Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στο ναό μας!

Πειραιώς Σεραφείμ: ''Ένα όνειρο, μια μεγάλη δωρεά του Θεού πραγματώνεται'' (ΦΩΤΟ)

Χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφειμ τελέστηκε σήμερα Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020, με την δέουσα λαμπρότητα, μεγαλοπρέπεια και Εκκλησιαστική τάξη - τηρουμένων όλων των προβλεπόμενων μέτρων - η Ακολουθία του Εσπερινού, στον Πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Τιμίου Σταυρού Καστέλλας.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Ιερός Ναός, ύστερα από ενέργειες του Σεβασμιωτάτου, ανακαινίσθηκε προσφάτως και σήμερα «Ένα όνειρο, μια μεγάλη δωρεά του Θεού πραγματώνεται», όπως χαρακτηριστικά σημείωσε ο Σεβασμιώτατος αφού «Το Τέμπλο που κοσμεί και ολοκληρώνει την ευπρέπεια του ιερού χώρου έγινε πλέον πραγματικότητα».

Αναφερόμενος εν συντομία στην πλούσια ιστορία του Ναού εξέφρασε την χαρά και την ευγνωμοσύνη του προς τον Πανάγιο Θεό μας και προς τους ευσεβείς δωρητές οι οποίοι συνέβαλλαν στο να γίνει το όνειρο αυτό πραγματικότητα.

Ανάμεσα στους δωρητές, ευχαρίστησε ιδιαίτερα και τοκ κ. Αθανάσιο Μαρτίνο και τον Βουλευτή της ΝΔ κ. Κωνσταντίνο Κατσαφάδο για την συμβολή τους στο όλο έργο.

Στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τον καθαγιασμό του μαρμαρόγλυπτου τέμπλου (Ιερού Καταπετασματος) και των Ιερών Εικόνων.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ:

Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Του Σταυρού-14 Σεπτεμβρίου: 

Έθιμα – Γιατί μοιράζεται βασιλικός στην Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Οι Χριστιανοί έθαψαν τον ξύλινο σταυρό του Χριστού βαθιά στο χώμα για να μην τον βρουν οι ειδωλολάτρες και τον μολύνουν.

Όταν έπειτα από καιρό επικράτησε ο Χριστιανισμός, η Αγία Ελένη αποφάσισε να βρει και να ξεθάψει τον Τίμιο Σταυρό και να τον στήσει μέσα στην Εκκλησία στα Ιεροσόλυμα για να τον προσκυνούν οι Χριστιανοί.

Πήγε λοιπόν η ίδια στα Ιεροσόλυμα και ζήτησε να μάθει σε ποιο μέρος ήταν θαμμένος ο Τίμιος Σταυρός.

Όμως κανένας Χριστιανός δεν ήξερε να της πει. Εκείνοι που πριν από πολλά χρόνια τον είχαν θάψει βαθιά στο χώμα, είχαν πια πεθάνει.

Έβαλε λοιπόν η Αγία Ελένη χιλιάδες εργάτες κι άρχισαν να σκάβουν όλα τα χωράφια εκεί γύρω.

Ήταν σίγουρη πως θα ανακάλυπτε τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου.

Κάποια μέρα, καθώς η Αγία Ελένη βάδιζε μέσα σ’ ένα χωράφι, πάτησε ένα χορτάρι και αμέσως μια γλυκιά μυρωδιά γέμισε τον αέρα.

Η μυρωδιά προέρχονταν από το φυτό που πατούσε και αμέσως ζήτησε από τους εργάτες να σκάψουν ακριβώς εκεί. Ήταν, τελικά, το μέρος που ήταν θαμμένος ο Τίμιος Σταυρός.

Το φυτό που αποτέλεσε σημείο αναφορά ονομάστηκε βασιλικός και έκτοτε κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου τιμάται αναλόγως.

Την ημέρα του εορτασμού της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού , λοιπόν,οι ιερείς μοιράζουν βασιλικό στους πιστούς, για να υπενθυμίσουν στους πιστούς τον τρόπο και το σημείο που βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός που μαρτύρησε ο Χριστός.

Με τον Αγιασμό και το βασιλικό της Υψώσεως του Σταυρού φτιάχνεται το προζύμι της νέας χρονιάς, που τα παλαιότερα χρόνια οι νοικοκυρές χρησιμοποιούσαν για να ζυμώσουν το ψωμί αλλά και τα πρόσφορα.

«Με του Σταυρού τον αγιασμό κάμνε το προζύμι για ούλο το χρόνο» συμβούλευαν οι μητέρες τις θυγατέρες τους.

Το βασιλικό που έπαιρναν από τον ιερέα αρχικά τον χρησιμοποιούσαν για να σταυρώσουν το προζύμι και στην συνέχεια τον τοποθετούσαν μέσα σε ποτήρι με νερό ευελπιστώντας να βγάλει ρίζες για να τον ξαναφυτεύσουν.

Συνήθιζαν να λένε για το βασιλικό:

«Βασιλικός κι αν μαραθεί

Κι αν γείρουν τα κλωνιά του

Ρίξε νερό στη ρίζα του

Να’ ρθεί στα πρωτινά του».

 

Πατηρ Παύλος	11:26 π.μ. (πριν από 10 ώρες)
προς george.wiler, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, Ιερεύς, ΣΥΝΑΞΙΣ, Περιοδικό, Efenpress, triklopodia, Andreas, daskalos, MonkSerafim, preot, vtsigkos, konstantinos, author, imk, mhtropolh, Μητρόπολη, π.Νικόδημος, p.Vasilios, info, mixhoul, ΙΕΡΑ, contact, panhou, averoph, Σάλπισμα, info, news, imkythiron, augmyrou, Labros, Nick, thriskeftika, info, PANCYPRIAN, despotatonea, petropoulos, info, imag.gorg, ΑΝΔΡΕΑΣ, ganagno, iakritis, ΤΡΕΛΟ-, contact, Peter, gram.imkaw, Παναγιώτης, akhs1914, gmanolis, Τάσος, εγώ, Καθεδρικός, tseleng, mitropoli, imka, chrisgefsi, I.M.P, ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ, ΕΣΤΙΑ, info, info, info, Επιτροπή, imaa, orthotyp, Leonidas, ΑΚΤΙΝΑ, tasthyras, Amethyst, Lawgap10

Εν Πειραιεί τη 8η Σεπτεμβρίου 2020

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

 «Αύτη ημέρα Κυρίου, αγαλλιάσθε λαοί. Ιδού γαρ του φωτός ο νυμφών και η

βίβλος του λόγου της ζωής εκ γαστρός προελήλυθε».

Εν Πειραιεί τη 8 η Σεπτεμβρίου 2020

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου.

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Με τους παρά πάνω λόγους, αγαπητοί μου αδελφοί, ο ιερός υμνογράφος,

προτρέπει στο δοξαστικό των αίνων της εορτής σε πνευματική χαρά και

αγαλλίαση και σε επάξιο πνευματικό εορτασμό του χαρμοσύνου γεγονότος της

εορτής της γεννήσεως της Θεοτόκου, του ευωδεστάτου αυτού άνθους, που

βλάστησε «εκ της ρίζης Ιεσσαί». Το Γενέθλιο της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι η

πρώτη, (χρονολογικά), των θεομητορικών εορτών του εκκλησιαστικού έτους.

Κατά τον άγιο Ανδρέα Κρήτης εορτάζομε «παγκοσμίου ευφροσύνης γενέθλιον»,

που καθίσταται «η είσοδος όλων των εορτών και το προοίμιο του μυστηρίου

του Χριστού». Και τούτο διότι η γέννηση της Θεοτόκου έγινε το σκεύος εκείνο

της εκλογής, που προόρισε ο Θεός προαιωνίως να γίνει η πρόξενος της

αναγεννήσεως και αναπλάσεως των πάντων, διά της εν χρόνω γεννήσεως κατά

ανερμήνευτο και παράδοξο τρόπο, του αχρόνου και προαιωνίου Θεού Λόγου.

Ο μοναδικός και ανεπανάληπτος ρόλος τον οποίο διεδραμάτισε η Θεοτόκος

στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, προαναγγέλθηκε στην εποχή της Παλαιάς

Διαθήκης από πλήθος προφητειών και προεικονίστηκε από πλείστες όσες

προεικονίσεις και προτυπώσεις. Η άφλεκτος βάτος στο όραμα του Μωϋσή, οι

θεόγραφες πλάκες και η κιβωτός του Νόμου, το ουράνιο μάννα και η χρυσή

στάμνα, η λυχνία και η τράπεζα, η ράβδος Ααρών η βλαστήσασα, η κλίμακα του

Ιακώβ, ο πόκος του Γεδεών, το αλατόμητον όρος του Δανιήλ, η κάμινος που με

το πυρ εδρόσιζε τους τρεις Παίδες, αλλά και αυτά τα Άγια των Αγίων της σκηνής

του μαρτυρίου, σύμφωνα με την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, προεικόνιζαν

την Θεοτόκο. Αλλά και σε πολλούς προφήτες, όπως στον προφήτη Ησαΐα (7,14),

στον προφήτη Ζαχαρία (2,14), στον προφήτη Ιεζεκιήλ (44,1-3), στον προφήτη

Δανιήλ, (2,31-35), στον προφήτη Αββακούμ (3,3), έχουμε σαφέστατες αναφορές

στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Για την Παλαιά Διαθήκη η Θεοτόκος αποτελούσε το

κήρυγμα των προφητών και την προσδοκία των δικαίων, ενώ για την Καινή

γίνεται «η τιμιωτέρα των χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των

Σεραφείμ», ο «γλυκασμός των αγγέλων και των θλιβομένων η χαρά», η δόξα

των αποστόλων και το καύχημα των μαρτύρων, το εντρύφημα των οσίων και το

κεφάλαιον της σωτηρίας όλου του γένους των ανθρώπων.

Καμιά πληροφορία δεν μας δίδουν τα ευαγγελικά κείμενα γύρω από την

γέννηση της Παναγίας και τους γονείς της, αλλ’ ό,τι γνωρίζουμε σχετικά με το

θέμα αυτό προέρχεται από την αρχαία παράδοση, που ανάγεται στους

αποστολικούς χρόνους. Σ’ ένα από τα απόκρυφα βιβλία της εποχής εκείνης, το

πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, διασώζονται ορισμένα γνήσια στοιχεία της

2

αρχέγονης παράδοσης, τα οποία μας πληροφορούν για την γέννηση της Θεοτόκου

και την παιδική και νεανική της ηλικία. Βέβαια αν και οι άγιοι Πατέρες γενικά

απέρριψαν τα απόκρυφα ευαγγέλια και δεν τα συμπεριέλαβαν στον Κανόνα της

αγίας Γραφής, διότι περιείχαν πολλές ανακρίβειες και πλάνες, ωστόσο όμως η

εκκλησιαστική συνείδηση σεβάστηκε τα στοιχεία εκείνα, που αναφέρονται στην

γέννηση της Θεοτόκου και τα συμπεριέλαβε στην γνήσια εκκλησιαστική μας

Παράδοση, διότι τα θεώρησε κατά τον πυρήνα τους ως γνήσια. Σύμφωνα λοιπόν

με την παρά πάνω Παράδοση, γονείς της Θεοτόκου ήταν οι Άγιοι Ιωακείμ και

Άννα, τους οποίους μνημονεύει η Εκκλησία μας πάντοτε στις ιερές ακολουθίες

της και στην απόλυση πριν από την μνημόνευση των εκάστοτε εορταζομένων

αγίων. Παρά το γεγονός δε ότι και οι δύο ήταν άμεμπτοι και δίκαιοι και κατ’

εξοχήν ενάρετοι, εν τούτοις ήταν άτεκνοι, διότι η αγία Άννα ήταν στείρα και επί

πλέον είχαν φθάσει σε γεροντική ηλικία, οπότε και λόγω ηλικίας ήταν αδύνατη η

τεκνογονία. Ωστόσο παρά το προχωρημένο της ηλικίας των δεν έπαυαν να

παρακαλούν τον Θεόν με θερμές προσευχές να τους δώσει ο Θεός τέκνο και να

πάρει από πάνω τους το όνειδος της ατεκνίας. Υποσχέθηκαν δε ότι αν φέρουν

στον κόσμο παιδί, να το προσφέρουν ως αφιέρωμα σ’ Εκείνον. Κατά τον άγιο

Γρηγόριο Παλαμά οι γονείς της Θεοτόκου «περίλυποι από τις προσβολές, αφού

εθυμήθηκαν τον Αβραάμ και την Σάρα και όλους τους άλλους, που εδοκίμασαν

την λύπη για την ατεκνία…απεφάσισαν να καταφύγουν και αυτοί στη

παράκληση προς τον Θεον. Και ο μεν σώφρων Ιωακείμ αναχωρεί προς την

έρημο, κατοικεί σ’ αυτήν και τηρεί νηστεία, αναπέμποντας προς τον Θεόν

προσευχή να γίνει πατέρας. Και δεν σταμάτησε την δέηση, ούτε επέστρεψε από

εκεί, πριν δεχθεί την βεβαίωση περί της αποδοχής του αιτήματός του από τον

Θεόν. Η δε ομόφρων με αυτόν Άννα κλείνεται σ’ ένα γειτονικό κήπο και με

πονεμένη καρδιά βοά προς τον Κύριο ‘εισάκουσέ με Θεέ των πατέρων μου και

ευλόγησέ με όπως ευλόγησες την μήτρα της Σάρας’». Πράγματι ο Θεός άκουσε

τις προσευχές τους και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου έστειλε άγγελο, καθ’

όν χρόνον εκείνοι προσηύχοντο, για να τους αναγγέλει το χαρμόσυνο γεγονός.

Και τους έδωσε κόρη «την θαυμασιωτάτην από όλες τις θαυμάσιες που

φάνηκαν ανέκαθεν», κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, «το κειμήλιον της

Οικουμένης», κατά την έκφραση του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, την

γεννήτρια του δημιουργού των όλων, την «του πεσόντος Αδάμ ανάκλησιν και

των δακρύων της Ευάς την λύτρωσιν», αυτήν που έκαμε τη γη ουρανό και τον

Υιόν του Θεού άνθρωπον, τους δε ανθρώπους υιούς του Θεού κατά Χάριν.

Εάν ο Υιός του Θεού υπήρξε η «προσδοκία των εθνών» και η προσδοκία

πάσης της κτίσεως, τους αυτούς προσδιορισμούς μπορούμε να αποδώσουμε κατά

παρόμοιο τρόπο και στην Θεοτόκο. Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας προχωρεί

ακόμη περισσότερο και θεωρεί την Παναγία, όχι απλώς την κόρη που περίμενε

όλη η κτίση, αλλά τον «καρπό των κτισμάτων», δηλαδή το σημείο εκείνο στο

οποίο κατατείνει ολόκληρη η κτίση. Όπως το δένδρο υπάρχει για τον καρπό, έτσι

η κτίση υπάρχει για την Παρθένο και η Παρθένος για τον Χριστό. Κατά τους

αγίους Πατέρες, όταν ο Θεός στην αρχή των αιώνων ατενίζοντας προς τα

3

δημιουργήματά του, είπε ότι είναι «καλά λίαν», ουσιαστικά έβλεπε μπροστά του

τον καρπό όλης της δημιουργίας, την υπεραγία Θεοτόκο. Ο άγιος Ιωάννης ο

Δαμασκηνός, το κεφάλαιο της θεολογίας των αγίων Πατέρων, πλημμυρισμένος

από ανέκφραστη χαρά, σκιρτών και αγαλόμενος, «αρπάζει την κιθάρα του

Πνεύματος» καθώς αναφέρει σ’ ένα λόγο του στη γέννηση της Θεοτόκου και

«τραγουδάει την γέννησή της»: «Κοριτσάκι τόσο όμορφο και τόσο γλυκό. Κρίνο

που ξεφύτρωσες ανάμεσα στ’ αγκάθια από την πιο ευγενική και βασιλική ρίζα

του Δαυΐδ…Τριαντάφυλλο που ξεφύτρωσες μέσα από τ’ αγκάθια των Ιουδαίων

και πλημμύρισες με το θεϊκό σου άρωμα τα σύμπαντα. Κόρη του Αδάμ και

μητέρα του Θεού. Ευλογημένη η μέση και τα σπλάγχνα, απ’ όπου ξεφύτρωσες.

Ευλογημένη η αγκαλιά που σε βάσταξε και τα χείλη που απολαύσανε τα αγνά

σου φιλιά, δηλαδή τα χείλη των γονιών σου μονάχα, για να μείνης πάντοτε σ’

όλα παρθένος. Σήμερα αρχίζει η σωτηρία του κόσμου. Δοξολογήστε τον Κύριο

όλη η γη, τραγουδήστε και χορέψτε και παίξτε τα όργανα».

Ήταν επίμονες οι προσευχές του Ιωακείμ και της Άννης, προσευχές θερμές με

πολλά δάκρυα, για να τους χαρίσει ο Θεός την πανάμωμη κόρη. Προσευχές που

συνοδεύονταν με πολλή πίστη, υπομονή και καρτερία, ότι ο Θεός θα εκπληρώσει

τελικά το αίτημά τους. Η παράδοση αναφέρει, ότι μετά από πενήντα χρόνια

στειρότητας απέκτησε η Άννα την Θεοτόκο. Αυτή η στάση των Θεοπατόρων

αποτελεί για όλους μας έξοχο παράδειγμα καρτερίας και υπομονής. Ιδιαίτερα για

τα ανδρόγυνα εκείνα, που θέλουν, αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούν να

αποκτήσουν παιδιά, οι οποίοι αντί να κάνουν υπομονή και θερμή προσευχή και

αντί να αφήσουν το θέμα αυτό στα χέρια του Θεού, απελπίζονται, δυσφορούν και

αγανακτούν. Η σφοδρή επιθυμία να αποκτήσουν παιδί τους οδηγεί συχνά στο να

καταφεύγουν στις δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής τεχνολογίας και σε

διάφορες τεχνικές εξωσωματικής γονιμοποιήσεως. Ωστόσο ειδικοί μελετητές

που ασχολήθηκαν με το θέμα, επισημαίνουν ότι τα προβλήματα που δημιουργούν

οι τεχνικές αυτές, ηθικά, ιατρικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και νομικά, είναι

τεράστια και συνήθως ανυπέρβλητα και σε πολλές περιπτώσεις έρχονται σε

ευθεία αντίθεση με τις αρχές της χριστιανικής ηθικής και το θέλημα του Θεού.

Όπως αναφέρουν: «Άμεση συνέπεια της εξωσωματικής γονιμοποιήσεως είναι η

δημιουργία ‘πλεοναζόντων εμβρύων’. Η Εκκλησία αρνείται τον όρο αυτόν,

γιατί δεν μπορεί να δεχθεί, ότι υπάρχουν περισσευούμενοι άνθρωποι, την τύχη

των οποίων μάλιστα καθορίζουν κάποιοι τρίτοι. Ο κάθε άνθρωπος -και

συνεπώς το κάθε έμβρυο- έχει την μοναδικότητα του προσώπου, την ιερότητα

της ανεπανάληπτης εικόνας του Θεού και την αναγκαιότητα της κοινωνίας των

υπολοίπων μαζί του. Τα ατυχώς αποκαλούμενα ‘πλεονάζοντα έμβρυα’

διατηρούνται εν καταψύξει, είτε προς μελλοντική χρήση από τους φυσικούς

γονείς, είτε προς δανεισμό σε άλλους ‘γονείς’, είτε για επιτέλεση επ’ αυτών

πειραμάτων, είτε για να αποτελέσουν εργαστήρια οργανογένεσης για την

κάλυψη μεταμοσχευτικών αναγκών, είτε τέλος για να καταστραφούν».

Αντί λοιπόν να καταφύγουμε σε τεχνικές εξωσωματικής γονιμοποιήσεως, ας

καταφύγουμε στην προσευχή, ας μάθουμε να κάνουμε υπομονή και να

4

υποτασσόμαστε στο θέλημα του Θεού. Μπορούμε ακόμη να καταφύγουμε σε

προσκυνήματα, σε τάματα και σε θαυματουργές εικόνες, σε άγια λείψανα, όπως

αυτό της αγίας Άννης, που έχει την ειδική Χάρη, να θεραπεύει περιπτώσεις

στειρώσεως και να χαρίζει την ευλογία της τεκνογονίας. Ιδιαίτερη Χάρη να

θεραπεύει περιπτώσεις στειρώσεως έχει επίσης η αγία Ζώνη της Θεοτόκου, η

οποία φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου αγίου Όρους. Και όλα αυτά

βέβαια με την προϋπόθεση της ριζικής αλλαγής της ζωής μας και της τακτικής

συμμετοχής μας στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, διότι η θαυματουργός δύναμις

της Θείας Χάριτος δεν ενεργεί κατά τρόπο μαγικό χωρίς την ενεργό συμμετοχή

του ανθρώπου με διαρκή μετάνοια και αγώνα πνευματικό.

Ευχόμεθα η Κυρία μας Θεοτόκος και η Θεοπρομήτωρ Άννα, να θεραπεύσουν

τις στείρες από πνευματικά έργα καρδιές μας, ώστε ο άγιος Θεός να πέμψει στις

ψυχές μας την θεία Χάρη του και να μας χαρίσει των επουρανίων αγαθών. Αμήν.

Πατηρ Παύλος	7 Σεπ 2020, 3:50 μ.μ. (πριν από 1 ημέρα)
προς george.wiler, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, Ιερεύς, ΣΥΝΑΞΙΣ, Περιοδικό, Efenpress, triklopodia, Andreas, daskalos, MonkSerafim, preot, vtsigkos, konstantinos, author, imk, mhtropolh, Μητρόπολη, π.Νικόδημος, p.Vasilios, info, mixhoul, ΙΕΡΑ, contact, panhou, averoph, Σάλπισμα, info, news, imkythiron, augmyrou, Labros, Nick, thriskeftika, info, PANCYPRIAN, despotatonea, petropoulos, info, imag.gorg, ΑΝΔΡΕΑΣ, ganagno, iakritis, ΤΡΕΛΟ-, contact, Peter, gram.imkaw, Παναγιώτης, akhs1914, gmanolis, Τάσος, εγώ, Καθεδρικός, tseleng, mitropoli, imka, chrisgefsi, I.M.P, ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ, ΕΣΤΙΑ, info, info, info, Επιτροπή, imaa, orthotyp, Leonidas, ΑΚΤΙΝΑ, tasthyras, Amethyst, Lawgap10

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 7η Σεπτεμβρίου 2020

 

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 7 η Σεπτεμβρίου 2020

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ

ΔΡΑΣΕΩΣ ΜΑΣ ΕΠΙ ΤΩ ΝΕΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩ ΕΤΕΙ

Εισήλθαμε με τη Χάρη του αγίου Τριαδικού Θεού μας στον νέο ενιαυτό της

χρηστότητός Του, στο νέο εκκλησιαστικό έτος. Η αγία μας Εκκλησία,

ακολουθώντας την παλαιοδιαθηθική και στη συνέχεια την ρωμαϊκή και

βυζαντινή παράδοση, καθιέρωσε την 1η Σεπτεμβρίου, την αρχή της Ινδίκτου, ως

την πρώτη ημέρα του εκκλησιαστικού έτους. Η καθιέρωση της εορτής αυτής

έχει τις ρίζες της στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, τότε που οι Εβραίοι

εόρταζαν, την λεγόμενη Εορτή των Σαλπίγγων σύμφωνα με την εντολή του

Θεού, (βλ. Λευϊτ.23,23 και Αριθμ.29,1).

Συνηθίζουν οι κρατικοί οργανισμοί και οι εμπορικές επιχειρήσεις με την λήξη

εκάστου έτους να συντάσσουν απολογισμούς και προϋπολογισμούς.

Απολογισμούς του λήξαντος έτους, προκειμένου να ελέγξουν και να

αξιολογήσουν την μέχρι τώρα πορεία τους, εάν δηλαδή και κατά πόσον η

επιχείρηση, ή ο οργανισμός, βαδίζει πάνω στις θεμελιώδεις αρχές και κανόνες,

που προδιαγράφουν τους όρους λειτουργίας του. Συντάσσουν επίσης και

προϋπολογισμούς του νέου έτους, προκειμένου να χαράξουν την μελλοντική

πορεία τους.

Κάτι ανάλογο, σε πνευματικό βέβαια επίπεδο, οφείλει να κάνει και ο κάθε

πιστός. Η έναρξη του νέου έτους πρέπει να γίνεται αφορμή ανασκοπήσεως και

αναθεωρήσεως της μέχρι σήμερα πνευματικής του πορείας. Αφορμή

αυτοελέγχου και αυτοεξετάσεως, εάν και κατά πόσον βαδίζει με συνέπεια και

σταθερότητα πάνω στις εντολές του Ευαγγελίου. Εάν και κατά πόσον έχει

θεμελιώσει την ζωή του πάνω σε ανθρώπινες ιδεολογίες, ή στη διδασκαλία της

Εκκλησίας. Πάνω σε πρόσωπα, ή στον Θεάνθρωπο Κύριό μας, τον Ιησού

Χριστό. Σήμερα παρατηρείται το θλιβερό φαινόμενο σε πολλούς ανθρώπους,

ακόμη και χριστιανούς, να προσπερνούν με αδιαφορία και επιπολαιότητα το

πέρασμα του χρόνου. Να μένουν απροβλημάτιστοι, τρέφοντας στο συγχυσμένο

μυαλό τους την ψευδαίσθηση, ότι είναι άτρωτοι από τη φθορά του χρόνου,

σχεδόν αθάνατοι, πράγμα που αποτελεί μια από τις δολιότερες παγίδες του

διαβόλου, που οδηγεί στον πνευματικό όλεθρο.

Εν όψει της εισόδου μας στην νέα εκκλησιαστική χρονιά, νοιώσαμε την

ανάγκη, εμείς οι ελάχιστοι και άσημοι, που με την Χάρη του Θεού και την

ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Σεραφείμ διακονούμε στο

Αντιαιρετικό Γραφείο της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, να κάνουμε μια μικρή

ανασκόπηση, και τρόπον τινά, έναν απολογισμό της μέχρι σήμερα πορείας και

του έργου του Γραφείου. Θεωρήσαμε χρέος μας να εκφράσουμε δημόσια τους

2

προβληματισμούς μας, να επισημάνουμε τα λάθη μας, να αναλογιστούμε τις

παραλήψεις μας και να κάμουμε έναν μικρό προγραμματισμό της δράσεώς μας

για τη νέα χρονιά, τη νέα ιεραποστολική περίοδο.

Το γεγονός ότι από το 2011 και εντεύθεν το Γραφείο μας διοργάνωσε πάνω

από 13 Συνέδρια, Ημερίδες και αντιαιρετικά Σεμινάρια, όπως επίσης και το

γεγονός ότι στο ίδιο αυτό χρονικό αυτό διάστημα έχει δημοσιεύσει πάνω από

500 ανακοινώσεις, αντιαιρετικά φυλλάδια, άρθρα, μελέτες, μονογραφίες,

επιστολές και υπομνήματα, δημοσιευθέντα σε Εγκυκλίους της Ιεράς

Μητροπόλεως προς τις Ενορίες, στο διαδίκτυο, σε περιοδικά, σε θρησκευτικές

εφημερίδες, αλλά και πολλές άλλες δραστηριότητες, δεν μας δικαιώνει ενώπιον

του Θεού. Θα μπορούσαμε ασφαλώς να επιτύχουμε πολλά περισσότερα. Και αν

ακόμη υποτεθεί ότι εκπληρώναμε στο ακέραιο όλα τα καθήκοντά μας, και τότε

ακόμη θα έπρεπε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως «αχρείους δούλους»,

σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας: «όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα

υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι εσμέν, ότι ό ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν»,

(Λουκ.17,10).

Δεν γνωρίζουμε, αν ευαρεστήσαμε στο Θεό με την μέχρι σήμερα προσφορά

και διακονία μας, διότι όπως λέγει μια σοφή παροιμία: «το καλόν ουκ έστι

καλόν, εάν μη καλώς γένηται». Ούτε μας ενδιαφέρει, πως μας κρίνουν και πως

μας αξιολογούν οι άνθρωποι, οι οποίοι, ως γνωστόν, αξιολογούν με ανθρώπινα

και επομένως, επισφαλή κριτήρια. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι, πως

αξιολογεί το έργο μας ο Θεός, σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο του Παύλου:

«εμοί δε εις ελάχιστόν εστιν ίνα υφ’ υμών ανακριθώ, ή υπό ανθρωπίνης

ημέρας· αλλ’ ουδὲ εμαυτόν ανακρίνω· ουδέν γαρ εμαυτώ σύνοιδα· αλλ’ οὐκ εν

τούτω δεδικαίωμαι· ο δε ανακρίνων με Κύριός εστιν» (Α΄ Κορ.4,3-4). Ο μέγας

απόστολος αισθάνεται υπόλογος ενώπιον του Θεού και πολύ λίγο τον

ενδιαφέρει, πως θα τον κρίνουν, είτε οι Κορίνθιοι, είτε άλλοι άνθρωποι. Ούτε ο

ίδιος θεωρεί, ότι έχει το δικαίωμα να δικαιώσει τον εαυτό του. Και είναι μεν

αληθές, ότι η συνείδησή του δεν τον ελέγχει για καμία ενοχή, αλλά αυτό δεν

είναι αρκετό, για να θεωρεί τον εαυτό του ανεπίληπτο και δίκαιο. Θεωρεί ότι ο

μόνος αρμόδιος δικαστής και κριτής του είναι ο Κύριος.

Πιστεύουμε ότι η προηγούμενη χρονιά που πέρασε, ήταν από τις πιο

δύσκολες για την αγία μας Εκκλησία και το πιστό λαό του Θεού,

αποκαλύπτοντας με αρκετή σαφήνεια τα σημεία των καιρών, σημεία τα οποία

μας παραπέμπουν στους τραγικούς και εσχάτους χρόνους, όπως τους περιγράφει

το θεόπνευστο βιβλίο της Αποκαλύψεως. Τη χρονιά αυτή διαπιστώσαμε, ότι θα

έπρεπε να στρέψουμε την προσοχή μας και να δώσουμε την μαρτυρία μας προς

δύο κυρίως κατευθύνσεις, προς δύο μεγάλους εχθρούς που αντιστρατεύονται και

πολεμούν το έργο της Εκκλησίας.

Α) Ο πρώτος είναι ο σύγχρονος όλεθρος της παναιρέσεως του Οικουμενισμού,

ο οποίος μαστίζει την Εκκλησία μας εδώ και πολλές δεκαετίες και ο οποίος

δυστυχώς βρήκε την πλήρη συνοδική νομιμοποίησή του στη «Σύνοδο» που

διοργανώθηκε πριν από τέσσερα χρόνια, (το 2016), στο Κολυμπάρι της Κρήτης.

3

Το πολυκέφαλο θηρίο του Οικουμενισμού προχωρεί τώρα ακάθεκτο με πολύ

περισσότερη ορμή και αποφασιστικότητα στην πραγματοποίηση των στόχων της

Νέας Τάξεως Πραγμάτων και της Νέας Εποχής, στην πραγματοποίηση δηλαδή

του οράματος της Πανθρησκείας, η οποία θα στρώσει το χαλί για την έλευση

του Αντιχρίστου. Μετά την «Σύνοδο» η οικουμενιστική θύελλα εν είδει τυφώνος

σαρώνει πλέον τα πάντα στο πέρασμα της. Η διάβρωση μέσα στον χώρο της

Ιεραρχίας, στον υπόλοιπο κλήρο, στον Μοναχισμό, στο Άγιον Όρος, στις

Θεολογικές μας Σχολές, (με ελάχιστες εξαιρέσεις), είναι πρωτοφανής και άνευ

προηγουμένου.

Το Γραφείο μας με πλήρη επίγνωση ότι μπήκε σε ένα άνισο αγώνα και ότι

κάθε προσπάθειά της, ανθρωπίνως κρινόμενη, να αντιστρέψει την ροή των

πραγμάτων, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, δεν αποθαρρύνθηκε, δεν

«κατέθεσε τα όπλα». Έχοντας πλήρη την βεβαιότητα και την εσωτερική

πληροφορία ότι έχουμε την αλήθεια με το μέρος μας και χωρίς φυσικά να

τρέφουμε αυταπάτες, ότι θα γίνουμε «σωτήρες» της Εκκλησίας, προσπαθήσαμε

να πράξουμε το αυτονόητο καθήκον μας. Να επισημάνουμε τους κινδύνους και

να δώσουμε την ομολογία μας. Πέρα από τα ενημερωτικά φυλλάδια που

εκδώσαμε, τις πάμπολλες δημοσιεύσεις μας και τις αντιοικουμενιστικού

χαρακτήρος Ημερίδες, που διοργανώσαμε, προχωρήσαμε φέτος και σε μια νέα

έκδοση με τίτλο: «Η ‘Σύνοδος της Κρήτης’. Προπαρασκευή, Συγκρότηση,

Αποφάσεις, Συνέπειες». Πρόκειται για μια εργασία, στην οποία περιγράφουμε

συνοπτικά όλα τα σχετικά με τη «Σύνοδο» αυτή, τον τρόπο της προπαρασκευής

της, τη συγκρότησή της, τις αποφάσεις που έλαβε και τις μετασυνοδικές

εξελίξεις.

Β) Μια δεύτερη μεγάλη απειλή για την Εκκλησία υπήρξε ο πρωτοφανής και

ιδιότυπος διωγμός, τον οποίο εξαπέλυσε η πολιτεία εναντίον της με πρόφαση

την διασφάλιση της δημόσιας υγείας λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού. Τα

γεγονότα που είδαν το φως της δημοσιότητος, ιδίως την Μεγάλη Εβδομάδα, με

συλλήψεις πιστών, στουχτερά πρόστιμα, πράξεις βίας από αστυνομικούς,

ποινικές διώξεις εις βάρος αρχιερέων και ιερέων, σφράγισμα ναών και

προσκυνημάτων από αστυνομικές δυνάμεις, τέλεση Θείων Λειτουργιών και

ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδος, είτε σε σπίτια και αποθήκες «δια τον

φόβον των ιουδαίων», είτε σε ώρες μεταμεσονύκτιες, όπου δεν κυκλοφορεί

κανένας στους δρόμους και πολλά άλλα, δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα, που

θύμιζε την εποχή των κατακομβών, ή την εποχή του αμείλικτου διωγμού

εναντίον της Εκκλησίας από το αντίχριστο Σοβιετικό καθεστώς της πάλαι ποτέ

κομμουνιστικής Ρωσίας. Αλλά και μετά το άνοιγμα των ναών, τα υγειονομικά

μέτρα της πολιτείας ήταν τόσο ασφυκτικά, ώστε να περιορίζουν σημαντικά τις

ελευθερίες των πιστών, να ασκούν ελεύθερα και αβίαστα το λατρευτικά τους

καθήκοντα. Το Γραφείο μας, με αίσθημα θεολογικής, εκκλησιολογικής, αλλά

και κοινωνικής ευθύνης, άσκησε την δέουσα κριτική της με ανακοινώσεις,

επισημαίνοντας τις υπερβολές των κυβερνητικών απαγορεύσεων και τις άδικες

διώξεις εναντίον εκκλησιαστικών προσώπων και απλών πιστών. Παράλληλα

4

άσκησε δυναμική κριτική, σε όσους θεωρούσαν τη Θεία Κοινωνία ως αιτία

μετάδοσης της νόσου.

Στις δύο παρά πάνω μεγάλες απειλές ας προσθέσουμε επίσης το χρόνιο

πρόβλημα της αλλοτριώσεως του μαθήματος των θρησκευτικών και της

μετατροπής του σε θρησκειολογικό, το οποίο μέχρι σήμερα παραμένει άλυτο,

παρά τις επανειλημμένες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας. Επίσης

την εισαγωγή της σεξουαλικής διαπαιδαγωγήσεως των μαθητών, ήδη από τη

νηπιακή ηλικία, την αθρόα και ανεξέλεγκτη εισβολή λαθρομεταναστών στη

χώρα μας, την αποποινικοποίηση της βλασφημίας των θείων και πολλές άλλες

αντίχριστες αποφάσεις της πολιτείας. Για όλα τα παρά πάνω σοβαρότατα

προβλήματα, που ταλανίζουν την πατρίδα μας έδωσε το Γραφείο μας την ιδική

του μαρτυρία με κατάλληλες δημοσιεύσεις.

Εν όψει της εισόδου μας στο νέο εκκλησιαστικό έτος καλούμαστε να

συνεχίσουμε τη μικρή μας προσπάθεια, επικαλούμενοι την δύναμη της Θείας

Χάριτος και να επιστρατεύσουμε και πάλι τις πτωχές μας δυνάμεις, προκειμένου

να φέρουμε εις πέρας την αποστολή, στην οποία μας κάλεσε ο Θεός. Και στη

νέα αυτή χρονιά καλούμαστε να αγωνιστούμε απέναντι στις δύο μεγάλες

απειλές, για τις οποίες έγινε λόγος παρά πάνω. Παράλληλα δεν θα

παραλείψουμε να ενημερώνουμε υπεύθυνα τον πιστό λαό της τοπικής μας

Εκκλησίας γύρω από τα εκκλησιαστικά δρώμενα, να ασκούμε κριτική σε

δημοσιευμένα κείμενα αθέων και χριστιανομάχων συγγραφέων και να

ανατρέπουμε πλάνες, κακοδοξίες και αιρέσεις, που δραστηριοποιούνται στη

χώρα μας. Αιρέσεις που προσβάλλουν και εμποδίζουν την πνευματική προκοπή

των πιστών μας, απειλώντας την σωτηρία τους.

Ξεκαθαρίζουμε επίσης, ότι δεν θα παρεκκλίνουμε από τη γραμμή που

ακολουθούμε εδώ και πολλά χρόνια στη διακονία που μας έθεσε η τοπική μας

Εκκλησία. Θα προσπαθούμε πάντοτε να παραμερίζουμε τις οποιεσδήποτε

υποκειμενικές μας παρορμήσεις, τις προσωπικές μας αντιλήψεις και γνώμες,

ώστε να εκφράζουμε, όσο μπορούμε συνεπέστερα, την εκκλησιαστική

συνείδηση, καταφεύγοντας στην Αποστολική και Πατερική μας Παράδοση. Οι

άγιοι Πατέρες ήταν και θα είναι οι διδάσκαλοι και εκφραστές μας. Και τούτο

διότι αυτοί με την προσωπική τους κάθαρση και θέωση, κατόρθωσαν να γίνουν

τα στόματα του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο, δι’ αυτών, οδηγεί την Εκκλησία

«εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13).

Επίσης αισθανόμαστε την ανάγκη να δηλώσουμε, με τον πλέον

κατηγορηματικό τρόπο, ότι οι δημοσιεύσεις και κριτικές μας δεν στοχεύουν στο

να κατασπιλώσουν, ή να «ισοπεδώσουν», την προσωπική ζωή και αξιοπρέπεια

προσώπων, όποια και αν είναι αυτά. Ουδέποτε μέχρι σήμερα, με τη Χάρη του

Θεού, θίξαμε πρόσωπα για τα ατομικά τους πιστεύω, πάνω σε θέματα άσχετα

και ξένα προς την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, ή την Συνοδική και

την Πατερική μας Παράδοση. Αυτό θα πράξουμε και στο μέλλον. Η κριτική

μας, είτε επώνυμη, είτε ανώνυμη, θα στοχεύει πάντοτε στην ανατροπή

κακοδόξων απόψεων και διδασκαλιών, δημοσίως εκπεφρασμένων, που απειλούν

5

να αλλοιώσουν τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, να φθείρουν το

εκκλησιαστικό φρόνημα και να ακυρώνουν τη σωτηρία των πιστών.

Κλείνοντας, ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας τον άγιο Τριαδικό

Θεό ο Οποίος μας αξιώνει για μια ακόμα φορά να εισέλθουμε στο κατώφλι ενός

καινούργιου χρόνου και να διακονούμε την αγία Του Εκκλησία στο νευραλγικό

τομέα της αντιαιρετικής δράσεως της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, συμβάλλοντας

στο όλο ποιμαντικό έργο της. Ευχαριστούμε επίσης τον Σεβασμιώτατο

Ποιμενάρχη μας, τους πολυπληθείς αποδέκτες των ανακοινώσεών μας και τους

διαχειριστές των ιστοτόπων, που δημοσιεύουν τις ανακοινώσεις μας και τους

ευχόμαστε το νέο εκκλησιαστικό έτος να είναι για όλους καρποφόρο, άγιο και

ειρηνικό.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ιερά Πανήγυρις !

Η Ιερά πανήγυρις του ναού μας στις 13 κ 14 Σεπτεμβριου θα πραγματοποιηθεί ,σύμφωνα με το πρόγραμμα που αναγράφεται στη συνημμένη αφίσσα. 

Σας περιμένουμε!

Εσπερινός για τη γιορτή του Αγίου Φανουρίου στο ναό μας!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣΑρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς. Εν Πειραιεί τη 5η Αυγούστου 2020. ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

Πτυχές του θαύματος της Μεταμορφώσεως.

Εν Πειραιεί τη 5 η Αυγούστου 2020.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου.

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

Για μια ακόμη φορά, αγαπητοί μου αδελφοί, η αγία μας Εκκλησία εορτάζει

και πανηγυρίζει την μεγάλη Δεσποτική Εορτή της θείας του Κυρίου μας

Μεταμορφώσεως και καλεί όλους εμάς, τα πιστά τέκνα της, σε μέθεξη και

βίωση του μυστηρίου του υπερφυούς αυτού θαύματος. Με τα εμπνευσμένα

και θεοφώτιστα τροπάρια, τους ύμνους και τα αναγνώσματα, με την

συμμετοχή μας στην ευχαριστιακή σύναξη και με την όλη εορταστική

ατμόσφαιρα των ημερών αυτών, επιθυμεί να μας χειραγωγήσει και να μας

καταστήσει κοινωνούς της θείας δόξης του μεταμορφωθέντος Κυρίου.

Μέσα στο θαυμαστό αυτό γεγονός βλέπουμε και πάλι την αμαυρωθείσα,

λόγω της πτώσεως των πρωτοπλάστων, φύσιν του Αδάμ να λάμπει στο

«αρχέτυπον κάλλος» της και στη θεία δόξα της στο πρόσωπο του

μεταμορφωθέντος Χριστού. Μέσα στη Μεταμόρφωση του Χριστού βλέπει ο

κάθε πιστός, όχι μόνον την θέωση της ανθρωπίνης φύσεως, αλλά και την

δυνατότητα της ιδικής του προσωπικής θεώσεως.

Τα βιβλικά κείμενα που αναφέρονται στο γεγονός και στην υπόθεση της

εορτής, αποτελούν την ιστορική αφετηρία, από την οποία ξεκινώντας οι

θεοφόροι Πατέρες, προχωρούν στην θεολογική-αγιοπνευματική θεώρηση και

ερμηνεία του. Επεκτείνονται εις βάθος και αποκαλύπτουν το βαθύτερο νόημα

του θαύματος της Μεταμορφώσεως και τις σωτηριολογικές προεκτάσεις του.

Έχοντας οι ίδιοι την εμπειρία της θεώσεως, την εμπειρία της θεοπτίας, όπως

την έζησαν οι μαθητές πάνω στο όρος Θαβώρ, δεν θεολογούν στοχαστικά-

αριστοτελικά, αλλά αυθεντικά αγιοπνευματικά. Και όπως οι μαθητές όταν

βγήκαν στο κήρυγμα, κατέθεσαν την μαρτυρία τους γι’ αυτά που είδαν και

ψηλάφισαν, έτσι και οι άγιοι Πατέρες μέσα στους λόγους τους, καταθέτουν

την ιδική τους εμπειρία της θεώσεως και θεοπτίας, τις μυστικές πνευματικές

αναβάσεις τους.

Στη συνέχεια όλος αυτός ο πλούτος της πατερικής θεολογίας διοχετεύεται

αναλλοίωτος μέσα στην Ορθόδοξη λατρεία και ειδικότερα στην υμνογραφία

της εορτής και μετασχηματίζεται σε ποίημα, σε βυζαντινό μέλος. Γίνεται

τραγούδι καθημερινό του εκκλησιαστικού πληρώματος, που μας μυσταγωγεί

και μας χειραγωγεί προς τα άνω. Μας βοηθάει να προσεγγίσουμε την

πεμπτουσία του μυστηρίου, όχι ως απλοί θεατές, αλλ’ ως συγκοινωνοί και

συμμέτοχοί του. Οι δύο θεοφόροι υμνογράφοι της εορτής, άγιος Ιωάννης ο

Δαμασκηνός και άγιος Κοσμάς, που έγραψαν την ασματική ακολουθία της

εορτής, μ’ ένα σύνολο λέξεων αντί για χρώματα, κατορθώνουν να μας

παρουσιάσουν την εικόνα του γεγονότος μ’ ένα μοναδικό ρεαλισμό και

2

παραστατικότητα. Συνδυάζουν αρμονικά την ιστορία με την θεολογία, το

δόγμα και την πίστη της Εκκλησίας με τις πρακτικές της συνέπειες στο

επίπεδο της καθημερινής ζωής. Το κάθε τροπάριο μας αποκαλύπτει και μια

πτυχή του μυστηρίου, ο κάθε ύμνος ερμηνεύει και μια πλευρά του θαύματος.

Το κεντρικό πρόσωπο που κυριαρχεί στο όλο θαύμα είναι ασφαλώς το

πρόσωπο του Χριστού και το κεντρικό γεγονός, αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός

της Μεταμορφώσεως.. Τόσο το απολυτίκιο και το κοντάκιο, όσον επίσης και

μια πλειάδα τροπαρίων του κανόνος αναφέρονται πάνω σ’ αυτό, αφού αυτό

αποτελεί την καρδιά του μυστηρίου, το κέντρο γύρω από το οποίο

περιστρέφονται τα πάντα.

Πως όμως ερμηνεύουν οι θεοφόροι υμνογράφοι και οι άγιοι Πατέρες το

γεγονός; Τι συνέβη στο Χριστό κατά την ώρα της Μεταμορφώσεως; Ο

Χριστός, λέγουν, αποκάλυψε το «αρχέτυπο κάλλος» του, την «πατρώα

δόξα». Αποκάλυψε μ’ άλλα λόγια την δόξα της Θεότητός του. Έδωσε «σήμα

θεοπρεπές», δηλαδή θεϊκό σημάδι της Θεότητός του. Άφησε να φανεί η

«δυναστεία» του, η θεϊκή του δύναμη, καταυγάζοντας τους μαθητές με το

άκτιστο φως, το οποίο έλαμψε «υπέρ τον ήλιον», όχι μόνον από το πρόσωπό

του, αλλά και από όλο το σώμα Του. Η αποκάλυψη αυτή δεν ήταν ολόκληρη,

όπως υπογραμμίζει ένα τροπάριο, (το τρίτο τροπάριο της Λιτής), αλλά έγινε

με μέτρο και σε πολύ περιορισμένο βαθμό, ανάλογα με την δεκτικότητα και

χωρητικότητα των μαθητών. Οι μαθητές είδαν την δόξα της Θεότητος «ως

ηδύναντο», σύμφωνα με το απολυτίκιο και «ως εχώρουν» σύμφωνα με το

κοντάκιο. Και τούτο διότι αποκάλυψις μεγαλύτερης δόξας θα εσήμαινε

απώλεια της ζωής των μαθητών, σύμφωνα με άλλο τροπάριο της λιτής.

Εκείνος ο οποίος μετά την ανάστασή του «διήνοιξεν αυτών τον νούν του

συνιέναι τα γραφάς», διανοίγει και τώρα τους ψυχικούς και σωματικούς των

οφθαλμούς και τους καθιστά ικανούς να βλέπουν. Ενώ δε κατά την ώρα αυτή

φανερώνεται ένα μικρό μέρος από τη δόξα της Θεότητος του Χριστού, την

ίδια ώρα το ανθρώπινο σώμα του, αν και ακτινοβολεί ολόκληρο οπό το άϋλο

Θείο Φως, παραμένει γνήσια ανθρώπινο. Η σάρκα του μεταμορφώνεται,

εκλαμπρύνεται, αλλά δεν αναιρείται, δεν χάνεται μέσα στο πυρ της Θεότητος.

Μεταμορφωμένος στο Θαβώρ ο Χριστός παραμένει τόσο τέλεια άνθρωπος,

όσο ήταν στην κάθε άλλη στιγμή της ζωής του. Μόνο για λίγο παραμερίζεται

«της σαρκός το πρόσλημμα», η ανθρώπινη φύση, για να φανεί η δόξα της

Θεότητος, που ήταν κεκρυμμένη κάτω από αυτήν, χωρίς πάντως να

εξαλείφεται, ή να χάνεται μέσα στο Θείο Φως. Επομένως η δόξα του Θείου

Φωτός δεν ήταν κάτι επίκτητο, κάτι που δόθηκε στην ανθρώπινη φύση

έξωθεν, αλλά υπήρχε πάντοτε μέσα σ’ αυτήν από την πρώτη στιγμή της

συλλήψεως. Αυτή την αλήθεια ομολογούν όλοι οι άγιοι Πατέρες και μάλιστα

ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο οποίος σε λόγο του στη Μεταμόρφωση

σημειώνει: «Μεταμορφούται τοίνυν ουχ ό ουκ ήν προσλαβόμενος, αλλ’ όπερ

ήν τοις οικείοις μαθηταίς εκφαινόμενος, διανοίγων τούτων τα όμματα».

3

Αποκαλύπτουν ακόμη οι παρά πάνω μνημονευθέντες υμνογράφοι, (αλλά

και γενικότερα οι Πατέρες), σε μιά σειρά τροπαρίων, την στενή συνάφεια και

σχέση μεταξύ της σταυρικής θυσίας και της Μεταμορφώσεως, που

προηγήθηκε ολίγον προ του πάθους. Ήδη το κοντάκιο της εορτής συνδέει απ’

ευθείας την Μεταμόρφωση με τον Σταυρό, το Θαβώρ με τον Γολγοθά: «ίνα

όταν σε ίδωσι σταυρούμενον το μεν πάθος νοήσωσιν εκούσιον…». Κατά τον

ιερό υμνογράφο ένας από τους σκοπούς της Μεταμορφώσεως είναι να

προετοιμάσει τους μαθητάς εν όψει του σταυρικού πάθους, έτσι ώστε όταν

αργότερα θα δουν τον Χριστό καρφωμένο πάνω στο σταυρό σε κατάσταση

εσχάτης αδυναμίας και εγκαταλείψεως, να εννοήσουν ότι το πάθος είναι

εκούσιο και έτσι να μην κλονιστεί η πίστη τους ανεπανόρθωτα. Να θυμηθούν

ότι ο επί του σταυρού αποθνήσκων Κύριος είναι ο «αγαπητός Υιός» του

Πατρός, που τον είδαν να δοξάζεται στο Θαβώρ.

Στο δεύτερο στιχηρό του εσπερινού ο ιερός υμνογράφος αναφέρει ότι ο

Ιησούς παραλαμβάνει τους μαθητάς στο Όρος Θαβώρ και μεταμορφώθηκε

μπροστά τους «δείξαι βουλόμενος της αναστάσεως την λαμπρότητα»,

θέλοντας να τους δείξει την λαμπρότητα της αναστάσεως. Μ’ άλλα λόγια το

άκτιστο Φως της Μεταμορφώσεως είναι ένα και το αυτό με το Φως της

Αναστάσεως. Οι μαθητές κατά την Μεταμόρφωση έχουν μια πρόγευση του

Φωτός και της χαράς της αναστάσεως. Το αναστάσιμο τροπάριο: «νυν πάντα

πεπλήρωται φωτός…», ισχύει και για τη Μεταμόρφωση, μόνο που εδώ το

Φως αυτό δεν είχε ακόμη καταυγάσει τα καταχθόνια, αφού ο Χριστός δεν είχε

ακόμη κατέβει στον άδη.

Σύμφωνα με τη διήγηση του Λουκά, κατά την ώρα της μεταμορφώσεως

εμφανίστηκαν οι δύο μεγάλοι άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης, Μωϋσής και

Ηλίας: «οί οφθέντες εν δόξῃ έλεγον τὴν έξοδον αυτού ήν έμελλε πληρούν εν

Ιερουσαλήμ», (9,31). Δηλαδή το αντικείμενο της συζητήσεως μεταξύ των δύο

προφητών και του Κυρίου ήταν ακριβώς το πάθος και ο επικείμενος

σταυρικός του θάνατος, που θα λάβει χώρα στην Ιερουσαλήμ. Πάθος και

δόξα, Θαβώρ και Γολγοθάς συμπλέκονται και συνυφαίνονται μεταξύ τους,

έτσι ώστε να αποτελούν δύο πλευρές ενός και του αυτού αδιαιρέτου

μυστηρίου. Το πάθος κατανοείται μέσα στη δόξα της Μεταμορφώσεως και η

δόξα της Μεταμορφώσεως μέσα στο πάθος. Μάλιστα ο ίδιος ο Κύριος βλέπει

την κατ’ εξοχήν δόξα του όχι τόσο μέσα στην Μεταμόρφωση, όσο μέσα στο

πάθος. Όπως διηγείται ο Ιωάννης, όταν κάποιοι έλληνες ζήτησαν να δουν τον

Ιησούν, εκείνος αναφερόμενος στο πάθος είπε: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα

δοξασθεί ο Υιός του ανθρώπου», (12,23). Όταν αργότερα ο Ιούδας θέτει σε

εφαρμογή το σχέδιο της προδοσίας, ο Κύριος θα επαναλάβει το ίδιο νόημα:

«νυν εδοξάσθη ο υιὸς του ανθρώπου», (13,31). Πράγματι το πάθος αποτελεί

την κατ’ εξοχήν δόξα του Κυρίου, μεγαλύτερη και από αυτήν της

Μεταμορφώσεως, διότι πάνω στο σταυρό συνετρίβη η δύναμη του διαβόλου,

τότε νικήθηκε ο θάνατος και καταργήθηκε η φθορά. Τότε σχίσθηκε το

4

χειρόγραφο των αμαρτιών μας. Τότε ενώθηκαν τα επουράνια με τα επίγεια, ο

ιουδαϊκός και ο εθνικός κόσμος σε ένα σώμα, την Εκκλησία.

Βέβαια ο σαρκικός άνθρωπος, που βλέπει και κρίνει με κοσμικά κριτήρια,

είναι αδύνατο να εννοήσει ότι το μυστήριο του πάθους είναι ένα με το

μυστήριο της δόξης της Μεταμορφώσεως. Ότι αυτά τα δύο αποτελούν δύο

όψεις μιάς και μόνης πραγματικότητος. Και τούτο διότι η ανθρώπινη λογική

δεν μπορεί να δεχθεί ότι η ατιμία, ο εξευτελισμός και η εσχάτη εξουθένωση

που συνεπάγεται η θανατική καταδίκη ενός ανθρώπου, κρεμασμένου πάνω

στο σταυρό, είναι αιτία δόξης και νίκης και θριάμβου. Ο σταυρός είναι, όπως

τονίζει ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους, για μεν τους ιουδαίους

«σκάνδαλο», για δε τους εθνικούς «μωρία», (Α΄ Κορ.1,18). Γενικότερα είναι

αδύνατο να προσεγγίσει ο κοσμικός άνθρωπος το μυστήριο της

Μεταμορφώσεως και να έχει κάποια μέθεξη του Θείου Φωτός της χωρίς την

κάθαρση της ψυχής από τα πάθη, αφού όπως τονίζει ο Κύριος: «μακάριοι οι

καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται», (Ματθ.5,8). Μόνον «οι τω

ύψει των αρετών διαπρέψαντες και της ενθέου δόξης αξιωθήσονται». Εν

όσω δηλαδή ο άνθρωπος φέρει επάνω του τον ρύπον της αμαρτίας λόγω της

παρουσίας των παθών, δεν μπορεί να γίνει συμμέτοχος του Φωτός της

Μεταμορφώσεως.

Την μεγάλη αυτή αλήθεια διατυπώνει και ο προφητάναξ Δαβίδ στον 23ο

Ψαλμό του, θέτοντας το ερώτημα: «Τις αναβήσεται εις το όρος του Κυρίου

και τις στήσεται εν τόπω αγίω αυτού;» (στιχ. 3). Ποιός είναι ικανός να

ανεβεί στο όρος του Κυρίου και να σταθεί στον άγιο τόπο του; Οι τρεις

μαθητές επάνω στο όρος της Μεταμορφώσεως έπεσαν κάτω από τον φόβο

τους, μη δυνάμενοι να ατενίσουν κατά πρόσωπον τον μεταμορφωθέντα

Κύριον και έμειναν αναίσθητοι, σαν νεκροί. Ποιός λοιπόν θα τολμήσει κάτι

τέτοιο; Ο ίδιος ο Ψαλμωδός δίνει και την απάντηση: «Αθώος χερσί και

καθαρός τη καρδία, ος ουκ έλαβεν επί ματαίω την ψυχήν αυτού και ουκ

ώμοσεν επί δόλω τω πλησίον αυτού» (στιχ. 4). Αυτός του οποίου τα χέρια

και η καρδιά, δηλαδή οι πράξεις και οι λόγοι και οι σκέψεις και οι διαθέσεις

του είναι καθαρές και αμόλυντες από κάθε είδους αμαρτία. Αυτός που την

ψυχή του δεν την έστρεψε σε γήινες ματαιότητες, ενώ στις σχέσεις του με τον

πλησίον υπήρξε πάντοτε ευθύς και ειλικρινής, χωρίς δόλο και πονηρία μέσα

του. Αυτός μόνο θα λάβει την ευλογία από τον Κύριο να ανέλθει μαζί Του

στο όρος το υψηλό, της Μεταμορφώσεως, και να απολαύσει τη θεϊκή Του

δόξα.

Της μεθέξεως αυτού του φωτός, μακάρι να αξιωθούμε, αγαπητέ φίλε

αναγνώστα ήδη από τη παρούσα ζωή, αμήν.