ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 21 η Μαρτίου 2022
Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΟΔΕΥΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.
Πατήρ Παύλος
Έχουμε ήδη κατ’ επανάληψη επισημάνει σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας
την πλήρη και από πάσης απόψεως χρεοκοπία του Παπισμού, ο οποίος από ζώσα
Τοπική Εκκλησία της Δύσεως, εντεταγμένη στο ενιαίο εκκλησιαστικό Σώμα της
Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εξέπεσε δυστυχώς στην
κατάσταση της αιρέσεως, με δεκάδες φρικτές κακοδοξίες, τις οποίες επισώρευσε
διά μέσου των αιώνων, με αποτέλεσμα να απογυμνωθεί από την θεία Χάρη και
εν συνεχεία να εκφυλλισθεί σε έναν εγκόσμιο πολιτικοθρησκευτικό οργανισμό,
δομημένο στον βάρβαρο μεσαιωνικό Φραγκισμό. Πρόκειται για μια δραματική,
εξελισσόμενη πραγματικότητα, την οποία επιβεβαιώνουν με τον πιο ξεκάθαρο
τρόπο τα πάσης φύσεως σκάνδαλα, (σεξουαλικά, οικονομικά κ.λ.π.), του
Βατικανού, που έρχονται κάθε λίγο στο φως της δημοσιότητας.
Παράλληλα ο απολυταρχικός τρόπος διοικήσεως του Παπισμού ουσιαστικά
κατάργησε τον θεόσδοτο Συνοδικό Σύστημα διοικήσεως Εκκλησίας, γεγονός το
οποίο έρχεται σε τελεία αντίθεση με τα σύγχρονα δημοκρατικά καθεστώτα, μια
πραγματικότητα, την οποία αδυνατεί, (ή δεν θέλει), να δει η σύγχρονη ηγεσία
του Βατικανού, η οποία εξακολουθεί να παραμένει πεισματικά αγκυλωμένη στην
απολυταρχία. Ελάχιστα πλέον κράτη στο τρίτο κόσμο κυβερνώνται σήμερα από
δικτατορικά καθεστώτα και μαζί τους το Βατικανό ως θλιβερό απολίθωμα του
Μεσαίωνα! Ωστόσο ένα σημαντικό κομμάτι του παπικού κλήρου και του λαού
δεν ήταν δυνατόν να ανεχθούν αυτή την τραγική κατάσταση, με αποτέλεσμα να
εμφανιστούν μέσα στους κόλπους του επαναστατικά κινήματα και σχίσματα,
(όπως το κίνημα του Προτεσταντισμού, το σχίσμα των Παλαιοκαθολικών, τα
θρησκευτικά κινήματα στην νότιο Αμερική, γνωστά ως «Θεολογία της
Απελευθέρωσης», κ.α.), που εκδηλώθηκαν ως αντιδράσεις στις παπικές
αυθαιρεσίες, αλλά και ως μία προσπάθεια αναζητήσεως νέων μορφών
εκκλησιαστικής ζωής, απαλλαγμένης από τον ταξικό κληρικαλισμό του
Παπισμού. Είδαμε σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας την προσπάθεια που
καταβάλλει το σύγχρονο Βατικανό να «κάμει κάποια βήματα» προς τη
Συνοδικότητα, καθώς αντιλαμβάνεται την κραυγαλέα αντίθεσή του «Κράτους»
του με τα σύγχρονα δημοκρατικά καθεστώτα. Πριν από λίγο καιρό ο «Πάπας»
Φραγκίσκος εξήγγειλε «Σύνοδο», που πρόκειται να πραγματοποιηθεί το 2023,
στην οποία προσπαθεί, να δώσει μια ευρύτερη διάσταση στον Συνοδικό Θεσμό
και να συμπεριλάβει, ως δήθεν συνοδικά μέλη, όχι μόνον «επισκόπους», αλλά
και τον λοιπό «κλήρο», ακόμη και λαϊκούς. Ωστόσο και η «Σύνοδος» αυτή,
όπως έχουμε ήδη αναλύσει λεπτομερώς, θα είναι νόθα και ξένη προς τη
Συνοδική Παράδοση της Εκκλησίας μας.
2
Πληροφορούμαστε ότι πρόσφατα εμφανίστηκε στη Γερμανία, ένα νέο
ανανεωτικό κίνημα με αποσχιστικές τάσεις, με την ονομασία «Συνοδική Οδός».
Το κίνημα προβάλλει την ανάγκη επιστροφής στο συνοδικό τρόπο διοικήσεως
και παράλληλα το «άνοιγμα» στις σύγχρονες κοινωνικές προκλήσεις, ως την
μόνη ελπίδα να επιβιώσει ο Παπισμός στον σύγχρονο κόσμο. Υπόσχεται να
«αναστήσει» τον Παπισμό από την πνευματική νέκρωση στην οποία κατάντησε
και να τον οδηγήσει στην ανανέωση και στην γνησιότητα του χριστιανικού
μηνύματος. Σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της εφημερίδος Ορθόδοξος
Τύπος με τίτλο: «Οι Καθολικοί θα διατηρήσουν την εκκλησία τους; Μαθήματα
για τους Ορθοδόξους» (https://orthodoxostypos. gr/%CE%BF%CE%B9-): «Η
Συνοδική Οδός είναι ένα κίνημα που συγκεντρώνει τους επισκόπους και τους
λαϊκούς της Γερμανίας, το οποίο δημιουργήθηκε για να συζητάνε θέματα
εξουσίας, σεξουαλικής ηθικής, ιεροσύνης και του ρόλου των γυναικών. Η
συνοδική συνέλευση αποτελείται από επισκόπους, 69 λαϊκούς, μέλη της
Κεντρικής Επιτροπής των Γερμανών Καθολικών και εκπροσώπους άλλων
τμημάτων της Γερμανικής Καθολικής Εκκλησίας. Η επόμενη συνάντηση της
Συνοδικής Οδού θα πραγματοποιηθεί στη Φρανκφούρτη στις 8-10
Σεπτεμβρίου. Η Συνοδική Οδός θα ολοκληρωθεί την άνοιξη του 2023 και τον
Οκτώβριο του 2023 το Βατικανό θα πρέπει να αποδεχθεί ή να απορρίψει τις
προτάσεις της Συνοδικής Οδού. Στις 5 Φεβρουαρίου 2022, στην τελευταία
συνάντηση, οι συμμετέχοντες της Συνοδικής Οδού ενέκριναν το κείμενο του
εγγράφου ‘Γιορτή ευλογίας για ζευγάρια που αγαπούν ο ένας τον άλλον’. ….Το
78% των συμμετεχόντων στη Συνοδική Οδό ψήφισαν υπέρ της νομιμοποίησης
των LGBT στην Καθολική Εκκλησία…. Εκτός από το αίτημα για αναθεώρηση
της στάσης της Καθολικής Εκκλησίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία, στη
συνεδρίαση εγκρίθηκαν οι ακόλουθες μεταρρυθμίσεις: α) καθιέρωση του
γυναικείου ιερατείου (μέχρι στιγμής στον διακονικό βαθμό), β) κατάργηση της
υποχρεωτικής αγαμίας για τους ιερείς, γ) αύξηση του ρόλου των λαϊκών στην
εκλογή νέων επισκόπων».
Οι αποφάσεις τους κινήματος προκάλεσαν σφοδρές αντιδράσεις σε
συντηρητικούς κύκλους του Βατικανού: «Ο Γερμανός καρδινάλιος, [Gerhard
Müller], αποκάλεσε βλασφημία τις αποφάσεις Συνοδικής Οδού για LGBT και
γυναικείο ιερατείο. Στις 11 Φεβρουαρίου 2022, η Καθολική έκδοση του
National Catholic Register δημοσίευσε μια συνέντευξη με τον πρώην νομάρχη
του Congregation for the Doctrine of the Faith, καρδινάλιο Gerhard Müller,
την οποία έδωσε λίγο μετά τις σκανδαλώδεις αποφάσεις της Συνοδικής Οδού
για τη νομιμοποίηση των LGBT ανθρώπων και για το γυναικείο ιερατείο στην
Καθολική Εκκλησία. Ο G. Müller δήλωσε ότι οι πιστοί Καθολικοί σήμερα
περνούν μια περίοδο διώξεων, δοκιμασιών και ‘ψυχολογικού τρόμου’ από τους
φιλελεύθερους αδερφούς τους που προωθούν ιδέες ασυμβίβαστες με την
παραδοσιακή εκκλησιαστική διδασκαλία. Ακόμη και μια επιφανειακή ματιά
στην κατάσταση υποδηλώνει ότι ο Müller έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά τα λόγια
του δεν είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω; Άλλωστε, ο Πάπας Φραγκίσκος έχει
3
ήδη κάνει περισσότερες από μία ‘συμπαθητικές’ δηλώσεις για τα LGBT
άτομα».
Από την πλευρά των οπαδών της «Συνοδικής Οδού» εκφράζεται ισχυρός
αντίλογος. Ο Επίσκοπος Λουξεμβούργου, Καρδινάλιος Jean-Claude Ollerich, ο
οποίος είναι επικεφαλής της Επιτροπής των Επισκοπικών Διασκέψεων της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και ο Γενικός Εκπρόσωπος της Συνοδικής Οδού
στην τελική σύνοδο στο Βατικανό δήλωσε σε συνέντευξη στο Γερμανικό
Καθολικό πρακτορείο KNA ότι: «…υπάρχουν ομοφυλόφιλοι ιερείς και λαϊκοί
στην αρχιεπισκοπή του και ότι θα ήταν αντιχριστιανικό να τους εκδιώξουν.
Στην ερώτηση: ‘Πώς παρακάμπτετε τη διδασκαλία της εκκλησίας ότι η
ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία;’, απάντησε: ‘Νομίζω ότι αυτό είναι λάθος.… Δεν
υπάρχει καθόλου ομοφυλοφιλία στην Καινή Διαθήκη. Συζητούνται μόνο
ομοφυλοφιλικές πράξεις που ήταν σε κάποιο βαθμό ειδωλολατρικές
λατρευτικές πράξεις. Φυσικά ήταν απαγορευμένο. Νομίζω ότι είναι καιρός να
επανεξετάσουμε τα θεμέλια του δόγματος’»!
Ο ίδιος καρδινάλιος Ollerich σε άλλο συναφές δημοσίευμα λέει: «Η αλλαγή
στον πολιτισμό που βλέπουμε σήμερα είναι η μεγαλύτερη αλλαγή από την
εφεύρεση του τροχού. Η Εκκλησία πάντα συμβαδίζει με την εποχή και πάντα
προσαρμόζεται. Αλλά υπήρχε πάντα πολύ περισσότερος χρόνος για αυτό.
Σήμερα πρέπει να είμαστε πιο γρήγοροι. Διαφορετικά, θα χάσουμε την επαφή
και δεν θα είμαστε πλέον κατανοητοί….Η σύγχρονη Ευρώπη
αποχριστιανίζεται ραγδαία, η σημερινή εποχή κηρύσσεται μεταχριστιανική. Οι
άνθρωποι σταματούν να πηγαίνουν σε ναούς και να καθοδηγούνται από
θρησκευτικά κηρύγματα στην καθημερινή τους ζωή» (https://spzh.news/
mediafiles /images/image-20201020122248-2.jpeg)!
Το συμπέρασμα όλων των ανωτέρω είναι ότι ο Παπισμός προσπαθεί να
ανακάμψει από την πρωτοφανή πτώση του, χωρίς μετάνοια και χωρίς τη
διόρθωσή του από την χιλιόχρονη πτωτική του πορεία. Στερημένος από την
Χάρη του Θεού, παραπαίει σε εγκόσμια πλαίσια, τα οποία όμως τον οδηγούν σε
ακόμη μεγαλύτερη εκκοσμίκευση. Κάτι που, δυστυχώς, δεν θέλουν να δουν και
να συνειδητοποιήσουν οι θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι αντί να
καλέσουν τον αιρετικό Παπισμό σε μετάνοια, κάνουν βήματα εκείνοι προς
αυτόν, απεμπολώντας βασικά στοιχεία της μόνης σώζουσας Ορθοδόξου Πίστεώς
μας.
Ταπεινά φρονούμε ότι ο Παπισμός οδηγείται σε αυτοκαταστροφή. Αυτό
άλλωστε είναι φανερό από τις ιστορικές κατατμήσεις του. Η μόνη διέξοδος από
τα τρομερά αδιέξοδά του, είναι η έμπρακτη μετάνοιά του, από τα διαχρονικά
εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας τα τελευταία χίλια χρόνια και η
επιστροφή του στην Εκκλησία του Χριστού, στην Ορθοδοξία, από εκεί που
έφυγε. Όσες προσπάθειες και αν κάνει το κίνημα της «Συνοδικής οδού», ή άλλα
παρόμοια «ανανεωτικά κινήματα», δεν θα μπορέσει να «αναστήσει» τον
Παπισμό από την πνευματική του νέκρωση, στην οποία βρίσκεται. Την
πνευματική «νεκρανάστασή» του μπορεί να επιτύχει μόνο το άγιο Πνεύμα, το
οποίο έχει τη δύναμη να τον καταστήσει και πάλι ταμειούχο της Θείας Χάριτος
4
και διάκονο της σωτηρίας των πιστών. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε γι’ αυτό
το ενδεχόμενο, έστω και αν φαίνεται να είναι ένα «άπιαστο όνειρο»!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 28η Φεβρουαρίου 2022
Πατήρ Παύλος
ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΜΕΡΟΥΝ
κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟ
Σεβασμιώτατε ευλογείτε, την ευχή σας, καλό Τριώδιο και καλή Σαρακοστή.
Πολύ θα θέλαμε να δώσουμε ένα τέλος, εν όψει μάλιστα της εισόδου μας
στην κατανυκτική περίοδο του Τριώδιου, στην, ως μη όφειλε, δημιουργηθείσα
θλιβερή αντιπαράθεση με διαδοχικές δημοσιεύσεις, μεταξύ Υμών και της Ιεράς
Μητροπόλεώς μας. Μετά από πολλή περίσκεψη καταλήξαμε, ότι δεν έχουμε
δικαίωμα να σιωπήσουμε, γι’ αυτό και θεωρήσαμε αναγκαίο να επανέλθουμε,
διότι με πολύ θλίψη διαπιστώσαμε από τα δημοσιεύματά σας, ότι δίδετε μια
παραπλανητική εικόνα της λειτουργίας του Γραφείου μας, ενώ πολλά από όσα
εγράφησαν, τόσο από το Γραφείο μας, όσο και από τον Σεβασμιώτατο
Μητροπολίτη μας, είτε αγνοήθηκαν, είτε διαστρεβλώθηκαν.
Πιο συγκεκριμένα:
1. Γράφετε: «Οι ιθύνοντες νόες του ‘Γραφείου Αιρέσεων και
Παραθρησκειών’ της ως άνω Μητροπόλεως….να σταματήσουν να υβρίζουν,
εργολαβικώς, την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και να
κρίνουν και να κατακρίνουν τις αποφάσεις των Πρεσβυγενών
Πατριαρχείων». Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας σας παρεκάλεσε να
αποδείξετε μέ παράθεση στοιχείων, «πότε εξυβρίσθη υπό του Γραφείου μας τό
Σεπτόν Οικουμενικόν μας Πατριαρχείον καί μέ ποίες ύβρεις». Δυστυχώς δεν
λάβαμε καμία απάντηση. Σας πληροφορούμε, ότι με πλήρη επίγνωση του
γεγονότος ότι δεν είμαστε αλάθητοι, προσπαθούμε με φόβο Θεού να είμαστε
ακριβείς στις κρίσεις μας και ευγενείς στις διατυπώσεις μας, στηλιτεύοντας τις
πλάνες και τις κακοδοξίες και εκφράζοντας ελεύθερα τις προσωπικές μας
απόψεις, σεβόμενοι τα ανθρώπινα πρόσωπα.
2. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας σας παρεκάλεσε να προσκομίσετε
αποδείξεις, ότι το φρικώδες αυτό έργον της εξυβρίσεως το διαπράττει το
Γραφείο μας «εργολαβικώς», δηλαδή επί οικονομική αμοιβή. Εσείς όμως
διαστρέψατε δυστυχώς την έννοια της λέξεως «εργολαβικώς», παραθέτοντας
ένα επιλεκτικό απόσπασμα από το λεξικό του Δημητράκου με τη δευτερεύουσα
σημασία της λέξεως. Γράψατε: «Θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον άγιο
Πειραιώς ότι το επίρρημα εργολαβικώς παράγεται εκ του ρήματος
ἐργολαβέω-ῶ, που μεταξύ των άλλων σημαίνει «ἐκτελῶ μετὰ σπουδῆς
ἐργῶδές τι ἔργον» (Δ. Δημητράκου, ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, τ. 6, σ. 2937). Και δεν ενέχει, ασφαλώς, η αναφορά
μας την υπόνοια του χρηματισμού και της συναλλαγής». Δυστυχώς για σας, η
σημασία του ρήματος εργολαβέω-ώ, στο λήμμα του Λεξικού Δ. Δημητράκου
2
Α.Ε., Τόμος τέταρτος, σελ. 2937, που επικαλείσθε είναι: «αναλαμβάνω την
εκτέλεσιν έργου τινός επ’ ορισμένη αμοιβή. Κατ’ αποκοπήν εκτελώ
εργολαβικώς έργον τι. Επαγγέλομαι τον εργολάβον», γεγονός που δεν σας τιμά,
εφ’ όσον επικαλείσθε δήθεν στοιχείο, που το αποκρύπτετε !!!
3. Μας εξομοιώσατε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και τις διάφορες σέκτες,
διότι όπως γράφετε «οι απαρτίζοντες το συγκεκριμένο Γραφείο απομονώνουν
λέξεις και φράσεις από τη συνάφεια ενός κειμένου, τις διαστρέφουν και τις
ερμηνεύουν κατά τη δική τους λογική, παρουσιάζοντας μια ανεστραμμένη
πραγματικότητα ή, επί το λαϊκότερο, το άσπρο ως μαύρο και τη μέρα ως
νύκτα». Περιμέναμε να μας παρουσιάσετε έστω και ένα παράδειγμα
«απομονώσεως λέξεων και φράσεων και διεστραμμένης ερμηνείας», ωστόσο
και πάλι δεν μπορέσατε να στοιχειοθετήσετε και να αποδείξετε με
συγκεκριμένες παραθέσεις, ότι όντως ευσταθεί η εν λόγω βαρύτατη κατηγορία.
Αντίθετα μάλιστα συνεχίσατε να αφήνετε να αιωρείται η εντύπωση, ότι είμαστε
μία ομάδα, αν όχι επικίνδυνη, τουλάχιστον γραφική, για την Εκκλησία. Ίσως να
πιστεύετε ότι λανθασμένα ερμηνεύσαμε τις φράσεις σας: «το πρόβλημα είναι
πρωτίστως εσωτερικό μας», «υπάρχουν εντός του Σώματος της Ιεραρχίας
αδελφοί, που φρονούν ότι η Εκκλησία της Ρωσίας καλώς πράττει και το
Πατριαρχείο Αλεξανδρείας βρίσκεται εν αδίκω», «έχουμε πρόβλημα
ταυτότητος και υποστάσεως, και ας μην φανεί σκληρός ο λόγος, πρόβλημα
πίστεως». Πέστε μας λοιπόν, τι σημαίνουν οι παρά πάνω φράσεις σας και που
δώσαμε λανθασμένες ερμηνείες.
4. Για να σας διαλύσουμε την παραμορφωμένη εικόνα που έχετε σχηματίσει
για το έργο μας, σας γνωρίζουμε ότι το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των
Παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόλεως μας, εργάζεται εδώ και πάνω από
δέκα χρόνια, με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας,
αφιλοκερδώς, διακονώντας, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και με γνώμονα την
αγιοπατερική μας Παράδοση, την οριοθέτηση της Ορθοδόξου πίστεως, την
κατάδειξη των πολυπληθών αιρέσεων και ιδίως της παναιρέσεως του
Οικουμενισμού, που λυμαίνονται την πατρίδα μας, ενώ παράλληλα ασχολείται
και με άλλης φύσεως καυτά θέματα, που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία
μας. Όλο αυτό το έργο συντελέσθηκε με την Χάρη του Θεού και συνεχίζει να
συντελείται μέχρι σήμερα με δεκάδες Συνέδρια, Ημερίδες και αντιαιρετικά
Σεμινάρια. Επίσης με αντιαιρετικά φυλλάδια, με πάνω από 700 ανακοινώσεις,
άρθρα, μελέτες, μονογραφίες, επιστολές και υπομνήματα, δημοσιευθέντα σε
Εγκυκλίους της Ιεράς Μητροπόλεώς μας προς τις Ενορίες, στο διαδίκτυο, σε
περιοδικά σε θρησκευτικές εφημερίδες και με άλλες δραστηριότητες. Το έργο
μας αυτό στα δέκα και πλέον χρόνια της λειτουργίας του έχει επαινεθεί
ποικιλότροπα από υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, θεσμικούς φορείς
και τους πολυπληθείς αναγνώστες μας. Οι μερικών χιλιάδων σελίδων
ανακοινώσεις μας αποτελούν περίπτωση θεολογικής Αντιρρητικής Γραμματείας
για την αντιμετώπιση των αιρέσεων και όχι μόνον. Γι’ αυτό γινόμαστε συχνά
αποδέκτες αιτημάτων από φορείς και πρόσωπα, να αποκτήσουν αυτό το
πολύτιμο και χρήσιμο αρχείο. Άλλωστε όλες οι Ι. Μητροπόλεις της Εκκλησίας
3
της Ελλάδος με πρόταση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων έχουν, ή
πρέπει να έχουν Γραφείο Αιρέσεων.
5. Επισημάναμε στην ανακοίνωσή μας (14.2.2022), ότι ο Μακ. κ. Θεόδωρος
«προχώρησε στην αναγνώριση του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου,
παραβιάζοντας όμως το Συνοδικό Σύστημα». Και τούτο διότι όφειλε
προηγουμένως, προτού δηλαδή προχωρήσει σε οποιαδήποτε απόφαση, να
συγκροτήσει Σύνοδο και να εξετάσει συνοδικά όλες τις παραμέτρους του
χορηγηθέντος Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, (ιεροκανονικές, ιστορικές,
γεωπολιτικές, εκκλησιολογικές κ.λ.π.) και στη συνέχεια το συνοδικό σώμα, (και
όχι αυτός μονομερώς), να λάβει τις ορθές αποφάσεις. Η απάντησή σας στην εν
λόγω επισήμανσή μας ήταν και στις δύο δημοσιεύσεις σας περίπου η ίδια:
«Στην εν λόγω Σύνοδο δεν εκφράστηκε καμία απολύτως διαφωνία από τους
αγίους Αρχιερείς για το θέμα της αναγνωρίσεως της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας
της Ουκρανίας εκ μέρους του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου
Αλεξανδρείας κ. κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ», και «δεν εκφράστηκε ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμία
αντίρρηση ή διαφορετική σκέψη περί του θέματος της Ουκρανικής
Αυτοκεφαλίας». Οι απαντήσεις σας αυτές δυστυχώς δείχνουν, ή ότι δεν
γνωρίζετε, πως λειτουργεί το Συνοδικό Σύστημα, ή εσκεμμένα προσπαθείτε να
συγκαλύψετε το λάθος του προϊσταμένου σας με υπεκφυγές. Σας ερωτούμε:
Πότε λειτουργεί ορθά το Συνοδικό Σύστημα; Όταν ο προκαθήμενός μιάς
Τοπικής Εκκλησίας λαμβάνει μονομερώς αποφάσεις για μείζονος σημασίας
θέματα, (όπως εν προκειμένω το Ουκρανικό), χωρίς να συγκαλέσει
προηγουμένως Σύνοδο, ή όταν, προτού λάβει την οποιαδήποτε απόφαση,
συγκαλεί προηγουμένως Σύνοδο, για να αποφασίσει αυτή από κοινού με τον
προκαθήμενο, όπως ρητώς προβλέπει ο ΛΔ΄ Ιερός Κανών των Αγίων
Αποστόλων;
6. Ισχυρίζεσθε ακόμη ότι είναι «απρέπεια να υποδεικνύεται στο
Δευτερόθρονο Πατριαρχείο πώς θα πρέπει να πορεύεται και να ενεργεί». Με
τον ισχυρισμό σας αυτό, εμμέσως πλην σαφώς, αφήνετε να εννοηθεί, ότι το
Γραφείο μας έχει υπερβεί τα όρια των αρμοδιοτήτων του. Προφανώς θα μας
θέλατε άφωνους και άβουλους, να παρακολουθούμε τις εκκλησιαστικές
εξελίξεις χωρίς λόγο. Αγνοείτε, φαίνεται, ότι όλοι έχουμε λόγο στην Εκκλησία
και κανένας, όσο υψηλό εκκλησιαστικό αξίωμα και αν έχει, δεν βρίσκεται
υπεράνω κριτικής. Εδώ, Σεβασμιώτατε, δεν είναι Βατικανό, για να αποφασίζει ο
κάθε Προκαθήμενος, όπως ο Πάπας, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν,
αλλά ο υπηρέτης του λαού του Θεού στον οποίο οφείλει να λογοδοτεί, σύμφωνα
με τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «έτοιμοι δε αεί προς απολογίαν παντί
τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος», (Α΄ Πετρ. 3,15). Το αξίωμα
του Επισκόπου στην Εκκλησία, δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε εξουσία, αλλά
διακονία του λαού του Θεού: «Το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους,
ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού» (Πραξ.20,28). Η λέξη
«ποιμαίνειν» δε σημαίνει «εξουσιάζειν», αλλά διακονείν. Αν μελετούσατε
καλύτερα την Εκκλησιαστική μας Ιστορία, θα διαπιστώνατε, ότι ουδέποτε
υπήρξε εποχή όπου Επίσκοποι, ή Πατριάρχες έκαναν ό,τι ήθελαν, χωρίς να
4
λογοδοτούν σε κανέναν. Απλοί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, όταν διαπίστωναν
ότι ο Επίσκοπός τους, ή ακόμα και Σύνοδοι Επισκόπων, παρεξέκκλιναν από την
πίστη, ασκούσαν δριμύτατο έλεγχο. Χάρις σ’ αυτή την πρακτική διασώθηκε η
Ορθόδοξη πίστη μας. Έστω για παράδειγμα ο έλεγχος και η αποδοκιμασία του
συνόλου σχεδόν των Επισκόπων, που έλαβαν μέρος στην Ψευδοσύνοδο της
Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439) και είχαν υπογράψει την «ένωση» με τους
παπικούς. Ο πιστός λαός τους αποδοκίμασε όταν έφθασαν στην
Κωνσταντινούπολη και τους ανάγκασε να μετανοήσουν, φωνάζοντας από τα
πλοία «η γλώσσα μας που είπε το ναι, ας ξεριζωθεί. Το χέρι μας που
υπέγραψε, ας κοπεί»!
Φαίνεται ακόμη να αγνοείτε την σημαντική συνοδική απόφαση της Συνόδου
των Πατριαρχών του 1848, σύμφωνα με την οποία «… παρ’ ημίν ούτε
Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο
υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός
ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές
τω των Πατέρων αυτού». Λησμονείτε ακόμη ότι οι μεγαλύτερες αιρέσεις
είχαν διατυπωθεί (και) από Πατριάρχες, (Νεστόριος, Διόσκουρος, Σεβήρος,
Καλέκας κ.α.) και αλλοίμονο αν όλοι αυτοί οι αιρετικοί Πατριάρχες ήταν
υπεράνω κριτικής. Δεν θα υπήρχε σήμερα Ορθοδοξία! Να σας θυμίσουμε
ακόμη ότι στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία υπάρχει μία σειρά από ψευδείς και
ληστρικές Συνόδους, οι οποίες ενώ είχαν εξωτερικώς άψογη συγκρότηση και οι
αποφάσεις των είχαν παρθεί σχεδόν ομόφωνα από τους συμμετέχοντες
επισκόπους, εν τούτοις δεν έγιναν αποδεκτές από την αλάνθαστη δογματική
συνείδηση του πιστού λαού του Θεού και απορρίφθηκαν.
7. Σας ενόχλησε ακόμη η φράση μας: «Σε αντίθετη περίπτωση να ηγηθεί ο
ίδιος, [ο Μακ. κ. Θεόδωρος], Συνάξεως των Προκαθημένων, ή και
Πανορθοδόξου Συνόδου, η οποία θα δώσει την λύση στο τρομακτικών
διαστάσεων πρόβλημα». Δεν γνωρίζετε, Σεβασμιώτατε, ότι η συγκρότηση
Οικουμενικών Συνόδων δίχως τον Οικουμενικό Πατριάρχη
Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρείται πολλάκις στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία;
Η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκροτήθηκε χωρίς την συμμετοχή του αιρετικού
Πατριάρχη Μακεδονίου. Το ίδιο και η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκροτήθηκε
από τον τότε Πατριάρχη Αλεξανδρείας άγιο Κύριλλο, χωρίς τη συμμετοχή και
την προεδρεία του αιρετικού Νεστορίου, τότε Πατριάρχου
Κωνσταντινουπόλεως. Άλλωστε εμείς παρακαλέσαμε τον Μακαριώτατο να
υποβάλει θερμή παράκληση στο παν. Οικουμενικό Πατριάρχη να συγκαλέσει
την Πανορθόδοξη Σύνοδο, διότι ασφαλώς έχει αυτό το κανονικό δικαίωμα ο
παναγιώτατος βάσει των Ιερών Κανόνων, το οποίο και σεβόμεθα και ουδόλως
αμφισβητούμε. Διότι ως Πρόεδρος αποτελεί τον συντονιστή των Αυτοκεφάλων
Ορθοδόξων Εκκλησιών.
8. Επισημάναμε ακόμη ότι ο Μακ. κ. Θεόδωρος ήρθε «σε ευθεία αντίφαση
με τον ίδιο τον εαυτό του». Και τούτο διότι «στο παρελθόν κατ’ επανάληψη
δήλωνε επισήμως σε συνεντεύξεις και άλλες δημόσιες εμφανίσεις του, ‘ότι η
Ουκρανική Εκκλησία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Ρωσικής Ορθοδόξου
5
Εκκλησίας’. Και ξαφνικά στις 8 Νοεμβρίου 2019 δήλωσε, ότι αναγνωρίζει την
ουκρανική σχισματική ομάδα, άρχισε να μνημονεύει τον ‘Προκαθήμενό’ της
στις ιερές ακολουθίες και τον δέχθηκε σε ευθεία ευχαριστιακή κοινωνία». Δεν
μας απαντήσατε, που οφείλεται η ξαφνική αλλαγή της στάσης του προς τον
κανονικό και παγκοσμίως αναγνωρισμένο Προκαθήμενο της Ορθόδοξης
Εκκλησίας της Ουκρανίας κ. Ονούφριο».
9. Σας ρωτάμε ακόμη: Βλέπετε εσείς άλλον τρόπο επίλυσης του μεγάλου
προβλήματος που δημιουργήθηκε με την αντικανονική απόδοση Αυτοκεφαλίας
εκτός από την συγκρότηση Πανορθόδοξης Συνόδου; Μακάρι, έστω και τώρα,
να συνειδητοποιήσετε, τόσον Εσείς όσον και ο Προϊστάμενός σας, τη βασική
και θεμελιώδη αυτή αλήθεια. Ότι δηλαδή η κανονική και Συνοδική μας
Παράδοση ομόφωνα μαρτυρεί ότι η συνοδική επίλυση τέτοιου είδους
πανορθοδόξων ζητημάτων είναι ο μόνος ασφαλής και νόμιμος τρόπος
επιλύσεως. Άλλωστε η πρόταση αυτή, (Πανορθοδόξου Συνόδου), δεν είναι μόνο
δική μας, αλλά της συντριπτικής πλειοψηφίας των Προκαθημένων. Εμείς δεν
θεωρούμε απαράδεκτη την χορήγηση της Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, αλλά
τον τρόπο με τον οποίο χορηγήθηκε και τα πρόσωπα στα οποία δόθηκε. Κατ’
αρχήν ούτε ρωτήθηκαν, ούτε συμφώνησαν όλοι οι Προκαθήμενοι των τοπικών
Εκκλησιών με τον τρόπο που χορηγήθηκε η Αυτοκεφαλία. Αντίθετα η
συντριπτική πλειοψηφία διαφώνησε. Και το σημαντικότερο: Δεν ρωτήθηκε η
ίδια η κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας, υπό τον Μητροπολίτη κ. Ονούφριο.
Επίσης αμφισβητείται και η χειροτονία των πρόσωπων στα οποία δόθηκε.
10. Κάνετε μεγάλο λάθος, αν νομίζετε ότι «παίζουμε το παιχνίδι» της
Ρωσίας, και ότι είμαστε ρωσόφιλοι. Προφανώς, είτε αγνοείτε, είτε αποσιωπάτε
την κριτική που ασκούμε τακτικά στην Εκκλησία της Ρωσίας για τα
οικουμενιστικά της ανοίγματα. Πρόσφατα ο Ποιμενάρχης μας σχολίασε με
αυστηρότητα την συμμετοχή του Μητροπολίτη κ. Ιλαρίωνα σε συμπροσευχή
με αιρετικούς Παπικούς σε παπικό ναό. Και ασφαλώς θεωρούμε εγκληματική
την πολεμική επίθεση στον Ουκρανικό λαό, την οποία και καταδικάζουμε.
11. Γράφετε ακόμη: «Διαφεύγει όμως της προσοχής μου, αν το Γραφείο της
Ι. Μ. Πειραιώς έχει εξετάσει, εν τη θεοσδότω ελευθερία του πνεύματος και εν
τω κανονικώ πλαισίω, τη λειτουργία του Συνοδικού Θεσμού στο Πατριαρχείο
της Μόσχας σήμερα. Θα επιθυμούσα τα φώτα του Γραφείου σε αυτό το θέμα,
εκτός εάν και σε αυτό θέμα έχουμε και πάλι το φαινόμενο του μονόπλευρου
‘πνευματικού πόνου’ ή αν ο ‘πνευματικός αυτός πόνος’ περιορίζεται και
εξαντλείται μόνο στη ζώνη της διακεκαυμένης Αφρικής». Παρακολουθούμε,
όσο αυτό μας είναι εφικτό, την εκκλησιαστική ειδησεογραφία από τα ελληνικά
ιστολόγια, διότι δυστυχώς δεν γνωρίζουμε την ρωσική γλώσσα, για να
μπαίνουμε σε ρωσικά ιστολόγια. Όταν διαπιστώνουμε παραβίαση του
Συνοδικού Συστήματος στο Πατριαρχείο της Ρωσίας, την αποδοκιμάζουμε και
την στηλιτεύουμε. Επομένως ο «πνευματικός πόνος» μας δεν είναι
«μονόπλευρος», αλλά σφαιρικός.
12. Επαινούμε το γεγονός ότι το Αλεξανδρινό Πατριαρχείο δεν ανταπέδωσε
την ίδρυση της Ρωσικής πατριαρχικής Εξαρχίας στην Αφρική με την δημιουργία
6
αντίστοιχης Αλεξανδρινής Εξαρχίας στη Ρωσία. Επαινούμε επίσης το γεγονός
ότι το Αλεξανδρινό Πατριαρχείο δεν έπαυσε να μνημονεύει τον Μακ.
Πατριάρχη της Ρωσίας, ούτε χαρακτήρισε κάποιο κληρικό της Ρωσικής
Εκκλησίας ως αιρετικό και σχισματικό, όπως απαραδέκτως έπραξε το
Πατριαρχείο της Ρωσίας.
13. Τέλος εις ό,τι αφορά το παρά κάτω σχόλιό σας: «Ο ίδιος ο ΣΤ΄ κανόνας
της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, τον οποίον παραδόξως (!!!) ο άγιος Πειραιώς
επικαλείται αναφέρει ρητώς: ‘Ει δε τις καταφρονήσας των κατά τα
προδηλωθέντα δεδογμένων, τολμήσειεν ή βασιλικάς ενοχλείν ακοάς,….».
Έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Τα μέλη του Γραφείου μας δεν έχουμε την
πρόθεση να καταφύγουμε ούτε σε κοσμικά, ούτε σε εκκλησιαστικά δικαστήρια.
Σας συγχωρούμε από καρδίας για τις πέρα για πέρα άδικες συκοφαντίες, πού
διασπείρατε κατά του Γραφείου μας, έχοντας υπ’ όψη μας τον λόγον του
Κυρίου, «Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς…», (Ματθ. 5,11) και
ευχόμεθα ο Θεός να σας δώσει ειλικρινή μετάνοια. Η φράση του
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας: «άλλως θα διεκδικήσουν οι θιγέντες την
δικαίωσίν τους αστικώς καί ποινικώς», ας θεωρηθεί ως ρητορικό σχήμα
λόγου.
Εξαιτούμενοι τις αρχιερατικές Σας ευχές, ευχόμεθα καλή μετάνοια, καλό
Τριώδιο και καλή μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Πατήρ Παύλος
Εν Πειραιεί τη 21 Φεβρουαρίου 2022
ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ: ΣΧΕΣΗ ΑΝΟΧΗΣ Ή ΑΠΟΔΟΧΗΣ;
Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είχε πει πως «στην ιστορία της ανθρωπότητος
υπάρχουν τρεις πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα και του Πάπα». Ο θεοφώτιστος
Γέροντας ακριβολογούσε, διότι μελετώντας κανείς την ιστορία του Παπισμού τα
τελευταία χίλια χρόνια, διαπιστώνει ακριβώς αυτή την τραγική αλήθεια. Η ιστορία
του Παπισμού μετά το σχίσμα του 1054 είναι απόλυτα συνυφασμένη με την ηθική
διαφθορά και το έγκλημα με «πρωταγωνιστές» κυρίως τους «Πάπες». Στην
ιστορία του είναι καταγεγραμμένες αμέτρητες περιπτώσεις οργίων και ηθικής
διαφθοράς στα άδυτα παλάτια του Βατικανού, που συχνά επισφραγίζονταν με
φρικτές δολοφονίες. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που «Πάπες» βρέθηκαν νεκροί
στις αγκαλιές πορνών και έκφυλων γυναικών και ομοφυλοφίλων ανδρών. Έστω ως
παράδειγμα ο διαβόητος «Πάπας» Βοργίας Αλέξανδρος ο ΣΤ' (1431-1503)! Αυτή
η ηθική διαφθορά δυστυχώς και στις μέρες μας συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.
Αυτό αποδεικνύουν οι χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας «κληρικών», που κάθε
λίγο βγαίνουν στο φως της δημοσιότητος.
Πέραν αυτών έχει δημοσιοποιηθεί επίσημα, εδώ και χρόνια, πως στο Βατικανό
υπάρχει ένα πολύ ισχυρό λόμπι ομοφυλοφίλων, το οποίο παραδέχτηκε και ο ίδιος
ο «Πάπας» Φραγκίσκος και είχε δηλώσει, ότι θα αντιμετώπιζε το «πρόβλημα».
Φυσικά δεν είδαμε μέχρι τώρα να έχει γίνει το παραμικρό για την αντιμετώπιση
της μάστιγας αυτής στο «κράτος του Θεού». Κάποιοι κάνουν λόγο για την
«παντοδυναμία» αυτού του σατανικού λόμπι στην καρδιά της παπικής
«Εκκλησίας», το οποίο φαίνεται να την διευθύνει! Δεν είναι προφανώς μόνον η
«παντοδυναμία» του ομοφυλοφιλικού λόμπι στο Βατικανό, το οποίο δεν μπορεί να
«δαμάσει» ο «Πάπας», αλλά υπάρχει και ένας άλλος λόγος, να μην έχει διάθεση
να καθαρίσει τον «κόπρο του Αυγείου» από την «Εκκλησία» του. Ο λόγος είναι
ότι διάκειται και ο ίδιος ευμενώς προς την ομοφυλοφιλία, την οποία μάλιστα δεν
την αποκαλεί ως θανάσιμη αμαρτία, όπως την θεωρεί η Εκκλησία, αλλά ως
«διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό»!
Σε σχετικό δημοσίευμα διαβάζουμε τα εξής για τις θέσεις του κ. Φραγκίσκου
απέναντι στην ομοφυλοφιλία: «Υπενθυμίζεται ότι και στο παρελθόν ο ίδιος είχε
τονίσει πως οι ομοφυλόφιλοι έχουν δικαίωμα να γίνονται αποδεκτοί από τις
οικογένειές τους, ως παιδιά, όσο και ως αδέλφια. Είχε δε επισημάνει ότι αν και η
εκκλησία δεν μπορεί να αποδεχθεί τον γάμο μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου,
είναι δυνατόν αυτή να υποστηρίξει τους νόμους για σύμφωνα συμβίωσης που
στοχεύουν στο να δοθούν σε ομοφυλόφιλους συντρόφους ίσα δικαιώματα σε
ζητήματα όπως η σύνταξη, η υγειονομική περίθαλψη και τα κληρονομικά. Δεν
είναι η πρώτη φορά που ο Πάπας Φραγκίσκος έχει φανεί “ανοιχτός” και
ανεκτικός με την ομοφυλοφιλία. Τον Ιούλιο του 2013, σε ερώτηση
2
δημοσιογράφου για την ύπαρξη “gay lobby” στο Βατικανό, είχε απαντήσει
“ποιος είμαι εγώ για να κρίνω;”. Με τη νέα του τοποθέτηση ξεκαθαρίζει πως δεν
πιστεύει ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή, αλλά σεξουαλικός
προσανατολισμός που καθορίζει ο Θεός» (Πηγή: https://www.athensvoice.
gr/world/743452-papas-fragkiskos-na-stirizete-ta-paidia-sas-kai-einai-gkei). Ναι,
δυστυχώς, τόσο ο ίδιος, όσο και μια πληθώρα εκκλησιαστικών παραγόντων των
χριστιανικών ομολογιών, προσπαθούν να απενοχοποιήσουν το θανάσιμο αυτό
πάθος και να ρίξουν την ευθύνη στο Θεό!
Ένα άλλο παλαιότερο σχετικό δημοσίευμα στην «Εφημερίδα των Συντακτών»,
(23.10.2020), με τίτλο: «Ο Πάπας, οι ομοφυλόφιλοι και το μοναδικό του
θάρρος», με συντάκτη τον δημοσιογράφο κ. Θεόδωρο Ανδρεάδη – Συγγελάκη,
αποκαλύπτει παρόμοιες δηλώσεις του «Πάπα», που έχουν σχέση ειδικότερα με τα
δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Ο αρθρογράφος αναφέρει ότι ο «Πάπας»
Φραγκίσκος πήρε «σαφή θέση ότι οι σχέσεις συμβίωσης μεταξύ πολιτών του
ίδιου φύλου πρέπει να αναγνωρίζονται από τον νόμο, για να παρέχεται μια
ουσιαστική ασπίδα προστασίας και δικαιωμάτων». Η παρέμβαση αυτή είναι
«μήνυμα προς τους καθολικούς κληρικούς, αλλά και προς τα ομοφοβικά
παραληρήματα της Ρωσικής και της Ελληνικής Εκκλησίας»!
Εκείνο που ενδιαφέρει τον «Πάπα» δεν είναι εάν και κατά πόσον «οι σχέσεις
συμβίωσης μεταξύ πολιτών του ίδιου φύλου» είναι σύμφωνες με το θέλημα του
Θεού και το Νόμο του Ευαγγελίου, αλλά εάν και κατά πόσον προστατεύονται τα
δικαιώματα των ομοφυλοφίλων από τον νόμο. Ο κ. Φραγκίσκος αναδεικνύεται ο
πλέον διαπρύσιος κήρυκας του δαιμονικού δικαιωματισμού, Συμπορεύεται πλήρως
με τον σύγχρονο αποστατημένο άνθρωπο, ο οποίος απαιτεί να διαπράττει την
αμαρτία εν ονόματι των «ατομικών δικαιωμάτων» του, τα οποία «θεοποίησε» ο
άθεος Ευρωπαϊκός Ουμανισμός. Απαιτεί την ικανοποίηση των παθών του στο
όνομα της ελευθερίας, αδιαφορώντας, αν έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το Νόμο
του Ευαγγελίου. Για τον «Πάπα», προφανώς, η ομοφυλοφιλική σχέση δεν είναι
αμάρτημα και μάλιστα ένα από τα φοβερότερα, σύμφωνα με τη διδασκαλία της
Εκκλησίας, αλλά δικαίωμα, που πρέπει να κατοχυρωθεί πάσει θυσία. Ο
θεόπνευστος λόγος του αποστόλου Παύλου «μη πλανάσθε ούτε πόρνοι, ….ούτε
αρσενοκοίται, [=ομοφυλόφιλοι],…..βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσιν», (Α΄
Κορ.6,9), είναι άνευ σημασίας γι’ αυτόν. Συντάσσεται απροκάλυπτα με την
αντίχριστη «νέα ηθική» της Νέας Εποχής, η οποία απορρίπτει την Ορθόδοξη
χριστιανική ηθική.
Στο ίδιο παρά πάνω δημοσίευμα αναφέρεται: «Ο πάπας Φραγκίσκος πήρε
ξεκάθαρη θέση και συγχρόνως, έθεσε μια σειρά θεμάτων κύριας σημασίας. Με
τις απαντήσεις που έδωσε στον δημιουργό του ντοκιμαντέρ ‘Francesco’, το
οποίο παρουσιάστηκε στη ‘Γιορτή του Σινεμά’ της Ρώμης, ο ποντίφικας
κατέστησε σαφές …ότι ‘είμαστε όλοι παιδιά του Θεού’ και ότι ‘κανείς δεν
πρέπει να νιώθει ότι βρίσκεται στο περιθώριο’ λόγω της σεξουαλικής του
ταυτότητας»! Θέλει να αγνοεί το γεγονός, ότι αληθινά παιδιά του Θεού γίνονται
μόνον όσοι μετανοούν και πιστεύουν στο Χριστό σύμφωνα με τον θεόπνευστο
λόγο της Γραφής: «όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού
3
γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού», (Ιω.1,12). Η παραβολή του
ασώτου μας διδάσκει ξεκάθαρα, πως ο αμαρτωλός άνθρωπος, για να γίνει όντως
παιδί του Θεού, πρέπει να μετανοήσει, να αποκηρύξει την αμαρτωλή ζωή, να
ζητήσει το έλεος του Θεού, να αγωνιστεί κατά των παθών του, (και εν προκειμένω
κατά του πάθους της ομοφυλοφιλίας), και συνεργούσης της Χάριτος, να
ελευθερωθεί από το θανάσιμο πάθος. Η Εκκλησία δεν καταδικάζει τον αμαρτωλό,
αλλά το πάθος. Δεν νομιμοποιεί την αμαρτία, αλλά την εξαλείφει. Τον αμαρτωλό
όχι μόνο δεν τον περιφρονεί «στο περιθώριο» της εκκλησιαστικής ζωής, αλλά
επειδή τον αγαπά, καταδεικνύει το πάθος του και προσπαθεί ως φιλόστοργη
μητέρα να το θεραπεύσει, σώζοντάς τον από τον πνευματικό θάνατο του πάθους
του. Με την νομιμοποίηση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων όχι μόνο δεν
θεραπεύεται το πάθος, αλλά εδραιώνεται ακόμη περισσότερο και οδηγεί τον
άνθρωπο σε σχάση με τον δημιουργό του.
Η «σεξουαλική επιλογή» των ανθρώπων αυτών δεν είναι αναλλοίωτη και
αμετακίνητη, όπως είναι, για παράδειγμα, η ταυτότητα του φύλου. Έγκυρες
επιστημονικές μελέτες διαφόρων ψυχιάτρων και επιστημόνων δηλώνουν ξεκάθαρα
σε ψυχιατρικά εγχειρίδιά τους, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι το έμφυτο, ή
έστω κληρονομικό, (δεν υπάρχει δηλαδή ειδικό γονίδιο ομοφυλοφιλίας), αλλά ότι
είναι μια επίκτητη σεξουαλική επιλογή, με την έννοια ότι αποκτάται κατά την
διάρκεια της ζωής, και δεν προέρχεται από φυσική, ή και γενετική προδιάθεση.
Επομένως το συγκεκριμένο πάθος είναι θεραπεύσιμο μέσα στο πνευματικό
νοσοκομείο της Εκκλησίας.
Στο ίδιο νεοεποχίτικο πλαίσιο εντάσσονται και όσα είπε παρά κάτω ο ρωμαίος
Ποντίφηκας: «Ο κ. Φραγκίσκος θεωρεί ότι τα σύμφωνα συμβίωσης, (ή όπως
θέλει η κάθε χώρα να τα ονομάζει), είναι απόλυτα αναγκαία και πρέπει να γίνουν
κτήμα όλων των κρατών, όχι μόνον της Ευρώπης και λίγων άλλων περιοχών του
πλανήτη. Παράλληλα, δείχνει εμπράκτως ότι η Εκκλησία πρέπει να δέχεται
χωρίς επιφυλάξεις τους ομοφυλόφιλους πιστούς, συμπεριλαμβανομένων και
εκείνων που έχουν υιοθετήσει, ή αποκτήσει παιδιά με παρένθετη μητέρα»! Με
τις παραπάνω δηλώσεις του όχι μόνο διαγράφει με μια μονοκονδυλιά τη
διδασκαλία του Ευαγγελίου, αλλά επί πλέον προτρέπει τις κυβερνήσεις των
κρατών να κατοχυρώσουν με νόμους το φρικτό αυτό αμάρτημα. Μ’ άλλα λόγια
προτρέπει να γίνεται νόμος του Κράτους ένας αντίχριστος νόμος, που στρέφεται
εναντίον του αιώνιου και ακατάλυτου Νόμου του Θεού και του Ευαγγελίου. Η
σεξουαλική αυτή επιλογή, που ανατρέπει εκ θεμελίων την οντολογία της
ανθρωπίνης φύσεως, να γίνεται έννομο αγαθό!
Πριν από λίγο καιρό φάνηκε από επίσημες φωτογραφίες να φοράει ο ίδιος έναν
επιστήθιο σταυρό με τα χρώματα του διεθνούς κινήματος των ομοφυλοφίλων
(ΛΟΑΤΚΙ). Δείτε την είδηση: «Ποικίλα σχόλια έχει προκαλέσει η εμφάνιση του
Πάπα με επιστήθιο Σταυρό, ο οποίος είναι πολύχρωμος. Ήδη σε ιστολόγια
γράφεται ως απορία: “Εγκρίνει ο Πάπας μία “Εκκλησία Ουράνιο Τόξο”; Πως
θα το ερμηνεύσει ο κόσμος αυτόν τον συμβολισμό;”. Οι υπαινιγμοί αφορούν το
κίνημα ΛΟΑΤ, που χρησιμοποιεί τα ίδια χρώματα ως έμβλημά του. Η επίσημη
εξήγηση είναι ότι αυτός ο Σταυρός αποτελεί το σήμα κατατεθέν της ημέρας για
4
την νεολαία, που ετοιμάζεται για το 2019 και ο Πάπας το φόρεσε στο πλαίσιο
της Συνόδου των νέων, που διεξάγεται αυτές της ημέρες στο Βατικανό» (Ιστ.
https://orthodoxostypos.gr /%CE%BF-%CF%80%CE% AC%CF%80%CE%B1).
Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ο κ. Φραγκίσκος φόρεσε «τυχαία» και από «λάθος»
τον βεβηλωμένο σταυρό με τα χρωματιστά σύμβολα του σοδομισμού. Διότι περί
αυτόν υπάρχει ένα από τα πιο οργανωμένα επιτελεία συμβούλων του κόσμου, για
να τον συμβουλεύουν, ώστε να φαίνεται δημόσια άψογος. Φρονούμε ότι ήταν μια
συνειδητή επιλογή του ιησουίτη «Πάπα», για να φανεί αρεστός στο διεθνές κίνημα
της Νέας Εποχής, το οποίο προωθεί την ομοφυλοφιλία, ως έναν από τους δόλιους
τρόπους για τον ηθικό εκμαυλισμό της κοινωνίας και δι’ αυτής για την ποδηγέτησή
της. Για να δείξει ο ίδιος «μοντέρνο προσωπείο», για να καταστεί ο μελλοντικός
παγκόσμιος πνευματικός ηγέτης!
Υπάρχει και ένα άλλο δημοσίευμα που επιβεβαιώνει, αν όχι την στήριξη,
τουλάχιστον την ανοχή του κ. Φραγκίσκου προς την ομοφυλοφιλία. «Ένα γκέι
ζευγάρι από την Πολωνία ταξίδεψε μέχρι το Βατικανό για να ξετυλίξει μια
τεράστια σημαία υπερηφάνειας που έγραφε τη λέξη “βοήθεια” μπροστά από τον
Πάπα Φραγκίσκο, για να ζητήσει βοήθεια.…Το γκέι ζευγάρι από την Πολωνία
ταξίδεψε στο Βατικανό για να κυματίσει μια τεράστια σημαία Υπερηφάνειας, με
μια λέξη, που απευθύνεται στον Πάπα Φραγκίσκο, γραμμένο πάνω της:
“Βοήθεια”…. Ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος φοράει σταυρό ουράνιου τόξου και
λέει: “Δεν έχει σημασία αν είσαι ομοφυλόφιλος, ο Θεός σε αγαπάει όπως είσαι”,
τονίζοντας πως ‘Είναι καιρός η Πολωνική Εκκλησία να διδάξει το ίδιο’…Το
ζευγάρι επέστρεψε στην πλατεία του Αγίου Πέτρου αρκετές φορές κατά τη
διάρκεια της εβδομάδας με τη σημαία του και έμειναν “έκπληκτοι” με τον
αριθμό των Καθολικών που τους πλησίασαν με “λόγια υποστήριξης” ενώ ήταν
στο Βατικανό» (Ιστολόγιο: https://avmag. gr/128114 /gkei-zeygari-apo-tin-
polonia-taxideyei-sto-vatikano-gia-na-zitisei-voitheia/). Ενδιαφέρον παρουσιάζει
ότι ο κ. Φραγκίσκος δεν ενοχλήθηκε από την ανάρτηση της υπερμεγέθους σημαίας
του σοδομισμού στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, όπως επίσης δεν ενοχλήθηκαν
και οι πιστοί του Βατικανού, οι οποίοι εκδήλωσαν την στήριξή τους στην
διαμαρτυρία των Πολωνών σοδομιστών στην αυλή της «Αγίας Έδρας». Πράγμα
που σημαίνει ότι η διαφθορά έχει «μεταγγισθεί» και στους πιστούς του Βατικανού.
Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο, διότι είναι αυταπόδεικτη, αν όχι η αποδοχή,
τουλάχιστον η ανοχή του Παπισμού στο θανάσιμο αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας,
το οποίο ο ιερός Χρυσόστομος αποκαλεί «κολοφώνα των κακών». Είναι και αυτό
ένα δείγμα ότι ο Παπισμός, εξ’ αιτίας των δεκάδων αιρετικών του κακοδοξιών
παρεξέκκλινε και στην ηθική κατάπτωση, διότι έχει απολέσει την Θεία Χάρη, η
οποία συγκρατεί τον άνθρωπο από θανάσιμες αμαρτίες. Με την στάση του αυτή
και για την ομοφυλοφιλία αποδεικνύει ότι δεν είναι Εκκλησία και μακάρι να το
είχαν αντιληφθεί όσοι από την μεριά της Ορθοδοξίας έχουν αντίθετη άποψη και
πασχίζουν να ενώσουν την αγία Εκκλησία του Χριστού με αυτόν τον διεφθαρμένο
κοσμικό οργανισμό!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Πατήρ Παύλος
Εν Πειραιεί τη 14 η Φεβρουαρίου 2022
ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ «ΕΝ ΑΔΙΚΩ»;
(Αναφορά στην εισήγηση του Σεβ. Μητροπολίτου Καμερούν κ. Γρηγορίου)
Το ουκρανικό ζήτημα έχει εξελιχτεί σε μείζον πρόβλημα για την παγκόσμια
Ορθοδοξία. Η αντικανονική, αψυχολόγητη και αντιδεοντολογική χορήγηση της
περιβόητης Αυτοκεφαλίας στην ασήμαντη μειοψηφία των αμετανόητων,
σχισματικών, αχειροτόνητων και καθηρημένων του Κιέβου από τον παν.
Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, επέφερε μία άνευ προηγουμένου
εκκλησιαστική κρίση στην παγκόσμια Ορθοδοξία. Η αδικαιολόγητη εμμονή του
Φαναρίου σ’ αυτό το νέο επικίνδυνο εκκλησιαστικό καθεστώς, που δημιούργησε
στην Ουκρανία, αλλά και η άρνησή του να συγκαλέσει Πανορθόδοξη Σύνοδο είχε
ως αποτέλεσμα, να βαθύνει ακόμη περισσότερο το υφιστάμενο σχίσμα μεταξύ των
δέκα Τοπικών Εκκλησιών, (των 200.000.000 πιστών) και των υπολοίπων
τεσσάρων, (Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησιών Αλεξανδρείας, Κύπρου
και Ελλάδος), οι οποίες αναγνώρισαν την Αυτοκεφαλία, συντασσόμενες με την
αντικανονικότητα.
Επειδή σύμφωνα με την λαϊκή ρήση «ενός κακού δοθέντος μύρια έπονται»,
έτσι και στην περίπτωση του ουκρανικού, επακολούθησαν τραγικές εξελίξεις με
πρόσφατη την απαράδεκτη ίδρυση υπό του Πατριαρχείου της Ρωσίας,
Πατριαρχικής Εξαρχίας στην Αφρική, διά της οποίας έθεσε υπό την ιδική της
εκκλησιαστική δικαιοδοσία Επισκοπές και Ενορίες, που ανήκουν στο Πατριαρχείο
Αλεξανδρείας.
Όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, το πρόβλημα στην Αφρική είναι πολύ
βαθύτερο, από όσο φαινόταν εξ’ αρχής. Σήμερα είναι πλέον γνωστό, ότι μια
μεγάλη μερίδα κληρικών όλων των βαθμών, αλλά και πιστών, είχαν εξ’ αρχής
αντιταχτεί στην επιλογή του Μακ. Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου να
αναγνωρίσει το εκκλησιαστικό μόρφωμα των σχισματικών του Κιέβου και να
θέσει στο περιθώριο την κανονική Εκκλησία υπό τον Μητροπολίτη κ. Ονούφριο.
Να τονίσουμε μάλιστα πως αρχικά ο Μακ. κ. Θεόδωρος δεν αναγνώρισε τον
χορηγηθέντα Τόμο Αυτοκεφαλίας στους σχισματικούς και δήλωνε την σθεναρά
στήριξή του στον κανονικό Μητροπολίτη κ. Ονούφριο. Δεν γνωρίζουμε, τι
επακολούθησε στο παρασκήνιο και άλλαξε άρδην «στρατόπεδο». Εκείνο που
διαπιστώνουμε, είναι ότι μετέφερε, ως μη όφειλε, το ουκρανικό πρόβλημα και στην
Αλεξανδρινή Εκκλησία και στην ευαίσθητη αφρικανική Ήπειρο. Η ανακοίνωση
του Πατριαρχείου Μόσχας για την ίδρυση της Πατριαρχικής Εξαρχίας ήταν η
αφορμή, για να έρθει στο φως της δημοσιότητος το πρόβλημα, που υπέβοσκε.
Πιο συγκεκριμένα τις βαθύτερες διαστάσεις του προβλήματος έφερε στο φως
της δημοσιότητος ο Σεβ. Μητροπολίτης Καμερούν κ. Γρηγόριος, ο οποίος σε
2
πρόσφατη, (10.1.2022), συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου
Αλεξανδρείας, που συγκλήθηκε εξ’ αιτίας της ιδρύσεως της Ρωσικής Πατριαρχικής
Εξαρχίας, επεσήμανε με τον πλέον δραματικό τρόπο ότι «Η ίδρυση της Εξαρχίας
είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου», και ότι «το πρόβλημα είναι πρωτίστως
εσωτερικό μας»!
Ο Σεβασμιώτατος δεν δίστασε να αναδείξει, με διάθεση αυτοκριτικής και
ειλικρινείας, τις εσωτερικές παθογένειες που ταλανίζουν το Πατριαρχείο. Το
γνωστό και αγωνιστικό ιστολόγιο «Ουκρανικό – Μακεδονικό» σημείωσε:
«Διαβάζοντας προσεκτικά την εισήγηση, [του Μητροπολίτου Καμερούν],
αναδεικνύεται και ένα άλλο σοβαρό θέμα που αντιμετωπίζει σήμερα το
Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, καθώς και αλήθειες τις οποίες έβγαλε με τη
εισήγησή του ο κ. Γρηγόριος στην επιφάνεια. Ο Καμερούν Γρηγόριος σημειώνει
ότι, ένα από τα θέματα που ενεθάρρυναν την ίδρυση Ρωσικής Εξαρχίας στην
Αφρική, ήταν η αρνητική στάση ορισμένων Μητροπολιτών του Πατριαρχείου
Αλεξανδρείας, θέση η οποία μάλιστα φαίνεται ότι εκφράζεται και δημόσια.
Γίνεται λοιπόν γνωστό, ότι κάποιοι αρχιερείς του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας
όχι απλά έχουν ενστάσεις ή είναι διστακτικοί στο να αναγνωρίσουν την
ουκρανική Αυτοκεφαλία, αλλά έχουν εκφράσει σαφή άρνηση. Οι υπάρχουσες
λοιπόν φήμες για το μεγάλο εσωτερικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η
Αλεξάνδρεια, επιβεβαιώθηκαν με τον πιο επίσημο τρόπο».
Δυστυχώς ο Μακ. κ. Θεόδωρος αγνόησε τις εν λόγω «ενστάσεις» και «σαφείς
αρνήσεις» Μητροπολιτών και άλλων κληρικών της Αλεξανδρινής Εκκλησίας και
αντί να συγκαλέσει Σύνοδο, προκείμενου αυτή να αποφασίσει γύρω από το
σοβαρότατο αυτό ζήτημα, προχώρησε στην αναγνώριση του Ουκρανικού
Αυτοκέφαλου, παραβιάζοντας όμως το Συνοδικό Σύστημα.
Παρά κάτω το δημοσίευμα παραθέτει τη σχετική παράγραφο από την εισήγηση
του Σεβασμιωτάτου κ. Γρηγορίου, στην οποία αποκαλύπτει την ύπαρξη
«αρνητών» Αρχιερέων, αλλά και τον διχασμό που προήλθε στους κόλπους της
Αλεξανδρινής Εκκλησίας. Γράφει: «…Προχωρώ, με την άδειά Σας,
Μακαριώτατε, σε μερικές επισημάνεις επί του προκειμένου, εν πολλοίς γνωστές
και αυτονόητες, αλλά θεωρώ, πως είναι σημαντικό να τεθούν ενώπιον του ιερού
Σώματος με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο. Η εφεκτική-διστακτική στάση
ορισμένων εκ των αγίων αδελφών, ή ακόμα και η εκπεφρασμένως αρνητική τους
στάση να συνταχθούν με την απόφαση του Πατριάρχου Αλεξανδρείας να στέρξει
στα γενόμενα υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου ενεθάρρυνε, ή τουλάχιστον δεν
αποθάρρυνε, την Εκκλησία της Ρωσίας να επιχειρήσει τα όσα αντικανονικά
επεχείρησε, καθώς ευελπιστεί σε στήριξη εκ των ένδον, πράγμα που
πιστοποιείται από το γεγονός της κατά περίπτωση και επιλεκτικής
ακοινωνησίας, όπως ήδη αναφέρθηκε. Εσχάτως ακούονται ψίθυροι ότι σε
ορισμένες Επαρχίες του Αλεξανδρινού Θρόνου εδώ και καιρό οποτεδήποτε
λειτουργούν Ρώσοι ιερείς μνημονεύουν τον Πατριάρχη Μόσχας… Αν τούτο
αληθεύει και οι οικείοι Επίσκοποι το γνωρίζουν και το αποδέχονται, ή έστω το
ανέχονται, τότε η ίδρυση της Εξαρχίας είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου
3
και το πρόβλημα είναι πρωτίστως εσωτερικό μας. Οι στιγμές είναι κρίσιμες, για
να μην πω οριακές και έχουμε ιερό χρέος προς την Εκκλησία μας να σταθούμε
στο ύψος των περιστάσεων. Αν ακόμη και σήμερα μετά τα όσα έχουν
διαδραματιστεί υπάρχουν εντός του Σώματος της Ιεραρχίας αδελφοί που
φρονούν ότι η Εκκλησία της Ρωσίας καλώς πράττει και το Πατριαρχείο
Αλεξανδρείας βρίσκεται εν αδίκω, τότε έχουμε πρόβλημα ταυτότητος και
υποστάσεως, και ας μην φανεί σκληρός ο λόγος, πρόβλημα πίστεως»!
Ο Σεβασμιώτατος κ. Γρηγόριος πολύ εύστοχα επεσήμανε μεν την ύπαρξη των
«αρνητών» Αρχιερέων, δεν επεσήμανε όμως δυστυχώς την παραβίαση του
Συνοδικού Συστήματος, την οποία απετόλμησε ο Μακ. Πατριάρχης κ. Θεόδωρος.
Απ’ ό,τι φαίνεται από την επίσημη ανακοίνωση την οποία δημοσίευσε το
Πατριαρχείο Αλεξανδρείας μετά την λήξη της Συνόδου, κανένας συνοδικός
Επίσκοπος δεν τόλμησε να θέσει θέμα παραβιάσεως του Συνοδικού Συστήματος.
Το οποίο, βεβαίως, θέμα δεν είναι μικράς τινος σημασίας. Διότι αλλοίμονο στην
Τοπική εκείνη Εκκλησία στην οποία δεν λειτουργεί, ή υπολειτουργεί, το Συνοδικό
Σύστημα! Το επίσημο Συνοδικό Ανακοινωθέν απλώς περιορίζεται να στηλιτεύσει
με τον πιο εμφαντικό τρόπο την «εισπήδηση» του Πατριαρχείου της Μόσχας και
κατ’ επέκταση την παραβίαση της κανονικής τάξεως.
Πολύ σωστά επισημαίνει επίσης ο Σεβασμιώτατος κ. Γρηγόριος, ότι «η ίδρυση
της Εξαρχίας είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου». Προφανώς με την παρά
πάνω φράση θέλει να υποδηλώσει, ότι εξ’ αιτίας της ιδρύσεως της Ρωσικής
Πατριαρχικής Εξαρχίας θα επακολουθήσουν στο μέλλον και άλλα οδυνηρά
πλήγματα προς το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, τα οποία θα επηρεάσουν
καθοριστικά και σαφώς αρνητικά το συντελούμενο ιεραποστολικό έργο στην
αφρικανική Ήπειρο, όπου επικινδύνως δραστηριοποιείται το Ισλάμ και πάμπολλες
αιρέσεις.
Ορθά επίσης επισημαίνει ότι «το πρόβλημα είναι πρωτίστως εσωτερικό μας».
Το πρόβλημα όντως είναι εσωτερικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, όχι απλώς
διότι «υπάρχουν εντός του Σώματος της Ιεραρχίας αδελφοί, που φρονούν ότι η
Εκκλησία της Ρωσίας καλώς πράττει και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας
βρίσκεται εν αδίκω», όπως σημειώνει παρά κάτω, αλλά πρωτίστως διότι α) Το
Αλεξανδρινό Πατριαρχείο, κατά την ταπεινή μας γνώμη, αμέλησε να συγκροτήσει
Σύνοδο και να εξετάσει συνοδικά όλες τις παραμέτρους του χορηγηθέντος
Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, (ιεροκανονικές, ιστορικές, γεωπολιτικές,
εκκλησιολογικές κ.λ.π.) και στη συνέχεια να λάβει τις ορθές αποφάσεις. β)
Αμέλησε να εξετάσει τις συνέπειες, που ενδεχομένως θα υφίστατο από το
Πατριαρχείο Μόσχας σε περίπτωση αναγνωρίσεως του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου.
Και γ) Ο προκαθήμενός του, δυστυχώς, προχώρησε στην αναγνώριση του εν λόγω
Αυτοκεφάλου χωρίς την λειτουργία του Συνοδικού Συστήματος και ερχόμενος σε
ευθεία αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό του. Ο Μακαριώτατος κ. Θεόδωρος στο
παρελθόν κατ’ επανάληψη δήλωνε επισήμως σε συνεντεύξεις και άλλες δημόσιες
εμφανίσεις του, «ότι η Ουκρανική Εκκλησία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της
Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας». Όταν το 2018 επισκεύθηκε την Οδησσό,
4
προέτρεπε τους πιστούς να μείνουν αφοσιωμένοι στην «κανονική Εκκλησία της
Ουκρανίας υπό τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Ονούφριο». Και ξαφνικά στις 8
Νοεμβρίου 2019 δήλωσε, ότι αναγνωρίζει την ουκρανική σχισματική ομάδα,
άρχισε να μνημονεύει τον «Προκαθήμενό» της στις ιερές ακολουθίες και τον
δέχθηκε σε ευθεία ευχαριστιακή κοινωνία.
Προβληματίζεται επίσης ο Σεβασμιώτατος κ. Γρηγόριος, εάν και κατά πόσον το
Αλεξανδρινό Πατριαρχείο έχει «πρόβλημα ταυτότητος και υποστάσεως», δηλαδή
υπάρξεως, ή ακόμη και «πρόβλημα πίστεως»! Δεν γνωρίζουμε εάν όντως υπάρχει
«πρόβλημα ταυτότητος και υποστάσεως», είμαστε όμως βέβαιοι ότι υπάρχει
πρόβλημα λειτουργίας του Συνοδικού Συστήματος. Όπως είμαστε επίσης βέβαιοι,
ότι υπάρχει και «πρόβλημα πίστεως», δεδομένου ότι η Αλεξανδρινή Εκκλησία
αποδέχθηκε πλήρως τα όσα κακόδοξα αποφασίστηκαν στη «Σύνοδο» της Κρήτης.
Με πόνο και θλίψη, παρακολουθούμε τα εξελισσόμενα δραματικά γεγονότα, τα
οποία πλήττουν βάναυσα την ενότητα της Εκκλησίας. Είναι πολύ λυπηρό να
διαπιστώνει κανείς το γεγονός, ότι σύγχρονοι Ποιμένες της θέτουν πάνω από την
σώζουσα αποστολή της και την ενότητά της, την εξυπηρέτηση γεωπολιτικών
συμφερόντων των ισχυρών της γης, μεταβάλλοντάς την σε εργαλείο τους.
Προσευχόμαστε ο Μακαριώτατος κ. Θεόδωρος να λάβει σοβαρά υπ’ όψη του τα
αποκαλυπτόμενα υπό του Σεβασμιωτάτου κ. Γρηγορίου για την τραγική
κατάσταση που δημιούργησε στην Τοπική του Εκκλησία και να συγκαλέσει
Σύνοδο, η οποία θα καταδικάσει το σχισματικό μόρφωμα του Επιφανίου
Ντουμένκο.
Είναι κρίμα η Τοπική αυτή Εκκλησία, η οποία επί σειρά δεκαετιών είχε μια
εντυπωσιακή ανοδική πορεία, λόγω μεγάλων επιτυχιών της στον τομέα της
Ιεραποστολής, με αθρόα προσέλευση στην Ορθοδοξία εκατοντάδων ιθαγενών
κληρικών και πολλών χιλιάδων πιστών, να καταλήξει τελικά σε μαρασμό και
παρακμή εξ’ αιτίας του ουκρανικού ζητήματος. Οι ιθαγενείς αδελφοί μας, κληρικοί
και λαϊκοί, μπορεί να μην έχουν υψηλή θεολογική κατάρτιση, έχουν όμως
εξαιρετική ευαισθησία σε εκκλησιολογικής φύσεως θέματα. Είναι εις θέσιν να
διακρίνουν στοιχειωδώς, ότι όταν πρόσωπα και ομάδες εκπίπτουν του
εκκλησιαστικού σώματος στην κατάσταση της αιρέσεως, ή του σχίσματος, χάνουν
τη σωτηρία τους. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι στην αφρικανική
Ήπειρο εργάζονται και δρουν παράλληλα με τα Ορθόδοξα και πολλά άλλα,
ετερόδοξα -αιρετικά, ιεραποστολικά κλιμάκια, από τα οποία, (πολύ ορθά), οι
Ορθόδοξοι ιθαγενείς επιμελώς απέχουν και δεν έχουν καμιά εκκλησιαστική
κοινωνία. Πρόκειται για μια πραγματικότητα, που και εμείς διαπιστώσαμε σε κατά
καιρούς επισκέψεις μας σε Ορθόδοξα ιεραποστολικά κλιμάκια της Αφρικής.
Κλείνοντας, παρακαλούμε τον Μακαριώτατο κ. Θεόδωρο, ως τον δεύτερον τη
τάξει Προκαθήμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να αναλάβει ουσιαστική δράση για
την επίλυση του ουκρανικού ζητήματος, ώστε να ειρηνεύσει η Τοπική του
Εκκλησία, αλλά και η παγκόσμια Ορθοδοξία. Να αφουγκραστεί την αγωνία και
την ευαισθησία των Ιεραρχών και λοιπών κληρικών της Αλεξανδρινής Εκκλησίας,
ώστε να μην ανακοπεί, ή υποβαθμισθεί, το εκεί συντελούμενο ιεραποστολικό της
5
έργο. Και τέλος να καταβάλλει προσπάθειες, να πείσει τον αμετάπειστο παν.
Οικουμενικό Πατριάρχη να συγκαλέσει Πανορθόδοξη Σύνοδο. Σε αντίθετη
περίπτωση να ηγηθεί ο ίδιος Συνάξεως των Προκαθημένων, ή και Πανορθοδόξου
Συνόδου, η οποία θα δώσει την λύση στο τρομακτικών διαστάσεων πρόβλημα.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
