ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Εισερχόμενα

x

Πατηρ Παύλος	Σάβ, 6 Ιουν, 4:14 μ.μ. (πριν από 21 ώρες)
προς george.wiler, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, Ιερεύς, ΣΥΝΑΞΙΣ, Περιοδικό, Efenpress, triklopodia, Andreas, daskalos, MonkSerafim, preot, vtsigkos, konstantinos, author, imk, mhtropolh, Μητρόπολη, π.Νικόδημος, p.Vasilios, info, mixhoul, ΙΕΡΑ, contact, panhou, averoph, Σάλπισμα, info, news, imkythiron, augmyrou, Labros, Nick, thriskeftika, info, PANCYPRIAN, despotatonea, petropoulos, info, imag.gorg, ΑΝΔΡΕΑΣ, ganagno, iakritis, ΤΡΕΛΟ-, contact, Peter, gram.imkaw, Παναγιώτης, akhs1914, gmanolis, Τάσος, εγώ, Καθεδρικός, tseleng, mitropoli, imka, chrisgefsi, I.M.P, ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ, ΕΣΤΙΑ, info, info, info, Επιτροπή, imaa, orthotyp, Leonidas, ΑΚΤΙΝΑ, tasthyras, Amethyst, panagiotis_karanikas

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

Εν Πειραιεί τη 6.6.2020

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ 

ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ 

Ο «άλλος Παράκλητος».

Εν Πειραιεί τη 6 η Ιουνίου 2020
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου.
Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.
Ολίγον πρό του Πάθους, κατά την διάρκεια του τελευταίου πασχαλίου δείπνου
παρέδωσε ως γνωστόν ο Κύριος προς τους μαθητάς του το μέγα μυστήριο, την
Θεία Ευχαριστία. Στη συνέχεια δε απηύθυνε προς αυτούς μακρά
αποχαιρετιστήρια ομιλία, λόγους πλήρεις Χάριτος, στοργής και αγάπης, με
νουθεσίες, προτροπές και υποσχέσεις, τους οποίους διασώζει ο ευαγγελιστής
Ιωάννης στα κεφάλαια 13-17. Η ομιλία αυτή στο σύνολό της μαζί με την
παράδοση των αχράντων μυστηρίων αποτελούν την Καινή Διαθήκη, την οποίαν
συνάπτει ο Κύριος με τους μαθητές και δι’ αυτών με όλη την Εκκλησία.
Αναπόσπαστο δε μέρος αυτής της Διαθήκης αποτελούν όσα ο Κύριος απεκάλυψε
προς αυτούς περί του Παρακλήτου. Σε πολλά σημεία αυτής της υπέροχης ομιλίας
(14,16-17.14,25-26. 15,26. 16,8-15) αναφέρεται ο Κύριος στο Άγιο Πνεύμα, όπου
αποκαλύπτει σ’ αυτούς, την αναγκαιότητα της ελεύσεώς του, προκειμένου να
καταστούν ικανοί, να φέρουν εις πέρας την αποστολή, στην οποία τους έχει
προορίσει. Τους αποκαλύπτει επίσης το έργο, το οποίο θα επιτελέσει δια μέσου
αυτών στις ψυχές των ανθρώπων και τέλος την σχέση Του με τά άλλα δύο
πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Οι γραμμές που ακολουθούν αποτελούν ένα
σύντομο ερμηνευτικό σχολιασμό των λόγων αυτών του Κυρίου περί του
Παρακλήτου λόγω της μεγίστης σπουδαιότητός των.
Για πρώτη φορά τους ομιλεί περί του Παρακλήτου στο στίχο 14,16: «και εγώ
ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών
εις τον αιώνα». Με την παρά πάνω φράση υπόσχεται ο Κύριος, ότι θα
παρακαλέσει τον Πατέρα, δηλαδή θα μεσιτεύσει προς Αυτόν ως άνθρωπος, αφού
θα έχει πλέον πραγματοποιήσει την απολυτρωτική του θυσία, να αποστείλει σ’
αυτούς το Άγιον Πνεύμα, το οποίον εδώ ονομάζει «άλλον Παράκλητον». Ο ένας
Παράκλητος, ο οποίος διακρίνεται από τον «άλλον», είναι αυτός ο ίδιος ο Κύριος,
ο οποίος καθ’ όλη την διάρκεια της επί γης παρουσίας του, εστήριζε,
παρηγορούσε και ενίσχυε τους μαθητές του. Τώρα λοιπόν που αυτός θα
αποχωριστή από αυτούς και δεν θα τον έχουν σωματικώς παρόντα, θα τους
στείλει τον «άλλον Παράκλητο», το Άγιο Πνεύμα. Το έργο του Παρακλήτου θα
είναι συνέχεια του έργου του Υιού. Θα είναι έργο παρακλήσεως, δηλαδή έργο
παρηγοριάς και ενισχύσεως και θάρρους και ανδρείας στις θλίψεις και
δοκιμασίες των μαθητών, που θα συναντήσουν κατά την διάρκεια της αποστολής
των. Στη φράση αυτή σαφώς ο Κύριος διακρίνει την ετερότητα των τριών
προσώπων της αγίας Τριάδος: Ο Υιός είναι ο παρακαλών, ο Πατήρ ο
παρακαλούμενος, ο δέ Παράκλητος το Άγιον Πνεύμα.
Στη συνέχεια στον επόμενο στίχο (14,17) αποδίδει σ’ Αυτό άλλο χαρακτηρισμό
και επί πλέον προσδιορίζει την σχέση του με τον κόσμο: «το Πνεύμα της

2
αληθείας, ό ο κόσμος ου δύναται λαβείν, ότι ου θεωρεί αυτό ουδέ γινώσκει
αυτό, υμείς δε γινώσκετε αυτό, ότι παρ’ υμίν μένει και εν υμίν έσται». Ο
Παράκλητος χαρακτηρίζεται ως «Πνεύμα της αληθείας», διότι Αυτό οδηγεί τον
κάθε πιστό εις πάσαν την αλήθειαν. Αποκαλύπτει την αλήθεια περί του αληθινού
Θεού, περί του κόσμου και περί του ανθρώπου. Περί των παρόντων, των εσχάτων
και του αιωνίου προορισμού του ανθρώπου. Εμπνέει προς την αλήθεια και
αποστρέφεται και τιμωρεί το ψεύδος. Πείθει τους ανθρώπους να πιστεύσουν στο
Χριστό, που είναι η οδός και αλήθεια και η ζωή, αλλά και στην διδασκαλία του.
Αυτό το Πνεύμα, ο κόσμος της αμαρτίας, οι άνθρωποι εκείνοι που δεν θα
πιστεύσουν στον Χριστό, είναι αδύνατο να το λάβουν. Είναι αδύνατον επίσης να
το δούν και να το γνωρίσουν, διότι δεν πρόκειται να σαρκωθή, όπως ο Χριστός
και να συναναστραφή με τους ανθρώπους, ώστε να γίνει αντιληπτό με τους
σωματικούς οφθαλμούς. Το Πνεύμα οράται και γνωρίζεται μόνον με τους
πνευματικούς οφθαλμούς της πίστεως, οι οποίοι όμως παραμένουν κλειστοί στους
απίστους. Εν αντιθέσει μ’ αυτούς οι μαθητές έχουν μιά κάποια (μερική έστω)
γνώση του αγίου Πνεύματος, διότι μπορούσαν να βλέπουν μέσα στις
θαυματουργικές ενέργειες του Υιού τις ενέργειες του αγίου Πνεύματος. Όπως
δηλαδή μέσα στην γνώση του Υιού είχαν την γνώση του Πατέρα («ο εωρακώς
εμέ εώρακε τον Πατέρα»), έτσι πάλι διά μέσου του Υιού μπορούσαν οι μαθητές
να έχουν γνώση του αγίου Πνεύματος. Αυτό το άγιο Πνεύμα, τώρα μεν μένει
κοντά τους, διότι κατοικεί ολόκληρο μέσα στο Χριστό, μετά από λίγο όμως, την
ημέρα της Πεντηκοστής θα έλθη να κατοικήση στις ψυχές τους για πάντα.
Παρά κάτω στους στίχους 25-26 επανέρχεται πάλι στην έλευση του
Παρακλήτου, για να προσδιορίση σαφέστερα το έργο Του μέσα στις ψυχές των
μαθητών: «Ο δε παράκλητος το Πνεύμα το Άγιον, ό πέμψει ο Πατήρ εν τω
ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον
υμίν». Τον Παράκλητο θα αποστείλει ο Πατέρας, όπως έστειλε και τον Υιό, «εν
τω ονόματί» Του, δηλαδή επί τη βάσει του απολυτρωτικού Του έργου,
προκειμένου να κάνει κτήμα των ανθρώπων την σωτηρία, που προσέφερε ο Υιός
στον κόσμο διά της σταυρικής του θυσίας. Εκείνος λοιπόν θα επιτελέσει ένα
διπλό έργο. Πρώτον θα διδάξη τους αποστόλους τις αλήθειες εκείνες, τις οποίες ο
Κύριος δεν τους είχε διδάξει, διότι δεν ήσαν εις θέσιν προς το παρόν να τις
βαστάσουν, σύμφωνα με όσα επισημαίνει παρά κάτω: «πολλά έχω λέγειν υμίν,
αλλ’ ου δύνασθε βαστάζειν άρτι» (16,12). Και δεύτερον θα υπενθυμίσει σ’
αυτούς και θα τους διασαφίσει όλα όσα κατά καιρούς τους εδίδαξε ο Κύριος κατά
την διάρκεια της τριετούς δράσεώς του, τα οποία όμως εν τω μεταξύ τα
ελησμόνησαν οι μαθητές, ή δεν τα κατάλαβαν σωστά.
Στο επόμενο κεφάλαιο πάλι επανέρχεται στην έλευση του Παρακλήτου. Και
τούτο διότι είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές αυτό το μεγάλο
γεγονός, που επρόκειτο να πραγματοποιηθή ολίγο μετά την ανάληψή του.
Γεγονός τόσο σπουδαίο, όσο και η σάρκωση του Θεού Λόγου: «Όταν δε έλθη ο
Παράκλητος, όν εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας ό
παρά του Πατρός εκπορεύεται, εκείνος μαρτυρίσει περί εμού» (15,26). Στην
παρά πάνω φράση ο Κύριος αποκαλύπτει στους μαθητές την εσωτερική σχέση
των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος. Ότι δηλαδή το Πνεύμα αϊδίως μεν και

3
αχρόνως εκπορεύεται από μόνον τον Πατέρα, εν χρόνω δε αποστέλλεται στον
κόσμο από τον Υιό. Αυτή η αλήθεια αποτελεί βασικό και θεμελιώδες δόγμα της
Ορθοδόξου Εκκλησίας, από το οποίο διαφοροποιούνται ο Παπισμός και ο
Προτεσταντισμός, που αποδέχονται την εκπόρευση του αγίου Πνεύματος «και εκ
του Υιού» (filioque). Αυτός δε ο Παράκλητος όταν θα έρθη στον κόσμο, θα δώσει
διά μέσου των μαθητών μαρτυρία περί του Χριστού. Ότι δηλαδή αυτός είναι ο
Υιός του Θεού και ότι αδίκως τον εμίσησαν και τον κατεδίωξαν οι εχθροί του. Θα
δώσει δε αυτή την μαρτυρία, αφ’ ενός μεν με την εσωτερική μυστική πληροφορία
και βεβαιότητα στις ψυχές των πιστευόντων και αφ’ ετέρου με μιά πληθώρα
θαυμάτων, τα οποία θα ενεργήσει διά μέσου των αποστόλων, επισφραγίζοντας το
κήρυγμά τους.
Στο επόμενο 16 ο κεφάλαιο, στίχοι 8-11, προσδιορίζει αναλυτικότερα το έργο
του Παρακλήτου σε σχέση με τον κόσμο: «Και ελθών εκείνος ελέγξει τον κόσμον
περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως. Περί αμαρτίας μεν ότι
ου πιστεύουσιν εις εμέ, περί δικαιοσύνης δε ότι προς τον Πατέρα μου υπάγω
και ουκέτι θεωρείτε με. Περί δε κρίσεως, ότι ο άρχων του κόσμου τούτου
κέκριται». Το έργο του Παρακλήτου δεν θα είναι μόνον μιά μαρτυρία περί του
Χριστού, αλλά θα έχει επί πλέον και ελεγκτικό χαρακτήρα. Θα ελέγξει τον κόσμο
για τρία πράγματα. Πρώτον για το μεγάλο αμάρτημα της απιστίας, το οποίο
διέπραξε απορρίπτοντας τον Χριστό. Και τούτο διότι ενώ υπήρχαν οι αποδείξεις
τόσων πολλών και μεγάλων θαυμάτων Του, αυτοί τελικά δεν επίστευσαν. Διότι
ακόμη ενώ είχαν ενώπιόν τους την μαρτυρία του Προδρόμου για τον Ιησού και
τις μαρτυρίες των προφητών από τις Γραφές, πάλι δεν επείσθησαν. Ο έλεγχος δε
αυτός δεν θα είναι μόνον ένας απλός έλεγχος της συνειδήσεώς των, αλλά θα έχει
δραστικότερο χαρακτήρα. Θα γίνεται ολοφάνερος εξωτερικά με ένα πλήθος
θαυμάτων, τα οποία θα κάνουν οι απόστολοι, επικαλούμενοι το όνομα του Ιησού.
Το δεύτερο έργο του Παρακλήτου θα είναι, ότι θα ελέγξει όλους εκείνους, οι
οποίοι τον κατεδίκασαν σε θάνατο και τον εσταύρωσαν. Δηλαδή πρωτίστως τους
αρχιερείς και άρχοντες των Ιουδαίων, οι οποίοι αδίκως τον εσυκοφάντησαν στο
λαό ως λαοπλάνο και ξένο προς τον Θεόν. Θα αποδείξει πόσο φοβερό έγκλημα
διέπραξαν κατά της δικαιοσύνης όταν εκραύγαζαν «άρον άρον σταύρωσον
αυτόν», καθ’ όν χρόνον Αυτός ήταν ο μόνος άγιος και αναμάρτητος και δίκαιος.
Ένα δε επί πλέον πολύ ισχυρό τεκμήριο της ιδικής Του αναμαρτησίας και της
ιδικής των κατάφορης αδικίας, αποτελεί μετάβασίς Του στον Πατέρα. Το
γεγονός δηλαδή ότι μετά την ταφή του δεν παρέμεινε η ψυχή του αιχμάλωτη στον
άδη, όπως συμβαίνει με όλους τους αμαρτωλούς, αλλά αφού ανέστη, ανελήφθη
εν δόξη και εκάθισε στα δεξιά του Πατρός.
Το τρίτο έργο του Παρακλήτου θα είναι, ότι θα φανερώσει στον κόσμο, ότι ο
άρχων του κόσμου τούτου, ο διάβολος, έχει κατακριθή υπό της Θείας
Δικαιοσύνης και κατανικηθή ολοσχερώς από τον Χριστό, ο οποίος με την
σταυρική Του θυσία, αφήρεσε από αυτόν όλη την εξουσία, την οποία ασκούσε
μέχρι τώρα πάνω στους ανθρώπους. Πράγμα που δεν θα μπορούσε να επιτύχει αν
ήταν αμαρτωλός. Πράγματι πώς θα ήταν δυνατόν οι απόστολοι και όσοι πίστευαν
στον Χριστό, να καταπατούν τον διάβολο και τις μεθοδείες του, επικαλούμενοι το
όνομα του Χριστού και τυπώνοντες το σημείο του σταυρού, αν ο Χριστός δεν τον

4
είχε προηγουμένως νικήσει; Επίσης πως θα μπορούσαν να εκδιώκουν τα δαιμόνια
από τους δαιμονιζομένους με την δύναμη του Χριστού;
Συνεχίζοντας ο Κύριος τον λόγον του σχετικά με το έργο του Παρακλήτου
προχωρεί σε περισσότερες διασαφήσεις: «Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της
αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν. Ού γαρ λαλήσει αφ’ εαυτού,
αλλ’ όσα αν ακούση λαλήσει και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν. Εκείνος εμέ
δοξάσει ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν. Πάντα όσα έχει ο Πατήρ
εμά εστίν, διά τούτο είπον, ότι εκ του εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν» (στίχοι
13-16). Ο Παράκλητος ως πνεύμα της αληθείας, θα οδηγήσει τους αποστόλους,
και δι’ αυτών όλη την Εκκλησία, εις πάσαν την αλήθειαν. Δηλαδή θα τους διδάξει
όλες εκείνες τις αλήθειες, τις οποίες τώρα δεν είναι εις θέσιν να εννοήσουν οι
μαθητές, ώστε να κηρύττουν αλανθάστως και απλανώς την σώζουσα ευαγγελική
διδασκαλία. Θα τους λύσει τις απορείες και τα ερωτηματικά, που τώρα μπορεί να
έχουν. Θα τους κατευθύνει και εμπνέει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ορθά να
διοικήσουν τα σκάφος της Εκκλησίας και να δώσουν ορθές λύσεις στα εκάστοτε
αναφυόμενα προβλήματα. Άλλωστε το Πνεύμα δεν θα τους διδάξει κάτι
διαφορετικό από όσα τους εδίδαξε ο Χριστός, ώστε να τους προκαλέσει σύγχυση.
Θα τους διδάξει απαράλλακτη την διδασκαλία του Χριστού, διότι δεν θα πή
τίποτε δικό του, αλλά όσα θα ακούσει από τον Πατέρα. Και ο ίδιος όμως ο
Χριστός, σύμφωνα με όσα είπε προηγουμένως (15,15) όλα όσα άκουσε από τον
Πατέρα Του, αυτά εδίδαξε στους μαθητές του. Επομένως οι δύο αυτές
διδασκαλίες ταυτίζονται. Επειδή δε όλος αυτός ο θησαυρός της γνώσεως και της
αληθείας, που θα αποκαλυφθή στους ανθρώπους είναι κοινό κτήμα και των τριών
προσώπων της Αγίας Τριάδος, γι’ αυτό προσθέτει παρά κάτω, ότι όλα όσα έχει ο
Πατήρ είναι ταυτόχρονα και του Υιού. Και επομένως όσα λάβει το Πνεύμα από
τον Πατέρα είναι σαν να τα παίρνει ταυτόχρονα και από τον Υιό.
Από την παρά πάνω σύντομη ανάλυση συμπεραίνουμε, ότι δεσπόζουσα θέση
στην μακρά αυτή ομιλία του Κυρίου, που όπως ελέχθη αποτελεί στο σύνολό της
την Καινή Του Διαθήκη, κατέχουν οι υποσχέσεις Του περί της ελεύσεως του
Παρακλήτου, όπως ακριβώς στην Παλαιά Διαθήκη, στη Μωσαϊκή Νομοθεσία,
κυρίαρχη και δεσπόζουσα θέση είχαν οι υποσχέσεις, τις οποίες έδωσε ο Θεός
στον εκλεκτό λαό του τον Ισραήλ, ότι θα κληρονομήσει την γή της επαγγελίας.
Κατ’ ανάλογο τρόπο εξ’ ίσου σημαντική θέση στην Καινή Του Διαθήκη κατέχει η
καινή εντολή της αγάπης: «εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους,
καθώς ηγάπησα υμας» (13,34), (στην οποία επανέρχεται πολλές φορές), ως η
κατ’ εξοχήν εντολή, η οποία αποτελεί την συμπερίληψη και την ανακεφαλαίωση
όλων των ευαγγελικών εντολών, αλλά και όλων των εντολών της Μωσαϊκής
νομοθεσίας.

Το Άγιον Πνεύμα!

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης-Η Εκκλησία δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς το Άγιο Πνεύμα. Εμείς δε, τα μέλη της, για να έχουμε το Άγιο Πνεύμα, χρειαζόμαστε την επίκληση της Εκκλησίας, πρέπει δηλαδή να συνεργούμε με την Εκκλησία και η Εκκλησία να επικαλείται το Άγιο Πνεύμα. Γι’ αυτό αρχίζουμε τις ακολουθίες με το “Βασιλεῦ Οὐράνιε” και αναφερόμαστε πάντοτε στην Αγία Τριάδα.

Το Άγιο Πνεύμα ενεργεί χωρίς να αποκαλύπτει την υπόστασή Του, το πρόσωπο

Του. Η αρχή, η πηγή της θεότητας, είναι ο ουράνιος Πατέρας. Το Άγιο Πνεύμα ξεκινάει από την πηγή της θεότητας, τον Πατέρα, και αποστέλλεται διά του Υιού.

Ο Πατέρας μας έδωσε τον Υιό, και Υιός μας εγνώρισε τον Πατέρα στην Καινή Διαθήκη και μας έστειλε το Άγιο Πνεύμα.

…Το Άγιο Πνεύμα γεμίζει και τον κόσμο και την οικουμένη. Όπως το σφουγγάρι, όταν μπεί στο νερό, γεμίζει νερό, έτσι και το Άγιο Πνεύμα ώς “ὕδωρ τό ἁλλόμενον” γεμίζει τον κόσμο.

…Μήπως μπορούμε να βρούμε και εμείς, όπως οι προφήτες και άγιοι κάποιον τρόπο, κάποια μέθοδο, ώστε να κολακεύσουμε τον Θεό, για να μας δώσει το Πνεύμα, και αυτό να εισορμήσει στα έγκατά μας; Άς κάνουμε προσευχή για να το πετύχουμε, και θα δείτε πώς θα αλλάξει η ζωή μας

χρυσό κόλλυβο !

Τί είναι τα χρυσά κόλλυβα;

Εννέα μέρες μετά την Ανάληψη του Χριστού, δηλαδή το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής, η Εκκλησία μνημονεύει όλους τούς κεκοιμημένους από τον Αδάμ μέχρι σήμερα. Το Ψυχοσάββατο αυτό, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, φτιάχνουν τα χρυσά κόλλυβα.

Η λαϊκή παράδοση, αλλά και οι θρύλοι, αναφέρουν σε σχέση με τα χρυσά κόλυββα ότι  ο Χριστός το βράδυ της Αναστάσεως δίνει στις ψυχές την ελευθερία να «σεργιανίσουν» στη γη.

Ωστόσο, το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής η ελευθερία τους τελειώνει και οι ψυχές πρέπει να επιστρέψουν στις θέσεις τους στον ουρανό και μάλιστα χορτάτες!

Οι συγγενείς την παραμονή του Σαββάτου, δηλαδή το πρωί της  Παρασκευής, φτιάχνουν τα κόλλυβα τα οποία πηγαίνουν στην εκκλησία το απόγευμα να τα διαβάσει ο ιερέας, ώστε οι ψυχές των νεκρών τους να «φάνε» και να επιστρέψουν στον ουρανό χορτασμένες από το συχώριο που θα τους δίνει ο κόσμος («Θεός σχωρές τον») στο μοίρασμα.

Εκείνη τη στιγμή, οι ψυχές έχουν συγκεντρωθεί και η μια ρωτάει την άλλη: «εσύ έχεις κόλλυβο να φας;». Όποια ψυχή δεν έχει κόλλυβο, είτε γιατί την ξέχασαν οι συγγενείς, είτε γιατί δεν έχει κανέναν να την θυμηθεί, οι άλλες ψυχές της δίνουν να «φάει» από το δικό τους για να μην επιστρέψει «ξερή» όπως λένε σε κάποια μέρη της Ελλάδας, δηλαδή πεινασμένη.

Η λαϊκή παράδοση που θέλει η μια ψυχή μοιράζεται το κόλλυβο της με την άλλη, έχει τη βάση της στη γενική σημασία που δίνει η Εκκλησία σχετικά με τα κόλλυβα της Πεντηκοστής όπου μνημονεύονται όλοι οι νεκροί, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν είχαν την ευκαιρία να τύχουν της ωφελείας των μνημοσύνων.

Σε κάθε παράδοση τα κόλλυβα είναι μέρος της παράδοσης μας, της θρησκείας μας, αλλά και ένα από τα πλέον υγιεινά γλυκά.

Τα υλικά πρέπει να είναι 9 γιατί 9 είναι τα τάγματα των αγγέλων, ενώ το κάθε υλικό έχει το δικό του συμβολισμό.

1. Σιτάρι: οι νεκροί (το γήινο στοιχείο)

2. Ζάχαρη: η γλυκύτητα του Παραδείσου

3. Σταφίδες: η Άμπελος (ο Χριστός)

4. Μαϊντανός: η ανάπαυση «εν τόπω χλοερώ»

5. Φρυγανιά τριμμένη ή σουσάμι: το χώμα («..ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει..»)

6. Ρόδι: τα ελέη του Παραδείσου, η λαμπρότητα

7. Κανέλλα: η ευωδία, τα αρώματα («..αρώμασι εν μνήματι κηδεύσας απέθετο..», «..μύραναν τον τάφο αι μυροφόροι μύρα..»)

8. Αμύγδαλα: η ευγονία, η ζωή που διαιωνίζεται με τους απογόνους (αντί για αμύγδαλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν καρύδια)

9. Κουφέτα (ασημένια και λευκά): τα οστά που μένουν αναλλοίωτα καθώς το σώμα φθείρεται. Μουλιάζουμε το σιτάρι σε νερό αποβραδύς και αφού το σουρώσουμε, το καθαρίζουμε από τις φλούδες που απέβαλε. Κατόπιν το βράζουμε ανάλογα πόσο μαλακό το θέλουμε. Σε κανονική κατσαρόλα ένα καλό βράσιμο διαρκεί 2-3 ώρες, ενώ σε χύτρα περίπου 1 ώρα. Όταν βράσει, το ραντίζουμε με δροσερό νερό λέγοντας «δροσιά και έλεος να έχουν οι ψυχές των….» λέγοντας τα ονόματα των νεκρών που θέλουμε να μνημονεύσουμε και το απλώνουμε πάνω σε πετσέτα βαμβακερή για να στεγνώσει. Το ανακατεύουμε με τις σταφίδες, τον ψιλοκομμένο μαϊντανό, το ρόδι, την κανέλα, τα αμύγδαλα και το στρώνουμε στην πιατέλα. Πάνω από το σιτάρι βάζουμε μια στρώση με τη θρυμματισμένη φρυγανιά ή το σουσάμι και στο τέλος την στρώση από ζάχαρη. Με ένα καθαρό χαρτί πιέζουμε την επιφάνεια να γίνει ίσια. Στο τέλος με τα κουφέτα σχηματίζουμε το σχήμα του σταυρού και διάφορα σχέδια, ανάλογα με την πείρα και την φαντασία που έχει η κάθε νοικοκυρά ώστε να το στολίσει.

Και κάτι ιδιαίτερο, το οποίοι οι γιαγιάδες τονίζουν με μεγάλη ευλάβεια:

1. Όση ώρα ετοιμάζουμε τα κόλλυβα πρέπει να είναι αναμμένο το καντήλι και το θυμιατό.

2. Το νερό με το οποίο βράζουμε και ξεπλένουμε το σιτάρι, δεν το χύνουμε στο νεροχύτη ώστε να καταλήξει μαζί με τα βρώμικα νερά στις αποχετεύσεις. Το ρίχνουμε ή στην θάλασσα ή στο χώμα.

ανάρτηση της κας Ρούλα Λαγκαδιανου Κανιουρα

Ψυχοσάββατο.

Οι προσευχές για τους νεκρούς το Ψυχοσάββατο αποτελεί μια διαφορετική μορφή αγάπης για όσους δικούς μας έχουν φύγει από τη ζωή

Μέσα στην ιδιαίτερη μέριμνά της για τους κεκοιμημένους η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος για τους νεκρούς, όπως γράφει το ekklisiaonline.gr.

Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου, ένα εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους.

Σε κάθε προσευχή και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός μνημονεύει τους οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, ακόμη και τους εχθρούς του που έφυγαν από τον κόσμο αυτό, αλλά ζητά και τις προσευχές της Εκκλησίας γι’ αυτούς.

Σε ετήσια βάση η Εκκλησία έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της. Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα. Το ένα πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.

Το ψυχοσάββατο λοιπόν είναι ένα μνημόσυνο που κάνει η εκκλησία ώστε όλοι να έχουν την δυνατότητα να συγχωρεθούν και να κριθούν κατά την Δευτέρα Παρουσία.

Η λαϊκή παράδοση, αλλά και οι θρύλοι, αναφέρουν σε σχέση με τα χρυσά κόλλυβα ότι ο Χριστός το βράδυ της Αναστάσεως δίνει στις ψυχές την ελευθερία να «σεργιανίσουν» στη γη.

Οι συγγενείς την παραμονή του Σαββάτου, δηλαδή το πρωί της Παρασκευής, φτιάχνουν τα κόλλυβα τα οποία πηγαίνουν στην εκκλησία το απόγευμα να τα διαβάσει ο ιερέας, ώστε οι ψυχές των νεκρών τους να «φάνε» και να επιστρέψουν στον ουρανό χορτασμένες από το συχώριο που θα τους δίνει ο κόσμος («Θεός σχωρές τον») στο μοίρασμα.

Εκείνη τη στιγμή, οι ψυχές έχουν συγκεντρωθεί και η μια ρωτάει την άλλη: «εσύ έχεις κόλλυβο να φας;». Όποια ψυχή δεν έχει κόλλυβο, είτε γιατί την ξέχασαν οι συγγενείς, είτε γιατί δεν έχει κανέναν να την θυμηθεί, οι άλλες ψυχές της δίνουν να «φάει» από το δικό τους για να μην επιστρέψει «ξερή» όπως λένε σε κάποια μέρη της Ελλάδας, δηλαδή πεινασμένη.

Πεντηκοστή κ Άγιον Πνεύμα

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΚΑΙ  ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Την Κυριακή της Πεντηκοστής γιορτάζουμε την εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστού (με μορφή φωτιάς, σαν φλόγες πάνω στα κεφάλια τους), πενήντα μέρες μετά την ανάστασή του και δέκα ημέρες μετά την Ανάληψη του. Τότε οι απόστολοι – οι μαθητές του Χριστού – κατανόησαν για πρώτη φορά εντελώς την αποστολή του Χριστού και έπαψαν να φοβούνται και  αντί να κρύβονται βγήκαν στους δρόμους και διακήρυξαν την ανάσταση του δασκάλου τους.

Επειδή στα Ιεροσόλυμα ήταν μια μεγάλη γιορτή, ήταν μαζεμένοι άνθρωποι από πολλούς λαούς. Ο καθένας απ’ αυτούς άκουγε το κήρυγμα των αποστόλων στη δική του γλώσσα. Τη μέρα εκείνη πίστεψαν στο Χριστό και βαφτίστηκαν 3.000 άνθρωποι και είναι οι πρώτοι χριστιανοί στην Ιστορία.

Γι’ αυτό η Πεντηκοστή ονομάζεται «γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας». 

 Οι άγιοι Πατέρες για να δώσουν τιμή στο Άγιο Πνεύμα όρισαν να το εορτάζουμε και κατά την Πεντηκοστή αλλά και ξεχωριστά τη Δευτέρα.

Επομένως την  Δευτέρα  μετά την Πεντηκοστή γιορτάζουμε το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι ένα Τρίτο Πρόσωπο, διαφορετικό από τον Πατέρα Θεό και τον Υιό (το Χριστό), που «εκπορεύεται από τον Πατέρα» και μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό είναι η Αγία Τριάδα, ο Τριαδικός Θεός.

Το Άγιο Πνεύμα δεν έχει μόνο την μορφή περιστεριού και κακώς ζωγραφίζεται έτσι πολλές φορές. 

Το Άγιον Πνεύμα δεν είναι από τη φύση του ένα περιστέρι, αλλά Θεός. Κανείς, λοιπόν, δεν είδε ποτέ το Θεό. Μόνο έµµεσες εμφανίσεις έχουμε. Για παράδειγµα στην Βάπτιση και στην Μεταμόρφωση ακούστηκε η φωνή του Πατρός. Σαν περιστέρι στη Βάπτιση και σαν φλόγα πυρός στην Πεντηκοστή είναι οι ενδείξεις που µμαρτυρούν την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. 

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν δυο απεικονίσεις της ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ:  Η μία είναι η παράσταση των τριών Αγγέλων και φέρει την επιγραφή «Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ» και η άλλη είναι «Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ». Ο Αβραάμ δέχτηκε την επίσκεψη τριών αγνώστων ανδρών που τους υποδέχτηκε με εγκαρδιότητα και αγάπη, παρ᾿ όλο που του ήταν άγνωστοι. Στη συνέχεια τους παρέθεσε πλούσιο τραπέζι. Κατά την συζήτηση οι άγνωστοι επισκέπτες ανήγγειλαν στον Αβραάμ ότι η γυναίκα του η Σάρρα θα αποκτήσει παιδί μέσα σ' ένα χρόνο, όπως και έγινε. 

Ανθρωποµορφικά µόνο τον Υιό μπορούμε να απεικονίσουμε που σαρκώθηκε και πήρε ανθρώπινη μορφή. Γι αυτό και ο Παντοκράτορας στους τρούλους των εκκλησιών έχει μόνο την μορφή του Σαρκωμένου λόγου. 

Η απεικόνιση της Αγίας Τριάδας ως τριών προσώπων, όπου απεικονίζεται ο Πατέρας ως ηλικιωμένος , ο Υιός ως νέος και το Άγιο Πνεύμα με την μορφή περιστεράς είναι εικόνα ξένη προς την διδασκαλία των Πατέρων και μεταφέρθηκε στον Ορθόδοξο χώρο από τη Δύση.

 Μπορεί να είναι  συνηθισμένη η απεικόνιση αυτή στο εμπόριο,

αλλά βασισμένη σε λανθασμένα δυτικο-ευρωπαϊκά πρότυτα.

Χρόνια πολλά .

Πατηρ Παύλος	1 Ιουν 2020, 2:10 μ.μ. (πριν από 4 ημέρες)
προς george.wiler, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, Ιερεύς, ΣΥΝΑΞΙΣ, Περιοδικό, Efenpress, triklopodia, Andreas, daskalos, MonkSerafim, preot, vtsigkos, konstantinos, author, imk, mhtropolh, Μητρόπολη, π.Νικόδημος, p.Vasilios, info, mixhoul, ΙΕΡΑ, contact, panhou, averoph, Σάλπισμα, info, news, imkythiron, augmyrou, Labros, Nick, thriskeftika, info, PANCYPRIAN, despotatonea, petropoulos, info, imag.gorg, ΑΝΔΡΕΑΣ, ganagno, iakritis, ΤΡΕΛΟ-, contact, Peter, gram.imkaw, Παναγιώτης, akhs1914, gmanolis, Τάσος, εγώ, Καθεδρικός, tseleng, mitropoli, imka, chrisgefsi, I.M.P, ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ, ΕΣΤΙΑ, info, info, info, Επιτροπή, imaa, orthotyp, Leonidas, ΑΚΤΙΝΑ, tasthyras, Amethyst, panagiotis_karanikas

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 1η Ιουνίου 2020

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 1η Ιουνίου 2020
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

ΣΤΟΧΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΡΕΝΗΣΗΣ.

Όπως πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ, ανακοινώθηκε επισήμως το νέο
πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και αναρτήθηκε
προς δημόσια διαβούλευση από την Υπουργό κ. Κεραμέως. Το πολυνομοσχέδιο
αυτό περιλαμβάνει διάφορες επί μέρους θεματικές ενότητες, μεταξύ των οποίων
και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και
δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Μάλιστα η σεξουαλική αγωγή θα επεκταθεί και
στους μαθητές της προσχολικής αγωγής, (Νηπιαγωγεία)! Σύμφωνα με την
ειδησεογραφία: «θα υπάρχει ‘ειδικός’ της σεξουαλικής αγωγής που θα αρχίζει
να ενημερώνει και να εκπαιδεύει, με τη συγκατάθεση του γονέα, τα παιδιά
από το νηπιαγωγείο για θέματα της ανθρώπινης ανατομίας… τα βασικά για
την ανθρώπινη αναπαραγωγή με αντίστοιχη αναπαράσταση της σεξουαλικής
πράξης, το ανατομικό λεξιλόγιο των έξω γεννητικών οργάνων…», (βλ. εφ.
«Στόχος», 14.5.2020 κ.α.). Ας σημειωθεί πως η παρούσα κυβέρνηση της Νέας
Δημοκρατίας είχε εξαγγείλει στο προεκλογικό της πρόγραμμα την εισαγωγή
στην εκπαίδευση του «μαθήματος» αυτού. Ο τότε πρόεδρος της αξιωματικής
αντιπολιτεύσεως κ. Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δηλώσει σχετικά με το θέμα
αυτό μεταξύ άλλων τα εξής: «Η επένδυση για το μέλλον, για την επόμενη γενιά,
είναι η υποχρεωτική ένταξη του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής, της
σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, στα σχολεία. Έτσι ώστε να μπορούν τα παιδιά
μας να είναι σωστά ενημερωμένα, να μην είναι θύματα προκαταλήψεων και
να μπορούν και αυτά με τον τρόπο τους να διαχειρίζονται τις δικές τους
σεξουαλικές προτιμήσεις με τρόπο που δεν θα τα κάνει να αισθάνονται
ενοχικά» (Πηγή: https://www.alfavita.gr /ekpaideysi/ 274 971_ mitsotakis-exig
gei le- ypohreotiki-sexoyaliki -agogi-sta-sholeia).
Γύρω από το φλέγον αυτό θέμα ασχολήθηκε το Γραφείο μας σε παλαιότερη
ανακοίνωσή μας με τίτλο: «Μάθημα ‘σεξουαλικής αγωγής’: Ολέθρια μύηση σε
άωρο ερωτισμό», (6.2.2020) και είχαμε επισημάνει, ότι η καθιέρωση ενός
τέτοιου «μαθήματος» όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτε το θετικό στην
αγωγή των παιδιών μας, αλλά αντίθετα θα προσθέσει νέα ψυχικά τραύματα στις
αθώες παιδικές ψυχές. Θα αποτελέσει αναγκαστική μύηση σε έναν άωρο
ερωτισμό, καταστροφικό για τα ίδια και ολέθριο για την κοινωνία του
μέλλοντος!
Επειδή το θέμα αυτό ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα και επειδή είναι άκρως
σοβαρό, η Διοικούσα Εκκλησία σε πρόσφατη ανακοίνωσή της (βλ. αποφάσεις
της ΔΙΣ στην πρώτη συνεδρία του Μαΐου ε. ε.), εξέφρασε τις επιφυλάξεις της ως

2

προς την αναγκαιότητα και σκοπιμότητα αυτού του «μαθήματος». Η
παρέμβαση της ΔΙΣ πυροδότησε πλήθος δημοσιευμάτων από πολλούς,
δημοσιογράφους και μη, οι οποίοι με ιδιαίτερη σφοδρότητα βρήκαν την
ευκαιρία να επιτεθούν και πάλι εναντίον της Εκκλησίας. Στις γραμμές που
ακολουθούν θα σχολιάσουμε εν ολίγοις ένα εξ αυτών, το άρθρο της
δημοσιογράφου κ. Έλενας Ακρίτα, με θέμα: «Το σεξ και η Ιερά Σύνοδος»,
στην εφημερίδα «Τα Νέα» (17-5-2020), με σκοπό όχι τόσο να ανατρέψουμε τα
γραφόμενά της, (δεν αξίζει άλλωστε τον κόπο, αφού στο σύντομο άρθρο της δεν
διατυπώνει κανένα σοβαρό επιστημονικό επιχείρημα υπέρ της σεξουαλικής
αγωγής), όσο κυρίως να υπομνήσουμε στον πιστό λαό του Θεού βασικές
αλήθειες της Εκκλησίας μας γύρω από το θέμα αυτό και παράλληλα να
υπογραμμίσουμε την ανάγκη για επαγρύπνηση και αγωνιστικότητα κλήρου και
λαού.
Αντιπαρερχόμαστε το έντονο σκωπτικό ύφος, τον σαρκασμό και την
ειρωνεία, που διατρέχει το κείμενο από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι μια
γνωστή τακτική όλων εκείνων, που θέλουν να πλήξουν την Εκκλησία, για να
δείξουν την πλήρη περιφρόνηση και απέχθειά τους προς Αυτήν, λες και
πρόκειται για μια νεωστί εμφανισθείσα σέκτα, η οποία ευθύνεται για κοινωνικά
εγκλήματα!
Το κύριο επιχείρημα της κ. Ε. Ακρίτα είναι ότι η Εκκλησία είναι τελείως
αναρμόδια, «δεν της πέφτει λόγος», όπως ισχυρίζεται, να κρίνει, αν θα πρέπει
να διδαχθούν, ή όχι τα παιδιά το εν λόγω «μάθημα». Γράφει: «Είναι αδιανόητο
να έχει άποψη ο κάθε παπάς για το μάθημα της σεξουαλικής
διαπαιδαγώγησης. Είναι αδιανόητο να δίνει αυτός ντιρεκτίβα σε μια
θρησκόληπτη υπουργό». Ο υπεύθυνος θεολογικός λόγος της Εκκλησίας μας,
εκφραζόμενος από έμπειρα και καταξιωμένα, με πλούσια θεολογική και
παιδαγωγική γνώση πρόσωπα, υποβιβάζεται και εξευτελίζεται με τη φράση «ο
κάθε παπάς». Όχι κ. Ακρίτα! Είναι αδιανόητο να ταυτίζετε την Εκκλησία, ή την
ΔΙΣ, με τον «κάθε παπά». «Ο κάθε παπάς» φυσικά και δεν είναι αρμόδιος,
επειδή δεν έχει τις ανάλογες θεολογικές προϋποθέσεις και επιστημονικές
γνώσεις, για να ομιλήσει πάνω σε τέτοιου είδους λεπτά θέματα. Είναι όμως
αρμοδία η Εκκλησία, όπως επίσης και πρόσωπα - μέλη της, εγνωσμένου
επιστημονικού και πνευματικού κύρους, που μπορούν να ομιλήσουν υπεύθυνα
πάνω σε θέματα χριστιανικής παιδαγωγικής και κατ’ επέκταση στο θέμα της
σεξουαλικής διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών.
Πέραν αυτών αγνοεί προφανώς η αρθρογράφος το γεγονός, ότι το θέμα των
σεξουαλικών σχέσεων, φυσιολογικών, ή παρά φύσιν, εντός, ή εκτός του γάμου,
αλλά και σε κάθε ηλικία, από της νηπιακής και παιδικής, μέχρι και της
γεροντικής, είναι ένα θέμα με το οποίο ασχολείται ο αιώνιος και θεόπνευστος
λόγος του Θεού, ο οποίος έθεσε όρια και τάξη και κανόνες, που αφ’ ενός
ρυθμίζουν τις σχέσεις αυτές και αφ’ ετέρου στιγματίζουν και καταδικάζουν κάθε
παρά φύσιν σεξουαλική σχέση. Ο απόστολος Παύλος σε όλες σχεδόν τις
επιστολές του διασαφηνίζει και ξεκαθαρίζει, τι είναι σύμφωνο με το θέλημα του

3

Θεού και τι όχι. Στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του μάλιστα αφιερώνει ένα
ολόκληρο κεφάλαιο, το 7 ο , γύρω από το θέμα αυτό. Περαιτέρω οι Ιεροί
Κανόνες της Εκκλησίας μας νομοθετούν και ρυθμίζουν άλλες επί μέρους
λεπτομέρειες και παραμέτρους του θέματος αυτού.
Φαίνεται να αγνοεί ακόμη η αρθρογράφος, ότι ο Ορθόδοξος κλήρος έχει να
παρουσιάσει μια τεράστια και ανυπολόγιστη προσφορά στην υπόθεση της
παιδείας του Γένους μας. Όταν οι μορφωμένοι γόνοι επιφανών ελλήνων έφευγαν
για την «πολιτισμένη» Εσπερία, για να ζήσουν την ελευθερία και την ευζωία,
(βλέπε Κοραής), την παιδεία του υπόδουλου Γένους την είχαν αναλάβει οι
κληρικοί, οι οποίοι σήμερα λοιδορούνται και υβρίζονται ως «θρησκόληπτοι»
και «σκοταδιστές». Αυτοί, δυστυχώς για την αρθρογράφο και τους ομόφρονές
της, σήκωσαν το βάρος της Εθνικής μας παιδείας και προσέφεραν ανεκτίμητες
υπηρεσίες στην καλλιέργεια της εθνικής αυτοσυνειδησίας και της ιδέας της
απελευθέρωσης.
Αλλά και σήμερα ένα μεγάλο μέρος του κλήρου μας διαθέτει υψηλού
επιπέδου θεολογική και επιστημονική μόρφωση και Ορθόδοξο ήθος. Οι έγγαμοι
κληρικοί μας, κατά κανόνα, έχουν να παρουσιάσουν υποδειγματικές οικογένειες,
στην πλειοψηφία τους πολύτεκνες, διαπαιδαγωγώντας τα τέκνα τους «εν παιδεία
και νουθεσία Κυρίου», (Εφ.5,4) και δίδοντας ορθές κατευθύνσεις στο λεπτό
θέμα των σεξουαλικών σχέσεων. Και από αυτής της απόψεως είναι πολύ πιο
κατάλληλοι από πολλούς αμοραλιστές εκπαιδευτικούς, οι οποίοι με τις
«προοδευτικές» ιδέες τους εξωθούν τους νέους σε πειραματισμούς και
σεξουαλικές «δοκιμές», με τραγικά και ολέθρια επακόλουθα, (βλέπε φαινόμενα
παιδοφιλίας, σεξουαλικής αποπλάνησης κ.α.)!
Αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα, αν δηλαδή μπορούν να διδάξουν οι παπάδες το
συγκεκριμένο μάθημα. Το ζήτημα είναι, αν πρέπει να εισαχθεί στα σχολεία και
μάλιστα σε παιδιά της προσχολικής ηλικίας. Κατά τη γνώμη μας, η οποία είναι
και γνώμη διαπρεπών παιδαγωγών και ειδικών επιστημόνων, η εισαγωγή
τέτοιου μαθήματος θα έχει ολέθρια αποτελέσματα, λόγω της αθωότητας και
ανωριμότητας των παιδιών, να κατανοήσουν το μυστήριο της ζωής. Η ερωτική
σχέση ανδρός και γυναικός μέσα στα πλαίσια του γάμου, (και όχι η χυδαιότητα
της σεξουαλικότητας, όπως την αντιλαμβάνονται πολλοί), είναι ένα βαθύ
μυστήριο, το οποίο παραλληλίζει ο απόστολος Παύλος με το μυστήριο της
Εκκλησίας, (βλ. Εφ.5,32). Ρωτάμε την αρθρογράφο: Είναι παιδαγωγικώς ορθό,
να φορτώνουμε τα αγνά και αθώα παιδάκια της νηπιακής και παιδικής
ηλικίας, στα οποία δεν έχει ακόμη «ξυπνήσει» το γενετήσιο ένστικτο και η
έλξη προς το άλλο φύλο, με γνώσεις που σ’ αυτήν την ηλικία δεν τις
χρειάζονται; Είναι παιδαγωγικώς ορθό, να τα εισαγάγουμε σε μια διαδικασία
μυήσεως, κάνοντας αναφορές στην ανατομία των γεννητικών οργάνων
ανδρός και γυναικός, στο βιολογικό και κοινωνικό φύλο, στην αναπαραγωγή
και στις ερωτικές σχέσεις, προκειμένου να «απαντήσουμε» σ’ αυτά σε
«ερωτήματα», που ούτε καν έχουν ποτέ σκεφθεί; Αναλογίσθηκε ποτέ η
αρθρογράφος το ενδεχόμενο, μια τέτοιου είδους «διαφώτιση», να ενθαρρύνει

4

την περιέργεια των μικρών παιδιών και να τα οδηγήσει σε «πειραματισμούς»,
γεγονός που θα φέρει αντίθετα αποτελέσματα;
Αλλά και στα παιδιά της εφηβικής ηλικίας, στα οποία αρχίζει πλέον να
«ξυπνάει» το γενετήσιο ένστικτο και η έλξη προς το άλλο φύλο, η σεξουαλική
διαπαιδαγώγηση στο σχολείο εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Κανείς δεν μπορεί
να μας εγγυηθεί, ότι το μάθημα δεν θα εξελιχθεί σε πληροφόρηση για τρόπους
και πρακτικές που προσφέρουν σεξουαλική ικανοποίηση. Ότι δεν θα
συνοδεύεται από εποπτικό υλικό, που θα ερεθίζει την περιέργεια και θα εξωθεί
σε σεξουαλικές «δοκιμές», ότι δεν θα περιλαμβάνει ενημέρωση για
ομοφυλοφιλικές σχέσεις, ή για αποκλίσεις σε παρά φύσιν σεξουαλικές σχέσεις.
Όλα αυτά δεν είναι προϊόν «επιστημονικής φαντασίας», διότι ήδη έχουν
παρατηρηθεί σε άλλες «προοδευμένες» χώρες της Ευρώπης.
Πέραν αυτών η αρθρογράφος φαίνεται να αγνοεί, ότι σύμφωνα με τον νόμο
οι μοναδικοί υπεύθυνοι για το είδος της διαπαιδαγώγησης του παιδιού τους και
 βεβαίως και της σεξουαλικής, είναι οι γονείς. Όπως ορίζει η Διεθνής Σύμβαση
για τα Δικαιώματα του Παιδιού: «Οι γονείς έχουν, κατά προτεραιότητα, το
δικαίωμα να επιλέγουν το είδος της παιδείας που θα δοθεί στα παιδιά
τους» (άρθρο 26, παρ. 3). Και εμείς προσωπικά πιστεύουμε, ότι οι αρμοδιότεροι
για να βοηθήσουν τους νέους της ηλικίας αυτής είναι κατ’ αρχήν οι γονείς. Η
προσέγγιση ενός τόσο λεπτού και ακανθώδους θέματος οφείλει να γίνεται όχι
στα πλαίσια ενός σχολικού μαθήματος, ισοπεδωτικά και οριζόντια, αλλά να
είναι εξατομικευμένη, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και το βαθμό ωριμότητας
του εφήβου. Οι γονείς λοιπόν καλούνται, να προσεγγίσουν το εξαιρετικά
ευαίσθητο αυτό θέμα κατόπιν προσευχής, με τον κατάλληλο τρόπο και στον
κατάλληλο χρόνο και αφού προηγουμένως συμβουλευτούν τον «πνευματικό»
τους. Καλούνται να θέσουν το θέμα κατ’ αρχήν πάνω σε πνευματική βάση, πάνω
δηλαδή στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Οφείλουν να επισημάνουν ότι ο
άνθρωπος είναι η κορωνίδα της δημιουργίας και διακρίνεται από το υπόλοιπο
ζωικό βασίλειο από το γεγονός, ότι ο Θεός τον έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’
ομοίωση ιδική Του. Τον επροίκισε με δύο υπέρτατα δώρα, που συνιστούν το
κατ’ εικόνα, το νοερό και το αυτεξούσιο, τα οποία τον καθιστούν ικανό να
υπερβεί την βιολογική του φύση, να κυριαρχεί στα κατώτερα ένστικτα και πάθη
του, (όπως το γενετήσιο) και να φθάσει στο καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή στη θέωση.
Ότι σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας οι προγαμιαίες σχέσεις
αποτελούν σοβαρότατο σαρκικό αμάρτημα, που αφαιρεί την Χάρη του Θεού και
τραυματίζει καίρια την ψυχή του εφήβου, ενώ παράλληλα καλούνται να
τονίσουν την αξία της εγκράτειας και της αγνότητας μέχρι την ώρα του γάμου,
ως άριστη προϋπόθεση για μια ευλογημένη από τον Θεό μετέπειτα συζυγική και
οικογενειακή ζωή. Καλούνται επίσης να θέσουν το θέμα και από ιατρικής, αλλά
και από κοινωνικής πλευράς. Να επιστήσουν στα παιδιά τους την προσοχή γύρω
από τους κινδύνους μεταδόσεως αφροδισίων νοσημάτων, τα οποία μπορούν να
μεταδοθούν με τις σεξουαλικές σχέσεις, όπως επίσης και γύρω από τους
κινδύνους για μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε

5

άλλο, μεγαλύτερο αμάρτημα και έγκλημα, την έκτρωση, με όλα τα κοινωνικά
παρεπόμενά της.
Δεν παρέλειψε επίσης η αρθρογράφος να επιτεθεί με πολύ σαρκασμό στην
προγαμιαία αγνότητα. Γράφει: «Κατ’ αρχάς γιατί να τα μάθουν, [τα σχετικά με
τις σεξουαλικές σχέσεις]; Υπάρχει κάποιος λόγος πριν το γάμο; Παρθένοι δεν
θα παντρευτούν; Τότε να τα μάθουν και να τα μάθουν σωστά. Η μελισσούλα
με τον μελισσούλο. Η λουλουδίτσα με τον λουλουδίτσο. Ο πελαργός που
εκτοξεύει μωρά στις ταράτσες κι όποιο ζήσει, έζησε. Και πάν’ απ’ όλα ο
κρίνος. Που δεν πονάει κιόλας»! Δεν αξίζει το κόπο να ανασκευάσουμε τέτοιου
είδους συλλογισμούς. Απλώς την παραπέμπουμε στις χώρες της Ευρώπης, στις
οποίες, αν και έχει καθιερωθεί από πολλών ετών το μάθημα της σεξουαλικής
αγωγής, τα αποτελέσματα υπήρξαν τραγικά. Τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα
νοσήματα όχι μόνον δεν έχουν εξαλειφθεί, αλλά συνεχώς αυξάνουν. Το ίδιο και
οι περιπτώσεις νεαρών κοριτσιών εφηβικής ηλικίας, που μένουν έγκυες και στη
συνέχεια κάνουν έκτρωση. Οι υπάρχουσες στατιστικές επίσης μαρτυρούν, ότι τα
κρούσματα βιασμού παιδιών μεταξύ τους, ακόμα και σε νηπιαγωγεία, συνεχώς
αυξάνουν, ενώ τα σεξουαλικά «ενημερωμένα» παιδιά, πολλές φορές
παρουσιάζουν αντικοινωνική συμπεριφορά.
Κλείνοντας, θα θέλαμε για μια ακόμη φορά να εκφράσουμε την αγωνία και
τον προβληματισμό μας, για τον επικίνδυνο κατήφορο στον οποίο οδηγείται η
παιδεία μας, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την αυριανή Ελλάδα και να
κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου, πριν είναι πλέον πολύ αργά. Περιμέναμε
από την νέα κυβέρνηση, να διορθώσει τα λάθη της προηγούμενης και να βαδίσει
πάνω στα χνάρια της Ελληνορθόδοξης Παράδοσής μας. Να μην ακολουθήσει
τον ολέθριο δρόμο, που ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΙΡΙΖΑ, τουλάχιστον σε
θέματα παιδείας. Όμως δυστυχώς με θλίψη και απογοήτευση διαπιστώνουμε το
ακριβώς αντίθετο. Η εισαγωγή του «μαθήματος» αυτού μαζί με την μετάλλαξη
του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογικό, πολύ φοβούμεθα, ότι θα
αποτελέσει την ταφόπλακα της Ελληνορθόδοξης Παιδείας στη χώρα μας. Από
μας, και πρωτίστως από την Διοικούσα Εκκλησία, εξαρτάται, αν θα φθάσουμε
σ’ αυτό το κατάντημα, ή όχι.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΕΝΟΡΙΤΕΣ ΜΑΣ!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ Κ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΟ

ΑΥΡΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΜΑΙΟΥ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΟΥΝ ΔΥΟ ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ

Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΥΛΟ Κ

Η 2Η ΣΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΩΡΑ 9,30 ΠΜ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΑΡΓΥΡΙΟ!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΑΣ !