Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2020
Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2020
|
Εν Πειραιεί τη 10η Φεβρουαρίου 2020
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 6 η Φεβρουαρίου 2020
ΜΑΘΗΜΑ «ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ»: ΟΛΕΘΡΙΑ ΜΥΗΣΗ ΣΕ ΑΩΡΟ
ΕΡΩΤΙΣΜΟ
Ένα από τα πλέον κυρίαρχα γνωρίσματα της εποχής μας είναι χωρίς αμφιβολία
ο άκρατος ηδονισμός, η σαρκολατρία, ο πανσεξουαλισμός. Η ταραγμένη
εσχατολογική εποχή μας, εποχή μιάς άνευ προηγουμένου πνευματικής και ηθικής
αποστασίας, ανήγαγε ως υπέρτατο αγαθό και πρώτιστο ζητούμενο το κυνήγι της
ηδονής. Αυτό βεβαίως είναι τραγικό επακόλουθο και φυσική συνέπεια της
υλιστικής θεωρήσεως του κόσμου των τελευταίων αιώνων, σύμφωνα με την
οποία τα πάντα είναι ύλη και μόνον ύλη, δεν υπάρχει τίποτε πέραν του τάφου και
επομένως το νόημα της παρούσης ζωής δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την
απόλαυση των ηδονών του κόσμου. Ιδίως μετά την εμφάνιση του ιδεολογικού
ρεύματος του άθεου «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», (από τον 17 ον αιώνα και
εντεύθεν), η χριστιανική πίστη περιφρονήθηκε και συκοφαντήθηκε ως
ξεπερασμένη και σκοταδιστική. Την θέση της κατέλαβαν δύο νέα κυρίαρχα
ιδεολογικά συστήματα γνήσια τέκνα του «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», ο
Καπιταλιστικός και ο Μαρξιστικός Υλισμός.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, βαθύτατα διαποτισμένος από τον υλιστικό τρόπο
θεωρήσεως του κόσμου, εγκλωβισμένος στα όρια του χώρου και του χρόνου της
παρούσης ζωής, απογυμνωμένος από κάθε πνευματική αξία και ανώτερο
προορισμό, έφθασε στο σημείο να βιώνει μια ανούσια ενστικτώδη ζωή, ανάλογη
με τα άλογα κτήνη, στα οποία κυριαρχούν τα ένστικτα, έτσι ώστε να βρίσκει
πλήρη εφαρμογή ο λόγος του προφήτου: «άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε,
παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς»,
(Ψαλμ.48,13). Ο οίστρος της σεξουαλικότητας τον οδήγησε τελικά σε ακραίες
καταστάσεις και επακόλουθα, σε κάθε είδους σεξουαλικές διαστροφές, σε
απίστευτη σκληροκαρδία και εγωκεντρισμό, σε διαζύγια, σε εκμηδένιση της
γνήσιας και αυθεντικής αγάπης, σε εκτρώσεις και οικογενειακά δράματα, σε
ψυχικά τραύματα δυσθεράπευτα, τόσο στους γονείς, όσο και στα παιδιά, σε
εγκλήματα και αυτοκτονίες και σε ένα πλήθος άλλων κοινωνικών προβλημάτων.
Το δε ακόμη τραγικότερο είναι το γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος αδυνατεί, ή
δεν θέλει, να διακρίνει όλα τα παρά πάνω τραγικά επακόλουθα και να αλλάξει
πορεία πλεύσεως. Αντίθετα μάλιστα, προσπαθεί με κάθε τρόπο να κατοχυρώσει
τη δυνατότητα απολαύσεως της ηδονής χωρίς κανένα φραγμό, ηθικό ή νομικό,
θεσπίζοντας νόμους, επινοώντας ατομικά δικαιώματα και χλευάζοντας κάθε
αντίθετη φωνή, ή επιστημονική προειδοποίηση.
Αλλά δεν έμεινε μέχρις αυτού του σημείου. Μέσα στην παραζάλη του
πνευματικού του σκοτισμού, προχώρησε σε ένα ακόμη βήμα, ακόμη πιο ολέθριο.
Να επιχειρήσει να μυήσει στη σεξουαλικότητα την αγνή και άδολη παιδική ψυχή,
θεσπίζοντας εκπαιδευτικά προγράμματα σεξουαλικής αγωγής, ήδη από την
νηπιακή και παιδική ηλικία. Όπως πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο, το
Υπουργείο Παιδείας και το Ι.Ε.Π., (Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής),
σχεδιάζουν στο προσεχές μέλλον να εισαγάγουν την σεξουαλική αγωγή στα
σχολεία και επεξεργάζονται ήδη σχετικές προτάσεις. Στο ίδιο συμπέρασμα
καταλήξαμε και από πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» (3-
1-2020), της κ. Ευφροσύνης Παυλακούδη, με θέμα: «56 Χρόνια ενοχές». Η
αρθρογράφος πήρε αφορμή από την εκδίκαση υπόθεσης αγωγής γονιού κατά
εκπαιδευτικών, οι οποίοι δίδαξαν σε σχολείο της Κρήτης «σεξουαλική αγωγή»
στα ανήλικα παιδιά του, χωρίς την άδειά του, με αποτέλεσμα, σύμφωνα με το
δημοσίευμα, να προκαλέσουν «ψυχικό τραύμα και κακοποίηση του παιδιού του,
από τη γνωστική επαφή με την επιστημονική ονομασία των ανθρώπινων
γεννητικών οργάνων».
Όπως αναφέρει στο άρθρο της: «Το συγκεκριμένο περιστατικό, αν και
μεμονωμένο μέχρι στιγμής, θέτει επί τάπητος το ζήτημα της σεξουαλικής
αγωγής στα σχολεία που από το 1964 ταλανίζει την ελληνική Πολιτεία. Τότε ο
γενικός γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας Ευάγγελος Παπανούτσος είχε
μιλήσει για ένταξη του αντικειμένου στο σχολικό πρόγραμμα. Έκτοτε έχουν
γίνει αρκετές προσπάθειες να διδαχθεί αυτόνομα σε Γυμνάσια, Λύκεια και
Δημοτικά, χωρίς όμως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η χώρα μας αποτελεί
μία από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που δεν ακολουθεί συγκεκριμένη πολιτική
στο θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, μαζί με τη
Βουλγαρία, τη Λιθουανία, την Ιταλία και την Κύπρο. Στην Κεντρική και τη
Βόρεια Ευρώπη η κατάσταση είναι διαφορετική. Στη Γερμανία, για
παράδειγμα, το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης έγινε υποχρεωτικό
στα σχολεία από το 1968. Στη Δανία, τη Φινλανδία και την Αυστρία από το
1970. Στην Ολλανδία μάλιστα η σεξουαλική αγωγή είναι υποχρεωτική και
ξεκινά από τα 11. Στη Δανία από τα 12. Στη Φινλανδία με το 80% του
πληθυσμού να είναι μέλη της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας, η
σεξουαλική απελευθέρωση είναι πιο προχωρημένη, αφού τα παιδιά
διδάσκονται σεξουαλική αγωγή από το νηπιαγωγείο. Στην Αυστρία, το μάθημα
ξεκινά από το Δημοτικό. Στη Γαλλία πάλι είναι υποχρεωτικό στα σχολεία και
ξεκινά από την ηλικία των 6….Το τραγικό στην υπόθεση είναι ότι ενόσω η
Πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια εθελοτυφλεί για το ζήτημα, 1 στα 4 κορίτσια
(ηλικίας 14 έως 17 ετών) έχει κάνει έκτρωση σύμφωνα με έρευνα του
Αρεταίειου Νοσοκομείου. Την ίδια στιγμή οι έφηβοι, έχοντας αφεθεί να
παίρνουν πληροφορίες μόνο από το διαδίκτυο γύρω από το σεξ, αναπτύσσουν
ομοφοβικές και μισογυνικές συμπεριφορές, όπως τονίζουν οι περισσότεροι
φορείς που ασχολούνται με το θέμα. Αυτή η πραγματικότητα κάνει ακόμη πιο
επιτακτική την εισαγωγή της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία».
Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, η αρθρογράφος εμφανίζεται θερμός
συνήγορος της εισαγωγής στην εκπαίδευση, (και μάλιστα από τα νηπιαγωγεία),
του μαθήματος της «σεξουαλικής αγωγής». Προβάλλει την αναγκαιότητα του
μαθήματος, προκειμένου να προληφθούν, όπως ισχυρίζεται, ανεπιθύμητες
εκτρώσεις σε κορίτσια εφηβικής ηλικίας, «ομοφοβικές και μισογυνικές
συμπεριφορές» και άλλα προβλήματα στη σεξουαλική συμπεριφορά των
παιδιών. Ωστόσο πιστεύουμε, ότι εξετάζει το θέμα οριζόντια και ισοπεδωτικά,
πάνω σε λανθασμένη βάση, με απλουστεύσεις και γενικεύσεις, ενώ φαίνεται να
αγνοεί σημαντικές πτυχές του, ηθικές, νομικές και επιστημονικές. Ρωτάμε την
αρθρογράφο: Είναι παιδαγωγικώς ορθό, να φορτώνουμε τα αγνά και αθώα
παιδάκια της νηπιακής και παιδικής ηλικίας, στα οποία δεν έχει ακόμη
«ξυπνήσει» το γενετήσιο ένστικτο και η έλξη προς το άλλο φύλο, με γνώσεις που
σε αυτήν την ηλικία δεν τις χρειάζονται; Είναι παιδαγωγικώς ορθό, να τα
εισαγάγουμε σε μια διαδικασία μυήσεως, κάνοντας αναφορές στην ανατομία των
γεννητικών οργάνων ανδρός και γυναικός, στο βιολογικό και κοινωνικό φύλο,
στην αναπαραγωγή και στις ερωτικές σχέσεις, προκειμένου να «απαντήσουμε»
σ’ αυτά σε «ερωτήματα», που ούτε καν έχουν ποτέ σκεφθεί; Αναλογίσθηκε ποτέ
η αρθρογράφος το ενδεχόμενο μια τέτοιου είδους «διαφώτιση» να ενθαρρύνει
την περιέργεια των μικρών παιδιών και να τα οδηγήσει σε «πειραματισμούς»,
γεγονός που θα φέρει αντίθετα αποτελέσματα;
Αλλά και στα παιδιά της εφηβικής ηλικίας, στα οποία αρχίζει πλέον να
«ξυπνάει» το γενετήσιο ένστικτο και η έλξη προς το άλλο φύλο, η σεξουαλική
διαπαιδαγώγηση στο σχολείο εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Κανείς δεν μπορεί να
μας εγγυηθεί, ότι το μάθημα δεν θα εξελιχθεί σε πληροφόρηση για τρόπους και
πρακτικές που προσφέρουν σεξουαλική ικανοποίηση. Ότι δεν θα συνοδεύεται
από εποπτικό υλικό, που θα ερεθίζει την περιέργεια και θα εξωθεί σε σεξουαλικές
«δοκιμές», ότι δεν θα περιλαμβάνει ενημέρωση για ομοφυλοφιλικές σχέσεις, ή
για αποκλίσεις σε παρά φύσιν σεξουαλικές σχέσεις. Όλα αυτά δεν είναι προϊόν
«επιστημονικής φαντασίας», διότι ήδη έχουν παρατηρηθεί σε άλλες
«προοδευμένες» χώρες της Ευρώπης.
Πέραν αυτών η αρθρογράφος φαίνεται να αγνοεί, ότι σύμφωνα με τον νόμο οι
μοναδικοί υπεύθυνοι για το είδος της διαπαιδαγώγησης του παιδιού τους και
βεβαίως και της σεξουαλικής, είναι οι γονείς. Όπως ορίζει η Διεθνής Σύμβαση
για τα Δικαιώματα του Παιδιού: «Οι γονείς έχουν, κατά προτεραιότητα, το
δικαίωμα να επιλέγουν το είδος της παιδείας που θα δοθεί στα παιδιά
τους» (άρθρο 26, παρ. 3). Και εμείς προσωπικά πιστεύουμε, ότι οι αρμοδιότεροι
για να βοηθήσουν τους νέους της ηλικίας αυτής είναι κατ’ αρχήν οι γονείς. Η
προσέγγιση ενός τόσο λεπτού και ακανθώδους θέματος οφείλει να γίνεται όχι στα
πλαίσια ενός σχολικού μαθήματος, ισοπεδωτικά και οριζόντια, αλλά να είναι
εξατομικευμένη, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και το βαθμό ωριμότητος του
εφήβου. Οι γονείς λοιπόν καλούνται, να προσεγγίσουν το εξαιρετικά ευαίσθητο
αυτό θέμα κατόπιν προσευχής, με τον κατάλληλο τρόπο και στον κατάλληλο
χρόνο και αφού προηγουμένως συμβουλευτούν τον «πνευματικό» τους.
Καλούνται να θέσουν το θέμα κατ’ αρχήν πάνω σε πνευματική βάση, πάνω
δηλαδή στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Οφείλουν να επισημάνουν ότι ο
άνθρωπος είναι η κορωνίδα της δημιουργίας και διακρίνεται από το υπόλοιπο
ζωϊκό βασίλειο από το γεγονός, ότι ο Θεός τον έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’
ομοίωση ιδική Του. Τον επροίκισε με δύο υπέρτατα δώρα, που συνιστούν το κατ’
εικόνα, το νοερό και το αυτεξούσιο, τα οποία τον καθιστούν ικανό να υπερβεί την
βιολογική του φύση, να κυριαρχεί στα κατώτερα ένστικτα και πάθη του, όπως το
γενετήσιο και να φθάσει στο καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή στη θέωση. Ότι σύμφωνα με
την διδασκαλία της Εκκλησίας μας οι προγαμιαίες σχέσεις αποτελούν
σοβαρότατο σαρκικό αμάρτημα, που αφαιρεί την Χάρη του Θεού και τραυματίζει
καίρια την ψυχή του εφήβου, ενώ παράλληλα καλούνται να τονίσουν την αξία της
εγκράτειας και της αγνότητος μέχρι την ώρα του γάμου, ως άριστη προϋπόθεση
για μια ευλογημένη από τον Θεό μετέπειτα συζυγική και οικογενειακή ζωή.
Καλούνται επίσης να θέσουν το θέμα και από ιατρικής, αλλά και από κοινωνικής
πλευράς. Να επιστήσουν στα παιδιά τους την προσοχή γύρω από τους κινδύνους
μεταδόσεως αφροδισίων νοσημάτων, που εγκυμονούνται κατά τις σεξουαλικές
σχέσεις, όπως επίσης και γύρω από τους κινδύνους για μια ανεπιθύμητη
εγκυμοσύνη, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε άλλο, μεγαλύτερο αμάρτημα, την
έκτρωση, με όλα τα κοινωνικά παρεπόμενά της.
Κάνει λόγο επίσης η αρθρογράφος για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στις
χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, εδώ και αρκετές δεκαετίες, ενώ
δυστυχώς εμείς οι έλληνες μείναμε πίσω. Την ρωτάμε: Στις χώρες που έχει
καθιερωθεί το μάθημα της «σεξουαλικής αγωγής» έχουν διορθωθεί τα πράγματα;
Έχουν εξαλειφθεί τα αφροδίσια, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και οι
περιπτώσεις νεαρών κοριτσιών εφηβικής ηλικίας, που μένουν έγκυες και στη
συνέχεια κάνουν έκτρωση; Κάθε άλλο. Οι υπάρχουσες στατιστικές
επιβεβαιώνουν το αντίθετο. Έχει άραγε πληροφορηθεί από την υπάρχουσα
ειδησεογραφία, ότι στις χώρες αυτές παρατηρούνται κρούσματα βιασμού παιδιών
μεταξύ τους, ακόμα και σε νηπιαγωγεία; Ότι τα σεξουαλικά «ενημερωμένα»
παιδιά, πολλές φορές για μια ασήμαντη αφορμή, αρπάζουν τα όπλα και
σκοτώνουν αθώους δασκάλους και συμμαθητές τους; Έχει διαβάσει ποτέ γύρω
από την φρικώδη σύγχυση που δημιουργεί στις παιδικές ψυχές η αμφιβολία για
την «ταυτότητα φύλου», ώστε να αγωνιούν, ποιο είναι το «πραγματικό φύλο»
τους και να αναζητούν την «αλλαγή» του; Εμείς οι μεγαλύτεροι που δεν
διδαχτήκαμε μαθήματα «σεξουαλικής αγωγής» σε τι υστερούμε; Η κοινωνία η
δική μας, η άγευστη «σεξουαλικής αγωγής» πόσο πιο «καθυστερημένη» είναι
από τις «προοδευτικές» δυτικές κοινωνίες, όπου η ηθική κατάπτωση είναι άνευ
προηγουμένου; Η πραγματικότητα είναι, ότι η δική μας νεολαία, η οποία
γαλουχήθηκε, έστω και ελλιπώς με την ελληνορθόδοξη παιδεία, παρά τα
προβλήματα και τις ξένες επιδράσεις, είναι ασύγκριτα ανώτερη από τη νεολαία
των χωρών αυτών.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να εκφράσουμε για μια ακόμη φορά την αγωνία μας για
το κατάντημα της παιδείας στην πατρίδα μας. Η σύγχρονη ελληνική παιδεία
δυστυχώς έχει εκτροχιαστεί από τον πραγματικό της στόχο και προορισμό, τη
ηθική δηλαδή και πνευματική διάπλαση του παιδιού, σύμφωνα με τις αρχές και
αξίες της ελληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας και έχει εκφυλιστεί σε παιδεία, που
υπηρετεί τον «κοινωνικό ευδαιμονισμό». Τα σχολεία δυστυχώς έχουν
μεταβληθεί σε «σχολές» που βγάζουν χρηστικούς, δηλαδή χρήσιμους πολίτες,
καλούς επαγγελματίες και όχι ολοκληρωμένες προσωπικότητες! Κατ’ επέκταση
και το δήθεν προοδευτικό, μάθημα της «σεξουαλικής αγωγής» είναι αντεταγμένο
σε αυτή την «χρηστική» προοπτική! Στο πώς να διαπλάθει νέους με «κοινωνικά
προσαρμόσιμο σεξουαλισμό», όπως απαιτεί το σύγχρονο σύστημα «αξιών» και ο
ατομικός ευδαιμονιστικός και ηδονιστικός τρόπος ζωής! Η καθιέρωση επομένως
ενός τέτοιου μαθήματος όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτε το θετικό στην
αγωγή των παιδιών μας, αλλά αντίθετα θα προσθέσει νέα ψυχικά τραύματα στις
αθώες παιδικές ψυχές. Θα αποτελέσει αναγκαστική μύηση σε έναν άωρο
ερωτισμό, καταστροφικό για τα ίδια και ολέθριο για την κοινωνία του μέλλοντος!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2020
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 3 η Φεβρουαρίου 2020
ΝΕΕΣ ΚΑΚΟΔΟΞΕΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΑΠΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ
ΗΓΕΤΗ
Όπως έχουμε και άλλοτε τονίσει η παναίρεση του Οικουμενισμού προχωρεί
ακάθεκτη, χωρίς να φαίνεται προς το παρόν καμία ελπίδα καταστολής της και
συνοδικής καταδίκης της. Η αίρεση αυτή των αιρέσεων, η παναίρεση, όπως την
αποκάλεσε ο θεοφώτιστος άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, ο τελευταίος πρόδρομος
του μιαρού Αντιχρίστου, όπως την αποκάλεσε ο οσιακής βιοτής αείμνηστος π.
Αθανάσιος Μυτιληναίος, έρχεται να εκμηδενίσει την μόνη σώζουσα αλήθεια της
Εκκλησίας του Χριστού και απειλεί να την εξαφανίσει μέσα στην δαιμονική
χοάνη του θρησκευτικού συγκρητισμού των αιρέσεων και των θρησκειών του
κόσμου. Μεθοδικά και προοδευτικά διαβρώνει συνειδήσεις και με το πρόσχημα
της αγάπης, της ειρήνης και της καταλλαγής κατορθώνει να κυριαρχεί στη
μεγάλη και συντριπτική πλειοψηφία της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, του
Μοναχισμού και της ακαδημαϊκής Θεολογίας. Απώτερος στόχος του η
ανοικοδόμηση και εμπέδωση, σε όλες τις σύγχρονες θρησκείες, του βασικού
δόγματος της «Νέας Εποχής του Υδροχόου», σύμφωνα με το οποίο μπορούμε να
πιστεύουμε ό, τι θέλουμε, αρκεί να μην απολυτοποιούμε την πίστη μας, δηλαδή
να μην διεκδικούμε την απόλυτη αλήθεια, η οποία βρίσκεται σε όλες τις
θρησκευτικές πίστεις. Ο μισόκαλος και μισάνθρωπος διάβολος, ο
«ανθρωποκτόνος απ’ αρχής» (Ιωάν.8,42), κατόρθωσε στις τραγικές και
εσχατολογικές ημέρες μας, να εμπνεύσει στους σύγχρονους εκκλησιαστικούς
ηγέτες, αλλά και όλους τους αρχηγούς των θρησκειών, την φοβερή αυτή πλάνη με
σκοπό να πλήξει καίρια την Αγία μας Εκκλησία και να ακυρώσει, όπως αφελώς
πιστεύει, ολοκληρωτικά το απολυτρωτικό της έργο.
Οι πλάνες και οι αιρέσεις ήταν και είναι το μεγάλο πρόβλημα στην Εκκλησία
μας. Από τα αποστολικά κιόλας χρόνια άρχισε η εκ των έσω διάβρωσή της από
τους πλάνους και αιρετικούς. Ο ίδιος ο Κύριος είχε προειδοποιήσει τους μαθητές
του σχετικά με τον κίνδυνο αυτό: «Βλέπετε, μη πλανηθήτε. Πολλοί γαρ επί τω
ονόματί μου ελεύσονται λέγοντες, ότι εγώ ειμι ο Χριστός· και πολλούς
πλανήσουσι» (Λουκ.21.8). «Προσέχετε εαυτοίς από των ψευδοπροφητών
οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισι λύκοι
άρπαγες· από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς….Ου δύναται δένδρον
αγαθόν καρπούς πονηρούς ποιείν, ουδέ δένδρον σαπρόν καρπούς καλούς
ποιείν» (Ματθ.7,15-18). Οι πλάνοι και οι αιρετικοί είναι «κλέπτες και ληστές»,
μη εισερχόμενοι «διά της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλ’
αναβαίνοντες αλλαχόθεν», (πρβλ. Ιω. 10,1). Είναι οι «αλλότριοι», τους οποίους
τα πρόβατα καλούνται να μην ακολουθήσουν, αλλά να φύγουν από αυτούς,
(πρβλ. Ιω. 10,5). Είναι εκείνοι για τους οποίους ισχύει εκείνος ο φοβερός λόγος
2
Του: «Ουαί υμίν ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών˙ υμείς γαρ ουκ
εισέρχεσθε͵ ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (Ματθ.23.14).
Κατά παρόμοιο τρόπο και οι άγιοι απόστολοι, βαδίζοντες πάνω στα χνάρια του
Κυρίου, μας προειδοποιούν για τον φοβερό αυτό κίνδυνο. Ο απόστολος Παύλος
ομιλώντας προς τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου λέγει: «εγώ γαρ
οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη
φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ’ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες
διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών», (Πράξ. 20,29-30).
Επίσης και ο απόστολος Πέτρος προειδοποιεί: «τούτο πρώτον γινώσκοντες ότι
ελεύσονται επ’ εσχάτων των ημερών εμπαίκται και κατά τας ιδίας επιθυμίαις
αυτών πορευόμενοι» (Β΄Πετρ.3,3), για να πλανήσουν ει δυνατόν και τους
εκλεκτούς. Επισημαίνει ακόμη με τρόπο δραματικό πως «…εν ημίν έσονται
ψευδοδιδάσκαλοι οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας και τον
αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι επάγοντες εαυτοίς ταχινήν
απώλειαν…οις το κρίμα έκπαλαι ουκ αργεί και η απώλεια αυτών ου νυστάξει,»,
(Β΄ Πέτρ.2,1-3). Εδώ ο φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα απόστολος κάνει σαφή
λόγο για απώλεια της σωτηρίας εξαιτίας των πλανών και των αιρέσεων, κάτι που
οι σημερινοί θιασώτες του Οικουμενισμού αρνούνται και δεν θεωρούν την αίρεση
αιτία καταστροφής και απώλειας της σωτηρίας και το χειρότερο: θεωρούν και
διδάσκουν προκλητικά ότι η αίρεση δεν είναι κάτι το τρομερό, αλλά «μια
διαφορετική προσέγγιση της αλήθειας», «μια διαφορετική παράδοση»! Η
σωτηρία δεν είναι «μονοπώλιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας», αλλά ο κάθε
άνθρωπος μπορεί να σωθεί και στις αιρέσεις, τις οποίες αναγνώρισαν ως
«Εκκλησίες»!
Με έκπληξη, αλλά και οδύνη ψυχής, για μια ακόμη φορά πληροφορηθήκαμε
από το διαδίκτυο δύο νέα σοβαρότατα ολισθήματα του Μακ. Πατριάρχου
Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου. Πρόκειται για δύο νέες πρόσφατες αντορθόδοξες
δηλώσεις και διακηρύξεις του, για τις οποίες θεωρήσαμε σκόπιμο στην
προκειμένη περίπτωση να μη σιωπήσουμε. Και τούτο διότι οι εν λόγω
διακηρύξεις δεν αναφέρονται σε άλλης φύσεως θέματα, αλλά σε θέματα πίστεως,
για τα οποία είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι, αφού ο πολύτιμος θησαυρός της
πίστεως δεν είναι προσωπική ιδιοκτησία των επισκόπων και των προκαθημένων,
την οποία μπορούν να διαχειρίζονται όπως θέλουν, αλλά κοινό κτήμα όλων μας.
Η πρώτη αναφέρεται στη συνάντησή του με τον αιρετικό «πατριάρχη» των
Κοπτών Tawadros II στο Κάϊρο, ανήμερα των Θεοφανείων, (με το παλαιό
ημερολόγιο). Όπως ανακοινώθηκε, η δήλωση του προκαθημένου στο θρόνο του
δευτέρου τη τάξει Πατριαρχείου προκάλεσε ισχυρή οργή και αντίδραση από
μεγάλη μερίδα του εκκλησιαστικού σώματος. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία:
«Ούτε τα προσχήματα πλέον δεν κρατάνε κάποιοι διοικούντες την Ορθοδοξία!
Αυτό που ειπώθηκε χθες από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας είναι πραγματικά
αδιανόητο. Απευθυνόμενος προς τον Κόπτη Πατριάρχη του είπε πως "είμαστε
ΜΙΑ Εκκλησία". Είναι το δεύτερο σοβαρό ατόπημα του Πατριάρχη Θεόδωρου
μετά την αυθαίρετη αναγνώριση της νέας ουκρανικής εκκλησίας, που
εμβαθύνει την κρίση στην Παγκόσμια Ορθοδοξία. Συγκεκριμένα την 20η
3
Ιανουαρίου ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.
Θεόδωρος Β΄, επισκέφτηκε τον Πατριάρχη των Κοπτών της Αιγύπτου κ.
Tawadros II, προκειμένου να ευχηθεί για την εορτή των Θεοφανείων κατά το
Ιουλιανό εορτολόγιο. Η επίσημη συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην Έδρα του
Κοπτικού Πατριαρχείου στην Αλεξάνδρεια, παρουσία του Πατριαρχικού
Επιτρόπου, Μητροπολίτου Ναυκράτιδος κ. Ναρκίσσου, του Επισκόπου
Ταμιάθεος κ. Γερμανού, καί Κληρικών τής Πατριαρχικής Αυλής. Ο
Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ. Θεόδωρος αναφέρθηκε στην ιεραποστολική
δράση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Αφρική, τονίζοντας το σημαντικό
και δύσκολο έργο που επιτελείται στην δοκιμαζόμενη μεγάλη Αφρικανική
Ήπειρο. ‘Οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό τον Ιησού Χριστό.
Η Ελλάδα μαζί με την Αίγυπτο αγωνίζονται για την ειρήνη στη Λιβύη και
γνωρίζω ότι εσείς προσεύχεστε, διότι έχετε ποίμνιο εκεί και το χώμα είναι
ποτισμένο με το αίμα Μαρτύρων της Κοπτικής Εκκλησίας και αυτό το αίμα
φωνάζει για ελευθερία και ειρήνη’» (Ιστ. Πενταπόσταγμα).
Με τον Μακ. Πατριάρχη κ. Θεόδωρο έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν σε
παλαιότερη ανακοίνωσή μας με τίτλο «Αναφορά σε δηλώσεις του
Μακαριωτάτου Πατριάρχου και Πάπα Αλεξανδρείας κ. κ. Θεοδώρου του Β΄»,
(24.10.2013). Στην ανακοίνωσή μας αυτή σχολιάσαμε δηλώσεις του σε
Διαχριστιανική και Διαθρησκειακή Συνάντηση, που οργάνωσε η «Κοινότητα
του αγίου Εγιδίου» με τίτλο: «Το Κουράγιο της Ελπίδας», η οποία έλαβε χώρα
στην Basilica di Santa Maria in Trastevere στη Ρώμη, (30.9.2013). Οι
διακηρύξεις και οι δηλώσεις τις οποίες έκαμε κατά την επίσκεψή του εκείνη ο
Μακαριώτατος, τόσο στην προσφώνησή του προς τον «Πάπα» Φραγκίσκο τον
Α΄, όσον επίσης κατόπιν και ενώπιον των παρισταμένων στην αιρετική και
πανθρησκειακή παρασυναγωγή της Ρώμης, ήταν, χωρίς αμφιβολία, πέρα για πέρα
ξένες προς την διδασκαλία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και
Παραδόσεως. Στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Κόπτη Πατριάρχη μας
ελύπησε για μιά ακόμη φορά, διότι με όσα διεκήρυξε, φαίνεται να αγνοεί βασικές
δογματικές διδασκαλίες της Εκκλησίας μας και βασικές και θεόπνευστες,
διαχρονικού κύρους, αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων.
Οι Κόπτες, η κατά τα άλλα συμπαθής, ευγενική, και φιλήσυχη αυτή
θρησκευτική κοινότητα της Αιγύπτου και άλλων ομόρων χωρών, αποκόπηκε από
το ενιαίο και αδιαίρετο σώμα της Εκκλησίας στα μέσα του 5 ου μ.Χ. αιώνα,
υιοθετώντας την φοβερή αίρεση του Μονοφυσιτισμού, απορρίπτοντας τις
αποφάσεις της Αγίας Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνος, (451), η οποία
καταδίκασε τον Μονοφυσιτισμό, αφόρισε τους εμπνευστές του και όρισε το
Ορθόδοξο δόγμα περί των δύο φύσεων του Χριστού. Ο Μονοφυσιτισμός, σε
αντίθεσή με τον Νεστοριανισμό, ο οποίος αρνείται τη θεία φύση του Χριστού,
έφτασε στην άρνηση κατ’ ουσίαν της ανθρωπίνης φύσεώς Του. Ο πατριάρχης
Αλεξανδρείας Διόσκορος υιοθέτησε την κακοδοξία του Ευτυχούς,
υποστηρίζοντας ότι η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη, έτσι
ώστε ο Χριστός φέρει μόνο μία φύση. Αυτό βεβαίως έχει σοβαρότατες και
καταλυτικές συνέπειες για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αν ο Χριστός δεν
4
προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και δεν την ένωσε υποστατικά με την θεία Του
φύση «ασυγχύτως, ατρέπτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως» τότε δεν είναι
δυνατή η σωτηρία του ανθρώπου, διότι όπως τονίζουν οι άγιοι Πατέρες, «το
απρόσληπτον, [είναι] και αθεράπευτον». Σύμφωνα με τον όρο πίστεως της Δ΄
Οικουμενικής Συνόδου: «Επόμενοι τοίνυν τοις αγίοις Πατράσιν ένα και τον
αυτόν ομολογείν Υιόν και Κύριον ημων Ιησούν Χριστόν συμφώνως άπαντες
εκδιδασκομεν…εν δύο φύσεσιν …ουδαμού της των φύσεων διαφοράς
ανηρημένης διά την ένωσιν, σωζομένης δε μάλλον της ιδιότητος εκατέρας
φύσεως …». Κατά συνέπεια ο ισχυρισμός του Μακ. Πατριάρχου κ. Θεοδώρου
ότι δήθεν «Οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό τον Ιησού
Χριστό», είναι πέρα για πέρα κακόδοξος, διότι ακυρώνει στην πράξη τις
αποφάσεις της Δ΄ Οικουμενικής, αλλά και των επομένων Οικουμενικών
Συνόδων.
Για περισσότερους από 16 αιώνες, παρά τις προσπάθειες της Εκκλησίας μας να
επαναφέρει τους μονοφυσίτες στην Ορθοδοξία, αυτοί δυστυχώς εξακολουθούν
παραμένουν αποκομμένοι από αυτήν, θεωρώντας ότι οι «αιρετικοί» ήμαστε εμείς.
Παρά, τις συναντήσεις και τους θεολογικούς διαλόγους των τελευταίων ετών, η
κοπτική παρασυναγωγή παραμένει αμετάπειστη και αμετακίνητη στις κακοδοξίες
της. Αυτό αποδεικνύεται σαφέστατα, μεταξύ άλλων και από τις δηλώσεις του
κόπτη Πατριάρχη Σενούδα Γ΄ κατά την Β΄ συνέλευση της μικτής Επιτροπής
εις Anba Bishoy της Νιτρίας, στις 20 Ιουνίου 1989: «Πιστεύομεν ότι ο Κύριος
Θεός και Σωτήρ Ιησούς Χριστός… ήνωσε την θεότητα Αυτού μετά της
Ανθρωπότητος Αυτού ασυγχύτως, ατρέπτως και αχωρίστως και δεν ομιλούμεν
περί δύο φύσεων μετά την μυστηριώδη τούτην ενότητα του Κυρίου ημών…
αλλά ομιλούμεν περί της μιας εκείνης φύσεως, ήτις κατά την ήμετέραν
κατανόησιν σημαίνει την φύσιν του σαρκωθέντος Λόγου» (περιοδ. Επίσκεψις.
Αριθμ. 422, 1-7-1989, σελ. 9-10). Ο αυτός Σενούδα Γ΄ ενώπιον της Διορθοδόξου
Επιτροπής παλαιότερα στο Σαμπεζύ εδήλωσεν: «Ως προς τας Οικουμενικάς
Συνόδους, αποδεχόμεθα εξ’ αύτών τας τρεις πρώτας… Αρνούμεθα την
Σύνοδον της Χαλκηδόνος… Δύναμαι να είπω τελείως ανοικτά ότι όλαι αι
Ανατολικαί Εκκλησίαι δεν δύνανται να αποδεχθούν την Σύνοδον της
Χαλκηδόνος… Έχετε επτά Οικουμενικάς Συνόδους. Εάν σας λείψη μία, δεν
έχετε να χάσετε πολλά πράγματα» (Μητροπ. Μύρωνος Χρυσοστόμου
Κωνσταντινίδου. Διάλογος…, Εν Περ. «Θεολογία», Αθήναι, 1980 τ. 51 σελ.
229)» (Ιστ. Κατάνυξη)!
Διερωτόμαστε, ο Μακ. Πατριάρχης κ. Θεόδωρος, ζώντας εκ του σύνεγγυς την
κοπτική Κοινότητα, δεν έχει μελετήσει την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας
μας και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων; Δεν είχε άραγε την
υποχρέωση, έχοντας υπ’ όψη του τους φρικτούς όρκους της χειροτονίας του,
αλλά και την Πατριαρχική του ιδιότητα, να καλέσει τον αιρετικό Κόπτη
«πατριάρχη» να εγκαταλείψει την πλάνη του και να ενταχθεί στους κόλπους της
Εκκλησίας; Αν πιστεύει ότι «οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό
τον Ιησού Χριστό», τότε γιατί δεν προχωρεί στο κοινό Ποτήριο και δεν του
παραχωρεί τη θέση του στον ένα πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας;
5
Ωστόσο ο κ. Θεόδωρος δεν αρκέσθηκε μόνο στα όσα κακόδοξα διεκήρυξε
στην παρά πάνω συνάντηση. Προχώρησε δυστυχώς και σε άλλη διακήρυξη,
ακόμη πιο κακόδοξη. Όπως πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο, ανήμερα της
μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων, στον ιερό ναό του αγίου Νικολάου της
ελληνικής Κοινότητος του Καΐρου δήλωσε επισήμως ότι «Και στα ιερά τζαμιά
λατρεύεται από το Κοράνι ο Θεός»! (βλ. ιστολ. Κατάνυξις, όπου υπάρχει και το
σχετικό βίντεο). Έρχεται να μας θυμίσει τις δηλώσεις του προκατόχου του,
μακαριστού κυρού Παρθενίου, ο οποίος θεωρούσε τον Μωάμεθ «αληθινό
προφήτη του ενός Θεού» και το Κοράνιο «ιερό». Μπορεί να μας πει ειλικρινά,
υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του ειδωλικού Αλλάχ με τον αποκαλυπτόμενο εν
Χριστώ Τριαδικό Θεό; Μπορεί να ταυτιστεί ο αιμοδιψής «θεός» του Ισλάμ με τον
Θεό της αγάπης του Ευαγγελίου; Είναι δυνατόν να θεωρεί το Κοράνιο, που
καθυβρίζει τον Χριστό ως «λάσπη» και τον Τριαδικό Θεό ως «ανύπαρκτο», το
κατ’ εξοχήν βιβλίο του μίσους και της καταστροφής, ως θεόπνευστο κείμενο
αποκαλύψεως και λατρείας του αληθινού Θεού; Δεν διάβασε ποτέ τον
θεόπνευστο λόγο της Γραφής ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ
όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει
σωθήναι ημάς», (Πραξ.4,12). Υπάρχει θεία αποκάλυψη εκτός του Χριστού;
Μόνο φρίκη, απογοήτευση και ανησυχία μπορεί να μας προκαλέσουν τέτοιες
απαράδεκτες δηλώσεις!
Κλείνοντας το σχόλιό μας τονίζουμε για μια ακόμα φορά την ολέθρια
αιχμαλωσία πολλών κορυφαίων εκκλησιαστικών προσώπων, (Πατριαρχών,
Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, καθηγητών Θεολογίας, κλπ) στον οικουμενιστικό
κατήφορο, ο οποίος χωρίς αμφιβολία θα τους οδηγήσει, αν δεν μετανοήσουν, με
μαθηματική ακρίβεια, στην αιωνία απώλεια. Διερωτώμεθα: Δεν βρέθηκε ούτε
ένας εκκλησιαστικός ηγέτης να τον ελέγξει δημοσίως; Άραγε οι άγιοι Πατέρες
μας στα θέματα της πίστεως κατέφευγαν σε διπλωματίες και οικονομίες, για να
συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, ή μήπως αγωνίζονταν με συνέπεια και
σταθερότητα, μέχρι θανάτου, στην ομολογία της πίστεως; Προσπαθούσαν άραγε
να είναι συνεπείς και με την Ορθοδοξία, αλλά ταυτόχρονα να «τα έχουν καλά»
και με τους αιρετικούς; Δεν αναλογίζονται όσοι σημερινοί ηγέτες νομίζουν ότι
μπορούν να «παίζουν σε δύο ταμπλώ», το μεγάλο σκάνδαλο που προκαλούν
στην Εκκλησία; Ας ελπίσουμε η ταπεινή αυτή ανακοίνωσή μας να βοηθήσει τον
κατά τα άλλα αγαπητό και συμπαθέστατο Μακ. Πατριάρχη κ. Θεόδωρο, να
ανασκευάσει, όσα άτοπα και αντορθόδοξα είπε και έπραξε μέχρι σήμερα.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 3 η Φεβρουαρίου 2020
ΝΕΕΣ ΚΑΚΟΔΟΞΕΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΑΠΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ
ΗΓΕΤΗ
Όπως έχουμε και άλλοτε τονίσει η παναίρεση του Οικουμενισμού προχωρεί
ακάθεκτη, χωρίς να φαίνεται προς το παρόν καμία ελπίδα καταστολής της και
συνοδικής καταδίκης της. Η αίρεση αυτή των αιρέσεων, η παναίρεση, όπως την
αποκάλεσε ο θεοφώτιστος άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, ο τελευταίος πρόδρομος
του μιαρού Αντιχρίστου, όπως την αποκάλεσε ο οσιακής βιοτής αείμνηστος π.
Αθανάσιος Μυτιληναίος, έρχεται να εκμηδενίσει την μόνη σώζουσα αλήθεια της
Εκκλησίας του Χριστού και απειλεί να την εξαφανίσει μέσα στην δαιμονική
χοάνη του θρησκευτικού συγκρητισμού των αιρέσεων και των θρησκειών του
κόσμου. Μεθοδικά και προοδευτικά διαβρώνει συνειδήσεις και με το πρόσχημα
της αγάπης, της ειρήνης και της καταλλαγής κατορθώνει να κυριαρχεί στη
μεγάλη και συντριπτική πλειοψηφία της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, του
Μοναχισμού και της ακαδημαϊκής Θεολογίας. Απώτερος στόχος του η
ανοικοδόμηση και εμπέδωση, σε όλες τις σύγχρονες θρησκείες, του βασικού
δόγματος της «Νέας Εποχής του Υδροχόου», σύμφωνα με το οποίο μπορούμε να
πιστεύουμε ό, τι θέλουμε, αρκεί να μην απολυτοποιούμε την πίστη μας, δηλαδή
να μην διεκδικούμε την απόλυτη αλήθεια, η οποία βρίσκεται σε όλες τις
θρησκευτικές πίστεις. Ο μισόκαλος και μισάνθρωπος διάβολος, ο
«ανθρωποκτόνος απ’ αρχής» (Ιωάν.8,42), κατόρθωσε στις τραγικές και
εσχατολογικές ημέρες μας, να εμπνεύσει στους σύγχρονους εκκλησιαστικούς
ηγέτες, αλλά και όλους τους αρχηγούς των θρησκειών, την φοβερή αυτή πλάνη με
σκοπό να πλήξει καίρια την Αγία μας Εκκλησία και να ακυρώσει, όπως αφελώς
πιστεύει, ολοκληρωτικά το απολυτρωτικό της έργο.
Οι πλάνες και οι αιρέσεις ήταν και είναι το μεγάλο πρόβλημα στην Εκκλησία
μας. Από τα αποστολικά κιόλας χρόνια άρχισε η εκ των έσω διάβρωσή της από
τους πλάνους και αιρετικούς. Ο ίδιος ο Κύριος είχε προειδοποιήσει τους μαθητές
του σχετικά με τον κίνδυνο αυτό: «Βλέπετε, μη πλανηθήτε. Πολλοί γαρ επί τω
ονόματί μου ελεύσονται λέγοντες, ότι εγώ ειμι ο Χριστός· και πολλούς
πλανήσουσι» (Λουκ.21.8). «Προσέχετε εαυτοίς από των ψευδοπροφητών
οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισι λύκοι
άρπαγες· από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς….Ου δύναται δένδρον
αγαθόν καρπούς πονηρούς ποιείν, ουδέ δένδρον σαπρόν καρπούς καλούς
ποιείν» (Ματθ.7,15-18). Οι πλάνοι και οι αιρετικοί είναι «κλέπτες και ληστές»,
μη εισερχόμενοι «διά της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλ’
αναβαίνοντες αλλαχόθεν», (πρβλ. Ιω. 10,1). Είναι οι «αλλότριοι», τους οποίους
τα πρόβατα καλούνται να μην ακολουθήσουν, αλλά να φύγουν από αυτούς,
(πρβλ. Ιω. 10,5). Είναι εκείνοι για τους οποίους ισχύει εκείνος ο φοβερός λόγος
2
Του: «Ουαί υμίν ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών˙ υμείς γαρ ουκ
εισέρχεσθε͵ ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (Ματθ.23.14).
Κατά παρόμοιο τρόπο και οι άγιοι απόστολοι, βαδίζοντες πάνω στα χνάρια του
Κυρίου, μας προειδοποιούν για τον φοβερό αυτό κίνδυνο. Ο απόστολος Παύλος
ομιλώντας προς τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου λέγει: «εγώ γαρ
οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη
φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ’ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες
διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών», (Πράξ. 20,29-30).
Επίσης και ο απόστολος Πέτρος προειδοποιεί: «τούτο πρώτον γινώσκοντες ότι
ελεύσονται επ’ εσχάτων των ημερών εμπαίκται και κατά τας ιδίας επιθυμίαις
αυτών πορευόμενοι» (Β΄Πετρ.3,3), για να πλανήσουν ει δυνατόν και τους
εκλεκτούς. Επισημαίνει ακόμη με τρόπο δραματικό πως «…εν ημίν έσονται
ψευδοδιδάσκαλοι οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας και τον
αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι επάγοντες εαυτοίς ταχινήν
απώλειαν…οις το κρίμα έκπαλαι ουκ αργεί και η απώλεια αυτών ου νυστάξει,»,
(Β΄ Πέτρ.2,1-3). Εδώ ο φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα απόστολος κάνει σαφή
λόγο για απώλεια της σωτηρίας εξαιτίας των πλανών και των αιρέσεων, κάτι που
οι σημερινοί θιασώτες του Οικουμενισμού αρνούνται και δεν θεωρούν την αίρεση
αιτία καταστροφής και απώλειας της σωτηρίας και το χειρότερο: θεωρούν και
διδάσκουν προκλητικά ότι η αίρεση δεν είναι κάτι το τρομερό, αλλά «μια
διαφορετική προσέγγιση της αλήθειας», «μια διαφορετική παράδοση»! Η
σωτηρία δεν είναι «μονοπώλιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας», αλλά ο κάθε
άνθρωπος μπορεί να σωθεί και στις αιρέσεις, τις οποίες αναγνώρισαν ως
«Εκκλησίες»!
Με έκπληξη, αλλά και οδύνη ψυχής, για μια ακόμη φορά πληροφορηθήκαμε
από το διαδίκτυο δύο νέα σοβαρότατα ολισθήματα του Μακ. Πατριάρχου
Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου. Πρόκειται για δύο νέες πρόσφατες αντορθόδοξες
δηλώσεις και διακηρύξεις του, για τις οποίες θεωρήσαμε σκόπιμο στην
προκειμένη περίπτωση να μη σιωπήσουμε. Και τούτο διότι οι εν λόγω
διακηρύξεις δεν αναφέρονται σε άλλης φύσεως θέματα, αλλά σε θέματα πίστεως,
για τα οποία είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι, αφού ο πολύτιμος θησαυρός της
πίστεως δεν είναι προσωπική ιδιοκτησία των επισκόπων και των προκαθημένων,
την οποία μπορούν να διαχειρίζονται όπως θέλουν, αλλά κοινό κτήμα όλων μας.
Η πρώτη αναφέρεται στη συνάντησή του με τον αιρετικό «πατριάρχη» των
Κοπτών Tawadros II στο Κάϊρο, ανήμερα των Θεοφανείων, (με το παλαιό
ημερολόγιο). Όπως ανακοινώθηκε, η δήλωση του προκαθημένου στο θρόνο του
δευτέρου τη τάξει Πατριαρχείου προκάλεσε ισχυρή οργή και αντίδραση από
μεγάλη μερίδα του εκκλησιαστικού σώματος. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία:
«Ούτε τα προσχήματα πλέον δεν κρατάνε κάποιοι διοικούντες την Ορθοδοξία!
Αυτό που ειπώθηκε χθες από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας είναι πραγματικά
αδιανόητο. Απευθυνόμενος προς τον Κόπτη Πατριάρχη του είπε πως "είμαστε
ΜΙΑ Εκκλησία". Είναι το δεύτερο σοβαρό ατόπημα του Πατριάρχη Θεόδωρου
μετά την αυθαίρετη αναγνώριση της νέας ουκρανικής εκκλησίας, που
εμβαθύνει την κρίση στην Παγκόσμια Ορθοδοξία. Συγκεκριμένα την 20η
3
Ιανουαρίου ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.
Θεόδωρος Β΄, επισκέφτηκε τον Πατριάρχη των Κοπτών της Αιγύπτου κ.
Tawadros II, προκειμένου να ευχηθεί για την εορτή των Θεοφανείων κατά το
Ιουλιανό εορτολόγιο. Η επίσημη συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην Έδρα του
Κοπτικού Πατριαρχείου στην Αλεξάνδρεια, παρουσία του Πατριαρχικού
Επιτρόπου, Μητροπολίτου Ναυκράτιδος κ. Ναρκίσσου, του Επισκόπου
Ταμιάθεος κ. Γερμανού, καί Κληρικών τής Πατριαρχικής Αυλής. Ο
Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ. Θεόδωρος αναφέρθηκε στην ιεραποστολική
δράση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Αφρική, τονίζοντας το σημαντικό
και δύσκολο έργο που επιτελείται στην δοκιμαζόμενη μεγάλη Αφρικανική
Ήπειρο. ‘Οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό τον Ιησού Χριστό.
Η Ελλάδα μαζί με την Αίγυπτο αγωνίζονται για την ειρήνη στη Λιβύη και
γνωρίζω ότι εσείς προσεύχεστε, διότι έχετε ποίμνιο εκεί και το χώμα είναι
ποτισμένο με το αίμα Μαρτύρων της Κοπτικής Εκκλησίας και αυτό το αίμα
φωνάζει για ελευθερία και ειρήνη’» (Ιστ. Πενταπόσταγμα).
Με τον Μακ. Πατριάρχη κ. Θεόδωρο έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν σε
παλαιότερη ανακοίνωσή μας με τίτλο «Αναφορά σε δηλώσεις του
Μακαριωτάτου Πατριάρχου και Πάπα Αλεξανδρείας κ. κ. Θεοδώρου του Β΄»,
(24.10.2013). Στην ανακοίνωσή μας αυτή σχολιάσαμε δηλώσεις του σε
Διαχριστιανική και Διαθρησκειακή Συνάντηση, που οργάνωσε η «Κοινότητα
του αγίου Εγιδίου» με τίτλο: «Το Κουράγιο της Ελπίδας», η οποία έλαβε χώρα
στην Basilica di Santa Maria in Trastevere στη Ρώμη, (30.9.2013). Οι
διακηρύξεις και οι δηλώσεις τις οποίες έκαμε κατά την επίσκεψή του εκείνη ο
Μακαριώτατος, τόσο στην προσφώνησή του προς τον «Πάπα» Φραγκίσκο τον
Α΄, όσον επίσης κατόπιν και ενώπιον των παρισταμένων στην αιρετική και
πανθρησκειακή παρασυναγωγή της Ρώμης, ήταν, χωρίς αμφιβολία, πέρα για πέρα
ξένες προς την διδασκαλία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και
Παραδόσεως. Στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Κόπτη Πατριάρχη μας
ελύπησε για μιά ακόμη φορά, διότι με όσα διεκήρυξε, φαίνεται να αγνοεί βασικές
δογματικές διδασκαλίες της Εκκλησίας μας και βασικές και θεόπνευστες,
διαχρονικού κύρους, αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων.
Οι Κόπτες, η κατά τα άλλα συμπαθής, ευγενική, και φιλήσυχη αυτή
θρησκευτική κοινότητα της Αιγύπτου και άλλων ομόρων χωρών, αποκόπηκε από
το ενιαίο και αδιαίρετο σώμα της Εκκλησίας στα μέσα του 5 ου μ.Χ. αιώνα,
υιοθετώντας την φοβερή αίρεση του Μονοφυσιτισμού, απορρίπτοντας τις
αποφάσεις της Αγίας Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνος, (451), η οποία
καταδίκασε τον Μονοφυσιτισμό, αφόρισε τους εμπνευστές του και όρισε το
Ορθόδοξο δόγμα περί των δύο φύσεων του Χριστού. Ο Μονοφυσιτισμός, σε
αντίθεσή με τον Νεστοριανισμό, ο οποίος αρνείται τη θεία φύση του Χριστού,
έφτασε στην άρνηση κατ’ ουσίαν της ανθρωπίνης φύσεώς Του. Ο πατριάρχης
Αλεξανδρείας Διόσκορος υιοθέτησε την κακοδοξία του Ευτυχούς,
υποστηρίζοντας ότι η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη, έτσι
ώστε ο Χριστός φέρει μόνο μία φύση. Αυτό βεβαίως έχει σοβαρότατες και
καταλυτικές συνέπειες για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αν ο Χριστός δεν
4
προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και δεν την ένωσε υποστατικά με την θεία Του
φύση «ασυγχύτως, ατρέπτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως» τότε δεν είναι
δυνατή η σωτηρία του ανθρώπου, διότι όπως τονίζουν οι άγιοι Πατέρες, «το
απρόσληπτον, [είναι] και αθεράπευτον». Σύμφωνα με τον όρο πίστεως της Δ΄
Οικουμενικής Συνόδου: «Επόμενοι τοίνυν τοις αγίοις Πατράσιν ένα και τον
αυτόν ομολογείν Υιόν και Κύριον ημων Ιησούν Χριστόν συμφώνως άπαντες
εκδιδασκομεν…εν δύο φύσεσιν …ουδαμού της των φύσεων διαφοράς
ανηρημένης διά την ένωσιν, σωζομένης δε μάλλον της ιδιότητος εκατέρας
φύσεως …». Κατά συνέπεια ο ισχυρισμός του Μακ. Πατριάρχου κ. Θεοδώρου
ότι δήθεν «Οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό τον Ιησού
Χριστό», είναι πέρα για πέρα κακόδοξος, διότι ακυρώνει στην πράξη τις
αποφάσεις της Δ΄ Οικουμενικής, αλλά και των επομένων Οικουμενικών
Συνόδων.
Για περισσότερους από 16 αιώνες, παρά τις προσπάθειες της Εκκλησίας μας να
επαναφέρει τους μονοφυσίτες στην Ορθοδοξία, αυτοί δυστυχώς εξακολουθούν
παραμένουν αποκομμένοι από αυτήν, θεωρώντας ότι οι «αιρετικοί» ήμαστε εμείς.
Παρά, τις συναντήσεις και τους θεολογικούς διαλόγους των τελευταίων ετών, η
κοπτική παρασυναγωγή παραμένει αμετάπειστη και αμετακίνητη στις κακοδοξίες
της. Αυτό αποδεικνύεται σαφέστατα, μεταξύ άλλων και από τις δηλώσεις του
κόπτη Πατριάρχη Σενούδα Γ΄ κατά την Β΄ συνέλευση της μικτής Επιτροπής
εις Anba Bishoy της Νιτρίας, στις 20 Ιουνίου 1989: «Πιστεύομεν ότι ο Κύριος
Θεός και Σωτήρ Ιησούς Χριστός… ήνωσε την θεότητα Αυτού μετά της
Ανθρωπότητος Αυτού ασυγχύτως, ατρέπτως και αχωρίστως και δεν ομιλούμεν
περί δύο φύσεων μετά την μυστηριώδη τούτην ενότητα του Κυρίου ημών…
αλλά ομιλούμεν περί της μιας εκείνης φύσεως, ήτις κατά την ήμετέραν
κατανόησιν σημαίνει την φύσιν του σαρκωθέντος Λόγου» (περιοδ. Επίσκεψις.
Αριθμ. 422, 1-7-1989, σελ. 9-10). Ο αυτός Σενούδα Γ΄ ενώπιον της Διορθοδόξου
Επιτροπής παλαιότερα στο Σαμπεζύ εδήλωσεν: «Ως προς τας Οικουμενικάς
Συνόδους, αποδεχόμεθα εξ’ αύτών τας τρεις πρώτας… Αρνούμεθα την
Σύνοδον της Χαλκηδόνος… Δύναμαι να είπω τελείως ανοικτά ότι όλαι αι
Ανατολικαί Εκκλησίαι δεν δύνανται να αποδεχθούν την Σύνοδον της
Χαλκηδόνος… Έχετε επτά Οικουμενικάς Συνόδους. Εάν σας λείψη μία, δεν
έχετε να χάσετε πολλά πράγματα» (Μητροπ. Μύρωνος Χρυσοστόμου
Κωνσταντινίδου. Διάλογος…, Εν Περ. «Θεολογία», Αθήναι, 1980 τ. 51 σελ.
229)» (Ιστ. Κατάνυξη)!
Διερωτόμαστε, ο Μακ. Πατριάρχης κ. Θεόδωρος, ζώντας εκ του σύνεγγυς την
κοπτική Κοινότητα, δεν έχει μελετήσει την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας
μας και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων; Δεν είχε άραγε την
υποχρέωση, έχοντας υπ’ όψη του τους φρικτούς όρκους της χειροτονίας του,
αλλά και την Πατριαρχική του ιδιότητα, να καλέσει τον αιρετικό Κόπτη
«πατριάρχη» να εγκαταλείψει την πλάνη του και να ενταχθεί στους κόλπους της
Εκκλησίας; Αν πιστεύει ότι «οι Εκκλησίες μας είναι μία Εκκλησία, με Αρχηγό
τον Ιησού Χριστό», τότε γιατί δεν προχωρεί στο κοινό Ποτήριο και δεν του
παραχωρεί τη θέση του στον ένα πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας;
5
Ωστόσο ο κ. Θεόδωρος δεν αρκέσθηκε μόνο στα όσα κακόδοξα διεκήρυξε
στην παρά πάνω συνάντηση. Προχώρησε δυστυχώς και σε άλλη διακήρυξη,
ακόμη πιο κακόδοξη. Όπως πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο, ανήμερα της
μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων, στον ιερό ναό του αγίου Νικολάου της
ελληνικής Κοινότητος του Καΐρου δήλωσε επισήμως ότι «Και στα ιερά τζαμιά
λατρεύεται από το Κοράνι ο Θεός»! (βλ. ιστολ. Κατάνυξις, όπου υπάρχει και το
σχετικό βίντεο). Έρχεται να μας θυμίσει τις δηλώσεις του προκατόχου του,
μακαριστού κυρού Παρθενίου, ο οποίος θεωρούσε τον Μωάμεθ «αληθινό
προφήτη του ενός Θεού» και το Κοράνιο «ιερό». Μπορεί να μας πει ειλικρινά,
υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του ειδωλικού Αλλάχ με τον αποκαλυπτόμενο εν
Χριστώ Τριαδικό Θεό; Μπορεί να ταυτιστεί ο αιμοδιψής «θεός» του Ισλάμ με τον
Θεό της αγάπης του Ευαγγελίου; Είναι δυνατόν να θεωρεί το Κοράνιο, που
καθυβρίζει τον Χριστό ως «λάσπη» και τον Τριαδικό Θεό ως «ανύπαρκτο», το
κατ’ εξοχήν βιβλίο του μίσους και της καταστροφής, ως θεόπνευστο κείμενο
αποκαλύψεως και λατρείας του αληθινού Θεού; Δεν διάβασε ποτέ τον
θεόπνευστο λόγο της Γραφής ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ
όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει
σωθήναι ημάς», (Πραξ.4,12). Υπάρχει θεία αποκάλυψη εκτός του Χριστού;
Μόνο φρίκη, απογοήτευση και ανησυχία μπορεί να μας προκαλέσουν τέτοιες
απαράδεκτες δηλώσεις!
Κλείνοντας το σχόλιό μας τονίζουμε για μια ακόμα φορά την ολέθρια
αιχμαλωσία πολλών κορυφαίων εκκλησιαστικών προσώπων, (Πατριαρχών,
Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, καθηγητών Θεολογίας, κλπ) στον οικουμενιστικό
κατήφορο, ο οποίος χωρίς αμφιβολία θα τους οδηγήσει, αν δεν μετανοήσουν, με
μαθηματική ακρίβεια, στην αιωνία απώλεια. Διερωτώμεθα: Δεν βρέθηκε ούτε
ένας εκκλησιαστικός ηγέτης να τον ελέγξει δημοσίως; Άραγε οι άγιοι Πατέρες
μας στα θέματα της πίστεως κατέφευγαν σε διπλωματίες και οικονομίες, για να
συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, ή μήπως αγωνίζονταν με συνέπεια και
σταθερότητα, μέχρι θανάτου, στην ομολογία της πίστεως; Προσπαθούσαν άραγε
να είναι συνεπείς και με την Ορθοδοξία, αλλά ταυτόχρονα να «τα έχουν καλά»
και με τους αιρετικούς; Δεν αναλογίζονται όσοι σημερινοί ηγέτες νομίζουν ότι
μπορούν να «παίζουν σε δύο ταμπλώ», το μεγάλο σκάνδαλο που προκαλούν
στην Εκκλησία; Ας ελπίσουμε η ταπεινή αυτή ανακοίνωσή μας να βοηθήσει τον
κατά τα άλλα αγαπητό και συμπαθέστατο Μακ. Πατριάρχη κ. Θεόδωρο, να
ανασκευάσει, όσα άτοπα και αντορθόδοξα είπε και έπραξε μέχρι σήμερα.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 29 η Ιανουαρίου 2020
Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΗΣ ΑΦΙΣΑΣ «ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ»
ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ
Η πλέον φρικώδης σιωπηρή γενοκτονία που συντελείται στις μέρες μας είναι
χωρίς αμφιβολία οι εκτρώσεις. Το θέμα αυτό αποτελεί σήμερα ένα από τα
μεγαλύτερα παγκόσμια προβλήματα με πολλές παραμέτρους, ιατρικές, νομικές,
θεολογικές, κοινωνικές, ηθικές, αλλά και δημογραφικές, ιδιαίτερα στην πατρίδα
μας, η οποία παρουσιάζει έντονο δημογραφικό πρόβλημα. Μια πρόσφατη διεθνής
έρευνα αποκάλυψε πως κάθε χρόνο σε παγκόσμιο επίπεδο, σφαγιάζονται
περισσότερα από 61.000.000 αγέννητα παιδιά! Μια χώρα σαν τη Γαλλία
αφανίζεται μ’ αυτό τον απάνθρωπο τρόπο. Η πατρίδα μας έχει δυστυχώς ένα από
τα πιο θλιβερά πρωτεία: Κάθε χρόνο κατακρεουργούνται περισσότερα από
300.000 αγέννητα ελληνόπουλα. Για να καταλάβουμε το μέγεθος της συμφοράς
από τις 400.000 περίπου εγκυμοσύνες, γεννιούνται μόνο 80.000, ενώ τα υπόλοιπα
σφάζονται πριν γεννηθούν! Είναι πολύ λυπηρό, αλλά και τραγελαφικό, το γεγονός
η σύγχρονη κοινωνία μας από τη μια μεριά να καυχάται για την προστασία και την
υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής
ως ένα από τα θεμελιωδέστερα ανθρώπινα δικαιώματα και από την άλλη να στερεί
το δικαίωμα της ζωής σε εκατομμύρια αθώα και ανυπεράσπιστα έβρυα, προτού
καν αυτά αντικρύσουν το φως της παρούσης ζωής.
Για το φοβερό αυτό φαινόμενο έχουμε ασχοληθεί και παλιότερα,
επισημαίνοντας ότι σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η έναρξη της
ανθρώπινης ζωής γίνεται τη στιγμή της συλλήψεως, όταν δηλαδή το ωάριο της
γυναικός ενωθεί με το σπερματοζωάριο του ανδρός στην γυναικεία μήτρα, ενώ
ταυτόχρονα το γονιμοποιημένο ωάριο «εμψυχούται», αποκτά δηλαδή την αθάνατη
ψυχή του. Από τη στιγμή αυτή αποτελεί μια εν εξελίξει ανθρώπινη ύπαρξη, μια
ανεκτίμητη και ανεπανάληπτη προσωπικότητα, πλασμένη κατ’ εικόνα και καθ’
ομοίωση Θεού και προωρισμένη για την αιωνιότητα. Την αλήθεια αυτή
επιβεβαιώνει ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής. Ο προφήτης Ησαΐας
αναφέρει: «Κύριος εκ κοιλίας μητρός μου εκάλεσεν το όνομά μου», (Ησ. 49,1).
Επίσης και ο προφήτης Ιερεμίας χρίεται προφήτης ήδη από την εμβρυϊκή του
ηλικία: «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία επίσταμαί σε και προ του σε εξελθείν εκ
μητρός ηγίακά σε, προφήτην εις έθνη τέθεικά σε» (Ιερ. 1,5). Κατά παρόμοιο
τρόπο και ο απόστολος Παύλος: «Ότε δε ευδόκησεν ο Θεός ο αφορίσας με εκ
κοιλίας μητρός μου», (Γαλ.1,15).
Κατά συνέπεια η έκτρωση, ως πρόωρη και τεχνητή διακοπή της ενδομητρίου
ζωής του κυοφορουμένου εμβρύου, είναι φόνος, σε οποιοδήποτε στάδιο της
εγκυμοσύνης και αν πραγματοποιηθεί και μάλιστα ειδεχθής, αφού το θύμα είναι
αθώο και ανυπεράσπιστο. Γι’ αυτό και η Εκκλησία θέτει υπό κανόνα, τη γυναίκα
που πραγματοποίησε την έκτρωση, (συνήθως αποχή από τη Θεία Κοινωνία για
ένα χρονικό διάστημα), ανάλογα με την μετάνοιά της. Ο Μ. Βασίλειος γράφει:
«Αυτή που κατέστρεψε εκούσια το έμβρυο υποβάλλεται σε τιμωρία για φόνο. Η
διάκριση σε διαμορφωμένο ή αδιαμόρφωτο έμβρυο δεν υπάρχει σ' εμάς, γιατί
έτσι δεν τιμωρείται μόνο αυτό που επρόκειτο να γεννηθεί, αλλά και η ίδια αυτή
που σκέφτηκε κι έκανε κακό στον εαυτό της,...», (2ος Κανόνας).
Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι μόνον ο Θεός και η απόφαση για τη
συνέχιση, ή τη διακοπή της ζωής παραμένει αποκλειστικά στα χέρια Του, χωρίς να
φαίνεται πουθενά μέσα στα βιβλικά κείμενα, ότι αυτό το δικαίωμά Του το έχει
παραχωρήσει σε κάποιους ανθρώπους. Ο συνήθης ισχυρισμός που προβάλλουν
φεμινιστικά κινήματα και πολλοί ψευτοπροοδευτικοί, κουλτουργιάρηδες και
δικαιωματιστές, ότι δήθεν η γυναίκα έχει δικαίωμα ν' αποφασίζει μόνη της για το
σώμα της και για το έμβρυο της μήτρας της, δεν ευσταθεί για πολλούς λόγους.
Κατ’ αρχήν τόσο η μητέρα όσο και το κυοφορουμένο έμβρυο, είναι πλάσματα του
Θεού, οφείλουν την ύπαρξή τους στο Θεό και ως εκ τούτου, ως πλάσματα του
Θεού, δεν ανήκουν στον εαυτό τους, αλλά στον Θεό που τα έπλασε, τα έφερε «εκ
του μη όντος εις το είναι» και χάρισε σ’ αυτά το δώρο της ζωής. Κατά ένα
ξεχωριστό τρόπο μάλιστα αυτό ισχύει για τους βαπτισμένους χριστιανούς,
σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου: «ουκ εστέ εαυτών, ηγοράσθητε γαρ τιμής»,
(Α΄Κορ. 6,19-20). Επί πλέον το έμβρυο δεν προέρχεται μόνο από την γυναίκα,
αλλά και από τον άνδρα που συνέβαλε στη γένεσή του και επομένως η
κυοφορούσα μητέρα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το έμβρυο της ανήκει. Πέραν
αυτών μπορεί άραγε να θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα κάτι, το οποίο συνεπάγεται
τη στέρηση του δικαιώματος ζωής κάποιας άλλης ανθρώπινης ύπαρξης; Η
αδυναμία του εμβρύου να υπερασπιστεί τον εαυτό του δεν νομιμοποιεί ασφαλώς
την καταστροφή του, αντίθετα, νομικώς, κάνει την πράξη ιδιαιτέρως φρικτή και
αποτρόπαια. Εάν ο φόνος ενός ήδη γεννημένου παιδιού θεωρείται φρικτό έγκλημα,
που τιμωρείται από την ποινική νομοθεσία, τότε γιατί να μην είναι εξ’ ίσου φρικτό
έγκλημα ο φόνος ενός εμβρύου;
Στο Ελληνικό Ποινικό Δίκαιο, σύμφωνα με το άρθρο 304 του Ποινικού Κώδικα,
η ζωή του κυοφορούμενου εμβρύου αποτελεί αυτοτελές έννομο αγαθό και
προστατεύεται ανεξάρτητα από τη ζωή της εγκύου. Γι' αυτό η συναίνεση της
εγκύου για τή θανάτωσή του από τρίτο δεν μπορεί να άρει τον εγκληματικό
χαρακτήρα της πράξεως. Ωστόσο ενώ από τη μιά μεριά αναγνωρίζεται από νομικής
απόψεως το δικαίωμα της ζωής του κυοφορουμένου εμβρύου και προστατεύεται
ανεξάρτητα από τη ζωή της εγκύου, από την άλλη παρατηρείται το τραγικό
φαινόμενο, οι κυβερνήσεις των περισσοτέρων χωρών του πλανήτη να ψηφίζουν
νόμους υπέρ των εκτρώσεων και το χειρότερο: Αυτές να γίνονται με την επιδότηση
του κρατικού χρήματος! Αυτό έγινε και στη χώρα μας, δυστυχώς, με την
περιβόητη αναμόρφωση του αστικού κώδικα και του οικογενειακού δικαίου το
1986.
Ισχυρίζονται ακόμη οι οπαδοί των εκτρώσεων ότι, τουλάχιστον σε ορισμένες
περιπτώσεις, είναι ηθικά επιτρεπτή η έκτρωση, όπως για παράδειγμα όταν μια
μητέρα είναι εργαζόμενη και έχει ήδη αρκετά παιδιά, όταν ο οικογενειακός
προϋπολογισμός είναι επιβεβαρημένος και κοντεύει να ανατραπεί, όταν η
οικογενειακή ισορροπία είναι ασταθής, (βίαιος ή αλκοολικός πατέρας) και όπου να
`ναι καταρρέει. Σ’ όλα τα παρά πάνω επιχειρήματα τους απαντά αποστομωτικά ο
άγιος Παΐσιος: Αυτό που συμφέρει [στους γονείς], «είναι να αφήνουν το θέμα της
τεκνοποιίας στον Θεό. Να εμπιστεύονται την ζωή τους στην θεία Πρόνοια και
να μη βάζουν δικά τους προγράμματα. Πρέπει να πιστεύουν ότι ό Θεός, που
φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, πολύ περισσότερο θα φροντίση για τα
δικά τους παιδιά...Μερικοί προσπαθούν πρώτα να τακτοποιήσουν όλα τα άλλα
και ύστερα να σκεφθούν για παιδιά. Δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους καθόλου τον
Θεό. Άλλοι πάλι λένε: ‘σήμερα είναι δύσκολη η ζωή· ένα παιδί φθάνει, γιατί και
αυτό με δυσκολία το μεγαλώνεις’, και δεν κάνουν άλλα παιδιά. Δεν
καταλαβαίνουν πόσο αμαρτάνουν μ' αυτήν την τοποθέτηση, γιατί δεν αφήνονται
με εμπιστοσύνη στον Θεό. Ο Θεός έχει σπλάγχνα. Μόλις δη ότι δεν μπορούν να
ανταποκριθούν, δεν του είναι δύσκολο να μην τους δώση άλλα παιδιά». (Από το
βιβλίο του Γέροντος «Οικογενειακή ζωή», εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης).
Μερικοί επικαλούνται και ιατρικούς λόγους. Λέγουν: Τι ποιότητα ζωής θα έχει
ένα παιδί που θα γεννηθεί με σύνδρομμο Down, (κληρονομική αρρώστια με
διανοητική καθυστέρηση), ή με μια άλλη κληρονομική αρρώστια, ή αναπηρία; Δεν
θα ήταν καλύτερα να μην γεννηθεί; Όλοι αυτοί που προβάλλουν τέτοιου είδους
επιχειρήματα, βλέπουν και αξιολογούν την ανθρώπινη ζωή ενδοκοσμικά, στην
επίγεια μόνο προοπτική του, ενώ αδυνατούν να δουν τον άνθρωπο στην αιώνια
προοπτική του, ως εικόνος Θεού. Δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι το παιδί με
σύνδρομμο Down, ακριβώς επειδή πάσχει από αυτή την ασθένεια, έχει «το
ακαταλόγιστο» των πράξεών του, θα κριθεί με πολλή μεγαλύτερη επιείκεια από
τον Θεό εν ημέρα κρίσεως και επομένως έχει ασυγκρίτως μεγαλύτερες προοπτικές,
να αξιωθεί την αιώνια ζωή, που είναι ο στόχος όλων μας. Αν ρωτούσαμε τους
ενήλικες με σύνδρομο Down, ή αυτούς που γεννήθηκαν με κάποια άλλη σοβαρή
αναπηρία, τι θα έλεγαν; Ότι ήταν προτιμότερο γι’ αυτούς να μην είχαν επιτρέψει
οι γονείς τους να ζήσουν, ή καλά έκαναν που τους άφησαν να ζήσουν έστω και με
το πρόβλημά τους;
Παραθεωρούν επίσης οι οπαδοί των εκτρώσεων τις πολύ σοβαρές σωματικές και
ψυχολογικές επιπτώσεις στις γυναίκες που κάνουν έκτρωση. Σύμφωνα με ιατρικές
έρευνες, στις γυναίκες που κάνουν έκτρωση στην πρώτη εγκυμοσύνη τους, ο
κίνδυνος καρκίνου του μαστού σχεδόν διπλασιάζεται. Ακόμη αντιμετωπίζουν
κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου στον τράχηλο της μήτρας 2,3 φορές μεγαλύτερο απ'
ότι οι άλλες γυναίκες. Αυτό σχετίζεται με την ανώμαλη διακοπή των ορμονικών
αλλαγών που συνοδεύουν την κύηση. Ένα ποσοστό έως 3% των γυναικών μπορεί
να υποστεί διάτρηση μήτρας, που συχνά παραμένει χωρίς διάγνωση. Ακόμη
αυξάνεται ο κίνδυνος εμφάνισης προδρομικού πλακούντος στις επόμενες κυήσεις
15 φορές. Ο προδρομικός πλακούντας μπορεί να προκαλέσει παραμόρφωση
εμβρύου, περιγεννητικό θάνατο και ακατάσχετη αιμορραγία.
Αλλά και οι ψυχολογικές επιπτώσεις, δεν είναι αμελητέες και άνευ σημασίας.
Σύμφωνα με στατιστικές έρευνες στις ΗΠΑ, ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών
(56%), νιώθουν ενοχές γι' αυτή τους την απόφαση και οι πιο πολλές αισθάνονται
μειωμένες επειδή αναγκάστηκαν να προβούν σ' αυτή την πράξη. Μια άλλη έρευνα,
πάλι στις ΗΠΑ, έδειξε ότι 25% των γυναικών που είχαν υποβληθεί σε έκτρωση
χρειάστηκαν στη συνέχεια ψυχιατρική φροντίδα, σε αντίθεση με μόλις 3% των
γυναικών που δεν είχαν κάνει έκτρωση. Επιπλέον πολλές μελέτες έχουν
αποκαλύψει ότι γυναίκες οι οποίες έχουν κάνει έκτρωση υποφέρουν πιο συχνά από
κατάθλιψη, στρες, μειωμένη αυτοεκτίμηση και έχουν πιο συχνά τάσεις για
αυτοκτονία.
Στο σημείο αυτό καταθέτουμε την μικρή μας εμπειρία από περιπτώσεις
γυναικών, που έκαναν έκτρωση και ήρθαν μετά να εξομολογηθούν. Η έκτρωση γι’
αυτές αποτέλεσε ένα συγκλονιστικό γεγονός, ένα αγκάθι στη ζωή τους, έναν
συνεχή και τυραννικό έλεγχο, από τον οποίο δεν μπορούσαν να απαλλαγούν. Γι’
αυτό και τελικά αναγκάσθηκαν να έρθουν να εξομολογηθούν, για να λάβουν την
άφεση και να απαλλαγούν από τις τύψεις της συνειδήσεως. Όσες γυναίκες δεν
καταφεύγουν στην εξομολόγηση, προσπαθούν συνήθως να απωθήσουν τις ενοχές
τους και να καθησυχάσουν τη συνείδηση τους με τη δικαιολογία, ότι αφού το
κράτος δίδει σ’ αυτές το δικαίωμα της εκτρώσεως, άρα δεν αμαρτάνουν. Όμως το
μητρικό φίλτρο, όσο και αν το καταπιέζουν, δεν μπορούν να το εξουδετερώσουν.
Γι’ αυτό και υποφέρουν, αν κάποιος υπενθυμίσει σ’ αυτές τον φόνο που
διέπραξαν, τον οποίο προσπαθούν με κάθε τρόπο να απωθήσουν στο υποσυνείδητό
τους και να τον ξεχάσουν με κάθε τρόπο.
Μια τέτοια «υπενθύμιση» φαίνεται ότι έγινε πριν λίγες ημέρες στην Αθήνα, η
οποία, όπως ήταν επόμενο, προκάλεσε μεγάλη οργή και αντίδραση. Ο Σύλλογος
προστασίας του αγέννητου παιδιού «Αφήστε με να ζήσω», μαζί με άλλα
χριστιανικά και ανθρωπιστικά σωματεία, αγόρασαν από την εταιρεία «Αττικό
Μετρό» χώρους διαφήμισης στο μετρό και ανάρτησαν διαφωτιστική αφίσα, με
περιεχόμενο την πορεία της ζωής του εμβρύου. Σκοπός τους ήταν η
ευαισθητοποίηση των γυναικών να σεβαστούν την ανθρώπινη ζωή, που φέρουν
στα σπλάχνα τους. Ωστόσο η θέα των αφισών προκάλεσε απίστευτη αναστάτωση
στους δήθεν δικαιωματιστές, αλλά και σε πολλές γυναίκες, εμποτισμένες
προφανώς από φεμινιστικού τύπου ιδεοληψίες. Σύμφωνα με δημοσίευμα στην
«Εφημερίδα των Συντακτών» (13-1-20120): «Πλήθος επικρίσεων στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης ξεσήκωσε η διαφήμιση για τα ‘αγέννητα παιδιά’ που
τοποθετήθηκε σε σταθμούς του μετρό στο πλαίσιο της μεσαιωνικής καμπάνιας του
κινήματος ‘αφήστε με να ζήσω’. Στην αφίσα διαβάζουμε το εξής: ‘Ήξερες ότι από
την 18η ημέρα κτυπά η καρδιά του; Από την 42η μέρα ανιχνεύονται εγκεφαλικά
κύματα; Από την 8η εβδομάδα όλα τα όργανά του έχουν δημιουργηθεί; Από την
10η εβδομάδα νοιώθει πόνο. Διάλεξε τη ζωή’. Πρόκειται για το ίδιο μήνυμα το
οποίο προέβαλε το σκοταδιστικό πρωτοσέλιδο της Spor Time στις 29 Δεκεμβρίου,
με αφορμή την ‘ημέρα του αγέννητου παιδιού’ που όρισε η Ιερά Σύνοδος. Το
δημοσίευμα της εφημερίδας προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, καθώς έβλεπε
απειλές εξόντωσης του έθνους γιατί υποτίθεται ότι νοιάζεται για τα αγέννητα
παιδιά, ενώ επικαλούνταν ψεύτικα στοιχεία, αφού δεν υπάρχει καμία επίσημη
καταγραφή των αμβλώσεων στη χώρα μας. Στο κίνημα, που τάσσεται ανοιχτά
κατά της άμβλωσης, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι δικαίωμα των γυναικών, αλλά
των εμβρύων, συμμετέχουν διάφορες χριστιανικές και θεολογικές, σύμφωνα με το
site του, μεταξύ των οποίων η «Πανελλήνιος Ορθόδοξος Ένωση» (Π.Ο.Ε.), η
«Ενωμένη Ρωμηοσύνη», (Ε.ΡΩ.) και η «Εστία Πατερικών Μελετών». Εκτός από
τους χρήστες του διαδικτύου αντιδράσεις εξέφρασαν η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, ο
εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος Αλλαγής, Παύλος Χρηστίδης, και ο τομέας
Ισότητας του φορέα, που τόνισε πως οι «γυναίκες όλου του πλανήτη αγωνιστήκαν
σκληρά για την κατάκτηση του ανθρώπινου δικαιώματος της ελεύθερης
επιλογής στην κύηση. Στην Ελλάδα για πρώτη φορά νομιμοποιήθηκε η άμβλωση
με το Ν. 1609/1986 από την Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τα διεθνή ιατρικά
πρωτόκολλα». Στην ανακοίνωση επισημαίνεται ότι «για τις γυναίκες η έκτρωση
είναι η εσχάτη επιλογή, παραμένει όμως επιλογή. Πρώτος στόχος η
αντισύλληψη. Η υπογεννητικότητα αντιμετωπίζεται με οικονομικά μέσα,
κίνητρα στο εισόδημα των εργαζόμενων, παιδικούς σταθμούς και ολοήμερα
σχολεία. Η μητρότητα είναι επιλογή κι όχι εξαναγκασμός» (Ιστ. efsyn.gr ).
Μετά το θόρυβο που δημιούργησαν τα ΜΜΕ, τα οποία ως γνωστόν εκφράζουν
την θρυλημένη «προοδευτικότητα» η κυβέρνηση, δια του αρμοδίου υπουργού κ.
Κ. Καραμανλή, έδωσε εντολή να αποσυρθούν οι αφίσες, με το αιτιολογικό ότι
ήταν «διχαστικό το μήνυμα της αφίσας» και ότι «στους δημόσιους χώρους
πρέπει να αποφεύγονται μηνύματα διχαστικά». Ερωτούμε τον κ. Υπουργό: Στο
ναό της Δημοκρατίας, τη Βουλή των Ελλήνων, κ. Υπουργέ, πόσες διαμετρικά
αντίθετες και άρα διχαστικές γνώμες και απόψεις ακούγονται μεταξύ των
κομμάτων; Και όχι απλώς διχαστικές αλλά επί πλέον και απόψεις που καταλήγουν
σε σφοδρές αντιπαραθέσεις και όχι σπάνια σε αποχώρηση των βουλευτών μιάς
παράταξης από το χώρο της βουλής. Ένα δηλαδή κατ’ εξοχήν θλιβερο γεγονός που
κατεξευτελίζει το θεσμό της δημοκρατίας. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει κ. Υπουργέ;
Να παύσει να λειτουργεί η Βουλή, για να μην ακούγονται διαφορετικές απόψεις;
Και κάτι άλλο σημαντικό: Γιατί κ. Υπουργέ να μην θεωρηθούν ως διχαστικά
μηνύματα και οι αφίσες για τις παρελάσεις των ομοφυλοφίλων, αφού υπάρχουν
πολλοί, οι οποίοι αντιτίθενται σε τέτοιου είδους δημόσιες «εκδηλώσεις»; Δεν
είναι φανερό ότι εδώ εφαρμόζετε δύο μέτρα και δύο σταθμά και άρα τίθεται
θέμα Δημοκρατίας και ισονομίας στη χώρα μας;
Πάντως η ενέργεια της κυβέρνησης προκάλεσε όχι λιγότερη οργή και
αντίδραση, διότι θεωρήθηκε, (και δικαίως), ως άκρως αντιδημοκρατική ενέργεια,
η οποία φαίνεται να υιοθετεί την άποψη της ορθότητας των εκτρώσεων και να
φιμώνει βάναυσα κάθε έκφραση αντίθετης γνώμης. Αν η κυβέρνηση ήθελε να
φανερώσει την «δημοκρατική της ευαισθησία» θα μπορούσε να επιτρέψει στους
υποστηρικτές των εκτρώσεων, να αναρτήσουν και εκείνοι μια δική τους αφίσα και
να αφήσουν τους πολίτες να βγάλουν μόνοι τους τα συμπεράσματά τους.
Διερωτώμεθα: Πόσο απέχει η πράξη της κυβέρνησης από πρακτικές καθεστώτων,
όπου ακούγονται φωνές μονομέρειας; Είναι όντως λυπηρό το γεγονός, ότι στην
Αμερική επιτρέπεται να αναρτώνται αφίσες κατά των εκτρώσεων, ενώ στην
Ελλάδα, στη χώρα της Δημοκρατίας, όχι. Ας σημειωθεί ότι στην επίμαχη αφίσα
δεν υπήρχε καμιά αναφορά στην απαγόρευση του «δικαιώματος» των γυναικών
να κάνουν έκτρωση. Ο στόχος της αφίσας ήταν να ευαισθητοποιήσει και έμμεσα
να προειδοποιήσει τον γυναικείο κόσμο γύρω από τις ηθικές, ιατρικές και
ψυχολογικές συνέπειες των εκτρώσεων. Να αποτελέσει τρόπον τινά ένα σοβαρό
αντίλογο στην παραπληροφόρηση που επιχειρείται στα ΜΜΕ από πολλούς, οι
οποίοι προσπαθούν να πείσουν τα ζευγάρια, να αποβάλουν τις συνειδησιακές των
αναστολές και να τα εξωθήσουν στην έκτρωση.
Πολλοί μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι η αφίσα περιέχει δήθεν αντιεπιστημονικές
απόψεις και ως εκ τούτου την χαρακτήρισαν ως παραπλανητική: «Ο
χαρακτηρισμός της αφίσας που αναρτήσαμε στο μετρό των Αθηνών από τη
συντακτική ομάδα της ιστοσελίδας "ELLINIKA HOAXES" δια των ερευνητών
της κ. Στάμο Αρχοντή & Στυλιανό Πουρνή ως ‘Ψευδοεπιστήμη’ και
‘Παραπληροφόρηση’ είναι προδήλως ψευδής, συκοφαντικός και εξόχως
δυσφημιστικός. Οι όποιες διαφορές μεταξύ των επιστημονικών στοιχείων που
παραθέσαμε στην αφίσα αυτή και στο κείμενο του "ELLINIKA HOAXES"
προέρχεται, ή από εσφαλμένη ανάγνωση των στοιχείων της αφίσας μας από
μέρους της ως άνω συντακτικής ομάδας, ή από διαφορετικές επιστημονικές
προσεγγίσεις επί του ιδίου θέματος, όπου όμως τα δικά μας επιστημονικά
στοιχεία χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερο βιβλιογραφικό βάθος» (Ιστ.
https://www.afistemenaziso. gr/texts/epikairotita/ apantisi-tou- kinimatos-afiste-
me-na-ziso-sta-ellinika-ioaxes). Εμείς ασφαλώς δεν είμαστε οι αρμόδιοι να
κρίνουμε, ποια επιστημονική άποψη βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια. Εκείνο
όμως που είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε, με βάση σύγχρονες ιατρικές έρευνες,
είναι ότι το ενδεχόμενο να κινδυνεύσει η ζωή της μητέρας, εξ’ αιτίας του
κυοφορουμένου εμβρύου, είτε προγενητικά, είτε κατά την ώρα του τοκετού, είτε
αμέσως μετά τον τοκετό, είναι εξαιρετικά σπάνιο, σύμφωνα μάλιστα με τις
σύγχρονες συνθήκες κύησης, στις οποίες υπάρχει άρτιος τεχνολογικός εξοπλισμός.
Και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό: Η πατρίδα μας αντιμετωπίζει τρομακτικό,
εφιαλτικό, πρόβλημα υπογεννητικότητας, η οποία απειλεί αυτή την ίδια την
ύπαρξη του λαού μας, αφού οι γεννήσεις έχουν κατέβει πολύ πιο κάτω από τα όρια
ασφαλείας. Είδαμε την κυβέρνηση να επισημαίνει τον κίνδυνο του δημογραφικού
προβλήματος και εξήγγειλε κάποια μέτρα για την όποια αντιμετώπισή του. Το
μήνυμα της αφίσας ήταν η γέννηση παιδιών και η κυβέρνηση την απέσυρε. Αυτό τι
άλλο μπορεί να σημαίνει, παρά μια αντιφατικότητα; Διότι από τη μια μεριά
αγωνιά και παίρνει κάποια, (ανεπαρκή βέβαια), μέτρα και από την άλλη
ενθαρρύνει κάποιες γυναίκες να ασκήσουν το «νόμιμο δικαίωμά τους», να κάμουν
έκτρωση! Αυτό δεν υποκρύπτει τουλάχιστον υποκρισία και έλλειψη
υπευθυνότητας;
Κλείνοντας θα θέλαμε να διατρανώσουμε την οδύνη μας για τη σιωπηλή
γενοκτονία των αγέννητων παιδιών στη χώρα μας και να εκφράσουμε με τον πλέον
δραματικό τρόπο την ανησυχία μας για τον ραγδαίο γηρασμό της πατρίδας μας, με
ό,τι αυτό σημαίνει για την εθνική μας επιβίωση. Ας αναλογιστούμε μήπως με την
αυτοκτονική αυτή τακτική που ακολουθούμε ως κυβέρνηση και ως ελληνική
κοινωνία, ο μεγαλύτερος εχθρός της πατρίδας μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και όχι οι
εξ’ ανατολών γείτονές μας. Είναι όντως λυπηρό και τραγικό το κατάντημα της
ελληνικής κοινωνίας μας, η οποία δυστυχώς έφθασε στο σημείο να θεωρεί την
φρικτή έκτρωση ως….«δημοκρατική κατάκτηση»! Τι να πούμε και για τους
απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς του «μεσαιωνικού σκοταδιστή» και του
«ακροδεξιού», τους οποίους έσπευσαν να εκτοξεύσουν εναντίον όλων εκείνων οι
οποίοι αγωνίζονται να υπερασπιστούν το ύψιστο δικαίωμα της ανθρώπινης ζωής
και ειδικά του αγέννητου και ανυπεράσπιστου παιδιού; Ας αναλογιστούν μήπως με
τη στάση τους αυτή μας γυρίζουν πολύ πιο πίσω από τον μεσαίωνα στην εποχή της
αρχαίας Σπάρτης. Τελειώνουμε με το επιτυχημένο σλόγκαν του πρώην
Αμερικανού Προέδρου Ρ. Ρήγκαν: «Παρατηρώ με έκπληξη ότι όλοι αυτοί που
είναι υπέρ των εκτρώσεων είχαν την τύχη να τους αφήσουν οι γονείς τους να
γεννηθούν»!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 29 η Ιανουαρίου 2020
Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΗΣ ΑΦΙΣΑΣ «ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ»
ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ
Η πλέον φρικώδης σιωπηρή γενοκτονία που συντελείται στις μέρες μας είναι
χωρίς αμφιβολία οι εκτρώσεις. Το θέμα αυτό αποτελεί σήμερα ένα από τα
μεγαλύτερα παγκόσμια προβλήματα με πολλές παραμέτρους, ιατρικές, νομικές,
θεολογικές, κοινωνικές, ηθικές, αλλά και δημογραφικές, ιδιαίτερα στην πατρίδα
μας, η οποία παρουσιάζει έντονο δημογραφικό πρόβλημα. Μια πρόσφατη διεθνής
έρευνα αποκάλυψε πως κάθε χρόνο σε παγκόσμιο επίπεδο, σφαγιάζονται
περισσότερα από 61.000.000 αγέννητα παιδιά! Μια χώρα σαν τη Γαλλία
αφανίζεται μ’ αυτό τον απάνθρωπο τρόπο. Η πατρίδα μας έχει δυστυχώς ένα από
τα πιο θλιβερά πρωτεία: Κάθε χρόνο κατακρεουργούνται περισσότερα από
300.000 αγέννητα ελληνόπουλα. Για να καταλάβουμε το μέγεθος της συμφοράς
από τις 400.000 περίπου εγκυμοσύνες, γεννιούνται μόνο 80.000, ενώ τα υπόλοιπα
σφάζονται πριν γεννηθούν! Είναι πολύ λυπηρό, αλλά και τραγελαφικό, το γεγονός
η σύγχρονη κοινωνία μας από τη μια μεριά να καυχάται για την προστασία και την
υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής
ως ένα από τα θεμελιωδέστερα ανθρώπινα δικαιώματα και από την άλλη να στερεί
το δικαίωμα της ζωής σε εκατομμύρια αθώα και ανυπεράσπιστα έβρυα, προτού
καν αυτά αντικρύσουν το φως της παρούσης ζωής.
Για το φοβερό αυτό φαινόμενο έχουμε ασχοληθεί και παλιότερα,
επισημαίνοντας ότι σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η έναρξη της
ανθρώπινης ζωής γίνεται τη στιγμή της συλλήψεως, όταν δηλαδή το ωάριο της
γυναικός ενωθεί με το σπερματοζωάριο του ανδρός στην γυναικεία μήτρα, ενώ
ταυτόχρονα το γονιμοποιημένο ωάριο «εμψυχούται», αποκτά δηλαδή την αθάνατη
ψυχή του. Από τη στιγμή αυτή αποτελεί μια εν εξελίξει ανθρώπινη ύπαρξη, μια
ανεκτίμητη και ανεπανάληπτη προσωπικότητα, πλασμένη κατ’ εικόνα και καθ’
ομοίωση Θεού και προωρισμένη για την αιωνιότητα. Την αλήθεια αυτή
επιβεβαιώνει ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής. Ο προφήτης Ησαΐας
αναφέρει: «Κύριος εκ κοιλίας μητρός μου εκάλεσεν το όνομά μου», (Ησ. 49,1).
Επίσης και ο προφήτης Ιερεμίας χρίεται προφήτης ήδη από την εμβρυϊκή του
ηλικία: «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία επίσταμαί σε και προ του σε εξελθείν εκ
μητρός ηγίακά σε, προφήτην εις έθνη τέθεικά σε» (Ιερ. 1,5). Κατά παρόμοιο
τρόπο και ο απόστολος Παύλος: «Ότε δε ευδόκησεν ο Θεός ο αφορίσας με εκ
κοιλίας μητρός μου», (Γαλ.1,15).
Κατά συνέπεια η έκτρωση, ως πρόωρη και τεχνητή διακοπή της ενδομητρίου
ζωής του κυοφορουμένου εμβρύου, είναι φόνος, σε οποιοδήποτε στάδιο της
εγκυμοσύνης και αν πραγματοποιηθεί και μάλιστα ειδεχθής, αφού το θύμα είναι
αθώο και ανυπεράσπιστο. Γι’ αυτό και η Εκκλησία θέτει υπό κανόνα, τη γυναίκα
που πραγματοποίησε την έκτρωση, (συνήθως αποχή από τη Θεία Κοινωνία για
ένα χρονικό διάστημα), ανάλογα με την μετάνοιά της. Ο Μ. Βασίλειος γράφει:
«Αυτή που κατέστρεψε εκούσια το έμβρυο υποβάλλεται σε τιμωρία για φόνο. Η
διάκριση σε διαμορφωμένο ή αδιαμόρφωτο έμβρυο δεν υπάρχει σ' εμάς, γιατί
έτσι δεν τιμωρείται μόνο αυτό που επρόκειτο να γεννηθεί, αλλά και η ίδια αυτή
που σκέφτηκε κι έκανε κακό στον εαυτό της,...», (2ος Κανόνας).
Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι μόνον ο Θεός και η απόφαση για τη
συνέχιση, ή τη διακοπή της ζωής παραμένει αποκλειστικά στα χέρια Του, χωρίς να
φαίνεται πουθενά μέσα στα βιβλικά κείμενα, ότι αυτό το δικαίωμά Του το έχει
παραχωρήσει σε κάποιους ανθρώπους. Ο συνήθης ισχυρισμός που προβάλλουν
φεμινιστικά κινήματα και πολλοί ψευτοπροοδευτικοί, κουλτουργιάρηδες και
δικαιωματιστές, ότι δήθεν η γυναίκα έχει δικαίωμα ν' αποφασίζει μόνη της για το
σώμα της και για το έμβρυο της μήτρας της, δεν ευσταθεί για πολλούς λόγους.
Κατ’ αρχήν τόσο η μητέρα όσο και το κυοφορουμένο έμβρυο, είναι πλάσματα του
Θεού, οφείλουν την ύπαρξή τους στο Θεό και ως εκ τούτου, ως πλάσματα του
Θεού, δεν ανήκουν στον εαυτό τους, αλλά στον Θεό που τα έπλασε, τα έφερε «εκ
του μη όντος εις το είναι» και χάρισε σ’ αυτά το δώρο της ζωής. Κατά ένα
ξεχωριστό τρόπο μάλιστα αυτό ισχύει για τους βαπτισμένους χριστιανούς,
σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου: «ουκ εστέ εαυτών, ηγοράσθητε γαρ τιμής»,
(Α΄Κορ. 6,19-20). Επί πλέον το έμβρυο δεν προέρχεται μόνο από την γυναίκα,
αλλά και από τον άνδρα που συνέβαλε στη γένεσή του και επομένως η
κυοφορούσα μητέρα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το έμβρυο της ανήκει. Πέραν
αυτών μπορεί άραγε να θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα κάτι, το οποίο συνεπάγεται
τη στέρηση του δικαιώματος ζωής κάποιας άλλης ανθρώπινης ύπαρξης; Η
αδυναμία του εμβρύου να υπερασπιστεί τον εαυτό του δεν νομιμοποιεί ασφαλώς
την καταστροφή του, αντίθετα, νομικώς, κάνει την πράξη ιδιαιτέρως φρικτή και
αποτρόπαια. Εάν ο φόνος ενός ήδη γεννημένου παιδιού θεωρείται φρικτό έγκλημα,
που τιμωρείται από την ποινική νομοθεσία, τότε γιατί να μην είναι εξ’ ίσου φρικτό
έγκλημα ο φόνος ενός εμβρύου;
Στο Ελληνικό Ποινικό Δίκαιο, σύμφωνα με το άρθρο 304 του Ποινικού Κώδικα,
η ζωή του κυοφορούμενου εμβρύου αποτελεί αυτοτελές έννομο αγαθό και
προστατεύεται ανεξάρτητα από τη ζωή της εγκύου. Γι' αυτό η συναίνεση της
εγκύου για τή θανάτωσή του από τρίτο δεν μπορεί να άρει τον εγκληματικό
χαρακτήρα της πράξεως. Ωστόσο ενώ από τη μιά μεριά αναγνωρίζεται από νομικής
απόψεως το δικαίωμα της ζωής του κυοφορουμένου εμβρύου και προστατεύεται
ανεξάρτητα από τη ζωή της εγκύου, από την άλλη παρατηρείται το τραγικό
φαινόμενο, οι κυβερνήσεις των περισσοτέρων χωρών του πλανήτη να ψηφίζουν
νόμους υπέρ των εκτρώσεων και το χειρότερο: Αυτές να γίνονται με την επιδότηση
του κρατικού χρήματος! Αυτό έγινε και στη χώρα μας, δυστυχώς, με την
περιβόητη αναμόρφωση του αστικού κώδικα και του οικογενειακού δικαίου το
1986.
Ισχυρίζονται ακόμη οι οπαδοί των εκτρώσεων ότι, τουλάχιστον σε ορισμένες
περιπτώσεις, είναι ηθικά επιτρεπτή η έκτρωση, όπως για παράδειγμα όταν μια
μητέρα είναι εργαζόμενη και έχει ήδη αρκετά παιδιά, όταν ο οικογενειακός
προϋπολογισμός είναι επιβεβαρημένος και κοντεύει να ανατραπεί, όταν η
οικογενειακή ισορροπία είναι ασταθής, (βίαιος ή αλκοολικός πατέρας) και όπου να
`ναι καταρρέει. Σ’ όλα τα παρά πάνω επιχειρήματα τους απαντά αποστομωτικά ο
άγιος Παΐσιος: Αυτό που συμφέρει [στους γονείς], «είναι να αφήνουν το θέμα της
τεκνοποιίας στον Θεό. Να εμπιστεύονται την ζωή τους στην θεία Πρόνοια και
να μη βάζουν δικά τους προγράμματα. Πρέπει να πιστεύουν ότι ό Θεός, που
φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, πολύ περισσότερο θα φροντίση για τα
δικά τους παιδιά...Μερικοί προσπαθούν πρώτα να τακτοποιήσουν όλα τα άλλα
και ύστερα να σκεφθούν για παιδιά. Δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους καθόλου τον
Θεό. Άλλοι πάλι λένε: ‘σήμερα είναι δύσκολη η ζωή· ένα παιδί φθάνει, γιατί και
αυτό με δυσκολία το μεγαλώνεις’, και δεν κάνουν άλλα παιδιά. Δεν
καταλαβαίνουν πόσο αμαρτάνουν μ' αυτήν την τοποθέτηση, γιατί δεν αφήνονται
με εμπιστοσύνη στον Θεό. Ο Θεός έχει σπλάγχνα. Μόλις δη ότι δεν μπορούν να
ανταποκριθούν, δεν του είναι δύσκολο να μην τους δώση άλλα παιδιά». (Από το
βιβλίο του Γέροντος «Οικογενειακή ζωή», εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης).
Μερικοί επικαλούνται και ιατρικούς λόγους. Λέγουν: Τι ποιότητα ζωής θα έχει
ένα παιδί που θα γεννηθεί με σύνδρομμο Down, (κληρονομική αρρώστια με
διανοητική καθυστέρηση), ή με μια άλλη κληρονομική αρρώστια, ή αναπηρία; Δεν
θα ήταν καλύτερα να μην γεννηθεί; Όλοι αυτοί που προβάλλουν τέτοιου είδους
επιχειρήματα, βλέπουν και αξιολογούν την ανθρώπινη ζωή ενδοκοσμικά, στην
επίγεια μόνο προοπτική του, ενώ αδυνατούν να δουν τον άνθρωπο στην αιώνια
προοπτική του, ως εικόνος Θεού. Δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι το παιδί με
σύνδρομμο Down, ακριβώς επειδή πάσχει από αυτή την ασθένεια, έχει «το
ακαταλόγιστο» των πράξεών του, θα κριθεί με πολλή μεγαλύτερη επιείκεια από
τον Θεό εν ημέρα κρίσεως και επομένως έχει ασυγκρίτως μεγαλύτερες προοπτικές,
να αξιωθεί την αιώνια ζωή, που είναι ο στόχος όλων μας. Αν ρωτούσαμε τους
ενήλικες με σύνδρομο Down, ή αυτούς που γεννήθηκαν με κάποια άλλη σοβαρή
αναπηρία, τι θα έλεγαν; Ότι ήταν προτιμότερο γι’ αυτούς να μην είχαν επιτρέψει
οι γονείς τους να ζήσουν, ή καλά έκαναν που τους άφησαν να ζήσουν έστω και με
το πρόβλημά τους;
Παραθεωρούν επίσης οι οπαδοί των εκτρώσεων τις πολύ σοβαρές σωματικές και
ψυχολογικές επιπτώσεις στις γυναίκες που κάνουν έκτρωση. Σύμφωνα με ιατρικές
έρευνες, στις γυναίκες που κάνουν έκτρωση στην πρώτη εγκυμοσύνη τους, ο
κίνδυνος καρκίνου του μαστού σχεδόν διπλασιάζεται. Ακόμη αντιμετωπίζουν
κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου στον τράχηλο της μήτρας 2,3 φορές μεγαλύτερο απ'
ότι οι άλλες γυναίκες. Αυτό σχετίζεται με την ανώμαλη διακοπή των ορμονικών
αλλαγών που συνοδεύουν την κύηση. Ένα ποσοστό έως 3% των γυναικών μπορεί
να υποστεί διάτρηση μήτρας, που συχνά παραμένει χωρίς διάγνωση. Ακόμη
αυξάνεται ο κίνδυνος εμφάνισης προδρομικού πλακούντος στις επόμενες κυήσεις
15 φορές. Ο προδρομικός πλακούντας μπορεί να προκαλέσει παραμόρφωση
εμβρύου, περιγεννητικό θάνατο και ακατάσχετη αιμορραγία.
Αλλά και οι ψυχολογικές επιπτώσεις, δεν είναι αμελητέες και άνευ σημασίας.
Σύμφωνα με στατιστικές έρευνες στις ΗΠΑ, ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών
(56%), νιώθουν ενοχές γι' αυτή τους την απόφαση και οι πιο πολλές αισθάνονται
μειωμένες επειδή αναγκάστηκαν να προβούν σ' αυτή την πράξη. Μια άλλη έρευνα,
πάλι στις ΗΠΑ, έδειξε ότι 25% των γυναικών που είχαν υποβληθεί σε έκτρωση
χρειάστηκαν στη συνέχεια ψυχιατρική φροντίδα, σε αντίθεση με μόλις 3% των
γυναικών που δεν είχαν κάνει έκτρωση. Επιπλέον πολλές μελέτες έχουν
αποκαλύψει ότι γυναίκες οι οποίες έχουν κάνει έκτρωση υποφέρουν πιο συχνά από
κατάθλιψη, στρες, μειωμένη αυτοεκτίμηση και έχουν πιο συχνά τάσεις για
αυτοκτονία.
Στο σημείο αυτό καταθέτουμε την μικρή μας εμπειρία από περιπτώσεις
γυναικών, που έκαναν έκτρωση και ήρθαν μετά να εξομολογηθούν. Η έκτρωση γι’
αυτές αποτέλεσε ένα συγκλονιστικό γεγονός, ένα αγκάθι στη ζωή τους, έναν
συνεχή και τυραννικό έλεγχο, από τον οποίο δεν μπορούσαν να απαλλαγούν. Γι’
αυτό και τελικά αναγκάσθηκαν να έρθουν να εξομολογηθούν, για να λάβουν την
άφεση και να απαλλαγούν από τις τύψεις της συνειδήσεως. Όσες γυναίκες δεν
καταφεύγουν στην εξομολόγηση, προσπαθούν συνήθως να απωθήσουν τις ενοχές
τους και να καθησυχάσουν τη συνείδηση τους με τη δικαιολογία, ότι αφού το
κράτος δίδει σ’ αυτές το δικαίωμα της εκτρώσεως, άρα δεν αμαρτάνουν. Όμως το
μητρικό φίλτρο, όσο και αν το καταπιέζουν, δεν μπορούν να το εξουδετερώσουν.
Γι’ αυτό και υποφέρουν, αν κάποιος υπενθυμίσει σ’ αυτές τον φόνο που
διέπραξαν, τον οποίο προσπαθούν με κάθε τρόπο να απωθήσουν στο υποσυνείδητό
τους και να τον ξεχάσουν με κάθε τρόπο.
Μια τέτοια «υπενθύμιση» φαίνεται ότι έγινε πριν λίγες ημέρες στην Αθήνα, η
οποία, όπως ήταν επόμενο, προκάλεσε μεγάλη οργή και αντίδραση. Ο Σύλλογος
προστασίας του αγέννητου παιδιού «Αφήστε με να ζήσω», μαζί με άλλα
χριστιανικά και ανθρωπιστικά σωματεία, αγόρασαν από την εταιρεία «Αττικό
Μετρό» χώρους διαφήμισης στο μετρό και ανάρτησαν διαφωτιστική αφίσα, με
περιεχόμενο την πορεία της ζωής του εμβρύου. Σκοπός τους ήταν η
ευαισθητοποίηση των γυναικών να σεβαστούν την ανθρώπινη ζωή, που φέρουν
στα σπλάχνα τους. Ωστόσο η θέα των αφισών προκάλεσε απίστευτη αναστάτωση
στους δήθεν δικαιωματιστές, αλλά και σε πολλές γυναίκες, εμποτισμένες
προφανώς από φεμινιστικού τύπου ιδεοληψίες. Σύμφωνα με δημοσίευμα στην
«Εφημερίδα των Συντακτών» (13-1-20120): «Πλήθος επικρίσεων στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης ξεσήκωσε η διαφήμιση για τα ‘αγέννητα παιδιά’ που
τοποθετήθηκε σε σταθμούς του μετρό στο πλαίσιο της μεσαιωνικής καμπάνιας του
κινήματος ‘αφήστε με να ζήσω’. Στην αφίσα διαβάζουμε το εξής: ‘Ήξερες ότι από
την 18η ημέρα κτυπά η καρδιά του; Από την 42η μέρα ανιχνεύονται εγκεφαλικά
κύματα; Από την 8η εβδομάδα όλα τα όργανά του έχουν δημιουργηθεί; Από την
10η εβδομάδα νοιώθει πόνο. Διάλεξε τη ζωή’. Πρόκειται για το ίδιο μήνυμα το
οποίο προέβαλε το σκοταδιστικό πρωτοσέλιδο της Spor Time στις 29 Δεκεμβρίου,
με αφορμή την ‘ημέρα του αγέννητου παιδιού’ που όρισε η Ιερά Σύνοδος. Το
δημοσίευμα της εφημερίδας προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, καθώς έβλεπε
απειλές εξόντωσης του έθνους γιατί υποτίθεται ότι νοιάζεται για τα αγέννητα
παιδιά, ενώ επικαλούνταν ψεύτικα στοιχεία, αφού δεν υπάρχει καμία επίσημη
καταγραφή των αμβλώσεων στη χώρα μας. Στο κίνημα, που τάσσεται ανοιχτά
κατά της άμβλωσης, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι δικαίωμα των γυναικών, αλλά
των εμβρύων, συμμετέχουν διάφορες χριστιανικές και θεολογικές, σύμφωνα με το
site του, μεταξύ των οποίων η «Πανελλήνιος Ορθόδοξος Ένωση» (Π.Ο.Ε.), η
«Ενωμένη Ρωμηοσύνη», (Ε.ΡΩ.) και η «Εστία Πατερικών Μελετών». Εκτός από
τους χρήστες του διαδικτύου αντιδράσεις εξέφρασαν η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, ο
εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος Αλλαγής, Παύλος Χρηστίδης, και ο τομέας
Ισότητας του φορέα, που τόνισε πως οι «γυναίκες όλου του πλανήτη αγωνιστήκαν
σκληρά για την κατάκτηση του ανθρώπινου δικαιώματος της ελεύθερης
επιλογής στην κύηση. Στην Ελλάδα για πρώτη φορά νομιμοποιήθηκε η άμβλωση
με το Ν. 1609/1986 από την Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τα διεθνή ιατρικά
πρωτόκολλα». Στην ανακοίνωση επισημαίνεται ότι «για τις γυναίκες η έκτρωση
είναι η εσχάτη επιλογή, παραμένει όμως επιλογή. Πρώτος στόχος η
αντισύλληψη. Η υπογεννητικότητα αντιμετωπίζεται με οικονομικά μέσα,
κίνητρα στο εισόδημα των εργαζόμενων, παιδικούς σταθμούς και ολοήμερα
σχολεία. Η μητρότητα είναι επιλογή κι όχι εξαναγκασμός» (Ιστ. efsyn.gr ).
Μετά το θόρυβο που δημιούργησαν τα ΜΜΕ, τα οποία ως γνωστόν εκφράζουν
την θρυλημένη «προοδευτικότητα» η κυβέρνηση, δια του αρμοδίου υπουργού κ.
Κ. Καραμανλή, έδωσε εντολή να αποσυρθούν οι αφίσες, με το αιτιολογικό ότι
ήταν «διχαστικό το μήνυμα της αφίσας» και ότι «στους δημόσιους χώρους
πρέπει να αποφεύγονται μηνύματα διχαστικά». Ερωτούμε τον κ. Υπουργό: Στο
ναό της Δημοκρατίας, τη Βουλή των Ελλήνων, κ. Υπουργέ, πόσες διαμετρικά
αντίθετες και άρα διχαστικές γνώμες και απόψεις ακούγονται μεταξύ των
κομμάτων; Και όχι απλώς διχαστικές αλλά επί πλέον και απόψεις που καταλήγουν
σε σφοδρές αντιπαραθέσεις και όχι σπάνια σε αποχώρηση των βουλευτών μιάς
παράταξης από το χώρο της βουλής. Ένα δηλαδή κατ’ εξοχήν θλιβερο γεγονός που
κατεξευτελίζει το θεσμό της δημοκρατίας. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει κ. Υπουργέ;
Να παύσει να λειτουργεί η Βουλή, για να μην ακούγονται διαφορετικές απόψεις;
Και κάτι άλλο σημαντικό: Γιατί κ. Υπουργέ να μην θεωρηθούν ως διχαστικά
μηνύματα και οι αφίσες για τις παρελάσεις των ομοφυλοφίλων, αφού υπάρχουν
πολλοί, οι οποίοι αντιτίθενται σε τέτοιου είδους δημόσιες «εκδηλώσεις»; Δεν
είναι φανερό ότι εδώ εφαρμόζετε δύο μέτρα και δύο σταθμά και άρα τίθεται
θέμα Δημοκρατίας και ισονομίας στη χώρα μας;
Πάντως η ενέργεια της κυβέρνησης προκάλεσε όχι λιγότερη οργή και
αντίδραση, διότι θεωρήθηκε, (και δικαίως), ως άκρως αντιδημοκρατική ενέργεια,
η οποία φαίνεται να υιοθετεί την άποψη της ορθότητας των εκτρώσεων και να
φιμώνει βάναυσα κάθε έκφραση αντίθετης γνώμης. Αν η κυβέρνηση ήθελε να
φανερώσει την «δημοκρατική της ευαισθησία» θα μπορούσε να επιτρέψει στους
υποστηρικτές των εκτρώσεων, να αναρτήσουν και εκείνοι μια δική τους αφίσα και
να αφήσουν τους πολίτες να βγάλουν μόνοι τους τα συμπεράσματά τους.
Διερωτώμεθα: Πόσο απέχει η πράξη της κυβέρνησης από πρακτικές καθεστώτων,
όπου ακούγονται φωνές μονομέρειας; Είναι όντως λυπηρό το γεγονός, ότι στην
Αμερική επιτρέπεται να αναρτώνται αφίσες κατά των εκτρώσεων, ενώ στην
Ελλάδα, στη χώρα της Δημοκρατίας, όχι. Ας σημειωθεί ότι στην επίμαχη αφίσα
δεν υπήρχε καμιά αναφορά στην απαγόρευση του «δικαιώματος» των γυναικών
να κάνουν έκτρωση. Ο στόχος της αφίσας ήταν να ευαισθητοποιήσει και έμμεσα
να προειδοποιήσει τον γυναικείο κόσμο γύρω από τις ηθικές, ιατρικές και
ψυχολογικές συνέπειες των εκτρώσεων. Να αποτελέσει τρόπον τινά ένα σοβαρό
αντίλογο στην παραπληροφόρηση που επιχειρείται στα ΜΜΕ από πολλούς, οι
οποίοι προσπαθούν να πείσουν τα ζευγάρια, να αποβάλουν τις συνειδησιακές των
αναστολές και να τα εξωθήσουν στην έκτρωση.
Πολλοί μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι η αφίσα περιέχει δήθεν αντιεπιστημονικές
απόψεις και ως εκ τούτου την χαρακτήρισαν ως παραπλανητική: «Ο
χαρακτηρισμός της αφίσας που αναρτήσαμε στο μετρό των Αθηνών από τη
συντακτική ομάδα της ιστοσελίδας "ELLINIKA HOAXES" δια των ερευνητών
της κ. Στάμο Αρχοντή & Στυλιανό Πουρνή ως ‘Ψευδοεπιστήμη’ και
‘Παραπληροφόρηση’ είναι προδήλως ψευδής, συκοφαντικός και εξόχως
δυσφημιστικός. Οι όποιες διαφορές μεταξύ των επιστημονικών στοιχείων που
παραθέσαμε στην αφίσα αυτή και στο κείμενο του "ELLINIKA HOAXES"
προέρχεται, ή από εσφαλμένη ανάγνωση των στοιχείων της αφίσας μας από
μέρους της ως άνω συντακτικής ομάδας, ή από διαφορετικές επιστημονικές
προσεγγίσεις επί του ιδίου θέματος, όπου όμως τα δικά μας επιστημονικά
στοιχεία χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερο βιβλιογραφικό βάθος» (Ιστ.
https://www.afistemenaziso. gr/texts/epikairotita/ apantisi-tou- kinimatos-afiste-
me-na-ziso-sta-ellinika-ioaxes). Εμείς ασφαλώς δεν είμαστε οι αρμόδιοι να
κρίνουμε, ποια επιστημονική άποψη βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια. Εκείνο
όμως που είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε, με βάση σύγχρονες ιατρικές έρευνες,
είναι ότι το ενδεχόμενο να κινδυνεύσει η ζωή της μητέρας, εξ’ αιτίας του
κυοφορουμένου εμβρύου, είτε προγενητικά, είτε κατά την ώρα του τοκετού, είτε
αμέσως μετά τον τοκετό, είναι εξαιρετικά σπάνιο, σύμφωνα μάλιστα με τις
σύγχρονες συνθήκες κύησης, στις οποίες υπάρχει άρτιος τεχνολογικός εξοπλισμός.
Και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό: Η πατρίδα μας αντιμετωπίζει τρομακτικό,
εφιαλτικό, πρόβλημα υπογεννητικότητας, η οποία απειλεί αυτή την ίδια την
ύπαρξη του λαού μας, αφού οι γεννήσεις έχουν κατέβει πολύ πιο κάτω από τα όρια
ασφαλείας. Είδαμε την κυβέρνηση να επισημαίνει τον κίνδυνο του δημογραφικού
προβλήματος και εξήγγειλε κάποια μέτρα για την όποια αντιμετώπισή του. Το
μήνυμα της αφίσας ήταν η γέννηση παιδιών και η κυβέρνηση την απέσυρε. Αυτό τι
άλλο μπορεί να σημαίνει, παρά μια αντιφατικότητα; Διότι από τη μια μεριά
αγωνιά και παίρνει κάποια, (ανεπαρκή βέβαια), μέτρα και από την άλλη
ενθαρρύνει κάποιες γυναίκες να ασκήσουν το «νόμιμο δικαίωμά τους», να κάμουν
έκτρωση! Αυτό δεν υποκρύπτει τουλάχιστον υποκρισία και έλλειψη
υπευθυνότητας;
Κλείνοντας θα θέλαμε να διατρανώσουμε την οδύνη μας για τη σιωπηλή
γενοκτονία των αγέννητων παιδιών στη χώρα μας και να εκφράσουμε με τον πλέον
δραματικό τρόπο την ανησυχία μας για τον ραγδαίο γηρασμό της πατρίδας μας, με
ό,τι αυτό σημαίνει για την εθνική μας επιβίωση. Ας αναλογιστούμε μήπως με την
αυτοκτονική αυτή τακτική που ακολουθούμε ως κυβέρνηση και ως ελληνική
κοινωνία, ο μεγαλύτερος εχθρός της πατρίδας μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και όχι οι
εξ’ ανατολών γείτονές μας. Είναι όντως λυπηρό και τραγικό το κατάντημα της
ελληνικής κοινωνίας μας, η οποία δυστυχώς έφθασε στο σημείο να θεωρεί την
φρικτή έκτρωση ως….«δημοκρατική κατάκτηση»! Τι να πούμε και για τους
απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς του «μεσαιωνικού σκοταδιστή» και του
«ακροδεξιού», τους οποίους έσπευσαν να εκτοξεύσουν εναντίον όλων εκείνων οι
οποίοι αγωνίζονται να υπερασπιστούν το ύψιστο δικαίωμα της ανθρώπινης ζωής
και ειδικά του αγέννητου και ανυπεράσπιστου παιδιού; Ας αναλογιστούν μήπως με
τη στάση τους αυτή μας γυρίζουν πολύ πιο πίσω από τον μεσαίωνα στην εποχή της
αρχαίας Σπάρτης. Τελειώνουμε με το επιτυχημένο σλόγκαν του πρώην
Αμερικανού Προέδρου Ρ. Ρήγκαν: «Παρατηρώ με έκπληξη ότι όλοι αυτοί που
είναι υπέρ των εκτρώσεων είχαν την τύχη να τους αφήσουν οι γονείς τους να
γεννηθούν»!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)