Παναγία " Άξιον Εστιν"

Την 11η Ιουνίου η Σύναξη της Παναγίας «Ἄξιον Ἐστί» Αγίου Όρους.

Βιογραφία

Η εικόνα της Παναγίας, το «Ἄξιον ἐστι», είναι μια από τις περίφημες εικόνες του Αγίου Όρους. Βρίσκεται στο ναό του Πρωτάτου στις Καρυές του Αγίου Όρους, θεωρούμενη ως «κοινή εφέστιος προστάτις» εικόνα όλων των Αγιορείτικων Μονών, φέρουσα στο πλαίσιό της τις σφραγίδες και των 20 Μονών. Αρχικά η εικόνα αυτή βρισκόταν σε ένα παντοκρατορινό κελί στην τοποθεσία τη λεγόμενη κοιλάδα του «Ἄδειν» κοντά και κάτω από τη σκήτη του Αγίου Ανδρέα.

Την 11 Ιουνίου 980 μ.Χ. (κατά άλλους το 982 μ.Χ.) ο γέροντας έλειπε από το κελί, καθώς είχε πάει σε μια αγρυπνία στις Καρυές, αφήνοντας μόνο τον υποτακτικό του. Ο υποτακτικός τη νύχτα έκανε κανονικά τον κανόνα του. Ακούει σε μια στιγμή να του χτυπάνε την πόρτα, ανοίγει και βλέπει έναν περαστικό να του ζητάει να τον φιλοξενήσει, πράγμα που γίνεται. Συνεχίζει ο μοναχός τον κανόνα του μέχρι που φτάνει στην θ' ωδή «Τὴν Τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ...». Τότε τον διακόπτει ο φιλοξενούμενος και του λέει: «Όχι, πρώτα θα πεις: Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς...» ως συμπλήρωμα του Μεγαλυνάριου της Θεοτόκου. Ο μοναχός ενθουσιασμένος ζητάει να του γράψει ο νέος τον ύμνο για να μπορεί να το ψάλλει και αυτός. Επειδή όμως δε βρέθηκε μελάνι και χαρτί μέσα στο κελλί, ο μυστηριώδης ξένος μοναχός χάραξε τον ύμνο με το δάκτυλό του σε μια πέτρινη πλάκα και προσθέτοντας ότι έτσι πρέπει να ψάλλεται στο εξής ο ύμνος αυτός από όλους τους Ορθοδοξούς, έγινε άφαντος.

Οι Αγιορείτες έστειλαν την πλάκα στον βασιλιά και στον Πατριάρχη Νικόλαο Χρυσοβέργη, ο οποίος ενέκρινε την εισαγωγή του αγγελικού αυτού ύμνου στο λειτουργικό βίο της Εκκλησίας. Την δε εικόνα, μπροστά στην οποία ψάλθηκε για πρώτη φορά ο αγγελικός ύμνος, τη μετέφεραν στο Πρωτάτο, στο οποίο καθιερώθηκε να γίνεται και η ετήσια πανήγυρη σε ανάμνηση του θαύματος και προς τιμή της Θεοτόκου. 

Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς,μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον,τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον, καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν.

Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν,τὴν ὄντως Θεοτόκον,σὲ μεγαλύνομεν.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Πατέρων ἀθροίσθητε, πασὰ τοῦ Ἄθω πληθύς, πιστῶς ἑορτάζοντες, σήμερον χαίροντες, καὶ φαιδρῶς ἀλαλάζοντες, πάντες ἐν εὐφροσύνῃ, τοῦ Θεοῦ γὰρ ἡ Μήτηρ, νῦν παρὰ τοῦ Ἀγγέλου, παραδόξως ὑμνεῖται διὸ ὡς Θεοτόκον ἀεὶ ταύτην δοξάζομεν.

Άγιον Πνεύμα!

Άγιον Πνεύμα

«....Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν....»

Την Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία μας εορτάζει το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή.

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος

Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μια πηγαίνουμε στην άλλη. Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς. Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πια στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. «Γιατί αν φύγω –λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον; Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά. Γιατί, πες μου, ποιο από τα αγαθά που συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα;

Με τη χάρη Του απαλλασσόμαστε απ’ τη δουλεία του διαβόλου, καλούμαστε στην ελευθερία του Χριστού, οδηγούμαστε στην ουράνια υιοθεσία, αναγεννιόμαστε απ’ την αρχή και ξεφορτωνόμαστε το βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο των αμαρτιών μας. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος βλέπουμε να υπάρχουν τόσοι ιερείς κι έχουμε τάγματα διδασκάλων της Εκκλησίας. Απ’ την πηγή αυτή πήγασαν πλούτη προφητειών και χαρίσματα ιάσεων και όλα τα άλλα που συνήθως στολίζουν την Εκκλησία του Θεού από το Άγιο Πνεύμα προέρχονται. Και φωνάζει ο Παύλος και λέει: «Για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά» (Α’ Κορ. 12,11).

«Όπως θέλει», λέει, όχι όπως έχει διαταχθεί. «Μοιράζει», και δεν μοιράζεται. Έχει εξουσία, και δεν εξουσιάζεται. Γιατί ο Παύλος λέει πως έχει και το Άγιο Πνεύμα την ίδια εξουσία, που έχει και ο Πατήρ. Κι όπως είπε για τον Πατέρα «ο Θεός είναι εκείνος που ενεργεί παντού και πάντα» (Α’ Κορ. 12,6), έτσι λέει και για το Άγιο Πνεύμα «για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά». Είδες τέλεια εξουσία που έχει; Γιατί όσα πρόσωπα έχουν την ίδια φύση και ουσία είναι φανερό ότι έχουν και την ίδια εξουσία, και όσα έχουν την ίδια αξία, σ’ αυτά μία είναι η δύναμη και η εξουσία.

Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ’ αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ’ αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά. Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος! Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μια ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρει πιο μαλακή κι απ’ τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ’ το σίδερο. Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ’ τον ήλιο εκείνον που έως τώρα ήταν μολυσμένος απ’ την ακαθαρσία των αμαρτιών.[...]

«Με τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού», λέει, «και με τη χάρη του Πνεύματος του Θεού μας». Είδες, αγαπητέ, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος; Είδες ότι το Άγιο Πνεύμα, εξαφάνισε όλες αυτές τις κακίες, και ότι εκείνους που ήταν προηγουμένως υποδουλωμένοι στις αμαρτίες τους, τους ανέβασε ξαφνικά σε τόσο υψηλές τιμές;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Κοντάκιον

Ήχος πλ. δ'.

Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος· ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμε, εις ενότητα πάντας εκάλεσε· και συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Εισερχόμενα

x

Πατηρ Παύλος	Σάβ, 6 Ιουν, 4:14 μ.μ. (πριν από 21 ώρες)
προς george.wiler, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, Ιερεύς, ΣΥΝΑΞΙΣ, Περιοδικό, Efenpress, triklopodia, Andreas, daskalos, MonkSerafim, preot, vtsigkos, konstantinos, author, imk, mhtropolh, Μητρόπολη, π.Νικόδημος, p.Vasilios, info, mixhoul, ΙΕΡΑ, contact, panhou, averoph, Σάλπισμα, info, news, imkythiron, augmyrou, Labros, Nick, thriskeftika, info, PANCYPRIAN, despotatonea, petropoulos, info, imag.gorg, ΑΝΔΡΕΑΣ, ganagno, iakritis, ΤΡΕΛΟ-, contact, Peter, gram.imkaw, Παναγιώτης, akhs1914, gmanolis, Τάσος, εγώ, Καθεδρικός, tseleng, mitropoli, imka, chrisgefsi, I.M.P, ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ, ΕΣΤΙΑ, info, info, info, Επιτροπή, imaa, orthotyp, Leonidas, ΑΚΤΙΝΑ, tasthyras, Amethyst, panagiotis_karanikas

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

Εν Πειραιεί τη 6.6.2020

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ 

ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ 

Ο «άλλος Παράκλητος».

Εν Πειραιεί τη 6 η Ιουνίου 2020
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου.
Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.
Ολίγον πρό του Πάθους, κατά την διάρκεια του τελευταίου πασχαλίου δείπνου
παρέδωσε ως γνωστόν ο Κύριος προς τους μαθητάς του το μέγα μυστήριο, την
Θεία Ευχαριστία. Στη συνέχεια δε απηύθυνε προς αυτούς μακρά
αποχαιρετιστήρια ομιλία, λόγους πλήρεις Χάριτος, στοργής και αγάπης, με
νουθεσίες, προτροπές και υποσχέσεις, τους οποίους διασώζει ο ευαγγελιστής
Ιωάννης στα κεφάλαια 13-17. Η ομιλία αυτή στο σύνολό της μαζί με την
παράδοση των αχράντων μυστηρίων αποτελούν την Καινή Διαθήκη, την οποίαν
συνάπτει ο Κύριος με τους μαθητές και δι’ αυτών με όλη την Εκκλησία.
Αναπόσπαστο δε μέρος αυτής της Διαθήκης αποτελούν όσα ο Κύριος απεκάλυψε
προς αυτούς περί του Παρακλήτου. Σε πολλά σημεία αυτής της υπέροχης ομιλίας
(14,16-17.14,25-26. 15,26. 16,8-15) αναφέρεται ο Κύριος στο Άγιο Πνεύμα, όπου
αποκαλύπτει σ’ αυτούς, την αναγκαιότητα της ελεύσεώς του, προκειμένου να
καταστούν ικανοί, να φέρουν εις πέρας την αποστολή, στην οποία τους έχει
προορίσει. Τους αποκαλύπτει επίσης το έργο, το οποίο θα επιτελέσει δια μέσου
αυτών στις ψυχές των ανθρώπων και τέλος την σχέση Του με τά άλλα δύο
πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Οι γραμμές που ακολουθούν αποτελούν ένα
σύντομο ερμηνευτικό σχολιασμό των λόγων αυτών του Κυρίου περί του
Παρακλήτου λόγω της μεγίστης σπουδαιότητός των.
Για πρώτη φορά τους ομιλεί περί του Παρακλήτου στο στίχο 14,16: «και εγώ
ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών
εις τον αιώνα». Με την παρά πάνω φράση υπόσχεται ο Κύριος, ότι θα
παρακαλέσει τον Πατέρα, δηλαδή θα μεσιτεύσει προς Αυτόν ως άνθρωπος, αφού
θα έχει πλέον πραγματοποιήσει την απολυτρωτική του θυσία, να αποστείλει σ’
αυτούς το Άγιον Πνεύμα, το οποίον εδώ ονομάζει «άλλον Παράκλητον». Ο ένας
Παράκλητος, ο οποίος διακρίνεται από τον «άλλον», είναι αυτός ο ίδιος ο Κύριος,
ο οποίος καθ’ όλη την διάρκεια της επί γης παρουσίας του, εστήριζε,
παρηγορούσε και ενίσχυε τους μαθητές του. Τώρα λοιπόν που αυτός θα
αποχωριστή από αυτούς και δεν θα τον έχουν σωματικώς παρόντα, θα τους
στείλει τον «άλλον Παράκλητο», το Άγιο Πνεύμα. Το έργο του Παρακλήτου θα
είναι συνέχεια του έργου του Υιού. Θα είναι έργο παρακλήσεως, δηλαδή έργο
παρηγοριάς και ενισχύσεως και θάρρους και ανδρείας στις θλίψεις και
δοκιμασίες των μαθητών, που θα συναντήσουν κατά την διάρκεια της αποστολής
των. Στη φράση αυτή σαφώς ο Κύριος διακρίνει την ετερότητα των τριών
προσώπων της αγίας Τριάδος: Ο Υιός είναι ο παρακαλών, ο Πατήρ ο
παρακαλούμενος, ο δέ Παράκλητος το Άγιον Πνεύμα.
Στη συνέχεια στον επόμενο στίχο (14,17) αποδίδει σ’ Αυτό άλλο χαρακτηρισμό
και επί πλέον προσδιορίζει την σχέση του με τον κόσμο: «το Πνεύμα της

2
αληθείας, ό ο κόσμος ου δύναται λαβείν, ότι ου θεωρεί αυτό ουδέ γινώσκει
αυτό, υμείς δε γινώσκετε αυτό, ότι παρ’ υμίν μένει και εν υμίν έσται». Ο
Παράκλητος χαρακτηρίζεται ως «Πνεύμα της αληθείας», διότι Αυτό οδηγεί τον
κάθε πιστό εις πάσαν την αλήθειαν. Αποκαλύπτει την αλήθεια περί του αληθινού
Θεού, περί του κόσμου και περί του ανθρώπου. Περί των παρόντων, των εσχάτων
και του αιωνίου προορισμού του ανθρώπου. Εμπνέει προς την αλήθεια και
αποστρέφεται και τιμωρεί το ψεύδος. Πείθει τους ανθρώπους να πιστεύσουν στο
Χριστό, που είναι η οδός και αλήθεια και η ζωή, αλλά και στην διδασκαλία του.
Αυτό το Πνεύμα, ο κόσμος της αμαρτίας, οι άνθρωποι εκείνοι που δεν θα
πιστεύσουν στον Χριστό, είναι αδύνατο να το λάβουν. Είναι αδύνατον επίσης να
το δούν και να το γνωρίσουν, διότι δεν πρόκειται να σαρκωθή, όπως ο Χριστός
και να συναναστραφή με τους ανθρώπους, ώστε να γίνει αντιληπτό με τους
σωματικούς οφθαλμούς. Το Πνεύμα οράται και γνωρίζεται μόνον με τους
πνευματικούς οφθαλμούς της πίστεως, οι οποίοι όμως παραμένουν κλειστοί στους
απίστους. Εν αντιθέσει μ’ αυτούς οι μαθητές έχουν μιά κάποια (μερική έστω)
γνώση του αγίου Πνεύματος, διότι μπορούσαν να βλέπουν μέσα στις
θαυματουργικές ενέργειες του Υιού τις ενέργειες του αγίου Πνεύματος. Όπως
δηλαδή μέσα στην γνώση του Υιού είχαν την γνώση του Πατέρα («ο εωρακώς
εμέ εώρακε τον Πατέρα»), έτσι πάλι διά μέσου του Υιού μπορούσαν οι μαθητές
να έχουν γνώση του αγίου Πνεύματος. Αυτό το άγιο Πνεύμα, τώρα μεν μένει
κοντά τους, διότι κατοικεί ολόκληρο μέσα στο Χριστό, μετά από λίγο όμως, την
ημέρα της Πεντηκοστής θα έλθη να κατοικήση στις ψυχές τους για πάντα.
Παρά κάτω στους στίχους 25-26 επανέρχεται πάλι στην έλευση του
Παρακλήτου, για να προσδιορίση σαφέστερα το έργο Του μέσα στις ψυχές των
μαθητών: «Ο δε παράκλητος το Πνεύμα το Άγιον, ό πέμψει ο Πατήρ εν τω
ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον
υμίν». Τον Παράκλητο θα αποστείλει ο Πατέρας, όπως έστειλε και τον Υιό, «εν
τω ονόματί» Του, δηλαδή επί τη βάσει του απολυτρωτικού Του έργου,
προκειμένου να κάνει κτήμα των ανθρώπων την σωτηρία, που προσέφερε ο Υιός
στον κόσμο διά της σταυρικής του θυσίας. Εκείνος λοιπόν θα επιτελέσει ένα
διπλό έργο. Πρώτον θα διδάξη τους αποστόλους τις αλήθειες εκείνες, τις οποίες ο
Κύριος δεν τους είχε διδάξει, διότι δεν ήσαν εις θέσιν προς το παρόν να τις
βαστάσουν, σύμφωνα με όσα επισημαίνει παρά κάτω: «πολλά έχω λέγειν υμίν,
αλλ’ ου δύνασθε βαστάζειν άρτι» (16,12). Και δεύτερον θα υπενθυμίσει σ’
αυτούς και θα τους διασαφίσει όλα όσα κατά καιρούς τους εδίδαξε ο Κύριος κατά
την διάρκεια της τριετούς δράσεώς του, τα οποία όμως εν τω μεταξύ τα
ελησμόνησαν οι μαθητές, ή δεν τα κατάλαβαν σωστά.
Στο επόμενο κεφάλαιο πάλι επανέρχεται στην έλευση του Παρακλήτου. Και
τούτο διότι είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές αυτό το μεγάλο
γεγονός, που επρόκειτο να πραγματοποιηθή ολίγο μετά την ανάληψή του.
Γεγονός τόσο σπουδαίο, όσο και η σάρκωση του Θεού Λόγου: «Όταν δε έλθη ο
Παράκλητος, όν εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας ό
παρά του Πατρός εκπορεύεται, εκείνος μαρτυρίσει περί εμού» (15,26). Στην
παρά πάνω φράση ο Κύριος αποκαλύπτει στους μαθητές την εσωτερική σχέση
των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος. Ότι δηλαδή το Πνεύμα αϊδίως μεν και

3
αχρόνως εκπορεύεται από μόνον τον Πατέρα, εν χρόνω δε αποστέλλεται στον
κόσμο από τον Υιό. Αυτή η αλήθεια αποτελεί βασικό και θεμελιώδες δόγμα της
Ορθοδόξου Εκκλησίας, από το οποίο διαφοροποιούνται ο Παπισμός και ο
Προτεσταντισμός, που αποδέχονται την εκπόρευση του αγίου Πνεύματος «και εκ
του Υιού» (filioque). Αυτός δε ο Παράκλητος όταν θα έρθη στον κόσμο, θα δώσει
διά μέσου των μαθητών μαρτυρία περί του Χριστού. Ότι δηλαδή αυτός είναι ο
Υιός του Θεού και ότι αδίκως τον εμίσησαν και τον κατεδίωξαν οι εχθροί του. Θα
δώσει δε αυτή την μαρτυρία, αφ’ ενός μεν με την εσωτερική μυστική πληροφορία
και βεβαιότητα στις ψυχές των πιστευόντων και αφ’ ετέρου με μιά πληθώρα
θαυμάτων, τα οποία θα ενεργήσει διά μέσου των αποστόλων, επισφραγίζοντας το
κήρυγμά τους.
Στο επόμενο 16 ο κεφάλαιο, στίχοι 8-11, προσδιορίζει αναλυτικότερα το έργο
του Παρακλήτου σε σχέση με τον κόσμο: «Και ελθών εκείνος ελέγξει τον κόσμον
περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως. Περί αμαρτίας μεν ότι
ου πιστεύουσιν εις εμέ, περί δικαιοσύνης δε ότι προς τον Πατέρα μου υπάγω
και ουκέτι θεωρείτε με. Περί δε κρίσεως, ότι ο άρχων του κόσμου τούτου
κέκριται». Το έργο του Παρακλήτου δεν θα είναι μόνον μιά μαρτυρία περί του
Χριστού, αλλά θα έχει επί πλέον και ελεγκτικό χαρακτήρα. Θα ελέγξει τον κόσμο
για τρία πράγματα. Πρώτον για το μεγάλο αμάρτημα της απιστίας, το οποίο
διέπραξε απορρίπτοντας τον Χριστό. Και τούτο διότι ενώ υπήρχαν οι αποδείξεις
τόσων πολλών και μεγάλων θαυμάτων Του, αυτοί τελικά δεν επίστευσαν. Διότι
ακόμη ενώ είχαν ενώπιόν τους την μαρτυρία του Προδρόμου για τον Ιησού και
τις μαρτυρίες των προφητών από τις Γραφές, πάλι δεν επείσθησαν. Ο έλεγχος δε
αυτός δεν θα είναι μόνον ένας απλός έλεγχος της συνειδήσεώς των, αλλά θα έχει
δραστικότερο χαρακτήρα. Θα γίνεται ολοφάνερος εξωτερικά με ένα πλήθος
θαυμάτων, τα οποία θα κάνουν οι απόστολοι, επικαλούμενοι το όνομα του Ιησού.
Το δεύτερο έργο του Παρακλήτου θα είναι, ότι θα ελέγξει όλους εκείνους, οι
οποίοι τον κατεδίκασαν σε θάνατο και τον εσταύρωσαν. Δηλαδή πρωτίστως τους
αρχιερείς και άρχοντες των Ιουδαίων, οι οποίοι αδίκως τον εσυκοφάντησαν στο
λαό ως λαοπλάνο και ξένο προς τον Θεόν. Θα αποδείξει πόσο φοβερό έγκλημα
διέπραξαν κατά της δικαιοσύνης όταν εκραύγαζαν «άρον άρον σταύρωσον
αυτόν», καθ’ όν χρόνον Αυτός ήταν ο μόνος άγιος και αναμάρτητος και δίκαιος.
Ένα δε επί πλέον πολύ ισχυρό τεκμήριο της ιδικής Του αναμαρτησίας και της
ιδικής των κατάφορης αδικίας, αποτελεί μετάβασίς Του στον Πατέρα. Το
γεγονός δηλαδή ότι μετά την ταφή του δεν παρέμεινε η ψυχή του αιχμάλωτη στον
άδη, όπως συμβαίνει με όλους τους αμαρτωλούς, αλλά αφού ανέστη, ανελήφθη
εν δόξη και εκάθισε στα δεξιά του Πατρός.
Το τρίτο έργο του Παρακλήτου θα είναι, ότι θα φανερώσει στον κόσμο, ότι ο
άρχων του κόσμου τούτου, ο διάβολος, έχει κατακριθή υπό της Θείας
Δικαιοσύνης και κατανικηθή ολοσχερώς από τον Χριστό, ο οποίος με την
σταυρική Του θυσία, αφήρεσε από αυτόν όλη την εξουσία, την οποία ασκούσε
μέχρι τώρα πάνω στους ανθρώπους. Πράγμα που δεν θα μπορούσε να επιτύχει αν
ήταν αμαρτωλός. Πράγματι πώς θα ήταν δυνατόν οι απόστολοι και όσοι πίστευαν
στον Χριστό, να καταπατούν τον διάβολο και τις μεθοδείες του, επικαλούμενοι το
όνομα του Χριστού και τυπώνοντες το σημείο του σταυρού, αν ο Χριστός δεν τον

4
είχε προηγουμένως νικήσει; Επίσης πως θα μπορούσαν να εκδιώκουν τα δαιμόνια
από τους δαιμονιζομένους με την δύναμη του Χριστού;
Συνεχίζοντας ο Κύριος τον λόγον του σχετικά με το έργο του Παρακλήτου
προχωρεί σε περισσότερες διασαφήσεις: «Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της
αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν. Ού γαρ λαλήσει αφ’ εαυτού,
αλλ’ όσα αν ακούση λαλήσει και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν. Εκείνος εμέ
δοξάσει ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν. Πάντα όσα έχει ο Πατήρ
εμά εστίν, διά τούτο είπον, ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν» (στίχοι
13-16). Ο Παράκλητος ως πνεύμα της αληθείας, θα οδηγήσει τους αποστόλους,
και δι’ αυτών όλη την Εκκλησία, εις πάσαν την αλήθειαν. Δηλαδή θα τους διδάξει
όλες εκείνες τις αλήθειες, τις οποίες τώρα δεν είναι εις θέσιν να εννοήσουν οι
μαθητές, ώστε να κηρύττουν αλανθάστως και απλανώς την σώζουσα ευαγγελική
διδασκαλία. Θα τους λύσει τις απορείες και τα ερωτηματικά, που τώρα μπορεί να
έχουν. Θα τους κατευθύνει και εμπνέει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ορθά να
διοικήσουν τα σκάφος της Εκκλησίας και να δώσουν ορθές λύσεις στα εκάστοτε
αναφυόμενα προβλήματα. Άλλωστε το Πνεύμα δεν θα τους διδάξει κάτι
διαφορετικό από όσα τους εδίδαξε ο Χριστός, ώστε να τους προκαλέσει σύγχυση.
Θα τους διδάξει απαράλλακτη την διδασκαλία του Χριστού, διότι δεν θα πή
τίποτε δικό του, αλλά όσα θα ακούσει από τον Πατέρα. Και ο ίδιος όμως ο
Χριστός, σύμφωνα με όσα είπε προηγουμένως (15,15) όλα όσα άκουσε από τον
Πατέρα Του, αυτά εδίδαξε στους μαθητές του. Επομένως οι δύο αυτές
διδασκαλίες ταυτίζονται. Επειδή δε όλος αυτός ο θησαυρός της γνώσεως και της
αληθείας, που θα αποκαλυφθή στους ανθρώπους είναι κοινό κτήμα και των τριών
προσώπων της Αγίας Τριάδος, γι’ αυτό προσθέτει παρά κάτω, ότι όλα όσα έχει ο
Πατήρ είναι ταυτόχρονα και του Υιού. Και επομένως όσα λάβει το Πνεύμα από
τον Πατέρα είναι σαν να τα παίρνει ταυτόχρονα και από τον Υιό.
Από την παρά πάνω σύντομη ανάλυση συμπεραίνουμε, ότι δεσπόζουσα θέση
στην μακρά αυτή ομιλία του Κυρίου, που όπως ελέχθη αποτελεί στο σύνολό της
την Καινή Του Διαθήκη, κατέχουν οι υποσχέσεις Του περί της ελεύσεως του
Παρακλήτου, όπως ακριβώς στην Παλαιά Διαθήκη, στη Μωσαϊκή Νομοθεσία,
κυρίαρχη και δεσπόζουσα θέση είχαν οι υποσχέσεις, τις οποίες έδωσε ο Θεός
στον εκλεκτό λαό του τον Ισραήλ, ότι θα κληρονομήσει την γή της επαγγελίας.
Κατ’ ανάλογο τρόπο εξ’ ίσου σημαντική θέση στην Καινή Του Διαθήκη κατέχει η
καινή εντολή της αγάπης: «εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους,
καθώς ηγάπησα υμας» (13,34), (στην οποία επανέρχεται πολλές φορές), ως η
κατ’ εξοχήν εντολή, η οποία αποτελεί την συμπερίληψη και την ανακεφαλαίωση
όλων των ευαγγελικών εντολών, αλλά και όλων των εντολών της Μωσαϊκής
νομοθεσίας.

Το Άγιον Πνεύμα!

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης-Η Εκκλησία δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς το Άγιο Πνεύμα. Εμείς δε, τα μέλη της, για να έχουμε το Άγιο Πνεύμα, χρειαζόμαστε την επίκληση της Εκκλησίας, πρέπει δηλαδή να συνεργούμε με την Εκκλησία και η Εκκλησία να επικαλείται το Άγιο Πνεύμα. Γι’ αυτό αρχίζουμε τις ακολουθίες με το “Βασιλεῦ Οὐράνιε” και αναφερόμαστε πάντοτε στην Αγία Τριάδα.

Το Άγιο Πνεύμα ενεργεί χωρίς να αποκαλύπτει την υπόστασή Του, το πρόσωπο

Του. Η αρχή, η πηγή της θεότητας, είναι ο ουράνιος Πατέρας. Το Άγιο Πνεύμα ξεκινάει από την πηγή της θεότητας, τον Πατέρα, και αποστέλλεται διά του Υιού.

Ο Πατέρας μας έδωσε τον Υιό, και Υιός μας εγνώρισε τον Πατέρα στην Καινή Διαθήκη και μας έστειλε το Άγιο Πνεύμα.

…Το Άγιο Πνεύμα γεμίζει και τον κόσμο και την οικουμένη. Όπως το σφουγγάρι, όταν μπεί στο νερό, γεμίζει νερό, έτσι και το Άγιο Πνεύμα ώς “ὕδωρ τό ἁλλόμενον” γεμίζει τον κόσμο.

…Μήπως μπορούμε να βρούμε και εμείς, όπως οι προφήτες και άγιοι κάποιον τρόπο, κάποια μέθοδο, ώστε να κολακεύσουμε τον Θεό, για να μας δώσει το Πνεύμα, και αυτό να εισορμήσει στα έγκατά μας; Άς κάνουμε προσευχή για να το πετύχουμε, και θα δείτε πώς θα αλλάξει η ζωή μας

χρυσό κόλλυβο !

Τί είναι τα χρυσά κόλλυβα;

Εννέα μέρες μετά την Ανάληψη του Χριστού, δηλαδή το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής, η Εκκλησία μνημονεύει όλους τούς κεκοιμημένους από τον Αδάμ μέχρι σήμερα. Το Ψυχοσάββατο αυτό, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, φτιάχνουν τα χρυσά κόλλυβα.

Η λαϊκή παράδοση, αλλά και οι θρύλοι, αναφέρουν σε σχέση με τα χρυσά κόλυββα ότι  ο Χριστός το βράδυ της Αναστάσεως δίνει στις ψυχές την ελευθερία να «σεργιανίσουν» στη γη.

Ωστόσο, το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής η ελευθερία τους τελειώνει και οι ψυχές πρέπει να επιστρέψουν στις θέσεις τους στον ουρανό και μάλιστα χορτάτες!

Οι συγγενείς την παραμονή του Σαββάτου, δηλαδή το πρωί της  Παρασκευής, φτιάχνουν τα κόλλυβα τα οποία πηγαίνουν στην εκκλησία το απόγευμα να τα διαβάσει ο ιερέας, ώστε οι ψυχές των νεκρών τους να «φάνε» και να επιστρέψουν στον ουρανό χορτασμένες από το συχώριο που θα τους δίνει ο κόσμος («Θεός σχωρές τον») στο μοίρασμα.

Εκείνη τη στιγμή, οι ψυχές έχουν συγκεντρωθεί και η μια ρωτάει την άλλη: «εσύ έχεις κόλλυβο να φας;». Όποια ψυχή δεν έχει κόλλυβο, είτε γιατί την ξέχασαν οι συγγενείς, είτε γιατί δεν έχει κανέναν να την θυμηθεί, οι άλλες ψυχές της δίνουν να «φάει» από το δικό τους για να μην επιστρέψει «ξερή» όπως λένε σε κάποια μέρη της Ελλάδας, δηλαδή πεινασμένη.

Η λαϊκή παράδοση που θέλει η μια ψυχή μοιράζεται το κόλλυβο της με την άλλη, έχει τη βάση της στη γενική σημασία που δίνει η Εκκλησία σχετικά με τα κόλλυβα της Πεντηκοστής όπου μνημονεύονται όλοι οι νεκροί, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν είχαν την ευκαιρία να τύχουν της ωφελείας των μνημοσύνων.

Σε κάθε παράδοση τα κόλλυβα είναι μέρος της παράδοσης μας, της θρησκείας μας, αλλά και ένα από τα πλέον υγιεινά γλυκά.

Τα υλικά πρέπει να είναι 9 γιατί 9 είναι τα τάγματα των αγγέλων, ενώ το κάθε υλικό έχει το δικό του συμβολισμό.

1. Σιτάρι: οι νεκροί (το γήινο στοιχείο)

2. Ζάχαρη: η γλυκύτητα του Παραδείσου

3. Σταφίδες: η Άμπελος (ο Χριστός)

4. Μαϊντανός: η ανάπαυση «εν τόπω χλοερώ»

5. Φρυγανιά τριμμένη ή σουσάμι: το χώμα («..ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει..»)

6. Ρόδι: τα ελέη του Παραδείσου, η λαμπρότητα

7. Κανέλλα: η ευωδία, τα αρώματα («..αρώμασι εν μνήματι κηδεύσας απέθετο..», «..μύραναν τον τάφο αι μυροφόροι μύρα..»)

8. Αμύγδαλα: η ευγονία, η ζωή που διαιωνίζεται με τους απογόνους (αντί για αμύγδαλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν καρύδια)

9. Κουφέτα (ασημένια και λευκά): τα οστά που μένουν αναλλοίωτα καθώς το σώμα φθείρεται. Μουλιάζουμε το σιτάρι σε νερό αποβραδύς και αφού το σουρώσουμε, το καθαρίζουμε από τις φλούδες που απέβαλε. Κατόπιν το βράζουμε ανάλογα πόσο μαλακό το θέλουμε. Σε κανονική κατσαρόλα ένα καλό βράσιμο διαρκεί 2-3 ώρες, ενώ σε χύτρα περίπου 1 ώρα. Όταν βράσει, το ραντίζουμε με δροσερό νερό λέγοντας «δροσιά και έλεος να έχουν οι ψυχές των….» λέγοντας τα ονόματα των νεκρών που θέλουμε να μνημονεύσουμε και το απλώνουμε πάνω σε πετσέτα βαμβακερή για να στεγνώσει. Το ανακατεύουμε με τις σταφίδες, τον ψιλοκομμένο μαϊντανό, το ρόδι, την κανέλα, τα αμύγδαλα και το στρώνουμε στην πιατέλα. Πάνω από το σιτάρι βάζουμε μια στρώση με τη θρυμματισμένη φρυγανιά ή το σουσάμι και στο τέλος την στρώση από ζάχαρη. Με ένα καθαρό χαρτί πιέζουμε την επιφάνεια να γίνει ίσια. Στο τέλος με τα κουφέτα σχηματίζουμε το σχήμα του σταυρού και διάφορα σχέδια, ανάλογα με την πείρα και την φαντασία που έχει η κάθε νοικοκυρά ώστε να το στολίσει.

Και κάτι ιδιαίτερο, το οποίοι οι γιαγιάδες τονίζουν με μεγάλη ευλάβεια:

1. Όση ώρα ετοιμάζουμε τα κόλλυβα πρέπει να είναι αναμμένο το καντήλι και το θυμιατό.

2. Το νερό με το οποίο βράζουμε και ξεπλένουμε το σιτάρι, δεν το χύνουμε στο νεροχύτη ώστε να καταλήξει μαζί με τα βρώμικα νερά στις αποχετεύσεις. Το ρίχνουμε ή στην θάλασσα ή στο χώμα.

ανάρτηση της κας Ρούλα Λαγκαδιανου Κανιουρα

Ψυχοσάββατο.

Οι προσευχές για τους νεκρούς το Ψυχοσάββατο αποτελεί μια διαφορετική μορφή αγάπης για όσους δικούς μας έχουν φύγει από τη ζωή

Μέσα στην ιδιαίτερη μέριμνά της για τους κεκοιμημένους η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος για τους νεκρούς, όπως γράφει το ekklisiaonline.gr.

Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου, ένα εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους.

Σε κάθε προσευχή και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός μνημονεύει τους οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, ακόμη και τους εχθρούς του που έφυγαν από τον κόσμο αυτό, αλλά ζητά και τις προσευχές της Εκκλησίας γι’ αυτούς.

Σε ετήσια βάση η Εκκλησία έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της. Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα. Το ένα πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.

Το ψυχοσάββατο λοιπόν είναι ένα μνημόσυνο που κάνει η εκκλησία ώστε όλοι να έχουν την δυνατότητα να συγχωρεθούν και να κριθούν κατά την Δευτέρα Παρουσία.

Η λαϊκή παράδοση, αλλά και οι θρύλοι, αναφέρουν σε σχέση με τα χρυσά κόλλυβα ότι ο Χριστός το βράδυ της Αναστάσεως δίνει στις ψυχές την ελευθερία να «σεργιανίσουν» στη γη.

Οι συγγενείς την παραμονή του Σαββάτου, δηλαδή το πρωί της Παρασκευής, φτιάχνουν τα κόλλυβα τα οποία πηγαίνουν στην εκκλησία το απόγευμα να τα διαβάσει ο ιερέας, ώστε οι ψυχές των νεκρών τους να «φάνε» και να επιστρέψουν στον ουρανό χορτασμένες από το συχώριο που θα τους δίνει ο κόσμος («Θεός σχωρές τον») στο μοίρασμα.

Εκείνη τη στιγμή, οι ψυχές έχουν συγκεντρωθεί και η μια ρωτάει την άλλη: «εσύ έχεις κόλλυβο να φας;». Όποια ψυχή δεν έχει κόλλυβο, είτε γιατί την ξέχασαν οι συγγενείς, είτε γιατί δεν έχει κανέναν να την θυμηθεί, οι άλλες ψυχές της δίνουν να «φάει» από το δικό τους για να μην επιστρέψει «ξερή» όπως λένε σε κάποια μέρη της Ελλάδας, δηλαδή πεινασμένη.

Πεντηκοστή κ Άγιον Πνεύμα

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΚΑΙ  ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Την Κυριακή της Πεντηκοστής γιορτάζουμε την εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστού (με μορφή φωτιάς, σαν φλόγες πάνω στα κεφάλια τους), πενήντα μέρες μετά την ανάστασή του και δέκα ημέρες μετά την Ανάληψη του. Τότε οι απόστολοι – οι μαθητές του Χριστού – κατανόησαν για πρώτη φορά εντελώς την αποστολή του Χριστού και έπαψαν να φοβούνται και  αντί να κρύβονται βγήκαν στους δρόμους και διακήρυξαν την ανάσταση του δασκάλου τους.

Επειδή στα Ιεροσόλυμα ήταν μια μεγάλη γιορτή, ήταν μαζεμένοι άνθρωποι από πολλούς λαούς. Ο καθένας απ’ αυτούς άκουγε το κήρυγμα των αποστόλων στη δική του γλώσσα. Τη μέρα εκείνη πίστεψαν στο Χριστό και βαφτίστηκαν 3.000 άνθρωποι και είναι οι πρώτοι χριστιανοί στην Ιστορία.

Γι’ αυτό η Πεντηκοστή ονομάζεται «γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας». 

 Οι άγιοι Πατέρες για να δώσουν τιμή στο Άγιο Πνεύμα όρισαν να το εορτάζουμε και κατά την Πεντηκοστή αλλά και ξεχωριστά τη Δευτέρα.

Επομένως την  Δευτέρα  μετά την Πεντηκοστή γιορτάζουμε το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι ένα Τρίτο Πρόσωπο, διαφορετικό από τον Πατέρα Θεό και τον Υιό (το Χριστό), που «εκπορεύεται από τον Πατέρα» και μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό είναι η Αγία Τριάδα, ο Τριαδικός Θεός.

Το Άγιο Πνεύμα δεν έχει μόνο την μορφή περιστεριού και κακώς ζωγραφίζεται έτσι πολλές φορές. 

Το Άγιον Πνεύμα δεν είναι από τη φύση του ένα περιστέρι, αλλά Θεός. Κανείς, λοιπόν, δεν είδε ποτέ το Θεό. Μόνο έµµεσες εμφανίσεις έχουμε. Για παράδειγµα στην Βάπτιση και στην Μεταμόρφωση ακούστηκε η φωνή του Πατρός. Σαν περιστέρι στη Βάπτιση και σαν φλόγα πυρός στην Πεντηκοστή είναι οι ενδείξεις που µμαρτυρούν την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. 

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν δυο απεικονίσεις της ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ:  Η μία είναι η παράσταση των τριών Αγγέλων και φέρει την επιγραφή «Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ» και η άλλη είναι «Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ». Ο Αβραάμ δέχτηκε την επίσκεψη τριών αγνώστων ανδρών που τους υποδέχτηκε με εγκαρδιότητα και αγάπη, παρ᾿ όλο που του ήταν άγνωστοι. Στη συνέχεια τους παρέθεσε πλούσιο τραπέζι. Κατά την συζήτηση οι άγνωστοι επισκέπτες ανήγγειλαν στον Αβραάμ ότι η γυναίκα του η Σάρρα θα αποκτήσει παιδί μέσα σ' ένα χρόνο, όπως και έγινε. 

Ανθρωποµορφικά µόνο τον Υιό μπορούμε να απεικονίσουμε που σαρκώθηκε και πήρε ανθρώπινη μορφή. Γι αυτό και ο Παντοκράτορας στους τρούλους των εκκλησιών έχει μόνο την μορφή του Σαρκωμένου λόγου. 

Η απεικόνιση της Αγίας Τριάδας ως τριών προσώπων, όπου απεικονίζεται ο Πατέρας ως ηλικιωμένος , ο Υιός ως νέος και το Άγιο Πνεύμα με την μορφή περιστεράς είναι εικόνα ξένη προς την διδασκαλία των Πατέρων και μεταφέρθηκε στον Ορθόδοξο χώρο από τη Δύση.

 Μπορεί να είναι  συνηθισμένη η απεικόνιση αυτή στο εμπόριο,

αλλά βασισμένη σε λανθασμένα δυτικο-ευρωπαϊκά πρότυτα.

Χρόνια πολλά .