ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Εισερχόμενα

Γραφείο αιρέσεων Ι.Μ.Πειραιώς	9:54 π.μ. (πριν από 8 ώρες)
προς george.wiler, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, Ιερεύς, ΣΥΝΑΞΙΣ, Περιοδικό, Efenpress, triklopodia, Andreas, daskalos, MonkSerafim, preot, vtsigkos, konstantinos, author, imk, impireos, Μητρόπολη, π.Νικόδημος, pvasilios7, info, mixhoul, ΙΕΡΑ, contact, panhou, averoph, Σάλπισμα, info, news, imkythiron, augmyrou, skontzos, Nick, thriskeftika, info, pegtr, despotatonea, petropoulos, info, imag.gorg, ΑΝΔΡΕΑΣ, ganagno, iakritis, ΤΡΕΛΟ-, contact, Peter, gram.imkaw, Παναγιώτης, akhs1914, gmanolis, Τάσος, εγώ, agiatriada, tseleng, mitropoli, imka, chrisgefsi, I.M.P, ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ, estiapm, info, info, info, Επιτροπή, imaa, orthotyp, Leonidas, aktinesblogspot, tasthyras, Amethyst, Lawgap10, kostdant, info, k.dantilis

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 15η Φεβρουαρίου 2021

 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ

 ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 15 η Φεβρουαρίου 2021

Η ΜΟΝΟΛΟΓΙΣΤΗ «ΕΥΧΗ» ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΛΑΘΕΜΕΝΗ;

Πριν λίγο καιρό ο «Πάπας» Φραγκίσκος τόλμησε να διορθώσει την Κυριακή

Προσευχή, και συγκεκριμένα τη φράση: «Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν»,

και να την αντικαταστήσει με τη φράση: «μην μας αφήσεις να υποκύψουμε

στον πειρασμό». Κι’ αυτό, διότι θεώρησε, ως νομιζόμενος «αλάθητος», ότι ο

Κύριος τη δίδαξε λάθος! Αυτή η πρωτοφανής πράξη του δεν είναι άσχετη με το

νέο περιρρέον «πνευματικό κλίμα» της λεγομένης «Νέας Εποχής του

Υδροχόου», σύμφωνα με το οποίο, η ανθρωπότητα έλαβε «νέο φως» και άρα

κάθε αξία του παρελθόντος τίθεται υπό κρίση και αμφισβήτηση. Ζούμε σε εποχή

πρωτοφανούς απόρριψης κάθε αξίας που μας κληροδότησε το παρελθόν.

Το «πνευματικό τέκνο» της «Νέας Εποχής» είναι ο Οικουμενισμός, ο οποίος

προάγει τον θρησκευτικό συγκρητισμό. Εδώ και έναν αιώνα, έχουν τεθεί τα

θεμέλια μιας νέας θρησκευτικότητας, η οποία ήρθε να αντικαταστήσει την

πνευματικότητα του Χριστιανισμού, ως δήθεν ξεπερασμένη θρησκευτικότητα,

ταυτισμένη με την «ατομική καταπίεση και τον άτεγκτο δογματισμό». Ο

άνθρωπος της «Νέας Εποχής» δεν αισθάνεται ότι έχει ανάγκη από αυθεντίες,

διότι θεωρεί τον εαυτό του μοναδική αυθεντία, «θεό», και άρα ικανό να

κατανοήσει ο ίδιος, χωρίς μεσάζοντες και δασκάλους, την «αλήθεια». Δεν έχει

ανάγκη από σωτηρία και σωτήρες, διότι θεωρεί τον εαυτό του σωτήρα του

εαυτού του, σύμφωνα με τα διδάγματα της Θεοσοφίας, η οποία άντλησε τις

αρχές της από τα ανατολικά θρησκεύματα (Ινδουϊσμό, Βουδδισμό, Ταοϊσμό,

Λαμαϊσμό, κλπ). Πιστεύει ότι είναι «θεός», αφού αποτελεί ενότητα με την

«συμπαντική ολότητα», η οποία ταυτίζεται με το «Θεό» (Πανθεϊσμός).

Είναι γνωστό ότι η «Νέα Εποχή», δια του οικουμενιστικού συγκρητισμού,

ετοιμάζει μια νέα παγκόσμια θρησκεία, η οποία θα εκφράζει τις δικές της αρχές

και θα προωθεί τις δικές της επιδιώξεις. Δεν θα είναι στην ουσία νέα, αλλά μια

τερατώδης σύμπηξη των ήδη υπαρχόντων θρησκειών, με τον παραμερισμό των

επί μέρους στοιχείων, που τις δίνουν ξεχωριστό χαρακτήρα. Πρόκειται για την

εφιαλτική Πανθρησκεία, η οποία κάνει συχνά τις εμφανίσεις της, για να δείξει

την ύπαρξή της και να δηλώσει την επικράτησή της.

Σε αυτόν τον θρησκευτικό κυκεώνα θα ριχτεί και ο Χριστιανισμός, η

Εκκλησία του Χριστού. Ήδη από τις αρχές του 20 ου αιώνα το «μικρόβιο» του

Οικουμενισμού έχει εισέλθει στην Εκκλησία και απειλεί την αυθεντικότητά της

και τη μοναδικότητά της. Η Εκκλησία, από «Σώμα Χριστού» (Κολ.1,24),

«Καινή Κτίση» (Β΄Κορ.5,17) και «Κοινωνία Αγίων», υποβιβάστηκε σε

θρησκευτικό σχήμα και συγκαταλέγεται, με τη «βούλα» ακόμη και υψηλά

ιστάμενων εκκλησιαστικών προσώπων, σε μια από τις πολλές χριστιανικές

αιρέσεις, ως μια από τις θρησκείες του κόσμου. Από εγκάθετους

2

οικουμενιστικούς κύκλους, σύρεται σε ανόσιους και ανούσιους διαχριστιανικούς

και διαθρησκευτικούς διαλόγους, επί ίσοις όροις με τις αιρέσεις και τις

θρησκείες, με στόχο, αρχικά τη συνεργασία σε κοσμικό επίπεδο, και τελικά, την

φρικώδη ενοποίηση.

Βασική αρχή όσων ασχολούνται με αυτές τις δραστηριότητες είναι η

περιθωριοποίηση των δογμάτων και των ιερών παραδόσεων, οι οποίες ορίζουν

την Εκκλησία ως θείο καθίδρυμα, θεανθρώπινο οργανισμό, μοναδικό μη

συγκρίσιμο με καμιά αίρεση και θρησκεία, η οποία επεργάζεται τη σωτηρία του

κόσμου. Με φρίκη ακούμε και διαβάζουμε δηλώσεις υψηλόβαθμων κληρικών,

οι οποίοι «βλέπουν» σωτηρία και εκτός της Εκκλησίας. Πριν από καιρό

«πολυπράγμων» θεολόγος, από τον Ρ/Σ της Εκκλησίας υποστήριξε πως «το

λυτρωτικό έργο του Χριστού εκτείνεται και ενεργοποιεί τη σωτηρία και στις

άλλες θρησκείες»! Θεωρούν τις αιρέσεις ως «διαφορετικές παραδόσεις» και

«εκκλησίες» και τις θρησκείες ως «διαφορετικούς δρόμους αναγωγής στον ίδιο

Θεό», ως «διαφορετικούς δρόμους σωτηρίας»! Δεν διστάζουν κάποιοι να

μειώσουν και τους αγίους και θεοφόρους Πατέρες ως «ανθρώπους της εποχής

τους», οι οποίοι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε στην εποχή μας.

Χαρακτηρίσουν τη δισχιλιόχρονη εκκλησιαστική μας παράδοση ως

«αναχρονιστική», μη εφαρμόσιμη στην εποχή μας. Δε μπορούμε να

λησμονήσουμε τον χαρακτηρισμό των Ιερών Κανόνων, από υψηλά ιστάμενο

κληρικό της Εκκλησίας μας, ως «τείχη του αίσχους» και «μνημεία μίσους» και

τους αγίους Πατέρες, οι οποίοι διαχώρισαν την Εκκλησία από τον αιρετικό

Παπισμό και διέσωσαν την σώζουσα αλήθεια της, ως «θύματα του

αρχεκάκου»!

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από δημοσίευμα στο καλό

ιστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ, το οποίο φέρει τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο

Καναδά κ. Σωτήριο να αμφισβητεί την ορθότητα της μονολόγιστης, ή νοεράς

προσευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό» και να προτείνει

άλλη, δικής του εμπνεύσεως. Υπάρχει και το σχετικό βίντεο της ομιλίας του στο

YouTube:https://www.youtube.com/watch?v=dH8wAQCTs8w&t=860s&ab_cha

nnel=GOMetropolisToronto. Μεταξύ των άλλων ο Σεβασμιώτατος είπε: «Ἔχετε

ἀκούσει πολλὲς φορὲς ποὺ λένε ὅτι πρέπει νὰ προσευχώμαστε συνεχῶς μὲ τὴν

προσευχὴ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό”. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ

προσευχὴ, ὅταν τὴν κάνωμε, δὲν εἶναι ἡ σωστὴ προσευχή. ... Μία σωστὴ

προσευχὴ πρέπει νὰ περιέχει τρία πράγματα. Εὐχαριστία, δοξολογία καὶ

αἴτησι. ... Ἡ σωστὴ προσευχὴ εἶναι τὸ Πάτερ Ἡμῶν. ... Ἡ σωστότερη

προσευχὴ θὰ ἤτανε, ἐκτὸς βέβαια ἀπὸ τὸ Πάτερ Ἡμῶν, “Εὑχαριστῶ, δοξάζω

Σε Χριστέ, ἐλέησόν με”».

Θεωρούμε άστοχη την ενέργεια του Σεβασμιωτάτου να αμφισβητήσει την

ορθότητα της «ευχής», η οποία είναι συνδεδεμένη με τον Ησυχασμό, την

ύψιστη αυτή έκφραση της ορθοδόξου πνευματικότητας και αυθεντικότητας. Την

μονολόγιστη προσευχή την εμπνεύστηκαν και την εφάρμοσαν μεγάλοι Πατέρες

και Ασκητές, ως εφαρμογή της προτροπής του αποστόλου Παύλου

«αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄Θεσ.5,17). Μέσω αυτής καθάρθηκαν, αγίασαν,

3

θεώθηκαν και αξιώθηκαν να γίνουν θεόπτες, επόπτες του Θείου Φωτός, των

Ακτίστων και μεθεκτών Ενεργειών του Θεού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως οι

πρώτοι που αμφισβήτησαν την νοερά προσευχή, δηλαδή τη «Ευχή», ήταν οι

αιρετικοί Παπικοί τον 14 ο αιώνα, οι οποίοι δια του μοναχού Βαρλαάμ του

Καλαβρού πολέμησαν τον Ησυχασμό, την θέα του Ακτίστου Φωτός, κύρια στο

πρόσωπο του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Να μη λησμονούμε επίσης ότι η

πολεμική κατά του Ησυχασμού και της «Ευχής» καταδικάστηκαν από τις

Ησυχαστικές Συνόδους και κύρια την Σύνοδο του 1351, η οποία είναι για την

Εκκλησία μας, η Θ΄ Οικουμενική Σύνοδος.

Ο Σεβασμιώτατος θεωρεί λαθεμένα ότι η «Ευχή» δεν περιέχει τα τρία

στοιχεία της προσευχής, ήτοι: τη δοξολογία, την ευχαριστία και την ικεσία.

Φυσικά και τα εμπεριέχει. Όταν απευθυνόμαστε στο Χριστό και τον

αποκαλούμε «Κύριο», δηλαδή τον έχοντα το απόλυτο κύρος, ομολογούμε τη

θεότητά Του, που σημαίνει τον δοξολογούμε. Ο Ίδιος ο Χριστός εξήρε την

ομολογία του ονόματός Του: «πάς όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των

ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ, έμπροσθεν του Πατρός μου του εν

ουρανοίς» (Ματθ.10,32). Η ομολογία του Χριστού ως Θεού αληθινού είναι η

αληθινή και ύψιστη δοξολογία προς Αυτόν.

Όταν τον αποκαλούμε «Ιησού Χριστό», ομολογούμε την Ενανθρώπισή Του, η

οποία έγινε για χάρη της δικής μας σωτηρίας. Η Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου

είναι η υπέρτατη προσφορά και δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο.

Αποκαλώντας τον Σαρκωμένο Λόγο, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος,

ως Ιησού Χριστό, Του δηλώνουμε την ευαρέσκειά μας, την ευγνωμοσύνη μας

για την ενανθρώπησή Του και το επί γης απολυτρωτικό έργο Του. Τον

ευχαριστούμε για την μεγάλη δωρεά προς ημάς και κύρια για το σταυρικό Του

πάθος και την λαμπροφόρο ανάστασή Του, διά της οποίας ελευθερωθήκαμε από

τη δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο.

Όταν, τέλος, του ζητούμε να μας ελεήσει, ως αμαρτωλούς, η «Ευχή» μας

παίρνει και ικετευτικό χαρακτήρα. Ομολογούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, ότι

μόνον Αυτός και κανένας άλλος, μπορεί να μας σώσει. Εναποθέτουμε σ’ Αυτόν

την απολύτρωσή μας και τον παρακαλούμε να κάμει έλεος και να μας

συγχωρήσει.

Η αξία της «ευχής» είναι τεράστια, όπως εξηγεί ο άγιος Ησύχιος ο

Πρεσβύτερος: «Από την αδιάκοπη μνήμη και επίκληση του Κυρίου μας Ιησού

Χριστού, δημιουργείται μία σταθερή κατάσταση στο νου μας, αν δεν

παραμελούμε την ακατάπαυστη νοερή δέηση, τη συχνή νήψη και το έργο της

προσοχής. Όμως ας έχουμε ως συνεχές έργο μας την επίκληση του Κυρίου

μας Ιησού κάνοντας την με καρδιά, που πυρωμένη κράζει, ώστε κυριολεκτικά

να μεταλάβει το όνομα Ιησούς» (Ησυχίου προς Θεόδουλον). Ανάλογα ομιλούν

πάμπολλοι Πατέρες και τη συστήνουν στους πιστούς. Αποκαλείται νοερά και

καρδιακή προσευχή, διότι είναι αδιάκοπη ενθύμηση και βίωση της παρουσίας

του Χριστού, η οποία αποτρέπει την αμαρτία, καθαρίζει τον πιστό από

ακάθαρτους λογισμούς, τον αγιάζει και τον καθιστά αποδέκτη της χάριτος του

Θεού. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τόνισε πως η νοερά και καρδιακή

4

προσευχή, δηλαδή η «Ευχή» λειτουργεί σαν την αναπνοή: «Θεού

μνημονευτέον μάλλον ή αναπνευστέον».

Είναι προφανές πως αυτός που μισεί την «ευχή» είναι ο διάβολος και τα επί

γης όργανά του έχουν συμφέρον να μας στερήσουν το μεγάλο δώρο της

«ευχής»! Ένας πειραματισμός θα μας πείσει. Ας προσπαθήσωμε να κάνομε αρχή

της «ευχής» και τότε θα δούμε πόσοι λογισμοί δαιμονικοί θα μας επιτεθούν για

να παύσωμε. Όπως μας βεβαιώνουν οι άγιοι, η μονολόγιστη «ευχή» είναι ένα

από τα πλέον αποτρεπτικά όπλα κατά των πειρασμών του διαβόλου, που

σημαίνει την αξία της και την αποτελεσματικότητά της. Η «ευχή» επιδρά θετικά

στον όλο άνθρωπο. Δίνει τη βεβαιότητα της παρουσίας των ακτίστων ενεργειών

του Θεού. Γαληνεύει την ψυχή. Ηρεμεί το πνεύμα. Κατευνάζει τα πάθη. Χαρίζει

χαρά και αισιοδοξία. Δίνει δύναμη και ελπίδα. Αλλάζει κυριολεκτικά τη ζωή του

αδιάλειπτα προσευχομένου!

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να εκφράσουμε τη λύπη μας για

το γεγονός, ότι υλοποιούνται και στο χώρο της Εκκλησίας μας τα ολέθρια

διδάγματα της «Νέας Εποχής» και σκοτεινές επιδιώξεις της. Κάθε μετακίνηση

από τα όρια που έθεσαν οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, κάθε αμφισβήτηση

πίστης και πράξης, αποτελεί ακούσια ή εκούσια εκδούλευση στα σκοτεινά

σχέδια των νεοεποχιτών. Ό, τι έχει θεσπιστεί στην Εκκλησία μας και έχει

αντέξει στο χρόνο, είναι καρπός αλήθειας, στην οποία οδηγεί το Πανάγιο

Πνεύμα (Ιωάν.16,13). Θέλουμε να πιστεύουμε πως η αμφισβήτηση της

μονολόγιστης «ευχής» από τον Σεβασμιώτατο κ. Σωτήριο και η πρότασή του για

αντικατάστασή της με άλλη, δικής του εμπνεύσεως, έγινε προφανώς από

παρανόηση.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

AΠΟΣΤΟΛΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Εισερχόμενα

Γραφείο αιρέσεων Ι.Μ.Πειραιώς	10:48 π.μ. (πριν από 41 λεπτά)
προς george.wiler, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, Ιερεύς, ΣΥΝΑΞΙΣ, Περιοδικό, Efenpress, triklopodia,  Andreas, daskalos, MonkSerafim, preot, vtsigkos, konstantinos,  author, imk, impireos, Μητρόπολη, π.Νικόδημος,  pvasilios7, info, mixhoul, ΙΕΡΑ, contact, panhou, averoph, Σάλπισμα, info, news, imkythiron, augmyrou, skontzos, Nick, thriskeftika, info, pegtr, despotatonea, petropoulos, info, imag.gorg, ΑΝΔΡΕΑΣ, ganagno, iakritis, ΤΡΕΛΟ-, contact, Peter, gram.imkaw, Παναγιώτης, akhs1914, gmanolis, Τάσος, εγώ, agiatriada, tseleng, mitropoli, imka, chrisgefsi, I.M.P, ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ, estiapm, info, info, info, Επιτροπή, imaa, orthotyp, Leonidas, aktinesblogspot, tasthyras, Amethyst, Lawgap10, kostdant, info, k.dantilis

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη  8η Φεβρουαρίου 2021..

 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ 

ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 8 η Φεβρουαρίου 2021

Η «ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑΣ»: ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΔΟΛΕΡΗ

ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ!

Είναι πασίγνωστο, πως οι θιασώτες της παναιρέσεως του Οικουμενισμού

προωθούν πυρετωδώς και δυστυχώς απροϋπόθετα, την «ένωση των

εκκλησιών», της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και της θρησκευτικής

κοινότητας του Βατικανού, η οποία γι’ αυτούς, (τώρα και με τη «βούλα» της

«Συνόδου» της Κρήτης), είναι πλέον «Εκκλησία», με την οποία απλά η

Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει φθάσει στο κοινό Ποτήριο. Άλλωστε οι

«ετερόδοξοι» γι’ αυτούς είναι κατ’ ουσίαν Ορθόδοξοι, μόνο που ακολουθούν

μια διαφορετική «παράδοση», αφού οι δογματικές διαφορές δεν είναι τίποτε

άλλο παρά διαφορετικές «παραδόσεις»! Προωθείται η τραγική θεολογική θέση

ότι οι αιρετικοί που κατεγνώσθησαν υπό των αγίων εννέα Οικουμενικών

Συνόδων δεν ταυτίζονται με τους σήμερον λεγομένους «ετεροδόξους». Το

αβυσσαλέο ερώτημα που τίθεται είναι: Δηλαδή οι Μονοφυσίτες, Μονοθελήτες

και Μονοενεργήτες που κατεγνώσθησαν υπό των αγίων Δ΄ Ε΄ και Στ΄

Οικουμενικών Συνόδων, σε τι διαφέρουν από τους σήμερον ομόφρονάς των

Αρμενίους Κόπτας, Συροϊακωβίτες, Αβυσσινίους και Μαλαμπαρινούς;

Για την Ορθοδοξία μας βεβαίως δεν υφίσταται θέμα «ένωσης των

εκκλησιών», αλλά επιστροφής των πεπλανημένων παπικών σ’ Αυτήν. Κι’ αυτό

επειδή η Εκκλησία, από τη θεανθρώπινη φύση της, είναι αδύνατο να διαιρεθεί,

επειδή κατά τον απόστολο Παύλο, ο Χριστός ου «μεμέρισται» (Α΄ Κορ.1,13).

Και εφόσον η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού (Κολ. 1,24, Εφ.5,23), Αυτό

δεν μπορεί να διαιρεθεί. Σε αντίθεση με την εκπεφρασμένη εδώ και δύο χιλιάδες

χρόνια αυτή σαφέστατη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, οι σύγχρονοι

οικουμενιστές, δέχονται και κηρύττουν, ότι «η Μία, Αγία Καθολική και

Αποστολική Εκκλησία του Χριστού…λόγω της υπερισχύσεως της ανθρωπίνης

αδυναμίας και του πεπερασμένου θελήματος του ανθρωπίνου νοός διεσπάσθη

εν χρόνω», (βλ. δηλώσεις του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου

στο πλαίσιο της συναντήσεώς του με τον πάπα Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα στις

25.5.2015).

Ο μεγάλος πονοκέφαλος γι’ αυτούς είναι ο τρόπος αυτής της «ένωσης»,

επειδή δεν θα πρόκειται για πραγματική ένωση εν τη μιά αληθεία της

(Ορθοδόξου) πίστεως, αλλά για μια αφύσικη «συγκόλληση» Ορθοδόξων και

κακοδόξων διδασκαλιών. Πιο συγκεκριμένα το μεγαλύτερο αγκάθι, το πιο

μεγάλο εμπόδιο για την «ένωση» είναι το πρόβλημα της εναρμόνισης του

παπικού Πρωτείου, που χαρακτηρίζει το Παπισμό, με την Συνοδικότητα που

χαρακτηρίζει την Ορθοδοξία. Βεβαίως θέμα εναρμονίσεως για μας τους

2

Ορθοδόξους δεν υφίσταται, διότι πως μπορείς να εναρμονίσεις δύο μεγέθη,

(Συνοδικότητα και Πρωτείο), καθ’ όν χρόνον το ένα αναιρεί το άλλο, βρίσκεται

ακριβώς στον αντίποδα του άλλου; Η αδυναμία εναρμονίσεως φαίνεται

ξεκάθαρα και από το γεγονός ότι εδώ και 14 χρόνια, (από το 2007 και εντεύθεν,

οπότε άρχισε να συζητείται το θέμα του Πρωτείου σε σχέση με την

Συνοδικότητα και συντάχθηκε το «κείμενο της Ραβέννας»), πασχίζουν με κάθε

τρόπο οι Μικτές Θεολογικές Επιτροπές Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών να

επιτύχουν ένα επιδέξιο και αριστοτεχνικό συνδυασμό και των δύο, χωρίς όμως

να έχουν φθάσει μέχρι σήμερα σε ένα κείμενο κοινής αποδοχής.

Αν όμως για μας τους Ορθοδόξους η εν λόγω εναρμόνιση είναι αδύνατη, δεν

φαίνεται να είναι αδύνατη και για τον καρδινάλιο κ. Kurt Koch, τον επικεφαλής

του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας. Ο

παπικός Καρδινάλιος φαίνεται ότι βρήκε την «συνταγή» της εναρμονίσεως, (και

κατ’ επέκταση της «ενώσεως των εκκλησιών»), όπως τουλάχιστον

συμπεραίνουμε από πρόσφατες δηλώσεις του, που δημοσιεύτηκαν με αφορμή

την Εβδομάδα της προσευχής για τη Χριστιανική Ενότητα. Σύμφωνα με

πληροφορίες από το Καθολικό Ειδησεογραφικό Πρακτορείο, τις οποίες διασώζει

το ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα» με σχολιασμό του κ. Μανόλη Κείου: «Κι ενώ

χθες γράφαμε για τον Πάπα που με αφορμή την Εβδομάδα Προσευχής

διεμήνυε πως ‘οι Χριστιανοί άλλων ομολογιών είναι δώρα από τον Θεό’

κάνοντας νέα ανοίγματα για την ...ενότητα, οι πραγματικές προθέσεις του

Βατικανού αποτυπώθηκαν από τον Καρδινάλιο Κοχ. Ο Ρωμαιοκαθολικός

Καρδινάλιος και επικεφαλής του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση

της Χριστιανικής Ενότητας Kurt Koch αναμένει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία θα

αναγνωρίσει, αργά ή γρήγορα, την ανάγκη για μια μορφή πρωτείου που θα

περιλαμβάνει νομικά στοιχεία. Αυτό το έγραψε στο δοκίμιό του που

δημοσιεύτηκε με αφορμή την Εβδομάδα της Προσευχής για τη Χριστιανική

Ενότητα, σύμφωνα με αναφορές του Καθολικού Ειδησεογραφικού

Πρακτορείου. Ο καρδινάλιος του Βατικανού είναι πεπεισμένος ότι σε έναν

οικουμενικό διάλογο με τους Ορθόδοξους, ‘πρέπει να υπάρχει προθυμία να

μάθουμε και από τις δύο πλευρές’ για τη συνοδικότητα και το πρωτείο. Έτσι,

κατά την άποψή του, ‘η πιο σημαντική συμβολή’ που μπορεί να κερδίσει η

Καθολική Εκκλησία είναι η ‘ενίσχυση της συνοδικότητας’. Από την πλευρά

των Ορθόδοξων Εκκλησιών, ωστόσο, πιστεύει, ‘μπορούμε να περιμένουμε την

αναγνώριση ότι το πρωτείο σε οικουμενικό επίπεδο δεν είναι μόνο δυνατό και

νόμιμο θεολογικά, αλλά και απαραίτητο’ και ότι ‘ένας αξιόπιστος σύνδεσμος

μεταξύ της ιεραρχικής και της συνοδικής αρχής θα ευνοούσε την προώθηση

του οικουμενικού διαλόγου με την Ορθοδοξία’. Κατά την άποψή του, ‘ο

στόχος της ενότητας σε οικουμενικό επίπεδο δεν μπορεί να περιοριστεί στην

απλή τιμητική υπεροχή (πρωτείο), αλλά πρέπει να περιλαμβάνει νομικά

στοιχεία’, και αυτό είναι που η ‘ενδο-Ορθόδοξη ένταση’ που έχει εκδηλωθεί

ευδιάκριτα τα τελευταία χρόνια αποδεικνύει. ‘Εμείς οι Καθολικοί θεωρούμε

την υπεροχή (πρωτείο) του Επισκόπου της Ρώμης ως δώρο από τον Κύριο

3

στην Εκκλησία του και, ως εκ τούτου, επίσης ως προσφορά σε όλο τον

Χριστιανισμό στο δρόμο της ανακάλυψης της ενότητας και της ζωής σε

ενότητα’, ανέφερε ο επικεφαλής του Ποντιφικού Συμβουλίου».

Είναι γνωστή η αλλαγή στάσεως του Βατικανού απέναντι στους ετεροδόξους

εδώ και 60 χρόνια περίπου. Ο σύγχρονος Παπισμός μετά την Β΄ Βατικανή

«Σύνοδο», (1962-1965), υιοθετώντας το γνωστό Διάταγμα περί Οικουμενισμού,

γίνεται πλέον διαλλακτικός. Αποβάλλει τις μεσαιωνικές του θηριωδίες, φοράει

το προσωπείο της αγάπης και αποδέχεται τους ετεροδόξους «αιρετικούς» ως

«δώρα από τον Θεό». Αυτοί που μέχρι χθες ήταν «αιρετικοί», τώρα γίνονται,

διά στόματος του πάπα Φραγκίσκου, «δώρα από τον Θεό». Μέσα στην

ατμόσφαιρα του διαλόγου της αγάπης, που κυριάρχησε στις επόμενες δεκαετίες,

μέχρι το 1980, παπικοί και Ορθόδοξοι γίναμε πλέον «αδελφές Εκκλησίες», και

κληθήκαμε να λησμονήσουμε τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος! Μετά

μάλιστα και τη «Σύνοδο» της Κρήτης το 2016 οι σχέσεις μας με το Βατικανό

έγιναν ακόμη πιο θερμές. Μέσα στο θερμό αυτό κλίμα των αδελφικών σχέσεων

ο κ. Koch, δεν έχει καμία επιφύλαξη να προβλέψει, ότι η «Ορθόδοξη Εκκλησία

θα αναγνωρίσει αργά ή γρήγορα την ανάγκη για μια μορφή πρωτείου που θα

περιλαμβάνει νομικά στοιχεία». Το οποίο μάλιστα, (Πρωτείο), παρά κάτω

χαρακτηρίζει ως «δώρο του Χριστού στην Εκκλησία»! Σαν να μας λέει με

εύσχημο και ευγενικό τρόπο: Το παπικό Πρωτείο ούτε να καταργηθεί πρόκειται,

αλλά ούτε και να υποκατασταθεί από το Συνοδικό Σύστημα της Ορθοδόξου

Εκκλησίας. Και τούτο, διότι είναι «δώρο του Χριστού στην Εκκλησία». Τα

«δώρα του Χριστού», (επειδή ακριβώς είναι «δώρα του Χριστού»), ούτε

καταργούνται, ούτε υποκαθίστανται. Αντίθετα εμείς οι Ορθόδοξοι καλούμαστε

να αποδεχθούμε αυτό το «δώρο», να αποδεχθούμε δηλαδή το παπικό Πρωτείο

και μάλιστα «με νομικά στοιχεία». Πράγμα που σημαίνει να το αποδεχθούμε,

όχι απλώς ως Πρωτείο τιμής, αλλ’ ως Πρωτείο εξουσίας.

Παρά κάτω, για να μη μας απογοητεύσει, μετριάζει τον λόγο του και

παραδέχεται ότι και οι παπικοί κάτι μπορούν να μάθουν από τους Ορθοδόξους

σχετικά με τη Συνοδικότητα και τη σχέση της με το Πρωτείο. Γράφει: «Ο

καρδινάλιος του Βατικανού είναι πεπεισμένος ότι σε έναν οικουμενικό διάλογο

με τους Ορθόδοξους, ‘πρέπει να υπάρχει προθυμία να μάθουμε και από τις

δύο πλευρές’ για τη συνοδικότητα και το πρωτείο. Έτσι, κατά την άποψή του,

‘η πιο σημαντική συμβολή’ που μπορεί να κερδίσει η Καθολική Εκκλησία

είναι η ‘ενίσχυση της συνοδικότητας’». Δεν έχει καμιά αντίρρηση να ενισχυθεί

η Συνοδικότητα διεστραμμένη, ή «Συλλογικότητα» συμβουλευτικού

χαρακτήρος και μόνον! Και όχι μέχρι του σημείου να καταργηθεί το παπικό

Πρωτείο. Αυτό είναι αδύνατο, διότι απλούστατα είναι «δώρο του Χριστού στην

Εκκλησία»! Και τα δύο (Συνοδικότητα και Πρωτείο) τα έχει εναρμονίσει μια

χαρά ο καρδινάλιος, ώστε να μην έχει κανένας παράπονο, ούτε εμείς, ούτε οι

παπικοί. Παρά πάνω ο πάπας Φραγκίσκος, μας διαβεβαίωσε ότι και οι

ετερόδοξοι «αιρετικοί», που δεν αποδέχονται το παπικό Πρωτείο είναι και αυτοί

«δώρα από τον Θεό». Φαίνεται ότι ο Χριστός ανάμεσα στα πολλά δώρα που

4

χάρισε στην Εκκλησία του, μας χάρισε και κάποια παράξενα δώρα, κάποια

δώρα, (ετερόδοξοι και Πρωτείο), που αλληλοσυγκρούονται και

αλληλοαναιρούνται μεταξύ τους. Βέβαια ίσως διερωτηθεί κανείς: Μα είναι

δυνατόν ο Χριστός να χαρίζει στην Εκκλησία του δώρα τελείως αντίθετα μεταξύ

τους; Φαίνεται ότι για τον κ. Κοχ και το αφεντικό του όλα είναι δυνατά, ακόμη

και τα πιο παράλογα, αρκεί να αποφανθεί περί αυτού ο υπέρτατος μονάρχης της

Εκκλησίας, ο πάπας!!!

Στη συνέχεια γίνεται ακόμη πιο σαφής στο θέμα της σχέσεως Συνοδικότητος

και Πρωτείου. Γράφει: «Από την πλευρά των Ορθόδοξων Εκκλησιών, ωστόσο,

πιστεύει, ‘μπορούμε να περιμένουμε την αναγνώριση ότι το πρωτείο σε

οικουμενικό επίπεδο δεν είναι μόνο δυνατό και νόμιμο θεολογικά, αλλά και

απαραίτητο’ και ότι ‘ένας αξιόπιστος σύνδεσμος μεταξύ της ιεραρχικής και

της συνοδικής αρχής θα ευνοούσε την προώθηση του οικουμενικού διαλόγου

με την Ορθοδοξία’». Εδώ μας εξηγεί πιο αναλυτικά, για ποιο λόγο η

«Ορθόδοξη Εκκλησία, [οφείλει να] αναγνωρίσει αργά ή γρήγορα την ανάγκη

για μια μορφή πρωτείου που θα περιλαμβάνει νομικά στοιχεία». Η

αναγκαιότητα πηγάζει από το γεγονός, ότι το «πρωτείο σε οικουμενικό επίπεδο

δεν είναι μόνο δυνατό και νόμιμο θεολογικά, αλλά και απαραίτητο». Μ’ άλλα

λόγια δεν πρέπει καν να γίνεται σκέψη για κατάργηση του Πρωτείου, αφού αυτό

και «νόμιμο» είναι θεολογικά και «απαραίτητο». Εκείνο που χρειάζεται τώρα

είναι να βρεθεί «ένας αξιόπιστος σύνδεσμος μεταξύ της ιεραρχικής και της

συνοδικής αρχής», δηλαδή να βρεθεί μια επιτυχής εναρμόνιση του Πρωτείου

και της Συνοδικότητος. Ωστόσο αυτή θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μην

θίγεται σε καμιά περίπτωση το Πρωτείο, το οποίο οφείλει να παραμείνει

ακέραιο και αμετακίνητο. Αυτό σημαίνει σε τελική ανάλυση, ότι όσο και αν

ενισχυθεί η Συνοδικότητα, ποτέ δεν θα πρέπει να παύσει να αποτελεί ένα απλό

συμβουλευτικό όργανο του πάπα, ο οποίος θα εξακολουθεί να ίσταται υπεράνω

των Συνόδων.

Μια ματιά στα κείμενα των Θεολογικών Διαλόγων αποδεικνύει ότι οι παπικοί

εργάζονται ακριβώς πάνω σ’ αυτή τη γραμμή με τους Ορθοδόξους, οι οποίοι

δυστυχώς, όχι απλά θεωρούν δυνατή μια μορφή συνδυασμού Συνοδικότητος και

Πρωτείου, αλλά πασχίζουν να οικοδομήσουν θεολογικά ένα άλλης μορφής

Πρωτείο, εδραζόμενο όχι στο κίβδηλο και ανύπαρκτο Πέτρειο δόγμα, αλλά στο

δόγμα της Αγίας Τριάδος. Εδώ και αρκετά χρόνια καλλιεργούν μια νέα

οικουμενιστική θεωρία, την γνωστή σε όλους μας «θεωρία του πρώτου άνευ

ίσων» στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη. Παραβλέπουν το γεγονός,

ότι το παπικό Πρωτείο είναι ένα θλιβερό κατάλοιπο της βαρβαρικής

φεουδαρχίας του Φραγκισμού, που αντίκειται όχι μόνο στο Συνοδικό Πολίτευμα

της Εκκλησίας, αλλά και σε όλα τα σύγχρονα δημοκρατικά πολιτεύματα.

Μάλιστα ο Καρδινάλιος κ. Koch, επιδέξιος παπικός διπλωμάτης, για να

ενισχύσει την δαιμονική πλάνη και πρακτική του παπικού Πρωτείου, δεν

διστάζει να εκμεταλλευτεί την σύγχρονη «ενδο-Ορθόδοξη ένταση», προφανώς

το ολέθριο σχίσμα, που προκλήθηκε με αφορμή το ουκρανικό Αυτοκέφαλο. Εν

5

τέλει φθάνει στο σημείο να καλέσει με περισσό θράσος και δαιμονική έπαρση

την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και τις άλλες χριστιανικές ομολογίες, να

ακολουθήσουν τον Παπισμό «στο δρόμο της ανακάλυψης της ενότητας και

της ζωής σε ενότητα», ο οποίος δεν είναι άλλος από την αποδοχή του παπικού

Πρωτείου και την υποταγή στον πάπα, αφού αυτός και η εξουσία του, είναι

«δώρο από τον Κύριο στην Εκκλησία» και «προσφορά σε όλο τον

Χριστιανισμό»!

Γύρω από το θέμα των σχέσεων Συνοδικότητος και Πρωτείου ασχολήθηκε η

Ιερά Μητρόπολή μας στο παρελθόν, (28.4.2010), με την συγκρότηση

Θεολογικής Ημερίδος με τίτλο: «Πρωτείον, Συνοδικότης και Ενότης της

Εκκλησίας», τα Πρακτικά της οποίας έχουν εκδοθεί και παραπέμπουμε εκεί τον

αναγνώστη για περισσότερα στοιχεία. Με βάση τα Πορίσματα και τις

Εισηγήσεις της εν λόγω Ημερίδος, επιγραμματικά και με άκρα συντομία,

σημειώνουμε εδώ τα εξής: Το παπικό Πρωτείο δεν έχει θεολογική βάση, ούτε

αγιοπνευματική και εκκλησιολογική νομιμοποίηση. Στηρίζεται σαφώς σε

κοσμικού χαρακτήρος νοοτροπία εξουσίας. Ο θεσμός των πρεσβείων τιμής

εκφράζει και διασφαλίζει την ενότητα και την Συνοδικότητα της Ορθοδόξου

Καθολικής Εκκλησίας. Η πενταρχία των πατριαρχικών θρόνων είναι η μορφή

την οποία η Εκκλησία έδωσε στον θεσμό των πρεσβείων τιμής κατά την πρώτη

χιλιετία. Μετά το σχίσμα του 1054 η αυξανόμενη αξίωση των παπών για

Πρωτείο εξουσίας εφ’ όλης της Εκκλησίας ανατρέπει πλήρως την

αγιοπνευματική δομή του μυστηριακού σώματος της Εκκλησίας, σχετικοποιεί

και πρακτικώς καταργεί αυτήν την αγιοπνευματική λειτουργία του σώματος της

Εκκλησίας και εισάγει το κοσμικό φρόνημα σ’ αυτήν. Ακυρώνει την ισοτιμία

των επισκόπων, ιδιοποιείται την απόλυτη διοικητική εξουσία εφ’ όλης της

Εκκλησίας, παραμερίζοντας ουσιαστικά τον Θεάνθρωπο και τοποθετώντας ως

ορατή κεφαλή της Εκκλησίας έναν άνθρωπο. Η Συνοδικότητα της Εκκλησίας

δεν είναι κάτι επουσιώδες, ένα συμβεβηκώς στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά

άπτεται της ιδίας της φύσεώς Της. Τα πρεσβεία τιμής, η Συνοδικότης και η

ενότης της Εκκλησίας αλληλοπεριχωρούνται, ενώ αντιθέτως η Συνοδικότης και

το παπικό Πρωτείο αλληλοαναιρούνται.

Η ανάπτυξη του παπικού Πρωτείου όχι μόνον τορπίλισε το Συνοδικό

Σύστημα της Εκκλησίας στη Δύση, αλλά κατέστη και το μοιραίο και

αναπόφευκτο αποτέλεσμα του κατακερματισμού της δυτικής Χριστιανοσύνης σε

εκατοντάδες προτεσταντικές ομολογίες. Η εωσφορική αλαζονεία και η πλήρης

απολυταρχία των εκάστοτε παπών της Δύσεως οδήγησε νομοτελειακά σε ένα

πλήθος φρικωδών εγκλημάτων της ιστορίας: Σταυροφορίες, βασανιστήρια,

θρησκευτικοί πόλεμοι, γενοκτονίες κ.λ.π. Οδήγησε ακόμη σε πάμπολλες

περιπτώσεις ηθικής καταπτώσεως πάσης μορφής των παπών και στην ανάπτυξη

του άθεου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, με αποτέλεσμα να αμαυρώνεται η εικόνα

της Εκκλησίας στον κόσμο και να βλασφημείται το Όνομα του Χριστού.

Περαίνοντας, διαπιστώνουμε με θλίψη και απογοήτευση, καθώς

παρακολουθούμε τους μέχρι σήμερα γενομένους διμερείς Διαλόγους μεταξύ

6

Ορθοδόξων και παπικών, ότι κυριαρχεί μια συμβιβαστική νοοτροπία, εις ό,τι

αφορά το θέμα: Συνοδικότης και Πρωτείο. Μεθοδεύεται μια προσπάθεια

εναρμονίσεως των δύο αυτών μεγεθών, ώστε να φθάσουμε τελικά σε μια

«ενότητα εν τη διαφορετικότητι» και εν τέλει σε μια ουνιτικού τύπου ένωση με

τη Ρώμη. Σύμφωνα μ’ αυτήν οι Ορθόδοξοι θα αναγνωρίσουμε στον πάπα τον

απολυταρχικό του ρόλο στη Δύση, όπως του τον εξασφάλισαν οι παπικές

ψευδοσύνοδοι, οι δε Ρωμαιοκαθολικοί θα αναγνωρίσουν στους Ορθοδόξους το

δικαίωμα να διοικούνται συνοδικά, όπως ορίζει το Κανονικό Δίκαιο της

Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θα αναγνωρίσουν επίσης οι Ορθοδόξοι στον πάπα, ένα

«ρόλο συντονισμού» επί της παγκόσμιας «ενωμένης» Χριστιανοσύνης.

Παράλληλα αμφότεροι, Ορθόδοξοι και παπικοί, θα κρατήσουν τα δόγματά τους

αμετακίνητα. Δεν αποκλείεται όλα αυτά να πραγματοποιηθούν το 2025, την

επέτειο της συμπληρώσεως 1700 ετών από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, πράγμα

το οποίο και απευχόμεθα, ικετεύοντας τον Κύριο της Εκκλησίας να μην

επιτρέψη τέτοιο τρομακτικό πειρασμό. Πάντως αν τυχόν πραγματοποιηθεί μια

τέτοιου είδους «ένωση», χωρίς μετάνοια και επιστροφή των αιρετικών και

κακοδόξων, εμείς, το δηλώνουμε ξεκάθαρα από τώρα, δεν πρόκειται να την

αποδεχθούμε και θα διακόψουμε κάθε μορφή εκκλησιαστικής κοινωνίας με

όσους την αποδεχθούν! Δεν θα αρνηθούμε την φιλτάτη μας Ορθοδοξία και ας

πεθάνουμε! Θα λειτουργούμε στους δρόμους και τις πλατείες, μη μετέχοντες

στην προδοσία της πίστεως των μαρτύρων και των ηρώων της Ορθοδοξίας και

των αγίων και θεοφόρων Πατέρων των αγίων εννέα Οικουμενικών Συνόδων.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Γραφείο αιρέσεων Ι.Μ.Πειραιώς	1 Φεβ 2021, 11:50 π.μ. (πριν από 2 ημέρες)
προς george.wiler, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, Ιερεύς, ΣΥΝΑΞΙΣ, Περιοδικό, Efenpress, triklopodia, Andreas,  daskalos, MonkSerafim, preot, vtsigkos, konstantinos, author, imk, impireos , Μητρόπολη, π.Νικόδημος, pvasilios7, info, mixhoul, ΙΕΡΑ,  contact, panhou, averoph, Σάλπισμα, info, new s, imkythiron, augmyrou, skontzos, Nick, thriskeftika, info, pegtr, despotatonea, petropoulos, info, imag.gorg, ΑΝΔΡΕΑΣ, ganagno, iakritis, ΤΡΕΛΟ-, contact, Peter, gram.imkaw, Παναγιώτης, akhs1914, gmanolis, Τάσος, εγώ, agiatriada, tseleng, mitropoli, imka, chrisgefsi, I.M.P, ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ, estiapm, info, info, info, Επιτροπή, imaa, orthotyp, Leonidas, aktinesblogspot, tasthyras, Amethyst, Lawgap10, kostdant, info, k.dantilis

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 1η Φεβρουαρίου 2021

 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 1 η Φεβρουαρίου 2021

ΤΑ ΠΟΙΚΙΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Είναι κοινός τόπος πλέον, ότι η ανθρωπότητα σήμερα βιώνει μια πρωτοφανή

πνευματική αποστασία, που δεν έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία.

Ζούμε σε μια εποχή που έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των εσχάτων

χρόνων, όπως αυτά έχουν προφητευθεί από το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου

μας, από τους ιερούς συγγραφείς της Αγίας Γραφής και από αγίους και

χαρισματούχους Γέροντες, που ομίλησαν προφητικά για τα έσχατα. Κυρίαρχο

και πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτή την πρωτοφανή αποστασία παίζουν δύο

μεγάλα, πολύμορφα και πολυκέφαλα θηρία της πλάνης, παρόμοια με αυτό που

περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη, στο 13ο κεφάλαιο, η Νέα

Εποχή και ο Οικουμενισμός. Και τα δύο έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους σε

παγκόσμιο επίπεδο. Εργάζονται παράλληλα, υπηρετούν με συνέπεια το

πανθρησκειακό όραμα και προετοιμάζουν με γοργούς ρυθμούς την εφιαλτική

πανθρησκεία, η οποία θα στρώσει το χαλί για την έλευση του Αντιχρίστου.

Εισβάλλουν με ποικίλες μορφές και προσωπεία σε όλες τις σφαίρες και σε όλους

τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητος και απειλούν να κυριαρχήσουν σ’ όλο

τον κόσμο. Πολιτικά πρόσωπα, θρησκευτικοί ηγέτες, παράγοντες των ΜΜΕ, της

κοινωνικής, πνευματικής και οικονομικής ζωής ολοκλήρου του πλανήτη, βαθιά

διαποτισμένοι από την κυρίαρχη ιδεολογία της Νέας Εποχής και από το πνεύμα

του θρησκευτικού συγκρητισμού, ζητούν με κάθε τρόπο να επιβάλουν σε

παγκόσμιο επίπεδο, ένα νέο αντίχριστο ήθος, απειλώντας έτσι να αλλοιώσουν το

Ορθόδοξο φρόνημα του πιστού λαού του Θεού και να ακυρώσουν την σωτηρία

μας.

Αφορμή στην παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από κάποιο ενδιαφέρον

δημοσίευμα στην επίσημη ιστοσελίδα του Τμήματος Εξωτερικών

Εκκλησιαστικών Σχέσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τίτλο:

«Μητροπολίτης Ιλαρίωνας: οι κανόνες της πολιτικής ορθότητας δεν πρέπει

να επιτρέπουν παρέμβαση σε όσα είναι ιερά για εκατομμύρια ανθρώπους». Σ’

αυτό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ και Πρόεδρος του ως

άνω Τμήματος του Πατριαρχείου της Ρωσίας, κ. Ιλαρίων, επισημαίνει ότι η

πρακτική της λεγομένης «πολιτικής ορθότητας» στη θρησκευτική πίστη και

λατρεία είναι ανεπίτρεπτη και αγγίζει τα όρια της βλασφημίας.

Παραθέτουμε το κείμενο: «Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κατά την

έναρξη της νέας συνεδριάσεως του Κογκρέσου το μέλος της Βουλής των

Αντιπροσώπων Εμμανουήλ Κλίβερ ανέγνωσε κάτι, που αποκάλεσε ‘πολιτικά

ορθή προσευχή’. Αντί του ‘εν ονόματι του Θεού’, είπε ‘εν ονόματι του

2

μονοθεϊστικού Θεού, του Μπράχμα και του Θεού, ο οποίος είναι γνωστός υπό

ποικίλα ονόματα’. Ενώ στο τέλος στο συνηθισμένο ‘аmen’ (αμήν) ο

βουλευτής πρόσθεσε ‘and a women’, διότι προφανώς στην αγγλική προφορά

της λέξεως ‘αμήν’ άκουσε το ‘men’, δηλαδή ‘άνδρες’ και ‘χάριν ισότητος’

αποφάσισε να κάνει μνεία και των γυναικών. Κατά τη γνώμη του

Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, αυτή η ‘πολιτικά ορθή προσευχή’

προσεγγίζει την βλασφημία. ‘Όλα πρέπει να έχουν λογικά όρια, ακόμη και οι

κανόνες της πολιτικής ορθότητας δεν πρέπει να επιτρέπουν παρέμβαση σε

όσα είναι ιερά για εκατομμύρια ανθρώπους’, τόνισε ο πρόεδρος του Τμήματος

Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας στην

εκπομπή ‘Εκκλησία και κόσμος’. ‘Εμείς, οι χριστιανοί, πιστεύουμε στον Θεό

Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα. Πράγματι, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα

δεν είναι από την άποψη του φύλου ουδέτερα ονόματα και δεν είναι πλέον

αρμόζοντα για τους εκπροσώπους του φεμινιστικού κινήματος. Γι᾽ αυτό και οι

οπαδοί του φεμινισμού αλλοίωσαν την περί Αγίας Τριάδας διδασκαλία,

άρχισαν να χρησιμοποιούν για τον Θεό κάποια άλλα ονόματα και επίθετα,

ακόμη και θηλυκού γένους. Τώρα ορισμένοι πολιτικοί θεωρούν καθήκον τους

να ακολουθήσουν αυτούς τους παράλογους, κατά την άποψή μου, κανόνες της

πολιτικής ορθότητας’, σημείωσε ο ιεράρχης και διαπίστωσε: από την άποψη

της Εκκλησίας, όλα αυτά συνιστούν απαράδεκτη παρέμβαση σε όσα είναι

ιερά για εκατομμύρια πιστούς».

Δεν έχουμε δυστυχώς τη δυνατότητα να διασταυρώσουμε την πληροφορία,

την οποία σχολιάζει ο Σεβασμιώτατος κ. Ιλαρίων. Ωστόσο επειδή παρατίθεται

από την επίσημη ιστοσελίδα της Εκκλησίας της Ρωσίας, την θεωρούμε έγκυρη

και θα κάνουμε ένα σύντομο σχολιασμό.

Εκείνο που εκπλήσσει, αλλά και εντυπωσιάζει συγχρόνως, στην παρά πάνω

είδηση είναι το όνομα του Θεού που επικαλέσθηκε ο εν λόγω αμερικανός

βουλευτής, ο οποίος σημειωτέον είναι ταυτόχρονα και πάστορας, δηλαδή

θρησκευτικός ηγέτης και «λειτουργός» κάποιας προτεσταντικής «ομολογίας».

Δεν επικαλέστηκε στην προσευχή του τον άγιο Τριαδικό Θεό, τον μόνον

αληθινό Θεό, όπως θα περίμενε κανείς, τον Οποίο μας αποκάλυψε ο Κύριός μας

Ιησούς Χριστός, αλλά έναν άλλο απροσδιόριστο, μονοθεϊστικό «θεό», «ο

οποίος είναι γνωστός υπό ποικίλα ονόματα». Ο θεός αυτός, που δεν είναι άλλος

από τον θεό της Νέας Εποχής, είναι ένα συνονθύλευμα των περί θεού

αντιλήψεων όλων των γνωστών θρησκειών. Η πίστη σ’ ένα πολυώνυμο και

απροσδιόριστο θεό, αποτελεί ουσιαστικά έκφραση μιάς βασικής αρχής της Νέας

Εποχής, της αρχής δηλαδή του δογματικού πλουραλισμού. Σύμφωνα με την

αρχή αυτή όλες οι θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο θεό, είναι δρόμοι που οδηγούν

στον ίδιο θεό, άσχετα με το όνομα που δίνει η καθεμιά σ’ αυτόν και κατ’

επέκταση όλες οι θρησκείες προσφέρουν λύτρωση και σωτηρία. Ο Χριστός για

την Νέα Εποχή, δεν είναι ο Υιός του Θεού, ο προαιώνιος Λόγος, ο Οποίος έγινε

άνθρωπος, για να καταστεί ο μοναδικός λυτρωτής του κόσμου, αλλά ένας από

τους πολλούς «Αβατάρ», ή «Χριστούς», οι οποίοι έρχονται κατά καιρούς στον

3

κόσμο με διαφορετικά ονόματα, ως «ευεργέτες» της ανθρωπότητος. Ο τελικός

«Ερχόμενος» της Θεοσοφίας και της «Νέας Εποχής» θα είναι ο νέος Αβατάρ,

που έρχεται να εγκαθιδρύσει τη νέα παγκόσμια θρησκεία, στην οποία θα

συγχωνευθούν όλες οι θρησκείες, δηλαδή ο Αντίχριστος. Κάθε αντίληψη περί

μοναδικότητος του Ευαγγελίου, κάθε αντίληψη που δεν κατανοεί ισοπεδωτικά

και εξισωτικά όλες τις πίστεις και τις θρησκείες θεωρείται φανατισμός και

μισαλλοδοξία. Σ’ ένα τέτοιο πολυώνυμο και απροσδιόριστο θεό πιστεύουν και

αυτόν επικαλούνται όλοι οι οπαδοί του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, που

συμμετέχουν στις διάφορες Διαθρησκειακές Συμπροσευχές.

Επίσης το γεγονός ότι ο βουλευτής του αμερικανικού κοινοβουλίου κ.

Εμμανουήλ Κλίβερ προτίμησε, για χάρη της «πολιτικής ορθότητας», να

αρνηθεί τον άγιο Τριαδικό Θεό και να δεχθεί τον πολυώνυμο θεό της Νέας

Εποχής, δείχνει σαφέστατα ότι και ένα μεγάλο μέρος του προτεσταντικού

κόσμου έχει διαβρωθεί και αλωθεί από αυτή τη νεοεποχίτικη περί Θεού

αντίληψη. Αυτό πάλι είναι μια από τις τραγικές συνέπειες της αίρεσης, η οποία

αφού αποστερήσει τον αιρετικό από την Θεία Χάρη, τον οδηγεί από πλάνη σε

πλάνη και από πτώση σε πτώση, με έσχατο κατάντημα την άρνηση της θεότητας

του Χριστού, της αποκλειστικότητας της εν Χριστώ σωτηρίας και της

αποκεκαλυμμένης περί του αληθινού Τριαδικού Θεού αλήθειας. Παράλληλα

δείχνει ότι η μεγάλη υπερατλαντική χώρα, η πιο ισχυρή χώρα του πλανήτη,

βιώνει σήμερα μια απίστευτη πνευματική σύγχυση και κατάπτωση. Αιτία, η

αιχμαλωσία της από την παναίρεση του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού

Οικουμενισμού, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο για την επικράτηση της

νεοεποχίτικης περί Θεού πίστεως, χωρίς την αναφορά στον Ιησού Χριστό, ο

Οποίος μόνος Αυτός, μας γνώρισε τον αληθινό Θεό. Ο «θεός» αυτός, «ο οποίος

είναι γνωστός υπό ποικίλα ονόματα», όπως τον αποκάλεσε ο βουλευτής

πάστορας, δεν υπάρχει, είναι πλάσμα της φαντασίας των φιλοσόφων, (δεϊστών,

πανθεϊστών, τεκτόνων, κλπ).

Περαίνοντας, διαπιστώνουμε ότι η αποστασία της σημερινής ανθρωπότητος,

χωρίς υπερβολή, ξεπερνάει και αυτήν ακόμη που προηγήθηκε πριν από τον

κατακλυσμό, που επέβαλε ο Θεός επί των ημερών του Νώε. Τα σκοτεινά κέντρα

της «Νέας Εποχής» και της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», προωθούν τα ολέθρια

σχέδιά τους, και προσπαθούν συνεχώς και αδιαλείπτως να αποτινάξουν και τα

τελευταία ίχνη της χριστιανικής πίστεως, με τελικό στόχο την εξαφάνιση της

Εκκλησίας Χριστού από προσώπου γης και την επικράτηση του Εωσφόρου!

Ένα από τα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα των εσχάτων χρόνων θα είναι η

έλλειψη αληθινών ποιμένων και αξίων μιμητών των αγίων Πατέρων. Η έλλειψη

αυτή έχει γίνει πολύ αισθητή ήδη επί των ημερών μας. Τρανή απόδειξη, η

άρνηση καταγνώσεως των αιρέσεων και παραθρησκειών υπό της «Συνόδου» της

Κρήτης και η αδιαφορία ακυρώσεως υπό των Προκαθημένων του αντικανονικού

ουκρανικού Αυτοκεφάλου. Όπως μας πληροφορούν οι άγιοι Πατέρες, που

ομίλησαν για τα έσχατα, η έλλειψη αληθινών ποιμένων θα γίνεται, όσο

βαδίζουμε προς το τέλος της ιστορίας αυτού του πλανήτη, όλο και πιο αισθητή,

4

για να φθάσει στο αποκορύφωμά της στην εποχή του Αντιχρίστου. Το γεγονός

άλλωστε ότι στις ημέρες εκείνες, όπου θα κυριαρχήσει ο Αντίχριστος, θα

εμφανιστούν, σύμφωνα με το ιερό βιβλίο της Αποκαλύψεως, (Αποκ. 11,3 και

εξής) και σύμφωνα με την διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού,

(βλ. «Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως», 26,99, PG 94,1217BC), οι

δύο προφήτες Ενώχ και Ηλίας, δείχνει ακριβώς πόσο μεγάλη θα είναι η έλλειψη

αυτή. Ο Θεός εν τη πανσοφία του προείδε αυτή την έλλειψη και προνόησε, ώστε

οι δύο αυτοί άνδρες να μη γνωρίσουν σωματικό θάνατο, προκειμένου να τους

στείλει στη γη, με σκοπό να κηρύξουν μετάνοια, ακριβώς διότι τότε δεν θα

υπάρχουν αληθινοί ποιμένες!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών