ΟΙ ΠΑΠΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο «ΚΟΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ» ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 24η Οκτωβρίου 2022

ΟΙ ΠΑΠΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο «ΚΟΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ» ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ;

(Σχόλιο σε πρόσφατο διαχριστιανικό συμπόσιο)

Το καρκίνωμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, προχωρεί δυστυχώς καλπάζοντας και διαβρώνει επικίνδυνα ολόκληρο το Εκκλησιαστικό Σώμα, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια ελπίδα αναχαιτίσεώς του. Ιδιαίτερα μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης, στην οποία, ως γνωστόν, αντί καταδίκης εθριάμβευσε η παναίρεση, η μεγάλη πλειοψηφία της Ιεραρχίας, του λοιπού Κλήρου, του Μοναχισμού και του θεολογικού κόσμου της χώρας αγωνίζεται ακάθεκτη, με ζήλο «ου κατ’ επίγνωσιν» βέβαια, στην προώθηση των στόχων της, στην επανένωση σε πρώτη φάση, του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου με την Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς όμως την μετάνοια των ετεροδόξων και παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές. Και σε δεύτερη φάση στο συγκερασμό του Χριστιανισμού με όλες τις άλλες θρησκείες. Φυσικά δεν πρόκειται για επιδίωξη πραγματικής ενώσεως εν τη αληθεία, σύμφωνα με την πατερική μας Παράδοση, αλλά περί συγκολλήσεως ετεροκλήτων στοιχείων, η οποία θα προέλθει ύστερα από συμβιβασμούς και «επανερμηνείες» των πλανών των ετεροδόξων, αλλά και με καινοφανείς ερμηνείες βιβλικών χωρίων, που οδηγούν σε αστήρικτα συμπεράσματα, μη μαρτυρούμενα από τους αγίους Πατέρες μας.

Έχουμε αποδείξει επανειλημμένως ότι οι ατέρμονες Θεολογικοί Διάλογοι όχι  μόνο έχουν παρεκκλίνει από την αποστολή τους, αλλά έχουν καταντήσει ολέθριο όργανο των θιασωτών του Οικουμενισμού, για να πλήξουν την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ότι μόνο σ’ αυτή βρίσκεται η αλήθεια και η σωτηρία και πουθενά αλλού. Από την όλη μέχρι σήμερα πορεία των Διαλόγων αυτών και από τα κείμενα που παρήγαγαν, αποδείχθηκε ξεκάθαρα ότι αυτοί δεν αποσκοπούσαν στην επισήμανση των αιρετικών διδασκαλιών του Παπισμού και στην προσπάθεια από Ορθοδόξου πλευράς επανόδου στην Ορθοδοξία. Οι Διάλογοι θεωρήθηκαν αναγκαίοι για την συνειδητοποίηση των κοινών σημείων της πίστεως και για την ανοικοδόμηση μιας ενότητος «εν τη ποικιλία των ηθών και εθίμων» μεταξύ Ορθοδοξίας και Ετεροδοξίας. Τα δόγματα αλλάζουν όνομα και ονομάζονται «ήθη και έθιμα», ή «ποικιλία θεολογικών και εκκλησιολογικών παραδόσεων». Οι δογματικές διαφορές απλούστατα παρακάμφθηκαν με την αμοιβαία αναγνώρισή τους από τους Ορθοδόξους και Παπικούς στην Ζ΄ Γενική Συνέλευση της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου, που συνήλθε τον Ιούλιο του 1993 στο Balamand του Λιβάνου. 

Για την επίτευξη του σκοπού της ενώσεως εν τη «ποικιλία των θεολογικών και εκκλησιολογικών παραδόσεων», επιστρατεύθηκε ακόμη μια πλημμυρίδα Διαχριστιανικών Συναντήσεων, Συνεδρίων, Ημερίδων και Συμποσίων, στα οποία κυριαρχεί μια κίβδηλη αγάπη, αποκομμένη από την αλήθεια της πίστεως,  ώστε να αμβλυνθεί και αποδυναμωθεί κάθε διάθεση μαρτυρίας και ομολογίας. Παράλληλα καλλιεργείται ένα πνεύμα «αμοιβαίας αναγνωρίσεως» για την δημιουργία ψευδαισθήσεων ενότητος και ταυτότητος πίστεως, παρά την προτροπή του αποστόλου Παύλου: «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;» (Β΄ Κορ.6,14-16)! 

Ένα τέτοιο Συμπόσιο με σαφή οικουμενιστικό προσανατολισμό υπήρξε και το   «16ο Διαχριστιανικό Συμπόσιο», που διεξήχθη στην Ιερά Μητρόπολη Περιστερίου από τις 26 έως τις 28 Αυγούστου ε. ε. Για τις εργασίες του Συμποσίου και τα αποτελέσματά του διαβάσαμε ένα αποκαλυπτικό άρθρο του παπικού «αρχιεπισκόπου πρώην Κερκύρας» κ. Ιωάννη Σπιτέρη, με θέμα: «Ένα Συμπόσιο ορόσημο για τον Οικουμενισμό στην Ελλάδα». Έγραψε: «Από τις 26 έως τις 28 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε το 16ο Διαχριστιανικό Συμπόσιο, φιλοξενούμενο από τον αγαπητό, νέο Μητροπολίτη Περιστερίου κύριο Γρηγόριο στη Μητρόπολή του. Η φιλοξενία του ήταν πέρα από κάθε προσμονή θετική, πλούσια, γενναιόδωρη και αδελφική και του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Το συμπόσιο αυτό πραγματοποιείται ήδη από 30 χρόνια και έχει οικουμενικό και ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Φορείς αυτού του Συμποσίου είναι η Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και αυτή του Ινστιτούτου Πνευματικότητας του Πανεπιστημίου “Antonianum” της Ρώμης. Πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια, εναλλάξ, μία φορά στην Ιταλία και μία φορά στη Ελλάδα και στη χώρα μας φιλοξενείται από κάποιον ορθόδοξο μητροπολίτη. Το συμπόσιο αυτό, μαζί με την Βιβλική Εταιρία, αποτελούν τις δύο κύριες οικουμενικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα. Είναι τόσο σπουδαία η οικουμενική αυτή προσπάθεια ώστε, όταν ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, επισκέφτηκε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο, στην προσφώνηση του σε αυτόν είπε: “Θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω (…) τη σημασία των διαχριστιανικών συμποσίων, που προωθεί η Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Ποντιφικό Πανεπιστήμιο Antonianum της Ρώμης….Τα Συμπόσια αυτά εξελίσσονται, συνήθως, ως εξής: Το θέμα που κάθε φορά επιλέγεται αναφέρεται στον τομέα της πνευματικότητας και όχι της δογματικής, (προσευχή, μοναχισμός, χριστιανική μαρτυρία…). Το ίδιο κατά μέρος θέμα αναλύεται διαδοχικά  από έναν ορθόδοξο και από έναν καθολικό θεολόγο. Κάθε φορά η εμπειρία και τα συμπεράσματα, μας είναι ευχάριστα, καταπληκτικά. Αντιλαμβανόμαστε πως μεταξύ των δύο παραδόσεων δεν υφίστανται αντιφατικές διαφορές, αλλά συμπληρωματικές. Πρόκειται για έναν κοινό πλούτο, που προέρχεται από την κοινή μας κληρονομία: την Αγία Γραφή και τους κοινούς Πατέρες και Αγίους της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας». 

Είναι σε όλους γνωστή η οικουμενιστική γραμμή και πορεία, που ακολουθεί η Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, όχι μόνο διότι εδώ και 30 χρόνια περίπου εμφανίζεται να συνδιοργανώνει από κοινού με το Ποντιφικό Πανεπιστήμιο Antonianum της Ρώμης τα εν λόγω Συμπόσια, αλλά και διότι υπήρξε η πρώτη Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή, η οποία δέχθηκε να ιδρυθεί μέσα στους κόλπους της κατεύθυνση Ισλαμικών Σπουδών. Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός, ότι τα θέματα που επιλέγονται στα Συμπόσια αυτά, αναφέρονται στον τομέα της πνευματικότητας και όχι της δογματικής. Ο σκοπός της επιλογής αυτής είναι προφανής: Να «αποδειχθεί» προς πάσα κατεύθυνση, ότι έχουμε κοινή πνευματικότητα, η οποία μάλιστα είναι η φυσική συνέπεια της κοινής πίστεώς μας. Το ότι με τους Παπικούς έχουμε κοινή πίστη, αυτό θεωρείται από τους συμποσιαστές δεδομένο. Η κοινή μας πίστη επιβεβαιώθηκε από τις αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης, η οποία επιδοκίμασε και επήνεσε, (και επομένως αποδέχθηκε), όλα τα υπογραφέντα κείμενα των Διαχριστιανικών Διαλόγων, άρα και αυτό της Ζ΄  Γενικής Συνέλευσης του Balamand, για το οποίο έγινε λόγος παρά πάνω. Και οι άγιες Συνόδοι, πανορθοδόξου χαρακτήρα, (880, 1341, 1347, 1351, 1440, 1441, 1443, 1450, 1484, 1722, 1727, 1838, 1848, 1895,  κλπ), που καταδίκασαν τον Παπισμό ως αίρεση; Αυτές δεν ισχύουν πλέον; Φυσικά και δεν ισχύουν. Τις έχει διαγράψει με μια μονοκονδυλιά η «Σύνοδος» της Κρήτης. Μα, είναι δυνατόν τόσες πολλές Σύνοδοι, που αποτελούν ουσιαστικό μέρος της Συνοδικής μας Παραδόσεως, να διαγραφούν; Όλα είναι δυνατά στους σημερινούς εκκλησιαστικούς ηγέτες και πρωτοπόρους του Οικουμενισμού. Φαίνεται ότι οι συγκροτήσαντες τις εν λόγω άγιες και θεοφώτιστες Συνόδους, μάλλον θα έπεσαν «θύματα του αρχαικάκου όφεως» !!! Τέτοιο «θύμα» φαίνεται ότι ήταν και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, όταν έγραφε ότι «Ου μόνον εισίν οι Λατίνοι σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί. Και τούτο παρεσιώπησεν η Εκκλησία ημών, διά το, το γένος είναι εκείνων πολύ ισχυρότερον ημών. Ημείς δε ού  δι’ άλλο τι εσχίσθημεν αυτών, ει μη ότι εισίν αιρετικοί. Διό ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς, ει μη εκβάλωσι την προσθήκην από του συμβόλου και ομολογήσωσιν το σύμβολον καθώς και ημείς».

Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός, ότι για τον αμετανόητο αιρετικό «αρχιεπίσκοπο» τα συμπεράσματα του Συμποσίου υπήρξαν «ευχάριστα, καταπληκτικά» και ότι «μεταξύ των δύο παραδόσεων δεν υφίστανται αντιφατικές διαφορές, αλλά συμπληρωματικές»! Ρωτάμε τους «Ορθοδόξους» συμποσιαστές, Επισκόπους και μη, οι οποίοι μάλλον «χάιδεψαν» για μια ακόμα φορά «τα αυτιά» των αιρετικών, αποδεχόμενοι σιωπηρά τις κακοδοξίες τους: Υπάρχει πνευματικότητα μέσα στην αίρεση; Ο αυτουργός και δημιουργός της πνευματικότητος δεν είναι άραγε η Χάρις του άγιου Πνεύματος, η οποία οδηγεί το κάθε πιστό μέλος της Εκκλησίας στον αγιασμό και την θέωση; Είναι δυνατόν κτιστή Χάρις, όπως πιστεύουν οι Παπικοί, να αγιάσει και να θεώσει τον άνθρωπο; Δεν μας διδάσκουν όλοι οι άγιοι Πατέρες, ότι τα νόθα δόγματα παράγουν νόθο και κίβδηλη πνευματικότητα; Δεν μας διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ότι: «Ώσπερ δόγματα πονηρά βίον ακάθαρτον εισάγειν είωθεν, ούτω και διεφθαρμένος βίος πονηρίαν δογμάτων πολλάκις έτεκεν». 

Δεν μας εκπλήσσει ακόμη ο ισχυρισμός του «αρχιεπισκόπου», ότι η Ορθοδοξία και ο Παπισμός κατέχουν «έναν κοινό πλούτο, που προέρχεται από την κοινή μας κληρονομία: την Αγία Γραφή και τους κοινούς Πατέρες και Αγίους της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας»! Ρωτάμε και πάλι τους «Ορθοδόξους» συμποσιαστές: Τι κοινό υπάρχει μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεως; Μεταξύ φωτός και σκότους; Μεταξύ αληθείας και ψεύδους; Δεν ακούτε, τι μας λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ο οποίος χαρακτηρίζει την αίρεση δεύτερο είδος αθεΐας και άρα τους αιρετικούς ως αθέους; Με τους αθέους Παπικούς είναι δυνατόν να έχουμε ως «κοινό μας πλούτο» την αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες; Γιατί παραβλέπετε ακόμη το γεγονός, ότι ο Παπισμός κουρέλιασε κυριολεκτικά της Παράδοση της πρώτης χιλιετίας, με την καταφρόνηση των Αγίων Συνόδων και με την εισδοχή νεοφανών «δογμάτων», καταφανώς αντίθετων με τα δόγματα της Εκκλησίας;

Περαίνοντας θα θέλαμε να εκφράσουμε και πάλι την λύπη μας για τις κατ’ έτος διοργανώσεις των εν λόγω Διαχριστιανικών Συμποσίων, που σκοπό έχουν να δημιουργήσουν στον πιστό λαό του Θεού την ψευδαίσθηση κοινής πίστεως και κοινής πνευματικότητος με τους Παπικούς. Λυπούμεθα διότι οι εκ των «Ορθοδόξων» οικουμενιστές τίποτε από όσα κατά καιρούς γράψαμε περί του Παπισμού θέλησαν να λάβουν υπόψη τους και η φωνή μας ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», φωνή εις ώτα μη ακουόντων. Την ίδια στιγμή, που «ευφραίνονται», να ακούουν την επιδοκιμασία των κακοδόξων!!! Η λύπη μας και η ανησυχία μας επιτείνεται, βλέποντας να γίνονται συνεργοί σ’ αυτές τις διοργανώσεις και Επίσκοποι, καταφρονώντας την φρικώδη υπόσχεση, που έδωσαν κατά την χειροτονία τους, να διαφυλάττουν ακέραια και απαραχάρακτη την πίστη της Εκκλησίας μας, αποδεχόμενοι, έστω και σιωπηρώς, ότι οι κατεγνωσμένες από την αλάθητη εκκλησιαστική συνείδηση πλάνες των Παπικών αποτελούν «κοινό πλούτο» με την απαραχάρακτη Ορθόδοξη πίστη. Με τη στάση τους αυτή μας αφήνουν να εννοήσουμε, ότι η προετοιμαζόμενη, πιθανότατα το 2025, ουνιτικού τύπου «ένωση των εκκλησιών», πολύ σύντομα θα είναι πραγματικότητα, πράγμα το οποίο θα αποτελέσει το μέγιστο πλήγμα κατά της Εκκλησίας στην δισχιλιόχρονη πορεία της!  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΑΤΟΠΗΜΑ(Αναφορά σε πρόσφατη «βαπτισματική συμφωνία» στην Φινλανδία)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 17η Οκτωβρίου 2022

 

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΑΤΟΠΗΜΑ

(Αναφορά σε πρόσφατη «βαπτισματική συμφωνία» στην Φινλανδία)

    Όπως κατά κόρον έχουμε επισημάνει, το πολυκέφαλο θηρίο του Οικουμενισμού συνιστά σήμερα την μεγαλύτερη απειλή στο σώμα της Εκκλησίας. Οι οικουμενιστικές κακοδοξίες έχουν πλέον διαβρώσει σχεδόν όλα τα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, τις Θεολογικές Σχολές, τα περισσότερα μοναστήρια, την πλειονότητα των κληρικών και λαϊκών, ακόμη και αυτό το Άγιον Όρος, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Μια από τις πιο επικίνδυνες αιρετικές θεωρίες αυτής της παναιρέσεως είναι και αυτή της «Βαπτισματικής Θεολογίας», ή «Βαπτισματικής Ενότητος», η οποία δυστυχώς έγινε ευρέως αποδεκτή από υψηλά ιστάμενους εκκλησιαστικούς ταγούς και θεολόγους. Είναι δε κατ’ εξοχήν επικίνδυνη, διότι αλλοιώνει σε βάθος την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, σχετικοποιεί την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση, αποτέλεσε δε τον ακρογωνιαίο λίθο, πάνω στον οποίο στηρίχθηκε η προετοιμαζόμενη «ένωση των Εκκλησιών». 

    Με απλά λόγια, σύμφωνα με την θεωρία αυτή, εμείς οι  Ορθόδοξοι έχουμε κοινό βάπτισμα με τους αιρετικούς, επειδή είμαστε όλοι βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος και αποτελούμε όλοι μία Εκκλησία. Ο αρχ. π. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Πατρών και Δρ Θεολογίας, παρατηρεί σχετικά ότι «κατά τον προηγούμενο αιώνα παρουσιάστηκε μία εκκλησιολογική θεωρία, αποκαλούμενη ‘βαπτισματική θεολογία’, η οποία επεκτάθηκε και διδάσκεται εντόνως μέχρι τις ημέρες μας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, άλλοι Πατριάρχες, Επίσκοποι και θεολόγοι ορθόδοξοι πρεσβεύουν και διακηρύσσουν την θεωρία περί της ενότητος και εγκυρότητος του βαπτίσματος όλων των ‘χριστιανικών ομολογιών’. Παραδέχονται, δηλαδή και αποδέχονται το βάπτισμα των Παπικών, των Προτεσταντών και άλλων αιρετικών ομάδων ως έγκυρο, ταυτίζοντάς το με το Βάπτισμα των Ορθοδόξων….». Και διερωτάται: «Γίνεται, όμως, αυτό αποδεκτό από την Αγιογραφική και Πατερική διδασκαλία; Απαντούμε στεντορεία τη φωνή: Όχι!».             

    Σαφή έκφραση και εφαρμογή πάνω στην πράξη της παρά πάνω οικουμενιστικής θεωρίας αποτελεί και η πρόσφατη «Συμφωνία για το Βάπτισμα», που πραγματοποιήθηκε μεταξύ του επικεφαλής της «Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας της Φινλανδίας» κ. Τάπιου και του Ορθόδοξου Αρχιεπισκόπου Φινλανδίας κ. Λέοντος. Σύμφωνα με το σχετικό δημοσίευμα: «Ένα άλλο καταθλιπτικό νέο που διαβάσαμε σήμερα είναι ότι ο αρχιεπίσκοπος Ελσίνκι και πάσης Φινλανδίας Λέων και ο ηγέτης της Ευαγγελικής Λουθηρανικής αίρεσης της Φινλανδίας Τάπιο, υπέγραψαν κοινή συμφωνία για το Βάπτισμα….Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Φινλανδίας αναφέρει ότι η αναγγελία υπογράφηκε από τους δύο άνδρες στον καθεδρικό ναό της Λουθηρανικής ‘εκκλησίας’ στο Τούρκου, αφού είχε συμφωνηθεί πριν στους ‘θεολογικούς διαλόγους’ της 20ης και 21ης Σεπτεμβρίου. Στις δηλώσεις που έκανε κατά την υπογραφή του κειμένου ο αρχιεπίσκοπος Λέων τόνισε ότι ελπίζει πως το έγγραφο θα βοηθήσει τις ‘εκκλησίες να μεταδώσουν την σημασία της έννοιας του Βαπτίσματος με έναν πιο προσιτό τρόπο, μέσα σε ένα περιβάλλον όπου οι βαπτίσεις των παιδιών μειώνονται’. ‘Η κοινή διακήρυξη’ αναφέρει ότι το βάπτισμα καθιερώθηκε ως Μυστήριο από τον Κύριο. Αναφέρει την συμφωνία σε κάποια γενικά σημεία και αμέσως μετά οι υπογράφοντες δηλώνουν την διαφοροποίησή τους, η οποία όμως δεν έχει και μεγάλη σημασία! Αν και ‘έχουμε διαφορετικές ιδέες για το Βάπτισμα’, συνεχίζει η διακήρυξη, οι προσήλυτοι από τον Λουθηρανισμό στην Ορθοδοξία, ή το αντίστροφο δεν θα βαπτίζονται, διότι ‘και οι δύο οι εκκλησίες αναγνωρίζουν την επάρκεια της τελετής του Βαπτίσματός της άλλης….Οι εκκλησίες μας έχουν κοινές ρίζες στον αδιαίρετο Χριστιανισμό της πρώτης χιλιετίας. Μετά η εξέλιξη του δόγματος ακολούθησε διαφορετικούς δρόμους, και επομένως έχουμε διαφορετικές ιδέες για το Βάπτισμα και πώς να το τελέσουμε. …». 

    Την πρώτη προσπάθεια «θεολογικής» θεμελίωσης της κακόδοξης αυτής θεωρίας θα πρέπει να αναζητήσουμε στην Β΄ Βατικανή Σύνοδο, (1962-1965) και μάλιστα σε ένα από τα διατάγματα, που θεσπίσθηκαν σ’ αυτήν, στο λεγόμενο «Περί Οικουμενισμού Διάταγμα», (Unitatis Redintegratio). Γύρω από το εν λόγω Διάταγμα ασχολήθηκε σε μια άριστη μελέτη του ο πρωτ. π. Πέτρος Χιρς, διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., με τίτλο «Η εκκλησιολογική αναθεώρηση της Β΄ Βατικανής Συνόδου». Σύμφωνα με την μελέτη: «η εικόνα της Εκκλησίας που αναδύεται από τα κείμενα του Unitatis Redintegratio, (UR) και του Lumen Gentium, είναι μία ιδιάζουσα Εκκλησία δύο βαθμίδων με δύο είδη βαπτίσματος, ή δύο αποτελέσματα εκ του ενός βαπτίσματος. Σύμφωνα με το UR οι κατέχοντες μόνο το βάπτισμα, χωρίς την πραγματικότητα της Ευχαριστίας, (ήτοι οι περισσότεροι Προτεστάντες), ‘ενσωματώνονται αληθινά’ στο Σώμα του Χριστού με το βάπτισμα, χωρίς όμως να μετέχουν στο Αίμα του Χριστού, στην Ευχαριστία. Όσοι θεωρούνται πως κατέχουν μια ‘έγκυρη’ Ευχαριστία, επειδή έχουν Αποστολική Διαδοχή, (ήτοι οι Ορθόδοξοι), αυτοί παρ’ ότι συμμετέχουν αληθινά στο Σώμα και Αίμα του Χριστού, εν τούτοις παραμένουν ‘τραυματισμένοι’, στερούμενοι όχι το πλήρωμα του Χριστού, αλλά το πλήρωμα της κοινωνίας με τον εκπρόσωπο Αυτού, τον Ανώτατο Ποντίφικα». Στην παρά πάνω εικόνα περί Εκκλησίας που μας δίδει το UR, βασικό και θεμελιώδες κριτήριο εκκλησιαστικότητος είναι το βάπτισμα, το οποίο «ενσωματώνει στην Εκκλησία του Χριστού τους ‘χωρισμένους χριστιανούς’ πρώτον ως μέλη της ιδιαίτερης Εκκλησίας τους και δεύτερον ως χριστιανούς, που βρίσκονται σε ατελή κοινωνία με την Ρώμη». Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, ότι το UR δεν ενδιαφέρεται μόνο να δώσει μια νέα θεώρηση στην περί βαπτίσματος διδασκαλία του Παπισμού, αλλά προχωρεί ένα βήμα πιο πέρα και αξιολογεί τόσο το προτεσταντικό, όσο και το ορθόδοξο βάπτισμα, τα οποία, (και τα δύο), «ενσωματώνουν αληθινά» στο σώμα του Χριστού και άρα είναι έγκυρα και αποτελεσματικά.     

    Η κακόδοξη αυτή θεωρία βρήκε έδαφος δυστυχώς και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία με κύριους εκφραστές της πολλούς Επισκόπους και θεολόγους. Στο «Κοινό Ανακοινωθέν» του «Πάπα» Ιωάννη Παύλου του Β΄ και του οικ. Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, στις 29 Ιουνίου 1995, γίνεται λόγος για την «βαπτισματική ενότητα»: «Μία κοινή μυστηριακή αντίληψη της Εκκλησίας έχει εμφανισθεί, διατηρείται και μεταδίδεται στο χρόνο διά της αποστολικής διαδοχής…Παρακινούμε τους πιστούς μας, Καθολικούς και Ορθοδόξους, να ενισχύσουν το πνεύμα της αδελφότητας, το οποίο προέρχεται από το ένα βάπτισμα και από την συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή».

    Ο πρώην Συμπρόεδρος της Μικτής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας σε δήλωσή του επαναλαμβάνει: «Το βάπτισμα δημιουργεί ένα όριο στην Εκκλησία. Τώρα με αυτό το βαπτιστικό όριο είναι κατανοητό να υπάρξει διαίρεση, αλλά οποιαδήποτε διαίρεση μέσα σε αυτά τα όρια δεν είναι το ίδιο με την διαίρεση, που υπάρχει μεταξύ της Εκκλησίας και αυτών που βρίσκονται έξω από αυτό το βαπτιστικό όριο [...] Εντός του βαπτίσματος, ακόμη και αν υπάρχει μια διάσπαση, μια διαίρεση, ένα σχίσμα, ακόμη μπορείς να μιλάς για Εκκλησία». Ο Μητροπολίτης Πίτσβουργκ Μάξιμος, (Οικουμενικό Πατριαρχείο), δήλωσε τα εξής στο περιοδικό της Επισκοπής του: «Όταν ομολογούμε πίστη σε ένα Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών, δεν εννοούμε με αυτό το Ορθόδοξο Βάπτισμα, αλλά κάθε Χριστιανικό Βάπτισμα. Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, οι δύο ‘αδελφές εκκλησίες’, παλαιόθεν συνεχίζουν να αναγνωρίζουν το Βάπτισμα αλλήλων, όπως επίσης και τα άλλα μυστήρια, τα επιτελούμενα στις εκκλησίες αυτές. Ο αναβαπτισμός υπό των Ορθοδόξων των ετεροδόξων βαπτισμένων Χριστιανών εμπνέεται από στενοκεφαλιά, φανατισμό και μισαλλοδοξία… είναι μια αδικία κατά του Χριστιανικού Βαπτίσματος και εν τέλει μία βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, που επενεργεί σε κάθε Χριστιανικό Βάπτισμα».

    Εφαρμόζοντας στην πράξη την πεπλανημένη αυτή θεωρία το Οικουμενικό Πατριαρχείο  προχώρησε τον Οκτώβριο του 2004 στην επίσημη αναγνώριση του βαπτίσματος των Προτεσταντών της «Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας». Πέραν τούτου στην 9η Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre της Βραζιλίας το 2006 έγινε δεκτό και από τους  αντιπροσώπους των Ορθοδόξων Εκκλησιών ότι: «όλοι οι βαπτισμένοι εν Χριστώ είναι ενωμένοι στο Σώμα Του» (παράγ. 8). Και παρακάτω: «Το ότι όλοι μας από κοινού ανήκουμε στον Χριστόν διά του βαπτίσματος εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, δίνει την δυνατότητα στις Εκκλησίες και τις καλεί να συμβαδίσουν ακόμη και όταν διαφωνούν» (παράγ. 9).   

    Η εν λόγω θεωρία για πρώτη φορά αποτυπώθηκε στα κοινής αποδοχής κείμενα των Θεολογικών Διαλόγων μεταξύ Ορθοδόξων και παπικών στην  Ζ΄ Γενική Συνέλευση της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και παπικών το 1993 στο Balamand του Λιβάνου. Στο κείμενο της εν λόγω Συνέλευσης διακηρύχθηκαν μεταξύ άλλων τα εξής: «…Από τις δύο πλευρές αναγνωρίζεται ότι αυτό που ο Χριστός ενεπιστεύθη στην Εκκλησία Του -ομολογία της αποστολικής πίστεως, συμμετοχή στα ίδια μυστήρια, προ πάντων στη μοναδική Ιερωσύνη, που τελεί τη μοναδική θυσία του Χριστού, αποστολική διαδοχή των Επισκόπων- δεν δύναται να θεωρήται ως η ιδιοκτησία της μιας μόνον από τις Εκκλησίες μας. Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι κάθε είδους αναβαπτισμός αποκλείεται, (παράγρ. 13,14)».

    Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος παρατηρεί σχετικά πως «… σύγχυση επικρατεί στους οικουμενιστικούς κύκλους γύρω από τα θέματα αυτά, καθώς επίσης και ότι η αποδοχή του Βαπτίσματος των αιρετικών (Παπικών, Προτεσταντών πού αλλοίωσαν το δόγμα της Αγίας Τριάδος κλπ) ερμηνεύεται ως αποδοχή της υπάρξεως Εκκλησίας στους αιρετικούς και ακόμη χειρότερο ότι και οι ‘δύο Εκκλησίες’ Ορθόδοξη και Λατινική έχουν ενότητα παρά τις ‘μικρές’ διαφορές, ή προερχόμαστε από την ίδια Εκκλησία και πρέπει να αναζητήσουμε να επιστρέψουμε και να αποτελέσουμε την μόνη Εκκλησία. Είναι έκδηλη εδώ η θεωρία των κλάδων». 

    Σύμφωνα με την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας υπάρχει μόνο ένα έγκυρο βάπτισμα καθώς βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος: «Εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» (Εφ. 4,5), και καθώς ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως: «Ομολογώ εν βάπτισμα». Αυτό δε το ένα βάπτισμα είναι έγκυρο και κανονικό, αληθινό και λυτρωτικό, μόνο μέσα στην Μία, Αγία, Καθολική, και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή την Ορθόδοξο Εκκλησία. Είναι χαρακτηριστική η ρήση του Μ. Βασιλείου: «Πίστις δε και βάπτισμα, δύο τρόποι της σωτηρίας, συμφυείς αλλήλοις και αδιαίρετοι. Πίστις μεν γαρ τελειούται δια βαπτίσματος, βάπτισμα δε θεμελιούται δια της πίστεως, και δια των αυτών ονομάτων εκάτερα πληρούται. Ως γαρ πιστεύομεν εις Πατέρα και Υιόν και άγιον Πνεύμα, ούτω και βαπτιζόμεθα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος. Και προάγει μεν η ομολογία προς την σωτηρίαν εισάγουσα, επακολουθεί δε το βάπτισμα επισφραγίζον ημών την συγκατάθεσιν». Κάθε άλλο βάπτισμα που τελείται από αιρετικούς, ή σχισματικούς, (στην προκειμένη περίπτωση από Ρωμαιοκαθολικούς, ή Προτεστάντες) είναι ψευδώνυμο και ανενέργητο. Την αλήθεια αυτή διακηρύσσουν κατά τρόπο αυθεντικό, ξεκάθαρο και οριστικό οι Αποστολικοί Κανόνες 46, 47, 50 και 68. Μάλιστα ο 50ος Κανόνας ορίζει σαν απαραίτητο στοιχείο του γνησίου βαπτίσματος, την τριπλή κατάδυση μέσα στο νερό. Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης σχολιάζοντας τον 46ον Αποστολικό Κανόνα λέγει τα εξής πολύ σημαντικά: «Λοιπόν ακολουθούντες εις τα ειρημένα, επειδή ο τύπος του αποστολικού κανόνος το απαιτεί, λέγομεν, ότι το των Λατίνων, (και κατ’ επέκτασιν και των Προτεσταντών), βάπτισμα είναι ψευδώνυμον βάπτισμα και διά τούτο, ούτε κατά τον λόγον της ακριβείας είναι δεκτόν, ούτε κατά τον λόγον της οικονομίας» . 

    Μέσα στο ίδιο πνεύμα και σε πλήρη αρμονία με τα παρά πάνω ορίζει και ο πρώτος Κανών του Μ. Βασιλείου: «Οι δε της Εκκλησίας αποστάντες ουκέτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτοίς. Επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν…οι δε απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν ούτε του χειροτονείν είχον την εξουσίαν, ουκέτι δυνάμενοι Χάριν Πνεύματος Αγίου παρέχειν, ης αυτοί εκπεπτώκασιν». Σε άλλο σημείο τονίζει ο ιερός πατήρ: «Εκείνο γαρ έκριναν οι παλαιοί δέχεσθαι βάπτισμα το μηδέν της πίστεως παρεκβαίνον» Η Σύνοδος της Καρχηδόνος, (255 μ. Χ.), όρισε: «Όπερ δια παντός ισχυρώς και ασφαλώς κρατούμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι έξω της καθολικής Εκκλησίας, ενός όντος βαπτίσματος, και εν μόνη τη καθολική εκκλησία υπάρχοντος». Τέλος ο μεγάλος θεολόγος της αρχαίας Εκκλησίας Δίδυμος ο Τυφλός τόνισε πως «Μετερχόμενοι τοίνυν εις την ορθοδοξίαν, καν τυχόν ώσιν βεβαπτισμένοι, βαπτίζονται μεν, (ου γαρ λέγομεν αναβαπτίζονται), επειδή μη έχουσι το αληθές βάπτισμα».

    Περαίνοντας, εκφράζουμε την τελεία αντίθεσή μας με την γενομένη  «Συμφωνία για το Βάπτισμα», την οποία θεωρούμε ως μέγα ατόπημα και σοβαρή παρέκκλιση από την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία. Ο κ. Λέων διαγράφει την πατερική παράδοση αιώνων, ότι οι αιρετικοί είναι εκτός της Εκκλησίας, προβάλλοντας τη δική του άκρως πλανεμένη άποψη ότι οι αιρετικοί ακολουθούν έναν «διαφορετικό δρόμο» από την Ορθόδοξη Εκκλησία και όχι κακόδοξο!  Φυσικά δεν τρέφουμε την παραμικρή αυταπάτη για διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας, (ή έστω κάποιον έλεγχο), από άλλη Τοπική Εκκλησία, διότι σχεδόν στο σύνολό της η Ορθόδοξη ηγεσία έχει αλωθεί από τα ολέθρια διδάγματα του Οικουμενισμού! Απευθυνόμαστε μόνο στο Ορθόδοξο  πλήρωμα, τον πραγματικό φύλακα της σώζουσας αλήθειας της Εκκλησίας μας, να επαγρυπνεί και να αντισταθεί στην δόλια απόπειρα νοθεύσεως της σώζουσας αλήθειας του Ευαγγελίου, που επιχειρείται μέσα στους κόλπους του Οικουμενισμού. 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Η ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ (Αναφορά σε δημοσιεύματα «ευλογίας» «γάμων» ομοφυλοφίλων

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η Οκτωβρίου 2022

Η ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

             (Αναφορά σε δημοσιεύματα «ευλογίας» «γάμων» ομοφυλοφίλων)

        

    Με πολλή ανησυχία και θλίψη παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια μια καταιγιστική επέλαση του πάθους της ομοφυλοφιλίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Διαπιστώνουμε μια αποδοχή του από πολλές κυβερνήσεις κυρίως της Δύσεως, οι οποίες επιχειρούν να την νομιμοποιήσουν και να την καθιερώσουν όχι μόνο ως νόμιμη, αλλά και ως φυσιολογική «διαφορετικότητα». Ο κιναιδισμός, που ακόμη και από τους αρχαίους έλληνες προγόνους μας εθεωρείτο ως ένα πάθος μη αποδεκτό, αναγνωρίζεται σήμερα ως «ατομικό δικαίωμα», κατοχυρωμένο από πολλές κρατικές νομοθεσίες, δυστυχώς και από την  ελληνική.  Η σεξουαλική αυτή παρά φύσιν κατάσταση, που ανατρέπει εκ θεμελίων την οντολογία της ανθρωπίνης φύσεως, γίνεται στις μέρες μας έννομο αγαθό!  

    Σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας αναλύσαμε, ποια είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας μας γύρω από το πάθος αυτό. Ο Απόστολος Παύλος είναι σαφέστατος, πως όσοι πέφτουν σε θανάσιμα αμαρτήματα, όπως αυτό της ομοφυλοφιλίας και δεν μετανοήσουν, δεν θα επιτύχουν τη σωτηρία τους. Έγραψε: «μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ.6,9-10). Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ακολουθούντες την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, στηλιτεύουν και αυτοί κατά παρόμοιο τρόπο το πάθος και υποδεικνύουν τον τρόπο της θεραπείας του. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένους εξ’ αυτών: Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ονομάζει το πάθος αυτό «κολοφώνα των κακών». Ο Μέγας Βασίλειος στον Ζ΄ Κανόνα του συγκαταριθμεί τους ομοφυλοφίλους με τους κτηνοβάτες, τους φονείς, τους φαρμακούς, τους μοιχούς και τους ειδωλολάτρες: «Αρρενοφθόροι και ζωοφθόροι και φονείς και μοιχοί και ειδωλολάτραι της αυτής καταδίκης εισίν ηξιωμένοι, ώστε όν έχεις επί των άλλων τύπον και επί τούτων φύλαξον». Παρά κάτω στον ΞΒ΄ Κανόνα του ορίζει τον τρόπον της θεραπείας του πάθους με αποχή 15 χρόνων από την θεία κοινωνία.

    Με πολλή πικρία και λύπη παρατηρούμε στους εσχάτους και αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε, ότι η επί 20 αιώνες απαρασάλευτη και αναλλοίωτη περί ομοφυλοφιλίας ηθική διδασκαλία της Εκκλησίας μας αρχίζει πλέον να αμφισβητείται και  να διασαλεύεται. Υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα προσπαθούν με απίστευτες σοφιστείες να παρουσιάσουν το πάθος ως δήθεν «έμφυτη κατάσταση». Οι θέσεις: «Eκ των πραγμάτων ο Θεός έχει δώσει σε μερικούς ανθρώπους να αισθάνονται την έλξη προς το ίδιο φύλο, δεν μπορώ να ξέρω γιατί, δεν θα κατηγορήσω εγώ τον Θεό… Να υπάρχει η δυνατότητα όχι πολλών συντρόφων, αλλά όσο το δυνατόν να έχει, [ο ομοφυλόφιλος], ένα σύντροφο, με τον οποίο να περνάει μαζί του τη ζωή του και να αισθάνεται ότι μαζί του μπορεί να έχει και μία πνευματική πορεία…. Ένα παιδί έχει δικαίωμα να έχει πατέρα, ή μητέρα και να επιλέξει στη ζωή του, αν θέλει να γίνει ομοφυλόφιλος, ή αν θέλει οτιδήποτε άλλο». (Βλ. https://katanixi. gr/koinonia/apantisi-ston-n-ionias-gavriil-poy-diastrevlose-tin-pisti-se-schesi-me-tin-omofylofilia/), έχουν ως δυνατό αντίλογο: Είναι δυνατόν ποτέ να δώσει ο Θεός ως χάρισμα, ή ως δωρεά, κάτι που ο ίδιος στην αγία Γραφή το αποστρέφεται ως ειδεχθές αμάρτημα; Ένα αμάρτημα μάλιστα, εξ’ αιτίας του οποίου κατάστρεψε τις πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων;   

     Δεν θα αναφερθούμε και στο άλλο θλιβερό περιστατικό της βαπτίσεως δύο παιδιών «ομόφυλου ζευγαριού» στην Αθήνα. Η πράξη του εν λόγω κληρικού έχει δεόντως στηλιτευθεί και από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας και από άλλα πρόσωπα. 

    Το βδελυρό τούτο πάθος έχει εισχωρήσει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε πολλές προτεσταντικές κοινότητες, όπως στον Αγγλικανισμό, ο οποίος έφθασε στο σημείο να αναγνωρίσει τον Σοδομισμό ως φυσιολογική «διαφορετικότητα». Στη συνέχεια, όπως ήταν επόμενο, προχώρησε στην «ευλογία» «γάμων ομοφυλόφιλων ζευγαριών» και στη «χειροτονία» «κληρικών» ομοφυλόφιλων, οι οποίοι συζούν ή και «παντρεύονται» με άτομα του ίδιου φύλου!

    Στον χώρο του Παπισμού διαπιστώνουμε μια διγλωσσία και μια αντιφατικότητα, αν λάβουμε υπ’ όψη μας παλαιότερες σχετικές δηλώσεις του «Πάπα» σε συνδυασμό με  νεώτερες δημοσιεύσεις. Πιο συγκεκριμένα, πριν από δύο περίπου χρόνια, το 2020, με έκπληξη διαβάσαμε δηλώσεις του «Πάπα» Φραγκίσκου, που δημοσιεύθηκαν στην «Εφημερίδα των Συντακτών» τις οποίες σχολίασε ο δημοσιογράφος κ. Θεόδωρος Ανδρεάδης – Συγγελάκης σε άρθρο του με τίτλο: «Ο Πάπας, οι ομοφυλόφιλοι και το μοναδικό του θάρρος». Σύμφωνα με τον αρθρογράφο ο κ. Φραγκίσκος πήρε «σαφή θέση ότι οι σχέσεις συμβίωσης μεταξύ πολιτών του ίδιου φύλου πρέπει να αναγνωρίζονται από τον νόμο, για να παρέχεται μια ουσιαστική ασπίδα προστασίας και δικαιωμάτων….Ο κ. Φραγκίσκος θεωρεί ότι τα σύμφωνα συμβίωσης, (η όπως θέλει η κάθε χώρα να τα ονομάζει), είναι απόλυτα αναγκαία και πρέπει να γίνουν κτήμα όλων των κρατών, όχι μόνον της Ευρώπης και λίγων άλλων περιοχών του πλανήτη. Παράλληλα, δείχνει εμπράκτως ότι η Εκκλησία πρέπει να δέχεται χωρίς επιφυλάξεις τους ομοφυλόφιλους πιστούς, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που έχουν υιοθετήσει, ή αποκτήσει παιδιά με παρένθετη μητέρα»!

    Φαίνεται ότι οι παρά πάνω δηλώσεις του «Πάπα» έδωσαν το έναυσμα σε μία πλειάδα «κληρικών» να προχωρήσουν σε δημόσιες δηλώσεις υπέρ της ομοφυλοφιλίας και στην «ευλογία» «γάμων» ομοφυλοφίλων, τους οποίους ανέχθηκε σιωπηρά το Βατικανό. Πρόσφατο δημοσίευμα με τίτλο: «Αντάρτικο καθολικών ιερέων στη Γερμανία -Αψηφούν το Βατικανό, παντρεύουν ομόφυλα ζευγάρια. Δύο άνδρες σε πασαρέλα παριστάνουν το ζευγάρι σε γάμο ομοφυλοφίλων», (Πηγή: https://www.iefimerida.gr/kosmos /germania-batikano-gamos-omofylofilon-iereis), γράφει μεταξύ άλλων τα εξής: «Ιερείς σε περίπου 100 καθολικές εκκλησίες στη Γερμανία ενώνουν με τα δεσμά του γάμου ομόφυλα ζευγάρια, αρχής γενομένης από τη Δευτέρα 10 Μαΐου, αψηφώντας την απόφαση του Βατικανού που χαρακτηρίζει τον γάμο ομοφυλοφίλων ‘αμαρτία’. Το κίνημα Love Wins ξεπρόβαλε στη χώρα μετά την επίσημη ανακοίνωση της Καθολικής Εκκλησίας, που τον περασμένο Μάρτιο δήλωσε πως ο Θεός ‘δεν μπορεί να ευλογεί μια αμαρτία’. ‘Τα ζευγάρια που λαμβάνουν μέρος (στο κίνημα) θα πρέπει να λαμβάνουν την ευλογία που ο Θεός επιθυμεί να τους δώσει, χωρίς μυστικότητα’, ανέφερε το κίνημα στη Γερμανία. Ελπίδες σε ομόφυλα ζευγάρια είχαν δώσει δηλώσεις του Πάπα». Και συνεχίζει: «Ο Πάπας Φραγκίσκος είχε κάνει δηλώσεις στο παρελθόν που οδήγησαν αρκετούς καθολικούς να υποθέσουν πως η Καθολική Εκκλησία θα μπορούσε να αγκαλιάσει τα ομόφυλα ζευγάρια. Όπως είχε δηλώσει ο ποντίφικας, πίστευε πως τα ομόφυλα ζευγάρια θα πρέπει να μπορούν να παντρεύονται με πολιτικό γάμο. Τον τελευταίο χρόνο, ο Πάπας δήλωσε σε ντοκιμαντέρ πως τα ζευγάρια αυτά ‘έχουν δικαίωμα να είναι οικογένεια’. Ωστόσο, το Συμβούλιο Δόγματος του Βατικανού αποφάνθηκε τον περασμένο Μάρτιο πως η Καθολική Εκκλησία δεν έχει τη δύναμη να ευλογεί γάμους ομοφυλοφίλων. Στην Καθολική Εκκλησία και το Μυστήριο του γάμου, η ευλογία δίνεται από τον ιερέα στο όνομα της Εκκλησίας». Η αντίφαση μεταξύ των λόγων του «Πάπα» και του «Συμβούλιου Δόγματος του Βατικανού» είναι σαφής, όπως και η πλήρης ταύτιση του «Πάπα» με τις δυτικές κυβερνήσεις. Ο «Πάπας» όχι μόνο διαγράφει με μια μονοκονδυλιά τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, αλλά επί πλέον προτρέπει τις κυβερνήσεις των κρατών να κατοχυρώσουν με νόμους το φρικτό αυτό αμάρτημα. Μ’ άλλα λόγια προτρέπει να γίνεται νόμος του Κράτους ένας αντίχριστος νόμος, που στρέφεται ευθέως εναντίον του αιώνιου και ακατάλυτου νόμου του Θεού και του Ευαγγελίου.

    Παρά κάτω γράφει: «Η απάντηση του Βατικανού δεν ‘είχε την πρόθεση να γίνει ενός είδους άδικης διάκρισης, αλλά περισσότερο μια υπενθύμιση της αλήθειας του τελετουργικού της λειτουργίας’ έλεγε ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος λίγο αργότερα. Ωστόσο, το γκρουπ των καθολικών στη Γερμανία περιέγραψαν την απόφαση της Εκκλησίας ως ‘χαστούκι στο πρόσωπο πολλών ανθρώπων ανά τον κόσμο’. Το κίνημα κυκλοφόρησε μάλιστα και έναν χάρτη με τις εκκλησίες στις οποίες οι ιερείς δέχονται να ευλογήσουν την ένωση ομόφυλων ζευγαριών. Χιλιάδες ιερείς και εργαζόμενοι σε καθολικούς ναούς της χώρας υπέγραψαν επίσης μια αίτηση, καλώντας την Καθολική Εκκλησία να επεκτείνει τον γάμο σε ομόφυλα ζευγάρια, ενώ κάποιες ενορίες ανάρτησαν σημαίες του ουράνιου τόξου, σύμβολο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας», Η Καθολική Εκκλησία στη Γερμανία είθισται να τηρεί πιο φιλελεύθερη στάση απέναντι στο θέμα. Ο γάμος ομοφυλοφίλων ενώπιον του κράτους νομιμοποιήθηκε στη χώρα το 2017, ενώ το Βερολίνο χαρακτήρισε τη ‘θεραπεία ενάντια στην ομοφυλοφιλία’ για τους κάτω των 18 ετών παράνομη». Η σήψη του σύγχρονου Παπισμού φαίνεται να έχει αρχίσει από τη Γερμανία, όπου ο φραγκικό «πνεύμα» είναι ισχυρότερο! Ας μη λησμονούμε, πως σ’ αυτές τις χώρες είναι εντονότερο και το πρόβλημα της παιδοφθορίας από παπικούς «κληρικούς»! 

    Δημοσιοποιήθηκε και άλλη είδηση, η οποία ενισχύει την άποψη ότι ο Σοδομισμός είναι παρών στην παπική «εκκλησία». «Η παπική ιστοσελίδα Daily Compass αναφέρει ότι στις 11 Ιουνίου ο Πιέτρο και ο Τζάκομο αφού πήγαν πρώτα στον Δήμο να κάνουν πολιτικό γάμο, εμφανίστηκαν μετά στο ναό του San Lorenzo στην πόλη Μπούντριο της επαρχίας Μπολόνια για να πάρουν ‘ευλογία’. Είναι η πρώτη φορά που ομοφυλόφιλο ‘ζευγάρι’ ‘ευλογείται’ έτσι δημόσια στην Ιταλία. Το επίσης αξιοπρόσεκτο είναι ότι ο πρωτοκλασάτος καρδινάλιος Matteo Maria Zuppi της Μπολόνια, πρόεδρος της ‘Ιταλικής Επισκοπικής Διάσκεψης’, συμφώνησε με την συγκεκριμένη ενέργεια» (Πληροφορίες από Daily Compass και Ιστ. Τας Θύρας)!  

    Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι παπικοί «κληρικοί» άρχισαν να «ευλογούν» πλέον ανοικτά τέτοιους «γάμους» και χωρίς περιορισμούς, ή ποινικές συνέπειες, από την «εκκλησία» τους. Ο Παπισμός αφότου αποκόπηκε από τον ενιαίο κορμό της μιας και αδιαίρετης Εκκλησίας (1054), κατρακυλάει από πτώση σε πτώση, για τον απλό λόγο, ότι στερείται της Θείας Χάριτος. Η περίεργη διγλωσσία και η ανεπίτρεπτη ανοχή του, (και) στο πρόβλημα της ομοφυλοφιλίας, μαρτυρεί αυτήν ακριβώς την τραγική πλευρά του Παπισμού!

    Περαίνοντας εκφράζουμε την ανησυχία μας και για την «εισβολή» του κοσμικού «πνεύματος» και στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, με τα απαράδεκτα φαινόμενα που προαναφέραμε. Η απενεχοποίηση  της θανάσιμης αμαρτίας του Σοδομισμού, από μερίδα εκκλησιαστικών προσώπων, μόνο ως παρακμιακό σύμπτωμα μπορούμε να το εκλάβουμε και ως προάγγελο δραματικών εξελίξεων!            

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Πα

ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΩΠΟΤΗΤΑΣ (Μια άλλη θεώρηση της εξέγερσης στο Ιράν)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 10η Οκτωβρίου 2022

ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΩΠΟΤΗΤΑΣ 

(Μια άλλη θεώρηση της εξέγερσης στο Ιράν)

    Είναι γεγονός ότι ο σύγχρονος κόσμος κατάντησε σε μία πρωτοφανή πνευματική, ηθική, κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική αφασία. Μελετώντας την ιστορία, σπάνια συναντούμε τέτοια κατάπτωση, η οποία για μας έχει την εξήγησή της. Οφείλεται αποκλειστικά στην αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό. Ο σύγχρονος άνθρωπος μοιάζει με τον άφρονα άνθρωπο του αισώπειου μύθου, ο οποίος πριόνιζε το κλαδί του δένδρου, πάνω στο οποίο καθόταν ο ίδιος. Έτσι και ο σημερινός ο άνθρωπος αυτοκτονεί, νομίζοντας ότι αυτή η πολύμορφη κατρακύλα του σημαίνει πρόοδο και γίνεται για το συμφέρον του.  Αναφέρουμε για παράδειγμα τη σύγχρονη ζοφερή κατάσταση του πολέμου στην Ουκρανία, ο οποίος κινδυνεύει να εξελιχθεί σε παγκόσμιο και μάλιστα πυρηνικό πόλεμο όπου, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν θα υπάρξουν νικητές και ηττημένοι, αλλά τα αποκαΐδια μιάς παγκόσμιας καταστροφής που δεν θα έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Θα συμβεί το βιβλικό «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», (Κριταί 16, 30)! Όπως δείχνουν τα πράγματα, οδηγούμεθα σε πόλεμο μέχρις εσχάτων, μέχρις ότου δηλαδή ο πλανήτης μας μεταβληθεί σε σεληνιακό τοπίο. Αυτή είναι δυστυχώς η σχιζοφρένεια, την οποία βάζει ο διάβολος στα μυαλά των υπερφίαλων ηγητόρων της ανθρωπότητας, με σκοπό την αυτοκαταστροφή της!  

    Αλλά υπάρχει και μια άλλη σχιζοφρενής κατάσταση στην σύγχρονη πραγματικότητα, η  ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, η οποία δεν είναι καθόλου τυχαία και εξελίσσεται κατόπιν σκοτεινού σχεδίου με στόχο την κατάργηση των εθνοτήτων και ιδιαιτεροτήτων όλων των λαών.  Ιδιαιτέρως επικίνδυνη είναι  η αθρόα μετανάστευση των όπου γης μουσουλμάνων στις δυτικές κοινωνίες, με απώτερο σκοπό να χτυπηθεί ο Χριστιανισμός από τις αντίθεες και αντίχριστες δυνάμεις, που αποζητούν και πασχίζουν να εκμηδενίσουν το σωτηριώδες έργο της Εκκλησίας. 

    Τις τελευταίες ημέρες βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη δυναμικές κινητοποιήσεις του λαού στο Ιράν κατά του ισλαμικού θεοκρατικού καθεστώτος, το οποίο, με βάση το Κοράνιο και την ισλαμική παράδοση, καταπιέζει αφόρητα το λαό της χώρας αυτής και ιδιαίτερα τις γυναίκες. Όπως είναι γνωστό τα επεισόδια ξεκίνησαν από την σύλληψη, τον απάνθρωπο βασανισμό και την οικτρή θανάτωση, από την θρησκευτική αστυνομία, μιας νεαρής κοπέλας, η οποία δεν φορούσε τη μαντίλα της, όπως επιτάσσει το Κοράνιο και ο ισλαμικός νόμος της χώρας, για την ενδυμασία των γυναικών. Κατόπιν αυτού χιλιάδες αγανακτισμένοι πολίτες βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για την απάνθρωπη ισλαμική τυραννία και να απαιτήσουν τις στοιχειώδεις ελευθερίες που ορίζει το φυσικό δίκαιο. Πρωτοστάτες οι γυναίκες, στις οποίες, όπως είναι γνωστό, το Ισλάμ αρνείται στοιχειώδεις ανθρώπινες ελευθερίες, τις θεωρεί ανθρώπινα όντα δεύτερης κατηγορίας και υποχείρια των ανδρικών ορέξεων. Δυστυχώς η εξέγερση δεν γίνεται αναίμακτα, αφού μέχρι τώρα δεκάδες διαδηλωτές έχασαν ζωή τους και εκατοντάδες τραυματίστηκαν, ή σύρθηκαν σε απάνθρωπες φυλακές.   

    Τι κάνει όμως η θεωρούμενη «πολιτισμένη Δύση» βλέποντας αυτή την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών; Ενδιαφέρεται για τους δυστυχισμένους αυτούς ανθρώπους, οι οποίοι βασανίζονται στο όνομα του Αλλάχ; Τίποτε δυστυχώς, ή ελάχιστα! Το αντίθετο μάλιστα. Προωθεί το Ισλάμ στις δυτικές κοινωνίες, παρέχοντάς του απίστευτες ελευθερίες δράσης, ώστε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες να γίνεται κυριολεκτικά κράτος εν κράτει. Με άλλα λόγια, οι μεν ισλαμοκρατούμενες χώρες πασχίζουν να απαλλαγούν από το Ισλάμ, ενώ οι δυτικές πασχίζουν να ισλαμοποιήσουν τις δικές τους! 

    Μέσα από αυτή την σχιζοφρενική κατάσταση αποκαλύπτεται η μεγάλη υποκρισία των δυτικών και μαζί τα σκοτεινά τους έργα. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων διαμαρτυρίας και συμπαράστασης στους εξεγερμένους Ιρανούς, γενικά ο δυτικός κόσμος παραμένει σιωπηλός και δεν δείχνει καμιά διάθεση για συμπαράσταση. Καμία επίσης διάθεση των δυτικών κυβερνήσεων για ριζική αναθεώρηση της στάσης των απέναντι στο Ισλάμ. Απούσες είναι και οι φεμινίστριες, οι οποίες σκοτώνονται κυριολεκτικά, για να γκρεμίσουν τις χριστιανικές αξίες, ενώ σιωπούν στην περίπτωση των καταπιεσμένων γυναικών στα τυραννικά και φασιστικά, θεοκρατικά καθεστώτα, όπου κυριαρχεί το Ισλάμ.

    Διαβάσαμε στην ιστοσελίδα «dimokratia», (23.09.2022), το εξής εύστοχο σχόλιο: «Ιράν, μαντίλα και υποκρισία. Το ψέμα βασιλεύει στη Δύση και η υποκρισία κυβερνά τις ψυχές των εξουσιαστών της. Αυτό μπορεί να συμπεράνει οποιοσδήποτε εξετάσει με αντικειμενικό τρόπο τις αντιδράσεις δυτικών δημοσιογράφων, πολιτικών, δημοσιολογούντων και άλλων θεσμικών παραγόντων στις ταραχές που σημειώνονται στο Ιράν». Όσοι φορείς, «καθορίζουν αυτό που αποκαλείται “κυρίαρχη άποψη” στη Δύση πήραν θέση υπέρ των διαδηλώσεων των Ιρανών γυναικών και κατά της ισλαμικής μαντίλας. Ωστόσο, οι ίδιοι φορείς θεωρούν τη μαντίλα “επιλογή” των μουσουλμάνων γυναικών στην Ευρώπη και πληρώνουν μάλιστα καμπάνιες για να τη διαφημίσουν ως δείγμα… ελευθερίας! Κι εδώ έχουμε την απόλυτη ένδειξη παραφροσύνης». Και συνεχίζει: «Το δυτικό κατεστημένο δεν θέλει την ισλαμική μαντίλα στην Τεχεράνη αλλά την επιδιώκει στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στην Αθήνα, στην Κοπεγχάγη, στο Οσλο, στην Στοκχόλμη. Από τη μια, οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι που τους έχει δοθεί η ισχύς να ορίζουν τι είναι σωστό και τι λάθος πανηγυρίζουν για το κάψιμο της ισλαμικής μαντίλας στο Ιράν και, από την άλλη, φρίττουν στην ιδέα να απαγορευτεί στην Ε.Ε. το νικάμπ, η μπούρκα και η χιτζάμπ.  Το ερώτημα είναι απλό: Ταιριάζουν το Ισλάμ, τα ήθη, τα έθιμα, οι ενδυματολογικοί κώδικες και η περί κοινωνίας αντίληψή του με τη Δύση ή όχι; Αν θεωρούμε αδιανόητη την εφαρμογή του ισλαμικού νόμου στο Ιράν, γιατί την ανεχόμαστε στις χώρες της Ε.Ε. και την επιδιώκει η πολιτική τάξη μέσω του μαζικού εποικισμού από μουσουλμάνους;». Ναι, όντως, μόνο ως σχιζοφρενική θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτή την κατάσταση, όχι όμως και ανεξήγητη. Διότι, όπως πάμπολλες φορές τονίσαμε σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μας, τα πάντα εξελίσσονται σήμερα σύμφωνα με τα σκοτεινά σχέδια του Διεθνούς Σιωνισμού και της Νέας τάξεως πραγμάτων, που προωθούν την παγκοσμιοποίηση σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό.  

    Διαβάσαμε επίσης και ένα εξίσου διαφωτιστικό άρθρο – σχόλιο του κ. Ελευθερίου Ανδρώνη, στην ιστοσελίδα «sportime», (23.9.2022), με τον εύστοχο και ευρηματικό τίτλο: «Ανάποδος κόσμος: Το Ιράν προσπαθεί να γίνει «Ευρώπη» και η Ευρώπη επιδιώκει να γίνει “Iράν”»! Έγραψε: «Οι γυναίκες του Ιράν μάχονται για να αποτινάξουν την σκλαβιά της μαντήλας, αλλά η Ευρώπη προ πολλού έχει ανοίξει την αγκαλιά της στον σκοταδισμό. Η επανάσταση των γυναικών στο Ιράν για την οποία μιλά πλέον όλος ο δυτικός κόσμος, αποτελεί μια πραγματική γροθιά στο στομάχι της δυτικής υποκρισίας και όλων των κέντρων σκέψης που εμπορεύονται την κουλτούρα του ισλαμικού σκοταδισμού για να εξυπηρετούν την διεθνιστική προπαγάνδα τους. Να πως ένα ένδυμα, η μουσουλμανική μαντήλα, μπορεί να είναι σύμβολο “ενότητας” για τους υποκριτές και ταυτόχρονα να θεωρείται σύμβολο μίσους για τους πραγματικούς επαναστάτες που διεκδικούν αληθινή ενότητα και κοινωνική ισότητα. Αυτό που στην Ευρώπη παρουσιάζεται ως “ελευθερία”, για τις γυναίκες του Ιράν θεωρείται σκλαβιά, υποδούλωση και εξευτελισμός του γυναικείου φύλου»!

    Και συνεχίζει: «Έτσι ορίζει ο αναποδογυρισμένος κόσμος στον οποίο ζούμε. Για άλλους το έθιμο είναι κατάρα και για άλλους “εργαλείο” πολυπολιτισμικής προπαγάνδας. Σε αυτόν τον αναποδογυρισμένο κόσμο η Ευρώπη προθυμοποιείται να γίνεται Ισλάμ και μια χώρα της μέσης Ανατολής μάχεται για να αποκτήσει “ευρωπαϊκές” ελευθερίες. Ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέπ Μπορέλ ήταν μεταξύ εκείνων που καταδίκασαν τον θάνατο της νεαρής Μαχσά Αμινί που συνελήφθη από την θρησκευτική αστυνομία του Ιράν, επειδή κάποιες τούφες από τα μαλλιά της είχαν ξεπροβάλλει από τη μαντήλα, με αποτέλεσμα να υποστεί βάναυση κακοποίηση από τα αστυνομικά όργανα και να καταλήξει, ένα 24ωρο αργότερα». 

    Παρά κάτω αποκαλύπτει πως «αυτοί που μεθοδεύουν τον αφανισμό της ευρωπαϊκής ταυτότητας και ισοπεδώνουν τον πολιτισμικό χαρακτήρα κάθε ευρωπαϊκής χώρας προκειμένου να διευκολύνουν τα σχέδια μουσουλμανικού εποικισμού, δεν μπορούν σήμερα να προσποιούνται τους “ανθρωπιστές”. Είναι αυτοί οι ίδιοι που εισήγαγαν στην Ευρώπη την μπούργκα, τη Σαρία, την ισλαμική αστυνομία, τις κλειτοριδεκτομές και άλλα φρικτά απότοκα της ισλαμικής “κληρονομιάς”. Αυτοί οι ίδιοι διαμορφώνουν πλαίσια ώστε να επιτευχθεί η αντικατάσταση των ευρωπαϊκών πληθυσμών, η εισαγωγή σύγχρονων σκλαβεργατών που θα καταστήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ένα πολυπολιτισμικό “εργοστάσιο” δούλων της Νέας Τάξης». 

    Αλλά και στην Ελλάδα, η οποία «ανήκει στη Δύση», όπως διατυμπανίζουν οι ηγήτορές μας, όλως «περιέργως, οι φεμινιστικές οργανώσεις έως σήμερα δεν κάνουν τον κόπο να περάσουν ούτε για… καφέ έξω από την πρεσβεία του Ιράν, άλλα την ίδια στιγμή – πριν μερικές μέρες – φρόντισαν να δώσουν βροντερό παρόν έξω από την Μητρόπολη Αθηνών, για να φωνάξουν δυνατά πως έχουν δικαίωμα στην δολοφονία αγέννητων παιδιών. Φαίνεται πως για κάποιους, η σεξουαλική τους ασυδοσία εις βάρος ανθρώπινων ζωών, είναι πιο σημαντική αιτία διαμαρτυρίας από το να αγωνιστούν για εκατομμύρια γυναίκες που το δέρμα τους δεν επιτρέπεται να έρθει ούτε σε επαφή με το φως του ήλιου. Βέβαια έχουμε και μια μερίδα “αγωνιστών” και εμπόρων “δικαιωμάτων” που όψιμα εμφανίζονται ως υπερασπιστές του αγώνα των γυναικών του Ιράν. Πανηγυρίζουν για τα γεγονότα στην χώρα της μέσης Ανατολής για να “καπελώσουν” τους αγώνες επικοινωνιακά, άλλα για τα χιτζάμπ και τα παράνομα τζαμιά που “πλημμυρίζουν” την Ελλάδα με γοργούς ρυθμούς, όχι μόνο δεν καταθέτουν ανησυχίες, άλλα είναι και έτοιμοι να υπερασπιστούν τα “δικαιώματα”, φανατικότερα και από τον… Χαμεϊνί του Ιράν…»! Νομίζουμε ότι ακριβολογεί ο αξιόλογος σχολιογράφος. Οι δυναμικές κινητοποιήσεις των λογίς «προοδευτικών» εξαντλούνται εναντίον της χριστιανικής πίστεως και ηθικής της Εκκλησίας μας! 

    Το Γραφείο μας έχει τοποθετηθεί επανειλημμένως πάνω σ’ όλα αυτά τα τραγελαφικά, που συμβαίνουν στην ανθρωπότητα, καθώς οδεύει στην 3η μ.Χ. χιλιετηρίδα. Ο σύγχρονος κόσμος βιώνει προφανώς την εφιαλτική αποστασία των εσχάτων, όπως την περιγράφει το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Άγεται και φέρεται από τις αντίχριστες δυνάμεις του Διεθνούς Σιωνισμού, οι οποίες κρύβονται πίσω από τις κυβερνήσεις. Κύριο μέλημά τους η αποχριστιανοποίηση του κόσμου και η παγκοσμιοποίηση. Οι ηγέτες του δυτικού κόσμου, αποκομμένοι από κάθε ίχνος πίστεως στο Θεό, τρέφοντας δαιμονική αποστροφή προς τον Σωτήρα Χριστό και παραδομένοι στην κυριαρχία του Σατανά, προωθούν το Ισλάμ, όχι γιατί το συμπαθούν και πιστεύουν στα αλλοπρόσαλλα διδάγματά του, αλλά για να εξαφανίσει εκείνο τον Χριστιανισμό, με τις μεθόδους θηριωδίας που ασκεί εδώ και 13 αιώνες εναντίον του. Μισούν το Χριστό θανάσιμα και αποστρέφονται τον Eυαγγελικό Nόμο, διότι στέκεται εμπόδιο στην ηθική ασυδοσία του δυτικού ανθρώπου, σε αντίθεση με το Ισλάμ, το οποίο διδάσκει και ενθαρρύνει τον αχαλίνωτο ηδονισμό. Είναι πασιφανές πως ο δαιμονικός τους σκοταδισμός δεν τους αφήνει να καταλάβουν ότι τα πρώτα θύματα των μουσουλμάνων, όταν αυτοί γίνουν πλειοψηφία και επικρατήσουν στη Δύση, (και αυτό είναι ήδη ορατό), θα είναι αυτοί οι ίδιοι, διότι ως άθεοι, ή υποστηρίζοντες την ομοφυλοφιλία, θα θεωρηθούν «εχθροί του Αλλάχ» και θα καρατομηθούν! Το μόνο σίγουρο! Τα τελευταία τραγικά νέα από την «ανεκτική» Σουηδία, όπου οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 20% του πληθυσμού, με τις επιθέσεις κατά των «απίστων» Σουηδών, αποτελούν μια τρανταχτή ένδειξη, για το τι περιμένει τον άφρονα και αποστατημένο δυτικό κόσμο! 

    Κλείνοντας, θα θέλαμε για πολλοστή φορά να τονίσουμε ότι η μόνη σωτηρία είναι ο Ιησούς Χριστός και η μοναδική πύλη της σωτηρίας η Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία ο άνθρωπος βιώνει την αληθινή γαλήνη, την ελπίδα και την πραγματική ελευθερία. Μόνο μέσα σ’ αυτή καταξιώνεται ως ανθρώπινο πρόσωπο και ζει ως όντως ελεύθερος άνθρωπος, σύμφωνα με τον λόγον του Κυρίου μας: «Εάν ουν ο Υιός υμάς ελευθερώσει, όντως ελεύθεροι έσεσθε», (Ιω. 8,36), αλλά και τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «υμείς γαρ επ’ ελευθερίᾳ εκλήθητε, αδελφοί· μόνον μη την ελευθερίαν εις αφορμὴν τη σαρκί, αλλά διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλοις» (Γαλ.5,13-14).  Σε καμιά άλλη πίστη δεν θα συναντήσουμε αυτό το μεγαλείο και το εύρος της αληθινής αγάπης, η οποία απορρέει από την αληθινή εν Χριστώ ελευθερία. Έξω από την Εκκλησία του Χριστού υπάρχει μόνο η φρίκη, ο διάβολος, η καταστροφή και ο θάνατος! Το Ισλάμ αποτελεί αναμφίβολα και αποδεδειγμένα μία από τις σατανικότερες εκφάνσεις του πτωτικού κόσμου. Την δαιμονική του υφή και προέλευση την αποδεικνύει και η υιοθέτησή του από τον αποστατημένο σύγχρονο κόσμο. 

    Θέλουμε επίσης να απευθυνθούμε και προς τους εκ των «Ορθοδόξων», θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι αλληθωρίζουν επικίνδυνα προς τις θρησκείες του κόσμου και το Ισλάμ, προβάλλοντας τες ως δήθεν αξίες και «διαφορετικούς δρόμους σωτηρίας και αναγωγής στο Θεό». Να δουν τη σκληρή πραγματικότητα, η οποία τους διαψεύδει οικτρά. Η εξέγερση στο Ιράν μαρτυρεί σαφέστατα το σύγχρονο αυτοκαταστροφικό ανθρώπινο δράμα, το οποίο απορρέει από την απουσία της Χάριτος του Θεού και την κυριαρχία του Σατανά! 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Κατηχητικό - Νεότητα

Στον προαύλειο χώρο της εκκλησίας μας ,λόγω του ηλιόλουστου πρωϊνού, έγινε το πρώτο μάθημα του κατηχητικού της κατωτέρας, ώστε να είναι μια ευχάριστη αρχή για τα μικρά  παιδιά που  έπαιξαν  ,ζωγράφισαν με την κα Μπαλή  κ άκουσαν το λόγο του ιεομόναχου πατέρα Βονιφάτιου ! Καλή αρχή! 

Συνάξεις μελέτης Αγίας Γραφής .

ΤΕΛΕΣΗ ΑΓΙΑΣΜΟΥ Κ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ

Τέλεση Αγιασμού επι τη ευκαιρία της έναρξης της νέας περιόδου

  2022 2023 των δράσεων της Νεότητας .