Αγία Αικατερίνη

• Βυζαντινή αγιογραφία σε σκαφτό ξύλο με την παραδοσιακή τεχνική δια χειρός.
• 
  Η Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε το 282 μ.Χ. και έζησε στην Αλεξάνδρεια. Ήταν πολύ μορφωμένη και κατάγονταν από αριστοκρατική οικογένεια. Λέγεται, μάλιστα, πως ήταν το αντίπαλον δέος της ελληνίδας φιλοσόφου Υπατίας
• Η Αγία Αικατερίνη φυλακίστηκε για την πίστη της και καταδικάσθηκε σε θάνατο με τροχό, που είχε περιστρεφόμενα καρφιά. Όμως, τα καρφιά αυτά πριν την πλησιάσουν, ως εκ θαύματος, έσπασαν και τελικά, θανατώθηκε με αποκεφαλισμό. Σύμφωνα με την παράδοση, το σώμα της μεταφέρθηκε από αγγέλους στο Όρος Σινά, ώσπου το βρήκαν ερημίτες, μετά από όραμα, και το ενταφίασαν στο σημείο όπου βρίσκεται και η ομώνυμη Εκκλησία, Αγία Αικατερίνη του Σινά.
• Η μέρα του μαρτυρίου της είναι η 24η Νοεμβρίου και η ημέρα ανεύρεσης των λειψάνων της η 25η Νοεμβρίου, για αυτό το λόγο καθιερώθηκε και ο εορτασμός της την 25η Νοεμβρίου.
• Δεν είναι λίγοι είναι ζωγράφοι που φιλοτέχνησαν έργα με την Αγία Αικατερίνη, όπως ο Τζουζέπε Ριμπέρα, ο Κάρλο Κριβέλλι, Ο Καραβάτζιο, Ο Ραφαήλ και άλλοι.
• Το σύμβολό της είναι ο τροχός και για αυτό θεωρείται και προστάτης των μηχανικών. Είναι, επίσης, προστάτιδα των παρθένων και των φοιτητριών. Μάλιστα, στη Γαλλία την ημέρα της γιορτής της Αγίας, νεαρές ανύπαντρες κοπέλες γιόρταζαν στους δρόμους φορώντας ένα λευκό σκούφο. Από το σκούφο αυτό προήλθε και η έκφραση για τις γεροντοκόρες “φοράει το σκούφο της Αγίας Αικατερίνης”, κάτι αντίστοιχο με το “έμεινε στο ράφι” που λέμε στην Ελλάδα.
• Στην Ελλάδα, η Αγία Αικατερίνη είναι προστάτιδα των γεωργών, επειδή η εορτή της συμπίπτει με τη σπορά. Υπάρχει, μάλιστα, πανελλήνια παράδοση, ότι αν τυχαίνει να υπάρχει ανομβρία, η Αγία «δανείζεται νερό» από άλλον άγιο για να βρέξει την ημέρα της εορτής της και να ευχαριστήσει τους γεωργούς.
• Στις Κυκλάδες, οι άγαμες κοπέλες ζυμώνουν αλμυροκουλούρες την ημέρα της εορτής της Αγίας και τρώνε ένα κομμάτι προτού κοιμηθούν, λέγοντας: «Άγια μου Κατερίνα, ντοτόρου θυγατέρα, / άμε στην άρουρα, στην κάρουλα / στη μαρμαροχρυσοπηγή / που ν’ οι Μοίρες τω Μοιρών/ κι αν είν’ κι εμένα η δική μου / και αν είναι άξια και καλή / πες της νάρθει να με βρει». Το ίδιο βράδυ αν δουν στο όνειρό τους ότι κάποιος τους δίνει νερό να ξεδιψάσουν, τότε αυτός θα είναι ο μελλοντικός σύζυγός τους.
• Την ημέρα της Αγίας Αικατερίνης, φυτεύουμε τις γαρυφαλλιές για να «πιάσει» το φυτό.
• Είναι η πολιούχος της Κατερίνης, στην Πιερία, η οποία πήρε και το όνομά της από την Αγία Αικατερίνη.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου

Εισόδια της Θεοτόκου

Εικόνα των Εισοδίων της Θεοτόκου  που κοσμεί το τέμπλο του ναού μας. 

Τα Εισόδια της Θεοτόκου στον Ναό, γνωστά στη Δύση ως Παρουσίαση της Παρθένου Μαρίας, είναι χριστιανική εορτή, η οποία εορτάζεται από όλα τα χριστιανικά δόγματα που αναγνωρίζουν αγίους στις 21 Νοεμβρίου. Ανήκει στις Θεομητορικές εορτές.

 

Το εορταζόμενο γεγονός δεν αναφέρεται στην κανονική Αγία Γραφή. Η πρώτη γνωστή αναφορά σε αυτό βρίσκεται στο Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, ένα απόκρυφο κείμενο του τέλους του Β΄ αιώνα. Σύμφωνα με αυτό, οι μετέπειτα γονείς της Παναγίας, ο Ιωακείμ και η Άννα, ήταν βαθιά στενοχωρημένοι από το ότι δεν είχαν παιδιά.^[1] Για τον λόγο αυτό, προσευχήθηκαν και είχαν συμφωνήσει να αφιερώσουν το τέκνο τους στον Θεό. Αποκτώντας τη Μαρία λοιπόν, την πήγαν όταν ακόμη αυτή ήταν παιδί, στον Ναό της Ιερουσαλήμ προκειμένου να την αφιερώσουν στον Θεό. Αυτά είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου. Μεταγενέστερες εκδοχές της ιστορίας (όπως το Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου και το Βιβλίο της Γεννήσεως της Μαρίας) προσθέτουν ότι η Μαρία αφιερώθηκε στον Ναό σε ηλικία περίπου τριών ετών, σε εκπλήρωση ενός όρκου. Κατά την παράδοση παρέμεινε εκεί προς μόρφωση για να προετοιμασθεί για τον ρόλο της ως Θεομήτωρ.

Από βικιπιντια

Ο Απόστολος Ματθαίος κ το Ευαγγέλιο του.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

Ξεχωριστή θέση, αγαπητοί μου αδελφοί, μεταξύ των αγίων της Εκκλησίας μας κατέχει η αποστολική μορφή του αγίου ενδόξου αποστόλου και ευαγγελιστού Ματθαίου. Και τούτο, διότι ο άγιος Ματθαίος δεν υπήρξε μόνον απόστολος του Χριστού, προερχόμενος από τον κύκλο των δώδεκα, αλλά και ευαγγελιστής, συγγραφέας του πρώτου ευαγγελίου της Καινής Διαθήκης. Επί πλέον ο τρόπος της κλήσεώς του στο αποστολικό αξίωμα και η ριζική μεταστροφή του μας εμπνέει και μας διδάσκει. Μας διδάσκει πόσο μεγάλη είναι η δύναμις της μετανοίας, η οποία μπορεί να παραλάβει τον αμαρτωλό από τον πυθμένα της κακίας και να τον ανυψώση μέχρι την κορυφή της αγιότητος.

Ο απόστολος Ματθαίος ήταν Εβραίος στην καταγωγή, υιός του Αλφαίου, (διάφορος από τον Αλφαίο τον πατέρα του Ιακώβου), που το αρχικό του όνομα ήταν Λευΐς, ενώ μετά την κλήση του στο αποστολικό αξίωμα έλαβε από τον Χριστό το όνομα Ματθαίος, που στα ελληνικά μεταφραζόμενο σημαίνει Θεοδώρητος. Καταγόταν πιθανώς από την Καπερναούμ και ήταν τελώνης το επάγγελμα, δηλαδή τελωνιακός υπάλληλος. Ανήκε στην υπηρεσία του Ηρώδη Αντίπα και εισέπραττε τους φόρους της Καπερναούμ, ή και όλης της περιφερείας, προφανώς για λογαριασμό κάποιας τελωνιακής εταιρείας, η οποία είχε εξαγοράσει από τον Ηρώδη την είσπραξη των φόρων. Η ριζική μεταστροφή του Ματθαίου, η απόφασίς του δηλαδή να εγκαταλείψει το επάγγελμα του τελώνου, ένα επάγγελμα, που ήταν συνώνυμο με την πλεονεξία, που του εξασφάλιζε πολλά πλούτη και ανέσεις, και να ακολουθήσει την γεμάτη στερήσεις, θλίψεις και κινδύνους ζωή του Χριστού και των αποστόλων αποτελεί ένα θαύμα της Χάριτος του Θεού. Αποτελεί μια πνευματική νεκρανάσταση μιάς ψυχής, που ήταν θαμένη στο μνήμα της φιλαργυρίας, που επαληθεύει τον λόγο του Κυρίου «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω Θεώ».

Οι τελώνες στην εποχή του Χριστού ήταν περιβόητοι για την πλεονεξία και φιλαργυρία τους, την  σκληρότητα και την απανθρωπιά τους, που έφθανε κατά την είσπραξη των φόρων, μέχρι χρησιμοποιήσεως βίας και μέχρις αρπαγής και λεηλασίας ξένης περιουσίας. Γι’ αυτό και εθεωρούντο ως πρόσωπα ιδιαιτέρως μισητά και άξια πάσης αποστροφής, επέσυραν δε επάνω τους την γενική κατακραυγή του λαού και τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς. Ο φιλόσοφος Θεόκριτος «ερωτηθείς ποία των θηρίων εστί τα χαλεπώτατα είπεν: «Εν μεν ταις όρεσιν άρκτοι και λέοντες, εν δε ταις πόλεσιν τελώναι και συκοφάνται». Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον περί μετανοίας λόγον του λέγει: «Τι γαρ τελώνου χείρον; ειπέ μοι. Των αλλοτρίων συμφορών εστί πραγματευτής, των άλλοτρίων πόνων συμμεριστής. Και τον μεν κάματον ουκ επιβλέπει, το δε κέρδος συμμερίζεται. Ώστε εσχάτη η αμαρτία του τελώνου…».

Από όσα είπαμε παρά πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ποιά περίπου ήταν η ζωή του ευαγγελιστού Ματθαίου προτού  να γνωρίσει τον Χριστόν. Ο Ματθαίος αν και είχε παρασυρθεί σε βάθος κακών, αν και έφθασε στο έσχατο όριο της αμαρτίας, είχε όμως στο βάθος της ψυχής του κάποια στοιχεία καλής προαιρέσεως, διατηρούσε κάποιους σπινθήρες ειλικρινείας και αγάπης προς την αλήθεια. Και αυτούς ακριβώς τους σπινθήρες διέκρινε ο παντογνώστης Κύριος, ώστε τελικά να τον καλέσει στο αποστολικό αξίωμα. Είναι δε η κλήσις αυτή η πλέον καταπληκτική και θαυμαστή από τις κλήσεις όλων των άλλων μαθητών. Θεωρείται σχεδόν βέβαιον, ότι ο Ματθαίος πληροφορήθηκε περί του Χριστού ήδη από την  αρχή της δημοσίας του δράσεως. Πιθανόν να είδε κάποια από τα θαύματά του και να άκουσε ορισμένες διδασκαλίες του πρίν τον καλέσει ο Χριστός.

Η προσωπικότης του Κυρίου, η ακτινοβόλος μορφή του, η πραότητά του, η καλωσύνη του, η γλυκύτητα των λόγων του, η καταδεκτικότητα του προς όλους, ακόμη και προς τους πλέον αμαρτωλούς, επέδρασαν κατά τρόπον ισχυρότατον μέσα στην ψυχή του. Έβλεπε, ότι αυτός ο διδάσκαλος δεν έμοιαζε καθόλου με τους άλλους ραβίνους και νομοδιδασκάλους, στους οποίους διέκρινε την έπαρση και την αλαζονεία, τον φαρισαϊσμό και την υπο- κρισία. Είχε κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο, που τον έκανε να ασκεί γοητεία και έλξη προς το πρόσωπό του. Όλα αυτά επέδρασαν ευεργετικά μέσα στην ψυχή του. Ο σπόρος της διδασκαλίας του Χριστού βρήκε κατάλληλο έδαφος μέσα του και βλάστησε. Το φως των λόγων του διέσχισε το πυκνό σκοτάδι της ψυχής του. Η καρδιά του Ματθαίου άρχισε σιγά σιγά να μαλακώνει. Η Χάρις του Θεού έφερε την σωτήρια μεταβολή. Κατώρθωσε αυτό το μεγάλο θαύμα. Να ξεκολλήσει την καρδία του από την λατρεία του χρήματος και να την προσκολλήσει στην αγάπη του Χριστού.

Ο καρδιογνώστης Κύριος, όταν είδε την σωτήρια μεταβολή και αφού βεβαιώθηκε, ότι είναι πλέον ώριμος και δεν θα αρνηθεί την πρόσκλησή του, τότε πλέον τον εκάλεσε. Μετά το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού, ακολουθούμενος από τους μαθητάς του, έρχεται στον τόπο όπου καθόταν ο Ματθαίος και εισέπραττε τους φόρους. Τον πλησιάζει, τον κυττάζει στα μάτια και του απευθύνει μόνο δύο λέξεις «ακολούθει μοι». Και ο Ματθαίος αμέσως εκείνη την ώρα χωρίς χρονοτριβή, «καταλιπών άπαντα ηκολούθησεν αυτώ». Αφού τα εγκατέλειψε όλα, δηλαδή βιβλία, χρήματα καταμετρούμενα, εμπορεύματα συσκευαζόμενα, ή μεταπωλούμενα, τον ακολούθησε. Δεν αφήσε την ευκαιρία που του εδόθη να πάει χαμένη. Αυτός που άρπαζε ξένες περιουσίες, αρπάζει τώρα και την βασιλεία των ουρανών. Ο βιαστής και απαιτητής των πτωχών και αδυνάτων αποδεικνύεται τώρα βιαστής και του παραδείσου, ώστε να επαληθεύεται σ’ αυτόν ο λόγος του Χριστού: «η βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτής». Τον καλεί την ώρα που εργαζόταν στο τελωνείο, όπως προηγουμένως εκάλεσε και τους άλλους ψαράδες μαθητές, την ώρα που κατάρτιζαν τα δίχτυα τους.

Ωστόσο η εγκατάλειψις του Ματθαίου και το απότομον της αποφάσεώς του υπερβαίνει κατά πολύ σε δύναμη την εγκατάλειψη των άλλων μαθητών. Ο Ματθαίος εγκαταλείπει μια μεγάλη περιουσία και μια άνετη ζωή με πολλές απολαύσεις και ηδονές, ενώ οι φτωχοί ψαράδες της Γαλιλαίας, μια μικρή περιουσία, και ένα ταπεινό επάγγελμα, με το οποίο εξασφάλιζαν τα προς το ζην. Η τόσο απλή κλήσις του Ιησού και η τόσο απλή απάντησις του Ματθαίου και μάλιστα την ώρα της εργασίας, ερμηνεύουν την δύναμιν Εκείνου ο οποίος κατώρθωσε να τον αποσπάση από το πάθος της φιλαργυρίας και την ισχυρή  έλξη που άσκησε επάνω του. Όπως δε παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος «Ω λόγου δύναμις! εισήλθε το άγκιστρον και τον αιχμάλωτον στρατιώτην εποίησε, τον πηλόν χρυσόν ειργάσατο. Εισήλθε το άγκιστρον και ευθέως αναστάς ηκολούθησεν αυτώ. Εις το βάθος ήν της πονηρίας και εις την αψίδα ανέβη της αρετής».

Ο Ματθαίος, σύμφωνα με την Παράδοση, μετά την Πεντηκοστή εκήρυξε το ευαγγέλιο κατ’ αρχήν και για πολύ καιρό στην Παλαιστίνη, όπου έγραψε και το ευαγγέλιό του. Ο ιστορικός Ευσέβιος μας πληροφορεί επίσης, ότι εκήρυξε και στην Ινδία και πιθανόν και σε άλλους τόπους, χωρίς να γνωρίζουμε μετά βεβαιότητος. Ο Ρουφίνος, ο Ευχέριος, και ο Σωκράτης ομιλούν περί Αιθιοπίας. Άλλοι κάνουν λόγον περί Πόντου, Περσίας, Συρίας, Μακεδονίας και Ιρλανδίας. Δεν είναι επίσης βέβαιο αν επεσφράγισε το αποστολικό του έργο με μαρτυρικό θάνατο.  Η μνήμη του εορτάζεται στις 16 Νοεμβρίου.

Ο απόστολος Ματθαίος με το ευαγγέλιό του που μας άφησε ως πολύτιμον και ανεκτίμητον θησαυρόν γίνεται ένας παγκόσμιος οικουμενικός απόστολος και διδάσκαλος, που μεταφέρει και μεταδίδει το λυτρωτικό μήνυμα της εν Χριστώ σωτηρίας σε κάθε γλώσσα και φυλή και έθνος. Γίνεται ένας διαχρονικός απόστολος, που συνεχίζει να ευαγγελίζεται τον Χριστόν επί σειρά 20  αιώνων μέχρι σήμερα. Ευαγγελίζεται και εμάς τους Χριστιανούς του 21ου αιώνος. Όταν διαβάζουμε το ευαγγέλιό του είναι σαν να τον έχουμε ζωντανό μπροστά μας να μας κηρύττει τον Χριστόν. Οι λόγοι του αποπνέουν την Χάρη και την ευωδίαν του αγίου Πνεύματος. Μας καλεί λοιπόν και εμάς να πιστεύσωμε στον Χριστό, όπως επίστευσε και αυτός. Να τον αγαπήσουμε όπως και αυτός τον αγάπησε. Τίποτε να μην προτιμήσουμε περισσότερο από την αγάπη αυτή, όπως και αυτός τίποτε δεν αγάπησε στον κόσμο αυτόν περισσότερο από τον Χριστόν. Μας καλεί ακόμη να ευαγγελιστούμε τον Χριστόν πρώτα στον εαυτό μας. Να μεταφέρουμε το ευαγγελικό κήρυγμα μέχρι το βάθος της ψυχής μας. Η αλήθεια του ευαγγελίου να διαποτίσει όλο τον ψυχικό μας κόσμο. Να μην προβάλουμε καμία αντίσταση στην ευεργετική της επίδραση, ώστε αυτή να επιτελέσει το σωτηριώδες έργο της, την μεταμόρφωση της ψυχής μας. Και όταν αυτό γίνει πραγματικότης τότε θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και άλλες ψυχές στο δρόμο της σωτηρίας. Πράγμα το οποίο εύχομαι εκ βάθους ψυχής να πραγματοποιηθεί σε όλους μας με τις πρεσβείες του αγίου αποστόλου Ματθαίου,  Αμήν.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ματθαίος,

Ο  Απόστολος και Ευαγγελιστής Ματθαίος, πριν γίνει μαθητής του Κυρίου Ιησού Χριστού, ονομαζόταν Λευίς. Ο πατέρας του λεγόταν Αλφαίος και ήταν από τη Γαλιλαία.

Ο Ματθαίος έκανε το επάγγελμα του τελώνη, και ο Ιησούς τον βρήκε να κάθεται στο τελωνείο έξω από την Καπερναούμ. Και είπε προς αυτόν: «Ἀκολούθει μοι». Ο Ματθαίος, χωρίς καμιά καθυστέρηση, αμέσως τον ακολούθησε. Και όχι μόνο εγκατέλειψε το αμαρτωλό - για την εποχή εκείνη - επάγγελμα του τελώνη, αλλά και με χαρά φιλοξένησε τον Κύριο στο σπίτι του. Εκεί, μάλιστα, ήλθαν και πολλοί τελώνες και άλλοι αμαρτωλοί άνθρωποι, με τους οποίους ο Ιησούς συνέφαγε και συζήτησε. Οι φαρισαίοι, όμως, που είχαν πωρωμένη συνείδηση, όταν είδαν αυτή την ενέργεια του Κυρίου, αμέσως τον κατηγόρησαν ότι συντρώγει με τελώνες και αμαρτωλούς. Ο Ιησούς το άκουσε και είπε εκείνα τα θαυμάσια λόγια: «Οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Ματθαίου, θ' 13). Δηλαδή, λέει ο Κύριος, δεν ήλθα για να καλέσω εκείνους που νομίζουν τους εαυτούς τους δίκαιους, αλλά ήλθα να καλέσω τους αμαρτωλούς, για να μετανοήσουν και να σωθούν.

Στο Ματθαίο οφείλει η Εκκλησία μας το πρώτο κατά σειρά στην Καινή Διαθήκη Ευαγγέλιο, που γράφτηκε το 64 μ.Χ.

Ο Ματθαίος κατά την παράδοση κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αιθιοπία, όπου και πέθανε μαρτυρικά.

Η νηστεία των Χριστουγέννων.

Στις 15 Νοεμβρίου αρχίζει η νηστεία των Χριστουγέννων. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη περίοδος νηστείας μετά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η νηστεία των Χριστουγέννων, γνωστή στη γλώσσα του ορθόδοξου λαού μας και ως σαρανταήμερο.

Τα Χριστούγεννα είναι η ετήσια χριστιανική εορτή της γέννησης του Χριστού και κατ’ επέκταση το σύνολο των εορτών από την ημέρα εκείνη μέχρι τα Θεοφάνεια. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ξεκινάμε μία πνευματική πορεία με τη νηστεία και το Σαρανταλείτουργο από την 15η Νοεμβρίου. Πρόκειται μια περίοδο έντονης πνευματικής εργασίας και ψυχοσωματικής προετοιμασίας για τον εορτασμό της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων.

Η νηστεία των Χριστουγέννων αρχίζει την 15η Νοεμβρίου και λήγει την 24η Δεκεμβρίου. 

Νηστεύουμε για να συνηθίσουμε στην εγκράτεια. Για να εξασκήσουμε τον εαυτό μας να συγκρατείται και να μην παρασύρεται στην αμαρτία, στις κακές πράξεις, στους πειρασμούς.

Από Πατερική μυνήματα 

ΝΕΟ ΚΡΕΣΕΝΤΟ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΠΑΠΑ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 14η Νοεμβρίου 2022

ΝΕΟ ΚΡΕΣΕΝΤΟ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΠΑΠΑ» ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ

    Σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, με τίτλο: «Αδύνατη η εναρμόνιση ‘πρωτείου’ και συνοδικότητας», αναλύσαμε και αποδείξαμε με αδιάσειστα στοιχεία από τα Πρακτικά των οκτώ Οικουμενικών Συνόδων, ότι η Εκκλησία καθ’ όλη τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας ουδέποτε παρεχώρησε σε ένα πρόσωπο τις αρμοδιότητες του «πρώτου» στην ανά την οικουμένην Εκκλησία, αλλά περιέβαλε με τα δικαιώματα του «πρώτου» τον κανονικό θεσμό της Πενταρχίας των Πατριαρχών, το λεγόμενο «πεντακόρυφο κράτος της Εκκλησίας». Τονίσαμε ακόμη ότι το πρωτείο έχει αποκρυσταλλωθεί σε δόγμα πίστεως, που για πρώτη φορά θεσπίσθηκε στη «Σύνοδο» του Λατερανού, (1516), και επαναβεβαιώθηκε και στις Α΄ και Β΄ «Συνόδους» του Βατικανού και ότι επομένως αποτελεί αμετακίνητο στοιχείο της διδασκαλίας του Παπισμού. Τονίστηκε ακόμη, ότι όσο και αν ενισχυθεί η Συνοδικότητα, ποτέ δεν θα παύσει να αποτελεί ένα απλό συμβουλευτικό όργανο του «Πάπα», ο οποίος θα εξακολουθεί να ίσταται υπεράνω των Συνόδων.

    Οι Παπικοί τα τελευταία 15 χρόνια, με αφορμή το Διάλογο για τη σχέση μεταξύ Συνοδικότητος και πρωτείου, υποκρίνονται ότι δήθεν τώρα, μετά από 2000 χρόνια, «ανακάλυψαν» την αξία της Συνοδικότητας και ότι επιθυμούν να ανυψώσουν τον θεσμικό ρόλο της και να προσδώσουν σ’ αυτήν έτι μεγαλύτερο κύρος στη ζωή της «Εκκλησίας» τους, χωρίς όμως να θίγεται ούτε στο ελάχιστο το πρωτείο. Γι’ αυτό και δεν κάνουν την παραμικρή νύξη για ανύψωση της Συνοδικότητας στη θέση που αυτή είχε σε Ανατολή και Δύση κατά την πρώτη χιλιετία, πράγμα που φανερώνει την παπική δολιότητα και την ιησουίτικη υποκρισία. Είναι πλέον βέβαιο, ότι ο Παπισμός δεν πρόκειται να  απεμπολήσει ποτέ το δαιμονικό πρωτείο, έστω και αν υποθέσουμε ότι κάποτε απαρνηθεί τις άλλες κακοδοξίες του, διότι το πρωτείο είναι, θα λέγαμε, η πεμπτουσία της υποστάσεώς του. Παπισμός χωρίς το πρωτείο δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ! 

    Παρά ταύτα οι Προκαθήμενοι και Πατριάρχες στον Ορθόδοξο χώρο, ενώ συνειδητοποιούν, προϊόντος του χρόνου, όλο και περισσότερο αυτή την τραγική πραγματικότητα, ούτε να την εκφράσουν επίσημα τολμούν, αλλά ούτε και να διακόψουν τους Διαλόγους αποφασίζουν. Γιατί άραγε; Eπιμένουν να συνεχίζουν τους διαλόγους για το συγκεκριμένο θέμα εδώ και 15 χρόνια τώρα, (από το 2007 και εντεύθεν), κάνοντας εργώδεις προσπάθειες να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, να εναρμονίσουν Συνοδικότητα και πρωτείο! 

    Η δολιότητα περί «εναρμόνισης συνοδικότητας και πρωτείου» εκφράσθηκε για μια ακόμη φορά επίσημα και από τα χείλη του «Πάπα», ο οποίος, με απίστευτες αοριστολογίες και υποκριτικές μεγαλοστομίες, «εκθειάζει» την χαμένη για την «εκκλησία» του Συνοδικότητα. Ένα τέτοιο υποκριτικό λόγο εξεφώνησε πρόσφατα, κατά τον εορτασμό των 60 χρόνων από την σύγκληση της Β΄ Βατικανής «Συνόδου» (1962-1965). Τον βρήκαμε αναρτημένο στο αποκαλυπτικό ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα» με τίτλο: «Νέο οικουμενιστικό κλείσιμο ματιού από τον Πάπα: Ο Κύριος μας θέλει όλους αδέλφια», σχολιασμένη από τον έγκριτο δημοσιογράφο κ. Μανώλη Κείο (https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/ 7124245_neo-oikoymenistiko-kleisimo-matioy-apo-ton-papa-o-kyrios-mas-thelei-oloys-adelfia).  

    Σύμφωνα με την είδηση: «Στο κήρυγμά του κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας για την 60ή επέτειο από την έναρξη της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου (11 Οκτωβρίου 1962), στην οποία συμμετείχαν επίσκοποι από όλο τον κόσμο, ο Πάπας Φραγκίσκος είπε ότι πρέπει να δούμε την Εκκλησία "με τα μάτια του Θεού, μάτια γεμάτα αγάπη", προκειμένου να ξεπεράσουμε τις πολώσεις, αντί να "βάζουμε τις δικές μας ατζέντες πάνω από το Ευαγγέλιο"»! Αντί να κάνει έναν σοβαρό απολογισμό για τα μέχρι τώρα ολέθρια αποτελέσματα της Β΄ Βατικανής Ψευδοσυνόδου και αντί να χαμηλώσει την δαιμονική υπερηφάνειά του, να δει την κατάντια του Παπισμού, το χιλιόχρονο εγκληματικό του παρελθόν και το φρικτό παρόν του, προβάλλει την άγνωστη σ’ αυτόν έννοια της αγάπης, όχι βέβαια ως ένδειξη μετάνοιας, αλλά με σκοπό την πραγματοποίηση του στόχου του, που είναι η αναγνώριση του πρωτείου του από όλο τον χριστιανικό κόσμο ως «αντιπροσώπου του Θεού στη γη»! Δεν τον αφήνει ο εωσφορικός εγωισμός του να ομολογήσει ότι οι «πολώσεις» προήλθαν κυρίως και πρωτίστως από το δαιμονικό πρωτείο, εξ’ αιτίας του οποίου γεννήθηκε ο Προτεσταντισμός, ως αντίδραση στις αυθαιρεσίες των «Παπών», οι οποίοι είχαν την αξίωση να βάλουν «τη δική τους ατζέντα πάνω από το ευαγγέλιο», την ατζέντα του πρωτείου.   

    Παρά κάτω αναφέρει: «Ο ποντίφικας ζήτησε να "είμαστε προσεκτικοί καθώς τόσο ο "προοδευτισμός" που ευθυγραμμίζεται πίσω από τον κόσμο όσο και ο "παραδοσιακός τρόπος"  ή "το να κοιτάμε προς τα πίσω", μέθοδοι που νοσταλγούν έναν περασμένο κόσμο, δεν είναι απόδειξη αγάπης, αλλά απιστίας. Είναι μορφές ενός εγωισμού, που βάζει τα δικά μας γούστα και σχέδια πάνω από την αγάπη, η οποία ευχαριστεί τον Θεό, την απλή, ταπεινή και πιστή αγάπη που ζήτησε ο Ιησούς από τον Πέτρο [….] Για τον λόγο αυτό, ο Πάπας Φραγκίσκος θέλει "να επιστρέψουμε στις αγνές πηγές της αγάπης της Συνόδου [. . .] Μια Εκκλησία ερωτευμένη με τον Ιησού δεν έχει χρόνο για καυγάδες, κουτσομπολιά και διαμάχες. Είθε ο Θεός να μας απαλλάξει από την κριτική και τη μισαλλοδοξία, τη σκληρότητα και τον θυμό!». Κάνει λόγο για εγωισμό, που πρέπει να αποβληθεί από τη ζωή της Εκκλησίας, αλλά δεν θέλει να δει, ότι ο εγωϊσμός έχει καταντήσει συνώνυμος με τους εκάστοτε «Πάπες», οι οποίοι επιζητούν να ικανοποιήσουν και να προωθήσουν τα σχέδιά τους για παγκόσμια κυριαρχία εφ’ όλης της Εκκλησίας. Με περισσή υποκριτικότητα εκδηλώνει τάχα την επιθυμία για επιστροφή «στις αγνές πηγές της αγάπης της Συνόδου», αλλά δεν απαρνείται το δαιμονικό πρωτείο, το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα της Συνόδου! Ισχυρίζεται ότι «μια Εκκλησία ερωτευμένη με τον Ιησού δεν έχει χρόνο για καυγάδες, κουτσομπολιά και διαμάχες», αγνοώντας, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αληθινός έρωτας με τον Χριστό, όταν δεν υπάρχει έρωτας με την αλήθεια, διότι ο Χριστός είναι η αυτοαλήθεια. Επομένως όπου υπάρχει το ψεύδος της αιρέσεως (όπως στον Παπισμό), εκεί δεν μπορεί να υπάρξει αληθινός έρωτας Χριστού. Όσο για τη «μισαλλοδοξία, τη σκληρότητα και τον θυμό», αυτά ας ψάξει να τα βρεί στις ιερές Εξετάσεις, τις σταυροφορίες και τις γενοκτονίες. Τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού κατά της ανθρωπότητος  δεν αίρονται με υποκριτικές προσευχές και φαρισαϊκές μεγαλοστομίες, αλλά με ειλικρινή μετάνοια, η οποία βεβαίως απουσιάζει από το λεξιλόγιο του! 

    Παρά κάτω τόνισε: «Πόσο επίκαιρη παραμένει η Σύνοδος! Μας βοηθά να απορρίψουμε τον πειρασμό να κλειστούμε στα όρια της δικής μας άνεσης και των δικών μας πεποιθήσεων. Η Σύνοδος μας βοηθά να μιμηθούμε την προσέγγιση του Θεού, διότι η Εκκλησία δεν πραγματοποίησε τη Σύνοδο για να θαυμάσει τον εαυτό της, αλλά για να προσφέρει τον εαυτό της στους άλλους»! Το «κρεσέντο» της υποκρισίας σε όλο του το βάθος και πλάτος της! Η Σύνοδος πράγματι «παραμένει επίκαιρη», διότι αν συμβεί ποτέ να λειτουργήσει στον χώρο του Παπισμού μέσα σε Ορθόδοξα πλαίσια, τότε το πρώτο πρόσωπο το οποίο θα «βοηθήσει» θα είναι το πρόσωπο του «Πάπα». Θα τον «βοηθήσει» να «απορρίψει τον πειρασμό» του δαιμονικού πρωτείου του, προκειμένου να μην «κλειστεί στα όρια της δικής του άνεσης» και «στα όρια» του εωσφορικού εγωϊσμού, που του προσφέρει το πρωτείο και τελικά να αποβάλει οριστικά και αμετάκλητα τις «δικές του πεποιθήσεις», που είναι πέρα για πέρα πλανεμένες. Στην περίπτωση αυτή η Σύνοδος σίγουρα θα «τον βοηθήσει να μιμηθεί την προσέγγιση του Θεού», διότι ο Θεός δεν προσεγγίζεται με άλλο τρόπο παρά μόνο εκεί όπου υπάρχει η ταπείνωση, εκεί δηλαδή όπου αποβάλλεται ο  εωσφορικός εγωϊσμός του πρωτείου. Η Εκκλησία ουδέποτε θαύμασε τον εαυτό της εξ’ αιτίας της λειτουργίας του Συνοδικού Θεσμού στη ζωή της. Ο αυτοθαυμασμός υπάρχει εκεί όπου υπάρχει ο εωσφορικός εγωϊσμός, εκεί όπου υπάρχει ο πόθος για πρωτεία και εξουσία επί των άλλων. 

    Στη συνέχεια κάνει λόγο για επιστροφή στη Συνοδικότητα: «Επιστροφή στη Σύνοδο σημαίνει να ανακαλύψουμε εκ νέου το ζωντανό ποτάμι της Παράδοσης, χωρίς να παραμένουμε βυθισμένοι στις παραδόσεις. Η τελευταία έμφαση στην κληρονομιά αυτή σημαίνει ότι όταν ο Ιησούς ζητά από τον Πέτρο, [να ποιμάνει τα πρόβατά του], δεν εννοεί μόνο μερικά από τα πρόβατα, αλλά όλα, αφού η Εκκλησία δεν μπορεί να υποκύψει "στον πειρασμό της πόλωσης"». Κάνει λόγο για «επιστροφή στη Σύνοδο», αλλά δεν διανοείται να απορρίψει το αντισυνοδικό παρελθόν της «εκκλησίας» του! Αντίθετα αναφέρεται στον απόστολο Πέτρο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το «πέτρειο πρωτείο» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η  «πέτρεια κληρονομιά» και γι’ αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο!  

    Και κατέληξε: «Πόσες φορές προτίμησαν να επευφημήσουν την δική τους παράταξη αντί να είναι υπηρέτες όλων; […] Να παρουσιάζονται ως 'φύλακες της αλήθειας' ή 'πρωτοπόροι της καινοτομίας', αντί να βλέπουν τους εαυτούς τους ως ταπεινά και ευγνώμονα παιδιά της Αγίας Μητέρας Εκκλησίας»! Μας προτρέπει να γίνουμε «υπηρέτες όλων… ως ταπεινά και ευγνώμονα παιδιά της Αγίας Μητέρας Εκκλησίας», μιμούμενοι προφανώς το παράδειγμα του Κυρίου μας, που έπλυνε τα πόδια των μαθητών του. Ας αναλογισθεί ο νυν «Πάπας» κατά πόσον οι προκάτοχοί του μιμήθηκαν το παράδειγμα του Κυρίου. Διότι απ’ όσα καταμαρτυρεί η ιστορία, οι «Πάπες» δεν καταδέχονταν να πατήσουν τα πόδια τους πάνω στη γη. Είχαν την αξίωση να τους μεταφέρουν πάνω σε φορητούς θρόνους  οι καρδινάλιοί τους! Το μόνο που καταδέχονταν ήταν να τους φιλάνε, όχι το χέρι, αλλά το πόδι! Τόσο «ταπεινά» και «υπηρετικά» μιμήθηκαν το παράδειγμα του Χριστού! Αναφέρεται ακόμη απαξιωτικά στους «φύλακες της αλήθειας», εννοώντας  προφανώς τους αντιπαπικούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι, κατ’ αυτόν,  δεν θέλησαν να υποταχθούν στην παπική «ποίμνη», αντιτασσόμενοι στο παπικό πρωτείο και στην αναπόφευκτη αλλοτρίωση της Εκκλησίας σε ένα κοσμικό οργανισμό.  

    Περαίνοντας, εκφράζουμε την ανησυχία μας για την νέα παγίδα που έχει στήσει ο δόλιος Παπισμός, την «ανακάλυψη της Συνοδικότητας». Όπως αποδείξαμε, δεν πρόκειται για ανακάλυψη του αγίου Συνοδικού Πολιτεύματος της Εκκλησίας μας, αλλά για μεθόδευση μιας κάλπικης «συνοδικότητας», η οποία θα υπηρετεί το παπικό πρωτείο. Πρόκειται για «στάχτη στα μάτια» του Ορθοδόξου κόσμου, ώστε να αποδεχτεί τον αμετανόητο Παπισμό ως Εκκλησία και να ενωθούμε, ορθότερα, να υποταχτούμε σ’ αυτόν. Ανησυχούμε περισσότερο για τη στάση των Ορθοδόξων  θιασωτών της «ενώσεως των εκκλησιών», οι οποίοι θεωρούν «απαραίτητο» το «παγκόσμιο πρωτείο» στην Εκκλησία, το αχρείαστο επί δύο χιλιάδες χρόνια και εργάζονται πυρετωδώς με τους παπικούς, προς την κατεύθυνση αυτή, θέτοντες σε κίνδυνο, δυστυχώς, τη σωτηρία πολλών ψυχών.  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειων 

Παναγία η Επτάσπαθη

Η Παναγία μέ τά Επτά Σπαθιά τά οποία συμβολίζουν:

1. Αχαριστία, 2. Βασκανία, 3. Γλωσσοφαγιά, 4. Ζήλεια, 5. Κακία, 6. Συκοφαντία, 7. Φθόνος.

Η Αγία Εικόνα τιμάται στις 2 Φεβρουαρίου και την Κυριακή των Αγίων Πάντων.!

Τήν Σήν προστασίαν ημίν κατάπεμψον Αμήν.!

Παναγία η <<Επτάσπαθη>>

«η Πραΰνουσα καρδίας κακάς», η Εικόνα που θεραπεύει καρδιές, τις ειρηνεύει και τις πραΰνει.

Απεικονίζει την Μητέρα του Θεού με τα επτά σπαθιά, ή θλίψεις, με τρεις λόγχες ή σπαθιά στον δεξιό ώμο και τρεις στον αριστερό και ένα σπαθί να τρυπάει την καρδιά της από κάτω. Στην Αγία Γραφή, ο αριθμός επτά, συνήθως δηλώνει την πληρότητα και την αφθονία. Σε αυτήν την περίπτωση όμως έχουμε την πληρότητα των απέραντων θλίψεων, του πόνου της καρδιάς, που ένιωσε η Θεοτόκος στην διάρκεια της επιγείου ζωής της. Η θλίψη της ψυχής της ήταν τόσο μεγάλη ώστε όλα τα βάσανά μας να φαίνονται ασήμαντα σε σύγκριση με τα βάσανά της. Γι’ αυτό η Παναγία είναι ετοίμη βοηθός και παρηγοριά στις θλίψεις μας.

Μια παράδοση αναφέρει ότι «αυτή η Εικόνα προστατεύει το σπίτι από αρνητικές δαιμονικές ενέργειες και κυρίως από τον φθόνο», Έχει την χάρη να προστατεύει όποιον την επικαλείται και να σταματάει κάθε κακό που τον απειλεί, από μαγείες – πειρασμικές ενέργειες, βασκανίες, γλωσσοφαγιές, κατάρες, από ασθένειες – σωματικέs καί ψυχικές, πλάνες, αδικίες και απάτες πάσης φύσεως..!

Θεοτόκε Παρθένε, ρομφαία δίστομος διήλθε σου την καρδίαν, προφήτης ως Συμεών σοι προείπεν, ότε Τόκον σου σταυρούμενον είδες και σπάθαι νυν επτά των ημών αμαρτιών τιτρώσκουσι σην καρδίαν, την τας ξηράς και ανίκμους ημών καρδίας απαλύνουσαν.

Ξάνθοs Μακρήs (Θεολόγοs)

Οι –ΚΔ’ ΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΙ ΟΙΚΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ΤΗΝ ΑΠΑΛΥΝΟΥΣΑ ΤΑΣ ΣΚΛΗΡΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
Μετάφραση από τα ρώσικα

Απολυτίκιον
Απάλυνον τας σκληράς καρδίας ημών Θεοτόκε και σβέσον τας επιθέσεις των μισούντων ημάς και λύσον πάσας τας στεναχωρίας της ψυχής ημών. Ότι ορώντες την Αγίαν Εικόνα Σου πληρούμεθα λύπης εκ των βασάνων και της στοργής Σου δι’ ημας και ασπαζόμεθα τας πληγάς Σου’ πληρούμεθα τρόμου δια τα βέλη τα πληγώνοντα Σε. Μήτηρ της Στοργής συμφώνως της σκληρότητος των καρδιών ημών είθε να μην απολεσθώμεν εκ της σκληρότητος των καρδιών των πλησίον ημών, ότι Συ εί αληθώς η Απαλύνουσα τας σκληράς καρδίας.