ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 6η Ιουνίου 2022

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!

    Το Γραφείο μας, στηριζόμενο στις μαρτυρίες της θεοπνεύστου Γραφής και στην Ορθόδοξη Παράδοση και έχοντας ως οδηγούς τους αγίους Πατέρες μας, έχει σταθερή την πεποίθηση ότι η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία του Χριστού είναι η μοναδική πύλη της σωτηρίας, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας: «ο πιστεύσας και βαπτισθείς, [και επομένως γενόμενος μέλος της Εκκλησίας του Χριστού], σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται», (Μαρκ.16,16). Επίσης ομόφωνη η πατερική μας Γραμματεία μαρτυρεί, ότι η μοναδική κιβωτός της σωτηρίας είναι η Εκκλησία, έξω από την οποία δεν υπάρχει σωτηρία. Την μαρτυρία αυτή συνοψίζει στη θεολογία του ο Άγιος Κυπριανός Καρθαγένης (+258) διακηρύσσοντας ότι «εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία». Δεν έχουμε ούτε μία μαρτυρία αγίου Πατρός, ο οποίος να διατυπώνει το αντίθετο. 

    Έχουμε συγγράψει πάμπολλες ανακοινώσεις μας, τονίζοντας αυτό το γεγονός και αναγκαζόμενοι από τις περιρρέουσες οικουμενιστικές δοξασίες περί του αντιθέτου. Διαβάζουμε συχνά σε κείμενα των θιασωτών του Οικουμενισμού την κακοδοξία, ότι δήθεν η Εκκλησία του Χριστού «δεν έχει την αποκλειστικότητα σωτηρίας», αλλά «υπάρχει σωτηρία και εκτός αυτής». Ότι δήθεν «δεν ταυτίζονται τα κανονικά με τα χαρισματικά όρια της Εκκλησίας» και επομένως υπάρχει σωτηρία και στις αιρέσεις και τις θρησκείες του κόσμου! Οι παρά πάνω ισχυρισμοί απηχούν ένα βασικό «δόγμα» του Οικουμενισμού ότι «όλες οι θρησκευτικές πίστεις προσφέρουν σωτηρία και είναι διαφορετικοί δρόμοι αναγωγής στον ίδιο Θεό»! Ένας από τους κλασικούς εκφραστές αυτής της κακοδοξίας σε εργασία του με τίτλο: «Εμπιστεύομαι την Εκκλησία» ισχυρίσθηκε ότι η Εκκλησία οφείλει να «αποστεί από την αλαζονεία της αποκλειστικότητας», διότι κατ’ αυτόν: «Η περί αποκλειστικότητας της Εκκλησίας διδασκαλία δεν αποτελεί δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας» και ότι  δήθεν «Η Ορθόδοξη Θεολογία θεωρεί ότι η Χάρις του Θεού μπορεί να πνέει και έξω από τα κανονικά όρια της Εκκλησίας και αυτό είναι σύμφωνο με τη βιβλική και πατερική διδασκαλία», (https://www.romfea. gr/katigories/10-apopseis/8579-empisteuomai-tin-ekklisia)!  

    Την παρά πάνω κακοδοξία διαπιστώσαμε και σε πρόσφατο σχόλιο της εφημερίδας  «Καθολική», (αρ. φύλλου 310, 20.4.2022), με τίτλο: «Υπάρχει σωτηρία έξω από την Εκκλησία;», από το οποίο πήραμε αφορμή για την παρούσα δημοσίευσή μας. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο: «Υπάρχει ένα ερώτημα το οποίο έθεσαν πολλές γενιές μέσα στις δύο χιλιετίες του Χριστιανισμού. Οι απαντήσεις που δόθηκαν παρουσιάζουν μία σημαντική εξέλιξη ανάλογα με την κατανόηση της θεολογικής έννοιας του θέματος, μέχρι την επίσημη δήλωση της Β΄ Συνόδου του Βατικανού για τις άλλες θρησκείες. Στο φως αυτής της δήλωσης μεταφράζουμε εδώ το σχόλιο μιας έγκυρης φωνής ενός καθολικού θεολόγου. ‘Κάποτε ήταν πεποίθηση των χριστιανών ότι έξω από την εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία και ότι μονάχα οι βαπτισμένοι μπορούν να σωθούν. Σήμερα πια δεν είμαστε τόσο κατηγορηματικοί. Δεν αμφισβητούμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η τακτική οδός της Σωτηρίας, ότι ο λυτρωτικός του θάνατος εξιλέωσε αντικειμενικά τις αμαρτίες όλων και συμφιλίωσε την ανθρωπότητα με το Θεό. Ωστόσο είμαστε πεπεισμένοι ότι η χάρη του Ιησού Χριστού ενεργεί και έξω από τα τακτικά κανάλια, τα οποία είναι το βάπτισμα και η προσήλωση στην εκκλησία. Όσοι άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν το Ευαγγέλιο, ζουν σύμφωνα με τις επιταγές της συνείδησής τους και σύμφωνα με τις αρχές της θρησκείας τους και βοηθούν τον πλησίον τους, μπορούν να είναι ενωμένοι με το Χριστό περισσότερο από τόσους και τόσους χριστιανούς, οι οποίοι δεν ζουν καθόλου τις απαιτήσεις του βαπτίσματος τους. Μπορούμε λοιπόν να πούμε, ότι υπάρχει σωτηρία έξω από το Χριστό, αν και η σωτηρία αυτή δεν είναι χωρίς τον Χριστό. Υπάρχει σωτηρία και έξω από την Εκκλησία, αν και η σωτηρία αυτή δεν είναι ανεξάρτητη από την Εκκλησία. Με έναν ‘τρόπο τον οποίο μόνο ο Θεός τον γνωρίζει’, το Άγιο Πνεύμα πνέει και έξω από τα ορατά σύνορα της Εκκλησίας. Ο Θεός ‘θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι’ και αυτός είναι αρκετά σοφός και παντοδύναμος για να πραγματοποιήσει, αυτό που θέλει. Αυτό είναι εκείνο γνωρίζουμε με βεβαιότητα και το οποίο μας δίνει σήμερα γαλήνη και την αισιοδοξία, όταν σκεπτόμαστε όλους εκείνους, που ζουν έξω από τους ορίζοντες του Χριστιανισμού» (Ρανιέρο Κανταλαμέσσα, ιεροκήρυκας του Ποντιφικού Οίκου: «Από το Ευαγγέλιο στη Ζωή»). 

    Είναι γνωστό ότι η Β΄ Βατικανή «Σύνοδος» (1962-1965), με το γνωστό  «Περί Οικουμενισμού Διάταγμα», εγκαινίασε το άνοιγμα του Παπισμού προς την παναίρεση αυτή, στην οποία  έδωσε την ιδική της ώθηση, στοχεύοντας στην  υποταγή όλου του χριστιανικού κόσμου, αλλά και των θρησκειών, στην παπική εξουσία. Με το διάταγμα αυτό αναγνωρίζει και άλλες «Εκκλησίες», εκτός από την «Καθολική», όμως «ελλειμματικές», (επειδή δεν θέλουν να υποταχτούν στον «Πάπα»), στις οποίες συντελείται η σωτηρία. Επίσης αναγνωρίζει ότι υπάρχει σωτηρία και στις θρησκείες του κόσμου, με τις οποίες συνδιοργανώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα, (στην Ασίζη και αλλού), Διαθρησκειακές Συναντήσεις,  Διαλόγους και Συνέδρια, προκειμένου να προωθηθεί η  θρησκευτική σύγκληση και εν τέλει η θρησκευτική ένωση του κόσμου! Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι ο αρθρογράφος θεμελιώνει την πεποίθησή του περί της σωτηρίας εκτός της Εκκλησίας αποκλειστικά και μόνον στην Β΄ Βατικανή «Σύνοδο», χωρίς να παραθέτει ούτε μία βιβλική, ή πατερική μαρτυρία. Είναι ολοφάνερες επίσης και οι αντιφάσεις, στις οποίες καταλήγει, ότι δήθεν «υπάρχει σωτηρία έξω από το Χριστό, αν και η σωτηρία αυτή δεν είναι χωρίς τον Χριστό» και ότι δήθεν «υπάρχει σωτηρία και έξω από την Εκκλησία, αν και η σωτηρία αυτή δεν είναι ανεξάρτητη από την Εκκλησία», χωρίς να μπορεί να μας εξηγήσει, πως είναι δυνατόν να «υπάρχει σωτηρία έξω από το Χριστό» και ταυτόχρονα «η σωτηρία αυτή δεν είναι χωρίς τον Χριστό».

     Σχετικά με το θέμα αυτό ο πολιός καθηγητής Γ. Γαλίτης γράφει: «Η έννοια της Εκκλησίας δεν μπορεί να χωρισθεί από την έννοια της σωτηρίας και η σωτηρία δεν μπορεί να χωρισθεί από την έσχατολογική προοπτική της βασιλείας των ουρανών. Όταν λέμε σωτηρία, την ταυτίζουμε με την βασιλεία των ουρανών, με την απόλαυση της βασιλείας των ουρανών. Που θα τη βρούμε τη σωτηρία; Η σωτηρία βρίσκεται μόνον μέσα στην Εκκλησία. Αυτό το έλεγε επιγραμματικά ο Κυπριανός: Extra Ecclesia nulla salus, εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία [….] Για να έχεις ζωή, πρέπει να μετάσχεις στη Θεία Ευχαριστία. Εφόσον η Θεία Ευχαριστία πραγματώνεται και προσφέρεται μόνον μέσα στην Εκκλησία και εφόσον έξω από την Εκκλησία δεν μπορούμε να βρούμε την αιώνιο ζωή, καταλαβαίνουμε ότι η σωτηρία βρίσκεται μόνον μέσα στην Εκκλησία, που οικοδομείται μέσω της Θείας Ευχαριστίας και φανερώνεται με τη Θεία Ευχαριστία. […] Μόνον δια της βρώσεως της Θείας Ευχαριστίας αίρονται οι συνέπειες της βρώσεως που έβγαλε τους Πρωτοπλάστους από τον παράδεισο» (https://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/ theologia _zoi/themata .asp?cat= dogma &main =EK_texts&file=6.htm)! Ο σαφέστατος λόγος του Κυρίου: «εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ιωάν.6,53), δεν αφήνει κανένα περιθώριο σωτηρίας εκτός της Εκκλησίας.

    Μία άλλη πτυχή του θέματος είναι το πως ο αρθρογράφος, (και κατ’ επέκταση ο Παπισμός) εννοεί τον όρο «σωτηρία». Όταν ο Παπισμός και Προτεσταντισμός ομιλούν περί σωτηρίας, δεν την εννοούν όπως την εννοεί και την βιώνει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Ο Παπισμός αρνούμενος την άκτιστη φύση της Θείας Χάριτος, αρνείται και την κατά χάριν θέωση του ανθρώπου, επειδή η «κτιστή χάρις» δεν μπορεί να θεώσει τον άνθρωπο. Η σωτηρία κατ’ αυτόν νοείται ως μία διαδικασία τηρήσεως των ευαγγελικών εντολών, ως μια κατάσταση ηθικής προόδου, επί τη βάσει της οποίας αξιώνεται ο οπαδός του Παπισμού κάποια μετά θάνατον μακαριότητα, ανάλογη με αυτήν που υπόσχεται ο Μωάμεθ στους οπαδούς του Ισλάμ. Όμως η σωτηρία δεν είναι μια διαδικασία ηθικής προόδου. Είναι μια απτή πραγματικότητα, ένας υπερρεαλισμός, που συντελείται αποκλειστικά στην Εκκλησία. Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να μας κάνει «ηθικούς ανθρώπους», αλλά για να μας ελευθερώσει από την αιχμαλωσία του Σατανά, τη δουλεία της αμαρτίας και το θάνατο. Μόνον ο «κολλώμενος τω Κυρίω εν πνεύμά εστι», (Α΄Κορ.6,17), δηλαδή είναι ενωμένος μαζί Του, και σώζεται, όχι απλά ως «ηθικός άνθρωπος», αλλά ως οργανικό μέλος – κύτταρο του τεθεωμένου Σώματος του Χριστού.           

    Και ερχόμαστε τώρα να απαντήσουμε με πολλή συντομία, με βάση τις υπάρχουσες μαρτυρίες της Γραφής και την Ορθόδοξη Παράδοση, πάνω στα καυτά ερωτήματα: Πως θα κρίνει ο Θεός τους μη Χριστιανούς, εκείνους δηλαδή που δεν γνώρισαν το Ευαγγέλιο; Με ποια κριτήρια θα κριθούν όσοι ειδωλολάτρες έζησαν πρό Χριστού; Πρόκειται για ερωτήματα, που συχνά μας θέτουν πολλοί χριστιανοί: Ήδη το σχόλιο της «Καθολικής» προσπαθεί να δώσει κάποια απάντηση, κατά τη γνώμη μας εσφαλμένη: «Όσοι άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν το Ευαγγέλιο, ζουν σύμφωνα με τις επιταγές της συνείδησης τους και σύμφωνα με τις αρχές της θρησκείας τους και βοηθούν τον πλησίον τους, μπορούν να είναι ενωμένοι με το Χριστό…». Κατ’ αρχήν κανένας από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας δεν μας μίλησε με σαφήνεια, για το πως θα κρίνει ο Θεός τους εκτός της Εκκλησίας, που έζησαν μετά Χριστόν, όπως και για την τύχη των εθνικών, που έζησαν πρό Χριστού. Αυτό είναι ένα μυστήριο, το οποίο γνωρίζει μόνον ο Θεός και θα αποκαλυφτεί στα έσχατα. Εκείνο που με σαφήνεια γνωρίζουμε είναι, πρώτον μεν ότι η σωτηρία βρίσκεται μόνον μέσα στην Εκκλησία, διότι μόνον μέσα σ’ αυτήν έχουμε «ζωήν εν εαυτοίς» (Ιωάν.6,53). Και δεύτερον με σαφήνεια επίσης γνωρίζουμε, ότι ο Θεός θα κρίνει τους εκτός της Εκκλησίας με κριτήριο τη συνείδησή τους, επί τη βάσει των λόγων του αποστόλου Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή του: «όσοι γαρ ανόμως ήμαρτον, ανόμως και απολούνται· και όσοι εν νόμω ήμαρτον, δια νόμου κριθήσονται….  όταν γαρ έθνη τα μη νόμον έχοντα φύσει τα του νόμου ποιή, ούτοι νόμον μη έχοντες εαυτοίς εισι νόμος,… οίτινες ενδείκνυνται το έργον του νόμου γραπτόν εν ταις καρδίαις αυτών, συμμαρτυρούσης αυτών της συνειδήσεως και μεταξύ αλλήλων των λογισμών κατηγορούντων η και απολογουμένων», (2,12,14,15). Μ’ άλλα λόγια ο Θεός έδωσε στους εκτός της Εκκλησίας αλλοθρήσκους, τον έμφυτο ηθικό νόμο της συνειδήσεως. Ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί σχετικά ότι «Αντί του νόμου [του Μωσαϊκού], ήταν στους εθνικούς αρκετή η συνείδηση και το λογικό. Λέγοντας αυτά ο Παύλος έδειξε πάλι ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ικανό για την εκλογή της αρετής και την αποφυγή της κακίας», (ΕΠΕ, 16β,454). Σε άλλο σημείο παρατηρεί ο ίδιος ιερός πατήρ: «Είναι περισσότερο αξιοθαύμαστοι, [οι μη Ιουδαίοι και οι μη Χριστιανοί], επειδή δεν χρειάσθηκαν τον νόμο και μπόρεσαν να εκτελέσουν όλες τις εντολές του νόμου, χαράζοντας στη διάνοιά τους όχι απλώς τα γράμματα, αλλά τα έργα του νόμου», (ΕΠΕ, 16β, 452).  

    Τόσον οι παπικοί, όσον επίσης και οι εκ των «Ορθοδόξων» οικουμενιστές επικαλούνται μια καινοφανή και κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία, την λεγόμενη «Οικονομία του Πνεύματος», προκειμένου να στηρίξουν τους ισχυρισμούς των περί σωτηρίας και εκτός της Εκκλησίας. Μέσω αυτής πραγματοποιείται η σωτηρία των εκτός της Εκκλησίας ανθρώπων, που ανήκουν σε διάφορες θρησκείες, χωρίς την προϋπόθεση της πίστεως στο Χριστό και την είσοδό τους στην Εκκλησία με το άγιο βάπτισμα. Πρόκειται για μια από τις πλέον αντίχριστες και βλάσφημες θεωρίες, η οποία δίνει το πράσινο φως στην Ορθοδοξία, για  το «άνοιγμά» της στις θρησκείες του κόσμου, αλλά και την εκκλησιολογική νομιμοποίησή τους. Γύρω από την θεωρία αυτή το Γραφείο μας δημοσίευσε προ τετραετίας άρθρο με τίτλο: «Η κακόδοξη θεωρία της οικονομίας του Πνεύματος», (11.6.2018) και παραπέμπουμε εκεί τον αναγνώστη για περισσότερα στοιχεία. 

    Περαίνοντας εκφράζουμε τη θλίψη μας, όχι τόσο για το κατάντημα του Παπισμού, όσο κυρίως για το κατάντημα πολλών εκ των «Ορθοδόξων» προερχομένων οικουμενιστών, οι οποίοι ενώ ισχυρίζονται ότι είναι ορθοδοξότατοι, εν τούτοις με τις κακόδοξες διακηρύξεις τους, αλλά και με τα έργα τους αποδεικνύουν, ότι θεωρούν τον Παπισμό ως αληθή Εκκλησία με έγκυρα μυστήρια και αποστολική διαδοχή. Κατ’ εξοχήν δε μάλιστα λυπούμαστε, όταν αυτοί συμβαίνει να είναι και Επίσκοποι. Λυπούμεθα ειλικρινά, όχι μόνο διότι σκανδαλίζουν τον πιστό λαό του Θεού, αλλά και διότι θα είναι αναπολόγητοι εν ημέρα κρίσεως. Λυπούμεθα ακόμη όταν διαπιστώνουμε, ότι η διοικούσα Εκκλησία ούτε καν διανοείται να τους καλέσει σε απολογία, να τους ελέγξει για τις κακοδοξίες τους  και  να εφαρμόσει τους προβλεπόμενους Ιερούς Κανόνες. Η δε πικρία μας γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, όταν διαπιστώνουμε ότι τα πρόσωπα αυτά όχι μόνο δεν αποδοκιμάζονται, ούτε ελέγχονται, για όσα κακόδοξα λέγουν και πράττουν, αλλά και τιμώνται και επαινούνται ποικιλοτρόπως. Μακάρι να βρεθούν έστω κάποιοι Επίσκοποι, οι οποίοι με γενναίο και ομολογιακό φρόνημα θα ελέγξουν και θα ανατρέψουν τις κακοδοξίες τους. Το άκρως λυπηρό αυτό φαινόμενο πιστεύουμε ότι είναι ένα από τα «σημεία των καιρών» και δείχνει ότι βρισκόμαστε στους έσχατους καιρούς, όπου ο Αντίχριστος βρίσκεται «προ των πυλών», χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε, πότε ακριβώς θα έρθει. Εκείνο που απομένει σε μας είναι να επαγρυπνούμε και να εντείνουμε τον πνευματικό μας αγώνα, ώστε να είμαστε πάντοτε έτοιμοι, να δίνουμε την ομολογία της πίστεώς μας προς πάσαν κατεύθυνση μέχρι θανάτου. 

       

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

«Ἀνελήφθης ἐν δόξη ὁ τά σύμπαντα πληρῶν…». Ἐν Πειραιεί τη 2 α Ἰουνίου 2022 Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ἰερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς. Ἡ ἐν δόξη ἀνάληψις τοῦ Κυρίου καὶ ἡ ἐν δεξιά τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τὸ τελευταῖο γεγονὸς στὴν ἐπὶ γῆς ζωὴ καὶ δράση του, εἶναι τὸ τέρμα τῆς συγκαταβάσεώς Του καὶ τῆς ἐνσάρκου Του θείας οἰκονομίας. Ἀποτελεῖ ὅμως ταυτόχρονα καὶ τὴν ἀπαρχὴ τῆς ἀνυψώσεώς Του, τῆς ἀνυψώσεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς Του σὲ θεία ἐξουσία καὶ δόξα καὶ βασιλεία. Ἐὰν ἡ ἐξ’ οὐρανοῦ κατάβασίς Του ἦταν κένωσις καὶ πτώχευσις καὶ ἄκρα ταπείνωσις, ἡ ἀνάληψίς Του στοὺς οὐρανοὺς ἐσήμανε τὴν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καθέδρα καὶ σ’ αὐτὴν βρίσκουν τὴν πλήρη πραγματοποίησή τους οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, τοὺς ὁποίους εἶπε κατὰ τὴν ἀρχιερατική Του προσευχὴ ὀλίγον πρὸ τοῦ πάθους: «Καὶ νῦν δόξασόν με Σὺ Πάτερ παρὰ σεαυτῶ τὴ δόξη ἢ εἶχον προτοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοῖ» (Ἰω. 17,5). Τὴν ἔνδοξη αὐτὴ ἄνοδο τοῦ Κυρίου προφητικῶς προανήγγειλε ὁ προφήτης Δαυὶδ στοὺς ψαλμούς του: «Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῶ, Κύριος ἐν φωνὴ σάλπιγγος» (46,6). Ὁ Κύριος, μετὰ τὴν ἔνδοξη νίκη του κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς ἐν μέσω ἀλαλαγμῶν χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ἐκ μέρους τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων, ὑμνούμενος καὶ δοξαζόμενος ὑπ’ αὐτῶν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σχολιάζοντας τὸν παρὰ πάνω στίχο, παρατηρεῖ, ὅτι «οὐκ εἶπεν ἀνεβιβάσθη, ἀλλ’ ἀνέβη, δεικνύς, ὅτι οὒχ ἑτέρου τινὸς χειραγωγοῦντος ἀνέβη, ἀλλ’ αὐτὸς ταύτην ὁδεύων τὴν ὁδόν». Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀνέβη στοὺς οὐρανοὺς χειραγωγούμενος ἀπὸ κάποιον ἄλλον, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδικὴ τοῦ θεϊκὴ δύναμη καὶ ἐξουσία, ἀποδεικνύοντας ἔτσι, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὑπῆρξε ὁ αὐτουργὸς τῆς ἀναβάσεως. Τὴν χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων ἐπὶ τῇ ἐνδόξω ἀναλήψει τοῦ Κυρίου ἐκφράζει ὁ Δαυΐδ σὲ ἄλλο ψαλμὸ σαφέστερα: «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. Τὶς ἐστὶν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δοξης; Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατὸς Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμω» (26,7,8). Ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, οἱ ἐπὶ γῆς ἄγγελοι, διακονοῦντες τὸν Κύριον, προτρέπουν τὶς ἀνώτερες ἀγγελικὲς δυνάμεις, ποὺ βρίσκονται στοὺς οὐρανούς, καθὼς Αὐτὸς ἀναλαμβάνεται, νὰ ἀνοίξουν τὶς ἐπουράνιες πύλες γιὰ νὰ εἰσέλθη ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. Στὴ συνέχεια ἐρωτοῦν αἱ ἄνω δυνάμεις, «τὸ παράδοξόν της οἰκονομίας ἐκπληττόμεναι», ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης; Καὶ ἀπαντοῦν οἱ ἐπὶ γῆς ἄγγελοι: Δὲν εἶναι κάποιος συνηθισμένος ἄρχων, ἀλλὰ ὁ παντοδύναμος καὶ πανίσχυρος Θεός, ὁ ὁποῖος ἐπέτυχε ἔνδοξη νίκη στὸν πόλεμόν του πρὸς τοὺς ἐχθρούς του, δηλαδὴ πρὸς τὸν διάβολο καὶ τὸν θάνατο. Περὶ αὐτῆς τῆς ἀνόδου ὁμιλῶν καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καθὼς ἑρμηνεύει τὸν ψαλμικὸ στίχο «ἀνέβης εἰς ὕψος ἠχμαλώτευσας αἰχμαλωσίαν» (67,19), στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολήν του, λέγει: «ἀναβὰς εἰς 2 ὕψος ἠχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις» (4,8). Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἀνέβη μὲ τὴν ἀνάληψίν του στοὺς οὐρανούς, ἔδεσε αἰχμαλώτους τους ἐχθρούς του, δηλαδὴ τὸν σατανᾶ καὶ τὸν θάνατο καὶ ἔδωσε χαρίσματα στοὺς ἀνθρώπους, δηλαδὴ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ὡς Θεὸς ὁ Κύριός μας, ὡς ἄναρχος Λόγος καὶ Υἱὸς Μονογενὴς καὶ ὁμοούσιος πρὸς τὸν Πατέρα, ἦταν πάντοτε συνθρόνος καὶ ὁμότιμος πρὸς αὐτὸν καὶ προτοῦ νὰ σαρκωθῆ. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐσαρκώθη καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, οὐδέποτε ἐχωρίσθη ἀπὸ τὸν Πατέρα. Ὅπως λέγει ὁ ὑμνογράφος, «ὅλος ἣν ἐν τοῖς κάτω καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπὴν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος». Καὶ τοῦτο διότι «συγκατάβασις γέγονε θεϊκὴ καὶ οὐ μετάβασις τοπική». Ἀνελήφθη καὶ ἐκάθισε στὰ δεξιά του Θεοῦ καὶ Πατρὸς ὡς αἰώνιος ἀρχιερεὺς καὶ μεσίτης πάντων ἠμῶν, σύμφωνα μὲ τὸν λόγον τοῦ Παύλου στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ του «τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιά του θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (8,1). Καὶ ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἰσήρχοντο στὰ ἅγια των ἁγίων τοῦ ναοῦ κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ ἐξιλασμοῦ μὲ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ἔτσι καὶ ὁ ἀληθινὸς καὶ μέγας ἀρχιερεὺς μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν», ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ Παῦλος, εἰσῆλθε στὰ ἀληθινὰ ἅγια των ἁγίων, δηλαδὴ στὸν οὐρανό, μιὰ φορὰ γιὰ πάντα, ὄχι πλέον μὲ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐξαλείψουν ἁμαρτίες, ἀλλὰ μὲ τὸ ἰδικὸ Του πολύτιμο καὶ πανάγιο αἷμα, τὸ ὁποῖον ἔχυσε πάνω στὸ σταυρό. Διότι ὅπως λέγει ὁ Παῦλος στὴν ἴδια ἐπιστολὴ του «οὐ γὰρ εἰς χειροποίητα ἅγια εἰσῆλθεν ὁ Χριστὸς ἀντίτυπα τῶν ἀληθινῶν, ἀλλ’ εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανὸν νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπω τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ ἠμῶν» (9,24). Ὁ Χριστὸς δὲν εἰσῆλθε σὲ χειροποίητα ἅγια ἁγίων, ποὺ εἶναι ἀπομίμηση καὶ εἰκόνα τῶν ἀληθινῶν ἁγίων, ἀλλὰ σ’ αὐτὸν τὸν οὐρανόν, γιὰ νὰ παρουσιασθῆ τώρα εἰς τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πρεσβεύει ὑπὲρ ἠμῶν. Ἡ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὅμως ἄνοδος τοῦ Κυρίου δὲν ἦταν μόνον δόξα τῆς ἰδικῆς Του ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἰδικῆς μας. Διότι ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴν του, «συνήγειρε καὶ συνεκάθισε ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (2,6), δηλαδὴ ὅλους ἐμάς, ποὺ πιστεύομε σ’ αὐτὸν καὶ διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος γίναμε μέλη τοῦ σώματός Του, συνανέστησε ἀπὸ τὰ μνήματα τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀνάστασή Του καὶ μᾶς ἔβαλε, νὰ καθίσουμε μαζί του στὰ ἐπουράνια μὲ τὴν ἀνάληψή Του. Καὶ τοῦτο εἶναι πολὺ φυσικό, διότι ἐφ’ ὅσον ἀνυψώθη αὐτός, ποὺ εἶναι ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἑπόμενο εἶναι, νὰ ἀνυψωθῆ καὶ τὸ σῶμα. Ἐφ’ ὅσον ἐδοξάσθη ἡ κεφαλή, θὰ δοξασθῆ καὶ τὸ σῶμα. Τοῦτο δὲ θὰ πραγματοποιηθῆ κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία Του, ὁπότε σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Παύλου, ὅλοι ἐμεῖς «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίω ἐσόμεθα» (Α΄Θεσ.4,17). Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἐπισημαίνει καὶ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος σ’ ἕνα τροπάριο: «Ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῶ, Κύριος ἐν φωνὴ σάλπιγγος, τοῦ ἀνυψῶσαι τὴν πεσοῦσαν εἰκόνα τοῦ Ἀδάμ». Ἀλλοῦ δὲ πάλιν λέγει, «κατελθῶν οὐρανόθεν εἰς τὰ ἐπίγεια καὶ τὴν κάτω κειμένην ἐν τῇ τοῦ ἅδου φρουρὰ συναναστήσας ὡς Θεὸς ἀδαμιαίαν μορφὴν τῆ ἀναλήψει σου Χριστὲ εἰς οὐρανοὺς ἀναγαγὼν τῷ θρόνω τῷ πατρικῶ σου συγκάθεδρον ἀπειργάσω ὡς ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος». 3 Ἡ ἀνάληψις τοῦ Κυρίου ἦταν καὶ μία ἀναγκαιότης. Ἦταν ἡ ἀναγκαία προϋπόθεσις, γιὰ νὰ ἔρθη ὁ Παράκλητος στὴν Ἐκκλησία. Τὸ ἐτόνισε ὁ Κύριος ὀλίγον πρὸ τοῦ Πάθους Του πρὸς τοὺς μαθητές του: «Συμφέρει ὑμὶν ἴνα ἐγὼ ἀπέλθω, ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς. Ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς» (Ἰω.16,7). Ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ προηγηθῆ ἡ ἄνοδός Του πρὸς τὸν Πατέρα, προκειμένου νὰ μεσιτεύση ὑπὲρ ἠμῶν, ὥστε νὰ στείλη τὸ ἅγιον Πνεῦμα. Ἐπειδὴ δηλαδὴ οἱ μαθητὲς ἐλυποῦντο, διότι θὰ ἐστεροῦντο τὸν ἀγαπημένο τοὺς διδάσκαλο, μόλις ἔμαθαν, ὅτι θὰ ἀποχωρισθῆ ἀπὸ αὐτούς, ἔρχεται τώρα ὁ Κύριος, νὰ τοὺς παρηγορήσει μὲ τὴν ὑπόσχεση τῆς ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου, στὴν παρουσία τοῦ ὁποίου θὰ αἰσθάνονται μέσα τους τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Κατανοοῦντες λοιπὸν καὶ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸ μέγεθος τῆς συγκαταβάσεως καὶ τὸν πλοῦτον τῆς φιλανθρωπίας τοῦ ὑπὲρ ἠμῶν παθόντος καὶ ταφέντος καὶ ἀναστάντος καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀναληφθέντος Κυρίου μας, ἃς ἀνυψώσωμεν τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν μας πρὸς τὰ ἄνω, ἐκεῖ ὅπου τώρα βρίσκεται ὁ Χριστός, καθήμενος στὰ δεξιά του Πατρός. «Τὰ τῆς γῆς ἐπὶ τῆς γῆς καταλιπόντες, τὰ τῆς τέφρας τῷ χοΐ παραχωροῦντες δεῦτε ἀνανήψωμεν καὶ εἰς ὕψος ἐπάρωμεν ὄμματα καὶ νοήματα», ἔτσι ὥστε ἡ ἑορτὴ αὐτὴ νὰ γίνει ἀφορμὴ πνευματικῆς ἀνανεώσεως καὶ ἀνανήψεως, ἀφορμὴ ἀπαγγιστρώσεώς μας ἀπὸ τὴν ἐμπαθῆ προσκόλληση στὰ μάταια καὶ πρόσκαιρα καὶ φθαρτὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου καὶ ἀδιάληπτης εὐχαριστίας καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Κύριον. Ἀμήν.

ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

  Εν Πειραιεί τη 30η Μαΐου 2022

 ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ! 

(Σχόλιο σε πρόσφατη επιστημονική είδηση) Μία από τις σφοδρότερες μορφές Αντιχριστιανισμού είναι και ο Δαρβινισμός, ο οποίος κατέστη, ιδιαίτερα τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνος, το «φλάμπουρο» των Αθεϊστών και των Μαρξιστών, για να χτυπήσουν τη χριστιανική πίστη σχετικά με την δημιουργία του Θεού. Στον τιτάνιο και λυσώδη αγώνα τους κατά του Χριστιανισμού «αναμασούν» την εδώ και αιώνες αναπόδεικτη θεωρία τους, γνωστή ως «Θεωρία της εξέλιξης των ειδών», παρουσιάζοντάς την ως δήθεν «επιστημονική» και «διαχρονική», παραθεωρώντας όμως το γεγονός, ότι η θεωρία αυτή εξακολουθεί να παραμένει μέχρι σήμερα ως μια αναπόδεικτη θεωρία. Η θεωρία αυτή δέχθηκε ισχυρότατα πλήγματα από μεγάλη ομάδα μεταγενεστέρων βιολόγων, ζωολόγων, βοτανολόγων, παλαιοντολόγων και άλλων επιστημόνων, οι οποίοι επί τη βάσει ιδικών τους νεωτέρων επιστημονικών παρατηρήσεων και ερευνών, απέδειξαν ομοφώνως το αβάσιμο της θεωρίας αυτής, ώστε σήμερα να θεωρείται πλέον ξεπερασμένη. Γύρω από την θεωρία αυτή αναφερθήκαμε και σε παλαιότερο άρθρο μας με τίτλο: «Από την ζωοποίηση του ανθρώπου από τον Δαρβινισμό και τον Μαρξισμό στην θέωσή του από τον Χριστιανισμό», (9.3.2015). Εδώ απλώς υπενθυμίζουμε ότι εισηγητής της θεωρίας αυτής, υπήρξε ο Άγγλος φυσιοδίφης και βιολόγος Κάρολος Δαρβίνος (1809 – 1882), ο οποίος δέχθηκε ότι η βιολογική ζωή στον πλανήτη στηρίζεται σε έναν αέναο αγώνα ανταγωνισμού μεταξύ των ειδών, στον οποίο επιβιώνουν τα ισχυρότερα, όσα «κατορθώνουν» να εξελιχτούν και να προσαρμοστούν στις συνθήκες επιβίωσης. Όσα είδη δεν μπορούν να εξελιχτούν και να προσαρμοστούν, εξαφανίζονται. Ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα του Θεού, όπως και όλα τα υπόλοιπα, έμβια και μη, όντα, αλλά «προϊόντα» της «δημιουργού» ύλης. Η ζωή ξεκίνησε τυχαία από κάποια «πρωταρχική μονάδα», η οποία εξελίχτηκε στο πέρασμα των δισεκατομμυρίων ετών! Χαρακτηριστικό της θεωρίας αυτής είναι ότι ο άνθρωπος είναι «μακρινός απόγονος του πιθήκου»! Η ανακάλυψη του γενετικού μηχανισμού που προκαλεί τις μεταλλάξεις, οδήγησε σε μια τροποποιημένη διατύπωση της θεωρίας, που είναι γνωστή ως Νεοδαρβινισμός. Ανάλογες προς τις αντιλήψεις του Δαρβινισμού αναφορές υπάρχουν σε θεωρίες αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Ειδικότερα ο Εμπεδοκλής επεσήμανε την αρχή της επιλογής, στο πλαίσιο της οποίας κυριαρχεί η σκοπιμότητα. Ο Αναξίμανδρος αναφέρθηκε στην εξέλιξη του ανθρώπου και των ζώων από τα ψάρια, ενώ ο Επίκουρος επιχείρησε να εξηγήσει τη σκόπιμη συμπεριφορά των ζώων επικαλεσθείς τη διδασκαλία του Εμπεδοκλή. (Βλ. Ιστ. https://el. wikipedia.org/wiki/ ). 2 Την ιστορική πορεία της θεωρίας αυτής περιγράφει μ’ ένα θαυμάσιο τρόπο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. κ. Σεραφείμ, σε ένα εξαίρετο σύγγραμμά του με τίτλο «Κόσμος. Εξέλιξις ή δημιουργία; Τυχαιότης, ή απερινόητος σκοπιμότης; Φυσική επιλογή, ή πάνσοφος Θεία Πρόνοια;». Στην εν λόγω επιστημονική διατριβή του περιγράφει, πως αναπτύχθηκε η ιδέα της εξελίξεως κατά την προχριστιανική περίοδο, στη συνέχεια από της διαδόσεως του Χριστιανισμού μέχρι της μεσαιωνικής περιόδου και από το τέλος του Μεσαίωνος μέχρι των ημερών μας. Κατόπιν παραθέτει τους πολέμιους της «θεωρίας» αυτής, καθώς και τις προσπάθειες των συγχρόνων εξελικτικών για την αναβίωσή της. Εν τέλει, στο τελευταίο 5ο κεφάλαιο παρουσιάζει κάποιες συμπληρωματικές επιστημονικές αποδείξεις περί του αβασίμου της «θεωρίας της εξελίξεως», της τυχαιότητος και της φυσικής επιλογής, με τις οποίες ανατρέπει πλήρως την θεωρία αυτή και καταλήγει στο συμπέρασμα, μαζί με πλειάδα πολλών άλλων επιστημόνων, ότι «ο Δαρβινισμός είναι προϊόν καθαράς φαντασίας και ανήκει εις την ιστορίαν, όπως και το έτερον περίεργον του παρελθόντος αιώνος, η Εγελιανή Φιλοσοφία. Ότι η υπόθεσις της εξελίξεως των όντων εν γένει και ιδιαιτέρως της καταγωγής του ανθρώπου από άλλου ζώου είναι χίμαιρα, υπόθεσις ψευδής και μωρά, μη έχουσα ουδεμίαν επιστημονικήν υπόστασιν». Σε άλλο σημείο του βιβλίου του επισημαίνει, ότι όπως αποδεικνύουν πολυάριθμες έγκυρες επιστημονικές μελέτες διακεκριμένων επιστημόνων σε απολιθώματα: «βεβαιούται το αμετάβλητον των ειδών χερσαίων τε και εναλίων ή υδροβίων, απ’ αρχής της εμφανίσεώς των, όπως και το απότομον της εμφανίσεως των μεταγενεστέρων, άνευ σχέσεως προς τα προηγούμενα. Ότι ουδαμού υπάρχει και ένδειξις έστω μετασχηματισμού, ή μεταμορφώσεως οιουδήποτε είδους εις έτερον. Ότι η σύζευξις και η γονιμότης μεταξύ ζώων ανηκόντων εις διαφόρους τάξεις, ή οικογενείας είναι αδύνατος και ότι αι διαφοραί κλίματος, ή άλλαι μεταβολαί εις τους όρους της υπάρξεως των φυτών και των αρχαιοτέρων ζώων δεν θα ηδύναντο, να παράσχωσιν ευλογοφανή τινά εξήγησιν του μετασχηματισμού οιουδήποτε είδους, της μεν προσαρμοστικής ικανότητος των όντων ούσης άκρως περιωρισμένης και μη δυναμένης να μεταβάλη ούτε τους οργανισμούς των όντων, ούτε τα κατ’ ιδίαν όργανα αυτών, της δε μονιμότητος και του αμεταβλήτου αυτών όντων εκδήλων επίσης, απ’ αρχής της εμφανίσεώς των μέχρι σήμερον». Πρόσφατα δύο κορυφαίοι επιστήμονες απέδειξαν τον αντιεπιστημονικό χαρακτήρα της εν λόγω θεωρίας με συγκεκριμένα επιστημονικά πειράματα και μελέτες. Δείτε την σημαντική είδηση: «Επιστήμονες “καταρρίπτουν” την θεωρία του Δαρβίνου: “Όλοι προερχόμαστε από δύο μόνο ανθρώπους”. Με μία ανατρεπτική θεωρία προσπαθούν δύο ανθρωπολόγοι να δώσουν την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα, από που ξεκίνησε η εξάπλωση του ανθρωπίνου είδους στον πλανήτη μας. Οι μελετητές του πανεπιστημίου της Βασιλείας στην Ελβετία κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όλοι οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στον πλανήτη τα τελευταία 200.000 χρόνια αποτελούν απογόνους ενός μόνο ζευγαριού ανθρώπων που εικάζεται ότι έζησε την 3 ίδια χρονική περίοδο. Οι Μαρκ Στεκλ και Ντέιβιντ Τάλερ υποστηρίζουν ότι μετά από ενδελεχείς έρευνες, που περιελάμβαναν την εξέταση περισσότερων από πέντε εκατομμυρίων γενετικών κωδικών από τουλάχιστον 100.000 ξεχωριστά είδη ζώων -συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου-, διαπίστωσαν ότι όλοι οι άνθρωποι προέρχονται από ένα μόνο ζευγάρι ανθρώπων, μετά από πιθανώς κάποιο καταστροφικό γεγονός, που άφησε την Γη σχεδόν ερημωμένη. Μάλιστα, η ερευνητική ομάδα του ελβετικού πανεπιστημίου θεωρεί σχεδόν βέβαιο ότι αντίστοιχη εξελικτική πορεία είχε και το 90% των ειδών του ζωικού βασιλείου, ενώ εκτιμούν ότι όλες οι μορφές ζωής που υπάρχουν αυτή τη στιγμή ξεκίνησαν το ταξίδι τους στην Γη την ίδια περίπου χρονική περίοδο με τον άνθρωπο, πριν από 250.000 χρόνια….Η θεωρία των δύο ανθρωπολόγων, καταρρίπτει σε μεγάλο βαθμό της εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου, προκαλώντας έναν μικρό “σεισμό” μεταξύ των επιστημόνων, καθώς μέχρι πρότινος η θεωρία της Εξέλιξης των Ειδών θεωρούνταν η επικρατέστερη εκδοχή για την πορεία του ανθρώπου στον πλανήτη στο πέρασμα των αιώνων» (Ιστ. kataggeilte.blogspot.com/2020/05 /blog- post_5862.html). Τόσον ο Μαρξισμός, όσο και ο Δαρβινισμός έχουν κοινή προέλευση, τη δυτική σκέψη, τον «Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό», οι θιασώτες του οποίου προσπάθησαν να αποσπάσουν τον άνθρωπο από την πίστη στο Θεό και να τον εξομοιώσουν με τα ζώα, αφού τον θέλουν ως μια «φυσική επιλογή» της «πρωταρχικής ζωής», την οποία «γέννησε» η τυφλή ύλη. Μάλιστα οι «Διαφωτιστές» φρόντισαν να δώσουν και κοινωνική διάσταση στην Δαρβινική Θεωρία, η οποία μας είναι γνωστή ως «Κοινωνικός Δαρβινισμός», θέλοντας να εξηγήσουν δι’ αυτού, το διαχρονικό δράμα του κοινωνικού ανταγωνισμού στις ανθρώπινες κοινωνίες. Ισχυρίζονται ότι όπως στην φύση κυριαρχεί η «φυσική επιλογή», δηλαδή ο ανταγωνισμός των ειδών για επιβίωση, με την επικράτηση των ισχυροτέρων, έτσι και στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι αναπόφευκτη η ανισότητα και ο ανταγωνισμός! Μ’ άλλα λόγια ο «Κοινωνικός Δαρβινισμός», δέχεται ότι ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί βάσει κριτηρίων επιβίωσης και ότι η ιστορία του είναι μια διαδικασία εξέλιξης και επιβίωσης των ισχυροτέρων. Εάν στη φύση, τα πιο ισχυρά ζώα κυριαρχούν και υπερισχύουν των ασθενέστερων, το ίδιο μπορεί επίσης να εφαρμοστεί στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Οι ισχυρότερες φυλές είναι προορισμένες να επικρατήσουν των ασθενεστέρων. Πάνω στη θεωρία αυτή βασίσθηκε αργότερα ο Χίτλερ για να αναπτύξει τη θεωρία του περί της ανωτερότητος της Αρίας φυλής έναντι των άλλων στο βιβλίο του «Mein kampf», (Ο αγώνας μου). (Βλ. https://el.economy-pedia.com/11040569-social-darwinism)! Και εμπνεόμενος από αυτή την ολέθρια θεωρία ο παράφρων Χίτλερ, οδήγησε στη συνέχεια την ανθρωπότητα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με εκατομμύρια θύματα και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι αυτή η θεωρία χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει ποικίλα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα, όπως ο ρατσισμός, ο ιμπεριαλισμός, ο φασισμός, το μαρξιστικό ταξικό μίσος, ο ναζισμός, ο 4 αντισημιτισμός, ο εθνικισμός κ.λ.π., τα οποία έλκουν την ιδεολογική θεμελίωσή τους στο Δαρβινισμό, όσο και αν οι θιασώτες της δαρβινικής θεωρίας προσπαθούν να «ξορκίσουν» αυτή την τραγική αλήθεια με κάθε τρόπο! Κλείνοντας εκφράζουμε τη χαρά μας, που συναντούμε μέχρι σήμερα πραγματικούς επιστήμονες, οι οποίοι απαγκιστρωμένοι από τον ενορχηστρωμένο αντιχριστιανικό οίστρο και την «μόδα» του Υλισμού, τιμούν την επιστήμη τους. Χαιρόμαστε επίσης που μια ακόμη «Θεωρία», η οποία κυριάρχησε τον περασμένο αιώνα και είχε επιστρατευτεί στον χώρο του Διαλεκτικού Υλισμού και του Μαρξισμού, καταρρίπτεται, αναδεικνύοντας για πολλοστή φορά τον αιώνιο και αλάθητο λόγο του Θεού. Μετά την παταγώδη κατάρρευση της υλιστικής ιδεολογίας, έρχεται και η κατάρρευση του Δαρβινισμού, για να αποδειχθεί και πάλι η μεγάλη αλήθεια της εκ του μηδενός δημιουργίας ολοκλήρου του κτιστού κόσμου υπό του Θεού. Έρχεται να αποδειχθεί η θεοδημιούργητη φύση του ανθρώπου, ως ποίημα υπέρτατης σοφίας και σκοπιμότητος, ως η κορωνίδα της θείας δημιουργίας, και όχι ως μια «τυφλή» εξέλιξη της «φυσικής επιλογής», δηλαδή της τύχης, όπως την θέλουν οι άθεοι δαρβινιστές. Έρχεται να αποδειχθεί ότι ο άνθρωπος, αν και είναι μέτοχος της κτιστής δημιουργίας, είναι προορισμένος για την κατά χάριν θέωση! Χαιρόμαστε και αγαλλόμαστε, που προερχόμαστε από τα χέρια του θείου Δημιουργού μας και όχι από τον πίθηκο! Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ Η σωματική και η πνευματική τύφλωση.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ 

 Η σωματική και η πνευματική τύφλωση. 

 Εν Πειραιεί τη 29η Μαΐου 2022

 Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η έκτη Κυριακή από του Πάσχα, η Κυριακή του τυφλού και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια περικοπή από το 16ο κεφάλαιο των Πράξεων, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 9ο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο οποίο ο Ευαγγελιστής μας περιγράφει το θαύμα της θεραπείας ενός τυφλού, που ήταν τυφλός εκ γενετής. Πρόκειται για ένα θαύμα μοναδικό και καταπληκτικό στο είδος του, που μας το διασώζει μόνος ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, το οποίο έκανε ο Κύριος πάλι στην Ιερουσαλήμ, λίγο καιρό μετά την εορτή της σκηνοπηγίας. Το εν λόγω θαύμα έχει κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό σε σχέση με τα άλλα, διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με τη θεραπεία τυφλών οφθαλμών, αλλά με την δημιουργία οφθαλμών με τον πηλό τον οποίο δημιούργησε ο Κύριος με το πτύσμα Του και το χώμα, διότι μέσα στις κόγχες του τυφλού προηγουμένως δεν υπήρχαν καν οφθαλμοί. Πρόκειται δηλαδή για ένα θαύμα δημιουργικής δυνάμεως, το οποίο μας θυμίζει την δημιουργία του Αδάμ υπό του Θεού, τον οποίον ο Θεός δημιούργησε, σύμφωνα με την διήγηση της Γραφής, «χουν λαβών από της γης», αφού πήρε χώμα από τη γη. Όπως σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής, ο Κύριος πήρε την λάσπη που δημιούργησε με το πτύσμα Του και το χώμα, την έβαλε μέσα στις κόγχες του τυφλού και του έδωσε εντολή, να πάει και να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Και εκείνος πράγματι πήγε και πλύθηκε και αμέσως απέκτησε υγιείς οφθαλμούς. Εκείνο που έχει σημασία εδώ να τονίσουμε είναι, ότι ο τυφλός δέχεται να επιχρίσει ο Κύριος με πηλό τα μάτια του, χωρίς να προβάλει καμία αντίδραση και στη συνέχεια κάνει υπακοή στην εντολή του Κυρίου, χωρίς να προβάλει κανένα ερώτημα και χωρίς να ζητήσει καμία εξήγηση, παρ’ όλο που ο Κύριος δεν του απεκάλυψε προηγουμένως την θαυματουργική του δύναμη, ούτε το σκοπό για τον οποίο έβαλε πηλό στα μάτια του. Η υπακοή του τυφλού μπορούμε να πούμε, ότι γίνεται παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Τέτοια υπακοή ζητάει και από μας ο Κύριος. Πλήρη και τελεία, χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς αντιδράσεις και χωρίς επιφυλάξεις. Υπακοή με πλήρη εμπιστοσύνη στο θέλημά Του, αν θέλουμε βέβαια και εμείς να θεραπευθούμε από την πνευματική τύφλωση από την οποία πάσχουμε. Όμως ο εγωϊσμός, που έχουμε μέσα μας, δεν μας αφήνει να ταπεινωθούμε και να κάνουμε υπακοή. Αν μας δώσει κάποια οδηγία ο πνευματικός, ή κάποιος ποιμένας της Εκκλησίας, αμέσως αντιδρούμε, προβάλλουμε αντιρρήσεις, θέλουμε να γίνει το θέλημά μας. Οπότε η Χάρις του Θεού δεν μπορεί να έλθει μέσα μας και να φωτίσει το σκοτάδι της ψυχής μας. 2 Αυτό το μοναδικό και συγκλονιστικό θαύμα, το οποίο διαλαλεί σαν μια ηχηρή σάλπιγγα από μόνο του με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι ο αυτουργός του δεν είναι μόνον άνθρωπος, αλλά και Θεός, ότι είναι δηλαδή ο αναμενόμενος Μεσσίας, έγινε αφορμή, όπως θα δούμε παρά κάτω, να φανερωθεί η πνευματική τύφλωση πολλών από εκείνους που το διαπίστωσαν και ιδίως των Φαρισαίων, ενώ παράλληλα έγινε αφορμή, να ανοίξουν μαζί με τα μάτια του σώματος και τα μάτια της ψυχής του εκ γενετής τυφλού. Οι συγγενείς του τυφλού και οι Φαρισαίοι ζητούν με αλλεπάλληλες ανακρίσεις, να μάθουν πως θεραπεύτηκε. Και ενώ πληροφορούνται από τον τυφλό, ότι ο Ιησούς είναι εκείνος, που τον θεράπευσε με ένα θαυμαστό τρόπο, αυτοί πασχίζουν με κάθε τρόπο, είτε να αρνηθούν το θαύμα (και ας είναι χειροπιαστό), είτε να το διαστρέψουν, παρουσιάζοντάς το ως μη γενόμενο από τον Χριστό, αλλά από τον Θεό, είτε να παρουσιάσουν τον Χριστό ως άνθρωπο αμαρτωλό. Ο φθόνος και το μίσος έχει τυφλώσει τους ψυχικούς οφθαλμούς των. Φοβερό και ολέθριο πάθος ο φθόνος αδελφοί μου, το οποίο έχει τη δύναμη να μας χωρίσει αιωνίως από τον Χριστό, αν δεν το καταπολεμήσουμε. Ο φθονερός άνθρωπος μοιάζει με φαρμακερό φίδι, που καραδοκεί να χύσει το δηλητήριο της συκοφαντίας, προκειμένου να εξοντώσει το φθονούμενο πρόσωπο. Ας προσέξουμε και ας ερευνήσουμε τη συνείδηση μας, μήπως μέσα και στην δική μας ψυχή έχει εισχωρήσει αυτό το φοβερό πάθος και αν διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο, ας τρέξουμε στον πνευματικό μας και ας ακολουθήσωμε τις οδηγίες του, για να απαλλαγούμε από αυτό. Ενώ λοιπόν η Θεότης του Χριστού λάμπει όπως ο ήλιος, οι Ιουδαίοι κλείνουν πεισματικά τα μάτια της ψυχής των και αρνούνται να πιστεύσουν στον ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό, από πολύ φθόνο και εγωισμό, διότι όπως σημειώνει ο Ευαγγελιστής: «ουκ επίστευσαν ουν οι Ιουδαίοι περί αυτού ότι τυφλός ην και ανέβλεψεν, έως ότου εφώνησαν τους γονείς αυτού του αναβλέψαντος». Δεν επίστευσαν οι Ιουδαίοι, ότι προηγουμένως ήταν τυφλός και με θαυμαστό τρόπο ανέβλεψε, μέχρις ότου φώναξαν τους γονείς του, ελπίζοντας από την μαρτυρία των γονέων, να αντλήσουν κάποια στοιχεία, για να αρνηθούν το θαύμα. Αλλά ποια ήταν η στάση των γονέων απέναντι στο θαύμα; Αντί να ευχαριστήσουν τον Ευεργέτη τους, που θεράπευσε το παιδί τους, που βασανιζόταν τόσα χρόνια στο σκοτάδι, αυτοί προσποιούνται άγνοια. Ενώ αναγνωρίζουν, ότι αυτό είναι το παιδί τους, φοβούνται να ομολογήσουν, ότι ο Χριστός το θεράπευσε. Αλλά γιατί φοβούνται; Την εξήγηση μας την δίδει ο Ευαγγελιστής: «ταύτα είπον οι γονείς αυτού, ότι εφοβούντο τους Ιουδαίους· ήδη γαρ συνετέθειντο οι Ιουδαίοι ίνα, εάν τις αυτόν ομολογήση Χριστόν, αποσυνάγωγος γένηται». Είχαν απειλήσει οι Φαρισαίοι, ότι όποιος ομολογούσε, ότι αυτός που κάνει τα θαύματα είναι ο Χριστός, θα αποβληθεί από την Συναγωγή. Οι γονείς φοβήθηκαν, μήπως οι Φαρισαίοι τους διώξουν από τη Συναγωγή. Τι κρίμα!! Για να μη χάσουν το εισιτήριο της Συναγωγής, έχασαν το εισιτήριο της Βασιλείας των Ουρανών. Ας προσέξουμε και εμείς αδελφοί μου, μήπως πάθουμε ό,τι έπαθαν οι γονείς του τυφλού. Μήπως δηλαδή τελικά χάσουμε το εισιτήριο της Βασιλείας των Ουρανών, επειδή προτιμήσαμε κάποιο άλλο εισιτήριο. 3 Μήπως δηλαδή με τη ζωή μας δείχνουμε πάνω στην πράξη, ότι προτιμούμε να αρνηθούμε τον Χριστό και το θέλημά του, για να έχουμε καλές σχέσεις με τον κόσμο, για να φανούμε αρεστοί στον κόσμο. Όμως δεν είναι δυνατόν να αρέσουμε και στον Χριστό και στον κόσμο, διότι όπως μας πληροφορεί ο θεόπνευστος λόγος της Γραφής: «ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται», (Ιακ.4,4)..Όποιος θελήσει να γίνει φίλος του κόσμου, καθίσταται εχθρός του Θεού. Εντελώς αντίθετη με τη στάση των γονέων ήταν η στάση του θεραπευθέντος τυφλού. Ο πρώην τυφλός με γενναιότητα και θάρρος και χωρίς να φοβάται κανέναν, όχι μόνον ομολογεί τον Ευεργέτη του, αλλά και τον υπερασπίζεται και τον ονομάζει προφήτη. Και όταν αργότερα ο Χριστός εμφανίζεται μπροστά του, τον ομολογεί και τον προσκυνεί ως Υιόν του Θεού, πράγμα που δείχνει ότι μαζί με τους σωματικούς οφθαλμούς του, είχαν ανοίξει και οι πνευματικοί του οφθαλμοί. Όταν δε οι Φαρισαίοι προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Ιησού ως αμαρτωλό, αυτός τους έδωσε σοφές και αποστομωτικές απαντήσεις. Και αυτοί επειδή δεν είχαν επιχειρήματα, για να τον αντικρούσουν, είπαν: «ημείς οίδαμεν ότι Μωϋσεί λελάληκεν ο Θεός· τούτον δε ουκ οίδαμεν πόθεν εστίν». Εμείς ξέρουμε, λέγουν, ότι στον Μωϋσή μίλησε ο Θεός, αυτόν όμως, τον Ιησούν, δεν ξέρουμε από που ήρθε. Ισχυρίζονται ότι δεν γνωρίζουν τον Χριστό, ενώ κάθε μέρα έβλεπαν θαύματα θείας δυνάμεως, που απεδείκνυαν την Θεότητά του. Ήξεραν τον Μωϋσή, αλλά δεν ήθελαν να μάθουν τίποτε για τον Χριστό, για τον οποίον όμως ο Μωϋσής προφητικά ομίλησε. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με πολλούς, όχι μόνον αθέους και αντιχρίστους, αλλά και με πολλούς χριστιανούς. Ενώ γνωρίζουν πάρα πολλά πράγματα για παρά πολλά θέματα, δεν γνωρίζουν τίποτε για τον Χριστό. Και δεν γνωρίζουν, όχι γιατί δεν έτυχε κάποιος να τους μιλήσει για τον Χριστό, αλλά γιατί ποτέ στη ζωή τους δεν θέλησαν να μάθουν τίποτε γι’ Αυτόν. Αυτή δε η θεληματική άγνοια καθιστά την ενοχή τους ακόμη μεγαλύτερη εν ημέρα κρίσεως. Ας εξετάσουμε και πάλι τη συνείδησή μας, αδελφοί μου, μήπως και εμείς αρκούμαστε σε μια ελάχιστη γνώση περί του Χριστού, τέτοια όμως που δεν επηρεάζει τη ζωή μας, η οποία κατ’ ουσίαν και κατά βάθος παραμένει κοσμική, ξένη προς το θέλημα του Θεού. Δυστυχώς δεν έχουμε τη διάθεση να μαθητεύσουμε στο Ευαγγέλιο, όπως και άλλες φορές το έχουμε τονίσει, για να μάθουμε με ακρίβεια, ποιος είναι ο Χριστός και τι έκανε για τη σωτηρία μας από άπειρη αγάπη για μας, αλλά και πως εμείς οφείλουμε να ανταποκριθούμε στην αγάπη του. Το κοντάκιο της σημερινής εορτής, αγαπητοί μου, μας επισημαίνει κάτι πολύ σημαντικό: «Της ψυχής τα όμματα», λέγει ο υμνογράφος, «πεπηρωμένος σοι Χριστέ προσέρχομαι ως ο τυφλός εκ γενετής». Τα μάτια της ψυχής μου, Κύριε, είναι τυφλωμένα. Γι’ αυτό και καταφεύγω σε σένα, όπως ο εκ γενετής τυφλός. Ας καταφύγουμε και εμείς στον Χριστό, αφού και τα δικά μας μάτια είναι τυφλωμένα, διότι μόνον ο Χριστός μπορεί να μας θεραπεύσει. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όταν ήρθε να μονάσει στο άγιον Όρος, φώναζε ακατάπαυστα στην προσευχή του «Κύριε φώτισόν μου το σκότος, φώτισόν μου το σκότος». Ας καταφύγουμε λοιπόν 4 σ’ Αυτόν με την βεβαιότητα ότι θα θεραπεύσει και μας, όπως τον εκ γενετής τυφλόν, αρκεί να κάνουμε πράξη, όσα προηγουμένως σημειώσαμε, πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει σε όλους μας με την Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 Εν Πειραιεί τη 23η Μαΐου 2022

 Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ. (Σχόλιο σε δηλώσεις του «Πάπα» Φραγκίσκου) 

 Η Αγία μας εκκλησία χαρακτηρίζεται στο Σύμβολο της Πίστεως ως «Καθολική», επειδή κατέχει ολόκληρη την αλήθεια, την οποία οφείλει να γνωρίζει ο άνθρωπος για την σωτηρία του και επειδή έχει πανανθρώπινο και διαχρονικό χαρακτήρα. Πιο συγκεκριμένα, «η έννοια της εκκλησιαστικής καθολικότητας μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους: τοπικά-γεωγραφικά και τροπικά. Με την τοπική έννοια, σημαίνει την Εκκλησία που τείνει να περιλάβει στους κόλπους της όλους τους λαούς της γης, κατά το “πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει” (Μάρκ.16,15). Με την τροπική έννοια, σημαίνει την Εκκλησία, που αποτελεί ένα ενιαίον όλο, χωρίς τοπικούς, χρονικούς, ή ποσοτικούς - αριθμητικούς περιορισμούς, η οποία περιλαμβάνει στους κόλπους της όλους εκείνους που ανήκαν, ανήκουν και θα ανήκουν στο μυστικό σώμα του Χριστού “ζώντας τε και τεθνεώτας”, τους “απανταχού της οικουμένης πιστούς”, όλων των αιώνων, είτε ζώντες είτε και “προ της του Χριστού παρουσίας ευηρεστηκότες” (Ι. Χρυσοστόμου, Εις την προς Εφεσίους - Ι΄, PG 62, 75) και “προαπελθόντες εν πίστει εκ της επιγείου εις την ουράνιον Εκκλησίαν” (λ. «Εκκλησία», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 5, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1964, σελ. 483). Η Εκκλησία μπορεί να υπάρχει και να είναι Καθολική ακόμη και στα πλαίσια μιας τοπικής Εκκλησίας, (Ελλάδας, Ρωσίας κ.λπ.), αρκεί να υπάρχουν σ’ αυτήν τα στοιχεία που κάνουν την Εκκλησία Μία, όπως προαναφέρθηκαν. Αυτή την ιδιότητα της καθολικότητας, κατανοούσε η Εκκλησία ήδη από τα αρχαία χρόνια. Όπως μαρτυρεί ο Ιγνάτιος Αντιοχείας, “όπου αν ή Χριστός Ιησούς, εκεί και η καθολική Εκκλησία” (PG 5, 713). Είναι προφανές ότι, η έννοια της καθολικότητας, όπως και αυτή της Ενότητας, εκφράζει την ταυτότητα και την Ορθοδοξία της Εκκλησίας, αποκλείοντας όλα εκείνα τα στοιχεία (αίρεση, σχίσμα) που νοθεύουν την αδιαίρετη ουσία της. Κατά συνέπεια, η καθολική εκκλησία είναι μόνο Μία, εκείνη που έμεινε πιστή στην δογματική καθαρότητα, στην βιβλική και παραδοσιακή θεμελίωση, στην ορθή σωτηριολογία, και διατήρησε ανόθευτα τη θεολογία, την ευσέβεια και τα μυστήρια» (https://el.orthodoxwiki.org). Δυστυχώς αυτόν τον μοναδικό χαρακτηρισμό της Καθολικότητος σφετερίστηκε ο αιρετικός Παπισμός, από τότε που αποσχίσθηκε από τον κορμό της Μίας Αγίας καθολικής και αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, τον 11 ο αιώνα, ονομάζοντας εαυτόν ως «Καθολική Εκκλησία». Όπως είναι γνωστό, (και το έχουμε αναλύσει πολλές φορές), ο Παπισμός διέστρεψε ριζικά την θεανθρώπινη φύση και το έργο 2 της Εκκλησίας, μεταβάλλοντάς την σε έναν κοσμικό οργανισμό, με βλέψεις παγκόσμιας κυριαρχίας. Θυμίζουμε και πάλι τον φρικώδη και φυσικά αντιχριστιανικό «περί Περιβολής Αγώνα» του Παπισμού για την κατάκτηση του κόσμου και όλων των εξουσιών της γης. Στον αγώνα αυτόν δεν δίστασε να «επιστρατεύσει» και την έννοια της Καθολικότητος της Εκκλησίας, για να υπηρετήσει το όραμα της παγκόσμιας κυριαρχίας, επί όλων των ηγεμόνων της γης. Μελετώντας με προσοχή την ιστορία των 10 αιώνων του Παπισμού διαπιστώνουμε αβίαστα, ότι αυτός αποτελεί κατ’ ουσίαν την διαιώνιση του φραγκικού οράματος για την κατάκτηση της ανθρωπότητας. Τον ίδιο αυτό στόχο επιχειρεί να επιτύχει και στην εποχή μας, (ήδη από τα μέσα του 20 ου αιώνος), επιστρατεύοντας τώρα και την παναίρεση του Οικουμενισμού. Θυμίζουμε το θεμελιώδες διάταγμα της Β΄ Βατικανής «Συνόδου», (1962-1965), το περιβόητο περί «Οικουμενισμού Διάταγμα», με το οποίο όχι μόνον υιοθέτησε τον προτεσταντικό Οικουμενισμό, αλλά τον ενέταξε στην στις κυριαρχικές επιδιώξεις του, για την υποταγή ολοκλήρου της Χριστιανοσύνης στην παπική εξουσία. Όλοι οι μέχρι σήμερα γενόμενοι «Θεολογικοί Διάλογοι» μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, μαρτυρούν ξεκάθαρα τους δόλιους σκοπούς του να υποτάξει, (κυρίως μέσω του παπικού πρωτείου) και την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, διότι σύμφωνα με το θεμελιώδες παπικό «δόγμα», «όπου ‘Πάπας’ εκεί και Εκκλησία», δηλαδή γνήσιο μέλος της Εκκλησίας μπορεί να είναι μόνον, όποιος είναι ενωμένος με τον Πάπα. Αυτόν τον πρωταρχικό στόχο εξέφρασε με σαφήνεια ο «Πάπας» Φραγκίσκος, σε πρόσφατη δήλωσή του την οποία δημοσιοποίησε το αποκαλυπτικό ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα». Δείτε την ανάρτηση: «Στις 28 Απριλίου, ο Πάπας Φραγκίσκος συναντήθηκε στην αίθουσα Παύλος ΣΤ' με πιστούς από την πολωνική πόλη Λοτζ, οι οποίοι έκαναν προσκύνημα στη Ρώμη στο πλαίσιο του εορτασμού για την εκατονταετηρίδα της επισκοπής τους. Στο ακροατήριο συμμετείχαν οι πολιτικές αρχές του Λοντζ, εκπρόσωποι άλλων χριστιανικών Εκκλησιών, καθώς και πολλοί νέοι, φοιτητές, άτομα με ειδικές ανάγκες και άστεγοι. Σύμφωνα με τον Πάπα Φραγκίσκο, μια άλλη χαρακτηριστική πτυχή της Εκκλησίας είναι ο οικουμενισμός “Τα παλιά χρόνια αφορίζαμε ο ένας τον άλλον από την Εκκλησία. Τώρα, δόξα τω Θεώ, λέμε ο ένας τον άλλον αδέρφια”. Είναι απαραίτητο να διατηρηθεί η ενότητα μεταξύ όλων μας, γιατί την χρειαζόμαστε, σημείωσε ο Πάπας: “Ο Οικουμενισμός στην Εκκλησία δεν είναι καθόλου προαιρετική επιλογή και δεν είναι διακόσμηση, είναι ανάγκη. Σας προτρέπω να περπατήσετε μαζί στον θεολογικό διάλογο και στον ευαγγελισμό, σε κοινή προσευχή και ακούγοντας τον Λόγο του Θεού, στη μαρτυρία της αδελφοσύνης. Στην πορεία, δημιουργείτε μια τοπική κοινότητα, αποκαλώντας την περήφανα «κοινότητα τεσσάρων πολιτισμών”. Ο Πάπας Φραγκίσκος μίλησε για τη Σύνοδο των Επισκόπων, που ξεκίνησε τον περασμένο Οκτώβριο με θέμα “Για τη Συνοδική Εκκλησία: Συναδέλφωση, Συμμετοχή και Αποστολή”. Τώρα η πρώτη επισκοπική πτυχή φτάνει στο τέλος της. Στο πλαίσιο αυτό, ο ποντίφικας υπενθύμισε στους Πολωνούς προσκυνητές ότι η κλήση της Εκκλησίας έγκειται στον ευαγγελισμό: “Σας εύχομαι να είστε μια 3 όμορφη, «εξωστρεφής» Εκκλησία, η οποία, όπως η μαγιά, ζυμώνει όλη τη ζύμη”». (https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/7086398_papas-o- oikoymenismos-den-einai-proairetikos-aparaititi-i-enotita-na). Είναι ευρύτατα διαδεδομένη μέσα στους κόλπους του Οικουμενισμού η αντίληψη, ότι οι αφορισμοί δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχουν πια θέση μέσα στην Εκκλησία. Γι’ αυτό άλλωστε και οι Ιεροί Κανόνες της, στους οποίους οι φράσεις «αφοριζέσθω» και «καθαιρήσθω» κυριαρχούν πληθωρικά, χαρακτηρίσθηκαν ως «τείχη του αίσχους». Σίγουρα όταν ο «Πάπας» διαβάζει τον λόγο του αποστόλου Παύλου «ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω», (Γαλ. 1,9), θα παθαίνει αλλεργία και δεν θα ξέρει, ποια ερμηνεία να δώσει, ώστε να εναρμονίζεται με την οικουμενιστική νοοτροπία, που απαιτεί την κατάργηση των αφορισμών και γενικότερα των Ιερών Κανόνων. Και ο μεν «Πάπας» πιθανότατα δεν γνωρίζει ότι οι Ιεροί Κανόνες, τους οποίους θέσπισαν εν αγίω Πνεύματι οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, οι συγκροτήσαντες τις άγιες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, έχουν περιβληθεί με το κύρος της θεοπνευστίας, γι’ αυτό και θεωρεί τους αφορισμούς απόβλητους και ξένους προς την χριστιανική αγάπη. Όμως πως δικαιολογείται να τηρούν παρόμοια στάση και οι εξ’ «Ορθοδόξων» οικουμενιστές, οι οποίοι ενώ γνωρίζουν το θεόπνευστο κύρος των Ιερών Κανόνων, αλλά και την αναγκαιότητα της εφαρμογής των αφορισμών, εν τούτοις τους καταπατούν; Σύμφωνα με τον κ. Φραγκίσκο, ο Οικουμενισμός χαρακτηρίζεται ως μια «πτυχή της Εκκλησίας» και παρά κάτω θεωρεί ότι αυτός «δεν είναι καθόλου προαιρετική επιλογή και δεν είναι διακόσμηση, είναι ανάγκη». Το τι είναι ο Οικουμενισμός, μας τον αποκάλυψαν επακριβώς σύγχρονοι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες και μάλιστα ο θεοφώτιστος Γέροντας άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για τους ψευτοχριστιανισμούς, για τις ψευτοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του βρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι ψευτοχριστιανισμοί, όλες οι ψευτοεκκλησίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αίρεση δίπλα στην άλλη. ….Ο σύγχρονος ‘διάλογος της αγάπης’, ο οποίος τελείται με τη μορφή γυμνού συναισθηματισμού, είναι στην πραγματικότητα ολιγόπιστη άρνηση του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αληθείας (Β΄ Θεσ. 2,13), δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους ‘αγάπης της αληθείας’ (Β΄ Θεσ. 2,10). Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια· η αγάπη ζει και υπάρχει αληθεύουσα. …Ας μην απατόμεθα. Υπάρχει και ο ‘διάλογος του ψεύδους’, όταν οι διαλεγόμενοι συνειδητά, ή ασυνείδητα ψεύδονται ο ένας στον άλλον. Τέτοιος διάλογος είναι οικείος στον ‘πατέρα του ψεύδους’, τον Διάβολο, ‘ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού’ (Ιω.8,44). Οικείος είναι και σε όλους τους εκουσίους, ή ακουσίους συνεργάτες του, όταν αυτοί θελήσουν να πραγματοποιήσουν το καλό τους μέσω του κακού, να φθάσουν στην ‘αλήθεια’ τους με τη βοήθεια του ψεύδους. Δεν υπάρχει ‘διάλογος της αγάπης’ χωρίς τον διάλογο της αληθείας. Διαφορετικά, ο τέτοιος διάλογος είναι αφύσικος και ψευδής. Γι’ αυτό και η εντολή του Αποστόλου ζητά να είναι ‘η αγάπη ανυπόκριτος’» (Ρωμ. 12,9). 1 4 Με βάση τα παρά πάνω μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε, ότι ο Οικουμενισμός όχι μόνο δεν αποτελεί «κύριο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας», ούτε φυσικά «ανάγκη» για την Εκκλησία, αλλά αντιθέτως την πιο σατανική και αντίχριστη αίρεση όλων των αιώνων, που επενόησε ποτέ ο διάβολος. Ο Οικουμενισμός όπως τον βιώνει ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός, ως δήθεν κύριο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας, είναι κατ’ ουσίαν ένα ολέθριο και δαιμονικό κατασκεύασμα των σκοτεινών δυνάμεων. Δεν μπορεί να έχει σχέση με τον άγιο και σωτήριο χαρακτήρα της Εκκλησίας του Χριστού και με την σωτηριώδη αποστολή της. Παρά κάτω ο κ. Φραγκίσκος κάνει λόγο και περί της ενότητος της Εκκλησίας: «Είναι απαραίτητο να διατηρηθεί η ενότητα μεταξύ όλων μας, γιατί την χρειαζόμαστε». Φυσικά την ενότητα αυτή την εννοεί μέσα σε οικουμενιστικά πλαίσια, όπως ακριβώς την εννοούν και οι εκ των «Ορθοδόξων» θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι πιστεύουν ότι η Εκκλησία του Χριστού «διεσπάσθη εν χρόνω» σε διάφορες χριστιανικές ομολογίες. Μία δε από αυτές είναι και η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία για να ξαναβρεί την καθολικότητά της οφείλει να ενωθεί με τις άλλες ομολογίες – αιρέσεις. Αυτό σημαίνει εμμέσως πλην σαφώς, ότι απεμπολούν την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ότι μόνον αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία! Κλείνοντας θεωρούμε ότι τέτοιου είδους ανακοινώσεις από τον «Πάπα» είναι παραπλανητικές και εξυπηρετούν τους κρυφούς και καταχθόνιους σκοπούς του για την υποταγή του χριστιανικού κόσμου και της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην εξουσία του. Και όχι μόνο του χριστιανικού κόσμου, αλλά και όλων των θρησκειών, οραματιζόμενος, μέσα στον δαιμονικό εσμό του, να γίνει ο μελλοντικός παγκόσμιος θρησκευτικός ηγέτης, ο ηγέτης της εφιαλτικής Πανθρησκείας του Αντιχρίστου! Αυτό φανερώνουν περίτρανα οι αντικανονικές συμπροσευχές στην Ασίζη, με όλη της θρησκευτική πανσπερμία! Φαίνεται ότι το έτος 2025 θα σημάνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα. Δεν αποκλείεται τη χρονιά αυτή, να γίνει η θρυλούμενη «ένωση των Εκκλησιών», όπως την επιδιώκουν οι Οικουμενιστές, αλλά και ο κ. Φραγκίσκος, χωρίς την παραμικρή μετάνοια των αιρετικών! Ας αγρυπνούμε για κάθε ενδεχόμενο! Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΥΗΔΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

  ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

  Εν Πειραιεί τη 16η Μαΐου 2022

 ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΥΗΔΙΑ 

Το Γραφείο μας έχει επισημάνει εδώ και χρόνια με ανακοινώσεις του, το μείζον πρόβλημα της Ευρώπης και γενικά του δυτικού κόσμου, το μεταναστευτικό. Καταδείξαμε ότι οι πολεμικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και τώρα στην Ουκρανία, αλλά και οι δυσμενείς συνθήκες διαβιώσεως σε χώρες του τρίτου κόσμου, έχουν εξαναγκάσει εκατομμύρια ανθρώπους, να μεταναστεύσουν προς την Ευρώπη, είτε για να σωθούν από τη δίνη των πολεμικών συγκρούσεων και των εμφυλίων σπαραγμών, είτε για την αναζήτηση καλλίτερων συνθηκών ζωής. Τονίσαμε ότι η αθρόα, νόμιμη και παράνομη, μετανάστευση αλλοθρήσκων από την Ασία, Μέση Ανατολή και Αφρική στον Ευρωπαϊκό χώρο, αποτελεί την αρχή του τέλους του και της πλήρους αλλοτριώσεώς του. Ότι η πρωτοφανής πλημμυρίδα των μεταναστών τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι τυχαία, άλλα κατευθυνόμενη και χρηματοδοτούμενη από σκοτεινά κέντρα των θιασωτών και προωθητών της παγκοσμιοποίησης. Ότι μέσω αυτής επιδιώκεται να αλλοιωθεί η εθνική συνείδηση των λαών, να χαθούν οι παραδώσεις και οι εθνικές των ιδιαιτερότητες, ώστε να πάρει σάρκα και οστά το όραμα της πολυπολυτισμικότητος και της πολυθρησκευτικότητος. Κυρίως όμως ο απώτερος στόχος τους είναι να τεθεί στο περιθώριο ο Χριστιανισμός και ιδιαιτέρως η Ορθοδοξία μας, η οποία αποτελεί το σοβαρότερο εμπόδιο στα καταχθόνια σχέδιά τους. Ένα πλήρες και οργανωμένο σχέδιο παγκοσμίων διαστάσεων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, εδώ και δεκαετίες. Για την υλοποίησή του σπαταλούνται αμύθητα ποσά, ενώ παράλληλα με τη δύναμη του χρήματος αλώνονται εθνικές κυβερνήσεις, οι οποίες μεταβάλλονται σε πειθήνια όργανα των σχεδιαστών. Δυστυχώς η Ευρώπη έπεσε στην ολέθρια παγίδα να αποδεχτεί τις ορδές των παράνομων μεταναστών χωρίς περίσκεψη και στρατηγικό σχεδιασμό. Σήμερα, ύστερα από δύο και πλέον δεκαετίες αποδείχθηκε, ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι μουσουλμάνοι, αδυνατούν να αποδεχτούν τον δυτικό τρόπο ζωής και να ενταχτούν στις δυτικές κοινωνίες. Δεν σέβονται ούτε στο ελάχιστο τους νόμους, τις τοπικές παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα των λαών, που τους φιλοξενούν. Έχοντας διαποτιστεί από τα ολέθρια διδάγματα και τις επιταγές του Κορανίου, το οποίο θεωρεί κάθε μη μουσουλμάνο ως «εχθρό του Αλλάχ» και άρα υποψήφιο θύμα προς εξόντωση, συμπεριφέρονται ως κυρίαρχοι και κατακτητές. Απαιτούν την αφαίρεση του σταυρού από δημόσιους χώρους και από πρόσωπα με τα οποία έρχονται σε επαφή, βιαιοπραγούν, βιάζουν, δολοφονούν, προξενούν φθορές και καταστροφές στις υποδομές φιλοξενίας τους. Δεν είναι λίγα τα εγκλήματα και μάλιστα ειδεχθή, τα οποία έχουν διαπράξει. Εισβάλλουν σε εκκλησίες και άλλους λατρευτικούς χώρους και σκοτώνουν, νομίζοντας ότι 2 προσφέρουν ύψιστη υπηρεσία τον Αλλάχ! Ίσως πιο δαιμονική κατάσταση από αυτή δεν υπάρχει! Την εφιαλτική αυτή πραγματικότητα περιγράφει σε πρόσφατο αποκαλυπτικό της άρθρο η Σουηδή δημοσιογράφος Sara Daniel, (Σάρα Ντάνιελ), με τίτλο «Το Σουηδικό ρήγμα». Το άρθρο, το οποίο μετέφρασε και δημοσίευσε το ιστολόγιο https://www.militaire.gr, αποτυπώνει με ακρίβεια την φρίκη που βιώνει σήμερα η Σουηδική κοινωνία εξ’ αιτίας των μεταναστών, αλλά και ολόκληρη η ευρωπαϊκή ήπειρος. Η δημοσιογράφος αρχίζει με την επισήμανση πως η φιλήσυχη Σουηδία «ήταν για πολλά χρόνια μια από τις πιο ομοιογενείς χώρες στον κόσμο. Σήμερα, όμως, πάνω από 2 εκατομμύρια κάτοικοι της Σουηδίας -το 20% του πληθυσμού- προέρχονται από μετανάστευση. Ο αριθμός αυτός διπλασιάστηκε μέσα σε είκοσι χρόνια και το μεγαλύτερο μέρος του έχει εξω-ευρωπαϊκή προέλευση. Όμως η πολιτική της ενσωμάτωσης απέτυχε. Και δεν το λέει κάποιο ξενόφοβο κόμμα, αλλά η σοσιαλδημοκράτις πρωθυπουργός. Η Σουηδή πρωθυπουργός Magdalena Αndersson, (Μαγκνταλένα Άντερσον), σε πρόσφατη συνέντευξή της δήλωσε, με τον πλέον κατηγορηματικό και δραματικό τρόπο, πως ‘Η σουηδική κοινωνία αποτελείται σήμερα από πολλές παράλληλες κοινωνίες. Ζούμε στην ίδια χώρα, αλλά σε εντελώς διαφορετικές πραγματικότητες’! Η δήλωση- ομολογία της είναι συντριπτική, διότι πρόκειται για αυτοκριτική του κόμματός της το οποίο κυβέρνησε τα 28 από τα 40 τελευταία χρόνια και ευθύνεται για την φρικώδη κατάσταση που βιώνει αυτόν τον καιρό η σουηδική κοινωνία από τα εκατομμύρια των μεταναστών, τους οποίους εισδέχονταν χωρίς φραγμούς και κανόνες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Πρόσθεσε πως: ‘Η ενσωμάτωση ήταν άτολμη, ενώ η μετανάστευση ήταν μαζική. Η κοινωνία μας δεν έδειξε βούληση σε αυτή την κατεύθυνση και τα μέσα που παρασχέθηκαν στην αστυνομία και τις κοινωνικές υπηρεσίες ήταν ελλιπή’»! Κριτικάροντας τις επισημάνσεις της Σουηδού Πρωθυπουργού, η κ. Sara Daniel, γράφει: «Πώς δικαιολογείται ένας λόγος τόσο ελάχιστα πολιτικά ορθός; Τις τελευταίες εβδομάδες, δύο πόλεις νοτιοδυτικά της Στοκχόλμης γνωρίζουν ταραχές εξαιτίας μιας πρωτοβουλίας που ανέλαβε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο Δανοσουηδός Ράσμους Παλουντάν. Ο τελευταίος είναι ένας 40χρονος δικηγόρος που ηγείται του ακροδεξιού κόμματος ”Stram Kurs” (Σκληρή Γραμμή) και έχει προκαλέσει κατακραυγή με την πρόθεσή του να κάψει αντίτυπα του Κορανίου σε διάφορες πόλεις…. Στη Σουηδία δεν υπάρχει πια, από το 1970, το αδίκημα της βλασφημίας, και το να κάψεις το Κοράνι σε μια πλατεία στη διάρκεια μιας διαδήλωσης εντάσσεται στο πλαίσιο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, όσο αποκρουστικό κι αν ακούγεται. Οι αρχές δεν διαθέτουν έτσι νομικά μέσα για να σταματήσουν τον Παλουντάν. Και η ίδια η αρχή της ελευθερίας της έκφρασης δεν αμφισβητείται ούτε από τη Δεξιά ούτε από την Αριστερά σε αυτή την πολύ φιλελεύθερη χώρα». Ναι, είναι δυστυχώς γεγονός, ότι η εκρηκτική κατάσταση που δημιουργείται λόγω του μεταναστευτικού προβλήματος, φέρνει ένα δεύτερο κακό, την άνοδο του εθνικισμού, ο οποίος, ως αντίδραση, μιμείται τον ισλαμικό φανατισμό και φονταμενταλισμό. Η Σουηδική κοινωνία βρίσκεται ανάμεσα σε δύο διασταυρούμενα πυρά, με ό,τι αυτό σημαίνει 3 για το μέλλον της! Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα από τα σύγχρονα κράτη της Ευρώπης, το ένα μετά το άλλο, κατάργησαν νομοθετικά το αδίκημα της βλασφημίας. Το ίδιο δυστυχώς συνέβη και στην Πατρίδα μας. Ωστόσο οι αρχές της Δημοκρατίας επιτάσσουν τον σεβασμό των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων. Η πίστη στο Θεό, οι φιλοσοφικές ιδέες και κοινωνικές αντιλήψεις είναι αγαθά συνταγματικά κατοχυρωμένα και ως εκ τούτου πρέπει να γίνονται σεβαστά και γι’ αυτό ο νομοθέτης οφείλει να τα περιφρουρήσει. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να προσβάλλει, βλασφημώντας και ασχημονώντας, τα πιστεύω κανενός! Γιατί η πίστη κάθε ανθρώπου αποτελεί το οντολογικό του θεμέλιο, γι’ αυτό και η «προσβολή της θρησκευτικής ειρήνης», τίθεται ως διακινδυνευόμενο έννομο αγαθό. Είναι γεγονός πως ο κακώς εννοούμενος «εκδημοκρατισμός» της Ευρώπης, με την κατάρριψη των χριστιανικών και ηθικών αρχών, έρχεται να επιδεινώσει την κατάσταση. Η ελευθερία, λ.χ. να βλασφημεί κανείς το Θεό και την πίστη του άλλου, χωρίς συνέπειες και με την προστασία του νόμου, γίνεται «μπούμερανγκ» για τους Ευρωπαίους. Και συνεχίζει η διαπρεπής αρθρογράφος: «Το Σαββατοκύριακο του Πάσχα, έτσι, άνδρες, γυναίκες, αλλά και παιδιά σε υποβαθμισμένες συνοικίες αυτών των πόλεων συγκρούστηκαν με την αστυνομία και επιτέθηκαν σε σύμβολα της κρατικής εξουσίας. Στο Μάλμε κάηκε ένα σχολείο. Στο Νορκέπινγκ και το Λινκέπινγκ, συμμορίες υποχρέωσαν την αστυνομία σε φυγή και τρομοκράτησαν τους κατοίκους. Οι τραυματίες μεταξύ των αστυνομικών ξεπέρασαν τους 100. Κι όλα αυτά κυκλοφόρησαν ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συχνά από τους ίδιους τους διαδηλωτές…. Όπως αποδείχθηκε, όμως, οι δυνάμεις της τάξης δεν είναι πια ικανές να εξασφαλίσουν τον σεβασμό του κράτους δικαίου σε ορισμένες συνοικίες. Η Σουηδία, που ήταν άλλοτε μια από τις πιο φιλήσυχες χώρες του κόσμου, έχει γίνει η χώρα με τις περισσότερες φονικές συμπλοκές στην Ευρώπη. Είναι λοιπόν υποχρεωμένη να επανεξετάσει την πολιτική που ακολουθεί ως προς τη μετανάστευση και την ενσωμάτωση». Και καταλήγει: «Το ‘σκανδιναβικό κοινωνικό μοντέλο’ αποτελούσε μέχρι πρόσφατα πηγή έμπνευσης για πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά αυτό έχει αρχίσει πλέον να αμφισβητείται»! (https://www.militaire.gr/to-soyidiko-rigma/)! Διασταυρώνοντας τις πληροφορίες μας και από άλλες πηγές, συμπεραίνουμε ότι η κατάσταση στην Ευρώπη έχει γίνει, όχι απλά δύσκολη, αλλά εφιαλτική και απόλυτα δυσοίωνη για την επιβίωση των Ευρωπαίων. Δυστυχώς, στην ίδια τραγική κατάσταση βρίσκεται και η χώρα μας, στην οποία το προσφυγικό – μεταναστευτικό ζήτημα έχει πάρει τα τελευταία χρόνια εφιαλτικές διαστάσεις, επειδή η χώρα μας αποτελεί την πρώτη πύλη εισόδου των μεταναστών από την Ασία και την Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη και επομένως δέχεται το μεγαλύτερο βάρος των προσφυγικών ροών. Η κατάσταση στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου είναι εκρηκτική και μη διαχειρίσημη. Έχουν γεμίσει από πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι, όπως και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, βιαιοπραγούν, βιάζουν, δολοφονούν, βεβηλώνουν Ναούς, εξωκλήσια και ιερά σύμβολα, παρά το γεγονός ότι τους προσφέρουμε πλούσια φιλοξενία, τους 4 στεγάζουμε, τους ταΐζουμε, τους νοσηλεύουμε και τους προσφέρουμε από το υστέρημά μας. Θα αναφέρουμε ως χαρακτηριστικό και αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, ένα θλιβερό και συνάμα ανησυχητικό γεγονός, το οποίο συνέβη λίγο πριν το Πάσχα, στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Αχαρνών. Τη στιγμή που γινόταν συναυλία εκκλησιαστικών ύμνων, εν όψει της Μεγάλης Εβδομάδος, εισέβαλε ξαφνικά κάποιος μουσουλμάνος, ο οποίος διακόπτοντας την εκδήλωση, άρπαξε το μικρόφωνο και άρχισε να απαγγέλλει στίχους από το Κοράνιο, ουρλιάζοντας και φωνασκώντας ακατάληπτα λόγια, προφανώς απειλές! Ό,τι έπραξε, το έπραξε από «ιερό ζήλο», ως επιβεβλημένο καθήκον του, επειδή μας θεωρεί «ειδωλολάτρες» και «μισητούς του Αλλάχ»! Το ερώτημα είναι, ποια θα είναι η επόμενη «αντίδραση» του ιδίου και των ομοπίστων του; Θα αρκεσθεί στην βεβήλωση, ή θα προχωρήσει σε χειρότερη βία; Κλείνουμε, εκφράζοντας την βαθειά μας ανησυχία! Ο κίνδυνος ισλαμοποιήσεως της Ευρώπης και ειδικότερα της χώρας μας είναι πλέον ορατός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επιβίωσή μας ως Ορθόδοξο έθνος και ως λαός. Σε λίγα χρόνια θα ζούμε ως μετανάστες στην Πατρίδα μας, την οποία οι πρόγονοί μας απελευθέρωσαν από την κτηνώδη οθωμανική σκλαβιά, χύνοντας ποταμούς αιμάτων. Και εμείς δυστυχώς με την ολιγωρία και την άστοχη ανεκτικότητά μας την παραδώσαμε και πάλι αμαχητί στην ισλαμική θηριωδία. Δεν είναι μακριά ο καιρός που θα δούμε να αναβιώνουν οι Νεομάρτυρες των χρόνων της Τουρκοκρατίας! Η ανησυχία μας αυτή δεν είναι αποτέλεσμα ρατσισμού, ή ξενοφοβίας, αλλά απορρέει από το γεγονός, ότι θέλουμε να ζήσουμε με ειρήνη και ασφάλεια σε έναν κόσμο, έστω συνύπαρξης, όπως ο σημερινός. Η Ορθόδοξη πίστη μας δεν αφήνει περιθώρια για ρατσισμούς, μίση, πράξεις βίας και διαχωρισμούς. Αυτό το αποδείξαμε περίτρανα έως τώρα! Θέλουμε οι φιλοξενούμενοί μας μετανάστες να σέβονται την φιλοξενία που τους παρέχουμε και εμείς θα σεβόμαστε, όπως κάναμε μέχρι τώρα, τη ζωή τους, την πίστη τους, τα έθιμά τους και την αξιοπρέπειά τους! Ας ελπίσουμε να συνειδητοποιήσουν και οι δικοί μας κυβερνώντες, όπως η Σουηδή πρωθυπουργός, την πολύ δύσκολη και πιθανώς μη αναστρέψιμη κατάσταση και να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα, όσο είναι καιρός, για να διασωθεί, ό,τι μπορεί να διασωθεί, από αυτή την κοινωνική θύελλα! Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

>ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ «Θέλεις υγιής γενέσθαι;"

>ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 

 «Θέλεις υγιής γενέσθαι;»

 Εν Πειραιεί τη 15 η Μαΐου 2022

Του Αρχιμανδρίτου π Παύλου Δημητρακοπούλου, προϊσταμένου του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τέταρτη Κυριακή από του Πάσχα, η Κυριακή του Παραλύτου και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια περικοπή από το 9ο κεφάλαιο των Πράξεων, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 5ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο οποίο ο Ευαγγελιστής μας περιγράφει το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου. Πρόκειται για ένα θαύμα, που έκανε ο Κύριος στην Ιερουσαλήμ, εκεί στην προβατική πύλη της Βηθεσδά, όπου υπήρχε κολυμβήθρα, δηλαδή κάποια λίμνη, γύρω από την οποία υπήρχαν πέντε θολωτά υπόστεγα, στα οποία βρίσκονταν ξαπλωμένοι ένα πλήθος αρρώστων, που περίμεναν εκεί καρτερικά την θεραπεία τους. Μας καλεί λοιπόν η Εκκλησία μας σήμερα για μια ακόμη φορά, καθώς προβάλλει αυτό το θαύμα, τόσο από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, όσο και από την σχετική υμνογραφία του Πεντηκοσταρίου, να στρέψουμε την προσοχή μας στο περιεχόμενό του και να σχολιάσουμε, στα λίγα λεπτά που έχουμε στη διάθεσή μας, ορισμένα σημεία της περικοπής, προκειμένου να δούμε στη συνέχεια, ποια είναι η σημασία όλων αυτών, που περιγράφονται στο Ευαγγελικό κείμενο, στη δική μας πνευματική ζωή και πορεία. Όπως σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής, υπήρχε στον τόπο εκείνο ανάμεσα στο πλήθος ένας άνθρωπος, που ήταν 38 χρόνια παράλυτος και κατάκοιτος. Περίμενε και αυτός εκεί καρτερικά, πότε θα ταραχθούν τα νερά της κολυμβήθρας από τον άγγελο, για να πέσει πρώτος στη λίμνη μετά την ταραχή του νερού, ώστε να θεραπευθεί. Αλλά δεν υπήρχε εκεί δυστυχώς κάποιος να τον βοηθήσει, να μπή μέσα στη λίμνη και να κολυμβήσει, διότι κάποιος άλλος προλάβαινε πριν από αυτόν. Κανένας δυστυχώς από όσους είχαν θεραπευθεί, ή από τους συγγενείς των θεραπευθέντων, δεν βρέθηκε να τον ευσπλαχνισθεί και να τον βοηθήσει, ώστε να βρεί και αυτός την πολυπόθητη θεραπεία του. Στο σημείο αυτό ας ανακρίνει ο καθ’ ένας από μας τη συνείδησή του, αδελφοί μου, μήπως κατά κάποιον τρόπο μοιάζουμε μ’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι αφού έβρισκαν τη θεραπεία τους, δεν φιλοτιμούνταν στη συνέχεια να βοηθήσουν και αυτόν τον δυστυχισμένο παράλυτο. Μήπως δηλαδή η φιλαυτία και ο εγωισμός που έχουμε μέσα μας, έχει διαβρώσει σε τέτοιο βαθμό την ψυχή μας, ώστε να ενδιαφερόμαστε και να φροντίζουμε αποκλειστικά μόνο για τον εαυτό μας, μένοντας ψυχροί και αδιάφοροι μπροστά στον πόνο και στις ανάγκες των συνανθρώπων μας. 2 Έμοιαζε μ’ έναν άταφο νεκρό ο παράλυτος. Όμως δεν απελπιζόταν, δεν έχανε την υπομονή του, παρ’ όλο που το μαρτύριό του παρατεινόταν επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Μόνο με τον Ιώβ θα μπορούσε να τον συγκρίνει κανείς. Και όχι μόνο δεν απελπιζόταν και σήκωνε με υπομονή θαυμαστή αυτό τον βαρύ σταυρό της αρρώστιας του, αλλά επί πλέον δεν φαίνεται μέσα από την όλη διήγηση, να παραπονείται και να αγανακτεί, ούτε φαίνεται να κατακρίνει κανέναν, καθώς έβλεπε την σκληρότητα και την απανθρωπιά των ανθρώπων, που τον περιστοίχιζαν. Όπως θα δούμε παρά κάτω, στο διάλογο που είχε με τον Χριστό, δεν γογγύζει ούτε εναντίον του Θεού, ούτε εναντίον των ανθρώπων. Και στο σημείο αυτό ας ανακρίνουμε και πάλι τον εαυτό μας. Αν δηλαδή ο Θεός παραχωρήσει να μας βρεί μια παρόμοια χρόνια αρρώστια, για την ωφέλεια και την θεραπεία της ψυχής μας, δείχνουμε άραγε υπομονή και καρτερία, δοξάζοντας μάλιστα τον Θεό; Ή μήπως μικροψυχούμε και οργιζόμαστε και παραπονούμαστε εναντίον του Θεού και των ανθρώπων; Σ’ αυτόν τον δυστυχισμένο άνθρωπο ήρθε ο Κύριος και όταν τον πλησίασε του έθεσε το ερώτημα: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Θέλεις να γίνεις καλά, να ξαναβρείς την υγεία σου; Πολύ παράξενο μας φαίνεται το ερώτημα. Υπάρχει άνθρωπος που δεν θέλει να γίνει καλά, που δεν θέλει να θεραπευθεί; Ναι, υπάρχει αδελφοί μου, υπάρχει!! Βέβαια όταν πάσχουμε από σωματικές αρρώστιες, όλοι μας θέλουμε να γίνουμε καλά και τρέχουμε στους καλύτερους γιατρούς και δαπανούμε, αν χρειαστεί και όλη μας την περιουσία, για να ξαναβρούμε τη υγεία μας. Όμως δεν πάσχουμε μόνο από σωματικές αρρώστιες, πάσχουμε και από ψυχικές. Και όταν λέμε ψυχικές, δεν εννοούμε εδώ τις ψυχιατρικές αρρώστιες, αλλά κυρίως και πρωτίστως τα πάθη και τις αμαρτίες μας, που είναι οι χειρότερες από όλες τις αρρώστιες, διότι αυτές έχουν τη δύναμη να μας χωρίσουν αιωνίως από τον Χριστό και να μας στερήσουν την βασιλεία των ουρανών. Δείχνουμε λοιπόν παρόμοια φροντίδα για την θεραπεία της ψυχής μας, που πάσχει από πλήθος αμαρτιών και παθών και είναι υποδουλωμένη από όλο το σύστημα του παλαιού ανθρώπου; Ή μήπως αδιαφορούμε και με τη στάση μας αυτή δείχνουμε πάνω στην πράξη, ότι δεν μας απασχολεί το θέμα της θεραπείας της ψυχής μας από τα πάθη και σε τελική ανάλυση δείχνουμε, ότι δεν θέλουμε να θεραπευθούμε; Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας αδιαφορούμε. Δεν φροντίζουμε όσο πρέπει και όπως πρέπει για την θεραπεία της ψυχής μας. Δεν καταφεύγουμε στο μυστήριο της μετανοίας, ούτε παίρνουμε συνήθως τα πνευματικά φάρμακα, που μας υποδεικνύει ο πνευματικός. Και όταν ακόμη πηγαίνουμε να εξομολογηθούμε, δεν ξέρουμε πως να εξομολογηθούμε. Αλλά ούτε έχουμε και τη διάθεση να κάνουμε υπακοή σε όσα θα μας συμβουλεύσει ο πνευματικός μας. Δεν έχουμε τη διάθεση να μαθητεύσουμε στο Ευαγγέλιο και στο λόγο του Θεού, για να διδαχθούμε όλα εκείνα τα στοιχεία της πνευματικής ζωής, που είναι αναγκαία να γνωρίζουμε για να βρούμε τη θεραπεία μας και τα οποία δεν είναι του παρόντος να παραθέσουμε, διότι δεν μας παίρνει ο χρόνος. Οπότε παραμένουμε αθεράπευτοι από την αρρώστια της αμαρτίας. Μπορεί βέβαια στην προσευχή μας να παρακαλούμε τον Θεό να μας απαλλάξει από τις αμαρτίες μας, όμως ο Θεός δεν προσέχει, το τι λέμε με τα λόγια μας, αλλά την όλη εσωτερική 3 διάθεση της ψυχής μας. Και κυρίως αν έχουμε τη διάθεση να κάνουμε υπακοή στον πνευματικό μας, αν έχουμε πάρει την γενναία απόφαση, να μπούμε στο δρόμο της μετανοίας και στο δρόμο του πνευματικού αγώνος, που συνεπάγεται η ειλικρινής μετάνοια. Παρά κάτω σημειώνει ο ευαγγελιστής, τι απήντησε ο παράλυτος όταν ο Κύριος του έθεσε το ερώτημα «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Καθώς δεν ξέρει ποιόν έχει μπροστά του, αρχίζει να περιγράφει όλο το δράμα και όλο τον πόνο του, χωρίς όμως να παραπονείται, χωρίς να κατακρίνει κανένα και χωρίς να αγανακτεί εναντίον ουδενός, όπως τονίσαμε και προηγουμένως. Η μακροχρόνια αρρώστια, που ήταν καρπός μιας προηγούμενης αμαρτωλής και άσωτης ζωής, έφερε μεγάλη ωφέλεια και μεγάλο κέρδος στην ψυχή του. Μαλάκωσε την καρδιά του και έφερε ταπείνωση στην ψυχή του. Έφερε μέσα του γνήσια και ειλικρινή μετάνοια, διότι τον βοήθησε να συνειδητοποιήσει, που μας οδηγεί η αμαρτία και ποια είναι τα ολέθρια αποτελέσματά της. Το πάθημα του έγινε μάθημα, το οποίο μάθημα δεν ήταν δυνατόν να μάθει με άλλο τρόπο, παρά μόνο μέσα από την μακροχρόνια αυτή αρρώστια. Αυτή την μεγάλη αλήθεια πρέπει να ιδιαιτέρως εδώ να τονίσουμε, αδελφοί μου. Ότι δηλαδή υπάρχουν σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι, όσα κηρύγματα και αν ακούσουν, όσα βιβλία και αν διαβάσουν, δεν εννοούν να συνειδητοποιήσουν, σε ποιο βάραθρο μας οδηγεί η αμαρτία και δεν εννοούν να ευθυγραμμίσουν τη ζωή τους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Οπότε ο Θεός, βλέποντας τη σκληρότητα και την αμετανοησία αυτών των ανθρώπων, παραχωρεί να έρθει σ’ αυτούς μια βαριά αρρώστια, ώστε το μάθημα που δεν θέλησαν να μάθουν μέσα από τις νουθεσίες και τις συμβουλές, να το μάθουν μέσα από την αρρώστια. Παρά κάτω ο ευαγγελιστής σημειώνει ότι ο Κύριος προχώρησε αμέσως στο θαύμα και με ένα παντοδύναμο πρόσταγμά του, αμέσως τον θεράπευσε. Και μάλιστα τον θεράπευσε όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά, όπως αυτό φαίνεται από την συνέχεια της διηγήσεως. Η μακροχρόνια αρρώστια έφερε μέσα στην ψυχή του πολλή πνευματική ωφέλεια και ήταν τώρα πλέον ώριμος να δεχθεί τη θεραπεία. Όταν αργότερα ο Κύριος τον συνάντησε στο ιερό, του είπε: «Ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται». Εδώ ο Κύριος επισημαίνει ένα μεγάλο κίνδυνο, που όλοι μας διατρέχουμε και πρέπει να ιδιαιτέρως να τον προσέξουμε. Τον κίνδυνο δηλαδή να παλινδρομήσουμε και πάλι πίσω στην αμαρτία και στην κοσμική ζωή μετά την πνευματική μας θεραπεία από τα πάθη. Και τούτο, διότι όπως επισημαίνουν οι άγιοι Πατέρες, τα πάθη είναι φιλεπίστροφα, δηλαδή αν τυχόν δεν προσέξουμε και χαλαρώσουμε τον πνευματικό μας αγώνα από ραθυμία και αμέλεια, αυτά επανέρχονται, αρχίζουν και πάλι να αιχμαλωτίζουν την ψυχή μας. Οι δε πνευματικές συνέπειες μιας τέτοιας παλινδρομήσεως είναι φοβερές και ασυγκρίτως χειρότερες ακόμη και από την πιο φοβερή σωματική ασθένεια. Τόσο φοβερές, ώστε μας οδηγούν στην αιώνια καταστροφή και στον αιώνιο θάνατο. Και εδώ εφαρμόζεται ο θεόπνευστος λόγος του αποστόλου Πέτρου στην Β΄ Καθολική του Επιστολή: «κρείττον γαρ ην αυτοίς μη επεγνωκέναι την οδόν της δικαιοσύνης η επιγνούσιν 4 επιστρέψαι εκ της παραδοθείσης αυτοίς αγίας εντολής», (2,22). Δηλαδή θα ήταν πολύ καλυτέρα γι’ αυτούς, [που παλινδρομούν στην αμαρτία], να μην είχαν γνωρίσει καθόλου τον δρόμο της δικαιοσύνης, παρά, αφού τον εγνώρισαν καλά, να φύγουν και να απομακρυνθούν από το παραδοθέν εις αυτούς άγιον θέλημα του Κυρίου και να επιστρέψουν στην ακαθαρσία της αμαρτωλότητος. Αδελφοί μου, τον λόγο που απηύθυνε ο Κύριος προς τον παράλυτο «Θέλεις υγιής γενέσθαι;», τον απευθύνει και στον καθένα από μας. Ας δείξουμε λοιπόν σ’ Αυτόν όχι μόνο με τα λόγια μας, αλλά κυρίως με τα έργα μας, ότι πράγματι θέλουμε να θεραπευτούμε από τα πάθη, κάνοντας πράξη, όλα όσα προηγουμένως σημειώσαμε, πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. 

Αμήν.