Πατηρ Παύλος


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 13 η Φεβρουαρίου 2020
ΙΔΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΣΤΗΝ

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

Μια από τις προσφιλείς διπλωματικές τακτικές του Παπισμού είναι τα συχνά
ταξίδια των εκάστοτε «Παπών» σε διάφορα μέρη του κόσμου, με σκοπό να
προωθηθούν οι ιμπεριαλιστικοί στόχοι του και να προβληθεί διεθνώς και με κάθε
τρόπο η διπλή παγκόσμια εξουσία του «Πάπα», πολιτική και εκκλησιαστική, ως
αρχηγού κράτους και ως αρχηγού της πιο μεγάλης σε αριθμό πιστών
«Εκκλησίας», (περίπου 1.000.000.000 πιστοί), σε σύγκριση με όλες τις άλλες
θρησκείες του πλανήτη. Μάλιστα δεν αρκούνται να επισκέπτονται χώρες με
πολυπληθείς οπαδούς, όπως λόγου χάρη στις χώρες της Νοτίου Αμερικής,
(Αργεντινή, Βραζιλία κ.α.), αλλά και χώρες με ελάχιστο, ή ανύπαρκτο, παπικό
πληθυσμό, (π.χ. αραβικές χώρες). Ιδιαιτέρως αρέσκονται να επισκέπτονται
Ορθόδοξες χώρες, παρά τον ελάχιστο αριθμό οπαδών των και παρά τις σφοδρές
αντιδράσεις των πιστών. Φροντίζουν να καλύπτονται πάντοτε υπό την
διπλωματική «ομπρέλα» του «αρχηγού κράτους», και να «προσκαλούνται» από
τις πολιτικές αρχές των κρατών, οι οποίες προσδοκούν πολιτικά και διπλωματικά
οφέλη από την επίσκεψή των. Αυτό για παράδειγμα συνέβη πριν από 19 χρόνια,
το 2001, όταν η τότε πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας μας προσκάλεσε
τον τότε «Πάπα» Ιωάννη – Παύλο τον Β΄ στην Αθήνα.
Τον τελευταίο καιρό διαδίδεται από εφημερίδες και το διαδίκτυο, (χωρίς
ωστόσο να έχει επιβεβαιωθεί επισήμως από την πολιτική και εκκλησιαστική
ηγεσία της χώρας), ότι ο νυν «Πάπας» κ. Φραγκίσκος θα επισκεφτεί για δεύτερη
φορά την Ελλάδα, μετά την πρώτη επίσκεψή του στη Λέσβο το 2016, με αφορμή
τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους οποίους ήρθε δήθεν για να
συμπαρασταθεί. Σύμφωνα με το ιστολόγιο «Βήμα Ορθοδοξίας»: «Διαβάζουμε
σε έγκυρη ιταλική εφημερίδα για: ‘Το πιθανό ταξίδι. Ο Πάπας στην Ελλάδα με
τον Βαρθολομαίο Α΄ στα βήματα του Παύλου’: ‘Στην Ελλάδα στα βήματα του
Αποστόλου Παύλου. Στους τόπους της πρώτης Εκκλησίας μαζί με τον
Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Πιθανή στάση και στην
Κύπρο’. Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, σύμφωνα με ορθόδοξες και παπικές
πηγές, το παπικό ταξίδι θα περιλαμβάνει τους Φιλίππους, πρώτη πόλη του
κηρύγματος του Αποστόλου Παύλου στην Ευρώπη. Η προετοιμασία του
ταξιδιού άρχισε ήδη από τις 23 Οκτωβρίου του 2019, όταν ο καρδινάλιος
Λεονάρντο Σάντρι, υπεύθυνος για τις ανατολικές εκκλησίες, συναντήθηκε με
τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος Νίκο Δένδια. Η συνάντηση
επαναλήφθηκε τον Νοέμβριο. Στις 18 Νοεμβρίου ο Πάπας Φραγκίσκος
παρέλαβε επίσημη πρόσκληση εκ μέρους του Προέδρου της Ελληνικής

2

Δημοκρατίας. Θα είναι η δεύτερη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου σε ελληνικό
έδαφος μετά την ‘ιστορική επίσκεψη’ μαζί με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο
στη Λέσβο τον Ιούλιο του 2016».
Σχετικό είναι και το δημοσίευμα στην εφημερίδα «Στύλος Ορθοδοξίας»:
«Κυβέρνηση και Εκκλησία, (Οικουμενικό Πατριαρχείο και Αρχιεπισκοπή), σε
συνεργασία με την Ουάσιγκτον και το Βατικανό προετοιμάζουν πυρετωδώς
επίσημη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στην Ελλάδα μέσα στο 2020.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες η επίσκεψη θα έχει ως απώτερο στόχο
και σκοπό την ανάπτυξη του θρησκευτικού τουρισμού και ειδικά του
προγράμματος στα βήματα του Αποστόλου Παύλου. Η επίσπευση στην
εφαρμογή του σχεδίου φέρεται να αποτελεί  πρόταση του Αμερικανού πρέσβη
στην Αθήνα Τζ. Πάϊατ, που αποβλέπει στην άμεση κάλυψη των κενών, που
παρατηρούνται στα προσκυνήματα από την απουσία των Ρώσων
προσκυνητών. Στην ουσία, όμως, στοχεύει στην περαιτέρω δυτικοποίηση της
ελληνικής κοινωνίας, μέσω της προώθησης του οικουμενισμού και των
οικονομικών στοιχείων που την συνοδεύουν… Το άνοιγμα των ορθοδόξων
προσκυνημάτων σε προσκυνητές της Παπικής και προτεσταντικής
θρησκευτικής κοινότητας ευελπιστούν πως θα αποτελέσει τη βάση
αφομοίωσης των δυτικών μοντέλων διαβίωσης από τους Έλληνες… Αυτό
σημαίνει απομάκρυνση από την Ορθόδοξη Ρωσία και προσέγγιση προς το
Βατικανό και εν γένει τη Δύση….Δεν αποκλείεται, εάν υπάρξουν οι κατάλληλες
συνθήκες να πραγματοποιηθεί και επίσκεψη αστραπή του Πάπα Φραγκίσκου
στο Άγιο Όρος, σε συγκεκριμένη Αγιορείτικη Μονή… η αδελφότητα της οποίας
ταυτίζεται απολύτως με την πολιτική του Οικουμενικού Πατριαρχείου»!
Κατ’ αρχήν κανείς δεν είναι αντίθετος στην επίσκεψη του οιουδήποτε στη
χώρα μας, διότι αυτό υπαγορεύει η δημοκρατική μας ελληνορθόδοξη Παράδοση.
Εξ’ άλλου ο Ορθόδοξος λαός μας διακρίνεται για την παραδοσιακή ευγένειά του,
τα φιλόξενα αισθήματά του και τον απόλυτο σεβασμό του στην ελευθερία της
συνείδησης του οιουδήποτε. Επίσης προς το πρόσωπο τού «Πάπα» Φραγκίσκου
δεν έχουμε κάποιο προσωπικό μίσος. Αντίθετα μάλιστα τον αγαπούμε, ως εικόνα
του Θεού και προσευχόμαστε για την μετάνοια και την σωτηρία του.
Ωστόσο στην περίπτωση της επισκέψεώς του στην Ελλάδα τα πράγματα
αλλάζουν, δεν είναι τόσο απλά. Ο κ. Φραγκίσκος δεν θα έρθει ως απλός αρχηγός
κράτους, όπως όλοι οι αρχηγοί κρατών, ή ως απλός προσκυνητής των «βημάτων
του Αποστόλου Παύλου», οπότε στην περίπτωση αυτή θα ήταν ευπρόσδεκτος.
Δεν θα έρθει μετανοημένος για τις δεκάδες αιρετικές διδασκαλίες που
επισώρευσε ο Παπισμός ανά τους αιώνες και για τους ποταμούς αίματος των
ομολογητών της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Δεν θα
έρθει για να απαρνηθεί το δαιμονικό πρωτείο εξουσίας εφ’ όλης της Εκκλησίας,
την αποδοχή του οποίου απαιτεί από τους πάντες. Δεν θα έρθει για να ζητήσει
συγνώμη για τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού, όπως αναφέραμε, εις
βάρος της Ορθοδοξίας και της ανθρωπότητος γενικότερα, για τα οποία θα γίνει
λόγος παρά κάτω με πολλή συντομία.

3

Θα έρθει αμετανόητος, κουβαλώντας πάνω του όλες τις πλάνες και τις αιρέσεις
του Παπισμού, με πρώτη και κυριότερη το φρικτό και δαιμονικό πρωτείο, ως ο
«αντιπρόσωπος (vicarius) του Χριστού στη γη», προκειμένου να κατοχυρώσει
και έμπρακτα την οικουμενική του αναγνώριση, ακόμη και από τούς Ορθοδόξους.
Αυτή τη φορά μάλιστα θα έρθει με περισσότερο «αέρα» και έπαρση σε σχέση με
την προηγούμενη επίσκεψή του, διότι δυστυχώς η «Σύνοδος» της Κρήτης, η
οποία κάθε άλλο παρά Ορθόδοξη Σύνοδος ήταν, έχει αναγνωρίσει τον Παπισμό
ως αληθή «Εκκλησία». Είναι λοιπόν υπερβέβαιο, ότι πέρα από τις τιμές αρχηγού
κράτους τις οποίες θα του αποδώσει η πολιτική ηγεσία της χώρας, θα του
αποδοθούν και ύψιστες εκκλησιαστικές τιμές ως αρχηγού της
«Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας», τόσο από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, όσο και
από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών.
Όμως εδώ τίθεται το καυτό ερώτημα: Η απόδοση εκκλησιαστικών τιμών,
(αντί ελέγχων), σε έναν αιρεσιάρχη είναι σύμφωνη με την Ορθόδοξη Παράδοσή
μας; Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας ουδέποτε στο παρελθόν τίμησε αιρεσιάρχες.
Αντίθετα μάλιστα συγκροτούσε Συνόδους, στις οποίες ήλεγχε τις κακοδοξίες των
και τους απέκοπτε από το σώμα της Εκκλησίας. Και το έκανε αυτό όχι από μίσος,
αλλά από αληθινή αγάπη, με σκοπό να συναισθανθούν την πλάνη τους και να
μετανοήσουν. Επομένως η απόδοση εκκλησιαστικών τιμών στον «Πάπα»
Φραγκίσκο, σε έναν αμετανόητο αιρεσιάρχη, προσβάλλει και ακυρώνει στην
πράξη σειρά Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, που καταδίκασαν τον
Παπισμό ως αίρεση. Προσβάλλει επίσης και ακυρώνει τους αγώνες των μεγάλων
αντιπαπικών αγίων της Εκκλησίας μας, όπως ο Μέγας Φώτιος, ο άγιος Γρηγόριος
ο Παλαμάς, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός κ.α. Υποδεχόμενοι τον Πάπα με
ύψιστες εκκλησιαστικές τιμές, δείχνουμε στην πράξη ότι δεν τον αγαπούμε
αληθινά, διότι δεν τον βοηθούμε να μετανοήσει. Αντίθετα μάλιστα, γινόμαστε
αιτία να σκληρύνεται όλο και περισσότερο στην αμετανοησία.
Πέραν αυτών, η επίσκεψη του Πάπα θα έχει και πολλές άλλες τραγικές
συνέπειες για την Ορθόδοξη πατρίδα μας και γενικότερα για την Ορθοδοξία. Θα
απαριθμήσουμε μερικές:
α) Θα προκαλέσει για μια ακόμη φορά βαρύτατο σκανδαλισμό του πιστού
λαού του Θεού. Θα αμβλύνει το Ορθόδοξο αισθητήριό του και θα επιφέρει στη
συνείδηση του σύγχυση των ορίων μεταξύ Εκκλησίας και αιρέσεως.
β) Θα προωθήσει τον λαϊκό Οικουμενισμό, διότι θα δοθεί παγκοσμίως, σε
Ορθοδόξους και ετεροδόξους, η εντύπωση, ότι με τον Παπισμό είμαστε μια
Εκκλησία και δεν μας χωρίζει τίποτε.
γ) Θα βαθύνει ακόμη περισσότερο το εξ’ αιτίας του αντικανονικού και ακύρου
ουκρανικού Αυτοκεφάλου δημιουργηθέν πανορθόδοξο σχίσμα, πράγμα το οποίο
θέλει διακαώς ο «Πάπας». Ήδη στο προηγούμενο άρθρο μας κάναμε λόγο για την
αμοιβαία προσπάθεια Φαναρίου και Βατικανού για την «ένωση των
Εκκλησιών», μέσω των ουνιτών της Ουκρανίας και των σχηματικών του
Επιφανίου.

4

δ) Με την ψευδή εικόνα που δίνουμε προς τα έξω, ότι με τους παπικούς
είμαστε ένα, μια Εκκλησία, αποθαρρύνουμε όσους από τους παπικούς θέλουν να
απαρνηθούν τον Παπισμό και να γίνουν Ορθόδοξοι.
ε) Ενθαρρύνουμε και νομιμοποιούμε την παράνομη και ύπουλη
προσηλυτιστική δράση της Ουνίας, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες.
στ) Υποδεχόμενοι τον Πάπα, αμνηστεύουμε και διαγράφουμε από την ιστορική
μας μνήμη τα διαχρονικά εγκλήματα του Παπισμού εις βάρος της Ορθοδοξίας και
γενικότερα των ατόμων και των λαών διά μέσου των αιώνων. Εγκλήματα για τα
οποία δεν μετανόησαν έμπρακτα, ούτε ο νυν Πάπας, ούτε οι προκάτοχοί του.
Απαριθμούμε μερικά:
Οι εκάστοτε «Πάπες» απέδειξαν στο διάβα των αιώνων τα πλέον ανθελληνικά
τους αισθήματα και προθέσεις. Το Γένος μας μόνο μίσος και εκδίκηση έχει να
θυμάται από το Βατικανό. Με τις φοβερές και φονικές σταυροφορίες διέλυσαν
την χριστιανική αυτοκρατορία μας, την ένδοξη Ρωμανία και επιτάχυναν και
διευκόλυναν την οθωμανική προέλαση και κατάκτηση της Ορθόδοξης Ανατολής.
Όταν κατά την διάρκεια της Δ΄ Σταυροφορίας, το 1204, οι Φράγκοι κατέλαβαν
την Κωνσταντινούπολη, με τις ευλογίες του «Πάπα» Ιννοκεντίου του Γ΄,
επιδόθηκαν σε τέτοιους βανδαλισμούς, καταστροφές, αρπαγές και λεηλασίες,
ώστε δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο. Κατά την διάρκεια της Φραγκοκρατίας
τον 13 ον αιώνα, οι Ορθόδοξοι Έλληνες υπέφεραν τα πάνδεινα από τους παπικούς,
με τις ευλογίες και εντολές των εκάστοτε Παπών.
Δεν έκαναν σχεδόν τίποτε για να αποτρέψουν την κατάληψη της
Κωνσταντινούπολης, (1453), από τους Τούρκους.
Στα τετρακόσια χρόνια της οθωμανικής δουλείας ουδεμία κίνηση έγινε από το
Βατικανό για την απελευθέρωσή μας, παρά τις αμέτρητες εκκλήσεις για βοήθεια.
Αντίθετα μάλιστα, εκμεταλλεύονταν την τουρκική καταπίεση, σύναπτε συνθήκες
με την Υψηλή Πύλη, για να προστατεύει τους παπικούς υπηκόους της και το
χειρότερο: για να μπορεί να κάνει ελεύθερα προσηλυτισμό μέσω της πληθώρας
των φανατικών μισιοναρίων του. Ας σημειωθεί πως οι συμπαγείς παπικοί
πληθυσμοί στην οθωμανική αυτοκρατορία, (π.χ. Κυκλάδες), δεν γνώρισαν
τουρκική σκλαβιά!
Κατά την περίοδο της Ελληνικής Επαναστάσεως ουδεμία βοήθεια, ούτε καν
λεκτική στήριξη, υπήρξε προς το αγωνιζόμενο Έθνος μας από το Βατικανό.
Μάταια παρακαλούσε ο ηρωικός Επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός τον τότε
«Πάπα» να βοηθήσει, έστω διπλωματικά, την Ελλάδα!
Όταν κατά την καταστροφή της Μικράς Ασίας ο Κεμάλ Ατατούρκ έσφαζε και
ρήμαζε και γινόταν εκεί όργιο γενοκτονίας του Ποντιακού και Μικρασιατικού
Ελληνισμού, ο «Πάπας» συνέχαιρε τον Κεμάλ Ατατούρκ.
Για την άνανδρη εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974 και για τις
πρωτοφανείς θηριωδίες των δεν βρήκε να πεί ούτε ένα λόγο συμπαραστάσεως ο
«Πάπας» προς τους δοκιμαζομένους Κυπρίους αδελφούς μας.
Ουδεμία φωνή διαμαρτυρίας υπήρξε από το Βατικανό κατά την άνανδρη και
δόλια επίθεση του φασιστικού ιταλικού κράτους κατά της πατρίδος μας το 1940.

5

Μια πληθώρα στρατιωτικών παπικών «ιερέων» στήριζαν τους φασίστες Ιταλούς
εισβολείς στο μέτωπο της Αλβανίας και τους συνόδευσαν στην κατακτημένη
Ελλάδα. Είναι επίσης γνωστό ότι το Βατικανό ζητούσε από τους Έλληνες
παπικούς να «σημαδεύουν» τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους, ώστε να μην
βομβαρδίζονται από τα ιταλικά αεροπλάνα (π.χ. στην Πάτρα)!
Τέλος δεν είδαμε την παραμικρή, (αν όχι οικονομική), τουλάχιστον
διπλωματική στήριξη της χώρας μας στην οικονομική κρίση των τελευταίων
ετών. Μόνο κάποια σπασμωδικά «κροκοδείλια δάκρυα», χύθηκαν, για το
θεαθήναι!
Τι να πούμε για Ιερά Εξέταση, τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, με τη
σφαγή 29000 Γάλλων Ουγενότων, την συστηματική εξόντωση Ορθοδόξων διά
της Ουνίας στην Ανατολική Ευρώπη, τη γενοκτονία 880.000 Σέρβων Ορθοδόξων
αδελφών μας κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου; Γενοκτονία για την
οποία όχι μόνον δεν έδειξε την παραμικρή μετάνοια το Βατικανό, αλλά αντιθέτως
μάλιστα, «αγιοποίησε» τον αυτουργό αυτής της γενοκτονίας, στυγνό εγκληματία
και δολοφόνο Καρδινάλιο του Ζάγκρεμπ Αλουΐσιο Στέπινατς. Τα έχουμε ήδη
σχολιάσει σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας.
Ωστόσο τα εγκλήματα του Βατικανού συνεχίστηκαν και στα νεώτερα χρόνια.
Στις 17.6.1993 ο τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου αποκάλυψε με
άρθρο του στην εφημερίδα «Τα Νέα» πως «στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας
συνεργάστηκε το Βατικανό με την Γερμανία». Ο πολιτικός και πρώην Υπουργός
Εθνικής Αμύνης Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος «απεκάλυψε στην Δυτικοευρωπαϊκή
Ένωση ότι η παπική τράπεζα I.D.R έστειλε στον Κροατικό στρατό 2.000.000
δολλάρια για την αγορά όπλων, που θα χρησιμοποιηθούν εναντίον των
Ορθοδόξων Σέρβων». 1 Εντυπωσιακή είναι και η ανατριχιαστική αποκάλυψη του
πρώην Υπουργού Γ. Ρωμαίου, ότι σε επίσκεψη διπλωματών στο Βατικανό κατά
τον πόλεμο της Βοσνίας, ο «Πάπας» τους συνέστησε: «Αφοπλίστε τους Σέρβους
ή εξοπλίστε τους Μουσουλμάνους». 2 Επίσης έγινε γνωστό ότι «ο ‘Πάπας’
Βενέδικτος ο ΙΣΤ΄ δέχτηκε τον σχισματικό επίσκοπο των Σκοπίων ως αρχηγό
της ανύπαρκτης Εκκλησίας της Μακεδονίας», και «απηύθυνε
χριστουγεννιάτικες ευχές στη Μακεδονική γλώσσα, ενεργών εναντίον των
εθνικών συμφερόντων μιάς Ορθόδοξης χώρας, της Ελλάδος.» 3
Για όλα τα παραπάνω αντορθόδοξα εγκλήματα του Βατικανού, ή τις
ανθελληνικές ενέργειές του, δεν ακούσαμε από τον λαλίστατο κ. Φραγκίσκο ούτε
ίχνος συγνώμης, ούτε την παραμικρή μεταμέλεια. Πως λοιπόν να του
επιτρέψουμε να έρθει και να τον υποδεχτούμε με εκκλησιαστικές τιμές, με το
βεβαρυμμένο ποινικό μητρώο του Παπισμού που τον συνοδεύει; Πώς να τον
υποδεχτούμε, αφού δεν έχει μετακινηθεί από τις πλάνες του παπισμού ούτε στο
ελάχιστο, ενώ παραμένει πιστός στην ανθελληνική γραμμή του Βατικανού και
δεν αποκηρύσσει το εγκληματικό παρελθόν του; Τον Πάπα οφείλουμε να τον
1 Αρχ. Κοτσώνη Ιωαννικίου, Το πρόσωπον και το προσωπείον του Παπισμού, σελ. 5
2 Εφημ. «Το Βήμα», 31-1-1993
3 Παναγ. Σημάτη, θεολόγου, Η Πατερική στάση στους θεολογικούς διαλόγους. Πρότυπες Θεσσαλικές
εκδόσεις 2008,

6

υποδεχθούμε μόνον «ιματισμένον και σωφρονούντα», μετανοημένο, όπως ο
άσωτος υιός της παραβολής και όχι αμετανόητο και επηρμένο.
Επομένως έχουμε καθήκον και υποχρέωσή να αντιδράσουμε με οποιοδήποτε
νόμιμο μέσο και πολιτισμένο τρόπο στην επίσκεψη του κ. Φραγκίσκου στην
ποτισμένη με αίματα αγίων και ηρώων της πατρίδας μας! Ας έρθει ως απλός
προσκυνητής, διαφορετικά ως «Πάπας», είναι ανεπιθύμητος! Η Ελλάδα μας,
όπως και όλες οι Ορθόδοξες χώρες δεν ανήκουν στην «ελέω Θεού» δικαιοδοσία
του, διότι για μας το ολέθριο παπικό δόγμα του πρωτείου εξουσίας αποτελεί
κατάφωρη κακοποίηση της Ευαγγελικής Διδασκαλίας και φρικτή ύβρη κατά του
Θεού!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πατηρ Παύλος <

Εν Πειραιεί τη 10η Φεβρουαρίου 2020

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 6 η Φεβρουαρίου 2020
ΜΑΘΗΜΑ «ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ»: ΟΛΕΘΡΙΑ ΜΥΗΣΗ ΣΕ ΑΩΡΟ

ΕΡΩΤΙΣΜΟ

Ένα από τα πλέον κυρίαρχα γνωρίσματα της εποχής μας είναι χωρίς αμφιβολία
ο άκρατος ηδονισμός, η σαρκολατρία, ο πανσεξουαλισμός. Η ταραγμένη
εσχατολογική εποχή μας, εποχή μιάς άνευ προηγουμένου πνευματικής και ηθικής
αποστασίας, ανήγαγε ως υπέρτατο αγαθό και πρώτιστο ζητούμενο το κυνήγι της
ηδονής. Αυτό βεβαίως είναι τραγικό επακόλουθο και φυσική συνέπεια της
υλιστικής θεωρήσεως του κόσμου των τελευταίων αιώνων, σύμφωνα με την
οποία τα πάντα είναι ύλη και μόνον ύλη, δεν υπάρχει τίποτε πέραν του τάφου και
επομένως το νόημα της παρούσης ζωής δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την
απόλαυση των ηδονών του κόσμου. Ιδίως μετά την εμφάνιση του ιδεολογικού
ρεύματος του άθεου «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», (από τον 17 ον αιώνα και
εντεύθεν), η χριστιανική πίστη περιφρονήθηκε και συκοφαντήθηκε ως
ξεπερασμένη και σκοταδιστική. Την θέση της κατέλαβαν δύο νέα κυρίαρχα
ιδεολογικά συστήματα γνήσια τέκνα του «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», ο
Καπιταλιστικός και ο Μαρξιστικός Υλισμός.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, βαθύτατα διαποτισμένος από τον υλιστικό τρόπο
θεωρήσεως του κόσμου, εγκλωβισμένος στα όρια του χώρου και του χρόνου της
παρούσης ζωής, απογυμνωμένος από κάθε πνευματική αξία και ανώτερο
προορισμό, έφθασε στο σημείο να βιώνει μια ανούσια ενστικτώδη ζωή, ανάλογη
με τα άλογα κτήνη, στα οποία κυριαρχούν τα ένστικτα, έτσι ώστε να βρίσκει
πλήρη εφαρμογή ο λόγος του προφήτου: «άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε,
παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς»,
(Ψαλμ.48,13). Ο οίστρος της σεξουαλικότητας τον οδήγησε τελικά σε ακραίες
καταστάσεις και επακόλουθα, σε κάθε είδους σεξουαλικές διαστροφές, σε
απίστευτη σκληροκαρδία και εγωκεντρισμό, σε διαζύγια, σε εκμηδένιση της
γνήσιας και αυθεντικής αγάπης, σε εκτρώσεις και οικογενειακά δράματα, σε
ψυχικά τραύματα δυσθεράπευτα, τόσο στους γονείς, όσο και στα παιδιά, σε
εγκλήματα και αυτοκτονίες και σε ένα πλήθος άλλων κοινωνικών προβλημάτων.
Το δε ακόμη τραγικότερο είναι το γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος αδυνατεί, ή
δεν θέλει, να διακρίνει όλα τα παρά πάνω τραγικά επακόλουθα και να αλλάξει
πορεία πλεύσεως. Αντίθετα μάλιστα, προσπαθεί με κάθε τρόπο να κατοχυρώσει
τη δυνατότητα απολαύσεως της ηδονής χωρίς κανένα φραγμό, ηθικό ή νομικό,
θεσπίζοντας νόμους, επινοώντας ατομικά δικαιώματα και χλευάζοντας κάθε
αντίθετη φωνή, ή επιστημονική προειδοποίηση.
Αλλά δεν έμεινε μέχρις αυτού του σημείου. Μέσα στην παραζάλη του
πνευματικού του σκοτισμού, προχώρησε σε ένα ακόμη βήμα, ακόμη πιο ολέθριο.




Να επιχειρήσει να μυήσει στη σεξουαλικότητα την αγνή και άδολη παιδική ψυχή,
θεσπίζοντας εκπαιδευτικά προγράμματα σεξουαλικής αγωγής, ήδη από την
νηπιακή και παιδική ηλικία. Όπως πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο, το
Υπουργείο Παιδείας και το Ι.Ε.Π., (Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής),
σχεδιάζουν στο προσεχές μέλλον να εισαγάγουν την σεξουαλική αγωγή στα
σχολεία και επεξεργάζονται ήδη σχετικές προτάσεις. Στο ίδιο συμπέρασμα
καταλήξαμε και από πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» (3-
1-2020), της κ. Ευφροσύνης Παυλακούδη, με θέμα: «56 Χρόνια ενοχές». Η
αρθρογράφος πήρε αφορμή από την εκδίκαση υπόθεσης αγωγής γονιού κατά
εκπαιδευτικών, οι οποίοι δίδαξαν σε σχολείο της Κρήτης «σεξουαλική αγωγή»
στα ανήλικα παιδιά του, χωρίς την άδειά του, με αποτέλεσμα, σύμφωνα με το
δημοσίευμα, να προκαλέσουν «ψυχικό τραύμα και κακοποίηση του παιδιού του,
από τη γνωστική επαφή με την επιστημονική ονομασία των ανθρώπινων
γεννητικών οργάνων».
Όπως αναφέρει στο άρθρο της: «Το συγκεκριμένο περιστατικό, αν και
μεμονωμένο μέχρι στιγμής, θέτει επί τάπητος το ζήτημα της σεξουαλικής
αγωγής στα σχολεία που από το 1964 ταλανίζει την ελληνική Πολιτεία. Τότε ο
γενικός γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας Ευάγγελος Παπανούτσος είχε
μιλήσει για ένταξη του αντικειμένου στο σχολικό πρόγραμμα. Έκτοτε έχουν
γίνει αρκετές προσπάθειες να διδαχθεί αυτόνομα σε Γυμνάσια, Λύκεια και
Δημοτικά, χωρίς όμως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η χώρα μας αποτελεί
μία από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που δεν ακολουθεί συγκεκριμένη πολιτική
στο θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, μαζί με τη
Βουλγαρία, τη Λιθουανία, την Ιταλία και την Κύπρο. Στην Κεντρική και τη
Βόρεια Ευρώπη η κατάσταση είναι διαφορετική. Στη Γερμανία, για
παράδειγμα, το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης έγινε υποχρεωτικό
στα σχολεία από το 1968. Στη Δανία, τη Φινλανδία και την Αυστρία από το
1970. Στην Ολλανδία μάλιστα η σεξουαλική αγωγή είναι υποχρεωτική και
ξεκινά από τα 11. Στη Δανία από τα 12. Στη Φινλανδία με το 80% του
πληθυσμού να είναι μέλη της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας, η
σεξουαλική απελευθέρωση είναι πιο προχωρημένη, αφού τα παιδιά
διδάσκονται σεξουαλική αγωγή από το νηπιαγωγείο. Στην Αυστρία, το μάθημα
ξεκινά από το Δημοτικό. Στη Γαλλία πάλι είναι υποχρεωτικό στα σχολεία και
ξεκινά από την ηλικία των 6….Το τραγικό στην υπόθεση είναι ότι ενόσω η
Πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια εθελοτυφλεί για το ζήτημα, 1 στα 4 κορίτσια
(ηλικίας 14 έως 17 ετών) έχει κάνει έκτρωση σύμφωνα με έρευνα του
Αρεταίειου Νοσοκομείου. Την ίδια στιγμή οι έφηβοι, έχοντας αφεθεί να
παίρνουν πληροφορίες μόνο από το διαδίκτυο γύρω από το σεξ, αναπτύσσουν
ομοφοβικές και μισογυνικές συμπεριφορές, όπως τονίζουν οι περισσότεροι
φορείς που ασχολούνται με το θέμα. Αυτή η πραγματικότητα κάνει ακόμη πιο
επιτακτική την εισαγωγή της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία».
Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, η αρθρογράφος εμφανίζεται θερμός
συνήγορος της εισαγωγής στην εκπαίδευση, (και μάλιστα από τα νηπιαγωγεία),




του μαθήματος της «σεξουαλικής αγωγής». Προβάλλει την αναγκαιότητα του
μαθήματος, προκειμένου να προληφθούν, όπως ισχυρίζεται, ανεπιθύμητες
εκτρώσεις σε κορίτσια εφηβικής ηλικίας, «ομοφοβικές και μισογυνικές
συμπεριφορές» και άλλα προβλήματα στη σεξουαλική συμπεριφορά των
παιδιών. Ωστόσο πιστεύουμε, ότι εξετάζει το θέμα οριζόντια και ισοπεδωτικά,
πάνω σε λανθασμένη βάση, με απλουστεύσεις και γενικεύσεις, ενώ φαίνεται να
αγνοεί σημαντικές πτυχές του, ηθικές, νομικές και επιστημονικές. Ρωτάμε την
αρθρογράφο: Είναι παιδαγωγικώς ορθό, να φορτώνουμε τα αγνά και αθώα
παιδάκια της νηπιακής και παιδικής ηλικίας, στα οποία δεν έχει ακόμη
«ξυπνήσει» το γενετήσιο ένστικτο και η έλξη προς το άλλο φύλο, με γνώσεις που
σε αυτήν την ηλικία δεν τις χρειάζονται; Είναι παιδαγωγικώς ορθό, να τα
εισαγάγουμε σε μια διαδικασία μυήσεως, κάνοντας αναφορές στην ανατομία των
γεννητικών οργάνων ανδρός και γυναικός, στο βιολογικό και κοινωνικό φύλο,
στην αναπαραγωγή και στις ερωτικές σχέσεις, προκειμένου να «απαντήσουμε»
σ’ αυτά σε «ερωτήματα», που ούτε καν έχουν ποτέ σκεφθεί; Αναλογίσθηκε ποτέ
η αρθρογράφος το ενδεχόμενο μια τέτοιου είδους «διαφώτιση» να ενθαρρύνει
την περιέργεια των μικρών παιδιών και να τα οδηγήσει σε «πειραματισμούς»,
γεγονός που θα φέρει αντίθετα αποτελέσματα;
Αλλά και στα παιδιά της εφηβικής ηλικίας, στα οποία αρχίζει πλέον να
«ξυπνάει» το γενετήσιο ένστικτο και η έλξη προς το άλλο φύλο, η σεξουαλική
διαπαιδαγώγηση στο σχολείο εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Κανείς δεν μπορεί να
μας εγγυηθεί, ότι το μάθημα δεν θα εξελιχθεί σε πληροφόρηση για τρόπους και
πρακτικές που προσφέρουν σεξουαλική ικανοποίηση. Ότι δεν θα συνοδεύεται
από εποπτικό υλικό, που θα ερεθίζει την περιέργεια και θα εξωθεί σε σεξουαλικές
«δοκιμές», ότι δεν θα περιλαμβάνει ενημέρωση για ομοφυλοφιλικές σχέσεις, ή
για αποκλίσεις σε παρά φύσιν σεξουαλικές σχέσεις. Όλα αυτά δεν είναι προϊόν
«επιστημονικής φαντασίας», διότι ήδη έχουν παρατηρηθεί σε άλλες
«προοδευμένες» χώρες της Ευρώπης.
Πέραν αυτών η αρθρογράφος φαίνεται να αγνοεί, ότι σύμφωνα με τον νόμο οι
μοναδικοί υπεύθυνοι για το είδος της διαπαιδαγώγησης του παιδιού τους και
 βεβαίως και της σεξουαλικής, είναι οι γονείς. Όπως ορίζει η Διεθνής Σύμβαση
για τα Δικαιώματα του Παιδιού: «Οι γονείς έχουν, κατά προτεραιότητα, το
δικαίωμα να επιλέγουν το είδος της παιδείας που θα δοθεί στα παιδιά
τους» (άρθρο 26, παρ. 3). Και εμείς προσωπικά πιστεύουμε, ότι οι αρμοδιότεροι
για να βοηθήσουν τους νέους της ηλικίας αυτής είναι κατ’ αρχήν οι γονείς. Η
προσέγγιση ενός τόσο λεπτού και ακανθώδους θέματος οφείλει να γίνεται όχι στα
πλαίσια ενός σχολικού μαθήματος, ισοπεδωτικά και οριζόντια, αλλά να είναι
εξατομικευμένη, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και το βαθμό ωριμότητος του
εφήβου. Οι γονείς λοιπόν καλούνται, να προσεγγίσουν το εξαιρετικά ευαίσθητο
αυτό θέμα κατόπιν προσευχής, με τον κατάλληλο τρόπο και στον κατάλληλο
χρόνο και αφού προηγουμένως συμβουλευτούν τον «πνευματικό» τους.
Καλούνται να θέσουν το θέμα κατ’ αρχήν πάνω σε πνευματική βάση, πάνω
δηλαδή στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Οφείλουν να επισημάνουν ότι ο




άνθρωπος είναι η κορωνίδα της δημιουργίας και διακρίνεται από το υπόλοιπο
ζωϊκό βασίλειο από το γεγονός, ότι ο Θεός τον έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’
ομοίωση ιδική Του. Τον επροίκισε με δύο υπέρτατα δώρα, που συνιστούν το κατ’
εικόνα, το νοερό και το αυτεξούσιο, τα οποία τον καθιστούν ικανό να υπερβεί την
βιολογική του φύση, να κυριαρχεί στα κατώτερα ένστικτα και πάθη του, όπως το
γενετήσιο και να φθάσει στο καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή στη θέωση. Ότι σύμφωνα με
την διδασκαλία της Εκκλησίας μας οι προγαμιαίες σχέσεις αποτελούν
σοβαρότατο σαρκικό αμάρτημα, που αφαιρεί την Χάρη του Θεού και τραυματίζει
καίρια την ψυχή του εφήβου, ενώ παράλληλα καλούνται να τονίσουν την αξία της
εγκράτειας και της αγνότητος μέχρι την ώρα του γάμου, ως άριστη προϋπόθεση
για μια ευλογημένη από τον Θεό μετέπειτα συζυγική και οικογενειακή ζωή.
Καλούνται επίσης να θέσουν το θέμα και από ιατρικής, αλλά και από κοινωνικής
πλευράς. Να επιστήσουν στα παιδιά τους την προσοχή γύρω από τους κινδύνους
μεταδόσεως αφροδισίων νοσημάτων, που εγκυμονούνται κατά τις σεξουαλικές
σχέσεις, όπως επίσης και γύρω από τους κινδύνους για μια ανεπιθύμητη
εγκυμοσύνη, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε άλλο, μεγαλύτερο αμάρτημα, την
έκτρωση, με όλα τα κοινωνικά παρεπόμενά της.
Κάνει λόγο επίσης η αρθρογράφος για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στις
χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, εδώ και αρκετές δεκαετίες, ενώ
δυστυχώς εμείς οι έλληνες μείναμε πίσω. Την ρωτάμε: Στις χώρες που έχει
καθιερωθεί το μάθημα της «σεξουαλικής αγωγής» έχουν διορθωθεί τα πράγματα;
Έχουν εξαλειφθεί τα αφροδίσια, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και οι
περιπτώσεις νεαρών κοριτσιών εφηβικής ηλικίας, που μένουν έγκυες και στη
συνέχεια κάνουν έκτρωση; Κάθε άλλο. Οι υπάρχουσες στατιστικές
επιβεβαιώνουν το αντίθετο. Έχει άραγε πληροφορηθεί από την υπάρχουσα
ειδησεογραφία, ότι στις χώρες αυτές παρατηρούνται κρούσματα βιασμού παιδιών
μεταξύ τους, ακόμα και σε νηπιαγωγεία; Ότι τα σεξουαλικά «ενημερωμένα»
παιδιά, πολλές φορές για μια ασήμαντη αφορμή, αρπάζουν τα όπλα και
σκοτώνουν αθώους δασκάλους και συμμαθητές τους; Έχει διαβάσει ποτέ γύρω
από την φρικώδη σύγχυση που δημιουργεί στις παιδικές ψυχές η αμφιβολία για
την «ταυτότητα φύλου», ώστε να αγωνιούν, ποιο είναι το «πραγματικό φύλο»
τους και να αναζητούν την «αλλαγή» του; Εμείς οι μεγαλύτεροι που δεν
διδαχτήκαμε μαθήματα «σεξουαλικής αγωγής» σε τι υστερούμε; Η κοινωνία η
δική μας, η άγευστη «σεξουαλικής αγωγής» πόσο πιο «καθυστερημένη» είναι
από τις «προοδευτικές» δυτικές κοινωνίες, όπου η ηθική κατάπτωση είναι άνευ
προηγουμένου; Η πραγματικότητα είναι, ότι η δική μας νεολαία, η οποία
γαλουχήθηκε, έστω και ελλιπώς με την ελληνορθόδοξη παιδεία, παρά τα
προβλήματα και τις ξένες επιδράσεις, είναι ασύγκριτα ανώτερη από τη νεολαία
των χωρών αυτών.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να εκφράσουμε για μια ακόμη φορά την αγωνία μας για
το κατάντημα της παιδείας στην πατρίδα μας. Η σύγχρονη ελληνική παιδεία
δυστυχώς έχει εκτροχιαστεί από τον πραγματικό της στόχο και προορισμό, τη
ηθική δηλαδή και πνευματική διάπλαση του παιδιού, σύμφωνα με τις αρχές και




αξίες της ελληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας και έχει εκφυλιστεί σε παιδεία, που
υπηρετεί τον «κοινωνικό ευδαιμονισμό». Τα σχολεία δυστυχώς έχουν
μεταβληθεί σε «σχολές» που βγάζουν χρηστικούς, δηλαδή χρήσιμους πολίτες,
καλούς επαγγελματίες και όχι ολοκληρωμένες προσωπικότητες! Κατ’ επέκταση
και το δήθεν προοδευτικό, μάθημα της «σεξουαλικής αγωγής» είναι αντεταγμένο
σε αυτή την «χρηστική» προοπτική! Στο πώς να διαπλάθει νέους με «κοινωνικά
προσαρμόσιμο σεξουαλισμό», όπως απαιτεί το σύγχρονο σύστημα «αξιών» και ο
ατομικός ευδαιμονιστικός και ηδονιστικός τρόπος ζωής! Η καθιέρωση επομένως
ενός τέτοιου μαθήματος όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτε το θετικό στην
αγωγή των παιδιών μας, αλλά αντίθετα θα προσθέσει νέα ψυχικά τραύματα στις
αθώες παιδικές ψυχές. Θα αποτελέσει αναγκαστική μύηση σε έναν άωρο
ερωτισμό, καταστροφικό για τα ίδια και ολέθριο για την κοινωνία του μέλλοντος!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

                       ΙΕΡΟ ΤΕΜΠΛΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ


Θα έχουμε τη χαρά να δούμε την τοποθέτηση μέρους του μαρμάρινου  τέμπλου μετά τις 10 Μαρτίου!

Οι προσπάθειες  αρχίζουν να καρποφορούν κ να φέρουν αποτέλεσμα!

Στις φωτογραφίες φαίνεται το τέμπλο όπως είναι τώρα:

                                 


                                    ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΑΣ


 Την παραμονή του Αγίου Χαραλάμπους 9.2.20  θα τελεσθεί στο ναό μας ιερά αγρυπνία!

Ε Κ Δ Η Λ Ω Σ Η

 Η εκδήλωση του Ιερού Ναού μας για την έναρξη του νέου έτους κ την κοπή  της Βασιλόπιτας  στέφθηκε από μεγαλη επιτυχία!

Οι  άοκνες προσπάθειες όλων όσων εργάστηκαν γι αυτήν εμφανώς κ αφανώς,
αξίζουν συγχαρητηρίων & πολλών επαίνων!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 3 η Φεβρουαρίου 2020
ΝΕΕΣ ΚΑΚΟΔΟΞΕΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΑΠΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ

ΗΓΕΤΗ

Όπως έχουμε και άλλοτε τονίσει η παναίρεση του Οικουμενισμού προχωρεί
ακάθεκτη, χωρίς να φαίνεται προς το παρόν καμία ελπίδα καταστολής της και
συνοδικής καταδίκης της. Η αίρεση αυτή των αιρέσεων, η παναίρεση, όπως την
αποκάλεσε ο θεοφώτιστος άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, ο τελευταίος πρόδρομος
του μιαρού Αντιχρίστου, όπως την αποκάλεσε ο οσιακής βιοτής αείμνηστος π.
Αθανάσιος Μυτιληναίος, έρχεται να εκμηδενίσει την μόνη σώζουσα αλήθεια της
Εκκλησίας του Χριστού και απειλεί να την εξαφανίσει μέσα στην δαιμονική
χοάνη του θρησκευτικού συγκρητισμού των αιρέσεων και των θρησκειών του
κόσμου. Μεθοδικά και προοδευτικά διαβρώνει συνειδήσεις και με το πρόσχημα
της αγάπης, της ειρήνης και της καταλλαγής κατορθώνει να κυριαρχεί στη
μεγάλη και συντριπτική πλειοψηφία της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, του
Μοναχισμού και της ακαδημαϊκής Θεολογίας. Απώτερος στόχος του η
ανοικοδόμηση και εμπέδωση, σε όλες τις σύγχρονες θρησκείες, του βασικού
δόγματος της «Νέας Εποχής του Υδροχόου», σύμφωνα με το οποίο μπορούμε να
πιστεύουμε ό, τι θέλουμε, αρκεί να μην απολυτοποιούμε την πίστη μας, δηλαδή
να μην διεκδικούμε την απόλυτη αλήθεια, η οποία βρίσκεται σε όλες τις
θρησκευτικές πίστεις. Ο μισόκαλος και μισάνθρωπος διάβολος, ο
«ανθρωποκτόνος απ’ αρχής» (Ιωάν.8,42), κατόρθωσε στις τραγικές και
εσχατολογικές ημέρες μας, να εμπνεύσει στους σύγχρονους εκκλησιαστικούς
ηγέτες, αλλά και όλους τους αρχηγούς των θρησκειών, την φοβερή αυτή πλάνη με
σκοπό να πλήξει καίρια την Αγία μας Εκκλησία και να ακυρώσει, όπως αφελώς
πιστεύει, ολοκληρωτικά το απολυτρωτικό της έργο.
Οι πλάνες και οι αιρέσεις ήταν και είναι το μεγάλο πρόβλημα στην Εκκλησία
μας. Από τα αποστολικά κιόλας χρόνια άρχισε η εκ των έσω διάβρωσή της από
τους πλάνους και αιρετικούς. Ο ίδιος ο Κύριος είχε προειδοποιήσει τους μαθητές
του σχετικά με τον κίνδυνο αυτό: «Βλέπετε, μη πλανηθήτε. Πολλοί γαρ επί τω
ονόματί μου ελεύσονται λέγοντες, ότι εγώ ειμι ο Χριστός· και πολλούς
πλανήσουσι» (Λουκ.21.8). «Προσέχετε εαυτοίς από των ψευδοπροφητών
οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισι λύκοι
άρπαγες· από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς….Ου δύναται δένδρον
αγαθόν καρπούς πονηρούς ποιείν, ουδέ δένδρον σαπρόν καρπούς καλούς
ποιείν» (Ματθ.7,15-18). Οι πλάνοι και οι αιρετικοί είναι «κλέπτες και ληστές»,
μη εισερχόμενοι «διά της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλ’
αναβαίνοντες αλλαχόθεν», (πρβλ. Ιω. 10,1). Είναι οι «αλλότριοι», τους οποίους
τα πρόβατα καλούνται να μην ακολουθήσουν, αλλά να φύγουν από αυτούς,
(πρβλ. Ιω. 10,5). Είναι εκείνοι για τους οποίους ισχύει εκείνος ο φοβερός λόγος

2

Του: «Ουαί υμίν ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών˙ υμείς γαρ ουκ
εισέρχεσθε͵ ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (Ματθ.23.14).
Κατά παρόμοιο τρόπο και οι άγιοι απόστολοι, βαδίζοντες πάνω στα χνάρια του
Κυρίου, μας προειδοποιούν για τον φοβερό αυτό κίνδυνο. Ο απόστολος Παύλος
ομιλώντας προς τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου λέγει: «εγώ γαρ
οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη
φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ’ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες
διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών», (Πράξ. 20,29-30).
Επίσης και ο απόστολος Πέτρος προειδοποιεί: «τούτο πρώτον γινώσκοντες ότι
ελεύσονται επ’ εσχάτων των ημερών εμπαίκται και κατά τας ιδίας επιθυμίαις
αυτών πορευόμενοι» (Β΄Πετρ.3,3), για να πλανήσουν ει δυνατόν και τους
εκλεκτούς. Επισημαίνει ακόμη με τρόπο δραματικό πως «…εν ημίν έσονται
ψευδοδιδάσκαλοι οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας και τον
αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι επάγοντες εαυτοίς ταχινήν
απώλειαν…οις το κρίμα έκπαλαι ουκ αργεί και η απώλεια αυτών ου νυστάξει,»,
(Β΄ Πέτρ.2,1-3). Εδώ ο φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα απόστολος κάνει σαφή
λόγο για απώλεια της σωτηρίας εξαιτίας των πλανών και των αιρέσεων, κάτι που
οι σημερινοί θιασώτες του Οικουμενισμού αρνούνται και δεν θεωρούν την αίρεση
αιτία καταστροφής και απώλειας της σωτηρίας και το χειρότερο: θεωρούν και
διδάσκουν προκλητικά ότι η αίρεση δεν είναι κάτι το τρομερό, αλλά «μια
διαφορετική προσέγγιση της αλήθειας», «μια διαφορετική παράδοση»! Η
σωτηρία δεν είναι «μονοπώλιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας», αλλά ο κάθε
άνθρωπος μπορεί να σωθεί και στις αιρέσεις, τις οποίες αναγνώρισαν ως
«Εκκλησίες»!
Με έκπληξη, αλλά και οδύνη ψυχής, για μια ακόμη φορά πληροφορηθήκαμε
από το διαδίκτυο δύο νέα σοβαρότατα ολισθήματα του Μακ. Πατριάρχου
Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου. Πρόκειται για δύο νέες πρόσφατες αντορθόδοξες
δηλώσεις και διακηρύξεις του, για τις οποίες θεωρήσαμε σκόπιμο στην
προκειμένη περίπτωση να μη σιωπήσουμε. Και τούτο διότι οι εν λόγω
διακηρύξεις δεν αναφέρονται σε άλλης φύσεως θέματα, αλλά σε θέματα πίστεως,
για τα οποία είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι, αφού ο πολύτιμος θησαυρός της
πίστεως δεν είναι προσωπική ιδιοκτησία των επισκόπων και των προκαθημένων,
την οποία μπορούν να διαχειρίζονται όπως θέλουν, αλλά κοινό κτήμα όλων μας.
Η πρώτη αναφέρεται στη συνάντησή του με τον αιρετικό «πατριάρχη» των
Κοπτών Tawadros II στο Κάϊρο, ανήμερα των Θεοφανείων, (με το παλαιό
ημερολόγιο). Όπως ανακοινώθηκε, η δήλωση του προκαθημένου στο θρόνο του
δευτέρου τη τάξει Πατριαρχείου προκάλεσε ισχυρή οργή και αντίδραση από
μεγάλη μερίδα του εκκλησιαστικού σώματος. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία:
«Ούτε τα προσχήματα πλέον δεν κρατάνε κάποιοι διοικούντες την Ορθοδοξία!
Αυτό που ειπώθηκε χθες από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας είναι πραγματικά
αδιανόητο. Απευθυνόμενος προς τον Κόπτη Πατριάρχη του είπε πως "είμαστε
ΜΙΑ Εκκλησία". Είναι το δεύτερο σοβαρό ατόπημα του Πατριάρχη Θεόδωρου
μετά την αυθαίρετη αναγνώριση της νέας ουκρανικής εκκλησίας, που
εμβαθύνει την κρίση στην Παγκόσμια Ορθοδοξία. Συγκεκριμένα την 20η

3

Ιανουαρίου ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.
Θεόδωρος Β΄, επισκέφτηκε τον Πατριάρχη των Κοπτών της Αιγύπτου κ.
Tawadros II, προκειμένου να ευχηθεί για την εορτή των Θεοφανείων κατά το
Ιουλιανό εορτολόγιο. Η επίσημη συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην Έδρα του
Κοπτικού Πατριαρχείου στην Αλεξάνδρεια, παρουσία του Πατριαρχικού
Επιτρόπου, Μητροπολίτου Ναυκράτιδος κ. Ναρκίσσου, του Επισκόπου
Ταμιάθεος κ. Γερμανού, καί Κληρικών τής Πατριαρχικής Αυλής. Ο
Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ. Θεόδωρος αναφέρθηκε στην ιεραποστολική
δράση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Αφρική, τονίζοντας το σημαντικό
και δύσκολο έργο που επιτελείται στην δοκιμαζόμενη μεγάλη Αφρικανική
Ήπειρο. ‘Οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό τον Ιησού Χριστό.
Η Ελλάδα μαζί με την Αίγυπτο αγωνίζονται για την ειρήνη στη Λιβύη και
γνωρίζω ότι εσείς προσεύχεστε, διότι έχετε ποίμνιο εκεί και το χώμα είναι
ποτισμένο με το αίμα Μαρτύρων της Κοπτικής Εκκλησίας και αυτό το αίμα
φωνάζει για ελευθερία και ειρήνη’» (Ιστ. Πενταπόσταγμα).
Με τον Μακ. Πατριάρχη κ. Θεόδωρο έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν σε
παλαιότερη ανακοίνωσή μας με τίτλο «Αναφορά σε δηλώσεις του
Μακαριωτάτου Πατριάρχου και Πάπα Αλεξανδρείας κ. κ. Θεοδώρου του Β΄»,
(24.10.2013). Στην ανακοίνωσή μας αυτή σχολιάσαμε δηλώσεις του σε
Διαχριστιανική και Διαθρησκειακή Συνάντηση, που οργάνωσε η «Κοινότητα
του αγίου Εγιδίου» με τίτλο: «Το Κουράγιο της Ελπίδας», η οποία έλαβε χώρα
στην Basilica di Santa Maria in Trastevere στη Ρώμη, (30.9.2013). Οι
διακηρύξεις και οι δηλώσεις τις οποίες έκαμε κατά την επίσκεψή του εκείνη ο
Μακαριώτατος, τόσο στην προσφώνησή του προς τον «Πάπα» Φραγκίσκο τον
Α΄, όσον επίσης κατόπιν και ενώπιον των παρισταμένων στην αιρετική και
πανθρησκειακή παρασυναγωγή της Ρώμης, ήταν, χωρίς αμφιβολία, πέρα για πέρα
ξένες προς την διδασκαλία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και
Παραδόσεως. Στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Κόπτη Πατριάρχη μας
ελύπησε για μιά ακόμη φορά, διότι με όσα διεκήρυξε, φαίνεται να αγνοεί βασικές
δογματικές διδασκαλίες της Εκκλησίας μας και βασικές και θεόπνευστες,
διαχρονικού κύρους, αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων.
Οι Κόπτες, η κατά τα άλλα συμπαθής, ευγενική, και φιλήσυχη αυτή
θρησκευτική κοινότητα της Αιγύπτου και άλλων ομόρων χωρών, αποκόπηκε από
το ενιαίο και αδιαίρετο σώμα της Εκκλησίας στα μέσα του 5 ου μ.Χ. αιώνα,
υιοθετώντας την φοβερή αίρεση του Μονοφυσιτισμού, απορρίπτοντας τις
αποφάσεις της Αγίας Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνος, (451), η οποία
καταδίκασε τον Μονοφυσιτισμό, αφόρισε τους εμπνευστές του και όρισε το
Ορθόδοξο δόγμα περί των δύο φύσεων του Χριστού. Ο Μονοφυσιτισμός, σε
αντίθεσή με τον Νεστοριανισμό, ο οποίος αρνείται τη θεία φύση του Χριστού,
έφτασε στην άρνηση κατ’ ουσίαν της ανθρωπίνης φύσεώς Του. Ο πατριάρχης
Αλεξανδρείας Διόσκορος υιοθέτησε την κακοδοξία του Ευτυχούς,
υποστηρίζοντας ότι η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη, έτσι
ώστε ο Χριστός φέρει μόνο μία φύση. Αυτό βεβαίως έχει σοβαρότατες και
καταλυτικές συνέπειες για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αν ο Χριστός δεν

4

προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και δεν την ένωσε υποστατικά με την θεία Του
φύση «ασυγχύτως, ατρέπτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως» τότε δεν είναι
δυνατή η σωτηρία του ανθρώπου, διότι όπως τονίζουν οι άγιοι Πατέρες, «το
απρόσληπτον, [είναι] και αθεράπευτον». Σύμφωνα με τον όρο πίστεως της Δ΄
Οικουμενικής Συνόδου: «Επόμενοι τοίνυν τοις αγίοις Πατράσιν ένα και τον
αυτόν ομολογείν Υιόν και Κύριον ημων Ιησούν Χριστόν συμφώνως άπαντες
εκδιδασκομεν…εν δύο φύσεσιν …ουδαμού της των φύσεων διαφοράς
ανηρημένης διά την ένωσιν, σωζομένης δε μάλλον της ιδιότητος εκατέρας
φύσεως …». Κατά συνέπεια ο ισχυρισμός του Μακ. Πατριάρχου κ. Θεοδώρου
ότι δήθεν «Οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό τον Ιησού
Χριστό», είναι πέρα για πέρα κακόδοξος, διότι ακυρώνει στην πράξη τις
αποφάσεις της Δ΄ Οικουμενικής, αλλά και των επομένων Οικουμενικών
Συνόδων.
Για περισσότερους από 16 αιώνες, παρά τις προσπάθειες της Εκκλησίας μας να
επαναφέρει τους μονοφυσίτες στην Ορθοδοξία, αυτοί δυστυχώς εξακολουθούν
παραμένουν αποκομμένοι από αυτήν, θεωρώντας ότι οι «αιρετικοί» ήμαστε εμείς.
Παρά, τις συναντήσεις και τους θεολογικούς διαλόγους των τελευταίων ετών, η
κοπτική παρασυναγωγή παραμένει αμετάπειστη και αμετακίνητη στις κακοδοξίες
της. Αυτό αποδεικνύεται σαφέστατα, μεταξύ άλλων και από τις δηλώσεις του
κόπτη Πατριάρχη Σενούδα Γ΄ κατά την Β΄ συνέλευση της μικτής Επιτροπής
εις Anba Bishoy της Νιτρίας, στις 20 Ιουνίου 1989: «Πιστεύομεν ότι ο Κύριος
Θεός και Σωτήρ Ιησούς Χριστός… ήνωσε την θεότητα Αυτού μετά της
Ανθρωπότητος Αυτού ασυγχύτως, ατρέπτως και αχωρίστως και δεν ομιλούμεν
περί δύο φύσεων μετά την μυστηριώδη τούτην ενότητα του Κυρίου ημών…
αλλά ομιλούμεν περί της μιας εκείνης φύσεως, ήτις κατά την ήμετέραν
κατανόησιν σημαίνει την φύσιν του σαρκωθέντος Λόγου» (περιοδ. Επίσκεψις.
Αριθμ. 422, 1-7-1989, σελ. 9-10). Ο αυτός Σενούδα Γ΄ ενώπιον της Διορθοδόξου
Επιτροπής παλαιότερα στο Σαμπεζύ εδήλωσεν: «Ως προς τας Οικουμενικάς
Συνόδους, αποδεχόμεθα εξ’ αύτών τας τρεις πρώτας… Αρνούμεθα την
Σύνοδον της Χαλκηδόνος… Δύναμαι να είπω τελείως ανοικτά ότι όλαι αι
Ανατολικαί Εκκλησίαι δεν δύνανται να αποδεχθούν την Σύνοδον της
Χαλκηδόνος… Έχετε επτά Οικουμενικάς Συνόδους. Εάν σας λείψη μία, δεν
έχετε να χάσετε πολλά πράγματα» (Μητροπ. Μύρωνος Χρυσοστόμου
Κωνσταντινίδου. Διάλογος…, Εν Περ. «Θεολογία», Αθήναι, 1980 τ. 51 σελ.
229)» (Ιστ. Κατάνυξη)!
Διερωτόμαστε, ο Μακ. Πατριάρχης κ. Θεόδωρος, ζώντας εκ του σύνεγγυς την
κοπτική Κοινότητα, δεν έχει μελετήσει την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας
μας και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων; Δεν είχε άραγε την
υποχρέωση, έχοντας υπ’ όψη του τους φρικτούς όρκους της χειροτονίας του,
αλλά και την Πατριαρχική του ιδιότητα, να καλέσει τον αιρετικό Κόπτη
«πατριάρχη» να εγκαταλείψει την πλάνη του και να ενταχθεί στους κόλπους της
Εκκλησίας; Αν πιστεύει ότι «οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό
τον Ιησού Χριστό», τότε γιατί δεν προχωρεί στο κοινό Ποτήριο και δεν του
παραχωρεί τη θέση του στον ένα πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας;

5

Ωστόσο ο κ. Θεόδωρος δεν αρκέσθηκε μόνο στα όσα κακόδοξα διεκήρυξε
στην παρά πάνω συνάντηση. Προχώρησε δυστυχώς και σε άλλη διακήρυξη,
ακόμη πιο κακόδοξη. Όπως πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο, ανήμερα της
μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων, στον ιερό ναό του αγίου Νικολάου της
ελληνικής Κοινότητος του Καΐρου δήλωσε επισήμως ότι «Και στα ιερά τζαμιά
λατρεύεται από το Κοράνι ο Θεός»! (βλ. ιστολ. Κατάνυξις, όπου υπάρχει και το
σχετικό βίντεο). Έρχεται να μας θυμίσει τις δηλώσεις του προκατόχου του,
μακαριστού κυρού Παρθενίου, ο οποίος θεωρούσε τον Μωάμεθ «αληθινό
προφήτη του ενός Θεού» και το Κοράνιο «ιερό». Μπορεί να μας πει ειλικρινά,
υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του ειδωλικού Αλλάχ με τον αποκαλυπτόμενο εν
Χριστώ Τριαδικό Θεό; Μπορεί να ταυτιστεί ο αιμοδιψής «θεός» του Ισλάμ με τον
Θεό της αγάπης του Ευαγγελίου; Είναι δυνατόν να θεωρεί το Κοράνιο, που
καθυβρίζει τον Χριστό ως «λάσπη» και τον Τριαδικό Θεό ως «ανύπαρκτο», το
κατ’ εξοχήν βιβλίο του μίσους και της καταστροφής, ως θεόπνευστο κείμενο
αποκαλύψεως και λατρείας του αληθινού Θεού; Δεν διάβασε ποτέ τον
θεόπνευστο λόγο της Γραφής ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ
όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει
σωθήναι ημάς», (Πραξ.4,12). Υπάρχει θεία αποκάλυψη εκτός του Χριστού;
Μόνο φρίκη, απογοήτευση και ανησυχία μπορεί να μας προκαλέσουν τέτοιες
απαράδεκτες δηλώσεις!
Κλείνοντας το σχόλιό μας τονίζουμε για μια ακόμα φορά την ολέθρια
αιχμαλωσία πολλών κορυφαίων εκκλησιαστικών προσώπων, (Πατριαρχών,
Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, καθηγητών Θεολογίας, κλπ) στον οικουμενιστικό
κατήφορο, ο οποίος χωρίς αμφιβολία θα τους οδηγήσει, αν δεν μετανοήσουν, με
μαθηματική ακρίβεια, στην αιωνία απώλεια. Διερωτώμεθα: Δεν βρέθηκε ούτε
ένας εκκλησιαστικός ηγέτης να τον ελέγξει δημοσίως; Άραγε οι άγιοι Πατέρες
μας στα θέματα της πίστεως κατέφευγαν σε διπλωματίες και οικονομίες, για να
συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, ή μήπως αγωνίζονταν με συνέπεια και
σταθερότητα, μέχρι θανάτου, στην ομολογία της πίστεως; Προσπαθούσαν άραγε
να είναι συνεπείς και με την Ορθοδοξία, αλλά ταυτόχρονα να «τα έχουν καλά»
και με τους αιρετικούς; Δεν αναλογίζονται όσοι σημερινοί ηγέτες νομίζουν ότι
μπορούν να «παίζουν σε δύο ταμπλώ», το μεγάλο σκάνδαλο που προκαλούν
στην Εκκλησία; Ας ελπίσουμε η ταπεινή αυτή ανακοίνωσή μας να βοηθήσει τον
κατά τα άλλα αγαπητό και συμπαθέστατο Μακ. Πατριάρχη κ. Θεόδωρο, να
ανασκευάσει, όσα άτοπα και αντορθόδοξα είπε και έπραξε μέχρι σήμερα.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών