Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2022
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2022
Τί σημαίνει «αρχή της ινδίκτου»;
Τί σημαίνει «αρχή της ινδίκτου»;
Η Εκκλησία του Χριστού εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου την αρχή της Ινδικτιώνος – από την λατινική λέξη «indictio», η οποία σημαίνει ορισμός – δηλαδή την έναρξι του εκκλησιαστικού έτους. Ο όρος προήλθε από την συνήθεια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων να ορίζουν δια θεσπίσματος για διάστημα δεκαπέντε ετών το ποσόν του ετησίου φόρου, που εισέπρατταν αυτήν την εποχή για την συντήρησι του στρατού. Κατ’ επέκτασιν καθιερώθηκε να ονομάζωνται ινδικτιώνες και οι δεκαπενταετείς αυτοί κύκλοι που άρχισαν επί Καίσαρος Αυγούστου, τρία χρόνια πριν από την γέννησι του Χριστού.
Επειδή ο Σεπτέμβριος είναι εποχή συγκομιδής καρπών και προετοιμασίας για τον νέο κύκλο βλαστήσεως, ταίριαζε να εορτάζουν οι χριστιανοί την αρχή της γεωργικής περιόδου αποδίδοντας ευχαριστίες στον Θεό για την εύνοιά του προς την κτίσι. Είναι αυτό που ήδη έκαναν οι Ιουδαίοι σύμφωνα με τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου· την πρώτη δηλαδή ημέρα του εβδόμου ιουδαϊκού μηνός, αρχές Σεπτεμβρίου, τελούσαν την εορτή της Νεομηνίας ή των Σαλπίγγων, κατά την οποίαν εσχόλαζαν από κάθε εργασία, για να προσφέρουν θυσίες ολοκαυτωμάτων «εις οσμήν ευωδίας Κυρίω» (Λευϊτ. 23,18).
Ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο δημιουργός του χρόνου και του σύμπαντος, ο προάναρχος Βασιλεύς των αιώνων, ο οποίος εσαρκώθη, για να αποκαταλλάξη τα πάντα εις Εαυτόν και να συναγάγη Ιουδαίους και εθνικούς εις μίαν Εκκλησίαν, ήθελε να ανακεφαλαιώση εν Εαυτώ τον αισθητό κόσμο και τον γραπτό Νόμο. Έτσι, αυτήν την ημέρα που η φύσις ετοιμάζεται να διατρέξη ένα νέο κύκλο εποχών, εορτάζουμε το γεγονός, κατά το οποίο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εισήλθε στην Συναγωγή και ανοίγοντας το βιβλίο του Ησαϊου ανέγνωσε το χωρίο, όπου ο Προφήτης ομιλεί επ’ ονόματι του Σωτήρος «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ού είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, κηρύξαι ενιαυτόν (= έτος) Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. 4,18).
Όλες οι Εκκλησίες, συναθροισμένες «επί το αυτό», αναπέμπουν σήμερα δοξολογία προς τον ένα τρισυπόστατο Θεό, ο οποίος διαμένει στην α
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ «ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΚΟΥ» ΙΣΛΑΜ Αρχιμανδρίτης Πατήρ Παύλος Δημητρακόπουλος
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 5 Σεπτεμβρίου 2022
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ «ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΚΟΥ» ΙΣΛΑΜ
Ο θρησκευτικός συγκρητισμός καλπάζει και είναι απότοκος του δαιμονικού συγχρόνου πνευματικού «κλίματος» της «Νέας Εποχής». Αφανείς σκοτεινές δυνάμεις, σφόδρα αντικείμενες στην Εκκλησία του Χριστού, υλοποιούν μέσω αυτού το καταχθόνιο σχέδιό τους, για την εξαφάνιση της Εκκλησίας και τη δημιουργία της εφιαλτικής πανθρησκείας του ταχέος ερχομένου Αντίχριστου. Προωθούν τα σχέδιά τους μέσω της πεπλανημένης διδασκαλίας ότι δήθεν όλες οι θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο θεό και όλες οδηγούν στη σωτηρία. Επίσης μέσω μιάς δόλιας «αγαπολογίας» και «ειρηνολογίας» νομίζουν ότι θα επιτύχουν την καταλλαγή, την παγκόσμια ειρήνη και την ευημερία στην ταραγμένη ανθρωπότητα. Γι’ αυτό το λόγο τις εξωραΐζουν, παραβλέποντας και αποκρύπτοντας τα αρνητικά τους στοιχεία και προβάλλοντας και τονίζοντας μόνο τα όποια θετικά τους. Βλέπουμε σήμερα υψηλόβαθμους «ορθοδόξους» κληρικούς να έχουν αναπτύξει μια απίστευτη και πρωτόγνωρη σχέση «φιλίας» και «εμπιστοσύνης» με αρχηγούς των αιρέσεων και των θρησκειών, τους οποίους επαινούν και τους χαρίζουν δώρα, όπως λ.χ. το Κοράνιο, το οποίο χαρακτηρίζουν ως «ιερό», σκανδαλίζοντας σφόδρα τον πιστό λαό του Θεού.
Εξωραϊσμό των αιρέσεων και θρησκειών έχει αναλάβει εν πολλοίς και η ακαδημαϊκή Θεολογία. Θυμίζουμε εδώ την ένθερμη σπουδή πανεπιστημιακών θεολόγων, να ιδρυθεί κατεύθυνση ισλαμικών σπουδών στην Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, όπου θα διδάσκονται στον χώρο της Ορθοδόξου Θεολογίας και οι κακόδοξες διδασκαλίες του Ισλάμ για τον Τριαδικό Θεό, τον Χριστό, την Εκκλησία και τη σωτηρία του ανθρώπου!
Σε πρόσφατο άρθρο, δημοσιευμένο στο επίσημο περιοδικό της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, «Θεολογία» (Τομ.93ος, τ.1, Ιανουάριος- Μάρτιος 2022), με τίτλο «Όψεις Ελευθερίας στο Κοράνιο: Αφετηρίες για μία αναθεώρηση», του αναπληρωτή καθηγητή της Ιστορίας των Θρησκευμάτων, στο Τμήμα Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Μιχάλη Μαριόρα, είναι εμφανής η απόπειρα του αρθρογράφου να παρουσιάσει μια διαφορετική εικόνα από αυτή που μας είναι γνωστή εδώ και 13 αιώνες και έχει οριοθετηθεί από αμέτρητες αξιόπιστες επιστημονικές μελέτες. Επιχειρεί να παρουσιάσει μια αναληθή εικόνα μιας δήθεν «φιλειρηνικής» θρησκείας, με βάση το «ιερό» της βιβλίο, η οποία δήθεν «σέβεται» απόλυτα τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις θρησκευτικές ελευθερίες, την ανεξιθρησκεία, την ελευθερία του λόγου και προωθεί την «αρμονική» κοινωνική συμβίωση των μουσουλμάνων με τους μη μουσουλμάνους. Κάνει μια απίστευτα επιλεκτική επιλογή κάποιων ελαχίστων «φιλειρηνικών» εδαφίων του Κορανίου, για να στηρίξει τις απόψεις του και αποσιωπά την συντριπτική πλειοψηφία εκείνων, τα οποία διδάσκουν και επιτάσσουν το μίσος, τη βία και τον αφανισμό των μη μουσουλμάνων. Όλα δηλαδή εκείνα τα κορανικά παραγγέλματα, τα οποία συνθέτουν την πραγματική φύση του Ισλάμ, όπως τη γνωρίζουμε. Παραβλέπει επίσης και την «Χαντίθ», δηλαδή την ισλαμική παράδοση, η οποία «ερμηνεύει» το Κοράνιο και η οποία κάθε άλλο παρά «φιλειρηνική» είναι!
Θεωρούμε πως ο κ. καθηγητής έχει αναμφίβολα καλή γνώση του Ισλάμ, των θεολογικών του αρχών και καταβολών και φυσικά της ιστορικής του πορείας, τα οποία αποδεικνύουν καταφανώς, ότι όχι μόνο δεν πρόκειται για θρησκεία «ειρήνης», «δικαιοσύνης», «ελέους», «αγάπης» και «ανοχής», όπως θέλει να την παρουσιάσει, αλλά για μια από τις πλέον πρωτόγονες, βάρβαρες και απάνθρωπες θρησκείες της ιστορίας, η οποία σέρνει ένα φρικτό ιστορικό παρελθόν, ποταμών αιμάτων και εκατομμυρίων νεκρών και καταστροφών του πολιτισμού. Προφανώς, ως επιστήμων γνωρίζει ότι το Ισλάμ είναι κατ’ ουσίαν ένα συμπίλημα των πλέον βλασφήμων και αιρετικών δοξασιών του αρχέγονου Χριστιανισμού, αναμεμειγμένων με ιουδαϊκά και παγανιστικά στοιχεία της προϊσλαμικής αραβικής χερσονήσου. Γνωρίζει ασφαλώς ότι το δήθεν «θεόσταλτο» Κοράνιο, εμπεριέχει κραυγαλέες αντιφάσεις, παρουσιάζοντας έναν «θεό» απόλυτα διπολικό, «αγαθό» και συγχρόνως οργίλο και εκδικητικό. Παράλληλα ολόκληρο το κορανικό σύστημα, όπως και η «Χαντίθ» (παράδοση) και η «Σαρία» (ισλαμική νομοθεσία) είναι βαθύτατα διαποτισμένες από την γνωστική και μανιχαϊστική διαρχία και τον δυαλισμό! Δυστυχώς απουσιάζει από το άρθρο οποιαδήποτε έστω νύξη γι’ αυτά τα ουσιώδη, τα οποία αποτελούν βασικά στοιχεία κατανόησης του διαχρονικού Ισλάμ.
Θα παραθέσουμε ένα μικρό δείγμα απόψεων του αρθρογράφου καθηγητή, οι οποίες κατά τη γνώμη μας αποπροσανατολίζουν ως προς την πραγματική φύση και τις επιδιώξεις του Ισλάμ. Δι’ αυτό και θεωρούμε απαράδεκτη την ανάρτηση του άρθρου στο συγκεκριμένο επίσημο περιοδικό της Ορθόδοξης Θεολογίας της Εκκλησίας μας, για την οποία ευθύνεται η διεύθυνση του περιοδικού αναμφίβολα.
Ο αρθρογράφος επιχειρεί να παρουσιάσει το Ισλάμ ως φορέα «ανθρωπιστικών αξιών» και εναρμονισμένο με την σύγχρονη έννοια προάσπισης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπως αυτά αναφέρονται και ορίζονται στην γνωστή «Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» του ΟΗΕ του 1948. Παρά ταύτα δεν μπορεί να αποφύγει το σκόπελο της κραυγαλέας καταπάτησής τους από τον ισλαμικό κόσμο. Έγραψε: «Ιδιαίτερα σημαντική αντίδραση εκδηλώνεται από την πλευρά των μουσουλμάνων, οι οποίοι διατρανώνουν σε κάθε τόνο την πεποίθησή τους ότι οι αρχές, οι αξίες και οι αντιλήψεις για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που εμπεριέχονται στα κείμενα του ΟΗΕ είναι αποκλειστικά δυτικού τύπου και δεν πρέπει μόνον αυτά να καθορίζουν ποια είναι τα καθολικά δικαιώματα του ανθρώπου», χωρίς να «εμπλουτιστούν» και να εναρμονιστούν από την ισλαμική παράδοση (σ.80)! «Σε κάθε περίπτωση από διάφορες μουσουλμανικές πλευρές καταβάλλεται συντονισμένη προσπάθεια ώστε τα δικαιώματα του ανθρώπου να απαξιωθούν ως μία αλλοιωμένη παραμορφωμένη, ή απλώς κακή εκδοχή αποκλειστικά και ανελαστικά των δυτικών αρχών αξιών και ηθικής» (σ.82). «Τέλος σημαντική μερίδα μουσουλμάνων διαφοροποιούνται και δεν αποδέχονται άκριτα οποιαδήποτε ισλαμική ρητορική περί προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου με όρους και προϋποθέσεις που καθορίζονται αποκλειστικά από το Κοράνιο και τη Σαρία» (σ. 84)! Ομολογεί και ο ίδιος ότι ο ισλαμικός κόσμος αντιμετωπίζει την πολιτισμική εξέλιξη της ανθρωπότητας αρνητικά με βάση την δυαλιστική φύση του Ισλάμ! Κάθε τι το μη ισλαμικό είναι αποβλητέο και σατανικό, όπως και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του δυτικού κόσμου!
Παρά ταύτα, κατά τον αρθρογράφο, «σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι στο Ισλάμ μάλλον κυριαρχεί η αντίληψη περί δικαιωμάτων γενικά συνολικά ενταγμένο στο ευρύτερο πλαίσιο της κοινότητας ισλαμικής Umma και όχι τόσο ως ατομικά δικαιώματα κάθε ανθρώπου χωριστά» (σ.85)! Παραβλέπει το γεγονός πως τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται στοιχειωδώς σεβαστά στα ισλαμικά κράτη, μόνο όπου έχουν εγκαθιδρυθεί «κοσμικά» καθεστώτα, με σφοδρές αντιδράσεις των μουσουλμάνων πολιτών! Ακόμα και σε αυτές τις χώρες η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οι πολίτες, καθοδηγούμενοι από τους ισλαμιστές μουλάδες και «θεολόγους» εφαρμόζουν ισλαμικές πρακτικές, αντίθετες με τις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις νομοθεσίες των χωρών τους!
Στην παράγραφο 4 με τίτλο: «Η έννοια της ελευθερίας στο Ισλάμ οι προϋποθέσεις», έγραψε: «Ακόμη ακριβέστερα όλα τα δικαιώματα του ανθρώπου και ειδικά αυτό της ελευθερίας στο Ισλάμ παραχωρούνται, προσδιορίζονται προστατεύονται και αναπτύσσονται από τον ίδιο τον Αλλάχ ο οποίος είναι και ο par excellence εγγυητής τους λόγω της αγάπης του για τον άνθρωπο» (σ. 86)! Δεν μας εξηγεί ο αρθρογράφος, ποιά από τις δύο φύσεις του Αλλάχ «προστατεύει» τα ανθρώπινα δικαιώματα, η «αγαθή» ή η κακή; Ως που φθάνει η αγάπη του για τον άνθρωπο, όταν, με πληθώρα κορανικών διαταγών, αποζητά την καταστροφή και τον όλεθρο όσων δεν υποτάσσονται στην «αληθινή» θρησκεία του; Το «ευαγγέλιο» για κάθε συνεπή μουσουλμάνο είναι η ρητή εντολή του Αλλάχ: «… σκοτώνετε τους ειδωλολάτρες, οπουδήποτε κι αν τους βρείτε, και συλλάβετε τους και πολιορκείστε τους και στήστε τους παγίδες με κάθε (πολεμικό) στρατήγημα» (Σούρα ελ-Τέβμπε, 9: 5)! Ως ειδωλολάτρες ορίζονται όλοι όσοι αρνούνται να υποταχτούν στο Ισλάμ!
Παρά κάτω αναφέρει το παράδοξο, ότι ο υποταγμένος στον Αλλάχ μουσουλμάνος «βιώνει την ελευθερία του»! Ρωτάμε: πως είναι δυνατόν να είναι κανείς ελεύθερος και ταυτόχρονα να είναι υποκείμενος στο «κισμέτ», δηλαδή την απόλυτη μοιρολατρία, που είναι βασική κορανική πίστη;
Στην παράγραφο 5 με τίτλο: «Όψεις Ελευθερίας στο Κοράνιο», έγραψε: «…ο Αλλάχ λόγω της μεγάλης αγάπης του για τον άνθρωπο του παραχώρησε το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής, καθιστώντας τον ικανό να επιλέγει κάθε φορά μόνος του τις αποφάσεις, τις πράξεις και τις συμπεριφορές του» (σ. 90). Και συνεχίζει: «Αυτή λοιπόν η ‘τέλεια ψυχή’ παραχωρήθηκε σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους θεμελιώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων ακριβώς επειδή έχουν κοινή προέλευση» (σ. 93)! Και συνεχίζει: «Ο Αλλάχ αντιμετωπίζει όλους τους ανθρώπους ισότιμα, χωρίς να αναγνωρίζει καμία απολύτως ανωτερότητα οποιουδήποτε για κανένα λόγο … οι άνθρωποι είναι ισότιμοι και ελεύθεροι με μοναδικό περιορισμό της ελευθερίας τους ηθικά όρια που οριοθετούνται από το Κοράνιο» (σ. 93)! Δεν γνωρίζουμε, πως καταλήγει σ’ αυτό το συμπέρασμα , αφού το Κοράνιο ορίζει ρητά ότι «όποιος είναι εχθρός του Αλλάχ,… τότε κι ο Αλλάχ είναι εχθρός σ’ όσους αρνούνται την Πίστη» (Σούρα ελ-Μπάκαρα, 2: 98). Όλοι οι μη μουσουλμάνοι θεωρούμαστε εχθροί του Αλλάχ και άξιοι εξοντώσεως!
Τι έχει να πει για τις γυναίκες ο αρθρογράφος, οι οποίες αναφέρονται στο «ιερό» Κοράνιο κατώτερες από τους άνδρες και «σκεύη ηδονής» γι’ αυτούς; Το πόσο «ισότιμους» θεωρεί τους ανθρώπους αποδεικνύεται από το ακόλουθο κορανικό παράγγελμα στους μουσουλμάνους: «…μην παντρεύεστε άπιστες γυναίκες (ειδωλολάτρισσες) μέχρις ότου πιστέψουν. Μια σκλάβα που πιστεύει, είναι καλύτερη από μια άπιστη, ακόμα κι αν σας γοητέψει. Ούτε να παντρεύετε τις κόρες σας με άπιστους, μέχρις ότου πιστέψουν. Ένας σκλάβος που πιστεύει είναι καλύτερος από έναν άπιστο, ακόμα κι αν σας γοητέψει…» (Σούρα ελ- Μπάκαρα, 2:221)! Επίσης ένας μουσουλμάνος δεν πρέπει να δημιουργεί φιλίες με αλλόπιστους… «Μην έχετε οικειότητα με όσους είναι έξω απ’ τις θέσεις σας. Δεν θα παραλείψουν να σας διαφθείρουν. Μόνο την καταστροφή σας επιθυμούν. Ακόμα και στα χείλη τους φάνηκε το μίσος της τάξης τους…» (Σούρα Άλ Ιμράν, 3: 118). Ακόμα, «Μη κάνετε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς, φίλους και προστάτες σας» (Σούρα ελ-Μάιντε, 5: 51)!
Στην 6η παράγραφο αναφέρεται στην «ελευθερία της έκφρασης». Έγραψε: «Το Κοράνιο όχι μόνο δεν απαγορεύει την ελευθερία της έκφρασης αλλά προτρέπει τους ανθρώπους να συζητούν, να διεκδικούν, να ενστερνίζονται, ή να απορρίπτουν ιδέες. Αφού ο Αλλάχ επιτρέπει να εκφράζεται ακόμη και ο Σατανάς». (σ.95) Και συνεχίζει: «Το Κοράνιο εκπλήσσει περαιτέρω με την ισχυρή παρότρυνση του Αλλάχ στους ανθρώπους να αμφισβητήσουν το ίδιο το περιεχόμενο της διδασκαλίας του» (σ. 96)! Έτσι, «πέρα από κάθε αμφιβολία λοιπόν το Κοράνιο επιτρέπει την ελευθερία έκφρασης, αλλά απορρίπτει σθεναρά κάθε είδους συκοφαντία, εχθρική διάθεση, ψευδή κατηγορία, προσβολή, κατάρα, βλασφημία που εκστομίζεται δημόσια από άνθρωπο σε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για μουσουλμάνο ή μη» (σ. 97). Έχει μελετήσει ο αρθρογράφος συναξάρια Νεομαρτύρων, για να δει το έρεβος της ισλαμικής μισαλλοδοξίας; Πως είναι δυνατόν να σεβαστεί ο μουσουλμάνος τους «απίστους», αφού «όποιοι αρνηθούν την πίστη τους, και πεθαίνουν άπιστοι, τότε τα έργα τους δεν πρόκειται να ωφελήσουν ούτε σ’ αυτή τη ζωή… (σ.σ. είναι καταραμένοι)» (Σούρα ελ-Μπάκαρα, 2: 217);
Στην παράγραφο 7 με θέμα «η ελευθερία της θρησκευτικής πίστεως», τόνισε: «Σε κάθε περίπτωση το Κοράνιο στην ουσία επιτρέπει τη θρησκευτική ελευθερία …Καμία θρησκευτική πίστη δεν μπορεί να επιβληθεί στους ανθρώπους αλλά και οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχει θρησκευτική πολυφωνία όπως ακριβώς ορίζει και επιτρέπει ο ίδιος ο Αλλάχ στο Κοράνιο» (σ. 99)! Αλλά ποια «θρησκευτική ελευθερία» σέβεται το Κοράνιο όταν διατάσσει ρητά και κατηγορηματικά: «Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ, … κι ούτε αναγνωρίζουν την αληθινή θρησκεία» (Σούρα ελ-Τέβμπε, 9: 29), όχι για άλλο λόγο, αλλά για την εξάπλωση του Ισλάμ; Αγνοεί μήπως τους ποταμούς αιμάτων του Γένους μας, στα χρόνια της τουρκοκρατίας, τα οποία έρρευσαν για χάρη της «αληθινής θρησκείας»;
Και προχωρεί στο εξής παράδοξο: «… το Κοράνιο λειτουργεί προστατευτικά και για τους χώρους λατρείας των άλλων θρησκειών, απαγορεύοντας στην ουσία την καταστροφή τους, επειδή ακριβώς ο Αλλάχ δεν επιθυμεί τον βίαιο προσηλυτισμό, αλλά την ελεύθερη επιλογή των ανθρώπων χωρίς καταναγκασμό» (σ. 100). Ναι, κ. Καθηγητά, προσφέρει τόση μεγάλη «προστασία», ώστε φροντίζει να μην υπάρχει κανένας χώρος λατρείας διαφορετικής πίστης στα θεοκρατικά ισλαμικά κράτη (Σαουδική Αραβία, Ιράν, Πακιστάν, Αφγανιστάν, κλπ) και στα πιο «φιλελεύθερα» (Τουρκία, Αίγυπτο, κλπ) βεβηλώνονται, κατεδαφίζονται, ή μετατρέπονται σε τζαμιά (π.χ. Αγία Σοφία)!
Το Κοράνιο, κατ’ αυτόν επιτάσσει στους μουσουλμάνους «να φέρονται σε όλους με καλοσύνη και δικαιοσύνη, ακόμη και στους ανθρώπους με διαφορετική πίστη εφόσον βέβαια οι τελευταίοι δεν τους επιτίθενται» (σ. 100)! Την «καλοσύνη» και την «δικαιοσύνη» των μουσουλμάνων την βίωσε ο λαός μας σε όλο το βάθος της στα χρόνια της τουρκοκρατίας, με τις θηριωδίες, τους βίαιους εξισλαμισμούς και τα ποτάμια αιμάτων των Νεομαρτύρων! Αυτή η «καλοσύνη» είναι αποτυπωμένη στο θεμελιώδες κορανικό χωρίο: «… όποιος πολεμά υπέρ του Αλλάχ, είτε σκοτωθεί, είτε νικήσει, θα του δώσουμε αμέσως πλούσια αμοιβή» (Σούρα ελ-Νισά, 4: 74), διότι οι «άπιστοι» είναι άνθρωποι του Σατανά και ως εκ τούτου ο κάθε συνεπής πιστός μουσουλμάνος έχει χρέος να τους πολεμήσει. Γι’ αυτό «… πολεμήστε ενάντια των φίλων του σατανά» (Σούρα ελ-Νισά, 4: 76)!
Στην παράγραφο 8, με τίτλο: «Ενδεικτικές ερμηνευτικές παραλλαγές», αναγκάστηκε να ομολογήσει τα εξής: «Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν διαφεύγει της προσοχής το γεγονός ότι συχνά οι μουσουλμάνοι σε διάφορες ιστορικές περιόδους [σ.σ. μόνο σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ή πάντα;;;] κατακρεούργησαν πιστούς άλλων θρησκειών, αλλά και αντιφρονούντες μουσουλμάνους, εξαπολύοντας διωγμούς μεγάλης έντασης, ώστε να διασφαλίσουν τα κακώς εννοούμενα συμφέροντα τους, να κατακτήσουν εδάφη, ή απλώς επειδή οι άνθρωποι δεν ασπάζονταν το Ισλάμ. Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει ακόμη και σήμερα όταν ο θρησκευτικός φανατισμός με τη μορφή του ισλαμικού ριζοσπαστισμού και του τζιχάντ κατά των απίστων, αλλά και αποστατών μουσουλμάνων καταλήγει σε φρικιαστικές αιματοχυσίες, όπως στην 11η Σεπτεμβρίου, on camera αποκεφαλισμoύς ανθρώπων κλπ. Ιδιαίτερα σκληρή τιμωρία στο Ισλάμ έχει η αποστασία των μουσουλμάνων που τιμωρείται ακόμη και με θάνατο, επειδή θεωρείται πολύ μεγάλη αμαρτία και ουσιαστικά καθιστά απαγορευτική την επιλογή των μουσουλμάνων να αλλαξοπιστήσουν. Στην πραγματικότητα ωστόσο δεν υπάρχει ούτε ένας στίχος του Κορανίου που να επιβάλει θανατική καταδίκη σε όποιον αλλαξοπιστήσει ούτε όμως και οποιαδήποτε εγκόσμια τιμωρία» (σ. 103)! Δυστυχώς για τον αρθρογράφο υπάρχει ρητή επιταγή του Κορανίου για φρικτή κατακρεούργηση των αποστατών του Ισλάμ, οι οποίοι θεωρούνται εχθροί του Αλλάχ: «…να εκτελούνται ή να σταυρώνονται ή να κόβονται τα χέρια και τα πόδια αντίπλευρα, ή να εξορίζονται απ’ αυτή τη γη» (Σούρα ελ-Μάιντε, 5: 33-34)! «Μην τους παίρνετε ως φίλους απ’ τις γραμμές τους, ώσπου να εγκαταλειφθεί η απιστία τους. Αν όμως επιστρέψουν στην απιστία, τότε συλλάβετέ τους και σκοτώστε τους, όπου κι αν βρίσκονται. Και μην παίρνετε απ’ αυτούς ούτε φίλους, ούτε βοηθούς…» (Σούρα ελ-Νισά, 4: 89-90). Ο Αλλάχ προτρέπει ξεκάθαρα τον Μωάμεθ σε πόλεμο εναντίον των απίστων… «Ω! Προφήτη! Παρότρυνε τους πιστούς στον πόλεμο…» (Σούρα ελ-Ενφάλ, 8: 65)!
Παρά κάτω παρατηρεί: «… στο όνομα του Ισλάμ οι φανατικοί αποσιωπούν τα παραπάνω ήπια ειρηνικά χωρία και εμμονικά χρησιμοποιούν άλλα που προτρέπουν σε βίαιη συμπεριφορά κατά των απίστων» (σ. 103)! Η 13ων αιώνων ιστορία του Ισλάμ, η οποία είναι συνυφασμένη με τη φρίκη, το αίμα και το θάνατο, καταδεικνύει, ποια από τις δύο ομάδες των χωρίων, (φιλειρηνικά και μη φιλειρηνικά), εξέφρασαν το Ισλάμ πάνω στην πράξη και επομένως ποια θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι εκφράζουν το αυθεντικό Ισλάμ και ποια όχι.
Στην παράγραφο 9 παραθέτει τα συμπεράσματά του: «Δειγματοληπτική προσέγγιση των παραπάνω χωρίων του Κορανίου για την ελευθερία της έκφρασης και της θρησκευτικής πίστεως, αναδεικνύει με σαφήνεια ότι στο Ισλάμ είναι εφικτή υπό ορισμένες προϋποθέσεις η διασφάλιση της ελευθερίας του ανθρώπου, όπως βέβαια και των άλλων δικαιωμάτων του ανθρώπου. Σπουδαιότερη προϋπόθεση είναι η ίδια η ισλαμική συνείδηση να αναδείξει με κάθε τρόπο τα μετριοπαθή φιλειρηνικά θα λέγαμε χωριά του Κορανίου, όπως τα συγκεκριμένα και συγχρόνως να οδηγήσει σε σιωπηρή αχρησία τα ακραία φιλοπόλεμα …» (σ. 107), προκειμένου να απαλειφθεί η ισλαμική βία και να πάψει να ρέει αίμα αθώων. Η «ισλαμική συνείδηση», κ. καθηγητά, ήδη εκφράσθηκε και εκφράζεται επί 13 αιώνες, κάνοντας πράξη τα φιλοπόλεμα χωρία. Όπως μας διδάσκει η ιστορία, καμιά θρησκεία μέχρι σήμερα δεν άλλαξε κάποιο στοιχείο από τη δογματική και ηθική της διδασκαλία, διότι κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με την αυτοαναίρεσή της. Το Ισλάμ δεν μπορεί να γίνει φιλειρηνικό, διότι αυτό θα οδηγούσε στην αυτοκατάργησή του! Και για έναν ακόμα (θεολογικό) λόγο: Ο διάβολος, ο έχθιστος εχθρός του ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται πίσω από τις θρησκείες, δεν θα επιτρέψει την «ανθρωπιστική μετάλλαξή» του!
Και καταλήγει: «Σε τελική ανάλυση ο πλουραλισμός διασφαλίζει τόσο την ελευθερία όσο και τη δημοκρατία. Τότε μόνο ο άνθρωπος απολαμβάνει τα δικαιώματα του, απαλλαγμένος από την τυραννία των στρεβλώσεων, των αλλοιώσεων και των παρανοήσεων, προστατευμένος συγχρόνως από την ασυδοσία ακραίων συμπεριφορών από όπου και αν αυτές προέρχονται» (σ. 108)! Για την Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι ο πλουραλισμός που θα απελευθερώσει πραγματικά τον άνθρωπο, αλλά η ένσαρκη Αλήθεια, ο Χριστός, ο Οποίος διεκήρυξε: «γνώσεσθε την αλήθειαν και αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάν.8,32).
Κλείνοντας, αντί επιλόγου παραθέτουμε ως απάντηση στα όσα υποστήριξε ο αρθρογράφος καθηγητής, απόσπασμα από την αριθμ. E-001463/2011 (ΕΕ C 294 E, 06/10/2011) ερώτηση προς την ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σχετικά με την βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Ισλάμ: «Τα ανθρώπινα και τα θεμελιώδη δικαιώματα συχνά καταπατούνται στον ισλαμικό κόσμο. Τα νομικά συστήματα των περισσότερων ισλαμικών κρατών βασίζονται θεωρητικά σε ευρωπαϊκά πρότυπα. Στην πράξη τα ανθρώπινα δικαιώματα περιφρονούνται, για παράδειγμα εξαιτίας του είδους των καθεστώτων (π.χ. βασιλείς, δικτάτορες κ.λπ.) και επειδή το Ισλάμ οδηγεί σε προβλήματα συγχρονισμού όσον αφορά την προσέγγιση με τη δυτική άποψη περί δικαίου. Για παράδειγμα η σαρία περιορίζει τη θρησκευτική ελευθερία λόγω της άνισης μεταχείρισης μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων, και η αλλαξοπιστία από το Ισλάμ συχνά τιμωρείται. Η ελευθερία της γνώμης ισχύει, για παράδειγμα, μόνο εφόσον η άποψη που διατυπώνεται δεν αντίκειται στις αρχές της σαρία ή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αποδυναμώσει την πίστη τρίτων. Εδώ και δεκαετίες διεξάγονται συζητήσεις για τη θέση της γυναίκας και τη νομιμότητα των βάναυσων σωματικών ποινών που προβλέπονται στη σαρία. Ακόμη και στα εκκοσμικευμένα κράτη ισχύει το θρησκευτικό δίκαιο σε ορισμένους τομείς, για παράδειγμα στο δίκαιο περί διαζυγίου και στο κληρονομικό δίκαιο, πράγμα που και πάλι παραβιάζει τα βασικά δικαιώματα των γυναικών κατά τη δυτική άποψη, επειδή σύμφωνα με τη σαρία αυτές δεν θεωρούνται ίσες με τους άνδρες. Η διάσταση με την ισλαμική θεωρία του δικαίου έχει επίσης συχνά ως συνέπεια οι συμβάσεις των Ηνωμένων Εθνών να μην παράγουν αποτελέσματα. Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέδωσε στις απαιτήσεις των ισλαμικών κρατών για προστασία από την κριτική της θρησκείας τον Δεκέμβριο του 2007 και ενέκρινε ψήφισμα κατά της δυσφήμησης των θρησκειών….Συνεπώς, με την υπογραφή της «διακήρυξης του Καΐρου για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ισλάμ» (CDHRI), η οποία συμπληρώνει την «Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» (UDHR), τα μέλη του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης (OIC) αμφισβήτησαν τα ανθρώπινα δικαιώματα…» (https://www.europarl. europa. eu/doceo/document/E-7-2011-001463_EL.html)
Αυτή είναι η πραγματική φρικώδης εικόνα του Ισλάμ και όχι εκείνη του παρόντος δημοσιεύματος!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Τρίτη 16 Αυγούστου 2022
Το Άγιο Μανδήλιο. Η εκκλησία μας το εορτάζει στις 16 Αυγούστου.
Το Άγιο Μανδήλιο είναι ένα από τα απολεσθέντα κειμήλια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πρόκειται για ένα κομμάτι ύφασμα, πάνω στο οποίο έχει αποτυπωθεί θαυματουργικά η αχειροποίητη εικόνα του προσώπου του Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με παραδόσεις, ο Βασιλιάς της Έδεσσας Άβγαρος θεραπεύτηκε χρησιμοποιώντας αυτό το Μανδήλιο. https://www.monastiriaka.gr/agion-mandilion-p-3036.html
Το 'Αγιον Μανδήλιον δεν έχει καμμία σχέση με την Αγία Σινδόνη, όπως νομίζουν μερικοί λανθασμένα. Την Αγία Σινδόνη, που βρίσκεται σήμερα στο Τορίνο της Ιταλίας, την χρησιμοποίησε ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας για να τυλίξει το σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού κατά την αποκαθήλωση, και γι' αυτό φέρει επάνω της όλα τα ίχνη του μαρτυρίου Του από το κεφάλι ώς τα πόδια, καθώς και ίχνη από την γύρη από τα αγριολούλουδα που φυτρώνουν μόνο στην Ιουδαία.
Το 'Αγιον Μανδήλιον όμως που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 16 Αυγούστου, έχει την αποτύπωση, με θαυμαστό τρόπο, πάνω σε ύφασμα, μόνο της Αγίας Του μορφής, που έγινε όταν Εκείνος ζούσε ακόμη επί της Γης. Αυτό το αυθεντικό 'Αγιο Μανδήλιο βρίσκεται σήμερα στην Γένουα της Ιταλίας στο Καθολικό Μοναστήρι του Αγ. Βαρθολομαίου όπου φυλάσσεται με πολλή προσοχή από τον 14ο αι. μέχρι σήμερα.
Το 'Αγιον Μανδήλιον βρίσκεται στην Γένουα ως δωρεά του Βυζαντινού Αυτοκράτορος Ιωάννου Ε' του Παλαιολόγου προς τον Γενουέζο στρατηγό Leonardo Montaldo ο οποίος είχε έλθει να πολεμήσει υπέρ του Βυζαντίου τους Τούρκους, που είχαν προχωρήσει πολύ την κατάκτησή τους στην Μ. Ασία. Και αυτός ο ξένος στρατηγός είχε καταλάβει ότι ήταν καλύτερα να είναι δυνατό το Βυζάντιο και να μην προχωρούν οι Τούρκοι προς την Ευρώπη. Και αφού πολέμησε και τους πήρε πίσω κάστρα και πολιτείες βυζαντινές, τα έδωσε πάλι στον Βυζαντινό Αυτοκράτορα και όχι στην Γένουα.
Ο Ιωάννης Ε' Παλαιολόγος θέλησε να τον ευχαριστήσει δίνοντάς του πολλά δώρα, μεταξύ των οποίων το 'Αγιον Μανδήλιο, που βρισκόταν στον Ναό του Αυτοκρατορικού Παλατιού της Κωνσταντινουπόλεως από το 944 μ.Χ., όταν έφθασε εκεί από την 'Εδεσσα της Μεσοποταμίας, σημερινή Ούρφα (μεταξύ Τουρκίας και Συρίας).
Κατά το διάστημα της μεταφοράς του Αγίου Μανδηλίου από την 'Εδεσσα στην Κωνσταντινούπολη γίνονταν καθ' οδόν τα ίδια θαύματα ιάσεων που πραγματοποιούσε ο Χριστός.
Το 'Αγιο Μανδήλιο έφθασε στο Προάστιο των Βλαχερνών της Κωνσταντινου-πόλεως ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο και την επομένη 16 Αυγούστου έγινε η μεγάλη λιτάνευσή του γύρω από την Πόλη και μέσα στην Πόλη για να αγιασθεί ολόκληρη η Κωνσταντινούπολη και αφού τοποθετήθηκε προσωρινά στην Αγία Σοφία για να προσκυνήσει όλος ο λαός, μετά μεταφέρθηκε και έμεινε μονίμως στον Ναό του Αυτοκρατορικού Παλατιού μέχρι την μεταφορά του στην Γένουα τον 14ο αι.
'Ολη η διήγηση των αρχαίων πηγών για το 'Αγιο Μανδήλιο υπάρχει γραμμένη στο βυζαντινό χειρόγραφο του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου (913-957) ο οποίος ήταν λόγιος και συγκέντρωσε όλες τις προ αυτού ιστορικές πηγές. Υπάρχει αντίγραφο σε βυζαντινή γραφή αυτού του χειρογράφου του 15ου αι. στο Κέντρο Πατερικών Μελετών της Μονής Βλατάδων στη Θεσσαλονίκη.
Σύμφωνα μ' αυτές τις πηγές η ιστορία του Αγίου Μανδηλίου αρχίζει τον 1ο χριστ. αιώνα τότε που ο Κύριος Ιησούς Χριστός ζούσε ακόμη επί της γης. Την εποχή εκείνη στην 'Εδεσσα της Μεσοποταμίας υπήρχε ένας τοπικός βασιλιάς ονόματι 'Αβγαρος με ανίατη ασθένεια. Ο γραμματεύς του Ανανίας είχε ταξιδέψει στην Ιουδαία και είχε μάθει για τα θαύματα του Χριστού και ενημέρωσε τον Κύριό του. Τότε ο 'Αβγαρος έστειλε στον Χριστό μία επιστολή που Τον προσκαλούσε να έλθει να τον κάνει καλά και να ζήσει κοντά του. Ο Χριστός του απάντησε ότι δεν μπορούσε γιατί είχε να τελειώσει το έργο Του, αλλά θα του έστελνε ένα μαθητή του να τον γιατρέψει και να του δώσει και την σωτηρία (δηλαδή να γίνη Χριστιανός), μετά την Ανάληψί Του. Αυτές οι δύο επιστολές υπάρχουν στην Πατρολογία στο βιβλίο του Ευσεβίου Καισαρείας Εκκλησιαστική Ιστορία.
Στις αρχαίες πηγές υπάρχουν δύο παραδόσεις: Η μία είναι ότι το 'Αγιο Μανδήλιο το έφερε στον 'Αβγαρο ο γραμματέας του αφού αποτυπώθηκε με θαυμαστό τρόπο η Αγία μορφή του Χριστού και η δεύτερη παράδοση είναι ότι η Αγία Μορφή του Χριστού αποτυπώθηκε πάνω στο ύφασμα που είχε μουσκέψει από τον αιμάτινο ιδρώτα Του κατά την προσευχή Του στην αγωνία του της Γεθσημανής την Μεγάλη Πέμπτη και αυτό το Μανδήλιο έδωσε εκείνο το βράδυ ο Χριστός στους μαθητάς του για να το στείλουν στον 'Αβγαρο. Γι' αυτό ήταν και τόσο θαυματουργό και γιάτρεψε τον 'Αβγαρο και έκανε και όλα τα θαύματα καθ' οδόν προς την Κωνσταντινούπολη και πολλά άλλα που περιέχονται στην διήγηση του βιβλίου εκ του οποίου προέρχεται αυτή η περίληψη.
Συγγραφέας Ειρήνη Οικονομίδου
Κ η αλλη εκδοχή:
Αγία Βερονίκη η Αιμορροούσα
Τα της θεραπείας της αιμορροούσας Βερονίκης από τον Χριστό διαλαμβάνονται στα Ευαγγέλια του Ματθαίου (θ' 20-22), του Μάρκου (ε' 25-34) και Λουκά (η' 43-49). Αργότερα, η Βερονίκη έγινε μέλος της πρώτης Εκκλησίας και αφού έζησε ζωή άγια, παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα. Η μνήμη της τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 12 Ιουλίου.
Στη Δύση, ο βίος της Αγίας Βερονίκης συνδέθηκε με πολλές παραδόσεις. Θεωρείται ότι είναι η γυναίκα, που σκούπισε το πρόσωπο του Χριστού, κατά την πορεία του προς τον Γολγοθά, με μαντήλι, στο οποίο αποτυπώθηκαν τα χαρακτηριστικά του. Στη Ρώμη, η εικόνα του Χριστού σε ύφασμα ονομαζόταν «Μανδήλιο της Βερονίκης» και συνδέεται με την εορτή της Αγίας Όψεως. Στη Δύση, η μνήμη της Αγίας Βερονίκης εορτάζεται στις 8 Μαρτίου.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/870
Δευτέρα 15 Αυγούστου 2022
Η Κοίμησης της Θεοτόκου στον Ι Ναό μας.
"Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας· εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλειπες Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής· και ταις πρεσβείαις ταις σαίς λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών"
Κυριακή 14 Αυγούστου 2022
Ερμηνεία της εικόνας της Κοίμησης της Θεοτόκου
Ερμηνεία της εικόνας της Κοίμησης της θεοτόκου
Ερμηνεία της εικόνας της Κοίμησης της θεοτόκου
Η αγία εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι πολυπρόσωπη. Δύο όμως πρόσωπα ξεχωρίζουν στην όλη παράσταση: Ο Χριστός και η Παναγία. Ο Χριστός μας με το ηγεμονικό Του παράστημα που κρατεί την ψυχή της Παναγίας Μητέρας Του, βρέφος φασκιωμένο, και το λιπόσαρκο σκήνωμα της Παναγίας.
«Στην εικόνα δεσπόζει το νεκρικό κρεβάτι, στολισμένο με πλούσια ποδέα, όπου αναπαύεται η Παναγία με τα χέρια σταυρωμένα. Μπροστά στερεωμένο σε ένα απλό κηροπήγιο καίει ένα χοντρό κερί. Πίσω από το νεκρικό κρεβάτι και στη μέση ακριβώς στέκει ο Χριστός με το σώμα σε περίεργη στροφή προς τα δεξιά, προς την κεφαλή της Μητέρας Του. Στα χέρια Του απλωμένα στην ίδια κατεύθυνση, κρατεί την ψυχή της, που έχει τη μορφή φασκιωμένου μωρού με τα χέρια σταυρωμένα. Τον τριγυρίζει δόξα. Μέσα σ’ αυτή είναι ζωγραφισμένοι στην κορυφή ένα εξαπτέρυγο και σε μονοχρωμία τέσσερεις άγγελοι που πλαισιώνουν το Χριστό με χειρονομίες και έκφραση λύπης στα πρόσωπά τους... Πάνω ακριβώς από το Χριστό στην κορυφή του τόξου της εικόνας έχουν ανοίξει οι πύλες του ουρανού και φαίνονται δύο άγγελοι, πάλι σε μονοχρωμία, να σκύβουν με σκεπασμένα χέρια για να πάρουν με τη σειρά τους την ψυχή της. Στην κεφαλή και στα πόδια του νεκρικού κρεβατιού είναι μαζεμένοι οι δώδεκα απόστολοι με εκφράσεις, στάσεις και χειρονομίες που δείχνουν βαθειά λύπη. Ο Πέτρος θυμιατίζει στην κεφαλή της Παναγίας, ο δε Απόστολος Παύλος και ο Θεολόγος Ιωάννης σκύβουν στα πόδια της και την ασπάζονται. Πιο πίσω είναι τρεις ιεράρχες με ανοιχτά βιβλία και στα αριστερά, στο βάθος, θρηνούν τρεις γυναίκες. Τη σύνθεση κλείνουν στο βάθος, πίσω από τις ομάδες των μαθητών, δύο συμβατικά αρχαιόπρεπα κτήρια. Ανάμεσα σ’ αυτά διαβάζεται η επιγραφή Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ Θ(ΕΟ)ΤΟΚΟΥ» (Α. Καρακατσάνη). Οι τέσσερεις (εικονίζονται οι τρεις) Ιεράρχες που παραβρέθηκαν στην Κοίμηση, ήταν: ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο Ιερόθεος, οΔιονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο Τιμόθεος. Ο Ιερόθεος δεν εικονίζεται.
Σε κάποιες εικόνες βλέπουμε στη δεξιά άκρη του σπιτιού τον Ιωάννη το Δαμασκηνό που βαστά χαρτί (πάπυρο) με τα εξής λόγια: «Ἀξίως ὡς ἔμψυχόν σε οὐρανὸν ὑπεδέξαντο οὐράνια Πάναγνε θεία σκηνώματα καὶ παρέστηκας...» Και στα αριστερά τον άγιο Κοσμά τον ποιητή κρατώντας άλλο χαρτί που λέει: «Γυναίκα σε θνητήν, ἄλλ᾿ ὑπερφυῶς καὶ μητέρα Θεοῦ εἰδότες, πανάμωμε…»
Σ’ όλα τα πρόσωπα διακρίνεται η θλίψη, ανάμικτη όμως με τη γλυκιά ελπίδα. Είναι η «χαρμολύπην», το «χαροποιὸν πένθος», γνώρισμα των πιστών που ζουν με την προσμονή της ανάστασης. Τούτο βλέπουμε και στα τροπάρια της εορτής, που άλλοτε τονίζουν τον τρόμο και το δέος των Αποστόλων, τους οποίους παρουσιάζουν να δακρύζουν και άλλοτε τονίζουν τη χαρά τους, που την εκδηλώνουν με ψαλμούς και ύμνους. Παραθέτουμε δύο αποσπάσματα «Ὅτε ἡ μετάστασις τοῦ ἀχράντου σου σκήνους ηὐτρεπίζετο, τότε οἱ Ἀπόστολοι περικυκλοῦντες τὴν κλίνην τρόμω ἐώρων σε» (Στιχηρό ιδιόμελο όρθρου). «...Καὶ τὸ ζωαρχικὸν καὶ θεοδόχον σου σῶμα κηδεύσαντες ἔχαιρον, πανύμνητε» (Δοξαστικό αποστίχων Εσπερινού).
Σε μερικές εικόνες εικονίζονται στον ουρανό σύννεφα, που μετέφεραν τους αποστόλους στην Ιερουσαλήμ. Σε πολλές εικόνες της Κοίμησης ζωγραφίζεται και το επεισόδιο του αγγέλου και κόβει με το ξίφος του τα χέρια του Ιεφονία. (Πρόκειται για εκείνο τον Εβραίο που αποπειράθηκε να ρίξει στο έδαφος το λείψανο της Θεοτόκου).
Πηγή: Νεκτάριος Μαμαλοῦγκος www.nektarios
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)