείπει από κάποιον
άλλον. Αυτή η μεγάλη αλήθεια τονίζεται ιδιαίτερα στην παραβολή του πλουσίου
και του Λαζάρου όπως και σ’ αυτήν του άφρονος πλουσίου. Ο Μέγας Βασίλειος
σε κάποιο λόγο του στην Εξαήμερο, (ΕΠΕ 4,274, PG 29,153 Α ), αναφέρει ότι «ο
πλεονέκτης ο οποίος αρπάζει τον πλούτο του πτωχού εις ουδέν διαφέρει του
μεγάλου ιχθύος, ο οποίος κατατρώγει τον μικρότερον». Ο όντως μεγάλος αυτός
άγιος έζησε στη ζωή του απλά, λιτά και πτωχικά, έχοντας προ οφθαλμών το
παράδειγμα του Κυρίου μας, ο οποίος έζησε στη γη ως πάμπτωχος, μη έχων «που
την κεφαλήν κλίνη», (Ματθ.8,20), όπως επίσης και τον θεόπνευστο λόγο του
αποστόλου Παύλου: «Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις
αρκεσθησόμεθα», (Α΄ Τιμ. 6,8). Παρόμοια ήταν και η διαγωγή όλων των αγίων
Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι έζησαν στην παρούσα ζωή με πτωχεία,
λιτότητα και ασκητικότητα, αποφεύγοντας κάθε είδους πολυτέλεια και περιττή
δαπάνη, δίδοντας έτσι το παράδειγμα της λιτότητας και της αποφυγής κάθε είδους
πολυτέλειας στον κλήρο και στον πιστό λαό του Θεού. Έτσι οι πύρινοι λόγοι των
εναντίον κάθε είδους σπατάλης και πολυτελούς ζωής αποκτούσαν κύρος και
βαρύτητα, διότι επεσφραγίζοντο από την ίδια τη ζωή τους. Ο απόστολος Παύλος
στον θεόπνευστο λόγο του στην Α΄ προς Τιμόθεον επιστολή του επισημαίνει, ότι η
4
σπατάλη οδηγεί τον χριστιανό στον πνευματικό θάνατο: «η δε σπαταλώσα, ζώσα
τέθνηκε», (Α΄ Τιμ.5,5). Πράγματι, πως είναι δυνατόν ένας χριστιανός, (είτε
κληρικός είναι αυτός, είτε λαϊκός), να ζεί με σπατάλες και πολυτέλειες, καθ’ όν
χρόνον άλλοι αδελφοί μας πεινούν, είναι άστεγοι και κοιμούνται στο ύπαιθρο μέσα
στο κρύο του χειμώνα;
Υπάρχει όμως και ο αντίλογος για τη σχέση πλουτισμού και χριστιανικής
πίστεως. Κάποιοι παρασυρμένοι από το πάθος της πλεονεξίας φρόντισαν να του
δώσουν «χριστιανική χροιά». Θεωρούν τον πλουτισμό ως «θεία ευλογία για την
πίστη τους στο Θεό»! Πρόκειται για μια εβραϊκή λαθεμένη αντίληψη, η οποία
πέρασε και στον ευσεβιστικό Προτεσταντισμό. Δυστυχώς το σύγχρονο
πλουτοκρατικό οικονομικό σύστημα έχει την «πνευματική» στήριξη του αιρετικού
προτεσταντικού «Χριστιανισμού». Μια ακόμα απόδειξη ότι η αίρεση δεν
προσβάλλει μόνο το δόγμα, άλλα και το ήθος και την όλη ζωή των ανθρώπων και
των κοινωνιών. Επομένως όλες οι νόθες και κακέκτυπες μορφές του
Χριστιανισμού, που θέλουν να ονομάζονται «εκκλησίες» όχι μόνο δεν δίνουν
λύση, αλλά αντίθετα διαιωνίζουν την ανθρώπινη κακοδαιμονία.
Οι μηχανισμοί λειτουργίας της λεγομένης «ελεύθερης αγοράς», που εφεύρε ο
βάρβαρος και αιρετικός Φραγκισμός, διά του λεγομένου «Ευρωπαϊκού
Διαφωτισμού», σαφέστατα δεν αρμόζουν ως μορφές συναλλαγών των ανθρωπίνων
προσώπων. Μάλλον μοιάζουν με συμπεριφορές αγρίων και αιμοβόρων θηρίων. Ο
θάνατος του ενός είναι η ζωή του άλλου. Ο διαβόητος άθεος μηδενιστής Ζαν Πωλ
Σαρτρ μας έδωσε το μέτρο της ανθρώπινης αποκτήνωσης με την παροιμιώδη
φράση του «ο άλλος άνθρωπος είναι η κόλασή μου»! Τα πτώματα των
οικονομικών ανταγωνιστών γίνονται τα σκαλοπάτια για κατάκτηση του πλούτου.
Επειδή οι οικονομικά ισχυροί μπορούν και επιβάλλονται, οι νόμοι κατά κανόνα,
ευνοούν αυτούς και όχι τους αδυνάτους. Αν και πέρασαν πολλές χιλιετίες αφότου
ο άνθρωπος ξέφυγε από την αγελαία πρωτόγονη κατάσταση και βαυκαλίζεται ότι
έγινε δήθεν «πολιτισμένος», στον τομέα της οικονομικής διαχείρισης του
παγκόσμιου πλούτου παραμένει το ίδιο πρωτόγονος, ένα αδηφάγο θηρίο.
Υπάρχει, λοιπόν, λύση για την συνεχώς εξελισσόμενη και επιδεινούμενη
παγκόσμια οικονομική κρίση; Υπάρχει! Είναι η βίωση των αιώνιων σε κύρος και
αυθεντία διδαγμάτων του Χριστού, τα οποία εάν εφαρμοστούν σε ευρεία κλίμακα
από τα έθνη και τους λαούς, μπορούν να μεταβάλλουν τη γη από κόλαση σε
παράδεισο. Η λύση όλων των προβλημάτων του κόσμου βρίσκεται στην βίωση της
Ορθοδόξου πνευματικότητος μέσα στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Περαίνοντας την σύντομη αυτή ανακοίνωσή μας τονίζουμε ότι όσο οι λαοί και
οι κοινωνίες αντιστέκονται στη θεανθρωποποίηση του κόσμου, τόσο περισσότερο
τα αδιέξοδα, όχι μόνο θα διαιωνίζονται, αλλά και θα επαυξάνουν και η
ανθρωπότητα θα κατρακυλά στην άβυσσο της καταστροφής!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Τα Εισόδια της Θεοτόκου στον Ναό, γνωστά στη Δύση ως Παρουσίαση της Παρθένου Μαρίας, είναι χριστιανική εορτή, η οποία εορτάζεται από όλα τα χριστιανικά δόγματα που αναγνωρίζουν αγίους στις 21 Νοεμβρίου. Ανήκει στις Θεομητορικές εορτές.
Το εορταζόμενο γεγονός δεν αναφέρεται στην κανονική Αγία Γραφή. Η πρώτη γνωστή αναφορά σε αυτό βρίσκεται στο Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, ένα απόκρυφο κείμενο του τέλους του Β΄ αιώνα. Σύμφωνα με αυτό, οι μετέπειτα γονείς της Παναγίας, ο Ιωακείμ και η Άννα, ήταν βαθιά στενοχωρημένοι από το ότι δεν είχαν παιδιά.[1] Για τον λόγο αυτό, προσευχήθηκαν και είχαν συμφωνήσει να αφιερώσουν το τέκνο τους στον Θεό. Αποκτώντας τη Μαρία λοιπόν, την πήγαν όταν ακόμη αυτή ήταν παιδί, στον Ναό της Ιερουσαλήμ προκειμένου να την αφιερώσουν στον Θεό. Αυτά είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου. Μεταγενέστερες εκδοχές της ιστορίας (όπως το Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου και το Βιβλίο της Γεννήσεως της Μαρίας) προσθέτουν ότι η Μαρία αφιερώθηκε στον Ναό σε ηλικία περίπου τριών ετών, σε εκπλήρωση ενός όρκου. Κατά την παράδοση παρέμεινε εκεί προς μόρφωση για να προετοιμασθεί για τον ρόλο της ως Θεομήτωρ.
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.
Ξεχωριστή θέση, αγαπητοί μου αδελφοί, μεταξύ των αγίων της Εκκλησίας μας κατέχει η αποστολική μορφή του αγίου ενδόξου αποστόλου και ευαγγελιστού Ματθαίου. Και τούτο, διότι ο άγιος Ματθαίος δεν υπήρξε μόνον απόστολος του Χριστού, προερχόμενος από τον κύκλο των δώδεκα, αλλά και ευαγγελιστής, συγγραφέας του πρώτου ευαγγελίου της Καινής Διαθήκης. Επί πλέον ο τρόπος της κλήσεώς του στο αποστολικό αξίωμα και η ριζική μεταστροφή του μας εμπνέει και μας διδάσκει. Μας διδάσκει πόσο μεγάλη είναι η δύναμις της μετανοίας, η οποία μπορεί να παραλάβει τον αμαρτωλό από τον πυθμένα της κακίας και να τον ανυψώση μέχρι την κορυφή της αγιότητος.
Ο απόστολος Ματθαίος ήταν Εβραίος στην καταγωγή, υιός του Αλφαίου, (διάφορος από τον Αλφαίο τον πατέρα του Ιακώβου), που το αρχικό του όνομα ήταν Λευΐς, ενώ μετά την κλήση του στο αποστολικό αξίωμα έλαβε από τον Χριστό το όνομα Ματθαίος, που στα ελληνικά μεταφραζόμενο σημαίνει Θεοδώρητος. Καταγόταν πιθανώς από την Καπερναούμ και ήταν τελώνης το επάγγελμα, δηλαδή τελωνιακός υπάλληλος. Ανήκε στην υπηρεσία του Ηρώδη Αντίπα και εισέπραττε τους φόρους της Καπερναούμ, ή και όλης της περιφερείας, προφανώς για λογαριασμό κάποιας τελωνιακής εταιρείας, η οποία είχε εξαγοράσει από τον Ηρώδη την είσπραξη των φόρων. Η ριζική μεταστροφή του Ματθαίου, η απόφασίς του δηλαδή να εγκαταλείψει το επάγγελμα του τελώνου, ένα επάγγελμα, που ήταν συνώνυμο με την πλεονεξία, που του εξασφάλιζε πολλά πλούτη και ανέσεις, και να ακολουθήσει την γεμάτη στερήσεις, θλίψεις και κινδύνους ζωή του Χριστού και των αποστόλων αποτελεί ένα θαύμα της Χάριτος του Θεού. Αποτελεί μια πνευματική νεκρανάσταση μιάς ψυχής, που ήταν θαμένη στο μνήμα της φιλαργυρίας, που επαληθεύει τον λόγο του Κυρίου «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω Θεώ».
Οι τελώνες στην εποχή του Χριστού ήταν περιβόητοι για την πλεονεξία και φιλαργυρία τους, την σκληρότητα και την απανθρωπιά τους, που έφθανε κατά την είσπραξη των φόρων, μέχρι χρησιμοποιήσεως βίας και μέχρις αρπαγής και λεηλασίας ξένης περιουσίας. Γι’ αυτό και εθεωρούντο ως πρόσωπα ιδιαιτέρως μισητά και άξια πάσης αποστροφής, επέσυραν δε επάνω τους την γενική κατακραυγή του λαού και τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς. Ο φιλόσοφος Θεόκριτος «ερωτηθείς ποία των θηρίων εστί τα χαλεπώτατα είπεν: «Εν μεν ταις όρεσιν άρκτοι και λέοντες, εν δε ταις πόλεσιν τελώναι και συκοφάνται». Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον περί μετανοίας λόγον του λέγει: «Τι γαρ τελώνου χείρον; ειπέ μοι. Των αλλοτρίων συμφορών εστί πραγματευτής, των άλλοτρίων πόνων συμμεριστής. Και τον μεν κάματον ουκ επιβλέπει, το δε κέρδος συμμερίζεται. Ώστε εσχάτη η αμαρτία του τελώνου…».
Από όσα είπαμε παρά πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ποιά περίπου ήταν η ζωή του ευαγγελιστού Ματθαίου προτού να γνωρίσει τον Χριστόν. Ο Ματθαίος αν και είχε παρασυρθεί σε βάθος κακών, αν και έφθασε στο έσχατο όριο της αμαρτίας, είχε όμως στο βάθος της ψυχής του κάποια στοιχεία καλής προαιρέσεως, διατηρούσε κάποιους σπινθήρες ειλικρινείας και αγάπης προς την αλήθεια. Και αυτούς ακριβώς τους σπινθήρες διέκρινε ο παντογνώστης Κύριος, ώστε τελικά να τον καλέσει στο αποστολικό αξίωμα. Είναι δε η κλήσις αυτή η πλέον καταπληκτική και θαυμαστή από τις κλήσεις όλων των άλλων μαθητών. Θεωρείται σχεδόν βέβαιον, ότι ο Ματθαίος πληροφορήθηκε περί του Χριστού ήδη από την αρχή της δημοσίας του δράσεως. Πιθανόν να είδε κάποια από τα θαύματά του και να άκουσε ορισμένες διδασκαλίες του πρίν τον καλέσει ο Χριστός.
Η προσωπικότης του Κυρίου, η ακτινοβόλος μορφή του, η πραότητά του, η καλωσύνη του, η γλυκύτητα των λόγων του, η καταδεκτικότητα του προς όλους, ακόμη και προς τους πλέον αμαρτωλούς, επέδρασαν κατά τρόπον ισχυρότατον μέσα στην ψυχή του. Έβλεπε, ότι αυτός ο διδάσκαλος δεν έμοιαζε καθόλου με τους άλλους ραβίνους και νομοδιδασκάλους, στους οποίους διέκρινε την έπαρση και την αλαζονεία, τον φαρισαϊσμό και την υπο- κρισία. Είχε κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο, που τον έκανε να ασκεί γοητεία και έλξη προς το πρόσωπό του. Όλα αυτά επέδρασαν ευεργετικά μέσα στην ψυχή του. Ο σπόρος της διδασκαλίας του Χριστού βρήκε κατάλληλο έδαφος μέσα του και βλάστησε. Το φως των λόγων του διέσχισε το πυκνό σκοτάδι της ψυχής του. Η καρδιά του Ματθαίου άρχισε σιγά σιγά να μαλακώνει. Η Χάρις του Θεού έφερε την σωτήρια μεταβολή. Κατώρθωσε αυτό το μεγάλο θαύμα. Να ξεκολλήσει την καρδία του από την λατρεία του χρήματος και να την προσκολλήσει στην αγάπη του Χριστού.
Ο καρδιογνώστης Κύριος, όταν είδε την σωτήρια μεταβολή και αφού βεβαιώθηκε, ότι είναι πλέον ώριμος και δεν θα αρνηθεί την πρόσκλησή του, τότε πλέον τον εκάλεσε. Μετά το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού, ακολουθούμενος από τους μαθητάς του, έρχεται στον τόπο όπου καθόταν ο Ματθαίος και εισέπραττε τους φόρους. Τον πλησιάζει, τον κυττάζει στα μάτια και του απευθύνει μόνο δύο λέξεις «ακολούθει μοι». Και ο Ματθαίος αμέσως εκείνη την ώρα χωρίς χρονοτριβή, «καταλιπών άπαντα ηκολούθησεν αυτώ». Αφού τα εγκατέλειψε όλα, δηλαδή βιβλία, χρήματα καταμετρούμενα, εμπορεύματα συσκευαζόμενα, ή μεταπωλούμενα, τον ακολούθησε. Δεν αφήσε την ευκαιρία που του εδόθη να πάει χαμένη. Αυτός που άρπαζε ξένες περιουσίες, αρπάζει τώρα και την βασιλεία των ουρανών. Ο βιαστής και απαιτητής των πτωχών και αδυνάτων αποδεικνύεται τώρα βιαστής και του παραδείσου, ώστε να επαληθεύεται σ’ αυτόν ο λόγος του Χριστού: «η βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτής». Τον καλεί την ώρα που εργαζόταν στο τελωνείο, όπως προηγουμένως εκάλεσε και τους άλλους ψαράδες μαθητές, την ώρα που κατάρτιζαν τα δίχτυα τους.
Ωστόσο η εγκατάλειψις του Ματθαίου και το απότομον της αποφάσεώς του υπερβαίνει κατά πολύ σε δύναμη την εγκατάλειψη των άλλων μαθητών. Ο Ματθαίος εγκαταλείπει μια μεγάλη περιουσία και μια άνετη ζωή με πολλές απολαύσεις και ηδονές, ενώ οι φτωχοί ψαράδες της Γαλιλαίας, μια μικρή περιουσία, και ένα ταπεινό επάγγελμα, με το οποίο εξασφάλιζαν τα προς το ζην. Η τόσο απλή κλήσις του Ιησού και η τόσο απλή απάντησις του Ματθαίου και μάλιστα την ώρα της εργασίας, ερμηνεύουν την δύναμιν Εκείνου ο οποίος κατώρθωσε να τον αποσπάση από το πάθος της φιλαργυρίας και την ισχυρή έλξη που άσκησε επάνω του. Όπως δε παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος «Ω λόγου δύναμις! εισήλθε το άγκιστρον και τον αιχμάλωτον στρατιώτην εποίησε, τον πηλόν χρυσόν ειργάσατο. Εισήλθε το άγκιστρον και ευθέως αναστάς ηκολούθησεν αυτώ. Εις το βάθος ήν της πονηρίας και εις την αψίδα ανέβη της αρετής».
Ο Ματθαίος, σύμφωνα με την Παράδοση, μετά την Πεντηκοστή εκήρυξε το ευαγγέλιο κατ’ αρχήν και για πολύ καιρό στην Παλαιστίνη, όπου έγραψε και το ευαγγέλιό του. Ο ιστορικός Ευσέβιος μας πληροφορεί επίσης, ότι εκήρυξε και στην Ινδία και πιθανόν και σε άλλους τόπους, χωρίς να γνωρίζουμε μετά βεβαιότητος. Ο Ρουφίνος, ο Ευχέριος, και ο Σωκράτης ομιλούν περί Αιθιοπίας. Άλλοι κάνουν λόγον περί Πόντου, Περσίας, Συρίας, Μακεδονίας και Ιρλανδίας. Δεν είναι επίσης βέβαιο αν επεσφράγισε το αποστολικό του έργο με μαρτυρικό θάνατο. Η μνήμη του εορτάζεται στις 16 Νοεμβρίου.
Ο απόστολος Ματθαίος με το ευαγγέλιό του που μας άφησε ως πολύτιμον και ανεκτίμητον θησαυρόν γίνεται ένας παγκόσμιος οικουμενικός απόστολος και διδάσκαλος, που μεταφέρει και μεταδίδει το λυτρωτικό μήνυμα της εν Χριστώ σωτηρίας σε κάθε γλώσσα και φυλή και έθνος. Γίνεται ένας διαχρονικός απόστολος, που συνεχίζει να ευαγγελίζεται τον Χριστόν επί σειρά 20 αιώνων μέχρι σήμερα. Ευαγγελίζεται και εμάς τους Χριστιανούς του 21ου αιώνος. Όταν διαβάζουμε το ευαγγέλιό του είναι σαν να τον έχουμε ζωντανό μπροστά μας να μας κηρύττει τον Χριστόν. Οι λόγοι του αποπνέουν την Χάρη και την ευωδίαν του αγίου Πνεύματος. Μας καλεί λοιπόν και εμάς να πιστεύσωμε στον Χριστό, όπως επίστευσε και αυτός. Να τον αγαπήσουμε όπως και αυτός τον αγάπησε. Τίποτε να μην προτιμήσουμε περισσότερο από την αγάπη αυτή, όπως και αυτός τίποτε δεν αγάπησε στον κόσμο αυτόν περισσότερο από τον Χριστόν. Μας καλεί ακόμη να ευαγγελιστούμε τον Χριστόν πρώτα στον εαυτό μας. Να μεταφέρουμε το ευαγγελικό κήρυγμα μέχρι το βάθος της ψυχής μας. Η αλήθεια του ευαγγελίου να διαποτίσει όλο τον ψυχικό μας κόσμο. Να μην προβάλουμε καμία αντίσταση στην ευεργετική της επίδραση, ώστε αυτή να επιτελέσει το σωτηριώδες έργο της, την μεταμόρφωση της ψυχής μας. Και όταν αυτό γίνει πραγματικότης τότε θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και άλλες ψυχές στο δρόμο της σωτηρίας. Πράγμα το οποίο εύχομαι εκ βάθους ψυχής να πραγματοποιηθεί σε όλους μας με τις πρεσβείες του αγίου αποστόλου Ματθαίου, Αμήν.
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.
Πηγή: https://www.impantokratoros.gr
