Αγία Φωτεινή

Το πηγάδι της Συναντήσεως του Κυρίου μας με την Αγία Φωτεινή την Σαμαρείτιδα που βρίσκεται  μέσα στο Ναό  της Αγίας Φωτεινής   στο  Φρέαρ του Ιακώβ στη Σαμάρεια  στην Παλαιστίνη  

Βοήθεια μας Αμήν..

Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών Μεγάλης Τεσσαρακοστής .

Εσπερινός της Συγνώμης!

Σήμερα Κυριακή της Τυροφάγου τελείται ο Εσπερινός της Συγνώμης .

 Εσπερινός Συγνώμης λέγεται, αυτός μόνον, από τους κατανυκτικούς, διότι στο τέλος της ακολουθίας ο λαός ασπάζεται το Ευαγγέλιο ζητώντας από τον Ιερέα συγγνώμη και στη συνέχεια και μεταξύ τους, ώστε συχωρεμένοι να αρχίσουν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Πρόκειται για μια ωραία συνήθεια, που διατηρείται σε πολλές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των Εσπερινών αυτών είναι ότι μετά την Είσοδο και το «Εσπέρας Προκείμενον», αλλάζει ο διάκοσμος της Αγίας Τραπέζης και η στολή του Ιερέως.

Από πασχαλινή, λόγω της Κυριακής, γίνεται πένθιμη, λόγω της Τεσσαρακοστής (αλλάζουν τα λευκά με πορφυρά – έφ’ όσον τον Χριστό δεν Τον πενθούμε ως άνθρωπο, άλλ’ ως Βασιλέα Θεό).

Στο τέλος του Εσπερινού ψάλλονται τα τροπάρια «Θεοτόκε Παρθένε…», «Βαπτιστά του Χριστού…» κ.λπ. και κατακλείονται με την ευχή του Οσίου Έφραίμ του Σύρου:

«Κύριε καί Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας και άργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω.

Ναι, Κύριε, Βασιλεύ, δώρησαί μοι του όράν τα έμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον άδελφόν μου ότι εύλογητός ει εις τους αίώνας των αιώνων. Αμήν»

Λέγοντας την, κάνουμε και τρεις μεγάλες μετάνοιες. Ακολουθούν δώδεκα μικρές, ενώ λέμε μυστικώς το: «Ο Θεός ίλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» και στο τέλος επαναλαμβάνεται το: «Ναί Κύριε, Βασιλεύ…» κάνοντας και τετάρτη μεγάλη μετάνοια

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΟΥΔΕΤΕΡΟΥ ΦΥΛΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ΣΤΟΝ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΣΜΟ!

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 20η Φεβρουαρίου 2023

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΟΥΔΕΤΕΡΟΥ ΦΥΛΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ΣΤΟΝ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΣΜΟ!

Ο Αγγλικανισμός αποτελεί μέρος του αποστατημένου Δυτικού Χριστιανισμού,

ο οποίος αποκόπηκε από τον Παπισμό το 1534 από τον Βασιλιά Ερρίκο Η΄, για

να μπορέσει να διαζευχθεί την σύζυγό του Αικατερίνη της Αραγωνίας και να

νυμφευτεί την ερωμένη του Άννα Μπολέϋν, διότι ο «Πάπας» δεν το επέτρεπε. Το

Αγγλικό Κοινοβούλιο ανακήρυξε τον βασιλιά Ερρίκο Η΄ ως «Ανώτατο

Επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας», έτσι ώστε η χώρα αυτή να καταστεί

έκτοτε ανεξάρτητη από την ηπειρωτική Ευρώπη και θρησκευτικά. Μετά την

απόσχισή του από τη Ρώμη ο Αγγλικανισμός συνέχισε για ένα διάστημα να

διατηρεί πολλά στοιχεία της παπικής θεολογίας και λατρείας. Ωστόσο με την

πάροδο των αιώνων η «Εκκλησία» της Αγγλίας προχώρησε στη λεγόμενη

Αγγλική Μεταρρύθμιση. Κατ’ αυτήν ο Αγγλικανισμός, ενώ απέρριψε τον

«Πάπα» και ολόκληρο το διοικητικό σύστημα του Παπισμού, σταδιακά

προσέλαβε και πολλά στοιχεία από τον Προτεσταντισμό. Στους κόλπους του

αναπτύχθηκαν διάφορες τάσεις, (συντηρητικοί, φιλελεύθεροι κ.α.), μεταξύ των

οποίων δεν υπάρχει απόλυτη ενότητα στη διδασκαλία και στη λατρεία. Από

πολλούς θεωρείται ότι βρίσκεται μεταξύ του Παπισμού και του Προτεσταντισμού.

Μπορούμε να την θεωρήσουμε μάλλον ως μια προτεσταντική ομολογία, επειδή η

Βίβλος θεωρείται ως η μοναδική πηγή της θείας αποκαλύψεως. Εκείνο που πρέπει

να τονίσουμε εδώ είναι ότι ενώ απέβαλε τις κακοδοξίες του πρωτείου και του

αλαθήτου του «Πάπα» , (και αυτό είναι κάτι το θετικό), ωστόσο όμως διατήρησε

άλλες κακοδοξίες του Παπισμού, ενώ παράλληλα προσέλαβε και ενσωμάτωσε

στην διδασκαλία της πολλές πλάνες από τον Προτεσταντισμό, πράγμα που τον

απομάκρυνε ακόμη περισσότερο από την Ορθοδοξία.

Προϊόντος του χρόνου η απομάκρυνσή του κατέστη ακόμη πιο μεγάλη, διότι

σύρθηκε, (και σύρεται), σε μια άνευ προηγουμένου εκκοσμίκευση. Ιδιαίτερα τις

τελευταίες δεκαετίες η κατάπτωσή του είναι ραγδαία και ως προς την πίστη, αλλά

και ως προς την ηθική καταβαράθρωση. Ο σοδομισμός δεν θεωρείται ως

θανάσιμη αμαρτία, (δεν λογίζεται καν ως αμαρτία) και το χειρότερο, έχει εισβάλει

στις τάξεις του «κλήρου». Μια πλειάδα αγγλικανών «κληρικών» και μάλιστα

υψηλόβαθμων, δηλώνουν δημόσια ότι είναι ομοφυλόφιλοι και πολλοί είναι

«παντρεμένοι» με άνδρες!

Επίσης έχει εισβάλλει και ο μαχητικός και αντιχριστιανικός Φεμινισμός, με

τραγικό αποτέλεσμα την καθιέρωση της γυναικείας «ιεροσύνης» και το ακόμα

τραγικότερο, την καθιέρωση της «χειροτονίας» δεδηλωμένων λεσβιών! Να

αναφέρουμε ακόμη ότι πρόσφατα έχει καθιερωθεί και «ιερολογία γάμου»

2

ομοφυλοφίλων! Σύμφωνα με δημοσίευμα: «Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι,

Τζάστιν Ουέλμπι, υπενθύμισε ότι τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων ήταν

ψηλά στην ατζέντα της Εκκλησίας της Αγγλίας και είπε ότι θα παραθέσει τα

λόγια του ίδιου του Πάπα όταν το θέμα συζητηθεί στην επερχόμενη γενική

σύνοδο της Εκκλησίας. “Μακάρι να είχα μιλήσει τόσο εύγλωττα και ξεκάθαρα

όσο ο Πάπας. Συμφωνώ απόλυτα με κάθε λέξη που είπε”, είπε ο Ουέλμπι.

Πρόσφατα, η Εκκλησία της Αγγλίας αποφάσισε να επιτρέψει την ευλογία για

πολιτικούς γάμους ομοφυλοφίλων, συμπληρώνοντας ωστόσο ότι τα ζευγάρια

του ίδιου φύλου δεν μπορούσαν να παντρευτούν στις εκκλησίες της …» 1 !

Διαβάζοντας όλα αυτά διερωτόμαστε, τι έχει απομείνει από την αρχαία

χριστιανική κληρονομιά στην αιρετική Αγγλικανική «εκκλησία»!

Μία ακόμη κλασική περίπτωση, που μαρτυρεί την πλήρη εκκοσμίκευση στον

Αγγλικανισμό αποτελεί πρόσφατο δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο τέθηκε

επίσημα θέμα «φύλου του Θεού»! Σύμφωνα με είδηση στο ιστολόγιο

primenews.press: «H Εκκλησία της Αγγλίας στα πλαίσια της Woke ατζέντας,

αναθεωρεί τον Θεό ως “ουδέτερο φύλο”. Το φύλο του Θεού είναι θέμα

συζήτησης εντός της Εκκλησίας εδώ και πολλά χρόνια, αλλά τώρα παίρνει

άλλη διάσταση λόγω του Woke κινήματος. Σε γραπτή ερώτηση προς τη

Λειτουργική Επιτροπή από τη Γενική Σύνοδο, το νομοθετικό σώμα της

Εκκλησίας της Αγγλίας είπε ότι εξετάζει έναν Θεό με ουδέτερο φύλο….Πολλοί

έχουν υποστηρίξει την εγκατάλειψη των αρσενικών αντωνυμιών He and Him

καθώς και των αναφορών στον Θεό προς όφελος ουδέτερων ως προς το φύλο ή

γυναικείων ισοδύναμων. Οι επίσκοποι θα ξεκινήσουν ένα πρόγραμμα “για τη

γλώσσα των φύλων” που θα αναφέρεται στον Θεό ως ουδέτερο ον στις

εκκλησιαστικές λειτουργίες αυτό το έτος, αλλάζοντας την αντωνυμία των

προηγούμενων αιώνων που αναφερόταν ως “αυτός” (him)» 2 !

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας ποτέ δεν προβληματίστηκε με τέτοιου είδους

διλήμματα, έχοντας υπ’ όψη της τον λόγο του Κυρίου μας: «Πνεύμα ο Θεός, και

τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν», (Ιω. 4,24).

Το φύλο είναι χαρακτηριστικό ιδίωμα των κτισμάτων και όχι του Θεού, ο οποίος

ως άπειρο και ακατάληπτο Πνεύμα, δεν μπορεί να έχει καμία απολύτως σχέση με

το φύλο, που χαρακτηρίζει τα κτίσματα.

Επίσης οι άγιοι Πατέρες, (και ιδίως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς),

στηριζόμενοι στην αγία Γραφή και στις προσωπικές τους εμπειρίες, μας

διδάσκουν ότι στον Θεό διακρίνουμε θεοπρεπώς ουσία και ενέργειες, που αφ’

ενός μεν είναι αδιαχώριστες μεταξύ τους και αφ’ ετέρου άκτιστες. Και η μεν θεία

ουσία είναι απρόσιτη και αμέθεκτη στον άνθρωπο και τα κτίσματα, οι δε θείες

ενέργειες μεθεκτές. Οι άκτιστες ενέργειες του Θεού πηγάζουν από την θεία ουσία,

είναι κοινές και στα τρία πρόσωπα της Παναγίας Τριάδος, δεν είναι

αυθυπόστατες, αλλά ενυπόστατες. Οι ενέργειες του Θεού είναι πολλές, ανάλογα

1 https://www.kathimerini.gr/world/562264567/katholikoi-agglikanoi-presvyterianoi-kata-tis-poinikopoiisis-tis-

omofylofilias/

2 https://primenews.press/h-ekklisia-tis-anglias-sta-plaisia-tis-woke-atzentas-anatheorei-ton-theo-os-oudetero-

fylo

3

με το έργο που επιτελούν στην κτίση. Έτσι έχουμε τις ουσιοποιές ενέργειες, διά

των οποίων ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν από το μηδέν. Τις προνοητικές, διά

των οποίων ο Θεός προνοεί και συντηρεί τον κόσμο τον οποίο έπλασε, σύμφωνα

με τον λόγο του προφήτου: «ανοίξαντός σου την χείρα, τα σύμπαντα

πλησθήσονται χρηστότητος. αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον

ταραχθήσονται», (Ψαλμ.101,29-30). Τις φωτιστικές και θεοποιές, διά των

οποίων ο Θεός φωτίζει και οδηγεί στη θέωση τα πλάσματα εκείνα, που είναι

επιδεκτικά θεώσεως, όπως είναι οι άγγελοι και οι άνθρωποι κ.α.

Επίσης οι άγιοι Πατέρες, (με προεξάρχοντα τον άγιο Διονύσιο τον αρεοπαγίτη),

αναφερόμενοι στον άγιο τριαδικό Θεό, ανέπτυξαν και την λεγόμενη «Αποφατική

Θεολογία», η οποία είναι «αφαιρετική» των ενδοκοσμικών εννοιών για τον

απόλυτα υπερβατικό Θεό. Ο Θεός ως άκτιστος, απερινόητος, ακατάληπτος,

άναρχος, αόρατος, αΐδιος, ανερμήνευτος και υπέρχρονος, δεν μπορεί να

περιοριστεί στην γνωστική ανθρώπινη αντίληψη και παραμένει υπερκείμενος και

υπεράνω κάθε γνωσιολογικού σχήματος του ανθρώπινου λόγου. 

Επομένως, όταν για παράδειγμα, προσευχόμαστε με το «Πάτερ ημών…», και

ονομάζουμε τον Θεό πατέρα μας, αυτό δεν σημαίνει ότι αποδίδουμε στον Θεό

φύλο αρσενικού γένους! Η φράση: «Πάτερ ημών…», παίρνει μια εντελώς άλλη

διάσταση στη σχέση μας με τον Θεό. Ο Θεός ονομάζεται Πατέρας μας, επειδή

είναι ο δημιουργός μας, ο οποίος μας έφερε στην ύπαρξη από το μηδέν. Γίνεται

επίσης Πατέρας όλων ημών, οι όποιοι πιστεύσαμε σ’ αυτόν και αξιωθήκαμε να

λάβουμε το χάρισμα της υιοθεσίας, σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο του

Ευαγγελιστού: «όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού

γενέσθαι», (Ιω. 1,12).

Αντίθετα στον Παπισμό και Προτεσταντισμό, όπου κυριαρχεί η σχολαστική

«θεολογία», οι ενέργειες του Θεού δεν είναι άκτιστες, αλλά κτιστές και επίσης η

ουσία του Θεού μπορεί να κατανοηθεί δια της ανθρώπινης λογικής. Αυτό έχει ως

τραγική συνέπεια την «σμίκρυνση» του Θεού στα ανθρώπινα μέτρα. Αποδόθηκαν

στο Θεό ιδιώματα ανθρώπινα, ώστε να μην πρόκειται πια για πίστη στον αληθινό

Θεό της Ορθοδόξου Εκκλησίας , αλλά σε έναν ανύπαρκτο «θεό», σε ένα «θεό της

λογικής»! Ο Αγγλικανισμός, παλεύοντας να κατανοήσει τον Θεό διά της λογικής

και βαθιά διαβρωμένος από τα φεμινιστικά και ομοφυλοφιλικά κινήματα, έφθασε

σήμερα στο κατάντημα, να προβληματίζεται και να ομιλεί περί του φύλου του

Θεού. Να σημειώσουμε παρενθετικά, πως το παγκόσμιο φεμινιστικό κίνημα έχει

σαφείς αντιχριστιανικές καταβολές, κατευθύνσεις και επιδιώξεις και σχετίζεται με

την Θεοσοφία και ιδιαίτερα με την μαγικοπαγανιστική Wicca, η οποία προβάλλει

τη λατρεία της «Μεγάλης Θεάς» και αποθεώνει τη γυναικεία φύση.

Επίσης είναι φανερό, πως ο προβληματισμός γύρω από το «φύλο του Θεού»

σκοπεύει να ικανοποιήσει και την σημερινή κρατούσα αντίληψη περί του «τρίτου

φύλου», ή περί του «άφυλου ανθρώπου», την οποία προωθεί ο παγκόσμιο κίνημα

των ΛΟΑΤΚΙ+! Και πιο συγκεκριμένα, αυτή είναι μιά βασική διδασκαλία της

δαιμονικής Καμπάλα, όπου προβάλλεται ο «αμφίφυλος» και ο «άφυλος»

άνθρωπος ως ο «τέλειος», ο πιο «εξελιγμένος» άνθρωπος: «Η τρίτη Πρόεδρος

της Θεοσοφικής Εταιρείας Αλίκη Μπέϋλυ, (1880-1949), υποστηρίζει τα

4

ακόλουθα αποκαλυπτικά για τα σχέδια της Νέας Εποχής, που προωθούνται με

το unisex: Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις θα εξελιχθούν σε θεϊκές υπάρξεις, που

περιλαμβάνουν τα χαρακτηριστικά του αρσενικού και του θηλυκού μαζί! Αυτοί

οι άνθρωποι θα είναι πολύ ανώτεροι από τους σημερινούς ομοφυλόφυλους. Θα

είναι θεοί πνευματικοί, αληθινοί ομοφυλόφιλοι» 3 !

Στη συνέχεια το δημοσίευμα παραθέτει δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις

σχετικά με το ζήτημα του «φύλου του Θεού», δύο αγγλικανών «κληρικών»: «Η

αιδεσιμότατη Joanna Stobart της Επισκοπής Bath and Wells …ζήτησε από

τους επισκόπους “να παράσχουν περισσότερες επιλογές σε όσους επιθυμούν να

χρησιμοποιούν εξουσιοδοτημένη λειτουργία και να μιλούν για τον Θεό με μη

έμφυλο τρόπο, ιδιαίτερα εκεί όπου πολλές από τις προσευχές που προσφέρονται

για χρήση αναφέρονται στον Θεό χρησιμοποιώντας αντωνυμίες ανδρών”».

Αντίθετα: «Ο αιδεσιμότατος Ίαν Πολ, μέλος της Γενικής Συνόδου και του

Αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Αγγλίας, προειδοποίησε να μην

παρεκκλίνουμε από το αρχικό κείμενο της Βίβλου, δηλώνοντας ότι: “Η χρήση

αρσενικών αντωνυμιών για τον Θεό δεν πρέπει να εκληφθεί ως υπονοούμενη ότι

ο Θεός είναι αρσενικό – κάτι που είναι αίρεση. Ο Θεός δεν έχει φύλο, σε

αντίθεση με την ανθρωπότητα. “Το γεγονός ότι ο Θεός ονομάζεται “Πατέρας”

δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το “Μητέρα” χωρίς να αλλάξει νόημα, ούτε

μπορεί να εξουδετερωθεί ως προς το φύλο σε “Γονέας” χωρίς απώλεια

νοήματος. Οι πατέρες και οι μητέρες σχετίζονται με τους απογόνους τους με

διαφορετικούς τρόπους”» 4 . Οι παρά πάνω δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις

μαρτυρούν τη σύγχυση που επικρατεί γύρω από το εν λόγω θέμα στις διάφορες

ομάδες, (συντηρητικές και φιλελεύθερες), μέσα στο χώρο του Αγγλικανισμού.

Ένας άλλος «κληρικός», ο ιερέας Michael Ipgrave, αποφάνθηκε ότι το θέμα

χρήζει περαιτέρω εξερευνήσεως. Είπε: «Εξερευνούμε τη χρήση της έμφυλης

γλώσσας σε σχέση με τον Θεό εδώ και αρκετά χρόνια, σε συνεργασία με την

Επιτροπή Πίστης και Τάξης. Μετά από κάποιο διάλογο μεταξύ των δύο

επιτροπών σε αυτόν τον τομέα, ένα νέο κοινό έργο για τη γλώσσα των φύλων θα

ξεκινήσει αυτή την άνοιξη”» 5 . «Εξέλιπον εξερευνώντες εξερευνήσεις»,

(Ψαλμ.63,7), «εν ματαιότητι του νοὸς αυτών», (Εφ.4,17), καθ’ ον χρόνον το

ζήτημα αυτό είναι λελυμένο εδώ και αιώνες στο χώρο της Ορθοδοξίας!

Νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε περισσότερο τα όσα τραγικά και

ανατριχιαστικά συμβαίνουν στο χώρο του Αγγλικανισμού. Η απουσία της Θείας

Χάριτος είναι έκδηλη και εδώ, όπως και σε όλες τις αιρετικές ομολογίες, οι οποίες

κατρακυλούν από πτώση σε πτώση, αφαιρώντας ουσιώδη δομικά στοιχεία του

χριστιανικού οικοδομήματος. Αυτή είναι η διαχρονική πορεία της κακοδοξίας!

Περαίνοντας, θα θέλαμε να εκφράσουμε την λύπη και την ανησυχία μας για την

πλήρη αφωνία των θιασωτών της παναιρέσεως του Οικουμενισμού για τα όσα

θλιβερά συμβαίνουν στο χώρο του αιρετικού και απόλυτα παρεφθαρμένου

Δυτικού Χριστιανισμού. Σε καμιά περίπτωση δεν προβληματίζονται και δεν

3 https://www.tapatalk.com/groups/truth/unisex-t5187.html

4 Όπου ανωτέρω.

5 Όπου ανωτέρω

5

αντιδρούν σε όλα αυτά, ωσάν να είναι όλα σύμφωνα με την ανόθευτη Ορθόδοξη

χριστιανική πίστη, ωσάν να πρόκειται για «διαφορετικές παραδόσεις» και όχι για

κακοδοξίες! Συνεχίζεται δε χωρίς κανένα προβληματισμό ο διεξαγόμενος

«Θεολογικός» Διάλογος Ορθοδοξίας και Αγγλικανισμού με μια φαιδρά

θεματολογία, λόγου χάρη περί ευθανασίας, ενώ θα έπρεπε να έχει ήδη διακοπεί ως

αλυσιτελής και απρόσφορος με ευθύνη των Αγγλικανών, αποδομητών του

Χριστιανισμού. Και το χειρότερο: Αναγνωρίζουν τις φρικώδεις και βλάσφημες

αυτές αιρέσεις ως «εκκλησίες», συναλλάσσονται επί ίσοις όροις και

συμπροσεύχονται μαζί τους! Και το ακόμα τραγικότερο: Προωθούν πυρετωδώς

την «ένωση των εκκλησιών», χωρίς την παραμικρή μετάνοια των αιρετικών!

Όπως δείχνουν τα πράγματα, προετοιμάζουν παγχριστιανική «Σύνοδο», ή

καλύτερα ψευδοσύνοδο, το 2025, για την πραγματοποίησή της! Επομένως το

πρόβλημα για την Εκκλησία μας δεν είναι οι αιρετικοί, αλλά οι εκ των

«Ορθοδόξων» οικουμενιστές.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ «ΚΑΡΠΟΦΟΡΟΣ» ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ, ΟΛΕΘΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13η Φεβρουαρίου 2023

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ «ΚΑΡΠΟΦΟΡΟΣ» ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ, ΟΛΕΘΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!

(Σχόλιο σε σχετικό άρθρο παπικού «αρχιεπισκόπου»)

Σε προηγούμενο δημοσίευμά μας με θέμα: «Σχολιασμός των ανιέρων

συμπροσευχών για την ενότητα των χριστιανών» αναφερθήκαμε στις όντως

ανίερες συμπροσευχές μεταξύ Ορθοδόξων και ετεροδόξων, οι οποίες αγγίζουν τα

όρια της βλασφημίας κατά του Θεού. Τονίσαμε ότι στις συμπροσευχές αυτές

πρωτοπόρος εμφανίζεται ο Παπισμός και ότι «ένα ισχυρό εργαλείο που έχει στα

χέρια του, για να επιτύχει αυτό τον στόχο, [την ‘ένωση των εκκλησιών’], είναι

και η λεγόμενη ‘Παγκόσμια Εβδομάδα Προσευχής για την Ενότητα των

Χριστιανών’».

Όπως είναι γνωστό η Β΄ Βατικανή Σύνοδος, (1962-1965), εισήγαγε μία νέα

Εκκλησιολογία στη δογματική της διδασκαλία, με την οποία αποστασιοποιείται

ριζικά από την προγενέστερη περί Εκκλησίας διδασκαλία της. Η νέα αυτή

Εκκλησιολογία διατυπώνεται στο περιβόητο «Περί Οικουμενισμού Διάταγμα»,

(Unitatis Redintegratio), το οποίο έβαλε τα θεμέλια του παπικού Οικουμενισμού.

Με το διάταγμα αυτό ο Παπισμός υιοθέτησε μία νέα εκκλησιαστική πολιτική

απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τις άλλες χριστιανικές ομολογίες και

άνοιξε τον δρόμο για την προσέγγιση και τον διάλογο μ’ αυτές με στόχο την

πανχριστιανική ενότητα. Η στροφή αυτή προς τις άλλες ομολογίες θεωρήθηκε ως

επιβεβλημένη και ως σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Ο Καρδινάλιος Edward

Cassidy σε πρόσφατο σχετικά έργο του, (2005), με τίτλο: «Οικουμενισμός και

Διαθρησκειακός Διάλογος: Unitatis Redintegratio, Nostra Aetate», δήλωσε: «Η

Σύνοδος, [Β΄ Βατικανή], με μία σαφή ριζοσπαστική αποστασιοποίησή της από

την προγενέστερη αυτής διδασκαλία, παρουσιάζει την Οικουμενική Κίνηση ως

‘εμφορουμένη από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος’». 1 Όπως φαίνεται από την

παραπάνω δήλωση, (αλλά και από άλλες που δεν είναι του παρόντος να

παραθέσουμε), ο Παπισμός παρουσιάζει τον Οικουμενισμό ως θεϊκή εντολή και

θέληση, αλλά και ως επιτακτική αναγκαιότητα για την σύγχρονη πορεία του

κόσμου, ως πανάκια και νομοτέλεια!

Την κακόδοξη αυτή ιδεολογία, που θέλει τον Οικουμενισμό, όχι ώς αίρεση,

αλλά ως θεϊκή εντολή, την είδαμε να επαναλαμβάνει σε πρόσφατο άρθρο του ο

παπικός «αρχιεπίσκοπος» πρώην Κερκύρας κ. Ιωάννης Σπιτέρης. Το άρθρο

αυτό δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της «Καθολικής Εκκλησίας Ελλάδος», με

1 Cassidy Cardinal Edward Idris, Ecumenism and Interreligious Dialogue: Unitatis Redintegratio, Nostra Aetate, Εκδ. Paulist

Press, NewYork 2005, σελ.13.

2

τίτλο: «Καρποφόρησε καθόλου ο Οικουμενισμός;», με την ευκαιρία των φετινών

«οκταημέρων προσευχών για την ένωση των Χριστιανών» 2 .

Μελετήσαμε με προσοχή το δημοσίευμα και θεωρήσαμε χρέος μας να το

σχολιάσουμε, διότι αποκαλύπτει με αρκετή σαφήνεια, πως ο Παπισμός «βλέπει»

τον Οικουμενισμό. Μ’ άλλα λόγια, ποια θέση παίρνει η μια αίρεση, που έχει μια

ηλικία περίπου 1000 χρόνια, απέναντι σε μια άλλη αίρεση που έχει ηλικία μόλις

100 χρόνια. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ένα παράδοξο φαινόμενο, το φαινόμενο

δηλαδή μία αίρεση, (αυτή του Παπισμού), να κυοφορεί και να γεννά μια άλλη

αίρεση, (αυτή του Οικουμενισμού). Πρόκειται για ένα φαινόμενο, που ίσως δεν

έχει ιστορικό προηγούμενο και αποτελεί μια πρωτοτυπία στις μέχρι σήμερα

εμφανισθείσες αιρέσεις στην ιστορική πορεία της Εκκλησίας μας.

Ο αρθρογράφος επισημαίνει κατ’ αρχήν με έκδηλη απογοήτευση ότι «στη

χώρα μας γίνονται ελάχιστες -από κοινού- οικουμενικές εκδηλώσεις,

[συμπροσευχές], αυτήν την περίοδο. Όχι μόνο αυτό, αλλά μερικοί ορθόδοξοι

αδελφοί μας, χαρακτηρίζουν τον οικουμενισμό σαν αίρεση, ή ακόμα και ως

παναίρεση. Είναι φανερό, ότι βρισκόμαστε έτη φωτός μακριά από αυτό που

εννοούμε ως ‘οικουμενισμό’ και από αυτό που επιδιώκει το θεάρεστο αυτό

κίνημα». Αγνοεί, φαίνεται, ότι ο χαρακτηρισμός του Οικουμενισμού ως

παναιρέσεως δεν είναι δικός μας, αλλά μιάς πλειάδος σύγχρονων θεοφωτίστων

αγίων και μεγάλων θεολογικών προσωπικοτήτων της Εκκλησίας μας.

Παραθέτουμε μερικούς ενδεικτικά: Τον άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς, τους

αγιασμένους γέροντες Παΐσιο τον αγιορείτη, Εφραίμ τον Κατουνακιώτη,

Φιλόθεο Ζερβάκο, Νικόλαο Αχρίδος, Γεώργιο Κάλτσιου, (Ρουμάνο), Ιωάννη

Μαξίμοβιτς, Σεραφείμ Ρόουζ και Εφραίμ τον Αριζονείτη, (πρώην ηγούμενο της

Ιεράς Μονής Φιλοθέου). Τον μακαριστό Πατριάρχη Ιεροσολύμων Διόδωρο και

τους μακαριστούς Προκαθημένους Αρχιεπισκόπους Αθηνών Χρυσόστομο Β΄

και Σεραφείμ Α΄. Τους αείμνηστους Μητροπολίτες Φλωρίνης Αυγουστίνο,

Παραμυθίας Παύλο, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο και Αιτωλίας και Ακαρνανίας

Κοσμά. Τους αείμνηστους αρχιμανδρίτες τέως προέδρους της Π.Ο.Ε.

Χαράλαμπο Βασιλόπουλο και Μάρκο Μανώλη. Τους αείμνηστους

αρχιμανδρίτες Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, Σπυρίδωνα Μπιλάλη, Γεώργιο

Καψάνη, Αθανάσιο Μυτιληναίο, Χρυσόστομο Πήχο και Σαράντη Σαράντο.

Επίσης τους αείμνηστους κορυφαίους καθηγητές Θεολογικών Σχολών

πρωτοπρεσβυτέρους Γεώργιο Φλωρόφσκυ, Ιωάννη Ρωμανίδη και Γεώργιο

Μεταλληνό. Από τους λαϊκούς μνημονεύουμε τους αείμνηστους κορυφαίους

καθηγητές Κωνσταντίνο Μουρατίδη, Στυλιανό Παπαδόπουλο, Μέγα Φαράντο,

Γεώργιο Γαλίτη, Στέργιο Σάκκο και Ιωάννη Κορναράκη. Επίσης τον αείμνηστο

πρωτοπρ. Νικόλαο Μανώλη, τον μακαριστό Νικόλαο Σωτηρόπουλο και

πολλούς άλλους, ων τα ονόματα εν βίβλω ζωής. Από τους έτι επιζώντας

μνημονεύουμε τον ομότιμο καθηγητή, πρωτ. π. Θεόδωρο Ζήση, τους

καθηγητές κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη και κ. Χρήστο Βούλγαρη, τους

2 https://cen.gr/%ce%ba%ce%b1%cf%81%cf%80%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b5-

%ce%ba%ce%b1%ce%b8%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%bf-

%ce%bf%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c/

3

αρχιμανδρίτες π. Μάξιμο Καραβά και π. Αθανάσιο Μετεωρίτη, τους

πρωτοπρεσβυτέρους π. Πέτρο Χίρς, π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο, κ.α.

Παραλείπουμε μια πλειάδα επωνύμων και ανωνύμων ομολογητών κληρικών,

μοναχών και λαϊκών, τους οποίους δεν μνημονεύσαμε «δι’ άγνοιαν, ή λήθην, ή

πλήθος ονομάτων», τους οποίους όμως γνωρίζει ο Θεός.

Ρωτάμε τον κ. Σπιτέρη: Μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι παραπάνω θεοφώτιστοι

άνδρες και ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι κορυφαίου κύρους πλανήθηκαν; Και μάλιστα

τόσο πολύ πλανήθηκαν, ώστε να βρίσκονται «έτη φωτός μακριά από αυτό που

εννοούμε ως ‘οικουμενισμό’»; Μπορούμε να πούμε ότι ο σκοτισμός της ψυχής

των υπήρξε τόσο μεγάλος, ώστε όχι μόνον δεν μπόρεσαν να εννοήσουν ότι ο

Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση και παναίρεση, αλλά το ακριβώς αντίθετο,

δηλαδή ένα «θεάρεστο κίνημα»; Όχι βέβαια!

Μπορεί να μας πει άραγε ο «φωτισμένος» κ. Σπιτέρης, ο οποίος εμφανίζεται ως

βαθύς γνώστης του Οικουμενισμού, ποιά είναι η βαθύτερη σχέση του «θεαρέστου

αυτού κινήματος» με την Μασονία; Έχει συνειδητοποιήσει άραγε, ότι μεταξύ της

Μασονίας και του Οικουμενισμού υπάρχει μία βαθιά αιτιώδης σχέση και

παράλληλη συμπόρευση, επειδή ακριβώς οι στόχοι και οι επιδιώξεις των

συγκλίνουν; Σχετικά με τον ενεργό ρόλο της Μασονίας στην προώθηση του

Οικουμενισμού μας πληροφορεί ο μακαριστός αρχ. π. Χαράλαμπος

Βασιλόπουλος στο έργο του: «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα». Σύμφωνα με τον

μεγάλο αυτό πολέμιο του Οικουμενισμού, οι ίδιοι οι μασόνοι ομολογούν το

ζωηρό ενδιαφέρον τους και την συμβολή τους για την «ένωση των Εκκλησιών»,

που προωθεί ο Οικουμενισμός. Συγκεκριμένα στο μασονικό περιοδικό «Le

Temple», που εκδίδεται στο Παρίσι, δημοσιεύθηκε το 1946 άρθρο με θέμα: «Η

ένωσις των Εκκλησιών». Γράφουν: «Το πρόβλημα το οποίον ηγέρθη υπό του

σχεδίου της ενώσεως των Εκκλησιών, αι οποίαι ομολογούν τον Χριστόν,

ενδιαφέρει ζωηρώς την Μασονίαν και είναι συγγενές προς την Μασονίαν, καθ’

όσον περιέχει εν εαυτώ την ιδέαν της παγκοσμιότητος. Και ας μας επιτραπεί να

προσθέσωμεν, ότι εάν αυτή η ένωσις, τουλάχιστον όσον αφορά τας μη

ρωμαϊκάς ομολογίας, ευρίσκεται εις καλόν δρόμον, τούτο οφείλεται εις την

τάξιν μας». 3

Την βαθιά αιτιώδη σχέση μεταξύ Μασονίας και Οικουμενισμού επιβεβαιώνει

επί πλέον και το γεγονός ότι υψηλόβαθμοι «Ορθόδοξοι» κληρικοί και μάλιστα

Πατριάρχες, που προώθησαν τον Οικουμενισμό, υπήρξαν ταυτόχρονα

υψηλόβαθμα μέλη της Μασονίας. Την τραγική αυτή και φρικτή πραγματικότητα

μας αποκαλύπτει, με ντοκουμέντα και αδιάσειστες μαρτυρίες, ο μοναχός π.

Σεραφείμ Ζήσης σε μία πολλή σημαντική μελέτη του με τίτλο: «Στοιχεία

επιδράσεως της Μασονίας στον πρώιμο ελληνικό Οικουμενισμό». 4 Εν

προκειμένω τίθεται το ερώτημα: Πως είναι δυνατόν να είναι «θεάρεστο» ένα

κίνημα, καθ’ όν χρόνον αυτό συμπορεύεται και προωθεί τους στόχους ενός

σκοτεινού και αντιχρίστου κινήματος, όπως είναι η Μασονία; Εάν δεχθούμε ότι ο

3 Βλ. «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα», Εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου», Αθήναι 1995, σελ. 71-72.

4 Βλ. http://aktines.blogspot.com/2017/12/blog-post_943.html

4

Οικουμενισμός είναι «θεάρεστο» κίνημα, τότε κατ’ ανάγκην και η Μασονία είναι

«θεάρεστο» κίνημα. Επομένως ένα από τα δύο πρέπει να συμβαίνει: Ή η

Μασονία είναι και αυτή «θεάρεστο» κίνημα, ή ο κ. Σπιτέρης βρίσκεται «έτη

φωτός» μακριά από αυτό που κατά βάθος είναι ο Οικουμενισμός. Αυτό που

συμβαίνει είναι σίγουρα το δεύτερο.

Παρά κάτω σημειώνει: «Εκείνοι που γράφουν και μιλούν με αυτόν τον τρόπο,

στη χώρα μας, ανήκουν σε μία ακραία κοινωνική ομάδα την οποία συναντάμε

σε όλες τις κοινωνίες ανεξάρτητα από τη θρησκευτικότητά τους»! Ούτε λίγο,

ούτε πολύ ο παπικός «αρχιεπίσκοπος», θεωρεί τους προμνημονευθέντες αγίους

και καταξιωμένους διδασκάλους της Εκκλησίας μας και όλους εμάς που τους

ακολουθούμε, ως αντικοινωνικούς, φανατικούς, ρατσιστές, κάτι σαν τους

Μάρτυρες του Ιεχωβά, ή τους νεοναζί! Τον ενοχλεί προφανώς η εμμονή και η

προσήλωσή μας στην απαραχάρακτη δισχιλιόχρονη διδασκαλία της Εκκλησίας

μας και διότι δεν ενδίδουμε στον δαιμονικό πειρασμό του Οικουμενισμού. Τον

πληροφορούμε, ότι καθόλου δεν μας ενδιαφέρει, πως θα μας κρίνουν, ή πως θα

μας χαρακτηρίσουν οι άνθρωποι, αλλά πως θα μας κρίνει ο Θεός, έχοντας υπ’ όψη

μας τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου Παύλου: «εμοί δε εις ελάχιστόν εστιν

ίνα υφ’ υμών ανακριθώ, ή υπό ανθρωπίνης ημέρας», (Α΄ Κορ.4,3). Εκείνο που

«μετρούσε» για τον μέγα Παύλο ήταν όχι οι κρίσεις των ανθρώπων, αλλά η κρίση

του Θεού.

Στη συνέχεια σημειώνει «Στην αδελφή Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν πολλοί,

(λαϊκοί, θεολόγοι, ιερείς και Μητροπολίτες), οι οποίοι είναι εντελώς αντίθετοι

με αυτούς τους πολέμιους του οικουμενισμού και συνεργάζονται, χωρίς

προκαταλήψεις, με τους μη ορθοδόξους χριστιανούς». Εδώ προφανώς

αναφέρεται στους εκ των «ορθοδόξων» οικουμενιστές, οι οποίοι είτε από άγνοια

και προκατάληψη, είτε από φόβο και δειλία, είτε από ανεπαρκή θεολογική

κατάρτιση, είτε χάριν ικανοποιήσεως ατομικών φιλοδοξιών και κοσμικών

επιδιώξεων, είτε λόγω πολιτικών και άλλων πιέσεων, παρασύρθηκαν και δέθηκαν

στο άρμα του επάρατου Οικουμενισμού. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στους

πεπλανημένους αυτούς αδελφούς μας, (κληρικούς και λαϊκούς) και κάνουμε ό,τι

μπορούμε, να τους βοηθήσουμε πνευματικά, να απαλλαγούν από την αίρεση, είτε

με κείμενα και δημοσιεύσεις, είτε με άλλους τρόπους, είτε με τις προσευχές μας,

επαναλαμβάνοντας την προσευχή του μεγάλου Βασιλείου: «τους πεπλανημένους

επανάγαγε και σύναψον τη αγία σου καθολική και αποστολική Εκκλησία». Δεν

μας τρομάζει το γεγονός ότι αυτοί είναι πολλοί, ενώ εμείς λίγοι, έχοντας υπ’ όψη

μας τον λόγον του Κύριου: «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις

την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν», (Ματθ.7,14).

Στη συνέχεια «αναλύει» από παπικής επόψεως, πόσο «καλός» και «θεάρεστος»

είναι ο Οικουμενισμός. Γράφει: «Στην πραγματικότητα, όμως, ποιος είναι ο

σκοπός του οικουμενισμού; Στην καρδιά της ζωής μιας Εκκλησίας υπάρχει η

κοινή ομολογία πίστεως. Η οικουμενική κίνηση δεν σημαίνει άρνηση κάποιου

σημείου της πίστεως, ή συρρίκνωση της πίστεως, διότι η αποκεκαλυμμένη

αλήθεια δεν είναι ανθρώπινη, αλλά θεϊκή. Πρόκειται, μάλλον, για μία από

κοινού αύξηση, ή ανάπτυξη στην πίστη. Η παρακαταθήκη της πίστεως που

5

περιέχεται στα παλαιά σύμβολα πίστεως είναι κοινά σε όλες τις Εκκλησίες,

αυτές όμως πρέπει να αλληλοβοηθιούνται, ώστε να είναι σ’ αυτές παρόν όλο το

περιεχόμενο και όλες οι απαιτήσεις της κληρονομιάς που μεταδόθηκε από τους

Αποστόλους» (Ιωάννης Παύλος Β΄, Εγκύκλιος, Ut unum sint αρ. 78)»!

Εδώ ο «αρχιεπίσκοπος» παρουσιάζει το άσπρο μαύρο. Λέει ότι «η οικουμενική

κίνηση δεν σημαίνει άρνηση κάποιου σημείου της πίστεως, ή συρρίκνωση της

πίστεως», αποκρύπτει όμως ότι ο Οικουμενισμός είναι μια φρικτή χοάνη, όπου

συγκεράζονται όλες οι θρησκευτικές πίστεις και όλες οι χριστιανικές ομολογίες

και όπου εναρμονίζεται η αλήθεια με την πλάνη. Όταν για παράδειγμα

διακηρύσσεται σε όλους τους τόνους από υψηλόβαθμους εκκλησιαστικούς ηγέτες,

ότι και στο Ισλάμ υπάρχει σωτηρία, δεν αποτελεί αυτή η κακόδοξη θέση άρνηση

βασικής δογματικής διδασκαλίας της πίστεώς μας, ότι ο μοναδικός σωτήρας και

λυτρωτής είναι ο Χριστός; Ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ

όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει

σωθήναι ημάς»; (Πραξ.4,12).

Λέει επίσης ότι: «Πρόκειται, μάλλον, για μία από κοινού αύξηση, ή ανάπτυξη

στην πίστη»! Αλλά πότε είχαμε αυξομείωση της πίστης στην ιστορία της

Εκκλησίας μας; Η πίστη της Εκκλησίας είναι «άπαξ παραδοθείσα»: «Αγαπητοί

πάσαν σπουδήν ποιούμενος γράφειν υμίν περί της κοινής σωτηρίας ανάγκην

έσχον γράψαι υμίν παρακαλών επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις

πίστει», (Ιουδ. 3). Η πίστη αυτή παραδόθηκε στο σύνολό της στους αγίους

αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής και στη συνέχεια ερμηνεύθηκε από τους

αγίους Πατέρες. Η ανακάλυψη δήθεν καινούργιων «αληθειών», (κατ’ ουσίαν

καινούργιων αιρετικών διδασκαλιών), είναι θλιβερό «προνόμιο» του Παπισμού.

Κατά συνέπεια δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος «για μία από κοινού αύξηση, ή

ανάπτυξη στην πίστη», αλλά μόνον για επιστροφή του Παπισμού στην «άπαξ

παραδοθείσα πίστη», την οποία κράτησε ανόθευτη και απαραχάρακτη μόνον η

Ορθοδοξία μας.

Επίσης ο ισχυρισμός που λέει παρακάτω ότι «η παρακαταθήκη της πίστεως

που περιέχεται στα παλαιά σύμβολα πίστεως είναι κοινά σε όλες τις

Εκκλησίες», είναι ένα άλλο χοντρό ψέμα. Πότε σεβάστηκε η «εκκλησία» του «τα

παλαιά σύμβολα πίστεως»; Τα αρχαία Σύμβολα τα σεβάστηκε μόνον η Ορθόδοξη

Καθολική Εκκλησία, ενώ η «εκκλησία» του βεβήλωσε και αυτό το Σύμβολο

Πίστεως της Νικαίας με την δαιμονική προσθήκη του φιλιόκβε. Μπορεί να μας

απαντήσει ο κ. Σπιτέρης, σε ποια αρχαία Σύμβολα και σε ποιες βιβλικές και

πατερικές μαρτυρίες είναι θεσμοποιημένες οι δεκάδες πλάνες του αιρετικού

Παπισμού (Φιλιόκβε, Πρωτείο και Αλάθητο, Κτιστή Χάρις, Καθαρτήριο,

Αξιομισθίες των Αγίων, Ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης, Μαριολατρία,

Καισαροπαπισμός), κλπ;

Παρακάτω έγραψε: «Όσον αφορά στην Καθολική Εκκλησία, πράγματι, ο

οικουμενισμός καρποφόρησε και εμπλούτισε την συνείδησή της….

Υπενθυμίζουμε μερικούς από αυτούς τους καρπούς του οικουμενισμού για την

Καθολική Εκκλησία: Η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει το βάπτισμα όλων

των Χριστιανών αρκεί να χορηγείται στο όνομα της Αγίας Τριάδας. Με όλες τις

6

συνέπειες που απορρέουν από αυτήν την βασική θεολογική αρχή. Αυτός είναι ο

λόγος που ωθεί την Καθολική Εκκλησία να αλλάξει ακόμη και το λεξιλόγιό της

όταν αναφέρεται στις σχέσεις της με τους μη-καθολικούς. Έτσι, όχι μόνο δεν

μεταχειρίζεται τη λέξη ‘αιρετικός’ για τους μη-καθολικούς, αλλά αποφεύγει

ακόμη και την έκφραση ‘χωρισμένοι αδελφοί’ και την αντικαθιστά με

διατυπώσεις όπως ‘οι άλλοι χριστιανοί’, ‘οι άλλοι βαπτισμένοι’, ‘οι χριστιανοί

των άλλων κοινοτήτων’. Και αυτό διότι, από τη στιγμή που αναγνωρίζει το

βάπτισμα των άλλων χριστιανών, πιστεύει πως είναι ήδη σε κοινωνία μαζί

τους, αλλά βέβαια, όχι ακόμα σε πλήρη κοινωνία».

Πράγματι ο «οικουμενισμός καρποφόρησε και εμπλούτισε την συνείδηση»

του Παπισμού, μόνο που αυτή «καρποφορία» είναι σάπια, διότι και το δέντρο από

το οποίο προήλθε είναι και αυτό σάπιο, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας:

«ου δύναται δένδρον αγαθόν καρπούς πονηρούς ποιείν, ουδέ δένδρον σαπρόν

καρπούς καλούς ποιείν», (Ματθ.7,18). Μπορεί να μας απαντήσει ο κ. Σπιτέρης

στο ερώτημα: Πότε η «εκκλησία» του βρισκόταν σε πλάνη, τότε που θεωρούσε

τους Ορθοδόξους ως αιρετικούς, ή τώρα που τους θεωρεί ως μη αιρετικούς; Θα

του δώσουμε εμείς την απάντηση: Ο Παπισμός και τότε και τώρα βρίσκεται σε

πλάνη και σε κατάσταση αιρέσεως, διότι επιμένει αμετανοήτως στις πλάνες του,

γι’ αυτό και έχει καταδικαστεί από μια σειρά αγίων Συνόδων, που αναφέραμε

πολλές φορές σε προηγούμενες ανακοινώσεις μας.

Παρακάτω προσθέτει ότι η «εκκλησία» του «εμπλουτίστηκε», από την

«Οικουμενική Κίνηση». Γράφει: «Από τις επαφές και το διάλογο με τις άλλες

Χριστιανικές Ομολογίες, η Καθολική Εκκλησία αισθάνεται ότι εμπλούτισε την

αυτοσυνείδησή της. Έτσι π.χ. χάρη στους αδελφούς Ορθοδόξους ενδυνάμωσε

την διδασκαλία της για τον αναντικατάστατο ρόλο του Αγίου Πνεύματος στην

εκκλησιολογία και στα Ιερά Μυστήρια. Ακόμα, αντιλήφθηκε την σπουδαιότητα

μιας ενεργούς Συνοδικότητας ως αντιστάθμιση στο παπικό πρωτείο». Τι

σημαίνουν όλοι αυτοί οι «εμπλουτισμοί»; Σημαίνουν ότι ο Παπισμός πήρε από

την Ορθοδοξία κάποια στοιχεία της διδασκαλίας της, τα οποία έκρινε ως ωφέλιμα

και ορθά, ενώ απέρριψε όλη την υπόλοιπη διδασκαλία της. Όμως σε τι τον

ωφέλησαν όλοι αυτοί οι «εμπλουτισμοί», αφού καθόλου δεν ίσχυσαν να τον

απομακρύνουν από τις δεκάδες αιρετικές διδασκαλίες του, οι οποίες και τον

απέκοψαν από την Εκκλησία του Χριστού; Και κάτι ακόμη: Πως συνέβη και δεν

εντόπισαν αυτούς τους «εμπλουτισμούς» αφ’ εαυτών και δυνάμει του

«αλαθήτου», (που υποτίθεται ότι κατέχουν), οι εκατοντάδες «πάπες» που

πέρασαν στην ιστορία του Παπισμού και τους εντόπισαν στους Ορθοδόξους, τους

οποίους μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες θεωρούσαν ως αιρετικούς;

Το συμπέρασμα όσων αναφέραμε είναι ότι ο Οικουμενισμός όντως

καρποφόρησε, καρποφορεί και θα καρποφορεί για το αιρετικό Βατικανό,

καινούργιες πλάνες και αιρέσεις, όχι όμως και για την Αγία Ορθοδοξία μας.

Καλούμε τον κ. Σπιτέρη να έρθει εις εαυτόν και εν μετανοία να μετρήσει, πόσα

«έτη φωτός» απέχει από το τι κατ’ ουσίαν είναι ο Οικουμενισμός. Εν συνεχεία δε

να επιστρέψει στην Ορθοδοξία, για να μην χάσει την ψυχή του. Καλούμε επίσης

και πάλι τον φιλόχριστο λαό του Θεού να επαγρυπνεί. Διότι μπορεί, βέβαια, ο κ.

7

Σπιτέρης να απέχει «έτη φωτός» από την εις βάθος γνώση αυτής της

παναιρέσεως, όμως η κυοφορούμενη «ένωση των εκκλησιών» δεν απέχει

καθόλου «έτη φωτός». Αυτή βρίσκεται δυστυχώς προ των πυλών! Είναι

προαποφασισμένη σε σκοτεινά κέντρα και ίσως πραγματοποιηθεί το 2025, σε

σχεδιαζόμενη «παγχριστιανική Σύνοδο». Θα είναι ένα από τα φοβερότερα

εσχατολογικά γεγονότα στην ιστορία της Εκκλησίας μας, διότι δεν θα είναι

επιστροφή των παπικών στην Ορθοδοξία, αλλά η ένωση τωνεκ των

«ορθοδόξων» εγκάθετων οικουμενιστών με τον Παπισμό.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΙΕΡΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ»

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 6η Φεβρουαρίου 2023

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΙΕΡΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ  ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ»

Ο παγκόσμιος Οικουμενισμός απλώνει παντού τα θανατηφόρα πλοκάμια του

και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Υψηλόβαθμοι εκκλησιαστικοί άνδρες

έχουν στρατευτεί ανοιχτά στην υλοποίηση των δαιμονικών στόχων του.

Συναναστρέφονται, με τους αιρετικούς σαν να είναι πια ορθόδοξοι, σαν να έχουν

απαρνηθεί τις κακοδοξίες τους και να έχουν ενταχθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία

του Χριστού. Διαγράφουν με μία μονοκονδυλιά την επί δύο χιλιάδες χρόνια

παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία οριοθετεί την σώζουσα αλήθεια από την

πλάνη, η οποία είναι συνώνυμη με την απώλεια της σωτηρίας. Έπαψαν πια να

θεωρούν την αίρεση ως οδόν απωλείας και διαδίδουν ότι η σωτηρία δεν είναι

μόνον αποκλειστικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά και των αιρέσεων,

ακόμη και των θρησκειών του κόσμου!

Πρωτοπόρος στην προώθηση του θρησκευτικού Οικουμενισμού είναι, ως

γνωστόν, ο Παπισμός ο οποίος με πολλές και διάφορες μεθοδεύσεις απεργάζεται

πυρετωδώς την «ένωση των εκκλησιών» σύμφωνα με όσα έχει νομοθετήσει στη

Β΄ Βατικανή Σύνοδο. Ένα ισχυρό εργαλείο που έχει στα χέρια του, για να επιτύχει

αυτό τον στόχο είναι και η λεγόμενη «Παγκόσμια Εβδομάδα Προσευχής για την

Ενότητα των Χριστιανών». Πρόκειται για μια παγκόσμια διοργάνωση, την οποία

έχει καθιερώσει εδώ και πολλές δεκαετίες και πραγματοποιείται κάθε χρόνο από

τις 18 έως τις 25 Ιανουαρίου. Η διοργάνωση αυτή, η οποία περιλαμβάνει

συμπροσευχές Πατριαρχών, Προκαθημένων και άλλων «εκκλησιαστικών»

ηγετών από διάφορες ομολογίες, σταδιακά και προοδευτικά επεκτάθηκε και στον

χώρο του Προτεσταντισμού. Με την ίδρυση του Π.Σ.Ε. το 1948, οι συμπροσευχές

για την ενότητα των χριστιανών καθιερώθηκαν πλέον και έγιναν θεσμός μέσα

στον χώρο του Προτεσταντισμού.

Η συμμετοχή των Ορθοδόξων σ’ αυτόν τον ετήσιο και κακόδοξο θεσμό δεν

άργησε δυστυχώς να πραγματοποιηθεί μετά το επίσημο άνοιγμα της Ορθοδοξίας

στον Οικουμενισμό με τις γνωστές πατριαρχικές εγκυκλίους του 1902, 1904 και

1920 και την είσοδό μας στο Π.Σ.Ε. Το φοβερό αυτό ολίσθημα, με ολέθριες

συνέπειες για την παγκόσμια Ορθοδοξία, δηλαδή της συμμετοχής μας, ως μελών,

στο παγκόσμιο αυτό συνονθύλευμα των αιρέσεων έφερε με τη σειρά του, ως

αναγκαίο επακόλουθο και το άλλο μεγάλο ολίσθημα, της συμμετοχής μας δηλαδή

σε τέτοιου είδους συμπροσευχές με αιρετικούς, οι οποίες όμως σαφώς

απαγορεύονται από τους Ιερούς Κανόνες, (βλ. ενδεικτικά Κανόνας ΜΕ΄ των

αγίων Αποστόλων κ.α.). Διαστρεβλώνουν βεβαίως την αυτονόητη έννοια της

συμπροσευχής, ισχυριζόμενοι ότι συμπροσευχή κατά τους Ιερούς Κανόνες

2

αποτελεί μόνον το «κοινόν ποτήριον». Όμως το «κοινόν ποτήριον» δεν είναι

συμπροσευχή, αλλά διακοινωνία και ενότητα στην πίστη!!!

Διαβάζοντας τις πρόσφατες δηλώσεις και διακηρύξεις των συμπροσευχομένων

εκκλησιαστικών ηγετών με τους αιρετικούς, διαπιστώνουμε αβίαστα, ότι για την

σχεδιαζόμενη «ένωση των εκκλησιών» δεν προβάλλουν μόνον εκκλησιολογικά

κριτήρια, αλλά και κοινωνικά και κοσμικά! Η «ένωση» γι’ αυτούς είναι αναγκαία,

πέραν των άλλων και για την επίλυση των σημερινών κοινωνικών προβλημάτων.

Ο παπικός πρ. «Αρχιεπίσκοπος» Κέρκυρας κ. Ι. Σπιτέρης, σε σχετικό λόγο του

τόνισε: «Οι ποιμένες των εκκλησιών μας, ο Πάπας Φραγκίσκος και ο

Πατριάρχης Βαρθολομαίος καθώς και πολλοί ποιμένες και συνελεύσεις των

Εκκλησιών της Μεταρρύθμισης έχουν επανειλημμένα τονίσει τη σημασία της

αλληλεγγύης και της συνεργασίας των εκκλησιών. Η Εκκλησία του Χριστού

είναι η σωτηρία και το μέλλον της ανθρωπότητας, η διαίρεση είναι έργο του

‘κακού’ και κατά συνέπεια αποτελεί την αποτυχία του λαού του Θεού»!

Αποκαλυπτική υπήρξε και η κεντρική ομιλία του Βέλγου Καρδιναλίου Jozef De

Kesel, σε ορθόδοξο ναό στις Βρυξέλλες, τονίζοντας και αυτός την

«σπουδαιότητα και το επείγον της προσευχής για την ενότητα»: «Αυτή η

προσευχή δεν είναι πρωτίστως ιδική μας, είναι του Χριστού και εις την

πραγματικότητα συμμετέχομεν εις την προσευχήν του Χριστού προς τον

Εαυτού Πατέρα, όταν παρακαλεί και προσεύχεται δι᾽ ημάς. Αυτή η προσευχή

είναι και επείγουσα διότι η κοινωνία μας καλείται να αντιμετωπίση μίαν σειράν

μεγάλων προκλήσεων: την εξαθλίωσιν εις τον κόσμον, τον πόλεμον τον οποίον

βιώνομεν εις την ευρωπαικήν ήπειρον, την μετανάστευσιν και την δύσκολον

αναζήτησιν ανθρωπίνων λύσεων, την πτωχείαν δι᾽ όλον και περισσοτέρας

οικογενείας, την υπερθέρμανσιν του πλανήτου, του οποίου δεν είμεθα οι

ιδιοκτήται αλλά οι οίκονόμοι…» (https://www.orthodoxtimes. gr/esperinos-gia-

tin-enotita-ton-christianon-stis-vryxelles/)!

Ένα άλλο ισχυρότατο επιχείρημα που επικαλούνται οι οικουμενιστές, για να

δικαιολογήσουν τόσο τις συμπροσευχές, όσο και τις πάσης φύσεως ενέργειές

τους, που αποβλέπουν στην μεταξύ τους ενότητα, είναι η φράση του Κυρίου μας

στην αρχιερατική του προσευχή «ίνα πάντες εν ώσιν», (Ιω. 17,21). Όπως και

παλαιότερα έχουμε τονίσει, η φράση αυτή έχει κακοποιηθεί βάναυσα και έχει

παρερμηνευτεί όσο κανένα άλλο χωρίο της Καινής Διαθήκης. Οι οικουμενιστές

ισχυρίζονται ότι ο Χριστός με τη φράση αυτή προανήγγειλε ότι όλες οι

χριστιανικές ομολογίες θα αποκτήσουν κάποτε στο μέλλον την μεταξύ τους

πολυπόθητη ενότητα και θα αποτελέσουν τη «Μία» Εκκλησία, υπονοώντας, ότι η

Εκκλησία τώρα είναι διεσπασμένη. Όμως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν

συμφωνεί μαζί τους. Ερμηνεύοντας το χωρίο αυτό παρατηρεί: «Ίνα ώσιν εν,

καθώς συ, Πάτερ, εν εμοί, και εγώ εν σοι [...] Τι είναι, λοιπόν, το ‘Εν ημίν’;

Στην πίστη προς εμάς. Επειδή βέβαια τίποτε δεν σκανδαλίζει όλους, όσο η

διάσπαση, αυτό κατασκευάζει, ώστε να γίνουν ένα. Τι, λοιπόν; Το κατόρθωσε

αυτό, λέγουν; Και πάρα πολύ το κατόρθωσε. Διότι, όλοι όσοι πίστευσαν μέσω

των Αποστόλων είναι ένα, μολονότι κάποιοι από αυτούς αποσπάστηκαν [...]». 1

3

Κλασικό παράδειγμα αποτελούν τα όσα διεκήρυξε ο παν. Οικουμενικός

πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος κατά την συνάντησή του με τον «πάπα»

Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα τον Μάϊο του 2014. Μεταξύ άλλων ο κ.

Βαρθολομαίος διατύπωσε μια καινοφανή Εκκλησιολογία, στην οποία η Εκκλησία

παρουσιάζεται ως Μία και ταυτόχρονα διεσπασμένη εν χρόνω. Είπε: «Η Μία,

Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η ιδρυθείσα υπό του εν ‘αρχή

Λόγου’, του ‘όντος προς τον Θεόν’ Λόγου, κατά τον ευαγγελιστήν της αγάπης,

δυστυχώς κατά την επί γης στρατείαν αυτής, λόγω της υπερισχύσεως της

ανθρωπίνης αδυναμίας και του πεπερασμένου θελήματος του ανθρωπίνου νοός,

διεσπάσθη εν χρόνω. Ούτω διεμορφώθησαν καταστάσεις και ομάδες ποικίλαι

εκ των οποίων εκάστη διεκδικεί ‘αυθεντίαν’ και ‘αλήθειαν’». 2 Γύρω από την

καινοφανή αυτή διακήρυξη έχει ασχοληθεί η «Σύναξη κληρικών και Μοναχών»,

η οποία εξέδωσε σχετικό φυλλάδιο το 2015, με τίτλο: «Η νέα Εκκλησιολογία του

Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και επίκαιρα ομολογιακά κείμενα»

και παραπέμπουμε εκεί για περισσότερα στοιχεία τους ενδιαφερομένους. Από το

φυλλάδιο αυτό παραθέτουμε προς ενημέρωση ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«…Η θέση αυτή, [περί μιας και ταυτόχρονα διεσπασμένης Εκκλησίας],

συνιστά συνειδητή άρνηση τουλάχιστον της ενότητος της ‘Μιάς’ Εκκλησίας ως

ιδιότητος και οντολογικού Της δεδομένου. Η συμπερίληψη της ιδιότητος αυτής

στο εκκλησιολογικό άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως, αποτελεί την έκφραση

της αυτοσυνειδησίας και αγιοπνευματικής εμπειρίας της Εκκλησίας και κατά

συνέπειαν όποιος – κληρικός ή λαϊκός - αμφισβητεί συνειδητώς, ή απορρρίπτει

την πίστη της Εκκλησίας, όπως αυτή οριοθετείται με κάθε ακρίβεια στους

Όρους των Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαιτέρως στα μονοσήμαντα άρθρα

του Συμβόλου της Πίστεως, ευλόγως εκπίπτει από το Σώμα της Εκκλησίας,

υποκείμενος σε καθαίρεση, ή αφορισμό κατά τις Οικουμενικές Συνόδους 3 ». 4

Επίσης η φράση «ίνα ώσιν εν» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με όσα

προηγουμένως είπε ο Κύριος στον παραβολικό λόγο του περί της αμπέλου και

των κλημάτων, τα οποία αποκόπτονται από την άμπελο. Τα κλήματα τα οποία δεν

φέρουν «καρπόν» αληθούς Ορθοδόξου πίστεως και αγιοπνευματικής ζωής είναι

οι αιρετικοί, οι οποίοι «αίρονται», αποκόπτονται από τον αμπελουργό Πατέρα,

και παύουν να αποτελούν κλήματα της νοητής αμπέλου, της Εκκλησίας, παύουν

δηλαδή να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας. Επομένως το «ίνα ώσιν εν», που λέει

παρά κάτω ο Κύριος, δεν αφορά τα αποκοπέντα κλήματα. Δηλαδή σε καμιά

περίπτωση δεν προσεύχεται ο Κύριος, να παραμείνουν τα αποκοπέντα κλήματα,

(=οι αιρετικοί), ενωμένα με την άμπελο, (=την Εκκλησία), διότι τα κλήματα

αυτά απορρίπτονται εις το «πυρ» το εξώτερο, σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του

Κυρίου: «εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και

συνάγουσιν αυτά και εις το πυρ βάλλουσι, και καίεται» (Ιωάν.15,6).

1 Ε.Π.Ε.14,594.

2 Βλ. «Η νέα Εκκλησιολογία του οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και επίκαιρα ομολογιακά κείμενα»,

Εκδ. ««Σύναξη ορθοδόξων κληρικών και Μοναχών», Ιανουάριος 2015, σελ. 9

3 Βλ. ἱερόν ζ΄ Κανόνα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

4 «Η νέα Εκκλησιολογία…», ο.π. σελ. 13.

4

Πέραν αυτών ο αείμνηστος και μακαριστός Αρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος

Βασιλόπουλος στο περισπούδαστο βιβλίο του με τίτλο: «Ο Οικουμενισμός χωρίς

μάσκα» μας αποκαλύπτει μια άλλη διάσταση, πολύ σημαντική, του όλου θέματος.

Ότι δηλαδή την «ένωση των εκκλησιών» προωθούν τεκτονικοί κύκλοι. Γράφει:

«Ο Οικουμενισμός, κατασκεύασμα μασονικό, ζητεί να ισοπεδώσει όλες τις

θρησκείες, να τις ζυμώσει μέσα στο ίδιο ζυμωτήρι, για να ετοιμάσει σιγά – σιγά

την πάστα της θρησκευτικής αδιαφορίας, πρόδρομο – σύμπτωμα του

Αντιχρίστου». Παραθέτει μάλιστα σχετική τεκτονική διακήρυξη από το περιοδικό

«LA TEMPLE» (1946): «Το πρόβλημα το οποίον ηγέρθη υπό του σχεδίου της

ενώσεως των Εκκλησιών, αι οποίαι ομολογούν τον Χριστόν, ενδιαφέρει ζωηρώς

την Μασονίαν και είναι συγγενές προς την Μασονίαν, καθ’ όσον περιέχει εν

εαυτώ την ιδέαν της παγκοσμιότητος. Και ας μας επιτραπεί να προσθέσωμεν,

ότι εάν αυτή η ένωσις, τουλάχιστον όσον αφορά τας μη ρωμαϊκάς ομολογίας,

ευρίσκεται εις καλόν δρόμον, τούτο οφείλεται εις την τάξιν μας». 5

Υπάρχει και μια άλλη σοβαρή παράμετρος, σχετικά με τις «Προσευχές για την

ενότητα των χριστιανών». Εμμέσως πλην σαφώς μετατίθεται η ευθύνη για την

ενότητα στο ίδιο τον Θεό, τον Οποίο παρακαλούν οι προσευχόμενοι να κάμει την

«πολυπόθητη» ένωση! Οι αιρετικοί αποποιούνται των ευθυνών τους για την

διαίρεση του χριστιανικού κόσμου και επιζητούν από το Θεό να κάμει, μαγικώ τω

τρόπω, την ένωση! Μελετώντας όλες τις μέχρι τώρα συμπροσευχές, δεν

συναντήσαμε πουθενά την λέξη «μετάνοια», ούτε ως έννοια,! Αντίθετα κάνουν

λόγο για μια αόριστη και σκιώδη «συνολική ευθύνη» των χριστιανών, η οποία

προκλήθηκε από «προκαταλήψεις του παρελθόντος»! Ο θεολόγος κ. Ι. Μπουγάς

έγραψε το εξής απίστευτο: «Μετά την οικουμενική προσευχή των Χριστιανών η

Χάρις του Αγίου Πνεύματος θα οδηγήσει και στο κοινό Ποτήριο κατά το

ευλογημένο Συλλείτουργο όλων των χριστιανικών ομολογιών» (https://arxon.gr

/2023/01/i-koini-proseychi-olon-ton-christianon-18-25-ianoyarioy-2023-odigei-

stin-enotita/)!

Ωστόσο εδώ γεννάται το καυτό ερώτημα: Πως συμβαίνει, ενώ οι συμπροσευχές

αυτές γίνονται εδώ και πολλές δεκαετίες, να μην φέρνουν αποτέλεσμα και να μην

πραγματοποιείται η πολυπόθητη ενότητα; Γιατί ο Θεός δεν εισακούει τις

προσευχές τους; Δεν τις εισακούει για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον μεν διότι οι

συμμετέχοντες προσεύχονται σ’ έναν ανύπαρκτο Θεό, αφού σύμφωνα με τον άγιο

Γρηγόριο Παλαμά, η αίρεση είναι ένα δεύτερο είδος αθεΐας: «Δεύτερον δε γένος

αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών». 6 Και

δεύτερον, διότι αυτοί που συμμετέχουν σ’ αυτές επιζητούν να επιτύχουν μια

ενότητα, που δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Επιζητούν την ενότητα

όχι εν τη αληθεία της Ορθοδόξου πίστεως και μέσα στους κόλπους της Μιάς

Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, αλλά μέσα στην «ποικιλομορφία»

μιάς σωρείας διαφορετικών δογματικών πεποιθήσεων, πολλές φορές εκ διαμέτρου

αντιθέτων μεταξύ τους.

5 Βλ. «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα», Εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου», Αθήναι 1995, σελ. 71-72.

6 Επιστολή προς Σεραπίωνα 30. PG 26,597 C

5

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας εκφράζουμε την λύπη μας, καθώς για μια

ακόμη φορά διαπιστώνουμε την Εκκλησία μας να σύρεται σε συναντήσεις και

συμπροσευχές με τους αμετανόητους αιρετικούς, με προφάσεις της δήθεν «νέας»

ερμηνείας του όρου «συμπροσευχή» και της «νέας» δήθεν κατανοήσεως των

κανονικών προβλέψεων, που απαγορεύουν τις συμπροσευχές με αιρετικούς και

κακοδόξους.

Καλούμε και πάλι τους εκ των «Ορθοδόξων» οικουμενιστές να ανανήψουν και

να μετανοήσουν, πριν έρθει η ώρα του θανάτου, οπότε θα θρηνήσουν ανώφελα.

Τους καλούμε να σκεφθούν ότι με τη συμμετοχή τους σ’ αυτού του είδους τις

συμπροσευχές, όχι μόνον δεν ευαρεστούν στον Θεό, όπως νομίζουν, αλλά τον

παροργίζουν και αμαρτάνουν, καταπατούντες μάλιστα και τους ιερούς Κανόνες

και σκανδαλίζοντες τον πιστό λαό του Θεού. Ας σκεφθούν ακόμη, ότι με την

συμμετοχή τους δεν βοηθούν τους αιρετικούς να συνειδητοποιήσουν, ότι

βρίσκονται στην πλάνη, σε λάθος δρόμο. Αντίθετα μάλιστα γίνονται συμμέτοχοι

στην ασέβειά τους, παρακαλώντας τον Θεό να παραβλέψει την αμετανοησία τους

και την εμμονή τους στις πλάνες τους και να ενώσει τους χριστιανούς όχι εν τη

αληθεία, αλλά με τον συγκερασμό αληθείας και ψεύδους. Δηλαδή χωρίς την

μετάνοιά τους και την επιστροφή τους στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική

Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, αποδεχόμενοι σιωπηρώς, ή εκπεφρασμένα την

κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία της «ενότητος στην ποικιλομορφία»!

Καλούμε ακόμη τον φιλόχριστο λαό του Θεού να αφυπνιστεί και να

συνειδητοποιήσει την κατ’ εξοχήν δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η

Εκκλησία μας. Να επαγρυπνεί, συμπαρατασσόμενος με όλους εκείνους τους

κληρικούς, που αγωνίζονται κατά της Αιρέσεως, έχοντας υπ’ όψη του ότι πλείστοι

Άγιοί μας, παλαιότεροι και σύγχρονοι, μας έχουν προειδοποιήσει για τον

ολισθηρό δρόμο της παναιρέσεως αυτής, που οδηγεί αναπόδραστα στην

πανθρησκεία και στην απώλεια.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Εκδήλωση της Ενοριακής Επιτροπής Νεότητας .

Η Ενοριακή Επιτροπή Νεότητας του Ι. Ναού μας ο πρόεδρος της πατήρ  Βονιφάτιος Μπεργκ κ τα μέλη της ,διοργανώνουν απογευματινή εκδήλωση ,όπως αναγράφεται στην παρακάτω προσκληση. 

Η τιμή είναι 3 ευρώ κ μπορείτε να τις προμηθευτείτε από τα μέλη,

από το ναό κ από τον πατέρα Βονιφάτιο ! 

Παρακαλούμε για τη συμμετοχή σας κ σας ευχαριστούμε !