ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

  Εν Πειραιεί τη 30η Μαΐου 2022

 ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΤΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ! 

(Σχόλιο σε πρόσφατη επιστημονική είδηση) Μία από τις σφοδρότερες μορφές Αντιχριστιανισμού είναι και ο Δαρβινισμός, ο οποίος κατέστη, ιδιαίτερα τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνος, το «φλάμπουρο» των Αθεϊστών και των Μαρξιστών, για να χτυπήσουν τη χριστιανική πίστη σχετικά με την δημιουργία του Θεού. Στον τιτάνιο και λυσώδη αγώνα τους κατά του Χριστιανισμού «αναμασούν» την εδώ και αιώνες αναπόδεικτη θεωρία τους, γνωστή ως «Θεωρία της εξέλιξης των ειδών», παρουσιάζοντάς την ως δήθεν «επιστημονική» και «διαχρονική», παραθεωρώντας όμως το γεγονός, ότι η θεωρία αυτή εξακολουθεί να παραμένει μέχρι σήμερα ως μια αναπόδεικτη θεωρία. Η θεωρία αυτή δέχθηκε ισχυρότατα πλήγματα από μεγάλη ομάδα μεταγενεστέρων βιολόγων, ζωολόγων, βοτανολόγων, παλαιοντολόγων και άλλων επιστημόνων, οι οποίοι επί τη βάσει ιδικών τους νεωτέρων επιστημονικών παρατηρήσεων και ερευνών, απέδειξαν ομοφώνως το αβάσιμο της θεωρίας αυτής, ώστε σήμερα να θεωρείται πλέον ξεπερασμένη. Γύρω από την θεωρία αυτή αναφερθήκαμε και σε παλαιότερο άρθρο μας με τίτλο: «Από την ζωοποίηση του ανθρώπου από τον Δαρβινισμό και τον Μαρξισμό στην θέωσή του από τον Χριστιανισμό», (9.3.2015). Εδώ απλώς υπενθυμίζουμε ότι εισηγητής της θεωρίας αυτής, υπήρξε ο Άγγλος φυσιοδίφης και βιολόγος Κάρολος Δαρβίνος (1809 – 1882), ο οποίος δέχθηκε ότι η βιολογική ζωή στον πλανήτη στηρίζεται σε έναν αέναο αγώνα ανταγωνισμού μεταξύ των ειδών, στον οποίο επιβιώνουν τα ισχυρότερα, όσα «κατορθώνουν» να εξελιχτούν και να προσαρμοστούν στις συνθήκες επιβίωσης. Όσα είδη δεν μπορούν να εξελιχτούν και να προσαρμοστούν, εξαφανίζονται. Ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα του Θεού, όπως και όλα τα υπόλοιπα, έμβια και μη, όντα, αλλά «προϊόντα» της «δημιουργού» ύλης. Η ζωή ξεκίνησε τυχαία από κάποια «πρωταρχική μονάδα», η οποία εξελίχτηκε στο πέρασμα των δισεκατομμυρίων ετών! Χαρακτηριστικό της θεωρίας αυτής είναι ότι ο άνθρωπος είναι «μακρινός απόγονος του πιθήκου»! Η ανακάλυψη του γενετικού μηχανισμού που προκαλεί τις μεταλλάξεις, οδήγησε σε μια τροποποιημένη διατύπωση της θεωρίας, που είναι γνωστή ως Νεοδαρβινισμός. Ανάλογες προς τις αντιλήψεις του Δαρβινισμού αναφορές υπάρχουν σε θεωρίες αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Ειδικότερα ο Εμπεδοκλής επεσήμανε την αρχή της επιλογής, στο πλαίσιο της οποίας κυριαρχεί η σκοπιμότητα. Ο Αναξίμανδρος αναφέρθηκε στην εξέλιξη του ανθρώπου και των ζώων από τα ψάρια, ενώ ο Επίκουρος επιχείρησε να εξηγήσει τη σκόπιμη συμπεριφορά των ζώων επικαλεσθείς τη διδασκαλία του Εμπεδοκλή. (Βλ. Ιστ. https://el. wikipedia.org/wiki/ ). 2 Την ιστορική πορεία της θεωρίας αυτής περιγράφει μ’ ένα θαυμάσιο τρόπο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. κ. Σεραφείμ, σε ένα εξαίρετο σύγγραμμά του με τίτλο «Κόσμος. Εξέλιξις ή δημιουργία; Τυχαιότης, ή απερινόητος σκοπιμότης; Φυσική επιλογή, ή πάνσοφος Θεία Πρόνοια;». Στην εν λόγω επιστημονική διατριβή του περιγράφει, πως αναπτύχθηκε η ιδέα της εξελίξεως κατά την προχριστιανική περίοδο, στη συνέχεια από της διαδόσεως του Χριστιανισμού μέχρι της μεσαιωνικής περιόδου και από το τέλος του Μεσαίωνος μέχρι των ημερών μας. Κατόπιν παραθέτει τους πολέμιους της «θεωρίας» αυτής, καθώς και τις προσπάθειες των συγχρόνων εξελικτικών για την αναβίωσή της. Εν τέλει, στο τελευταίο 5ο κεφάλαιο παρουσιάζει κάποιες συμπληρωματικές επιστημονικές αποδείξεις περί του αβασίμου της «θεωρίας της εξελίξεως», της τυχαιότητος και της φυσικής επιλογής, με τις οποίες ανατρέπει πλήρως την θεωρία αυτή και καταλήγει στο συμπέρασμα, μαζί με πλειάδα πολλών άλλων επιστημόνων, ότι «ο Δαρβινισμός είναι προϊόν καθαράς φαντασίας και ανήκει εις την ιστορίαν, όπως και το έτερον περίεργον του παρελθόντος αιώνος, η Εγελιανή Φιλοσοφία. Ότι η υπόθεσις της εξελίξεως των όντων εν γένει και ιδιαιτέρως της καταγωγής του ανθρώπου από άλλου ζώου είναι χίμαιρα, υπόθεσις ψευδής και μωρά, μη έχουσα ουδεμίαν επιστημονικήν υπόστασιν». Σε άλλο σημείο του βιβλίου του επισημαίνει, ότι όπως αποδεικνύουν πολυάριθμες έγκυρες επιστημονικές μελέτες διακεκριμένων επιστημόνων σε απολιθώματα: «βεβαιούται το αμετάβλητον των ειδών χερσαίων τε και εναλίων ή υδροβίων, απ’ αρχής της εμφανίσεώς των, όπως και το απότομον της εμφανίσεως των μεταγενεστέρων, άνευ σχέσεως προς τα προηγούμενα. Ότι ουδαμού υπάρχει και ένδειξις έστω μετασχηματισμού, ή μεταμορφώσεως οιουδήποτε είδους εις έτερον. Ότι η σύζευξις και η γονιμότης μεταξύ ζώων ανηκόντων εις διαφόρους τάξεις, ή οικογενείας είναι αδύνατος και ότι αι διαφοραί κλίματος, ή άλλαι μεταβολαί εις τους όρους της υπάρξεως των φυτών και των αρχαιοτέρων ζώων δεν θα ηδύναντο, να παράσχωσιν ευλογοφανή τινά εξήγησιν του μετασχηματισμού οιουδήποτε είδους, της μεν προσαρμοστικής ικανότητος των όντων ούσης άκρως περιωρισμένης και μη δυναμένης να μεταβάλη ούτε τους οργανισμούς των όντων, ούτε τα κατ’ ιδίαν όργανα αυτών, της δε μονιμότητος και του αμεταβλήτου αυτών όντων εκδήλων επίσης, απ’ αρχής της εμφανίσεώς των μέχρι σήμερον». Πρόσφατα δύο κορυφαίοι επιστήμονες απέδειξαν τον αντιεπιστημονικό χαρακτήρα της εν λόγω θεωρίας με συγκεκριμένα επιστημονικά πειράματα και μελέτες. Δείτε την σημαντική είδηση: «Επιστήμονες “καταρρίπτουν” την θεωρία του Δαρβίνου: “Όλοι προερχόμαστε από δύο μόνο ανθρώπους”. Με μία ανατρεπτική θεωρία προσπαθούν δύο ανθρωπολόγοι να δώσουν την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα, από που ξεκίνησε η εξάπλωση του ανθρωπίνου είδους στον πλανήτη μας. Οι μελετητές του πανεπιστημίου της Βασιλείας στην Ελβετία κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όλοι οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στον πλανήτη τα τελευταία 200.000 χρόνια αποτελούν απογόνους ενός μόνο ζευγαριού ανθρώπων που εικάζεται ότι έζησε την 3 ίδια χρονική περίοδο. Οι Μαρκ Στεκλ και Ντέιβιντ Τάλερ υποστηρίζουν ότι μετά από ενδελεχείς έρευνες, που περιελάμβαναν την εξέταση περισσότερων από πέντε εκατομμυρίων γενετικών κωδικών από τουλάχιστον 100.000 ξεχωριστά είδη ζώων -συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου-, διαπίστωσαν ότι όλοι οι άνθρωποι προέρχονται από ένα μόνο ζευγάρι ανθρώπων, μετά από πιθανώς κάποιο καταστροφικό γεγονός, που άφησε την Γη σχεδόν ερημωμένη. Μάλιστα, η ερευνητική ομάδα του ελβετικού πανεπιστημίου θεωρεί σχεδόν βέβαιο ότι αντίστοιχη εξελικτική πορεία είχε και το 90% των ειδών του ζωικού βασιλείου, ενώ εκτιμούν ότι όλες οι μορφές ζωής που υπάρχουν αυτή τη στιγμή ξεκίνησαν το ταξίδι τους στην Γη την ίδια περίπου χρονική περίοδο με τον άνθρωπο, πριν από 250.000 χρόνια….Η θεωρία των δύο ανθρωπολόγων, καταρρίπτει σε μεγάλο βαθμό της εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου, προκαλώντας έναν μικρό “σεισμό” μεταξύ των επιστημόνων, καθώς μέχρι πρότινος η θεωρία της Εξέλιξης των Ειδών θεωρούνταν η επικρατέστερη εκδοχή για την πορεία του ανθρώπου στον πλανήτη στο πέρασμα των αιώνων» (Ιστ. kataggeilte.blogspot.com/2020/05 /blog- post_5862.html). Τόσον ο Μαρξισμός, όσο και ο Δαρβινισμός έχουν κοινή προέλευση, τη δυτική σκέψη, τον «Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό», οι θιασώτες του οποίου προσπάθησαν να αποσπάσουν τον άνθρωπο από την πίστη στο Θεό και να τον εξομοιώσουν με τα ζώα, αφού τον θέλουν ως μια «φυσική επιλογή» της «πρωταρχικής ζωής», την οποία «γέννησε» η τυφλή ύλη. Μάλιστα οι «Διαφωτιστές» φρόντισαν να δώσουν και κοινωνική διάσταση στην Δαρβινική Θεωρία, η οποία μας είναι γνωστή ως «Κοινωνικός Δαρβινισμός», θέλοντας να εξηγήσουν δι’ αυτού, το διαχρονικό δράμα του κοινωνικού ανταγωνισμού στις ανθρώπινες κοινωνίες. Ισχυρίζονται ότι όπως στην φύση κυριαρχεί η «φυσική επιλογή», δηλαδή ο ανταγωνισμός των ειδών για επιβίωση, με την επικράτηση των ισχυροτέρων, έτσι και στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι αναπόφευκτη η ανισότητα και ο ανταγωνισμός! Μ’ άλλα λόγια ο «Κοινωνικός Δαρβινισμός», δέχεται ότι ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί βάσει κριτηρίων επιβίωσης και ότι η ιστορία του είναι μια διαδικασία εξέλιξης και επιβίωσης των ισχυροτέρων. Εάν στη φύση, τα πιο ισχυρά ζώα κυριαρχούν και υπερισχύουν των ασθενέστερων, το ίδιο μπορεί επίσης να εφαρμοστεί στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Οι ισχυρότερες φυλές είναι προορισμένες να επικρατήσουν των ασθενεστέρων. Πάνω στη θεωρία αυτή βασίσθηκε αργότερα ο Χίτλερ για να αναπτύξει τη θεωρία του περί της ανωτερότητος της Αρίας φυλής έναντι των άλλων στο βιβλίο του «Mein kampf», (Ο αγώνας μου). (Βλ. https://el.economy-pedia.com/11040569-social-darwinism)! Και εμπνεόμενος από αυτή την ολέθρια θεωρία ο παράφρων Χίτλερ, οδήγησε στη συνέχεια την ανθρωπότητα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με εκατομμύρια θύματα και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι αυτή η θεωρία χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει ποικίλα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα, όπως ο ρατσισμός, ο ιμπεριαλισμός, ο φασισμός, το μαρξιστικό ταξικό μίσος, ο ναζισμός, ο 4 αντισημιτισμός, ο εθνικισμός κ.λ.π., τα οποία έλκουν την ιδεολογική θεμελίωσή τους στο Δαρβινισμό, όσο και αν οι θιασώτες της δαρβινικής θεωρίας προσπαθούν να «ξορκίσουν» αυτή την τραγική αλήθεια με κάθε τρόπο! Κλείνοντας εκφράζουμε τη χαρά μας, που συναντούμε μέχρι σήμερα πραγματικούς επιστήμονες, οι οποίοι απαγκιστρωμένοι από τον ενορχηστρωμένο αντιχριστιανικό οίστρο και την «μόδα» του Υλισμού, τιμούν την επιστήμη τους. Χαιρόμαστε επίσης που μια ακόμη «Θεωρία», η οποία κυριάρχησε τον περασμένο αιώνα και είχε επιστρατευτεί στον χώρο του Διαλεκτικού Υλισμού και του Μαρξισμού, καταρρίπτεται, αναδεικνύοντας για πολλοστή φορά τον αιώνιο και αλάθητο λόγο του Θεού. Μετά την παταγώδη κατάρρευση της υλιστικής ιδεολογίας, έρχεται και η κατάρρευση του Δαρβινισμού, για να αποδειχθεί και πάλι η μεγάλη αλήθεια της εκ του μηδενός δημιουργίας ολοκλήρου του κτιστού κόσμου υπό του Θεού. Έρχεται να αποδειχθεί η θεοδημιούργητη φύση του ανθρώπου, ως ποίημα υπέρτατης σοφίας και σκοπιμότητος, ως η κορωνίδα της θείας δημιουργίας, και όχι ως μια «τυφλή» εξέλιξη της «φυσικής επιλογής», δηλαδή της τύχης, όπως την θέλουν οι άθεοι δαρβινιστές. Έρχεται να αποδειχθεί ότι ο άνθρωπος, αν και είναι μέτοχος της κτιστής δημιουργίας, είναι προορισμένος για την κατά χάριν θέωση! Χαιρόμαστε και αγαλλόμαστε, που προερχόμαστε από τα χέρια του θείου Δημιουργού μας και όχι από τον πίθηκο! Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ Η σωματική και η πνευματική τύφλωση.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ 

 Η σωματική και η πνευματική τύφλωση. 

 Εν Πειραιεί τη 29η Μαΐου 2022

 Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η έκτη Κυριακή από του Πάσχα, η Κυριακή του τυφλού και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια περικοπή από το 16ο κεφάλαιο των Πράξεων, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 9ο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο οποίο ο Ευαγγελιστής μας περιγράφει το θαύμα της θεραπείας ενός τυφλού, που ήταν τυφλός εκ γενετής. Πρόκειται για ένα θαύμα μοναδικό και καταπληκτικό στο είδος του, που μας το διασώζει μόνος ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, το οποίο έκανε ο Κύριος πάλι στην Ιερουσαλήμ, λίγο καιρό μετά την εορτή της σκηνοπηγίας. Το εν λόγω θαύμα έχει κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό σε σχέση με τα άλλα, διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με τη θεραπεία τυφλών οφθαλμών, αλλά με την δημιουργία οφθαλμών με τον πηλό τον οποίο δημιούργησε ο Κύριος με το πτύσμα Του και το χώμα, διότι μέσα στις κόγχες του τυφλού προηγουμένως δεν υπήρχαν καν οφθαλμοί. Πρόκειται δηλαδή για ένα θαύμα δημιουργικής δυνάμεως, το οποίο μας θυμίζει την δημιουργία του Αδάμ υπό του Θεού, τον οποίον ο Θεός δημιούργησε, σύμφωνα με την διήγηση της Γραφής, «χουν λαβών από της γης», αφού πήρε χώμα από τη γη. Όπως σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής, ο Κύριος πήρε την λάσπη που δημιούργησε με το πτύσμα Του και το χώμα, την έβαλε μέσα στις κόγχες του τυφλού και του έδωσε εντολή, να πάει και να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Και εκείνος πράγματι πήγε και πλύθηκε και αμέσως απέκτησε υγιείς οφθαλμούς. Εκείνο που έχει σημασία εδώ να τονίσουμε είναι, ότι ο τυφλός δέχεται να επιχρίσει ο Κύριος με πηλό τα μάτια του, χωρίς να προβάλει καμία αντίδραση και στη συνέχεια κάνει υπακοή στην εντολή του Κυρίου, χωρίς να προβάλει κανένα ερώτημα και χωρίς να ζητήσει καμία εξήγηση, παρ’ όλο που ο Κύριος δεν του απεκάλυψε προηγουμένως την θαυματουργική του δύναμη, ούτε το σκοπό για τον οποίο έβαλε πηλό στα μάτια του. Η υπακοή του τυφλού μπορούμε να πούμε, ότι γίνεται παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Τέτοια υπακοή ζητάει και από μας ο Κύριος. Πλήρη και τελεία, χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς αντιδράσεις και χωρίς επιφυλάξεις. Υπακοή με πλήρη εμπιστοσύνη στο θέλημά Του, αν θέλουμε βέβαια και εμείς να θεραπευθούμε από την πνευματική τύφλωση από την οποία πάσχουμε. Όμως ο εγωϊσμός, που έχουμε μέσα μας, δεν μας αφήνει να ταπεινωθούμε και να κάνουμε υπακοή. Αν μας δώσει κάποια οδηγία ο πνευματικός, ή κάποιος ποιμένας της Εκκλησίας, αμέσως αντιδρούμε, προβάλλουμε αντιρρήσεις, θέλουμε να γίνει το θέλημά μας. Οπότε η Χάρις του Θεού δεν μπορεί να έλθει μέσα μας και να φωτίσει το σκοτάδι της ψυχής μας. 2 Αυτό το μοναδικό και συγκλονιστικό θαύμα, το οποίο διαλαλεί σαν μια ηχηρή σάλπιγγα από μόνο του με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι ο αυτουργός του δεν είναι μόνον άνθρωπος, αλλά και Θεός, ότι είναι δηλαδή ο αναμενόμενος Μεσσίας, έγινε αφορμή, όπως θα δούμε παρά κάτω, να φανερωθεί η πνευματική τύφλωση πολλών από εκείνους που το διαπίστωσαν και ιδίως των Φαρισαίων, ενώ παράλληλα έγινε αφορμή, να ανοίξουν μαζί με τα μάτια του σώματος και τα μάτια της ψυχής του εκ γενετής τυφλού. Οι συγγενείς του τυφλού και οι Φαρισαίοι ζητούν με αλλεπάλληλες ανακρίσεις, να μάθουν πως θεραπεύτηκε. Και ενώ πληροφορούνται από τον τυφλό, ότι ο Ιησούς είναι εκείνος, που τον θεράπευσε με ένα θαυμαστό τρόπο, αυτοί πασχίζουν με κάθε τρόπο, είτε να αρνηθούν το θαύμα (και ας είναι χειροπιαστό), είτε να το διαστρέψουν, παρουσιάζοντάς το ως μη γενόμενο από τον Χριστό, αλλά από τον Θεό, είτε να παρουσιάσουν τον Χριστό ως άνθρωπο αμαρτωλό. Ο φθόνος και το μίσος έχει τυφλώσει τους ψυχικούς οφθαλμούς των. Φοβερό και ολέθριο πάθος ο φθόνος αδελφοί μου, το οποίο έχει τη δύναμη να μας χωρίσει αιωνίως από τον Χριστό, αν δεν το καταπολεμήσουμε. Ο φθονερός άνθρωπος μοιάζει με φαρμακερό φίδι, που καραδοκεί να χύσει το δηλητήριο της συκοφαντίας, προκειμένου να εξοντώσει το φθονούμενο πρόσωπο. Ας προσέξουμε και ας ερευνήσουμε τη συνείδηση μας, μήπως μέσα και στην δική μας ψυχή έχει εισχωρήσει αυτό το φοβερό πάθος και αν διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο, ας τρέξουμε στον πνευματικό μας και ας ακολουθήσωμε τις οδηγίες του, για να απαλλαγούμε από αυτό. Ενώ λοιπόν η Θεότης του Χριστού λάμπει όπως ο ήλιος, οι Ιουδαίοι κλείνουν πεισματικά τα μάτια της ψυχής των και αρνούνται να πιστεύσουν στον ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό, από πολύ φθόνο και εγωισμό, διότι όπως σημειώνει ο Ευαγγελιστής: «ουκ επίστευσαν ουν οι Ιουδαίοι περί αυτού ότι τυφλός ην και ανέβλεψεν, έως ότου εφώνησαν τους γονείς αυτού του αναβλέψαντος». Δεν επίστευσαν οι Ιουδαίοι, ότι προηγουμένως ήταν τυφλός και με θαυμαστό τρόπο ανέβλεψε, μέχρις ότου φώναξαν τους γονείς του, ελπίζοντας από την μαρτυρία των γονέων, να αντλήσουν κάποια στοιχεία, για να αρνηθούν το θαύμα. Αλλά ποια ήταν η στάση των γονέων απέναντι στο θαύμα; Αντί να ευχαριστήσουν τον Ευεργέτη τους, που θεράπευσε το παιδί τους, που βασανιζόταν τόσα χρόνια στο σκοτάδι, αυτοί προσποιούνται άγνοια. Ενώ αναγνωρίζουν, ότι αυτό είναι το παιδί τους, φοβούνται να ομολογήσουν, ότι ο Χριστός το θεράπευσε. Αλλά γιατί φοβούνται; Την εξήγηση μας την δίδει ο Ευαγγελιστής: «ταύτα είπον οι γονείς αυτού, ότι εφοβούντο τους Ιουδαίους· ήδη γαρ συνετέθειντο οι Ιουδαίοι ίνα, εάν τις αυτόν ομολογήση Χριστόν, αποσυνάγωγος γένηται». Είχαν απειλήσει οι Φαρισαίοι, ότι όποιος ομολογούσε, ότι αυτός που κάνει τα θαύματα είναι ο Χριστός, θα αποβληθεί από την Συναγωγή. Οι γονείς φοβήθηκαν, μήπως οι Φαρισαίοι τους διώξουν από τη Συναγωγή. Τι κρίμα!! Για να μη χάσουν το εισιτήριο της Συναγωγής, έχασαν το εισιτήριο της Βασιλείας των Ουρανών. Ας προσέξουμε και εμείς αδελφοί μου, μήπως πάθουμε ό,τι έπαθαν οι γονείς του τυφλού. Μήπως δηλαδή τελικά χάσουμε το εισιτήριο της Βασιλείας των Ουρανών, επειδή προτιμήσαμε κάποιο άλλο εισιτήριο. 3 Μήπως δηλαδή με τη ζωή μας δείχνουμε πάνω στην πράξη, ότι προτιμούμε να αρνηθούμε τον Χριστό και το θέλημά του, για να έχουμε καλές σχέσεις με τον κόσμο, για να φανούμε αρεστοί στον κόσμο. Όμως δεν είναι δυνατόν να αρέσουμε και στον Χριστό και στον κόσμο, διότι όπως μας πληροφορεί ο θεόπνευστος λόγος της Γραφής: «ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται», (Ιακ.4,4)..Όποιος θελήσει να γίνει φίλος του κόσμου, καθίσταται εχθρός του Θεού. Εντελώς αντίθετη με τη στάση των γονέων ήταν η στάση του θεραπευθέντος τυφλού. Ο πρώην τυφλός με γενναιότητα και θάρρος και χωρίς να φοβάται κανέναν, όχι μόνον ομολογεί τον Ευεργέτη του, αλλά και τον υπερασπίζεται και τον ονομάζει προφήτη. Και όταν αργότερα ο Χριστός εμφανίζεται μπροστά του, τον ομολογεί και τον προσκυνεί ως Υιόν του Θεού, πράγμα που δείχνει ότι μαζί με τους σωματικούς οφθαλμούς του, είχαν ανοίξει και οι πνευματικοί του οφθαλμοί. Όταν δε οι Φαρισαίοι προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Ιησού ως αμαρτωλό, αυτός τους έδωσε σοφές και αποστομωτικές απαντήσεις. Και αυτοί επειδή δεν είχαν επιχειρήματα, για να τον αντικρούσουν, είπαν: «ημείς οίδαμεν ότι Μωϋσεί λελάληκεν ο Θεός· τούτον δε ουκ οίδαμεν πόθεν εστίν». Εμείς ξέρουμε, λέγουν, ότι στον Μωϋσή μίλησε ο Θεός, αυτόν όμως, τον Ιησούν, δεν ξέρουμε από που ήρθε. Ισχυρίζονται ότι δεν γνωρίζουν τον Χριστό, ενώ κάθε μέρα έβλεπαν θαύματα θείας δυνάμεως, που απεδείκνυαν την Θεότητά του. Ήξεραν τον Μωϋσή, αλλά δεν ήθελαν να μάθουν τίποτε για τον Χριστό, για τον οποίον όμως ο Μωϋσής προφητικά ομίλησε. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με πολλούς, όχι μόνον αθέους και αντιχρίστους, αλλά και με πολλούς χριστιανούς. Ενώ γνωρίζουν πάρα πολλά πράγματα για παρά πολλά θέματα, δεν γνωρίζουν τίποτε για τον Χριστό. Και δεν γνωρίζουν, όχι γιατί δεν έτυχε κάποιος να τους μιλήσει για τον Χριστό, αλλά γιατί ποτέ στη ζωή τους δεν θέλησαν να μάθουν τίποτε γι’ Αυτόν. Αυτή δε η θεληματική άγνοια καθιστά την ενοχή τους ακόμη μεγαλύτερη εν ημέρα κρίσεως. Ας εξετάσουμε και πάλι τη συνείδησή μας, αδελφοί μου, μήπως και εμείς αρκούμαστε σε μια ελάχιστη γνώση περί του Χριστού, τέτοια όμως που δεν επηρεάζει τη ζωή μας, η οποία κατ’ ουσίαν και κατά βάθος παραμένει κοσμική, ξένη προς το θέλημα του Θεού. Δυστυχώς δεν έχουμε τη διάθεση να μαθητεύσουμε στο Ευαγγέλιο, όπως και άλλες φορές το έχουμε τονίσει, για να μάθουμε με ακρίβεια, ποιος είναι ο Χριστός και τι έκανε για τη σωτηρία μας από άπειρη αγάπη για μας, αλλά και πως εμείς οφείλουμε να ανταποκριθούμε στην αγάπη του. Το κοντάκιο της σημερινής εορτής, αγαπητοί μου, μας επισημαίνει κάτι πολύ σημαντικό: «Της ψυχής τα όμματα», λέγει ο υμνογράφος, «πεπηρωμένος σοι Χριστέ προσέρχομαι ως ο τυφλός εκ γενετής». Τα μάτια της ψυχής μου, Κύριε, είναι τυφλωμένα. Γι’ αυτό και καταφεύγω σε σένα, όπως ο εκ γενετής τυφλός. Ας καταφύγουμε και εμείς στον Χριστό, αφού και τα δικά μας μάτια είναι τυφλωμένα, διότι μόνον ο Χριστός μπορεί να μας θεραπεύσει. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όταν ήρθε να μονάσει στο άγιον Όρος, φώναζε ακατάπαυστα στην προσευχή του «Κύριε φώτισόν μου το σκότος, φώτισόν μου το σκότος». Ας καταφύγουμε λοιπόν 4 σ’ Αυτόν με την βεβαιότητα ότι θα θεραπεύσει και μας, όπως τον εκ γενετής τυφλόν, αρκεί να κάνουμε πράξη, όσα προηγουμένως σημειώσαμε, πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει σε όλους μας με την Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 Εν Πειραιεί τη 23η Μαΐου 2022

 Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ. (Σχόλιο σε δηλώσεις του «Πάπα» Φραγκίσκου) 

 Η Αγία μας εκκλησία χαρακτηρίζεται στο Σύμβολο της Πίστεως ως «Καθολική», επειδή κατέχει ολόκληρη την αλήθεια, την οποία οφείλει να γνωρίζει ο άνθρωπος για την σωτηρία του και επειδή έχει πανανθρώπινο και διαχρονικό χαρακτήρα. Πιο συγκεκριμένα, «η έννοια της εκκλησιαστικής καθολικότητας μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους: τοπικά-γεωγραφικά και τροπικά. Με την τοπική έννοια, σημαίνει την Εκκλησία που τείνει να περιλάβει στους κόλπους της όλους τους λαούς της γης, κατά το “πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει” (Μάρκ.16,15). Με την τροπική έννοια, σημαίνει την Εκκλησία, που αποτελεί ένα ενιαίον όλο, χωρίς τοπικούς, χρονικούς, ή ποσοτικούς - αριθμητικούς περιορισμούς, η οποία περιλαμβάνει στους κόλπους της όλους εκείνους που ανήκαν, ανήκουν και θα ανήκουν στο μυστικό σώμα του Χριστού “ζώντας τε και τεθνεώτας”, τους “απανταχού της οικουμένης πιστούς”, όλων των αιώνων, είτε ζώντες είτε και “προ της του Χριστού παρουσίας ευηρεστηκότες” (Ι. Χρυσοστόμου, Εις την προς Εφεσίους - Ι΄, PG 62, 75) και “προαπελθόντες εν πίστει εκ της επιγείου εις την ουράνιον Εκκλησίαν” (λ. «Εκκλησία», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 5, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1964, σελ. 483). Η Εκκλησία μπορεί να υπάρχει και να είναι Καθολική ακόμη και στα πλαίσια μιας τοπικής Εκκλησίας, (Ελλάδας, Ρωσίας κ.λπ.), αρκεί να υπάρχουν σ’ αυτήν τα στοιχεία που κάνουν την Εκκλησία Μία, όπως προαναφέρθηκαν. Αυτή την ιδιότητα της καθολικότητας, κατανοούσε η Εκκλησία ήδη από τα αρχαία χρόνια. Όπως μαρτυρεί ο Ιγνάτιος Αντιοχείας, “όπου αν ή Χριστός Ιησούς, εκεί και η καθολική Εκκλησία” (PG 5, 713). Είναι προφανές ότι, η έννοια της καθολικότητας, όπως και αυτή της Ενότητας, εκφράζει την ταυτότητα και την Ορθοδοξία της Εκκλησίας, αποκλείοντας όλα εκείνα τα στοιχεία (αίρεση, σχίσμα) που νοθεύουν την αδιαίρετη ουσία της. Κατά συνέπεια, η καθολική εκκλησία είναι μόνο Μία, εκείνη που έμεινε πιστή στην δογματική καθαρότητα, στην βιβλική και παραδοσιακή θεμελίωση, στην ορθή σωτηριολογία, και διατήρησε ανόθευτα τη θεολογία, την ευσέβεια και τα μυστήρια» (https://el.orthodoxwiki.org). Δυστυχώς αυτόν τον μοναδικό χαρακτηρισμό της Καθολικότητος σφετερίστηκε ο αιρετικός Παπισμός, από τότε που αποσχίσθηκε από τον κορμό της Μίας Αγίας καθολικής και αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, τον 11 ο αιώνα, ονομάζοντας εαυτόν ως «Καθολική Εκκλησία». Όπως είναι γνωστό, (και το έχουμε αναλύσει πολλές φορές), ο Παπισμός διέστρεψε ριζικά την θεανθρώπινη φύση και το έργο 2 της Εκκλησίας, μεταβάλλοντάς την σε έναν κοσμικό οργανισμό, με βλέψεις παγκόσμιας κυριαρχίας. Θυμίζουμε και πάλι τον φρικώδη και φυσικά αντιχριστιανικό «περί Περιβολής Αγώνα» του Παπισμού για την κατάκτηση του κόσμου και όλων των εξουσιών της γης. Στον αγώνα αυτόν δεν δίστασε να «επιστρατεύσει» και την έννοια της Καθολικότητος της Εκκλησίας, για να υπηρετήσει το όραμα της παγκόσμιας κυριαρχίας, επί όλων των ηγεμόνων της γης. Μελετώντας με προσοχή την ιστορία των 10 αιώνων του Παπισμού διαπιστώνουμε αβίαστα, ότι αυτός αποτελεί κατ’ ουσίαν την διαιώνιση του φραγκικού οράματος για την κατάκτηση της ανθρωπότητας. Τον ίδιο αυτό στόχο επιχειρεί να επιτύχει και στην εποχή μας, (ήδη από τα μέσα του 20 ου αιώνος), επιστρατεύοντας τώρα και την παναίρεση του Οικουμενισμού. Θυμίζουμε το θεμελιώδες διάταγμα της Β΄ Βατικανής «Συνόδου», (1962-1965), το περιβόητο περί «Οικουμενισμού Διάταγμα», με το οποίο όχι μόνον υιοθέτησε τον προτεσταντικό Οικουμενισμό, αλλά τον ενέταξε στην στις κυριαρχικές επιδιώξεις του, για την υποταγή ολοκλήρου της Χριστιανοσύνης στην παπική εξουσία. Όλοι οι μέχρι σήμερα γενόμενοι «Θεολογικοί Διάλογοι» μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, μαρτυρούν ξεκάθαρα τους δόλιους σκοπούς του να υποτάξει, (κυρίως μέσω του παπικού πρωτείου) και την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, διότι σύμφωνα με το θεμελιώδες παπικό «δόγμα», «όπου ‘Πάπας’ εκεί και Εκκλησία», δηλαδή γνήσιο μέλος της Εκκλησίας μπορεί να είναι μόνον, όποιος είναι ενωμένος με τον Πάπα. Αυτόν τον πρωταρχικό στόχο εξέφρασε με σαφήνεια ο «Πάπας» Φραγκίσκος, σε πρόσφατη δήλωσή του την οποία δημοσιοποίησε το αποκαλυπτικό ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα». Δείτε την ανάρτηση: «Στις 28 Απριλίου, ο Πάπας Φραγκίσκος συναντήθηκε στην αίθουσα Παύλος ΣΤ' με πιστούς από την πολωνική πόλη Λοτζ, οι οποίοι έκαναν προσκύνημα στη Ρώμη στο πλαίσιο του εορτασμού για την εκατονταετηρίδα της επισκοπής τους. Στο ακροατήριο συμμετείχαν οι πολιτικές αρχές του Λοντζ, εκπρόσωποι άλλων χριστιανικών Εκκλησιών, καθώς και πολλοί νέοι, φοιτητές, άτομα με ειδικές ανάγκες και άστεγοι. Σύμφωνα με τον Πάπα Φραγκίσκο, μια άλλη χαρακτηριστική πτυχή της Εκκλησίας είναι ο οικουμενισμός “Τα παλιά χρόνια αφορίζαμε ο ένας τον άλλον από την Εκκλησία. Τώρα, δόξα τω Θεώ, λέμε ο ένας τον άλλον αδέρφια”. Είναι απαραίτητο να διατηρηθεί η ενότητα μεταξύ όλων μας, γιατί την χρειαζόμαστε, σημείωσε ο Πάπας: “Ο Οικουμενισμός στην Εκκλησία δεν είναι καθόλου προαιρετική επιλογή και δεν είναι διακόσμηση, είναι ανάγκη. Σας προτρέπω να περπατήσετε μαζί στον θεολογικό διάλογο και στον ευαγγελισμό, σε κοινή προσευχή και ακούγοντας τον Λόγο του Θεού, στη μαρτυρία της αδελφοσύνης. Στην πορεία, δημιουργείτε μια τοπική κοινότητα, αποκαλώντας την περήφανα «κοινότητα τεσσάρων πολιτισμών”. Ο Πάπας Φραγκίσκος μίλησε για τη Σύνοδο των Επισκόπων, που ξεκίνησε τον περασμένο Οκτώβριο με θέμα “Για τη Συνοδική Εκκλησία: Συναδέλφωση, Συμμετοχή και Αποστολή”. Τώρα η πρώτη επισκοπική πτυχή φτάνει στο τέλος της. Στο πλαίσιο αυτό, ο ποντίφικας υπενθύμισε στους Πολωνούς προσκυνητές ότι η κλήση της Εκκλησίας έγκειται στον ευαγγελισμό: “Σας εύχομαι να είστε μια 3 όμορφη, «εξωστρεφής» Εκκλησία, η οποία, όπως η μαγιά, ζυμώνει όλη τη ζύμη”». (https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/7086398_papas-o- oikoymenismos-den-einai-proairetikos-aparaititi-i-enotita-na). Είναι ευρύτατα διαδεδομένη μέσα στους κόλπους του Οικουμενισμού η αντίληψη, ότι οι αφορισμοί δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχουν πια θέση μέσα στην Εκκλησία. Γι’ αυτό άλλωστε και οι Ιεροί Κανόνες της, στους οποίους οι φράσεις «αφοριζέσθω» και «καθαιρήσθω» κυριαρχούν πληθωρικά, χαρακτηρίσθηκαν ως «τείχη του αίσχους». Σίγουρα όταν ο «Πάπας» διαβάζει τον λόγο του αποστόλου Παύλου «ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω», (Γαλ. 1,9), θα παθαίνει αλλεργία και δεν θα ξέρει, ποια ερμηνεία να δώσει, ώστε να εναρμονίζεται με την οικουμενιστική νοοτροπία, που απαιτεί την κατάργηση των αφορισμών και γενικότερα των Ιερών Κανόνων. Και ο μεν «Πάπας» πιθανότατα δεν γνωρίζει ότι οι Ιεροί Κανόνες, τους οποίους θέσπισαν εν αγίω Πνεύματι οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, οι συγκροτήσαντες τις άγιες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, έχουν περιβληθεί με το κύρος της θεοπνευστίας, γι’ αυτό και θεωρεί τους αφορισμούς απόβλητους και ξένους προς την χριστιανική αγάπη. Όμως πως δικαιολογείται να τηρούν παρόμοια στάση και οι εξ’ «Ορθοδόξων» οικουμενιστές, οι οποίοι ενώ γνωρίζουν το θεόπνευστο κύρος των Ιερών Κανόνων, αλλά και την αναγκαιότητα της εφαρμογής των αφορισμών, εν τούτοις τους καταπατούν; Σύμφωνα με τον κ. Φραγκίσκο, ο Οικουμενισμός χαρακτηρίζεται ως μια «πτυχή της Εκκλησίας» και παρά κάτω θεωρεί ότι αυτός «δεν είναι καθόλου προαιρετική επιλογή και δεν είναι διακόσμηση, είναι ανάγκη». Το τι είναι ο Οικουμενισμός, μας τον αποκάλυψαν επακριβώς σύγχρονοι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες και μάλιστα ο θεοφώτιστος Γέροντας άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για τους ψευτοχριστιανισμούς, για τις ψευτοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του βρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι ψευτοχριστιανισμοί, όλες οι ψευτοεκκλησίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αίρεση δίπλα στην άλλη. ….Ο σύγχρονος ‘διάλογος της αγάπης’, ο οποίος τελείται με τη μορφή γυμνού συναισθηματισμού, είναι στην πραγματικότητα ολιγόπιστη άρνηση του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αληθείας (Β΄ Θεσ. 2,13), δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους ‘αγάπης της αληθείας’ (Β΄ Θεσ. 2,10). Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια· η αγάπη ζει και υπάρχει αληθεύουσα. …Ας μην απατόμεθα. Υπάρχει και ο ‘διάλογος του ψεύδους’, όταν οι διαλεγόμενοι συνειδητά, ή ασυνείδητα ψεύδονται ο ένας στον άλλον. Τέτοιος διάλογος είναι οικείος στον ‘πατέρα του ψεύδους’, τον Διάβολο, ‘ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού’ (Ιω.8,44). Οικείος είναι και σε όλους τους εκουσίους, ή ακουσίους συνεργάτες του, όταν αυτοί θελήσουν να πραγματοποιήσουν το καλό τους μέσω του κακού, να φθάσουν στην ‘αλήθεια’ τους με τη βοήθεια του ψεύδους. Δεν υπάρχει ‘διάλογος της αγάπης’ χωρίς τον διάλογο της αληθείας. Διαφορετικά, ο τέτοιος διάλογος είναι αφύσικος και ψευδής. Γι’ αυτό και η εντολή του Αποστόλου ζητά να είναι ‘η αγάπη ανυπόκριτος’» (Ρωμ. 12,9). 1 4 Με βάση τα παρά πάνω μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε, ότι ο Οικουμενισμός όχι μόνο δεν αποτελεί «κύριο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας», ούτε φυσικά «ανάγκη» για την Εκκλησία, αλλά αντιθέτως την πιο σατανική και αντίχριστη αίρεση όλων των αιώνων, που επενόησε ποτέ ο διάβολος. Ο Οικουμενισμός όπως τον βιώνει ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός, ως δήθεν κύριο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας, είναι κατ’ ουσίαν ένα ολέθριο και δαιμονικό κατασκεύασμα των σκοτεινών δυνάμεων. Δεν μπορεί να έχει σχέση με τον άγιο και σωτήριο χαρακτήρα της Εκκλησίας του Χριστού και με την σωτηριώδη αποστολή της. Παρά κάτω ο κ. Φραγκίσκος κάνει λόγο και περί της ενότητος της Εκκλησίας: «Είναι απαραίτητο να διατηρηθεί η ενότητα μεταξύ όλων μας, γιατί την χρειαζόμαστε». Φυσικά την ενότητα αυτή την εννοεί μέσα σε οικουμενιστικά πλαίσια, όπως ακριβώς την εννοούν και οι εκ των «Ορθοδόξων» θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι πιστεύουν ότι η Εκκλησία του Χριστού «διεσπάσθη εν χρόνω» σε διάφορες χριστιανικές ομολογίες. Μία δε από αυτές είναι και η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία για να ξαναβρεί την καθολικότητά της οφείλει να ενωθεί με τις άλλες ομολογίες – αιρέσεις. Αυτό σημαίνει εμμέσως πλην σαφώς, ότι απεμπολούν την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ότι μόνον αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία! Κλείνοντας θεωρούμε ότι τέτοιου είδους ανακοινώσεις από τον «Πάπα» είναι παραπλανητικές και εξυπηρετούν τους κρυφούς και καταχθόνιους σκοπούς του για την υποταγή του χριστιανικού κόσμου και της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην εξουσία του. Και όχι μόνο του χριστιανικού κόσμου, αλλά και όλων των θρησκειών, οραματιζόμενος, μέσα στον δαιμονικό εσμό του, να γίνει ο μελλοντικός παγκόσμιος θρησκευτικός ηγέτης, ο ηγέτης της εφιαλτικής Πανθρησκείας του Αντιχρίστου! Αυτό φανερώνουν περίτρανα οι αντικανονικές συμπροσευχές στην Ασίζη, με όλη της θρησκευτική πανσπερμία! Φαίνεται ότι το έτος 2025 θα σημάνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα. Δεν αποκλείεται τη χρονιά αυτή, να γίνει η θρυλούμενη «ένωση των Εκκλησιών», όπως την επιδιώκουν οι Οικουμενιστές, αλλά και ο κ. Φραγκίσκος, χωρίς την παραμικρή μετάνοια των αιρετικών! Ας αγρυπνούμε για κάθε ενδεχόμενο! Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΥΗΔΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

  ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

  Εν Πειραιεί τη 16η Μαΐου 2022

 ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΥΗΔΙΑ 

Το Γραφείο μας έχει επισημάνει εδώ και χρόνια με ανακοινώσεις του, το μείζον πρόβλημα της Ευρώπης και γενικά του δυτικού κόσμου, το μεταναστευτικό. Καταδείξαμε ότι οι πολεμικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και τώρα στην Ουκρανία, αλλά και οι δυσμενείς συνθήκες διαβιώσεως σε χώρες του τρίτου κόσμου, έχουν εξαναγκάσει εκατομμύρια ανθρώπους, να μεταναστεύσουν προς την Ευρώπη, είτε για να σωθούν από τη δίνη των πολεμικών συγκρούσεων και των εμφυλίων σπαραγμών, είτε για την αναζήτηση καλλίτερων συνθηκών ζωής. Τονίσαμε ότι η αθρόα, νόμιμη και παράνομη, μετανάστευση αλλοθρήσκων από την Ασία, Μέση Ανατολή και Αφρική στον Ευρωπαϊκό χώρο, αποτελεί την αρχή του τέλους του και της πλήρους αλλοτριώσεώς του. Ότι η πρωτοφανής πλημμυρίδα των μεταναστών τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι τυχαία, άλλα κατευθυνόμενη και χρηματοδοτούμενη από σκοτεινά κέντρα των θιασωτών και προωθητών της παγκοσμιοποίησης. Ότι μέσω αυτής επιδιώκεται να αλλοιωθεί η εθνική συνείδηση των λαών, να χαθούν οι παραδώσεις και οι εθνικές των ιδιαιτερότητες, ώστε να πάρει σάρκα και οστά το όραμα της πολυπολυτισμικότητος και της πολυθρησκευτικότητος. Κυρίως όμως ο απώτερος στόχος τους είναι να τεθεί στο περιθώριο ο Χριστιανισμός και ιδιαιτέρως η Ορθοδοξία μας, η οποία αποτελεί το σοβαρότερο εμπόδιο στα καταχθόνια σχέδιά τους. Ένα πλήρες και οργανωμένο σχέδιο παγκοσμίων διαστάσεων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, εδώ και δεκαετίες. Για την υλοποίησή του σπαταλούνται αμύθητα ποσά, ενώ παράλληλα με τη δύναμη του χρήματος αλώνονται εθνικές κυβερνήσεις, οι οποίες μεταβάλλονται σε πειθήνια όργανα των σχεδιαστών. Δυστυχώς η Ευρώπη έπεσε στην ολέθρια παγίδα να αποδεχτεί τις ορδές των παράνομων μεταναστών χωρίς περίσκεψη και στρατηγικό σχεδιασμό. Σήμερα, ύστερα από δύο και πλέον δεκαετίες αποδείχθηκε, ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι μουσουλμάνοι, αδυνατούν να αποδεχτούν τον δυτικό τρόπο ζωής και να ενταχτούν στις δυτικές κοινωνίες. Δεν σέβονται ούτε στο ελάχιστο τους νόμους, τις τοπικές παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα των λαών, που τους φιλοξενούν. Έχοντας διαποτιστεί από τα ολέθρια διδάγματα και τις επιταγές του Κορανίου, το οποίο θεωρεί κάθε μη μουσουλμάνο ως «εχθρό του Αλλάχ» και άρα υποψήφιο θύμα προς εξόντωση, συμπεριφέρονται ως κυρίαρχοι και κατακτητές. Απαιτούν την αφαίρεση του σταυρού από δημόσιους χώρους και από πρόσωπα με τα οποία έρχονται σε επαφή, βιαιοπραγούν, βιάζουν, δολοφονούν, προξενούν φθορές και καταστροφές στις υποδομές φιλοξενίας τους. Δεν είναι λίγα τα εγκλήματα και μάλιστα ειδεχθή, τα οποία έχουν διαπράξει. Εισβάλλουν σε εκκλησίες και άλλους λατρευτικούς χώρους και σκοτώνουν, νομίζοντας ότι 2 προσφέρουν ύψιστη υπηρεσία τον Αλλάχ! Ίσως πιο δαιμονική κατάσταση από αυτή δεν υπάρχει! Την εφιαλτική αυτή πραγματικότητα περιγράφει σε πρόσφατο αποκαλυπτικό της άρθρο η Σουηδή δημοσιογράφος Sara Daniel, (Σάρα Ντάνιελ), με τίτλο «Το Σουηδικό ρήγμα». Το άρθρο, το οποίο μετέφρασε και δημοσίευσε το ιστολόγιο https://www.militaire.gr, αποτυπώνει με ακρίβεια την φρίκη που βιώνει σήμερα η Σουηδική κοινωνία εξ’ αιτίας των μεταναστών, αλλά και ολόκληρη η ευρωπαϊκή ήπειρος. Η δημοσιογράφος αρχίζει με την επισήμανση πως η φιλήσυχη Σουηδία «ήταν για πολλά χρόνια μια από τις πιο ομοιογενείς χώρες στον κόσμο. Σήμερα, όμως, πάνω από 2 εκατομμύρια κάτοικοι της Σουηδίας -το 20% του πληθυσμού- προέρχονται από μετανάστευση. Ο αριθμός αυτός διπλασιάστηκε μέσα σε είκοσι χρόνια και το μεγαλύτερο μέρος του έχει εξω-ευρωπαϊκή προέλευση. Όμως η πολιτική της ενσωμάτωσης απέτυχε. Και δεν το λέει κάποιο ξενόφοβο κόμμα, αλλά η σοσιαλδημοκράτις πρωθυπουργός. Η Σουηδή πρωθυπουργός Magdalena Αndersson, (Μαγκνταλένα Άντερσον), σε πρόσφατη συνέντευξή της δήλωσε, με τον πλέον κατηγορηματικό και δραματικό τρόπο, πως ‘Η σουηδική κοινωνία αποτελείται σήμερα από πολλές παράλληλες κοινωνίες. Ζούμε στην ίδια χώρα, αλλά σε εντελώς διαφορετικές πραγματικότητες’! Η δήλωση- ομολογία της είναι συντριπτική, διότι πρόκειται για αυτοκριτική του κόμματός της το οποίο κυβέρνησε τα 28 από τα 40 τελευταία χρόνια και ευθύνεται για την φρικώδη κατάσταση που βιώνει αυτόν τον καιρό η σουηδική κοινωνία από τα εκατομμύρια των μεταναστών, τους οποίους εισδέχονταν χωρίς φραγμούς και κανόνες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Πρόσθεσε πως: ‘Η ενσωμάτωση ήταν άτολμη, ενώ η μετανάστευση ήταν μαζική. Η κοινωνία μας δεν έδειξε βούληση σε αυτή την κατεύθυνση και τα μέσα που παρασχέθηκαν στην αστυνομία και τις κοινωνικές υπηρεσίες ήταν ελλιπή’»! Κριτικάροντας τις επισημάνσεις της Σουηδού Πρωθυπουργού, η κ. Sara Daniel, γράφει: «Πώς δικαιολογείται ένας λόγος τόσο ελάχιστα πολιτικά ορθός; Τις τελευταίες εβδομάδες, δύο πόλεις νοτιοδυτικά της Στοκχόλμης γνωρίζουν ταραχές εξαιτίας μιας πρωτοβουλίας που ανέλαβε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο Δανοσουηδός Ράσμους Παλουντάν. Ο τελευταίος είναι ένας 40χρονος δικηγόρος που ηγείται του ακροδεξιού κόμματος ”Stram Kurs” (Σκληρή Γραμμή) και έχει προκαλέσει κατακραυγή με την πρόθεσή του να κάψει αντίτυπα του Κορανίου σε διάφορες πόλεις…. Στη Σουηδία δεν υπάρχει πια, από το 1970, το αδίκημα της βλασφημίας, και το να κάψεις το Κοράνι σε μια πλατεία στη διάρκεια μιας διαδήλωσης εντάσσεται στο πλαίσιο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, όσο αποκρουστικό κι αν ακούγεται. Οι αρχές δεν διαθέτουν έτσι νομικά μέσα για να σταματήσουν τον Παλουντάν. Και η ίδια η αρχή της ελευθερίας της έκφρασης δεν αμφισβητείται ούτε από τη Δεξιά ούτε από την Αριστερά σε αυτή την πολύ φιλελεύθερη χώρα». Ναι, είναι δυστυχώς γεγονός, ότι η εκρηκτική κατάσταση που δημιουργείται λόγω του μεταναστευτικού προβλήματος, φέρνει ένα δεύτερο κακό, την άνοδο του εθνικισμού, ο οποίος, ως αντίδραση, μιμείται τον ισλαμικό φανατισμό και φονταμενταλισμό. Η Σουηδική κοινωνία βρίσκεται ανάμεσα σε δύο διασταυρούμενα πυρά, με ό,τι αυτό σημαίνει 3 για το μέλλον της! Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα από τα σύγχρονα κράτη της Ευρώπης, το ένα μετά το άλλο, κατάργησαν νομοθετικά το αδίκημα της βλασφημίας. Το ίδιο δυστυχώς συνέβη και στην Πατρίδα μας. Ωστόσο οι αρχές της Δημοκρατίας επιτάσσουν τον σεβασμό των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων. Η πίστη στο Θεό, οι φιλοσοφικές ιδέες και κοινωνικές αντιλήψεις είναι αγαθά συνταγματικά κατοχυρωμένα και ως εκ τούτου πρέπει να γίνονται σεβαστά και γι’ αυτό ο νομοθέτης οφείλει να τα περιφρουρήσει. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να προσβάλλει, βλασφημώντας και ασχημονώντας, τα πιστεύω κανενός! Γιατί η πίστη κάθε ανθρώπου αποτελεί το οντολογικό του θεμέλιο, γι’ αυτό και η «προσβολή της θρησκευτικής ειρήνης», τίθεται ως διακινδυνευόμενο έννομο αγαθό. Είναι γεγονός πως ο κακώς εννοούμενος «εκδημοκρατισμός» της Ευρώπης, με την κατάρριψη των χριστιανικών και ηθικών αρχών, έρχεται να επιδεινώσει την κατάσταση. Η ελευθερία, λ.χ. να βλασφημεί κανείς το Θεό και την πίστη του άλλου, χωρίς συνέπειες και με την προστασία του νόμου, γίνεται «μπούμερανγκ» για τους Ευρωπαίους. Και συνεχίζει η διαπρεπής αρθρογράφος: «Το Σαββατοκύριακο του Πάσχα, έτσι, άνδρες, γυναίκες, αλλά και παιδιά σε υποβαθμισμένες συνοικίες αυτών των πόλεων συγκρούστηκαν με την αστυνομία και επιτέθηκαν σε σύμβολα της κρατικής εξουσίας. Στο Μάλμε κάηκε ένα σχολείο. Στο Νορκέπινγκ και το Λινκέπινγκ, συμμορίες υποχρέωσαν την αστυνομία σε φυγή και τρομοκράτησαν τους κατοίκους. Οι τραυματίες μεταξύ των αστυνομικών ξεπέρασαν τους 100. Κι όλα αυτά κυκλοφόρησαν ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συχνά από τους ίδιους τους διαδηλωτές…. Όπως αποδείχθηκε, όμως, οι δυνάμεις της τάξης δεν είναι πια ικανές να εξασφαλίσουν τον σεβασμό του κράτους δικαίου σε ορισμένες συνοικίες. Η Σουηδία, που ήταν άλλοτε μια από τις πιο φιλήσυχες χώρες του κόσμου, έχει γίνει η χώρα με τις περισσότερες φονικές συμπλοκές στην Ευρώπη. Είναι λοιπόν υποχρεωμένη να επανεξετάσει την πολιτική που ακολουθεί ως προς τη μετανάστευση και την ενσωμάτωση». Και καταλήγει: «Το ‘σκανδιναβικό κοινωνικό μοντέλο’ αποτελούσε μέχρι πρόσφατα πηγή έμπνευσης για πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά αυτό έχει αρχίσει πλέον να αμφισβητείται»! (https://www.militaire.gr/to-soyidiko-rigma/)! Διασταυρώνοντας τις πληροφορίες μας και από άλλες πηγές, συμπεραίνουμε ότι η κατάσταση στην Ευρώπη έχει γίνει, όχι απλά δύσκολη, αλλά εφιαλτική και απόλυτα δυσοίωνη για την επιβίωση των Ευρωπαίων. Δυστυχώς, στην ίδια τραγική κατάσταση βρίσκεται και η χώρα μας, στην οποία το προσφυγικό – μεταναστευτικό ζήτημα έχει πάρει τα τελευταία χρόνια εφιαλτικές διαστάσεις, επειδή η χώρα μας αποτελεί την πρώτη πύλη εισόδου των μεταναστών από την Ασία και την Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη και επομένως δέχεται το μεγαλύτερο βάρος των προσφυγικών ροών. Η κατάσταση στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου είναι εκρηκτική και μη διαχειρίσημη. Έχουν γεμίσει από πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι, όπως και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, βιαιοπραγούν, βιάζουν, δολοφονούν, βεβηλώνουν Ναούς, εξωκλήσια και ιερά σύμβολα, παρά το γεγονός ότι τους προσφέρουμε πλούσια φιλοξενία, τους 4 στεγάζουμε, τους ταΐζουμε, τους νοσηλεύουμε και τους προσφέρουμε από το υστέρημά μας. Θα αναφέρουμε ως χαρακτηριστικό και αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, ένα θλιβερό και συνάμα ανησυχητικό γεγονός, το οποίο συνέβη λίγο πριν το Πάσχα, στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Αχαρνών. Τη στιγμή που γινόταν συναυλία εκκλησιαστικών ύμνων, εν όψει της Μεγάλης Εβδομάδος, εισέβαλε ξαφνικά κάποιος μουσουλμάνος, ο οποίος διακόπτοντας την εκδήλωση, άρπαξε το μικρόφωνο και άρχισε να απαγγέλλει στίχους από το Κοράνιο, ουρλιάζοντας και φωνασκώντας ακατάληπτα λόγια, προφανώς απειλές! Ό,τι έπραξε, το έπραξε από «ιερό ζήλο», ως επιβεβλημένο καθήκον του, επειδή μας θεωρεί «ειδωλολάτρες» και «μισητούς του Αλλάχ»! Το ερώτημα είναι, ποια θα είναι η επόμενη «αντίδραση» του ιδίου και των ομοπίστων του; Θα αρκεσθεί στην βεβήλωση, ή θα προχωρήσει σε χειρότερη βία; Κλείνουμε, εκφράζοντας την βαθειά μας ανησυχία! Ο κίνδυνος ισλαμοποιήσεως της Ευρώπης και ειδικότερα της χώρας μας είναι πλέον ορατός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επιβίωσή μας ως Ορθόδοξο έθνος και ως λαός. Σε λίγα χρόνια θα ζούμε ως μετανάστες στην Πατρίδα μας, την οποία οι πρόγονοί μας απελευθέρωσαν από την κτηνώδη οθωμανική σκλαβιά, χύνοντας ποταμούς αιμάτων. Και εμείς δυστυχώς με την ολιγωρία και την άστοχη ανεκτικότητά μας την παραδώσαμε και πάλι αμαχητί στην ισλαμική θηριωδία. Δεν είναι μακριά ο καιρός που θα δούμε να αναβιώνουν οι Νεομάρτυρες των χρόνων της Τουρκοκρατίας! Η ανησυχία μας αυτή δεν είναι αποτέλεσμα ρατσισμού, ή ξενοφοβίας, αλλά απορρέει από το γεγονός, ότι θέλουμε να ζήσουμε με ειρήνη και ασφάλεια σε έναν κόσμο, έστω συνύπαρξης, όπως ο σημερινός. Η Ορθόδοξη πίστη μας δεν αφήνει περιθώρια για ρατσισμούς, μίση, πράξεις βίας και διαχωρισμούς. Αυτό το αποδείξαμε περίτρανα έως τώρα! Θέλουμε οι φιλοξενούμενοί μας μετανάστες να σέβονται την φιλοξενία που τους παρέχουμε και εμείς θα σεβόμαστε, όπως κάναμε μέχρι τώρα, τη ζωή τους, την πίστη τους, τα έθιμά τους και την αξιοπρέπειά τους! Ας ελπίσουμε να συνειδητοποιήσουν και οι δικοί μας κυβερνώντες, όπως η Σουηδή πρωθυπουργός, την πολύ δύσκολη και πιθανώς μη αναστρέψιμη κατάσταση και να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα, όσο είναι καιρός, για να διασωθεί, ό,τι μπορεί να διασωθεί, από αυτή την κοινωνική θύελλα! Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

>ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ «Θέλεις υγιής γενέσθαι;"

>ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 

 «Θέλεις υγιής γενέσθαι;»

 Εν Πειραιεί τη 15 η Μαΐου 2022

Του Αρχιμανδρίτου π Παύλου Δημητρακοπούλου, προϊσταμένου του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τέταρτη Κυριακή από του Πάσχα, η Κυριακή του Παραλύτου και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε προηγουμένως είναι μια περικοπή από το 9ο κεφάλαιο των Πράξεων, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 5ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο οποίο ο Ευαγγελιστής μας περιγράφει το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου. Πρόκειται για ένα θαύμα, που έκανε ο Κύριος στην Ιερουσαλήμ, εκεί στην προβατική πύλη της Βηθεσδά, όπου υπήρχε κολυμβήθρα, δηλαδή κάποια λίμνη, γύρω από την οποία υπήρχαν πέντε θολωτά υπόστεγα, στα οποία βρίσκονταν ξαπλωμένοι ένα πλήθος αρρώστων, που περίμεναν εκεί καρτερικά την θεραπεία τους. Μας καλεί λοιπόν η Εκκλησία μας σήμερα για μια ακόμη φορά, καθώς προβάλλει αυτό το θαύμα, τόσο από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, όσο και από την σχετική υμνογραφία του Πεντηκοσταρίου, να στρέψουμε την προσοχή μας στο περιεχόμενό του και να σχολιάσουμε, στα λίγα λεπτά που έχουμε στη διάθεσή μας, ορισμένα σημεία της περικοπής, προκειμένου να δούμε στη συνέχεια, ποια είναι η σημασία όλων αυτών, που περιγράφονται στο Ευαγγελικό κείμενο, στη δική μας πνευματική ζωή και πορεία. Όπως σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής, υπήρχε στον τόπο εκείνο ανάμεσα στο πλήθος ένας άνθρωπος, που ήταν 38 χρόνια παράλυτος και κατάκοιτος. Περίμενε και αυτός εκεί καρτερικά, πότε θα ταραχθούν τα νερά της κολυμβήθρας από τον άγγελο, για να πέσει πρώτος στη λίμνη μετά την ταραχή του νερού, ώστε να θεραπευθεί. Αλλά δεν υπήρχε εκεί δυστυχώς κάποιος να τον βοηθήσει, να μπή μέσα στη λίμνη και να κολυμβήσει, διότι κάποιος άλλος προλάβαινε πριν από αυτόν. Κανένας δυστυχώς από όσους είχαν θεραπευθεί, ή από τους συγγενείς των θεραπευθέντων, δεν βρέθηκε να τον ευσπλαχνισθεί και να τον βοηθήσει, ώστε να βρεί και αυτός την πολυπόθητη θεραπεία του. Στο σημείο αυτό ας ανακρίνει ο καθ’ ένας από μας τη συνείδησή του, αδελφοί μου, μήπως κατά κάποιον τρόπο μοιάζουμε μ’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι αφού έβρισκαν τη θεραπεία τους, δεν φιλοτιμούνταν στη συνέχεια να βοηθήσουν και αυτόν τον δυστυχισμένο παράλυτο. Μήπως δηλαδή η φιλαυτία και ο εγωισμός που έχουμε μέσα μας, έχει διαβρώσει σε τέτοιο βαθμό την ψυχή μας, ώστε να ενδιαφερόμαστε και να φροντίζουμε αποκλειστικά μόνο για τον εαυτό μας, μένοντας ψυχροί και αδιάφοροι μπροστά στον πόνο και στις ανάγκες των συνανθρώπων μας. 2 Έμοιαζε μ’ έναν άταφο νεκρό ο παράλυτος. Όμως δεν απελπιζόταν, δεν έχανε την υπομονή του, παρ’ όλο που το μαρτύριό του παρατεινόταν επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Μόνο με τον Ιώβ θα μπορούσε να τον συγκρίνει κανείς. Και όχι μόνο δεν απελπιζόταν και σήκωνε με υπομονή θαυμαστή αυτό τον βαρύ σταυρό της αρρώστιας του, αλλά επί πλέον δεν φαίνεται μέσα από την όλη διήγηση, να παραπονείται και να αγανακτεί, ούτε φαίνεται να κατακρίνει κανέναν, καθώς έβλεπε την σκληρότητα και την απανθρωπιά των ανθρώπων, που τον περιστοίχιζαν. Όπως θα δούμε παρά κάτω, στο διάλογο που είχε με τον Χριστό, δεν γογγύζει ούτε εναντίον του Θεού, ούτε εναντίον των ανθρώπων. Και στο σημείο αυτό ας ανακρίνουμε και πάλι τον εαυτό μας. Αν δηλαδή ο Θεός παραχωρήσει να μας βρεί μια παρόμοια χρόνια αρρώστια, για την ωφέλεια και την θεραπεία της ψυχής μας, δείχνουμε άραγε υπομονή και καρτερία, δοξάζοντας μάλιστα τον Θεό; Ή μήπως μικροψυχούμε και οργιζόμαστε και παραπονούμαστε εναντίον του Θεού και των ανθρώπων; Σ’ αυτόν τον δυστυχισμένο άνθρωπο ήρθε ο Κύριος και όταν τον πλησίασε του έθεσε το ερώτημα: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Θέλεις να γίνεις καλά, να ξαναβρείς την υγεία σου; Πολύ παράξενο μας φαίνεται το ερώτημα. Υπάρχει άνθρωπος που δεν θέλει να γίνει καλά, που δεν θέλει να θεραπευθεί; Ναι, υπάρχει αδελφοί μου, υπάρχει!! Βέβαια όταν πάσχουμε από σωματικές αρρώστιες, όλοι μας θέλουμε να γίνουμε καλά και τρέχουμε στους καλύτερους γιατρούς και δαπανούμε, αν χρειαστεί και όλη μας την περιουσία, για να ξαναβρούμε τη υγεία μας. Όμως δεν πάσχουμε μόνο από σωματικές αρρώστιες, πάσχουμε και από ψυχικές. Και όταν λέμε ψυχικές, δεν εννοούμε εδώ τις ψυχιατρικές αρρώστιες, αλλά κυρίως και πρωτίστως τα πάθη και τις αμαρτίες μας, που είναι οι χειρότερες από όλες τις αρρώστιες, διότι αυτές έχουν τη δύναμη να μας χωρίσουν αιωνίως από τον Χριστό και να μας στερήσουν την βασιλεία των ουρανών. Δείχνουμε λοιπόν παρόμοια φροντίδα για την θεραπεία της ψυχής μας, που πάσχει από πλήθος αμαρτιών και παθών και είναι υποδουλωμένη από όλο το σύστημα του παλαιού ανθρώπου; Ή μήπως αδιαφορούμε και με τη στάση μας αυτή δείχνουμε πάνω στην πράξη, ότι δεν μας απασχολεί το θέμα της θεραπείας της ψυχής μας από τα πάθη και σε τελική ανάλυση δείχνουμε, ότι δεν θέλουμε να θεραπευθούμε; Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας αδιαφορούμε. Δεν φροντίζουμε όσο πρέπει και όπως πρέπει για την θεραπεία της ψυχής μας. Δεν καταφεύγουμε στο μυστήριο της μετανοίας, ούτε παίρνουμε συνήθως τα πνευματικά φάρμακα, που μας υποδεικνύει ο πνευματικός. Και όταν ακόμη πηγαίνουμε να εξομολογηθούμε, δεν ξέρουμε πως να εξομολογηθούμε. Αλλά ούτε έχουμε και τη διάθεση να κάνουμε υπακοή σε όσα θα μας συμβουλεύσει ο πνευματικός μας. Δεν έχουμε τη διάθεση να μαθητεύσουμε στο Ευαγγέλιο και στο λόγο του Θεού, για να διδαχθούμε όλα εκείνα τα στοιχεία της πνευματικής ζωής, που είναι αναγκαία να γνωρίζουμε για να βρούμε τη θεραπεία μας και τα οποία δεν είναι του παρόντος να παραθέσουμε, διότι δεν μας παίρνει ο χρόνος. Οπότε παραμένουμε αθεράπευτοι από την αρρώστια της αμαρτίας. Μπορεί βέβαια στην προσευχή μας να παρακαλούμε τον Θεό να μας απαλλάξει από τις αμαρτίες μας, όμως ο Θεός δεν προσέχει, το τι λέμε με τα λόγια μας, αλλά την όλη εσωτερική 3 διάθεση της ψυχής μας. Και κυρίως αν έχουμε τη διάθεση να κάνουμε υπακοή στον πνευματικό μας, αν έχουμε πάρει την γενναία απόφαση, να μπούμε στο δρόμο της μετανοίας και στο δρόμο του πνευματικού αγώνος, που συνεπάγεται η ειλικρινής μετάνοια. Παρά κάτω σημειώνει ο ευαγγελιστής, τι απήντησε ο παράλυτος όταν ο Κύριος του έθεσε το ερώτημα «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Καθώς δεν ξέρει ποιόν έχει μπροστά του, αρχίζει να περιγράφει όλο το δράμα και όλο τον πόνο του, χωρίς όμως να παραπονείται, χωρίς να κατακρίνει κανένα και χωρίς να αγανακτεί εναντίον ουδενός, όπως τονίσαμε και προηγουμένως. Η μακροχρόνια αρρώστια, που ήταν καρπός μιας προηγούμενης αμαρτωλής και άσωτης ζωής, έφερε μεγάλη ωφέλεια και μεγάλο κέρδος στην ψυχή του. Μαλάκωσε την καρδιά του και έφερε ταπείνωση στην ψυχή του. Έφερε μέσα του γνήσια και ειλικρινή μετάνοια, διότι τον βοήθησε να συνειδητοποιήσει, που μας οδηγεί η αμαρτία και ποια είναι τα ολέθρια αποτελέσματά της. Το πάθημα του έγινε μάθημα, το οποίο μάθημα δεν ήταν δυνατόν να μάθει με άλλο τρόπο, παρά μόνο μέσα από την μακροχρόνια αυτή αρρώστια. Αυτή την μεγάλη αλήθεια πρέπει να ιδιαιτέρως εδώ να τονίσουμε, αδελφοί μου. Ότι δηλαδή υπάρχουν σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι, όσα κηρύγματα και αν ακούσουν, όσα βιβλία και αν διαβάσουν, δεν εννοούν να συνειδητοποιήσουν, σε ποιο βάραθρο μας οδηγεί η αμαρτία και δεν εννοούν να ευθυγραμμίσουν τη ζωή τους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Οπότε ο Θεός, βλέποντας τη σκληρότητα και την αμετανοησία αυτών των ανθρώπων, παραχωρεί να έρθει σ’ αυτούς μια βαριά αρρώστια, ώστε το μάθημα που δεν θέλησαν να μάθουν μέσα από τις νουθεσίες και τις συμβουλές, να το μάθουν μέσα από την αρρώστια. Παρά κάτω ο ευαγγελιστής σημειώνει ότι ο Κύριος προχώρησε αμέσως στο θαύμα και με ένα παντοδύναμο πρόσταγμά του, αμέσως τον θεράπευσε. Και μάλιστα τον θεράπευσε όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά, όπως αυτό φαίνεται από την συνέχεια της διηγήσεως. Η μακροχρόνια αρρώστια έφερε μέσα στην ψυχή του πολλή πνευματική ωφέλεια και ήταν τώρα πλέον ώριμος να δεχθεί τη θεραπεία. Όταν αργότερα ο Κύριος τον συνάντησε στο ιερό, του είπε: «Ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται». Εδώ ο Κύριος επισημαίνει ένα μεγάλο κίνδυνο, που όλοι μας διατρέχουμε και πρέπει να ιδιαιτέρως να τον προσέξουμε. Τον κίνδυνο δηλαδή να παλινδρομήσουμε και πάλι πίσω στην αμαρτία και στην κοσμική ζωή μετά την πνευματική μας θεραπεία από τα πάθη. Και τούτο, διότι όπως επισημαίνουν οι άγιοι Πατέρες, τα πάθη είναι φιλεπίστροφα, δηλαδή αν τυχόν δεν προσέξουμε και χαλαρώσουμε τον πνευματικό μας αγώνα από ραθυμία και αμέλεια, αυτά επανέρχονται, αρχίζουν και πάλι να αιχμαλωτίζουν την ψυχή μας. Οι δε πνευματικές συνέπειες μιας τέτοιας παλινδρομήσεως είναι φοβερές και ασυγκρίτως χειρότερες ακόμη και από την πιο φοβερή σωματική ασθένεια. Τόσο φοβερές, ώστε μας οδηγούν στην αιώνια καταστροφή και στον αιώνιο θάνατο. Και εδώ εφαρμόζεται ο θεόπνευστος λόγος του αποστόλου Πέτρου στην Β΄ Καθολική του Επιστολή: «κρείττον γαρ ην αυτοίς μη επεγνωκέναι την οδόν της δικαιοσύνης η επιγνούσιν 4 επιστρέψαι εκ της παραδοθείσης αυτοίς αγίας εντολής», (2,22). Δηλαδή θα ήταν πολύ καλυτέρα γι’ αυτούς, [που παλινδρομούν στην αμαρτία], να μην είχαν γνωρίσει καθόλου τον δρόμο της δικαιοσύνης, παρά, αφού τον εγνώρισαν καλά, να φύγουν και να απομακρυνθούν από το παραδοθέν εις αυτούς άγιον θέλημα του Κυρίου και να επιστρέψουν στην ακαθαρσία της αμαρτωλότητος. Αδελφοί μου, τον λόγο που απηύθυνε ο Κύριος προς τον παράλυτο «Θέλεις υγιής γενέσθαι;», τον απευθύνει και στον καθένα από μας. Ας δείξουμε λοιπόν σ’ Αυτόν όχι μόνο με τα λόγια μας, αλλά κυρίως με τα έργα μας, ότι πράγματι θέλουμε να θεραπευτούμε από τα πάθη, κάνοντας πράξη, όλα όσα προηγουμένως σημειώσαμε, πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. 

Αμήν.

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΤΟ 2025

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

 Εν Πειραιεί τη 9η Μαΐου 2022

 ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΤΟ 2025

 Καταρχήν θα θέλαμε να απευθύνουμε στους αγαπητούς αναγνώστες των Ανακοινώσεων μας τους πιο εγκάρδιους πασχάλιους χαιρετισμούς μας, ευχόμενοι όπως ο Αναστάς Κύριος μας καταυγάζει με το ανέσπερο Φως της Αναστάσεως και μας οδηγεί στην επίγνωση της αληθείας Του, η οποία είναι για την Εκκλησία μας συνώνυμη με την σωτηρία μας. Το αναστάσιμο Φως δεν είναι μια αφηρημένη φιλοσοφική έννοια, αλλά μια πραγματικότητα, την οποία βιώνουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας και όσοι έχουν καθαριστεί από τα πάθη, σύμφωνα με τον υμνογράφο: «καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως», (στιχηρό της α΄ ωδής του αναστασίμου Κανόνος). Είναι η βίωση των ακτίστων ενεργειών του Θεού, οι οποίες πηγάζουν αενάως και αχρόνως και από τα τρία πρόσωπα της Τριαδικής Θεότητος. Μετά δε την εν χρόνω σάρκωση του Θεού Λόγου και από το αναστημένο Σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτό το Φως διαλύει τα ζοφερά σκοτάδια του ψεύδους, των πλανών και των αιρέσεων, τα οποία δημιουργεί η αμαρτία. Μέσα στην πανευφρόσυνη ατμόσφαιρα της Αναστάσεως δοκιμάσαμε άλλη μία πίκρα από τους γνωστούς οικουμενιστούς κύκλους, οι οποίοι προωθούν διακαώς και πυρετωδώς την θρυλούμενη «ένωση των Εκκλησιών», χωρίς όμως την θεμελιώδη προϋπόθεση, που θέτει η Εκκλησία μας, δηλαδή την μετάνοια και επιστροφή των αιρετικών στην μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη. Είδαμε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο μία ακόμη δήλωση του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος διάλεξε την αγία ημέρα της Αναστάσεως, για να διακηρύξει την αταλάντευτη προσήλωσή του σε βασικές αρχές και στόχους του Οικουμενισμού. Συναντήθηκε στο Φανάρι με αρχηγούς Ετεροδόξων αιρετικών Κοινοτήτων της Τουρκίας, τους οποίους δεξιώθηκε ωσάν να ήταν Προκαθημένοι Ορθοδόξων Εκκλησιών. Συζήτησαν σε κλίμα ευφρόσυνο γύρω από την «χριστιανική ενότητα» και εξέδωσαν κοινό Ανακοινωθέν σχετικά με τον κοινό εορτασμό του Πάσχα, θέτοντας ως όριο το 2025. Στην ιστοσελίδα «Ορθόδοξος Τύπος» αναρτήθηκε απόσπασμα από το εν λόγω Ανακοινωθέν, ως εξής: «Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές, Χριστός Ανέστη! Αληθώς, Ανέστη! Ως Προκαθήμενοι και εκπρόσωποι των Χριστιανικών Εκκλησιών στην Τουρκία, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να απευθυνθούμε σε όλους τους πιστούς, καθώς εορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά το Πάσχα στις Εκκλησίες της Ανατολής και της Δύσης δεν θα εορτασθεί την ίδια ημέρα, αλλά, εφέτος, με μία εβδομάδα διαφορά. Προσευχόμαστε να βρούμε σύντομα την απαραίτητη λύση, που θα επιτρέψει σε όλους τους Χριστιανούς όλου του κόσμου 2 να εορτάσουν την πιο σημαντική εορτή της πίστης μας την ίδια ημερομηνία. Μια καλή ευκαιρία για μια τέτοια πρωτοβουλία μπορεί κάλλιστα να είναι η επερχόμενη 1700η επέτειος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας το 2025… Βαρθολομαίος Οικουμενικός Πατριάρχης. Σαχάκ Β΄ Αρμένιος Πατριάρχης. Φιλικσίνος Γιουσούφ Τσετίν Μητροπολίτης Σύριων Ορθοδόξων Κωνσταντινούπολης, Άγκυρας και Σμύρνης, Πνευματικός Ηγέτης και Πατριαρχικός Εφημέριος. Επίσκοπος Μασιμιλιάνο Παλινούρο, Αποστολικός Εφημέριος Κωνσταντινούπολης, Λατινική Καθολική Εκκλησία»! Δυστυχώς για μία ακόμη φορά ο παν. κ. Βαρθολομαίος μας απογοήτευσε, με το να θέσει την υπογραφή του στο κοινό Ανακοινωθέν, παρουσιαζόμενος ως ένας από τους αρχηγούς των αμετανόητων αιρετικών παρασυναγωγών της Τουρκίας. Με την υπογραφή του αποδέχεται ότι η Ανάσταση αποτελεί κοινή εορτή Ορθόδοξων και Ετεροδόξων, αγνοώντας όμως ότι ο αναστημένος Χριστός της Ορθοδοξίας δεν έχει καμία σχέση με τον ετερόδοξο Χριστό των αιρετικών, ο οποίος απλούστατα είναι ανύπαρκτος. Αγνοεί ότι οι αιρετικοί, ομιλώντας περί της Αναστάσεως ενός ετεροδόξου Χριστού, ουσιαστικά ομιλούν για την Ανάσταση ενός ανύπαρκτου Χριστού. Στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε και πάλι τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, ο οποίος ομιλώντας περί των αιρέσεων, θεωρεί ότι αυτές αποτελούν δεύτερο είδος αθεΐας: «Δεύτερον δε γένος αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών…», (Επιστολή προς Σεραπίωνα, 30, PG 26,597 C). Υπογράφοντας με αμετανόητους αιρετικούς ηγέτες από κοινού μ’ αυτούς Ανακοινωθέντα, αποδέχεται εμμέσως, πλην σαφώς, ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι διηρημένη και ότι χρειάζεται επανένωση. Επαναλαμβάνει κάθε τόσο τα περί της «εν χρόνω διασπάσεως της ενότητος Εκκλησίας», (για την οποία γράψαμε σε παλαιότερες Ανακοινώσεις μας) και γι’ αυτό θεωρεί τις αιρετικές κοινότητες και μαζί την Ορθόδοξη Εκκλησία, ως «κομμάτια» της «διασπασμένης Εκκλησίας»! Δεν τις θεωρεί ως αιρετικές, αλλά ως «έχουσες διαφορετική παράδοση», η οποία, όχι μόνο δεν είναι κακή, αλλά μπορεί «να εμπλουτίσει την Ορθόδοξη παράδοσή μας»! Ουδέποτε ακούστηκε από τα χείλη του η λέξη «αίρεση» για τους Ετεροδόξους αιρετικούς, τους οποίους αποκαλεί σε κάθε ευκαιρία ως «αδελφούς εν Χριστώ», αγνοώντας όμως ότι η αληθινή αδελφοσύνη πραγματοποιείται μόνον μέσα στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην οποία εισέρχεται ο κάθε πιστός διά του αγίου βαπτίσματος, όπου αναγεννάται εν Χριστώ και καθίσταται τέκνο Θεού. Επομένως είναι αδύνατο να θεωρούμε ως αληθινούς εν Χριστώ αδελφούς μας τους Ετεροδόξους αιρετικούς, που πιστεύουν σε έναν ανύπαρκτο Χριστό! Ερχόμαστε τώρα στο ζήτημα του κοινού εορτασμού του Πάσχα, το οποίο, όπως είναι γνωστό, προωθείται, εδώ και έναν αιώνα, από τους θιασώτες του Οικουμενισμού. Για την ιστορία του θέματος αναφέρουμε, ότι ο εορτασμός του Πάσχα σε διαφορετικές ημερομηνίες σε Ανατολή και Δύση υπήρξε μείζον πρόβλημα στην αρχαία Εκκλησία και είχε προκαλέσει σοβαρότατες έριδες. Ήδη από τα μέσα του Β΄ αιώνος άρχισαν προσπάθειες, για να επιτευχθεί ομοιομορφία σε όλες τις Τοπικές Εκκλησίες. Το ζήτημα αυτό συζήτησαν στη Ρώμη το 155 μ.Χ. ο Επίσκοπος Σμύρνης Πολύκαρπος και ο Ρώμης Ανίκητος, χωρίς όμως να 3 καταλήξουν σε κάποια συμφωνία. Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος έβαλε τέρμα στις έριδες και επέτυχε μια συμφωνία για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα. Ωστόσο οι Παπικοί τον 16 ον αιώνα, επί «Πάπα» Γρηγορίου του 13 ου , όταν προχώρησαν στην διόρθωση του Ημερολογίου, συμμετέβαλαν και τον Πασχάλιο Κανόνα, κατά τρόπο που αντιβαίνει στις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής. Προς ενημέρωση των αναγνωστών μας αναφέρουμε ότι η Εκκλησία της Ελλάδος καθιέρωσε το 1924 το διορθωμένο Ιουλιανό Ημερολόγιο, το οποίο ταυτιζόταν με το Γρηγοριανό μόνον ως προς τις ημερομηνίες των ακινήτων εορτών, ενώ διέφερε ριζικά από αυτό ως προς το Πασχάλιο. Το Πασχάλιο παρέμεινε αμετακίνητο, διότι τυχόν μεταρρύθμισή του θα παραβίαζε τους όρους που έθεσε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία προέβλεπε δύο τινά: α) Να εορτάζεται το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας και β) Ουδέποτε να συμπίπτει, ή να προηγείται το χριστιανικό Πάσχα από το Πάσχα των Εβραίων. Το Γρηγοριανό Ημερολόγιο, που ακολουθούν οι Παπικοί, ναι μεν τηρεί τον πρώτο όρο, που έθεσε η Α΄ Οικουμενική, όχι όμως και τον δεύτερο, με αποτέλεσμα σε πάμπολλες περιπτώσεις, είτε να συνεορτάζουν οι Λατίνοι με τους Εβραίους, την ίδια ημέρα, είτε να προηγούνται σε σχέση με το Πάσχα των Εβραίων. Τους παρά πάνω όρους που θέτει η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος επαναλαμβάνει και η Τοπική Σύνοδος της Αντιοχείας στον Α΄ Ιερό Κανόνα της, ενώ ο Ζ΄ Αποστολικός Ιερός Κανόνας ορίζει σαφέστατα, (με απειλή μάλιστα καθαιρέσεως), το «μη μετά Ιουδαίων επιτελείν το Πάσχα». Η θεοφώτιστη αυτή ιεροκανονική παραγγελία ισοδυναμεί με το «μη μετά αιρετικών ετεροδόξων εορτάζειν το Πάσχα», κάτι το οποίο όμως μανιωδώς και επιμόνως επιθυμούν και επιδιώκουν οι οικουμενιστές. Εάν ακόμη και η απλή συμπροσευχή με αιρετικούς απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες, πόσο μάλλον ο συνεορτασμός της «εορτής των εορτών και της πανηγύρεως των πανηγύρεων»; Το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα με τους Παπικούς και γενικότερα με τους Ετεροδόξους πάντοτε, μα πάντοτε, χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, (από τότε που εμφανίστηκε η παναίρεση αυτή στο προσκήνιο της ιστορίας μέχρι σήμερα), σαν «όχημα» και σαν «εργαλείο» για την προώθηση της «ένωσης» Ανατολής και Δύσεως, Ορθοδοξίας και Παπισμού και στη συνέχεια Ορθοδοξίας και των άλλων Ετεροδόξων. Σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας με τίτλο: «Δρομολογείται κοινός εορτασμός του Πάσχα και ένωση με τους αιρετικούς το 2025» (29.3.2021), αναφερθήκαμε συνοπτικά γύρω από το θέμα αυτό. Ωστόσο θεωρούμε αναγκαίο στην παρούσα συνάφεια να παραθέσουμε και πάλι ορισμένα βασικά ιστορικά στοιχεία του θέματος προς ενημέρωση και επαγρύπνηση των αναγνωστών μας. Ο πρώτος Πατριάρχης που έριξε τον σπόρο περί κοινού εορτασμού ήταν ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄. Σε Εγκύκλιο Γράμμα του, το 1902, προς τα λοιπά Πατριαρχεία και Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες κάνει λόγο μεταξύ άλλων «περί κοινού εορτολογίου…αποδοχής του Γρηγοριανού…και περί της κατ’ αναγκαίαν ακολουθίαν μεταστάσεως του καθ’ ημάς εκκλησιαστικού ημερολογίου…ως ευοίωνον απαρχήν της ελπιζομένης και ποθητής παγκοσμίου χριστιανικής ενότητος». 1 4 Μερικά χρόνια αργότερα, επί πατριαρχίας Δωροθέου του Α΄, (τοποτηρητού στον Οικουμενικό θρόνο), εξεδόθη η περιβόητη Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920, όπου γίνεται πάλι λόγος περί κοινού εορτασμού και επαναλαμβάνεται ουσιαστικά η πρόταση του προκατόχου του, Ιωακείμ του Γ΄. Λίγο αργότερα, το 1923, ο Πατριάρχης κυρός Μελέτιος ο Δ΄ ο Μεταξάκης, επιχειρεί νέα προσπάθεια αλλαγής του Πασχαλίου. Σε Συνέδριο που διοργάνωσε το 1923 αποφασίσθηκε, εκτός από την αποδοχή του Γρηγοριανού ως προς τις ακίνητες εορτές, η αλλαγή και του πασχαλίου ως «δυνατή», πλην όμως δεν πραγματοποιήθηκε λόγω αρνητικής στάσεως άλλων Τοπικών Εκκλησιών. Επί των ημερών του Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου του Α΄, (1949-1972), πρωτοπόρου στην προώθηση του Οικουμενισμού, ο πανχριστιανικός εορτασμός του Πάσχα ήταν ένα θέμα συνεχώς επαναλαμβανόμενο σε όλα σχεδόν τα Μηνύματα, Διαγγέλματα, Διασκέψεις Συνελεύσεις και Συνέδρια, συνδεόμενο και τοποθετούμενο πάντοτε στο γενικότερο πλαίσιο της «ενώσεως των Εκκλησιών». Ο διάδοχός του κυρός Δημήτριος ο Α΄ συνέχισε την ίδια οικουμενιστική γραμμή που χάραξε ο προκάτοχός του. Όταν το 1975 συνέπεσε το Πάσχα των Ορθοδόξων και των Λατίνων, (14 η Απριλίου), έσπευσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και έστειλε Πασχάλιο Μήνυμα στον «Πάπα» και στους Προτεστάντες προτείνοντας «σταθεράν Κυριακήν» κοινού εορτασμού του Πάσχα την Β΄ Κυριακή του Απριλίου, μάλιστα ήδη από το επόμενο έτος 1975! Ο διάδοχός του, ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, δεν ήταν δυνατόν να υστερήσει στο όραμα του κοινού εορτασμού. Με την ευκαιρία της συμπτώσεως του Πάσχα των Ορθοδόξων και των Λατίνων στις 15 Απριλίου του 2001, συμφώνησαν από κοινού ο Πάπας και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ερήμην των άλλων Τοπικών Εκκλησιών, να εγκαινιάσουν μαζί, επίσημα πλέον, τον κοινό εορτασμό του Πάσχα ως διαρκή και μόνιμο κατά τον νέο 21 ο αιώνα. Η κοινή αυτή προσπάθεια χαιρετίστηκε θετικά από τα ΜΜΕ. Στην εφημερίδα «Επενδυτής» δημοσιεύθηκε άρθρο, (30.3.1996), στο οποίο εκφραζόταν η άποψη ότι: «το θέμα έχει τεράστια σημασία καθώς η ημερολογιακή συμπόρευση Φαναρίου –Βατικανού αναμένεται να συνδυαστεί με μια ιστορική εκκλησιαστική συνεργασία που ισοδυναμεί με άρση του γνωστού σχίσματος». 2 Εν όψει του γεγονότος αυτού, ήδη από το 1995 το Οικουμενικό Πατριαρχείο έστειλε Εγκύκλιο προς τις Ιερές Μητροπόλεις της Διασποράς της Δύσεως, για να βολιδοσκοπήσει πιθανές αντιδράσεις του Ορθοδόξου κλήρου και του λαού. Ο σχεδιαζόμενος κοινός εορτασμός προέβλεπε αλλαγή και προσαρμογή του Ορθοδόξου Πασχαλίου προς το παπικό. Ευτυχώς και η προσπάθεια αυτή απέτυχε, διότι όλες οι Ιερές Μητροπόλεις της Διασποράς απάντησαν στην πατριαρχική Εγκύκλιο αρνητικά. 1 Καθηγητή Ιω. Καρμίρη, «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τομ. ΙΙ, σελ. 946 ε και 946ζ. 2 Βλ. Εισήγηση μοναχού Νικοδήμου Μπιλάλη με τίτλο: «Οικουμενισμός και αλλαγή πασχαλίου» σε Διορθόδοξο Συνέδριο με τίτλο: «Οικουμενισμός: Γένεση, Προσδοκίες, Διαψεύσεις», στο Α.Π.Θ., 20-24/9/2004, Πρακτικά Διορθοδόξου Επιστημονικού Συνεδρίου, Τομ. Β΄, σελ. 955-956. 5 Στην παρούσα χρονική συγκυρία φημολογείται, ότι το 2025 θα λάβει χώρα μία «πανχριστιανική Σύνοδος», η οποία όχι μόνον θα ορίσει τον κοινό εορτασμό του Πάσχα, αλλά θα σηματοδοτήσει και την «ένωση των Εκκλησιών», και ίσως την κηρύξει! Αυτό άλλωστε αφήνει να εννοηθεί και το κοινό Ανακοινωθέν με τους αιρετικούς αρχηγούς της Τουρκίας. Ταπεινά διαβλέπουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας σύρεται δυστυχώς από τις σκοτεινές δυνάμεις του Διεθνούς Σιωνισμού σε ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς, προκειμένου να προωθηθεί το οικουμενιστικό όραμα της παγχριστιανικής και της πανθρησκειακής ενότητος. Οδηγείται σε ένα νέο οδυνηρό σχίσμα, παγκοσμίων και πανορθοδόξων διαστάσεων, οδυνηρότερο σε σχέση με αυτό του Παλαιοημερολογιακού και εφάμιλλο με το ήδη υφιστάμενο Ουκρανικό. Δεν είναι τυχαίο ότι και στα δύο προηγούμενα, (Παλαιοημερολογιακό και Ουκρανικό), αλλά και στο κυοφορούμενο και προωθούμενο για το 2025, πρωταγωνιστής υπήρξε το Οικουμενικό Πατριαρχείο! Ανησυχούμε ιδιαίτερα, διότι σ’ αυτήν την αλγεινή προοπτική, όπως δείχνουν τα πράγματα, βαδίζει και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο ως θεσμό το υπερασπιζόμεθα άχρι θανάτου, αλλά οφείλομεν προς τον Κύριον της Εκκλησίας, τους μάρτυρες και ήρωες της πίστεως και την αιωνιότητα των ψυχών μας να διαμαρτυρόμεθα και να διακηρύσσομε την πιστότητα προς την Αλήθεια - Χριστόν για τις παρεμβάσεις των προσώπων που το στελεχώνουν εν χώρω και χρόνω. Τελικώς εμείς, ως ελάχιστοι, δεν έχουμε τη δυνατότητα να πείσουμε κανέναν και κύρια τους υψηλά ισταμένους Εκκλησιαστικούς παράγοντες. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να ενημερώνουμε τον πιστό λαό της Ελλαδικής Εκκλησίας, ώστε να μην βρεθούμε αναπολόγητοι εν ημέρα κρίσεως. Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

3ΗΜΕΡΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

                            

  ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΣΤΕΛΛΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

3ΗΜΕΡΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ

Από Δευτέρα 23Μαΐου έως και Τετάρτη 25 Μαΐου 2022

 Πρόγραμμα Εκδρομής :

1Η ΗΜΕΡΑ Αναχώρηση από Πειραιά, (Πασαλιμάνι), για Ραφήνα στις 5:30 π.μ. Αναχώρηση από Ραφήνα για Άνδρο με το Fast Ferries Andros στις 7:30 π.μ. Άφιξη στο Λιμάνι της Άνδρου στις 9:30 π.μ. Αναχώρηση για τη Χώρα της Άνδρου και άφιξη στο Ξενοδοχείο «Παράδεισος» γύρω στις 11:30 π.μ. Γεύμα στην Ταβέρνα «Ασημόλευκα» στις 12:00 περίπου. Επιστροφή στο Ξενοδοχείο και τακτοποίηση αποσκευών γύρω στις 14:00 μ.μ. Αναχώρηση για την Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου στις 4:15 μ.μ. και μετά την άφιξή μας θα προσκυνήσουμε τις θαυματουργές εικόνες και τα άγια Λείψανα. Στη συνέχεια θα έχουμε μια αναφορά στο ιστορικό της Ι. Μονής και μετά θα παρακολουθήσουμε τον Εσπερινό. Επιστροφή στη Χώρα για Δείπνο (προαιρετικά) και στη συνέχεια επιστροφή και διανυκτέρευση στο Ξενοδοχείο. 

 2Η ΗΜΕΡΑ :Μετά το πρωϊνό στο Ξενοδοχείο αναχώρηση στις 7:30 π.μ. για την Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου, όπου θα παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία. Στη συνέχεια κέρασμα στο Αρχονταρίκι και σύντομη ομιλία του Αγίου Καθηγουμένου. Στη συνέχεια επίσκεψη στην Ιερά Μονή Αγίας Μαρίνας. Αναχώρηση για μεσημεριανό γεύμα στην Ταβέρνα «Ασημόλευκα», γύρω στις 12:30 μ.μ. Επιστροφή και ξεκούραση στο Ξενοδοχείο. Αναχώρηση στις 5 μ.μ. για την Ιερά Μονή Παναχράντου και προσκύνηση του αγίου λειψάνου του αγίου Παντελεήμονος. Επιστροφή στο Ξενοδοχείο και ελεύθερος χρόνος. 

 3Η ΗΜΕΡΑ Μετά το πρωϊνό στο Ξενοδοχείο αναχώρηση γύρω στις 9:30 π.μ. για την Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου, όπου θα έχουμε παράκληση στην θαυματουργό εικόνα της Παναγίας της Μυροβλύτισσας. Στη συνέχεια επίσκεψη σε κάποια παρεκκλήσια της Μονής. Επιστροφή στο Ξενοδοχείο και παραλαβή αποσκευών. Γεύμα (προαιρετικό), στην Ταβέρνα «Ασημόλευκα», γύρω στις 12 μ. Αναχώρηση από την ταβέρνα για το λιμάνι γύρω στις 13:30 μ.μ. Αναχώρηση του πλοίου για Ραφήνα στις 16:00 μ.μ. Αναχώρηση από τη Ραφήνα για Πειραιά γύρω στις 18:00 μ.μ. Άφιξη στον Πειραιά γύρω στις 19:30 μ.μ. 

 Τιμή συμμετοχής κατ’ άτομο 127 €, (Σε περίπτωση συμμετοχής τουλάχιστον 20 ατόμων) Στην παρά πάνω τιμή περιλαμβάνονται: Οι μετακινήσεις με πολυτελές κλιματιζόμενο πούλμαν. Το Ξενοδοχείο με δύο διανυκτερεύσεις σε δίκλινα δωμάτια και πρωϊνό.

 Το ακτοπλοϊκό εισιτήριο με επιστροφή. Ασφάλεια αστικής ευθύνης.

 Δεν περιλαμβάνονται τα έξοδα διατροφής σε ταβέρνα, ή άλλα έξοδα. 

 Δηλώσεις συμμετοχής στην κ. Αδαμαντία Παντελάκη έως τις 15 Μαΐου 2022. Τηλ. 6994117372 & 210 4118043. Προκαταβολή 72,20 €

Συνάξεις στον ιερό ναό μας.

Λόγω προσωπικού κωλύματος του Αρχιμανδρίτου του ναού μας Πατέρα Παύλου Δημητρακοπούλου,οι συνάξεις εκάστης Δευτέρας κ Πέμπτης αναβάλλονται επί δίμηνον.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Πρ. Ιερού Ναού

. Εν Πειραιεί τη 30 η Απριλίου 2022

 Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η Κυριακή του Θωμά και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε προηγουμένως, είναι μια περικοπή από το 5 ο κεφάλαιο των Πράξεων, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 20 ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο οποίο ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας περιγράφει δύο από τις εμφανίσεις του Αναστάντος Χριστού στους μαθητές, την πρώτη το εσπέρας της Αναστάσεως, απόντος του Θωμά και την δεύτερη οκτώ ημέρες αργότερα, παρόντος και του Θωμά, ο οποίος αξιώθηκε μάλιστα να ψηλαφίσει τον Αναστάντα Κύριο. Όπως σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής, όταν ο Θωμάς επέστρεψε στο υπερώο το εσπέρας της Αναστάσεως και του ανήγγειλαν γεμάτοι χαρά οι άλλοι μαθητές, ότι είδαν τον αναστημένο Κύριο, αυτός δήλωσε απερίφραστα: «Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού ου μη πιστεύσω», (Ιω.20,25). Κοφτή και κατηγορηματική η απαίτηση του Θωμά, που θα ικανοποιούσε και τον πιο απαιτητικό και αντικειμενικό ερευνητή και ανακριτή της Αναστάσεως. Δεν ικανοποιείται να δη με τα μάτια του τον Εσταυρωμένο ζωντανό. Θέλει να αγγίξει και με τα χέρια του το σώμα του Κυρίου. Ακόμη περισσότερο! Να ψηλαφήσει με τα δάκτυλά του τις πληγές, που προκάλεσαν τα καρφιά στα άχραντα χέρια Του και με την παλάμη του την λογχευμένη του πλευρά. Με όλες του τις αισθήσεις, όραση, ακοή, αφή, ζητεί να λάβει πείραν του γεγονότος. Όπως παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος: «Την δια της αισθήσεως της παχυτάτης εζήτει πίστιν και ουδέ τοις οφθαλμοίς επίστευεν. Ου γαρ είπεν αν μη ίδω, αλλ’ εάν μη ψηλαφήσω…μήπως φαντασία το ορώμενον ή». Δηλαδή ο Θωμάς ζητούσε την πίστη εκείνη, που προέρχεται από την αίσθηση της αφής, και δεν επίστευε μόνο σ’ όσα τον πληροφορούσαν οι οφθαλμοί του. Διότι δεν είπε, εάν δεν δω, αλλά εάν δεν ψηλαφήσω, μήπως είναι φαντασία το ορώμενον. Και ο Κύριος, που από άπειρη αγάπη για το πλάσμα του υπέμεινε την εσχάτη ταπείνωση του σταυρικού θανάτου, συγκαταβαίνει στην απαίτηση του μαθητού του. Υποχωρεί και καταδέχεται να ψηλαφηθή, για να προσθέσει έτσι μία επί πλέον ισχυρή απόδειξη της Αναστάσεώς Του. Ένας άλλος μεγάλος Πατήρ της Εκκλησίας μας ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, παρατηρεί: «Οίμαι δε… οικονομικώτατα σφόδρα την του μαθητού γεγονέναι προς καιρόν ολιγοπιστίαν, ίνα διά της αυτού πληροφορίας και ημείς οι μετ’ αυτόν ανενδοιάστως πιστεύομεν, ότι την σάρκα την επί του ξύλου κρεμαμένην και παθούσαν τον θάνατον εζωοποίησεν ο Πατήρ δι’ Υιού». Δηλαδή η πρόσκαιρη απιστία του μαθητού υπήρξε θεία οικονομία, 2 έτσι ώστε η ιδική του μαρτυρία και επιβεβαίωσις να γίνη και σε μας τους μεταγενεστέρους αφορμή ανεπιφύλακτης πίστεως, ότι δηλαδή το σώμα εκείνο, το οποίο κρεμάσθηκε πάνω στο ξύλο του σταυρού και υπέστη τον θάνατο, εζωοποίησε ο Πατέρας δια του Υιού. Μετά από οκτώ ημέρες εμφανίζεται ο Κύριος και πάλι στους μαθητές, παρόντος και του Θωμά. Προς αυτόν ιδιαιτέρως τώρα απευθύνεται και τον προσκαλεί να τον ψηλαφήσει, όπως το ζήτησε: «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευρά μου και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός», (Ιω.20,26-27). Σαν να του έλεγε: Θωμά, όσα δήλωσες πριν από οκτώ ημέρες, τα άκουσα ως Θεός, διότι ήμουν αοράτως παρών. Ιδού λοιπόν βρίσκομαι ενώπιόν σου. Μη διστάσεις να με ψηλαφήσεις. Ο Ιησούς προσφέρει τον εαυτό του σε μια κοινωνία του πάθους και της Αναστάσεώς Του. Αγγίζοντας ο μαθητής με το δάκτυλό του τις πληγές του Χριστού, «πιάνει» τον θάνατό του και ακουμπώντας το χέρι στις ουλές του, «κρατάει» την Ανάστασή του. Ο Θωμάς μένει κατάπληκτος, συγκλονισμένος με όσα βλέπει και ακούει. Επί οκτώ ημέρες πάλευε με τους λογισμούς της απιστίας. Τα κύματα της λύπης και της απελπισίας χτυπούσαν επικίνδυνα το σκάφος της ψυχής του και απειλούσαν να το καταποντίσουν στην απώλεια. Και να τώρα, ξαφνικά και απροσδόκητα, βλέπει μπροστά του ολοζώντανο τον Κύριο, ο οποίος τον προσκαλεί, να τον ψηλαφίσει! Πλησιάζει ο Θωμάς και απλώνει το χέρι του. Με τα δάχτυλά του ψηλαφά τις πληγές Του και με την παλάμη την πλευρά Του. Όντως αυτός είναι ο διδάσκαλός του. Το σώμα του είναι αληθινό ανθρώπινο σώμα με σάρκα και οστά. Δεν έχει σημασία που αυτό το πανάχραντο Σώμα το είδε προηγουμένως, να εισέρχεται στο Υπερώο κεκλεισμένων των θυρών. Σημασία έχει ότι είναι εκείνο το Σώμα, που μέχρι πριν από λίγο είχε καρφωθεί πάνω στο σταυρό και όχι κάποιο άλλο. Και ιδού οι πληγές του, που αποδεικνύουν τον θάνατό Του. Πόσο μεγάλη είναι η φιλανθρωπία του Κυρίου μας, ο οποίος καταδέχεται να ψηλαφηθή, για να στηρίξει στην πίστη τον κλονισμένο μαθητή, αλλά παράλληλα να βεβαιώσει την Ανάστασή του κατά τρόπο αναντίρρητο, σε όλες τις γενεές των ανθρώπων ανά τους αιώνας. Ωραιότατα διατυπώνει την αλήθεια αυτή ένα τροπάριο του Κανόνος της ζ΄ ωδής της Κυριακής του Θωμά: «Ου μάτην διστάσας ο Θωμάς τη εγέρσει σου ου κατέθετο, αλλ’ αναμφίλεκτον έσπευδεν αποδείξαι ταύτην Χριστέ τοις πάσιν έθνεσιν». Δηλαδή η απιστία του Θωμά δεν έγινε ματαίως και χωρίς λόγο, χωρίς να προκύψει ωφέλεια πνευματική. Διότι με την απιστία του έσπευδε, να αποδείξει την Ανάσταση αναντίρρητη και βεβαία σ’ όλους τους λαούς. Μετά από την συγκλονιστική αυτή εμπειρία, θριαμβευτική επακολουθεί η ομολογία του Θωμά: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Ομολογία όχι μόνον της Αναστάσεως, αλλά και της Θεότητος του Αναστάντος. Δηλαδή ωσάν να έλεγε: Εσύ που νίκησες τον θάνατο, δεν είναι δυνατόν παρά να είσαι ο πλάστης και δημιουργός μου, διότι η Ανάσταση, η νίκη επί του θανάτου, δεν είναι έργο ανθρωπίνης, αλλά θείας δυνάμεως. 3 Όπως μας πληροφορούν οι Πράξεις των Αποστόλων, ο Κύριος μετά την Ανάστασή Του εμφανίστηκε πολλές φορές, επί σαράντα ήμερες, σε διάφορα πρόσωπα και σε διάφορους τόπους. Η πιο σημαντική από αυτές υπήρξε η δεύτερη προς τους μαθητές, οκτώ ημέρες μετά την πρώτη, παρόντος και του Θωμά. Είναι δε η πιο σημαντική, διότι εδώ έχουμε όχι μόνον την θέα του Αναστάντος, αλλά επί πλέον και την ψηλάφιση του αναστημένου σώματος, οπότε η Ανάσταση επιβεβαιώνεται και δια των οφθαλμών και δια της αφής και δια της ακοής. 

Επί πλέον διακηρύσσεται από τον Θωμά, ότι ο Αναστάς Κύριος είναι ο σαρκωθείς Θεός Λόγος.

 Όλες οι εμφανίσεις του αναστημένου Κυρίου στο διάστημα των σαράντα ημερών είχαν ως σκοπό να βεβαιωθούν οι μαθητές, αλλά και κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος σ’ όλες τις επόμενες γενεές των ανθρώπων μέχρι της συντελείας των αιώνων, ότι η Ανάσταση είναι ένα αναντίρρητο ιστορικό γεγονός.

 Είναι το γεγονός εκείνο, πάνω στο οποίο θεμελιώνεται και στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της πίστεως. Όπως μας βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος, «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών…Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών» (Α΄ Κορ.15,14,17). Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε δεν έχει πλέον κανένα νόημα και περιεχόμενο το κήρυγμά μας, αλλ’ επίσης είναι ματαία και κούφια από κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο και η πίστη σας. Χωρίς την Ανάσταση όλο το χριστιανικό οικοδόμημα καταρρέει και μεταβάλλεται σε μια ιδεολογία, σε ένα ανθρώπινο φιλοσοφικό κατασκεύασμα, σε μια από τις πολλές θρησκείες του κόσμου, ανίκανο να σώσει και να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον θάνατον, ο οποίος είναι κατά τον άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς «η μόνη πικρία της ζωής, η μόνη πικρία της υπάρξεως. Εξ αυτού προέρχεται και όλη η τραγικότητα της ζωής». Επειδή δε ακριβώς η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί θεμελιακό γεγονός της πίστεως, έπρεπε να βεβαιωθή ως αδιάψευστη ιστορική πραγματικότητα από πολλούς αυτόπτες μάρτυρες. Οι αποδείξεις λοιπόν είναι πολλές, πειστικές και ατράνταχτες, αποκλείουν δε και το παραμικρό ενδεχόμενο αμφιβολίας. Όσοι εξακολουθούν να απιστούν, δεν έχουν επιχειρήματα και χάνονται στο σκοτάδι της απιστίας και εν τέλει στην απώλεια. Η αιτία της απιστίας βρίσκεται μέσα τους. Στο ότι δηλαδή κατά βάθος αγαπούν την αμαρτία και την ασωτία και δεν θέλουν να αλλάξουν ζωή: «Αύτη εστίν η κρίσις» λέγει ο Ευαγγελιστής, «ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος, ή το φως. Ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα», (Ιω.3,19). Ακόμη και μέχρι σήμερα πολλοί είναι εκείνοι που εξακολουθούν να προβάλλουν αντιρρήσεις για να αρνηθούν την Ανάσταση. Ας δούμε μερικές από αυτές: Ισχυρίζονται ότι οι μαθητές, όπως και οι μυροφόρες, εξαπατήθηκαν και ότι όσα είδαν, ήταν ψευδαισθήσεις. Όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ευσταθεί, διότι οι μαθητές δεν είχαν καμιά ψυχολογική προδιάθεση, να δεχθούν την Ανάσταση. Αντιθέτως ήσαν τρομερά δύσπιστοι. Τα Ευαγγέλια είναι πλήρως αποκαλυπτικά αυτών των ψυχικών τους διαθέσεων, διότι δυσπιστούσαν στις διαβεβαιώσεις των μυροφόρων, ότι Τον είχαν δει Αναστάντα. 4 Ισχυρίζονται επίσης ότι ο Χριστός δεν πέθανε πάνω στο σταυρό, αλλά έγινε στην περίπτωσή του κάποια νεκροφάνεια. Όμως και αυτός ο ισχυρισμός δεν ευσταθεί. Κατ’ αρχήν εδώ έχουμε τη μαρτυρία του Ρωμαίου κεντυρίωνος, ο οποίος βεβαίωσε τον Πιλάτο, ότι ο θάνατος του Χριστού είχε επέλθει. Έπειτα το Ευαγγέλιο μας πληροφορεί ότι ο Κύριος κατά την ίδια την ήμερα της Αναστάσεώς Του συμπορεύθηκε συζητώντας με δύο μαθητές Του προς Εμμαούς, που απείχε πάνω από δέκα χιλιόμετρα από τα Ιεροσόλυμα. Πως είναι δυνατόν κάποιος που έχει υποστεί νεκροφάνεια και επομένως βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλης εξαντλήσεως, να μπορεί να περπατάει επί ώρες και να συζητάει, σαν να μη προηγήθηκε τίποτα; Ο λόγος του Κυρίου προς τον Θωμά, αγαπητοί μου αδελφοί, «και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός» δείχνει, ότι υπήρχε ενδεχόμενο ο Θωμάς και μετά την ψηλάφιση του αναστημένου Σώματος, να μην θελήσει, να πιστεύσει και να παραμείνει αμετανόητος στην απιστία. Από ένα τέτοιο όμως ενδεχόμενο κινδυνεύομε όλοι μας. Ας ανακρίνουμε τον εαυτό μας και ας εξετάσουμε τη συνείδησή μας, μήπως ενώ νομίζουμε, ότι δήθεν πιστεύουμε στο Χριστό, κατά βάθος όμως αγαπούμε την αμαρτία και επιζητούμε στην καθημερινή μας ζωή, να ικανοποιούμε τα πάθη μας, ενώ παράλληλα απέχουμε από τη ζωή και τα μυστήρια της Εκκλησίας. Πράγμα το οποίο δείχνει ότι η πίστη μας δεν είναι αληθινή και γνήσια. 

Ας ευχηθούμε το ανέσπερο Φως του Αναστάντος Χριστού να καταυγάσει τις ψυχές μας και το φετινό Πάσχα να γίνει αφορμή ανανήψεως και μετανοίας. Αμήν.

Κυριακή της Διακαινησίμου κ τέλεση Αγιασμού Πρωτομαγιάς- πρωτομηνιάς.