ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ «ΠΡΩΤΕΙΟΥ» ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑΣ!(Σχόλιο σε κοινό ανακοινωθέν της Ομάδας Εργασίας «Άγιος Ειρηναίος»)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 7η Νοεμβρίου 2022

ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ «ΠΡΩΤΕΙΟΥ» ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑΣ!

(Σχόλιο σε κοινό ανακοινωθέν της Ομάδας Εργασίας «Άγιος Ειρηναίος»)

    Το Γραφείο μας μελετά με προσοχή τα τεκταινόμενα σχετικά με την πυρετώδη προώθηση της λεγόμενης «ένωσης των εκκλησιών». Παρατηρούμε με ενδιαφέρον, αλλά και ανησυχία,  να γίνεται μία τιτάνια προσπάθεια, από την πλευρά των θιασωτών της «ενώσεως» να γεφυρώσουν «ανορθόδοξα» και επί ζημία της Εκκλησίας, το χάσμα ανάμεσα στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας και τον αιρετικό Παπισμό. Να παρακάμψουν τις δεκάδες κακοδοξίες του και να οικοδομήσουν μια «ένωση» ουνιτικού τύπου, παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές και χωρίς την επιστροφή των στην Ορθοδοξία. Τις θλιβερές αυτές διαπιστώσεις καταδεικνύει η μέχρι σήμερα πορεία των Διαλόγων με τους παπικούς.  Μεθοδεύθηκε η έναρξη του Θεολογικού Διαλόγου, όχι από τα διαιρούντα, αλλά από τα ενούντα, κάτι ξένο προς την Ορθόδοξη παράδοση, ενώ παράλληλα καλλιεργήθηκε το πνεύμα της «αμοιβαίας αναγνωρίσεως» για την δημιουργία ψευδαισθήσεων ενότητος και ταυτότητος πίστεως. Το πνεύμα αυτό μόλις διακρίνεται στα πρώτα κείμενα της Μικτής Επιτροπής, για να φανεί πλέον ξεκάθαρα και με κάθε επισημότητα στο κοινό κείμενο της Ζ΄ Συνελεύσεως του Balamand. Με το κείμενο αυτό Παπικοί και «Ορθόδοξοι», κάνοντας ένα θεαματικό άλμα και παρακάμπτοντας πλήθος αιρετικών διδασκαλιών του Παπισμού, φθάνουν στο σημείο να αναγνωρίσουν αλλήλους ως πλήρεις και αληθείς «αδελφές Εκκλησίες», με έγκυρα μυστήρια, με ταυτότητα πίστεως, με αποστολική διαδοχή και διά τούτο «από κοινού υπευθύνους διά την τήρησιν της Εκκλησίας του Θεού εν τη πιστότητι προς την θείαν οικονομίαν, ιδιαίτατα ως προς την ενότητα», (παράγρ.13 και 14), πράγμα που συνιστά πραγματική προδοσία της Ορθοδόξου πίστεως. Στην παρούσα φάση, (από το 2007 και εντεύθεν), καταβάλλεται μια εργώδης προσπάθεια από τα μέλη της Μικτής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου μέσω των τριών τελευταίων κειμένων, δηλαδή αυτών της Ραβέννας, της Βιέννης και του Κιέτι, να αποσαφηνίσουν τη σχέση μεταξύ Πρωτείου και Συνοδικότητος και ειδικότερα με ποιο τρόπο αυτά τα δύο μεγέθη εκφράσθηκαν και λειτούργησαν διά μέσου των αιώνων στις διεκκλησιαστικές σχέσεις Ανατολής και Δύσεως. Κατ’ ουσίαν η όλη προσπάθεια αποσκοπεί στην εναρμόνιση μεταξύ Πρωτείου και Συνοδικότητος, έτσι ώστε να ικανοποιεί και τις δύο πλευρές, Ορθοδόξους και Παπικούς.  

    Παράλληλα με τα μέλη της Μικτής Επιτροπής έχουν επιστρατευθεί και άλλες ομάδες εργασίας, οι οποίες εργάζονται προς ίδια την κατεύθυνση. Μία από αυτές είναι και η «Mικτή Ομάδα Εργασίας ‘Άγιος Ειρηναίος’». Ας δούμε καταρχήν, τι είναι αυτή η ομάδα: «Η Mικτή Ομάδα Εργασίας ‘Άγιος Ειρηναίος’ ιδρύθηκε το 2004 στο Paderborn της Γερμανίας, σε μία εποχή κατά την οποία ο επίσημος διεθνής διάλογος μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας αντιμετώπιζε δυσκολίες. Η ομάδα αποτελείται από δεκατρείς ορθοδόξους και δεκατρείς ρωμαιοκαθολικούς θεολόγους από διάφορες χώρες…Τα μέλη της Ομάδας Εργασίας δεν έχουν διορισθεί ως επίσημοι απεσταλμένοι των εκκλησιών τους, αλλά έχουν προσκληθεί με κριτήριο τη θεολογική τους επιστημοσύνη. Ο ‘Άγιος Ειρηναίος’ δεν αποτελεί επομένως κάποια επίσημη επιτροπή διαλόγου, αλλά μία ανεπίσημη ομάδα εργασίας, αποτελούμενη από ειδικούς, η οποία συνέρχεται προσδοκώντας να πλαισιώσει τον διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών σε διεθνές επίπεδο». (https://www.ecclesia. gr/greek/press/theologia /material/ 2021 _4 _12_idiomelo.pdf). Πρόσφατα η ομάδα αυτή συνέταξε ένα κείμενο, το οποίο δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό «Θεολογία», [το πρώτο μέρος στο τόμο 92, (τεύχος 4ον, 2021) και το δεύτερο στο τόμο 93, (τεύχος 2ον, 2022)], με τίτλο: «Διακονώντας την κοινωνία. Επανεξετάζοντας τη σχέση μεταξύ πρωτείου και συνοδικότητας». Στις γραμμές που ακολουθούν θα περιοριστούμε σε ένα σύντομο σχολιασμό του εκτεταμένου αυτού κειμένου, (80 σελίδες περίπου), αναφερόμενοι σε ορισμένα μόνο σημεία του, διότι ο πλήρης αναλυτικός σχολιασμός όλων των κοινών δηλώσεων, (17 τον αριθμό), θα απαιτούσε τη συγγραφή ενός ολοκλήρου βιβλίου, κάτι το οποίο ξεφεύγει από τα πλαίσια ενός δημοσιεύματος του Γραφείου μας. 

    Οι συντάκτες του κείμενου:

    Κατ’ αρχήν θεωρούν δεδομένο ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά πλήρης και αληθής Εκκλησία με έγκυρα μυστήρια και αποστολική διαδοχή, γι’ αυτό άλλωστε και τον προσδιορίζουν με τον όρο «Καθολική Εκκλησία». Θεωρούν ότι η εν λόγω «Εκκλησία» ακολούθησε μια διαφορετική κατεύθυνση στη διαμόρφωση του δόγματος και του κανονικού δικαίου της, σε σχέση με την Ορθόδοξη, κάτω από την επίδραση πολλών παραγόντων, πολιτικών, ιστορικών, κοινωνικών και πολιτιστικών, οι οποίες θα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψη. Γράφουν επί λέξει: «Οι λόγοι που οδήγησαν στον χωρισμό των Εκκλησιών μας δεν ήταν μόνο θεολογικοί, αλλά είχαν επίσης πολιτικές κοινωνικές πολιτιστικές ψυχολογικές και άλλες διαστάσεις», (5η κοινή δήλωση).  

    Από τις δογματικές πλάνες των παπικών περιορίζονται να αναφέρουν μόνο το φιλιόκβε και φυσικά το πρωτείο, ενώ αγνοούν, (θεληματικά;), όλες τις υπόλοιπες αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού. Και τα δύο, (φιλιόκβε και πρωτείο), δεν θεωρούνται ως αιρετικές διδασκαλίες, που οφείλουν να αποβάλλουν οι παπικοί, αλλά ως ζητήματα που κατανοήθηκαν διαφορετικά από τις δύο Εκκλησίες.

Αγνοούν την 9η Οικουμενική Σύνοδο, (1341-1351), επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως επίσης και μια σειρά αγίων Ορθοδόξων Συνόδων με  πανορθόδοξο χαρακτήρα, (1484, 1722, 1727, 1838, 1848, 1895,  κ.α.), που καταδίκασαν τον Παπισμό ως αίρεση. Ρωτάμε τους συντάκτες: Οι παρά πάνω άγιες Σύνοδοι έπαψαν να αποτελούν  μέρος της Συνοδικής και Κανονικής μας Παραδόσεως και πρέπει να διαγραφούν;      

    Αγνοούν το γεγονός ότι το πρωτείο έχει αποκρυσταλλωθεί σε δόγμα πίστεως που για πρώτη φορά θεσπίσθηκε στη «Σύνοδο» του Λατερανού (1516), σύμφωνα με την οποία: «Μόνον ο εκάστοτε Ρωμαίος Ποντίφικας, ως εκείνος που έχει εξουσία υπεράνω όλων των συνόδων, διαθέτει το πλήρες δικαίωμα και την εξουσία να συγκαλεί, να μεταφέρει και να διαλύει συνόδους» (ΘΕΟΛΟΓΙΑ 92, 4 (2021), σελ. 31)! Το δόγμα αυτό επαναβεβαιώθηκε και στις Α΄ και Β΄ «Συνόδους» του Βατικανού και επομένως αποτελεί αμετακίνητο στοιχείο της διδασκαλίας του Παπισμού. Επομένως όσο και αν ενισχυθεί η Συνοδικότητα, ποτέ δεν θα παύσει να αποτελεί ένα απλό συμβουλευτικό όργανο του «Πάπα», ο οποίος θα εξακολουθεί να ίσταται υπεράνω των Συνόδων. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σχετικά πρόσφατα ο καρδινάλιος κ. Koch χαρακτήρισε το πρωτείο ως «δώρο του Χριστού στην Εκκλησία»! Σαν να μας λέει με εύσχημο και ευγενικό τρόπο: Το παπικό Πρωτείο ούτε να καταργηθεί πρόκειται, αλλά ούτε και να υποκατασταθεί από το Συνοδικό Σύστημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και τούτο, διότι είναι «δώρο του Χριστού στην Εκκλησία». Τα «δώρα του Χριστού», (επειδή ακριβώς είναι «δώρα του Χριστού»), ούτε καταργούνται, ούτε υποκαθίστανται, (Βλ. κείμενο του Γραφείου μας με τίτλο: «Η ενίσχυση της συνοδικότητας: Μια ακόμη δολερή παγίδα του παπισμού», (8.2.2021). 

    Προσπαθούν να βρούν ένα κοινό βηματισμό στη διερεύνηση των σχέσεων Πρωτείου και Συνοδικότητος πάνω στη βάση κυρίως του Κειμένου της Ραβέννας, το οποίο κάνει λόγο για Πρωτείο σε τοπικό, περιφεριακό και παγκόσμιο επίπεδο. Αγνοούν όμως το γεγονός ότι το κείμενο αυτό δέχθηκε σφοδρότατη κριτική από κορυφαίους και διαπρεπείς θεολόγους, όπως επίσης και το γεγονός ότι η συζήτηση για το Πρωτείο του επισκόπου Ρώμης και της σχέσεώς του με τη Συνοδικότητα είναι μεθοδολογικά άκαιρη και ουσιαστικά πρωθύστερη. Ο πρώην καθηγητής της Δογματικής στο ΑΠΘ κ. Τσελεγγίδης σε επιστολή του προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, (Σεπτέμβριος 2009), κάνει κάποιες πολύ εύστοχες παρατηρήσεις στο υπό συζήτηση θέμα και ειδικότερα ως προς την μεθοδολογία του διαλόγου: «Η προγραμματισμένη θεολογική συζήτηση για το πρωτείο του επισκόπου Ρώμης ‘εις μεγαλύτερον βάθος’, τον προσεχή Οκτώβριο στην Κύπρο, είναι μεθοδολογικώς άκαιρη και ουσιαστικά πρωθύστερη. Και τούτο, γιατί, σύμφωνα με την θεολογική και πατερική δεοντολογία, θα πρέπει να προηγηθεί οπωσδήποτε η θεολογική συζήτηση για τη θεμελιώδη διαφορά μας με τους Ρωμαιοκαθολικούς στο δόγμα και ειδικότερα στο Filioque, το αλάθητο και την κτιστή θεία Χάρη, που εσφαλμένα εξακολουθούν να υποστηρίζουν. Οι δογματικές αυτές κακοδοξίες ενεργούν προσδιοριστικά στο χαρακτήρα της ταυτότητας του Ρωμαιοκαθολικισμού και κενώνουν θεολογικά την Εκκλησιολογία και την Μυστηριολογία του, κενώνουν δηλαδή ουσιαστικά τον κατ’ εξοχήν χαρακτήρα της Εκκλησίας ως ‘κοινωνίας θεώσεως του ανθρώπου’. Μόνο μετά την απόλυτη ταυτότητά μας στο δόγμα, μπορεί να ακολουθήσει συζήτηση για τον τρόπο διοικήσεως της Εκκλησίας. Η διαφορά μας στο δόγμα, σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα των Οικουμενικών Συνόδων, που σαφώς προκύπτει από τα πρακτικά τους, θέτει εκτός Εκκλησίας τους Ρωμαιοκαθολικούς, πράγμα που επιβεβαιώνεται εμπειρικώς από την επί μίαν χιλιετία διακοπή της διαμυστηριακής κοινωνίας. Εύλογα λοιπόν προκύπτει το θεολογικό ερώτημα: Πώς θα μπορέσουμε να συζητήσουμε ορθολογικώς στον επικείμενο θεολογικό διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς για την θεσμική-ιεραρχική θέση ενός προσώπου, (δηλαδή του Πάπα), εντός της Εκκλησίας, εν όσω το πρόσωπο αυτό βρίσκεται ακόμη ουσιαστικά, αλλά και τυπικά εκτός της Εκκλησίας;».

    Στην 7η κοινή δήλωση, (σελ.227- 228), γίνεται μια προσπάθεια θεολογικής θεμελιώσεως και ερμηνείας του πρωτείου, (η οποία επαναλαμβάνεται με παρόμοια διατύπωση και στην 14η κοινή δήλωση). Γράφουν: «Κατά την διάρκεια των πρώτων χριστιανικών αιώνων αναδύεται ένας σημαντικός αριθμός διαφορετικών μορφών πρωτείου, ή ‘ήγεσίας’ σε τοπικές και επαρχιακές Εκκλησίες. Σε αυτές περιλαμβάνεται το πρωτείο του ενός και μόνου επισκόπου στην τοπική εκκλησία – συνήθως μια πόλη με τα προάστιά της- το οποίο έγινε ευρέως αποδεκτό από τα μέσα του 3ου αιώνα,…και αργότερα το πρωτείο ενός μεγάλου αστικού κέντρου,…». Παρά κάτω, στην επόμενη παράγραφο, (7.2) τονίζουν την εξέχουσα θέση και το υπεροχικό κύρος της Ρώμης, επικαλούμενοι ιστορικά στοιχεία και ορισμένες πατερικές μαρτυρίες, όπως του αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου, που ονομάζει τη Ρώμη «προκαθημένη της αγάπης» και του αγίου Κυπριανού Καρχηδόνος, που θεωρεί ότι η Ρώμη είναι η εκκλησία «από την οποία προέρχεται όλη η Ιερωσύνη». Η παρά πάνω φράση του αγίου Κυπριανού, (εάν πράγματι αποδίδεται στον άγιο και δεν είναι πλαστή επινόηση των παπικών), δεν μπορεί να ευσταθεί, διότι όπως είναι γνωστό η Ιερωσύνη έχει την πηγή και την προέλευσή της στον ίδιο τον Χριστό και όχι σε μια Εκκλησία, έστω και της Ρώμης. Επίσης ο άγιος Ιγνάτιος ονομάζοντας τη Ρώμη ως «προκαθημένη της αγάπης», δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι αποδίδει στον προκαθήμενό της πρωτείο παγκοσμίου εξουσίας εφ’ όλης της Εκκλησίας.

    Γύρω από το καυτό και φλέγον ζήτημα του «πρώτου» στην ανά την οικουμένην Εκκλησία, (για το οποίο γίνεται λόγος και στο κείμενο της Ραβέννας), μας δίδει ορισμένες πολύ χρήσιμες πληροφορίες ο πρωτ. π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος στην άριστη διπλωματική του εργασία με τίτλο: «Η Εκκλησία της Ρώμης και ο Επίσκοπός της στα πρακτικά των Οικουμενικών Συνόδων», (Α΄ Έκδοση 2016). Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα. Πολύ εύστοχα κατ’ αρχήν επισημαίνει ότι τον όρο «πρώτος» συναντούμε μόνο μία φορά στην Κανονική μας Παράδοση και στο Κανονικό Δίκαιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, στον 34ο Αποστολικό Κανόνα. Στην εκκλησιαστική μας Γραμματεία αντί του όρου «πρώτος» χρησιμοποιείται κατά κόρον ο όρος «ο της Μητροπόλεως επίσκοπος», ή «ο της Μητροπόλεως», ή «ο Αρχιεπίσκοπος», που έχουν καθιερωθεί στα πρακτικά των Ορθοδόξων Συνόδων και στους Ιερούς Κανόνες. 

    Ο 9ος Ιερός Κανόνας της έν Αντιοχεία Συνόδου, ο οποίος ερμηνεύει τον  34ο Αποστολικό, καθιστά σαφές ότι δεν νοείται «πρώτος» γενικά και αόριστα, χωρίς την παρουσία συγκεκριμένης συνόδου μιάς συγκεκριμένης επαρχίας. Επομένως ο όρος «πρώτος» του 34ου Αποστολικού αφορά τον προεστώτα Επίσκοπο μιάς επαρχίας, ή ενός έθνους και μόνον. Επομένως οι εκφράσεις «Πρώτος της Χριστιανοσύνης», ή «πρώτος της παγκόσμιας Εκκλησίας», ή «παγκόσμιος προκαθήμενος» κ.λ.π. δεν απαντώνται ούτε ως ορολογία, ούτε και ως έννοια στα πρακτικά και στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και ως εκ τούτου στερούνται θεολογικού νοήματος. Επ’ αυτού του σημείου είναι σαφής και ο 46ος της εν Καρθαγένη Συνόδου: «Ώστε τον της πρώτης καθέδρας επίσκοπον μη λέγεσθαι έξαρχον των ιερέων, ή άκρον ιερέα, ή τοιουτοτρόπον τίποτε, αλλά μόνον επίσκοπον της πρώτης καθέδρας». Ο καθηγητής κ. Βλ. Φειδάς παρατηρεί σχετικά: «Κατά την ερμηνεία της Ανατολής το ‘πρωτείο’ απέρρεε από τα πρεσβεία τιμής των πέντε πατριαρχικών θρόνων. Το ‘πρωτείο’ αυτό ήταν αφ’ ενός μεν ‘πρωτείο τιμής’ και όχι ‘πρωτείο εξουσίας’ και αφ’ ετέρου αναφερόταν μόνο στη σχέση του ‘πρώτου’ προς τους λοιπούς πατριάρχες και όχι στη σχέση του ‘πρώτου’ προς το όλο σώμα των επισκόπων της Εκκλησίας», όπως συμβαίνει με το παπικό πρωτείο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι το κείμενο της Ραβέννας επιχειρεί να θεμελιώσει το Πρωτείο σε παγκόσμιο επίπεδο, παραπέμποντας μόνο στον 34ο Αποστολικό και σε κανέναν άλλο Ιερό Κανόνα. Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι στην Κανονική Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ενώ γίνεται λόγος για τον «πρώτο» και τα καθήκοντα του σε επαρχιακό επίπεδο, πουθενά δεν γίνεται λόγος για κάποιον «πρώτο» της παγκοσμίου Εκκλησίας, πράγμα που σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη «πρώτου» στην παγκόσμια Εκκλησία.

    Πέραν αυτών, αν μελετήσουμε την Κανονική Παράδοση της πρώτης χιλιετίας, (που είναι κοινή σε Ανατολή και Δύση), θα διαπιστώσουμε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου η Εκκλησία ουδέποτε παρεχώρησε σε ένα πρόσωπο τις αρμοδιότητες του «πρώτου» στην ανά την οικουμένην Εκκλησία, αλλά περιέβαλε με τα δικαιώματα του «πρώτου» τον κανονικό θεσμό της Πενταρχίας των Πατριαρχών, το «πεντακόρυφο κράτος της Εκκλησίας». Αυτό αποδεικνύεται ξεκάθαρα, αν εξετάσουμε τα πρακτικά των επτά Οικουμενικών Συνόδων. 

    Για παράδειγμα στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο αναγνώσθηκε η επιστολή του Πάπα Λέοντος, ο περίφημος τόμος του Λέοντος, ο οποίος δεν περιέχει καμία αναφορά για υπεροχική θέση του επισκόπου Ρώμης έναντι των λοιπών Εκκλησιών. Η επιστολή αυτή εγκρίθηκε στο σύνολό της από τους Πατέρες της Συνόδου ως κριτήριο Ορθόδοξου πίστεως. Στην Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο ο Πάπας Βιγίλιος έστειλε δύο επιστολές στη Σύνοδο, (που καταχωρήθηκαν στα πρακτικά), στις οποίες όχι μόνο δεν διακρίνεται καμιά υπεροχική εξουσία του επισκόπου Ρώμης, αλλά αντιθέτως στη β΄ επιστολή του ο Πάπας υποτάσσεται με ταπεινό φρόνημα στη συνοδική απόφαση, που ελήφθη εν απουσία του, αναγνωρίζοντας τα λάθη του.  Στην ΣΤ΄ οικουμενική Σύνοδο ο Πάπας Αγάθονας έστειλε δύο επιστολές, στις οποίες προσπαθεί να τονίσει την υπεροχική θέση του επισκόπου Ρώμης έναντι των λοιπών Εκκλησιών. Όμως οι Πατέρες της Συνόδου ενέκριναν τις επιστολές μόνο ως προς την περί των δύο θελήσεων και ενεργειών θεολογίας τους, χωρίς να αναφερθούν καθόλου στις διατυπώσεις για υπεροχική δικαιοδοσία του επισκόπου Ρώμης, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι με εύσχημο τρόπο τις απέρριψαν. Στην Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο ο πάπας Αδριανός έστειλε δύο επιστολές, στις οποίες παρουσιάζει τον επίσκοπο Ρώμης ως τον «βικάριο» των αποστόλων Πέτρου και Παύλου, ως «πρωτεύοντα και κεφαλήν πασών των Εκκλησιών» και την άνευ Ρώμης Σύνοδον ως «ψευδοσύλλογον». Οι Πατέρες της Συνόδου ενέκριναν τις επιστολές μόνον ως προς την διδασκαλία τους για τις ιερές εικόνες και την τιμητική  τους προσκύνηση, ενώ απέρριψαν τις παπικές απόψεις περί παγκοσμίου πρωτείου του επισκόπου Ρώμης. 

    Τέλος η Οικουμενική Σύνοδος στην οποία κατ’ εξοχήν κρίθηκε και απορρίφθηκε η απαίτηση του Πάπα για απόλυτη δικαιοδοσία εφ’ όλης της Εκκλησίας, ήταν η Η΄ Οικουμενική Σύνοδος επί μεγάλου Φωτίου, (879-880). Στη σύνοδο αυτή οι συνοδικοί Πατέρες δεν άφησαν να «περάσουν» οι αξιώσεις των παπικών λεγάτων για παγκόσμια δικαιοδοσία του επισκόπου Ρώμης. Έτσι σε κάθε φράση του παπικού αντιπροσώπου, όπου υπενοείτο υπεροχική δικαιοδοσία του Πάπα έναντι των άλλων τοπικών Εκκλησιών, υπήρχε σαφής αντίλογος είτε από τον Μέγα Φώτιο, είτε από άλλους Πατέρες. Ρωτάμε τους συντάκτες του συλλογικού κειμένου: Γιατί αγνόησαν όλα τα παρά πάνω σπουδαιότατα στοιχεία, που παραθέσαμε από την Συνοδική και Κανονική μας Παράδοση; 

    Στην 5η κοινή δήλωση, (σελ. 224), γράφουν: «Τόσο το πρωτείο όσο και η συνοδικότητα γνώρισαν εξέλιξη στο πέρασμα των αιώνων. Θα συνεχίσουν να αλλάζουν και θα πρέπει να αλλάζουν, προκειμένου να προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες όπως η παγκοσμιοποίηση, οι γεωπολιτικές αλλαγές και οι νέες δομές πολιτικής εξουσίας, χωρίς όμως να συμμορφώνονται και στο πνεύμα του κόσμου τούτου. Αυτό συνεπάγεται μία συνεχή προσπάθεια μεταρρύθμισης και ανανέωσης των εκκλησιαστικών δομών, ακολουθώντας πιστά τη θεμελιώδη ταυτότητα της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού και υπακούοντας στην αποστολή της υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος». Το Συνοδικό Πολίτευμα της Εκκλησίας μας είναι θεόσδοτο και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αλλάζει σύμφωνα με τις μεταβολές του πτωτικού κόσμου. Λυπούμαστε που η Ορθόδοξη αντιπροσωπεία δέχτηκε αυτή την θέση. Αντίθετα ο Παπισμός, αφότου αποκόπηκε από τον αδιαίρετο εκκλησιαστικό κορμό, υιοθέτησε τον φεουδαρχικό Φραγκισμό, ως τρόπο διοίκησής του. Εφεύρε το δαιμονικό παπικό πρωτείο, το οποίο εξαφάνισε την Συνοδικότητα, η οποία βρίσκεται στον αντίποδα του εξουσιαστικού πρωτείου.

    Στην 12η κοινή δήλωση (σελ. 251), γράφουν: «Η ανακάλυψη των πηγών της αρχαίας εκκλησίας κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα οδήγησε Καθολικούς και Ορθόδοξους να συνειδητοποιήσουν τον βαθμό στον οποίο η εκκλησία πραγματώνεται στην ευχαριστία». Και συνεχίζουν: «Όταν τελείται η ευχαριστία η εκκλησία είναι ολόκληρη παρούσα, αν και την ίδια στιγμή δεν είναι η όλη η εκκλησία. Έτσι η Ευχαριστία τονίζει επίσης την πρωταρχική ενότητα ολόκληρης της εκκλησίας. Η μυστηριακή αυτή η κατανόηση της εκκλησίας προσφέρει το θεολογικό θεμέλιο για την σχέση μεταξύ πρωτείου και  συνοδικότητας ως της δομικής αρχής της εκκλησίας σε τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο». Εδώ εμπλέκεται η κακόδοξη θεωρία της «Ευχαριστιακής Εκκλησιολογίας». Την θεωρία αυτή ως γνωστόν εισηγήθηκε πρώτος ο Ρώσος θεολόγος και πρεσβύτερος Νικόλαος Αφανάσιεφ, ο οποίος υποστήριξε ότι η Εκκλησία είναι πλήρης και καθολική, οπουδήποτε τελείται το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, επειδή ο Χριστός είναι όλος παρών στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Την θεωρία αυτή στη συνέχεια αποδέχθηκε πλήρως ο Παπισµός, διότι εξυπηρετεί άριστα το δόγμα περί του παπικού πρωτείου. Κατά τους ισχυρισμούς των παπικών, όπως στη Θεία Ευχαριστία είναι ανάγκη να υπάρχει ο πρώτος, ή προεστώς, έτσι και στην  παγκόσμια είναι ανάγκη να υπάρχει ο πρώτος της ανά την οικουμένην Εκκλησίας. Δυστυχώς αυτή η απαράδεκτη διδασκαλία έχει εισβάλει  και στον Ορθόδοξο χώρο με πρωτοπόρο τον Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζιζιούλα, ο οποίος φαίνεται να αγνοεί, (όπως και οι ομόφρονές του), ότι ο αιρετικός Παπισμός, όπως και όλες οι αιρέσεις, επειδή στερούνται Ιερωσύνης, δεν έχουν έγκυρα μυστήρια, μεταδοτικά θείας Χάριτος και επομένως ούτε Θεία Ευχαριστία, στην οποία φυσικά δεν είναι παρών ο Χριστός. 

    Στην 17η κοινή δήλωση, (σελ. 268), γράφουν: «Οι αρχές του πρωτείου και της συνοδικότητας βρίσκονταν ήδη σε χρήση κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων, αλλά κανένα ενιαίο μοντέλο της μεταξύ τους σχέσης δεν έγινε ποτέ αποδεκτό παγκοσμίως». Το ότι το πρωτείο ποτέ δεν έγινε αποδεκτό από την Εκκλησία της πρώτης χιλιετίας φαίνεται ξεκάθαρα στα πρακτικά των επτά Οικουμενικών Συνόδων, για τα οποία έγινε λόγος προηγουμένως.

    Στην ίδια κοινή δήλωση (σελ. 269) γράφουν:  «Τόσο η Αγία Γραφή, όσο και η Ιερά Παράδοση επιβεβαιώνουν την ανάγκη, το λειτούργημά του πρώτου να διακονεί την ενότητα της εκκλησίας σε διάφορα επίπεδα». Θέλουν να αγνοούν όμως ότι στην αγία Γραφή που επικαλούνται, ο ίδιος ο Κύριος ανατρέπει και καταργεί κάθε έννοια πρωτείου από οποιοδήποτε πρόσωπο, που έχει την αξίωση να ασκήσει εκκλησιαστική εξουσία, όπως αυτή ασκείται από τον Πάπα. Λέγει: «και ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος», (Ματθ.20,27). Όσο για την ανυπαρξία πρώτου στην Κανονική μας Παράδοσή έγινε λόγος ήδη προηγουμένως.

    Στην ίδια κοινή δήλωση (σελ. 269) προσθέτουν: «Αποτελεί πεποίθηση των μελών της ομάδας εργασίας ότι οποιοδήποτε όραμα για το μέλλον πρέπει να επεξεργαστεί με μεγάλη προσοχή ένα μοντέλο κοινωνίας λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι η εφαρμογή αυτού του μοντέλου θα είναι σταδιακή. Η πορεία προς τη συμφιλίωση μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων δεν συνεπάγεται απαραίτητα την άμεση επίλυση όλων των εκκρεμών ζητημάτων αλλά ένα κοινό Πλαίσιο προσεγγίσεων του στόχου αυτού». Ιδού και η κυνική ομολογία του μινιμαλιστικού μοντέλου «ενώσεως των εκκλησιών»! Με άλλα λόγια, η ένωση θα γίνει σε ουνιτική βάση, στην οποία εμείς κρατάμε τα δικά μας, εκείνοι κρατούν τα δικά τους και κάνουμε την «ένωση»! 

    Στην ίδια κοινή δήλωση, (σελ. 270-271) η Ομάδα Εργασίας, «αποθεώνει» τον «Πάπα», ορίζοντάς τον ως «εκφραστή» της «ενότητας των χριστιανών στον κόσμο σήμερα»: «Η ομάδα Άγιος Ειρηναίος έχει επίγνωση ότι ο καθορισμός του ακριβούς ρόλου του επισκόπου Ρώμης στο πλαίσιο μίας αποκατεστημένης κοινωνίας μεταξύ των εκκλησιών μας θα είναι ίσως η πιο δύσκολη πτυχή αυτής της διαδικασίας. Τα μέλη της ομάδας μας είναι πεπεισμένα ότι ο επίσκοπος Ρώμης μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει σημαντικότερο ρόλο στην έκφραση της ενότητας των χριστιανών στον κόσμο σήμερα… Είναι ανάγκη να αναζητηθεί ένας τρόπος προκειμένου να ξεπερασθούν ορισμένες θέσεις του παρελθόντος, ώστε τα βασικά στοιχεία που έχουν διατηρηθεί και στις δύο παραδόσεις να ενσωματωθούν σε μία κοινή κατανόηση του πρωτείου». Η ενότης της Ορθοδόξου Εκκλησίας εκφράσθηκε ήδη μέσω της λειτουργίας του Συνοδικού Συστήματος και μόνον, χωρίς να έχει ανάγκη να εκφρασθεί από κάποιο «πρώτο», πράγμα το οποίο αποτελεί ήδη μια ζωντανή πραγματικότητα εδώ και 20 αιώνες. Δεν υπάρχουν «δύο παραδόσεις», οι οποίες δέον να «ενσωματωθούν σε μία κοινή κατανόηση του πρωτείου», αλλά η κρυστάλλινη διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και η αιρετική του Παπισμού. 

    Κλείνοντας, εκφράζουμε έντονα για πολλοστή φορά τους φόβους μας από την δικαιολογημένη αίσθησή μας ότι έρχεται, οσονούπω, τρομακτική θύελλα στην Εκκλησία μας. Οι θιασώτες της «ενώσεως των εκκλησιών» βιάζονται να ενώσουν την Εκκλησία με τις αιρέσεις, χωρίς την απαραίτητη μετάνοια των αιρετικών. Σύμφωνα με δρομολογημένες εξελίξεις το 2025 είναι χρονικό ορόσημο γι’ αυτή την «ένωση». Μια προσεκτική μελέτη (και) των κοινών πορισμάτων της Ομάδος Εργασίας φανερώνουν περίτρανα, αφ’ ενός μεν ότι το όλο κείμενο φέρει τη σφραγίδα της παπικής «θεολογίας» και αφ’ ετέρου τις εκατέρωθεν προθέσεις. Η παραπλανητική γλώσσα περί της «εναρμονίσεως» του «πρωτείου με τη συνοδικότητα» φανερώνει το βάθος της υποκρισίας του αιρετικού Παπισμού και την πεισματική άρνησή του να απεμπολήσει το δαιμονικό «πρωτείο», αλλά να το «ντύσει» με το ευτελές περίβλημα μιας κάλπικης συνοδικότητας!  Εκφράζουμε τέλος την πικρία μας, τέτοια απαράδεκτα κείμενα, τα οποία απηχούν κακόδοξες και εν πολλοίς δόλιες αιρετικές θέσεις, να δημοσιεύονται στο επίσημο περιοδικό «Θεολογία» της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλοιώνοντας το φρόνημα των ορθοδόξων αναγνωστών του!   

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ(Σχόλιο σε πρόσφατη εκδήλωση για την βία κατά των γυναικών)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 31η Οκτωβρίου 2022

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ

(Σχόλιο σε πρόσφατη εκδήλωση για την βία κατά των γυναικών)

Με θλίψη και ανησυχία παρατηρούμε τα εκφυλιστικά φαινόμενα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική κοινωνία. Ύστερα από τα τραγικά επακόλουθα του πολέμου στην Ουκρανία, τρέφαμε την ψευδαίσθηση ότι η κοινωνία μας θα είχε συνειδητοποιήσει την βαθύτατη πνευματική κατάπτωση, στην οποία οδεύει ολοταχώς και θα έδειχνε σημάδια μετανοίας, ανανήψεως και επιστροφής στο Θεό, την πηγή της αληθινής ζωής και ευτυχίας. Το κακό έχει γιγαντωθεί επικίνδυνα και ο σύγχρονος άνθρωπος κατρακυλά ασταμάτητα στην άβυσσο της ηθικής σαπίλας. Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι εξόχως τραγική, όπως αυτή φανερώνεται στην καθημερινή ειδησεογραφία. Φόνοι, ειδεχθή εγκλήματα, παιδοκτονίες, γυναικοκτονίες, βιασμοί παιδιών και γυναικών, αρπαγές ανηλίκων, εκβιασμοί, έξαρση της πορνείας και της μοιχείας, έξαρση των σεξουαλικών εγκλημάτων και διαστροφών και πολλά άλλα συνθέτουν το φρικώδες σκηνικό!  

Μια από τις φοβερότερες μάστιγες της σημερινής κοινωνίας είναι και οι συνεχείς, σχεδόν καθημερινές περιπτώσεις κακοποιήσεως γυναικών και συχνά η δολοφονία τους. Τόσο η πολιτεία, όσον επίσης και η Εκκλησία καταδικάζουν αυτή την σύγχρονη τραγικότητα, μελετούν το φαινόμενο και αναζητούν λύσεις. Η Ιερά Μητρόπολις Αλεξανδρουπόλεως σε συνεργασία με την Ειδική Συνοδική Επιτροπή επί Ειδικών Ποιμαντικών Θεμάτων και την Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων συνδιοργάνωσαν Διαθρησκειακό Συνέδριο τον Σεπτέμβριο του 2018 στην Αλεξανδρούπολη, με θέμα: «Γυναίκες στη σκιά της βίας. Η ποιμαντική ευθύνη και η οπτική των Θρησκειών» με την συμμετοχή και εκπροσώπων της μουσουλμανικής μειονότητος της Θράκης. Εξέδωσαν μάλιστα και σχετικό Τόμο με τις εισηγήσεις, ο οποίος παρουσιάστηκε πρόσφατα σε ειδική εκδήλωση στο Συνοδικό Μέγαρο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Σύμφωνα με την είδηση: «Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα συνεδριάσεων της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος παρουσία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Παραβρέθηκε τιμητικά συμμετέχων στο Προεδρείο ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, ενώ την εκδήλωση παρακολούθησαν επίσης αρκετοί Αρχιερείς, Μουφτήδες της Θράκης, ο Περιφερειάρχης Αττικής κ. Γιώργος Πατούλης, ο Γεν. Γραμμ. Θρησκευμάτων κ. Γιώργος Καλαντζής, η Βουλευτής κ. Άννα Καραμανλή, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, κλήρος και λαός». Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος τόνισε σε χαιρετισμό του, πως οι «σημαντικές εισηγήσεις των εκλεκτών ομιλητών (σ.σ. στο Συνέδριο της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως) συνέτειναν στην ουσιαστική πληροφόρηση των 100 και πλέον συνέδρων, Ελλήνων πολιτών, μελών τόσο της χριστιανικής, όσο και της μουσουλμανικής κοινότητας, επί των απόψεων των δύο μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών, της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας και του Ισλάμ, αναφορικά προς το προκείμενο θέμα» [www.paratiritis-news.gr, https://www.paratiritis-news.gr/koinonia/parousiastike-stin-athina-o-syllogikos-tomos-gynaikes-sti-skia-tis-vias-i-poimantiki-efthyni-kai-i-optiki-ton-thriskeion/]. 

Κατανοητό και επαινετό το ότι οι παρά πάνω φορείς ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό. Γιατί όμως θεωρήθηκε αναγκαία η συμβολή της «οπτικής των Θρησκειών» και εν προκειμένω του Ισλάμ, με ομιλήτες που προέρχονται από τον χώρο αυτό; Δεν αρκεί η κρυστάλλινη Ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία για την ανάδειξη της  αξίας της γυναίκας και της θέσης της στην κοινωνία, ώστε να χρειάζεται να συμπληρωθεί από την διδασκαλία του Ισλάμ; Είδαμε την συμμετοχή και μουσουλμάνων «θεολόγων» στο Συνέδριο, όπως και την συμπερίληψη κειμένων μουσουλμάνων μουφτήδων στον Τόμο, πράγμα το οποίο μας έθλιψε βαθύτατα. Το γεγονός ότι τα μουσουλμανικά αυτά κείμενα προβάλλουν μονόπλευρα ορισμένα μόνον, «ανώδυνα», διδάγματα του Κορανίου για την γυναίκα, ενώ αποσιωπούν μιά πληθώρα άλλων, τα οποία συνθέτουν την δραματική θέση της γυναίκας στο Ισλάμ, όπως αυτή αναδύεται σε χώρες όπου κυριαρχεί το Ισλάμ, όπως λ. χ. στο Αφγανιστάν και το Ιράν, είναι το πρόβλημα.  

Η διοργάνωση του εν λόγω Συνεδρίου μας αναγκάζει να επανέλθουμε για μια ακόμη φορά γύρω από το θέμα της Διαθρησκειακής Συνεργασίας μεταξύ της Εκκλησίας και των θρησκειών του κόσμου, προκειμένου να υπενθυμίσουμε κάποιες βασικές αλήθειες. Κυρίως απευθυνόμαστε στον πιστό λαό του Θεού, προς ενημέρωση, επαγρύπνηση και αγωνιστικότητα. 

Το πρώτο που θέλουμε να τονίσουμε και να υπογραμμίσουμε, είναι το αδύνατον οποιασδήποτε μορφής συνεργασίας της Εκκλησίας με τις θρησκείες του κόσμου, με βάση το ευαγγέλιο και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Για μια ακόμη φορά το λέμε φωναχτά: Η θρησκεία του Ισλάμ είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, που βλασφημεί τον Χριστό και αρνείται την θεότητά του! Ο Χριστός δεν δέχεται καμία απολύτως συνεργασία με εκείνους που τον υβρίζουν, τον βλασφημούν και γίνονται εκόντες, άκοντες όργανα του αντικειμένου. Σε όλες τις θρησκείες του κόσμου είναι παρών ο διάβολος και ενεργεί ο διάβολος, ο οποίος παραπλανά τους ανθρώπους μέσω των διαφόρων θρησκειών, για να τους οδηγήσει στην απώλεια.  Επομένως όσοι συμμετέχουν σε Διαθρησκειακά Συνέδρια και συνεργάζονται με εκπροσώπους άλλων θρησκειών, χαράσσουν μια δική τους γραμμή και πορεία πλεύσεως στη ζωή της Εκκλησίας, ξένη προς την διδασκαλία του Ευαγγελίου και την Πατερική μας Παράδοση. Και γι’ αυτό φέρουν βαρύτατη ευθύνη ενώπιον του    Θεού. Ας μην επαναπαύονται με την σκέψη ότι καμία Ορθόδοξη Σύνοδος δεν πρόκειται ποτέ να τους καλέσει να απολογηθούν, για όσα λέγουν και πράττουν, λόγω του ότι παντού σήμερα κυριαρχεί ο Οικουμενισμός. Διότι και αν ακόμη δεν κληθούν να απολογηθούν σε ανθρώπινα δικαστήρια, θα κληθούν ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού εν ημέρα κρίσεως. Και τότε θα είναι αναπολόγητοι.

Στην αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν αυτοσχεδιάζουμε, ούτε ακολουθούμε τον λογισμό μας, αλλά «επόμεθα τοις αγίοις Πατράσιν», (Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος), όπως και εκείνοι «ήποντο» τοις αγίοις Αποστόλοις και Προφήταις, αφού όπως ομολογούμε, η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Εκκλησία των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων. Θα πρέπει λοιπόν και στο θέμα των Διαθρησκειακών Συνεδρίων και Συναντήσεων να ακολουθούμε τους αγίους Προφήτας, τους Αποστόλους και τους αγίους Πατέρες και πριν από όλους τον ίδιο τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Όταν ο Κύριος μετά το βάπτισμά Του στον Ιορδάνη αποσύρθηκε στην έρημο και παρέμεινε προσευχόμενος και νηστεύων επί σαράντα ημέρες, δέχθηκε, όπως γνωρίζουμε, τους τρεις πειρασμούς, σύμφωνα με τις διηγήσεις των ευαγγελιστών, (βλ. Ματθ. κεφ. 4ο και Λουκ. κεφ. 4ο). Στον τρίτο εξ’ αυτών ο διάβολος πρότεινε στον Κύριο, να γίνουν φίλοι μεταξύ τους και να συνεργασθούν μαζί. Του υποσχέθηκε να του δώσει όλες τις βασιλείες του κόσμου, αρκεί μόνο να πέσει και να τον προσκυνήσει. Ωστόσο ο Κύριος δεν δέχθηκε καμία συνεργασία μαζί του, απέρριψε την πρότασή του και μάλιστα με οργή: «ύπαγε οπίσω μου, σατανά· γέγραπται γαρ, Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις», (Ματθ.4,10). Την ίδια συμπεριφορά βλέπουμε να τηρεί και σε άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα σε περιπτώσεις θεραπείας δαιμονισμένων, στις οποίες, ενώ τα δαιμόνια τον ομολογούσαν Υιόν του Θεού, (βλ. Λουκ. 8,28), Αυτός δεν δεχόταν την ομολογία τους, πράγμα που σημαίνει, ότι δεν δεχόταν να συνεργασθεί μ’ αυτά.

***

Στις γραμμές που ακολουθούν θα προχωρήσουμε σε ένα σύντομο σχολιασμό των εισηγήσεων δύο εκ των μουσουλμάνων ομιλητών, αυτή του κ. Ιρφάν Μολά και του Μουφτή Ξάνθης κ. Μπιλάλ Καρά Χαλήλ, όπως έχουν καταχωρηθεί στον ειρημένο τόμο. (https://www.paratiritis-news.gr/news/diathriskeftikos-dialogos-gia-tin-antime topisi-tis-vias-kata-ton-gynaikon/). Γενικά, οι δύο μουσουλμάνοι εισηγητές προσπάθησαν ανεπιτυχώς να «σερβίρουν» την εσφαλμένη άποψη, όπως θα φανεί παρά κάτω, ότι οι θηριωδίες, οι αιματοχυσίες, οι δολοφονίες αθώων στο όνομα του «Αλλάχ», το απύθμενο μίσος κατά των «απίστων» μέχρι εξοντώσεως και φυσικά η βία κατά των γυναικών, όπως επιτάσσει ρητά, σε πολλά εδάφια το Κοράνιο και η «Χαντίθ», είναι «παρερμηνείες» του «αυθεντικού» Ισλάμ! 

Ειδικότερα ο κ. Ιρφάν, εκπαιδευτικός – ιεροδιδάσκαλος, στην εισήγηση του με θέμα «Στερεότυπα, στάσης ζωής που γεννούν βία - Η οπτική του Ισλάμ», τόνισε μεταξύ των άλλων τα εξής: «Τα τελευταία χρόνια πιστεύω πως κάθε σωστός μουσουλμάνος νιώθει ντροπή και αίσχος, που κάποιοι άνθρωποι στον πλανήτη ονομάζουν τους εαυτούς τους υποταγμένους στο θέλημα του Αλλάχ και στο όνομα του σκοτώνουν, καταστρέφουν, εξαπατούν αθώους ανθρώπους, και μουσουλμάνους ανάμεσά τους, πιστεύοντας πως αυτό είναι το σωστό και το δίκαιο». Ας μην είναι και τόσο σίγουρος ότι οι μουσουλμάνοι αισθάνονται ντροπή για όλα αυτά, αφού είναι στοιχεία της ισλαμικής θρησκείας τους! Ρωτάμε τον κ.  Ιρφάν: Όταν διαβάζει στο Κοράνιο τα παρά κάτω εδάφια: «Ο Αλλάχ αγόρασε από τους πιστούς τον εαυτό τους και τις περιουσίες τους, για να έχουν (σαν αντάλλαγμα) τον Παράδεισο. Αυτοί θα πολεμήσουν για τη θρησκεία Του, θα σκοτώσουν και θα σκοτωθούν» (Κοράνι 9: 111); «Ο Μουχάμαντ είναι ο απόστολος του Αλλάχ. Και όσοι είναι μαζί του είναι ισχυροί, ενάντια στους άπιστους και σπλαχνικοί μεταξύ τους» (Κοράνι 48:29). «Εξόντωσε τους ειδωλολάτρες όπου και να τους βρίσκεις», (Κοράνι 9,5) «Πολέμα εκείνους οι οποίοι δεν πιστεύουν στον Αλλάχ» (Κοράνι 9,29), δεν νιώθει ντροπή ο ίδιος; Πόσο πιο ξεκάθαρο μπορεί να είναι το Κοράνιο, ότι ο ισλαμικός «παράδεισος» «εξασφαλίζεται» με σκοτωμούς «απίστων»; 

Σε άλλο σημείο αναφέρει, πως στις ισλαμικές κοινωνίες «η συμπεριφορά τους (εννοεί των μουσουλμάνων) προς τις γυναίκες είναι βίαιη, σκληρή και πολλές φορές απάνθρωπη, βάναυση και καταστροφική. Δεν ξέρω πώς αυτοί οι άνθρωποι ερμηνεύουν τις διδασκαλίες του Προφήτη και φυσικά εννοείται πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με το Ισλάμ»! Εάν όσα ισχυρίζεται αληθεύουν, τότε ας μας εξηγήσει, πως ερμηνεύονται τα παρά κάτω εδάφια του Κορανίου, που μας οδηγούν στα αντίθετα συμπεράσματα: «Οι άνδρες είναι ανώτεροι των γυναικών ένεκα της ιδιότητος δι’ ης ο Θεός ύψωσε τους μεν επί των δε», (Κορ. Αι Γυναίκες, 4:38). Οι άνδρες αφού θεωρούνται ανώτεροι των γυναικών, δεν μπορούν  να τις μεταχειρίζονται σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες, ακόμα και με τη βία; Ασφαλώς ναι! Η ανισότητα ανδρός και γυναικός στο Ισλάμ δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ενδοοικογενειακή βία. Σε άλλο σημείο του Κορανίου αναφέρεται πως οι γυναίκες «οφείλουσι να εκπληρώσι τα εαυτών καθήκοντα ως αρμόζει, οι δε άνδρες να προσφέρονται προς αυτάς μετά δικαιοσύνης, αλλ’ έχουσι την εαυτών εξουσίαν», (Κορ. Η Βους, 2:228). Η ρητή αυτή εντολή δίνει στον άνδρα την δυνατότητα να κρίνει, τι κατά τη γνώμη του θεωρεί ως δίκαιο και να πράξει σε κάθε μια συγκεκριμένη περίπτωση το θέλημά του, όποτε και όπως αυτός επιθυμεί, ανεξάρτητα από τη θέληση της γυναίκας. Με τη λέξη «οφείλουσι», το Κοράνιο δεν αφήνει στη γυναίκα να έχει άλλη επιλογή, παρά να παραδοθεί στη θέληση του άνδρα. Αν του αντισταθεί, αυτός έχει το «ιερό δικαίωμα» να την αναγκάσει! Στη σούρα «Κορ. Η Αγελάδα» (2:223), αναφέρεται το εξής: «Οι γυναίκες σας είναι  για σας, όπως η καλλιεργήσιμη γη.  Καλλιεργείστε την  όποτε  κι  όπως  θέλετε…». Πράγμα που σημαίνει ότι η γυναίκα είναι έρμαιο στα χέρια του άνδρα  της, σκεύος ηδονής. Όπως η γη βιάζεται και σχίζεται με το αλέτρι για να καλλιεργηθεί από τον γεωργό, το ίδιο θα πρέπει να γίνεται και με τη γυναίκα. Ως «καλλιέργεια» μπορεί να λογιστεί ακόμη και ο βιασμός, ή ο ξυλοδαρμός! Στη Σούρα (Ελ- Νισά, Αι Γυναίκες, 4,34) του Κορανίου δίνεται η δυνατότητα στον άνδρα να δέρνει τη σύζυγό του, όταν νομίζει ότι δεν συμμορφώνεται με τη δική του θέληση: «Όσο για τις γυναίκες εκείνες, που φοβάστε για την παρακοή τους συμβουλέψτε τες πρώτα, έπειτα αρνηθείτε να μοιραστείτε μαζί τους το κρεβάτι τους και τέλος να τις δείρετε ελαφριά. Αν όμως επιστρέψουν, στην υπακοή, μην χρησιμοποιήστε εναντίον τους μέσα ενοχλητικά»! «Ο Αλλάχ σας  διατάζει  όσον αφορά  τη μοιρασιά της κληρονομιάς στα παιδιά σας. Για το αρσενικό ένα μερίδιο ίσο  με το μερίδιο  δύο θηλυκών» (Κορ.4:11). Ιδού η «θεολογική» θεμελίωση της «κατωτερότητας των γυναικών» και της χειροδικίας στο Ισλάμ. Προφανώς, οι εφαρμόζοντες αυτές τις ακριβείς εντολές του Κορανίου είναι οι συνεπείς και αληθινοί μουσουλμάνοι και μη γνήσιοι, όσοι δεν τις εφαρμόζουν.  

Σύμφωνα με την μουσουλμανική θρησκευτική παράδοση, ο Μωάμεθ είπε χαρακτηριστικά για τη στάση της γυναίκας προς τον σύζυγο της: «Αν είχα εξουσία για το προσκύνημα, θα έδινα εντολή να προσκυνά η γυναίκα τον άνδρα της». Ιμπραχίμ (Αβραάμ) Χαλίλ Νταμπούρ, Γάμος και Οικογένεια κατά το Ισλάμ, Θεσσαλονίκη, 1990, σ. 242). Κατά τον μουσουλμάνο «θεολόγο» Al Ghazali «Ο γάμος είναι ένα είδος σκλαβιάς για τη γυναίκα. Καθήκον της είναι η απόλυτη υπακοή στον άνδρα σε κάθε πράγμα, εκτός εάν αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με τους νόμους του Ισλάμ», (Ιστ. Πεμπτουσία)! Αναμφίβολα, η μεγαλύτερη κατάρα για μια γυναίκα είναι να γεννηθεί σε μουσουλμανική χώρα, να είναι μουσουλμάνα. 

Εις ό,τι αφορά τις «άπιστες» τις αιχμάλωτες, το Κοράνιο προβλέπει τα εξής: «απαγορεύεται  να παντρεύεστε με έγγαμες γυναίκες, εκτός αυτές  που  το  δεξί  σας  χέρι  εξουσιάζει, (τις  αιχμάλωτες)» (Κορ.4:24)! Πικρή ανάμνησή μας η αρπαγή χιλιάδων ελληνίδων χριστιανών, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, από Τούρκους Αγάδες και Πασάδες, τις οποίες κρατούσαν στα χαρέμια τους, για να ικανοποιούν τις αρρωστημένες ορέξεις τους. Πρόσφατο παράδειγμα η αρπαγή γυναικών των Κούρδων της Συρίας και η χρησιμοποίησή τους ως «σκλάβες του σεξ». Αναφέρουμε επίσης τη φρίκη που βιώνουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες, και κυρίως η Σουηδία και η Δανία, από τα ατέλειωτα κρούσματα βιασμών ευρωπαίων γυναικών από μουσουλμάνους λαθρομετανάστες, ώστε χιλιάδες κάτοικοι να φεύγουν για να γλυτώσουν από αυτούς. 

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η εισήγηση του κ. Μπιλά Καρά Χαλήλ, Μουφτής Ξάνθης. Παραθέτει κάποια κορανικά χωρία «ανώδυνα» και παρασιωπά μια πληθώρα άλλων, τα οποία αποκαλύπτουν την τραγικότητα των μουσουλμάνων γυναικών. Αναφέρει πως «Το Ισλάμ εδραιώνει μια αρχή ισότητας μεταξύ όλων των ανθρώπων συνυφασμένη όμως με τη δικαιοσύνη». Το ότι οι παρά πάνω δηλώσεις έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με την περί γυναικός διδασκαλία του Κορανίου, μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί. Τι έχει να πει ο «σοφολογιότατος» για τα ακόλουθα σαφέστατα κορανικά χωρία, σχετικά με την απόδοση «ισότητας» και «δικαιοσύνης» προς τους «απίστους»; «Πολέμα εκείνους ανάμεσα στους λαούς του Βιβλίου οι οποίοι δεν πιστεύουν στον Αλλάχ ούτε στην Εσχάτη Ημέρα, ούτε θεωρούν απαγορευμένο ό,τι απαγορεύθηκε από τον Αλλάχ και τον Αγγελιοφόρο Του, ούτε αναγνωρίζουν την Θρησκεία της Αληθείας, μέχρις ότου πληρώσουν το Χαράτσι με εκουσία υποταγή και αισθανθούν υποταγμένοι» (Κορ.9,29)! «Ο Μωάμεθ είπε: ‘Έχω λάβη εντολή να πολεμήσω κατά των ανθρώπων για όσον καιρό αυτοί δεν δηλώνουν ότι δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από τον Αλλάχ’» (Σαίχ Μουσλίμ 30). «Ο Μωάμεθ είπε: ‘Έχω διαταχθή να πολεμήσω τους ανθρώπους μέχρι να πουν: La ilaha ilallah (κανείς δεν έχει το δικαίωμα να λατρεύεται πλην του Αλλάχ), και όποιος είπε La ilaha ilallah, ο Αλλάχ θα γλιτώση την περιουσία και την ζωή του από εμένα’» (Σαῒχ ἀλ-Μπουχαρὶ 6924 )! 

Οι γυναίκες, σύμφωνα με το Κοράνιο και την ισλαμική παράδοση, υπολείπονται σε νοημοσύνη σε σχέση με τους άνδρες: «Οι γυναίκες ρώτησαν (σ.σ. τον Μωάμεθ): ‘Ω Απόστολε του Αλλάχ! Γιατί υπολειπόμαστε σε νοημοσύνη και θρησκεία;’. Εκείνος είπε: ‘Δεν είναι η μαρτυρία δύο γυναικών ίση με τη μαρτυρία ενός άντρα;’. Απάντησαν καταφατικά. Είπε: ‘Αυτό είναι το ελάττωμα στη νοημοσύνη σας» (Μπουχάρι:Τ1Β6Α301))! Αλλού αναφέρεται το εξής καταπληκτικό: «Ο Προφήτης, (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του), είπε: ‘Δεν αληθεύει πως η μαρτυρία μιας γυναίκας ισούται με την μαρτυρία μισού ανδρός;’   Η γυναίκα είπε ‘Ναι’.  Εκείνος τότε είπε: ‘Αυτό είναι εξ’ αιτίας της ανεπάρκειας του μυαλού της’»,[Sahih Al-Bukhari, Dr. Muhammad Matraji, μεταφρ. (NewDelhi: IslamicBookService, 2002), αρ. 2658] (δες και Κορ. Η Αγελάδα, 2:282 και https://www.foundalis.com/rlg/Islam_kai_ eirini.htm). Που είναι η ισότητα, η δικαιοσύνη και ο σεβασμός του ανθρώπου στο Ισλάμ; Πουθενά, μόνο στα μυαλά των «μετριοπαθών» μουσουλμάνων! 

Ο Μουφτής για να «βεβαιώσει» τον δήθεν «σεβασμό» του Ισλάμ για τη γυναίκα αναφέρει το κορανικό χωρίο: «Οι άγγελοι είπαν: Ω Μαριάμ. Ο Θεός επέλεξε και εσένα και σε εξάγνισε καθιερώνοντάς σε ως ανωτέρα όλων των ανθρώπων». Αλλά αυτή η «τιμή» προς την Παρθένο Μαρία είναι παραπλανητική, αφού υβρίζεται ο Τόκος της, ο Ενανθρώπησας Θεός Λόγος, τον Οποίο το Κοράνιο υποβιβάζει σε κοινόν άνθρωπο, πλασμένο από λάσπη και κατώτερο το Αδάμ! 

Σε άλλο σημείο τονίζει το εξής παράδοξο, και αντιφατικό: «Οι διατάξεις του Κορανίου έχουν πολλές προστατευτικές καινοτομίες υπέρ των γυναικών, που ούτε στα σύγχρονα Δίκαια δεν συναντώνται λεπτομερώς»! Να θυμίσουμε στον «σοφολογιότατο» ότι το Κοράνιο, όχι μόνο δεν έχει «προστατευτικές καινοτομίες υπέρ των γυναικών» και δεν έχει σχέση με τα παλιότερα και σύγχρονα Δίκαια, αλλά αποτελεί μνημείο βαρβαρισμού και απόλυτου ευτελισμού του γυναικείου φύλου! 

Επίσης το Κοράνιο επιτρέπει την πολυγαμία μόνο στους άνδρες, όχι όμως στις γυναίκες. Είναι και αυτό στοιχείο «ισότητας»; Ο «προφήτης» είχε πολλές συζύγους, ολόκληρο χαρέμι. Το Κοράνιο αναφέρει: «Ω!  Εσύ  ο  Προφήτης!  Έχουμε επιτρέψει για σένα τις συζύγους σου, στις οποίες  έδωσες  την  αμοιβή  (τη  προίκα τους),  κι  εκείνες  που εξουσίασε  το  δεξί σου χέρι  (τις  αγόρασες) τις  αιχμάλωτες (του  πολέμου) που ο Αλλάχ  σου έχει εκχωρήσει - και τις θυγατέρες των θείων σου  (αδελφών  του  πατέρα)  και  τις θυγατέρες των θείων σου ( αδελφών της μητέρας),  που  μετανάστευσαν  μαζί  σου (από τη Μέκκα),  και κάθε πιστή γυναίκα που  αφιέρωσε  την  ψυχή  της  στον Προφήτη, αν  θελήσει ο Προφήτης  - βέβαια - να την συζευχθεί - . Προνόμιο – ειδικά - για  σένα,  κι  όχι  για  τους  (άλλους) πιστούς.  Γνωρίζουμε  ό, τι  έχουμε  ορίσει γι'  αυτούς (αναφορικά με)  τις  συζύγους τους,  και  (τις  αιχμάλωτες)  που το δεξί τους χέρι εξουσιάζει. Ώστε  να μην υπάρξει εμπόδιο (ενοχή) για σένα. Ω! Εσύ ο Προφήτης! Αν θέλετε να αποδεσμεύετε τις γυναίκες, (συζύγους) να τις  αποπέμπετε  στην  ορισμένη  τους περίοδο» (Κορ.65:1)! Ναι, ο «προφήτης του θεού» είχε αιχμάλωτες πολέμου, τις οποίες κακοποιούσε σεξουαλικά στο χαρέμι του, δίνοντας το παράδειγμα να τον μιμούνται οι οπαδοί του, και τον μιμούνται πιστά! Οι έχοντες χαρέμια μουσουλμάνοι τα «νομιμοποιούν», αφού μιμούνται τον «προφήτη» τους! Τα χιλιάδες αρπαγμένα χριστιανικά κορίτσια τα οποία δεινοπαθούσαν από τις άρρωστες ορέξεις των ανώμαλων πασάδων στα χρόνια της τουρκοκρατίας, «καλώς» βιάζονταν σύμφωνα με το Κοράνι και την μίμηση της «ηθικής» του «προφήτη» τους! Στον ισλαμικό «παράδεισο» στον κάθε πιστό μουσουλμάνο θα δοθούν ως δώρα 72 «αιώνιες παρθένες» γυναίκες, για να ικανοποιείται εσαεί. Αυτό ισχύει μόνο για τους άνδρες, όχι όμως για τις γυναίκες. Ο άνδρας έχει το δικαίωμα να εξέρχεται του σπιτιού του, όποτε θέλει και να κυκλοφορεί, όπου θέλει. Όχι όμως και η γυναίκα, η οποία πρέπει να εξέλθει κατόπιν αδείας του άνδρα της, καλυμμένη με τη «μπούργκα» και απαραίτητα με συνοδεία εγκεκριμένη από τον σύζυγό της. Δεν της δίνεται άδεια οδήγησης. Δεν έχει το δικαίωμα της ελεύθερης εργασίας.

Και το πλέον αποκρουστικό και βάρβαρο: Πολλοί μουσουλμάνοι κάνουν στα μικρά κορίτσια «περιτομή», την φρικώδη κλειτοριδοεκτομή, καθιστώντας τες ανάπηρες σε όλη τους τη ζωή, αφαιρώντας τους το δικαίωμα της ηδονής κατά τη συνουσία, με σκοπό να μην απατήσουν τους συζύγους των. Ας σημειωθεί πως το βάρβαρο και αποκρουστικό αυτό έθιμο κηρύχτηκε παράνομο και ποινικά κολάσιμο σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζεται να γίνεται, ώστε, σύμφωνα με ασφαλείς πηγές, περισσότερα από 350.000.000 κορίτσια έχουν υποστεί αυτόν τον επώδυνο και επαίσχυντο ακρωτηριασμό. Συμφωνεί ο «σοφολογιώτατος» γι’ αυτή τη φρικαλεότητα; Αν όχι, διαμαρτυρήθηκε; Έγραψε κάποια πραγματεία; Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών θεωρώντας ότι αυτό το έθιμο προσβάλει τα ανθρώπινα δικαιώματα, κήρυξε ως «Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κλειτοριδεκτομής», την 6η Φεβρουαρίου. Επιπροσθέτως αναφέρουμε τους λιθοβολισμούς των «άπιστων» γυναικών μέχρι θανάτου, την απαγόρευση της εκπαίδευσης, την απαγόρευση εξέτασης των γυναικών από άνδρες γιατρούς, με αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών γυναικών, κλπ. Ρωτάμε το «σοφιολογιώτατο»: είναι όλες αυτές οι φρικαλεότητες εναρμονισμένες με το διεθνές Δίκαιο; Είναι επίσης κατανοητό από τον κοινό νου; Που βλέπει λοιπόν τον σεβασμό της θρησκείας του και των οπαδών της στις γυναίκες;     

Η σύγχρονη μάστιγα της παιδοφιλίας έχει την «θεολογική» της θεμελίωση στο Ισλάμ. Και εξηγούμεθα. Σύμφωνα με την ισλαμική «ηθική», ηθικό είναι ό,τι θεωρούσε ως ηθικό ο Μωάμεθ και ό,τι έπραττε! Αυτό είναι βασικό «δόγμα» στο Ισλάμ! Οι πιστοί μουσουλμάνοι είναι υποχρεωμένοι να τον μιμούνται στη ζωή τους. Είναι γνωστό πως ο «προφήτης» υπήρξε παιδεραστής, αφού αρραβωνιάστηκε την 7χρονη Αϊσά και την παντρεύτηκε στα 9 της χρόνια! Αφού λοιπόν ήταν «ηθική» η πράξη αυτή του «προφήτη», είναι «ηθική» και επιτρεπτή και για τους μουσουλμάνους! 

Κλείνουμε με την παράθεση της υπ’ αρίθμ. E-7751/2010 γραπτής απάντησης σε σχετικό ερώτημα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σχετικά με την βάναυση καταπάτηση  των δικαιωμάτων των γυναικών στις ισλαμικές χώρες, του Andreas Mölzer (NI): «Ο λιθοβολισμός θεωρείται σε πολλές ισλαμικές χώρες ως δίκαιη τιμωρία για τη μοιχεία. Δεκάδες άτομα λιθοβολούνται ετησίως σε ολόκληρο τον κόσμο – συχνά χωρίς να προηγηθεί δίκη. Αυτός ο αρχαϊκός τρόπος θανάτωσης χρησιμοποιείται όχι μόνο από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν ή από την ισλαμιστική εθνοφυλακή Al-Shabab, αλλά λέγεται ότι αποτελεί εφαρμοστέο δίκαιο σε περίπου δέκα χώρες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των λιθοβολισμών έχει αυξηθεί τα τελευταία 20 χρόνια, παράλληλα με την ενίσχυση του φονταμενταλισμού. Για παράδειγμα, σε δώδεκα επιμέρους κράτη της Νιγηρίας καθιερώθηκε η σαρία και κατ’ επέκταση ο λιθοβολισμός, ενώ εδώ βοήθησαν οι διεθνείς διαμαρτυρίες, όπως στην περίπτωση της Hajara Ibrahim. Στις χώρες των οποίων ο νόμος βασίζεται στο ισλαμικό δίκαιο της σαρία, ο λιθοβολισμός θεωρείται η τιμωρία που πρέπει να επιβάλλεται για τη μοιχεία. Ο λιθοβολισμός αποτελεί κυρίως έναν τρόπο θανάτου για τις γυναίκες, εφόσον η μαρτυρία μιας γυναίκας ενώπιον του δικαστηρίου μετράει κατά το ήμισυ και οι βιασμοί αξιολογούνται ως ‘ομολογία’ μοιχείας. Οι οργανώσεις που επιδιώκουν την αλλαγή τρόπου σκέψης στις χώρες αυτές δέχονται πολλές πιέσεις». Ο ερωτών ευρωβουλευτής ζητά την καταδίκη τέτοιων απάνθρωπων πρακτικών. 

Ρωτάμε και εμείς: Οι λαλίστατοι μουσουλμάνοι, οι οποίοι «κόπτονται» για την «ελευθερία» των γυναικών στο Ισλάμ, έχουν να πουν κάτι για τα παραπάνω; 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

  

   

ΟΙ ΠΑΠΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο «ΚΟΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ» ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 24η Οκτωβρίου 2022

ΟΙ ΠΑΠΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο «ΚΟΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ» ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ;

(Σχόλιο σε πρόσφατο διαχριστιανικό συμπόσιο)

Το καρκίνωμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, προχωρεί δυστυχώς καλπάζοντας και διαβρώνει επικίνδυνα ολόκληρο το Εκκλησιαστικό Σώμα, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια ελπίδα αναχαιτίσεώς του. Ιδιαίτερα μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης, στην οποία, ως γνωστόν, αντί καταδίκης εθριάμβευσε η παναίρεση, η μεγάλη πλειοψηφία της Ιεραρχίας, του λοιπού Κλήρου, του Μοναχισμού και του θεολογικού κόσμου της χώρας αγωνίζεται ακάθεκτη, με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν» βέβαια, στην προώθηση των στόχων της, στην επανένωση σε πρώτη φάση, του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου με την Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς όμως την μετάνοια των ετεροδόξων και παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές. Και σε δεύτερη φάση στο συγκερασμό του Χριστιανισμού με όλες τις άλλες θρησκείες. Φυσικά δεν πρόκειται για επιδίωξη πραγματικής ενώσεως εν τη αληθεία, σύμφωνα με την πατερική μας Παράδοση, αλλά περί συγκολλήσεως ετεροκλήτων στοιχείων, η οποία θα προέλθει ύστερα από συμβιβασμούς και «επανερμηνείες» των πλανών των ετεροδόξων, αλλά και με καινοφανείς ερμηνείες βιβλικών χωρίων, που οδηγούν σε αστήρικτα συμπεράσματα, μη μαρτυρούμενα από τους αγίους Πατέρες μας.

Έχουμε αποδείξει επανειλημμένως ότι οι ατέρμονες Θεολογικοί Διάλογοι όχι  μόνο έχουν παρεκκλίνει από την αποστολή τους, αλλά έχουν καταντήσει ολέθριο όργανο των θιασωτών του Οικουμενισμού, για να πλήξουν την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ότι μόνο σ’ αυτή βρίσκεται η αλήθεια και η σωτηρία και πουθενά αλλού. Από την όλη μέχρι σήμερα πορεία των Διαλόγων αυτών και από τα κείμενα που παρήγαγαν, αποδείχθηκε ξεκάθαρα ότι αυτοί δεν αποσκοπούσαν στην επισήμανση των αιρετικών διδασκαλιών του Παπισμού και στην προσπάθεια από Ορθοδόξου πλευράς επανόδου στην Ορθοδοξία. Οι Διάλογοι θεωρήθηκαν αναγκαίοι για την συνειδητοποίηση των κοινών σημείων της πίστεως και για την ανοικοδόμηση μιας ενότητος «εν τη ποικιλία των ηθών και εθίμων» μεταξύ Ορθοδοξίας και Ετεροδοξίας. Τα δόγματα αλλάζουν όνομα και ονομάζονται «ήθη και έθιμα», ή «ποικιλία θεολογικών και εκκλησιολογικών παραδόσεων». Οι δογματικές διαφορές απλούστατα παρακάμφθηκαν με την αμοιβαία αναγνώρισή τους από τους Ορθοδόξους και Παπικούς στην Ζ΄ Γενική Συνέλευση της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου, που συνήλθε τον Ιούλιο του 1993 στο Balamand του Λιβάνου. 

Για την επίτευξη του σκοπού της ενώσεως εν τη «ποικιλία των θεολογικών και εκκλησιολογικών παραδόσεων», επιστρατεύθηκε ακόμη μια πλημμυρίδα Διαχριστιανικών Συναντήσεων, Συνεδρίων, Ημερίδων και Συμποσίων, στα οποία κυριαρχεί μια κίβδηλη αγάπη, αποκομμένη από την αλήθεια της πίστεως,  ώστε να αμβλυνθεί και αποδυναμωθεί κάθε διάθεση μαρτυρίας και ομολογίας. Παράλληλα καλλιεργείται ένα πνεύμα «αμοιβαίας αναγνωρίσεως» για την δημιουργία ψευδαισθήσεων ενότητος και ταυτότητος πίστεως, παρά την προτροπή του αποστόλου Παύλου: «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;» (Β΄ Κορ.6,14-16)! 

Ένα τέτοιο Συμπόσιο με σαφή οικουμενιστικό προσανατολισμό υπήρξε και το   «16ο Διαχριστιανικό Συμπόσιο», που διεξήχθη στην Ιερά Μητρόπολη Περιστερίου από τις 26 έως τις 28 Αυγούστου ε. ε. Για τις εργασίες του Συμποσίου και τα αποτελέσματά του διαβάσαμε ένα αποκαλυπτικό άρθρο του παπικού «αρχιεπισκόπου πρώην Κερκύρας» κ. Ιωάννη Σπιτέρη, με θέμα: «Ένα Συμπόσιο ορόσημο για τον Οικουμενισμό στην Ελλάδα». Έγραψε: «Από τις 26 έως τις 28 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε το 16ο Διαχριστιανικό Συμπόσιο, φιλοξενούμενο από τον αγαπητό, νέο Μητροπολίτη Περιστερίου κύριο Γρηγόριο στη Μητρόπολή του. Η φιλοξενία του ήταν πέρα από κάθε προσμονή θετική, πλούσια, γενναιόδωρη και αδελφική και του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Το συμπόσιο αυτό πραγματοποιείται ήδη από 30 χρόνια και έχει οικουμενικό και ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Φορείς αυτού του Συμποσίου είναι η Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και αυτή του Ινστιτούτου Πνευματικότητας του Πανεπιστημίου “Antonianum” της Ρώμης. Πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια, εναλλάξ, μία φορά στην Ιταλία και μία φορά στη Ελλάδα και στη χώρα μας φιλοξενείται από κάποιον ορθόδοξο μητροπολίτη. Το συμπόσιο αυτό, μαζί με την Βιβλική Εταιρία, αποτελούν τις δύο κύριες οικουμενικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα. Είναι τόσο σπουδαία η οικουμενική αυτή προσπάθεια ώστε, όταν ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, επισκέφτηκε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο, στην προσφώνηση του σε αυτόν είπε: “Θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω (…) τη σημασία των διαχριστιανικών συμποσίων, που προωθεί η Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Ποντιφικό Πανεπιστήμιο Antonianum της Ρώμης….Τα Συμπόσια αυτά εξελίσσονται, συνήθως, ως εξής: Το θέμα που κάθε φορά επιλέγεται αναφέρεται στον τομέα της πνευματικότητας και όχι της δογματικής, (προσευχή, μοναχισμός, χριστιανική μαρτυρία…). Το ίδιο κατά μέρος θέμα αναλύεται διαδοχικά  από έναν ορθόδοξο και από έναν καθολικό θεολόγο. Κάθε φορά η εμπειρία και τα συμπεράσματα, μας είναι ευχάριστα, καταπληκτικά. Αντιλαμβανόμαστε πως μεταξύ των δύο παραδόσεων δεν υφίστανται αντιφατικές διαφορές, αλλά συμπληρωματικές. Πρόκειται για έναν κοινό πλούτο, που προέρχεται από την κοινή μας κληρονομία: την Αγία Γραφή και τους κοινούς Πατέρες και Αγίους της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας». 

Είναι σε όλους γνωστή η οικουμενιστική γραμμή και πορεία, που ακολουθεί η Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, όχι μόνο διότι εδώ και 30 χρόνια περίπου εμφανίζεται να συνδιοργανώνει από κοινού με το Ποντιφικό Πανεπιστήμιο Antonianum της Ρώμης τα εν λόγω Συμπόσια, αλλά και διότι υπήρξε η πρώτη Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή, η οποία δέχθηκε να ιδρυθεί μέσα στους κόλπους της κατεύθυνση Ισλαμικών Σπουδών. Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός, ότι τα θέματα που επιλέγονται στα Συμπόσια αυτά, αναφέρονται στον τομέα της πνευματικότητας και όχι της δογματικής. Ο σκοπός της επιλογής αυτής είναι προφανής: Να «αποδειχθεί» προς πάσα κατεύθυνση, ότι έχουμε κοινή πνευματικότητα, η οποία μάλιστα είναι η φυσική συνέπεια της κοινής πίστεώς μας. Το ότι με τους Παπικούς έχουμε κοινή πίστη, αυτό θεωρείται από τους συμποσιαστές δεδομένο. Η κοινή μας πίστη επιβεβαιώθηκε από τις αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης, η οποία επιδοκίμασε και επήνεσε, (και επομένως αποδέχθηκε), όλα τα υπογραφέντα κείμενα των Διαχριστιανικών Διαλόγων, άρα και αυτό της Ζ΄  Γενικής Συνέλευσης του Balamand, για το οποίο έγινε λόγος παρά πάνω. Και οι άγιες Συνόδοι, πανορθοδόξου χαρακτήρα, (880, 1341, 1347, 1351, 1440, 1441, 1443, 1450, 1484, 1722, 1727, 1838, 1848, 1895,  κλπ), που καταδίκασαν τον Παπισμό ως αίρεση; Αυτές δεν ισχύουν πλέον; Φυσικά και δεν ισχύουν. Τις έχει διαγράψει με μια μονοκονδυλιά η «Σύνοδος» της Κρήτης. Μα, είναι δυνατόν τόσες πολλές Σύνοδοι, που αποτελούν ουσιαστικό μέρος της Συνοδικής μας Παραδόσεως, να διαγραφούν; Όλα είναι δυνατά στους σημερινούς εκκλησιαστικούς ηγέτες και πρωτοπόρους του Οικουμενισμού. Φαίνεται ότι οι συγκροτήσαντες τις εν λόγω άγιες και θεοφώτιστες Συνόδους, μάλλον θα έπεσαν «θύματα του αρχαικάκου όφεως» !!! Τέτοιο «θύμα» φαίνεται ότι ήταν και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, όταν έγραφε ότι «Ου μόνον εισίν οι Λατίνοι σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί. Και τούτο παρεσιώπησεν η Εκκλησία ημών, διά το, το γένος είναι εκείνων πολύ ισχυρότερον ημών. Ημείς δε ού  δι’ άλλο τι εσχίσθημεν αυτών, ει μη ότι εισίν αιρετικοί. Διό ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς, ει μη εκβάλωσι την προσθήκην από του συμβόλου και ομολογήσωσιν το σύμβολον καθώς και ημείς».

Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός, ότι για τον αμετανόητο αιρετικό «αρχιεπίσκοπο» τα συμπεράσματα του Συμποσίου υπήρξαν «ευχάριστα, καταπληκτικά» και ότι «μεταξύ των δύο παραδόσεων δεν υφίστανται αντιφατικές διαφορές, αλλά συμπληρωματικές»! Ρωτάμε τους «Ορθοδόξους» συμποσιαστές, Επισκόπους και μη, οι οποίοι μάλλον «χάιδεψαν» για μια ακόμα φορά «τα αυτιά» των αιρετικών, αποδεχόμενοι σιωπηρά τις κακοδοξίες τους: Υπάρχει πνευματικότητα μέσα στην αίρεση; Ο αυτουργός και δημιουργός της πνευματικότητος δεν είναι άραγε η Χάρις του άγιου Πνεύματος, η οποία οδηγεί το κάθε πιστό μέλος της Εκκλησίας στον αγιασμό και την θέωση; Είναι δυνατόν κτιστή Χάρις, όπως πιστεύουν οι Παπικοί, να αγιάσει και να θεώσει τον άνθρωπο; Δεν μας διδάσκουν όλοι οι άγιοι Πατέρες, ότι τα νόθα δόγματα παράγουν νόθο και κίβδηλη πνευματικότητα; Δεν μας διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ότι: «Ώσπερ δόγματα πονηρά βίον ακάθαρτον εισάγειν είωθεν, ούτω και διεφθαρμένος βίος πονηρίαν δογμάτων πολλάκις έτεκεν». 

Δεν μας εκπλήσσει ακόμη ο ισχυρισμός του «αρχιεπισκόπου», ότι η Ορθοδοξία και ο Παπισμός κατέχουν «έναν κοινό πλούτο, που προέρχεται από την κοινή μας κληρονομία: την Αγία Γραφή και τους κοινούς Πατέρες και Αγίους της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας»! Ρωτάμε και πάλι τους «Ορθοδόξους» συμποσιαστές: Τι κοινό υπάρχει μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεως; Μεταξύ φωτός και σκότους; Μεταξύ αληθείας και ψεύδους; Δεν ακούτε, τι μας λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ο οποίος χαρακτηρίζει την αίρεση δεύτερο είδος αθεΐας και άρα τους αιρετικούς ως αθέους; Με τους αθέους Παπικούς είναι δυνατόν να έχουμε ως «κοινό μας πλούτο» την αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες; Γιατί παραβλέπετε ακόμη το γεγονός, ότι ο Παπισμός κουρέλιασε κυριολεκτικά της Παράδοση της πρώτης χιλιετίας, με την καταφρόνηση των Αγίων Συνόδων και με την εισδοχή νεοφανών «δογμάτων», καταφανώς αντίθετων με τα δόγματα της Εκκλησίας;

Περαίνοντας θα θέλαμε να εκφράσουμε και πάλι την λύπη μας για τις κατ’ έτος διοργανώσεις των εν λόγω Διαχριστιανικών Συμποσίων, που σκοπό έχουν να δημιουργήσουν στον πιστό λαό του Θεού την ψευδαίσθηση κοινής πίστεως και κοινής πνευματικότητος με τους Παπικούς. Λυπούμεθα διότι οι εκ των «Ορθοδόξων» οικουμενιστές τίποτε από όσα κατά καιρούς γράψαμε περί του Παπισμού θέλησαν να λάβουν υπόψη τους και η φωνή μας ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», φωνή εις ώτα μη ακουόντων. Την ίδια στιγμή, που «ευφραίνονται», να ακούουν την επιδοκιμασία των κακοδόξων!!! Η λύπη μας και η ανησυχία μας επιτείνεται, βλέποντας να γίνονται συνεργοί σ’ αυτές τις διοργανώσεις και Επίσκοποι, καταφρονώντας την φρικώδη υπόσχεση, που έδωσαν κατά την χειροτονία τους, να διαφυλάττουν ακέραια και απαραχάρακτη την πίστη της Εκκλησίας μας, αποδεχόμενοι, έστω και σιωπηρώς, ότι οι κατεγνωσμένες από την αλάθητη εκκλησιαστική συνείδηση πλάνες των Παπικών αποτελούν «κοινό πλούτο» με την απαραχάρακτη Ορθόδοξη πίστη. Με τη στάση τους αυτή μας αφήνουν να εννοήσουμε, ότι η προετοιμαζόμενη, πιθανότατα το 2025, ουνιτικού τύπου «ένωση των εκκλησιών», πολύ σύντομα θα είναι πραγματικότητα, πράγμα το οποίο θα αποτελέσει το μέγιστο πλήγμα κατά της Εκκλησίας στην δισχιλιόχρονη πορεία της!  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΑΤΟΠΗΜΑ(Αναφορά σε πρόσφατη «βαπτισματική συμφωνία» στην Φινλανδία)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 17η Οκτωβρίου 2022

 

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΑΤΟΠΗΜΑ

(Αναφορά σε πρόσφατη «βαπτισματική συμφωνία» στην Φινλανδία)

    Όπως κατά κόρον έχουμε επισημάνει, το πολυκέφαλο θηρίο του Οικουμενισμού συνιστά σήμερα την μεγαλύτερη απειλή στο σώμα της Εκκλησίας. Οι οικουμενιστικές κακοδοξίες έχουν πλέον διαβρώσει σχεδόν όλα τα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, τις Θεολογικές Σχολές, τα περισσότερα μοναστήρια, την πλειονότητα των κληρικών και λαϊκών, ακόμη και αυτό το Άγιον Όρος, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Μια από τις πιο επικίνδυνες αιρετικές θεωρίες αυτής της παναιρέσεως είναι και αυτή της «Βαπτισματικής Θεολογίας», ή «Βαπτισματικής Ενότητος», η οποία δυστυχώς έγινε ευρέως αποδεκτή από υψηλά ιστάμενους εκκλησιαστικούς ταγούς και θεολόγους. Είναι δε κατ’ εξοχήν επικίνδυνη, διότι αλλοιώνει σε βάθος την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, σχετικοποιεί την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση, αποτέλεσε δε τον ακρογωνιαίο λίθο, πάνω στον οποίο στηρίχθηκε η προετοιμαζόμενη «ένωση των Εκκλησιών». 

    Με απλά λόγια, σύμφωνα με την θεωρία αυτή, εμείς οι  Ορθόδοξοι έχουμε κοινό βάπτισμα με τους αιρετικούς, επειδή είμαστε όλοι βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος και αποτελούμε όλοι μία Εκκλησία. Ο αρχ. π. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Πατρών και Δρ Θεολογίας, παρατηρεί σχετικά ότι «κατά τον προηγούμενο αιώνα παρουσιάστηκε μία εκκλησιολογική θεωρία, αποκαλούμενη ‘βαπτισματική θεολογία’, η οποία επεκτάθηκε και διδάσκεται εντόνως μέχρι τις ημέρες μας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, άλλοι Πατριάρχες, Επίσκοποι και θεολόγοι ορθόδοξοι πρεσβεύουν και διακηρύσσουν την θεωρία περί της ενότητος και εγκυρότητος του βαπτίσματος όλων των ‘χριστιανικών ομολογιών’. Παραδέχονται, δηλαδή και αποδέχονται το βάπτισμα των Παπικών, των Προτεσταντών και άλλων αιρετικών ομάδων ως έγκυρο, ταυτίζοντάς το με το Βάπτισμα των Ορθοδόξων….». Και διερωτάται: «Γίνεται, όμως, αυτό αποδεκτό από την Αγιογραφική και Πατερική διδασκαλία; Απαντούμε στεντορεία τη φωνή: Όχι!».             

    Σαφή έκφραση και εφαρμογή πάνω στην πράξη της παρά πάνω οικουμενιστικής θεωρίας αποτελεί και η πρόσφατη «Συμφωνία για το Βάπτισμα», που πραγματοποιήθηκε μεταξύ του επικεφαλής της «Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας της Φινλανδίας» κ. Τάπιου και του Ορθόδοξου Αρχιεπισκόπου Φινλανδίας κ. Λέοντος. Σύμφωνα με το σχετικό δημοσίευμα: «Ένα άλλο καταθλιπτικό νέο που διαβάσαμε σήμερα είναι ότι ο αρχιεπίσκοπος Ελσίνκι και πάσης Φινλανδίας Λέων και ο ηγέτης της Ευαγγελικής Λουθηρανικής αίρεσης της Φινλανδίας Τάπιο, υπέγραψαν κοινή συμφωνία για το Βάπτισμα….Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Φινλανδίας αναφέρει ότι η αναγγελία υπογράφηκε από τους δύο άνδρες στον καθεδρικό ναό της Λουθηρανικής ‘εκκλησίας’ στο Τούρκου, αφού είχε συμφωνηθεί πριν στους ‘θεολογικούς διαλόγους’ της 20ης και 21ης Σεπτεμβρίου. Στις δηλώσεις που έκανε κατά την υπογραφή του κειμένου ο αρχιεπίσκοπος Λέων τόνισε ότι ελπίζει πως το έγγραφο θα βοηθήσει τις ‘εκκλησίες να μεταδώσουν την σημασία της έννοιας του Βαπτίσματος με έναν πιο προσιτό τρόπο, μέσα σε ένα περιβάλλον όπου οι βαπτίσεις των παιδιών μειώνονται’. ‘Η κοινή διακήρυξη’ αναφέρει ότι το βάπτισμα καθιερώθηκε ως Μυστήριο από τον Κύριο. Αναφέρει την συμφωνία σε κάποια γενικά σημεία και αμέσως μετά οι υπογράφοντες δηλώνουν την διαφοροποίησή τους, η οποία όμως δεν έχει και μεγάλη σημασία! Αν και ‘έχουμε διαφορετικές ιδέες για το Βάπτισμα’, συνεχίζει η διακήρυξη, οι προσήλυτοι από τον Λουθηρανισμό στην Ορθοδοξία, ή το αντίστροφο δεν θα βαπτίζονται, διότι ‘και οι δύο οι εκκλησίες αναγνωρίζουν την επάρκεια της τελετής του Βαπτίσματός της άλλης….Οι εκκλησίες μας έχουν κοινές ρίζες στον αδιαίρετο Χριστιανισμό της πρώτης χιλιετίας. Μετά η εξέλιξη του δόγματος ακολούθησε διαφορετικούς δρόμους, και επομένως έχουμε διαφορετικές ιδέες για το Βάπτισμα και πώς να το τελέσουμε. …». 

    Την πρώτη προσπάθεια «θεολογικής» θεμελίωσης της κακόδοξης αυτής θεωρίας θα πρέπει να αναζητήσουμε στην Β΄ Βατικανή Σύνοδο, (1962-1965) και μάλιστα σε ένα από τα διατάγματα, που θεσπίσθηκαν σ’ αυτήν, στο λεγόμενο «Περί Οικουμενισμού Διάταγμα», (Unitatis Redintegratio). Γύρω από το εν λόγω Διάταγμα ασχολήθηκε σε μια άριστη μελέτη του ο πρωτ. π. Πέτρος Χιρς, διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., με τίτλο «Η εκκλησιολογική αναθεώρηση της Β΄ Βατικανής Συνόδου». Σύμφωνα με την μελέτη: «η εικόνα της Εκκλησίας που αναδύεται από τα κείμενα του Unitatis Redintegratio, (UR) και του Lumen Gentium, είναι μία ιδιάζουσα Εκκλησία δύο βαθμίδων με δύο είδη βαπτίσματος, ή δύο αποτελέσματα εκ του ενός βαπτίσματος. Σύμφωνα με το UR οι κατέχοντες μόνο το βάπτισμα, χωρίς την πραγματικότητα της Ευχαριστίας, (ήτοι οι περισσότεροι Προτεστάντες), ‘ενσωματώνονται αληθινά’ στο Σώμα του Χριστού με το βάπτισμα, χωρίς όμως να μετέχουν στο Αίμα του Χριστού, στην Ευχαριστία. Όσοι θεωρούνται πως κατέχουν μια ‘έγκυρη’ Ευχαριστία, επειδή έχουν Αποστολική Διαδοχή, (ήτοι οι Ορθόδοξοι), αυτοί παρ’ ότι συμμετέχουν αληθινά στο Σώμα και Αίμα του Χριστού, εν τούτοις παραμένουν ‘τραυματισμένοι’, στερούμενοι όχι το πλήρωμα του Χριστού, αλλά το πλήρωμα της κοινωνίας με τον εκπρόσωπο Αυτού, τον Ανώτατο Ποντίφικα». Στην παρά πάνω εικόνα περί Εκκλησίας που μας δίδει το UR, βασικό και θεμελιώδες κριτήριο εκκλησιαστικότητος είναι το βάπτισμα, το οποίο «ενσωματώνει στην Εκκλησία του Χριστού τους ‘χωρισμένους χριστιανούς’ πρώτον ως μέλη της ιδιαίτερης Εκκλησίας τους και δεύτερον ως χριστιανούς, που βρίσκονται σε ατελή κοινωνία με την Ρώμη». Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, ότι το UR δεν ενδιαφέρεται μόνο να δώσει μια νέα θεώρηση στην περί βαπτίσματος διδασκαλία του Παπισμού, αλλά προχωρεί ένα βήμα πιο πέρα και αξιολογεί τόσο το προτεσταντικό, όσο και το ορθόδοξο βάπτισμα, τα οποία, (και τα δύο), «ενσωματώνουν αληθινά» στο σώμα του Χριστού και άρα είναι έγκυρα και αποτελεσματικά.     

    Η κακόδοξη αυτή θεωρία βρήκε έδαφος δυστυχώς και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία με κύριους εκφραστές της πολλούς Επισκόπους και θεολόγους. Στο «Κοινό Ανακοινωθέν» του «Πάπα» Ιωάννη Παύλου του Β΄ και του οικ. Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, στις 29 Ιουνίου 1995, γίνεται λόγος για την «βαπτισματική ενότητα»: «Μία κοινή μυστηριακή αντίληψη της Εκκλησίας έχει εμφανισθεί, διατηρείται και μεταδίδεται στο χρόνο διά της αποστολικής διαδοχής…Παρακινούμε τους πιστούς μας, Καθολικούς και Ορθοδόξους, να ενισχύσουν το πνεύμα της αδελφότητας, το οποίο προέρχεται από το ένα βάπτισμα και από την συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή».

    Ο πρώην Συμπρόεδρος της Μικτής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας σε δήλωσή του επαναλαμβάνει: «Το βάπτισμα δημιουργεί ένα όριο στην Εκκλησία. Τώρα με αυτό το βαπτιστικό όριο είναι κατανοητό να υπάρξει διαίρεση, αλλά οποιαδήποτε διαίρεση μέσα σε αυτά τα όρια δεν είναι το ίδιο με την διαίρεση, που υπάρχει μεταξύ της Εκκλησίας και αυτών που βρίσκονται έξω από αυτό το βαπτιστικό όριο [...] Εντός του βαπτίσματος, ακόμη και αν υπάρχει μια διάσπαση, μια διαίρεση, ένα σχίσμα, ακόμη μπορείς να μιλάς για Εκκλησία». Ο Μητροπολίτης Πίτσβουργκ Μάξιμος, (Οικουμενικό Πατριαρχείο), δήλωσε τα εξής στο περιοδικό της Επισκοπής του: «Όταν ομολογούμε πίστη σε ένα Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών, δεν εννοούμε με αυτό το Ορθόδοξο Βάπτισμα, αλλά κάθε Χριστιανικό Βάπτισμα. Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, οι δύο ‘αδελφές εκκλησίες’, παλαιόθεν συνεχίζουν να αναγνωρίζουν το Βάπτισμα αλλήλων, όπως επίσης και τα άλλα μυστήρια, τα επιτελούμενα στις εκκλησίες αυτές. Ο αναβαπτισμός υπό των Ορθοδόξων των ετεροδόξων βαπτισμένων Χριστιανών εμπνέεται από στενοκεφαλιά, φανατισμό και μισαλλοδοξία… είναι μια αδικία κατά του Χριστιανικού Βαπτίσματος και εν τέλει μία βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, που επενεργεί σε κάθε Χριστιανικό Βάπτισμα».

    Εφαρμόζοντας στην πράξη την πεπλανημένη αυτή θεωρία το Οικουμενικό Πατριαρχείο  προχώρησε τον Οκτώβριο του 2004 στην επίσημη αναγνώριση του βαπτίσματος των Προτεσταντών της «Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας». Πέραν τούτου στην 9η Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre της Βραζιλίας το 2006 έγινε δεκτό και από τους  αντιπροσώπους των Ορθοδόξων Εκκλησιών ότι: «όλοι οι βαπτισμένοι εν Χριστώ είναι ενωμένοι στο Σώμα Του» (παράγ. 8). Και παρακάτω: «Το ότι όλοι μας από κοινού ανήκουμε στον Χριστόν διά του βαπτίσματος εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, δίνει την δυνατότητα στις Εκκλησίες και τις καλεί να συμβαδίσουν ακόμη και όταν διαφωνούν» (παράγ. 9).   

    Η εν λόγω θεωρία για πρώτη φορά αποτυπώθηκε στα κοινής αποδοχής κείμενα των Θεολογικών Διαλόγων μεταξύ Ορθοδόξων και παπικών στην  Ζ΄ Γενική Συνέλευση της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και παπικών το 1993 στο Balamand του Λιβάνου. Στο κείμενο της εν λόγω Συνέλευσης διακηρύχθηκαν μεταξύ άλλων τα εξής: «…Από τις δύο πλευρές αναγνωρίζεται ότι αυτό που ο Χριστός ενεπιστεύθη στην Εκκλησία Του -ομολογία της αποστολικής πίστεως, συμμετοχή στα ίδια μυστήρια, προ πάντων στη μοναδική Ιερωσύνη, που τελεί τη μοναδική θυσία του Χριστού, αποστολική διαδοχή των Επισκόπων- δεν δύναται να θεωρήται ως η ιδιοκτησία της μιας μόνον από τις Εκκλησίες μας. Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι κάθε είδους αναβαπτισμός αποκλείεται, (παράγρ. 13,14)».

    Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος παρατηρεί σχετικά πως «… σύγχυση επικρατεί στους οικουμενιστικούς κύκλους γύρω από τα θέματα αυτά, καθώς επίσης και ότι η αποδοχή του Βαπτίσματος των αιρετικών (Παπικών, Προτεσταντών πού αλλοίωσαν το δόγμα της Αγίας Τριάδος κλπ) ερμηνεύεται ως αποδοχή της υπάρξεως Εκκλησίας στους αιρετικούς και ακόμη χειρότερο ότι και οι ‘δύο Εκκλησίες’ Ορθόδοξη και Λατινική έχουν ενότητα παρά τις ‘μικρές’ διαφορές, ή προερχόμαστε από την ίδια Εκκλησία και πρέπει να αναζητήσουμε να επιστρέψουμε και να αποτελέσουμε την μόνη Εκκλησία. Είναι έκδηλη εδώ η θεωρία των κλάδων». 

    Σύμφωνα με την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας υπάρχει μόνο ένα έγκυρο βάπτισμα καθώς βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος: «Εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» (Εφ. 4,5), και καθώς ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως: «Ομολογώ εν βάπτισμα». Αυτό δε το ένα βάπτισμα είναι έγκυρο και κανονικό, αληθινό και λυτρωτικό, μόνο μέσα στην Μία, Αγία, Καθολική, και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή την Ορθόδοξο Εκκλησία. Είναι χαρακτηριστική η ρήση του Μ. Βασιλείου: «Πίστις δε και βάπτισμα, δύο τρόποι της σωτηρίας, συμφυείς αλλήλοις και αδιαίρετοι. Πίστις μεν γαρ τελειούται δια βαπτίσματος, βάπτισμα δε θεμελιούται δια της πίστεως, και δια των αυτών ονομάτων εκάτερα πληρούται. Ως γαρ πιστεύομεν εις Πατέρα και Υιόν και άγιον Πνεύμα, ούτω και βαπτιζόμεθα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος. Και προάγει μεν η ομολογία προς την σωτηρίαν εισάγουσα, επακολουθεί δε το βάπτισμα επισφραγίζον ημών την συγκατάθεσιν». Κάθε άλλο βάπτισμα που τελείται από αιρετικούς, ή σχισματικούς, (στην προκειμένη περίπτωση από Ρωμαιοκαθολικούς, ή Προτεστάντες) είναι ψευδώνυμο και ανενέργητο. Την αλήθεια αυτή διακηρύσσουν κατά τρόπο αυθεντικό, ξεκάθαρο και οριστικό οι Αποστολικοί Κανόνες 46, 47, 50 και 68. Μάλιστα ο 50ος Κανόνας ορίζει σαν απαραίτητο στοιχείο του γνησίου βαπτίσματος, την τριπλή κατάδυση μέσα στο νερό. Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης σχολιάζοντας τον 46ον Αποστολικό Κανόνα λέγει τα εξής πολύ σημαντικά: «Λοιπόν ακολουθούντες εις τα ειρημένα, επειδή ο τύπος του αποστολικού κανόνος το απαιτεί, λέγομεν, ότι το των Λατίνων, (και κατ’ επέκτασιν και των Προτεσταντών), βάπτισμα είναι ψευδώνυμον βάπτισμα και διά τούτο, ούτε κατά τον λόγον της ακριβείας είναι δεκτόν, ούτε κατά τον λόγον της οικονομίας» . 

    Μέσα στο ίδιο πνεύμα και σε πλήρη αρμονία με τα παρά πάνω ορίζει και ο πρώτος Κανών του Μ. Βασιλείου: «Οι δε της Εκκλησίας αποστάντες ουκέτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτοίς. Επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν…οι δε απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν ούτε του χειροτονείν είχον την εξουσίαν, ουκέτι δυνάμενοι Χάριν Πνεύματος Αγίου παρέχειν, ης αυτοί εκπεπτώκασιν». Σε άλλο σημείο τονίζει ο ιερός πατήρ: «Εκείνο γαρ έκριναν οι παλαιοί δέχεσθαι βάπτισμα το μηδέν της πίστεως παρεκβαίνον» Η Σύνοδος της Καρχηδόνος, (255 μ. Χ.), όρισε: «Όπερ δια παντός ισχυρώς και ασφαλώς κρατούμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι έξω της καθολικής Εκκλησίας, ενός όντος βαπτίσματος, και εν μόνη τη καθολική εκκλησία υπάρχοντος». Τέλος ο μεγάλος θεολόγος της αρχαίας Εκκλησίας Δίδυμος ο Τυφλός τόνισε πως «Μετερχόμενοι τοίνυν εις την ορθοδοξίαν, καν τυχόν ώσιν βεβαπτισμένοι, βαπτίζονται μεν, (ου γαρ λέγομεν αναβαπτίζονται), επειδή μη έχουσι το αληθές βάπτισμα».

    Περαίνοντας, εκφράζουμε την τελεία αντίθεσή μας με την γενομένη  «Συμφωνία για το Βάπτισμα», την οποία θεωρούμε ως μέγα ατόπημα και σοβαρή παρέκκλιση από την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία. Ο κ. Λέων διαγράφει την πατερική παράδοση αιώνων, ότι οι αιρετικοί είναι εκτός της Εκκλησίας, προβάλλοντας τη δική του άκρως πλανεμένη άποψη ότι οι αιρετικοί ακολουθούν έναν «διαφορετικό δρόμο» από την Ορθόδοξη Εκκλησία και όχι κακόδοξο!  Φυσικά δεν τρέφουμε την παραμικρή αυταπάτη για διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας, (ή έστω κάποιον έλεγχο), από άλλη Τοπική Εκκλησία, διότι σχεδόν στο σύνολό της η Ορθόδοξη ηγεσία έχει αλωθεί από τα ολέθρια διδάγματα του Οικουμενισμού! Απευθυνόμαστε μόνο στο Ορθόδοξο  πλήρωμα, τον πραγματικό φύλακα της σώζουσας αλήθειας της Εκκλησίας μας, να επαγρυπνεί και να αντισταθεί στην δόλια απόπειρα νοθεύσεως της σώζουσας αλήθειας του Ευαγγελίου, που επιχειρείται μέσα στους κόλπους του Οικουμενισμού. 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Η ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ (Αναφορά σε δημοσιεύματα «ευλογίας» «γάμων» ομοφυλοφίλων

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η Οκτωβρίου 2022

Η ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

             (Αναφορά σε δημοσιεύματα «ευλογίας» «γάμων» ομοφυλοφίλων)

        

    Με πολλή ανησυχία και θλίψη παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια μια καταιγιστική επέλαση του πάθους της ομοφυλοφιλίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Διαπιστώνουμε μια αποδοχή του από πολλές κυβερνήσεις κυρίως της Δύσεως, οι οποίες επιχειρούν να την νομιμοποιήσουν και να την καθιερώσουν όχι μόνο ως νόμιμη, αλλά και ως φυσιολογική «διαφορετικότητα». Ο κιναιδισμός, που ακόμη και από τους αρχαίους έλληνες προγόνους μας εθεωρείτο ως ένα πάθος μη αποδεκτό, αναγνωρίζεται σήμερα ως «ατομικό δικαίωμα», κατοχυρωμένο από πολλές κρατικές νομοθεσίες, δυστυχώς και από την  ελληνική.  Η σεξουαλική αυτή παρά φύσιν κατάσταση, που ανατρέπει εκ θεμελίων την οντολογία της ανθρωπίνης φύσεως, γίνεται στις μέρες μας έννομο αγαθό!  

    Σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας αναλύσαμε, ποια είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας μας γύρω από το πάθος αυτό. Ο Απόστολος Παύλος είναι σαφέστατος, πως όσοι πέφτουν σε θανάσιμα αμαρτήματα, όπως αυτό της ομοφυλοφιλίας και δεν μετανοήσουν, δεν θα επιτύχουν τη σωτηρία τους. Έγραψε: «μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ.6,9-10). Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ακολουθούντες την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, στηλιτεύουν και αυτοί κατά παρόμοιο τρόπο το πάθος και υποδεικνύουν τον τρόπο της θεραπείας του. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένους εξ’ αυτών: Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ονομάζει το πάθος αυτό «κολοφώνα των κακών». Ο Μέγας Βασίλειος στον Ζ΄ Κανόνα του συγκαταριθμεί τους ομοφυλοφίλους με τους κτηνοβάτες, τους φονείς, τους φαρμακούς, τους μοιχούς και τους ειδωλολάτρες: «Αρρενοφθόροι και ζωοφθόροι και φονείς και μοιχοί και ειδωλολάτραι της αυτής καταδίκης εισίν ηξιωμένοι, ώστε όν έχεις επί των άλλων τύπον και επί τούτων φύλαξον». Παρά κάτω στον ΞΒ΄ Κανόνα του ορίζει τον τρόπον της θεραπείας του πάθους με αποχή 15 χρόνων από την θεία κοινωνία.

    Με πολλή πικρία και λύπη παρατηρούμε στους εσχάτους και αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε, ότι η επί 20 αιώνες απαρασάλευτη και αναλλοίωτη περί ομοφυλοφιλίας ηθική διδασκαλία της Εκκλησίας μας αρχίζει πλέον να αμφισβητείται και  να διασαλεύεται. Υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα προσπαθούν με απίστευτες σοφιστείες να παρουσιάσουν το πάθος ως δήθεν «έμφυτη κατάσταση». Οι θέσεις: «Eκ των πραγμάτων ο Θεός έχει δώσει σε μερικούς ανθρώπους να αισθάνονται την έλξη προς το ίδιο φύλο, δεν μπορώ να ξέρω γιατί, δεν θα κατηγορήσω εγώ τον Θεό… Να υπάρχει η δυνατότητα όχι πολλών συντρόφων, αλλά όσο το δυνατόν να έχει, [ο ομοφυλόφιλος], ένα σύντροφο, με τον οποίο να περνάει μαζί του τη ζωή του και να αισθάνεται ότι μαζί του μπορεί να έχει και μία πνευματική πορεία…. Ένα παιδί έχει δικαίωμα να έχει πατέρα, ή μητέρα και να επιλέξει στη ζωή του, αν θέλει να γίνει ομοφυλόφιλος, ή αν θέλει οτιδήποτε άλλο». (Βλ. https://katanixi. gr/koinonia/apantisi-ston-n-ionias-gavriil-poy-diastrevlose-tin-pisti-se-schesi-me-tin-omofylofilia/), έχουν ως δυνατό αντίλογο: Είναι δυνατόν ποτέ να δώσει ο Θεός ως χάρισμα, ή ως δωρεά, κάτι που ο ίδιος στην αγία Γραφή το αποστρέφεται ως ειδεχθές αμάρτημα; Ένα αμάρτημα μάλιστα, εξ’ αιτίας του οποίου κατάστρεψε τις πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων;   

     Δεν θα αναφερθούμε και στο άλλο θλιβερό περιστατικό της βαπτίσεως δύο παιδιών «ομόφυλου ζευγαριού» στην Αθήνα. Η πράξη του εν λόγω κληρικού έχει δεόντως στηλιτευθεί και από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας και από άλλα πρόσωπα. 

    Το βδελυρό τούτο πάθος έχει εισχωρήσει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε πολλές προτεσταντικές κοινότητες, όπως στον Αγγλικανισμό, ο οποίος έφθασε στο σημείο να αναγνωρίσει τον Σοδομισμό ως φυσιολογική «διαφορετικότητα». Στη συνέχεια, όπως ήταν επόμενο, προχώρησε στην «ευλογία» «γάμων ομοφυλόφιλων ζευγαριών» και στη «χειροτονία» «κληρικών» ομοφυλόφιλων, οι οποίοι συζούν ή και «παντρεύονται» με άτομα του ίδιου φύλου!

    Στον χώρο του Παπισμού διαπιστώνουμε μια διγλωσσία και μια αντιφατικότητα, αν λάβουμε υπ’ όψη μας παλαιότερες σχετικές δηλώσεις του «Πάπα» σε συνδυασμό με  νεώτερες δημοσιεύσεις. Πιο συγκεκριμένα, πριν από δύο περίπου χρόνια, το 2020, με έκπληξη διαβάσαμε δηλώσεις του «Πάπα» Φραγκίσκου, που δημοσιεύθηκαν στην «Εφημερίδα των Συντακτών» τις οποίες σχολίασε ο δημοσιογράφος κ. Θεόδωρος Ανδρεάδης – Συγγελάκης σε άρθρο του με τίτλο: «Ο Πάπας, οι ομοφυλόφιλοι και το μοναδικό του θάρρος». Σύμφωνα με τον αρθρογράφο ο κ. Φραγκίσκος πήρε «σαφή θέση ότι οι σχέσεις συμβίωσης μεταξύ πολιτών του ίδιου φύλου πρέπει να αναγνωρίζονται από τον νόμο, για να παρέχεται μια ουσιαστική ασπίδα προστασίας και δικαιωμάτων….Ο κ. Φραγκίσκος θεωρεί ότι τα σύμφωνα συμβίωσης, (η όπως θέλει η κάθε χώρα να τα ονομάζει), είναι απόλυτα αναγκαία και πρέπει να γίνουν κτήμα όλων των κρατών, όχι μόνον της Ευρώπης και λίγων άλλων περιοχών του πλανήτη. Παράλληλα, δείχνει εμπράκτως ότι η Εκκλησία πρέπει να δέχεται χωρίς επιφυλάξεις τους ομοφυλόφιλους πιστούς, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που έχουν υιοθετήσει, ή αποκτήσει παιδιά με παρένθετη μητέρα»!

    Φαίνεται ότι οι παρά πάνω δηλώσεις του «Πάπα» έδωσαν το έναυσμα σε μία πλειάδα «κληρικών» να προχωρήσουν σε δημόσιες δηλώσεις υπέρ της ομοφυλοφιλίας και στην «ευλογία» «γάμων» ομοφυλοφίλων, τους οποίους ανέχθηκε σιωπηρά το Βατικανό. Πρόσφατο δημοσίευμα με τίτλο: «Αντάρτικο καθολικών ιερέων στη Γερμανία -Αψηφούν το Βατικανό, παντρεύουν ομόφυλα ζευγάρια. Δύο άνδρες σε πασαρέλα παριστάνουν το ζευγάρι σε γάμο ομοφυλοφίλων», (Πηγή: https://www.iefimerida.gr/kosmos /germania-batikano-gamos-omofylofilon-iereis), γράφει μεταξύ άλλων τα εξής: «Ιερείς σε περίπου 100 καθολικές εκκλησίες στη Γερμανία ενώνουν με τα δεσμά του γάμου ομόφυλα ζευγάρια, αρχής γενομένης από τη Δευτέρα 10 Μαΐου, αψηφώντας την απόφαση του Βατικανού που χαρακτηρίζει τον γάμο ομοφυλοφίλων ‘αμαρτία’. Το κίνημα Love Wins ξεπρόβαλε στη χώρα μετά την επίσημη ανακοίνωση της Καθολικής Εκκλησίας, που τον περασμένο Μάρτιο δήλωσε πως ο Θεός ‘δεν μπορεί να ευλογεί μια αμαρτία’. ‘Τα ζευγάρια που λαμβάνουν μέρος (στο κίνημα) θα πρέπει να λαμβάνουν την ευλογία που ο Θεός επιθυμεί να τους δώσει, χωρίς μυστικότητα’, ανέφερε το κίνημα στη Γερμανία. Ελπίδες σε ομόφυλα ζευγάρια είχαν δώσει δηλώσεις του Πάπα». Και συνεχίζει: «Ο Πάπας Φραγκίσκος είχε κάνει δηλώσεις στο παρελθόν που οδήγησαν αρκετούς καθολικούς να υποθέσουν πως η Καθολική Εκκλησία θα μπορούσε να αγκαλιάσει τα ομόφυλα ζευγάρια. Όπως είχε δηλώσει ο ποντίφικας, πίστευε πως τα ομόφυλα ζευγάρια θα πρέπει να μπορούν να παντρεύονται με πολιτικό γάμο. Τον τελευταίο χρόνο, ο Πάπας δήλωσε σε ντοκιμαντέρ πως τα ζευγάρια αυτά ‘έχουν δικαίωμα να είναι οικογένεια’. Ωστόσο, το Συμβούλιο Δόγματος του Βατικανού αποφάνθηκε τον περασμένο Μάρτιο πως η Καθολική Εκκλησία δεν έχει τη δύναμη να ευλογεί γάμους ομοφυλοφίλων. Στην Καθολική Εκκλησία και το Μυστήριο του γάμου, η ευλογία δίνεται από τον ιερέα στο όνομα της Εκκλησίας». Η αντίφαση μεταξύ των λόγων του «Πάπα» και του «Συμβούλιου Δόγματος του Βατικανού» είναι σαφής, όπως και η πλήρης ταύτιση του «Πάπα» με τις δυτικές κυβερνήσεις. Ο «Πάπας» όχι μόνο διαγράφει με μια μονοκονδυλιά τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, αλλά επί πλέον προτρέπει τις κυβερνήσεις των κρατών να κατοχυρώσουν με νόμους το φρικτό αυτό αμάρτημα. Μ’ άλλα λόγια προτρέπει να γίνεται νόμος του Κράτους ένας αντίχριστος νόμος, που στρέφεται ευθέως εναντίον του αιώνιου και ακατάλυτου νόμου του Θεού και του Ευαγγελίου.

    Παρά κάτω γράφει: «Η απάντηση του Βατικανού δεν ‘είχε την πρόθεση να γίνει ενός είδους άδικης διάκρισης, αλλά περισσότερο μια υπενθύμιση της αλήθειας του τελετουργικού της λειτουργίας’ έλεγε ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος λίγο αργότερα. Ωστόσο, το γκρουπ των καθολικών στη Γερμανία περιέγραψαν την απόφαση της Εκκλησίας ως ‘χαστούκι στο πρόσωπο πολλών ανθρώπων ανά τον κόσμο’. Το κίνημα κυκλοφόρησε μάλιστα και έναν χάρτη με τις εκκλησίες στις οποίες οι ιερείς δέχονται να ευλογήσουν την ένωση ομόφυλων ζευγαριών. Χιλιάδες ιερείς και εργαζόμενοι σε καθολικούς ναούς της χώρας υπέγραψαν επίσης μια αίτηση, καλώντας την Καθολική Εκκλησία να επεκτείνει τον γάμο σε ομόφυλα ζευγάρια, ενώ κάποιες ενορίες ανάρτησαν σημαίες του ουράνιου τόξου, σύμβολο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας», Η Καθολική Εκκλησία στη Γερμανία είθισται να τηρεί πιο φιλελεύθερη στάση απέναντι στο θέμα. Ο γάμος ομοφυλοφίλων ενώπιον του κράτους νομιμοποιήθηκε στη χώρα το 2017, ενώ το Βερολίνο χαρακτήρισε τη ‘θεραπεία ενάντια στην ομοφυλοφιλία’ για τους κάτω των 18 ετών παράνομη». Η σήψη του σύγχρονου Παπισμού φαίνεται να έχει αρχίσει από τη Γερμανία, όπου ο φραγκικό «πνεύμα» είναι ισχυρότερο! Ας μη λησμονούμε, πως σ’ αυτές τις χώρες είναι εντονότερο και το πρόβλημα της παιδοφθορίας από παπικούς «κληρικούς»! 

    Δημοσιοποιήθηκε και άλλη είδηση, η οποία ενισχύει την άποψη ότι ο Σοδομισμός είναι παρών στην παπική «εκκλησία». «Η παπική ιστοσελίδα Daily Compass αναφέρει ότι στις 11 Ιουνίου ο Πιέτρο και ο Τζάκομο αφού πήγαν πρώτα στον Δήμο να κάνουν πολιτικό γάμο, εμφανίστηκαν μετά στο ναό του San Lorenzo στην πόλη Μπούντριο της επαρχίας Μπολόνια για να πάρουν ‘ευλογία’. Είναι η πρώτη φορά που ομοφυλόφιλο ‘ζευγάρι’ ‘ευλογείται’ έτσι δημόσια στην Ιταλία. Το επίσης αξιοπρόσεκτο είναι ότι ο πρωτοκλασάτος καρδινάλιος Matteo Maria Zuppi της Μπολόνια, πρόεδρος της ‘Ιταλικής Επισκοπικής Διάσκεψης’, συμφώνησε με την συγκεκριμένη ενέργεια» (Πληροφορίες από Daily Compass και Ιστ. Τας Θύρας)!  

    Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι παπικοί «κληρικοί» άρχισαν να «ευλογούν» πλέον ανοικτά τέτοιους «γάμους» και χωρίς περιορισμούς, ή ποινικές συνέπειες, από την «εκκλησία» τους. Ο Παπισμός αφότου αποκόπηκε από τον ενιαίο κορμό της μιας και αδιαίρετης Εκκλησίας (1054), κατρακυλάει από πτώση σε πτώση, για τον απλό λόγο, ότι στερείται της Θείας Χάριτος. Η περίεργη διγλωσσία και η ανεπίτρεπτη ανοχή του, (και) στο πρόβλημα της ομοφυλοφιλίας, μαρτυρεί αυτήν ακριβώς την τραγική πλευρά του Παπισμού!

    Περαίνοντας εκφράζουμε την ανησυχία μας και για την «εισβολή» του κοσμικού «πνεύματος» και στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, με τα απαράδεκτα φαινόμενα που προαναφέραμε. Η απενεχοποίηση  της θανάσιμης αμαρτίας του Σοδομισμού, από μερίδα εκκλησιαστικών προσώπων, μόνο ως παρακμιακό σύμπτωμα μπορούμε να το εκλάβουμε και ως προάγγελο δραματικών εξελίξεων!            

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Πα

ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΩΠΟΤΗΤΑΣ (Μια άλλη θεώρηση της εξέγερσης στο Ιράν)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 10η Οκτωβρίου 2022

ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΩΠΟΤΗΤΑΣ 

(Μια άλλη θεώρηση της εξέγερσης στο Ιράν)

    Είναι γεγονός ότι ο σύγχρονος κόσμος κατάντησε σε μία πρωτοφανή πνευματική, ηθική, κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική αφασία. Μελετώντας την ιστορία, σπάνια συναντούμε τέτοια κατάπτωση, η οποία για μας έχει την εξήγησή της. Οφείλεται αποκλειστικά στην αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό. Ο σύγχρονος άνθρωπος μοιάζει με τον άφρονα άνθρωπο του αισώπειου μύθου, ο οποίος πριόνιζε το κλαδί του δένδρου, πάνω στο οποίο καθόταν ο ίδιος. Έτσι και ο σημερινός ο άνθρωπος αυτοκτονεί, νομίζοντας ότι αυτή η πολύμορφη κατρακύλα του σημαίνει πρόοδο και γίνεται για το συμφέρον του.  Αναφέρουμε για παράδειγμα τη σύγχρονη ζοφερή κατάσταση του πολέμου στην Ουκρανία, ο οποίος κινδυνεύει να εξελιχθεί σε παγκόσμιο και μάλιστα πυρηνικό πόλεμο όπου, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν θα υπάρξουν νικητές και ηττημένοι, αλλά τα αποκαΐδια μιάς παγκόσμιας καταστροφής που δεν θα έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Θα συμβεί το βιβλικό «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», (Κριταί 16, 30)! Όπως δείχνουν τα πράγματα, οδηγούμεθα σε πόλεμο μέχρις εσχάτων, μέχρις ότου δηλαδή ο πλανήτης μας μεταβληθεί σε σεληνιακό τοπίο. Αυτή είναι δυστυχώς η σχιζοφρένεια, την οποία βάζει ο διάβολος στα μυαλά των υπερφίαλων ηγητόρων της ανθρωπότητας, με σκοπό την αυτοκαταστροφή της!  

    Αλλά υπάρχει και μια άλλη σχιζοφρενής κατάσταση στην σύγχρονη πραγματικότητα, η  ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, η οποία δεν είναι καθόλου τυχαία και εξελίσσεται κατόπιν σκοτεινού σχεδίου με στόχο την κατάργηση των εθνοτήτων και ιδιαιτεροτήτων όλων των λαών.  Ιδιαιτέρως επικίνδυνη είναι  η αθρόα μετανάστευση των όπου γης μουσουλμάνων στις δυτικές κοινωνίες, με απώτερο σκοπό να χτυπηθεί ο Χριστιανισμός από τις αντίθεες και αντίχριστες δυνάμεις, που αποζητούν και πασχίζουν να εκμηδενίσουν το σωτηριώδες έργο της Εκκλησίας. 

    Τις τελευταίες ημέρες βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη δυναμικές κινητοποιήσεις του λαού στο Ιράν κατά του ισλαμικού θεοκρατικού καθεστώτος, το οποίο, με βάση το Κοράνιο και την ισλαμική παράδοση, καταπιέζει αφόρητα το λαό της χώρας αυτής και ιδιαίτερα τις γυναίκες. Όπως είναι γνωστό τα επεισόδια ξεκίνησαν από την σύλληψη, τον απάνθρωπο βασανισμό και την οικτρή θανάτωση, από την θρησκευτική αστυνομία, μιας νεαρής κοπέλας, η οποία δεν φορούσε τη μαντίλα της, όπως επιτάσσει το Κοράνιο και ο ισλαμικός νόμος της χώρας, για την ενδυμασία των γυναικών. Κατόπιν αυτού χιλιάδες αγανακτισμένοι πολίτες βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για την απάνθρωπη ισλαμική τυραννία και να απαιτήσουν τις στοιχειώδεις ελευθερίες που ορίζει το φυσικό δίκαιο. Πρωτοστάτες οι γυναίκες, στις οποίες, όπως είναι γνωστό, το Ισλάμ αρνείται στοιχειώδεις ανθρώπινες ελευθερίες, τις θεωρεί ανθρώπινα όντα δεύτερης κατηγορίας και υποχείρια των ανδρικών ορέξεων. Δυστυχώς η εξέγερση δεν γίνεται αναίμακτα, αφού μέχρι τώρα δεκάδες διαδηλωτές έχασαν ζωή τους και εκατοντάδες τραυματίστηκαν, ή σύρθηκαν σε απάνθρωπες φυλακές.   

    Τι κάνει όμως η θεωρούμενη «πολιτισμένη Δύση» βλέποντας αυτή την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών; Ενδιαφέρεται για τους δυστυχισμένους αυτούς ανθρώπους, οι οποίοι βασανίζονται στο όνομα του Αλλάχ; Τίποτε δυστυχώς, ή ελάχιστα! Το αντίθετο μάλιστα. Προωθεί το Ισλάμ στις δυτικές κοινωνίες, παρέχοντάς του απίστευτες ελευθερίες δράσης, ώστε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες να γίνεται κυριολεκτικά κράτος εν κράτει. Με άλλα λόγια, οι μεν ισλαμοκρατούμενες χώρες πασχίζουν να απαλλαγούν από το Ισλάμ, ενώ οι δυτικές πασχίζουν να ισλαμοποιήσουν τις δικές τους! 

    Μέσα από αυτή την σχιζοφρενική κατάσταση αποκαλύπτεται η μεγάλη υποκρισία των δυτικών και μαζί τα σκοτεινά τους έργα. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων διαμαρτυρίας και συμπαράστασης στους εξεγερμένους Ιρανούς, γενικά ο δυτικός κόσμος παραμένει σιωπηλός και δεν δείχνει καμιά διάθεση για συμπαράσταση. Καμία επίσης διάθεση των δυτικών κυβερνήσεων για ριζική αναθεώρηση της στάσης των απέναντι στο Ισλάμ. Απούσες είναι και οι φεμινίστριες, οι οποίες σκοτώνονται κυριολεκτικά, για να γκρεμίσουν τις χριστιανικές αξίες, ενώ σιωπούν στην περίπτωση των καταπιεσμένων γυναικών στα τυραννικά και φασιστικά, θεοκρατικά καθεστώτα, όπου κυριαρχεί το Ισλάμ.

    Διαβάσαμε στην ιστοσελίδα «dimokratia», (23.09.2022), το εξής εύστοχο σχόλιο: «Ιράν, μαντίλα και υποκρισία. Το ψέμα βασιλεύει στη Δύση και η υποκρισία κυβερνά τις ψυχές των εξουσιαστών της. Αυτό μπορεί να συμπεράνει οποιοσδήποτε εξετάσει με αντικειμενικό τρόπο τις αντιδράσεις δυτικών δημοσιογράφων, πολιτικών, δημοσιολογούντων και άλλων θεσμικών παραγόντων στις ταραχές που σημειώνονται στο Ιράν». Όσοι φορείς, «καθορίζουν αυτό που αποκαλείται “κυρίαρχη άποψη” στη Δύση πήραν θέση υπέρ των διαδηλώσεων των Ιρανών γυναικών και κατά της ισλαμικής μαντίλας. Ωστόσο, οι ίδιοι φορείς θεωρούν τη μαντίλα “επιλογή” των μουσουλμάνων γυναικών στην Ευρώπη και πληρώνουν μάλιστα καμπάνιες για να τη διαφημίσουν ως δείγμα… ελευθερίας! Κι εδώ έχουμε την απόλυτη ένδειξη παραφροσύνης». Και συνεχίζει: «Το δυτικό κατεστημένο δεν θέλει την ισλαμική μαντίλα στην Τεχεράνη αλλά την επιδιώκει στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στην Αθήνα, στην Κοπεγχάγη, στο Οσλο, στην Στοκχόλμη. Από τη μια, οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι που τους έχει δοθεί η ισχύς να ορίζουν τι είναι σωστό και τι λάθος πανηγυρίζουν για το κάψιμο της ισλαμικής μαντίλας στο Ιράν και, από την άλλη, φρίττουν στην ιδέα να απαγορευτεί στην Ε.Ε. το νικάμπ, η μπούρκα και η χιτζάμπ.  Το ερώτημα είναι απλό: Ταιριάζουν το Ισλάμ, τα ήθη, τα έθιμα, οι ενδυματολογικοί κώδικες και η περί κοινωνίας αντίληψή του με τη Δύση ή όχι; Αν θεωρούμε αδιανόητη την εφαρμογή του ισλαμικού νόμου στο Ιράν, γιατί την ανεχόμαστε στις χώρες της Ε.Ε. και την επιδιώκει η πολιτική τάξη μέσω του μαζικού εποικισμού από μουσουλμάνους;». Ναι, όντως, μόνο ως σχιζοφρενική θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτή την κατάσταση, όχι όμως και ανεξήγητη. Διότι, όπως πάμπολλες φορές τονίσαμε σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μας, τα πάντα εξελίσσονται σήμερα σύμφωνα με τα σκοτεινά σχέδια του Διεθνούς Σιωνισμού και της Νέας τάξεως πραγμάτων, που προωθούν την παγκοσμιοποίηση σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό.  

    Διαβάσαμε επίσης και ένα εξίσου διαφωτιστικό άρθρο – σχόλιο του κ. Ελευθερίου Ανδρώνη, στην ιστοσελίδα «sportime», (23.9.2022), με τον εύστοχο και ευρηματικό τίτλο: «Ανάποδος κόσμος: Το Ιράν προσπαθεί να γίνει «Ευρώπη» και η Ευρώπη επιδιώκει να γίνει “Iράν”»! Έγραψε: «Οι γυναίκες του Ιράν μάχονται για να αποτινάξουν την σκλαβιά της μαντήλας, αλλά η Ευρώπη προ πολλού έχει ανοίξει την αγκαλιά της στον σκοταδισμό. Η επανάσταση των γυναικών στο Ιράν για την οποία μιλά πλέον όλος ο δυτικός κόσμος, αποτελεί μια πραγματική γροθιά στο στομάχι της δυτικής υποκρισίας και όλων των κέντρων σκέψης που εμπορεύονται την κουλτούρα του ισλαμικού σκοταδισμού για να εξυπηρετούν την διεθνιστική προπαγάνδα τους. Να πως ένα ένδυμα, η μουσουλμανική μαντήλα, μπορεί να είναι σύμβολο “ενότητας” για τους υποκριτές και ταυτόχρονα να θεωρείται σύμβολο μίσους για τους πραγματικούς επαναστάτες που διεκδικούν αληθινή ενότητα και κοινωνική ισότητα. Αυτό που στην Ευρώπη παρουσιάζεται ως “ελευθερία”, για τις γυναίκες του Ιράν θεωρείται σκλαβιά, υποδούλωση και εξευτελισμός του γυναικείου φύλου»!

    Και συνεχίζει: «Έτσι ορίζει ο αναποδογυρισμένος κόσμος στον οποίο ζούμε. Για άλλους το έθιμο είναι κατάρα και για άλλους “εργαλείο” πολυπολιτισμικής προπαγάνδας. Σε αυτόν τον αναποδογυρισμένο κόσμο η Ευρώπη προθυμοποιείται να γίνεται Ισλάμ και μια χώρα της μέσης Ανατολής μάχεται για να αποκτήσει “ευρωπαϊκές” ελευθερίες. Ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέπ Μπορέλ ήταν μεταξύ εκείνων που καταδίκασαν τον θάνατο της νεαρής Μαχσά Αμινί που συνελήφθη από την θρησκευτική αστυνομία του Ιράν, επειδή κάποιες τούφες από τα μαλλιά της είχαν ξεπροβάλλει από τη μαντήλα, με αποτέλεσμα να υποστεί βάναυση κακοποίηση από τα αστυνομικά όργανα και να καταλήξει, ένα 24ωρο αργότερα». 

    Παρά κάτω αποκαλύπτει πως «αυτοί που μεθοδεύουν τον αφανισμό της ευρωπαϊκής ταυτότητας και ισοπεδώνουν τον πολιτισμικό χαρακτήρα κάθε ευρωπαϊκής χώρας προκειμένου να διευκολύνουν τα σχέδια μουσουλμανικού εποικισμού, δεν μπορούν σήμερα να προσποιούνται τους “ανθρωπιστές”. Είναι αυτοί οι ίδιοι που εισήγαγαν στην Ευρώπη την μπούργκα, τη Σαρία, την ισλαμική αστυνομία, τις κλειτοριδεκτομές και άλλα φρικτά απότοκα της ισλαμικής “κληρονομιάς”. Αυτοί οι ίδιοι διαμορφώνουν πλαίσια ώστε να επιτευχθεί η αντικατάσταση των ευρωπαϊκών πληθυσμών, η εισαγωγή σύγχρονων σκλαβεργατών που θα καταστήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ένα πολυπολιτισμικό “εργοστάσιο” δούλων της Νέας Τάξης». 

    Αλλά και στην Ελλάδα, η οποία «ανήκει στη Δύση», όπως διατυμπανίζουν οι ηγήτορές μας, όλως «περιέργως, οι φεμινιστικές οργανώσεις έως σήμερα δεν κάνουν τον κόπο να περάσουν ούτε για… καφέ έξω από την πρεσβεία του Ιράν, άλλα την ίδια στιγμή – πριν μερικές μέρες – φρόντισαν να δώσουν βροντερό παρόν έξω από την Μητρόπολη Αθηνών, για να φωνάξουν δυνατά πως έχουν δικαίωμα στην δολοφονία αγέννητων παιδιών. Φαίνεται πως για κάποιους, η σεξουαλική τους ασυδοσία εις βάρος ανθρώπινων ζωών, είναι πιο σημαντική αιτία διαμαρτυρίας από το να αγωνιστούν για εκατομμύρια γυναίκες που το δέρμα τους δεν επιτρέπεται να έρθει ούτε σε επαφή με το φως του ήλιου. Βέβαια έχουμε και μια μερίδα “αγωνιστών” και εμπόρων “δικαιωμάτων” που όψιμα εμφανίζονται ως υπερασπιστές του αγώνα των γυναικών του Ιράν. Πανηγυρίζουν για τα γεγονότα στην χώρα της μέσης Ανατολής για να “καπελώσουν” τους αγώνες επικοινωνιακά, άλλα για τα χιτζάμπ και τα παράνομα τζαμιά που “πλημμυρίζουν” την Ελλάδα με γοργούς ρυθμούς, όχι μόνο δεν καταθέτουν ανησυχίες, άλλα είναι και έτοιμοι να υπερασπιστούν τα “δικαιώματα”, φανατικότερα και από τον… Χαμεϊνί του Ιράν…»! Νομίζουμε ότι ακριβολογεί ο αξιόλογος σχολιογράφος. Οι δυναμικές κινητοποιήσεις των λογίς «προοδευτικών» εξαντλούνται εναντίον της χριστιανικής πίστεως και ηθικής της Εκκλησίας μας! 

    Το Γραφείο μας έχει τοποθετηθεί επανειλημμένως πάνω σ’ όλα αυτά τα τραγελαφικά, που συμβαίνουν στην ανθρωπότητα, καθώς οδεύει στην 3η μ.Χ. χιλιετηρίδα. Ο σύγχρονος κόσμος βιώνει προφανώς την εφιαλτική αποστασία των εσχάτων, όπως την περιγράφει το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Άγεται και φέρεται από τις αντίχριστες δυνάμεις του Διεθνούς Σιωνισμού, οι οποίες κρύβονται πίσω από τις κυβερνήσεις. Κύριο μέλημά τους η αποχριστιανοποίηση του κόσμου και η παγκοσμιοποίηση. Οι ηγέτες του δυτικού κόσμου, αποκομμένοι από κάθε ίχνος πίστεως στο Θεό, τρέφοντας δαιμονική αποστροφή προς τον Σωτήρα Χριστό και παραδομένοι στην κυριαρχία του Σατανά, προωθούν το Ισλάμ, όχι γιατί το συμπαθούν και πιστεύουν στα αλλοπρόσαλλα διδάγματά του, αλλά για να εξαφανίσει εκείνο τον Χριστιανισμό, με τις μεθόδους θηριωδίας που ασκεί εδώ και 13 αιώνες εναντίον του. Μισούν το Χριστό θανάσιμα και αποστρέφονται τον Eυαγγελικό Nόμο, διότι στέκεται εμπόδιο στην ηθική ασυδοσία του δυτικού ανθρώπου, σε αντίθεση με το Ισλάμ, το οποίο διδάσκει και ενθαρρύνει τον αχαλίνωτο ηδονισμό. Είναι πασιφανές πως ο δαιμονικός τους σκοταδισμός δεν τους αφήνει να καταλάβουν ότι τα πρώτα θύματα των μουσουλμάνων, όταν αυτοί γίνουν πλειοψηφία και επικρατήσουν στη Δύση, (και αυτό είναι ήδη ορατό), θα είναι αυτοί οι ίδιοι, διότι ως άθεοι, ή υποστηρίζοντες την ομοφυλοφιλία, θα θεωρηθούν «εχθροί του Αλλάχ» και θα καρατομηθούν! Το μόνο σίγουρο! Τα τελευταία τραγικά νέα από την «ανεκτική» Σουηδία, όπου οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 20% του πληθυσμού, με τις επιθέσεις κατά των «απίστων» Σουηδών, αποτελούν μια τρανταχτή ένδειξη, για το τι περιμένει τον άφρονα και αποστατημένο δυτικό κόσμο! 

    Κλείνοντας, θα θέλαμε για πολλοστή φορά να τονίσουμε ότι η μόνη σωτηρία είναι ο Ιησούς Χριστός και η μοναδική πύλη της σωτηρίας η Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία ο άνθρωπος βιώνει την αληθινή γαλήνη, την ελπίδα και την πραγματική ελευθερία. Μόνο μέσα σ’ αυτή καταξιώνεται ως ανθρώπινο πρόσωπο και ζει ως όντως ελεύθερος άνθρωπος, σύμφωνα με τον λόγον του Κυρίου μας: «Εάν ουν ο Υιός υμάς ελευθερώσει, όντως ελεύθεροι έσεσθε», (Ιω. 8,36), αλλά και τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «υμείς γαρ επ’ ελευθερίᾳ εκλήθητε, αδελφοί· μόνον μη την ελευθερίαν εις αφορμὴν τη σαρκί, αλλά διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλοις» (Γαλ.5,13-14).  Σε καμιά άλλη πίστη δεν θα συναντήσουμε αυτό το μεγαλείο και το εύρος της αληθινής αγάπης, η οποία απορρέει από την αληθινή εν Χριστώ ελευθερία. Έξω από την Εκκλησία του Χριστού υπάρχει μόνο η φρίκη, ο διάβολος, η καταστροφή και ο θάνατος! Το Ισλάμ αποτελεί αναμφίβολα και αποδεδειγμένα μία από τις σατανικότερες εκφάνσεις του πτωτικού κόσμου. Την δαιμονική του υφή και προέλευση την αποδεικνύει και η υιοθέτησή του από τον αποστατημένο σύγχρονο κόσμο. 

    Θέλουμε επίσης να απευθυνθούμε και προς τους εκ των «Ορθοδόξων», θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι αλληθωρίζουν επικίνδυνα προς τις θρησκείες του κόσμου και το Ισλάμ, προβάλλοντας τες ως δήθεν αξίες και «διαφορετικούς δρόμους σωτηρίας και αναγωγής στο Θεό». Να δουν τη σκληρή πραγματικότητα, η οποία τους διαψεύδει οικτρά. Η εξέγερση στο Ιράν μαρτυρεί σαφέστατα το σύγχρονο αυτοκαταστροφικό ανθρώπινο δράμα, το οποίο απορρέει από την απουσία της Χάριτος του Θεού και την κυριαρχία του Σατανά! 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Κατηχητικό - Νεότητα

Στον προαύλειο χώρο της εκκλησίας μας ,λόγω του ηλιόλουστου πρωϊνού, έγινε το πρώτο μάθημα του κατηχητικού της κατωτέρας, ώστε να είναι μια ευχάριστη αρχή για τα μικρά  παιδιά που  έπαιξαν  ,ζωγράφισαν με την κα Μπαλή  κ άκουσαν το λόγο του ιεομόναχου πατέρα Βονιφάτιου ! Καλή αρχή!