Έχεις σκεφτεί ποτέ τα λόγια του Πάτερ Ημών;

Δημοσιεύτηκε 19 Δεκεμβρίου 2016 | Από Α.Ν.Σ.

Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι παρεκάλεσαν τὸν Χριστό: «Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι, καθώς Ἰωάννης ἐδίδαξε τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ» (Λουκ. ια´, 1). Τότε ὁ Κύριος τοὺς παρέδωσε τὴν Κυριακὴ προσευχή (Ματθ. στ´, 9-13).
Πάτερ ἡμῶν
Ἡ πρώτη λέξι, πόσο εἶναι γλυκειά! Μέχρι τώρα δὲν τολμούσαμε νὰ στρέψωμε τὸ βλέμμα πρὸς τὸν οὐρανό. Χαμηλώναμε τὰ μάτια στὴν γῆ καί, ξαφνικά, δεχθήκαμε τὴν χάρι τοῦ Χριστοῦ κι ὅλα τὰ ἁμαρτήματά μας συγχωρέθηκαν. Ἀπὸ πονηροὶ δοῦλοι, ποὺ ἤμασταν, ἐγίναμε καλοὶ «υἱοί». Μήν ὑπερηφανευώμεθα, ὅμως, γιὰ τὴν δική μας προσπάθεια, ἀλλὰ γιὰ τὴν χάρι τοῦ Χριστοῦ. «Χάριτί ἐστε σεσωσμένοι», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ἐφεσ. β´, 5). Τὸ νὰ ὁμολογήσωμε τὴν χάρι δὲν εἶναι οἴησι, δὲν εἶναι ἔπαρσι, ἀλλὰ πίστι. Τὸ νὰ διακηρύξωμε αὐτὸ ποὺ ἐλάβαμε δὲν εἶναι ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ ἀφοσίωσι· ἂς ὑψώσωμε τὰ μάτια πρὸς τὸν Πατέρα, ποὺ μᾶς ἀναγέννησε μὲ τὸ λουτρὸ τοῦ Βαπτίσματος, πρὸς τὸν Πατέρα, ποὺ μᾶς «ἐξηγόρασε» μὲ τὸν Υἱό Του κι ἂς ποῦμε: «Πάτερ ἡμῶν». Εἶναι αὐτὴ μιὰ καλή, μιὰ ταπεινὴ καύχησι. Σάν ἕνα παιδί, τὸν ὀνομάζομε πατέρα. Ἀλλά, μὴ διεκδικοῦμε κάποιο προνόμιο. Μὲ τὸν εἰδικὸ κι ἀπόλυτο τρόπο δὲν εἶναι Πατέρας παρὰ τοῦ Χριστοῦ μονάχα· γιὰ μᾶς εἶναι ὁ κοινὸς Πατέρας. Γιατὶ μόνο Ἐκεῖνον τὸν ἐγέννησε, ἐνῶ ἐμᾶς μᾶς ἐδημιούργησε. Ἂς λέμε λοιπὸν καὶ μεῖς, κατὰ χάριν, «Πάτερ ἡμῶν», γιὰ νὰ γίνωμε ἄξιοι νὰ εἴμαστε παιδιά Του. Ἂς κάνωμε δική μας τὴν εὔνοια καὶ τὴν τιμή, ποὺ ἐχάρισε στὴν Ἐκκλησία.

Ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς
Τί σημαίνει «ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»; ἂς ἀκούσωμε τὴν Γραφή, ποὺ λέγει: «Ὑψηλὸς ἐπὶ πάντα τὰ ἔθνη (ὑψηλότερος ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη), ὁ Κύριος, ἐπὶ τοὺς οὐρανούς ἡ δόξα αὐτοῦ» (Ψαλμ. ριβ´, 4). Παντοῦ θὰ δοῦμε νὰ γίνεται λόγος ὅτι ὁ Κύριος εἶναι στούς οὐρανούς, γιὰ τοὺς ὁποίους λέγει ὁ ψαλμωδός: «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ» (Ψαλμ.ιη´, 2). Ὁ οὐρανὸς εἶναι ἐκεῖ ὁπού ἔχουν σταματήσει οἱ ἁμαρτίες. Ὁ οὐρανὸς εἶναι ἐκεῖ ὁποῦ οἱ παραβάσεις τιμωροῦνται. Ὁ οὐρανὸς εἶναι ἐκεῖ ὁποῦ δὲν ὑπάρχει καμμιὰ πληγὴ θανάτου.
Ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου
Τί σημαίνει «ἁγιασθήτω;». Σάν νὰ εὐχώμαστε νὰ ἁγιασθῇ Ἐκεῖνος, ποὺ εἶπε: «ἅγιοι ἔσεσθε, ὅτι ἅγιος ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν» (Λευϊτ. ιθ´, 2). Σάν νὰ ἔχη τὴν δύναμι ὁ δικός μας λόγος, νὰ αὐξήση τὴ δική Του ἁγιότητα… Ὄχι, δὲν εἶναι αὐτό. Ζητᾶμε νὰ ἁγιασθῆ ὁ Θεὸς «ἐν ἡμῖν», ἐντός μας. Τὸ ἁγιαστικό του ἔργο νὰ φθάση σὲ μᾶς.
Ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου
Ἆρα γε δὲν εἶναι αἰώνια ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Ὁ Ἰησοῦς λέγει: «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον» (Ἐγὼ γι᾿ αὐτὸ γεννήθηκα καὶ γι᾿ αὐτὸ ἦλθα στὸν κόσμο, Ἰωάν. ιη´, 37), καὶ μεῖς λέμε: «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου», σάν νὰ μήν ἔχῃ ἔλθει· ὅμως, τὸ αἴτημα αὐτὸ ἔχει ἕνα διαφορετικὸ νόημα. Ὁ Θεὸς ἔρχεται, ὅταν δεχώμαστε τὴν χάρι Του. Ὁ ἴδιος τὸ βεβαιώνει: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστι» (Λουκ. ιζ´, 21).
Γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς
Μὲ τὸ Αἶμα τοῦ Χριστοῦ ὅλα εἰρήνευσαν καὶ στὸν οὐρανὸ καὶ στὴν γῆ. Ὁ οὐρανὸς ἁγιάσθηκε, ὁ διάβολος ἐκδιώχθηκε. Βρίσκεται πιὰ ἐκεῖ, ὁποῦ βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον ἀπάτησε. «Γενηθήτω τὸ θέλημά σου» σημαίνει νὰ ἔλθῃ εἰρήνη στὴν γῆ, ὅπως ὑπάρχει στὸν οὐρανό.
Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον
Προτοῦ ἐκφωνήσει ὁ ἱερέας, κατὰ τὴν Θ. Εὐχαριστία, τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Λάβετε φάγετε… πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες…», αὐτὸ ποὺ προσφέρομε ὀνομάζεται ἄρτος. Μετὰ τὴν ἐκφώνησι δὲν τὸ ὀνομάζομε πιὰ ἄρτο, ἀλλὰ Σῶμα. Γιατί, ὅμως, στὴν Κυριακὴ προσευχή, τὴν ὁποίαν ἀπαγγέλλομε μετὰ τὸν καθαγιασμό, λέμε «τὸν ἄρτον ἡμῶν»; … Ἀλλά, προσθέτομε «τὸν ἐπιούσιον», δηλαδὴ τὸν ἀπαραίτητο γιὰ τὴν συντήρησι τῆς οὐσίας· τὴν ὑπόστασι τῆς ψυχῆς μας δὲν τὴν ἐνισχύει ὁ ἄρτος ὁ ὑλικός, ποὺ μπαίνει στὸ σῶμα μας, ἀλλ᾿ ὁ ἄρτος ὁ οὐράνιος· τὸν ὀνομάζομε, ὅμως, κι «ἐπιούσιο», ποὺ σημαίνει ἐπίσης «καθημερινό», γιατὶ οἱ ἀρχαῖοι ὀνόμαζαν τὴν «αὔριον»: «ἐπιοῦσαν ἡμέραν». Ἔτσι ἐκφράζομε δύο ἔννοιες μὲ μιὰ λέξι.
Ἐάν, ὅμως, ὁ ἄρτος αὐτὸς εἶναι καὶ καθημερινὸς καὶ ἀπαραίτητος γιὰ τὴν συντήρησι τῆς οὐσίας, γιατὶ περιμένομε νὰ περάση ἕνας ὁλόκληρος χρόνος, γιὰ νὰ μεταλάβωμε; ἂς λάβωμε κάθε ἡμέρα αὐτὸ ποὺ μᾶς χρειάζεται κάθε ἡμέρα. Ἂς ζοῦμε κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ εἴμεθα ἄξιοι νὰ μεταλαμβάνωμε κάθε ἡμέρα. Γιατί, ἐκεῖνος ποὺ δὲν εἶναι ἄξιος νὰ τὸν λαμβάνῃ κάθε ἡμέρα, δὲν θὰ εἶναι ἄξιος νὰ τὸν δεχθῇ οὔτε μιὰ φορὰ τὸν χρόνο. Ὁ Ἰὼβ προσέφερε κάθε ἡμέρα θυσία γιὰ τοὺς γιούς του, ἀπὸ φόβο μήπως διέπραξαν κανένα ἁμάρτημα μὲ τὰ λόγια ἢ μὲ τὶς ἐνθυμήσεις τῆς καρδιᾶς τους (Ἰώβ α´, 5). Καὶ μεῖς ἀκοῦμε πώς, κάθε φορὰ ποὺ προσφέρεται ἡ ἀναίμακτος θυσία, ἀναπαριστάνεται ὁ θάνατος καὶ ἡ Ἀνάστασι καὶ ἡ Ἀνάληψι τοῦ Κυρίου, καὶ ξαναδίδεται ἡ συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν, καὶ δὲν δεχώμεθα τὸν ἄρτο τῆς ζωῆς; Ὅποιος ἔχει μιὰ πληγὴ ζητάει κάποιο φάρμακο. Τὸ νὰ εἴμαστε ὑποταγμένοι στὴν ἁμαρτία εἶναι μιὰ πληγή. Τὸ οὐράνιο φάρμακο εἶναι τὰ ἄχραντα Μυστήρια.
Ἄν μεταλαμβάνωμε κάθε ἡμέρα, τότε ἡ κάθε ἡμέρα εἶναι γιὰ μᾶς μία «σήμερον». Ἐὰν σήμερα ὁ Χριστὸς εἶναι μέσα μας, ἀναγεννάει κι ἀνασταίνει τὴν σημερινή μας ἡμέρα. Μὲ ποιὸν τρόπο; Ὁ Πατήρ ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς λέγει στὸν Ἰησοῦ: «Υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε» (Ψαλμ. β´, 7). Τὸ «σήμερον» εἶναι ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Χριστὸς ἀνασταίνεται. Ὑπάρχει τὸ χθές καὶ τὸ σήμερα· ὅμως, ὁ Ἀπόστολος λέγει: «Ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν» (Ρωμ. ιγ´, 12). Ἡ νύχτα τῆς «χθές» πέρασε. Ἡ σημερινὴ ἡμέρα ἔφθασε.
Ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν
Ποιὸ ἄλλο εἶναι τὸ «ὀφείλημα», τὸ χρέος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία; ἄν δὲν δεχώμασταν χρήματα ἀπὸ ἕναν ξένο δανειστή, δὲν θὰ χρωστούσαμε. Ἀκριβῶς γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο μᾶς καταλογίζεται ἁμαρτία.
Εἴχαμε στὴν διάθεσί μας τὸ «χρῆμα» καὶ ὠφείλαμε μ᾿ αὐτὸ νὰ γεννηθοῦμε πλούσιοι. Ἤμασταν πλούσιοι, πλασμένοι «κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Γεν. α´, 26-27). Ἐχάσαμε αὐτὸ ποὺ κατείχαμε, δηλαδὴ τὴν ταπείνωσι, ὅταν ἀπὸ ὑπερηφάνεια προεβάλαμε διεκδικήσεις. Ἐχάσαμε τὸ χρῆμα μας. Ἐμείναμε γυμνοὶ σὰν τὸν Ἀδάμ. Πήραμε ἀπὸ τὸν διάβολο ἕνα δάνειο, ποὺ δὲν μᾶς ἦταν ἀπαραίτητο. Κι ἔτσι ἐμεῖς, ποὺ ἤμασταν ἐλεύθεροι «ἐν Χριστῷ», ἐγίναμε αἰχμάλωτοι τοῦ διαβόλου. Ὁ ἐχθρὸς κρατοῦσε τὸ γραμμάτιο. Ἀλλ᾿ ὁ Κύριος τὸ κάρφωσε πάνω στὸν Σταυρὸ καὶ τὸ ἔσβησε μὲ τὸ Αἶμα Του (Κολ. β´, 14-15). Ἐξάλειψε τὸ χρέος καὶ μᾶς ἐλευθέρωσε. Ἑπομένως ἔχει ἰδιαίτερη σημασία αὐτὸ ποὺ λέμε: «Ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Ἂς τὸ προσέξωμε: «ἄφες ἡμῖν…, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν…», (Συγχώρησέ μας…, ὅπως κι ἐμεῖς συγχωροῦμε). Ἄν συγχωροῦμε, τότε κάνομε κάτι ποὺ εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεσι γιὰ νὰ συγχωρηθοῦμε. Ἄν δὲν συγχωροῦμε, πῶς ζητοῦμε, πῶς ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς συγχωρήση;
Καὶ μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ
Ἂς τὸ προσέξωμε αὐτό: «Μὴ εἰσενέγκης», μὴ μᾶς ἀφήνεις νὰ πέσωμε σὲ πειρασμό, στὸν ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ ἀντισταθοῦμε. Δέν λέγει: «Μὴ μᾶς ὁδηγεῖς στὸν πειρασμό». Ἀλλὰ σάν ἀθλητές, ποὺ θέλουμε νὰ ἀγωνιστοῦμε, ζητᾶμε νὰ ἔχωμε τὴν δύναμι ν᾿ ἀντισταθοῦμε στὸν ἐχθρό, δηλαδὴ στὴν ἁμαρτία. Ὁ Κύριος, ποὺ σήκωσε στούς ὤμους Του τίς ἁμαρτίες μας καὶ συγχώρησε τὰ λάθη μας, εἶναι ἱκανὸς νὰ μᾶς προστατεύσῃ καὶ νὰ μᾶς φυλάξῃ ἀπὸ τὰ τεχνάσματα τοῦ διαβόλου, ποὺ μᾶς πολεμάει, ὥστε ὁ ἐχθρός, ποὺ γεννάει συνεχῶς τὸ κακό, νὰ μὴ μᾶς κατακτήσῃ· ὅποιος ἐμπιστεύεται στὸν Θεό, δὲν φοβᾶται τὸν διάβολο. Γιατὶ «εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν;» (Ρωμ. η´, 31). Σ᾿ Αὐτόν, λοιπόν, ἀνήκει ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἅγιος Ἀμβρόσιος Ἐπίσκοπος Μεδιολάνων

IΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑθΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 25η Ιανουαρίου 2020

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ

Πορίσματα ἡμερίδος «Νέα θρησκευτικά: Ὁ προσηλυτισμός συνεχίζεται»

Ἡ  «Σύναξη γιά τήν ὀρθοδοξία» μαζί μέ τήν «ΕΣΤΙΑ
ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ» διοργάνωσαν ἡμερίδα τήν 11η Ἰανουαρίου 2020 στό
Δημαρχεῖο Ἀμαρουσίου μέ θέμα : « Νέα θρησκευτικά: Ὁ προσηλυτισμός
συνεχίζεται».
Ἡ  Ἑλληνορθόδοξη παιδεία, ἡ ὁποία πρέπει νά μορφώνει στίς ψυχές τῶν παιδιῶν
τόν «Ἀναστάντα , Ἀναληφθέντα καί ἀεί Ζώντα Θεάνθρωπον», εἶναι τό ἀπαιτούμενο
ἀπό τό ἑλληνικό Σύνταγμα, ἀλλά καί διαχρονικά ἀπό τήν Παράδοση τοῦ Γένους
μας. Ἀκολουθώντας ἀνέκαθεν τό ἐκπαιδευτικό μας σύστημα τήν Ὀρθοδοξία, κατά
τή διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, δέν παρέλειπε ταυτόχρονα νά
περιλαμβάνει στό πρόγραμμά του  ὅ,τι ἐκλεκτό καί διαχρονικό διέθετε ὁ
Ἑλληνισμός.
Ἀντί ὅμως αὐτῆς τῆς παιδείας σήμερα, μέ τά πολυθρησκευτικά προγράμματα
Σπουδῶν, τά ὁποῖα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος τά χαρακτήρισε «ἀπαράδεκτα καί
ἐπικίνδυνα» φθάσαμε στό σημεῖο τά παιδιά τῶν χριστιανῶν Ἑλλήνων νά
διδάσκονται μαζί μέ τήν Ὀρθοδοξία,  τήν πίστη καί λατρεία τῶν ἄλλων θρησκειῶν,
τίς ἰδέες καί ἀξίες τῶν συγχρόνων πολιτιστικῶν ρευμάτων. Αὐτό ἔχει ὡς
ἀποτέλεσμα νά ἀμαυρώνεται ἡ εὐκρίνεια τῆς εἰκόνας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς τοῦ
Ἀπολύτου Κυρίου τῶν ὅλων. 
Ὅπως γράφει στή Δογματική του ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς «ὅσο γοητευτικά καί
ἄν εἶναι τά λόγια τῆς ἀνθρωπίνης σοφίας ἤ τῆς ἀνθρωπίνης γνώσεως, ἄν δέν φέρουν
τήν θεανθρώπινη σφραγίδα, δέν εἶναι ἐκ τῆς Ἀληθείας...Ἐνώπιον τοῦ φωτός αὐτῆς
τῆς παν-ἀληθείας, τί εἶναι ὅλες οἱ ἀνθρώπινες θρησκεῖες, ἐπιστῆμες, φιλοσοφίες
πολιτισμοί ἄν ὄχι σκύβαλα;»
Δυστυχῶς μέ τήν πρόφαση τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ οἱ ἐμπνευστές τῶν Προγραμμάτων,
οἱ θεολόγοι τοῦ συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ, ἀδιαφοροῦν ἐκτός ἀπό τήν οὐσιαστική,
θεολογική πλευρά τοῦ θέματος, καί γιά τόν ἀντιπαιδαγωγικό τους χαρακτήρα καί
γιά τήν ἐμπειρία στήν τάξη τῶν θεολόγων καθηγητῶν πού ἀντιλαμβάνονται τήν

καταστροφική ἐπίδραση τοῦ τωρινοῦ μαθήματος.  Θέλουν τούς καθηγητές νά
παραμένουν οὐδέτεροι παρατηρητές τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου καί ὄχι νά
δίνουν στά παιδιά πού ἀποζητοῦν τήν ἀλήθεια, τήν ὀρθόδοξη μαρτυρία.
Τά προγράμματα αὐτά στήριξε καί στηρίζει τό ὑπουργεῖο Παιδείας. Ὅπως καί οἱ
προηγούμενοι ὑπουργοί Φίλης καί Γαβρόγλου καί ἡ νῦν ὑπουργός Νίκη Κεραμέως,
οὐσιαστικά ἀδιαφορεῖ γιά τίς 4 ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ πού ἀκυρώνουν  τά
προγράμματα αὐτά καί δηλώνοντας ὅτι θά τηρήσει  τίς προεκλογικές ὑποσχέσεις της
ὁρίζει ἐπιτροπή πού δῆθεν θά ἐπαναφέρει τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν πρός τήν
ὀρθή κατεύθυνση διορθώνοντας τά παρόντα βιβλία μέχρις ὅτου συγγραφοῦν
καινούργια. Δυστυχῶς τήν  ἐπιτροπή αὐτή ἀπαρτίζουν πρόσωπα πού σχετίζονται
μόνο ἄμεσα ἤ ἔμμεσα μέ τόν ΚΑΙΡΟ καί πού ὀργάνωσαν ἤ στήριξαν μετά μανίας τά
καταστροφικά προγράμματα σπουδῶν, ἐνῷ δέν ἐλήφθη καθόλου ἡ γνώμη, οὔτε
ἐκλήθη νά συμμετάσχει στήν ἐπιτροπή κάποιο στέλεχος τῆς ΠΕΘ, τοῦ ἁρμοδίου
ἐπιστημονικοῦ καί συνδικαλιστικοῦ ὀργάνου τῶν Θεολόγων. Γιά ὅλη αὐτή τή στάση
της ἡ κ. Ὑπουργός θά πρέπει νά δώσει στούς Ἕλληνες τίς ἀπαραίτητες ἐξηγήσεις.
Μέσα στούς φακέλους τῶν Νέων Θρησκευτικῶν ἀπό τήν Γ΄ Δημοτικοῦ καί ἑξῆς
γίνεται ἔμμεση καί κάποτε ἄμεση προπαγάνδα τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν.  Οἱ
τεχνικές τῶν θρησκειῶν αὐτῶν εἶναι ἀποκρυφιστικές γιατί βασίζονται στήν
ἐνεργοποίηση ὑποτιθέμενων ἀπόκρυφων δυνάμεων. Τέτοιες τεχνικές εἶναι ἡ γιόγκα
καί ὁ διαλογισμός πού ἀναλύονται μέ λεπτομέρεια στό ΜτΘ.  Ἔτσι ἀπό τά
ἐγκεκριμένα αὐτά προγράμματα κατά τά διδακτικά ἔτη 2018-2019 καί 2019-2020 τά
παιδιά διδάσκονται διαλογισμό μέ διάφορες μορφές : στίς Γ΄Δ΄καί Ε΄ Δημοτικοῦ
διδάσκεται πιλοτικά  ἕνα εἶδος βουδιστικοῦ διαλογισμοῦ, τό «mindfulness» μέ
μορφή ἐκπαιδευτικοῦ ὁδηγοῦ καί τίτλο «ἡ πυξίδα τοῦ ἑαυτοῦ μου». Παρότι ἡ
ΠΕΓ(Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν προστασία τοῦ ἑλληνορθοδόξου
πολιτισμοῦ, τῆς οἰκογενείας καί τοῦ ἀτόμου ) προειδοποίησε τά ὑπουργεῖα Παιδείας
καί Ὑγείας ότι το mindfulness έχει πάρα πολλές και σοβαρότατες παρενέργειες
κυρίως ψυχιατρικές σύμφωνα μέ ἔγκυρα ἰατρικά περιοδικά καί ἀνήκει σέ ξένο
θρησκευτικό σύστημα, τό πρόγραμμα ἐγκρίθηκε κανονικά καί φέτος.
Στόν ἴδιο θεματικό ἄξονα (Προαγωγή Ψυχικής Υγείας Παιδιού και Εφήβου) καί γιά
ὅλες τίς τάξεις γυμνασίου καί λυκείου ἐγκρίθηκε καί διδάσκεται ἡ παρέμβαση:
“ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΣΤΡΕΣ” (ΕΘΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ)
Στήν παρουσίαση διαφανειῶν βλέπουμε νά προτείνονται στίς τεχνικές χαλάρωσης
ἐκτός ἄλλων ἡ Θετική Σκέψη, ὁ Διαλογισμός, ἡ Νοερή ἀπεικόνιση ἀλλά καί ἡ
Προσευχή . Ἡ διείσδυση αὐτή τοῦ ἀποκρυφισμοῦ στά σχολεῖα πρέπει νά
ἀντιμετωπιστεῖ  μέ εὐρεῖα ἐνημέρωση ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς
καταστροφικές συνέπειες τῶν ἀποκρυφιστικῶν προγραμμάτων καί προσφυγή στή
δικαιοσύνη γιατί μέ τά προγράμματα αὐτά  ἐπιτείνεται ἡ σύγχυση πού ἔχουν
δημιουργήσει τά νέα θρησκευτικά στά παιδιά.
Ἐνδεικτικά σύμφωνα μέ τό νέο  ΜτΘ ὁ Ἰησοῦς Χριστός τίθεται σάν μεγάλος
δάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος παράπλευρα  στόν Βούδα τόν Κομφούκιο καί τόν
Μωάμεθ καί τά παιδιά θά πρέπει νά μάθουν πῶς νά προσεύχονται οἱ πιστοί ἄλλων

θρησκειῶν καί νά μάθουν τίς θρησκευτικές τους τεχνικές.  Ὅλα αὐτά συνιστοῦν
ἄμεση καταπάτηση καί διείσδυση στή θρησκευτική συνείδηση τῶν ὀρθοδόξων
μαθητῶν πράγμα πού ἀπαγορεύεται ἀπό τό ἄρθρο 13 πρ. 1 τοῦ Συντάγματος.
Αὐτό διέγνωσε καί τό ΣτΕ, τό ὁποῖο στό σκεπτικό τῆς ὑπ΄ἀριθ. 660/2018
ἀποφάσεώς του λέει ὅτι «“σχολική διδασκαλία που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα
τη μεταβολή ή την αλλοίωση της θρησκευτικής αυτής συνειδήσεως των μαθητών,
όπως αυτή διαμορφώνεται στο πλαίσιο της οικογενείας, θα συνιστούσε μορφή
ομαδικού προσηλυτισμού ιδιαιτέρως σοβαρή, ως επέμβαση στον ευαίσθητο ψυχικό
κόσμο τών μαθητών που δεν διαθέτουντην κριτική αντίληψη και ωριμότητα τών
ενηλίκων (...). Περαιτέρω, ως αποστολή τής Παιδείας, η (...) έννοια “ανάπτυξη τής
θρησκευτικής συνειδήσεως” αποτελεί συνταγματική υποχρέωση τού κράτους,
επιτελείται δε κυρίως με τη διδασκαλία τού μαθήματος τών θρησκευτικών, το οποίο,
για να υπηρετεί τον εν λόγω σκοπό, πρέπει να (...) περιλαμβάνει οπωσδήποτε με
πληρότητα, τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις τής Ανατολικής
Ορθοδόξου Εκκλησίας τού Χριστού, χωρίς να καλλιεργεί αμφιβολίες ως προς τα εν
λόγω στοιχεία που συγκροτούν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη ούτε να προκαλεί
σύγχυση με τη διδασκαλία άλλων δογμάτων και θρησκειών. Η διδασκαλία τών
ανωτέρω στοιχείων, η οποία καθιστά το μάθημα των θρησκευτικών “ομολογιακό”,
είναι απολύτως συμβατή με το καθιερούμενο στη διάταξη τής παρ. 2 τού άρθρου 16
του Σ/τος περιεχόμενο (ήτοι η ανάπτυξη ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεως),
απευθύνεται αποκλειστικά, ως εκ τού ανωτέρω περιεχομένου του, στους μαθητές
που ασπάζονται το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα και όχι στους ετεροδόξους,
αλλοθρήσκους ή αθέους”.
Μετά τήν ἀκύρωση τῶν  ὑπουργικῶν ἀποφάσεων ἀπό τό ΣτΕ καί ἐπειδή οἱ
ὑπηρεσιακοί παράγοντες ἀρνοῦνται τή διδασκαλία τοῦ μαθήματος μέσω τῶν
παλαιῶν ἀναβιωσάντων προγραμμάτων τοῦ 2003, οἱ γονεῖς ὀφείλουν νά λάβουν τά
ἑξῆς μέτρα :
α) νά ὑποβάλουν μηνύσεις ἐνώπιον τοῦ Εἰσαγγελέως  κατά τῶν ὑπαιτίων τῆς
ἀντορθόδοξης διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν γιά τό ἀδίκημα τοῦ προσηλυτισμοῦ
β) νά  ἀσκήσουν ἀγωγή ἀποζημιώσεως ἐνώπιον τοῦ Διοικητικοῦ Πρωτοδικείου
Ἀθηνῶν λόγω ἠθικῆς βλάβης πού ὑπέστησαν αὐτοί καί τά παιδιά τους ἀπό τήν
ἀντορθόδοξη διδασκαλία καί τῆς προσβολῆς στή θρησκευτική τους πίστη καί τή
συνείδηση.
γ) νά ἀπαιτήσουν ἀπό τούς διευθυντές καί τούς ἐκπαιδευτικούς τῶν σχολείων πού
φοιτοῦν τά παιδιά τους συμμόρφωση πρός τίς δικαστικές ἀποφάσεις καί παύση τῆς
διδασκαλίας τῶν παρανόμων μαθημάτων. Σέ τέτοια περίπτωση οἱ διευθυντές τῶν
σχολείων, οἱ δάσκαλοι καί οἱ θεολόγοι καθηγητές φέρουν τή νόμιμη ὑποχρέωση
ἀρνήσεως διδασκαλίας τῶν συγκεκριμένων παρανόμων προγραμμάτων μέσῳ τῶν
συναφῶν μέ αὐτά βιβλίων. Τήν ἄρνησή τους ὀφείλουν νά διατυπώσουν πρῶτα
αἰτιολογημένως καί ἐγγράφως πρός τήν ἑκάστοτε προϊσταμένη τους ἀρχή, ἡ ὁποία
καί ὀφείλει νά συμμορφωθεῖ καί νά συγκοινοποιεῖ ἀντίγραφο στούς γονεῖς. Ἐάν τό
πρόσωπο πού ὑπηρεσιακῶς προΐσταται τῶν καθηγητῶν ἀρνηθεῖ ἐγγράφως τή
συμμόρφωση, ἐνδείκνυται νά ὑποβληθεῖ ἐναντίον του μηνυτήριος ἀναφορά ἐνώπιον

τοῦ Εἰσαγγελέως ἀπό τούς γονεῖς σέ συνεργασία πάντα μέ τούς δασκάλους καί τούς
Θεολόγους, οἱ ὁποῖοι θά προτείνονται ὡς μάρτυρες ἀλλά καί νά ἀσκεῖται σχετική
αγωγή κατά τοῦ προϊσταμένου προσωπικῶς.
δ) μποροῦμε νά καταστήσουμε ἀνενεργή καί ἄκαρπη τήν παράνομη προσπάθεια
ἐξακολουθήσεως τῆς ἀντορθοδόξου διδασκαλίας, ἄν ζοῦμε ὡς οἰκογένειες
ὀρθοδόξως  μέ τόν ἐκκλησιασμό, τή συμμετοχή μας στά Μυστήρια καί τόν
καταρτισμό μας μέ τἠ μελέτη τῶν συγγραμμάτων τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἔτσι θά
μπορέσουμε νά διδάξουμε τήν ὀρθόδοξη πίστη στά παιδιά μας καί θά ἔχουμε τά
ἐφόδια γιά τήν ἀντιμετώπιση κάθε ἀντορθοδόξου ἐπιβουλῆς κατά τῆς πίστεώς μας
καί τοῦ Ἔθνους μας.
  Ὁ ἀγώνας μας γιά τό ὀρθόδοξο μάθημα θά συνεχισθεῖ.  Σημαία μας οἱ ἀποφάσεις
τοῦ ΣτΕ πού ὄχι ἁπλῶς μᾶς δικαιώνουν ἀλλά διατρανώνουν τήν ἐπιθυμία ὄχι μόνο
τῶν ἐκλεκτῶν δικαστῶν τοῦ ἀνωτάτου ἀκυρωτικοῦ δικαστηρίου τῆς πατρίδος μας,
ἀλλά καί τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων νά συνεχίσουν τά παιδιά μας
νά διδάσκονται τήν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια  πού δίνει ἀληθινό νόημα καί ἀληθινή Ζωή
στόν ἄνθρωπο.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡOΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ
ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΣΤΕΛΛΑΣ

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Οι Ιερείς,το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και οι Ενοριακές Επιτροπές της Ενορίας μας,σας προσκαλούν σε Εορταστική Εκδήλωση επί τη ενάρξει του νέου έτους 2020,που θα γίνει την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020 και ώρα 6:00 το απόγευμα στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Ενορίας μας. Η εκδήλωση περιλαμβάνει την τελετή της κοπής της Βασιλόπιτας , στη συνέχεια πλούσιο μουσικό πρόγραμμα με το γυναικείο φωνητικό σύνολο Legato υπό την διεύθυνση της κας Ελένης Τσαγκαράκη , προβολή βιντεοταινίας από τους Αγίους Τόπους και κλήρωση δώρων.

Μετά τιμής
Για το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο

Αρχιμανδρίτης π.Παύλος Δημητρακόπουλος
Πρόεδρος

Ιερός Ναός ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Καστέλλας Πειραιώς: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ...

Ιερός Ναός ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Καστέλλας Πειραιώς: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ...: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ Εν Πειραιεί τη 20 η Ιανουαρίου 2020 π. Γεώργιος Μεταλληνός: Ένα...

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 20 η Ιανουαρίου 2020
π. Γεώργιος Μεταλληνός: Ένας οικουμενικός διδάσκαλος και αγωνιστής της

Ορθοδοξίας.

Ένας ακόμη μεγάλος πνευματικός άνδρας πατερικών διαστάσεων, παγκόσμιας
εμβέλειας και αναγνώρισης, έκλεισε το κεφάλαιο της επί γης ζωής του και
αναχώρησε για την ουράνια πατρίδα. Ύστερα από μια πολύμηνη ταλαιπωρία, λόγω
της κλονισμένης υγείας του, κοιμήθηκε ειρηνικά, γεμίζοντας με θλίψη
εκατομμύρια Ορθοδόξων πιστών και απίστων, φίλων και εχθρών του, σε όλο τον
κόσμο. Ο λόγος για τον αείμνηστο π. Γεώργιο Μεταλληνό, τον αληθινό
πνευματικό πατέρα, τον ακαταίσχυντο υπηρέτη του ιερού θυσιαστηρίου, τον
σεβαστό και σοφό πανεπιστημιακό δάσκαλο, τον νηφάλιο και ευγενή συζητητή,
τον ταπεινό και αθόρυβο αγωνιστή, τον κοινωνικό εργάτη, τον ακραιφνή
Ορθόδοξο θεολόγο, τον νοσταλγό της Ρωμιοσύνης, τον αμετακίνητο και θαρραλέο
ομολογητή της Ορθοδοξίας και πολέμιο του Οικουμενισμού, τον πολυγραφότατο
και ακούραστο ομιλητή. Ο μακαριστός π. Γεώργιος υπήρξε μια σπάνια
χαρισματική προσωπικότητα. Συγκέντρωσε στο πρόσωπό του σπάνια φυσικά και
επίκτητα προσόντα και χαρίσματα και τα διέθεσε όλα για τη δόξα της Εκκλησίας
και τη διακονία του πιστού λαού του Θεού.
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1940 όπου και ολοκλήρωσε τη φοίτηση του στις
εγκύκλιες σπουδές, (1958). Από το 1964 έως το 1967 σπούδασε κλασική
φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου έλαβε
τα πτυχία θεολογίας και Φιλολογίας. Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής του
θητείας, διορίστηκε επιστημονικός βοηθός στην έδρα της Πατρολογίας. Το 1969
μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στην τότε  Δυτική Γερμανία, στα
πανεπιστήμια Βόννης και Κολωνίας, όπου και διέμεινε μέχρι το 1975. Ενδιάμεσα
πραγματοποίησε σπουδές και αρχειακές έρευνες στην Αγγλία. Το 1971 εισήλθε
στις τάξεις του κλήρου στη Γερμανία και έγινε διδάκτωρ της Θεολογίας, (Αθήνα)
και της Φιλοσοφίας – Ιστορίας, (Κολωνία). Το 1984 εξελέγη καθηγητής στη
Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, διδάσκοντας «Ιστορία του
Πνευματικού Βίου κατά την μεταβυζαντινή περίοδο», «Ιστορία και Θεολογία
της Λατρείας» και «Βυζαντινή Ιστορία». Διετέλεσε Κοσμήτορας της Θεολογικής
Σχολής από το 2004 έως το 2007, οπότε και αφυπηρέτησε, όντας πλέον Ομότιμος
Καθηγητής της Σχολής. Την ποιμαντική του δραστηριότητα ανέπτυσσε στον
πανεπιστημιακό Ναό του Αγίου Αντίπα στο χώρο της Οδοντιατρικής Σχολής. Το
2015 βραβεύτηκε με το Μακεδονικό Βραβείο για το συνολικό του έργο. Έγραψε
πάνω από 60 βιβλία, κυρίως ιστορικού και θεολογικού περιεχομένου, πολλά από
τα οποία έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες. Μνημονεύουμε μερικά εξ’ αυτών,
τα οποία έχουν μια ξεχωριστή θέση: α) Για την Ευρώπη μας με αγάπη,  (Εκδόσεις


Ακρίτας, 2003). β) Δοκίμια ορθόδοξης μαρτυρίας, (Εκδόσεις Άθως, 2002). γ)
Πηγές εκκλησιαστικής ιστορίας,  (Εκδόσεις Aρμός, 2001). δ) Εκκλησία και
πολιτεία στην Ορθόδοξη παράδοση, (Εκδόσεις Aρμός, 2000). ε) Πολιτική και
Θεολογία,  (Εκδόσεις Tέρτιος, 2000). στ) Ελληνισμός και Ορθοδοξία,  (Εκδόσεις
Παρουσία, 1999). ζ) Η θεολογική μαρτυρία της εκκλησιαστικής λατρείας,
(Εκδόσεις Aρμός, 1996). η) Παράδοση και αλλοτρίωση,  (Εκδόσεις Δόμος, 1961).
θ) Μαρτυρίες για θέματα πνευματικά και κοινωνικά, (Εκδόσεις Ορθόδοξος
Κυψέλη, 2010). ι) Αγωνιστικά…, (Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, 2012). κ.α.
Για την Ιερά Μητρόπολή Πειραιώς και ιδιαιτέρως για το Γραφείο Αιρέσεων της
Μητροπόλεώς μας υπήρξε πολύτιμος συνεργάτης, καθοδηγός, σύμβουλος και
συναγωνιστής. Εμείς, ως Γραφείο επί των Αιρέσεων, είχαμε την ιδιαίτερη ευλογία
και τιμή να τον γνωρίσουμε από κοντά σε προσωπικό επίπεδο επί σειρά ετών και
να αντλήσουμε πολλά από την πολύτιμη σοφία και εμπειρία του. Γι’ αυτό και τον
θεωρούσαμε ως διδάσκαλο, καθοδηγητή και πολύτιμο σύμβουλό μας σε κρίσιμες
αποφάσεις και ενέργειές μας, αλλά και σε σοβαρά θεολογικά κείμενά μας κατά των
πλανών και των αιρέσεων. Είχαμε την τιμή και την ευλογία να είμαστε συνεργάτες
και συναγωνιστές του στην αγωνιστική «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών» για
πολλά χρόνια, (από το 2000 και εντεύθεν) και στη συνέχεια στην επίσης
αγωνιστική «Σύναξη για την Ορθοδοξία», η οποία συστήθηκε με δική του
σύλληψη και προτροπή, για να αντιμετωπιστούν οι μεγάλες σύγχρονες προκλήσεις
για την Εκκλησία και το έθνος μας και να χαραχτεί αντιοικουμενιστική γραμμή
αγώνος, ενάντια στην πνευματική πανώλη του Οικουμενισμού, η οποία μάχεται
την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας μας.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε μαζί του στα πολλά
ταξίδια μας στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Άνω Γατζέας Βόλου, όπου γινόταν οι
συνεδριάσεις των μελών της «Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών», στις οποίες η
γνώμη του και οι κρίσεις του επί φλεγόντων εκκλησιαστικών ζητημάτων και
γεγονότων είχαν ιδιαίτερη βαρύτητα. Στα πολύωρα ταξίδια μας από την Αθήνα
μέχρι το Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος και αντίστροφα είχαμε την ευκαιρία να
μαθητεύσουμε και να συζητήσουμε μαζί του, γύρω από την βαθύτερη σημασία των
εκκλησιαστικών γεγονότων και να εκτιμήσουμε την γνώση, την εμπειρία, αλλά και
το ταπεινό του φρόνημα. Ενδεικτικά μνημονεύουμε κάποια φράση του σε μια από
τις εν λόγω συζητήσεις μας, που δείχνουν ακριβώς το ταπεινό του φρόνημα: «Όλα
μαζί τα πτυχία, οι διδακτορικές μου διατριβές, οι επιστημονικές μου έρευνες, οι
μελέτες μου και συγγραφές μου δεν αξίζουν τίποτε, αν συγκριθούν με μια ακτίνα
Χάριτος». Με πολλή καύχηση μας ομιλούσε για τον αείμνηστο καθηγητή της
Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ π. Ιωάννη Ρωμανίδη, τον οποίο γνώρισε για πρώτη
φορά από το κείμενά του, όταν ακόμη σπούδαζε στην Κολωνία της Δυτικής
Γερμανίας. Πολλές φορές μας τόνιζε την ιδιαίτερη αξία που είχε γι’ αυτόν η
Δογματική του αείμνηστου καθηγητή. Μας έλεγε χαρακτηριστικά: «Όταν διάβασα
την Δογματική του π. Ιωάννη Ρωμανίδη, πέταξα αμέσως όλες τις άλλες
Δογματικές, που είχα διαβάσει μέχρι τότε». Και μας εξηγούσε στη συνέχεια, γιατί
η Δογματική του π. Ιωάννη είναι μια γνήσια Ορθόδοξη Δογματική, ασυγκρίτως


ανώτερη από κάθε άλλη. Όταν τον ρωτούσαμε γύρω από τις πολιτικές
παραμέτρους των εκκλησιαστικών πραγμάτων, μας τόνιζε, και μάλιστα με έμφαση,
τον καθοριστικό ρόλο των πολιτικών στη διαμόρφωση των εκκλησιαστικών
εξελίξεων με συγκεκριμένα παραδείγματα από την πολυχρόνια πείρα του. Με
πολλή θλίψη συνεχώς επεσήμαινε την μεγίστη επιρροή που ασκούσε η
υπερατλαντική δύναμη στις αποφάσεις και στις ενέργειες των ελλήνων πολιτικών,
έτσι ώστε να χαρακτηρίζει την Ελλάδα, από της εθνικής παλιγγενεσίας και
εντεύθεν, ως «προτεκτοράτο των αμερικανών». Όταν τον ρωτούσαμε γύρω από
την πάλη μεταξύ των δύο πρώτων μεγάλων κομμάτων, (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ή ΝΔ και
ΣΥΡΙΖΑ), μας απαντούσε ότι και τα δύο αποτελούν «τις δύο όψεις του αυτού
νομίσματος». Και τα δύο υπηρετούν τους ίδιους στόχους της Νέας Εποχής και της
Νέας Τάξεως Πραγμάτων.
Όταν στρέφαμε τη συζήτηση γύρω από την παναίρεση του Οικουμενισμού και
τον ρωτούσαμε, εάν βλέπει να υπάρχει ελπίδα συνοδικής καταδίκης του, με πολλή
πάλι θλίψη μας έλεγε: «Ρε παιδιά, εκείνο που πρέπει να καταλάβουμε κατ’ αρχήν
είναι, ότι δεν λειτουργεί το Συνοδικό Σύστημα». Και φυσικά ως «λειτουργία του
Συνοδικού Συστήματος», δεν εννοούσε την εκλογή αρχιερέων, ή την ρύθμιση
δευτερευούσης φύσεως εκκλησιαστικών ζητημάτων, αλλά την αδράνεια του
Σνοδικού Συστήματος γύρω από τα κυριότερα και σπουδαιότερα ζητήματα, όπως
είναι τα ζητήματα πίστεως και αιρέσεων, έτσι ακριβώς όπως λειτουργούσε κατά
την εποχή της ένδοξης Ρωμανίας. Επίσης αναφερόμενος στον Οικουμενισμό
τόνιζε: «Δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε την ροή των εκκλησιαστικών
πραγμάτων», εννοώντας προφανώς ότι δεν μπορούμε να αναχαιτίσουμε την
λαίλαπα του Οικουμενισμού, που στο πέρασμά της σαρώνει τα πάντα. Ωστόσο δεν
παρέλειπε πάντα να προσθέτει ότι εμείς θα κάνουμε ό,τι εξαρτάται από μας και τα
υπόλοιπα θα τα αφήσουμε στην πρόνοια του Θεού.
Δεν θα ξεχάσουμε επίσης τις συνεδριάσεις των μελών της Συντονιστικής
Επιτροπής της «Συνάξεως για την Ορθοδοξία», στο ευλογημένο σπίτι του, στις
οποίες σαν αληθινός πνευματικός στρατηγός και χάρις στην πλούσια εμπειρία και
γνώση που διέθετε, χάραζε την γραμμή πλεύσεως και τη στάση που θα έπρεπε να
τηρήσει η «Σύναξη» σε κάθε σπουδαίο εκκλησιαστικό ζήτημα. Δεν θα ξεχάσουμε
την άοκνη και πολύτιμη συμβολή του σε Ημερίδες και Συνέδρια της «Συνάξεως
Κληρικών και Μοναχών», αλλά και της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, είτε ως
εισηγητού, είτε ως συνδιοργανωτού, είτε ως συντονιστού των Ημερίδων και
Συνεδρίων. Θα τον θυμούμαστε για πάντα με ευγνωμοσύνη.
Ο μακαριστός π. Γεώργιος βίωνε με ακρίβεια την Ορθοδοξία και διακήρυττε με
όλη τη δύναμη της ψυχής του, ότι αυτή και μόνον αποτελεί την Μία, Αγία,
Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Πίστευε και διακήρυττε ότι η
Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, «το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι
πληρουμένου», (Εφ.1,23). Ως εκ τούτου δεν έχει ανάγκη ο άνθρωπος να καταφύγει
στον «κόσμο» και το χειρότερο στον «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιωάν.16,11),
στα επίγεια όργανά του, για να βρει κάτι που νομίζει ότι λείπει από το Χριστό και
την Εκκλησία. Δεν έβλεπε έξω από την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία άλλες


«Εκκλησίες», όπως διδάσκει ο σύγχρονος Οικουμενισμός και όπως συνοδικά
θεσμοθετήθηκε στη «Σύνοδο» της Κρήτης. Ό,τι αυτοονομάζεται ως «Εκκλησία»
εκτός της Εκκλησίας, είναι σχίσμα και αίρεση και γι’ αυτό υπήρξε σφοδρός
πολέμιος των αιρέσεων. Ένα μεγάλο μέρος του συγγραφικού του έργου κατέχει η
ομολογία του στην μοναδικότητα της Ορθοδοξίας και στην στηλίτευση των
αιρέσεων. Ως μεγάλος ιστορικός, (αυτή ήταν η ειδίκευσή του και το επιστημονικό
του αντικείμενο ως καθηγητού Πανεπιστημίου), είχε εμβριθή γνώση των αιρέσεων
και ιδιαίτερα του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Μάλιστα αυτή η γνώση του
συμπληρώθηκε και από την πολυχρόνια παραμονή του στην Ευρώπη, όπου έζησε
εκ του σύνεγγυς τα δύο αυτά αιρετικά ρεύματα του παραφθαρμένου Δυτικού
Χριστιανισμού. Δίδασκε ότι ο Παπισμός και η πολυδιάσπασή του, ο
Προτεσταντισμός, δεν είναι τίποτε άλλο από την διαιώνιση του βαρβαρικού
Φραγκισμού, ο οποίος κατέλαβε την Δυτική Εκκλησία και την έκαμε υποχείριο
των κοσμικών του στόχων. Τόνιζε συνεχώς τις ουσιώδεις διαφορές μεταξύ της
Σχολαστικής Θεολογίας της Δύσεως σε σχέση με την Εμπειρική Θεολογία της
Ορθόδοξης Ανατολής, η οποία θέτει ως βασικό κριτήριο αξιολογήσεως κάθε
εκκλησιαστικής διδασκαλίας το τρίπτυχο: Κάθαρσις- φωτισμός- θέωσις. Γι’ αυτό
και θεωρούσε τον Παπισμό ως την χειρότερη αίρεση στην ιστορία της Εκκλησίας
και την μήτρα των συγχρόνων πλανών, αλλά και την αιτία της κακοδαιμονίας του
σύγχρονου κόσμου.
Στην περί Ρωμιοσύνης διδασκαλία του θεωρούσε, πως η μόνη δυνατή και
επωφελής ενότητα της πολιτείας και της κοινωνίας βρίσκεται μέσα στον
εκκλησιαστικό χώρο. Στο βιβλίο του «Παρεμβάσεις- Ιστορικές και θεολογικές»,
(Αθήνα 1998, σελ.27-37), γράφει μεταξύ άλλων τα εξής: «Όσο και αν κατά τον
κριτικότατο αείμνηστο διδάσκαλό μου καθηγητή Νικόλαο Τωμαδάκη, ο όρος
‘Ρωμιοσύνη’ είναι ‘νεόπλασμα’, εν τούτοις εκφράζει κατά τον αυθεντικότερο
και ιστορικά δικαιωμένο τρόπο το φρόνημα των Ορθοδόξων πολιτών της Νέας
Ρώμης- Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και όλους τους λαούς της γης ή μεμονομένα
άτομα που έζησαν και ζουν ιστορικά με το φρόνημ αυτό. Ο όρος έχει άμεση
σχέση με τα ιστορικά ονόματά μας, Ρωμανία και Ρωμαίος, (Ρωμιός), που
συνδέονται αδιαίρετα με το ιστορικό μέγεθος που εγκαθιδρύθηκε στην ιστορία
στις 11 Μαΐου του 330 μ.Χ. με τα εγκαίνια της νέας πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας και όλης της Ευρώπης, της Κωνσταντινουπόλεως- Νέας
Ρώμης». Σύμφωνα με τον π. Γεώργιο, μια βασική και ουσιώδης διαφορά μεταξύ
της Ρωμιοσύνης και της αντίθετης μ’ αυτήν Φραγκοσύνης είναι, ότι στη
Ρωμιοσύνη κέντρο πάντων είναι ο Θεάνθρωπος ενώ στη Φραγκοσύνη ο άνθρωπος.
Μια άλλη ουσιώδης διαφορά είναι ότι στη Φραγκοσύνη κυριαρχεί η νοησιαρχία,
(Σχολαστικισμός), ενώ στη Ρωμιοσυνη η βιωματική εμπειρία της άκτιστης θείας
Χάριτος. Οι Ρωμιοί ομιλούν «με» τον Θεό και «με» τους άγιους, ενώ οι Φράγκοι
ομιλούν «για» τον Θεό και «για» τους αγίους. Μόνον οι Ρωμιοί μπορούν να
καταλάβουν τη γιγαντιαία διαφορά της βιωματικής έννοιας μεταξύ του ομιλείν
«με» και του ομιλείν «για» τον Θεό και τους αγίους.


Πίστευε ακόμη πως όλες οι λειτουργίες του ανθρωπίνου βίου, πνευματικές,
μορφωτικές, κοινωνικές, πολιτικές, πρέπει να είναι, όχι απλά εμποτισμένες από την
αλήθεια της χριστιανικής διδασκαλίας, αλλά να είναι εντεταγμένες στην
εκκλησιαστική ζωή. Έλεγε χαρακτηριστικά πως στην ρωμαίικη, δηλαδή, την
ελληνορθόδοξη Παράδοση, ο ναός, το σχολείο και το κοινοτικό γραφείο
αποτελούν τα συστατικά της και δεν χωρίζονται μεταξύ τους. Γι’ αυτό και
ανάλωσε τη ζωή του σε αγώνες που είχαν στόχο τον ελληνορθόδοξο τρόπο ζωής
και πολιτείας. Από τα φοιτητικά του χρόνια πρωτοστάτησε στους περίφημους
φοιτητικούς αγώνες στη δεκαετία του 1965. Αλλά και αργότερα συνέχισε τους
αγώνες του για την πνευματική, την μορφωτική και κοινωνική ενότητα. Έδινε
πάντοτε το παρόν σε προσπάθειες που είχαν αυτόν τον στόχο.
Ο μακαριστός π. Γεώργιος σέβονταν απεριόριστα τους αγίους Πατέρες της
Εκκλησίας, τους οποίους θεωρούσε ως τους διδασκάλους της Εκκλησίας, ως τα
στόματα του Αγίου Πνεύματος. Είχε μια απέραντη γνώση των Πατέρων, γι’ αυτό
και σε κάθε ομιλία του, ή κείμενό του φρόντιζε να έχει πατερική κατοχύρωση. Είχε
ακόμη και το χάρισμα του λόγου. Το μειλίχιο ύφος του, η ευγένειά του, η
πραότητά του αφόπλιζε και τον πιο κακόπιστο συζητητή του. Συχνά σε δημόσιες
συζητήσεις από τηλεοράσεως και ραδιοφώνου, επέβαλε ήρεμο και πολιτισμένο
κλίμα. Τις ύβρεις, τις επιθέσεις και την συχνά απαξιωτική στάση των αντιπάλων
του μετέβαλε σε φιλική συζήτηση, περνώντας το μήνυμα, σε όσους τον έβλεπαν
και τον άκουγαν, ότι η αλήθεια δεν επιβάλλεται μέσα από εχθρικές
αντιπαραθέσεις. Γι’ αυτό και έχαιρε εκτιμήσεως ακόμη και από σφοδρούς
ιδεολογικούς του αντιπάλους. Κατόρθωσε δε να μεταστρέψει πολλούς φανατικούς
και ορκισμένους χριστιανομάχους στην Εκκλησία, ή τουλάχιστον τους έκαμε να
πάψουν να μάχονται την Εκκλησία, όπως ο γνωστός Β. Ραφαηλίδης.
Όμως η ζωή του δεν υπήρξε χωρίς πίκρες και διώξεις. Επειδή δεν υπήρξε ποτέ
συμβιβασμένος με το πολυποίκιλο εκκλησιαστικό κατεστημένο, υπέστη διώξεις
και ταπεινώσεις. Εδώ αναφέρουμε τον παραγκωνισμό του από όλα τα
εκκλησιαστικά τιμητικά αξιώματα μετά το έτος 2001, επειδή είχε εναντιωθεί και
είχε αγωνιστεί σθεναρά κατά της επίσκεψης του τότε «Πάπα» στην Αθήνα.
Δυστυχώς ο εμφανής και επιδεικτικός παραγκωνισμός του συνεχίστηκε μέχρι και
την κοίμησή του. Ο ίδιος, έχοντας ταπεινό φρόνημα, ουδέποτε ένοιωσε
ταπεινωμένος από τέτοιες συμπεριφορές, αλλά και ούτε συμβιβαστικός
προδίδοντας το ομολογητικό του φρόνημα.
Κλείνοντας το σύντομο αυτό «μνημόσυνό» μας για τον αείμνηστο και
πολυσέβαστο διδάσκαλό μας, π. Γεώργιο, θα θέλαμε να εκφράσουμε την κατ’
άνθρωπο οδύνη μας, διότι με την αναχώρηση του από την πρόσκαιρη αυτή ζωή
άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην Εκκλησία, στη Θεολογία και στον
αγωνιζόμενο κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού πιστό λαό του Θεού.
Παρακαλούμε τον Κύριο να κατατάξει την αγιασμένη ψυχή του «ένθα οι άγιοι
αναπαύονται». Ζητούμε από εκείνον, να πρεσβεύει στο Θεό για όλους εμάς, που
τον γνωρίσαμε προσωπικά, αλλά και για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας. Τέλος
προσευχόμαστε να αναδείξει ο Κύριος έναν νέο «π. Γεώργιο Μεταλληνό», στους


σύγχρονους δύστηνους εσχατολογικούς και αποκαλυπτικούς καιρούς μας, ως
στήριγμα και οδηγό μας στην επίγεια ζωή μας και αρωγό στον μικρό μας
ομολογητικό αγώνα!
Ας είναι αιωνία η μνήμη του!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Γραφείο αιρέσεων Ι.Μ.Πειραιώς	11:01 π.μ. (πριν από 8 ώρες)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 20η Ιανουαρίου 2020

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 16 η Ιανουαρίου 2020
ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΟΥ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ
Ένα από τα πλέον εκφυλιστικά φαινόμενα στην τραγική εποχή μας είναι και η
ομογενοποίηση των πάντων. Για την μοντέρνα διανόηση δεν υπάρχουν εξαιρέσεις,
όλα είναι ένα, σύμφωνα με το «δόγμα» της «Νέας Υδροχοϊκής Εποχής»: «Εν το
παν». Με βάση αυτή την οπτική θεώρηση, δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καλού και
κακού, αλλά διαφορετικά «προσωπεία» του ιδίου πράγματος. Αυτή η νοοτροπία
είναι ακόμη πιο εμφανής στον πνευματικό και θρησκευτικό τομέα, όπου βρίσκεται
σε πλήρη εξέλιξη μια γιγαντιαία προσπάθεια, παγκοσμίων διαστάσεων, να
ομογενοποιηθούν όλα τα σύγχρονα πνευματικά ρεύματα και κυρίως οι
θρησκευτικές πίστεις. Με αφετηρία το βασικό αξίωμα- δόγμα ότι όλες οι
θρησκείες έχουν σπέρματα της αλήθειας, οφείλουν όλες να αλληλοπεριχωρηθούν
και να συγκλίνουν στον ίδιο στόχο, την προσέγγιση του «ενός θείου», με
διαφορετικούς τρόπους. Πρόκειται για το σύγχρονο φαινόμενο του θρησκευτικού
συγκρητισμού, το οποίο εφεύρε και προωθεί πυρετωδώς ο παγκόσμιος
Οικουμενισμός.
Φυσικά δεν είναι μόνο τα «θετικά» στοιχεία των θρησκειών, τα οποία τις
ομογενοποιούν, αλλά και τα αρνητικά τους, όπως το εγκληματικό παρελθόν τους.
Βλέπουμε πολλούς να αναφέρονται συλλήβδην στο φαινόμενο των θρησκειών, ως
αρνητικό παράγοντα του ατομικού και κοινωνικού βίου των ανθρώπων, οι οποίες
μόνο κακά συσσώρευσαν στην ανθρωπότητα, προκαλώντας μίση, διχόνοιες,
φανατισμούς, πολέμους και γενοκτονίες. Το δυστύχημα είναι ότι από αυτόν τον
κυκεώνα δεν εξαιρέθηκε η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, η οποία
υποβιβάστηκε στο επίπεδο της «χριστιανικής θρησκείας» και «τσουβαλιάστηκε»
με τις θρησκείες του κόσμου. Μάλιστα, με απλουστεύσεις και παραποιήσεις της
ιστορικής πραγματικότητος, παρουσιάστηκε ως ένα ολέθριο σύμπτωμα στην
ιστορία της ανθρωπότητος, η οποία ευθύνεται για «εγκληματικές ενέργειες» και
για την «πολιτισμική καταστροφή» του ειδωλολατρικού παρελθόντος. Είναι
πολλοί εκείνοι, οι οποίοι θεωρούν την δισχιλιόχρονη ιστορική πορεία του
Χριστιανισμού ως την κύρια αιτία της διαχρονικής κακοδαιμονίας του κόσμου
τους τελευταίους είκοσι αιώνες! Η αρνητική αυτή θεώρηση του Χριστιανισμού και
γενικότερα η αντιεκκλησιαστική πολεμική ανάγεται στον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό
Διαφωτισμό», ο οποίος αποκάλυψε το ολέθριο πρόσωπο του παρεφθαρμένου
δυτικού Χριστιανισμού και κυρίως του Παπισμού, ο οποίος διέστρεψε την
Εκκλησία του Χριστού και την κατεξευτέλισε στα μάτια της ανθρωπότητος. Δεν
είναι τυχαίο πως οι σύγχρονοι πολέμιοι της Εκκλησίας, όταν θέλουν να της
προσάψουν κατηγορίες, επικαλούνται τις ιστορικές φρικαλεότητες του Παπισμού

2

2
όπως λ.χ. την Ιερή Εξέταση, ή τους θρησκευτικούς πολέμους Παπικών-
Διαμαρτυρομένων, (όρα σφαγή Ουγενότων, νύχτα αγίου Βαρθολομαίου κ.λ.π.).
Μια τέτοια αντίληψη εξέφρασε ένα πρόσφατο άρθρο στην εφημερίδα «Τα Νέα»
(28-12-2019), (καθόλου τυχαία εν μέσω του αγίου Δωδεκαημέρου), του
συγγραφέα και πολιτικού κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου, με τίτλο: «Κίνδυνοι του
φανατισμού». Σ’ αυτό ο αρθρογράφος επιχειρεί να στιγματίσει τον θρησκευτικό
φανατισμό, ο οποίος όντως προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί, ολέθρια
αποτελέσματα στην ανθρωπότητα. Αρχίζει με την αναφορά του στον φανατισμό
των οπαδών του Ισλάμ, επισημαίνοντας ότι «δεν είναι οι μόνοι που εγκληματούν
κατά του πολιτισμού και της ανθρώπινης ύπαρξης, (αφού) οι περισσότερες
θρησκείες, ιδιαίτερα στη φάση της προσπάθειας καθιέρωσης και επέκτασής
τους, υιοθετούν ακρότητες και παρανοϊκούς δογματισμούς…Το Ισλάμ είναι
γνωστό για τις εγκληματικές του πρωτοβουλίες προκειμένου να επεκταθεί και να
επιβληθεί. Και κατά το ιστορικό παρελθόν αλλά και στη σημερινή εποχή. Δεν
πρέπει να ξεχνάμε πως είναι η νεώτερη θρησκεία. Και βλέπει τον εαυτό της σε
ρόλο φανατικού νεοφώτιστου που κάνει τα πάντα για να επεκταθεί». Δεν
διαφωνούμε έως εδώ. Ακριβολογεί. Αν μελετήσουμε, τόσο την ιστορική πορεία
του Ισλάμ, όσο και την ίδια την «θεολογία» του, δεν θα δυσκολευτούμε να
διαπιστώσουμε την εγκληματική και καταστροφική του δράση, τόσο διαχρονικά,
όσο και στην εποχή μας, σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη, όπως η Μέση Ανατολή
και η Βόρεια Αφρική, όπου ο ισλαμικός φανατισμός και η ακραία μισαλλοδοξία
σκορπούν παντού στο πέρασμά τους την φρίκη και τον όλεθρο. Και φυσικά δεν
είναι μόνο το Ισλάμ, που κηρύττει, καλλιεργεί και δυναμιτίζει τον φανατισμό και
την μισαλλοδοξία, αλλά και άλλες θρησκείες, που καλλιεργούν ανάλογα
φαινόμενα, όπως ο Ινδουισμός, ο Σιχισμός, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κ.λ.π.
Όμως ο κ. Α. Ανδριανόπουλος, πιστός στην αρχή του «τσουβαλιάσματος»,
συγκαταλέγει ανάμεσα στις εγκληματικές θρησκείες και τον Χριστιανισμό.
Γράφει: «Τα ίδια μπορούμε να παρατηρήσουμε και για το ξεκίνημα του
Χριστιανισμού … Στην αρχική του πορεία κι αφού ξεπέρασε τις διώξεις και τις
καταδίκες, κατέλαβε εκ των ένδον τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Δεκαετίες πριν
από τους πρώτους ανεκτικούς ή χριστιανούς αυτοκράτορες, (Γαλέριος, Μέγας
Κωνσταντίνος, Θεοδόσιος Α΄), οι φιλόσοφοι Κέλσος («Το Αληθινό Δόγμα») και ο
Πορφύριος («Κατά Χριστιανών») προειδοποίησαν για τους κινδύνους της νέας
θρησκείας». Κατ’ αρχήν δεν μας εξηγεί, γιατί υπήρξαν διώξεις και καταδίκες κατά
των χριστιανών. Απαντάμε εμείς: Διότι η ευαγγελική διδασκαλία και ο ηθικός βίος
των χριστιανών αποτέλεσε ένα δριμύτατο έλεγχο, (και ως εκ τούτου θεωρήθηκε
απειλή), προς το σάπιο, διεφθαρμένο και απόλυτα παρηκμασμένο πνευματικό,
θρησκευτικό, ηθικό, πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας και γενικά του αποκτηνωμένου από κάθε άποψη προχριστιανικού
κόσμου. Διαφορετικά θα ήταν ανεξήγητο το γεγονός του θρησκευτικού διωγμού
μέσα στο όντως ανεξίθρησκο ρωμαϊκό κράτος. Τι σημαίνει η φράση του: ο
Χριστιανισμός «κατέλαβε εκ των ένδον τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία»; Μήπως
πήρε τα όπλα και κατέλαβε την εξουσία; Ασφαλώς όχι! Ο Χριστιανισμός

3

3
επικράτησε και μετάλλαξε την κοινωνία αθόρυβα και ειρηνικά, με τον νέο τρόπο
ζωής και τις αξίες που προέβαλλε. Ο ειδωλολατρικός κόσμος στους ύστερους
ρωμαϊκούς χρόνους βρισκόταν σε τέλεια πνευματική παρακμή, ήταν ένα
τυμπανιαίο πτώμα, ανίκανο να σηκωθεί και να αντιδράσει στην ορμή και την
δυναμική του Χριστιανισμού. Αν είχε μελετήσει ο αρθρογράφος την φρικτή
κοινωνική κατάσταση της ρωμαϊκής κοινωνίας με τα εκατομμύρια των δούλων,
που είχαν δικαιώματα λιγότερα από τα ζώα, την θρησκευτική παρακμή, τη
δεισιδαιμονία, την αφάνταστη ηθική κατάπτωση, την απαξίωση της ανθρώπινης
ζωής και την «θεοποίηση» κάθε είδους θηριωδίας, θα εννοούσε ότι η επικράτηση
του Χριστιανισμού ήταν το φυσικό και αναγκαίο επακόλουθο του καταρρέοντος
αρχαίου ελληνορωμαϊκού κόσμου
Αναφέρεται στην «προειδοποίηση» των δύο ειδωλολατρών φιλοσόφων, Κέλσου
και Πορφυρίου, για τους «κινδύνους της νέας θρησκείας», χωρίς να κάνει τον
κόπο να μας εξηγήσει, ποιοι ήταν αυτοί οι «κίνδυνοι». Η ιστορία διέψευσε οικτρά
και τους δύο αυτούς φιλοσόφους, αφού η «νέα θρησκεία», όχι μόνο δεν αποτέλεσε
κίνδυνο για την τότε ελληνορωμαϊκή κοινωνία, αλλά κυριολεκτικά «ανέστησε» το
νεκρό πτώμα της, το διέσωσε, του μετάγγισε νέα ζωή και δύναμη και έβαλε τα
θεμέλια για την ανάπτυξη και εδραίωση του ελληνορθοδόξου Πολιτισμού, της
μετέπειτα Ρωμιοσύνης. Πέραν τούτου τα κείμενά των δύο αυτών ειδωλολατρών
διανοουμένων, επειδή δεν εξέφρασαν την ζοφερή πραγματικότητα της τότε ηθικής
και πνευματικής παρακμής, αλλά τα συμφέροντα της θνήσκουσας ειδωλολατρικής
θρησκείας (ιερέων, μάντεων, ορφεοτελεστών, τσαρλατάνων θεραπευτών κ.α.) και
βεβαίως τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, η οποία εκμεταλλεύονταν τις ατυχείς
λαϊκές μάζες, δεν αποτελούν τίποτε άλλο, παρά φθηνές φιλοσοφικές παραφωνίες
της παρηκμασμένης εποχής τους. Και μια λεπτομέρεια, πού δείχνει ότι ο
αρθρογράφος δεν έχει επαρκή γνώση της ιστορικής εκείνης περιόδου: Το έργο του
Κέλσου δεν επιγράφεται «Το Αληθινό Δόγμα», αλλά «Αληθής Λόγος», το οποίο
μας διασώθηκε στο τεράστιο αντιρρητικό έργο του χριστιανού συγγραφέα
Ωριγένη!
Παρά κάτω γράφει: «Οι μέθοδοι του Χριστιανισμού, για τη διείσδυση και
επιβολή του μοιάζει πολύ με τις σημερινές τακτικές κάποιων αφοσιωμένων
οπαδών του Ισλάμ. Λ.χ. η επικοινωνιακή υπερπροβολή διώξεων κι εξαθλίωσης.
Επίσης όπως οι σημερινοί βομβιστές αυτοκτονίας, έτσι και οι τότε χριστιανοί
πρόθυμα δέχονταν να εκτελεσθούν δημόσια, δίχως βέβαια την ταυτόχρονη
δολοφονία των αλλοθρήσκων»! Είναι απορίας άξιο, πως μπορεί να συγκρίνει ο
αρθρογράφος τον ισλαμιστή «καμικάζι», ο οποίος ζώνεται εκρηκτικά, για να
σκοτώσει αθώους ανθρώπους στο όνομα του «Αλλάχ», ως «απίστους», με τους
χριστιανούς μάρτυρες, οι οποίοι το μόνο που έκαναν, ήταν να μένουν αμετακίνητοι
στην πίστη τους και να θυσιάζουν τη ζωή τους γι’ αυτήν; Προβάλλει το εθελούσιο
μαρτύριο κάποιων χριστιανών, αλλά προφανώς αγνοεί, ότι η Εκκλησία το
απαγόρευε, κάτι που, ή το αγνοεί, ή το αποκρύπτει! Ευτυχώς που ομολογεί, ότι οι
χριστιανοί μάρτυρες δεν επιζητούσαν εκδίκηση για τα δικά τους μαρτύρια,

4

4
αντίθετα προσεύχονταν και συγχωρούσαν τους δημίους τους. Αυτό έχει καμιά
σχέση με τους ισλαμιστές «καμικάζι»;
Και συνεχίζει το χιλιοειπωμένο «τροπάριο» των χριστιανομάχων, την πλέον
αήθη συκοφαντία κατά της Εκκλησίας, ότι δήθεν κατέστρεψε τον προχριστιανικό
«πολιτισμό» και εδίωξε τους παγανιστές. Γράφει: «Κατά παρόμοιο τρόπο, ήταν
αποφασισμένοι, (σ.σ. οι χριστιανοί), να εξολοθρεύσουν τους απίστους και να
καταστρέψουν ο,τιδήποτε θύμιζε τη λατρεία των απίστων παγανιστών (ναούς –
«Αθηνά Παλμύρας», αγάλματα – «ανάγλυφα Παρθενώνα»). Με προτροπές
μάλιστα (Αγ. Αυγουστίνος) θανάτωσης των απίστων, π.χ. της μαθηματικού
Υπατίας»! Είναι όντως λυπηρό για τον κ. Α. Ανδριανόπουλο να καταφεύγει στην
στείρα και ανιστόρητη επιχειρηματολογία των σύγχρονων χριστιανομάχων, (κύρια
των νεοπαγανιστών), χωρίς να λάβει υπ’ όψη του και τον σοβαρό επιστημονικό
αντίλογο, ο οποίος αποδεικνύει ότι το 90% της προχριστιανικής πολιτιστικής
κληρονομιάς, (συγγράμματα, ναοί, αγάλματα, κλπ), ήταν ήδη κατεστραμμένο από
τους ίδιους τους παγανιστές, λόγω των εμφυλίων πολέμων, των φυσικών
καταστροφών, της εγκατάλειψης, ή της αρπαγής από παγανιστές Ρωμαίους. Ό,τι
απέμεινε και διατηρείται στις μέρες μας, το διέσωσαν οι Χριστιανοί, (φιλοσοφικά
συγγράμματα, αρχαίοι ναοί, όπως ο Παρθενώνας, το Θησείο κ.α.). Όσον αφορά
την «εξολόθρευση των απίστων παγανιστών» από τους χριστιανούς, ας μας
εξηγήσει, που οφείλεται το γεγονός ότι υπήρξαν εστίες του Εθνισμού μέχρι και τον
9 ο μ. Χ. αιώνα στον ελληνικό χώρο! Αυτοί πώς γλύτωσαν από την «γενοκτονία»
των χριστιανών; Κι ακόμα ας ψάξει να βρει, ποιοι είχαν συμφέρον να θανατώσουν
την τραγική Υπατία, η οποία βρισκόταν στο στάδιο της κατήχησης, προκειμένου
να βαπτιστεί χριστιανή. Όχι πάντως οι χριστιανοί!
Παρά κάτω γράφει: «Και πέτυχαν απόλυτα. Η ανεκτική απέναντι σε θρησκείες
και ιδέες προχριστιανική κοινωνία εξαφανίστηκε. Οι μέχρι πρότινος κυρίαρχοι
αναγκάστηκαν να εκλιπαρούν για κάποιες δυνατότητες ελεύθερης επιλογής»!
Γνωρίζει άραγε ο αρθρογράφος, πόσο «ανεκτικές» ήταν οι προχριστιανικές
θρησκείες; Γνωρίζει μήπως τις γενοκτονίες στην αρχαία Ελλάδα των γηγενών
κατοίκων της, των προελληνικών πληθυσμών, (Πελασγών, Λελέγων, Καρών, κλπ),
οι οποίοι εξαφανίστηκαν μαζί και οι θρησκευτικές τους πίστεις; Γνωρίζει μήπως
τις ανείπωτες θηριωδίες των οπαδών της μικρασιατικής οργιαστικής και βάρβαρης
διονυσιακής λατρείας στους έλληνες οπαδούς της παραδοσιακής θρησκείας, οι
οποίες είναι αποτυπωμένες στο αθάνατο ποίημα του τραγικού Ευριπίδη «Βάκχες»;
Γνωρίζει μήπως ότι η αφορμή για τους φονικούς και μακροχρόνιους Μεσσιανικούς
πολέμους (743-669 π.Χ.), μεταξύ Λακεδαιμονίων και Μεσσηνίων, ήταν η
θρησκευτική διαμάχη στο ναό της «Λιμναίας Αρτέμιδος» στον Ταΰγετο, όπου
έγινε και η πρώτη σφαγή; Γνωρίζει μήπως τις φοβερές διώξεις «περί αθεΐας»
στην Αθήνα, όπου, κατ’ εντολήν του αθηναϊκού διεφθαρμένου ιερατείου με
επικεφαλής τον ιερέα και μάντη Διοπείθη, διώχτηκαν και θανατώθηκαν
περισσότεροι από πεντακόσιοι σοφοί και επιστήμονες μόνο στην Αθήνα; Γνωρίζει
τα ανείπωτα εγκλήματα και τους κατά παραγγελίαν πόλεμους, οι οποίοι γινόταν
από το ερεβώδες Μαντείο των Δελφών, με τους ψεύτικους χρησμούς του;

5

5
Γνωρίζει ότι το ολέθριο αυτό θρησκευτικό κέντρο του σκοταδισμού, της πιο
μαύρης δεισιδαιμονίας και της εκμετάλλευσης, ευθύνεται για τους τέσσερις
φονικούς «ιερούς πολέμους» (695-332 π.Χ.) την εξόντωση του φωκιδικού λαού,
αλλά και τον καταστροφικότατο για τον Ελληνισμό Πελοποννησιακό Πόλεμο
(431-404 π.Χ.); Γνωρίζει επίσης την αιτία των φοβερών διωγμών των χριστιανών
από τη ρωμαϊκή εξουσία, την οποία επέβαλαν τα ειδωλολατρικά ιερατεία, διότι
έβλεπαν να χάνεται η δύναμή τους και η επιρροή τους στις λαϊκές μάζες και
φυσικά την μείωση των τεραστίων εσόδων τους; Γνωρίζει ότι ο πλέον σκληρός
διωγμός επί Διοκλητιανού (284-304 μ.Χ.) επιβλήθηκε στον θρησκομανή και
δεισιδαίμονα αυτοκράτορα, από τα σκοταδιστικά μαντεία, του Κλαρίου και
Διδυμαίου Απόλλωνος της Μ. Ασίας; Θα συμβουλεύαμε τον αρθρογράφο, αν
θέλει να δει πραγματικές γενοκτονίες, να ανατρέξει στο προχριστιανικό
ειδωλολατρικό παρελθόν. Στην εξολόθρευση των προελλήνων από τους Έλληνες,
των Τρώων από τους Έλληνες, των Μεσσηνίων από τους Σπαρτιάτες, των
Φωκιδέων από τον συνασπισμό του Δελφικού «Ιερού», των Αθηναίων από τους
Σπαρτιάτες, των Μηλίων από τους Αθηναίους και των Αιτωλών από τους
Μακεδόνες. Κι ακόμα ας ανατρέξει στα ανείπωτα εγκλήματα της Γαλλικής
Επανάστασης, των μαρξιστών και των ναζί του 20 ου αιώνα. Εκεί θα μπορέσει να
καταλάβει, τι σημαίνει φανατισμός, μίσος και εκδίκηση!
Υπαινίσσεται για τις απαγορεύσεις κατά της εθνικής θρησκείας των πρώτων
βυζαντινών αυτοκρατόρων. Όντως υπήρξαν απαγορεύσεις, αλλά αναρωτήθηκε
γιατί; Διότι η εθνική ειδωλολατρική θρησκεία περιείχε απαράδεκτα τελετουργικά,
όπως ανθρωποθυσίες, την «ιερή πορνεία», την απάτη της μαντικής, την
καλλιέργεια ακραίων μορφών δεισιδαιμονίας και ακόμα το μίσος και την
εκδίκηση για κάθε έναν που αρνούνταν να προσφέρει θυσίες και λατρεία προς
τους γελοίους και ανήθικους «θεούς» της. Αν οι αμετανόητοι ειδωλολάτρες
«εκλιπαρούσαν» για τέτοιου είδους «δικαιώματα», είναι πρέπον να τους
υπερασπιζόμαστε εμείς σήμερα και να στιγματίζουμε το σωτήριο έργο της
Εκκλησίας από τέτοιου είδους εκφυλιστικά φαινόμενα;
Παρά κάτω δίνει το ιδεολογικό του στίγμα. Γράφει: «Ο φανατισμός είναι πάντα
επικίνδυνος…Οι χριστιανοί βέβαια μετά τον διαφωτισμό, τη Μεταρρύθμιση και
την Ειρήνη της Βεστφαλίας έπαψαν να ζουν με αυστηρούς καθημερινούς
θρησκευτικούς κανόνες. Δυστυχώς για τους μουσουλμάνους, το Κοράνι και τα
Χαντίντ ισχύουν σήμερα όπως τον 7 ο αιώνα». Και εδώ κάνει το ίδιο λάθος να
ομιλεί αόριστα για χριστιανούς, οι οποίοι, χάρις στον «Διαφωτισμό», τη
Μεταρρύθμιση και την ειρήνη της Βεστφαλίας, αποκήρυξαν τον φανατικό και ως
εκ τούτου, εγκληματικό τρόπο ζωής τους και συμμορφώθηκαν με τις κοσμικές
επιταγές. Αυτό ισχύει για τους χριστιανούς της Δύσης, οι οποίοι όντως ξύπνησαν
από τον μακραίωνα πνευματικό λήθαργο, που τους κρατούσε ο παρεφθαρμένος
δυτικός Χριστιανισμός και όχι για τους Ορθοδόξους. Αν ήταν αντικειμενικός στη
μελέτη του, θα διαπίστωνε πως η Ορθόδοξη Ανατολή δεν χρειαζόταν καμιά
ευρωπαϊκή «διαφώτιση» για να αλλάξει τρόπο ζωής, διότι ο γνήσιος και
ανόθευτος Ορθόδοξος Χριστιανισμός μέσα στο οποίο βιώνεται με ακρίβεια και

6

6
συνέπεια η ευαγγελική αλήθεια, βρίσκεται μακριά από αντικοινωνικές και
απάνθρωπες πρακτικές, όπως ο φανατισμός και η βία.
Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας θα θέλαμε για πολλοστή φορά να
εκφράσουμε την πλήρη αντίθεσή μας στις άδικες κρίσεις κατά της Ορθοδόξου
Εκκλησίας μας από ανιστόρητους επικριτές. Διατρανώνοντας την ομολογία μας,
κηρύττουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι μεταξύ της αγίας μας Εκκλησίας και όλων
των θρησκευτικών πίστεων, (αιρέσεων, θρησκειών, παραθρησκειών,
θρησκειοφιλοσοφικών συστημάτων, κλπ), ουδεμία σχέση υπάρχει. Κι’ αυτό διότι
όλα τα θρησκευτικά σχήματα της ιστορίας είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Δεν
είναι τίποτε άλλο παρά ατελείς ανθρώπινες προσπάθειες αναγωγής και
επικοινωνίας με το θείον και ερμηνείας των υπαρξιακών ερωτημάτων. Γι’ αυτό
αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά για να εκπληρώσουν το σκοπό τους. Και το
χειρότερο: λειτουργούν με κανόνες του πτωτικού κόσμου, με φυσικό επακόλουθο
να ενέχουν όλα τα αρνητικά στοιχεία που αναφέρει ο αρθρογράφος, τα οποία
επισημάναμε και εμείς. Αντίθετα η Εκκλησία του Χριστού έχει εντελώς
διαφορετική προέλευση. Δεν είναι ανθρώπινη επινόηση, αλλά αποκάλυψη του
αληθινού Θεού, «καινή κτίσις», (Β΄ Κορ.5,17), θείον καθίδρυμα επί γης, που έχει
κεφαλή τον ίδιο τον Χριστό, (Εφ.1,22), για να σώζει καθολικά τον άνθρωπο από
την δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και τον θάνατο. Ως εκ τούτου, ο φανατισμός,
η μισαλλοδοξία και η εκδίκηση δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, στοιχεία της
Εκκλησίας, αλλά εμφανή και αναπόσπαστα στοιχεία του πτωτικού κόσμου και
φυσικά των θρησκειών του!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πως μπαίνουμε στον Ιερό Ναό;

Όταν αποφασίζουμε να πάμε στον ιερό Ναό πρέπει προκαταβολικά να πιστεύουμε ότι μπαίνουμε σε χώρο ιερό, σε τόπο προσευχής και κατανύξεως, όπου ευρίσκεται και κατοικεί αόρατα ο Θεός, ο Βασιλεύς των Βασιλευό­ντων και ότι κάθε είσοδος μας σε Ναό μας προσθέτει αγια­σμό και Θεία ευλογία. Αυτό επιβάλλει να μπαίνουμε σιωπηλοί, το βάδισμα μας να γίνεται σεμνά και αθόρυβα, οι κινήσεις μας γενικά πρέπει να δεικνύουν ευλάβεια και ή διάθεση μας να μαρτυρεί διάθεση για λήψη ευλογίας και θείας Χάριτος.

Άναμμα του κεριού
Εισερχόμενοι στο Ναό κάνουμε το σταυρό μας με μικρή υπόκλιση λέγοντας μυστικώς: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον Σου, προσκυ­νήσω προς Ναόν «Αγιόν Σου εν φόβω Σου» (Ψαλ. Έ, 8). Κατευθυνόμαστε, (εάν θέ­λουμε), στο παγκάρι και παίρνουμε 1 ή 2 κεριά (η συνήθεια να ανάβουμε πολ­λά κεριά είναι λανθασμένη νοοτροπία και δημιουργεί προ­βλήματα).
Ένα προς τιμή τού Χρίστου, της Παναγίας και των Αγίων Του και ένα για τη σωτηρία των ψυχών των δικών μας ζώντων και τεθνεώτων (ή ένα για όλα).
Έτσι θα χωρεί το μανουάλι τα κεριά όλων, θα καίο­νται περισσότερη ώρα και δεν θα μπαίνει σε πειρασμό ο Νεωκόρος να τα μαζεύει γρήγορα (για… απόκερα!) πριν καούν. Και όταν το ανάβουμε με πολλή ευλάβεια, προσευχόμενοι μπορούμε να λέμε: «Χριστέ μου, Συ είσαι το Φως τού κόσμου.
Βοήθησέ με ώστε και η ζωή μου να λιώνει από αγάπη προς τον πλησίον μου και να φωτίζει σαν το τα­πεινό φως αυτού του κεριού»
Προσκύνηση των Αγίων Εικόνων
Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε στα προσκυνητάρια, κάνουμε μία η τρεις μικρές μετάνοιες με σταυρό, (εάν έχει κόσμο τις μετάνοιες τις κάνουμε ενωρίτερα πριν έρθει η σειρά μας για να μην καθυστερούμε τους άλλους) και ασπαζόμαστε τις Άγιες εικόνες (ή τα Άγια λείψανα).
Συγχρόνως λέμε την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με», ή «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς», ή «Άγιε τού Θεού (τάδε), πρέσβευε υπέρ ημών» ή και ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας. Ακολούθως οπισθοχωρούμε από τα πλάγια, χωρίς να στρέφουμε τα νώτα μας προς τα Άγια και χωρίς να δημιουργούμε πρόβλημα στους επόμενους που και αυτοί θα προσκυνήσουν.
Η αμφίεση
Δεν εισερχόμεθα στους Ναούς με οποιαδήποτε αμφίεση, ή με την αμφίεση της ώρας εκείνης που βρεθήκαμε μπροστά στο Ναό Η ακατάλληλη αμφίεση δεν δείχνει σεβασμό ούτε εκτίμηση, αλλά μάλλον περιφρόνηση.
Εάν κάνεις δεν το νιώθει αυτό και έχει αντίθετη άποψη, πρέπει να γνωρίζει ότι την ενδυμασία δεν την καθορίζουν οι επι­σκέπτες, αλλά ο Οικοδεσπότης. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο στην Εκκλησία, αλλά και στην καθημερινή ζωή και πράξη.
Εάν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, τι όφελος θ’ αποκο­μίσουμε από τις προσευχές μας, εάν με ακατάλληλη ενδυ­μασία εισέλθουμε στο Ναό;
Ο Θεός βέβαια δεν έχει ανάγκη από τον τρόπο της αμφίεσης μας, διότι ενδιαφέρεται για την εσωτερική κατά­σταση της ψυχής μας, αλλά εμείς έχουμε ανάγκη και πρέ­πει να παρουσιαστούμε με τρόπο που δείχνει το σεβασμό που κατά βάθος έχουμε: και προς τον ιερό χώρο και προς τον Θεό.
Μπαίνουμε με οποιαδήποτε αμφίεση, (π.χ. Με κο­ντό παντελονάκι), στο γραφείο τού Υπουργού η τού Στρα­τηγού για να ζητήσουμε μετάθεση τού παιδιού μας;
Μερικές μάλιστα γυναίκες εισέρχονται στους Να­ούς με παντελόνια, με εξώπλατα, αμάνικα φορέματα η σούπερ μίνι φούστες και έχουν σκοπό να κοινωνήσουν ή να εξομολογηθούν. Εφ’ όσον η Εκκλησία, βάσει της Αγίας Γραφής (Δευτερονόμιον κβ’, 5), δεν δέχεται αυτή την αμ­φίεση, γιατί εσύ επιμένεις στην άποψη σου και θέλεις ο Θεός να αλλάξει το Νόμο Του;
Γιατί θέλεις να σκανδαλί­ζεις με την αμφίεση σου τον κόσμο; Δεν έχεις τόσες και τό­σες ενδυμασίες για τις διάφορες ώρες και εποχές του έτους; Κάνε και μία η δυο ενδυμασίες για τον Χριστό και την Παναγία! Αξίζει τον κόπο και θα έχεις και ευλογίες!
Εάν πάντως θελήσεις από εσωτερική ανάγκη να μπεις στο Ναό να προσευχηθείς με ακατάλληλη ενδυμασία, μην εισέρχεσαι μέσα στον κυρίως Ναό. Σταμάτα στον πρόναο η Νάρθηκα.
Άναψε το κερί σου κάνε εκεί την προσευχή σου και ο Θεός, που βλέπει την εσωτερική σου διάθεση, το σεβασμό σου αυτό, αλλά και την ανάγκη σου, θα σε ακούσει και θ’ ανταποκριθεί περισσότερο στα αιτήματά σου.

Οι θόρυβοι κατά την είσοδο

Μερικές φορές τα τακούνια των υποδημάτων δημι­ουργούν θόρυβο κατά τη μετακίνηση, ιδίως σε σκληρό δά­πεδο.
Χρειάζεται λοιπόν προσοχή. Διότι εισερχόμενοι στο Ναό, μερικές φορές με κάποια αμηχανία η απρόσεκτα και συνηθισμένοι εμείς στο θόρυβο αυτό, που δεν μας κάνει εντύπωση, δημιουργούμε σοβαρό πρόβλημα στους υπόλοι­πους εκκλησιαζομένους.
Εάν μάλιστα η στιγμή της εισό­δου μας συμπέσει με κάποια στιγμή που δεν ακούγονται ψαλμωδίες, (οι όποιες καλύπτουν συνήθως τους άλλους θορύβους), η είσοδος μας δεν γίνεται μόνο αισθητή, αλλά και πολύ ενοχλητική.
Ομοιάζει σαν να κάνουμε επίδειξη, (προσέξτε με, μπαίνω!), ή σαν να παρελαύνουμε σε εθνική εορτή, (αλλά μέσα στην Εκκλησία!). Μη γένοιτο! Καλό είναι λοιπόν μαζί με την ενδυμασία να έχουμε και ιδιαίτε­ρα υποδήματα, αθόρυβα για τον Εκκλησιασμό μας, ή να περπατάμε προσεκτικά, αθόρυβα.
Εάν κάνει ζέστη, δεν χρησιμοποιούμε «βεντάλια»· είναι ασεβές, ενοχλητικό και δείχνει πρόσωπα με έλλειψη υπομονής και θυσίας. Δεν αναστενάζουμε, ούτε βγάζουμε άναρθρες κραυγές.
Δεν σιγοψάλλουμε, (εκτός εάν αυτό έχει επιτραπεί, σύμφωνα με την αρχαία συνήθεια, η οποία όμως σήμερα δυστυχώς δεν είναι εφικτή), διότι είναι ενοχλητικό για τους διπλανούς μας.
Δεν επαναλαμβάνουμε (μερικές μάλιστα φορές προτρέχοντας), τα λόγια τού ιερέα, (είναι επίδειξη ή λανθάνων εγωισμός…).
Δεν κάνουμε κάθε τόσο μετάνοιες, ούτε συνεχή σταυροκοπήματα (αυτά είναι προτιμότερο να τα κάνουμε στο σπίτι μας, όπου κα­νείς δεν μας παρεξηγεί και κανένα δεν ενοχλούμε).
Όταν φέρνουμε στο Ναό τις προσφορές μας (πρό­σφορα, λάδι κλπ.) δεν κάνουμε θόρυβο, ιδιαίτερα με τις πλαστικές σακουλές, οι οποίες αναδιπλούμενες είναι (για τους άλλους) πολύ ενοχλητικές.
Εάν φθάσουμε στο Ναό καθυστερημένα, είναι προτιμότερο να τα παραδίνου­με στους υπεύθυνους μετά την Ακολουθία από την αριστερή θύρα (τη βόρεια) του αγίου Βήματος, χωρίς να μπαίνουμε μέσα, είτε άνδρες, είτε γυναίκες.

Η προσωπική περιποίηση

Όταν κανείς πρόκειται να μεταβεί στην Εκκλησία, προετοιμάζεται ψυχικώς αλλά και σωματικώς από πλευ­ράς εμφανίσεως. Η σπουδαιότερη προετοιμασία, φυσικά είναι η πρώτη, η ψυχική. Ακριβώς όμως γι’ αυτό το λόγο πρέπει κανείς πολύ να προσέξει τη δεύτερη.
Επειδή ο Χριστός θέλει να Τον αγαπούμε με όλη μας την καρδιά και την ψυχή και τη διάνοια, πρέπει αυτό να το επιδιώκουμε και να το ζούμε.
Εάν μια νέα η μια κυρία το πρωί της Κυ­ριακής κάθεται στον καθρέπτη «ώρες ολόκληρες» περιποιούμενη το πρόσωπο και τα μαλλιά της και στη συνέ­χεια αλλάξει και ψάχνει να βρει την καταλληλότερη φορε­σιά της, αυτό δείχνει ότι ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς θα εμφανιστεί στον κόσμο και για το τι θα πει ο κό­σμος γι’ αυτήν, παρά για τον Χριστό!
Αυτή η περιποίηση αποδεικνύει ακόμη χειρότερη εσωτερική κατάσταση, εάν η Χριστιανή αυτή πρόκειται και να κοινωνήσει!
Εάν πάλι μια γυναίκα, πηγαίνοντας στην Εκκλησία την Κυριακή το πρωί, βάφεται (στα μάτια, χείλη, νύχια, πρόσωπο κλπ.), πρέπει να καταλάβει ότι όλα αυτά δεν έ­χουν σχέση με ό,τι ζητά ο Κύριος.
Δεν πάει κανείς να προ­σκυνήσει ή να κοινωνήσει με βαμμένα χείλη. Πρέπει να σκεφτεί ότι με την πράξη της αυτή δεν γνωρίζει τι ζητά και τι κάνει, ενώ συγχρόνως λερώνει με τα βαψίματά της τις εικόνες, τη λαβίδα και το μάκτρο.

Η θέση που θα σταθούμε

Μετά την προσκύνηση των Αγίων εικόνων, αθόρυβα, χωρίς να ομιλούμε, χωρίς να χαιρετούμε η πολύ χειρότερα, χωρίς ν’ ασπαζόμαστε τους γνωστούς που βλέπουμε μέσα στο Ναό, πηγαίνουμε και καταλαμβάνουμε μία θέση.
Εάν έχουμε ορθό εκκλησιαστικό φρόνημα, που είναι φρόνημα ταπεινό, με συναίσθηση της αναξιότητας και αμαρτωλότητας μας, δεν ψάχνουμε να βρούμε μια θέση στην πρωτοκαθεδρία.
Το ταπεινό φρόνημα μας κάνει να θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από τους άλλους και όχι να πιάσουμε μία θέση μπροστά, από τις πρώτες. Εάν την ώρα αυτή που μπαίνουμε στο Ναό συμπέσει να διαβάζεται ο Εξάψαλμος του Όρθρου ή το ευαγγέλιο, σταματάμε την κίνησή μας στην είσοδο του κυρίως Ναού.
Από τη θέση αυτή παρακολουθούμε την ανάγνωση και μετά το πέρας συνεχίζουμε την κίνησή μας. Έτσι πρέπει, από σεβασμό προς τις ιερές αυτές αναγνώσεις. Αργότερα στη Μεγάλη Είσοδο, δεν γονατίζουμε, διότι τα Τίμια Δώρα δεν έχουν ακόμη καθαγιαστεί γονατίζουμε μόνο στα προηγιασμένα.
Στη Θ. Κοινωνία από το «Μετά φόβου…» μέχρι το «Πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν», επειδή ο Χριστός ευρίσκεται μπροστά μας, στην Ωραία Πύλη και κοινωνούν οι πιστοί, δεν είναι σωστό να καθόμαστε.
Στεκό­μαστε όρθιοι, όσοι και αν είναι οι μεταλαμβάνοντες. Ας κουραστούμε λίγο. Για το σεβασμό μας αυτό, ο Θεός θα μας ευλογήσει περισσότερο.
Προσκύνηση των αγίων εικόνων του τέμπλου
Όταν οι ιερείς πρόκειται να λειτουργήσουν παίρ­νουν «Καιρό». Δηλ. Τελούν μυστικά μία σύντομη Ακολουθία έξω από το Άγιο Βήμα, ασπαζόμενοι τις Άγιες εικό­νες του τέμπλου και κατακλείνοντας με μία ευχή ζητώντας κατά κάποιο τρόπο άδεια και ευλογία από τον Θεό, ώστε «ακατακρίτως να εκτελέσουν την αναίμακτον ιερουργίαν».
Γι’ αυτό μερικοί λένε ότι οι λαϊκοί δεν προσκυνούν τις εικόνες τού τέμπλου. Αυτό μπορεί να γίνει πριν την έναρξη της Ακολουθίας ή μετά το πέρας αυτής. Πρώτα ασπαζόμαστε (στα χέρια ή στα πόδια και όχι στο πρόσωπο) την αγία εικόνα τού Χριστού, (λατρευτική προσκύνηση), μετά την εικόνα της Παναγίας, (τιμητική προσκύνηση).
Ασπαζόμαστε πρώτα τον Χριστό Βρέφος και μετά την Παναγία. Ακολουθεί η τιμητική προσκύνηση των αγίων, του Αγίου Ιωάννου τού Προδρόμου δεξιά, του αγίου του Ναού αριστερά. Μετά συνεχίζουμε τις υπόλοιπες εικόνες τού τέ­μπλου, (εάν υπάρχουν).
Δεν τις προσκυνούμε όμως κατά τη διάρκεια των ακολουθιών, διότι μοιάζει σαν να γίνεται επίδειξη ευλάβειας και την ώρα της Λατρείας είναι ενοχλητικό και διασπαστικό της προσοχής των πιστών.
Αναχώρηση από το Ναό
Όταν πάμε να εκκλησιαστούμε, παραμένουμε στο Ναό μέχρι το τέλος της Θ. Λειτουργίας και παίρνουμε αντίδωρο από το χέρι του ιερέα (ο οποίος προ ολίγου είχε πιάσει ολόκληρο το Σώμα τού Χριστού) και συγχρόνως με αυτή την ενέργειά μας λαμβάνουμε και την ευλογία τού Θεού και της Εκκλησίας.
Δεν φεύγουμε από την Θ. Λει­τουργία ενωρίτερα από το «Δι’ ευχών…» διότι είναι προσβο­λή! Ο Χριστός να θυσιάζεται προσφέροντάς μας το Σώμα και το Αίμα Του και εμείς, φεύγοντας ενωρίτερα, να στρέ­φουμε τα νώτα μας, αδιαφορώντας.
Μοιάζουμε σ’ αυτή την περίπτωση με τον Ιούδα, που έφυγε από το Μυστικό Δείπνο (την πρώτη Θ. Λειτουργία) ενωρίτερα, για την προ­δοσία! Εάν πάντως είναι απόλυτη ανάγκη, ας αναχωρή­σουμε, όχι την τελευταία ώρα, αλλά ενωρίτερα, τότε που κατ’ οικονομία επιτρέπεται: πριν αρχίσει το Μυστήριο, δηλαδή Μετά το «Πιστεύω».
Μετά το «Δι’ εύχων..» και τη λήψη του αντίδωρου, σιωπηλοί εξερχόμαστε του Ί. Ναού, χωρίς να αρχίζουμε μέσα στο Ναό τους χαιρετισμούς, ασπασμούς και συζητήσεις με τους γνωστούς και συγγενείς μας.
Είναι πολύ κακή συνήθεια και πρέπει να διορθώσουμε και αυτή την αταξία. Μέσα στο Ναό προ και μετά την Ακολουθία δεν συμπεριφερόμαστε όπως στα κοσμικά σαλόνια. Ο Ιε­ρός Ναός συνεχίζει να είναι οίκος Θεού και μετά τις Ακολουθίες.
Εμείς είμαστε οι καλεσμένοι και έχουμε υποχρέ­ωση να σεβαστούμε τον οίκο του Οικοδεσπότη, παρ’ ότι δεν ξεχνούμε ότι είναι ο οίκος τού Πατέρα μας· ο μεγαλύτε­ρος σεβασμός δε βλάπτει.
Συνάντηση με Ιερέα
Όταν εισερχόμενοι στον ιερό Ναό συναντηθούμε με τον ιερέα, τον χαιρετούμε εκκλησιαστικά, (όχι κοσμικά).
Κάνουμε μικρή μετάνοια (υπόκλιση) χωρίς να κάνουμε το σταυρό μας, λέγοντας «Ευλόγησον Πάτερ» η «την ευχή σας Πάτερ» (η Δέσποτα, εάν είναι επίσκοπος) η «Ευλογείτε» και φιλούμε το χέρι του. (Τα ίδια ισχύουν και σε περίπτω­ση που συναντήσουμε γνωστό μας Ιερέα στο δρόμο).
Και αυτός απαντά ευλογώντας μας: «Ευλογία Κυρίου» ή «του Κυρίου» ή «ο Κύριος». Μετά το διάλογο, υποχωρώντας (οπισθοβάτως) πράττουμε και λέγουμε ό,τι και κατά την αρχική συνάντηση.

Είσοδος στο Ιερό Βήμα

Κατ’ αρχήν απαγορεύεται η είσοδος στο ιερό Βήμα, βάσει του 69ου κανόνα της Στ’ Οικουμενικής Συνόδου για τις γυναίκες παντελώς και για τους άνδρες, εφόσον δεν έχουν άδεια η κάποια απόλυτη ανάγκη. Κατ’ οικονομία γί­νεται εξαίρεση στις γυναίκες που υπηρετούν στους Ναούς, ως νεωκόροι, στις οποίες διαβάζεται ειδική ευχή.
Το ιερό Βήμα είναι τα Άγια των Αγίων, στο οποίο εισέρχονται μόνο οι ιερείς για να τελούν την αναίμακτη θυσία και τις ιερές Ακολουθίες. Στο Βυζάντιο τη διάταξη αυτή σέβονταν ακόμη και οι χρισμένοι Αυτοκράτορες και δεν εισέρχονταν στο ιερό Βήμα.
Όσοι λαϊκοί έχουν την ευλογία να διακονούν τον ιερέα, επίτροποι η μικρά παιδιά πρέπει να αναλογιστούν τη σοβαρότητα και ιερότητα του χώρου και να λάβουν υπόψη τους τις απορρέουσες από το διακόνημά τους αυτό υπο­χρεώσεις.
Οι πνευματικοί νόμοι παρ’ ότι δεν έχουν εντε­ταλμένους αστυνομικούς για την επίβλεψη και τήρησή τους δεν καταργούνται χωρίς συνέπειες… Δεν είναι δικαιο­λογία αυτό που λένε ή αισθάνονται πολλοί (λαϊκοί αλλά και Κληρικοί): δεν μας βλέπουν, δεν μας ακούνε.
Μας βλέ­πει και μας ακούει ο Θεός! Άλλωστε η ιεροπρέπειά μας δεν πρέπει να εξαρτάται από τους άλλους, αλλά από τον τόπο στον οποίο βρισκόμαστε και από τη στάση μας προς αυτόν.
Το ότι οι εισερχόμενοι στο Ιερό Βήμα δεν φαίνονται από το Εκκλησίασμα δεν τους απαλλάσσει από τις υποχρε­ώσεις:
– της μεγαλύτερης ευλάβειας
– της σεμνότερης στάσεως
– της αποφυγής των ομιλιών
– της αποφυγής των άσκοπων κινήσεων εντός αυτού και προ πάντων και ιδίως
– τού σεβασμού της μόνιμης παρουσίας του Κυρίου μέσα στο Αρτοφόριο αλλά και ως Αμνού στην αγία Τρά­πεζα μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων.
Όσοι δεν είναι σε θέση και δυσκολεύονται να τηρή­σουν τ’ ανωτέρω, είναι προτιμότερο να παραμένουν εκτός του ιερού, στον κυρίως Ναό, για να μην κολάζονται.
Διότι είναι τελείως απαράδεκτο ο Κύριος να βρίσκεται δίπλα μας και εμείς να καθόμαστε («σαν να μη συμβαίνει τίποτε»)! Ή να αδιαφορούμε για την ιερότητα της στιγμής του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, της υψώσεως του Αμνού στα «Άγια τοις αγίοις», της ώρας της Μεταλήψεως των ιερέων κλπ.
Του π. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου. Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου, μετόχιον Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους. Συμβολή στη λογική λατρεία του Θεού, για ενεργό συμμετοχή των πιστών, Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 97-106
https://www.ekklisiaonline.gr/

Η φωτό είναι από το ναό μας την ημέρα της εορτής της Σταυροσκυνήσεως 2019 που παρέστη κ ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ Φαλήρου κ κ Σεραφείμ., όπως συμβαίνει, κάθε χρόνο!